Prądy literackie wieku oświecenia.











Wtorek, 25 Kwietnia Imieniny obchodzą: Marek, Jarosław, Elwira
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Oświecenie >
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???




Gdzie jestSciaga.pl
?
















Prądy literackie wieku
oświecenia.










kategoria:   J.polski
zakres:   Oświecenie
dodano:   1999-07-26




W literaturze
polskiego oświecenia rozwinęły się trzy prądy literackie: klasycyzm,
sentymentalizm i rokoko. Główne przesłanki myślowe znalazły
swe odzwierciedlenie w nurtach klasycznym i sentymentalnym.
Oświeceniowy klasycyzm, nawiązujący do tradycji, kładł nacisk na
zagadnienia społecz- ne. Wyznaczał on poezji cele utylitarne,
stawiał przed nią zadania dydaktyczno - moralizatorskie, wyrastające
z przekonania o znaczącej roli słowa jako narzędzia oddziaływania na
społeczeństwo. Ważną i charakterystyczną sprawą polskiego klasycyzmu
stało się pojmowanie jego założeń jako nakazu angażowania się w
sprawy polityczno - społeczne kraju. Szło więc za tym silne
związanie się literatury z życiem politycznym. Odwołując się
do tradycji antycznej, klasycyzm preferował znane od dawna gatunki
literackie - bajka, satyra, oda, poemat heroikomiczny czy komedia.
Klasycyzm wpłynął jednak na ukształtowanie się nowożytnej powieści
oraz nowych form publicystycznych - eseju i felietonu.
Klasycyzm, odwołując się do literatury starożytnej, dążył do
jasności, harmonii i eleganckiej prostoty środków wyrazu. Za
reprezentantów klasycyzmu uznaje się Ignacego Krasickiego, Adama
Naruszewicza, Franciszka Zabłockiego, Juliana Ursyna Niemcewicza i
Franciszka Bohomolca. Sentymentalizm kładł nacisk na
indywidualną sytuację człowieka, na jego wnętrze. Literatura miała
obowiązek ukazywania jego życia wewnętrznego oraz kształtowaniu
autentycznych więzi międzyludzkich, co w pewnym stopniu prowadziło
do moralizatorstwa. Ojcem i głównym ideologiem europejskiego
sentymentalizmu był francuski pisarz Jan Jakub Rousseau.
Twórcy sentymentalni gustowali w tradycyjnej sielance.
Równie często jednak tworzyli wiersze nie mające pierwowzorów w
tradycji literackiej, a także powieści sentymentalne. Nurt
sentymentalny, ze względu na swą tematykę i założenia ideowe, dążył
do prostoty, rozumianej jednak jako odrzucenie retorycznej
ozdobności i sięganie do norm języka mówionego. Głównym
przedstawicielem polskiego sentymentalizmu jest Franciszek
Karpiński, a pozostali to Jakub Jasiński, Salezy Jezierski i
Stanisław Bogusławski. Najmniejszy udział w tworzeniu
dorobku piśmienniczego tej epoki miało rokoko. Dotyczy ono głównie
sztuki użytkowej (porcelana, meble), architektury, silne jest w
malarstwie (miniaturach malarskich i miłosnej tematyce obrazów
francuskich mistrzów: Watteau i Bouchera). W literaturze wyraża się
w ulotnych, lekkich utworach dworskich. Styl ten znamienny był dla
komedii, oper i drobnych wierszy. Istotą jego jest pojmowanie piękna
jako wartości podstawowej. Obcowanie człowieka ze sztuką ma być nie
nauką (jak w klasycyzmie), nie uczuciem (jak w sentymentalizmie),
lecz po prostu przyjemnością. Za reprezentantów tego stylu
przyjmuje się Stanisława Trembeckiego, Ignacego Potockiego i
Franciszka Węgierskiego.







Autor: Nieznany

Ocena : 0.0 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000