WYMIAR ZOBOWIĄZAŃ PODATKOWYCH

Zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonym w przepisach prawa podatkowego. Zobowiązanie podatkowe jest zatem formą konkretyzacji zindywidualizowanego obowiązku podatkowego; może ono powstać wyłącznie wtedy, gdy powstał wcześniej (a niekiedy jednocześnie) obowiązek podatkowy. Jego treścią jest obowiązek uiszczenia należności podatkowych na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy.

Na czym polegają alternatywne sposoby powstawania zobowiązań podatkowych?  

Sposoby powstawania zobowiązań podatkowych reguluje art. 21 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, zobowiązanie podatkowe powstawać może na dwa sposoby:

1. z mocy prawa - z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania; zaistnienie takiego zdarzenia jest zatem jednocześnie momentem powstania zobowiązania podatkowego;

2. na skutek doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania; decyzja ta ma charakter konstytutywny, tzn. po doręczeniu jej podatnikowi tworzy dla niego nowy obowiązek, jakim jest obowiązek uiszczenia należności podatkowej. W tym przypadku momentem powstania zobowiązania podatkowego jest chwila doręczenia decyzji podatnikowi.

Wymiar zobowiązań podatkowych to ustalenie wysokości zobowiązania podatkowego co do konkretnego podatnika.

Wielkość podatku może obliczyć:

- podatnik (samo wymiar), gdy zobowiązanie postaje z mocy prawa. Nie ma tu ingerencji organu podatkowego.

- płatnik (w wymiarze materialno-technicznym), oblicza podatek i go pobiera, nie wydaje decyzji, traktuje się go tak jak podatnika dokonującego samowymiaru.

Selektywna kontrola samo wymiaru polega na tym, że organy podatkowe mają prawo weryfikowania wymiaru dokonanego przez podatnika. Weryfikacja taka może być przeprowadzona poprzez:

- dokonanie kontroli podatkowej

- czynności sprawdzające

- jurysdykcyjne postępowanie podatkowe

Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego.

Jeżeli podatnik nie zgadza się z przeprowadzoną kontrolą, to organ rozpoczyna postępowanie jurysdykcyjne i wydaje decyzję.

Skutkiem tych weryfikacji może być:

1. gdy organ wyda decyzję - podatnik płaci podatek plus odsetki (ponieważ powstała zaległość podatkowa)

2. gdy na skutek weryfikacji podatnik składa korektę deklaracji - również płaci odsetki, z tym że ten tryb jest szybszy

3. Jeżeli jedynie część deklaracji jest niezgodna, płaci za część akceptowaną, i czeka na decyzję co do pozostałej części

Gdy podatnik samodzielnie dostrzeże błąd przed kontrolą i skoryguje deklarację to płaci odsetki pomniejszone o 75% (od 1.01.2009)

Selektywna kontrola poddawana jest kontroli instancyjnej i sądowej (w przypadku gdy organ wydał decyzję samodzielnie, a nie w przypadku samokontroli).

Formy nadzwyczajne:

- dochody nieujawnione

- szacowanie podstawy opodatkowania

Opodatkowanie dochodów nieujawnionych następuje tylko na gruncie ustawy o PIT - wtedy, gdy podatnik ponosi większe wydatki niż osiąga dochody. Jest to sygnał dla organu podatkowego, że podatnik osiąga dochody, których nie ujawnia.

Art. 20 Ust. PIT

Wysokość przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych ustala się na podstawie poniesionych przez podatnika w roku podatkowym wydatków i wartości zgromadzonego w tym roku mienia, jeżeli wydatki te i wartości nie znajdują pokrycia w mieniu zgromadzonym przed poniesieniem tych wydatków lub zgromadzeniem mienia, pochodzącym z przychodów uprzednio opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania.

Celem tego postępowania jest obliczenie wydatków, które nie znajdują pokrycia w dochodach. Ale na podst. Wyłączenia z art. 2 postępowania takiego nie stosuje się do działalności przestępczej.

