STABILIZACJA PAŃSTWA
25 stycznia 1949 r. odbyły się w Izraelu pierwsze wybory do I Zgromadzenia Ustawodawczego (Knessetu). Zgromadzenie liczyło 120 deputowanych. Zwycięstwo odniosła demokratyczna lewica syjonistyczna, co wynikało z dużej roli ZSRR w powstawaniu Izraela. Najsilniejszą partią była Partia Robotników Ziemi Izraela (Mapai), a drugie miejsce zajęła Zjednoczona Partia Robotnicza (Mapam). Komunistyczna Partia Izraela zdobyła 4 mandaty.
Zgromadzenie Ustawodawcze bardzo szybko uchwaliło ustawę przejściową, tzw. małą konstytucję, która doraźnie ustaliła strukturę naczelnych organów państwowych. Ustanowiono jednoizbowy parlament (Knesset), który wybierał prezydenta o dość ograniczonych uprawnieniach. Prezydent mianował premiera, ten zaś formował gabinet i przedstawiał go Knesetowi do akceptacji.
Na początek 1949 r. przedstawiciele żydowskich organizacji w Polsce Ludowej, zwrócili się do komunistycznych władz, o wydanie 40 tysięcy paszportów na emigrację do Izraela.
29 stycznia 1949 r. Wielka Brytania uznała de facto państwo Izrael.
15 lutego 1949 r. pierwszym prezydentem Izraela został Chaim Weizmann, wieloletni przewodniczący Komitetu Wykonawczego Światowej Organizacji Syjonistycznej. Sprawował swoje obowiązki do 9 listopada 1952 r.
25 lutego 1949 r. zawarto rozejmowy układ izraelsko-egipski. Na mocy porozumienia, Izrael wypuścił z okrążenia egipskie wojska, które mogły powrócić do baz na Synaju.
W marcu 1949 r. izraelska armia zajęła opuszczone przez Egipcjan pozycje i doszła do Morza Czerwonego, zajmując Ejlat.
W marcu 1949 r. Izrael i Jordania dokonały wymiany jeńców wojennych.
10 marca 1949 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Dawid Ben Gurion. Sprawował swoje obowiązki do 1 listopada 1950 r.
W 1949 r. doszło do pierwszego dużego kryzysu rządowego w Izraelu, który został sprowokowany przez kwestię religijną: import niekoszernej żywności.
23 marca 1949 r. zawarto rozejmowy układ izraelsko-libański.
3 kwietnia 1949 r. zawarto rozejmowy układ izraelsko-jordański. Izrael zgodził się na zastąpienie w Samarii wojsk irackich jordańskim Legionem Arabskim. Transjordania zgodziła się na utrzymanie przez Izrael Negewu. Nie uregulowana została sprawa Jerozolimy.
Zawieszenie broni z 1949 r. ustabilizowało sytuację na frontach, których linie stały się granicami Izraela. Nie dla Arabów jednak: wszystkie państwa Ligi Arabskiej nie uznały istnienia Izraela i pozostawały z nim nadal w stanie wojny. Przez granice, zwłaszcza z Gazy i Zachodniego Brzegu, nieustannie przechodzili dywersanci dokonujący w Izraelu terrorystycznych zamachów; w odpowiedzi Izrael przeprowadzał brutalne akcje represyjne.
11 maja 1949 r. Izrael został członkiem ONZ, przy poparciu ZSRR.
W 1949 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ powołało Agencję Narodów Zjednoczonych dla Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East - UNRWA). Agencja była pomyślana jako instytucja krótkotrwała, musiała być jednak wielokrotnie przedłużana ze względu na to, że problem uchodźców arabskich był nie rozwiązany.
22 czerwca 1949 r. Knesset wprowadził obowiązkowe nauczanie dla dzieci do czternastego roku życia.
W 1949 r. rozbudowano Instytut imienia Weizmanna w Rehowot. Oprócz niego działały już w Izraelu Uniwersytet Hebrajski w Jerozolimie oraz Instytut Techniczny w Hajfie.
20 lipca 1949 r. zawarto rozejmowy układ izraelsko-syryjski. Ustalono linię demarkacyjną.
Irak i Arabia Saudyjska nie podpisały porozumień o zawieszeniu broni. Kraje arabskie ogłosiły bojkot gospodarczy Izraela. Wiele krajów w obawie przed reperkusjami w stosunkach z krajami arabskimi, nawet nie podejmowało próby zbliżenia do Izraela.
