Proces pielęgnowania: składa się z czterech etapów, w obrębie etapów znajdują się fazy (2- 3). Etap I- rozpoznanie stanu podmiotu opieki i jego środowiska. W tym etapie występują 3 fazy: gromadzenie danych o podmiocie opieki, analizowanie i syntetyzowanie danych zgromadzonych, formułowanie diagnozy pielęgniarskiej- rozpoznania pielęgniarskiego. Gromadzenie danych- można je gromadzić na różne sposoby: obserwacja pielęgniarska, wywiad pielęgniarski, pomiar, analiza dokumentów. Dane takie są potrzebne do określenia stanu bio- psycho- społecznego pacjenta. Może ich nam udzielić sam pacjent lub rodzina i inne bliskie osoby chorego. Obserwacja pielęgniarska polega na systematycznym zbieraniu informacji o pacjencie poprzez obserwowanie tego jakie ma zachowania w danej sytuacji. Wywiad pielęgniarski to zaplanowana, ukierunkowana na dany cel rozmowa pielęgniarki z pacjentem. Głównym celem wywiadu pielęgniarskiego nie jest tylko zdobycie potrzebnych informacji ale także próba nawiązania dobrego kontaktu z pacjentem, dzięki dobrej komunikacji pacjent szybciej nam zaufa przez co będzie lepiej z nami współpracował. Pomiary polega na gromadzeniu danych o pacjencie lub środowisku w jakim żyje. Podstawowe wartości jakie musi pielęgniarka zmierzyć to: temperatura ciała (prawidłowa 36- 37 st. C), ciśnienie tętnicze krwi ( u dorosłego człowieka powinno wynosić 110/70- 140/90 mm Hg), tętno: 60- 90 uderzeń na minutę. Analiza dokumentów polega na zainteresowaniu się pielęgniarki tymi dokumentami jakimi się posługuje pacjent, które mogą mieć jakiś wpływ na proces pielęgnowania. (Ocena stanu bio- psycho- społecznego- kartka, którą dostałyśmy od pani Koziny na praktykach w ZOL-u opracowana przez panią Gawor). Analizowanie, syntetyzowanie danych: jest to potrzebna czynność, gdyż pozwala zauważyć braki lub niedopatrzenia jakie wyszły podczas zbierania danych. Można wtedy je uzupełnić lub poprawić zwłaszcza wtedy, gdy pomyłki lub niedopatrzenia mogłyby mieć wpływ na dalsze leczenie i pielęgnowanie pacjenta. Jeżeli poprzednie fazy zostały poprawnie zrealizowane można przejść do sformułowania rozpoznania, diagnozy. Tradycyjne podejście do diagnozy: stwierdzenie określające wyraźny stan chorego np. nadwaga, jesteśmy pewni, że pacjent ma nadwagę, gdyż jest ona widzialna dla nas. Świadectwem dla nas są wcześniej zebrane dane o pacjencie, do dokumentacji wprowadzamy takie określenia jak: nadwaga- gdy jest stwierdzona, brak wiedzy- np. na temat rozpoznanej cukrzycy, brak motywacji- np. do rzucenia papierosów. NANDA: rozbudowana ocena diagnozy pielęgniarskiej np. Agresja: łatwość wpadania w agresję w…, aspiracja: skłonność do… .INCP. Etap II to planowanie opieki, składa się z trzech faz: ustalanie celów opieki, dobieranie osób, działań, sprzętu do zadań, formułowanie planu opieki pielęgniarskiej. Ustalanie celów opieki: zasady jakie muszą być zachowane przy formułowaniu celów, musza być one wyraźne i jednoznacznie określone, wzbogacone o wymierny element czasu, realne w stosunku do możliwości pacjenta, realne w stosunku do pielęgnacji i pielęgniarki, uwzględniające miejsce i warunki w jakich opieka jest świadczona, zasoby ludzkie możliwe do wykorzystania. Dobieranie osób, działań i sprzętu do zadań: należy wyznaczyć osobę, która będzie wykonywać wybrane lub wszystkie działania, zależy to od predyspozycji i doświadczenia pielęgniarki, bierzemy pod uwagę: faktyczny poziom przygotowania pielęgniarki do świadczenia zindywidualizowanego pielęgnowania, inwestowanie w wykształcenie i doskonalenie zawodowe, stosunek do pacjenta. Pozwala to określić czego dana pielęgniarka musi się jeszcze nauczyć lub pozwala sprawdzić się