Charlaine Harris

DEFINITYWNIE MARTWY

Definitywnie martwego ukończyłam dobre kilka miesięcy przed uderzeniem huraganu Katrina w południowe wybrzeże Stanów Zjednoczonych. Ponieważ duża część akcji powieści toczy się w Nowym Orleanie, zastanawiałam się, czy pozostawić treść Definitywnie martwego w stanie pierwotnym, czy raczej włączyć katastrofę z sierpnia i września. Po dłuższym namyśle doszłam do wniosku, że skoro wizyta Sookie nastąpiła wczesną wiosną owego roku, nie będę niczego dopisywać.

Z całego serca współczuję mieszkańcom pięknego miasta Nowy Orlean i wszystkim osobom zamieszkującym nadbrzeżne tereny Missisipi, mojego rodzinnego stanu. Gdy będziecie odbudowywać Wasze domy i na nowo zaczynać życie, pamiętajcie, że pozostajecie w moich myślach i moich modlitwach.

Dziękuję wielu osobom: nauczycielowi łaciny syna Jerrilyn Farmer, a także Toni L.P. Kelner i Steve'owi Kelnerowi, przyjaciołom i pierwszym czytelnikom, Ivanowi Van Laninghamowi, który posiada zarówno wiedzę, jak i poglądy na rozliczne tematy, doktorowi Stacy'emu Clantonowi, o którym mogę powiedzieć to samo, Aleksandrowi Dumasowi, autorowi wspaniałych Trzech muszkieterów, powieści, którą powinien przeczytać każdy, Anne Rice, za zaludnienie Nowego Orleanu wampirami, i klientowi księgarni Uncle Hugo's, który wcześnie domyślił się rozwiązania intrygi Definitywnie martwego... Dziękuję Wam wszystkim!

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Uwiesiłam się na ramieniu jednego z najprzystojniejszych mężczyzn, jakich spotkałam w życiu, a on patrzył mi w oczy.

- Pomyśl o... - szepnęłam. - Pomyśl o Bradzie Pitcie. Ciemne oczy wciąż wpatrywały się we mnie bez szczególnego zainteresowania.

No cóż, chyba wybrałam kiepski przykład. Przypomniałam sobie najnowszego kochanka Claude'a, wykidajłę z klubu ze striptizem.

- Pomyśl o Charlesie Bronsonie - zasugerowałam. - Albo, hmm, o Edwardzie Jamesie Olmosie.

Za swoje wysiłki otrzymałam nagrodę w postaci błysku w oczach ocienionych długimi rzęsami.

Można by pomyśleć, że za chwilę Claude podciągnie moją długą, szeleszczącą spódnicę, zerwie ze mnie obcisłą wydekoltowaną bluzeczkę i zniewoli mnie tak gwałtownie, że aż zacznę błagać o litość. Niestety - dla mnie i dla wszystkich innych mieszkanek Luizjany - Claude nie gustował w przedstawicielkach naszej płci. Biuściasta blondynka nie nadawała się na jego ideał; jego podniecali faceci - twardzi, szorstcy, ponurzy, nieogoleni.

- Mario - Star, podejdź tam i odgarnij dziewczynie włosy - polecił zza aparatu Alfred Cumberland.

Fotograf był przysadzistym czarnoskórym mężczyzną o siwiejących włosach i wąsiku. Maria - Star Cooper szybko zbliżyła się do mnie i poprawiła zbłąkany splot moich długich jasnych włosów. Stałam odchylona do tyłu, wsparta na prawym ramieniu Claude'a, niewidoczną (przynajmniej dla obiektywu) lewą ręką rozpaczliwie ściskałam połę jego czarnego surduta, prawe ramię podniosłam i oparłam lekko na jego lewym ramieniu. On objął mnie lewą ręką w talii. Sądzę, że poza ta miała sugerować, że Claude właśnie delikatnie opuszcza mnie na ziemię i za moment zacznie pieścić.

Mój towarzysz miał na sobie czarny surdut i czarne pumpy do kolan, białe rajstopy i staroświecką białą koszulę. Ja byłam ubrana w długą niebieską, dwuczęściową sukienkę z falbaniastą spódnicą i halką. Jak wspomniałam, górę sukienki stanowiła skąpa bluzeczka z krótkimi rękawami. Cieszyłam się, że w atelier jest stosunkowo ciepło. A światło dużej lampy (która przypominała mi antenę satelitarną) nie było na szczęście tak ostre, jak się obawiałam.

Al Cumberland robił zdjęcia, ale zapał Claude'a słabł. Ze wszystkich sił starałam się podsycić w nim ogień. Moje życie intymne od kilku tygodni to był, że tak powiem, „teren jałowy", więc aż się paliłam do podsycania. Właściwie, byłam nawet gotowa zapłonąć.

Maria - Star, dziewczyna o pięknej, lekko opalonej karnacji i ciemnych lokach, czekała z walizeczką pełną produktów do makijażu oraz szczotkami i grzebieniami. W każdej chwili mogła dokonać ostatnich poprawek. Kiedy Claude i ja przybyliśmy do atelier, ze zdumieniem rozpoznałam młodą asystentkę fotografa. Nie widziałam Marii - Star od kilku tygodni, czyli od dnia, w którym Shreveport wybrało nowego przywódcę stada. Tamtego dnia nie miałam zresztą zbyt wielu okazji dobrze jej się przyjrzeć, ponieważ całą uwagę skupiałam na przerażającej i krwawej rywalizacji. Dziś jedynie „stałam i pachniałam", toteż mogłam całkowicie skupić się na swoim otoczeniu i dostrzegłam, że Maria - Star zupełnie wydobrzała po wypadku samochodowym, który zdarzył się w styczniu. Tak, wilkołaki się prędko regenerują.

Dziewczyna również mnie rozpoznała, a gdy odwzajemniła uśmiech, poczułam ulgę. Moje stosunki ze stadem ze Shreveport są, można by rzec, niejasne. Nie do końca dobrowolnie i dość przypadkowo związałam bowiem swój los z pechowcem, który przegrał rywalizację o fotel przywódcy stada. Z kolei syn nieszczęsnego przegranego, Alcide Herveaux, którego uważałam wcześniej za więcej niż przyjaciela, uznał, że w trakcie wyborów straszliwie go zawiodłam. Nowy przywódca stada, Patrick Furnan, doskonale wiedział o moich powiązaniach z rodziną Herveaux. Maria - Star zaskoczyła mnie teraz, gdyż podczas zapinania mojego kostiumu i czesania mnie rozpoczęła miłą pogawędkę. Nałożyła mi przy okazji na twarz grubszą warstwę fluidu, niż miałam kiedykolwiek dotąd, ale kiedy spojrzałam w lustro, od razu jej podziękowałam. Wyglądałam świetnie, chociaż nie przypominałam Sookie Stackhouse.

Gdyby Claude nie był gejem, może i na nim zrobiłabym wrażenie. Claude to brat mojej przyjaciółki Claudine i czasem wykonuje striptiz na wieczorkach panieńskich w klubie „Hooligans", który obecnie do niego należy. Jeśli chodzi o wygląd, Claude jest po prostu „apetyczny" - ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, faliste czarne włosy, wielkie oczy, idealny nos i usta dokładnie tak pełne, jak być powinny. Nosi długie włosy, by zasłonić uszy. Wprawdzie, odkąd poddał się operacji plastycznej, przestały być spiczaste i wyglądają jak zwykłe, ludzkie, jednakże specjaliści od spraw nadnaturalnych, widząc ślady chirurgicznej interwencji, poznają właśnie po uszach, że mają do czynienia z wróżką. Nie określam tym terminem orientacji seksualnej Claude'a. Rozumiem to słowo dosłownie - tak, Claude jest wróżem.

- Teraz włącz wiatrownicę - poinstruował Al Marię - Star, a ona włączyła wielki wentylator.

Poczułam się tak, jak gdybyśmy stali na pokładzie statku podczas sztormu. Wiatr szarpał moje blond włosy, lecz kitka na plecach Claude'a pozostała nieruchoma. Po kilku kolejnych zdjęciach uwieczniających ten moment Maria - Star rozpuściła mojemu towarzyszowi włosy i sczesała na jedno ramię, dzięki czemu - obnażając drugie - można było utrwalić jego doskonały profil.

- Cudownie - ocenił Al i pstryknął kilka kolejnych fotek.

Maria - Star poruszyła parę razy wiatrownicą, żeby huragan wiał na nas z różnych stron. W końcu fotograf pozwolił mi się wyprostować. Przeciągnęłam się z wdzięcznością.

- Mam nadzieję, że nie stałam się zbyt dużym ciężarem dla twojego ramienia - szepnęłam Claude'owi, który znowu kompletnie zobojętniał.

- Nie, wszystko w porządku - odparł. - Macie tu jakiś sok owocowy? - spytał Marię - Star.

Claude nie widzi sensu w prowadzeniu rozmów towarzyskich.

Ładna wilkołaczyca wskazała na małą lodówkę w rogu atelier.

- Kubki stoją na lodówce - poinformowała Claude'a.

Kiedy przechodził, powiodła za nim spojrzeniem i westchnęła. Kobiety często tak reagują po daremnych próbach nawiązania z Claude'em jakiegokolwiek kontaktu. Westchnienia są wymowne i mówią: „Jaka szkoda!".

Maria - Star zerknęła na swojego szefa, a gdy się upewniła, że Al nadal z przejęciem manipuluje przy sprzęcie, posłała mi promienny uśmiech. Chociaż jest wilkołaczyca, co oznacza, że z trudem przychodzi mi czytanie w jej myślach, na pewno pragnęła mi coś powiedzieć, tyle że... nie była pewna, jak to zniosę.

Telepatia to nic zabawnego. Wiedza, co inni o nas myślą, często sprawia ból. W dodatku takie umiejętności niemal całkowicie uniemożliwiają telepatce bliższe kontakty z „normalnymi" facetami. Zastanówcie się nad szczegółami, a zrozumiecie. (I pamiętajcie, że będę wiedziała, co pomyśleliście...).

- Alcide'owi jest ciężko, odkąd jego tatko został pokonany - powiedziała Maria - Star czułym tonem, starając się mówić cicho.

Claude pił sok, a równocześnie bacznie przyglądał się sobie w lustrze. Ktoś zadzwonił na komórkę Ala Cumberlanda i fotograf oddalił się do biura, by porozmawiać na osobności.

- Bez wątpienia - odparłam. Rywal Jacksona Herveaux zabił pokonanego, a Alcide na pewno bardzo przeżył śmierć ojca. - Wysłałam notkę kondolencyjną do ASPCA, a oni powiadomili jego i Janice - dodałam.

(Janice była młodszą siostrą Alcide'a i z tej racji nie urodziła się wilkołaczycą. Zastanawiałam się, jak brat wyjaśnił jej śmierć ojca).

Jako potwierdzenie otrzymałam drukowane podziękowanie, całkowicie bezosobowe, takie jakie wysyłają domy pogrzebowe.

- No cóż... - bąknęła Maria - Star.

Najwyraźniej nie mogła wydukać tego, co chciała mi powiedzieć, jak gdyby coś utkwiło jej w gardle i nie potrafiła tego wypluć. Skupiłam się na jej umyśle i już mniej więcej wiedziałam, w czym tkwi problem. Poczułam ukłucie bólu, lecz zapanowałam nad sobą. Duma nie pozwalała mi na żal. Miałam wprawę - przecież już jako małe dziecko musiałam się nauczyć panować nad emocjami.

Odruchowo wzięłam album z pracami Alfreda i zaczęłam go przeglądać, lecz niemal nie widziałam fotografii młodych par, uczestników bar micw, pierwszych komunii czy srebrnych wesel. Ostatecznie więc zamknęłam album i odłożyłam go. Usiłowałam przybrać niedbały wyraz twarzy, nie sądzę jednak, by mi się to udało.

- Wiesz, że Alcide i ja nigdy właściwie nie byliśmy parą - oznajmiłam w końcu z szerokim uśmiechem, prawie identycznym jak ten Marii - Star.

Może miałam nadzieję, że mnie i jego połączy coś więcej, lecz, szczerze mówiąc, małe były na to szanse. Stale nam coś przeszkadzało.

Dziewczyna wybałuszyła oczy. Jej były jaśniejsze i miały intensywniejszą barwę niż oczy Claude'a. Dostrzegłam w nich respekt. A może strach?

- Słyszałam, że potrafisz czytać w myślach - jęknęła. - Ale trudno mi było w to uwierzyć.

- Taaak - odburknęłam ze znużeniem. - No cóż, cieszę się, że spotykasz się z Alcide'em, i nie mam prawa sprzeciwiać się waszemu związkowi. Poza tym, wcale się nie sprzeciwiam...

Moja odpowiedź wyszła dość pokrętnie (zresztą nie była całkowicie zgodna z prawdą), sądzę jednak, że Maria - Star pojęła moje intencje - wiedziała, że pragnę ratować twarz.

Ponieważ Alcide nie dawał znaku życia podczas tych kilku tygodni, które upłynęły od śmierci jego ojca, wiedziałam, że stłumił w sobie wszelkie uczucia, jakie być może kiedykolwiek do mnie żywił. Dlatego dzisiejsza informacja oczywiście sprawiła mi przykrość, lecz nie stanowiła dla mnie jakiegoś straszliwego ciosu. Realnie rzecz biorąc, nie mogłam spodziewać się niczego innego po Alcidzie. Chociaż... Cholera jasna, naprawdę go lubiłam, a kobietę zawsze boli, gdy się dowie, z jaką łatwością mężczyzna znalazł sobie na jej miejsce inną. Zwłaszcza że tuż przed śmiercią ojca Alcide wprost mi zaproponował, żebyśmy razem zamieszkali. A teraz żył z tą młodą wilkołaczycą. Może nawet planował mieć z nią małe wilczki.

Przerwałam ten ciąg myślowy. Powinnam się wstydzić! Nie ma sensu być wredną suką. (Hmm, po zastanowieniu uzmysłowiłam sobie, że na przykład Maria - Star faktycznie zmienia się w suczkę w trakcie co najmniej trzech nocy w miesiącu).

Och, teraz zawstydziłam się podwójnie.

- Mam nadzieję, że będziecie bardzo szczęśliwi - bąknęłam.

Dziewczyna bez słowa wręczyła mi kolejny album, zatytułowany po prostu „OCZY". Kiedy go otworzyłam, uświadomiłam sobie, że mam przed sobą zdjęcia istot nadnaturalnych. Oglądałam fotografie ceremonii, jakich nigdy nie zobaczą istoty ludzkie... Na jednej wampirza para ubrana w wyszukany kostium pozowała przed gigantycznym staroegipskim krzyżem; inna uwieczniła młodego mężczyznę w momencie przemiany w niedźwiedzia, przypuszczalnie pierwszej w życiu; było też ujęcie wilkołaczego stada, którego wszyscy członkowie przybrali akurat wilcze kształty. Al Cumberland - fotograf istot niesamowitych! Nic dziwnego, że właśnie jego Claude wybrał na twórcę portfolio, które miało wróżowi zapewnić karierę bohatera okładek romansów.

- Następne ujęcie! - zawołał Al, kiedy wybiegł z biura, zamykając klapkę telefonu. - Mario - Star, właśnie otrzymaliśmy zlecenie na podwójny ślub w okolicy panny Stackhouse.

Zastanowiłam się, kto go wynajął - istoty ludzkie czy nadnaturalne - uznałam jednak, że takie pytanie byłoby niegrzeczne.

Claude i ja staliśmy znowu blisko siebie, w pozie dość intymnej. Stosując się do poleceń Ala, uniosłam rąbek spódnicy, by pokazać kolana. W epoce, do której należała moja sukienka, kobiety prawdopodobnie nie były opalone ani nie goliły łydek, a ja mam skórę brązową i gładką jak pupa niemowlęcia. Ale co za różnica! Prawdopodobnie wówczas faceci nie chodzili także w rozpiętych koszulach.

- Podnieś nogę tak, jak byś zamierzała ją oprzeć na jego udzie - polecił mi Alfred. - No, Claude, masz teraz szansę błysnąć talentem. Zrób minę sugerującą, że zaraz ściągniesz portki. Niech czytelniczki, patrząc na ciebie, dostaną zadyszki!

Claude chciał wykorzystać portfolio ze zdjęciami podczas organizowanego corocznie przez czasopismo „Romantic Times" konkursu na Mistera Romansu.

Kiedy Claude po raz pierwszy opowiadał o swoich ambicjach Alowi (wywnioskowałam, że spotkali się na jakimś przyjęciu), fotograf doradził mu rzekomo zdjęcia z kobietą o typie bohaterek okładek romansów. Dodał wprost, że jego urodę bruneta najlepiej podkreśli niebieskooka blondynka. A ja przypadkiem jestem jedyną piersiastą blondyną, jaką zna Claude. I jedyną dziewczyną chętną mu pomóc za darmo. Zna oczywiście striptizerki skłonne wziąć wraz z nim udział w takiej sesji, ale każda z nich bez wątpienia oczekiwałaby zapłaty. Claude - ze zwykłym dla siebie brakiem taktu - wyznał mi to wszystko po drodze do atelier fotografa. Uważałam, że mógł zatrzymać te szczegóły dla siebie, dzięki czemu miałabym poczucie, że po prostu pomagam bratu przyjaciółki, najwyraźniej jednak musiał się ze mną podzielić detalami.

- No dobra, Claude, teraz zdejmij koszulę! - zawołał Alfred.

Claude był przyzwyczajony do próśb o zdjęcie ubrania. Miał szeroką, bezwłosą klatkę piersiową o imponującej muskulaturze, toteż bez koszuli wyglądał naprawdę bardzo przyjemnie. Pozostałam jednak obojętna na jego wdzięki. Może zaczęłam się już na nie uodparniać?

- Spódnica, noga - przypomniał mi Alfred, a ja wmówiłam sobie, że jestem w pracy.

Al i Maria - Star byli oczywiście zawodowcami, toteż nie reagowali emocjonalnie, a nikt chyba nie jest chłodniejszy od Claude'a. Ja jednak nie jestem przyzwyczajona do podciągania spódnicy na oczach innych osób, toteż czułam się dość dziwnie. Chociaż obnażam nogi, gdy noszę szorty i nigdy się w takich sytuacjach nie rumienię, podciąganie długiej spódnicy wydało mi się jakoś bardziej erotyczne. Zacisnęłam jednak zęby i szarpałam materiał płynnymi ruchami, by dół spódnicy unosił się równomiernie.

- Panno Stackhouse, musi pani postępować w taki sposób, jakby to sprawiało pani przyjemność - wytknął mi Al.

Patrzył na mnie zza obiektywu, marszcząc ze smutkiem czoło.

Starałam się nie stroić fochów. Obiecałam przecież Claude'owi, że wyświadczę mu tę drobną przysługę, a przysługi powinno się wyświadczać z ochotą. Uniosłam nogę, aż udo znalazło się w pozycji równoległej do podłogi, i wycelowałam bosymi palcami nóg w dół, ruchem, który uważałam za pełen gracji. Położyłam obie ręce na nagich barkach Claude'a i przyglądałam mu się. Jego skóra wydawała się ciepła i gładka pod moją dłonią, choć kontakt z nią bynajmniej nie zadziałał na mnie podniecająco.

- Wyglądasz na znudzoną, panno Stackhouse! - upomniał mnie Alfred. - Masz patrzeć tak, jak byś chciała natychmiast zaciągnąć go do łóżka. Mario - Star, spraw, żeby wyglądała bardziej... bardziej...

Wilkołaczyca pośpiesznie pociągnęła w dół moje krótkie bufiaste rękawki. Szarpnęła je z nieco zbyt dużym entuzjazmem, toteż cieszyłam się, że gorset jest obcisły i nie mam biustu na wierzchu.

Fakt, że Claude mógł sobie wyglądać nie wiem jak pięknie i chodzić goły przez cały dzień, a ja i tak bym go nie chciała. Był gburowaty i miał kiepskie maniery. Nawet jako facet hetero nie byłby w moim guście - odkryłabym to bez wątpienia już po dziesięciu minutach rozmowy.

Z tego też względu, tak jak Claude wcześniej, musiałam uciec się do wyobraźni.

Pomyślałam o wampirze Billu, moim pierwszym kochanku (w każdym możliwym znaczeniu tego słowa). Jednakże zamiast pożądania poczułam gniew. Bill spotykał się z inną kobietą, i to już od kilku tygodni.

No dobrze, a co z Erikiem, szefem Billa, niegdysiejszym wikingiem? Wampir Eric mieszkał ze mną i sypiał przez kilka dni w styczniu. Nie, nie, Eric kojarzył mi się raczej z zagrożeniem. Był niebezpieczny, ponieważ znał sekret, który pragnęłam zachować w ukryciu do końca swoich dni. Wcześniej, ponieważ podczas pobytu w moim domu cierpiał na amnezję, nie zdawał sobie sprawy, że brał udział w całej sprawie.

Przemknęło mi przez głowę kilka innych męskich twarzy, na przykład oblicze mojego szefa, Sama, właściciela baru „U Merlotte'a". Nie, nie należy wyobrażać sobie własnego pracodawcy nago. Po prostu nie wypada! Okej, Alcide Herveaux? Nie, nie, nic z tego, szczególnie że przebywałam właśnie w towarzystwie jego aktualnej dziewczyny... Hmm, skończyły mi się pomysły i musiałam odwołać się do moich starych ulubionych bohaterów fikcyjnych.

Niestety, gwiazdy filmowe wydawały się mdłe na tle świata istot nadnaturalnych, w którym żyłam teraz, czyli od chwili, kiedy do baru „U Merlotte'a" wszedł Bill Compton. Ostatnie stosunkowo erotyczne przeżycie, o którym mogłabym wspomnieć, dziwna rzecz, łączyło się z mężczyzną liżącym moją krwawiącą nogę. Było to... intrygujące i dogłębnie mnie poruszyło nawet w tamtych okropnych okolicznościach. Przypomniałam sobie łysą głowę Quinna, która poruszała się, gdy olbrzym oczyszczał językiem moje zadrapanie w sposób bardzo... osobisty. Pamiętałam dotyk jego dużych, ciepłych palców na nodze...

- O to chodziło - ucieszył się Alfred i zaczął nas fotografować.

Claude położył rękę na moim obnażonym udzie i pewnie wyczuł, że moje mięśnie zaczynają drżeć z powodu wysiłku, jaki stanowiło utrzymanie tej pozycji. Zatem znowu jakiś mężczyzna trzymał mnie za nogę. Ponieważ Claude wyczuł drżenie, chwycił moje udo mocniej, żebym miała wsparcie. Pomógł mi znacząco, lecz nadal ani trochę mnie nie podniecił.

- Teraz kilka ujęć łóżkowych - powiedział Al, akurat kiedy zdecydowałam, że nie zniosę tej farsy ani chwili dłużej.

- Nie - odrzekliśmy chórem ja i Claude.

- Ale powinieneś mieć takie zdjęcia - upierał się fotograf. - Nie musicie się rozbierać, wiecie. Nie robię fotek pornograficznych. Żona by mnie zabiła. Położycie się tylko na łóżku w tych strojach. Claude oprze głowę na łokciu i będzie patrzył na panią z góry, panno Stackhouse.

- Nie - odparłam stanowczo. - Niech pan lepiej zrobi mu kilka zdjęć, jak stoi sam w wodzie. Będą skuteczniejsze.

W narożniku znajdował się sztuczny staw, więc ujęcia Claude'a, któremu po obnażonym torsie będzie ściekała woda, na pewno wydadzą się niesamowicie czarujące kobietom (a raczej każdej kobiecie, która nie spotkała wróża w rzeczywistości).

- Podoba ci się ten pomysł, Claude? - spytał Al. Claude, jak każdy narcyz, natychmiast się zgodził.

- Sądzę, że byłoby świetnie, Al - odparł, panując nad tonem, by nie brzmiał zbyt entuzjastycznie.

Ruszyłam do przebieralni, aż się paląc do zrzucenia kostiumu i powrotu do zwykłych dżinsów. Rozejrzałam się, szukając wzrokiem zegara. Miałam być w pracy o siedemnastej trzydzieści, a musiałam jeszcze pojechać do Bon Temps po strój kelnerki i dopiero stamtąd do „Merlotte'a".

- Dzięki, Sookie! - zawołał Claude.

- W porządku, Claude. Życzę ci wielu kontraktów. Ale on już podziwiał siebie w lustrze. Maria - Star zobaczyła, że wychodzę.

- Do widzenia, Sookie. Miło było cię znowu zobaczyć.

- Mnie ciebie również - skłamałam.

Mimo że jej umysł był dla mnie niedostępny, a myśli jakby zasłonięte czerwonawą mgiełką, wiedziałam, że dziewczyna dziwi mi się i zupełnie nie potrafi zrozumieć, dlaczego zrezygnowałam z Alcide'a. Alcide jest przecież na swój surowy sposób niezwykle przystojny, a poza tym jest zajmującym towarzyszem i zdecydowanie heteroseksualnym, gorącokrwistym mężczyzną. Na dodatek obecnie posiada własną firmę geodezyjną i jest człowiekiem zamożnym. Odpowiedź przyszła mi do głowy od razu, toteż zadałam pytanie, nim się zastanowiłam.

- Czy nadal ktoś szuka Debbie Pelt?

Poczułam się jak masochistka dłubiąca czymś ostrym w bolącym zębie. Debbie przez kilka lat była dziewczyną Alcide'a, z którą to się rozstawał, to znów schodził. Debbie była, hmm, osobą dziwną.

- Nie ci sami ludzie - odparła Maria - Star. Jej twarz spochmurniała. Maria - Star nie lubiła Debbie ani trochę bardziej niż ja, chociaż niewątpliwie z innych powodów. - Detektywi, których wynajęli Peltowie, dali za wygraną i powiedzieli, że nie chcą dłużej naciągać rodziny na koszty, więc rezygnują ze zlecenia. Tak w każdym razie słyszałam. Ludzie z policji niby nie powiedzieli tego wprost, lecz było jasne, że i oni zabrnęli w ślepą uliczkę. Spotkałam Peltów tylko raz, tuż po zniknięciu Debbie, gdy przyjechali do Shreveport. To para dość... dzika. - Gwałtownie zamrugałam, myśląc, że takie stwierdzenie padające z ust wilkołaczycy brzmi naprawdę drastycznie. - Najgorsza jest Sandra, ich córka - ciągnęła Maria - Star. - Ma prawdziwego fioła na punkcie siostry i właśnie przez wzgląd na nią rodzice ciągle szukają Debbie i radzą się różnych osób, także tych, których metody działania są zdecydowanie niekonwencjonalne. Osobiście uważam, że Debbie została porwana. Albo popełniła samobójstwo. Przecież kiedy Alcide wyrzekł się jej, straciła dobre imię...

- Może i tak - mruknęłam, ale bez przekonania.

- Jemu jest lepiej bez niej. Mam nadzieję, że Debbie nigdy się nie znajdzie - oświadczyła twardo. Myślałam tak samo, tyle że, w przeciwieństwie do Marii - Star, dokładnie wiedziałam, co przydarzyło się Debbie Pelt. Sprawa Debbie rozdzieliła nas, mnie i przystojnego Herveaux. - Żywię szczerą nadzieję - dodała patetycznie wilkołaczyca - że Alcide nigdy więcej już jej nie zobaczy.

Jej ładna twarz spochmurniała, oczy błysnęły dziko, sugerując skrywaną pod łagodnym obliczem prawdziwą naturę dziewczyny.

A zatem, chociaż Alcide spotykał się z Marią - Star, najwyraźniej wcale się jej nie zwierzał. Wiedział przecież, że nigdy więcej nie zobaczy ponownie Debbie Pelt. I wiedział, że nie zobaczy jej z mojej winy, prawda?

Bo przecież to ja ją zastrzeliłam.

W zasadzie nie miałam wyrzutów sumienia, lecz nie zapomniałam też o własnym uczynku. Nie jest możliwe zabicie kogoś i pozostawanie przez to doświadczenie nieporuszonym. Nie ma mowy! Konsekwencje takiego czynu zmienią życie każdego.

***

Do baru weszło dwóch księży.

Brzmi to jak początek miliona dowcipów. Ale tym duchownym nie towarzyszył kangur, a w barze nie siedzieli również ani rabin, ani głupiutka blondynka. Znam wiele blondynek, jednego jedynego kangura oglądałam raz, kiedyś w ogrodzie zoologicznym, a rabina nie spotkałam nigdy. Tych dwóch księży jednakże widywałam wcześniej wiele razy. Umawiali się na kolację w „Merlotcie" mniej więcej raz na dwa tygodnie.

Ojciec Dan Riordan, gładko ogolony i rumiany, był księdzem katolickim, który przyjeżdżał do małego kościoła w Bon Temps co tydzień w sobotę, żeby odprawić mszę. Z kolei ojciec Kempton Littrell, blady i brodaty, był duchownym episkopalnym, który co dwa tygodnie celebrował nabożeństwo w maleńkim kościółku w Clarice.

- Witaj, Sookie - zagaił ojciec Riordan.

Był Irlandczykiem, prawdziwym, z urodzenia, a nie tylko z pochodzenia. Uwielbiałam słuchać, jak mówi z wyspiarskim akcentem. Nosił grube okulary w czarnych oprawkach i był po czterdziestce.

- Dobry wieczór, ojcze. Witam, ojcze Littrell. Co mogę podać?

- Ja poproszę szkocką z lodem, panno Sookie. A ty, Kempton?

- Och, wezmę piwo. I proszę mi przynieść talerz polędwiczek z kurczaka.

Episkopalny ksiądz nosił okulary w złoconych oprawkach i choć młodszy od ojca Riordana, był człowiekiem nastawionym do świata bardzo konserwatywnie.

- Jasne.

Uśmiechnęłam się do nich obu. Jako że potrafiłam czytać im w myślach, wiedziałam, że są naprawdę dobrymi ludźmi i ta myśl mnie uszczęśliwiała. Zażenowałoby mnie odkrycie, że nie są lepsi niż my i nawet nie starają się poprawić.

Ponieważ na dworze panowały już całkowite ciemności, nie zaskoczył mnie widok wchodzącego Billa Comptona.

Nie mogłabym powiedzieć tego samego o reakcji księży. Bądźmy szczerzy, Kościoły Ameryki w ogóle sobie nie poradziły z istnieniem wampirów. Określenie działań duchownych epitetem „bezładny" byłoby straszliwym niedomówieniem. W Kościele katolickim właśnie debatowano nad tym problemem, zastanawiając się, czy uznać oficjalnie wszystkie wampiry za istoty diabelskie i wykląć je, czy może raczej przyjąć do „owczarni" jako potencjalnych konwertytów. Kościół episkopalny głosował przeciwko kandydaturom wampirów na duchownych, chociaż pozwalano nieumarłym przyjmować komunię (mimo że spora część laikatu twierdziła, że opłatek po prostu wyparowuje z martwych ciał; niestety, większość osób nie rozumiała, jak to możliwe).

Obaj księża obserwowali z nieszczęśliwymi minami, jak Bill szybko cmoka mnie w policzek, po czym sadowi się przy ulubionym stoliku. Compton ledwie na nich spojrzał, rozłożył gazetę i zaczął czytać. Zawsze w takich momentach wyglądał tak poważnie, jak gdyby studiował strony ekonomiczne albo wiadomości z Iraku, ja jednak doskonale wiedziałam, że czyta najpierw rubryki z poradami, a potem komiksy, mimo że często nie pojmował żartów.

Bill był sam, co stanowiło przyjemną odmianę, zwykle bowiem przyprowadzał uroczą Selah Pumphrey. Nie znosiłam jej. Jako że Bill był moją pierwszą miłością i moim pierwszym kochankiem, tak naprawdę chyba nigdy nie uznałam naszego związku za zakończony. Może i on tego nie chciał... Odnosiłam wrażenie, że na każdą randkę ciągnie Selah do „Merlotte'a". Mogłabym rzec, że stale ostentacyjnie mi tę dziewczynę pokazuje. Chyba tak nie postępuje mężczyzna, którego całkowicie przestała interesować ekskochanka, prawda?

Bez pytania o preferencje zaniosłam mu ulubiony napój, Czystą Krew grupy O. Postawiłam starannie przed nim na serwetce szklankę i odwróciłam się, zamierzając odejść, kiedy chłodna ręka dotknęła mojego ramienia. Dotyk Billa zawsze wstrząsa mną do głębi i może nigdy nie przestanie. Bill zawsze dawał mi jasno do zrozumienia, że niezwykle go podniecam, a ja - kiedy uznał mnie za dziewczynę atrakcyjną - mogłam po latach posuchy, bez związku i seksu, wreszcie unieść dumnie głowę. Inni mężczyźni również zaczęli mi wówczas okazywać większe zainteresowanie. Obecnie wiedziałam, dlaczego ludzie myślą tak dużo o seksie; Bill nieźle mnie wyszkolił.

- Sookie, zostań na moment.

Spojrzałam mu w oczy, które na tle jego bladej twarzy wydawały się niemal czarne. Włosy Billa są kasztanowe. I lśniące. Jest szczupły, lecz barczysty; ramiona ma umięśnione, jak przystało na farmera, którym niegdyś był.

- Jak się miewasz?

- Świetnie - odparłam, usiłując zapanować nad zdumieniem.

Bill nieczęsto zamieniał ze mną choćby kilka słów. Zresztą, pogawędki towarzyskie w ogóle nie należały do jego mocnych punktów. Nawet gdy byliśmy parą, nie mogłabym go nazwać człowiekiem gadatliwym. I, mimo że był wampirem, był też pracoholikiem, a w pewnym momencie przemienił się w maniaka komputerowego.

- U ciebie wszystko dobrze?

- Tak. Kiedy jedziesz do Nowego Orleanu po spadek? Teraz naprawdę przeżyłam wstrząs. (Tak, to możliwe, nie potrafię bowiem czytać wampirom w myślach. Dlatego zresztą tak bardzo ich lubię. Cudownie przebywa mi się w towarzystwie osób, które pozostają dla mnie absolutną tajemnicą). Prawie sześć tygodni temu, w Nowym Orleanie zamordowano moją kuzynkę Hadley, a Bill towarzyszył mi akurat wtedy, gdy przybył wysłannik królowej Luizjany i powiadomił mnie o tym fakcie oraz powiedział... że zamierzają poddać mordercę pod mój osąd.

- Chyba pojadę do jej mieszkania przejrzeć rzeczy w przyszłym miesiącu albo w następnym. Nie rozmawiałam jeszcze z Samem o urlopie.

- Przykro mi, że straciłaś kuzynkę. Opłakujesz ją?

Nie widziałam Hadley od lat i w ogóle nie miałam pojęcia, że stała się wampirzycą. Ponieważ jednak miałam naprawdę niewielu żyjących krewnych, nie chciałam tracić ani jednej bliskiej osoby.

- Trochę - bąknęłam.

- Więc nie wiesz, kiedy pojedziesz?

- Jeszcze nie zdecydowałam. Pamiętasz jej prawnika, pana Cataliadesa? Twierdził, że powiadomi mnie, kiedy nastąpi odczytanie testamentu. Obiecał, że apartament pozostanie nietknięty, a kiedy zapewnia nas o tym adwokat królowej, trzeba mu wierzyć. Tyle że, prawdę mówiąc, nie jestem szczególnie zainteresowana.

- Kiedy wybierzesz się do Nowego Orleanu, mógłbym pojechać z tobą, o ile nie przeszkadzałoby ci moje towarzystwo w podróży.

- Ojejku - mruknęłam jedynie z odrobiną sarkazmu. - I Selah nie będzie miała nic przeciwko temu? A może ją także zamierzasz zabrać?

Taaak, wówczas mielibyśmy wesołą wycieczkę, nie ma co.

- Nie.

Milczałam. Wiedziałam, że gdy Bill nie chce o czymś mówić, nijak nie uda się wyciągnąć od niego żadnych informacji. No cóż, trochę mnie to zdezorientowało.

- Powiadomię cię - odparłam, zastanawiając się nad jego propozycją.

Chociaż w obecności Billa cierpiałam, ufałam mu. Nigdy by mnie nie skrzywdził. I nigdy nikomu by na to nie pozwolił. Tylko że... istnieje więcej niż jeden rodzaj krzywdy.

- Sookie! - zawołał ojciec Littrell, więc pośpiesznie odeszłam od stolika wampira.

Idąc, zerknęłam za siebie i zauważyłam, że Bill nieznacznie się uśmiecha. Był to uśmieszek lekki, lecz pełen zadowolenia. Nie miałam pewności, co oznacza, lubiłam jednak patrzeć, jak Bill się uśmiecha. Może miał nadzieję, że wrócimy do siebie?

- Nie wiedzieliśmy - rzekł duchowny - czy chcesz, żeby cię od niego odrywać.

Spojrzałam na niego zmieszana.

- Trochę się martwiliśmy, że tak długo i z takim przejęciem przestajesz z wampirem - dodał ojciec Riordan. - Czy to półdiablę usiłowało rzucić na ciebie urok?

Nagle przestałam uważać jego irlandzki akcent za czarujący. Popatrzyłam na ojca Riordana w sposób zdradzający niejakie zdziwienie.

- To żart, prawda? Słyszeliście przecież, że spotykałam się z Billem dobre kilka miesięcy. I najwyraźniej nie wiecie zbyt dużo o diabłach, skoro uważacie, że Bill do nich należy. - W naszym miłym, ślicznym miasteczku widziałam zdarzenia znacznie mroczniejsze niż wszystko, co zrobił Compton. Mało tego, sprawcami wielu z nich byli ludzie. - Ojcze Riordan - podjęłam - nigdy nie zapominam, kim jestem. Znam też naturę wampirów znacznie lepiej, niż wy kiedykolwiek poznacie. Ojcze Littrell - dodałam - woli ojciec do polędwiczek łagodną musztardę czy ketchup?