W 1949 r. polskie władze komunistyczne wydały zakaz działalności żydowskich organizacji syjonistycznych.
26 lipca 1949 r. ukazał się pierwszy tom Encyklopedii hebrajskiej.
7 sierpnia 1949 r. wznowiono komunikację kolejową na linii Tel Awiw-Jerozolima.
7 września 1949 r. Knesset przegłosował uchwałę wprowadzającą podatek dochodowy. Sytuacja finansowa młodego państwa Izrael była bardzo trudna, więc już w marcu 1950r. Kneset uchwalił ustawę przewidującą ulgi dla inwestorów zagranicznych.
Izrael miał olbrzymi deficyt bilansu handlowego. Na większość produktów wprowadzono reglamentację. W najgorszym okresie tygodniowo przysługiwał przydział małego kawałka mięsa i dwóch jajek. Aby obniżyć koszty utrzymania państwo prowadziło politykę deflacyjną, która dodatkowo hamowała rozwój gospodarki.
W listopadzie 1949 r. armia izraelska przeprowadził operację "Zaczarowany dywan", w której ewakuowano samolotami do Izraela 45 tysięcy Żydów z Jemenu i 3 tysiące Żydów z Adenu. W ten sposób uniknęli oni prześladowań ze strony Arabów.
W marcu 1950 r. doszło do kryzysu rządowego w Izraelu, który został sprowokowany przez kwestię religijną: edukację religijną w obozach dla uchodźców jemeńskich. Dla przybyłych z Jemenu Żydów, stosunki panujące w Izraelu były niezrozumiałe. Wtedy skierowano wszystkie ich dzieci do szkół religijnych. Już wtedy wśród izraelskich polityków był konflikt między zwolennikami świeckiego i religijnego wychowania dzieci. W następnych latach te spory i konflikty narastały, aż w 1951 r. partie ortodoksyjne wycofały się z rządu doprowadzając do jego upadku i ponownych wyborów do Knesetu.
Na przełomie 1949/1950 polskie władze komunistyczne przekształciły Centralny Komitet Żydów w Polsce i jego terenowe komitety w organizację Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Żydów.
Równocześnie nakazem ministra administracji publicznej z 13 grudnia 1949 r. wyznaczono termin likwidacji wszystkich partii i organizacji syjonistycznych. W komunistycznej Polsce Ludowej mogła działać tylko partia socjalistyczna.
W maju 1950 r. armia izraelska przeprowadził operację "Ezra i Nehemiah", w której ewakuowano samolotami do Izraela 110 tys. Żydów z Iraku. W ten sposób uniknęli oni prześladowań ze strony Arabów.
5 lipca 1950 r. Kneset przyjął ustawę o powrocie. Podstawowym jej stwierdzeniem jest, iż "każdy Żyd ma prawo przybycia do kraju".
W 1950 r. liczba kibuców osiągnęła 214 z 67 550 członkami. Było to niemal 8% mieszkańców Izraela.
Latem 1950 r. rząd Czechosłowacji zakazał wywozu broni do Izraela. Było to wyraźnym ujawnieniem zmiany stosunku ZSRR do Izraela.
W 1950 r. Transjordania dokonała bezprawnej aneksji Zachodniego Brzegu Jordanu, zmieniając przy okazji nazwę państwa na Królestwo Jordanii. Aneksję uznała tylko Wielka Brytania i Pakistan. Równocześnie Strefa Gazy weszła w skład Egiptu bez formalnej aneksji.
W 1950 r. wojska egipskie zajęły dwie wyspy (Tiran i Sanafir) w Zatoce Akaba, dzięki czemu Egipt mógł nie dopuszczać do żeglugi jednostek izraelskich przez Cieśninę Tirańską. Jednocześnie Egipt zamknął Kanał Sueski dla izraelskich statków i zażądał zwrotu Negewu.
W połowie 1950 r. izraelski rząd złagodził politykę deflacyjną, co spowodowało inflację. Pojawił się czarny rynek, na którym ceny towarów gwałtownie rosły. Dla wielu żydowskich rodzin ratunkiem były paczki żywnościowe od krewnych z zagranicy.
