Sprawozdanie
Politechnika Œlšska
Wydział A E i I
Kierunek A i R
Ćwiczenie laboratoryjne z fizyki:
Wyznaczanie charakterystyki fotokomórki.
Grupa II sekcja II
Jacek Karmański
Rafał Będkowski
Gliwice 20.04.1994
1.1. Opis zjawiska
Zjawisko fotoelektryczne zewnętrzne zostało odkryte w roku 1887 przez Hertza. Padajšce na metal œwiatło doprowadza do emisji elektronów , zwanych fotoelektronami. Największa prędkoœć poczštkowa fotoelektronów okreœlona jest częstoœciš swiatła i nie zależy od jego natężenia. Dla każdej substancji istnieje niskofalowa granica fotoelektryczna, tzn. istniejw najmniejsza częstoœć v0 œwiatła, dla której jest jeszcze możliwe zewnętrzne zjawisko fotoelektryczne. Wielkoœć v0 zależy od chemicznego składu substancji i jej powierzchni.Liczba fotoelektronów n, wybijanych z katody w jednostce czasu jest proporcjonalna do natężenia œwiatła (pršd fotoelektryczny nasycenia jest proporcjonalny do energetycznego oœwietlenia katody). Te doœwiadczalne fakty można wytłumaczyć za pomocš kwantowej teorii œwiatła podanej w 1905 roku przez Einsteina. Głównym założeniem tej teorii jest, że œwiatło rozchodzi się w postaci porcji energii - kwantów promieniowania elektromagnetycznego. Kwanty te zostały nazwane fotonami, a ich energia wynosi h*v (dla promieniowania monochromatycznego). W wyniku pochłonięcia fotonu elektron osišga emergię h*v. Jeœli energia ta jest większa od pracy wyjœcia A, elektron opuszcza powierzchnię metalu. Einstein podał następujšce równanie na energię kinetycznš fotoelektronu opuszczajšcego metal:
(wzór 1.1.)
, gdzie h-stała Pancka.
Teoria opiera się na tym, że przekazanie energii jednemu z elektronów nie zmienia energii pozostałych. Częstoœć odpowiadajšca czerwonej granicy zjawiska okreœlona jest wzorem:
(wzór 1.2.)
1.2. Fotokomórka
Fotokomórka to najczęœciej szklana bańka w której znajdujš się dwie elektrody: fotokatoda i anoda. Fotokatoda jest pokryta materiałem o małej pracy wyjœcia. To na niš jest kierowany strumień œwiatła, aby wybijać elektrony. Elektrody fotokomórki sš podłšczone do Ÿródła napięcia - najczęœciej tak aby pole elektryczne ułatwiało ruch elektronów w kierunku anody (fotokomórka spolaryzowana w kierunku przewodzenia). Napięcie może być przyłożone też w kierunku zaporowym - pole utrudnia wówczas przewodzenie fotokomórki.
2.1. Schemat układu pomiarowego
gdzie: Vż-woltomierz pršdu zmiennego, Vf-woltomierz pršdu stalego, ľA-mikroamperomierz , W-watomierz.
2.2. Przebieg ćwiczenia
Celem ćwiczenia było zdjęcie charakterystyk fotokomórki za pomocš układu zbudowanego według zamieszczonego wyżej schematu. W celu wyeliminowania zewnętrznych Ÿródeł œwiatła fotokomórka była zamocowana na stałe w jednym końcu obustronnie zamkniętej rury . Napięcie do fotokomórki było przyłożone w kierunku przewodzenia. W drugim końcu była zamocowana żarówka. Dzięki jej ruchomemu zamocowaniu można było zmieniać jej odległoœć od fotokomórki. Pierwsza częœć ćwiczenia polegała na zebraniu danych do charakterystyki - natężenie pršdu fotokomórki do jej napięcia , przy stałej odległoœci od niej żarówki i stałej mocy żarówki. Dokonano 16 pomiarów zmieniajšc napięcie od 0 do 74 V. Druga częœć polegała na zbadaniu zależnoœci natężenia pršdu fotokomórki od napięcia zasilania żarówki, oraz natężenia pršdu fotokomórki do mocy żarówki. Stała była odległoœć między żarówkš, a fotokomórkš i napięcie zasilania fotokomórki. Dokonano 18 pomiarów zmieniajšc napięcie żarówki od 50 do 220 V. W trzeciej częœci zbadano zależnoœć: natężenia pršdu fotokomórki od odległoœci fotokomórki do żarówki, oraz natężenia pršdu fotokomórki do odwrotnoœci kwadratu odległoœci fotokomórki i żarówki. W tym przypadku stałymi były napięcia na fotokomórce i żarówce. Dokonano 11 pomiarów zmieniajšc odległoœć od 60 cm do 40 cm. Pomiary we wszystkich trzech częœciach były dokonywane w ten sposób, aby pršd fotokomórki nie przekraczał 2 ľA.
3. Wykresy charakterystyk
Wykresy charakterystyk zostały wykonane na arkuszach papieru milimetrowego dołšczonych do sprawozdania. Błędy na wykresach zostały naniesione zgodnie z rachunkiem błędów zamieszczonym w rozdziale 4. Wykonano następujšce charakterystki:
1. Wykonana według danych zawartych w tabeli pomiarowej I, pokazuje zależnoœć natężenia pršdu fotokomórki od napięcia fotokomórki.
2.A i B Wykonana według danych zawartych w tabeli pomiarowej II, pokazuje zależnoœć natężenia pršdu fotokomórki od napięcia i mocy żarówki.