Ksiądz, wyglądający na oszołomionego moją tyradą, wybrał musztardę. Odeszłam, usiłując zapomnieć o tym drobnym incydencie i zastanawiając się raczej, co obaj duchowni by zrobili, gdyby się dowiedzieli o zdarzeniach, do jakich doszło w naszym barze parę miesięcy temu, kiedy klienci zbiorowym wysiłkiem wykończyli osobnika, który próbował mnie zabić.

Cóż, ten osobnik był wampirem, więc prawdopodobnie pochwaliliby swoich wiernych za ów wyczyn.

Zanim ojciec Riordan opuścił bar, podszedł do mnie, pragnął bowiem „zamienić ze mną słówko".

- Sookie, wiem, że nie jesteś w tej chwili zbyt dobrze do mnie nastawiona, muszę cię jednak prosić o coś w imieniu osób trzecich. Jeśli z powodu moich słów jesteś mniej skłonna mnie wysłuchać, proszę, zignoruj moje wcześniejsze zachowanie i skup się na smutku ludzi, w sprawie których przychodzę.

Westchnęłam. Cóż, ojciec Riordan naprawdę stara się być dobrym człowiekiem. Skinęłam więc niechętnie głową.

- Dziękuję ci - powiedział. - Skontaktowała się ze mną pewna rodzina z Jackson...

Och, w tym momencie zaczęły dzwonić wszystkie dzwonki alarmowe w mojej głowie. Przecież Debbie Pelt pochodziła z Jackson!

- Państwo Peltowie... - podjął - wiem, że o nich słyszałaś. Rodzina wciąż poszukuje nowin o córce, która zniknęła w styczniu. Miała na imię Debbie. Zadzwonili do mnie, ponieważ ich kapłan mnie zna i wie, że służę wiernym z Bon Temps. Widzisz, Sookie, Peltowie chcieliby spotkać się z tobą. Pragną porozmawiać ze wszystkimi osobami, które widziały ich córkę w noc jej zniknięcia, boją się jednak, że jeśli po prostu staną na progu twojego domu, nie zechcesz ich widzieć. Obawiają się, że rozgniewali cię wynajęci przez nich prywatni detektywi, z którymi się spotkałaś, i fakt, że przesłuchiwała cię policja. Myślą, że może jesteś z tego powodu oburzona...

- Nie chcę z nimi rozmawiać - przerwałam mu. - Ojcze Riordan, powiedziałam już wszystko, co wiem. - To była prawda. Tyle że nie powiedziałam tego ani funkcjonariuszom policji, ani Peltom. - Nie chcę więcej mówić o Debbie. - To także była prawda, absolutna i całkowita. - Niech im ojciec odpowie z całym należnym szacunkiem, że naprawdę nie ma o czym gadać.

- Przekażę - zapewnił mnie. - Ale wiedz, Sookie, że jestem rozczarowany.

- No cóż, domyślam się, że mam dziś kiepski dzień - mruknęłam. - Straciłam u księdza dobrą opinię i tak dalej.

Bez słowa odwrócił się i wyszedł. Czyż nie o to mi chodziło?

ROZDZIAŁ DRUGI

Następnej nocy już prawie zamykaliśmy, kiedy doszło do kolejnego dziwnego zdarzenia. W chwili gdy Sam dał nam znak sugerujący, że powinnyśmy zacząć mówić klientom, że piją ostatniego tego wieczoru drinka, do „Merlotte'a" wszedł ktoś, kogo nie spodziewałam się jeszcze kiedykolwiek zobaczyć.

Jak na tak potężnego mężczyznę poruszał się bardzo cicho. Przez moment stał w drzwiach, rozglądając się za wolnym stolikiem, a ja zauważyłam go dopiero, gdy od jego ogolonej głowy na chwilę odbiło się przyćmione światło padające z baru.

Mężczyzna był bardzo wysoki, niezwykle szeroki w barach, miał orli nos, duże, białe zęby i pełne wargi oraz oliwkową karnację. Był ubrany w brązową sportową marynarkę, czarną koszulę i czarne spodnie. Chociaż bardziej naturalnie wyglądałby w butach motocyklisty, miał na nogach wypolerowane mokasyny.

- Quinn - powiedział cicho Sam. Jego dłonie znieruchomiały, chociaż był w trakcie mieszania drinka tom Collins. - Co on tu robi?

- Nie wiedziałam, że znasz Quinna - zauważyłam, czując, że się rumienię, gdyż zdałam sobie sprawę, że przecież rozmyślałam o tym wielkim łysolu zaledwie wczoraj.

Właśnie on zlizał krew z mojej nogi, i było to niezwykle interesujące przeżycie.

- W moim świecie wszyscy go znają - odparł z obojętną miną Sam. - Dziwię się jednak, że ty go spotkałaś, ponieważ nie jesteś istotą zmiennokształtną.

W przeciwieństwie do Quinna Sam nie jest zbyt postawnym mężczyzną, ale jak większość zmiennokształtnych jest bardzo silny, a rudozłote loczki wyglądają na jego głowie jak anielska aureola.

- Spotkałam go podczas wyborów na przywódcę stada - wyjaśniłam. - Był, hmm... mistrzem ceremonii.

Naturalnie, Sam i ja rozmawialiśmy o zmianie na stanowisku przywódcy shreveporckiego stada. Shreveport nie leży zbyt daleko od Bon Temps, a dla każdego zmiennokształtnego poczynania wilkołaków są raczej ważne.

Prawdziwy zmiennokształtny, jak Sam, może zmieniać się w dowolne zwierzę, chociaż każdy ma ulubione. Nie będę się szczególnie rozwodzić nad tą kwestią, powiem tylko, że chociaż wszystkie istoty, które potrafią przemieniać się z formy ludzkiej w zwierzęcą, nazywają siebie zmiennokształtnymi, bardzo niewiele z nich posiada wszechstronność Sama. Zmiennokształtni, którzy potrafią zmieniać się tylko w jedno zwierzę, są zwierzołakami: tygrysołakami (jak Quinn), niedźwiedziołakami czy wilkołakami. Z nich wszystkich wilkołaki uważają się za elitę, zarówno ze względu na ich naturę, jak i pod względem kultury.

Wilkołaki stanowią także najliczniejszą grupę wśród zmiennokształtnych, chociaż w porównaniu z całą wampirzą populacją, jest ich naprawdę niewiele. Istnieje szereg przyczyn tego stanu rzeczy. Wskaźnik urodzeń wilkołaków jest niski, umieralność noworodków natomiast wyższa od przeciętnej wśród istot ludzkich, a w dodatku tylko pierwsze dziecko, które urodzi się pełnokrwistej parze, staje się pełnym wilkołakiem. Właściwości ujawniają się u potomka w okresie dojrzewania - jak gdyby okres dojrzewania nie był i bez tego wystarczająco paskudnym czasem dla młodego człowieka.

Zmiennokształtni są bardzo skryci i rzadko bywają otwarci, nawet wobec istot ludzkich tak życzliwych i osobliwych jak ja. Nie ujawnili jeszcze swego istnienia opinii publicznej, toteż poznaję ich świat powoli i w małych dawkach.

Sam także ma wiele tajemnic, o których nie mam pojęcia, a przecież uważam go za bliskiego przyjaciela. Zazwyczaj przemienia się w owczarka collie i nieraz odwiedza mnie w tej właśnie postaci. (Czasami sypia na dywanie przy moim łóżku).

Quinna widziałam jedynie w ludzkiej postaci...

Przyznam się wam, że kiedy opowiadałam Samowi o walce pomiędzy Jacksonem Herveaux i Patrickiem Furnanem, do której doszło podczas wyborów na przywódcę stada ze Shreveport, nie wspomniałam mu o Quinnie. Teraz więc mój szef patrzył na mnie z marsową miną, niezadowolony, że zataiłam przed nim ten fakt. A przecież nie zrobiłam tego celowo. Zerknęłam na Quinna. Uniósł głowę, wyraźnie wąchając powietrze i prawdopodobnie szukając źródła zapachu, który go tu przywiódł.

Gdy szedł wprost do stolika w moim rewirze, mimo wielu pustych miejsc w znajdującej się bliżej drzwi części obsługiwanej przez Arlene, uprzytomniłam sobie, że przyciągnął go właśnie mój zapach.

Hmm, miałam w tej kwestii nieco mieszane uczucia.

Spojrzałam z ukosa na Sama, sprawdzając jego reakcję. Znam go od pięciu lat, zawsze mu ufałam, a on nigdy mnie nie zawiódł.

Teraz kiwnął głową, lecz nie wyglądał na szczęśliwego.

- Idź i dowiedz się, czego chce - oznajmił tak niskim głosem, że polecenie zabrzmiało niemal jak warknięcie.

Podchodząc do naszego nowego gościa, z każdym krokiem stawałam się coraz bardziej zdenerwowana. Czułam, że policzki mi czerwienieją. Dlaczego widok tego mężczyzny tak mocno wytrącił mnie z równowagi?

- Witam, panie Quinn - zagaiłam. Głupio byłoby udawać, że go nie rozpoznaję. - Co mogę panu podać? Obawiam się, że zaraz zamykamy, ale zdążę panu jeszcze przynieść piwo albo drinka.

Zamknął oczy i zrobił głęboki wdech, jak gdyby mnie wąchał.

- Rozpoznałbym cię nawet w sali ciemnej choć oko wykol - oświadczył, po czym uśmiechnął się do mnie.

Był to uśmiech szeroki i piękny.

Odwróciłam wzrok, dławiąc mimowolny uśmieszek, który cisnął mi się na usta. Muszę przyznać, że Quinn trochę mnie... onieśmiela.

Nigdy nie byłam nieśmiała. A może powinnam rzec, że nigdy nie byłam wstydliwa, tyle że nie lubię tego słowa.

- Chyba powinnam ci podziękować - zaryzykowałam z rezerwą. - Czy to jest komplement?

- Tak, to miał być komplement. Kim jest ten pies za barem, który gapi się na mnie z taką niechęcią w oczach?

Użył określenia „pies", ponieważ tak wyglądały fakty. Bez wątpienia nie chciał obrażać Sama ani mu uwłaczać.

- To mój szef, Sam Merlotte.

- Interesuje się tobą.

- Mam nadzieję, że tak. Pracuję dla niego od jakichś pięciu lat.

- Hmm... Może wypiłbym piwo?

- Jasne. Jakiej marki?

- Budweiser.

- Zaraz przyniosę - powiedziałam i odwróciłam się. Przez całą drogę aż do kontuaru wiedziałam, że Quinn mnie obserwuje, gdyż prawie namacalnie czułam na sobie jego spojrzenie. Znałam też - choć jedynie częściowo, tak jak to się dzieje w przypadku skrytych istot zmiennokształtnych - jego myśli i stąd wiedziałam, że przypatruje mi się z zachwytem.

- Czego chce?

Sam wyglądał niemal... na zjeżonego. Gdyby był obecnie w postaci psa, sierść na jego grzbiecie stanęłaby prawie na sztorc.

- Budweisera - odparłam.

Merlotte popatrzył na mnie z gniewem.

- Nie o to pytałem i dobrze o tym wiesz. Wzruszyłam ramionami. Nie miałam pojęcia, czego chce Quinn.

Po chwili Sam postawił na kontuarze tuż przy moich palcach pełen kufel, z takim impetem, że aż podskoczyłam. Posłałam mu twarde spojrzenie, okazując niezadowolenie, a potem zaniosłam piwo Quinnowi.

Zapłacił mi i dodał duży napiwek - chociaż nie tak absurdalnie wysoki, bym poczuła, że próbuje mnie „kupić". Wsunęłam banknot do kieszeni i zaczęłam chodzić wśród pozostałych stolików.

- Odwiedzasz tutaj kogoś? - spytałam Quinna, kiedy mijałam go po sprzątnięciu kolejnego stolika.

Większość gości płaciła i opuszczała bar. Niektórzy przenosili się w inne miejsce, gdzie mogli napić się o tej porze. Sam udawał, że nie ma pojęcia o istnieniu takich lokali, a wielu naszych stałych klientów wybierało się jednak po prostu do domu, do łóżka. Jeśli bywają bary prorodzinne, „U Merlotte'a" do takich właśnie należał.

- Tak - odparł. - Ciebie.

Po tej odpowiedzi straciłam koncept.

Pracowałam nieprzerwanie, lecz zdejmowałam szklanki z tacy z takim roztargnieniem, że jednej o mało nie upuściłam. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak bardzo się denerwowałam.

- Interesy czy sprawy osobiste? - spytałam, kiedy znowu znalazłam się blisko Quinna.

- Jedno i drugie - odrzekł.

Słysząc jego odpowiedź, poczułam się już trochę mniej przyjemnie, nadal jednak zachowałam wyostrzoną uwagę... i to wyszło mi na dobre. W kontaktach z istotami nadnaturalnymi trzeba używać wszystkich zmysłów, gdyż miewają one cele i pragnienia, jakich my, normalni ludzie nawet nie potrafimy pojąć. Wiedziałam o tym, ponieważ przez całe życie byłam niechętną skarbnicą informacji o celach i pragnieniach zwyczajnych ludzi.

Kiedy w barze zostali już niemal wyłącznie jego pracownicy i właściciel Sam, Quinn wstał i popatrzył na mnie wyczekująco. Podeszłam, uśmiechając się promiennie, tak jak zdarza mi się, ilekroć jestem spięta. Zainteresowało mnie odkrycie, że Quinn jest prawie tak samo zdenerwowany jak ja. Wyczuwałam w jego myślach napięcie.

- Spotkamy się w twoim domu, jeśli to ci odpowiada. - Spojrzał na mnie poważnie. - Jeśli się obawiasz, możemy wybrać inne miejsce. Ale chcę porozmawiać z tobą dziś wieczorem... no, chyba że jesteś zbyt zmęczona.

Musiałam przyznać, że wyłożył swoją prośbę całkiem grzecznie. Arlene i Danielle ogromnie starały się nie gapić - a może raczej bardzo starały się nie gapić w momentach, gdy Quinn mógł to zauważyć - Merlotte natomiast odwrócił się plecami i majstrował coś za barem, jawnie ignorując zmiennokształtnego gościa. Zachowywał się naprawdę okropnie.

Szybko rozważyłam pytanie Quinna. Jeśli przyjedzie do mnie do domu, będę zdana na jego łaskę i niełaskę. Mieszkam przecież w dość odosobnionym miejscu. Za najbliższego sąsiada mam swojego byłego chłopaka, Billa, mieszka on wszakże po drugiej stronie cmentarza. Z drugiej strony, gdybym chciała spotykać się z Quinnem, bez wahania zaprosiłabym go do siebie. Z tego, co wyczytałam w jego myślach, nie zamierzał w żaden sposób mnie skrzywdzić.

- W porządku - zgodziłam się w końcu.

Odprężył się i ponownie obdarował mnie swym wielkim uśmiechem.

Zabrałam pusty kufel, zdając sobie sprawę z tego, że trzy pary oczu przypatrują mi się z dezaprobatą. Sam był zdegustowany, a Danielle i Arlene nie potrafiły zrozumieć, dlaczego ktoś wolał mnie od którejś z nich, choć wygląd Quinna zastanowił nawet tak doświadczone kelnerki jak one. Quinn emanował bowiem odmiennością, która wydawała się dostrzegalna nawet dla najprostszych istot ludzkich.

- Skończę za minutkę - rzuciłam.

- Poczekam.

Napełniłam saszetkami z cukrem i słodzikiem małe porcelanowe miseczki na wszystkich stolikach, sprawdziłam, czy serwetniki są pełne, uzupełniłam zawartość solniczek i pieprzniczek. I wreszcie byłam wolna. Wzięłam torebkę z biurka Sama i pożegnałam się.

Quinn pojechał za moim autem ciemnozielonym pikapem. W światłach parkingowych pikap wyglądał na nowiutki - miał połyskujące opony i kołpaki, dużą kabinę i kryty tył. Mogłabym się założyć o dużą sumkę, że w środku też znalazłabym sporo bajerów. Tak czy owak, ten pikap był najbardziej fantazyjnym pojazdem, jaki widziałam od dawna. Mój brat, Jason, oblizałby się na jego widok, a ma przecież fajnego różowego pikapa z namalowanymi na bokach zawijasami w kolorze niebieskawo - zielonym.

Ruszyłam na południe Hummingbird Road, po czym skręciłam w lewo na drogę dojazdową prowadzącą do mojego domu. Przejechałam nią prawie hektar lasu, aż dotarłam na polanę, na której stoi nasz stary rodzinny dom. Przed wyjazdem do pracy, włączyłam zewnętrzne światła, które działają automatycznie, toteż polana była dobrze oświetlona. Objechałam dom, zaparkowałam na tyłach, a Quinn zatrzymał pikap tuż obok mojego samochodu.

Wysiadł i się rozejrzał. W świetle reflektorów podwórze wyglądało na schludnie utrzymane. Podjazd po remoncie miałam wspaniały, ostatnio odmalowałam też stojącą za domem szopę na narzędzia. Mieściła się tam butla z propanem, której nie zdołałby ukryć żaden architekt zieleni, ale moja babcia uprawiała sporo kwiatów, podobnie jak wcześniej inne członkinie naszej rodziny, która mieszkała tu od ponad stu pięćdziesięciu lat. Ja mieszkam na tej ziemi i w tym domu od siódmego roku życia. I kocham go.

Dom nie wygląda jakoś wyjątkowo. Zbudowano go jako zwyczajny rodzinny mieszkalny budynek wiejski, który przez te lata powiększano i przeprojektowywano. Staram się dbać o czystość i utrzymywać w dobrym stanie dziedziniec. Duże remonty przekraczają moje możliwości, ale czasami pomaga mi Jason. Nie był szczęśliwy, gdy babcia zostawiła mi dom i ziemię, lecz przecież już kiedy ukończył dwadzieścia jeden lat, przeprowadził się do domu naszych rodziców, a ja nigdy nie wystąpiłam o swoją połowę tamtej posiadłości. Mnie postanowienie babci wydało się uczciwe, Jason jednak potrzebował trochę czasu, zanim przyznał, że podjęła właściwą decyzję.

W ciągu ostatnich kilku miesięcy ja i mój brat zbliżyliśmy się do siebie.

Otworzyłam tylne drzwi i wprowadziłam Quinna do kuchni. Rozglądał się z zaciekawieniem, podczas gdy ja wieszałam kurtkę na jednym z krzeseł wsuniętych pod stół pośrodku kuchni, gdzie jadam wszystkie posiłki.

- Nie jest wykończona - zauważył.

Szafki stały jeszcze na podłodze, czekając na montaż. Później całe pomieszczenie trzeba będzie ponownie odmalować i zainstalować blaty; dopiero wtedy będę mogła spać spokojnie.

- Moją starą kuchnię spalono kilka tygodni temu - wyjaśniłam. - Firma budowlana, którą zatrudniłam, zaczęła szybko i ukończyła prace w rekordowym czasie, ale ponieważ transport szafek się opóźnił, szef firmy musiał przenieść się wraz z brygadą na kolejną budowę. Sądzę, że wrócą kiedyś i je zamontują.

I tak cieszyłam się, że znowu mieszkam w swoim domu. Sam wprawdzie postąpił niezwykle uprzejmie i pozwolił mi spędzić trochę czasu w jednym z budynków, które kupił na wynajem (i, cholera, przyznam, że podobały mi się równe podłogi, nowa instalacja wodno - kanalizacyjna i posiadanie sąsiadów), ale nigdzie nie jest tak dobrze jak u siebie.

W kuchni stała już nowa kuchenka, mogłam więc gotować, szczyty szafek natomiast okryłam warstwami sklejki, dzięki czemu zyskałam „stację roboczą", na której przygotowywałam posiłki. Nowa lodówka lśniła i cichutko szumiała, zupełnie niepodobnie do jej poprzedniczki, starego grata, którego babcia używała przez trzydzieści lat. Nowy wygląd kuchni uderzał mnie za każdym razem, kiedy, przekroczywszy tylny ganek (obecnie większy i osłonięty), otwierałam kluczem nowe, cięższe niż poprzednie, tylne drzwi wyposażone w wizjer oraz zasuwkę i wchodziłam do środka.

- Tu zaczyna się stary dom - wyjaśniłam, przechodząc z kuchni do korytarza.

W pozostałej części domu trzeba było wymienić po pożarze jedynie kilka desek w podłodze, poza tym wszystkie pomieszczenia wysprzątałam, a ściany i sufity odmalowałam. Nie tylko powierzchnie poczerniały od dymu, musiałam też pozbyć się zapachu spalenizny. Kupiłam nowe firany na kilka okien, wyrzuciłam parę dywaników oraz... sprzątałam, sprzątałam, sprzątałam. Prace te przez jakiś czas zajmowały mi wszystkie wolne chwile.

- Dobra robota - skomentował Quinn.

- Wejdź do salonu - powiedziałam zadowolona. Sprawiało mi przyjemność pokazywanie komuś nowego domu - teraz, kiedy wiedziałam, że tapicerka jest czysta, nigdzie nie ma kępek kurzu, a szkło fotografii w ramkach wręcz lśni. Firanki w salonie były nowe, a chciałam je wymienić co najmniej od roku.

Niech Bóg błogosławi polisy ubezpieczeniowe i... niech błogosławi wynagrodzenie, które otrzymałam za ukrywanie Erica przed czarownicą. Wypłaciłam część kwoty z konta oszczędnościowego, ale cieszyłam się, że miałam pieniądze, kiedy okazały się potrzebne. Za to byłam wdzięczna losowi.

Mogłam rozpalić w kominku, lecz było jeszcze na to zbyt ciepło. Quinn usiadł w fotelu, a ja naprzeciwko niego.

- Mogę ci podać coś do picia...? Piwo, kawę albo mrożoną herbatę? - spytałam, świadoma swojej roli gospodyni.

- Nie, nie, dziękuję - odparł i uśmiechnął się do mnie. - chciałem zobaczyć cię ponownie... odkąd spotkałem cię w Shreveport.

Próbowałam patrzeć mu w oczy. Impuls, by spuścić wzrok na własne stopy lub ręce, niemal mnie przytłaczał. Oczy Quinna były naprawdę głęboko, głęboko fioletowe, tak jak je zapamiętałam.

- To był trudny dzień dla panów Herveaux - zauważyłam.

- Spotykałaś się z Alcide'em przez jakiś czas - oznajmił neutralnym tonem.

Pomyślałam o kilku możliwych odpowiedziach. Zadowoliłam się krótką ripostą.

- Nie widziałam go od dnia wyborów na przywódcę stada - odparłam po prostu.

Mój gość uśmiechnął się szeroko.

- Więc nie spotykacie się? Pokręciłam głową.

- W takim razie jesteś wolna? - Tak.

- Nikomu nie nadepnę na odcisk?

Zmusiłam się do uśmiechu, lecz chyba nieszczególnie mi się udało.

- Tego nie powiedziałam.

Niektórym facetom mogłoby się nie spodobać, że spotykam się z Quinnem. Ale ci mężczyźni nie mieli do mnie żadnego prawa.

- Domyślam się, że moja osoba może być nie w smak jakimś niezadowolonym byłym. Ale czy umówisz się ze mną?

Patrzyłam na niego przez sekundę czy dwie, zastanawiając się nad ripostą. Z jego umysłu docierało do mnie wyłącznie uczucie nadziei: nie widziałam w jego myślach śladów oszustwa czy wyrachowania. Kiedy rozważyłam zastrzeżenia, które przyszły mi do głowy, wszystkie okazały się bez sensu.

- Tak - odparłam. - Umówię się z tobą.

W nagrodę otrzymałam od Quinna piękny, jasny uśmiech, a ja odwzajemniłam się takim samym, tym razem szczerym.

- Świetnie - podsumował. - Czyli że omówiliśmy sprawy prywatne. A teraz przejdźmy do interesów, które nie mają żadnego związku z przyjemnościami.

- W porządku - zgodziłam się i spoważniałam.

Żywiłam nadzieję, że będę miała okazję znów się uśmiechać, jednak wszelkie sprawy nadnaturalnych zawsze stanowiły dla mnie powód do niepokoju.

- Słyszałaś o szczycie regionalnym?

O tak, wampirze spotkanie na szczycie: królowie i królowe z kilku stanów zbiorą się i będą konferować o... o sprawach wampirzych.

- Eric mi coś wspomniał.

- Zatrudnił cię już do pracy na nim?

- Wspomniał, że może będzie mnie potrzebował.

- Pytam, bo królowa Luizjany dowiedziała się, że jadę w te strony, i zasugerowała, żebym w jej imieniu poprosił o twoje usługi. Sądzę, że jej oferta unieważnia propozycję Erica.

- Musisz spytać o to Erica.

- Myślę, że musisz powiadomić go sama. Życzenia królowej są dla Erica rozkazami.

Przybrałam ponurą minę. Nie miałam ochoty o niczym rozmawiać z Erikiem, szeryfem luizjańskiej Piątej Strefy. Uczucia Erica wobec mnie były dość skomplikowane. Mogę was zapewnić, że wampiry nie lubią czuć się zdezorientowane. Eric stracił pamięć na krótki czas, który spędził, ukrywając się w moim domu. Ta dziura w pamięci doprowadzała go do szaleństwa, szeryf bowiem lubi panować nad wszystkim, a oznacza to kontrolę nad własnymi działaniami w każdej sekundzie każdej nocy. Dlatego czekał na moment, kiedy poproszę go o przysługę, i w ramach zapłaty za pomoc natychmiast zażądał ode mnie relacji z tego, co się działo w czasie, który spędził u mnie.

Cóż, może w swej opowieści byłam zbyt szczera. Erica nie zaskoczyła właściwie nowina, że uprawialiśmy seks, oszołomiła go jednak informacja, że chciał dla mnie porzucić z trudem zdobytą pozycję w wampirzej hierarchii i wybrać zwyczajne życie we dwoje.

Gdybyście znali Erica, wiedzielibyście, jak bardzo nieznośna była dla niego sama myśl o czymś takim.

Od tego czasu nie rozmawiał ze mną. Kiedy się spotykaliśmy, wpatrywał się we mnie takim wzrokiem, jakby próbował wskrzesić wspomnienia z tamtego czasu i udowodnić mi, że się pomyliłam lub źle go zrozumiałam. Zasmuciło mnie to, że stosunki, które nas łączyły - i nie mówię o sekretnym szczęściu tamtych kilku wspólnie spędzonych nocy, lecz o łączącym nas poczuciu humoru i pokrewieństwie dusz - najwyraźniej, niestety, zmieniły się całkowicie i nieodwracalnie.

Tak, wiedziałam, będę musiała powiedzieć mu osobiście, że królowa go wyprzedziła, ale na pewno nie miałam na to ochoty. - Uśmiech zniknął - zauważył Quinn. Patrzył na mnie z powagą.

- No cóż, Eric jest... - Nie wiedziałam, jak dokończyć to zdanie. - Jest skomplikowanym facetem - dorzuciłam nieprzekonująco.

- Co będziemy robić na naszej pierwszej randce? - spytał Quinn.

Należał zatem do ludzi, którzy z łatwością potrafią zmienić temat.

- Możemy pójść do kina - zaproponowałam, podejmując wyzwanie.

- Moglibyśmy. A później możemy zjeść kolację w Shreveport. Może w „U Ralpha i Kacoo" - podsunął.

- Słyszałam, że podają tam pyszne rakowe etouffee - ciągnęłam.

- Ach, któż nie lubi rakowego etouffee? Albo moglibyśmy pójść pograć w kręgle.

Mój stryjeczny dziadek był zapalonym graczem. Pamiętam jego stopy w specjalnych butach. Wzruszyłam ramionami.

- Nie umiem.

- No to na mecz hokeja.

- Byłoby zabawnie.

- Albo ugotujemy coś wspólnie w twojej kuchni, a potem obejrzymy film na twoim odtwarzaczu DVD.

- Och, lepiej odłóżmy takie piany na później.

Taka propozycja wydała mi się trochę zbyt intymna jak na pierwszą randkę. Nie chodzi o to, że nie miałam doświadczenia w kwestii pierwszych randek, wiem po prostu, że bliskość sypialni nigdy nie jest dobrym pomysłem, chyba że na pewno nie ma się nic przeciwko zakończeniu wieczoru w łóżku.

- Moglibyśmy pójść zobaczyć Producentów. Spektakl wystawiają w Strand.

- Naprawdę?! - Okej, teraz naprawdę byłam przejęta. Do odnowionego Strand w Shreveport często przyjeżdżały inne teatry z gościnnymi spektaklami. Wystawiano tam repertuar od sztuk teatralnych po przedstawienia baletowe. A ja nigdy nie byłam w teatrze na dramacie! Zastanawiałam się, czy bilety będą strasznie drogie. Och, Quinn pewnie by mi tego nie zaproponował, gdyby nie mógł sobie pozwolić na bilet. - Moglibyśmy?

Skinął głową, zadowolony z mojej reakcji.

- Mogę zarezerwować bilety na weekend. Kiedy pracujesz?

- Mam wolny piątkowy wieczór - odparłam rozpromieniona. - I, hmm, chętnie zapłacę za swój bilet.

- To ja ciebie zapraszam, więc stawiam - odparował stanowczo Quinn. Wyczytałam z jego myśli, jak bardzo zaskoczyła go moja propozycja zapłaty za bilet. Zaskoczyła i wzruszyła. Hmm... Nie spodobało mi się to. - No dobrze, jesteśmy zatem umówieni. Gdy włączę laptopa, natychmiast zamówię bilety przez Internet. Wiem, że zostało kilka dobrych miejsc, ponieważ sprawdziłem wszystkie opcje przed przyjazdem tutaj.

Co naturalne, zaczęłam dumać nad stosownym strojem. Uznałam jednak, że pomyślę o tym później.

- Quinn, gdzie właściwie mieszkasz?

- Mam dom koło Memphis.

- Och - powiedziałam, myśląc o tym, jak trudno będzie nam się spotykać, skoro mieszkamy tak daleko od siebie.

- Jestem wspólnikiem w firmie o nazwie Special Events. Stanowimy coś na kształt sekretnej przybudówki Extreme(ly Elegant) Events. Na pewno widziałaś logo. E(E)E? - Wykonał nawias palcami w powietrzu. Kiwnęłam głową. E(E)E organizowało sporo bardzo eleganckich imprez w kraju. - Jest nas czworo wspólników, którzy pracują na pełny etat dla Special Events, i każde z nas ma swoją ekipę pracowników pełnoetatowych lub zatrudnionych na część etatu. Ponieważ dużo podróżujemy, w całym kraju mamy mieszkania, których możemy używać. Właściwie czasem są to tylko pokoje w domach przyjaciół lub współpracowników, ale bywa, że całe apartamenty. Gdy jestem w twojej okolicy, zatrzymuję się w Shreveport, w domku dla gości, który stoi na tyłach rezydencji jakiegoś zmiennokształtnego.

Wiele się o nim dowiedziałam zaledwie w dwie minuty.

- Czyli że organizujesz różne imprezy w świecie nadnaturalnych, takie na przykład jak konkurs na stanowisko przywódcy stada. - To była niebezpieczna praca, która wymagała użycia wielu talentów i wielu specjalistycznych przyborów. - Ale co jeszcze robicie? Wybory przywódcy stada zdarzają się przecież tylko od czasu do czasu. Jak często musisz podróżować? Jakie inne wyjątkowe wydarzenia przygotowujesz?

- Ogólnie rzecz biorąc, obsługuję południowy wschód kraju, od Georgii aż po Teksas. - Pochylił się na krześle, kładąc ręce na kolanach. - I od Tennessee po Florydę. W tych stanach, jeśli ktoś chce zorganizować walkę o pozycję przywódcy stada albo rytuał wniebowstąpienia jakiegoś szamana czy czarownicy, bądź też gniazdowy ślub wampirzy... i chce zrobić to w sposób właściwy, ze wszystkimi szykanami... zgłasza się do mnie.

Przypomniałam sobie nadzwyczajne zdjęcia w albumie fotograficznym Alfreda Cumberlanda.

- Czyli masz sporo zajęć? Stale jesteś zajęty?

- O tak - przyznał. - Ma się rozumieć, niektóre imprezy odbywają się tylko sezonowo. Wampiry pobierają się głównie zimą, ponieważ wtedy noce są najdłuższe. W styczniu ubiegłego roku przygotowywałem na przykład hierarchiczny ślub w Nowym Orleanie. A później organizowałem pewne obrzędy z wiccańskiego kalendarza. Lub te związane z okresem dojrzewania.

Nie potrafiłam sobie wyobrazić ceremonii, które organizował Quinn, pomyślałam jednak, że może o ich opis poproszę przy następnej okazji.

- I masz troje wspólników, którzy również pracują na okrągło? Wybacz, że wypytuję cię niczym na przesłuchaniu, ale twoje życie zawodowe wydaje mi się bardzo interesujące.

- Cieszę się, że tak myślisz. Do tej pracy trzeba wielu umiejętności, a także zdolności intelektualnych i organizacyjnych.

- I musisz być naprawdę, naprawdę... twardy - dodałam cicho.

Uśmiechnął się z zadowoleniem.

- Nie mam z tym problemów.

Tak, wyglądało na to, że Quinnowi nie brakuje bezwzględności.

- Trzeba też umieć dobrze oceniać ludzi, żeby odpowiednio nimi pokierować i żeby byli zadowoleni z twojej pracy - powiedział.

- A możesz mi opowiedzieć jakieś ciekawe historie? Czy istnieje jakaś klauzula poufności danych?

- Klienci podpisują umowę, ale żaden z nich nigdy nie prosił o zachowanie tajemnicy - odparł. - Tyle że my ze Special Events i tak niewiele opowiadamy o swoich działaniach zwykłym ludziom, bo nasi klienci przeważnie egzystują poza normalnym światem. Właściwie ogromnie się cieszę, że mogę z tobą o tym rozmawiać. To dla mnie wręcz ulga. Zwykle muszę mówić dziewczynom, że jestem jakimś konsultantem albo wymyślać coś podobnego.

- Dla mnie - przyznałam - to również ulga, że mogę pomówić z tobą szczerze, nie martwiąc się, że może zdradzam czyjeś sekrety.

- Mieliśmy zatem szczęście, że się odnaleźliśmy w tym wielkim świecie, prawda? - Znowu błysnął w szerokim uśmiechu białymi zębami. - Lepiej teraz zostawię cię, żebyś trochę odpoczęła, przecież dopiero wróciłaś z pracy.

Wstał, przeciągnął się i wyprostował. Był wysokim mężczyzną o imponującej muskulaturze. Możliwe, że wiedział, jak wspaniale wygląda, kiedy się przeciąga. Spuściłam głowę, skrywając uśmieszek. Nic mnie nie obchodziło to, że pragnął zrobić na mnie wrażenie.

Wyciągnął do mnie rękę, a gdy podałam mu swoją, pociągnął mnie na nogi jednym łatwym ruchem. Czułam, że Quinn jest całkowicie skrupiony na mnie. Jego dłoń była ciepła i twarda. Gdyby ścisnął mocniej, mógłby mi połamać wszystkie palce.

Przeciętna kobieta nie zastanawia się, jak szybko jej mężczyzna może ją zabić, ale nigdy nie będę przeciętną kobietą. Wiem o tym od czasu, kiedy jako dziecko odkryłam swoją wyjątkowość - nie każde dziecko słyszy, co myślą o nim członkowie jego rodziny. I nie każda mała dziewczynka wie, którzy nauczyciele ją lubią, a którzy nią pogardzają lub wiecznie porównują z bratem (Jasona zawsze cechował ogromny urok). No i nie każda ma wesołego wujka, który na każdym rodzinnym spotkaniu próbuje... znaleźć się z nią sam na sam.

Dlatego też pozwoliłam Quinnowi trzymać moją rękę, podniosłam wzrok i patrzyłam w jego fiołkowe oczy. Przez minutę pławiłam się w jego zachwycie.

Tak, wiedziałam, że jest tygrysem. Nie chodzi mi o sprawy łóżkowe, chociaż pragnęłam wierzyć, że i tam będzie dziki i wspaniały.

Kiedy pocałował mnie na dobranoc, jego usta musnęły mój policzek, a ja się uśmiechnęłam.

Lubię mężczyzn, którzy wiedzą, kiedy w sprawach damsko - męskich należy przyśpieszać, a kiedy... nie należy.

ROZDZIAŁ TRZECI

Następnej nocy, podczas pracy w „Merlotcie" ktoś do mnie zadzwonił.

Oczywiście nie jest dobrze gawędzić przez telefon w czasie pracy; Sam tego nie lubi, o ile nie chodzi o jakiś wypadek lub nagłe zdarzenie w domu. Ponieważ dostaję najmniej telefonów ze wszystkich kelnerek - właściwie mogłabym wskazać liczbę takich sytuacji na palcach jednej ręki - usiłowałam nie czuć się winna, gdy dawałam Merlotte'owi znak, że odbiorę w jego biurze.

- Halo - powiedziałam.

- Sookie - usłyszałam znajomy głos.

- Och, Pam, witaj.

Poczułam ulgę, ale tylko na sekundę. Pam jest przecież zastępczynią Erica i, w sensie wampirzym, jego dzieckiem.

- Szef chce cię widzieć - oświadczyła. - Dzwonię z jego biura.

Ściany biura Erica, które znajduje się na tyłach jego klubu, „Fangtasii", są niemal całkowicie dźwiękoszczelne. W tle słyszałam jedynie cichutko KDED, wampirzą stację radiową. Nadawano akurat Claptonowską wersję utworu „After Midnight".

- Ojej, czyżby Jaśnie Panu Ericowi duma nie pozwalała na podniesienie słuchawki i wystukanie mojego numeru?

- Tak - przyznała Pam.

Ta Pam! Wszystko rozumie dosłownie!

- A o co chodzi?