1 listopada 1950 r. ponownie wybrano na premiera izraelskiego rządu Dawida Ben Guriona. Sprawował swoje obowiązki do 8 października 1951 r.
14 listopada 1950 r. odbyły się pierwsze wybory samorządowe w Izraelu.
Zima z 1950 r. na 1951 r. okazała się szczególnie trudna dla Izraela. Na wiosnę 1951 r. z powodu braku surowców zdarzały się przerwy w pracy fabryk. Jednakże produkcja powoli rosła, a nowi imigranci coraz bardziej włączali się w życie gospodarcze państwa. Jednocześnie malała nowa imigracja, co zmniejszało wydatki państwa na rzecz integracji przybyszów.
W latach 1951-1955 arabscy bojownicy (fedaini) działający z rejonu Gazy (terytorium egipskie) wielokrotnie napadali na Izrael, zabijając w atakach terrorystycznych 967 Żydów. (Fedaini to członkowie fanatycznych organizacji religijnych, oddający życie za innych, poświęcający się dla dobra innych). W ten sposób arabskie państwa wywierały militarną presję na Izrael.
7 lutego 1951 r. izraelscy żołnierze wkroczyli do arabskiej wioski Sharafat, 5 km od Jerozolimy. W trakcie operacji zginęło 10 Palestyńczyków i 8 zostało rannych.
1 kwietnia 1951 r. powołano do życia Mossad.
Na początku 50-tych lat IDF przyjęło zmodyfikowany szwajcarski model organizacji armii. Zdecydowano się na utrzymywanie małej regularnej armii, mającej do pomocy duże rozbudowane siły rezerwistów.
17 lipca 1951 r. Kneset przyjął ustawę o równouprawnieniu kobiet.
30 lipca 1951 r. odbyły się w Izraelu wybory do II Knesetu. Wybory ponownie wygrała Partia Robotników Ziemi Izraela (Mapai). Jednakże partie lewicy wyszły z nich nieznacznie osłabione, a wzmocniła się reprezentacja ogólnych syjonistów.
8 października 1951 r. premierem Izraela został ponownie wybrany Dawid Ben Gurion. Sprawował on swoje obowiązki do 24 grudnia 1952 r.
W 1951 r. parlament izraelski ogłosił doroczny Dzień Pamięci Holocaustu, zwany Jom haSzo'ah. Nazwa pochodzi od określenia użytego przez proroka Sofoniasza 1:15: "dzień ruiny i spustoszenia", w oryginale: "jom szo'ah umszo'ah". Słowo szo'ah zostało użyte jako hebrajska nazwa zagłady zgotowanej przez Hitlera Żydom.
W 1951 r. armia izraelska przeprowadziła operację ewakuowania 33 tys. Żydów z Libii do Izraela. W ten sposób uniknęli oni prześladowań ze strony Arabów.
W styczniu 1952 r. armia izraelska przeprowadziła operację przerzucenia Żydów z Iranu do Izraela. W ten sposób uniknęli oni prześladowań ze strony Arabów.
1 stycznia 1952 r. siedmiu uzbrojonych palestyńskich terrorystów zastrzeliło 19-letnią Izraelkę w jej domu, w Jerozolimie.
W lutym 1952 r. izraelski rząd ponownie zmienił politykę gospodarczą. Postanowiono ograniczyć inflację. Nastąpiła dewaluacja pieniądza, a następnie stopniowo zlikwidowano reglamentację zaopatrzenia (do 10 maja 1953 r.). Zarazem zanikał czarny rynek.
W maju 1952 r. doszło do kryzysu rządowego w Izraelu, który został sprowokowany przez kwestię religijną. Religijni Żydzi narzekali, że szkoły państwowe oddały tylko osiem lekcji z trzydziestu dwu na religię. Ortodoksi wygrali też batalię o kwestię małżeństwa. Świeckie państwo musiało poniechać instytucji ślubu cywilnego.
13 czerwca 1952 r. powołano do życia Izraelską Komisję Atomową (IAC), której zadania sformułowało ministerstwo obrony.
W lipcu 1952 r. w Egipcie została obalona monarchia i powstała Republika Arabska. Nowe władze w Egipcie kontynuowały politykę niedopuszczania statków izraelskich do żeglugi po Kanale Sueskim.
