Wydział Inżynierii Środowiska
Instytut Inżynierii i Gospodarki Wodnej
Gospodarka Wodna
Gospodarka Wodna
Zakład Gospodarki Wodnej
Wykład nr 4
Wykład nr 4
OPRACOWAA

dr hab.inż. Wojciech Chmielowski prof. PK
Kierunek: Ochrona Środowiska
Kierunek: Ochrona Środowiska
WODY POWIERZCHNIOWE POLSKI
WODY POWIERZCHNIOWE POLSKI
część I
część I
RZEKI TO PA
YN
CE DROGI
RZEKI.
Rzeka jest to skoncentrowany, w normalnych warunkach
ograniczony do koryta, przepływ wody, wywołany głównie
działaniem siły grawitacji.
Rzeki są nieodłącznym elementem krajobrazu praktycznie
wszystkich obszarów lądowych, z wyjątkiem Antarktydy.
Wody płynące stanowią najbardziej efektywny czynnik zmian
powierzchni ziemi.
Są one najistotniejszym  środkiem transportu materiału
skalnego, który w wyniku procesów denudacyjnych gromadzi się
u podstawy stoków górskich. Ostatecznie to właśnie rzeki muszą
przetransportować prawie cały ubytek skalny z lądów
(=obszarów alimentacyjnych) do mórz (=basenów
sedymentacyjnych).
Klasyfikacja rzek.
W zależności od długości i szerokości koryta, a tym
samym ilości przepływającej wody wyróżniamy rzeki
1. duże, średnie lub małe.
Ogólnie kategorie te określane są jako cieki. Należy
w tym miejscu zaznaczyć, że do tej pory nie zostały
ustalone hydrologiczne kryteria umożliwiające
jednoznaczne odróżnianie cieków różnych kategorii.
Rzeki małe często nazywane są strumykami,
strumieniami, strugami, a w obszarach górskich
potokami. Bez względu na wielkość, ciek
uchodzący bezpośrednio do zbiornika
morskiego lub jeziornego jest rzeką główną,
natomiast uchodzący do rzeki głównej  jej
dopływem.
Dopływy mogą być różnego rzędu.
Kolejnym kryterium podziału rzek jest ich spadek.
W Polsce, w oparciu o tą cechę wyróżnia się
cieki nizinne (o spadku od 0,05 do 0,50 ),
wyżynne (1,0  3,00 )
i górskie (>5,00 ) lub górskie o spadku
>0,50
i nizinne o spadku < 0,50 .
W zależności od charakteru zasilania rozróżnia się
1. cieki stale (=periodyczne) i
2. okresowe (=epizodyczne).
Rzeki periodyczne zasilane są w ciągu całego roku
wodami podziemnymi, a okresowo deszczowymi i
roztopowymi, natomiast epizodyczne tylko
sporadycznie wodami deszczowymi, pochodzącymi
głównie z opadów o charakterze nawałnicowym.
Siećrzeczna, zlewnia , dorzecze,
ć
ć
ć
zlewisko.
System fluwialny obejmujący wszystkie
dopływy odprowadzające swoje wody do rzeki
głównej, a przez nią do jeziora lub morza
nazywamy siecią rzeczną
ą ą.
ą ą
ą ą
Obszar, na którym zlokalizowana jest sieć
rzeczna, oddzielony od innych działami wodnymi
nazywany jest dorzeczem.
W obrębie dorzecza można wydzielić jednostki
niższego rzędu, obejmujące np. tylko fragment
systemu dopływów uchodzących do rzeki głównej.
Taki wydzielony fragment określamy jako zlewnia
W przypadku, gdy zlewnia obejmuje całą sieć
rzeczną, tj. system składający się z rzeki głównej i
jej dopływów wówczas pojęcie zlewni jest
równoznaczne z pojęciem dorzecza.
Dorzecze jest to zatem obszar,
którego wody należą do jednej
sieci rzecznej.
Natomiast zespół dorzeczy (sieci rzecznych)
odprowadzających wody do jednego morza lub
oceanu stanowi zlewisko tego morza (oceanu)
Wody
Polski
Całkowity
odpływ rzek
polskich
formuje się na
obszarze 351
028 km2, tj.
na powierzchni
większej o
12,3% od
powierzchni
kraju. Wody
wypływające
rzekami poza
obszar Polski
zasilają oprócz
Bałtyku
również Morze
Czarne i
Północne
Polska położona jest w przeważającej części w granicach
dorzeczy dwóch jej największych rzek:
Wisł
ły (54% powierzchni kraju)
ł
ł
oraz Odry (33,9%).