Podatnik może wykazać, że miał inne środki oraz jak je uzyskał. Nie stosuje się tu 5-letniego terminu przedawnienia. Organ odbiera od podatnika oświadczenie o stanie majątkowym.

Od dochodów z nie ujawnionych źródeł przychodów lub nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach pobiera się podatek w wysokości 75% dochodu. Podstawą tutaj nie jest dochód! A wydatek niemający pokrycia w dochodach.

Postępowanie dowodowe może wykazać, że środki te podatnik uzyskał:

- na wskutek darowizny

- z pożyczki

- na skutek nierządu

Tutaj powstaje podatek na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, stawka quasi-sankcyjna 20%.

SZACOWANIE PODSTAWY OPODATKOWANIA (ordynacja podatkowa) lub DOCHODU (PIT, CIT)

Szacowanie to ustalenie w sposób przybliżony do rzeczywistego, gdy obiektywne ustalenie nie jest możliwe.

Organ podatkowy określa podstawę opodatkowania w drodze oszacowania, jeżeli:

  1)   brak jest ksiąg podatkowych lub innych danych niezbędnych do jej określenia lub

  2)   dane wynikające z ksiąg podatkowych nie pozwalają na określenie podstawy opodatkowania, lub

  3)   podatnik naruszył warunki uprawniające do korzystania ze zryczałtowanej formy opodatkowania.

Organ podatkowy odstąpi od określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania, jeżeli dane wynikające z ksiąg podatkowych, uzupełnione dowodami uzyskanymi w toku postępowania, pozwalają na określenie podstawy opodatkowania.

. Podstawę opodatkowania określa się w drodze oszacowania, stosując następujące metody:

  1)   porównawczą wewnętrzną - polegającą na porównaniu wysokości obrotów w tym samym przedsiębiorstwie za poprzednie okresy, w których znana jest wysokość obrotu;

  2)   porównawczą zewnętrzną - polegającą na porównaniu wysokości obrotów w innych przedsiębiorstwach prowadzących działalność o podobnym zakresie i w podobnych warunkach;

  3)   remanentową - polegającą na porównaniu wartości majątku przedsiębiorstwa na początku i na końcu okresu, z uwzględnieniem wskaźnika szybkości obrotu; (wskaźnik szybkości obrotu liczony jest w dniach, mówi o czasie pomiędzy nabyciem towaru a jego zbyciem)

  4)   produkcyjną - polegającą na ustaleniu zdolności produkcyjnej przedsiębiorstwa; (zazwyczaj sektor budowlany)

  5)   kosztową - polegającą na ustaleniu wysokości obrotu na podstawie wysokości kosztów poniesionych przez przedsiębiorstwo, z uwzględnieniem wskaźnika udziałów tych kosztów w obrocie;

  6)   udziału dochodu w obrocie - polegającą na ustaleniu wysokości dochodów ze sprzedaży określonych towarów i wykonywania określonych usług, z uwzględnieniem wysokości udziału tej sprzedaży (wykonanych usług) w całym obrocie.

Szacowanie podstawy opodatkowania nie jest sankcją podatkową. Podatek wynikający z szacowania jest już zaległością podatkową.

Art. 193 - moc dowodowa ksiąg podatkowych.

Księgi podatkowe prowadzone rzetelnie i w sposób niewadliwy stanowią dowód tego, co wynika z zawartych w nich zapisów.

Księgi podatkowe uważa się za rzetelne, jeżeli dokonywane w nich zapisy odzwierciedlają stan rzeczywisty.Za niewadliwe uważa się księgi podatkowe prowadzone zgodnie z zasadami wynikającymi z odrębnych przepisów.

