Typy sieci Sieci jako systemy rozwinęły się w dwóch kierunkach określanych przez
odrębne kategorie sieci:
lokalne (LAN - Local Area Network), metropolitalne (MAN  Metropolitan Asrea
Network), sieci rozległe (WAN - Wide Area Network)
Sieci LAN stosowane są do łączenia urządzeń, które znajdują się w niewielkiej odległości
i mają zasięg lokalny. Sieci WAN służą do łączenia LAN-ów na znaczne odległości, czyli
np. Internet lub MAN (Metropolitan Area Network) to kilka LAN -ów w obrębie miejskim.
Pod względem sprzętowym każda sieć powinna zawierać następujące urządzenia:
urządzenia do transmisji, urządzenia dostępowe, urządzenia do wzmacniania
przesyłanego sygnału. Do urządzeń transmisyjnych zalicza się te, które umożliwiają
komunikację pomiędzy jednostkami podłączonymi do sieci. Są to: karta sieciowa (adapter
sieciowy, tzw. NIC - Network Interface Card), hub (koncentrator), switch (przełącznik),
bridge (most) oraz router (urządzenie trasujące)
Karty sieciowe (RJ-45 i COMBO) ze złączem PCI oraz karta Etherlink. PCMCIA typ III do komputera przenośnego.
y
ródło: http//sieci.res.pl.
Karta sieciowa jest urządzeniem wymaganym we wszystkich stacjach roboczych
przyłączonych do sieci. Każda karta jest przystosowana tylko do jednego typu sieci (np.
Ethernet.) i posiada niepowtarzalny numer identyfikujący komputer w którym jest
zamontowana. Przydziela go międzynarodowa instytucja pod nazwą Institute of Electrical
and Eleectronics Engineers. Każdemu producentowi przypisuje ona odpowiedni kod i
zakres liczbowy. Obecnie bardzo dynamicznie rozwijają się sieci bezprzewodowe.
Sieci lokalne (LAN) Sieci lokalne posiadające wysoką przepustowość wykorzystywane
mogą być jako szkielet sieci. Szkielet ten może wtedy łączyć komputery zapewniając
zintegrowane równoległe i rozproszone środowisko obliczeniowe. W praktyce w sieciach
takich korzysta się z okablowania miedzianego i światłowodów. Topologią takiej sieci
może być szyna lub pierścień. Zarządzanie scentralizowane okazuje się tu nieprzydatne z
powodu sposobu dostępu do nośnika. Sieci tego typu są powszechni stosowane w bardzo
wielu zwłaszcza komercyjnych środowiskach. M.in. w małych i średnich firmach. Każdą
się najłatwiej zrozumieć po rozłożeniu jej na czynniki pierwsze. Składniki sieci często
dzielone są na warstwy zgodnie z wytycznymi referencyjnego modelu OSI. Warunkiem
niezbędnym podziału sieci lokalnej na warstwy jest poznanie dwóch jej atrybutów:
sposobu dostępu do sieci oraz jej topologii. Metodologia opisuje tu sposób udostępniania
zasobów przyłączonych do sieci podczas gdy topologia odnosi się do sposoby organizacji
koncentratorów i okablowania.
Sieci rozległe (WAN) Sieci rozległe korzystają z routerów, protokołów routingu i
urządzeń transmisji. Odpowiednio skonstruowane sieci rozległe dają możliwość
połączenia sieci lokalnych bez względu na dzielące je odległości. Kluczowym
zagadnieniem jest tu odpowiednie projektowanie, wdrażanie takich projektów i
administrowanie tego typu sieciami. Administrowanie sieciami WAN wymaga zupełnie
innych umiejętności niż w przypadku administrowania aplikacjami typu klient-serwer czy
siecią lokalną. Technologie sieci rozległych oraz ich składników nieustannie zyskują na
ważności. Kiedyś główna rola sieci WAN sprowadzała się do połączenie kilku sieci
lokalnych. Obecnie ma to znaczenie drugoplanowe. Rozwój tych sieci skierowany został
na obszary rozproszenia pewnych operacji lub funkcji i łączenia pod tym kątem sieci
lokalnych. Sieci rozległe znacznie różnią się od mniejszych- lokalnych. Większość
technologii wykorzystywanych w sieciach LAN powiązana jest ściśle ze standardami
przemysłowymi. Natomiast sieci WAN to struktury wieloskładnikowe, zbudowane przy
użyciu różnych technologii - zarówno standardowych jak i bardzo specyficznych.
Najtrudniejszym etapem budowania sieci WAN jest dopasowanie tych wszystkich
technologii w sposób który umożliwi realizację zasadniczych wymagań użytkownika.
Do technologicznej bazy sieci rozległych zalicza się:
�� urządzenia transmisji
�� sprzęt komunikacyjny (jednostki CSU i DSU)
�� adresowanie międzysieciowe
�� protokoły routingu
Każda z powyższych kategorii dysponuje szeroką gamą dostępnych technologii.
Sieci równorzędne Ten typ sieci określany równie często terminem każdy-z-każdym
(ang. peer-to-peer) obsługuje nieustrukturalizowany dostęp do zasobów sieciowych.
