Przy cokołach murowanych z cegieł lub klinkieru pod warstwą elewacyjną układa się ocieplenie.
Ściany części nadziemnej domu zawsze muszą być oddzielone od fundamentów lub ścian piwnicy przeponą hydroizolacyjną.
Jest to pozioma izolacja przeciwwilgociowa chroniąca przed podciąganiem kapilarnym wilgoci z gruntu.
W domach podpiwniczonych układa się ją tuż nad poziomem gruntu, a w niepodpiwniczonych na poziomie podłogi parteru.
Przy cokołach murowanych, np. z cegieł silikatowych lub klinkieru, umieszcza się pod elewacją dodatkową izolację.
Izolacje przeciwwodne najczęściej wykonuje się z dwóch warstw papy podkładowej, sklejonych lepikiem i ułożonych na wyrównanej ścianie fundamentowej.
Należy użyć papy na osnowie z włókna szklanego lub poliestru, gdyż tradycyjne papy na osnowie z tektury mają znacznie mniejszą trwałość.
Na szczelność izolacji wpływa prawidłowe zagruntowanie podłoża oraz równomierne nałożenie lepiku.
W ścianach, gdzie do izolacji cieplnej użyty będzie styropian, zamiast lepiku zawierającego rozpuszczalnik lepiej zastosować wodorozcieńczalną emulsję asfaltowo-kauczukową.
Jej dodatkową zaletą jest możliwość nakładania na wilgotne podłoże.
Jednak do czasu stwardnienia (6-12 godzin) może zostać zmyta przez deszcz.
Nie wolno jej nakładać, gdy temperatura spada poniżej 0°C.
Pasy papy przycina się tak, by od strony wewnętrznej ściany izolacja wystawała przynajmniej na 20 cm.
Taki zakład jest niezbędny do szczelnego połączenia z izolacja podpodłogową.
W ścianach trójwarstwowych - zwłaszcza przewidzianych do ocieplenia wełną mineralną - potrzebna jest dodatkowa izolacja wywinięta na pierwszą warstwę muru nośnego.
Zabezpiecza to przed zawilgoceniem pod warstwą elewacyjną i umożliwia spływanie wody przez otwory w elewacji.
Często, zamiast papy, do izolacji poziomej stosowana jest folia PVC.
Dostępne są różne szerokości folii, więc łatwo ją dobrać do grubości muru.
Jednak taka izolacja jest bardziej podatna na uszkodzenia, bo folia łatwo pęka na załamaniach i ostrych nierównościach, a w niskiej temperaturze traci elastyczność.
Dlatego powinno się ją układać bezpośrednio po ułożeniu warstwy wyrównującej, na miękką jeszcze zaprawę, co pozwala uniknąć pęknięć na nierównościach podłoża.
|