- Ja tylko wykonuję jego polecenia - odparła. - Eric każe mi zadzwonić do telepatki, więc dzwonię do ciebie. Zostałaś wezwana.

- Pam, musisz mi podać lepsze wyjaśnienie. Nie mam szczególnej ochoty widzieć Erica.

- Jesteś krnąbrna?

Hmm... Ten wyraz nie pojawił się jeszcze w moim kalendarzu ze słowem na każdy dzień.

- Nie jestem pewna, czy dobrze cię rozumiem. Zamiast brnąć dalej i ryzykować, lepiej po prostu przyznać się do niewiedzy, czyż nie?

Pam westchnęła głośno i cierpiętniczo.

- Buntujesz się - wytłumaczyła z wyraźnym brytyjskim akcentem. - A nie powinnaś. Eric traktuje cię bardzo dobrze.

W jej tonie pobrzmiewało lekkie niedowierzanie.

- Nie będę zwalniać się z pracy ani brać urlopu tylko po to, żeby jeździć do Shreveport, ponieważ Jaśnie Pan Eric chce, żebym zjawiła się natychmiast, ilekroć kiwnie palcem - zaprotestowałam, moim zdaniem słusznie. - Jeśli chce ze mną rozmawiać, może przywlókłby tutaj swoją dupę. Albo niech sam zadzwoni.

Czy aby nie przesadziłam?

- Gdyby chciał, jak to ujęłaś, „sam zadzwonić", dokładnie tak by postąpił. Kazał mi przekazać, że masz być tutaj w piątek wieczorem o dwudziestej.

- Wybacz, ale nie da rady. Znaczące milczenie.

- Nie przyjdziesz?

- Nie mogę. Mam randkę - odparłam, próbując zapanować nad wszelkimi objawami samozadowolenia.

Przez chwilę znowu panowało milczenie. Potem Pam zachichotała.

- Och, świetnie - powiedziała, nagle pozbywając się brytyjskiego akcentu. - Chętnie mu to przekażę.

Usłyszawszy jej reakcję, zaczęłam się czuć nieco nieswojo.

- Hmm, Pam... - Zastanawiałam się, czy nie powinnam spuścić z tonu. - Posłuchaj...

- O nie - przerwała mi.

Niemal śmiała się głośno, co było do niej bardzo niepodobne.

- Powtórz mu tylko, że dziękuję za kalendarze - powiedziałam.

Eric, zawsze myślący o zwiększeniu zysków „Fangtasii", wyprodukował wampirzy kalendarz, który sprzedawano w sklepiku z upominkami w lokalu. Eric był Panem Styczniem. Na zdjęciu pozował na łóżku okrytym długą, białą szatą z futrzanymi wyłogami i kołnierzem. Łóżko wraz z Erikiem stało na jasnoszarym tle upstrzonym gigantycznymi, błyszczącymi płatkami śniegu. Ale Eric nie włożył szaty królewskiej, o nie! Eric nie miał na sobie zupełnie nic. Zgiął jedno kolano na łóżku, drugą stopę postawił na podłodze i uwodzicielsko patrzył bezpośrednio w obiektyw. (Hmm, mógłby udzielić Claude'owi kilku lekcji). Blond włosy wampira opadały w zmierzwionej grzywie na ramiona, a prawą ręką chwycił leżącą na łóżku białą szatę, unosząc ją na tyle, by przykryć klejnoty. Ciało obrócił nieznacznie, ukazując fragment zgrabnego, nagiego pośladka. Jasny szlaczek ciemnoblond włosów porasta jego podbrzusze od pępka w dół. Cały obraz niemal krzyczał: „Mam tam broń!".

Cóż, jeśli chodzi o broń Erica, przypadkiem wiem, że jest całkiem pokaźna - gdybym musiała porównać, jest to raczej magnum kaliber 0,357 niż pistolet z krótką lufą.

Muszę wam się przyznać, że dziwnym trafem utknęłam w tym kalendarzu na Panu Styczniu i nie przebrnęłam dalej.

- Och, powiadomię go - zapewniła mnie Pam. - Eric twierdzi, że wielu osobom nie spodobałoby się, gdybym znalazła się w kalendarzu przeznaczonym dla kobiet... więc jestem w tym dla mężczyzn. Tobie również wysłać odbitkę mojego zdjęcia?

- Zaskakujesz mnie - odrzekłam. - Naprawdę. To znaczy... Zdumiewa mnie, że nie masz nic przeciwko pozowaniu.

Jakoś nie potrafiłam sobie wyobrazić jej udziału w projekcie przeznaczonym dla ludzkich gustów.

- Eric każe mi pozować, to pozuję - oznajmiła po prostu.

Chociaż Eric miał znaczną władzę nad Pam, ponieważ był jej stwórcą, powiem wam, że nigdy nie widziałam, aby poprosił ją o zrobienie czegoś, czego Pam by nie chciała zrobić. Albo więc znał ją dobrze (oczywiście, że znał!), albo Pam rzeczywiście była skłonna zrobić dla niego prawie wszystko.

- Na zdjęciu jestem z pejczem - wyznała. - Fotograf mówi, że sprzeda je za milion.

Pam była bardzo otwarta w sprawach seksu.

Odezwałam się dopiero po długiej minucie, podczas której przemknął mi przez głowę wizerunek Pam z pejczem.

- Jestem pewna, że tak. Ale co do mnie, podziękuję.

- Wszyscy dostaniemy procent od zysków... wszyscy, którzy zgodziliśmy się pozować.

- Ale Eric dostanie większy procent niż reszta.

- No cóż, jest szeryfem - odrzekła bez wahania.

- Zgadza się. No cóż, do zobaczenia. Zaczęłam odkładać słuchawkę.

- Czekaj, co mam powiedzieć Ericowi?!

- Cóż, powiedz mu po prostu prawdę.

- Wiesz, że to go rozgniewa.

W głosie Pam bynajmniej nie dosłyszałam przerażenia. Brzmiał raczej radośnie.

- No cóż, to jego problem - odparłam, może trochę dziecinnie, lecz tym razem naprawdę się rozłączyłam.

Wiedziałam jednak, że gniew Erica będzie z pewnością nie tylko jego problemem, lecz także moim.

Miałam paskudne wrażenie, że zrobiłam poważny krok w walce z Erikiem. Nie miałam pojęcia, co się teraz stanie. Kiedy poznałam szeryfa Piątej Strefy, spotykałam się jeszcze z Billem. W owym czasie Eric pragnął wykorzystać mój niezwykły talent. Zmuszał mnie do posłuszeństwa, raniąc Billa. Gdy zerwałam z Billem, Ericowi zabrakło środków przymusu - do czasu, aż potrzebowałam przysługi. A wtedy dostarczyłam mu najpotężniejszą możliwą amunicję - informację, że to ja zastrzeliłam Debbie Pelt. Nie miało znaczenia to, że właśnie Eric ukrył jej ciało i samochód, zresztą w miejscu, którego nie potrafił sobie przypomnieć. Zarzuty wystarczyłyby do zrujnowania mi reszty życia, nawet gdyby nie udowodniono mi winy. Nawet gdybym potrafiła zmusić się do kłamstwa.

Kiedy wykonywałam swoje obowiązki w barze do końca zmiany, odkryłam, że zastanawiam się, czy Eric naprawdę ujawniłby mój sekret. Gdyby powiedział policji, co zrobiłam, musiałby przecież przyznać się i opowiedzieć o swoim udziale, prawda?

W drodze do kontuaru zatrzymał mnie detektyw Andy Bellefleur. Andy'ego i jego siostrę Portię znam, odkąd pamiętam. Są ode mnie starsi o kilka lat, ale chodziliśmy do tych samych szkół i dorastaliśmy w tym samym mieście. Podobnie jak mnie, w dużym stopniu ich wychowała babcia. Cóż, detektyw i ja dogadujemy się raz lepiej, raz gorzej. A obecnie, od kilku miesięcy, Andy spotyka się z młodą nauczycielką, Halleigh Robinson.

Dziś wieczorem Bellefleur chciał mi zdradzić pewną tajemnicę i poprosić o przysługę.

- Słuchaj, ona zamierza zamówić talerz polędwiczek - oznajmił bez wstępów.

Zerknęłam na stolik, chcąc się upewnić, że Halleigh siedzi zwrócona plecami do mnie. Tak było.

- Zanim przyniesiesz nam jedzenie, ukryj w nim to.

Wepchnął mi w dłoń małe aksamitne pudełko. Pod nim był banknot dziesięciodolarowy.

- Jasne, Andy, nie ma sprawy - powiedziałam z uśmiechem.

- Dzięki. Sookie - odparł i odwzajemnił się prostym, a równocześnie osobliwie stremowanym uśmiechem.

Andy miał rację. Kiedy podeszłam do ich stolika, Halleigh rzeczywiście zamówiła talerz polędwiczek.

- Daj dodatkowe frytki - powiedziałam naszej nowej kucharce, kiedy przekazywałam ich zamówienie.

Chciałam więcej frytek dla lepszego kamuflażu. Kucharka odwróciła się jednak od rusztu i obrzuciła mnie piorunującym spojrzeniem. Na tym stanowisku w „Merlotcie" mieliśmy wcześniej prawdziwą mieszaninę ludzką - mężczyzn i kobiety różniących się wiekiem, kolorem skóry i preferencjami seksualnymi. Raz pracował tu nawet wampir. Nasza obecna kucharka była Murzynką w średnim wieku i nazywała się Callie Collins. Była gruba, tak gruba, że nie wiedziałam, jak wytrzymuje, stojąc przez kilka godzin w rozgrzanej kuchni.

- Dodatkowe frytki?! - spytała takim tonem, jak gdyby nigdy wcześniej nikt u niej czegoś takiego nie zamówił. - Hmm... Klienci otrzymują dodatkową porcję frytek, gdy za nią zapłacą, a nie dlatego, że są twoimi przyjaciółmi.

Może Callie jest taka cięta, ponieważ pamięta dawne, złe czasy, kiedy osoby czarnej i białej rasy chodziły do oddzielnych szkół, miały osobne poczekalnie, osobne wodotryski z wodą pitną i tak dalej. Ja nie pamiętałam takich objawów rasizmu i nie miałam ochoty podczas każdej rozmowy z kucharką znosić jej humorów związanych z bagażem nieprzyjemnych doświadczeń.

- Ale oni zapłacili dodatkowo - skłamałam, nie chcąc wykrzykiwać wyjaśnień przez okienko, ponieważ ktoś mógł mnie usłyszeć.

Wrzuciłam dolara z mojego napiwku do kasy, płacąc za dodatkową porcję frytek. Mimo że czasem dochodziło między nami do nieporozumień, dobrze życzyłam Andy'emu i jego nauczycielce. Dziewczyna, która zgodzi się zostać żoną wnuka Caroline Bellefleur, zasługuje na moment romantyzmu.

Kiedy Callie zawołała, że mam do odbioru talerz polędwiczek, pośpieszenie podeszłam do okienka. Wsunięcie małego pudełka pod frytki okazało się trudniejsze, niż sobie wyobrażałam. Musiałam to zrobić dyskretnie i szybko. Zadałam sobie pytanie, czy Andy przewidział, że aksamit się zatłuści, stanie się śliski i słony. Och, no cóż, to nie był mój romantyczny gest, lecz Andy ego.

Poszłam do ich stolika z tacą i radosną miną. Kiedy podawałam posiłek, Andy musiał ostrzec mnie wzrokiem, żebym przybrała bardziej obojętny wyraz twarzy. Przed Bellefleurem stało już piwo, a przed jego dziewczyną kieliszek z białym winem. Halleigh nie piła zbyt dużo, jak przystało na nauczycielkę pracującą w szkole podstawowej. Odwróciłam się natychmiast po postawieniu talerzy; nawet zapomniałam zapytać, czy goście życzą sobie czegoś jeszcze, co powinna zrobić dobra kelnerka.

Chociaż odeszłam, byłam ciekawa. Mimo że bardzo się starałam nad sobą panować, nie mogłam się powstrzymać i stale zerkałam na parę. Andy siedział jak na szpilkach, a wsłuchawszy się w jego myśli, wiedziałam, że jest bardzo poruszony. Naprawdę nie był pewien, czy Halleigh przyjmie jego oświadczyny, i zastanawiał się nad sprawami, które mogą jej się nie spodobać. Cóż, był od niej prawie dziesięć lat starszy, wykonywał niebezpieczny zawód...

Nie przeoczyłam momentu, w którym dziewczyna znalazła pudełko. Może nie postąpiłam zbyt subtelnie, podsłuchując jej myśli w tamtej chwili, ale prawdę powiedziawszy, zrobiłam to bezwiednie, nie do końca zdając sobie sprawę ze swojego czynu. Chociaż zazwyczaj starannie blokuję umysł przed napływem myśli innych osób, z łatwością potrafię, że tak powiem, zajrzeć w głowy ludziom, jeśli tylko podejrzewam, że znajdę tam coś interesującego. Zawsze żywiłam też przekonanie, że mój dar jest raczej przekleństwem niż dobrodziejstwem, więc uważam, że czasem mogę mieć dzięki niemu trochę przyjemności.

Stałam plecami do nich, sprzątając sąsiedni stolik, chociaż powinnam pozostawić to zadanie pomocnikowi. Tak czy owak, byłam dostatecznie blisko, by wszystko słyszeć.

Halleigh przez długą chwilę milczała zaskoczona.

- W moich frytkach jest jakieś pudełko - stwierdziła w końcu, starając się mówić cicho, obawiała się bowiem, że wywołując zamieszanie, może zdenerwować Sama.

- Wiem - przyznał się Bellefleur. - Jest ode mnie.

Wówczas zrozumiała. Myśli w jej głowie zaczęły szaleć i wiedziałam, że jest przejęta i podniecona.

- Och, Andy - szepnęła.

Najprawdopodobniej właśnie wtedy otworzyła pudełko. Bardzo nad sobą panowałam, usiłując się powstrzymać przed odwróceniem głowy i spojrzeniem na nich.

- Podoba ci się?

- Tak, jest piękny.

- Będziesz go nosiła?

Zapadło milczenie. Wyczuwałam, że Halleigh jest ogromnie zdezorientowana. Niby strasznie się cieszyła, jednak z drugiej strony odczuwała niepokój.

- Tak, pod jednym warunkiem - odparła powoli. Andy był w szoku. Nie wiem, jakiej odpowiedzi się spodziewał, lecz na pewno nie takiej.

- Jakim? - spytał bardziej jak gliniarz niż jak kochanek.

- Musimy mieć własny dom.

- Co takiego?! Znowu go zaskoczyła.

- Jak podejrzewam, pewnie zawsze zakładałeś, że nawet po ślubie nadal będziesz mieszkał w domu rodzinnym, wraz z babcią i siostrą. Wasz dom jest wspaniały, a twoja babcia i Portia to cudowne kobiety... - To było taktowne. Brawo, Halleigh! - Ale widzisz, ja chciałabym mieć własny dom - zakończyła łagodnie, zyskując tym mój szczery podziw.

Wtedy, niestety, musiałam naprawdę od nich odejść i zająć się gośćmi przy innych stolikach. Ale podczas napełniania kufli piwem, zbierania pustych talerzy i odnoszenia otrzymanych pieniędzy do kasy wciąż przepełniał mnie podziw dla odwagi Halleigh, ponieważ posiadłość Bellefleurów to najświetniejsza rezydencja w Bon Temps. Większość młodych kobiet dałaby sobie uciąć palec albo i dwa, żeby zamieszkać w tej posiadłości, szczególnie że duży, stary dom został niedawno w znacznym stopniu przeprojektowany i odnowiony dzięki funduszom otrzymanym od tajemniczego nieznajomego... Tym nieznajomym był w rzeczywistości Bill, który odkrył, że Bellefleurowie są jego potomkami. Wiedział, że nie przyjęliby pieniędzy od wampira, więc wymyślił „tajemniczy spadek". Fortel udał się doskonale i Caroline Bellefleur wydawała rzekomą spuściznę z zapałem równym temu, z jakim Andy potrafi pochłonąć cheeseburgera.

Bellefleur zjawił się obok kilka minut później. Zaczepił mnie, gdy zmierzałam do stolika Sida Matta Lancastera, więc stary prawnik musiał trochę poczekać na zamówionego hamburgera i frytki.

- Sookie, muszę wiedzieć - syknął Andy nachalnie, choć bardzo cicho.

- Co wiedzieć? - spytałam, spłoszona jego natarczywością.

- Czy Halleigh mnie kocha?

Czuł się poniżony, że mnie o to pyta. Andy jest człowiekiem dumnym, więc pragnął się upewnić, że Halleigh nie wychodzi za niego dla jego sławnego nazwiska czy rodzinnego domu, tak jak wcześniej bywało w przypadku innych kobiet, co ze smutkiem odkrywał. Cóż, teraz usłyszał, że Halleigh nie chce rezydencji. Jeśli naprawdę się kochają, zamieszkają we dwoje w małym, skromnym domku.

Nikt nigdy nie zażądał ode mnie takiej informacji. Po wszystkich tych latach, podczas których pragnęłam, by ludzie mi uwierzyli i dobrze pojęli naturę mojej dziwacznej umiejętności, dowiedziałam się, że wreszcie ktoś traktuje mnie poważnie i... wcale mnie to nie cieszyło. Ale Andy czekał na odpowiedź, której nie mogłam mu odmówić. Bo Bellefleur należał do najbardziej upartych osób, jakie spotkałam w życiu.

- Kocha cię tak bardzo jak ty ją - zapewniłam go, a wtedy puścił moje ramię.

Ruszyłam do stolika Sida Matta. Kiedy zerknęłam za siebie, dostrzegłam, że Andy wciąż na mnie patrzy.

Przetraw to sobie, Bellefleur, pomyślałam, a następnie trochę się zawstydziłam.

Tyle że, gdyby nie chciał znać prawdy, nie powinien mnie pytać.

***

Coś kręciło się po lesie otaczającym mój dom.

Od razu po przyjeździe z pracy byłam gotowa pójść do łóżka i włożyłam starą koszulę nocną. Bardzo lubię ten moment wieczoru. Koszula sięga mi do kolan, jest niebieska i na tyle ciepła, że nie muszę narzucać na nią szlafroka, więc chodzę w niej po domu. Właśnie myślałam, czyby nie zamknąć okna kuchennego, gdyż marcowe noce są jeszcze dość chłodne; myjąc naczynia, wsłuchiwałam się w odgłosy nocy, a powietrze wypełniały chóry żab i owadów.

Nagle dźwięki, które sprawiają, że noc wydaje się równie przyjazna i ruchliwa jak dzień, ucichły.

Przerwałam zmywanie i znieruchomiałam z dłońmi zanurzonymi w wodzie z płynem. Wyjrzałam w ciemność, lecz niczego nie zauważyłam, za to uprzytomniłam sobie, jak bardzo jestem widoczna, gdy tak stoję w oknie z rozsuniętymi firankami. Podwórze było oświetlone reflektorami, lecz za drzewami, które otaczały polanę, ciągnął się mroczny i nieruchomy las.

Coś tam było! Zamknęłam oczy i próbowałam wyczuć intruza, i rzeczywiście odkryłam pewien rodzaj aktywności mózgowej. Ale myśli natręta nie były dla mnie całkowicie czytelne, toteż nie mogłam określić, z kim lub czym mam do czynienia.

Przemknęło mi przez głowę, czyby nie zatelefonować do Billa, ale dzwoniłam już do niego kiedyś w podobnej sytuacji, czyli gdy martwiłam się o własne bezpieczeństwo, i nie mogłam pozwolić, by weszło mi to w nawyk. Hmm, a może po lesie krążył właśnie Bill? Czasami włóczył się po nocy, a od czasu do czasu przychodził sprawdzić, co u mnie słychać. Popatrzyłam tęsknie na aparat telefoniczny, który wisiał na ścianie na końcu kontuaru. (No cóż, to znaczy... tam, gdzie będzie kontuar, kiedy kuchnia zostanie ukończona). Mój nowy telefon był bezprzewodowy. Mogłabym chwycić go i wraz z nim wycofać się do sypialni, skąd zadzwoniłabym do Billa w sekundę, gdyż jego numer zarejestrowałam pod klawiszem szybkiego wybierania. Jeśli Bill odbierze, będę wiedziała, że powinnam zacząć się martwić, ponieważ to nie on jest w lesie.

Ale gdyby Bill był w domu i odebrał, natychmiast by tu przybiegł. Usłyszałby mój spanikowany krzyk, w rodzaju: „Och, Billu, proszę cię, przyjdź tutaj i mnie uratuj! Nie wiem, co robić, i jedyne, co mi przyszło do głowy, to telefon do dużego, silnego wampira, który pośpieszy mi z odsieczą!".

Przyznałam się przed sobą, że właściwie wiem, że obserwatorem w lesie nie jest Bill. Przecież wykryłam aktywność mózgu. Gdyby wśród drzew znajdował się Bill lub inny wampir, w ogóle bym go nie wyczuła. Tylko dwukrotnie wcześniej dotarł do mnie jakiś subtelny sygnał z wampirzego mózgu - były to nagłe, krótkotrwałe błyski.

A przy telefonie znajdowały się tylne drzwi... których nie zamknęłam na klucz!

Gdy sobie to uświadomiłam, nic na świecie nie mogło mnie zatrzymać przy zlewie. Natychmiast dopadłam drzwi, wybiegłam na tylny ganek, zasunęłam zasuwkę na szklanych drzwiach, po czym wskoczyłam z powrotem do kuchni i zamknęłam na klucz duże drzwi drewniane.

Dodatkowo zasunęłam zasuwę i oparłam się o drzwi. Tyle że... Lepiej niż ktokolwiek inny wiedziałam, jak nieskuteczne bywają drzwi i zamki. Dla wampira nie istnieją fizyczne bariery, lecz musi on otrzymać jednoznaczne zaproszenie do wejścia. Dla wilkołaka z kolei drzwi mają większe znaczenie, ale za to sforsowanie ich nie stanowi zbytniego problemu; istoty te są tak niewiarygodnie silne, że potrafią wejść wszędzie, gdzie, cholera, zechcą. Podobnie inni zmiennokształtni.

Hmm, po co w ogóle zamykam drzwi mojego domu?!

Mimo to, poczułam się o niebo lepiej odseparowana od osobnika w lesie, kimkolwiek był, dwiema parami zamkniętych drzwi. Co do frontowych - wiedziałam, że są zamknięte na klucz i rygiel, gdyż nie otwierałam ich od kilku dni. Rzadko miewam gości, a sama zazwyczaj wchodzę i wychodzę tylnymi.

Podkradłam się ponownie do okna, starannie je zamknęłam i zaciągnęłam zasłonki. Tak, zrobiłam wszystko, co mogłam, by zwiększyć własne bezpieczeństwo. Wróciłam do naczyń. Nogi mi drżały, więc musiałam oprzeć się o krawędź zlewu i na koszuli nocnej natychmiast pojawił się pasek wilgoci. Zmusiłam się jednak i zmywałam dalej - dopóki wszystkie umyte naczynia nie znalazły się w suszarce, a zlew nie był czysty i wytarty.

Potem zastygłam i przez jakiś czas uważnie nasłuchiwałam odgłosów otoczenia. W lesie jednak wciąż panowała cisza. Wyostrzyłam wszystkie zmysły, ale nie miałam już poczucia, że wśród drzew ktoś się kręci. Nie otrzymywałam teraz tego słabego sygnału, który tak bardzo mnie wcześniej zdenerwował. Istota, kimkolwiek była, odeszła.

Siedziałam w kuchni jeszcze przez jakiś czas, ciągle maksymalnie skoncentrowana, aż wreszcie wróciłam do zwykłych zajęć. Gdy myłam zęby, moje serce biło już w normalnym tempie, a kiedy kładłam się do łóżka, zdołałam niemal przekonać samą siebie, że tam, w cichym, ciemnym lesie nic się nie stało. Ponieważ jednak zawsze staram się być wobec siebie szczera, doskonale wiedziałam, że jakieś stworzenie grasowało wśród otaczających mój dom drzew. I że stworzenie to było większe i straszliwsze niż na przykład szop pracz.

Na szczęście, dość szybko po zgaszeniu światła przy łóżku ponownie usłyszałam chóry żab. Delektowałam się tymi niczym nieprzerywanymi dźwiękami normalności, aż wreszcie zasnęłam.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Następnego ranka, po wstaniu z łóżka wystukałam numer telefonu komórkowego Jasona. Ostatniej nocy nie mogłam zaliczyć do przyjemnych, ale kilka godzin udało mi się przespać. Brat odebrał po drugim dzwonku.

- Halo?

Jego głos wydał mi się nieco smutny.

- Witaj, braciszku. Jak leci?

- Słuchaj, muszę z tobą porozmawiać. Ale teraz nie mogę mówić. Wpadnę do ciebie za jakieś dwie godziny.

Rozłączył się bez pożegnania. Chyba naprawdę martwił się czymś poważnym. Hmm, po prostu świetnie. Potrzebowałam następnego problemu, nie ma co.

Zerknęłam na zegar. Przez dwie godziny powinnam zdążyć posprzątać i podjechać do miasta, do sklepu spożywczego. Jason zjawi się mniej więcej koło południa i, jak go znam, będzie oczekiwał, że podam mu lunch. Pośpiesznie sczesałam włosy w koński ogon, który oplotłam podwójnie gumką w taki sposób, że stworzyłam na czubku głowy krótszą kitkę, której koniec zwisał niczym wachlarz. Chociaż nie chciałam przyznawać się do tego przed sobą, pomyślałam, że w tej niedbałej, zabawnej fryzurze naprawdę mi do twarzy.

Był jeden z tych rześkich, chłodnych marcowych poranków, które obiecują ciepłe popołudnie. Niebo prezentowało się bardzo pogodnie i słonecznie, co poprawiło mi humor, więc otworzyłam okno w samochodzie i podczas jazdy do Bon Temps na cały głos śpiewałam wraz z radiem. A dokładniej wraz z Weirdem Alem Yankovicem.

Jechałam wzdłuż lasu, od czasu do czasu mijając jakiś dom, pole lub łąkę, na której pasło się mnóstwo krów (i czasem jakiś bawół).

Z radia popłynął nagle szlagier sprzed lat „Blue Hawaii", toteż zastanowiłam się, gdzie jest Bubba, to znaczy wampir, obecnie znany wyłącznie jako Bubba. Nie widziałam go od trzech czy czterech tygodni. Może wampiry z Luizjany znalazły mu inną kryjówki, a może ruszył w siną dal, tak jak mu się to czasami zdarza. Zawsze wtedy, podczas jego samowolnych podróży, w gazetach, które można kupić przy kasie w spożywczaku, pojawiają się długie artykuły o znanym piosenkarzu.

Chociaż czułam się szczęśliwa i zadowolona, przez głowę przemknęła mi nieoczekiwanie dziwaczna, oderwana od rzeczywistości myśl, jakie od czasu do czasu dopadają każdego.

Och, jak byłoby przyjemnie, pomyślałam, gdyby tu w aucie był ze mną Eric. Tak dobrze wygląda, gdy wiatr rozwiewa mu włosy. I radowałby się tą chwilą.

No cóż, tak... zanim słońce spaliłoby go na chipsa.

Zdałam sobie jednak sprawę, że pomyślałam o Ericu, ponieważ był to tego rodzaju dzień, jakie chce się dzielić z kimś, kogo się lubi - osobą, czyjej towarzystwo cieszy nas najbardziej. Taką osobą był dla mnie Eric kiedyś, czyli w czasie, gdy w wyniku uroku rzuconego przez pewną czarownicę stracił pamięć. Tamtego Erica nie zahartowały stulecia wampirzej polityki, nie żywił więc pogardy dla ludzi i ich spraw; tamten Eric nie musiał martwić się o rozliczne firmy, którymi zarządzał, nie był odpowiedzialny za żywoty wielu istot oraz dochody sporej grupki ludzi i wampirów. Innymi słowy, tęskniłam za mężczyzną, jakim Eric nigdy już ponownie nie będzie.

Teraz czarownica nie żyła, a Eric znów stał się taki jak przed zaczarowaniem. Ten „nowy - stary" Eric miał się przede mną na baczności, niby mnie lubił, ale za grosz mi nie ufał (a może nie ufał swoim uczuciom?).

Westchnęłam ciężko i piosenka zamarła mi na ustach. Zrobiło mi się ciężko na sercu, więc pośpiesznie nakazałam sobie spokój. Daleko mi przecież do melancholijnej idiotki. Jestem młoda i zdrowa, a dzień piękny. W piątkowy wieczór idę na prawdziwą randkę. Pomyślałam, że natychmiast zrobię sobie prezent, który na pewno poprawi mi nastrój. Zamiast do sklepu spożywczego udałam się więc do „Ciuszków Tary", butiku należącego i prowadzonego przez moją przyjaciółkę Tarę Thornton.

Nie widziałam Tary już od pewnego czasu. Najpierw wyjechała na wakacje odwiedzić jakąś ciotkę w południowym Teksasie, a odkąd wróciła, pracowała przez wiele godzin w sklepie. Przynajmniej tak twierdziła, gdy zadzwoniłam, by podziękować za samochód. Spaliła mi się bowiem nie tylko kuchnia, lecz także stojące przed nią auto, i wówczas Tara pożyczyła mi swojego dwuletniego chevroleta malibu. Nabyła akurat nowiutki pojazd (nieważne jaki), a malibu zamierzała sprzedać.

Ku mojemu zdumieniu jakiś miesiąc temu przepisała na mnie chevroleta i przysłała mi dokumenty wraz z aktem kupna - sprzedaży oraz listem wyjaśniającym, że samochód należy obecnie do mnie. Zadzwoniłam, żeby zaprotestować, lecz w ogóle nie chciała ze mną na ten temat rozmawiać i w końcu nie miałam innego wyjścia, jak łaskawie przyjąć prezent.

Tara uznała zapewne chevroleta za swego rodzaju zapłatę czy raczej podziękowanie, ponieważ wyswobodziłam ją z paskudnej sytuacji. Na dodatek, chcąc jej pomóc, musiałam poprosić o pomoc Erica, tym samym uzależniając się od niego. W zasadzie nie miałam szczególnych oporów. Przyjaźnię się przecież z Tarą od dzieciństwa. Teraz przyjaciółka była bezpieczna. O ile wykaże się mądrością i będzie się trzymała z daleka od świata nadnaturalnych.

Chociaż byłam wdzięczna i szczęśliwa, że posiadam niemal nowe auto (najnowsze, jakie kiedykolwiek miałam), bardziej cieszyłabym z naszej nieprzerwanej przyjaźni z Tarą. Wcześniej usunęłam się, gdyż nie chciałam jej swoją osobą przypominać zbyt wielu nieprzyjemnych zdarzeń, dziś jednak byłam w nastroju bojowym, gotowa stawić czoło wszelkim trudnościom. Dałam Tarze chyba wystarczająco dużo czasu, prawda? Butik „Ciuszki Tary" mieści się w centrum handlowym Południowej części Bon Temps. Przed sklepem stał samochód mojej przyjaciółki i inny, nieznany mi. Uznałam, że może dobrze będzie zobaczyć się z Tarą w obecności osoby trzeciej; w ten sposób nasze spotkanie stanie się bardziej bezosobowe.

Kiedy weszłam, Tara obsługiwała właśnie siostrę Andy'ego Bellefleura Portię, zaczęłam więc przeglądać ubrania w rozmiarze dziesięć, a potem osiem. Portia siedziała przy stoliku Isabelle, co mnie niezwykle zaciekawiło. Tara jest lokalną przedstawicielką Isabelle's Bridal, krajowej firmy produkującej stroje ślubne; katalog Isabelle już jakiś czas temu stał się biblią wszystkich osób planujących ślub lub udział w weselu. W przedstawicielstwach, takich jak Tary, można przymierzyć przykładową sukienkę druhny, a później zamówić właściwy rozmiar, przy czym każda sukienka może zostać uszyta w jednym z około dwudziestu kolorów. Ślubne sukienki są równie popularne. Firma Isabelle oferuje dwadzieścia pięć modeli. Można zamówić w niej także zaproszenia na wieczory panieńskie i kawalerskie, ozdoby, podwiązki, prezenty i wszelkie inne przydatne przedmioty. Tyle że firma Isabelle's kieruje swoje produkty raczej do przedstawicieli klasy średniej, natomiast Portia bez wątpienia była kobietą z warstwy wyższej.

Ponieważ mieszkała wraz z babcią i bratem w rezydencji Bellefleurów przy Magnolia Street, dorastała wśród pozostałości „gotyckiej" świetności. Obecnie, kiedy rezydencja została odremontowana i babcia Caroline przyjmowała gości częściej, Portia - gdy widywałam ją w mieście - wyglądała na wyraźnie szczęśliwszą. Nie przychodziła wprawdzie zbyt często do „Merlotte'a", ale kiedy przyszła, chętniej rozmawiała z innymi gośćmi, a od czasu do czasu nawet posłała komuś uśmiech. Z wyglądu była dość przeciętną kobietą tuż po trzydziestce, której największym atutem były gęste lśniące kasztanowe włosy. Portia myślała teraz o ślubie, a Tara o... pieniądzach.

- Muszę jeszcze raz pomówić z Halleigh, sądzę jednak, że będziemy potrzebowali jakieś czterysta zaproszeń - oznajmiła właśnie Portia, a ja przyłapałam się na tym, że po prostu opada mi szczęka.

- W porządku, Portio, jeśli nie masz nic przeciwko dopłacie za ekspres, możemy mieć je w dziesięć dni.

- Och, świetnie! - Portia Bellefleur wyraźnie się ucieszyła. - Oczywiście, Halleigh i ja włożymy inne sukienki, ale myślałyśmy, że możemy wybrać dla druhen takie same stroje. Może w innych kolorach. Jak myślisz?

Co do mnie, myślałam, że zaraz umrę z ciekawości. Czyżby Portia również zamierzała wyjść za mąż? Za tego sztywnego księgowego, z którym się spotykała? Tego faceta z Clarice? Tara dostrzegła moją minę ponad wieszakami ze strojami. Portia przeglądała właśnie katalog, więc Tara mrugnęła do mnie. Na pewno była zadowolona, że ma bogatą klientkę, a naszej przyjaźni stanowczo nic nie groziło. Odetchnęłam z ulgą.

- Sądzę, że zachowanie tego samego stylu przy odmienności kolorystycznej... oczywiście, jeśli kolory będą do siebie pasowały... Tak, to byłoby naprawdę oryginalne - mówiła Tara. - Ile druhen planujecie?

- Pięć dla każdej - odparła Portia, wciąż skupiona na stronie katalogu, który miała przed sobą. - Mogę zabrać egzemplarz do domu? Mogłybyśmy wraz z Halleigh przejrzeć go dziś wieczorem.

- Mam tylko jeden dodatkowy egzemplarz. Widzisz, firma Isabelle zarabia wszelkimi sposobami, więc każe też sobie słono płacić za ten cholerny katalog - oznajmiła z czarującym uśmiechem Tara. Potrafi go używać, ilekroć potrzebuje. - Wypożyczę ci go do domu, jeśli dasz słowo, że odniesiesz mi jutro!

Portia wykonała jakiś infantylny gest i wsunęła pod pachę gruby wolumin. Miała na sobie jeden z kostiumów, które nosiła w pracy: brązowawy, złożony z prostej tweedowej spódnicy i z żakietu, pod którym dostrzegłam jedwabną bluzkę. Miała też beżowe rajstopy i czółenka na niskim obcasie, a w ręku pasującą do całości torebkę. Wyglądała... nudno.

Ale była podniecona i przez głowę przelatywały jej radosne obrazy. Wiedziała, że będzie się prezentowała trochę staro jako panna młoda, zwłaszcza w porównaniu z Halleigh, lecz, na Boga, najważniejsze, że nareszcie wyjdzie za mąż. Będzie miała swój udział w zabawie, dostanie prezenty, zyska uwagę tłumu, wystąpi w pięknym stroju, że nie wspomnę o posiadaniu męża. Nagle uniosła wzrok znad katalogu i zauważyła mnie przy rzędzie wieszaków ze spodniami. Była tak przepełniona szczęściem, że i dla mnie stała się miła.

- Cześć, Sookie! - zawołała i rozpromieniła się. - Andy mówił mi, jak bardzo mu pomogłaś w przygotowaniu jego małej niespodzianki dla Halleigh. Naprawdę doceniam.

- To była przyjemność - odparłam, obrzucając ją moją własną wersją uprzejmego uśmiechu. - Czy prawdą jest, że powinnam pogratulować także tobie?

Wiem, że nie gratuluje się pannie młodej, lecz narzeczonemu, nie sądziłam jednak, by Portii to przeszkadzało. I rzeczywiście, chętnie przyjęła moje gratulacje.

- No cóż, wychodzę za mąż - wyznała. - Dlatego postanowiliśmy zorganizować podwójną ceremonię wraz z Andym i Halleigh. Przyjęcie odbędzie się w domu.

Jasne. Po co mieć rezydencję, gdyby nie można było zorganizować w niej przyjęcia weselnego?

- Pewnie będziecie bardzo zajęci przygotowaniem ślubu... A kiedy się odbędzie? - spytałam, usiłując mówić życzliwym tonem i okazać zainteresowanie.

- W kwietniu. Wyobrażasz sobie? - dodała ze śmiechem. - Babcia chodzi już na wpół oszalała. Zadzwoniła do wszystkich znanych jej firm cateringowych, starając się zarezerwować usługi którejś na drugi weekend kwietnia, aż w końcu zgodzili się ludzie z Extreme(ly Elegant) Events, ponieważ akurat inny klient zwolnił ten termin. Poza tym, facet, który prowadzi Sculptured Forest w Shreveport, przyjedzie spotkać się z nią dziś po południu.