10 września 1952 r. Izrael i RFN podpisały układ o odszkodowaniach dla ofiar hitleryzmu. Rząd RFN zobowiązał się do wypłacania państwu Izrael 3 mld. marek w ciągu 14 lat, do wypłacenia indywidualnych odszkodowań poszkodowanym Żydom.
W latach 1952-1953 w ZSRR syjonizm awansował do "roli głównych wrogów" i "narzędzi imperializmu amerykańskiego".
We wrześniu 1952 r. doszło do kryzysu rządowego w Izraelu, który został sprowokowany przez kwestię religijną: pobór do wojska dziewcząt z ortodoksyjnych domów.
W grudniu 1952 r. drugim prezydentem Izraela został Itzhak Ben-Zwi. Sprawował on swoje obowiązki do 23 kwietnia 1963 r.
24 grudnia 1952 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany ponownie Dawid Ben Gurion. Sprawował swoje obowiązki do 7 grudnia 1953 r., kiedy ustąpił z urzędu.
Na początku 1953 r. służby specjalne ZSRR ogłosiły wykrycie "spisku lekarzy", którzy jakoby chcieli wymordować na zlecenie USA przywództwo polityczne ze Stalinem na czele. Skazanymi byli prawie wyłącznie Żydzi. Na szczęście, śmierć Stalina umożliwiła uwolnienie i zrehabilitowanie lekarzy.
12 lutego 1953 r. ZSRR zerwała stosunki dyplomatyczne z Izraelem. Po śmierci Stalina wznowiono stosunki (16 lipca 1953 r.), ale wzajemna nieufność już pozostała.
9 czerwca 1953 r. palestyńscy terroryści wrzucili granaty do izraelskiego domu w Lod, zabijając mieszkańców. Inna grupa terrorystów zaatakowała żydowskie domy w Haderze.
11 czerwca 1953 r. palestyńscy terroryści zamordowali żydowską parę w ich własnym domu w Kfar Hess.
W lipcu 1953 r. rząd Izraela podjął decyzję o utworzeniu specjalnej jednostki antyterrorystycznej "jednostki 101", której pierwszym dowódcą został Ariel Szaron. Zadaniem tej tajnej jednostki była aktywna walka z arabskimi terrorystami, którzy przenikali przez granicę izraelską. Od tej chwili, żydowscy komandosi dokonywali wypady poza granicę i niszczyli arabskie obozy szkoleniowe terrorystów. Jednostka nigdy nie liczyła więcej niż 45 żołnierzy i ściśle współdziałała z spadochroniarzami.
W 1953 r. na mocy Aktu o Jurysdykcji Trybunatów Rabinackich rozwinięty został system niezależnych sądów religijnych działających równolegle do świeckiego systemu sądowniczego. Aktem o Edukacji Publicznej z tego samego roku ustanowiono publiczno-religijny system edukacji o charakterze ortodoksyjnym. Równolegle do świeckich władz komunalnych ustanowiono żydowskie rady religijne.
W 1953 r. w Izraelu utworzono Instytut Pamięci Męczenników i Bohaterów Zagłady (Yad Vashem). Zadaniem Yad Vashem jest gromadzenie i publikowanie wszelkich świadectw zagłady i dbanie o to, by Żydzi w Izraelu i diasporze upamiętniali Dzień Pamięci Holocaustu. Równocześnie przyznano pośmiertnie izraelskie obywatelstwo sześciu milionom ofiar Holocaustu. Yad Vashem przyznaje specjalny tytuł nie-Żydom, którzy w czasie Holocaustu z narażeniem własnego życia i życia swych rodzin ratowali Żydów od śmierci. Wyróżnieni dostają honorowy medal i tytuł "Sprawiedliwy wśród narodów świata" (Chasidei Ummot ha-Olam). Mają oni prawo do posadzenia drzewka w Jerozolimie w Alei Sprawiedliwych, obok którego umieszcza się tablicę z nazwiskiem Sprawiedliwego i nazwą jego kraju. Prawie połowa wyróżnionych to Polacy.
W połowie 1953 r. nastąpiła stabilizacja gospodarcza Izraela.
W latach 1953-1961 prezydentem Stanów Zjednoczonych był David Dwight Eisenhover (1890-1969). Jego doradcą od spraw obrony i ekonomii był żydowski finansista Bernard Baruch (1870-1965).