Sieć hydrograficzna Polski o długości przekraczającej
98 000 km obejmuje także rzeki Przymorza uchodzące
bezpośrednio do Bałtyku. Gęstość sieci rzecznej jest
nierównomierna.
Najważ ą ęc:
żniejszymi elementami sieci hydrograficznej są wię
ż ą ę
ż ą ę
rzeka Wisł wraz z głównymi dopływami: Sołą, Skawą,
ła
ł
ł
Rabą, Dunajcem, Wisłoką, Sanem, Wieprzem, Pilicą,
Narwią z Bugiem i Bzurą, o łącznej długości 3945 km,
której powierzchnia dorzecza wynosi 194 424 km2 (w
granicach Polski 168 699 km2);
rzeka Odra wraz z głównymi dopływami: Nysą
Kłodzką, Baryczą, Bobrem, Nysą A
użycką i Wartą z
Notecią, o łącznej długości 2889 km, której
powierzchnia dorzecza wynosi 118 861 km2 (w
granicach Polski 106 056 km2 );
rzeki Przymorza, a zwłaszcza: Pasłęka, Reda i
Wieprza.
W Polsce jest ok. 9300 jezior o pow. wię
ększej od 1 ha; zajmują one
ę
ę
3,2 tys. km2 (ok. 1% powierzchni kraju), a ich łączna pojemność
wynosi 17,4 km3. Jeziora mają różną genezę i są rozmieszczone
nierównomiernie.
Praca rzek.
Rzeki w ramach swej działalności geologicznej
wykonują pracę.
Polega ona przede wszystkim na erodowaniu
podł ża (gł
łoż łównie dna i brzegów koryta), oraz na
ł ż ł
ł ż ł
transporcie i sedymentacji wyerodowanego
materiał
łu.
ł
ł
Dla wykonania tej pracy konieczny jest ruch wody, a
więc przynajmniej minimalne nachylenie terenu. W
tych warunkach, dzięki działaniu siły ciężkości, woda
może przemieszczać się z miejsc położonych wyżej do
niższych, czyli mówimy, że rzeka płynie. Uwaga! Ruch
mas wody może być wywołany także działalnością
wiatru (falowanie), jednak w przypadku rzek taki
mechanizm transportu nie ma praktycznie znaczenia.
Siłę nacisku słupa wody na podłoże w przypadku
nachylenia dna (=wody płynącej) można rozłożyć na
dwie składowe
 jedną skierowaną zgodnie z nachyleniem
koryta (1) i
- drugą prostopadłą do niej (2).
" Składowa
1 określana jest jako siła
poruszająca (= powoduje płynięcie),
2 jest graficznym odwzorowaniem nacisku
przemieszczającej się masy wody
na dno .
Jeż że ć,
żeli obiekt (=rzeka) moż pracować
ż ż ć
ż ż ć
tzn., że dysponuje pewnym zasobem energii.
Jest to energia potencjalna (Ep), proporcjonalna
do iloczynu
masy wody (m),
przyspieszenia siły ciężkości (g) i
wysokości (h), czyli pionowej odległości między
obiektem a najniższym punktem, do którego
może się on przemieścić:
Sedymentacja - proces rozdziału
ciała stałego od cieczy,
kryterium podziału jest różnica
gęstości. Pod wpływem działania
siły grawitacji gęstsze składniki
mieszaniny osadzają się na dnie
zbiornika.
=
Ep mgh [dżul, Niuton*m, (kg*m/s2)*m]
W warunkach ruchu wody (=płynięcia) jej energia potencjalna (Ep)
zamienia się w energię kinetyczną (Ek), proporcjonalną do iloczynu
masy wody (m) i połowy kwadratu prędkości (v2):
2
mv
Ek= [kg*(m/s)2]
2
Najistotniejszymi parametrami
charakteryzującymi pracę rzeki są:
przepływ,
wysokość (=położenie względem bazy
erozyjnej),
oraz prędkość.
Przepływ, czyli debit (Q) określa zasoby (masę)
wody w rzece. Jest to ilość wody, przepływająca przez
przekrój koryta w jednostce czasu.
