Łyżwiarstwo dotarło do Polski pod wpływem innych krajów Europejskich. Zatem ograniczając się do zakresu sportu zawodniczego przytoczę parę istotnych wydarzeń które przyczyniły się do rozwoju tej dziedziny sportu i w efekcie do powstania Warszawskiego Towarzystwa Łyżwiarskiego.
Łyżwiarstwo jako sport znane było już dawnym Skandynawom, którzy ścigali się na lodzie po cenne nagrody - broń, konie, klejnoty.W 1801r. dwie łyżwiarki w Groningen po raz pierwszy ścigały się oficjalnie lecz z biegiem lat kobiety przestały ścigać się na łyżwach pozostawiając tę dziedzinę mężczyznom. W 1814 roku w Anglii odbyły się pierwsze indywidualne zawody łyżwiarskie, w których w nich jedynie mężczyźni . Kolejną ważną datą jest 1823 ; pierwsze amatorskie zawody drużynowe również w Wielkiej Brytanii.
Na tle ogólnoświatowym nasz kraj w dziedzinie powstania pierwszych towarzystw łyżwiarskich jest w czołówce. Dość szybko bo w 1869r. powstał pierwszy klub łyżwiarskie we Lwowie na terenie dawnej Galicji czyli zaboru Austriackiego. Z doświadczeń tego klubu czerpali założyciele później powstałego Towarzystwa łyżwiarskiego w Warszawie; wtedy będącej pod zaborem rosyjskim gdzie jego idea była nie do przyjęcia dla ówczesnych władz. Dla porównania powstanie związków krajowych w Wielkiej Brytanii 1871r, Ameryce 1884r i w Kanadzie 1888r.
Pierwsze międzynarodowe wyścigi łyżwiarskie odbył się w Amsterdamie w 1889r. w których zwyciężył rosyjski łyżwiarz Panszin; w tym samym roku zwyciężył jeszcze na pierwszym wyścigu organizowanym w Rosji. Jak nie trudno się domyśleć od jego nazwiska powstała nazwa łyżew do łyżwiarstwa szybkiego.
Przełom dla międzynarodowego rozwoju tego sportu nastąpił w 1892r gdy powstał amatorski Międzynarodowy Związek Biegów na lodzie. Podczas pierwszego międzynarodowego kongresu w Holandii wprowadzono regulamin międzynarodowych Mistrzostw Europy i świata ;pod jej kuratelą co roku odbywały się międzynarodowe zawody w jeździe szybkiej na dystansach 500, 1500 i 10 000 m.
Jazda figurowa rozwijała się nieco wolniej . Amerykanin, baletmistrz Jackson Haines zapoznał się z łyżwiarstwem, w drugiej połowie XIX wieku wprowadził na lód walc i inne tańce towarzyskie mające niemały wpływ na łyżwiarstwo figurowe w konkurencji par sportowych. Pierwsze Mistrzostwa Europy w jeździe figurowej odbyły się w 1891r., a świata w 1896.
Zrzeszenie łyżwiarskie w Warszawie było ostatnim w tym okresie mieszczańskim zrzeszeniem sportowym. Zaczęło się dość nie pozornie od ślizgawki przedsiębiorcy budowlanego Franciszka Rembiesza na nie wykorzystanym placu budowlanym; W 1888r. powstał tam komitet organizacyjny Warszawskiego Towarzystwa Łyżwiarskiego.
W śród założycieli oprócz Rembiesza wymienia się także inż. Emila Schönfelda (naczelnik głównych warsztatów mechanicznych kolei Warszawsko-wiedeńskiej), jego brata Ryszarda (pracownik finansowy warsztatów mechanicznych kolei Warszawsko-wiedeńskiej) , inż. Zygmunta Grobela i innych.
W 1893r uzyskano zgodę na rozpoczęcie działalności; stowarzyszenie liczyło wówczas 36 członków. Zalegalizowanie ustawy przeforsowali wpływowi członkowie mieszczaństwa.
Organizacja ta rozwijała podobnie do innych i już po 10 latach liczyła 700 członków.