Dzięki aktywnej działalności organizacji syjonistycznych w świecie, do Izraela zaczął napływać kapitał ze Stanów Zjednoczonych Ameryki. Równocześnie Izrael zaczął otrzymywać spłaty zobowiązań rządu Republiki Federalnej Niemiec, jako moralny dług z tytułu prześladowania i zagłady Żydów przez III Rzeszę.
Napływające do kraju środki były głównie zużywane przez sektor publiczny w gospodarstwie. Rozwijało się budownictwo mieszkaniowe i rolnictwo w kibucach. Powstał plan rozwoju kraju, obejmujący sieć osad rolniczych. Wokół rejonu Gazy rozpoczęto budowę paramilitarnych osiedli i umocnień. Tworzono transport samochodowy, będący w rękach spółdzielni. Kontynuowano wielkie zalesienia kraju, a także budowano drogi, osuszano błota. Rozpoczęto także budowę krajowego systemu wodnego, którego osią stał się kanał rozpoczynający się u Jeziora Tyberiadzkiego.
W 1953 r. Francja i Izrael zawarły tajne porozumienie o współpracy w dziedzinie energii atomowej. Francuzi chcieli mieć własną bombę atomową i współpraca z Izraelem mogła przyśpieszyć realizację tego projektu. Dodatkowo Francja toczyła wojnę w Algierii i popierała Izrael we wszystkim, co miało charakter antyarabski. Francuzi szczególnie interesowali się ciężką wodą i jej cyklem produkcyjnym. Izrael uzyskał dostęp do francuskich instytutów, laboratoriów oraz zakładów zbrojeniowych.
14 października 1953 r. izraelski oddział komandosów (101 jednostka) przeprowadził odwetowy atak na jordańskie terytorium. Był to odwet za wcześniejszy atak terrorystyczny. Komandosi wkroczyli do przygranicznej wioski Qibya, na północny-zachód od Jerozolimy. Mieszkańcy wioski zostali oskarżeni o współpracę z arabskimi terrorystami. Wysadzono 42 domy, szkołę i meczet. Zginęło 75 Arabów (inne źródła podają liczbę 69).
Atak ten skłonił Jordanię, Syrię i Egipt do większego nadzoru swoich przygranicznych terenów, które były nagminnie wykorzystywane przez terrorystów.
8 grudnia 1953 r. przyszły prezydent USA Eisenhower podczas sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ przedstawił program "Atom dla pokoju", zapowiadając, że Stany Zjednoczone gotowe są udostępnić innym państwom swoje atomowe technologie, pod warunkiem, że służyć one będą celom pokojowym.
24 grudnia 1953 r. Egipt zatrzymał statek norweski z ładunkiem dla Izraela. Egipt tłumaczył, że nigdy nie zakończył wojny z Izraelem.
1 stycznia 1954 r. w Tel Awiwie otworzono giełdę papierów wartościowych.
26 stycznia 1954 r. nowym premierem Izraela został Mosze Szarett. Sprawował on swoje obowiązki do 29 czerwca 1955 r.
17 marca 1954 r. do Izraela wtargnęła uzbrojona grupa terrorystów (fedainów) palestyńskich z Jordanii. W Maale Akrabim porwali autobus linii Ejlat-Tel Awiw i zabili 11 żydowskich pasażerów.
9 kwietnia 1954 r. izraelscy komandosi podjęli odwetową akcję, atakując bazę palestyńskich fedainów w Jordanii.
Izraelski atak na terytorium Jordanii wywołał ostre reakcje międzynarodowe. Prezydent USA skrytykował akcję Izraela, natomiast premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill zagroził brytyjską zbrojną interwencją.
W lipcu 1954 r. Wielka Brytania podpisała z Egiptem porozumienie o ewakuacji wojsk brytyjskich znad Kanału Sueskiego.
We wrześniu 1954 r. Izraelczycy podjęli próbę przepłynięcia Kanału Sueskiego. Niestety 29 września 1954 r. Egipcjanie zatrzymali izraelski transportowiec "Bat Galim" i aresztowali jego załogę.
W odpowiedzi, izraelski wywiad przeprowadził w stolicy Egiptu, Kairze, zamachy bombowe. Jednak izraelscy agenci zostali aresztowani i po osądzeniu, skazani na karę śmierci. Pomimo zabiegów izraelskiej dyplomacji, Egipt wykonał wyroki śmierci na obu agentach.