Sculptured Forest był najlepszą w okolicy szkółką leśną i centrum architektury krajobrazu, tak przynajmniej wynikało z ich wszechobecnych ogłoszeń. Wynajęcie zarówno Sculptured Forest, jak i Extreme(ly Elegant) Events oznaczało, że ten podwójny ślub stanie się najwspanialszym towarzyskim wydarzeniem roku w Bon Temps.

- Myślimy o ślubie i weselu na dworze, na tylnym dziedzińcu postawimy namioty - ciągnęła Portia. - W przypadku deszczu ceremonię trzeba będzie przenieść do kościoła, a przyjęcie weselne odbędzie się w gminnym domu kultury w Renard. Ale trzymamy kciuki za pogodę.

- Brzmi cudownie. - Naprawdę nie potrafiłam wymyślić innej riposty. - Jak zamierzasz dać sobie radę z tymi wszystkimi przedślubnymi sprawami, które należy załatwić?

- Myślę, że jakoś nad wszystkim zapanuję.

Zadawałam sobie pytanie, skąd ten pośpiech. Dlaczego obie szczęśliwe pary nie wstrzymają się do lata, kiedy Halleigh będzie miała wakacje? Dlaczego nie poczekają, aż Portia znajdzie czas na przyzwoity ślub i miesiąc miodowy? I czy mężczyzna, z którym się spotykała, nie jest księgowym? Pewnie ślub w trakcie sezonu podatkowego to najgorszy możliwy termin, czyż nie?

Może Portia jest w ciąży? Jeżeli jednak spodziewała się dziecka, nie myślała o tym teraz, a uznałabym to za dziwne. O rety, gdybym ja się dowiedziała, że jestem w ciąży, byłabym ogromnie szczęśliwa! O ile ojciec dziecka kochałby mnie i chciał się ze mną ożenić - ponieważ nie jestem dość twarda, by wychowywać je sama, zresztą babcia przewróciłaby się w grobie, gdybym została niezamężną matką. Do mojej babci bowiem zupełnie nie trafiały nowoczesne argumenty w tej sprawie i nawet nie brała takiego rozwiązania pod uwagę.

Jako że takie dziwaczne myśli szalały mi w głowie, dopiero po dłuższej chwili dotarło do mnie kolejne stwierdzenie Portii.

- Więc spróbuj załatwić sobie wolne w drugą sobotę kwietnia - dodała z tak uroczym uśmiechem, na jaki tylko potrafiła się zdobyć.

Obiecałam, że spróbuję, a przy tym usiłowałam z szoku nie odgryźć sobie języka. Portię chyba naprawdę ogarnęła przedślubna gorączka. Dlaczego niby moja obecność była tak pożądana na jej weselu?! Nie przyjaźniłam się przecież z nikim z rodziny Bellefleurów.

- Poprosiliśmy Sama, żeby obsługiwał na przyjęciu barek - kontynuowała, a wtedy lepiej zrozumiałam, o co jej chodzi.

Portia chciała, żebym pomagała Samowi na weselu.

- Ślub odbędzie się w porze popołudniowej? - upewniłam się.

Sam czasami przyjmuje podobne zlecenia poza lokalem, chociaż sobota jest zazwyczaj najcięższym dniem pracy w „Merlotcie".

- Nie, wieczorem - odparła. - Ale wiesz, rozmawiałam z Samem dziś rano i się zgodził.

- A, to w porządku - mruknęłam.

Wyczytała z mojego tonu więcej, niż zamierzałam przekazać, i się zarumieniła.

- Glen ma pewnych klientów, których pragnie zaprosić - podjęła, chociaż nie prosiłam o wyjaśnienie. - Mogą przyjść dopiero po zmroku.

Glen Vicks był księgowym. Cieszyłam się, że przypomniało mi się jego nazwisko. Potem zastanowiłam się nad drugim zdaniem i pojęłam zażenowanie Portii. Portia Bellefleur pragnęła dać mi do zrozumienia, że klientami Glena są wampiry. No, no, no! Uśmiechnęłam się do niej.

- Jestem pewna, że to będzie piękny ślub, i cieszę się, że znajdę się na przyjęciu weselnym - zapewniłam ją - skoro byłaś uprzejma mnie zaprosić.

Rozmyślnie udawałam, że źle ją zrozumiałam, a ona, tak jak przewidziałam, zaczerwieniła się jeszcze mocniej.

Wtedy przyszła mi do głowy kwestia tak ważna, że nagięłam jedną z moich osobistych zasad.

- Portio - powiedziałam powoli, chcąc mieć pewność, że skupi się na moich słowach - powinnaś zaprosić Billa Comptona.

Obecnie Portia nie cierpiała Billa, ogólnie zresztą nie lubiła wampirów, ale kiedyś, kiedy planowała pewien spisek, przez krótki czas spotykała się z Billem. Co było dość niesamowite, Bill bowiem odkrył później powiązania rodzinne właśnie z Portią, która okazała się jego praprapraprapraprawnuczką albo kimś w tym rodzaju.

Bill przystał wówczas na jej udawane zainteresowanie jego osobą. W owym czasie pragnął po prostu ustalić, co jest jej celem. Zdawał sobie sprawę, że Portii w jego towarzystwie cierpnie z niechęci skóra. Kiedy jednak odkrył, że Bellefleurowie są jego jedynymi żyjącymi potomkami, anonimowo podarował im... kolosalną furę pieniędzy.

Wiedziałam, co Portia pomyślała - że celowo wypominam jej te kilka razy, gdy umówiła się z Billem. Nie chciała, by jej o tym przypominać, i moja uwaga ją rozgniewała.

- Dlaczego mi to sugerujesz? - spytała chłodno, a ja doceniłam to, że w tym momencie nie wymaszerowała po prostu ostentacyjnie ze sklepu.

Tara udawała, że jest zajęta przy stoliku Isabelle, i wiedziałam, że słyszy naszą rozmowę. Nie przeszkadzało mi to.

Przez chwilę walczyłam ze sobą. W końcu uznałam, że nic nie mogę zrobić dla Billa, nie wyznając jego tajemnicy.

- Mniejsza o to - odparłam z ociąganiem. - Twój ślub, twoja lista.

Popatrzyła na mnie takim wzrokiem, jak gdyby naprawdę widziała mnie po raz pierwszy.

- Ciągle się z nim spotykasz? - spytała.

- Nie, Bill spotyka się teraz z Selah Pumphrey - odrzekłam, starając się mówić spokojnie i obojętnym tonem.

Tym razem obrzuciła mnie spojrzeniem, którego nie potrafiłam zinterpretować, po czym bez słowa wyszła ze sklepu i ruszyła do samochodu.

- O co ci chodziło? - spytała Tara.

Nie mogłam jej wyjaśnić, więc zmieniłam temat na taki, który byłby bliższy interesom Tary.

- Cieszę się, że twoja firma się rozwija - powiedziałam.

- Och, ja również. Wiesz, mogłabym się założyć, że gdyby termin nie był tak krótki, Portia Bellefleur nigdy by nawet nie zerknęła na katalog Isabelle - odrzekła szczerze przyjaciółka. - Gdyby do ślubu zostało dużo czasu, wybrałaby Shreveport, a później jeździła milion razy tam i z powrotem, załatwiając sprawy. A Halleigh zrobi to, co zaproponuje Portia. Biedna dziewczyna. Przyjdzie tutaj dziś po południu, ja pokażę jej te same rzeczy, które pokazałam Portii, i będzie musiała się dostosować. Ale dla mnie ich zainteresowanie oznacza złoty interes. Zamawiają całe zestawy, ponieważ firma Isabelle potrafi dostarczyć na czas dosłownie wszystko. Zaproszenia, notki z podziękowaniem, sukienki, podwiązki, prezenty od druhen, nawet suknie dla matek i babek panien młodych... Jedną kupi Caroline Bellefleur, drugą mama Halleigh... I wszystko nabędą tutaj, w moim sklepie, albo wybiorą z katalogu Isabelle! - Przerwała i obejrzała mnie sobie od stóp do głowy. - Tak przy okazji, co cię sprowadza?

- Potrzebuję stroju na randkę... do teatru w Shreveport - wyjaśniłam. - Potem muszę zajrzeć do spożywczego, wrócić z zakupami i przygotować lunch Jasonowi. Pokażesz mi coś ładnego?

W uśmiechu Tary pojawiła się zachłanność.

- A tak - przyznała. - Mam kilka odpowiednich rzeczy.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Na szczęście, Jason trochę się spóźnił. Kiedy się zjawił, usmażyłam już bekon, ale hamburgery dopiero kładłam na rozgrzany tłuszcz. Otworzyłam paczkę z bułkami i wyłożyłam dwie na talerz Jasona, obok położyłam na przekąskę chipsy ziemniaczane. Nalałam do szklanki herbaty. Brat wszedł bez pukania, jak zawsze. Odkąd został pumołakiem, nie zmienił się jakoś szczególnie, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Wciąż miał jasne włosy i był przystojny, to znaczy atrakcyjny w ten sam sposób co wcześniej. Miał ładną twarz i świetną prezencję - dzięki niej należał do mężczyzn, którzy przyciągają powszechne zainteresowanie za każdym razem, gdy wejdą do pomieszczenia pełnego ludzi. Jeśli chodzi o charakter, Jason często bywał nieco złośliwy, jednak od czasu przemiany jego zachowanie znacząco się poprawiło. Zrobił się teraz sympatyczniejszy; był lepszym człowiekiem. Nie znałam powodów tej poprawy. Może comiesięczna przemiana w dzikie zwierzę zaspokajała jego potrzeby, z istnienia których przedtem nie zdawał sobie sprawy.

Jason nie urodził się pumołakiem, lecz został ugryziony, i dlatego nie przemieniał się całkowicie. Stał się swego rodzaju mieszańcem. Początkowo czuł z tego powodu rozczarowanie, potem jednak pogodził się z rzeczywistością. Już od kilku miesięcy był związany z pełną pumołaczycą imieniem Crystal. Crystal mieszkała w maleńkiej osadzie oddalonej od Bon Temps o kilka kilometrów. W Luizjanie jest mnóstwo niewielkich osad, lecz Hotshot była naprawdę mała.

Odmówiliśmy krótką modlitwę i zaczęliśmy jeść. Brat nie jadł ze zwykłym apetytem, a ponieważ mnie hamburger smakował, pomyślałam, że Jason pewnie martwi się czymś ważnym. Nie mogłam po prostu wyczytać tego z jego myśli. Od kiedy jest zmiennokształtnym, jego umysł stał się dla mnie znacznie mniej czytelny.

Czułam z tego powodu głównie ulgę.

Po dwóch kolejnych kęsach odłożył hamburgera i wyprostował się na krześle. Z jego pozy zrozumiałam, że jest gotów porozmawiać.

- Muszę ci coś powiedzieć - zaczął. - Crystal prosiła, żebym nikomu nie mówił, ale naprawdę się o nią niepokoję. Wczoraj... poroniła.

Na kilka sekund zamknęłam oczy. Przez ten krótki czas przez głowę przemknęło mi ze dwadzieścia różnych myśli, lecz i tak nie wiedziałam, jak skomentować jego informację.

- Tak mi przykro - bąknęłam. - Mam nadzieję, że czuje się dobrze?

Jason patrzył na mnie ponad talerzem z jedzeniem, o którym już całkowicie zapomniał.

- Nie poszła do lekarza.

Wpatrywałam się w niego w osłupieniu.

- Musi pójść - powiedziałam z przekonaniem. - Być może trzeba przeprowadzić zabieg łyżeczkowania. - Tak naprawdę nie byłam pewna, co to słowo oznacza, wiedziałam jednak, że kobieta po poronieniu trafia do szpitala i często konieczny jest właśnie ten zabieg. Moja przyjaciółka i koleżanka z pracy, Arlene, przeszła ten zabieg po poronieniu i wiele razy mi o tym opowiadała. Naprawdę wiele, wiele razy! - Oceniają stan i... - zaczęłam, lecz Jason przerwał mi w pół zdania.

- Hej, nie muszę tego wiedzieć - oznajmił i skrzywił się. - Wiem tylko, że Crystal nie chce iść do szpitala, ponieważ jest pumołaczycą. Musiała iść raz, gdy zranił ją dzik, podobnie jak Calvin po postrzale, a ponieważ oboje tak szybko wtedy wydobrzeli, Crystal słyszała pewne komentarze dochodzące z pokoju lekarskiego. Dlatego teraz wolałaby uniknąć hospitalizacji. Jest w moim domu, jednak... nie czuje się dobrze. Powiedziałbym, że jej stan się pogarsza, zamiast się polepszać.

- Och - jęknęłam. - Ale co się dzieje?

- Krwawi zbyt mocno i jest bardzo słaba. - Przełknął ślinę. - Ledwie może ustać, nie mówiąc o chodzeniu.

- Dzwoniłeś do Calvina? - spytałam.

Calvin Norris, stryj Crystal, jest przywódcą maleńkiej pumołaczej społeczności Hotshot.

- Nie chciała, żebym dzwonił. Bała się, że Calvin zabije mnie za to, że zrobiłem jej dzieciaka. Prosiła, żebym nie mówił również tobie, ale potrzebuję pomocy.

Chociaż matka Crystal nie żyła, w Hotshot mieszkało mnóstwo kobiet, z którymi dziewczyna jest spokrewniona.

Ja nigdy nie rodziłam, nigdy nawet nie byłam w ciąży i nie jestem istotą zmiennokształtną. Każda z jej krewnych będzie lepiej wiedziała, co robić, niż ja. Powiedziałam o tym Jasonowi.

- Nie chcę, żeby musiała siedzieć tak długo, aż dojedziemy do Hotshot, szczególnie w moim pikapie. - Brat był uparty jak muł. Przez okropną minutę myślałam, że martwi się przede wszystkim o tapicerkę siedzeń w pikapie, które Crystal mogłaby zakrwawić. Już miałam go ochrzanić, gdy dodał: - Musiałbym najpierw wymienić amortyzatory, bo na starych auto strasznie podskakuje na każdej gorszej drodze, więc taka jazda mogłaby jeszcze bardziej zaszkodzić Crystal.

Chciałam w tym momencie odparować, że przecież członkinie rodziny dziewczyny mogą przyjechać do niej. Nic jednak nie powiedziałam, wiedziałam bowiem, że Jason natychmiast poda mi powody, dla których nie mogły tego zrobić. Miał wszakże plan.

- No dobrze - poddałam się. - Co mogę zrobić?

- Chyba wtedy, gdy zostałaś ranna, mówiłaś mi o pewnej lekarce, którą wampiry wezwały, żeby opatrzyła twoje plecy...

Nie lubię wspominać tamtej nocy. Na plecach wciąż mam blizny po ataku menady. Trucizna, która znajdowała się na jej szponach, o mało mnie nie zabiła.

- Tak - przyznałam powoli. - Doktor Ludwig. Lekarka była naprawdę dziwna, wręcz niesamowita.

Wyglądała osobliwie i była niezwykle niska... bardzo, bardzo niska.

A i jej rysów nie sposób było określić mianem regularnych. Zdumiałabym się, gdyby ktoś mnie zapewnił, że doktor Ludwig jest istotą ludzką. Widziałam ją później po raz drugi na wyścigu o fotel przywódcy stada. Za każdym razem spotykałam ją w Shreveport, więc istniały spore szanse, że właśnie w tym mieście mieszka.

Skoro tak, postanowiłam sprawdzić i wyłowiłam książkę telefoniczną Shreveport z szuflady pod zamontowanym na ścianie telefonem. Znalazłam numer do doktor Amy Ludwig. Amy?! Musiałam się powstrzymać przed wybuchem śmiechu.

Denerwowałam się na samą myśl o kontakcie z doktor Ludwig, ale widząc, jak zatroskany jest Jason, nie mogłam się wykręcić od jednej głupiej rozmowy telefonicznej.

Usłyszałam cztery dzwonki, po czym włączyła się automatyczna sekretarka.

- Dodzwoniliście się państwo do doktor Amy Ludwig - rozległ się nagrany na taśmie głos. - Doktor Ludwig nie przyjmuje nowych pacjentów, ani ubezpieczonych, ani nieubezpieczonych. Doktor Ludwig nie chce próbek leków i nie potrzebuje żadnego ubezpieczenia. Nie jest zainteresowana inwestowaniem oszczędności i nie wspiera żadnych instytucji dobroczynnych, których nie wybrała osobiście.

Zapadło długie milczenie. Zapewne w tym momencie większość dzwoniących odkładała słuchawkę. Ja nie odłożyłam. Po chwili usłyszałam kolejne kliknięcie.

- Słucham? - usłyszałam szorstki kobiecy głos.

- Doktor Ludwig? - wydukałam ostrożnie.

- Słucham? - powtórzyła. - Nie przyjmuję nowych pacjentów, wie pani przecież! Zbyt zajęta!

- Nazywam się Sookie Stackhouse. Czy rozmawiam z doktor Ludwig, która wykurowała mnie w biurze Erica w „Fangtasii"?

- Jesteś tą młodą kobietą, której krew zatruły szpony menady?

- Tak, to ja. Widziałyśmy się ponownie kilka tygodni temu, pamięta pani?

- A gdzie to było?

Pamiętała bardzo dobrze, ale szukała kolejnego potwierdzenia mojej tożsamości.

- Pusty budynek w strefie przemysłowej.

- A kto prowadził tam imprezę?

- Duży łysy facet. Nazywa się Quinn.

- No, zgadza się. - Westchnęła. - Więc czego chcesz? Jestem dość zajęta.

- Mam dla pani pacjentkę. Proszę przyjechać i ją obejrzeć.

- Przywieź ją do mnie.

- Jest zbyt chora, by podróżować.

Usłyszałam, że lekarka mamrocze coś do siebie, nie zdołałam jednak wyłapać ani jednego słowa.

- Phi! - rzuciła wreszcie. - Och, no dobrze, panno Stackhouse. Powiedz mi, na czym polega problem.

Wyjaśniłam najlepiej, jak potrafiłam. Jason kręcił się po kuchni, za bardzo zdenerwowany, by usiedzieć spokojnie.

- Idioci. Głupcy - burknęła doktor Ludwig. - Wytłumacz mi, jak dotrzeć do twojego domu. Potem możesz mnie zawieźć do miejsca, w którym przebywa dziewczyna.

- Może będę musiała pojechać do pracy, zanim pani tu dotrze - powiedziałam, zerknąwszy na zegar i oceniwszy, ile czasu zajmie lekarce przyjazd ze Shreveport. - Mój brat będzie tutaj czekał.

- Czy właśnie on jest stroną?

Nie wiedziałam, czy pyta o zapłatę za usługę, czy o ciążę. Tak czy owak, potwierdziłam, że Jason jest bez wątpienia wprowadzony w sprawę.

- Przyjedzie - obwieściłam bratu, gdy już wyjaśniłam lekarce, jak ma jechać, i się rozłączyłam. - Nie wiem, ile sobie zażyczy, ale zapewniłam ją, że zapłacisz.

- Jasne. Jak ją rozpoznam?

- Och, na pewno nie pomylisz jej z nikim. Powiedziała, że ma kierowcę. Nie jest dostatecznie wysoka, by widzieć cokolwiek nad kierownicą, więc powinnam się domyślić...

Myłam naczynia, podczas gdy Jason wiercił się nerwowo. Zadzwonił do Crystal, chcąc sprawdzić, jak dziewczyna się miewa, a po rozmowie z nią wydawał się nieco spokojniejszy. W końcu poprosiłam go, żeby wyszedł na dwór i wyrzucił stare gniazda os z szopy na narzędzia. Wyraźnie nie mógł usiedzieć w miejscu, więc niech się przynajmniej na coś przyda.

Rozmyślałam nad sytuacją, wrzucając rzeczy do pralki, a później kiedy wkładałam strój kelnerki (czarne spodnie, biały podkoszulek z dekoltem w łódkę i logo „Merlotte'a" wyszytym nad lewą piersią, czarne adidasy). Nie byłam w najlepszym humorze. Martwiłam się o Crystal... chociaż jej nie lubiłam. Było mi przykro, że straciła dziecko, ponieważ wiem, jakie to smutne i bolesne przeżycie dla każdej kobiety, z drugiej strony byłam w jakimś sensie zadowolona, gdyż naprawdę nie chciałam, żeby Jason ożenił się z pumołaczycą, a podejrzewałam, że ożeniłby się z nią, gdyby nie poroniła. Gwałtownie szukałam w myślach czegoś, co poprawiłoby mi nastrój. Otworzyłam szafę, chcąc zerknąć na nowy strój, który kupiłam w „Ciuszkach Tary" z okazji randki. Ale nawet jego widok mnie nie ucieszył.

Ostatecznie zrobiłam to, co sobie zaplanowałam jeszcze zanim Jason przekazał mi nowinę: wzięłam powieść i usadowiłam się na leżaku na frontowym ganku. Czytałam po kilka zdań, od czasu do czasu odrywając wzrok od książki i podziwiając na dziedzińcu gruszę, która cała pokryła się białym kwieciem. A wokół gałęzi brzęczały pszczoły.

Słońce świeciło, żonkile właśnie zaczęły kwitnąć, a ja miałam w piątek randkę. I dziś spełniłam już jeden dobry uczynek, dzwoniąc do doktor Ludwig. Odprężyłam się trochę i kamień spadł mi z serca.

Od czasu do czasu słyszałam niewyraźne dźwięki docierające z podwórza za domem; Jason znalazł sobie jakieś zajęcie, gdy już poradził sobie z gniazdami. Może wyrywał chwasty na grządkach kwiatowych. Ucieszyłam się na tę myśl. Byłoby miło, jako że, niestety, nie odziedziczyłam po mojej babci pasji ogrodniczej. Podziwiałam efekty jej pracy, lecz nie cieszył mnie, tak jak ją, sam proces twórczy.

Wielokrotnie zerknąwszy na zegarek, poczułam ulgę, gdy ujrzałam perłowego cadillaca wjeżdżającego na mój frontowy parking. Na siedzeniu pasażera dostrzegłam maleńką sylwetkę. Gdy drzwiczki od strony kierowcy się otworzyły, z wozu wysiadła wilkołaczyca imieniem Amanda. Były między nami małe nieporozumienia, ale ostatnio rozstałyśmy się w przyjaźni. Na widok znajomej osoby poczułam ulgę. Amanda wygląda niemal jak przeciętna młoda mama z klasy średniej. Jest biała, po trzydziestce. Jej rude włosy wyglądają naturalnie, zupełnie inaczej niż u mojej przyjaciółki Arlene.

- Cześć, Sookie - zagaiła. - Kiedy doktorka powiedziała mi, dokąd jedziemy, ucieszyłam się, że wiem, jak tu dotrzeć.

- Zazwyczaj nie jesteś jej kierowcą? Hej, tak a propos, podoba mi się twoja fryzura.

- Och, dzięki.

Włosy Amandy wydawały się świeżo przystrzyżone w niedbałym stylu chłopczycy, który dziwnie jej pasował. Mówię „dziwnie", gdyż ciało Amandy cechuje się zdecydowanie kobiecymi krągłościami.

- Nie przyzwyczaiłam się jeszcze do nowej fryzury - przyznała się, przesuwając ręką po szyi. - Wiesz, tak naprawdę zwykle mój najstarszy syn wozi doktor Ludwig, ale teraz jest oczywiście w szkole. Ta chora dziewczyna to twoja bratowa?

- Narzeczona mojego brata - uściśliłam, siląc się na uprzejmą minę. - Crystal. Jest pumołaczycą.

W oczach Amandy dostrzegłam niemal szacunek. Wilkołaki często żywią wyłącznie pogardę dla innych zmiennokształtnych, lecz zwierzę tak groźne jak puma zapewne zasługuje na respekt.

- Słyszałam, że mieszka gdzieś tutaj stado pum, chociaż nigdy żadnej nie spotkałam.

- Muszę, niestety, jechać do pracy - ucięłam. - Mój brat pokaże wam drogę do swojego domu.

- Czyli że nie jesteś zbyt blisko z narzeczoną brata? Zdumiała mnie aluzja, że za mało martwię się o los Crystal. Może powinnam wcześniej pojechać do niej i tkwić przy jej łóżku, pozostawiając Jasona tutaj, by poczekał na lekarkę i zawiózł ją do siebie?! Nagle moja radość z ostatnich spokojnych minut wydala mi się bezdusznym lekceważeniem Crystal. Teraz jednak nie było czasu na pogrążanie się w wyrzutach sumienia.

- To prawda - odparłam. - Rzeczywiście nie jesteśmy blisko. Ale Jason nie wspomniał, że mogłabym zrobić coś dla niej tam, na miejscu, a sama moja obecność raczej nie zadziałałaby na nią kojąco, ponieważ ona również za mną nie przepada.

Amanda wzruszyła ramionami.

- No dobrze, gdzie twój brat?

W tym momencie, ku mojej uldze, Jason wyłonił się zza rogu.

- Och, świetnie - powiedział. - Jesteś lekarzem?

- Nie - odparła Amanda. - Lekarka jest w samochodzie. Ja ją tylko przywiozłam.

- Jedźmy tam od razu. Dzwoniłem do Crystal i jej stan, niestety, w ogóle się nie poprawia.

Ogarnęła mnie kolejna fala wyrzutów sumienia.

- Jasonie, zadzwoń do mnie do pracy i przekaż mi, jak Crystal się miewa, dobrze? Jeśli będziesz mnie potrzebował, mogę przyjechać po pracy i zostać na noc.

- Dzięki, siostrzyczko. - Szybko mnie uściskał, a potem popatrzył na mnie z zakłopotaną miną. - Wiesz, cieszę się, że nie dotrzymałem sekretu, tak jak chciała Crystal. Ale widzisz, nie wierzyła, że jej pomożesz.

- Chciałabym wierzyć, że mam dobre serce i potrafię pomóc każdemu, kto tego potrzebuje, niezależnie od stosunków łączących mnie z tą osobą.

Chyba Crystal nie wyobrażała sobie, że pozostanę obojętna, albo będę wręcz zadowolona z jej złego stanu zdrowia, prawda?!

Skonsternowana, obserwowałam, jak dwa bardzo różniące się od siebie pojazdy oddalają się po podjeździe, a później kierują z powrotem ku Hummingbird Road. Zamknęłam dom i wsiadłam do samochodu w nieszczególnie radosnym nastroju.

Gdy weszłam do „Merlotte'a" tylnymi drzwiami, natychmiast odkryłam, że czekają mnie tego dnia jeszcze kolejne nieprzyjemne niespodzianki. Sam zawołał mnie do biura.

Weszłam sprawdzić, czego chce, wiedząc z góry, że u szefa jest kilka osób. Ku mojemu przerażeniu uprzytomniłam sobie, że ojciec Riordan zastawił na mnie pułapkę.

W biurze Sama oprócz niego przebywały cztery osoby. Merlotte wyglądał na nieszczęśliwego, lecz starał się robić dobrą minę do złej gry. Zaskoczyło mnie trochę, że ojciec Riordan także niezbyt dobrze się czuje w towarzystwie ludzi, których przyprowadził. Podejrzewałam, kim są. Cholera! Ksiądz nie tylko ściągnął tutaj rodziców Debbie, lecz także jakąś młodą kobietę, na oko siedemnastolatkę, która zapewne była siostrą Debbie, Sandrą.

Troje Peltów przyglądało mi się z uwagą. Rodzice Debbie byli wysocy i szczupli. Ojciec miał okulary, łysinę i wielkie uszy, które wyglądały jak ucha dzbana. Jego żona była atrakcyjna, chociaż może nieco zbyt mocno wymalowana. Nosiła kostium ze spodniami od Donny Karan i torebkę ze słynnym logo. Jej buty na obcasie również były markowe. Sandra Pelt wybrała znacznie swobodniejszy strój - dżinsy i podkoszulek bardzo ściśle opinały jej smukłe ciało.

Niemal nie usłyszałam, jak ojciec Riordan oficjalnie przedstawia mi Peltów, tak bardzo byłam poirytowana, że nieproszeni wtargnęli w moje życie całą trójką. Wcześniej powiedziałam przecież księdzu, że nie chcę się z nimi spotykać, a jednak się tu zjawili. Starsi Peltowie pożerali mnie rozpalonym wzrokiem. Maria - Star określiła ich mianem „dzikich", mnie raczej przyszło do głowy określenie „zdesperowani".

Sandra powinna bardzo się od nich różnić - jako drugie dziecko nie mogła być przecież zmiennokształtną jak jej rodzice, ale nie była też zwyczajną istotą ludzką. Coś w niej mnie uderzyło... Tak, bez wątpienia była zmiennokształtną. Słyszałam wcześniej od kogoś, że Peltowie darzą większym uczuciem ją niż Debbie. Teraz, gdy wychwyciłam pewne informacje, znałam przyczyny tego stanu rzeczy. Sandra Pelt, choć niepełnoletnia, była istotą potężną. Była pełnokrwistą wilkołaczycą.

Ale to przecież nie było możliwe, no, chyba że...

Okej. Debbie Pelt, lisołaczyca, była dzieckiem adoptowanym. Wiedziałam, że wśród wilkołaków niezwykle często występuje bezpłodność, i przypuszczałam, że Peltowie długo starali się o własne dziecko, aż w końcu zrezygnowali i adoptowali dziewczynkę, która nie była wprawdzie wilkołaczycą, lecz przynajmniej zmiennokształtną jakiegoś rodzaju. Nawet pełnokrwisty lisołak pewnie wydawał im się milszy od zwykłej istoty ludzkiej. A potem adoptowali kolejną córkę, tym razem wilkołaczycę.

- Sookie - odezwał się ojciec Riordan. Jego irlandzki akcent przestał mi się wydawać czarujący, brzmiał raczej nieprzyjemnie - Barbara i Gordon stanęli dziś na progu mojego domu. Kiedy im przekazałem, że nie masz nic więcej do powiedzenia na temat zniknięcia Debbie, nie byli zadowoleni. Nalegali na spotkanie z tobą, więc przyprowadziłem ich tutaj.

Straszliwy gniew, który czułam do księdza, osłabł trochę. Jednakże złość szybko zastąpiło inne uczucie. Tak bardzo zaniepokoiła mnie perspektywa rozmowy z państwem Pelt, że wargi rozciągnął mi typowy dla mnie szeroki uśmiech. I z tym promiennym uśmiechem zwróciłam się do Peltów, którzy patrzyli na mnie z wyraźną dezaprobatą.

- Przykro mi z powodu państwa sytuacji - bąknęłam. - Przykro mi, że nie wiecie, co przytrafiło się Debbie. Ale naprawdę nie mogę nic więcej państwu powiedzieć.

Po twarzy Barbary Pelt spłynęła łza, więc otworzyłam torebkę i wyjęłam chusteczkę, którą wręczyłam kobiecie. Pani Pelt delikatnie przyłożyła ją do policzka.

- Uważała, że pani kradnie jej Alcide'a - wytknęła mi. Nie należy mówić źle o zmarłych, lecz w przypadku

Debbie nie było to po prostu możliwe.

- Pani Pelt, zamierzam być szczera - zaczęłam, wiedząc, ze szczerość ma oczywiście swoje granice. - O ile dobrze pamiętam, w momencie zniknięcia Debbie była zaręczona z kimś innym, niejakim Clausenem.

Barbara Pelt skinęła niechętnie głową.

- Jej zaręczyny oznaczały, że Alcide jest mężczyzną całkowicie wolnym i może spotykać się, z kim chce. Zresztą, krótko się spotykaliśmy. - Nie było w moich słowach żadnego kłamstwa. - Obecnie on umawia się z inną dziewczyną, a ja nie widziałam go od kilku tygodni. Więc cokolwiek Debbie myślała, myliła się.

Sandra Pelt zagryzła dolną wargę. Była chuda, miała bardzo jasną karnację, kasztanowe włosy oraz olśniewająco białe, równe zęby. Miała bardzo delikatny makijaż. Kolczyki w jej uszach były tak ogromnymi kołami, że mogłyby się na nich huśtać papużki. Ogólnie rzecz biorąc, dziewczyna była zgrabna, a ubranie kupiła w dobrym pasażu handlowym.

Rysy jej twarzy wykrzywiał gniew. Sandrze nie podobała się moja odpowiedź, bardzo jej się nie podobała... Dziewczyna była w okresie dojrzewania, toteż buzowały jej hormony i szalały w niej sprzeczne emocje. Przypomniałam sobie, jak wyglądało moje życie w jej wieku, i zalało mnie współczucie.

- Ponieważ znałaś oboje - powiedziała Barbara Pelt ostrożnie, ignorując moje słowa - na pewno wiedziałaś, że łączy ich... to znaczy łączyło... silne uczucie. Kochali się i nienawidzili równocześnie, niezależnie od tego, co Debbie robiła.

- Och, to prawda - wtrąciłam, choć w moim tonie nie było chyba szczególnego szacunku.

Jeśli komuś wyświadczyłam wielką przysługę, zabijając Debbie Pelt, tą osobą był właśnie Alcide Herveaux.

W przeciwnym razie ta sympatyczna parka darłaby koty przez wiele następnych lat, a może i do końca życia.

Sam odwrócił się, gdyż zadzwonił telefon, a ja kątem oka dostrzegłam na jego twarzy przelotny uśmiech.

- Po prostu czujemy, że pani musi coś wiedzieć... choćby najmniejszy drobiazg, który pomógłby nam odkryć, co stało się z naszą córką. Jeśli... jeśli nie żyje, chcemy kary dla zabójcy.

Patrzyłam na nich przez długi moment. W tle słyszałam rozmowę Sama, który zareagował ze zdziwieniem na jakąś nowinę, którą usłyszał przez telefon.

- Państwo Pelt i Sandro - obwieściłam - rozmawiałam z policją po zniknięciu Debbie. Byłam wobec funkcjonariuszy całkowicie szczera i w pełni z nimi współdziałałam. Odbyłam też rozmowę z wynajętymi przez państwa prywatnymi detektywami, którzy przyszli tutaj, do mojego miejsca pracy, tak samo jak wy. Zaprosiłam ich nawet do siebie do domu i odpowiedziałam na wszystkie pytania.

Tyle że nie powiedziałam im wszystkiego.

(Wiem, kłamię jak z nut, ale starałam się, jak mogłam).

- Bardzo mi przykro, że państwa córka zaginęła, i współczuję, że niepokoicie się państwo o jej los - kontynuowałam, mówiąc powoli i starannie dobierając słowa. Zrobiłam głęboki wdech. - Ale to się musi wreszcie skończyć! Co za dużo, to niezdrowo! Nie mam wam do powiedzenia nic więcej poza tym, co już oświadczyłam.

Ku mojemu zaskoczeniu Sam przeszedł obok mnie i ruszył do baru. Przemieszczał się naprawdę szybko. Nie podał powodu swojego odejścia żadnej z osób zgromadzonych w jego biurze. Ojciec Riordan zerknął za nim, wyraźnie wstrząśnięty. Ja wprost nie mogłam się doczekać wyjścia Peltów. Wiedziałam, że coś się dzieje.

- Rozumiem, co pani mówi - podsumował chłodno Gordon Pelt. Odezwał się po raz pierwszy. Wnosząc z jego tonu, nie był zadowolony, że musiał tu przyjść i rozmawiać ze mną. - Zdaję sobie sprawę, że nie rozegraliśmy sytuacji w najlepszy sposób, jestem jednak pewien, że wybaczy nam pani, jeśli tylko wyobrazi sobie, przez co przechodzimy.

- Och, oczywiście - odrzekłam.

Jeśli nawet nie była to całkowita prawda, nie było to też absolutne kłamstwo. Zamknęłam torebkę i schowałam ją do szuflady w biurku Sama - tam, gdzie wszystkie pracownice trzymają torebki, a później pośpiesznie poszłam do baru.

Poczułam wokół siebie emocjonalne zamieszanie. Coś tu było nie w porządku; z umysłów wszystkich gości otrzymywałam sygnały wskazujące na mieszaninę podniecenia i niepokoju graniczącego niemal z paniką.

- Co się dzieje? - spytałam Sama, wchodząc za kontuar.

- Właśnie przekazałem Holly, że dzwoniono ze szkoły. Zaginął jej mały synek.

Poczułam na plecach ciarki.

- Ale co się stało?

- Cody'ego odbiera zwykle ze szkoły matka Danielle, gdy przychodzi po wnuczkę Ashley.

Danielle Gray i Holly Cleary były najlepszymi przyjaciółkami przez całe liceum. Ich przyjaźń przetrwała rozpad ich małżeństw, a i w barze lubiły pracować na tej samej zmianie. Matka Danielle, Mary Jane Jasper, była dla córki prawdziwym wybawieniem, a od czasu do czasu jej wspaniałomyślność obejmowała także Holly. Ashley miała chyba osiem lat, a syn Danielle, Mark Robert, najprawdopodobniej około czterech. Jedynak Holly, Cody, był sześciolatkiem i chodził do pierwszej klasy.

- Czyżby szkoła pozwoliła komuś innemu odebrać Cody'ego?

Słyszałam, że nauczyciele starają się nie „wydawać" dzieci rodzicowi, który nie ma do tego prawa.

- Nikt nie wie, co się stało z chłopcem. Dyżurna nauczycielka, Halleigh Robinson, stała przed budynkiem szkoły i obserwowała, jak dzieci wsiadają do samochodów. Halleigh twierdzi, że Cody nagle przypomniał sobie, że zostawił w ławce obrazek dla mamy, i wbiegł po niego z powrotem do szkoły. Nauczycielka nie pamięta, czy widziała go wychodzącego, lecz kiedy weszła go poszukać, nie znalazła chłopca.

- Czyli że pani Jasper czekała na synka Holly?

- Tak, została jako jedyna przed szkołą. Siedziała w aucie wraz z wnuczką.

- To bardzo dziwne. Przypuszczam, że David o niczym nie wie?