Organ podatkowy nie uznaje za dowód w rozumieniu przepisu § 1 ksiąg podatkowych, które są prowadzone nierzetelnie lub w sposób wadliwy. Organ podatkowy uznaje jednak za dowód księgi podatkowe, które prowadzone są w sposób wadliwy, jeżeli wady nie mają istotnego znaczenia dla sprawy. Jeżeli organ podatkowy stwierdzi, że księgi podatkowe są prowadzone nierzetelnie lub w sposób wadliwy, to w protokóle badania ksiąg określa, za jaki okres i w jakiej części nie uznaje ksiąg za dowód tego, co wynika z zawartych w nich zapisów.

Odpis protokółu organ podatkowy doręcza stronie.

Strona, w terminie 14 dni od dnia doręczenia protokółu, może wnieść zastrzeżenia do zawartych w nim ustaleń, przedstawiając jednocześnie dowody, które umożliwią organowi podatkowemu prawidłowe określenie podstawy opodatkowania.

SZACOWANIE DOCHODU

Szacowanie dochodu dot., tylko dochodów związanych z tzw. przerzucaniem dochodów. Sprowadza się do nie do oszacowania całego dochodu, lecz do określonych transakcji dokonywanych z tzw. podmiotem powiązanym, jeżeli warunki transakcji z tzw. różnią się od warunków rynkowych.

Na czym polega przerzucanie dochodów?

Przerzucanie dochodów polega na zawieraniu przez powiązane ze sobą podmioty transakcji, których warunki, a w szczególności ceny towarów lub usług, odbiegają od warunków, jakie zostałyby ustalone przez niezależne od siebie podmioty. Takie odstępstwa od powszechnie akceptowanych reguł wolnego rynku mogą dotyczyć również innych, aniżeli cena, elementów transakcji; mogą obejmować termin zapłaty, warunki dokonania płatności, stosowanych upustów itp. Przerzucanie dochodów często określane jest również jako transfer pricing. Może ono występować zarówno pomiędzy podmiotami krajowymi, jak i w międzynarodowych relacjach gospodarczych.

przerzucanie dochodów jest najczęściej wykorzystywane przez podmioty mające siedziby w dwóch państwach, w których stosowane są znacznie odbiegające od siebie wysokością stawki podatkowe. W celu uzyskania oszczędności podatkowych cena towarów lub usług w transakcjach zawieranych między dwiema spółkami (lub innymi przedsiębiorcami) ustalana jest w taki sposób, aby dochód uzyskany z późniejszej odprzedaży tych towarów lub usług podmiotowi trzeciemu był należny spółce, która podlega relatywnie niższym obciążeniom podatkowym.

Niejedna spośród spółek giełdowych wykorzystuje transakcje ze spółkami zależnymi w celu poprawienia własnych wyników finansowych, a zatem z zamiarem pozyskania nowych kontrahentów i zwiększenia przyszłych zysków. Należy zauważyć, że również sami udziałowcy mogą wywierać silne naciski na spółkę-matkę w celu wykazania przez nią wysokiej rentowności. W efekcie spółka-matka wykazuje dochody wypracowane przez spółki-córki jako dochody osiągnięte z własnej działalności i osiąga sztucznie zawyżony zysk, podczas gdy spółki-córki zamykają rok obrotowy słabszymi wynikami, często stratami.

Szacuje się, że nawet 80% transakcji na świecie jest przeprowadzanych w ten sposób.

Wyróżniamy 3 rodzaje powiązań:

- podatnik krajowy kontroluje podmiot zagraniczny

- podmiot zagraniczny kontroluje krajowy

- te same osoby kontrolują dwa różne podmioty

- podmiot krajowy kontroluje inny podmiot krajowy

Te powiązania muszą mieć ściśle określony charakter:

- posiada udział w kapitale tego drugiego pośrednio lub bezpośrednio

- udział nie niższy niż 5%

- powiązania o charakterze rodzinnym

- powiązania wynikające ze stosunku pracy

Podatnicy dokonujący transakcji z podmiotami powiązanymi lub transakcji w związku z którymi zapłata należności wynikających z takich transakcji dokonywana jest bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd

na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, są

obowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej takiej (takich) transakcji,

obejmującej:

1) określenie funkcji, jakie spełniać będą podmioty uczestniczące w transakcji

(uwzględniając użyte aktywa i podejmowane ryzyko),

2) określenie wszystkich przewidywanych kosztów związanych z transakcją

oraz formę i termin zapłaty,

3) metodę i sposób kalkulacji zysków oraz określenie ceny przedmiotu transakcji,

4) określenie strategii gospodarczej oraz innych działań w jej ramach - w przypadku

gdy na wartość transakcji miała wpływ strategia przyjęta przez podmiot,

5) wskazanie innych czynników - w przypadku gdy w celu określenia wartości

przedmiotu transakcji przez podmioty uczestniczące w transakcji uwzględnione

zostały te inne czynniki,

6) określenie oczekiwanych przez podmiot obowiązany do sporządzenia dokumentacji

korzyści związanych z uzyskaniem świadczeń - w przypadku

umów dotyczących świadczeń (w tym usług) o charakterze niematerialnym.

SZACOWANIE DOCHODU OS. PRAWNYCH

(metody i sposób kalkulowania ceny w transakcjach)

Zasadą kontroli podmiotów powiązanych jest ustalenie wysokości dochodów przez organ podatkowy czy zgadza się z tym co przedstawiły podmioty powiązane. Organy podatkowe w celu ustalenia wysokości dochodów opodatkowanych mogą stosować jedynie metody przewidziane przepisami prawa.

Organy podatkowe powinny szacować w oparciu o tą samą metodę, którą wykorzystał podatnik. Jeżeli podatnik przedstawił prawidłowo wykonaną dokumentację, stosuje się jego metodę.

Przy przeprowadzaniu analizy porównywalności transakcji między podmiotami

powiązanymi z transakcjami dokonywanymi przez podmioty niezależne należy uwzględnić

różnice w zakresie ekonomicznie istotnych cech porównywanych transakcji, w stopniu, w

jakim cechy te mogą mieć wpływ na wartość rynkową ustaloną w tych transakcjach.

Za porównywalne uznać można takie transakcje, w których żadna z ewentualnych

różnic pomiędzy porównywanymi transakcjami lub pomiędzy podmiotami zawierającymi te

transakcje nie mogłaby w sposób istotny wpłynąć na cenę przedmiotu takiej transakcji na

wolnym rynku lub można dokonać racjonalnie dokładnych poprawek eliminujących istotne

efekty takich różnic.

Do czynników określających porównywalność transakcji należą w szczególności:

1) cechy przedmiotu transakcji;

2) cechy podmiotów transakcji;

3) warunki transakcji;

4) warunki ekonomiczne występujące w czasie i miejscu, w którym dokonano transakcji;

5) strategia gospodarcza.

METODY OKREŚLANIA DOCHODÓW:

1. Podstawowe - tu wyboru dokonuje podatnik, metoda odnosi się do porównywalnej ceny niekontrolowanej, ceny odsprzedaży, rozsądnej marży (koszt plus) - to trzecie wybierane jest najczęściej.

2. Jeżeli nie da się podstawowymi, to stosuje się metodę zysku transakcyjnego.

• Porównywalnej ceny kontrolowanej - metoda najłatwiejsza do zastosowania, porównanie ceny przedmiotu transakcji ustalonej między podmiotami z ceną stosowaną w porównywalnych transakcjach przez podmioty niezależne i na tej podstawie określana jest cena rynkowej transakcji między podmiotami powiązanymi. Taka transakcja powinna mieć ten sam przedmiot, podobny zakres (wielkość), być dokonana na tym samym rynku.