Od końca 1954 r. USA starały się pozyskać władze Egiptu i wspólnie stworzyć na Bliskim Wschodzie regionalny arabski system obronny. Proponowano Egipcjanom dostawy amerykańskiej broni. Według założeń Departamentu Stanu USA, Izrael miał oddać Egiptowi południowy Negew, przyjąć na swoje terytorium 75 tys. palestyńskich uchodźców i wypłacić pozostałym odszkodowanie. Do zawarcia tych umów jednak nie doszło.
9 grudnia 1954 r. do Izraela dotarło 400 ton cukru z Polski. To dostawa zapobiegła brakowi zaopatrzenia w cukier w Izraelu.
W 1954 r. do Izraela powróciła grupę młodych i zdolnych żydowskich uczonych, którzy kształcili się w Szwajcarii, Holandii, Anglii i USA. Niemalże w tym samym czasie w Rechwot, niedaleko Tel Awiwu, w Instytucie Weizmana uruchomiono centrum fizyki nuklearnej. Naukowcy rozpoczęli badania nad produkcją odzyskiwaniem uranu z fosforytów oraz produkcją ciężkiej wody.
2 stycznia 1955 r. palestyńscy terroryści zamordowali na Pustyni Judzkiej dwóch żydowskich turystów pieszych.
15 stycznia 1955 r. izraelski samolot pasażerski Lockheed 049 Constellation, lecący z Tel Awiwu do Londynu, przez Wiedeń, w wyniku pomyłki nawigacyjnej zboczył z kursu i naruszył przestrzeń powietrzną Bułgarii. Został zestrzelony przez bułgarski myśliwiec MiG-17. Zginęło 58 ludzi. Izrael wniósł skargę do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, który w 1959 r. orzekł brak kompetencji w tym sporze z powodu braku zgody Bułgarii.
28 lutego 1955 r. specjalne oddziały Izraela dokonały odwetowego rajdu na egipskie terytorium w Strefie Gazy. Był to odwet za działalność palestyńskich fedainów. Izraelczycy zaatakowali egipskie posterunki graniczne zabijając 42 egipskich żołnierzy, przy stratach własnych 8 żołnierzy.
W odpowiedzi na izraelski atak, rząd egipski rozpoczął intensywne zbrojenie armii i dał "zielone światło" palestyńskim fedainom do ataków na Izrael.
24 marca 1955 r. palestyńscy terroryści obrzucili granatami i ostrzelali ceremonię żydowską w Patish, zabijając 1 osobę i raniąc 18.
29 czerwca 1955 r. wybrano ponownie na premiera izraelskiego rządu Mosze Szaretta. Sprawował swoje obowiązki do 3 listopada 1955 r.
26 lipca 1955 r. odbyły się w Izraelu wybory do III Knesetu. Wybory ponownie wygrała Partia Robotników Ziemi Izraela (Mapai), jednak już osłabiona. Wyniki świadczyły o powolnej tendencji osłabiania partii lewicowych, natomiast o wzroście wpływów centrum i prawicy.
W 1955 r. Abba Eban (późniejszy szef izraelskiego MSZ) popisał z rządem Stanów Zjednoczonych porozumienie, na mocy którego USA sprzedały Izraelowi mały reaktor. Stany Zjednoczone wspomogły też izraelskie badania atomowe sumą 350 tysięcy dolarów, i przekazały niemal całą bibliotekę dokumentów i akt Komisji Energii Atomowej oraz niewielką ilość uranu. Reaktor zainstalowano w miejscowości Nahal Oreg, niedaleko Rechwot. Kontrolą zajmowały się międzynarodowe agendy (IAEA).
W 1955 r. utworzono w Izraelu Uniwersytet Bar Ilan w Ramat Gan obok Tel Awiwu, o charakterze religijnym.
W 1955 r. Izrael zakupił we Francji 30 myśliwców MD-450 Ouragan. Utworzono z nich eskadrę Tayeset 113, później zwaną potocznie jako "Osy". Bazowała w Hatzor.
31 sierpnia 1955 r. izraelscy komandosi przeprowadzili odwetowy atak na pozycje palestyńskich fedainów w Strefie Gazy, zabijając 72 Arabów.
--------------------------------------------------