David, były mąż Holly, mieszka w Springhill. Po rozwodzie ożenił się ponownie. Odnotowałam, że Peltowie wyszli. I dobrze, jeden kłopot mniej.

- Podobno nie. Holly zadzwoniła do niego do pracy i okazało się, że przebywa tam od rana. Na pewno nie wychodził. David zadzwonił do swojej nowej żony, a ona akurat przywiozła ich dzieci ze szkoły w Springhill. Lokalna policja weszła do ich domu i sprawdziła, ot tak, dla pewności. Teraz David tu jedzie.

Holly siedziała przy jednym ze stolików i chociaż policzki miała suche, w jej oczach dostrzegłam przerażenie osoby, która zobaczyła właśnie wnętrze piekła. Danielle przykucnęła na podłodze obok przyjaciółki, trzymając ją za rękę i tłumacząc coś cicho, lecz z przekonaniem. Przy tym samym stoliku siedział Alcee Beck, jeden z miejscowych detektywów policyjnych. Rozmawiał przez komórkę, a przed nim leżał notes i długopis.

- Przeszukano szkołę? - spytałam.

- Tak, tam właśnie jest teraz Andy. A także Kevin i Kenya. - Kevin i Kenya byli dwojgiem mundurowych patrolowych. - Bud Dearborn dzwoni do informacji Amber Alert, która zbiera dane o zaginionych dzieciach.

Wyobrażałam sobie, jak strasznie musi czuć się teraz Halleigh. Narzeczona Andy'ego miała chyba dwadzieścia trzy lata i dopiero niedawno rozpoczęła pierwszą w życiu pracę. Nie zrobiła nic złego - ja przynajmniej o niczym takim nie wiedziałam - lecz kiedy zaginie dziecko, świat obwinia wszystkich wokół.

Zastanawiałam się, jak mogę pomóc. Sytuacja była wręcz wymarzona dla mojego talentu - wreszcie mogłabym wykorzystać umiejętności telepatyczne w sposób naprawdę pożyteczny dla innych. Od lat starałam się wprawdzie nie przypominać ludziom, że potrafię czytać im w myślach, a i oni nie chcieli znać informacji, które zdobywałam w ten sposób. Bo ludzie wolą nie mieć obok siebie osoby z takimi zdolnościami jak moje. Trzymałam więc buzię na kłódkę, a wtedy wszyscy wokół - skoro nie otrzymywali bezpośrednich dowodów - łatwo zapominali o moim darze lub w ogóle w niego nie wierzyli.

Chcielibyście przebywać w pobliżu kobiety, która wie, że zdradzacie partnera, mało tego - wie z kim? A jak czuje się facet w towarzystwie telepatki, która doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że on potajemnie pragnie nosić koronkowe figi? Albo inny mężczyzna... Czy umówi się z dziewczyną, która zna jego najbardziej skrywane opinie na temat innych osób i wszystkie jego najbardziej nawet sekretne słabe punkty?

Sądziłam, że nie.

Ale kiedy zaginęło dziecko, czy mogłam się wahać?

Popatrzyłam na Sama, a on na mnie - ze smutkiem.

- To trudne, prawda, cher? - spytał. - Co zamierzasz zrobić?

- Wszystko co trzeba. I muszę działać teraz - dodałam. Pokiwał głową.

- Jedź do szkoły - zgodził się, a wtedy wyszłam.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Nie wiedziałam, jak zamierzam pomóc. Nie wiedziałam nawet, czy ktoś w ogóle pozwoli mi cokolwiek zrobić. Przed szkołą trafiłam oczywiście na tłum ludzi. Grupa około trzydziestu dorosłych stała na chodniku, a szeryf Bud Dearborn rozmawiał z Andym na trawniku przed wejściem. Szkoła podstawowa imienia Betty Ford to ta sama placówka, do której ja niegdyś uczęszczałam. Tyle że wówczas gmach był stosunkowo nowy - prosty, parterowy, ceglany, z głównym holem, z którego wchodziło się do biur, przedszkola, sal lekcyjnych dla pierwszoklasistów i stołówki. W skrzydle po prawej uczyły się drugie klasy, w skrzydle po lewej trzecie. Za budynkiem szkoły znajdował się drugi, mniejszy, sportowy. Stał na wielkim dziedzińcu szkolnym, a przechodziło się do niego zadaszonym pasażem. Przy kiepskiej pogodzie odbywały się w nim zajęcia z wychowania fizycznego.

Przed szkołą naturalnie stały maszty z flagami - amerykańską i Luizjany. Uwielbiałam przejeżdżać obok szkoły, gdy trzepotały na wietrze w taki dzień jak ten. Lubiłam myśleć o wszystkich przebywających w środku dzieciaczkach, zajętych i zapracowanych maluchach. Dziś jednak flagi były opuszczone i tylko sznury drgały na ostrym wietrze. Zielony trawnik szkoły był usiany licznymi papierkami po cukierkach lub zgniecionymi w kulkę karteczkami. Szkolna dozorczyni, Madelyn Pepper (od zawsze nazywana „panną Maddy"), siedziała na plastikowym krześle przed głównym wejściem do szkoły; obok stał jej roboczy wózek na kółkach. Panna Maddy była dozorczynią od wielu lat. Myślała wprawdzie dość powoli, lecz była pracowita i absolutnie niezawodna. Wyglądała niemal tak samo jak wtedy, kiedy ja chodziłam do tej szkoły: wysoka, krzepka i blada, z długą grzywą włosów pofarbowanych na odcień platyny. Paliła właśnie papierosa. Dyrektorka szkoły, pani Garfield, od lat toczyła z nią nieustanne boje o ten nałóg, ale bitwę zawsze wygrywała panna Maddy. Paliła na dworze, ale paliła. Dziś pani Garfield zupełnie nie przywiązywała wagi do brzydkiego nawyku dozorczyni. Dyrektorka, która była żoną pastora Kościoła metodystyczno - episkopalnego, nosiła kostium w odcieniu musztardy, gładkie rajstopy i czarne czółenka. Wyglądała na równie spiętą jak panna Maddy, ale o wiele mniej panowała nad zdenerwowaniem.

Przeszłam wśród zgromadzonych osób, wciąż niepewna, jak mogłabym się tutaj przydać.

Andy zobaczył mnie pierwszy i dotknął ramienia Buda Dearborna. Bud, który trzymał przy uchu telefon komórkowy, odwrócił się i spojrzał na mnie. Skinęłam im głową. Szeryf Dearborn nie był moim przyjacielem. Przyjaźnił się z moim ojcem, mnie jednak nigdy nie darzył sympatią. Dzielił ludzi na dwie kategorie: tych, którzy złamali prawo i można ich było za to aresztować, oraz tych, którzy go nie złamali i nie mógł ich zatrzymać. Uważał zresztą, że w tej drugiej grupie większość osób po prostu nie została jeszcze schwytana na złamaniu prawa - w to właśnie wierzył. Mnie sytuował gdzieś pomiędzy. Był pewien, że mam coś na sumieniu, lecz nie potrafił ustalić, co zrobiłam.

Andy również nieszczególnie mnie lubił, on jednak wierzył w moje umiejętności. Wykonał teraz prawie niepostrzeżenie nagły ruch głową w lewo. Nie widziałam wyraźnie twarzy Buda Dearborna, ale jego ramiona jawnie zesztywniały w gniewie i pochylił się nieco, całą swoją postawą obwieszczając, że jest wściekły na swojego detektywa za tę decyzję.

Opuściłam krąg zaniepokojonych i zaciekawionych obywateli, po czym obeszłam lewe skrzydło szkoły, aż znalazłam się na jej tyłach. Dziedziniec wielkości mniej więcej połowy boiska do futbolu, był ogrodzony, a furtkę zwykle zamykano na łańcuch i kłódkę. Dziś brama była otwarta, przypuszczalnie dla wygody członków ekipy poszukiwawczej. Dostrzegłam Kevina Pryora, szczupłego młodego funkcjonariusza patrolowego, który co roku zwyciężał w tetratlonie z okazji Azalea Festival. Pochylał się właśnie nad odpływem po drugiej stronie ulicy. Trawa w rowie była wysoka, a ciemne spodnie od munduru funkcjonariusza pokrywały żółte plamki. Partnerka Kevina, Kenya, która była tak dorodna jak Kevin chudy, stała naprzeciwko; widziałam, jak jej głowa obraca się z boku na bok, gdy kobieta badawczo przyglądała się otaczającym ją podwórzom.

Szkoła zajmowała cały kwartał pośrodku dzielnicy mieszkalnej. Wszystkie otaczające ją domy były skromne i stały na niedużych parcelach; przed większością znajdowały się obręcze do gry w koszykówkę, stały rowery, szczekały psy, a podjazdy były pomazane kredą chodnikową.

Dziś niemal wszystkie powierzchnie były obsypane jasnożółtym pyłkiem, zaczął się bowiem okres pylenia drzew. Gdyby ktoś umył teraz stojący na dworze samochód, wokół kanału burzowego powstałby żółty krąg. Koty miały żółte brzuchy, psy żółte skarpetki, a wszyscy alergicy zaczerwienione oczy, w rękach zaś trzymali chusteczki.

Przyjrzałam się szkolnemu dziedzińcowi. Zauważyłam zagony świeżej, zielonej trawy, a w miejscach, gdzie najczęściej gromadziły się dzieci, fragmenty ubitej ziemi. Na betonowej płycie, tuż przed wejściem do szkoły, namalowano dużą mapę Stanów Zjednoczonych. Nazwa każdego stanu była nakreślona bardzo starannie i wyraźnie. Luizjanę pomalowano na jasnoczerwono i dodano widniejącego na naszej fladze pelikana. Niestety, nazwa naszego stanu okazała się zbyt długa, wyrysowano ją więc mniej więcej w miejscu, gdzie powinna się znaleźć Zatoka Meksykańska.

Z tylnych drzwi wyłonił się Andy. Na jego twarzy dostrzegłam skupienie i determinację. Wyglądał dziesięć lat starzej niż zwykle.

- Jak się miewa Halleigh? - spytałam.

- Jest w szkole i wypłakuje sobie oczy - jęknął. - Musimy znaleźć tego chłopca.

- Co powiedział Bud? - spytałam i weszłam przez furtkę.

- Lepiej nie pytaj - odrzekł. - Jeśli możesz coś dla nas zrobić, bierz się do roboty. Potrzebujemy każdej pomocy i od każdego.

- Stawiasz wszystko na jedną kartę.

- Ty także.

- Kto był w szkole, gdy Cody wrócił po obrazek?

- Wszyscy są tutaj, poza dyrektorką i dozorczynią.

- Widziałam je przed wejściem.

- Wprowadzę je do środka. Nauczyciele są w bufecie. Na końcu bufetu jest mała scena z kurtyną. Usiądź za kurtyną i posłuchaj, może uda ci się zdobyć jakieś informacje.

- Dobrze.

I tak nie miałam lepszego pomysłu.

Andy poszedł przed szkołę, żeby wprowadzić dyrektorkę i dozorczynię.

Weszłam do środka i dotarłam do końca korytarza trzecioklasistów. Przed każdą klasą wisiały na ścianach kolorowe obrazki. Wpatrywałam się w nie przez chwilę - przedstawiały prymitywnie wyglądających ludzi na piknikach lub łowiących ryby - i łzy zakręciły mi się w oczach. Po raz pierwszy żałowałam, że zamiast telepatką nie jestem medium. Gdybym miała zdolności parapsychologiczne, mogłabym skoncentrować się i domyślić, co się przydarzyło Cody'emu. Ponieważ jednak byłam tylko telepatką, musiałam czekać, aż ktoś o nim pomyśli. Nigdy nie spotkałam prawdziwego medium, ale z tego co rozumiem jest to talent bardzo niepewny i często nieokreślony, a w innych wypadkach aż nazbyt wyraźny i szczegółowy. Moje małe dziwactwo miało znacznie solidniejsze podstawy i pozwalało mi wierzyć, że zdołam pomóc zaginionemu dziecku.

Gdy zbliżałam się do bufetu, pod wpływem zapachów szkoły zalały mnie wspomnienia. Większość była bolesna, choć niektóre przyjemne. Jako mała dziewczynka zupełnie nie potrafiłam panować nad umiejętnościami telepatycznymi, w dodatku nie miałam pojęcia, co jest ze mną nie w porządku. Rodzice zabierali mnie do psychologów, którzy próbowali odkryć, dlaczego różnię się od rówieśników. Ale większość moich nauczycieli to były osoby życzliwe. Pojmowali oni, że ze wszystkich sił usiłuję się uczyć, lecz stale rozprasza mnie coś, na co nie mam wpływu.

Wdychałam zapach kredy, środków czystości, papieru, książek... i walczyłam ze wspomnieniami.

Pamiętałam wszystkie te korytarze i wejścia, jakbym dopiero co opuściła szkołę. Ściany miały wprawdzie obecnie kolor brzoskwiniowy, a nie - jak kiedyś - odcień złamanej bieli, a miejsce brązowego linoleum zajęła szara wykładzina w bure wzorki, lecz układ budynku pozostał niezmieniony. Bez wahania weszłam bocznymi drzwiami prowadzącymi na małą sceną, która mieściła się na końcu bufetu. O ile czegoś nie pokręciłam, o tym pomieszczeniu mówiono chyba „sala służąca różnym celom". Część kuchenna była odseparowana dzięki drzwiom harmonijkowym, a składane stoliki z bufetu można było bez trudu zdemontować i wynieść. Obecnie stały w równych rzędach i siedzieli przy nich niemal wyłącznie sami dorośli - poza dziećmi kilku nauczycielek, które akurat były w salach z matkami, kiedy wybuchł alarm.

Znalazłam niziutkie, plastikowe krzesełko i postawiłam je tuż za kotarą oddzielającą scenę. Zamknęłam oczy i zaczęłam się koncentrować. Gdy odsunęłam od siebie wszystkie bodźce zewnętrzne i otworzyłam umysł na myśli innych, przestałam odczuwać własne ciało.

„To moja wina, moja wina, moja wina. Dlaczego nie zauważyłam, że nie wrócił na zewnątrz? A może prześlizgnął się jakoś obok mnie? Czy mógł niezauważony po prostu wsiąść do czyjegoś samochodu?".

Biedna Halleigh. Siedziała sama, a rosnący kopiec jednorazowych chusteczek nie pozostawiał wątpliwości co do sposobu, w jaki spędzała czas. Absolutnie niczemu nie zawiniła, więc „porzuciłam" ją i skupiłam się na umysłach innych osób.

„O mój Boże, dzięki Bogu, że to nie mój syn zaginął...".

„...iść do domu i upiec ciasteczka...".

„Nie zdążę pójść do sklepu i kupić mięsa na hamburgery, może zadzwonię do Ralpha i poproszę, żeby zaszedł do Sonic... Ale jedliśmy fast food wczoraj wieczorem, niedobrze by było...".

„Jego matka jest kelnerką, ilu facetów z marginesu ta babka zna? Dzieciaka porwał prawdopodobnie jeden z nich".

Te informacje pojawiały się i pojawiały; przez mój mózg przetaczała się litania nieszkodliwych myśli. Dzieci myślały o przekąskach i telewizji, a równocześnie były przerażone. Dorośli przeważnie ogromnie bali się o własne pociechy i martwili o związek, jaki miało zniknięcie Cody'ego ze sprawami ich rodzin i ich świata.

- Dosłownie za minutę - powiedział Andy Bellefleur - będzie tu szeryf Dearborn, a wtedy podzielimy państwa na dwie grupy.

Nauczyciele się odprężyli. Polecenie było znajome, wielokrotnie otrzymywali podobne.

- Zadamy państwu pytania, każdemu po kolei, a potem będziecie mogli wyjść. Wiem, że wszyscy bardzo się przejmujecie. Nasi funkcjonariusze przeszukują teren, ale może uda nam się uzyskać informacje, które pomogą nam znaleźć Cody'ego.

Weszła pani Garfield. Wyczułam jej niepokój, gdyż emanował od niej niczym ciemna, burzowa chmura. Panna Maddy stała tuż za nią. Słyszałam dźwięk sugerujący, że toczą się kółka jej wózka załadowanego pojemnikiem na śmieci i środkami czystości. Otaczające ją zapachy były mi znane. Dozorczyni oczywiście zaczęła sprzątać tuż po lekcjach. Była w jednej z sal i prawdopodobnie nic nie widziała. Pani Garfield pewnie przebywała w swoim biurze. Za moich czasów dyrektor, którym był wówczas pan Heffernan, zawsze stał przed szkołą wraz z dyżurującym nauczycielem, do czasu, aż wszystkie dzieci odjechały; dzięki temu rodzice zyskiwali szansę rozmowy z nim, gdyby mieli pytania dotyczące postępów swojego dziecka... lub braku postępów.

Nie wychyliłam się zza zakurzonej kotary, by spojrzeć, ale dokładnie wiedziałam, co obie kobiety robią. Pani Garfield była tak bardzo zdenerwowana, że aż drżała, a pannę Maddy wciąż otaczał zapach produktów do sprzątania i dźwięki toczącego się wózka. Poza tym dozorczyni była nieszczęśliwa i nade wszystko pragnęła wrócić do swojej pracy. Maddy Pepper może cechowała się ograniczoną inteligencją, lecz kochała swoją pracę i była w niej dobra.

Dużo się dowiedziałam, gdy tam siedziałam. Odkryłam między innymi, że jedna z nauczycielek jest lesbijką, chociaż ma męża i troje dzieci. Inna z kolei jest w ciąży, choć jeszcze nikomu o tym nie powiedziała. Dowiedziałam się, że większość kobiet (w tej szkole były wyłącznie nauczycielki) żyje w stresie z powodu wielorakich obowiązków wobec rodzin, pracy i kościoła. Nauczycielka Cody'ego była bardzo smutna, gdyż lubiła chłopca, chociaż uważała Holly za kobietę... dziwną. Ale naprawdę sądziła, że Holly stara się być dobrą matką, i ta wiara równoważyła jej niechęć do gotyckiego wyglądu kelnerki.

Żadna spośród napływających do mnie myśli, niestety, nie pomogła mi odkryć miejsca pobytu Cody'ego. Do czasu, aż skupiłam się na umyśle Maddy Pepper.

Kiedy Kenya stanęła za mną, siedziałam nieruchomo z dłonią na ustach, ponieważ usiłowałam nie krzyknąć. Nie miałam siły wstać i pójść poszukać Andy'ego lub kogoś innego. Ale już wiedziałam, gdzie jest chłopiec.

- Szef przysłał mnie tutaj z pytaniem, co odkryłaś - szepnęła.

Kenya czuła się paskudnie z powodu otrzymanego zadania i chociaż zawsze mnie lubiła, nie była przekonana, czy mogę zrobić cokolwiek, by pomóc policji. Uważała Andy'ego za głupca, który ryzykuje karierę, prosząc mnie, bym siedziała ukryta za kotarą.

Wtedy właśnie wychwyciłam tę słabą, nieśmiałą myśl.

Skoczyłam na równe nogi i złapałam Kenyę za ramię.

- Zajrzyjcie do śmietnika, tego na wózku. I to zaraz! - poleciłam, próbując mówić cicho, lecz (miałam nadzieję) głosem na tyle ostrym, by skłonić policjantkę do natychmiastowego działania. - Jest w pojemniku na śmieci i jeszcze żyje!

Kenya nie zamierzała postępować nierozważnie, więc nie wybiegła zza kurtyny, nie zeskoczyła ze sceny i nie pobiegła do wózka dozorczyni. Posłała mi jedynie twarde spojrzenie, po czym powoli odeszła. Wyszłam zza kotary i obserwowałam, jak funkcjonariuszka schodzi po krótkich schodach przed sceną i idzie do miejsca, gdzie siedzi Maddy Pepper. Dozorczyni nerwowo stukała palcami o udo, gdyż miała ochotę na papierosa. Nagle zdała sobie sprawę, że podchodzi do niej Kenya, i ten widok ją zaalarmował. A kiedy zobaczyła, że policjantka dotyka wielkiego śmietnika, zerwała się na równe nogi.

- Nie chciałam tego! - krzyknęła. - Nie chciałam! Słysząc hałas, wszyscy w pomieszczeniu zwrócili się ku pannie Maddy, a na ich twarzach pojawiły się identyczne przerażone miny. Andy podszedł wielkimi krokami. Usta miał zaciśnięte. Kenya pochylała się nad pojemnikiem na śmieci, przeszukując jego zawartość i wyrzucając przez ramię zużyte chusteczki. Zmartwiała na sekundę, gdy dostrzegła chłopca, po czym pochyliła się tak nisko, że o mało nie wpadła do śmietnika.

- Żyje! - zawołała do Andy'ego. - Wezwij karetkę!

***

- Wycierała podłogę, kiedy Cody wbiegł z powrotem do szkoły po rysunki - opowiadał Andy. Siedzieliśmy w bufecie tylko we dwoje. - Nie wiem, czy słyszałaś całą historię, skoro w sali zrobiło się takie zamieszanie.

Skinęłam głową. Słyszałam nie tylko jej wyznanie, lecz także jej myśli. Maddy przepracowała w szkole wiele lat i nigdy nie miała najmniejszych problemów z żadnym uczniem. Wystarczyło kilka jej ostrych słów i wszyscy jej słuchali. A dziś Cody po prostu biegł do klasy, zostawiając na podłodze żółty pyłek, który wniósł z dworu na butach i w mankietach spodni. Maddy krzyknęła na niego, a on tak się przestraszył, że aż się poślizgnął na mokrej powierzchni, upadł na plecy i uderzył głową o podłogę. W korytarzach leżała wykładzina, która miała wygłuszać hałas, lecz w salach lekcyjnych jej nie było i Cody trzasnął głową o linoleum.

Dozorczyni pomyślała, że rozbił sobie głowę i nie żyje, więc pośpiesznie ukryła ciało w najbliższym pojemniku. Uprzytomniła sobie, że jeśli dziecko umarło, ona straci pracę, i zareagowała odruchowo. Nie miała planu ani pomysłu, co zrobi później. Nie wymyśliła, jak pozbędzie się zwłok, i nie przewidziała, że będzie czuła się z powodu tej sprawy tak bardzo nieszczęśliwa i winna.

Ponieważ zarówno przedstawiciele policji, jak i ja pragnęliśmy zachować w tajemnicy mój udział w śledztwie, Andy zasugerował Kenyi, co powinna powiedzieć - że nagle zrozumiała, że jedynym nieprzeszukanym przez nią miejscem w całej szkole jest pojemnik na śmieci Maddy Pepper.

- Naprawdę przyszło mi to do głowy - przyznała Kenya. - Powinnam go przeszukać, a przynajmniej poszperać w nim i sprawdzić, czy potencjalny porywacz nie wrzucił do niego czegoś, co mogłoby nas naprowadzić na ślad.

Nie potrafiłam odczytać wyrazu okrągłej twarzy funkcjonariuszki. Kevin popatrzył na Kenyę ze zmarszczonym czołem. Wyczuwał, że w tym oświadczeniu jest coś więcej. Kevin nie był głupcem, szczególnie gdy chodziło o jego partnerkę.

Myśli Andy'ego były dla mnie jasne.

- Nigdy więcej nie proś mnie, żebym znowu to zrobiła - oznajmiłam mu.

Kiwnął głową, zgadzając się, lecz wiedziałam, że kłamie. Oczyma wyobraźni już widział nowe możliwości, dziesiątki spraw rozwiązanych dzięki mojej pomocy, złoczyńców schwytanych dzięki mojemu udziałowi, Bon Temps całkowicie wolne od przestępców, których ja bym mu wskazała i przeciwko którym on znalazłby odpowiednie zarzuty!

- Nie zamierzam tego robić - uściśliłam. - Nie zamierzam ci pomagać przez cały czas. Ty jesteś detektywem, nie ja. Musisz rozwiązywać sprawy w sposób legalny, bo tylko w ten sposób możesz postawić przed sądem przestępcę i doprowadzić do jego skazania. Gdybyś korzystał z mojej pomocy przez cały czas, stałbyś się w swojej pracy niestaranny i powierzchowny. A wtedy nie rozwiążesz spraw i zyskasz paskudną reputację.

Mówiłam rozpaczliwym tonem. Byłam bezsilna. Nie sądziłam, by moje słowa odniosły efekt.

- Ona nie czyta w magicznej kuli - zauważył Kevin.

Kenya wyglądała na zaskoczoną, a Andy jeszcze bardziej. Uwaga funkcjonariusza wręcz go przeraziła. Kevin był przecież zwykłym patrolowym, Andy natomiast śledczym. Kevin był spokojnym facetem, który potrafił słuchać, lecz nieczęsto dzielił się opiniami. Mieszkał z matką i był z nią bardzo związany; może od dzieciństwa uczono go nieujawniania własnych poglądów.

- Nie możesz nią potrząsnąć i otrzymać właściwej odpowiedzi - kontynuował. - Musisz odkryć prawdę sam. Nie byłoby z twojej strony uprzejme zmienianie Sookie życia i czerpanie zysków z jej pracy.

- Zgadza się - przyznał Andy, choć bez zbytniego przekonania. - Ale pomyślałem, że każda obywatelka chciałaby oczyścić miasto, w którym mieszka, ze złodziei, gwałcicieli i morderców.

- A co z cudzołożnikami i osobami, które kradną gazety z automatów? - mruknęłam. - Czy o ich grzeszkach również powinnam cię powiadamiać? Mam ci ich wszystkich wydać? Albo dzieciaki, które ściągają na sprawdzianach?

- Sookie, wiesz dobrze, co mam na myśli - odparował, pobladły z wściekłości.

- Tak, świetnie wiem, co masz na myśli. I zapomnij o tym. Pomogłam ci ocalić życie tego dziecka. Nie dopuść, żebym tego pożałowała.

Wyszłam tą samą drogą, którą weszłam, czyli przez tylne drzwi, po czym obeszłam teren szkoły, aż dotarłam do miejsca, gdzie zostawiłam samochód. Bardzo ostrożnie jechałam z powrotem do baru, ponieważ ciągle dygotałam, przepełniona nienależącymi do mnie intensywnymi emocjami, których byłam świadkiem tego popołudnia w budynku szkolnym.

W barze odkryłam, że Holly i Danielle już wyszły. Holly pojechała do szpitala, by siedzieć przy łóżku syna, a Danielle postanowiła ją tam zawieźć, gdyż przyjaciółka była strasznie zdenerwowana.

- Policja chętnie zawiozłaby Holly do szpitala - wyjaśnił Sam. - Wiedziałem jednak, że babeczka nie ma właściwie nikogo bliskiego poza Danielle, więc pomyślałem, że równie dobrze mogę zwolnić je obie.

- Jasne, ale teraz ja będę musiała obsłużyć wszystkich klientów sama - odburknęłam zgryźliwie, myśląc, że za pomoc w odszukaniu synka Holly zostałam ukarana podwójnie.

Szef uśmiechnął się do mnie, a wtedy nie potrafiłam się powstrzymać i przez sekundę jedynie odwzajemniałam się tym samym.

- Zadzwoniłem do Tanyi Grissom. Odparła, że chętnie popracuje w zastępstwie.

Tanya Grissom niedawno wprowadziła się do Bon Temps i natychmiast przyszła do „Merlotte'a", prosząc o pracę. Oznajmiła mojemu szefowi, że ukończyła szkołę dla kelnerek i że potrafi zarobić w napiwkach ponad dwieście dolarów w jedną noc. Uznałam, że coś takiego nie jest możliwe w Bon Temps, i powiedziałam jej to szczerze i wprost.

- Zadzwoniłeś najpierw do Arlene i Charlsie? - warknęłam.

Uświadomiłam sobie, że przekraczam swoje kompetencje, jako że byłam jedynie kelnerką i barmanką, a nie wpółwłaścicielką „Merlotte'a", nie miałam więc prawa wypominać Samowi, że powinien najpierw zatelefonować do kelnerek z dłuższym stażem i dopiero na końcu do nowej pracownicy. Nowa bez wątpienia była zmiennokształtną i bałam się, że ten fakt od razu usposobił do niej Sama przychylnie.

Szef nie wyglądał jednak wcale na poirytowanego moją uwagą.

- Tak, zadzwoniłem najpierw do nich - odpowiedział rzeczowo. - Arlene oświadczyła, że ma randkę, a u Charlsie jest wnuczka. Charlsie dała mi do zrozumienia, że powoli będzie rezygnowała z pracy. Sądzę, że zajmie się opieką nad wnuczką, kiedy jej synowa wróci do pracy.

- Och - bąknęłam zakłopotana.

Będę musiała przyzwyczaić się do kogoś nowego. Oczywiście, kelnerki przychodzą i odchodzą, toteż poznałam ich całkiem sporo w ciągu... O kurczę! W ciągu już pięciu lat, które przepracowałam dla Sama. W dni robocze bar „U Merlotte'a" był otwarty aż do północy, a w piątki i soboty nawet godzinę dłużej. Przez jakiś czas Sam otwierał również w niedzielę, uznał jednak, że niezbyt mu się to opłaca, i zrezygnował z tego pomysłu. Tak czy owak, obecnie „Merlotte" był zamknięty w niedziele, chyba że ktoś wynajął lokal na prywatne przyjęcie.

Sam starał się tak wyznaczać nasze zmiany, by każda kelnerka miała okazję co jakiś czas popracować wieczorem, kiedy mogła zarobić najwięcej, toteż w niektóre dni przychodziłam o jedenastej i zostawałam do siedemnastej (lub osiemnastej trzydzieści, jeśli panował naprawdę spory ruch), a w inne pracowałam od siedemnastej do zamknięcia. Początkowo eksperymentował z tym układem, aż wszystkie się zgodziłyśmy, że tak jest najlepiej. Szef oczekiwał po nas trochę elastyczności, ale w zamian za to bez problemów zwalniał nas, ilekroć któraś musiała pojechać na pogrzeb, wesele czy miała do załatwienia inne sprawy.

Zanim pięć lat temu podjęłam u niego pracę, próbowałam w kilku miejscach, mam więc porównanie i wiem, że Sam jest najsympatyczniejszym pracodawcą, jakiego można sobie wyobrazić. W którymś momencie naszej znajomości stał się zresztą dla mnie kimś więcej niż tylko chlebodawcą; był moim przyjacielem. Kiedy się dowiedziałam, że jest zmiennokształtnym, w ogóle się tym faktem nie przejęłam. Słyszałam wcześniej plotki o tej społeczności, wilkołaki bowiem rozważały pomysł powiadomienia ludzkości o swoim istnieniu, dokładnie tak, jak to później uczyniły wampiry. Martwiłam się wtedy o Sama. Martwiłam się, czy mieszkańcy Bon Temps zaakceptują jego inność. Czy nie uznają, że dotąd ich oszukiwał? A może podeszliby do tej rewelacji spokojnie? Odkąd wampiry ujawniły się w sposób tak starannie przygotowany, życie, jakie my, istoty ludzkie znaliśmy, całkowicie i nieodwracalnie się zmieniło. I to na całym świecie. Niektóre kraje, gdy ustąpił początkowy szok, starały się pomagać wampirom w integracji, przywódcy innych państw natomiast oznajmili, że nieumarli nie są ludźmi i przy pierwszej sposobności trzeba ich zabijać, do czego jednoznacznie zachęcali swoich obywateli (łatwiej powiedzieć, niż zrobić).

- Jestem pewna, że Tanya się sprawdzi - stwierdziłam, lecz nawet dla mnie mój ton zabrzmiał niezdecydowanie.

Powodowana nagłym impulsem - i przypuszczam, że z powodu emocji, których dziś doświadczyłam - rzuciłam się Samowi na szyję i uściskałam go. Poczułam woń czystej skóry i włosów, a także lekki, słodki aromat płynu po goleniu zmieszany z nutą wina i piwa... Ot, zapach Sama. Wciągnęłam go w płuca jak tlen.

Mój szef, zaskoczony, też mnie uściskał, a ja przez sekundę tak bardzo rozkoszowałam się ciepłem jego objęć, że aż zakręciło mi się w głowie. Potem odsunęliśmy się od siebie, ponieważ znajdowaliśmy się w pracy i nie byliśmy w sali sami - przy stolikach siedziało również kilkoro klientów. Zresztą, w tym momencie weszła Tanya, więc dobrze, że już się do siebie nie kleiliśmy. Nie chciałam, żeby sobie myślała, że taki panuje tutaj zwyczaj.

Tanya jest niższa ode mnie, a ja mierzę metr sześćdziesiąt siedem centymetrów. Ładna kobietka, mniej więcej pod trzydziestkę. Jej włosy są krótkie, proste, lśniące, w jasnokasztanowym odcieniu, który pasuje do jej piwnych oczu. Ma wąskie usta, mały, okrągły nosek i zgrabną sylwetkę. Nie miałam absolutnie żadnego powodu, by jej nie lubić, a jednak nie byłam szczęśliwa, że ją widzę. Wstydziłam się za siebie z tego powodu. Powinnam dać jej szansę - niech mi pokaże, jaka jest.

I tak zresztą prędzej czy później poznam jej prawdziwy charakter. Nikt nie może ukryć przede mną swoich cech - nawet zmiennokształtny. Usiłuję nie wsłuchiwać się w myśli znajomych osób, lecz nie jestem też w stanie całkowicie zablokować umysłu na napływ tych myśli. Kiedy spotykałam się z Billem, Compton uczył mnie, jak „zamykać umysł", dzięki czemu od tamtej pory moje życie stało się łatwiejsze - a dokładniej: przyjemniejsze. Teraz mogłam się częściej odprężać.

Tanya często się uśmiecha, muszę jej to przyznać. Uśmiechała się do Sama, do mnie i do klientów. Nie był to nerwowy uśmieszek w typie mojego, który mówi: „Mam w głowie ciągły zgiełk, ale próbuję wyglądać normalnie". Uśmiech Tanyi był raczej w stylu: „Jestem naprawdę bystra i wesoła. I zamierzam zjednać sobie was wszystkich". Nim wzięła tacę i zaczęła pracować, zadała mi mnóstwo sensownych pytań, które odzwierciedlały jej doświadczenie jako kelnerki.

- Co jest nie tak? - naciskał Sam.

- Wszystko okej - odburknęłam. - Ja tylko...

- Wygląda na dość sympatyczną osobę - upierał się. - Myślisz, że coś z nią jest nie w porządku?

- Niczego takiego nie zauważyłam - zapewniłam go, siląc się na pogodny, miły ton. Wiedziałam jednak, że mam na twarzy typowy dla siebie rozedrgany uśmiech. - Słuchaj, Jane Bodehouse prosi o kolejnego drinka. Pewnie znowu będziemy musieli zadzwonić po jej syna.

W tym momencie Tanya odwróciła się i popatrzyła na mnie w taki sposób, jakby wyczuła mój wzrok na swoich plecach. Jej uśmiech na moment zniknął, a zastąpiło go spojrzenie tak spokojne, że natychmiast przestałam ją traktować jak zagrożenie. Przyglądałyśmy się sobie przez chwilę, po czym ona uśmiechnęła się do mnie szeroko i ruszyła do następnego stolika; spytała siedzącego tam mężczyznę, czy ma już przynieść mu następne piwo.

Nagle pomyślałam: ciekawe, czy Tanya interesuje się Samem?

Nie spodobały mi się emocje towarzyszące temu pytaniu i uznałam, że dziś zdarzyło się dostatecznie dużo i nie warto wymyślać sobie nowych zmartwień. Na dodatek Jason nie zadzwonił.

Po pracy pojechałam do domu. Miałam mnóstwo na głowie: ojciec Riordan, Peltowie, Cody, poronienie Crystal.

Zjechałam żwirowym podjazdem przez las, ale kiedy dotarłam na polanę i objechałam dom, chcąc zaparkować przy tylnych drzwiach, ponownie uderzyło mnie uczucie izolacji. Po tych kilku tygodniach, podczas których mieszkałam w mieście, tu, we własnym domu, czułam się jeszcze bardziej osamotniona i chociaż cieszyłam się z powrotu, równocześnie odnosiłam wrażenie, że nic nigdy nie będzie już takie samo jak przed pożarem.

Wcześniej rzadko przeszkadzało mi, że mieszkam sama w odludnym miejscu, jednak w ciągu ostatnich paru miesięcy uprzytomniłam sobie, jak niesamowicie jestem bezbronna. Kilka razy przydarzyło mi się coś niemiłego, a dwukrotnie gdy weszłam do domu, czekali w nim na mnie intruzi. Obecnie zainstalowałam w drzwiach naprawdę dobre zamki, a także - zarówno we frontowych, jak i w tylnych - zamontowałam wizjery. No i brat pożyczył mi strzelbę Benelli do obrony.

Na zewnętrznych narożnikach domu miałam duże reflektory, nie lubię jednak, gdy światło pali się przez całą noc. Ostatnio brałam pod uwagę zakup lampy z czujnikiem ruchu. W moim przypadku mogłaby jednak się nie sprawdzić. Jako że mieszkam na wielkiej polanie pośrodku lasu, przez mój dziedziniec w nocy często przebiegają mniejsze i większe zwierzęta, toteż za każdym razem, gdy byle opos wędrowałby sobie po trawie, światło by się zapalało.

Poza tym pojawiało się pytanie o zasadność posiadania reflektorów.

Istot, których się bałam, nie wystraszy byle światło. Widziałabym je po prostu lepiej przez tę chwilę, zanim... dopadną mnie i zjedzą. Ponadto nie miałam sąsiadów, których nagłe światła mogłyby zaalarmować czy poruszyć. Zdałam sobie sprawę, że - co dziwne - za życia babci rzadko bywałam przerażona. Babcia była twardą małą damą jak na kobietę pod osiemdziesiątkę, ale przecież nie byłaby w stanie obronić mnie nawet przed pchłą. A jednak czułam się wtedy bezpieczniej, choćby dlatego, że nie mieszkałam całkiem sama.

