Charakterystyka Jacka Soplicy
Jacek Soplica jest jednym z głównych bohaterów romantycznego dramatu Adama Mickiewicza pt. „Pan Tadeusz”. Jest to bohater, który zmienia się pod różnych wpływem różnych wydarzeń i przeżyć. Jacek Soplica był synem Podczaszego, bratem Sędziego i ojcem Tadeusza. Wywodził się z niezamożnej szlachty. Był młodzieńcem wesołym, przystojnym i pełnym fantazji, świetnie jeździł konno, wspaniale władał szablą, doskonale strzelał. W swojej młodości Jacek był porywczym, o wielkim temperamencie, ambitnym i pewnym siebie zawadiaką. Działał pod wpływem impulsu, kierując się uczuciami, a nie rozumem, czyli szybciej działał niż myślał co oznaczało, że nie myślał o skutkach swego postępowania. Był on typowym polskim szlachcicem o cechach charakterystycznych dla tej grupy społecznej, a mianowicie był dumnym i pysznym pieniaczem i warchołem, tj. kłótliwym, skłonnym do bójek, prowadzącym hulaszczy tryb życia, ale ponad wszystko ceniącym sobie honor szlachecki, był znakomitym strzelcem i szermierzem a nade wszystko był patriotą, zdolnym do wyższych uczuć.
Jacek Soplica był człowiekiem wpływowym i z tego powodu często był zapraszany na dwory szlacheckie. O jego względy zabiegał między innymi Stolnik Horeszko, któremu zależało na poparciu szlachty na sejmiku. Często bywając na zamku Horeszki, Jacek Soplica zakochał się ze wzajemnością w jego córce - Ewie. Horeszko jednak dowiedziawszy się o zamiarze Soplicy wzięcia ślubu z Ewą, podał mu na znak odmowy „czarną polewkę”. Jacek Soplica jako dumny szlachcic aby zagłuszyć żal po stracie Ewy Horeszkówny, szybko poślubił inną niekochaną kobietę, która zmarła osierociwszy małego Tadeusza.
Jacek Soplica był także człowiekiem mściwym. Podczas najazdu Moskali na zamek Stolnika, chciał z jednej strony pomóc Horeszce bronić zamku, z drugiej jednak strony chciał się zemścić na otrzymaną od niego „czarną polewkę” i pragnął jego śmierci. Wykorzystał ten najazd i zastrzelił Stolnika, czego świadkiem był Gerwazy. To wydarzenie było punktem zwrotnym w burzliwym życiu Jacka Soplicy i spowodowało, że na Litwie uznano go a zdrajcę narodu i skłoniło go do ucieczki z kraju. Wtedy właśnie zmienił się nie do poznania, stał się gorącym patriotą. Swego syna Tadeusza oddał pod opiekę Telimenie..
Jacek Soplica wstąpił do zakonu bernardynów, gdzie przyjął, na znak pokory, nowe imię - Robak. Chciał swoją hańbę zmyć walcząc za kraj u boku generała Dąbrowskiego. Ksiądz Robak wrócił na Litwę jako emisariusz z rozkazem zorganizowania powstania narodowego przeciwko Moskalom. Innym jego zamiarem było połączenie swego syna Tadeusza z córką Ewy Horeszkówny - Zosią. Wyrzuty sumienia nie dawały Robakowi spokoju. Za wszelką cenę pragnął naprawić krzywdy wyrządzone innym. Plan zorganizowania powstania zniweczył Robakowi Gerwazy zajazdem Soplicowa. Podczas bitwy Robak został śmiertelnie ranny, ratując życie ostatniemu z Horeszków - Hrabiemu. Tak też ceną, jaką ostatecznie zapłacił ksiądz Robak za krzywdy wyrządzone innym było jego życie, ponieważ obronił Hrabiego własnym ciałem. W chwili śmierci poprosił Gerwazego o wybaczenie. Umarł z czystym sumieniem. Dzięki temu wydarzeniu Jacek Soplica został po śmierci zrehabilitowany.
Moim zdaniem, życie Jacka Soplicy można podzielić na dwa etapy: pierwszy - przed zabójstwem Stolnika i drugi - po tym zabójstwie. W pierwszym etapie swojego życia był postacią negatywną; z kolei w drugim etapie zauważyć można wielką pozytywną przemianę Jacka w księdza Robaka spowodowaną wyrzutami sumienia. Można też stwierdzić, że Jacek Soplica to typowy klasyczny bohater romantyczny. Charakteryzują go takie cechy jak nieszczęśliwie zakochany marzyciel, samotnik, wielka indywidualność, zbuntowany przeciwko niemożności spełnienia miłości, rozdarty wewnętrznie, a jednocześnie patriota, kochający ojczyznę. Jest to postać tragiczna, ponieważ przeżywa nieszczęśliwą miłość, doprowadzającą go do straszliwego czynu, po którym okrzyknięto go zdrajcą i skłoniono do ucieczki i niemożności ujawnienia prawdziwej tożsamości swojemu synowi. Uważam, że Jacek Soplica w pełni zasłużył na miano bohatera pozytywnego. Metamorfoza Jacka Soplicy w księdza Robaka uczy nas, że nie można przekreślać człowieka za jeden nierozważny czyn i że należy każdemu dać kolejną szansę. Może więc być wzorem do naśladowania.