Wyznaczanie względnego współczynnika załamania światła dla przeźroczystego ośrodka przy pomocy mikroskop


Sprawozdanie z

ćwiczenia nr 44

Wyznaczanie względnego współczynnika załamania światła dla przeźroczystego ośrodka przy pomocy mikroskopu.

Sprawozdanie wykonał:

WANAT KAROL

W1 C5 L10

Rzeszów, dnia 09 marca 1998

Zagadnienia do samodzielnego opracowania:

  1. Widmo promieniowania elektromagnetycznego;

  2. Zjawiska towarzyszące przejściu promieniowania elektromagnetycznego przez ośrodek różny od próżni;

  3. Zasada działania mikroskopu.

Wstęp.

Promieniowanie elektromagnetyczne można opisać na dwa sposoby: jako falę elektromagnetyczną i jako strumień elektronów. Fala elektromagnetyczna jest rozchodzącą się w czasie i przestrzeni spójną zmianą pola elektrycznego i magnetycznego. Fale elektromagnetyczne występujące w przyrodzie ze względu na ich długość, różnią się sposobami generacji oraz detekcji. Tak więc klasyfikujemy je w następujący sposób: fale radiowe -107÷10-2cm;

podczerwień -5×10-2÷8×10-5cm;

światło widzialne -8×10-5÷4×10-5cm;

nadfiolet -4×10-5÷10-7cm;

promieniowanie Roentgena -2×10-7÷6×10-10cm;

promienie γ -10-8÷10-11cm.

Widmo promieniowania elektromagnetycznego obejmuje między innymi promieniowanie widzialne czyli światło w zakresie długości fal 380nm÷780nm.

Fala świetlna ma długość λ związaną z częstością ν i prędkością jej rozchodzenia się. Λ=c

Jeżeli promieniowanie elektromagnetyczne potraktujemy jako strumień cząstek fotonów pozbawionych masy spoczynkowej, ale niosących określoną energię: E=hν, gdzie h-stała Plancka.

Promieniowanie przechodząc przez ośrodek ulega pochłanianiu które opisuje prawo Beera mówiące, że padające na ośrodek promieniowanie o określonej długości λ ulega w miarę wnikania stopniowemu osłabnięciu według wzoru: I=I0×e-kλsd.

I - natężenie promieniowania po przejściu przez

ośrodek o grubości d

Io- natężenie promieniowania padającego na ośrodek

S- stężenie cząstek pochłaniających promieniowanie

w ośrodku

kλ- współczynnik absorbcji dla danego ośrodka.

0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
Io I=Io×e-kλsd

0x08 graphic
0x08 graphic

0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic

0x08 graphic
0x08 graphic

d

0x08 graphic

Jeśli opiszemy rozchodzenie się fali elektromagnetycznej przez pojęcia optyki geometrycznej to zgodnie ze Snelliusem prawa opisujące zachowanie się światła na granicy dwóch ośrodków można sformułować następująco: gdy promień światła pada na granicę dwóch ośrodków to promień odbity padający oraz prostopadła padania leżą w jednej płaszczyźnie i kąt odbicia jest równy kątowi padania (α=β).

Dla zjawiska załamania promień padający załamany i prostopadła padania leżą w jednej płaszczyźnie oraz stosunek sinusa kąta padania do sinusa kąta załamania równa się stosunkowi prędkości światła w pierwszym ośrodku do prędkości światła w drugim ośrodku i nazywamy go względnym współczynnikiem ośrodka drugiego względem pierwszego:

n12=sinα/sinβ = V1/V2 ; gdzie

n12 - oznacza, że światło najpierw przechodzi przez

ośrodek pierwszy a potem przez ośrodek drugi;

α- kąt padania

β - kąt załamania

v1 i v2 - prędkości światła w ośrodku pierwszym i

drugim.

Uwzględniając zjawisko absorbcji towarzyszące przejściu światła jest funkcją zespoloną:

n=n12+n΄, gdzie

n12 - część rzeczywista, odpowiada za zjawisko

załamania światła;

n΄- część urojona, odpowiada za pochłanianie światła

przez ośrodek.

Wyznaczanie współczynnika załamania za pomocą mikroskopu polega na obserwacji równoległego przesunięcia wiązki światła po przejściu przez płaskorównoległą płytkę co przedstawia rysunek:

0x08 graphic

0x08 graphic

0x08 graphic

0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
I α o˝ d΄

A

0x08 graphic
d β o΄

II o

Załamany w punkcie A promień ulega ponownemu załamaniu w punkcie O. Jeżeli na powierzchni I płytki narysujemy jedną linię, a na powierzchni II narysujemy krzyżującą się z nią drugą linię, to przez mikroskop widzimy obraz linii narysowanej na powierzchni II nie w punkcie O lecz w O΄. Grubość płytki oznaczamy

d΄= O΄O˝

Z trygonometrycznych zależności wynika:

AO˝/ = tgα AO˝/d = tgβ

skąd: d΄=d tgβ/tgα

Dla niewielkich kątów padania i załamania można przyjąć:

d΄= d sinβ/sinα = d/nw.

WYKONANIE ĆWICZENIA:

Przyrządy: mikroskop, śruba mikrometryczna,

źródło światła, dwie płytki

płaskorównoległe.