Metoda ma dwa warianty:

- wewnętrzne porównanie cen - porównanie tej badanej ceny transakcji z cenami jakie stosuje podmiot tej transakcji na danym rynku z podmiotami niezależnymi

- zewnętrzne - odniesienie się do cen w transakcjach dokonywanych przez inne podmioty

Metoda ceny odsprzedaży . Metoda ceny odprzedaży polega na obniżeniu ceny określonej w transakcji danego podmiotu z podmiotem niezależnym, dotyczącej dóbr lub usług nabytych uprzednio przez ten dany podmiot od podmiotu z nim powiązanego, o marżę ceny odprzedaży. Tak ustalona cena może być uważana za cenę rynkową określoną w transakcji danego podmiotu z podmiotem z nim powiązanym .

CT = CR - marża odprzedaży

Marża odprzedaży = CR - CT

Metodę tę stosuje się głównie w obrocie towarowym i ustala przez obniżenie ceny, określonej z podmiotem niepowiązanym, o marżę ceny odsprzedaży^. Marża ceny odsprzedaży obejmuje wydatki bezpośrednie i pośrednie związane z daną transakcją, z wyłączeniem kosztów ogólnego zarządu (tzn. kosztów działania jednostki jako całości oraz kosztów zarządzania tą jednostką) oraz odpowiednią stopę zysku dla danego typu transakcji.

• Tzw. "metoda rozsądnej marży (koszt plus)" stanowi jedną z metod określania dochodów podatników w drodze oszacowania cen. Polega ona na ustaleniu ceny sprzedaży rzeczy i praw oraz świadczenia usług w transakcji danego podmiotu z podmiotem powiązanym na poziomie odpowiadającym sumie kosztów bezpośrednio związanych z nabyciem od podmiotu niezależnego lub wytworzeniem we własnym zakresie przedmiotu transakcji i odpowiedniego zysku wynikającego z warunków rynkowych i wykonywanych przez te podmioty funkcji oraz kosztów pośrednich, z wyłączeniem kosztów ogólnych zarządu, to jest kosztów działania jednostki jako całości oraz kosztów zarządzania tą jednostką.

Marżę ustala się poprzez odniesienie do poziomu marży, jaką ten sam podmiot stosuje w porównywalnych transakcjach z podmiotami niezależnymi, lub marży stosowanej w porównywalnych transakcjach przez podmioty niezależne.

• Metody zysku transakcyjnego - dochód ustala się na podstawie zysku jakie racjonalnie mógłby oczekiwać podmiot uczestniczący w transakcji. Wyróżniamy tutaj: metodę podziału zysków oraz metodę marży transakcyjnej netto.

Metoda podziału zysków

Metoda podziału zysków polega na określeniu łącznych zysków, jakie w związku z daną transakcją (transakcjami) osiągnęły podmioty powiązane, oraz podziału tych zysków między te podmioty w takiej proporcji, w jakiej dokonałyby tego podziału podmioty niezależne.

Proporcjonalnego podziału zysków, który stosowałyby niezależne podmioty uczestniczące w danej transakcji (transakcjach), dokonuje się za pomocą:

1. analizy rezydualnej, która dzieli sumę zysków uzyskanych w związku z daną transakcją (transakcjami) przez podmioty powiązane uczestniczące w tej transakcji (transakcjach) w dwóch etapach; w pierwszym etapie każdemu uczestnikowi transakcji przypisuje się minimalny zysk, jaki osiągają podmioty niezależne w tego rodzaju transakcjach; w drugim etapie wszelkie pozostałe po podziale w pierwszym etapie zyski dzielone są pomiędzy podmioty powiązane uczestniczące w danej transakcji zgodnie z zasadami, jakie ustaliłyby podmioty niezależne uczestniczące w takiej transakcji; jeżeli suma osiągniętych przez podmioty powiązane zysków jest niższa niż suma zysków przypisanych w pierwszym etapie, to zyski przypisane podlegają zmniejszeniu; korekta dokonywana w etapie drugim uwzględnia funkcje ekonomiczne, o których mowa w § 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 października 1997 r. w sprawie sposobu i trybu określania dochodów podatników w drodze oszacowania cen w transakcjach dokonywanych przez tych podatników, albo

2. analizy udziału, która dzieli między podmiotami powiązanymi połączony zysk z transakcji, której przedmiotem są dobra wytworzone lub ulepszone przez te podmioty, w oparciu o względną wartość działań podjętych przez każdy z powiązanych podmiotów, uwzględniając czynniki, o których mowa w § 8 ust. 2 ww. rozporządzenia.