pielęgniarce w pracy. Formułowanie planu opieki: jest sposób określenia jak będzie wyglądała opieka nad pacjentem, jakie będą wykorzystane udogodnienia lub sprzęt, w jaki sposób sam pacjent może nam pomóc. Opracowanie takiego planu wymaga wiedzy i doświadczenia pielęgniarki, tzn. że nie każda pielęgniarka lub uczennica będzie w stanie podołać temu zadaniu, aby zrobić go w pełni dobrze. Przy planowaniu opieki należy uznać za najważniejsze: oparcie planu na podstawach naukowych, planowanie działań w odniesieniu do konkretnego celu opieki, unikanie dwuznaczności w dokumentowanych sformułowaniach, włączenie pacjenta w planowanie działań jeżeli to możliwe, stawianie na bezpieczeństwo swoje oraz pacjenta, przewidywanie konieczności ocen dotyczących planowania i jego wyniku w postaci gotowego udokumentowanego planu opieki. Etap III: realizowanie planu pielęgnowania. Jest realizowanie planu opieki. Składa się z 2 faz: przygotowanie dawcy opieki do zrealizowanie planu, przygotowanie biorcy opieki do współuczestnictwa przy realizacji. Przygotowanie dawcy opieki: jest to przygotowanie psychiczne jaki i fizyczne pielęgniarki do tego jak ma realizować plan zamierzonej opieki. Pielęgniarka musi sobie zdawać sprawę z tego są różni pacjenci, którzy będą w stanie jej pomóc oraz tacy, którzy będą próbowali ją odepchnąć. Musi zdawać sobie sprawę z tego z jakim przypadkiem ma do czynienia lecz nie może uważać, że praca przy jednym pacjencie sprawia jej przyjemność a przy drugim nie, nie może się przywiązywać do pacjenta. Etap IV: Ocena wyników pielęgnowania, składa się z 2 faz: analizowanie wyników opieki, formułowanie opieki. Analizowanie wyników polega na rozpoznawaniu i porównywaniu stanów: rozpoznanego do założonego, uzyskanego, oceny stopnia osiągnięcia lub nieosiągnięcia celu opiekuńczego, pośrednią- ukazanie prawd mówiących o tym: co stanowiło przeszkodę lub utrudnienie w przebiegu całego procesu pielęgnowania, jak doszło do pojawienia się przewidzianych wyników pomimo wcześniejszych racjonalnych ustaleń, jak należy postępować w przyszłości, aby uniknąć tego co zaważyło na wyniku. Formułowanie oceny: powinna być ona racjonalna nawet jeżeli nie osiągnięto założonego celu. Dzięki ocenie możliwe staje się: dokonanie ponownego rozpoznania stanu pacjenta, określenie nowych celów opiekuńczych współdziałających z nową, aktualną diagnozą pielęgniarską. 2. Teorie pielęgnowania. 3. Kompetencje pielęgniarki. 4. Funkcje, rola pielęgniarki: w przeszłości- pielęgnowanie chorego w szpitalu, pomoc w zaspokajaniu potrzeb bio- fizycznych człowieka, wykonywanie różnych czynności dla i za pacjenta, wykonywanie różnych prac i zleceń lekarskich, odpowiedzialność w stosunku do zleceniodawców- jako podstawowa; traźniejszość- pielęgnowanie w zdrowiu i chorobie (POZ, szpital), pomoc w zaspokajaniu potrzeb zdrowotnych człowieka- jako jedności biopsychspołecznej, kulturowej, duchowej, współdziałanie z człowiekiem w zdrowiu i w chorobie, samodzielne świadczenie złożonej opieki pielęgniarskiej, współpraca zespołowa, wykonywanie zleceń lekarskich, odpowiedzialność w stosunku do odbiorców pomocy pielęgniarskiej- jako podstawa. Pielęgniarka w sposób samodzielny i odpowiedzialny zapewnia swoją pomoc do potrzeb i problemów zdrowotnych człowieka w zakresie promowania zdrowia, zapobiegania chorobom, przywracania zdrowia, uczy i oddziałowywuje wychowawczo, wspiera, organizuje i zastępuje oraz kieruje, kształtuje partnerskie współdziałanie z człowiekiem, którym zapewnia swoją pomoc, jest współpartnerem w zespołach interdyscyplinarnych, podejmuje działania na rzecz podnoszenia jakości i efektywności pielęgnowania. 5. Historia pielęgniarstwa…