Ponieważ tyle myślałam o własnym bezpieczeństwie, wysiadając z auta, byłam okropnie zdenerwowana. Minęłam pikap zaparkowany przed domem, potem otworzyłam tylne drzwi, przeszłam przez dom i otworzyłam drzwi frontowe. Miałam przykre wrażenie, że znowu czeka mnie udział w nieprzyjemnej scence. Mało tego, nagle wydało mi się, że od minut, które spędziłam na frontowym ganku, kiedy obserwowałam pszczoły nad gruszą, minęły dni, a nie godziny.

Calvin Norris, przywódca pumołaków z Hotshot, wysiadł z pikapu i wszedł po schodach. Calvin jest brodaczem po czterdziestce i bardzo poważnym facetem, który czuje na swoich barkach wielką odpowiedzialność. Wnosząc z jego wyglądu, przyjechał prosto z pracy. Miał na sobie błękitną koszulę i niebieskie dżinsy, czyli strój typowy dla majstrów z Norcross.

- Sookie - powiedział i skinął mi głową.

- Wejdź, proszę - odparłam, chociaż z wyraźnym ociąganiem.

Muszę nadmienić, że Calvin zawsze był wobec mnie wyłącznie grzeczny. W dodatku parę miesięcy temu pomógł mi wybawić z opresji brata, przetrzymywanego w szopie. Byłam mu dłużna przynajmniej uprzejmość.

- Moja bratanica zadzwoniła do mnie, kiedy już minęło zagrożenie - powiedział ze smutkiem, gdy zajął miejsce na kanapie, które mu wskazałam, sugerując, że jest w moim domu mile widziany. - Zdaje mi się, że ocaliłaś jej życie.

- Naprawdę się cieszę, że Crystal miewa się lepiej. Ale ja tylko zadzwoniłam po lekarkę, nic więcej. - Usiadłam w moim ulubionym starym fotelu i natychmiast odkryłam, że padam ze zmęczenia. Zmusiłam się do wysiłku i wyprostowałam. - Czyli że doktor Ludwig udało się powstrzymać krwawienie?

Calvin kiwnął głową. Przypatrzył mi się bacznie, w jego niezwykłych oczach dostrzegłam powagę.

- Nic jej nie będzie - oznajmił. - Wśród naszych kobiet poronienia są częste. Dlatego właśnie mamy nadzieję... No cóż.

Wzdrygnęłam się pod ciężarem nadziei Calvina. Wciąż wierzył, że zostanę jego żoną. Nie jestem pewna, dlaczego czułam się winna; prawdopodobnie z powodu jego straszliwego rozczarowania. To przecież nie moja wina, że jego propozycja nie była dla mnie atrakcyjna.

- Domyślam się, że Jason i Crystal wezmą ślub - oświadczył trzeźwo. - Muszę powiedzieć, że nie przepadam za twoim bratem, ale to nie ja go poślubię.

Byłam zakłopotana. Nie miałam pojęcia, czy ślub jest pomysłem Jasona, Calvina czy może Crystal. Brat na pewno nie myślał o ślubie dziś rano, chyba że o nim zapomniał, gdyż za bardzo martwił się o narzeczoną.

- No cóż, szczerze mówiąc - powiedziałam - ja również nie przepadam za Crystal. Ale nie ja mam się z nią żenić. - Wzięłam głęboki wdech. - Postaram się ze wszystkich sił pomóc im, jeśli postanowią... to zrobić. Jason, jak wiesz, jest jedynym członkiem mojej rodziny. Mam tylko jego.

- Sookie - odparł i głos nagle wyraźnie mu zadrżał. - Chcę pomówić również o czymś innym.

Jasne, że chciał! Niemożliwe, żeby udało mi się tego uniknąć!

- Wiem, że kiedy wychodziłaś z mojego domu, ktoś powiedział ci coś, co cię do mnie zraziło. Chciałbym wiedzieć, kto i co ci powiedział. Nie mogę wyjaśnić problemu, jeśli nie wiem, na czym polega.

Zrobiłam kolejny głęboki wdech i dobrze się zastanowiłam nad zdaniem, które zamierzałam wygłosić.

- Calvinie, wiem, że Terry jest twoją córką.

Gdy pojechałam odwiedzić Calvina, którego po postrzale właśnie wypisano ze szpitala, spotkałam w jego domu Terry i jej matkę, Maryelizabeth. Chociaż bez wątpienia nie mieszkały tam, było widać, że traktują jego dom niemal jak własny. Wtedy dziewczyna spytała mnie, czy zamierzam wyjść za mąż za jej ojca.

- Tak - przyznał Calvin. - Gdybyś spytała, sam bym ci powiedział.

- Masz również inne dzieci?

- Tak, jeszcze trójkę.

- Z różnymi matkami?

- Z trzema. Miałam rację.

- Dlaczego tak jest? - spytałam.

- Ponieważ jestem pełnokrwistym pumołakiem - odparł, jak gdyby to było oczywiste. - Jako że jedynie pierwsze dziecko jest czystej krwi, związki się kończą.

Ogromnie się cieszyłam w tym momencie, że nigdy na poważnie nie rozważałam poślubienia Calvina, ponieważ do tej pory byłabym już pewnie kolejną porzuconą eksmałżonką. Przypomniał mi się nowo wybrany przywódca wilkołaczego stada i rytuał, któremu oddał się natychmiast po wyborach.

- Więc to nie pierwsze dziecko danej kobiety jest pełnokrwistym zmiennokształtnym, lecz... jej pierwsze dziecko z konkretnym mężczyzną.

- Zgadza się. - Calvin wyglądał na zdumionego, że o tym nie wiedziałam. - Pierwsze dziecko pary pełnokrwistych zmiennokształtnych jest czystej krwi. A ponieważ nasza populacja jest tak niewielka, męskie osobniki czystej krwi muszą spółkować z jak największą liczbą pełnokrwistych pumołaczyc. Tylko w ten sposób możemy powiększyć stado.

- Rozumiem. - Odczekałam minutę, po czym spytałam: - I sądziłeś, że jeśli się pobierzemy, będzie mi odpowiadać to, że od czasu do czasu zapładniasz inne kobiety?

- Nie, nie oczekiwałbym takich wyrzeczeń od osoby spoza naszego świata - odrzekł tym samym rzeczowym tonem. - Myślę, że nadszedł czas, abym osiadł z jedną kobietą. Wypełniłem już swoje obowiązki przywódcy.

Powstrzymałam się i nie przewróciłam oczyma. Gdybym miała do czynienia z kimś innym, zachichotałabym, ale Calvin był poważanym mężczyzną i nie zasłużył sobie na taką reakcję.

- Teraz pragnę towarzyszki życia, a zresztą, gdybym zasilił społeczność świeżą krwią, byłoby to dla stada wyłącznie dobre. Wiesz... już zbyt długo krzyżujemy się pomiędzy sobą. Moje oczy mogą właściwie uchodzić za ludzkie, a Crystal potrzebuje na przemianę strasznie dużo czasu. Musimy dodać coś nowego do naszej puli genów, jak mawiają naukowcy. Gdybyśmy ty i ja mieli dziecko, na co miałem nadzieję, ono nigdy nie stałoby się pełnym pumołakiem, lecz mogłoby zasilić społeczność świeżą krwią i nauczyć naszych ludzi nowych umiejętności.

- Dlaczego wybrałeś mnie?

- Bo cię lubię - odparł prawie nieśmiało. - I jesteś naprawdę ładna. - Uśmiechnął się do mnie rzadkim u niego, łagodnym uśmiechem. - Obserwuję cię w barze od lat. Jesteś dla każdego miła, potrafisz ciężko pracować i nie masz nikogo, kto by się tobą opiekował tak, jak na to zasługujesz. I wiesz o nas, więc życie w Hotshot nie stanowiłoby dla ciebie zbyt dużego szoku.

- Czy inni zmiennokształtni postępują identycznie? - spytałam tak cicho, że niemal nie słyszałam własnych słów.

Zagapiłam się na swoje dłonie, które trzymałam zaciśnięte na kolanach, i prawie bez tchu czekałam na odpowiedź. Moje myśli całkowicie wypełniły zielone oczy Alcide'a.

- Kiedy stan stada straszliwie maleje, staje to się wręcz ich obowiązkiem - odparł powoli. - Co ci chodzi po głowie, Sookie?

- Jak wiesz, byłam na wyborach przywódcy stada wilkołaczego w Shreveport i ten, który zwyciężył... Patrick Furnan... uprawiał seks z młodą wilkołaczycą, chociaż jest żonaty. Zaczęłam się zastanawiać...

- Czy miałem kiedykolwiek u ciebie szanse? - wszedł mi w słowo Norris.

Najwyraźniej sam wyciągnął wnioski.

Nie mogłam winić Calvina za pragnienie utrzymania dotychczasowego stylu życia. Skoro sposoby wydawały mi się wstrętne, to był wyłącznie mój problem.

- Dziękuję, że się mną interesujesz - powiedziałam. - Ale jestem chyba za bardzo istotą ludzką, by brać pod uwagę fakt, że mój mąż ma wszędzie wokół dzieci. Byłabym po prostu... To po prostu stale by mnie odrzucało, ta wiedza, że małżonek uprawiał seks niemal z każdą kobietą, którą codziennie widuję.

Gdyby się tak nad tym zastanowić, Jason świetnie będzie pasował do społeczności Hotshot. Rozmyślałam przez chwilę, ale Calvin milczał.

- Mam nadzieję, że niezależnie od mojej odpowiedzi twoja społeczność dobrze przyjmie mojego brata.

- Nie wiem, czy zrozumie, co robimy - odrzekł Calym. - Ale Crystal poroniła już wcześniej i było to dziecko pumołaka pełnej krwi. Teraz poroniła dziecko twojego brata. Myślę, że nie powinna już próbować zajść w ciążę z pumą. Tyle że... może nie będzie w stanie urodzić dziecka także twojemu bratu. Czujesz się zobowiązana przekazać mu tę informację?

- Nie ja powinnam dyskutować tę kwestię z Jasonem... Raczej sama Crystal.

Spojrzałam Calvinowi w oczy. Otworzyłam usta, chcąc powiedzieć, że gdyby Jasonowi chodziło wyłącznie o posiadanie dzieci, nie powinien się żenić, pomyślałam jednak, że wolę nie kontynuować tego jakże delikatnego tematu.

Wychodząc, Calvin uścisnął mi rękę w jakiś dziwny, oficjalny sposób. Sądziłam, że ten gest oznacza koniec jego zalotów. Norris nigdy mnie szczególnie nie pociągał i nigdy na serio nie rozważałam przyjęcia jego oświadczyn. A jednak nie byłabym szczera, gdybym nie przyznała, że marzyłam o solidnym mężu, który ma dobrą pracę z dodatkowymi świadczeniami i który przychodzi z tej pracy prosto do domu, a w wolne dni naprawia uszkodzone sprzęty. Wiedziałam, że istnieją tacy ludzie także wśród zwyczajnych mężczyzn - tacy, który nie przemieniają się w zwierzęta i którzy pozostają żywi przez dwadzieścia cztery godziny na dobę siedem dni w tygodniu. Wiedziałam, że są, ponieważ czytałam o ich istnieniu w myślach wielu klientów w moim barze.

Obawiam się, że tak naprawdę w wyznaniu - czy też wyjaśnieniu - Calvina uderzył mnie związek tej kwestii z decyzją Alcide'a.

Żywiłam do Alcide'a pewne uczucia. I budził moje pożądanie. Gdy o nim myślałam, zastanawiałam się, jak wyglądałoby nasze małżeństwo, zastanawiałam się nad tym w bardzo, hmm, niedyskretny sposób, zupełnie inny niż bezosobowe spekulacje na temat ubezpieczenia zdrowotnego, które zyskałabym dzięki ślubowi z Calvinem. Chociaż, odkąd zastrzeliłam byłą narzeczoną Alcide'a, porzuciłam marzenia o przyszłości z nim. A jednak, mimo że nie przyznawałam się do tego nawet przed sobą, ciągle wracałam do tej myśli, nawet teraz, kiedy wiedziałam, że Alcide spotyka się z Marią - Star. Dziś, w rozmowie z Peltami stanowczo zaprzeczyłam, jakoby Alcide kiedykolwiek się mną interesował. Tyle że... chyba wciąż żywiłam tęskną nadzieję.

Wstałam powoli, czując się dwukrotnie starsza, niż byłam w rzeczywistości, i powlokłam się do kuchni, żeby wyjąć z zamrażarki coś na kolację. Nie byłam głodna, ale wiedziałam, że jeśli nie przygotuję sobie czegoś teraz, niemądrze najem się później, więc powiedziałam sobie twardo, że powinnam się zmusić.

Niestety, nie przygotowałam sobie tego wieczoru posiłku.

Zamiast tego oparłam się o drzwi lodówki i płakałam.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Nazajutrz był piątek; nie tylko mój jedyny wolny dzień w tym tygodniu, lecz także dzień, w którym miałam randkę, więc powinien być naprawdę pamiętny. Nie zamierzałam niszczyć go przyziemnymi zajęciami, na przykład myciem podłóg. Chociaż było ciągle zbyt zimno na taką rozrywkę, wybrałam jedną z czynności, które lubię najbardziej - włożyłam bikini, nasmarowałam się olejkiem i poszłam poleżeć na słońcu na szezlongu z regulacją wysokości, który nabyłam w Wal - Marcie na wyprzedaży posezonowej pod koniec ubiegłego lata. Wzięłam książkę, radio i kapelusz, po czym wyszłam na frontowy dziedziniec, gdzie jest mniej drzew, a kwitnące rośliny wabią owady. Czytałam, śpiewałam do muzyki z radia, a potem malowałam paznokcie u rąk i nóg. Chociaż początkowo miałam gęsią skórkę, szybko rozgrzałam się na słońcu, a dziś na szczęście nie było zimnego wiatru.

Wiem, że opalanie szkodzi, i pewnie zapłacę kiedyś za swoją niefrasobliwość... i tak dalej, i tak dalej... Jest to jednak jedna z naprawdę nielicznych dostępnych dla mnie darmowych przyjemności.

Nikt nie przyszedł z wizytą, telefon nie dzwonił, a ponieważ świeciło słońce, nie mogły też przybyć żadne wampiry. Byłam całkiem sama i spędzałam cudownie czas. Około trzynastej zdecydowałam, że muszę pojechać do miasta po trochę artykułów spożywczych i nowy biustonosz. Zatrzymałam się przy wiszącej tuż przy Hummingbird Road skrzynce na listy i sprawdziłam, czy był już listonosz. Był. W skrzynce znajdował się rachunek za kablówkę, a także rachunek za prąd, który mnie troszkę zdołował. Ale pod reklamówką wyprzedaży w Sears dostrzegłam zaproszenie na wieczór panieński Halleigh i spis upragnionych prezentów. No cóż... O rety! Zdumiałam się, lecz równocześnie ucieszyłam. Byłam sąsiadką Halleigh, kiedy przez kilka tygodni mieszkałam w jednym z budynków Sama podczas remontu mojego domu po pożarze i widywałyśmy się w owym czasie z Halleigh co najmniej raz dziennie. Czyli, podsumowując, nie zdziwiłam się tak bardzo, że umieściła mnie na liście zaproszonych dziewczyn. Poza tym, może poczuła ulgę i wdzięczność, że dzięki mnie Cody tak szybko się odnalazł?

Nie dostaję wielu zaproszeń, więc zrobiło mi się naprawdę przyjemnie. Trzy inne nauczycielki również zostały zaproszone i na liście prezentów pozostały jeszcze „wolne" prezenty kuchenne. W samą porę, ponieważ wybierałam się właśnie do supercentrum Wal - Mart w Clarice.

Po dłuższym zastanowieniu kupiłam tam dwulitrowe naczynie żaroodporne marki Corning Ware. Taki przedmiot przyda się każdej kobiecie. (Nabyłam również sok owocowy, ostry cheddar, bekon, ozdobny papier do pakowania prezentów i naprawdę ładny niebieski komplet złożony z biustonosza i majtek, to jednak nie ma nic do rzeczy).

Gdy dotarłam do domu i rozpakowałam siatki z zakupami, owinęłam karton z naczyniem srebrzystym papierem, a później przykleiłam białą kokardę. Zapisałam datę i godzinę przyjęcia w kalendarzu, a na prezencie położyłam zaproszenie. Byłam zatem gotowa na wieczór panieński.

Zadowolona, po zjedzeniu lunchu z rozpędu umyłam nową lodówkę na zewnątrz i w środku.

Uprałam stos ubrań w nowej pralce, żałując po raz setny, że szafki kuchenne nie są jeszcze zamontowane, ponieważ zmęczyło mnie już szukanie przedmiotów zalegających w nieładzie na podłodze.

Przeszłam przez dom, sprawdzając, czy wszędzie panuje porządek. Quinn miał przecież po mnie przyjechać. Bezwiednie zmieniłam pościel i umyłam łazienkę - nie miałam na myśli seksu z Quinnem, chociaż lepiej być przygotowaną, prawda? Poza tym, lepiej się czułam, wiedząc, że wokół jest czysto i ładnie. Wyłożyłam świeże ręczniki w obu łazienkach, sprzątnęłam odkurzaczem salon i sypialnie. Nim weszłam pod prysznic, zamiotłam nawet ganki, chociaż wiedziałam, że zanim wrócę z randki, wszystkie powierzchnie ponownie pokryją się lekką żółtą mgiełką.

Wysuszyłam włosy na słońcu, wiedząc, że prawdopodobnie i one pokryją się żółtym pyłkiem. Starannie nałożyłam makijaż - nie użyłam zbyt wielu kosmetyków, lecz przyjemnie było malować się z myślą o wyjściu gdzie indziej niż do pracy. Trochę cienia na powieki, sporo tuszu na rzęsy, puder i szminka. Potem włożyłam nową bieliznę na randkę. Poczułam się naprawdę szczególnie w tej ciemnoniebieskiej koronce. Obejrzałam się w wysokim stojącym lustrze, sprawdzając efekt. Wyglądałam świetnie! Trzeba przecież dodawać sobie otuchy, prawda?

Strój, który kupiłam w „Ciuszkach Tary", był szafirowy i uszyty z jakiegoś ciężkiego materiału, który pięknie leżał. Włożyłam spodnie, zapięłam zamek i dodałam górę. Był to wiązany bezrękawnik, który ładnie spowijał mój biust. Eksperymentowałam z głębokością dekoltu, aż wreszcie uzyskałam zadowalający wynik, czyli obnażenie sytuujące mój wygląd pomiędzy seksownym a tanim.

Wyjęłam z szafy czarny szal, który Alcide dał mi w zamian za chustę zniszczoną przez Debbie Pelt. Uznałam, że będę potrzebowała tego szala później wieczorem. Wsunęłam na stopy czarne sandałki. Długo dobierałam biżuterię, aż w końcu zdecydowałam się na prosty złoty łańcuszek (należał do babci) i niewyszukane kolczyki na sztyfcie w kształcie kulek.

Ha!

Rozległo się stukanie do frontowych drzwi. Zerknęłam na zegar, trochę zaskoczona, że Quinn zjawia się piętnaście minut wcześniej. Nie słyszałam również jego pikapu. Otworzyłam drzwi, w progu jednak stał nie Quinn, a Eric.

Jestem pewna, że ucieszył się, widząc, jak zaskoczona robię gwałtowny wdech.

Nigdy nie otwierajcie drzwi domu bez sprawdzenia, kto puka. Niech wam się nigdy nie wydaje, że wiecie, kto za nimi stoi. Przecież właśnie po to zainstalowałam wizjery! Ależ jestem głupia. Eric na pewno przyleciał, ponieważ nigdzie nie widziałam żadnego samochodu.

- Mogę wejść? - spytał uprzejmie. Obejrzał mnie od góry do dołu. Oszacowawszy mój wygląd, zdał sobie sprawę, że nie wystroiłam się raczej dla niego. Nie spodobała mu się ta myśl. - Przypuszczam, że spodziewasz się kogoś?

- Prawdę mówiąc, tak, i wolałabym, żebyś pozostał po tamtej stronie drzwi - odparłam.

Cofnęłam się, żeby nie mógł mnie dotknąć.

- Powiedziałaś Pam, że nie chcesz przyjechać do Shreveport - oświadczył. O tak, rozzłościło go to. - Więc jestem i chcę się dowiedzieć, dlaczego nie odpowiadasz na moje wezwanie.

Zwykle jego akcent był ledwie zauważalny, lecz dziś wydawał się znacznie wyraźniejszy.

- Nie miałam czasu - odparłam. - Wychodzę wieczorem.

- No widzę - powiedział spokojniej. - Z kim wychodzisz?

- Czy to jest naprawdę twoja sprawa? - Spojrzałam mu wyzywająco w oczy.

- Oczywiście, że jest. Poczułam się zakłopotana.

- Niby dlaczego? - Odzyskałam nieco pewności siebie.

- Powinnaś być moja - warknął. - Spałem z tobą, dbałem o ciebie i... wspierałem cię finansowo.

- Zapłaciłeś mi tylko kwotę, którą byłeś mi dłużny za usługi, jakie wyświadczyłam - odparłam. - Może spałeś ze mną, ale to było dawno, a w ostatnim czasie w żaden sposób nie okazałeś, że pragniesz to powtórzyć. Jeśli jestem dla ciebie ważna, okazujesz zainteresowanie w naprawdę dziwaczny sposób. Nigdy nie słyszałam o okazywaniu czułości poprzez totalną obojętność połączoną z rozkazami przekazywanymi przez sługusów.

Cóż, wiem, że zdanie było chaotyczne, ale wiem też, że Eric dobrze je zrozumiał.

- Nazwałaś Pam sługusem? - Po jego wargach przemknął cień uśmiechu, szybko jednak wampir na powrót przybrał obrażoną minę. Doskonale zdawałam sobie z sprawę z jego uczuć. - Nie muszę kręcić się wokół ciebie, by okazać ci zainteresowanie. Jestem szeryfem. A ty... ty jesteś w mojej świcie.

Poczułam, że opada mi szczęka i rozdziawiam usta, lecz nie mogłam tego powstrzymać. Babcia zawsze w takich momentach wytykała mi, żebym uważała, bo „mucha mi wleci", i teraz poczułam, że może mi „wlecieć" całkiem spore stadko much.

- W twojej świcie? - zdołałam wybełkotać. - No cóż, mam w nosie ciebie i twoją świtę! Nie będziesz mi mówił, co mam robić!

- Masz obowiązek jechać ze mną na konferencję - upierał się Eric, po czym zacisnął usta, a oczy mu zapłonęły. - Właśnie dlatego wezwałem cię do Shreveport. Chciałem omówić z tobą dzień podróży i inne kwestie.

- Nie mam żadnych obowiązków wobec ciebie i nie zamierzam nigdzie z tobą jechać. Uprzedził cię ktoś wyższy rangą, koleś.

- Koleś? Koleś?!

Gdyby w tym momencie Quinn nie zatrzymał auta przed moim domem, zapewne moja sytuacja stałaby się naprawdę trudna. Quinn nie przyjechał pikapem, lecz lincolnem continentalem. Na myśl o naszej podróży tym dużym samochodem poczułam chwilę zwykłej snobistycznej przyjemności. Wybrałam wprawdzie kostium ze spodniami przynajmniej częściowo dlatego, że spodziewałam się jazdy pikapem, do którego trudno się wsiada, teraz jednak cieszyłam się perspektywą wślizgnięcia się do luksusowej limuzyny. Quinn przeszedł przez trawnik i wspiął się na ganek zgrabnie i szybko. Wyraźnie się nie śpieszył, a jednak nagle zjawił się przede mną i już uśmiechałam się do niego. Wyglądał świetnie. Miał na sobie ciemnoszary garnitur, ciemnofioletową koszulę oraz dwukolorowy krawat w tureckie wzory. Nosił jeden kolczyk, prostą złotą obręcz.

Eric wysunął kły.

- Witaj, Ericu - zagaił spokojnie Quinn. Pod wpływem jego głębokiego głosu po plecach przebiegły mi ciarki. - Sookie, wyglądasz tak apetycznie, że mógłbym cię zjeść.

Posłał mi uśmiech, który wywołał u mnie kolejną falę dreszczy, tym razem nie tylko na plecach. Jeszcze jakiś czas temu nie uwierzyłabym komuś, kto by mi wmawiał, że w obecności Erica będę umiała uważać innego mężczyznę za pociągającego. Myliłabym się.

- Ty również wyglądasz bardzo fajnie - odparłam, usiłując nie szczerzyć zębów jak idiotka.

Nie powinnam aż tak się ślinić na jego widok.

- Quinn, co nagadałeś Sookie? - warknął wampir.

Dwóch wysokich mężczyzn popatrzyło na siebie twardo. Nie sądziłam, żebym była jedynym źródłem ich animozji. Znaleźli sobie pretekst, by teraz mierzyć się wzrokiem. Jednakże przyczyny na pewno były głębsze.

- Powiedziałem Sookie - odparł beznamiętnie Quinn - że królowa potrzebuje jej usług podczas konferencji i że wezwanie królowej anuluje twoje.

- Od kiedy królowa wydaje rozkazy przez zmiennokształtnych? - spytał Eric. W jego tonie dało się słyszeć pogardę.

- Odkąd ten konkretny zmiennokształtny wykonał pewną niezwykle dla niej ważną usługę biznesową - odparował bez wahania mój nowy mężczyzna. - Pan Cataliades podsunął Jej Wysokości myśl, że mogę być dla niej użyteczny w sprawach dyplomatycznych, a moi wspólnicy chętnie zgodzili się przejąć część należących do mnie obowiązków, abym skupił się na działalności dla królowej.

Nie byłam pewna, czy nadążam, ale rozumiałam ogólny sens jego odpowiedzi.

Eric był rozsierdzony, że tak powiem, wykorzystując wyraz z mojego kalendarza ze słowem na każdy dzień. Wydawał się tak wściekły, że z jego oczu niemal strzelały iskry.

- Ta kobieta była moja i będzie moja! - obwieścił stanowczym tonem, toteż o mało nie obróciłam się, by sprawdzić, czy nie mam na pośladku wypalonego piętna.

Quinn przeniósł na mnie spojrzenie.

- Kochanie, należysz do niego? - spytał.

- Nie - odrzekłam.

- W takim razie jedźmy obejrzeć przedstawienie - podsumował Quinn.

Nie wydawał się przerażony ani nawet zmartwiony. Zadałam sobie pytanie, czy mam do czynienia z prawdziwą reakcją? A może tylko udawał? Tak czy owak, jego zachowanie mocno mi zaimponowało.

W drodze do samochodu Quinna musiałam przejść obok wampira. Zerknęłam na niego, bo nie mogłam się powstrzymać. Przebywanie blisko tak bardzo rozzłoszczonego Erica nie wydawało się bezpieczne i wiedziałam, że powinnam mieć się przed nim na baczności. Gdy chodziło o poważne sprawy, szeryf Piątej Strefy rzadko się wściekał, a fakt, że królowa Luizjany - jego królowa - rości sobie do mnie prawa, był sprawą bardzo poważną. Moja randka z Quinnem również stawała mu kością w gardle; cóż, będzie się musiał z tym pogodzić.

Kiedy siedzieliśmy w aucie, przypięci pasami, Quinn z wprawą wycofał lincolna, by wrócić na Hummingbird Road. Zrobiłam wydech, powoli i ostrożnie. Minęło kilka minut, zanim się uspokoiłam. Stopniowo rozluźniłam zaciśnięte palce. Po chwili uświadomiłam sobie, że milczenie zaczyna mi ciążyć. Otrząsnęłam się.

- Często bywasz w teatrach podczas swoich podróży? - spytałam, usiłując zagaić rozmowę.

Roześmiał się i przez moment jego wspaniały, niski rechot wypełniał pojazd.

- Tak - przyznał. - Chodzę do kina, do teatru i na mecze. Lubię oglądać różne przykłady działalności ludzkiej. Telewizor włączam znacznie rzadziej. Wolę opuścić pokój hotelowy lub wynajęte mieszkanie i przyjrzeć się poczynaniom ludzi lub nawet brać udział w różnych rodzajach aktywności.

- Więc tańczysz?

Obrzucił mnie szybkim spojrzeniem.

- Tańczę. Uśmiechnęłam się.

- Ja też lubię tańczyć. - I faktycznie byłam całkiem niezłą tancerką, chociaż rzadko miewałam okazję poćwiczyć. - Niezbyt dobrze śpiewam - przyznałam się - ale tańczyć bardzo, bardzo lubię.

- Zapowiada się obiecująco.

Pomyślałam, że najpierw musi nam się udać dzisiejszy wieczór, a dopiero później możemy zacząć się umawiać na randki z tańcami, ale przynajmniej teraz wiedzieliśmy, że istnieje coś, co nam obojgu sprawia przyjemność.

- Lubię też kino - ciągnęłam. - Natomiast prawdziwego zawodowego meczu nigdy nie oglądałam na żywo, jedynie rozgrywki w naszej szkole. Ale szkolne rozgrywki mamy naprawdę niezłe, więc często bywam na meczach futbolowych, a także koszykówki i w bejsbola... Chodzę na wszystkie, jeżeli tylko mam wolny dzień.

- Uprawiałaś sport w szkole? - zainteresował się.

Potwierdziłam, że grałam kiedyś w softball, a on powiedział mi, że grał w koszykówkę, co, zważywszy na jego wzrost, bynajmniej mnie nie zaskoczyło.

Z Quinnem gawędziło się łatwo i przyjemnie. Słuchał, kiedy mówiłam. Dobrze prowadził samochód; przynajmniej nie obrzucał innych kierowców przekleństwami jak mój brat. Jason za kierownicą bywa niecierpliwy.

Z lękiem czekałam na zmianę tematu, na... ten konkretny - na pewno wiecie, co mam na myśli. Chodzi mi o moment, w którym mój facet nagle zwierzy mi się z czegoś, czego nie będę w stanie strawić, ujawni na przykład, że jest rasistą lub homofobem, przyzna, że nigdy nie poślubi nikogo poza baptystką (dziewczyną z Południa, brunetką, biegaczką maratonów i tym podobne; wstawić właściwe), opowie o dzieciach, które ma z pierwszymi trzema żonami, opisze masochistyczne zamiłowanie do klapsów na goły tyłek albo zda relację z sadystycznych zapędów z wczesnej młodości, gdy pompował powietrze w żaby lub torturował koty. Po takiej wypowiedzi, niezależnie od tego, jak świetnie się bawimy, wiemy, że ten związek nie ma szans. Ja zresztą miałam jeszcze gorzej - nie musiałam czekać, aż facet sam mi coś wyzna, gdyż wszystkie jego grzeszki czy słabości mogłam wyczytać wprost z jego głowy, i to już nawet przed pierwszą randką.

Dlatego nie spotykam się ze zwykłymi mężczyznami, a i oni za mną nie przepadają. Nawet jeśli nie przyznają się do tego, nie mają ochoty umawiać się z dziewczyną, która dokładnie wie, jak często się onanizują, kiedy pożądają innej kobiety albo że w dzieciństwie zastanawiali się, jak wygląda bez ubrania ich nauczycielka.

Kiedy zaparkowaliśmy naprzeciwko teatru Strand, Quinn wysiadł, obszedł auto i otworzył drzwiczki od mojej strony, a gdy wysiadłam, chwycił mnie za rękę. Potem razem przeszliśmy na drugą stronę ulicy. Podobało mi się, że jest taki uprzejmy.

Do teatru wchodziło mnóstwo osób i chyba wszyscy patrzyli na Quinna. Cóż, łysol tak wysoki jak Quinn bez wątpienia przyciąga spojrzenia i budzi zainteresowanie. Próbowałam nie myśleć o jego dłoni, która była bardzo duża, bardzo ciepła i całkowicie sucha.

- Wszyscy na ciebie patrzą - zauważył, wyjmując bilety z kieszeni, a ja zacisnęłam usta, usiłując nie wybuchnąć śmiechem.

- Och, nie sądzę - odparłam.

- Z jakiego innego powodu mieliby się nam przypatrywać?

- Gapią się na ciebie - odparłam.

Roześmiał się głośno tym cudownym głębokim śmiechem, od którego cała drżałam.

Mieliśmy bardzo dobre miejsca, w samym środku rzędu i niezbyt daleko od sceny. Gdy Quinn usiadł, zadałam sobie pytanie, czy ludzie na miejscach za nim cokolwiek widzą. Przejrzałam program i natychmiast odkryłam, że nie rozpoznaję nazwiska żadnego z występujących w przedstawieniu aktorów, po czym od razu uznałam, że wcale mi to nie przeszkadza. Zerknęłam na Quinna, który pożerał mnie wzrokiem. Poczułam, że się rumienię i twarz mi płonie. Złożyłam czarny szal i położyłam go sobie na kolanach, a wtedy nagie zapragnęłam podciągnąć wyżej górę stroju, by zakryć każdy centymetr dekoltu.

- Bez wątpienia patrzą na ciebie - upierał się mój towarzysz.

Uśmiechnął się do mnie. Pochyliłam głowę. Byłam zadowolona, lecz równocześnie onieśmielona.

Wielu z was na pewno widziało kiedyś komedię Producenci, nie muszę więc opisywać akcji, powiem tylko, że sztuka ta opowiada o łatwowiernych ludziach i uroczych. łotrach. I jest bardzo zabawna. Przez cały czas świetnie się bawiłam. Wspaniale było patrzeć na aktorów, którzy grali naprawdę doskonale. Występujący gościnnie gwiazdor, którego starsze osoby na widowni wyraźnie znały, odegrał główną rolę naprawdę brawurowo. Quinn śmiał się wraz ze mną, a po antrakcie znowu wziął mnie za rękę. Moje palce całkiem naturalnie zacisnęły się wokół jego i ten kontakt wcale mnie już nie peszył.

Następna godzina przemknęła niezauważenie i nagle sztuka się skończyła. Wstaliśmy wraz z innymi widzami, chociaż wiedzieliśmy, że droga do wyjścia zajmie nam sporo czasu. Quinn podniósł mój szal i przytrzymał go dla mnie, czekając, aż się okryję. Było mu przykro, że zasłaniam swoje wdzięki, o czym dowiedziałam się bezpośrednio z jego myśli.

- Dziękuję ci - powiedziałam, ciągnąc go za rękaw, by mieć pewność, że na mnie patrzy. Chciałam, żeby wiedział, jak bardzo poważnym tonem mówię. - Było po prostu cudownie.

- Mnie także się podobało. Może teraz coś zjemy?

- W porządku - odrzekłam po chwili.

- Musiałaś się zastanowić nad odpowiedzią?

Przez głowę rzeczywiście przemknęło mi szereg myśli dotyczących różnych kwestii. Gdybym musiała je wymienić jednym ciągiem, zabrzmiałoby to mniej więcej tak: ,,Quinn chyba naprawdę dobrze się bawi, w przeciwnym razie nie zaprosiłby mnie na kolację, by spędzić ze mną więcej czasu dziś wieczorem. Jutro muszę wstać i jechać do pracy, ale przecież nie chciałabym przepuścić takiej okazji. Jeśli będziemy jedli kolację, muszę uważać, żeby niczym nie oblać sobie nowego stroju. Czy mam prawo pozwolić mu wydać na siebie jeszcze więcej pieniędzy, skoro bilety do teatru były takie drogie?".

- Och, musiałam policzyć kalorie - mruknęłam, klepiąc się po pośladkach.

- Wyglądasz doskonale... i z przodu, i z tyłu - stwierdził Quinn, a ja przez chwilę rozkoszowałam się widokiem jego ciepłego spojrzenia.

Wiedziałam, że jestem krąglejsza niż kobiety idealne. A słyszałam kiedyś, jak Holly mówiła Danielle, że osoby, które noszą ubrania w rozmiarze większym niż osiem, wyglądają jak obrzydliwe wieloryby. Ponieważ jedynie w najszczęśliwsze dni potrafiłam wbić się w ósemkę, przez całe trzy minuty czułam się dość żałośnie. Opowiedziałabym o tej rozmowie Quinnowi, gdybym nie była pewna, czy nie dopraszam się w ten sposób o komplement.

- Pozwól, że zapłacę rachunek w restauracji - bąknęłam.

- Z całym szacunkiem dla twojej dumy muszę odmówić. Ja zapłacę.

Popatrzył mi prosto w oczy, chcąc mieć pewność, że dobrze go zrozumiałam.

Rozmawiając, wyszliśmy na chodnik. Zaskoczona nieustępliwością Quinna nie wiedziałam, jak zareagować. Z jednej strony czułam ulgę, muszę bowiem bardzo ostrożnie wydawać pieniądze. Z drugiej strony, wiedziałam, że dobrze zrobiłam, proponując, i że czułabym się lepiej, gdyby mój towarzysz zaakceptował moją ofertę.

- Wiesz, że nie próbuję cię obrazić, prawda? - powiedziałam.

- Rozumiem, że ty również nie czujesz się obrażona. Podniosłam wzrok i spojrzałam niepewnie na Quinna, widziałam jednak, że jest absolutnie poważny.

- Naprawdę doceniam twoją propozycję, ale to ja zaprosiłem ciebie, więc ja ponoszę wszelkie koszty naszej randki.

- A gdybym to ja zaprosiła ciebie? Przybrał ponurą minę.

- Wtedy musiałbym dziś wieczorem rozsiąść się wygodnie i pozwolić ci na podejmowanie wszystkich decyzji - odparował.

Przyznał to niechętnie, a jednak. Popatrzyłam w bok i się uśmiechnęłam.