Metoda marży transakcyjnej netto

Metoda marży transakcyjnej netto polega na badaniu marży zysku netto, jaką uzyskuje podmiot w transakcji lub transakcjach z innym podmiotem powiązanym, i określeniu jej na poziomie marży, jaką uzyskuje ten sam podmiot w transakcjach z podmiotami niezależnymi, lub do marży uzyskiwanej w porównywalnych transakcjach przez podmioty niezależne.

Marżę transakcyjną netto określa się poprzez odliczenie od przychodu osiągniętego w wyniku transakcji kosztów poniesionych w celu osiągnięcia tego przychodu, w tym także kosztów ogólnych zarządu. Odliczenia kosztów ogólnych zarządu, dokonuje się uwzględniając proporcję, w jakiej pozostaje przychód uzyskany w związku z daną transakcją w ogólnej kwocie przychodów.

Stosując metodę marży transakcyjnej netto należy uwzględnić różnice między podmiotami, których marże są porównywane, a w szczególności należy wziąć pod uwagę takie czynniki, jak: konkurencja ze strony innych uczestników rynku i dóbr zamiennych, skuteczność i strategia zarządzania, pozycja rynkowa, różnice struktury kosztów i kosztu pozyskania kapitału oraz stopień doświadczenia w działalności.

§ 21 rozporządzenia - Dodatkowe elementy dokumentacji

1. określenie strategii gdy miała ona wpływ na cenę transakcji.

2. Wskazanie innych czynników, jeżeli miały wpływ na wartość transakcji.

Gdy podatnik nie przedstawi takiej dokumentacji na żądanie organu podatkowego to dochód przerzucony na podmiot powiązany jest opodatkowany stawką 50%, a organ wydaje decyzję ustalającą (jest to typowa stawka sanacyjna). Ale tylko gdy:

- stwierdza przerzucanie dochodów

- nie przedstawia dokumentacji

Jeżeli podatnik przedstawił dokumentację, ale stwierdzono operację przerzucania dochodów, jest to normalna zaległość podatkowa. Jeżeli organ podatkowy wyda decyzję korygującą do organ dokonuje korekty zysków tego podmiotu.

URZĘDOWA INTERPRETACJA PRAWA PODATKOWEGO

Są to wykładnie przepisów prawnych dokonywanych przez organy podatkowe.

Ta wykładnia może stanowić dla podatnika pewną ochronę, zmniejsza ryzyko podatkowe. Interpretacje mogą mieć dwie formy:

- interpretacja ogólna

- interpretacja indywidualna

Interpretacja ogólna wydawana jest przez ministra finansów, zawiera wszelkie wyjaśnienia treści obowiązującego prawa podatkowego, kierowane do organów podatkowych i organów kontroli skarbowej, dotyczące problemów prawa podatkowego. Interpretacje, w tym także ich zmiany, są ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Ministra Finansów.

Interpretacje przepisów prawa podatkowego

Art. 14a.

Minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne).

Art. 14b.

§ 1. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

§ 2. Wniosek o interpretację indywidualną może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych.

§ 3. Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

§ 4. Wnioskujący o wydanie interpretacji indywidualnej składa oświadczenie pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej. W razie złożenia fałszywego oświadczenia wydana interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych.

