Sebastian Fabian Klonowic
Pisarstwo Klonowica (ok.1545-1602, podpisywał się też jako Acernus) jest znamiennym przejawem poczucia końca epoki. Jednym z pierwszych jego utworów jest cykl zatytuowany Żale nagrobne na ślachetnie urodzonego i znacznie uczonego męża, nieboszczyka pana Jana Kochanowskiego (1585)
Żale są poematem epicedialnym cyklicznym (13 utworów), nie są jednak naśladowaniem Trenów, a - Epitafu Biona nieznanego poety z II-I w. p. n. e. napisanego na modłę teokrytejską. Stamtąd pochodzi koncepcja kolejnych wezwań do bóstwo, osób, miast, rzek, kwiatów, zwierząt by opłakiwały zmarłego.
Ważniejsze od manierycznych nieco Żalów są dwa inne utwory Klonowica: Flis i Worek Judaszów.
Debiutował przekładem Vitae Regnum Polonorum Janickiego pt. Królów i książąt polskich…zawarcie i opis (1576) uzupełnionym wierszami o Walezym i Batorym.
W 1582 r. wydał łaciński moralistyczny poemat Philtron (tj. „napój miłosny”), będący rozprawą o miłości chrześcijańskiej i uczynkach miłosiernych. Mit pierwotnej dobroci, Złotego Wieku często powraca w twórczości Klonowica.
W 1584 ukazuje się Roxolania - opis ziemi Rusi Czerwonej, miast, wsi, obyczajów, zabobonów i niedoli chłopskiej.
Victoria deorum z ok.1600 r. również podejmuje wątki uroków wsi i nędzy ludu. Jest to swego rodzaju summa grzechów i wykroczeń (utwór jest poematem alegorycznym o walce z grzechem) na wzór bestiariów czy lapidariów. Pojawia się tu też wątek świata, który się zestarzał.
Dwa najbardziej znane utwory Klonowica to: Flis, to jest Spuszczanie statków Wisłą i inszymi rzekami do niej przypadającymi (1595) oraz Worek Judaszów, to jest Złe nabycie majętności (między 1600 a 1603). Oba utwory mają szereg cech wspólnych - zdają się być archaizowane, bliższe językowi Reja, niż Kochanowskiego. Flis funkcjonuje na trzech płaszczyznach: alegorycznej (życie jako żegluga/spław), narzekania na zepsucie i opartego na autopsji opisu podróży. Jest utworem pogodnym i żartobliwym, nadto - sięgającym do tradycji nie homeryckiej, a hezjodejskiej. Worek Judaszów to swoista encyklopedia zła - zbrodni, występku, nieprawości, ułożonego wg „czterech skór” z których miał być zszyty worek judasza:wilczej (złodzieje), lisiej (pochlebcy, oszuści), rysiej (fałszywi) i lwiej (tyrani)
Szymon Szymonowic
Urodził się w Lwowie w 1558 r., zmarł w Czernięcinie w 1629 r.
W latach 1580/81 wyjechał za granicę na studia, po powrocie Zamoyski wyrobił mu szlachectwo i tytuł poety Jego Królewskiej Mości oraz zaangażował do pracy przy powstającej w Zamościu Akademii (1595). Gdy stosunki w Zamościu zaczęły układać się nie najlepiej, osiadł na wsi, w Czernięcinie.
Debiutował w 1578 r. łacińskim wierszykiem pochwalnym drukowanym przy Gnieździe cnoty B. Paprockiego, był też autorem drukoanej dopiero w 1604 r. Divus Stanislaus.
W 1587 r. wychodzi Castus Ioseph, tragedia, przełożona na polski przez Stanisława Gosławskiego i wydana w 1597 r. pod łacińskim tytułem. Utwór nosi znamiona podobieństwa do Fedry Seneki i Hippolytosa Eurypidesa.
1588 - Flagellum livoris…, o bitwie pod Byczyną, 1589 - Aelinopean, krytyka szlachty i pochwała Zamoyskiego.
1614 - Sielanki, „prawodawca gatunku” (idylla - eidyllion, „obrazek”)