Wpływ człowieka na zmiany klimatyczne i modelowanie powierzchni Ziemi

1. Wpływ człowieka na zmiany klimatu:

2. GLOBALNE OCIEPLENIE MOŻE BYĆ FIKCJĄ, A WPŁYW CZŁOWIEKA NA KLIMAT MOCNO PRZESADZONY. W DALSZYM CIĄGU NIE WIEMY, CZY W NIEDALEKIEJ PRZYSZŁOŚCI BĘDZIE ZA CIEPŁO CZY ZA ZIMNO.

Globalne zmiany klimatyczne powodowane nadmierną emisją do atmosfery gazów cieplarnianych, a zwłaszcza dwutlenku węgla mogą doprowadzić do zachwiania równowagi ekologicznej w skali całej planety. To jeden z najpoważniejszych problemów - ekologicznych, gospodarczych i społecznych - naszych czasów. To także test na zdolność do współpracy międzynarodowej. Żaden kraj, choćby najpotężniejszy, nie upora się z globalnym ociepleniem w pojedynkę. By zapobiec niebezpiecznym zmianom klimatycznym społeczność międzynarodowa zobowiązała się do stabilizacji emisji, CO₂ podpisując w 1992 r. Ramową Konwencję NZ w Sprawie Zmian Klimatu. Stroną Konwencji jest również Polska. Jednak według zgodnej opinii naukowców dotychczasowe wysiłki na rzecz powstrzymania globalnego ocieplenia są niewystarczające. W grudniu 1997 w Kioto zbiorą się przedstawiciele 160 państw by zadecydować o dalszych losach Konwencji. Wielu obserwatorów oczekuje przyjęcia nowego Protokołu stawiającego bardziej rygorystyczne limity emisji. Wzywa do tego Unia Europejska i liczne kraje rozwijające się. Nowe inicjatywy napotykają jednak opór państw, których gospodarki uzależnione są od cen i dostępności surowców energetycznych. Czy w Japonii uda się dokonać przełomu w światowej polityce ochrony klimatu?

Niniejszy Raport zajmuje się analizą powyższych zagadnień. Przytacza informacje o mechanizmie globalnego ocieplenia i jego możliwych konsekwencjach. Przybliża szczegóły Konwencji Klimatycznej, informuje też, kto jest, kim w światowych negocjacjach klimatycznych. Szczególną uwagę poświęca problemom sektora energetycznego - głównego winowajcy nadmiernych emisji gazów szklarniowych. Konkluzje, odnoszące się do polityki ochrony klimatu widzianej z perspektywy Polski, wskazują na celowość podejmowania działań na rzecz ograniczania emisji CO₂. W dziele tym większą niż dotychczas rolę mógłby odegrać Sejm. Międzynarodowa Komisja do spraw Zmian Klimatu szacuje (a jest to scenariusz dla nas najłagodniejszy), że przy utrzymaniu dzisiejszego trendu temperatura świata w r. 2025 podniesie się o 1C, a pod koniec przyszłego stulecia już o 3C. Eksperci nie zgadzają się co do tego, jaki wpływ na konkretne regiony Ziemi wywrzeć może podniesienie się temperatury, jednogłośnie stwierdzają jednak, że pozytywne skutki tego zjawiska nigdy nie zrównoważą jego złych stron. Badania prowadzone w rejonie lodów Arktyki wykazały, że w okresie ostatnich kilkuset tysięcy lat istniało ścisłe powiązanie pomiędzy wielkością emisji CO₂ a zmianami temperatury powietrza. Okazało się również, że średnia globalna temperatura ma związek z poziomem mórz i oceanów. Co więcej, wyższy poziom CO₂ prowadzi w konsekwencji do nasilenia się zjawisk takich, jak huragany, powodzie itd. Największą ilość dwutlenku węgla wytwarzają zindustrializowane kraje północy. Jeżeli każda osoba na świecie produkowałaby takie ilości tego związku jak przeciętny Niemiec (12 ton rocznie!), jego roczna emisja wyniosłaby nie 23 bilionów ton, ale 67. Mówiąc inaczej, jeżeli dzisiaj oceany i roślinność są w stanie związać 13 bilionów ton CO₂ rocznie, potrzebowalibyśmy pięciu planet takich jak Ziemia dla utrzymania naszej obecnej populacji, a jeżeli, zgodnie z przewidywaniami, populacja wzrośnie dwukrotnie w ciągu najbliższych 20-40 lat, będziemy potrzebować dziesięciu planet. A mamy tylko jedną!

