Z uwagi na fakt częstego współistnienia u tego samego chorego przewlekłego zapalenia oskrzeli i rozedmy płuc objawy kliniczne są wypadkową tych dwóch chorób.
Pewne znaczenie kliniczne ma zaproponowany przez Dornhorsta podziaÅ‚ chorych na POChP na dwa typy kliniczne: "blue bloater" - „niebieski sapacz" (przewlekÅ‚e zapalenie oskrzeli) oraz "pink puffer" - "różowy dmuchacz" (rozedma).
Chory, u którego przeważa przewlekłe zapalenie oskrzeli, jest zwykle otyły, ma znaczną sinicę, kaszel z wykrztuszaniem śluzowo-ropnej plwociny oraz częste zakażenia dróg oddechowych.
Natomiast chory z przewagą rozedmy płuc jest zwykle szczupły, nawet wyniszczony, zazwyczaj bez sinicy, lecz z wyraźną dusznością i niewielkim kaszlem ze skąpym wykrztuszaniem.
U chorych z przewagą rozedmy zakażenia występują rzadziej, lecz z uwagi na małe rezerwy oddechowe, stan kliniczny chorego ulega wówczas znacznemu pogorszeniu.
W obu przypadkach, choć zdecydowanie wyraźniej w rozedmie, stwierdza się poszerzenie wymiaru przednio-tylnego klatki piersiowej, ciche szmery oddechowe oraz obecność bardziej lub mniej nasilonych objawów obturacji oskrzeli w postaci świstów i furczeń.
U podstawy płuc mogą być także słyszalne trzeszczenia na szczycie wdechu, jako manifestacja kliniczna rozedmy płuc.
Objaw Hoovera, tj. wciąganie dolnych żeber podczas wdechu wynika z obniżenia przepony, a tym samym zmiany kąta, pod jakim przyczepione są jej włókna do dolnych żeber. Zjawisko to występuje przede wszystkim w rozedmie.
Objawy prawokomorowej niewydolności krążenia (obrzęki kończyn dolnych, powiększenie wątroby, przepełnienie żył szyjnych) występują częściej w przebiegu przewlekłego zapalenia oskrzeli.