3. Wykonana według danych zawartych w tabeli pomiarowej III, pokazuje zależnoœć natężenia pršdu fotokomórki od odległoœci od żarówki.
4. Wykonana według danych zawartych w tabeli pomiarowej I, pokazuje zależnoœć natężenia pršdu fotokomórki od odwrotnoœci kwadratu odległoœci między żarówkš a fotokomórkš.
4. Rachunek błędów
Podczas dokonywania pomiarów zaistniały dwa rodzaje błędów (D1 i D2), z których większy został wykożystany do obliczeń (w tabeli został podkreœlony): Błędy te to:
1. Błšd wynikajšcy z klasy mierników:
. (Poniższa tabela D1)
2. Błšd wynikajšcy z dokładnoœci odczytu ze skali mierników - równy co do wartoœci połowie najmniejszej działki skali miernika (Poniższa tabela D2).
Miernik - Oznaczenie |
D1 |
D2 |
woltomierz - DVz |
1.5 V |
1.9 V |
woltomierz - DVf |
0.375 V |
0.5 V |
woltomierz - DW |
0.5 W |
0.5 W |
mikroamperomierz - DA |
0.05 ľA |
0.025ľA |
Przymiar prosty - Dd |
* |
0.005 m |
* błšd wielkoœci d-2 należy policzyć za pomocš różniczki zupełnej:
. Posługujšc się tš metodš obliczono wartoœci kilku błędów:
Nr pomiaru |
Błšd charakterystyki IV:[cm] |
1 |
2*60-3*0.5=0.463E-5 |
2 |
2*58-3*0.5=0.513E-5 |
3 |
2*56-3*0.5=0.596E-5 |
5 |
2*52-3*0.5=0.711E-5 |
9 |
2*44-3*0.5=1.174E-5 |
11 |
2*40-3*0.5=1.563E-5 |
Jak łatwo zauważyć wartoœć błędu zależy od odległoœci d - im mniejsza odległoœć d tym większy błšd.
Prostokšty te wykreœlono dla niektórych punktów na wszystkich charakterystykach. Za wyjštkiem charakterystyki IV wszystkie kwardrat błędów majš stałe rozmiary. Boki prostokštów błędów maję wartoœć podwojonego błędu dla danego pomiaru - np dla charakterystyki I : bok a=2*D(Vf) bok b=2*D(A).
5. Podsumowanie
Wszystkich pomiarów dokonano tak, aby nie uszkodzić fotokomórki - pršd If fotokomórki był mniejszy od 2 ľA. Ten fakt spowodował , że pršd If nie osišgnšł wartoœci nasycenia, tz że można obserwować przebieg charakterystyk w zawężonym przedziale.
Charakterystyka I - zależnoœć pomiędzy pršdem fotokomórki a napięciem do niej przyłożonym ma charakter liniowy tylko w œrodkowej częœci. W zakresie od 0V do 34V krzywa roœnie wolniej niż w zakresie 34V do 74V. Dla napięcia 0V stwierdzono, że If=0.05 ľA. Pršd ten jest wynikiem tego, że fotokomórka była przez cały czas oœwietlona i niektórym wybitym elektronom z fotokatody udało się dotrzeć do anody. Aby zlikwidować to zjawisko należałoby przyłożyć napięcie hamowania. W górnej częœci charakterystyki można zaobserwować lekkie wypłaszczenie - pršd If zaczyna dšżyć do ustalonej wartoœci prędu nasycenia.
Charakterystyka II - wykresy natężenia pršdu If od mocy (wyk. II A) i napięcia żarówki (wyk. II B). Przesunięcie wykresu natężenia do napięcia jest spowodowane tym, że żarówka zaczyna œwiecić z wystarczajšcš jasnoœciš, by rozpoczęło się zjawisko fotoelektryczne, dopiero od pewnej wartoœci napięcia pršdu zasilania.
Charakterystyka III - krzywa natężenia pršdu If od odległoœci d między żarówkš a fotokomórkš to hiperbola postaci: If= a*d-2. Można udowodnić, że:
, gdzie: h-współczynnik wydajnoœci kwantowej, R -współczynnik odbicia promieniowania od danej powierzchni, I - natężenie padajšcego promieniowania, if - gęstoœć natężenia pršdu fotoelektrycznego. Jak wiadomo dla œwiatła I jest proporcjonalne do kwadratu odwrotnoœci odległoœci od Ÿródła œwiatła - stšd pierwsza zależnoœć.
Charakterystyka IV - przedstawiajšc dane o odległoœci żarówki od fotokomórki w postaci d-2 doprowadzono do transformacji charakterystyki III w linię prostš. Jak bowiem pokazano w poprzednim punkcie If jest wprost porcjonalne do d-2. Równanie tej prostej można przedstawić w postaci: If=a*d-2+b. Współczynniki tego równania oraz œrednie odchyłki kwadratowe można obliczyć metodš regresji liniowej. Dla uzyskanych doœwiadczalnie danych prosta ma postać:
If=(2.0296E3 ą 2.4051E1) d-2 + 8.8114E-2 ą 1.3668E-2.
Bardzo ważnš rzeczš jest jak na błędy uzyskanych doœwiadczalnie danych wpłynšł sposób oœwietlenia fotokomórki. Wišzka padajšca powinna maksymalnie oœwietlić warstwę fotoczułš przy danej odległoœci. Na pomiar wpływa również niepunktowoœć Ÿródła - zwłaszcza przy pomiarach natężenia pršdu od odległoœci od żarówki. Skutkiem tych przypdłoœci występujš odstępstwa na krzywych np: lokalne zafalowanie w charakterystyce III oraz rozrzut punktów w charakterystyce IV.