Prawdziwe źródła zmian:

Wyniki pomiarów świadczą, że "ludzkie" emisje CO₂ i zmiany temperatury globu nie idą w parze. To oceany, a nie zawartość CO₂ w powietrzu powodują, że mamy na Ziemi dodatnią temperaturę, stabilną w zakresie kilku stopni, umożliwiającą powstanie i trwanie życia. Natomiast atmosferyczny CO₂, traktowany często jak składnik zanieczyszczający, jest podstawowym budulcem życia. Udowodnił to Emil Godlewski, polski fizjolog roślin, który jako pierwszy stwierdził w 1873 roku, że ilość węgla asymilowana w fotosyntezie przez rośliny wzrasta proporcjonalnie do zawartości kwasu węglowego w atmosferze aż do poziomu 1%. Wówczas wykazało to fałszywość założeń tzw. teorii Malthusa, w myśl której o przyroście masy roślinnej decyduje humus zawarty w glebie, którego ilość jest ograniczona. Natomiast nowe badania, przeprowadzone przez kilka niezależnych zespołów amerykańskich, złożonych z oceanografów, meteorologów i astrofizyków, wykazują niezwykle wysoką zgodność między temperaturą powierzchniowych wód oceanu a aktywnością Słońca: w ciągu ubiegłych 50 lat zwrotnikowe i podzwrotnikowe obszary trzech oceanów ulegały ochłodzeniu lub ogrzaniu o około 0.1°C, dokładnie w rytmie 11-letniego cyklu zmian słonecznych. Zjawisko to jest zadziwiające, zważywszy że różnice jasności słonecznej sięgają zaledwie 0.1%, a więc efekt klimatyczny musi następować po jakimś "wzmocnieniu" sygnału słonecznego. Istota tego mechanizmu pozostaje nieznana. Również w okresie ubiegłych 400 lat temperatura powietrza zmieniała się podobnie jak aktywność Słońca. Przed 300 laty, w okresie Małej Epoki Lodowej, promieniowanie Słońca było o 0.25% mniejsze niż obecnie. Badania aktywności magnetycznej Słońca i innych gwiazd, prowadzone przez amerykańskich astrofizyków pod kierunkiem Sallie Baliunas (z pochodzenia Litwinki), wskazują, że w ciągu najbliższego półwiecza nastąpi spadek jasności Słońca o około 0.4%, co przyniesie ochłodzenie temperatury Ziemi podobne do ochłodzenia w XVII wieku. Dużą rolę w wahaniach atmosferycznego CO₂ i temperatury odgrywają także wulkany, których aktywność w XX wieku aż do 1963 roku była wyjątkowo niska. Największe ochłodzenia oraz spadki wzrostu atmosferycznego CO₂ pojawiały się po wybuchach sięgających ponad tropopauzę, powodujących wysokie zapylenie stratosfery (ang. dust veil index). Były to Gunung Agung w 1963 roku, Fuego w 1974, El Chichon w 1982, Nevado del Ruiz w 1985 i Pinatubo w 1991 roku. Współczesne ocieplenie klimatu osiągnęło apogeum około 1940 roku w okresie niskiego zapylenia stratosfery, a więc zanim nastąpił przyspieszony wzrost emisji CO₂ ze spalania paliw kopalnych. Wszystko to świadczy, że CO₂ wytwarzany przez człowieka nie ma wielkiego wpływu na klimat. Warto zwrócić uwagę, że do całkowitego strumienia CO₂ wprowadzanego do atmosfery człowiek dodaje swoją aktywnością przemysłową i rolniczą tylko około 3.4%. Jest to podobne do corocznych wahań całej masy CO₂ w atmosferze.