Członkami zarządu, prezesami byli jego założyciele następnie przez dłuższy okres czasu hr. Maurycy Zamojski, który również reprezentował go na zewnątrz. Naczelnymi władzami Towarzystwa zajmował się Stanisław Patek.
Formy organizacyjne, zasada przyjmowania członków poprzez balotowanie(tajne głosowanie za pomocą białych (za) i czarnych (przeciw) kulek lub kartek) takie zame jak w inych organizacjach.
Łyżwiarstwo w Warszawie stało się znane i doceniane dzięki powstającym nowym ślizgawkom: W ogrodzie Saskim, Karsińskich, w Agrykoli, w Parku Ujazdowskim, w Łazienkach i na Dynasach. W 1894-95 w Warszawie istaniało szereg Lodowisk, które miasto wynajmowało dzierżawcom; interesowały ich wyłącznie jako źródło dochodu gdyż jazda była bardzo popularna i panował na nich niekontrolowany tłok, przeciętna opłata za wstęp wynosiła 15 kop.
Ślizgawka Warszawskiego Towarzystwa Łyżwiarskiego w dolinie Szwajcarskiej zlokalizowana była w śródmieściu w kotlinie otoczonej wzgórzami bogato ukrzewionymi , stała się najbardziej popularna gdyż miała najlepszy tor ślizgawkowy, zorganizowaną opiekę nad jeżdżącymi oraz instruktorów. Została podzielona na miejsca dla ćwiczących jazdą figurową , szybką i pozostałych. Jeden z członków Towarzystwa codziennie sprawował dyżur pilnując porządku. Dbano o zachowanie łyżwiarzy, zwłaszcza młodzieży. Tor lodowy był czynny cały dzień z małą przerwą obiadową, podczas której uporządkowywano tor i przygotowywano lud. W godzinach przed południowych przychodziły dzieci i dorośli uczący się sportu oraz młodzież trenująca, zaś wieczorem stali bywalcy , młodzi łyżwiarze oraz publiczność która już opanowała jazdę.
Opłata za wstęp w godzinach rannych wynosiła 20 kop., w wieczornych około 30 kop. Młodzież szkolna korzystała ze zniżek dzięki którym w godzinach rannych wstęp wynosił 15 kop. oraz otrzymywała karty zniżkowe dla członka rodziny wysokości 5 rub. w okresie sezonowym. Na miejscu można było wypożyczyć łyżwy.
Warszawskie Towarzystwo łyżwiarskie skutecznie spopularyzowało sport wśród młodzieży szkolnej, uniwersyteckiej, dorosłych kobiet i mężczyzn.
Rozwój sportu łyżwiarskiego w Warszawie możemy podzielić na dwa etapy .
Pierwszy, w oparciu o towarzystwo bezinteresowna działalność nauczycielska słynnych łyżwiarzy : Zygmunt Goebel, Emil Lindeman ( z zawodu grabarz), Piotr Weryho ( dr. Fil), Henryk York (lekarz dentysta), Karol Noskiewicz (cieśla).
Karol Noskiewicz i Emil Lindeman oprócz regulaminowej jazdy figurowej izazdy dowolnej wprowadzili także tańce na lodzie : mazur, oberek, walc, kontredansy i korowody.
Najwybitniejszym łyżwiarzem jazdy szybkiej był Karol Bevense.
Kierownictwo nad działalnością sportową sprawowała podobnie jak w innych zrzeszeniach komisja wyścigowa wybierana w składzie ośmiu członków przez walne zebranie.
Pierwszym kapitanem sportowym był Henryk York. Wprowadził popisy i konkursy w jeździe figurowej oraz zabawy na lodzie. Następcą Henryka był Piotr Weryho, który był uważany przez wielu działaczy za najbardziej zasłużonego dla rozwoju towarzystwa i sportu łyżwiarskiego w Warszawie. Wszyscy działacze posiadali wysoki poziom umiejętności, który osiągnęli dzięki nauce za granicą : w Niemczech, Szwajcarii oraz Wiedniu.
Drugi etap rozwoju łyżwiarstwa zapoczątkowało uzyskanie przez Warszawskiego Towarzystwa dzięki Piotrowi Weryho oficjalnego członkostwa w Międzynarodowym Towarzystwie Łyżwiarskim dzięki czemu w Polsce można było organizować nie tylko krajowe, ale międzynarodowe zawody.