Charakterystyczną cecha tego typu sieci jest to, że każdy komputer w takie sieci może
być zarówno klientem jak i serwerem. Poza tym każde urządzenie sieci jest zdolne do
bezpośredniego pobieraniadanych. Każdy komputer jest tu równorzędny, to znaczy, że
nie ma tu hierarchii. Sieci tego typu są stosunkowo łatwe we wdrożeniu i obsłudze
ponieważ stanowią zbiór komputerów-klientów pracujący pod nadzorem operacyjnego
systemu sieciowego dzięki któremu możliwym jest udostępnianie równorzędne. Poza
systemem sieciowym siec tego typu wymaga jeszcze zainstalowania okablowania oraz
koncentratora (względnie koncentratorów).
Zalety sieci każdy-z-każdym:
�� nie wymagają skomplikowanych i drogich serwerów dedykowanych
�� łatwe w eksploatacji
�� wystarcz instalacja prostego systemu operacyjnego (np. Windows NT)
�� każdy komputer znajduje się pod opieką jego użytkownika
�� w wyniku braku hierarchicznej zależności wyższa odporność na błędy niż
sieci oparte na serwerach
�� awaria jednego komputera powoduje jedynie tylko jego niedostępność w
sieci
�� funkcje administracyjne rozłożone
są tu na wszystkich użytkowników
Ograniczenia tego typu sieci:
�� użytkownicy muszą pamiętać wiele haseł (do każdego komputera w sieci)
�� brak serwera wymusza samodzielne poszukiwanie informacji
�� obniżone bezpieczeństwo sieci ze względu na niejednakowy stan wiedzy i
umiejętności techniczne jej użytkowników.
Sieci tego typu doskonale nadają się do potrzeb małych instytucji i firm dysponujących
ograniczonym budżetem na cele informatyczne. Innym zastosowaniem ich jest instalacja
w celu współdzielenia informacji w ramach grup roboczych będących częścią większej
organizacji.
Sieci oparte na serwerach
Sieci te znane są również pod nazwa klient-serwer. Wprowadzają one hierarchię która ma
zwiększyć wykorzystanie różnych funkcji sieciowych wraz z jej rozbudową. W sieciach
ta
kich zasoby gromadzone są w komputerach
odrębnej warstwy, tzw. serwerach. Są to
komputery wielodostępne, regulujące
wielodostęp do swoich zasobów innym
użytkownikom sieci. Współdzielenie zasobów
niesie ze sobą zarówno korzyści jak i wady.
Do korzyści płynących z połączenia serwer-
klient zaliczyć należy:
- bezpieczeństwo  zarządza się nim
centralnie, nie ma tu elementu  najsłabszego
ogniwa łańcucha jak np. w sieci typu
peer-to-peer. To implikuje kolejną korzyść:
mniejsza ilość haseł do zapamiętania do
minimum (najczęściej jest to jedno hasło).
Tworzenie kopii zapasowych przeprowadzane
może być stale i w sposób wiarygodny dzięki
centralizacji zasobów.
- wydajność  sieci tego typu maja większą wydajność komputerów które się na nią
składają. Dzieje się tak dlatego ponieważ z klienta zdjęty jest ciężar obsługi żądań innych
klientów. Żądania te przejmuje serwer specjalnie skonfigurowany do tego typu zadań
- administracja  kontrola na taka siecią
jest ułatwiona dzięki sieciowemu systemowi
operacyjnemu, który zainstalowany jest na
serwerze. Sieć taką łatwo można skalować
czyli zmieniać jej rozmiary i to niezależnie od
liczby przyłączonych do niej klientów.
Pomimo wielu zalet, sieci te posiadają jedną główną wadę. Jest nim koszt. Koszt
związany z eksploatacją i instalacją sieci. Wynika to z tego, że wymagany jest tu zakup
dodatkowego komputera pełniącego rolę serwera oraz zainstalowanie na nim
specjalistycznego oprogramowania umożliwiającego obsługę klientów.
Sieci mieszane
Różnice jakie występują pomiędzy sieciami każdy-z-każdym a sieciami typu klient-serwer
nie są zupełnie oczywiste. Uległy one rozmyciu z powodu możliwości oferowanych przez
sieciowe systemy operacyjne. Obecnie najczęściej zakładane są sieci stanowiące
połączenie sieci równorzędnych (peer-to-peer) z serwerowymi (opartymi na serwerze).
Obecnie bardzo często i z różnych powodów łączy
się ze sobą sieci różnych typów. Przykładowo w
obrębie danego stanowiska używana może być sieć
z szyną wielodostępową, a między stanowiskami
zastosowane może być połączenie hierarchiczne.
Ma to niestety także swoje negatywne strony.
Komunikacja jest wówczas stosunkowo zawiła bo
wymaga tłumaczenia wielu protokołów a
wyznaczanie tras dla danych staje się wtedy
bardziej złożone. Zamieszczone poniżej rysunki
dzięki uprzejmości autora serwisu
http://sieci.res.pl