13

K

iedy wracaliśmy do dżipa, Skip i Haygood spacerowali wzdłuż brzegu paląc papierosy i strząsając popiół do wody.

— Pokręćmy się trochę tutaj, poznamy mniejsze dróżki — zaproponowała
Robin.

Zawróciłem samochód i stanęliśmy frontem do blokady.

• Jakby się szczególnie starali, żeby wyglądała tak paskudnie.

• Moreland zgadza się z Pickerem co do tego, że zaczyna się stopniowe
  likwidowanie życia na wyspie. Pytałem go, z czego żyją mieszkańcy.
  Przyznał, że głównym źródłem utrzymania są zasiłki.

• Koniec pewnej ery — powiedziała Robin. — Może dlatego tak bardzo
  chce udokumentować to, co tu zdziałał.

Skierowałem się w stronę przystani. Sklep był nieczynny. Na stacji benzynowej wisiał napis informujący o racjonowaniu paliwa.

• Rozmawialiście o morderstwie?

• Niewiele.

• I co?

• Moreland i Dennis zakładają, że to jednorazowy przypadek i morderca
  opuścił wyspę. Bo nic takiego nie powtórzyło się w okolicy. Więc z powo­
  dzeniem mógł to być marynarz, którego przeniesiono do innej bazy.

• A więc może powtórzyć to samo w innej okolicy.

• Dennis twierdzi, że dotąd nic się nie zdarzyło.

Zbliżaliśmy się do Chop Suey Pałace. Creedman, tak jak poprzedni"¹ razem, siedział na zewnątrz z butelką i kuflem. Patrzył przed siebie. Minałe"¹ go i ostro skręciłem w prawo, przejeżdżając obok rozwalających się domo* i pustych działek. Dalej był spłachetek kiepsko utrzymanej zieleni z armat* z czasów drugiej wojny światowej oraz pomnikiem przedstawiający¹" przysłaniającego ręką oczy MacArtnura wielkości naturalnej. Napis * drewnianej tablicy głosił: PARK ZWYCIĘSTWA, ZAŁ. 1945. O triufl»# świadczyły jedynie ślady pozostawione na posągu przez ptaki.

Jeszcze trochę bud, przybudówek i kurzu, aż wreszcie wąski bi*J

86

iół Zatrzymałem samochód. Dwie kondygnacje, stromy dach i źle ^krYta miedzianą blachą wieża. Budynek wyraźnie odchylał się od pionu, jjjjustrady po obu stronach schodów były powyginane i niszczyła się z nich f rba Dziedziniec porastała wysoka trawa obramowana białymi petuniami.

__ \Vczesnowiktorianski — stwierdziła Robin. — Fundamenty trochę

osiadły, ale ma ładny kształt.

Umieszczona na trawniku tablica informowała: KOŚCIÓŁ KATOLICKI NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY, OPIEKUNKI PORTU. GOŚCIE MILE WIDZIANI. Kilka stóp dalej maszt ze zwisającą w nieruchomym powietrzu

flaga-

Za kościołem jeszcze wyższa trawa, ogrodzona niskim płotem o spiczas­tych sztachetach. Rzędy białych krzyży i drewnianych tablic nagrobnych. Kilka barwnych plam: wieńce z kwiatów, niektóre tak jaskrawe, że musiały

być z plastiku.

Obok barak z blachy falistej z tabliczką LECZNICA KOMUNALNA W ARUK. Przy wejściu stał stary dżip, którym woził nas Ben, a obok jeszcze starszy turystyczny MG, niegdyś czerwony, obecnie spłowiały, koloru łososio­wego. Na jego drzwiach wypisany był numer telefonu posiadłości Morelanda.

Miałem już odjechać, gdy z baraku, zdejmując stetoskop, wyszła Pam. Pomachała ręką, więc znowu się zatrzymałem. Zabrała coś z MG i podeszła do nas. Była to garść lizaków w plastikowych opakowaniach.

• Cześć. Poczęstujecie się?

• Nie, dziękujemy — odparła Robin.

• Na pewno? Są bez cukru. — Rozwinęła zielony lizak i wetknęła sobie
  do ust. — A więc pływaliście. I jak się udało?

Robin opowiedziała jej, jak nurkowaliśmy. Przez otwarte drzwi dostrzeg­łem dzieci, ich małe ściągnięte strachem buzie.

— Już zapomniały o katastrofie samolotowej, ale wciąż boją się za­
strzyków. Zajdziecie do środka?

Weszliśmy za nią i poczuliśmy ostrą woń alkoholu. Na podłodze leżało niebieskie linoleum. Pomieszczenie było podzielone ściankami ze sklejki na "toiejsze części. Ściany pokrywały plakaty i tabele żywieniowe, ale gdzienie­gdzie prześwitywało aluminium.

Przed długim składanym stołem stało w kolejce około piętnaściorga

jjzieci w wieku do ośmiu lat. Za stołem były dwa krzesła. Jedno puste, na

^gim siedział Ben. Po jego lewej ręce znajdowały się stalowe tace

bandażami, wacikami, dezynfekującymi tamponami, strzykawkami oraz

^^e> szklane słoiki z gumowymi zatyczkami. Kosz na odpadki pełen był

^^ch igieł i poplamionych krwią tamponów.

Przywołał palcem małą dziewczynkę w różowej koszulce i szortach czerwono-biały misterny wzorek. Włosy sięgały jej do pasa, na nogach

* sandałki plażowe. Z trudem powstrzymywała się od płaczu. nuj.l? ^rozP^akował tampon, sięgnął po butelkę i przebił igłą gumowy korek. P⁶"¹" strzykawkę, wypuścił z niej kilka kropel w powietrze, a potem

87

---