W pierwszych organizowanych zawodach przez Warszawskie Towarzystwo udział wzięło między innymi dwóch Austriaków, jeden Niemiec, jeden Węgier, dwóch Rosjan ( jeden z nim wymieniony wcześniej Panszin).
Towarzystwo dbało także o rozwój innych sportów. Przyczyniło się do powstania Sali gimnastycznej, w która dała też schronienie dla drugiego gniazda sokoła. Ćwiczenia gimnastyczne prowadził Marian Olszewski. W okresie letnim urządzano korty Tenisowe. Zygmunt Nowakowski założył w 1901 koło szermiercze w którym instruktorem był Julian Michaux. Starano się także spopularyzować jazdę na wrotkach. W tym celu przygotowano specjalnie parkiet na Sali i sprowadzono nauczycieli, jednak nie zyskała ona popularności i utrzymała się tylko parę lat. Główny powodem były zajęcie odbywające się w zamkniętym, pełnym kurzu budynku.
Warszawskie Towarzystwo mimo wszystko było tylko pozornie sportowe. Owszem działali w nim sportowcy, którzy dzięki świadomym planom i pracy osiągnęli sukcesy, lecz była także druga strona medalu członkowie których pociągało życie klubowe.
Jedną z przyczyn takiego stanu była sezonowość sportu łyżwiarskiego uzależnionego od pogody. Był on znacznie krótszy od wioślarskiego czy kolarskiego.
Rozwój utrudniał też brak sztucznego lodowiska. Sportowcy starający się o stworzenie takowego napotykali się ze stanowczym oporem członków których zaspokajało wyłącznie życie klubowe. Mieli oni przewagę z życiu organizacyjnym gdyż podstawową strukturą był klub.
Według opinii odchodzącego z Towarzystwa Zygmunta Nowakowskiego w 1896r ,łyżwiarstwo nie mogło zyskać dość dużej popularności gdyż odbywało się w przestrzeni zamkniętej, wymagało wieloletniej żmudnej pracy nad samym sobą, techniką jazdy, a zawody rozgrywane w indywidualnej konkurencji były mniej popularne niż zawody zespołowe. Łyżwiarstwo nie wymaga otwartych przestrzeni czy też tworzenia zespołów jak wioślarstwo czy też kolarstwo.
Towarzystwo Łyżwiarskie w Warszawie miało opinię najmniej sportowego, ale za to odznaczającego się najsilniej rozwiniętym życiem towarzyskim. Lokal stowarzyszenia należał do najwytworniejszych w stolicy, w okresie letnim był głównym salonem. Dbając o rozwinięcie życia towarzyskiego i kulturalnego organizowano tam często bale koncerty, zabawy ogrodowe, które posiadały wielu amatorów.
W dolinie Szwajcarskiej mieściły się na parterze - wielka sala balowa, bufet, restauracja, kawiarnia, kuchnia, piwnice zaopatrzone w dobre wina, sala do jazdy na wrotkach, szatnie , kręgielnia, sala gimnastyczna, sala bilardowa; na górze : pomieszczenia klubowe : bufet, sala do gry w karty, dwie sale bilardowe, szatnia i inne. Prowadzenie klubu i organizowanie życia towarzyskiego należało do gospodarza i jego zastępcy.
Wokół lokalu był duży ogród, w którym latem odbywały się koncerty, Występowali tam słynni artyści, kompozytorzy, kapelmistrze : Namysłowski, Fitelberg, z Wiednia, Wintesteun , Siekierski i inni.
Sprawy finansowe Towarzystwa ciągle wymagały zewnętrznej pomocy. Dochody pozyskiwano ze składek członkowskich - 25 rub. rocznie , z wynajmowania Sali balowej, z bufetu, z gry w karty, za którą wnosiło się opłaty w pewnych godzinach, lecz to nie wystarczało ma utrzymanie i konserwację obiektów sportowych oraz lokali klubowych.
Zwyczajowo Towarzystwo Łyżwiarskie było dostępne dla osób posiadających wysokie dochody mogące pokryć wydatki związane z należeniem do klubu .