Samochody opuszczały szybko parking, jeden za drugim. Ponieważ wychodziliśmy z teatru prawie ostatni, auto Quinna wyglądało nieco samotnie w drugim rzędzie. Nieoczekiwanie poczułam niepokój. Gdzieś w pobliżu czaiło się zło, ktoś miał wobec nas złe intencje. Opuściliśmy chodnik i przeszliśmy przez ulicę, kierując się ku parkingowi. Chwyciłam Quinna za ramię, a potem puściłam je, żebyśmy mieli oboje wolne ręce na wypadek konieczności działania.

- Coś jest nie tak - szepnęłam.

Quinn zaczął się z uwagą rozglądać po okolicy. Lewą ręką rozpiął guziki marynarki, by ułatwić sobie wszelkie konieczne ruchy. Palce zacisnął w pięści. Jako że był mężczyzną o wielkim instynkcie opiekuńczym, stanął przede mną, osłaniając mnie.

Więc oczywiście atak nastąpił... z tyłu.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Jakieś zwierzę, poruszające się tak szybko, że niezbyt dobrze je widziałam, pchnęło mnie na Quinna, który potknął się i musiał zrobić krok do przodu. Zanim mój opiekun zdążył się obrócić, znalazłam się na ziemi, a nade mną pochylał się warczący pół człowiek, pół wilk. Sekundę później nie wiadomo skąd wyłonił się drugi wilkołak i skoczył Quinnowi na plecy.

Stworzenie, które przyciskało mnie do ziemi, dopiero niedawno stało się półwilkołakiem - było bardzo młode, ugryzione prawdopodobnie nie dawniej niż w ciągu ostatnich trzech tygodni. Istota była tak niecierpliwa, że zaatakowała mnie przed końcem częściowej przemiany powrotnej dostępnej dla ugryzionych wilkołaków. Twarz tego osobnika ciągle pozostawała wydłużonym pyskiem, nawet kiedy próbował mnie dusić. Wiedziałam, że nigdy nie przybierze pięknej wilczej formy pełnokrwistego wilkołaka. Został ugryziony, nie był wilkołakiem z urodzenia. Nadal miał ręce i nogi, lecz jego ciało pokrywała sierść, a na karku zamiast ludzkiej głowy tkwił wilczy, dziki, jak u pełnokrwistego.

Drapałam wilkołaka po rękach, które brutalnie zaciskały się na mojej szyi. Nie założyłam dziś wieczorem srebrnego łańcuszka, zdecydowałam bowiem, że byłoby to w złym guście, skoro spotykam się ze zmiennokształtnym. A teraz - jak pomyślałam sobie w nagłym olśnieniu - zły gust mógł mi uratować życie. Była to zresztą ostatnia spójna myśl, jaka przemknęła mi przez głowę.

Wilkołak siedział na mnie okrakiem, toteż ostro uniosłam kolana, usiłując kopnąć go mocno, by poluźnił uścisk. Kilku przechodniów krzyczało w trwodze, a po chwili usłyszałam wyższy, bardziej przenikliwy wrzask osobnika, który napadł na Quinna. Równocześnie zobaczyłam, jak ów wilkołak przelatuje w górze, jakby został wystrzelony z armaty. Potem wielka dłoń złapała mojego napastnika za kark i uniosła go w powietrze. Niestety, półbestia nadal trzymała w łapach moją szyję, więc i ja zaczęłam unosić się nad chodnik, a gardło bolało mnie coraz bardziej, wilkołak bowiem ani myślał mnie puścić.

Quinn na pewno dostrzegł, w jak rozpaczliwej jestem sytuacji, ponieważ bez wahania trzasnął półzwierzę wolną ręką tak mocno, że głowa wilkołaka zakołysała się w tył, a jego samego cios kompletnie wytrącił z równowagi i oszołomił, toteż natychmiast zdjął ręce z mojej szyi.

Wtedy Quinn złapał go za ramiona i odepchnął. Młody wilkołak, właściwie chłopiec, wylądował na chodniku i leżał bez ruchu.

- Sookie - powiedział Quinn zasapanym głosem.

Usiłowałam zaczerpnąć tchu, miałam jednak trudności z dostatecznym otwarciem ust i wciągnięciem tlenu przez straszliwie zaciśnięte gardło. Dotarł do mnie odgłos syreny policyjnej i poczułam ogromną wdzięczność. Quinn objął mnie ramieniem i podtrzymywał. W końcu udało mi się przełknąć haust powietrza, które smakowało cudownie, wręcz rozkosznie.

- Oddychasz? - spytał. Zmusiłam się i kiwnęłam głową.

- Nie masz złamanej żadnej chrząstki w gardle? Próbowałam unieść rękę do szyi, ale odkryłam, że straciłam czucie w ramieniu i nie mogę.

Twarz Quinna pojawiła się tuż przede mną i w przyćmionym świetle narożnej latarni widziałam, że jest poruszony.

- Pozabijam ich, jeśli cię skrzywdzili! - ryknął i w tamtej chwili oświadczenie to zabrzmiało dla mnie naprawdę cudownie.

- Ugryziony - wychrypiałam niezrozumiale, a Quinn popatrzył na mnie z przerażeniem, po czym zaczął mnie oglądać i oklepywać dłońmi, szukając śladu. - Nie mnie - uściśliłam. - Oni zostali ugryzieni. Nie urodzili się jako wilkołaki. - Wessałam wielki haust powietrza. - I może byli naćpani - dodałam.

Widziałam, że zrozumiał.

Dla mnie było to jedyne sensowne wytłumaczenie ich szaleńczego zachowania.

Podszedł do mnie pośpiesznie przysadzisty czarnoskóry funkcjonariusz z policyjnego patrolu.

- Potrzebujemy karetkę w pobliże Strand - mówił przez ramię do kogoś za sobą.

Jak się okazało, mówił do radia. Potrząsnęłam głową.

- Trzeba wezwać dla pani ambulans - upierał się. - Tamta dziewczyna powiedziała mi, że mężczyzna, który na panią napadł, usiłował panią udusić.

- Nic mi nie jest - odparłam zgrzytliwie. Gardło strasznie mnie bolało.

- Pan jest z tą panią? - spytał policjant Quinna. Kiedy się odwracał, w błysku światła zobaczyłam jego plakietkę. Dostrzegłam tylko fragment nazwiska, które prawdopodobnie brzmiało Boling.

- Tak - przyznał mój towarzysz.

- I pan... hmm, pan... przegonił tych smarkaczy?

- Tak.

W tym momencie zbliżył się do nas partner Bolinga, który wyglądał jak biała wersja tamtego. Popatrzył na Quinna z niejaką rezerwą, a potem przyjrzał się napastnikom, którzy byli obecnie „zwykłymi" istotami ludzkimi, gdyż udało im się dokończyć przemianę przed przyjazdem policji. Byli oczywiście nadzy.

- Ten ma złamaną nogę - powiedział biały funkcjonariusz. - A ten drugi skarży się na zwichnięte ramię.

Boling wzruszył ramionami.

- Zasłużyli sobie na to.

Może ponosiła mnie wyobraźnia, ale miałam wrażenie, że i on patrzy teraz z respektem na mojego przyjaciela.

- Dostali więcej, niż się spodziewali - stwierdził obojętnie jego partner. - Proszę pana, zna pan te dzieciaki?

Kiwnął głową w stronę dwóch nastolatków, badanych teraz przez kolejnego funkcjonariusza, który przyjechał innym wozem. Ten policjant był młodszy i cechował się bardziej atletyczną budową. Chłopcy opierali się o siebie i wyglądali na ogłuszonych.

- Nigdy wcześniej ich nie widziałem - odrzekł Quinn. - A ty, kochanie? - Popatrzył na mnie pytająco.

Pokręciłam głową. Czułam się na tyle lepiej, że zaczęło mi być nieprzyjemnie na ziemi. Chciałam wstać i powiedziałam o tym Quinnowi. Zanim funkcjonariusze policji zdołali ponownie mi powiedzieć, że powinnam poczekać na karetkę, mój towarzysz pomógł mi stanąć na nogi, starając się sprawiać jak najmniejszy ból.

Spojrzałam w dół, na mój piękny, nowy strój. Był strasznie brudny.

- Jak wygląda z tyłu? - spytałam Quinna i usłyszałam we własnym głosie strach.

Odwróciłam się plecami do przyjaciela i z niepokojem patrzyłam na niego przez ramię. Quinn wydawał się trochę zaskoczony, lecz sumiennie spełnił moją prośbę i dokładnie obejrzał tył mojego ubrania.

- Nie jest podarty - poinformował mnie. - Chociaż w jednym czy dwóch miejscach być może materiał trochę się otarł o chodnik.

Rozpłakałam się. Prawdopodobnie i tak zaczęłabym płakać, ponieważ przeżyłam straszliwy wstrząs i buzowała we mnie adrenalina, lecz znalazłam sobie naprawdę dobry moment na szloch. Policjanci stawali się coraz bardziej dobrotliwi, im dłużej łkałam, a w dodatku Quinn przyciągnął mnie do siebie i objął. Wsparłam policzek o jego pierś i słuchałam bicia serca, aż przestałam szlochać. Opadło ze mnie zdenerwowanie wywołane napaścią, a równocześnie rozbroiłam funkcjonariuszy, chociaż wiedziałam, że wciąż zastanawiają się nad niewiarygodną siłą Quinna.

Policjant, który pochylał się nad jednym z napastników, tym, którym rzucił Quinn, zawołał coś do nas. Nasi dwaj patrolowi poszli do niego, a my na krótko zostaliśmy sami.

- Bardzo inteligentnie - mruknął mi w ucho mój towarzysz.

- Hmm... - odparłam, tuląc się do niego. Objął mnie mocniej.

- Jak będziemy się tak kleili, trzeba będzie przeprosić funkcjonariuszy i poszukać jakiegoś odludnego pomieszczenia - wyszeptał.

- Wybacz - powiedziałam i nieznacznie się odsunęłam, po czym popatrzyłam na niego. - Kto ich twoim zdaniem wynajął?

Jeśli był zaskoczony, że się nad tym zastanawiam, nie wyczytałam tego z jego umysłu. Łzy i smutek, który czułam, dodatkowo utrudniały mi odczytanie jego myśli.

- Wierz mi, że na pewno zamierzam się tego dowiedzieć - odparł. - Jak twoje gardło?

- Boli - przyznałam chrypliwym głosem. - Ale wiem, że tak naprawdę nic mi nie dolega. I nie mam ubezpieczenia zdrowotnego - dodałam. - Dlatego nie chcę jechać do szpitala. To byłaby strata czasu i pieniędzy.

- Więc nie pojedziemy.

Pochylił się i pocałował mnie w policzek. Odwróciłam ku niemu twarz i jego następny całus wylądował w idealnie właściwym miejscu. Po pierwszych delikatnych muśnięciach zaczęliśmy się całować na poważnie i namiętnie. W obojgu nas szalały adrenalina i inne hormony.

Czyjeś chrząknięcie przywróciło mnie do teraźniejszości tak skutecznie, jak gdyby funkcjonariusz Boling wylał na nas wiadro zimnej wody. Odsunęłam się lekko i ponownie wtuliłam twarz w pierś Quinna. Wiedziałam, że przez minutę czy dwie nie mogę odstąpić od niego całkowicie, ponieważ jego podniecenie miało bardzo realny wymiar. Chociaż okoliczności nie sprzyjały takiej ocenie, byłam pewna, że natura wyposażyła Quinna bardzo przyzwoicie. Musiałam naprawdę nad sobą panować, by oprzeć się potrzebie otarcia się ciałem o jego wzwiedziony członek. Wiedziałam, że nie powinnam robić tego przy ludziach, jednak sam pomysł ogromnie poprawił mi humor. Miałam ochotę psocić. I trochę pofiglować. Bardzo pofiglować. Wspólny udział w tej gehennie prawdopodobnie niezwykle nas do siebie zbliżył, bardziej niż cztery zwykłe randki.

- Ma pan do nas inne pytania, panie policjancie? - spytał Quinn tonem, który nie świadczył o jego opanowaniu.

- Tak, proszę pana, jeśli możecie państwo pojechać na posterunek, będziemy chcieli spisać wasze zeznania. Przesłucha państwa detektyw Coughlin, podczas gdy my odwieziemy więźniów do szpitala.

- Dobrze, ale czy musimy jechać jeszcze dziś wieczorem? Moja przyjaciółka powinna odpocząć, jest wyczerpana. Doznała szoku.

- To nie potrwa długo - skłamał funkcjonariusz. - Na pewno nigdy przedtem nie widzieliście państwo tych dwóch chuliganów? Pytam, bo atak wygląda na bardzo osobisty. Wybaczcie, że to mówię.

- Żadne z nas ich nie zna.

- A pani nadal nie chce skorzystać z pomocy medycznej? Pokręciłam głową.

- No cóż, dobrze zatem, proszę państwa. Mam nadzieję, że nie będziecie mieli więcej kłopotów.

- Dziękuję, że przyjechaliście tak szybko - wtrąciłam i odwróciłam lekko głowę, chcąc spojrzeć funkcjonariuszowi Bolingowi w oczy.

Patrzył na mnie z troską, a z jego myśli wyczytałam, że martwi się o moje bezpieczeństwo, skoro przebywam w towarzystwie tak gwałtownego mężczyzny jak Quinn, człowieka, który potrafi odrzucić dwóch młokosów na odległość kilku metrów. Nie wiedział, a ja miałam nadzieję, że nigdy się nie dowie, że atak rzeczywiście miał podłoże osobiste. Na pewno nie był przypadkowy.

Pojechaliśmy na posterunek wozem policyjnym. Nie miałam pojęcia, co funkcjonariusze myślą, lecz partner Bolinga zapewnił nas, że odstawią nas potem do auta Quinna, więc po prostu poddaliśmy się biegowi zdarzeń. Może nie chcieli dać nam sposobności na uzgodnienie zeznań i z tego względu nie zamierzali zostawiać na samych. Jeśli tak, nie wiem dlaczego. W mojej opinii ich podejrzenia mogła wzbudzić tylko jedna rzecz - gabaryty Quinna i jego biegłość w sztukach walk, dzięki czemu tak łatwo odparł napastników.

Zanim funkcjonariusz usiadł za kierownicą, byliśmy przez kilka sekund sami.

- Jeśli pomyślisz coś do mnie, usłyszę cię - powiedziałam szybko. - Zrób to, gdy będziesz chciał mnie pilnie o czymś powiadomić.

- Bardzo dogodny dar - zauważył.

Przemoc, której musiał się dopuścić, najwyraźniej uwolniła w nim nowe, nieznane mi emocje. Musnął kciukiem moją dłoń. Myślał o tym, że chciałby spędzić ze mną teraz trzydzieści minut w łóżku. Albo chociaż piętnaście; cholera, nawet dziesięć, nawet na tylnym siedzeniu samochodu, byłoby fantastycznie! Próbowałam się nie roześmiać, lecz nie potrafiłam się powstrzymać. A kiedy Quinn zdał sobie sprawę, jak wyraźnie „usłyszałam" słowa, które pomyślał, potrząsnął głową ze smutnym uśmiechem.

„Musimy gdzieś potem pójść" - pomyślał powoli i wyraźnie.

Miałam nadzieję, że nie zamierzał wynająć pokoju w hotelu lub zabrać mnie do swojego mieszkania, gdzie uprawialibyśmy seks, bo chociaż Quinn bardzo mi się podobał i niesamowicie mnie pociągał, nie planowałam iść z nim dziś do łóżka. Tak naprawdę jednak w jego myślach nie było pożądania, toteż byłam przekonana, że jego cel jest inny. Skinęłam głową.

„Więc nie zmęcz się za bardzo" - dodał.

Ponownie kiwnęłam głową. Nie miałam pewności, w jaki sposób powinnam otrząsnąć się ze zmęczenia, ale postanowiłam, że spróbuję zgromadzić trochę energii.

Posterunek policji wyglądał niemal dokładnie tak, jak się spodziewałam. Chociaż Shreveport nie jest zbyt dużym miastem, dochodzi w nim do sporej liczby przestępstw.

Przez jakiś czas nikt się nami nie interesował, aż funkcjonariusze, którzy byli na miejscu napaści, poinformowali o wszystkim tych w budynku, a wtedy niektórzy obrzucili spojrzeniami Quinna, paru zaś dyskretnie szacowało go spojrzeniem. Wyglądał naprawdę potężnie, więc bez trudu uwierzyli, że potrafił pokonać dwóch bandytów. Jednakże, z drugiej strony, świadkowie wspominali o dziwnych zdarzeniach, do których doszło podczas napaści... I wtedy mój wzrok przyciągnęła znajoma, ogorzała twarz. O rany!

- Detektyw Coughlin - bąknęłam, przypominając sobie teraz, dlaczego jego nazwisko zabrzmiało tak swojsko.

- Panna Stackhouse - odwzajemnił się tonem równie pozbawionym entuzjazmu jak mój. - Co pani tu robi?

- Zostaliśmy napadnięci - wyjaśniłam.

- Ostatnio, gdy panią spotkałem, była pani zaręczona z Alcide'em Herveaux i właśnie znaleźliście jedne z najbardziej szokujących zwłok, jakie kiedykolwiek widziałem - powiedział bez wahania.

Jego brzuch wyglądał na jeszcze większy niż kilka miesięcy temu, czyli wówczas, gdy spotkałam detektywa na miejscu zbrodni tutaj, w Shreveport. Jak wielu mężczyzn z nieproporcjonalnie wielkim w stosunku do sylwetki brzuszyskiem nosił spodnie (w jego przypadku khaki) zapięte na guziki poniżej, że tak powiem, zwisu. Jego koszula była w szerokie paski, niebieskie i białe, i wyglądała jak namiot wiszący nad ubitą ziemią.

Skinęłam głową. Nie miałam zupełnie nic do powiedzenia.

- Pan Herveaux jakoś sobie radzi po stracie ojca?

Ciało Jacksona Herveaux zostało znalezione na wpół zanurzone w starym silosie wypełnionym wodą na dawnej farmie należącej do rodziny. Chociaż w gazecie dość oględnie wspomniano o pewnych niezwykłych obrażeniach, można się było domyślić, że w niektórych miejscach ciało ogryzły do kości dzikie zwierzęta. Pojawiła się teoria, że Herveaux senior wpadł do zbiornika i złamał nogę, uderzając o dno. Zdołał podciągnąć się do krawędzi i częściowo nawet wyczołgał się na zewnątrz, niestety, w tym momencie stracił przytomność. Teoria głosiła, że skoro nikt nie wiedział o jego wizycie na farmie, nikt też nie przyszedł mu z pomocą i mężczyzna umarł całkiem sam.

W rzeczywistości świadkami zgonu Jacksona było mnóstwo osób, cały tłum, między innymi ja i towarzyszący mi dziś mężczyzna.

- Nie rozmawiałam z Alcide'em, odkąd znaleziono jego ojca - odparłam zgodnie z prawdą.

- Mój Boże, naprawdę mi przykro, że państwu nie wyszło - oznajmił Coughlin, udając, że nie widzi stojącego obok mnie Quinna. - Stanowiliście naprawdę ładną parę.

- Sookie nie jest obojętne, z kim się spotyka - zauważył Quinn.

Uśmiechnęłam się do niego, a on odwzajemnił mi się tym samym. Potrafił wykonywać same właściwe ruchy.

- No dobrze, więc może wejdzie pani do mnie na minutę, panno Stackhouse, spiszemy pani opowieść, a później będziecie mogli państwo odejść.

Ręka Quinna zacisnęła się na chwilę na mojej. Mój przyjaciel ostrzegał mnie. Hmm, czekajcie, kto z nas dwojga jest telepatą, on czy ja? Również ścisnęłam jego dłoń. Byłam absolutnie świadoma, że detektyw Coughlin obwinia mnie za... coś i ze wszystkich sił postara się odkryć moją potencjalną winę. A przecież tak naprawdę za nic nie ponosiłam winy.

Byliśmy celem, wywnioskowałam to z myśli napastników. Ale dlaczego?

Detektyw Coughlin poprowadził mnie do stanowiska w pomieszczeniu pełnym biurek i wyłowił z szuflady formularz. W sali wrzała praca. Choć, przy niektórych biurkach nikt nie siedział, a ich puste blaty jakby mówiły: „koniec roboty na dziś", to funkcjonariusze przy innych wyglądali na bardzo zajętych. Sporo osób wchodziło i wychodziło z pomieszczenia, a dwa miejsca od Coughlina jakiś młodszy detektyw o króciutkich, bardzo jasnych włosach coś pilnie pisał na klawiaturze komputera. Już wcześniej postanowiłam zachować ostrożność, więc „otworzyłam umysł" i stąd wiedziałam, że blondyn zerka na mnie, ilekroć patrzyłam w inną stronę. Wiedziałam też, że w tamtym miejscu posadził go detektyw Coughlin lub przynajmniej polecił mu obserwować mnie, dopóki będę w sali.

Spojrzałam tamtemu prosto w oczy. Szok rozpoznania był wzajemny. Tak, nie miałam cienia wątpliwości, widziałam tego mężczyznę na krwawych wyborach przywódcy stada. Był wilkołakiem. Właśnie on pełnił funkcję sekundanta Patricka Furnana. To właśnie jego przyłapałam na oszustwie! Maria - Star mówiła mi, że stado za karę ogoliło mu głowę. Chociaż jego kandydat wygrał, karę na sekundancie wykonano, toteż teraz jego włosy dopiero odrastały. Nienawidził mnie z pasją człowieka winnego. Teraz na wpół zerwał się z krzesła, gdyż w pierwszym odruchu chciał podejść i stłuc mnie na kwaśne jabłko, kiedy jednak obejrzał mnie sobie i odkrył, że już go ktoś ubiegł i mnie pobił, uśmiechnął się tylko z wyższością.

- Czy to jest pański partner? - spytałam detektywa Coughlina.

- Co takiego? - Wpatrywał się do tej pory w ekran komputera przez okulary do czytania, teraz więc rzucił okiem na młodszego mężczyznę, po czym przeniósł wzrok z powrotem na mnie. - Tak, to mój nowy partner. Facet, z którym byłem na ostatnim miejscu zbrodni, czyli tam gdzie widziałem panią poprzednio, w ubiegłym miesiącu przeszedł na emeryturę.

- Jak się nazywa...? To znaczy pański nowy partner?

- Dlaczego? Czyżby była pani nim zainteresowana? Nie potrafi się pani zdecydować na jednego mężczyznę, panno Stackhouse?

Gdybym była wampirzycą, mogłabym oczarować go i zmusić do odpowiedzi, a gdybym była naprawdę zręczną wampirzycą, nawet nie domyśliłby się mojej manipulacji.

- Jest raczej tak, że oni nie mogą zdecydować się na mnie, detektywie Coughlin - odparowałam, a on obrzucił mnie zaciekawionym spojrzeniem.

Machnął ręką w stronę blondyna.

- To Cal. Cal Myers.

Najwyraźniej wyjął właściwy formularz, ponieważ sekundę później zaczął mnie znowu wypytywać o incydent, a ja odpowiadałam na jego pytania z autentyczną obojętnością. Byłam niemal całkowicie szczera, bo akurat tym razem miałam bardzo niewiele do ukrycia.

- Naprawdę się zastanawiam - powiedziałam, kiedy skończyliśmy - czy wzięli wcześniej narkotyki.

- Dużo pani wie o narkotykach, panno Stackhouse? Znowu świdrował mnie wzrokiem.

- Nie z pierwszej ręki, ale, cóż, naturalnie, od czasu do czasu przychodzi do baru ktoś, kto zaaplikował sobie coś, czego nie powinien brać. Ci młodzi mężczyźni wyraźnie wyglądali na osoby... pod wpływem czegoś.

- Hmm, w szpitalu zbadają im krew i wtedy się dowiemy.

- Będę musiała wrócić?

- Aby zeznawać przeciwko nim? Jasne.

Tak, najwyraźniej w żadnym wypadku nie uda się tego uniknąć.

- W porządku - oznajmiłam tak stanowczym i neutralnym tonem, na jaki tylko potrafiłam się zdobyć. - Skończyliśmy na dziś?

- Sądzę, że tak.

Spojrzał mi w oczy. W jego małych oczkach czaiła się podejrzliwość. Wiedziałam, że nie powinnam mieć o to do niego urazy; miał absolutną rację - było coś podejrzanego we mnie, coś, czego nie potrafił rozgryźć. Starał się ze wszystkich sił być dobrym gliniarzem. Poczułam nagle współczucie dla tego człowieka, szamoczącego się w świecie, o którym wie tak niewiele.

- Niech pan nie ufa partnerowi - szepnęłam.

Spodziewałam się, że Coughlin przywoła w tym momencie Cala Myersa i wyśmieje mnie w jego obecności. Było chyba jednak coś w moim wzroku albo głosie, co sprawiło, że detektyw zapanował nad tym impulsem.

Moje słowa zabrzmiały jak ostrzeżenie, które potwierdziło jego irracjonalną dlań podejrzliwość, z jaką od pierwszej chwili znajomości traktował wilkołaka.

Nic mi nie odpowiedział, nic, ani jednego słowa. W jego umyśle wychwyciłam wielki strach, strach i odrazę... A jednak wierzył mi. Po minucie wstałam i opuściłam salę detektywów. Ku mojej ogromnej uldze Quinn czekał na mnie w korytarzu.

Jakiś funkcjonariusz patrolowy - nie Boling, inny - odwiózł nas do miejsca, w którym stał samochód Quinna. Podczas jazdy milczeliśmy. Lincoln stał samotnie na wielkim parkingu naprzeciwko Strand. Teatr był zamknięty, nie paliły się żadne światła. Quinn wyjął kluczyki i otworzył drzwiczki. Wsiedliśmy powoli i ze znużeniem.

- Dokąd jedziemy? - spytałam.

- Do „Psiego Włosa" - odparł.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Bar „Psi Włos" mieści się przy Kings Highway, niezbyt daleko od Centenary College. Witryna była stara, ceglana. Zauważyłam, że wielkie okna, wychodzące na ulicę, zasłaniały kotary w odcieniu kremowym. Przejechaliśmy wzdłuż frontu, skręciliśmy w lewo i trafiliśmy w boczną uliczkę, która prowadziła na parking na tyłach. Quinn zatrzymał samochód na małym, zarośniętym zielskiem parkingu. Chociaż cały teren był kiepsko oświetlony, widziałam, że jest zaśmiecony pustymi puszkami, fragmentami szkła, zużytymi prezerwatywami i jeszcze paskudniejszymi rzeczami. Dostrzegłam sporo motocykli, kilka tańszych aut typu compact i dwa chevrolety suburban. Na tylnych drzwiach lokalu widniał napis: „ZAKAZ WSTĘPU - TYLKO DLA PERSONELU".

Chociaż zaczęły mnie boleć stopy nieprzywykłe do butów na wysokim obcasie, musieliśmy wrócić pieszo przez boczną uliczkę do frontowego wejścia. Lodowate dreszcze, które poczułam na plecach na widok lokalu, stawały się coraz intensywniejsze, im bardziej zbliżaliśmy się do drzwi. A potem nagle odniosłam wrażenie, że uderzyłam w ścianę, i poczułam się tak, jakby ktoś rzucił na mnie urok. Stanęłam jak wryta. Próbowałam iść przed siebie, ale nie mogłam się ruszyć. Wyczuwałam za to wyraźny zapach magii. „Psi Włos" bez wątpienia otoczono ochronnym zaklęciem. Ktoś zapłacił bardzo dobrej czarownicy pokaźną sumkę, a ona rzuciła na drzwi urok odpychający.

Walczyłam z wewnętrznym przymusem odwrócenia się i odejścia w innym kierunku... w dowolnym, innym kierunku.

Quinn zrobił kilka kroków przed siebie, po czym odwrócił się i przyglądał mi się z pewnym zaskoczeniem, dopóki nie zrozumiał, co się ze mną dzieje.

- Och, zapomniałem - wydukał zdumiony. - Naprawdę zapomniałem, że jesteś istotą ludzką.

- Brzmi jak komplement - wycedziłam z wysiłkiem. Mimo chłodnej nocy moje czoło pokryło się kropelkami potu. Przesunęłam prawą stopę o centymetr do przodu.

- Chodź - powiedział. Podniósł mnie i trzymał, tak jak Rhett trzymał Scarlett O'Harę.

Kiedy spowiła mnie aura Quinna, natychmiast zelżało uczucie, że lokal mnie odpycha. Odetchnęłam głęboko i z ulgą. Zaklęcie przestało na mnie działać, przynajmniej częściowo, ponieważ działało tylko na istoty ludzkie, a mnie chronił zmiennokształtny. Chociaż bar wciąż wydawał mi się mało atrakcyjny, a nawet lekko odrażający, mogłam przejść przez jego próg bez chęci zwymiotowania.

Może to były ciągle efekty zaklęcia, ale gdy znalazłam się w lokalu, nadal wydawał mi się brzydki i dość odpychający. Nie powiedziałabym, że na nasz widok wszyscy przerwali rozmowy, bez wątpienia jednak hałas, który wcześniej wypełniał bar, osłabł. Z szafy grającej dobiegał „Bad Moon Rising", który brzmiał jak wilkołaczy hymn narodowy, a menażeria wilkołaków i zmiennokształtnych wyraźnie zaczęła się wiercić na siedzeniach.

- Istotom ludzkim nie wolno przebywać w „Psim Włosie"!

Bardzo młoda kobieta przeskoczyła kontuar jednym prężnym skokiem i podeszła do nas. Miała na sobie kabaretki i botki na wysokim obcasie, obcisły top bez ramiączek z czerwonej skóry - hmm, może raczej obcisły top, który wydawał się uszyty z czerwonej skóry, lecz prawdopodobnie był raczej ze skaju - oraz pasek czarnego materiału, który dziewczyna zapewne nazywała spódniczką. Wyglądało to tak, jak gdyby wciągnęła na siebie bardzo wąską, prostą spódnicę, a potem maksymalnie ją przycięła. Spódniczka była tak obcisła, że tylko czekałam, aż zwinie się nagle jak roleta okienna.

Nie spodobał jej się mój uśmiech, który właściwie odczytała jako reakcję na jej strój.

- Zabieraj stąd twój ludzki tyłek - powiedziała i warknęła.

Niefortunnie dla niej nie zabrzmiało to zbyt groźnie, ponieważ najwyraźniej nie miała wprawy w zastraszaniu, więc poczułam, że mój uśmiech rozszerza się jeszcze bardziej. Ta wyzywająco ubrana nastolatka jeszcze niezbyt dobrze panowała nad odruchami; widocznie była wilkołaczycą od bardzo niedawna.

Gdy zrobiła zamach, by uderzyć mnie pięścią, z kolei warknął Quinn.

Odgłos wydostał się z głębi gardła, a zabrzmiał głęboko i przeszywająco, toteż na pewno dotarł w każdy, nawet najdalszy narożnik lokalu. Barman, który wyglądał jak członek gangu motocyklowego, miał bowiem brodę i dość długie włosy, a jego nagie ramiona pokrywały tatuaże, natychmiast sięgnął pod bar. Wiedziałam, że wyjmuje strzelbę.

Nie po raz pierwszy zastanowiłam się, czy nie powinnam przypadkiem zacząć zabierać ze sobą broni wszędzie, gdzie się wybieram. Jako osoba przestrzegająca prawa nie widziałam kiedyś takiej potrzeby, ale przez ostatnie kilka miesięcy wiele się zmieniło. Dokładnie w tym momencie szafa grająca nieoczekiwanie ucichła i milczenie panujące w „Psim włosie" było równie ogłuszające jak wcześniejszy hałas.

- Proszę, nie wyjmuj broni - powiedziałam, uśmiechając się pogodnie do barmana. Czułam, że na moich wargach igra ten zbyt szeroki uśmieszek, który sprawia, że wyglądam na lekko stukniętą. - Przychodzimy w pokoju - dodałam i pokazałam mu puste dłonie.

Jakiś zmiennokształtny stojący przy barze roześmiał się i ten ostry dźwięk zabrzmiał jak szczeknięcie; były w nim rozbawienie i strach. Napięcie zaczęło nieco opadać. Młoda kobieta opuściła rękę do boku i cofnęła się o krok. Zerknęła na mnie, na Quinna, potem znowu na mnie. Widziałam teraz obie dłonie barmana.

- Witaj, Sookie - usłyszałam znajomy głos. Amanda, rudowłosa wilkołaczyca, która przywiozła mnie wczoraj do doktor Ludwig, siedziała przy stoliku w rogu sali. (Przy okazji zauważyłam, że sala baru jest pełna różnych ciemnych zakamarków).

Amandzie towarzyszył krzepki mężczyzna pod czterdziestkę. Przed obojgiem stały drinki i miseczka z zakąskami. Mieli przy stoliku towarzystwo, parę siedzącą plecami do mnie.

Kiedy tamci się odwrócili, rozpoznałam Alcide'a i Marię - Star. Obracali się ostrożnie, jak gdyby jakikolwiek gwałtowny ruch mógł stać się pretekstem do użycia siły. Od Marii - Star emanowały niepokój, duma i nerwowość, Alcide z kolei był po prostu zmieszany; nie wiedział, jak się czuć.

Zatem było nas dwoje.

- Witaj, Amando - odparłam głosem równie radosnym jak mój uśmiech. Nie chciałam, żeby zapadło nieprzyjemne milczenie.

- Jestem zaszczycona, że goszczę w swoim barze legendarnego Quinna - oznajmiła Amanda, a ja uprzytomniłam sobie, że oprócz wszelkich potencjalnych zajęć, które wykonywała, była też właścicielką „Psiego Włosa". - Wyszliście sobie wieczorem do miasta czy też istnieje jakiś szczególny powód waszej wizyty?

Ponieważ nie miałam pojęcia, po co tu przyszliśmy, musiałam czekać, aż Quinn odpowie, co niezbyt mi się podobało i czułam się głupio.

- Chociaż od dawna chciałem odwiedzić twój bar, istnieje też bardzo dobry, konkretny powód - odparł Quinn uprzejmym, oficjalnym tonem, jakiego nigdy u niego nie słyszałam.

Amanda pochyliła głowę, co wyglądało na znak, by Quinn kontynuował.

- Tego wieczoru moja dziewczyna i ja zostaliśmy zaatakowani w miejscu publicznym, na oczach obywateli tego miasta.

Żadna z osób siedzących przy stoliku nie wydawała się szczególnie zaniepokojona ani zdziwiona jego słowami. A ubrana wyzywająco dziewczyna nawet wzruszyła obnażonymi chudymi ramionami.

- Zaatakowały nas wilkołaki - dodał Quinn.

Teraz zareagowali wszyscy. Wiele osób szarpnęło głowami lub wykonało nagłe ruchy rękoma, po czym znieruchomiało. Alcide zaczął się podnosić z krzesła, po czym ponownie usiadł.

- Wilkołaki ze stada Długi Ząb? - spytała Amanda. W jej głosie pobrzmiewało niedowierzanie. Quinn wzruszył ramionami.

- Napaść była gwałtowna, więc nie zatrzymałem się, by zadawać pytania. Dwaj chłopcy, bardzo młode, dopiero co ugryzione wilkołaki, a wnosząc z ich zachowania, obaj byli na prochach.

Teraz goście lokalu wyglądali na zaszokowanych. Okazaliśmy się nie lada sensacją.

- Zostałaś ranna? - spytał Alcide.

Odchyliłam głowę w tył, pokazując mu szyję. Nie uśmiechałam się już. Do tej pory siniaki pozostawione przez ręce napastnika mocno pociemniały. Myślałam intensywnie.

- Będąc przyjaciółką stada, oczekiwałam, że tu, w Shreveport nic mi się nie przydarzy - powiedziałam.

Nie wiedziałam, czy mój status przyjaciółki stada nie zmienił się wraz z nowymi rządami, miałam jednak nadzieję, że przetrwał. Tak czy owak była to moja jedyna karta atutowa i zagrałam nią.

- Pułkownik Flood nazwał Sookie przyjaciółką stada - odezwała się niespodziewanie Amanda.

Wszystkie wilkołaki popatrzyły po sobie i na moment czas się zatrzymał.

- Co się stało ze szczeniakami? - spytał harleyowiec za kontuarem.

- Żyją - odrzekł Quinn.

Miałam wrażenie, że cały bar westchnął, choć nie potrafiłabym wam powiedzieć, czy z ulgi, czy z żalu.

- Zabrała ich policja - kontynuował. - Skoro napadli nas na oczach istot ludzkich, funkcjonariusze nie mieli wątpliwości co do ich winy.

W drodze do baru rozmawialiśmy o Calu Myersie. Quinn widział wilkołaczego policjanta tylko przez chwilę, ale pamiętał go i wiedział, kim jest. Teraz zastanawiałam się, czy poruszy kwestię obecności Cala Myersa na posterunku, on jednak na ten temat nie powiedział nic. I, prawdę mówiąc, po co komentować coś, o czym wilkołaki na pewno już wiedziały? Wilkołacze stado zjednoczyłoby się wówczas przeciwko obcym, niezależnie od tego, jak bardzo na co dzień jego członkowie byli podzieleni.

Udział policji w sprawach wilkołaków był oczywiście niepożądany. Chociaż obecność Cala Myersa wśród funkcjonariuszy mogłaby czasem pomoc stadu, każde badawcze spojrzenie zwiększało niebezpieczeństwo, że istoty ludzkie dowiedzą się o istnieniu stworzeń, które wolały zachować anonimowość. Nie wiedziałam, jak udawało im się ją zachować przez tyle lat. Podejrzewałam, że z powodu tej tajemnicy zginęło już sporo osób.

- Powinieneś zabrać Sookie do domu - powiedział Alcide. - Jest zmęczona.

Quinn objął mnie i przyciągnął do siebie.

- Kiedy otrzymamy wasze zapewnienie, że stado zgłębi sekret tego nijak niesprowokowanego ataku, wyjdziemy.

Nieźle powiedziane. Quinn najwyraźniej jest mistrzem dyplomatycznych i stanowczych tekstów. Cóż, musiałam przyznać, że Quinn naprawdę obezwładniał. Energia i siła aż od niego biły. Budził strach.