Praktycznie parametr ten oblicza się mnożąc podaną
1. w metrach [m] szerokość (w)
2. i głębokość (d) koryta
3. przez wyrażoną w metrach na sekundę [m/s] prędkość przepływu
(v)
�łm 3 łł
Q = w �" d �" v�ł
śł
s
�ł �ł
DEBIT..bin\debit
Przykładowe wartości tego parametru dla różnych rzek są
następujące:
Missisipi  1,7�104 [m3/s]
Rzeka Świętego Wawrzyńca  104 [m3/s]
Dunaj  9,0�103 [m3/s]
Wisła  103 [m3/s]
Przepływ nie jest stały. Na jego zmiennośćwpływa wiele
czynnik�w takich jak:
a) czynnik klimatyczny (związany z dużą ilością opadów do
warunków powodziowych włącznie lub intensywnym
parowaniem w czasie długotrwałej suszy).
b) czynnik litologiczny (przepuszczalność i
porowatość/szczelinowatość gleby i skalnego podłoża).
c) czynnik biologiczny (obecność lub brak szaty roślinnej i w
konsekwencji większe lub mniejsze możliwości retencji wód).
d) czynnik hydrologiczny (zasilanie z dorzecza, jego wielkość,
wydajność).
Kolejnym istotnym parametrem opisującym pracę rzek jest prędkość.
Prędkość zależna jest od energii (zamiana Ep na Ek). Z prawa
zachowania energii wynika, że prędkość wody spływającej od punktu A
do B powinna w punkcie B wynosić tyle, ile wyniosłaby ona przy
pokonaniu różnicy wysokości odpowiadającej tym punktom w linii
pionowej .
Na szczęście jest to jednak tylko prawda czysto
teoretyczna. Zważywszy, ze przyspieszenie ruchu
wody nawet przy minimalnych spadkach wynosi około
15cm/s2 należałoby oczekiwać, ze rzeki wypływające z
obszarów górskich, po równinach płynęłyby z
prędkością rzędu tysięcy kilometrów na godzinę
(porównaj z prędkością, np. samolotu odrzutowego!).
Tak byłoby jednak tylko wówczas, gdyby przepływ
wody odbywał się bez udziału tarcia.
Pokonanie oporów tarcia (na szczęście!) pochłania
ogromną ilość (szacunkowo około 90%) energii rzeki i
tylko niewielka jej cześć wykorzystywana jest na
efektywną pracę (=erozję, transport i sedymentację).
Tarcie w korycie rzecznym jest dwojakiego
rodzaju.
Mówi się o tarciu:
a.) zewnętrznym ( o brzegi i dno koryta,
roślinność wodną, warstwę lodu w okresie
zimy czy na skutek kontaktu z powietrzem
atmosferycznym
b.) wewnętrznym ( pomiędzy cząsteczkami wody,
na skutek ruchu turbulentnego i lepkości
cieczy.
Prędkość także nie jest parametrem stałym.
Zależy ona głównie, jak powiedziano to już wcześniej,
1. od tarcia (zewnętrznego i wewnętrznego),
2. ale także od spadku i masy wody
(=przepływu)
3. oraz rozmiarów koryta.
Spadek największy jest bliżej z
ródła rzeki (ale tam, z kolei, jest
mniejsza masa wody), a spada w kierunku ujścia.
W rzekach górskich notuje się spadki rzędu 25 - 450 , a np.
Skawica, w Karpatach, w rejonie Babiej Góry nawet 610 .
Spadek rzek nizinnych mieści się w przedziale 0,05  0,500 ,
np. Wisła pod Warszawą 0,120 .
Jeżeli parametry koryta (głębokość i szerokość) są stale, to przy
wzroście przepływu prędkość musi także rosnąć. Jeśli natomiast
głębokość i szerokość koryta wzrasta nieproporcjonalnie do wzrostu
przepływu to sytuacja taka może skutkować spadkiem prędkości
przepływu.
Typy rzek, roztokowanie i meandrowanie.
Z fizjograficznego
(morfologicznego)
punktu widzenia
wyróżnia się cztery
typy rzek,
a właściwie typy
odcinków rzek
1. Rzeki prostolinijne
2. Rzeki roztokowe
(=błądzące)
3. Rzeki meandrujące
4. Rzeki anastomozujące
Rzeki prostolinijne są rzadko spotykane. Mogą występować na
obszarach intensywnie degradowanych, o dominującej erozji wgłębnej.