§ 5. Nie wydaje się interpretacji indywidualnej w zakresie tych elementów stanu faktycznego, które w dniu złożenia wniosku o interpretację są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej albo gdy w tym zakresie sprawa została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej.

§ 6. Minister właściwy do spraw finansów publicznych w celu zapewnienia jednolitości wydawanych wiążących interpretacji i usprawnienia obsługi wnioskodawców może, w drodze rozporządzenia, upoważnić podległe organy do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów.

§ 7. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór wniosku, o którym mowa w § 1, który zawiera dane identyfikujące wnioskodawcę oraz dane wskazane w § 2-5, oraz sposób uiszczenia opłaty, o której mowa w art. 14f.

Art. 14c.

§ 1. Interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

§ 2. W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym.

§ 3. Interpretacja indywidualna zawiera pouczenie o prawie wniesienia skargi do sądu administracyjnego.

Art. 14d.

Interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego wydaje się bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku. Do tego terminu nie wlicza się terminów i okresów, o których mowa w art. 139 § 4.

Art. 14e.

§ 1. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

§ 2. Zawiadomienie o zmienionej interpretacji indywidualnej doręcza się podmiotowi, któremu w danej sprawie interpretacja została wydana.

Art. 14f.

§ 1. Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł, którą należy wpłacić w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku.

§ 2. W przypadku wystąpienia w jednym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej odrębnych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych pobiera się opłatę od każdego przedstawionego we wniosku odrębnego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

§ 2a. Zwrot nienależnej opłaty następuje nie później niż w terminie 7 dni od dnia zakończenia postępowania w sprawie wydania interpretacji.

§ 3. Opłata, o której mowa w § 1 i 2, stanowi dochód budżetu państwa.

Art. 14g.

§ 1. Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej niespełniający wymogów określonych w art. 14b § 3 pozostawia się bez rozpatrzenia.

§ 2. (uchylony).

§ 3. W sprawie pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia wydaje się postanowienie, na które służy zażalenie. Przepisy rozdziałów 14 i 16 działu IV stosuje się odpowiednio.

Art. 14h.

§ 1. Interpretacje ogólne są publikowane, bez zbędnej zwłoki, w Dzienniku Urzędowym Ministra Finansów oraz zamieszczane w Biuletynie Informacji Publicznej.

§ 2. Interpretacje indywidualne wraz z informacją o dacie doręczenia są niezwłocznie przekazywane organom podatkowym właściwym ze względu na zakres spraw będących przedmiotem interpretacji oraz właściwemu organowi kontroli skarbowej.

§ 3. Interpretacje indywidualne wraz z wnioskiem o wydanie interpretacji, po usunięciu danych identyfikujących wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji, są niezwłocznie zamieszczane w Biuletynie Informacji Publicznej.

Art. 14j.

§ 1. Stosownie do swojej właściwości interpretacje indywidualne wydaje wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta lub marszałek województwa.

§ 2. W zakresie, o którym mowa w § 1, opłata za wydanie interpretacji indywidualnej stanowi dochód budżetu jednostki samorządu terytorialnego.

§ 3. W zakresie nieuregulowanym w § 1 i 2 stosuje się odpowiednio przepisy niniejszego rozdziału.

Art. 14k.

§ 1. Zastosowanie się do interpretacji indywidualnej przed jej zmianą lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną nie może szkodzić wnioskodawcy, jak również w przypadku nieuwzględnienia jej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej.

§ 2. Zastosowanie się do interpretacji ogólnej przed jej zmianą nie może szkodzić temu, kto się do niej zastosował, jak również w przypadku nieuwzględnienia jej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej.

§ 3. W zakresie związanym z zastosowaniem się do interpretacji, która uległa zmianie, lub interpretacji nieuwzględnionej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej, nie wszczyna się postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe, a postępowanie wszczęte w tych sprawach umarza się oraz nie nalicza się odsetek za zwłokę.

Art. 14l.

