Język migowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii.

polski jednoręczny alfabet palcowy

Język migowy to ogół znaków idiograficznych (określających słowa, czasem krótkie zwroty) i znaków daktylograficznych (odpowiadające literom alfabetu) manualno-mimicznych używanych przez niesłyszących do porozumiewania się.

Wbrew popularnym poglądom nie istnieje jeden ogólnoświatowy język migowy, ale wiele w pełni wykształconych języków, których zasięgi nie zawsze pokrywają się z zasięgami języków mówionych. Przykładowo brytyjski język migowy jest zupełnie różny od amerykańskiego języka migowego, który jest z kolei używany zarówno w USA jak i w Kanadzie oraz Meksyku.

[Edytuj]

Klasyczny język migowy

Zwany też naturalnym obejmuje kilka tysięcy znaków pojęciowych o charakterze pozycyjnym oraz organizacja przestrzenna wypowiedzi - środki uzupełniające znaki migowe - mimika, pantomimika, gestykulacja i zachowania kinetyczne.

[Edytuj]

Język migany

Znaki migowe są wykorzystywane jako uzupelnienie mowy artykułowanej. Znaków migowych używa się w szyku gramatycznym języka ojczystego, dodając za pomocą alfabetu palcowego końcówki fleksyjne. Język migany stosuje się zawsze razem z językiem mówionym. Jest to tzw. system językowo-migowy.

[Edytuj]

Zobacz także

• gestuno język migowy stworzony jako międzynarodowy język migowy

• signuno język migowy oparty na esperanto i gestuno

• język migany

Na podstawie:

Szczepankowski B., (1994) Podstawy języka migowego, WSiP S.A.

Szczepankowski B., Kossakowska B., Wasilewska T.M., (2001), Język migany pierwsze kroki, Infopress

Hendzel J. K., (1995) Słownik polskiego języka miganego, Offer

---