Płyną jednym korytem, w którym zaznaczają się strefy przegłębień i
płycizn.
Rzeki roztokowe (=błądzące) charakteryzuje szeroka,
wielokanałowa strefa korytowa (=trakt fluwialny, trakt rzeczny)
Poszczególne kanały (koryta) różnego rzędu rozdzielone są odsypami
(=łachami) korytowymi. Są to rzeki o dużym spadku, w których system
koryt ulega ciągłym zmianom i modyfikacjom. Obciążenie ich stanowi w
zdecydowanej przewadze materiał okruchowy, transportowany w trakcji
dennej (wleczenie i toczenie) oraz na drodze saltacji. Występują one,
zatem, na obszarach gwarantujących obfitość takiego materiału, a więc
przedpolach gór (stożki aluwialne), lodowców (stożki sandrowe), na
pustyniach. Są to także obszary pozbawione szaty roślinnej. W rzekach
tego typu obserwuje się szybką, lokalną, czasową depozycję materiału
okruchowego i podobnie przebiegającą erozję zdeponowanych już
osadów. Typowa dla nich jest także bardzo nieregularna migracja boczna
(=błądzenie).
Rzeki meandrujące
charakteryzują się niewielkim spadkiem. Są to rzeki stałe
(=periodyczne), występujące najczęściej w strefach klimatu
umiarkowanego, na obszarach o rozwiniętej szacie roślinnej.
Płyną jednym, stosunkowo głębokim korytem. Charakteryzują je
duże przepływy, jednak z regularnymi , sezonowymi (np. wiosna,
jesień) zmianami ilości wód.
Typowym elementem tego są zakola nazywane meandrami.
Odcięte od koryta fragmenty  starych meandrów to starorzecza.
Długość fali meandra jest zwykle 7  10 razy większa od
szerokości koryta. Krętość koryt typu meandrowego jest duża.
Przy czym koryta węższe i głębiej wcięte wykazują także wyższą
krętość. Strefy korytowe rzek meandrujących charakteryzują się
regularną migracją boczną  brzeg wklęsły jest erodowany, a na
brzegu wypukłym następuje akumulacja.
Rzeki anastomozujące
są podobne do meandrujących. Odcinki tych rzek składają się z kilku
koryt typu meandrowego, rozdzielonych ustabilizowanymi, trwałymi,
porośniętymi roślinnością wyspami aluwialnymi. Brzegi ich są także
ustabilizowane na skutek znacznego udziału w ich budowie trudno
erodowalnego, silnie kohezyjnego materiału (=pył, ił). Obciążenie rzek
anastomozujących jest niewielkie, reprezentowane niemal wyłącznie
przez zawiesinę, Z sedymentologicznego punktu widzenia rzeki tego
typu i ich aluwia poznane są bardzo słabo.
Prawie wszystkie utwory aluwialne, zarówno kopalne jak i
współczesne związane są z rzekami roztokowymi lub meandrującymi.
Trzeba pamiętać także o tym, że meandrowanie czy roztokowanie rzeki
(odcinka rzeki) nie jest przypisane jej (jemu) na stałe. W zależności od
uwarunkowań związanych ze zmianami nachylenia koryta, wielkości
przepływu, zmianami rodzaju obciążenia rzeki, wywołanymi czynnikami
naturalnymi (np. tektonika, klimat) lub działalnością człowieka (np.
wycinanie lasów, budowa zapór)
może dojść do przeobrażenia
rzeki roztokowej w meandrującą
bądz
meandrującej w roztokową.
Klasyfikacja Dorzeczy
Dorzecze I rzędu dorzecze rzek głównych wpadających
bezpośrednio do morza ,
Dorzecze II rzędu dorzecza dopływów wpadających do rzeki
głównej ,
Dorzecze III rzędu dorzecza dopływów dla dopływów rzeki
wpadającej do dorzecza II rzędu, itp..
