Major W.E. Fairbairn

Prawdopodobnie nikt nie mial wiekszego wplywu na sztuke i nauke o technice walki nozem (mowa o systemach stworzonych dla wojska) niz major W.E. Fairbairn, autor standardowego programu instruktazowego walki wrecz dla armii brytyjskiej, oraz wraz z E.A. Sykesem tworca legendarnego juz Fairbairn-Sykes Fighting Knive. Znanego rowniez pod nazwa Commando Stiletto, oraz "British Raiders Knife". (Ciekawostka jest, ze w noz tego typu wyposazeni byli rowniez zolnierze Pierwszej Polskiej Kompanii Commando oraz Cichociemni)
Poczynajac od roku ukazania sie w 1942 roku jego "Get Though! How To Win in Hand-to-Hand Fighting" (opublikowana w Anglii jako "All-In Fighting", zasady opracowane przez Fairbairna rozprzestrzenily sie wsrod jednostek wojskowychi i sil policyjnych calego swiata i z pewnoscia mialy wplyw na takie autorytety jak Apllegate, Biddle, Styers i innych.
To dosc zaskakujace, bo "Get Tough!" w niewielkim stopniu poswiecone jest przedmiotowi walki nozem. Przypuszczalnie najwiekszy wplyw Fairbaina wynikal z ogromnej ilosci mlodych ludzi, ktorych osobiscie trenowal w walce nozem na przestrzeni swego zycia.

To co bylo istotne w "Get Tough!", to wyizolowanie i identyfikacja glownych czesci ciala najbardziej wrazliwych na atak nozem, oraz wprowadzenie struktury i mysli do tego, co wczesniej bylo domena ulicznikow.

Wedlug logicznego umyslu Fairbairna, po to aby rozpoczac studia nad walka nozem, niezbednym bylo nauczenie sie najpierw lokalizacji witalnych czesci ludzkiego ciala, a nastepnie przystapic do zbudowania systemu docierania do nich. Wszystko inne zostalo odrzucone jako zbedne. Pomimo iz wiele jest wlokien nerwowych, naczyn krwionosnych i sciegien, ktore sa w zasiegu ostrza przecietnego noza z taktycznego punktu widzenia Fairbairn wyselekcjonowal tylko szesc punktow ataku:

1.Tetnica ramienna
2.Tetnica promieniowa
3.Tetnica szyjna
4.Tetnica podobojczykowa
5.Serce
6.Zoladek

Te szesc miejsc, jak uwazal, bylo najlatwiej osiagalnych dla walczacego nozem. Ciecie lub pchniecie w te cele z pelna sila najszybciej powodowalo smierc, natomiast pchniecie lub pchniecie z umiarkowana sila, wciaz powodowaloby najwiekszy szok.
Fairbairn poprowadzil swoje badania nieco dalej i stworzyl "Tabele czasow smierci". Ciecie, badz pchniecie w kazdy w/w cel scharakteryzowal wedlug: glebokosci, oraz  czasu mijajacego do utraty przytomnosci i zgonu. To, czy ustalenia Fairbairna byly tylko teoretycznej natury, wziete z jakiegos medycznego tekstu, czy byly rezultatem bardziej praktycznych badan, pozostaje w sferze domyslow.
Odnosnie tabeli Fairbairna przypuszczamy, iz ciosy w tetnice szyjna, podobojczykowa, oraz serce sa najbardziej efektywne, podczas gdy nadgarstek (przedramiona) i zoladek uwazal za mniej efektywne (w porownaniu do poprzednich) - przypuszczalnie ze wzgledu na ich wartosc "szokowa".

Odnosnie tetnicy podobojczykowej, Fairbairn dal madra rade: "Nie jest to tetnica latwa do ugodzenia nozem, ale twoj przeciwnik trafiony w nia upadnie i zaden cud, zadna ludzka sila nie beda w stanie go ocalic."

Niezaleznie od tego, wielu pozniejszych praktykow walki nozem dyskredytuje dzgniecie w ta arterie, poniewaz wymaga ono bardzo mocnego uchwytu. (chodzi o Reverse Grip - przyp. Chris)

Major Fairbairn byl asystentem komisarza miejskiej policji w Szanghaju w latach 1927-40. W tym okresie z cala pewnoscia mial okazje poznac wielu znakomitych zolnierzy z oddzialow Marines, ktorzy w duzej liczbie stacjonowani byli wtedy w Chinach. Byli to ludzie, ktorzy stali sie pozniej odpowiedzialni za znaczne rozprzestrzenienie sie metod walki opracowanych przez Fairbairna. Z racji swej pracy, poczynajac od roku 1930 Fairbairn mial okazje poznac wielu policjantow i zarazic ich swoim entuzjazmem do nowej metody walki wrecz (close-quarter-combat), ktora nazwal Defendu. Defendu bylo w zasadzie mocno "uzachodniona" wersja Jiu-Jitsu".

Jednym z najbardziej "zarazonych" byl 1st Lieutenant Samuel.G. Taxis. Porucznik Taxis - instruktor czwartego oddzialu Marines i trener bokserskiego teamu marynarki, ktory zdobyl mistrzostwo Chin w boksie.
Co istotniejsze, byl rowniez wczesniejszym podopiecznym pulkownika A.J.D. Biddle'a.  Swoj pierwszy instruktaz otrzymal od Biddle'a w czasie gdy ten byl instruktorem walki wrecz ("Individual Combat") w U.S. Marine Corps Basic School for Officers.
Po odkryciu wspolnych zainteresowan, Fairbairn i Taxis podjeli nauczanie znacznej ilosci zolnierzy czwartego oddzialu Marines, zarowno w Defendu, jak i walki nozem. W conajmniej jednym przypadku odnotowano iz Fairbain i Taxis trenowali kontygent 200 policjantow Sikhow stacjonujacych w tym okresie w Szanghaju.

Porucznik Taxis powrocil do Stanow Zjednoczonych okolo 1935-36 w bedac mocno zaawansowanym w metodach Fairbairna. Po przyjezdzie do USA Taxis byl w stanie wprowadzic swego bylego instruktora w ulepszenia zastosowane przez powyzszego. Bedac pod wrazeniem tych metod Biddle zdecydowal sie wlaczyc wiele z nich swej znanej ksiazki "Do or Die". Tak wiec 1st Lieutenenant S.G. Taxisowi, poprzez pulkownika Biddle'a, zawdzieczamy wprowadzenie metod majora W.E. Fairbairna w Stanach Zjednoczonych. Amerykanscy experci rozwineli angielskie metody, przy czym wiekszy nacisk polozono na ciecia na reke, glownie pod wplywem jednego z tworcow amerykanskiego systemu szkolenia - J.H.Hawkinsa, ktory podkreslal wage ciec na reke. W zwiazku z tymi zmianami pojawila sie potrzeba zmiany noza bojowego. Noz taki posiadal szersza obosieczna glownie, oraz inna rekojesc.

---