Klasyczna chemiczna analiza jakościowa związków nieorganicznych to przede wszystkim analiza jonów występujących w roztworze. Do roztworu dodaje się różnych odczynników i obserwuje się zmiany koloru roztworu, wytrącanie osadów, oraz inne charakterystyczne reakcje, które świadczą o obecności pewnych jonów oraz grup jonów.
W skład klasycznej analizy jakościowej wchodzi też barwienie płomienia palnika. Różne jony barwią płomień na różne i zwykle łatwo rozróżnialne kolory.
Ze względu na właściwości jony zostały pogrupowane. Zwykle najpierw określa się występowanie w roztworze jonów danej grupy, a dopiero po stwierdzeniu że występują przystępuje się do testów na obecność konkretnych jonów.
Podziały na grupy różnią się nieznacznie u różnych autorów. Ponieważ grupy są wydzielone na podstawie zachodzących reakcji, większość rzadziej występujących jonów można z łatwością przyporządkować do którejś z istniejących grup po przeprowadzeniu zaledwie kilku reakcji.
Aniony zostały podzielone na 7 grup. Nie ma tu niestety prostych odczynników grupowych.
Grupy zostały wydzielone w zależności od osadów powstających w reakcjach z kationami z IV grupy kationów (przede wszystkim Ba2+) oraz Ag+.
Testy na konkretne aniony to zakwaszanie roztworu oraz odbarwianie MnO4-.
I grupa anionów
Pierwsza grupa anionów to Cl-, Br-, I-, CN-, SCN-, Fe(CN)63-, Fe(CN)64-, ClO-.
Aniony I grupy tworzą z Ag+ białe osady nierozpuszczalne w rozcieńczonym kwasie azotowym.
Nie tworzą one osadu z Ba2+.
W środowisku kwaśnym z roztworów zawierających CN- oraz S2- wydziela się gaz o charakterystycznym zapachu. Jest to odpowiednio HCN o zapachu migdałów oraz H2S o zapachu zgniłych jaj.
Uwaga: cyjanowodór (HCN) jest silną trucizną, należy więc zachować dużą ostrożność przy doświadczeniach z nim!
Fe3+ zabarwia roztwór zawierający SCN- na kolor krwistoczerwony.
II grupa anionów
Druga grupa anionów to S2-, NO2-, CH3COO-.
Podobnie jak aniony grupy I tworzą one białe osady z Ag+, nie tworzą natomiast osadów z Ba2+. Można je jedna odróżnić po tym, że osady z Ag+ rozpuszczają się w rozcieńczonym kwasie azotowym.
CH3COO- w środowisku kwaśnym wydziela charakterystyczny zapach octu i nie odbarwia MnO4-.
NO2- natomiast odbarwia MnO4- (utleniając się do NO3-) i wydziela w środowisku kwaśnym tlenki azotu.
III grupa anionów
Trzecia grupa anionów to SO32-, CO32-, C2O42-, BO2-, BO33-, C4H4O62-.
Podobnie jak aniony II grupy tworzą z Ag+ osady rozpuszczalne w rozcieńczonym kwasie azotowym.
W przeciwieństwie do nich tworzą białe osady z Ba2+.
W środowisku kwaśnym CO32- bardzo intensywnie rozkłada się z wydzieleniem dwutlenku węgla, który zmętnia wode wapienną. Wydzielający się gaz nie ma zapachu. Ze względu na dużą intensywność rozkładu tworzą się bąbelki i może dojść nawet do powstania piany.
SO32- również rozkładają się w środowisku kwaśnym z wydzieleniem dwutlenku siarki, jednak zachodzi to znacznie wolniej. Dwutlenek siarki ma ostry, duszący zapach. SO32- odbarwia MnO4- utleniając się do SO42-.
IV grupa anionów
Czwarta grupa to PO43-, AsO43-, AsO33-, S2O32-, CrO42- oraz Cr2O72-.
Podobnie jak aniony III grupy tworzą one osady z Ag+ oraz Ba2+.
Ich osady z Ba2+ są białe (z wyjątkiem CrO42-, który daje osad żółty) i rozpuszczalne w rozcieńczonym kwasie azotowym.
Ich osady z Ag+ są barwne.
V grupa anionów
Piąta grupę stanowią: NO3-, MnO4-, ClO3-, ClO4-. Nie tworzą one prawie żadnych osadów. Przede wszystkim nie tworzą one osadów z Ag+ ani Ba2+.
MnO4- można poznać po intensywnym foletowym zabarwieniu, które znika po dodaniu reduktora.
NO3- można wykryć za pomocą próby obrączkowej.
VI grupa anionów
Szóstą grupę tworzą SO42-, F-, SiF62-.
Tworzą one osady z Ba2+, nie tworzą natomiast osadów z Ag+.
SO42- w przeciwieństwie do F- tworzy osad z Pb2+.
VII grupa anionów
Siódmą grupę anionów stanowią: SiO32-, SiO44-, Si2O52-. W środowisku kwaśnym tworzą one charakterystyczny żel krzemionkowy, o galaretowatej konsystencji, przez co łatwo go rozpoznać.
Tworzą też osady z Ag+ i Ba2+.
SiO32- nie odbarwia MnO4-.