Przerwy w szkole. Jak wygląda szkolne życie?

D

otarliśmy do jednego z krakowskich gimnazjów. W reportażu tym wystąpią uczniowie tej właśnie szkoły. Pragnę zobaczyć, jak spędzają czas na szkolnej przerwie.

Chwilę później przerwę oznajmił nam dzwonek szkolny. Uczniowie wychodzą z klas. Większość siedzi na ławkach, gdyż aura nie pozwala na zabawy na dworze. Inni chodzą grypkami rozmawiając na różne tematy, choć są tacy którzy wybrali aktywniejszy sposób na spędzenie przerwy, grając papierową piłką na końcu korytarza. Wśród tej masy uczniów jest kilka którzy chcą się jeszcze dokształcić przed klasówką a inni wybrali inny sposób nauki- ściągi. Gdy pytamy uczniów o swoją szkołę odpowiadają nam

z radością i uśmiechem. Każdy z nich mówi same superlatywy, wszyscy zapytani zadowoleni są z wyboru tej szkoły i nie zamieniliby jej na żadną inną! Oto fragmenty wywiadu:
Redakcja: Co czujesz rano kiedy masz iść do szkoły?
Uczeń: Cieszę się, bo lubię tutaj przebywać.
Redakcja: Czy uczniowie są tolerancyjni, osoby wyróżniające się są akceptowane

a pierwszoklasiści nie są gnębieni?
Uczeń: W szkole jest świetna atmosfera, wszyscy są tolerancyjni, nowi uczniowie przyjmowani są bardzo serdecznie.
Wydaje się to nie możliwe, ale jednak tak jest. Z pięćdziesięciu zapytanych osób nie usłyszeliśmy negatywnej opinii!

W kącie siedzi grupka uczniów bardzo szybko przepisuje pracę domową

z polskiego. Kilku z nich udało się to szybciej

i teraz pilnują, aby nikt ich nie nakrył. Zabrakło chęci w domu, to teraz trzeba się spieszyć na przerwie - mówi cichutko Joasia. Z drugiej strony słychać Marka: Mnie całkowicie wyleciało to z głowy, a za brak, mógłbym dostać jedynkę. Ale dzwonek nie trwa wiecznie. Ci, którzy przepisywali, chowają zeszyty. Uczniowie uczący się do fizyki, usiłują jeszcze coś powtórzyć sobie w drodze. Piotrek wraz ze swoimi kompanami, wracając, nadal jeszcze rozmawiają na interesujący ich temat. Dajemy im już spokój i idziemy na ławkę, gdzie zaciekle rozmawia ze sobą czwórka chłopców; Mateusz, Piotrek, Kamil

i Paweł. Debatują o piłce nożnej. Jednogłośnie stwierdzają, że jest to właśnie moment, w którym można się do woli nagadać - bez sensu jest zakuwać do końca, czy też biegać na boisku. Nas bardziej interesuje rozmowa, bo ciągle na nią nie ma odpowiedniego czasu. Wobec tego, nie przeszkadzam im w spokojnej, dalszej konwersacji. Tak właśnie wygląda przerwa dwudziestominutowa. Poczekajmy 45 min na dłuższą przerwę 3….2….1….

Uczniowie wybiegają z klas, rzucają tornistrami i sprintem biegną na szkolną stołówkę. Na korytarzach robi się pusto. Tylko nieliczni siedzą na ławkach i coś robią. Gdy przerwa się kończy życie znów wraca na korytarz aż do dzwonka. Reportaż napisał Mariusz Makielak.

---