Fundament z lodu:

Ocieplanie klimatu wskutek emisji przez człowieka do atmosfery CO₂ i innych tzw. gazów cieplarnianych jest nie potwierdzoną hipotezą, opartą na argumentacji teoretycznej i modelowaniu komputerowym. Najważniejszym fundamentem tej hipotezy są wyniki analiz rdzeni lodu z Grenlandii i Antarktydy. Ze względu na niepewność pomiarów prowadzonych w XIX wieku, wartości uzyskane z badań lodu uznawane są za najważniejszą podstawę oceny ich stężeń w atmosferze przed rewolucją przemysłową. Wyniki analiz rdzeni lodowych traktuje się jako jedyny możliwy sposób sprawdzenia modeli opisujących przyszłe zmiany klimatu, wywołane wpływem człowieka (International Commission on Snow and Ice 1992). Jednak, jak do tej pory, nikt nie wykazał, że zawartość gazów cieplarnianych w starym lodzie lodowcowym, a nawet w świeżym śniegu, jest reprezentatywna dla składu chemicznego atmosfery. Wyniki oznaczeń gazów z rdzeni lodowych z różnych rejonów polarnych nie zgadzają się między sobą. Niezgodność taka występuje na przykład między danymi analitycznymi z dwóch klasycznych rdzeni antarktycznych ze stacji Byrd i stacji Wostok. W obu rdzeniach znaczny spadek zawartości CO₂ w bańkach powietrza uwięzionych w lodzie stwierdzono na głębokości około 500 m, ale wiek lodu na tej głębokości różnił się między rdzeniami o 16 tys. lat. Zdaniem H. Oeschgera, szefa szwajcarskiej grupy badającej CO₂ w lodowcach, powodem mógł być jakiś do dziś nie wyjaśniony proces, złe modelowanie lub rozbieżność przedziałów czasu. Takie rozważania oczywiście niczego nie wyjaśniają, a przede wszystkim nie przywracają rdzeniom lodowym wiarygodności jako źródłu informacji o dawnym stanie i zmianach atmosfery. Datowanie ważnych zdarzeń klimatycznych, takich jak np. okres młodszego dryasu (około 11 tys. lat temu, kiedy pokrywa lodowa ostatniego zlodowacenia zaczęła się kurczyć), oparte na dendrochronologii (naliczanie słojów w pniach drzew) i osadach jeziornych (naliczanie rocznych warstewek tzw. iłów warwowych), różni się od datowania na podstawie rdzeni lodu z Grenlandii o 900 lat. Skład stabilnych izotopów tlenu w cząsteczkach lodu zależy od temperatury, w jakiej zachodzi jego krzepnięcie. Zjawisko to wykorzystano do datowania lodu, zakładając, że próbki rdzeni zawierają oryginalny skład izotopowy opadów. Badania eksperymentalne świadczą jednak, że założenia te nie są prawdziwe ze względu na metamorfozę śniegu i lodu w polarnych czapach lodowych, zachodzącą pod wpływem zmian temperatury, a także ciśnienia wywieranego przez leżący wyżej lód. Wątpliwości budzi także możliwość wydobycia lodu z dużych głębokości w nienaruszonym stanie. Nowe światło na wiarygodność datowania warstw lodowych rzuciło odkopanie w 1989 roku sześciu amerykańskich myśliwców typu Lightning i dwu latających fortec B17, które w czasie drugiej wojny światowej zostały zmuszone do awaryjnego lądowania na Grenlandii, zaledwie 200 km na południe od Dye 3, klasycznego miejsca pomiarów CO₂ w lodzie. Samoloty te po 47 latach znaleziono na głębokości 78 m, a nie 12 m, jak to oceniali glacjologowie za pomocą metod izotopowych. Po 47 latach błąd wyniósł więc 650%. Jakież błędy datowania mogą zatem wystąpić w przypadku lodu zdeponowanego przed tysiącami lat?

Manipulacja danymi:

Już od pierwszej publikacji brytyjskiego meteorologa G.S. Callendara (praca ukazała się w 1938 roku), twórcy współczesnej wersji hipotezy ocieplania klimatu przez człowieka, można było zauważyć opieranie się na nie sprawdzonych założeniach i jednostronność interpretacji. Dla otrzymania niskiego poziomu CO₂ w dziewiętnastowiecznym powietrzu, co było podstawą jego twierdzenia, posłużył się metodą tendencyjnej selekcji danych. Postępowanie takie przejęło wielu jego następców. Po 1985 roku zniknęły z publikacji wszystkie wysokie wyniki oznaczeń atmosferycznego CO₂ w lodzie, tj. wyższe niż obecny poziom równy około 345 ppmv (0.0001% objętościowo). Teraz prezentowane są tylko wyniki nie przekraczające 296 ppmv. Aby dopasować tak szeroki zakres stężeń CO₂ w starym lodzie do hipotezy ocieplania klimatu przez człowieka, opierającej się na założeniu o niskim "naturalnym" poziomie atmosferycznego CO₂, zastosowano metodę odrzucania wysokich wyników z próbek lodu z okresu przed rewolucją przemysłową. Opierano się przy tym na credo glacjologów szwajcarskich: Najniższe wartości najlepiej reprezentują oryginalne stężenia CO₂ (w powietrzu uwięzionym w lodzie). Ponadto powszechne było odrzucanie niskich wyników z prób lodu pochodzących z XX wieku oraz interpretowanie wysokich wyników z prób przedprzemysłowych jako wpływ obecnej, a nie ówczesnej atmosfery.

Klimat i polityka:

W skali globu na badania klimatyczne wydaje się około 5 mld dolarów rocznie. Tak ogromne fundusze zdobyli klimatolodzy, strasząc nas planetarną katastrofą klimatu, zawinioną przez człowieka. Wymieranie zwierząt i roślin, epidemie chorób zakaźnych i pasożytniczych, susze i powodzie to niektóre z zapowiadanych nieszczęść. Topniejące lodowce mają podwyższyć poziom oceanu o 367 cm, zatopić wyspy, gęsto zaludnione wybrzeża i wielkie metropolie. Zdaniem jednego z amerykańskich klimatologów, scare-them-to-death approach (metoda zastraszania) jest najlepszym sposobem zdobywania pieniędzy na badania. Ekspert w sprawach sztucznego ocieplania globu, Stephen Schneider, stwierdził: Aby opanować wyobraźnię publiczności, musimy składać uproszczone dramatyczne oświadczenia i nie wspominać o żadnych naszych wątpliwościach. Każdy z nas musi znaleźć właściwą równowagę między skutecznością działania a uczciwością. W drugiej połowie naszego stulecia nauka została zbyt mocno powiązana z polityką, co może prowadzić do utraty autorytetu i niezależności uczonych. Winę za to ponoszą systemy polityczne, które nie chcą finansować badań problemów nie związanych z zagrożeniami. Przez wiele dziesięcioleci były to zagrożenia militarne; gdy te ustąpiły, ich rolę przejęły zagrożenia ekologiczne. Wielkie międzynarodowe organizacje, jak Światowa Organizacja Meteorologiczna (WMO), Program Ekologiczny Narodów Zjednoczonych (UNEP) czy Międzyrządowy Zespół ds. Zmiany Klimatu (IPCC), sterują ogromnym strumieniem pieniędzy na badania klimatyczne. Jego źródłem są rządy wielu krajów (np. 2.1 mld dolarów rocznie asygnują Stany Zjednoczone), Wspólnota Europejska i Bank Światowy. Jako naukowe ciało doradcze rządów-stron Konwencji w Sprawie Zmiany Klimatu z Rio de Janeiro (z 1992 roku) wiodącą rolę odgrywa w tym utworzony w 1988 roku IPCC. Od 1990 roku opublikował on trzy raporty, w których winą za ogrzewanie klimatu obciążono naszą cywilizację. Oświadczono przy tym, że jest to zgodna opinia środowiska naukowego. Stwierdzenie takie jest jednak przesadne, gdyż oceny i wnioski IPCC, a także sama metoda pracy tego ciała, spotkały się z krytyką wielu naukowców.

Spór narasta:

Raporty te krytykują najpoważniejsi uczeni z dziedziny badań klimatu i nauk przyrodniczych. Niedawno utworzona niezależna organizacja uczonych, The European Science and Environmental Forum (ESEF), opublikowała w 1996 roku raport pt. The Global Warming Debate, w którym kilkudziesięciu naukowców (m.in. sławny brytyjski astronom sir Fred Hoyle) nie zgadza się z raportami IPCC. Znalazł się tam również mój artykuł pt. Reliability of ice records for climate prediction (Wiarygodność badań lodu dla przewidywań klimatycznych). Ocieplenie klimatu, rzekomo powodowane przez człowieka i wymagające zmniejszenia "niebezpiecznych" emisji CO2 oraz innych gazów cieplarnianych, stało się atrakcyjnym usprawiedliwieniem modnych obecnie propozycji ograniczenia wzrostu ludności krajów Trzeciego Świata oraz nałożenia wielkich podatków na paliwa kopalne (tzw. taksa BTU). Spowodowałoby to ponadośmiokrotny wzrost cen węgla kamiennego oraz załamanie światowej ekonomii. Przyklaskuje temu lobby atomowe, sądząc, że zaskarbi sobie w ten sposób przychylność opinii publicznej dla energetyki jądrowej. Głoszony katastrofizm sprzyja ministerstwom ochrony środowiska, gdyż uzasadnia potrzebę ich istnienia. Jest także na rękę ministrom finansów, którzy pragną zwiększyć przychody rządów przez nałożenie nowych podatków. Tak więc interesy klimatologów polujących na granty badawcze są zbieżne z interesami władz, przy czym korzyści uzyskane przez władze mogą być około 500 razy wyższe niż uczonych: objęcie podatkiem całej przemysłowej emisji CO₂ do atmosfery, wynoszącej około 6 gigaton, sięgałoby 3 bln dolarów rocznie. Z drugiej strony, straty gospodarki światowej wywołane podatkiem klimatycznym byłyby o wiele rzędów wielkości wyższe i doprowadziły do powszechnego zubożenia. Łatwość, z jaką przepowiednia groźnego ocieplenia klimatu zawinionego przez człowieka zawładnęła wyobraźnią opinii publicznej, wynika prawdopodobnie z głębokiego zakorzenienia w kulturze europejskiej katastroficznych mitów odziedziczonych z pradawnych wieków. Mieszkańcy współczesnej globalnej wioski jak urzeczeni wsłuchują się w przepowiednie różnych nowych końców świata, za które, tak jak dawniej, odpowiada, oczywiście, człowiek. Ocieplenie klimatu jest tylko jedną z nich. Jeszcze w latach siedemdziesiątych nazywało się to "amelioracją", czyli polepszeniem, a ocieplenia z poprzednich epok zwano "optimami klimatycznymi". Ten sam Stephen Schneider, obecnie prorok cieplarnianej katastrofy, głosił wtedy, że człowiek wywołuje drastyczne oziębienie klimatu wskutek przemysłowego zapylenia atmosfery. Jeśli spojrzeć na któryś z wykresów temperatury naszego stulecia, to łatwo zauważyć, że w latach siedemdziesiątych średnia temperatura powietrza przy powierzchni Ziemi była rzeczywiście niższa niż w końcu lat trzydziestych. Spowodowała to jednak Natura, a nie przemysł. Nowe badania rdzeni lodowych z Grenlandii (GISP2 i GRIP) wskazują, że przejścia pomiędzy ciepłymi i zimnymi fazami cyklów klimatycznych, kiedy temperatura powietrza zmienia się o 10°C, trwają dramatycznie krótko: zaledwie 50, 20, a nawet 12 lat. Nie wiemy, kiedy zawita z podobną nagłością nowy cykl lodowcowy może za tysiąc, za pięćset, za sto, a może już za dwadzieścia lat? Znany klimatolog amerykański W.S. Broecker sądzi, że najprawdopodobniej czeka nas to za 50150 lat. Skutkiem przejścia w epokę lodową będzie warstwa lodu o grubości dochodzącej do kilku tysięcy metrów, zalegająca północną i środkową Europę, Kanadę i część Stanów Zjednoczonych. Cóż wówczas stanie się z narodami, które tam żyją, z ogromnymi miastami, z całą infrastrukturą współczesnej cywilizacji, z jeziorami, lasami, kwiatami i zwierzętami? Wszystko to zostanie zmiecione z powierzchni Ziemi, a potem przykryte zwałami moren. Czy wobec tej perspektywy, bardziej realnej niż rzekoma groźba ocieplenia klimatu, powinniśmy pokornie poddać się ślepej przyrodzie? Czy nie lepiej zebrać siły, wiedzę i geniusz ludzki, by obronić biosferę przed tym, co przez miliony lat było cyklicznie powracającą nieuchronną klęską?