W przypadku gdy skutki podatkowe związane ze zdarzeniem, któremu odpowiada stan faktyczny będący przedmiotem interpretacji, miały miejsce przed opublikowaniem interpretacji ogólnej lub przed doręczeniem interpretacji indywidualnej, zastosowanie się do tej interpretacji nie zwalnia z obowiązku zapłaty podatku.

Art. 14m.

§ 1. Zastosowanie się do interpretacji, która następnie została zmieniona lub nie została uwzględniona w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej, powoduje zwolnienie z obowiązku zapłaty podatku w zakresie wynikającym ze zdarzenia będącego przedmiotem interpretacji, jeżeli:

1) zobowiązanie nie zostało prawidłowo wykonane w wyniku zastosowania się do interpretacji, która uległa zmianie, lub interpretacji nieuwzględnionej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej oraz

2) skutki podatkowe związane ze zdarzeniem, któremu odpowiada stan faktyczny będący przedmiotem interpretacji, miały miejsce po opublikowaniu interpretacji ogólnej albo po doręczeniu interpretacji indywidualnej.

§ 2. Zwolnienie, o którym mowa w § 1, obejmuje:

1) w przypadku rocznego rozliczenia podatków - okres do końca roku podatkowego, w którym opublikowano zmienioną interpretację ogólną, doręczono zmienioną interpretację indywidualną albo doręczono organowi podatkowemu odpis orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną ze stwierdzeniem jego prawomocności;

2) w przypadku kwartalnego rozliczenia podatków - okres do końca kwartału, w którym opublikowano zmienioną interpretację ogólną, doręczono zmienioną interpretację indywidualną albo doręczono organowi podatkowemu odpis orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną ze stwierdzeniem jego prawomocności, oraz kwartał następny;

3) w przypadku miesięcznego rozliczenia podatków - okres do końca miesiąca, w którym opublikowano zmienioną interpretację ogólną, doręczono zmienioną interpretację indywidualną albo doręczono organowi podatkowemu odpis orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną ze stwierdzeniem jego prawomocności, oraz miesiąc następny.

§ 3. Na wniosek podatnika, który zastosował się do interpretacji, w decyzji określającej lub ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego organ podatkowy określa również wysokość podatku objętego zwolnieniem, o którym mowa w § 1, albo - w przypadku uiszczenia podatku w zakresie objętym tym zwolnieniem - określa wysokość nadpłaty.

§ 4. Organ podatkowy informuje podatnika w formie pisemnej o dacie doręczenia odpisu orzeczenia, o którym mowa w § 2, podając jednocześnie informacje, z jakim dniem kończy się okres zwolnienia z obowiązku płacenia podatku wynikającego z uchylonej przez orzeczenie interpretacji.

Art. 14n.

§ 1. Przepisy art. 14k i art. 14m stosuje się odpowiednio w przypadku:

1) zastosowania się przez spółkę do interpretacji indywidualnej wydanej przed powstaniem spółki na wniosek osób planujących utworzenie tej spółki - w zakresie dotyczącym działalności tej spółki;

2) zastosowania się przez oddział lub przedstawicielstwo do interpretacji indywidualnej

dotyczącej działalności tego oddziału lub przedstawicielstwa wydanej przed powstaniem tego oddziału lub przedstawicielstwa na wniosek tworzącego je przedsiębiorcy.

§ 2. W przypadkach, o których mowa w § 1, zmienioną interpretację indywidualną

doręcza się odpowiednio spółce, oddziałowi lub przedstawicielstwu, wskazanym przez wnioskującego o wydanie interpretacji indywidualnej.

Art. 14o.

§ 1. W razie niewydania interpretacji indywidualnej w terminie określonym w art. 14d uznaje się, że w dniu następującym po dniu, w którym upłynął termin wydania interpretacji, została wydana interpretacja stwierdzająca prawidłowość stanowiska wnioskodawcy w pełnym zakresie.

9

---