np. Dorzecze Wisły- I rzędu,
Dunajec II rzędu (wpada do Wisły)
Poprad III rzędu (wpada do Dunajca)
Muszynka IV rzędu (wpada do Popradu)
Kryniczanka V rzędu (wpada do Muszynianki )
Podstawowe parametry i nazwy
Długość rzeki  L długością rzeki nazywamy jej długość od
z
ródła do ujścia. Za punkt zerowy kilometrażu rzeki przyjmuje się
zazwyczaj ujście, ponieważ miejsce to jest dokładniej ustalone niż
miejsce w którym rzeka bierze początek ,
Długość dorzecza  Ld jest to długość linii
przeprowadzonej od ujścia rzeki do najbardziej oddalonego punktu
dorzecza. Linie prowadzi się przez środek poprzecznych linii
przecinających powierzchnie dorzecza,
Szerokość dorzecza jest to stosunek powierzchni dorzecza do
jego długości
Korytem rzeki nazywa się część doliny rzecznej, którą
płynie woda,
Dolina rzeki to wyżłobione przez wodę
zagłębienie w terenie z naniesionym przez wodę materiałem
Długość dorzecza
L
y
ródło
d
2
A [km ]
Długość rzeki
Powierzchnia dorzecza
L
Szerokość dorzecza
A
S =
L
d
Ujście
Podstawowe parametry
Obszar zalewowy powierzchnia zalewana przez wodę
podczas wysokich stanów wody w rzece.
Gęstość sieci rzecznej dorzecza  f wyznacza się
"
stosunkiem długości w [km] wszystkich cieków  L na powierzchni
danej zlewni do powierzchni tej zlewni  A ,
Obszar zalewowy
Materiał naniesiony
Brzeg
Koryto
Obszar zalewowy
Obszar zalewowy
Elementy składowe cieku
Przykosa ruchome wypłycenie w nurcie rzeki utworzone przez
naniesiony piasek i drobny żwir. Często wznosi się do powierzchni wód i w
zależności do siły ciągu wody przesuwa się wraz z nurtem rzeki
Linia nurtu linia łamana łącząca zwierciadło wody o
najwyższych przekrojach w kolejnych przekrojach poprzecznych cieku
Mielizna może być piaszczysta lub z
wirowa. Jest to
płycizna w rzece lub morzu. Powstaje na skutek osadzania materiału
transportowanego przez wodę przy miejscowym zmniejszeniu jej
płynięcia.
Ploso( głębia ) odcinek rzeki o małym spadku koryta , głębszym
dnie i łagodnym nurcie
A
awica wał piasku usypany przez wodę rzeki w jej korycie.
(rzeczna , śródrzeczna) , ( morska przybrzeżna i śródmorska)
Parametry Fizyko-Graficzne Zlewni
Położenie przestrzenne określamy za pomocą
współrzędnych geograficznych (szerokość i długość geograficzna)
Geometria zlewni
1. Wielkość realnej powierzchni zlewni
topograficznej  A [km2] powierzchnia
splanimertowana musi być przeliczana na wartość rzeczywistą
Am
Arz=
cos a
Am=powierzchnia rzutowania zlewni ( rzut pionowy powierzchni)
Arz=powierzchnia rzeczywista zlewni
a = średni kąt nachylenia zlewni >35�
Parametry Fizyko-Graficzne Zlewni II
Geometria zlewni
2. Długość zlewni
3. Maksymalna długość zlewni,
4. Średnia szerokość zlewni,
5. Miary (wskaz
niki geometrii ), wskaz
nik wydłużenia, kolistości,
wskaz
nik zwartości, itp..
Morfologia i rzez
ba terenu
Rzez
bę i morfologię powierzchni charakteryzują
wyznaczone z map następujące wielkości:
1. Wysokość maksymalna Hm1[mnpm]
2. Wysokość minimalna, Hm2[mnpm]
" Deniwelacja określona jako różnica wysokości ekstremalnych
"H=Mm1-Hm2
4. Wysokość średnia zlewni
Hś=0.5*(Hm1-Hm2)
H
m1
Hz
r
Hujscia
H
m2
Hz
r-Hujscia
I0= *100%,
Spadek cieku głównego lub dopływu
Lc
Hś=0.5*(Hm1-Hm2)
"H=Mm1-Hm2
OPAD
Z teorii atmosferycznego pochodzenia wody w ciekach
wodnych i gruncie , woda w ciekach pochodzi z opadów.
Ogólnie opady atmosferyczne można podzielić na pionowe i tzw.
poziome.
Opady pionowe charakteryzują się tym, że powstają w wyniku
przemieszczania się powietrza wraz z zawartą w nim para wodną z
nisko położonych warstw atmosfery do wyższych warstw .