Spękane i skażone rdzenie:

Aby rdzenie lodowe mogły być materiałem odpowiednim do badania składu chemicznego dawnej atmosfery, musiałyby spełnić warunki systemu zamkniętego. Warunkom tym jednak nie odpowiadają. Odwiercanie rdzeni z polarnych czap lodowych jest brutalnym zabiegiem, poddającym lód stresom mechanicznym i termicznym, drastycznej dekompresji i skażeniom. Powoduje to pękanie lodu w skali mikro- i makroskopowej, otwieranie naturalnych baniek powietrza i powstawanie sztucznych w "bezbańkowym" lodzie z dużych głębokości (wskutek dużego ciśnienia wszystkie gazy są tam związane w klatraty), a także prowadzą do silnych skażeń całego wnętrza rdzeni. Szczególnie dotyczy to starego lodu z dużych głębokości najbardziej interesującego pod względem naukowym. Gdy dekompresja lodu zaczyna wynosić więcej niż 8 barów (np. w rdzeniach z głębokości ponad 110 m), w pobranym lodzie wytwarza się gęsta sieć poziomych pęknięć, wywołana zjawiskiem rozwarstwiania (ang. sheeting), dobrze znanym geologom. Spękania pojawiają się w samym momencie wiercenia, a także w czasie transportu rdzenia w górę wywierconego otworu, który napełniony jest płynem mającym przeciwdziałać zaciskaniu się ścian otworu (płuczka). Małe spękania zabliźniają się prędko przez wtórne zamarzanie (regelacja), a ich pozostałości są wyraźnie widoczne w rdzeniach jako poziome warstwowanie. Wskutek dekompresji rozpadają się także występujące w lodzie klatraty. Są to związki tworzone przez zamknięcie cząsteczki jednej substancji w klatce powstałej ze struktury krystalicznej drugiej np. klatrat dwutlenku węgla jest krystalicznym ciałem stałym, którego podstawowy element stanowi cząsteczka CO₂ otoczona przez cząsteczki wody (odkrył go w 1882 roku Zygmunt Wróblewski, fizyk z Uniwersytetu Jagiellońskiego). Wynikiem tego procesu jest powstawanie nowych baniek gazu w lodzie, których skład chemiczny ma niewiele wspólnego z dawną atmosferą. Na głębokości przekraczającej 1000 m ciśnienie lodu sprawia, że nie ma już naturalnych baniek wszystkie obserwowane w takim lodzie bańki powstały w sztuczny sposób. Nagrzewany przez słońce lód może osiągać temperaturę topnienia, pomimo że temperatura otoczenia pozostaje bardzo niska. Absorpcja światła słonecznego pod powierzchnią śniegu Antarktydy jest tak duża, że prowadzi do powstawania podpowierzchniowych sadzawek przy temperaturze powietrza 20°C. Obserwowane gradienty temperatur w śniegu polarnym osiągają wartości nawet 500°C/metr. Natomiast głębokie partie lodu przechodzą w ciecz pod działaniem ciśnienia wywieranego przez masę nadległych warstw, tworząc nawet olbrzymie podlodowe jeziora [Jezioro na Antarktydzie, Sygnały, "WiŻ" nr 1/ /1998]. Ciekła woda występuje w lodzie antarktycznym aż do temperatury 73°C. Procesy te, wraz z wieloma innymi (naliczono ich ponad 20), powodują także zmianę składu izotopowego gazów uwięzionych w lodzie. Dlatego nigdy nie ma pewności, że wydobyty na powierzchnię rdzeń lodowy to śnieg, który spadł tysiące lat temu, zachowując w sobie względnie nienaruszoną próbkę ówczesnego powietrza. Tymczasem właśnie informacje uzyskane z analiz składu izotopowego tlenu i węgla w tych gazach stanowią podstawę naszej wiedzy o dawnym klimacie. Kolejne problemy powoduje wspomniana wyżej płuczka, zawierająca olej napędowy, paliwo lotnicze itp., z dodatkiem agresywnych chemicznie środków przeciwdziałających zamarzaniu i substancji regulujących gęstość. Wnika ona przez pęknięcia do centralnych części rdzeni oraz do baniek powietrznych i wtórnych kawern utworzonych przez rozkładające się klatraty. Liczne badania stężeń zanieczyszczeń we wnętrzu rdzeni lodowych wykazały ich ogromne skażenia metalami ciężkimi z płuczki. W wewnętrznych częściach rdzeni z centralnych części Antarktydy stężenie cynku i ołowiu jest dziesiątki tysięcy razy wyższe niż w śniegu na powierzchni lądolodu. Wykrycie tego efektu dyskwalifikuje rdzenie lodowe jako materiał do badań składu dawnej atmosfery.

