Czekając na Godota sztuka Samuela�cketta

Składa się z II aktów, a każdy z nich z 3 części
Główni bohaterowie to Estragon i Vladimir. Są to dwaj przyjaciele,
znający się od dzieciństwa.Są oni włóczęgami, spiącymi w
rowach.Utrzymują oni, że istnieje szansa odmiany. Ich los może odmienic
Godot na którego czekają. Jednak tu pojawiają się sprzeczności nie
są pewni o co prosili Godota, nie wiedzą czego od niego oczekują. Nie
wiedzą kim jest Godot, jak wygląda, ani czym się zajmuje. Nie wiedzą oni
także gdzie właściwie się z nim umówili. Daje to podstawy do
twierdzenia, że zarówno osoba Godota, jak i fakt umówienia się z nim są
ich wymysłem, marzeniem. Istnieje jednak poważny argument przeciwko tej
hipotezie jest nim postać Chłopca, który bez względu na to , czy ma
coś wspólnego z godotem , czy nie i czy rzeczywiście przychodzi od niego
wymawia pierwszy jego imię i powiadamia ich , że pan Godot dziś nie
przyjdzie, ale jutro na pewno będzie.
Vladimir ruchliwy, gadatliwy, zadbany, schludny, dużo mówi, mądrzy
się.
Estragon powolny, ospały, niechlujny, prymitywny, bardziej zmysłowy.

Gdy nasi bohaterowie czekają codziennie na Godota pojawiaja się
-Pozzo i Lucky. Choć spotkanie to odbywa się nie po raz pierwszy, choć
dwie pary bohaterów spotykają się w ten sposób codziennie w pierwszej
chwili nigdy nie poznaja się wzajemnie.

Pozzo prymitywny, brutalny, głosny , próżny, lubi rozkazywać.
Lucky cichy, zamknięty w sobie, nieobecny, jest godny, ma honor.

Ten rytuał powtarza się codziennie.
Każdy dzień to symbol czasu, jednego ludzkiego życia.
Między pierwszym dnirm a drugim istnieja jednak pewne różnice. Jeden
rodzaj to : odwrócenie ról przestawianie tych samych elementów, na
zamianie, na grze, na symetrycznych odbiciach.Drugi rodzaj różnic polega
na nieodwracalnej zmianie jakości.
Pierwsza para bohaterów dojrzewa w zwątpieniue, druga ulega regresowi
fizycznemu. Pierwsza jest coraz bliższa samobójstwa druga coraz
bliższa ostatecznemu upadkowi.

Wizja ta ma charakter paraboliczny. Dwie pary bohaterów obrazują dwa
podstawoe oblicza człowieka: jego olicze jako gatunku i jego oblicze
jako jednostki. Estragon i Vladimir są wizerunkami Człowieka
Historycznego , Pozzo i Lucky Człowieka poszczególnego. Każda zaś z
postaci odzwieciedla jedną z dwóch podstawowych cech każdego oblicza.
Estragon wyobraża biologiczną naturę gatunku ludzkiego, jego
zakorzenienie w świecie roślinnym i zwierzęcym, jego przynależność do
powszechnego, ślepego ruchu przyrody.
Vladimir obrazuje to , co w ludzkości ponad czy pozabiologiczne, a
więc jej dyzpozycję metafizyczną, jej dążność do wyrwania się z więzów
natury, jej aspiracje stworzenia odrębnej, czysto ludzkiej jakości.
Pozzo wizerunek cielesności człowieka, jego bytu materialnego.
Lucky wyobraża jego duchowość, to wszystko co nie daje się opisać czy
wyrazić w kategoriach materialnych.
Filozofia Becketta Ludzkość należy do świata bezrefleksyjnej przyrody,
włączona jest w powszechny ruch kosmosu. Pod pewnym względem różni się
ona jednak od innych form bytu. Różnica polega na szczególnym w
przyrodzie wyobcowaniu: o ile wszelkie inne formy bytu zdają się być w
zgodzie ze swoim statusem, o tyle Ludzkość ze swoim nie jest
pogodzona, odnajdując się w świecie jako coś niepełnego, oderwanego od
czegoś, obcego. Niezaspokojona potrzeba partnera prowadzi do
wewnętrznego rozdwojenia. Ludzkość nie mając z kim obcować, anie mogąc
znieść samotności, zaczyna traktować samą siebie jako kogoś innego i z
samą sobą obcuje jako z kimś innym. Jest to możliwe dzięki dyzpozycji
mowy, którą posiada. Mowa stwarza bowiem iluzję pożądanego bycia w
towarzystwie i neguje lub przynajmniej uśmierza poczucie samotności.