W wyższych warstwach atmosfery para wodna ulega kondensacji i
następnie wraca spadając na ziemię jako :
" deszcz
" dżdża
" mżawka
" mgła roszcząca
" śnieg
" deszcze ze śniegiem
" igły lodowe
" krupy
" grad
Opad poziomy ( osady atmosferyczne)
" rosa,
" szron,
" szadz

Rosa- osad w postaci kropel wody powstającej na powierzchni skał,
roślin i innych przedmiotów w wyniku skraplania się pary wodnej
zawartej w powietrzu. Powstaje w warunkach bezdeszczowej pogody
szczególnie gdy jest ona bezwietrzna, gdy następuje intensywne
wypromieniowanie ciepła z powierzchni ziemi.
Jeżeli wówczas temperatura spadnie poniżej punktu rosy, to na tych
przedmiotach będzie tworzyć się rosa, czyli dojdzie do kondensacji
pary wodnej.
TEMPERATURA PUNKTU ROSY lub PUNKT ROSY  jest to temperatura,
w której przy danym składzie gazu lub mieszaniny gazów i ustalonym
ciśnieniu może rozpocząć się proces skraplania gazu lub wybranego
składnika mieszaniny gazów.
W przypadku pary wodnej w powietrzu jest to temperatura, w której
para wodna zawarta w powietrzu staje się nasycona ( przy stałym
składzie i ciśnieniu powietrza) , poniżej której staje się przesycona i
skrapla się lub resublimuje
Szadz
- osad lodu powstający przy zamarzaniu małych, przechłodzonych
kropelek wody ( mgły lub chmury) w momencie zetknięcia kropelki z
powierzchnią przedmiotu lub już narosłej szadzi. Składa się ze
zlepionych kryształków lodu narastając niekiedy do znacznych grubości,
powodując np. łamanie się gałęzi drzew pod jej ciężarem.
Rozróżnia się szadz
miękką i twardą
Szadz
miękka i jej formy pośrednie z gołoledzią powstaje , gdy podczas
mgły składającej się z przechłodzonej wody jej cząsteczki zetkną się z
ciałem stałym i zanim zamarzną zdążą w większości rozpłynąć się. Szadz

ta zawiera pewna ilość lodu bezpostaciowego
Szadz
twarda , oraz formy pośrednie za szronem powstają gdy krople
dotykają już utworzonej szadzi lub szronu nie zdążą rozpłynąć się przed
zamarznięciem . Szadz
to zawiera w swej strukturze miejsca wypełnione
powietrzem
Szron- osad atmosferyczny, tworzący drobne lodowe kryształki w
postaci igieł powstających na podłożu. Warunkiem powstania szronu jest
obniżenie temperatury podłoża poniżej temperatury punktu potrójnego
dla wody.
Zachodzi wówczas bezpośrednia zamiana pary wodnej w ciało stałe czyli
RESUBLIMACJA
Punkt potr�jny  to stan w jakim dana substancja może istnieć w
trzech stanach skupienia równocześnie w równowadze
termodynamicznej
Woda w stanie ciekłym, woda, para wodna są w równowadze ( punkt
potrójny) w temperaturze 0,01 [stopni C], i ciśnieniu
611,73 [Pa]
N kg�"m 1 kg
1PA= = �" =
m2 s2 m2 m�"s2
Natężenie przepływu - miara ilości płynu,substancji, mieszaniny,
przepływającego przez wyodrębnioną przestrzeń, obszar lub
poprzeczny przekrój w jednostce czasu.
Rozróżniamy dwa natężenia przepływu:
Masowe natężenie przepływu lub Wydatek masowy
Masa/czas  najczęściej: kg/s
Objętościowe natężenie przepływu określane symbolami
Qalbo ; gdzie jednostką fizyczną jest:
objetość/czas  najczęściej: m3/s
Wydział Inżynierii Środowiska
Instytut Inżynierii i Gospodarki Wodnej
Gospodarka Wodna
Gospodarka Wodna
Zakład Gospodarki Wodnej
Wykład nr 4
Wykład nr 4
OPRACOWAA

dr hab.inż. Wojciech Chmielowski prof. PK
Kierunek: Ochrona Środowiska
Kierunek: Ochrona Środowiska
WODY POWIERZCHNIOWE POLSKI
WODY POWIERZCHNIOWE POLSKI
część I
część I