Niszczyliśmy, niszczymy i niszczyć będziemy:

Rio-5 - tak działacze World Wildlife Fund określili spotkanie przedstawicieli 173 państw, które odbyło się w czerwcu br. w Nowym Jorku. Pięć lat, które upłynęły od Szczytu Ziemi w Rio de Janeiro, niewiele zmieniło w zaawansowaniu działań mających poprawić stan ziemskiego środowiska. A nawet więcej, Szczyt Ziemi + 5, globalny bilans zysków i strat, którego próbowano dokonać podczas sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ wypadł ujemnie. Atmosfera spotkania daleka była od nadziei i entuzjazmu, jakie towarzyszyły sygnatariuszom Agendy 21 - dokumentu końcowego wypracowanego w Brazylii. Stężenie gazów cieplarnianych w powietrzu stale rośnie, mimo deklaracji krajów wysoko rozwiniętych, że utrzymają ich emisję do końca tego stulecia na poziomie z roku 1990. Propozycja państw Unii Europejskiej, by do roku 2010 zmniejszyć zanieczyszczenie tymi gazami o 15% w stosunku do stanu z roku 1990, nie została podjęta przez USA. Może bardziej owocna będzie konferencja poświęcona tylko problemom ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, zaplanowana na grudzień br. w Japonii? Brak także postępu w rozwiązywaniu innych środowiskowych problemów, takich jak wycinanie lasów, pustynnienie, szybkie zmniejszanie się zasobów czystej wody i morskich ryb. Przedstawiciele Kanady popierani przez Unię Europejską postulowali zwołanie do 2000 roku specjalnej sesji poświęconej opracowaniu międzynarodowej konwencji chroniącej lasy. Rokrocznie 142 tys. km2 powierzchni naszej planety jest ogałacanych z drzew. Jednak rząd USA i niektóre grupy ekologiczne oponowały przeciwko takiemu rozwiązaniu, obawiając się, iż jego jedynym skutkiem będą inspekcje z agencji ONZ, osłabiające pozycję przemysłu drzewnego wobec konkurentów, którzy nie ratyfikują ustawy. Co więcej, jest bardzo prawdopodobne, że konwencja o ochronie lasów nie prowadziłaby do stworzenia odpowiednio efektywnych mechanizmów kontrolujących jej przestrzeganie. Pomoc dla krajów Trzeciego Świata także zawiodła. W Nowym Jorku unikano finansowych zobowiązań, mimo że pięć lat wcześniej większość bogatych krajów zgodziła się przeznaczać na ten cel do 0.7% swego produktu narodowego. Pieniądze te miały służyć oczyszczeniu środowiska i przyspieszeniu rozwoju gospodarczego. Tymczasem pomoc zmniejszyła się z 0.35 do 0.27% produktu narodowego w 1995 roku. Niewielkie kraje wyspiarskie apelowały o energiczne działania ograniczające zanieczyszczenia atmosfery. Skutki działania gazów cieplarnianych zagrażają ich istnieniu. Naukowcy przewidują, że w następnym stuleciu poziom wszechoceanu wzrośnie od 30 do 100 cm w wyniku ocieplania się klimatu i topnienia lodów polarnych. Niewielki wzrost poziomu Oceanu Indyjskiego odnotowano już w okolicach Malediwów. Mieszkańcy opuścili część atoli Mikronezji, leżącej na Pacyfiku. Słona woda zniszczyła uprawy taro na Nukuoro, głównej wyspie Mikronezji. Spotkanie w Nowym Jorku ujawniło inercję liderów gospodarczych odpowiedzialnych za ponad połowę światowych zanieczyszczeń i pogłębiającą się przepaść pomiędzy krajami wysoko rozwiniętymi a Trzecim Światem. Natomiast idea "rozwoju zrównoważonego", godząca rozwój gospodarczy ze sprawiedliwością społeczną i ekologicznym bezpieczeństwem, pozostaje tylko pustą deklaracją.

---