Kolejność czynności:

  1. Przygotowanie mikroskopu do pomiarów

  2. Oczyszczono dwie płytki płaskorównoległe

o różnych grubościach

  1. Zmierzono grubość płytek śrubą mikrometryczną. Powtórzono pomiary 10 razy dla każdej płytki i umieszczono wyniki pomiarów w tabeli

  2. Zmierzono grubości płytek za pomocą mikroskopu

  3. Oszacowano błąd Δd΄ jakim obarczony jest pomiar pozornej grubości płytek za pomocą mikroskopu

  4. Oceniono błąd pomiaru mikrometrem Δd

  5. Obliczono błąd współczynnika załamania Δn1 i Δn2 metodą różniczki zupełnej.

Tabela pomiarów dla płytki wykonanej z pleksi.

P

d1

d

d1΄

n1

n1 ± Δn1

mm

mm

mm

16

3,31

3,29

2,06

1,61

1,5± 0,022

16

3,41

3,29

2,10

1,62

1,5± 0,022

16

3,21

3,29

2,42

1,33

1,5± 0,022

16

3,20

3,29

2,24

1,43

1,5± 0,022

16

3,21

3,29

2,27

1,41

1,5± 0,022

16

3,32

3,29

2,26

1,47

1,5± 0,022

16

3,38

3,29

2,19

1,54

1,5± 0,022

16

3,33

3,29

2,29

1,45

1,5± 0,022

16

3,30

3,29

2,15

1,53

1,5± 0,022

16

3,23

3,29

2,32

1,39

1,5± 0,022

Tabela pomiarów dla płytki wykonanej ze szkła.

P

d2

d

d2΄

n2

N2 ± Δn2

mm

mm

mm

16

3,22

3,23

1,49

2,16

2,1±0,039

16

3,23

3,23

1,44

2,24

2,1±0,039

16

3,24

3,23

1,46

2,22

2,1±0,039

16

3,23

3,23

1,42

2,27

2,1±0,039

16

3,23

3,23

1,27

2,54

2,1±0,039

16

3,22

3,23

1,36

2,37

2,1±0,039

16

3,24

3,23

1,96

1,65

2,1±0,039

16

3,22

3,23

1,69

1,91

2,1±0,039

16

3,24

3,23

1,81

1,79

2,1±0,039

16

3,23

3,23

1,75

1,84

2,1±0,039

Obliczenia:

Błąd pomiaru mikroskopem:

Δd = 0,02mm.

Błąd pomiaru śrubą mikrometryczną:

Δd΄= 0,02mm.

n = d/

Błąd współczynnika załamania obliczam metodą różniczki zupełnej:

±Δn = {|1/d1΄|×|Δd|+|d/d΄2|×|Δd΄|}

Obliczam błąd współczynnika załamania Δn1:

d1= 3,29mm.

d1΄= 2,23mm

±Δn1= ± {|1/d1΄|×|Δd1|+|d1/d1΄2|×|Δd΄|}=

= ± {|1/2,23|×|0,02|+|3,29/4,9729|×|0,02|}= ± 0,0222.

Obliczam błąd współczynnika załamania Δn2:

d2 = 3,23mm.

d2΄= 1,565mm.

±Δn2= ± {|1/d2΄|×|Δd2|+|d2/d2΄2|×|Δd΄|}=

= ± {|1/1,565|×|0,02|+|3,23/2,449|×|0,02|}= ± 0,0391.

Wnioski:

  1. Współczynnik załamania światła podczas

przechodzenia przez różne ośrodki jest różny;

  1. Błąd obliczeń wynika z niedokładności przyrządów,

niedokładności pomiarów oraz niedokładności

ludzkiego narządu wzroku.

WANAT KAROL

1

8



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Wyznaczanie względnego współczynnika załamania światła dla przeźroczystego ośrodka przy pomocy mikro
ćwD Wyznaczenie względnego współczynnika załamania światła za pomoca mikroskopu
Wyznaczanie współczynnika załamania światła dla cieczy za pomocą refrakto metru?bego
308 Wyznaczanie współczynnika załamania światła dla cieczy za pomocą refraktometru Abbego
Współczynnik załamania światła dla cieczy
Sprawozdanie 3 (Współczynnik Załamania Światła), Energetyka AGH, semestr 3, III Semestr, Fizyka, La
Wyznaczanie zależności współczynnika załamania światła od stężenia roztworu, MARCIN SOWIK
51A, Labolatoria fizyka-sprawozdania, !!!LABORKI - sprawozdania, Lab, !!!LABORKI - sprawozdania, 51
Wyznaczanie zależności współczynnika załamania światła od stę, Politechnika Lubelska, Studia, semest
Ćw nr 44, Wyznaczanie względnego współczynnika załamania za pomocą mikroskopu, MARCIN CIEŚLA
Laboratorium 7 Wyznaczanie współczynnika załamania światła w powietrzu
Pomiar współczynnika załamania światła oraz wyznaczanie stężenia roztworów metodą refraktometryczną
Wyznaczanie współczynnika załamania światła metodą najmniejszego odchylenia w pryzmacie sprawkox

więcej podobnych podstron