- Przekażemy tę sprawę przywódcy stada - powiedziała Amanda. - Zbada ją, jestem tego pewna. Ktoś przecież musiał wynająć te szczeniaki.

- Przede wszystkim ktoś najpierw ugryzł je i zmienił w wilkołaki - odparował Quinn. - Chyba że wasze stado poniża się do gryzienia chuliganów i wysyłania ich na ulice, by tam grasowali.

Hmm, no tak, teraz atmosfera zrobiła się wroga. Podniosłam wzrok na mojego wielkiego towarzysza i odkryłam, że za moment straci nad sobą panowanie.

- Dziękuję wam wszystkim - odezwałam się do Amandy. Kąciki ust znów szarpał mi pogodny uśmiech. - Alcide, Mario - Star, miło było was zobaczyć. Pójdziemy już. Czeka nas długa droga powrotna do Bon Temps.

Pomachałam barmanowi o wyglądzie motocyklisty i dziewczynie w kabaretkach. On skinął mi głową, a ona popatrzyła wilkiem. Prawdopodobnie nie zgodziłaby się zostać moją najlepszą przyjaciółką. Uwolniłam się spod ramienia Quinna i wzięłam go za rękę.

- Chodź, Quinn.

Przez paskudny, krótki moment patrzył na mnie tak, jakby mnie nie rozpoznawał. Potem zamrugał i się odprężył.

- Jasne, kochanie.

Pożegnał się z wilkołakami, a potem odwróciliśmy się do nich plecami i podążyliśmy do drzwi wyjściowych. Chociaż wśród małego tłumku był Alcide, któremu ogromnie ufałam, chwila była dla mnie dość nieprzyjemna.

U Quinna nie wyczuwałam strachu ani nawet niepokoju. Albo był bardzo skupiony i doskonale nad sobą panował, albo naprawdę ani trochę nie obawiał się baru pełnego wilkołaków, co było godne podziwu i tak dalej, ale trochę... oderwane od rzeczywistości.

Poprawną odpowiedzią okazało się: „był bardzo skupiony i doskonale nad sobą panował". Dowiedziałam się tego, gdy dotarliśmy na ciemnawy parking. Zanim zdążyłam pomyśleć, co się dzieje, Quinn przycisnął mnie do maski auta i zaczął całować. Już po sekundzie strachu delektowałam się chwilą. Naprawdę zbliżyła nas ta sytuacja zagrożenia, a nie sposób nie zauważyć, że na naszej pierwszej randce byliśmy już po raz drugi w niebezpieczeństwie. Czyżby to był zły omen? Odepchnęłam od siebie tę logiczną myśl, kiedy usta i zęby Quinna przesunęły się po boku mojej szyi w dół, aż mężczyzna znalazł to wrażliwe i delikatne miejsce, gdzie szyja łączy się z barkiem. Jęknęłam, ponieważ wraz z podnieceniem, które ogarniało mnie zawsze, gdy ktoś całował to miejsce, poczułam niewątpliwy ból z powodu siniaków, dodatkowo szpecących moją szyję. Nie była to miła kombinacja.

- Przepraszam, przepraszam - mruknął, lecz nie przestał mnie całować; jego wargi wciąż natarczywie muskały moją skórę.

Wiedziałam, że jeśli opuszczę rękę, będę mogła namacalnie sprawdzić stan podniecenia Quinna. Nie powiem, żeby mnie nie kusiło. Ale ostatnio uczyłam się ostrożności, choć... prawdopodobnie niedostatecznie szybko, biorąc pod uwagę to, co teraz czułam i jak drgały mi wszystkie nerwy w reakcji na gorące pocałunki Quinna. O Jezu! O rany! Och, och.

Przysunęłam się do niego. Cóż, to był odruch, okej? Szybko jednak odkryłam, że popełniłam błąd, gdyż jego ręka natychmiast objęła moją pierś, a kciuk zaczął ją gładzić. Poruszyłam ramionami i gwałtownie się odsunęłam. Quinn lekko dyszał. To było jak skakanie na stopniu samochodu, który zjeżdżał coraz szybciej mroczną drogą.

- No dobrze - wysapałam i odsunęłam się jeszcze dalej. - No dobrze, przerwijmy to tutaj i teraz.

- Hmm... - szepnął mi w ucho, muskając jego wnętrze językiem.

Wyszarpnęłam się.

- Nie zrobimy tego - powiedziałam, zmuszając się do zdecydowanego tonu, a po chwili rzeczywiście moja determinacja wzrosła. - Quinn! Nie będę uprawiać z tobą seksu tu, na tym paskudnym parkingu!

- Ani troszkę?

- Nie. Stanowczo nie!

- Twoje usta - (w tym momencie pocałował mnie w usta) - mówią jedno, lecz twoje ciało - (w tym momencie pocałował mnie w ramię) - mówi co innego.

- Słuchaj ust, kolego!

- Kolego?

- Przestań... Quinn. Westchnął i się wyprostował.

- W porządku - powiedział. Uśmiechnął się z żalem. - Wybacz. Nie planowałem naciskać na ciebie w ten sposób.

- Wiem, że po wejściu i bezpiecznym wyjściu z miejsca, w którym nie jesteśmy mile widziani, można poczuć podniecenie - oznajmiłam.

Zrobił głęboki wdech.

- Zgadza się - przyznał.

- Bardzo cię lubię - dodałam.

W tej chwili czytałam mu w myślach niczym w otwartej księdze. Quinn również mnie lubił; w tym konkretnym momencie lubił mnie bardzo, bardzo. Chciałby mi to okazać, przyciskając mnie do ściany...

Zablokowałam umysł na napływ jego myśli.

- Mam jednak parę doświadczeń, które stanowiły dla mnie ostrzeżenia i każą mi zwolnić. Nie zamierzałam iść z tobą do łóżka dziś wieczorem. Nawet w... tych szczególnych okolicznościach.

Byłam gotowa wsiąść do samochodu. Bolały mnie plecy, a potem lekko zakłuło mnie w podbrzuszu. Przez sekundę martwiłam się, potem jednak pomyślałam o moim cyklu miesięcznym. To oczywiście wystarczyło, bym się otrząsnęła. I byłam zmęczona ekscytującym, lecz bolesnym wieczorem.

Quinn patrzył na mnie w zadumie. Nie potrafiłam powiedzieć, czym się niepokoi, dopóki nie wyłuszczył tego wprost.

- Które z nas było celem tego ataku przed teatrem? - spytał.

Czyli że nie myślał już o seksie! To dobrze.

- Sądzisz, że chodziło im o jedno z nas? Zastanowił się.

- Tak założyłem - przyznał.

- Musimy również rozważyć, kto ich do tego namówił. Domyślam się, że otrzymali zapłatę... w jakieś formie... Zapłacono im albo narkotykami, albo pieniędzmi, albo jednym i drugim. Sądzisz, że będą mówić?

- Nie sądzę, żeby przeżyli tę noc w więzieniu.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Nasi napastnicy nie zasłużyli nawet na pierwszą stronę w gazecie shreveporckiej. Informacja o nich pojawiła się jedynie w dziale poświęconym sprawom lokalnym, pod nagłówkiem: „ZABÓJSTWA W ARESZCIE". Westchnęłam.

„Dwaj młodzi chłopcy oczekujący na przewiezienie z aresztu na oddział dla nieletnich zginęli wczoraj po północy".

Codziennie rano wyjmowałam tę gazetę z dodatkowej skrzynki, która znajdowała się na końcu mojego podjazdu, tuż obok pocztowej. Ale artykuł przeczytałam dopiero, kiedy zaczął zapadać zmrok, a ja wyjeżdżałam na Hummingbird Road, kierując się do pracy. Wcześniej nie opuszczałam domu. Spałam, prałam, trochę zajmowałam się ogrodem i tak minął mi dzień. Nikt nie zatelefonował i nikt mnie nie odwiedził. Myślałam, że może Quinn zadzwoni, choćby po to, ażeby spytać, jak się czuję i czy nic mnie nie boli... Nie zadzwonił jednak.

„Dwóch młodych chłopców, których przywieziono na posterunek policji pod zarzutem napadu z pobiciem, czekało w jednej z cel na poranny transport do więzienia. Cela dla nieletnich nie jest widoczna z cel dla dorosłych sprawców, a ci dwaj byli jedynymi nieletnimi aresztowanymi tej nocy. W pewnym momencie nieznana osoba, lub osoby, dopuściła się uduszenia ze skutkiem śmiertelnym. Żaden inny więzień nie został ranny i nikt nie zauważył niczego podejrzanego. Obaj młodzieńcy mieli grube kartoteki. »Byli dobrze znani policji« - powiedział funkcjonariusz blisko związany ze śledztwem.

»Zamierzamy gruntownie zbadać sprawę ich zabójstwa« - powiedział detektyw Dan Coughlin, który prowadził dochodzenie w sprawie napaści, a teraz zajmuje się także nocnym incydentem. »Zostali aresztowani po rzekomej napaści na pewną parę. Sprawa była dość osobliwa, a ich śmierć jest jeszcze dziwniejsza«.

Jego partner, Cal Myers dodał: »Sprawiedliwości stanie się zadość«".

Uznałam to stwierdzenie za szczególnie złowieszcze.

Rzuciłam gazetę na siedzenie obok, potem wyjęłam ze skrzynki pocztowej plik listów, które położyłam obok gazety, postanawiając, że przejrzę wszystko po pracy w „Merlotcie".

Do baru dotarłam zamyślona. Zatroskana, co stało się z dwoma napastnikami ubiegłej nocy, nawet nie skrzywiłam się na widok nowej pracownicy Sama. Tanya była tego dnia równie żwawa i skuteczna jak poprzednio. Sam strasznie się rozpływał nad jej talentami. Przyznam się, że gdy po raz drugi oznajmił mi, że bardzo cieszy się z zatrudnienia jej, odparowałam trochę zbyt ostro, że już o tym słyszałam.

Ucieszyłam się natomiast na widok Billa, który wszedł i usiadł przy stoliku w moim rewirze. Potrzebowałam pretekstu, by odejść, zanim będę musiała odpowiedzieć na rodzące się w głowie Sama pytanie: „Dlaczego nie lubisz Tanyi?".

Cóż, uważam, że nie muszę lubić wszystkich, tak jak nie oczekuję, że wszyscy będą lubili mnie. Ale zwykle mam podstawy do niechęci wobec konkretnej osoby i zwykle jest to coś więcej niż tylko niesprecyzowana nieufność i nieokreślona awersja. Chociaż Tanya na pewno była istotą zmiennokształtną, bez wątpienia powinnam umieć choć trochę czytać w jej myślach i znaleźć potwierdzenie lub zaprzeczenie dla własnych instynktownych podejrzeń. Niestety, nie potrafiłam czytać jej w myślach! Wychwytywałam słowo tu, słowo tam, jak gdybym słuchała radiostacji, której sygnał to wzmaga się, to słabnie. Moglibyście pomyśleć, że ucieszy mnie przybycie dziewczyny w moim wieku, z którą mogę się zaprzyjaźnić. Cóż, nie ucieszyło.. Wręcz przeciwnie, zaniepokoiłam się, że umysł Tanyi jest dla mnie niedostępny niczym zamknięta księga. Co dziwne, Sam ani słowem nie wspomniał o jej rzeczywistej naturze. Nie powiedział: „Och, Tanya przemienia się w kreta", ani: „Jest prawdziwą zmiennokształtną, dokładnie jak ja". Ani w ogóle nic.

Targana wewnętrznymi konfliktami, ruszyłam, by przyjąć zamówienie od Billa. Mój kiepski nastrój pogłębił się, gdy zobaczyłam Selah Pumphrey. Stała w progu i przeszukiwała wzrokiem tłum, prawdopodobnie próbując zlokalizować stolik Comptona. Zaklęłam pod nosem, odwróciłam się na pięcie i odeszłam. Bardzo nieprofesjonalnie!

Kiedy po chwili zerknęłam ku nim, odkryłam, że Selah wpatruje się we mnie. Arlene podeszła, by przyjąć od nich zamówienie, a ja bezczelnie wsłuchałam się w myśli towarzyszki Billa. Nie byłam nastawiona uprzejmie. Selah zastanawiała się właśnie, dlaczego Bill zawsze spotyka się z nią tutaj, skoro tubylcy traktują ją z jawną wrogością. Nie mogła też uwierzyć, że tak wymagający i skomplikowany mężczyzna jak Bill mógł kiedykolwiek spotykać się z kelnerką. Szczególnie że, jak słyszała, nawet nie chodziłam do college'u, a w dodatku moją babcię zamordowano!

Taaak, pewnie z tego powodu byłam w jej oczach osobą nad wyraz podejrzaną.

Usiłuję odnosić się do takich opinii z dużą rezerwą. Przecież poznałam jej zdanie niejako na własną prośbę, gdyż już całkiem skutecznie potrafiłam blokować umysł. Ludzie, którzy podsłuchują, rzadko usłyszą o sobie coś dobrego, prawda? Jest to porzekadło stare, lecz prawdziwe. Powiedziałam sobie (pewnie z sześć razy z rzędu), że nie mam powodów słuchać jej myśli i że byłaby to zbyt drastyczna reakcja podejść i spoliczkować tę dziewczynę albo zacząć ją szarpać za włosy. Gniew jednakże narastał we mnie i nijak nie potrafiłam go opanować. Postawiłam trzy piwa na stoliku przed Sumem, Dago i Hoytem, niemal trzasnąwszy kuflami o blat. Wszyscy trzej mężczyźni równocześnie zadarli głowy i popatrzyli na mnie ze zdziwieniem.

- Zrobiliśmy coś źle, Sookie? - spytał Sum. - A może po prostu masz okres?

- Niczego nie zrobiliście - odparłam.

I nie miałam okresu... Ale... tak, mogłam dostać w każdej chwili. Przecież pobolewały mnie plecy i podbrzusze, a palce miałam spuchnięte... Moja niezbyt ulubiona ciotka przybywała z wizytą, jak to się kiedyś mawiało. Myśl o zbliżającym się okresie oczywiście jeszcze bardziej pogłębiła moje rozdrażnienie.

Spojrzałam na Billa i odkryłam, że gapi się na mnie, a jego nozdrza się poruszają. Potrafił wyczuć krew. Zalała mnie fala straszliwego zakłopotania i zarumieniłam się. Przez sekundę widziałam na jego twarzy wyraźny głód, szybko jednak zapanował nad emocjami.

Skoro nie płakał na moim progu z powodu nieodwzajemnianej przeze mnie miłości, niech sobie przynajmniej trochę pocierpi. Kiedy zerknęłam w lustro za barem, zauważyłam, że na moich wargach błąka się leciutki uśmieszek. Wreszcie coś poprawiło mi humor.

Godzinę później weszła wampirzyca. Przez minutę patrzyła na Billa, po czym skinęła mu głową i zajęła stolik w rewirze Arlene. Arlene pośpieszyła do niej. Rozmawiały przez minutę, ale byłam zajęta, więc nie zwracałam na nie uwagi. Zresztą, słowa wampirzycy usłyszałabym tylko w postaci „przefiltrowanej" przez umysł Arlene, ponieważ wampiry z perspektywy mojego daru milczą jak grób (tak). Po chwili zobaczyłam, że Arlene idzie w moją stronę.

- Martwa dziewczyna chce z tobą pomówić - oznajmiła przyjaciółka, wcale nie ściszając głosu, toteż liczne głowy odwróciły się w naszą stronę.

Arlene nie słynie z subtelności ani - jak się nad tym zastanowić - z taktu.

Gdy się upewniłam, że żaden z moich klientów niczego nie potrzebuje, podeszłam do stolika wampirzycy.

- Co mogę dla ciebie zrobić? - spytałam najciszej jak potrafiłam.

Wiedziałam, że wampirzyca i tak mnie usłyszy; słuch tych istot jest niezwykły, a i wzrok mają niesamowicie wyostrzony.

- Nazywasz się Sookie Stackhouse? - spytała.

Była bardzo wysoka, mierzyła około metra osiemdziesięciu, była rasy mieszanej i wyglądała naprawdę ładnie. Jej cera miała złoty kolor, włosy były gęste, proste, ciemne, zaplecione w cienkie warkoczyki zaczesane rządkami do tyłu, a ręce były obwieszone ciężką biżuterią. Jej ubranie - dla kontrastu - wydawało się zwyczajne; nosiła konserwatywną, białą bluzkę z długimi rękawami, czarne legginsy i czarne sandały.

- Tak - odparłam. - Mogę ci pomóc?

Patrzyła na mnie z miną, którą mogłabym nazwać jedynie „powątpiewaniem".

- Pam przysłała mnie tutaj - oznajmiła. - Mam na imię Felicia.

Jej głos był śpiewny i tak egzotyczny jak jej wygląd. Patrząc na nią, człowiek myślał o drinkach z rumem i plażach.

- Witaj, Felicio - odrzekłam grzecznie. - Mam nadzieję, że Pam dobrze się miewa.

Ponieważ wampiry nie mają problemów ze zdrowiem, była to dla Felicii nie lada zagwozdka.

- Chyba w porządku - odparła niepewnie. - Przysłała mnie tutaj, żebym ci się przedstawiła.

- Okej, znam cię już - stwierdziłam, równie zdezorientowana jak wcześniej Felicia.

- Twierdziła, że masz w zwyczaju zabijać barmanów z „Fangtasii" - ciągnęła wampirzyca, a jej śliczne sarnie oczy rozszerzyły się ze zdumienia. - Kazała mi przyjść do ciebie i błagać cię o litość. Tyle że... wydajesz mi się zwykłą istotą ludzką.

Ach, ta Pam!

- Pam tylko trochę drażniła się z tobą - odparowałam najłagodniej, jak mogłam. Podejrzewałam, że Felicia nie należy do najbystrzejszych. Supersłuch i supersiła nie równają się superinteligencji. - Pam i ja jesteśmy przyjaciółkami, swego rodzaju przyjaciółkami... i ona lubi stawiać mnie w kłopotliwych sytuacjach. Domyślam się, że podobnie potraktowała ciebie, Felicio. Nie mam zamiaru nikogo ranić.

Wampirzyca patrzyła na mnie sceptycznie.

- To prawda - podjęłam - w mojej obecności ginęli barmani z „Fangtasii", lecz był to, hmm, jedynie zbieg okoliczności - paplałam nerwowo. - Jestem naprawdę tylko zwyczajną kobietą.

Wampirzyca przez chwilę zastanawiała się nad moimi słowami, po czym uspokoiła się i dzięki temu zrobiła się jeszcze ładniejsza. Pam często podejmowała irracjonalne decyzje i zadałam sobie pytanie, czy nie przysłała tutaj Felicii również po to, bym podziwiała jej urodę; tak bez wątpienia postąpiłby Eric. Może Pam próbowała wpakować mnie w kłopoty? Nienawidziła nudy w życiu.

- Wróć do Shreveport i baw się dobrze ze swoim szefem - mruknęłam, usiłując zachować uprzejmy ton.

- Z Erikiem? - spytała urocza wampirzyca. Wydawała się zaskoczona. - Dobrze mi się dla niego pracuje, ale nie sypiam z mężczyznami.

Zerknęłam na mój rewir, nie tylko po to, by sprawdzić, czy ktoś nie potrzebuje natychmiast drinka, lecz także chcąc zobaczyć, kto usłyszał ostatnie stwierdzenie Felicii. Hoy dosłownie wywiesił język, a Sum wyglądał jak jeleń złapany w światła reflektorów. Dago był kompletnie zaszokowany.

- A zatem, Felicio, pozwól, że spytam, jak trafiłaś do Shreveport?

- Och, zaprosiła mnie przyjaciółka. Indira. Powiedziała, że służba u Erica nie jest zła. - Wzruszyła ramionami, podkreślając ostatnie słowa. - Eric nie żąda usług erotycznych, jeśli kobieta nie jest chętna, a za serwitut prosi jedynie o kilka godzin pracy w barze i od czasu do czasu przydziela jakieś dodatkowe obowiązki.

- Zatem ma reputację dobrego szefa?

- O tak. - Felicia była niemal zdumiona moim pytaniem. - Choć nie jest też oczywiście mięczakiem.

No tak, na pewno bym nie określiła Erica takim mianem.

- Toteż lepiej go nie rozgniewać. Wtedy nie wybacza - kontynuowała w zadumie. - Ale dopóki wypełniasz zobowiązania wobec niego, on wypełnia swoje wobec ciebie.

Kiwnęłam głową. Taka ocena mniej więcej pasowała do moich wyobrażeń, a znałam Erica bardzo dobrze. Tyle że tylko w pewnych kwestiach... a w ogóle nie znałam go w innych.

- Tu będzie dużo lepiej niż w Arkansas - podsumowała wampirzyca.

- Dlaczego wyjechałaś z Arkansas? - spytałam. Felicia wydawała się najsympatyczniejszy wampirem,

jakiego kiedykolwiek spotkałam.

- Peter Threadgill - wyjaśniła. - Król. Właśnie ożenił się z waszą królową.

Sophie - Anne Leclerq z Luizjany stanowczo i żadną miarą nie była „moją" królową, ale z czystej ciekawości pragnęłam ciągnąć tę rozmowę.

- Czemu Peter Threadgill tak strasznie ci się nie podoba? Wyraźnie zabiłam jej ćwieka. Długo rozmyślała.

- Ma wszystkim wszystko za złe - odparła w końcu, marszcząc brwi. - Nigdy nie jest zadowolony z tego, co dostaje. Nie wystarcza mu, że jest najstarszym i najsilniejszym wampirem w całym stanie. Kiedy został królem... a przez lata knuł intrygi mające na celu objęcie tego stanowiska... wciąż chyba nie był zaspokojony. Najwyraźniej nie pasował mu tamten stan, rozumiesz?

- Coś w tym stylu, że: „Stan, który chce mieć mnie za króla, nie jest stanem, któremu chciałbym królować"(Parafraza słów Groucho Marksa: „Nigdy nie chciałbym należeć do klubu, który miałby za członka kogoś takiego jak ja" (przyp. tłum.).)?

- Dokładnie tak - przyznała Felicia z tak wielkim szacunkiem, że chyba uważała, że sama wymyśliłam te słowa, i doceniała moją inteligencję. - Negocjował z Luizjaną przez wiele miesięcy i nawet Jade Flower zmęczyła się słuchaniem o królowej. Ostatecznie Sophie - Anne Leclerq przystała na sojusz. A wtedy... Po tygodniowym świętowaniu król znów sposępniał. Nagle ślub przestał mu wystarczać. Chciał, żeby królowa go pokochała. Powinna pragnąć zrezygnować dla niego ze wszystkiego. - Felicia potrząsnęła głową, oceniając kaprysy członków rodziny królewskiej.

- Więc to nie jest małżeństwo z miłości?

- Wiesz, miłość jest ostatnim powodem, dla którego pobierają się wampirzy królowie i królowe - wyjaśniła. - Teraz król składa wizytę królowej w Nowym Orleanie, a ja się cieszę, że jestem na drugim końcu stanu.

Nie bardzo pojmowałam, co to znaczy, że małżonkowie odwiedzają się nawzajem, byłam jednak pewna, że prędzej czy później zrozumiem.

Chętnie usłyszałabym więcej, ale musiałam wracać do swojego rewiru i podjąć pracę.

- Dzięki, że wpadłaś, Felicio - powiedziałam. - I o nic się nie martw. Cieszę się, że pracujesz dla Erica.

Wampirzyca uśmiechnęła się do mnie, błyskając oślepiająco białymi zębami.

- Cieszę się, że nie planujesz mnie zabić - oznajmiła. Odwzajemniłam się uśmiechem, choć z lekkim wahaniem. - Gwarantuję ci, że teraz, kiedy wiem, kim jesteś, nie będziesz miała okazji podkraść się do mnie niepostrzeżenie - dorzuciła.

Nagle popatrzyła na mnie jak prawdziwy, groźny wampir, a ja zadrżałam. Niedocenienie jej mogłoby się skończyć dla mnie fatalnie. Bystra? Nie. Dzika? Bez wątpienia.

- Nie planuję podkradać się do kogokolwiek, a już na pewno nie do wampirów - zapewniłam ją.

Skinęła mi głową, po czym wymknęła się równie nagle, jak weszła.

- O co chodziło? - spytała mnie Arlene, kiedy przypadkiem stanęłyśmy razem przy kontuarze, czekając na zamówione drinki.

Zauważyłam, że Sam również słucha. Wzruszyłam ramionami.

- Pracuje w „Fangtasii", w Shreveport, i po prostu chciała zawrzeć ze mną znajomość.

Arlene wpatrywała się we mnie przez chwilę.

- Więc teraz wampiry meldują się u ciebie? Sookie, powinnaś zacząć bardziej stronić od umarłych i raczej zbliżyć się do żywych.

Tym razem ja zagapiłam się na nią.

- Kto ci podsunął taką ocenę?

- Sugerujesz, że nie potrafię myśleć samodzielnie?

Cóż, tak, Arlene nigdy wcześniej nie powiedziała od siebie niczego mądrego. Uważałam ją za osobę tolerancyjną, ale głównie dlatego, że była bardzo wyrozumiała w kwestiach moralnych.

- No cóż, jestem zaskoczona - odburknęłam, świadoma tego, jak szorstko właśnie oszacowałam kobietę, którą zawsze uważałam za przyjaciółkę.

- No cóż, zamierzam wziąć ślub kościelny z Rafe'em Prudhomme'em.

Lubiłam Rafe'a Prudhomme'a, bardzo spokojnego mężczyznę po czterdziestce, który pracował dla Pelican State Title Company. Ale nigdy nie miałam okazji go poznać...

To znaczy, nigdy nie wsłuchiwałam się w jego myśli. Może to był błąd.

- Do którego Kościoła należy Rafe? - spytałam.

- Jest członkiem Bractwa Słońca, tego nowego Kościoła.

Aż mnie zabolało serce! Nie zamierzałam jej wytykać, że Bractwo to zgromadzenie bigotów, których łączy nienawiść i strach.

- Tak naprawdę, Bractwo to nie Kościół, na pewno o tym wiesz. A jest tu gdzieś blisko ich filia?

- W Minden. - Arlene odwróciła wzrok. Wyraźnie czuła się winna. - Zdawałam sobie sprawę, że może ci się to nie spodobać. Ale widziałam tam pewnego księdza katolickiego, ojca Riordana, więc nawet osobom wyświęconym na księży nie przeszkadza nowy Kościół. A my spędziliśmy w nim dwa ostatnie niedzielne wieczory.

- I wierzysz w te bzdury?

W tym momencie któryś z klientów Arlene przywołał ją, toteż odeszła wyraźnie zadowolona z pretekstu.

Spojrzałam Samowi w oczy i dostrzegłam w nich niepokój, identyczny jak mój. Bractwo Słońca było nietolerancyjną organizacją, która zwalczała wampiry, na dodatek szeregi jej zwolenników wciąż rosły. Niektóre z jej enklaw nie były nastawione wojowniczo, jednak wiele z nich głosiło nienawiść i strach w najskrajniejszej formie. Jeśli Bractwo miało jakąś sekretną listę wrogów, bez wątpienia widniało na niej moje nazwisko. Założyciele organizacji, Steve i Sarah Newlinowie, zostali wygnani z najbardziej lukratywnego Kościoła w Dallas, ponieważ wmieszałam się w ich plany. Przeżyłam parę zamachów na moją skromną osobę, lecz wciąż istniało niebezpieczeństwo, że Bractwo wyśledzi mnie i urządzi na mnie zasadzkę. Widzieli mnie w Dallas i w Jackson, więc prędzej czy później dowiedzą się, kim jestem i gdzie mieszkam.

Tak, tak, martwiłam się o wiele spraw.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Następnego ranka pod moim domem zjawiła się Tanya. Była niedziela, nie pracowałam i byłam w dość radosnym nastroju. Crystal zdrowiała, Quinn chyba mnie lubił i nie miałam dalszych nowin od Erica, mogłam więc żywić nadzieję, że wampir zostawi mnie w spokoju. Cóż, próbowałam być optymistką. Ulubiony cytat z Biblii mojej babci brzmiał: „Dosyć ma dzień swojej biedy" (Biblia Tysiąclecia, Mt. 6:34 (przyp. tłum.).). Wyjaśniała mi te słowa w taki sposób: „Nie martw się o jutro ani o sprawy, których nie możesz zmienić". Starałam się stosować w praktyce tę filozofię i choć przez większość dni było to trudne, dziś optymizm przychodził mi łatwo.

Ptaki ćwierkały i świergotały, owady brzęczały, a ciężkie od pyłków powietrze pozostawało prawie nieruchome. Siedziałam właśnie na frontowym ganku, w różowym szlafroku, sącząc kawę i słuchając „Car Talk" w radiu Red River, i czułam się naprawdę dobrze, podczas gdy mały dodge dart telepał się powoli po moim podjeździe. Nie rozpoznałam samochodu, lecz poznałam osobę za kierownicą. Cały mój spokój zniknął w sekundę i zastąpiła go podejrzliwość. Teraz, kiedy wiedziałam, jak blisko Bon Temps spotykają się wyznawcy Bractwa, wścibstwo Tanyi wydało mi się jeszcze bardziej podejrzane. Nie ucieszyłam się z jej wizyty, o nie. Jedynie ze zwykłej grzeczności nie próbowałam natychmiast przegonić dziewczyny, szczególnie że tak naprawdę nic mi nie zrobiła, ale - mimo że opuściłam stopy na ganek i wstałam - nie powitałam mojego gościa serdecznym uśmiechem.

- Dzień dobry, Sookie! - zawołała, kiedy wysiadła z auta.

- Tanya - bąknęłam zamiast powitania. Zatrzymała się w drodze do schodów.

- Hmm, wszystko w porządku? Nie odpowiedziałam.

- Och, powinnam była najpierw zadzwonić, czy tak? Usiłowała wyglądać jednocześnie ujmująco i żałośnie.

- Byłoby lepiej. Nie lubię niezapowiedzianych wizyt.

- Przepraszam, obiecuję, że następnym razem zatelefonuję przed przyjazdem. - Znowu ruszyła w stronę schodów. - Dostanę filiżankę kawy?

W tym momencie naruszyłam jedną z najbardziej podstawowych zasad gościnności.

- Nie, nie dziś rano - odburknęłam.

Podeszłam do szczytu schodów i stanęłam tam, blokując dziewczynie drogę na ganek.

- No cóż... Sookie... Widzę, że rankami bywasz naprawdę zrzędliwa.

Twardo spojrzałam na nią z góry.

- Nic dziwnego, że Bill Compton spotyka się z inną - dodała i się zaśmiała. Od razu wiedziała, że popełniła błąd. - Wybacz - dorzuciła pośpiesznie - może to brak dostatecznej ilości porannej kawy. Nie powinnam była tego mówić. Ta Selah Pumphrey to suka, czyż nie? Za późno, dziewczyno! - pomyślałam.

- Jeśli chodzi o Selah, to przynajmniej człowiek wie, na czym stoi - wytknęłam jej. Wyraźna aluzja, prawda? - Zobaczymy się w pracy, Tanyu.

- Okej, okej. Następnym razem najpierw do ciebie zadzwonię, słyszysz?

Posłała mi pogodny, pusty uśmiech.

- Słyszałam.

Obserwowałam, jak wraca do małego samochodu. Pomachała mi, potem wsiadła, chwilę pomęczyła się, by zawrócić, w końcu jednak skierowała się z powrotem na Hummingbird Road.

Patrzyłam, jak jechała, później poczekałam, aż odgłos silnika całkowicie ucichnie i dopiero wówczas ponownie usiadłam. Odłożyłam jednak powieść, którą czytałam, na plastikowy stolik obok leżaka, a resztę kawy wypiłam bez przyjemności, która towarzyszyła kilku pierwszym łykom.

Ciekawe, co Tanya szykuje.

Zachowywała się niezwykle czytelnie, a jednak nie miałam pojęcia, kim (i czym) jest, dla kogo pracuje i jakie ma zamiary wobec mnie. Wiedziałam, że muszę jakoś się tego dowiedzieć. Postanowiłam, że będę wsłuchiwać się w jej myśli przy każdej sposobności, a jeśli nic mi to nie da (istniała taka możliwość, bo przecież nie dość, że była zmiennokształtną, to przecież nie mogłam jej zmusić, aby pomyślała odpowiedzi na moje pytania), wówczas będę zmuszona podjąć bardziej radykalne działania.

Niestety, nie miałam pewności, na czym miałyby polegać.

W ubiegłym roku jakoś tak się złożyło, że stałam się opiekunką niesamowitych istot z tej części naszego stanu. Byłam rzeczniczką tolerancji dla istot nadprzyrodzonych. Wiele się w tamtym czasie nauczyłam o „innym" wszechświecie, który otaczał nasz świat, czyli świat przeważnie nieświadomych niczego ludzi. Teraz posiadałam po prostu wiedzę niedostępną dla innych osób. Tyle że ta wiedza jeszcze bardziej skomplikowała moje i tak już trudne życie, i rzuciła mnie na niebezpieczne bezdroża, pomiędzy istoty, które desperacko usiłują utrzymać w sekrecie fakt swojej egzystencji.

W domu zadzwonił telefon, więc porzuciłam smutne rozważania i poszłam odebrać.

- Cześć, kochanie - zagaił ciepły głos w słuchawce.

- Quinn - wydukałam, próbując nie wydać mu się zbyt szczęśliwa.

Może jeszcze nie zakochałam się w tym mężczyźnie, na pewno jednak potrzebowałam teraz jakichś pozytywnych doznań, a Quinn był osobą potężną i zarazem atrakcyjną.

- Co porabiasz?

- Och, siedzę w szlafroku na frontowym ganku i popijam kawę.

- Szkoda, że nie mogę tam być i wypić kawy razem z tobą.

Hmm... Pobożne życzenie czy poważna prośba: „zaproś mnie"?

- Dużo jeszcze zostało w dzbanku - powiedziałam ostrożnie.

- Jestem w Dallas, a może raczej zaraz tam dojadę - odparł.

Ech...

- Kiedy wyjechałeś? - spytałam, ponieważ takie pytanie wydało mi się najbezpieczniejsze i najmniej wścibskie.

- Wczoraj. Zadzwoniła do mnie matka pewnego faceta, który od czasu do czasu dla mnie pracuje. Pamiętam, że niespodziewanie porzucił zadanie, nad którym wspólnie pracowaliśmy w Nowym Orleanie kilka tygodni temu. Byłem na niego wkurzony, ale nie martwiłem się specjalnie, bo należy on do osób lubiących dość swobodny tryb życia, w dodatku prowadził naraz kilka spraw w całym kraju. Ale jego matka twierdzi, że od dawna nie dawał znaków życia, więc w jej opinii na pewno coś mu się przytrafiło. By jej pomóc, rozejrzałem się po jego domu i przejrzałem pliki w jego komputerze, niczego jednak nie znalazłem. Ślady najwyraźniej kończą się w Nowym Orleanie. Wracam do Shreveport jutro. Pracujesz?

- Tak, od południa. Będę wolna po siedemnastej.

- Czy mogę się wprosić do ciebie na kolację? Przywiozę steki. Masz grill?

- Mam. Jest dosyć stary, ale działa.

- Masz węgiel?

- Muszę sprawdzić.

Nie używałam grilla od śmierci babci.

- Nie ma problemu. Przywiozę trochę.

- Dobrze - odparłam. - Przygotuję wszystko inne.

- No to mamy plan.

- Widzimy się o osiemnastej?

- Tak.

- W porządku, do zobaczenia.

Właściwie miałam ochotę porozmawiać z nim dłużej, nie byłam jednak pewna, co mówić, ponieważ mam mało doświadczenia w pogawędkach z chłopakami. Pierwszym mężczyzną, z którym się spotykałam, był Bill i było to w ubiegłym roku. Powinnam wiele nadrobić w tej kwestii. Nie jestem taka jak, powiedzmy, Lindsay Popken, która została Miss Bon Temps w roku, w którym kończyłam liceum. Lindsay potrafiła zmieniać chłopaków w śliniących się na jej widok idiotów, którzy chodzili za nią krok w krok niczym odurzone hieny. Obserwowałam ją wtedy często i nigdy nie pojęłam przyczyn tego zjawiska. Zauważyłam, że rozmawiała z nimi o... niczym. Chcąc rozwikłać tę zagadkę, wsłuchiwałam się nawet w jej myśli, lecz zazwyczaj uderzała mnie pustka w jej głowie. Doszłam więc do wniosku, że „technika" Lindsay jest instynktowna. Zauważyłam jedynie, że dziewczyna starała się nigdy nie mówić poważnie.

Phi, dość już tych wspomnień. Weszłam do domu, żeby sprawdzić, co będę musiała zrobić przed jutrzejszymi odwiedzinami Quinna. Zamierzałam też sporządzić listę produktów, które trzeba kupić. Tak, chętnie spędzę niedzielne popołudnie na zakupach. Weszłam pod prysznic, rozmyślając o czekającym mnie przyjemnym dniu.

Mniej więcej trzydzieści minut później, gdy malowałam usta szminką, usłyszałam stukanie do drzwi frontowych. Tym razem spojrzałam przez wizjer i serce mi zadrżało. Musiałam jednak otworzyć.

Na podjeździe stała znajoma długa czarna limuzyna. Jechałam wcześniej takim samochodem tylko raz, toteż mogłam się spodziewać wyłącznie nieprzyjemnych nowin i nowych kłopotów.

Mężczyzna, czy raczej osobnik, stojący na frontowym ganku był osobistym przedstawicielem i prawnikiem wampirzej królowej Luizjany, a nazywał się Cataliades, przy czym swoje nazwisko wymawiał z akcentem na drugą sylabę. Poznałam go, gdy nieoczekiwanie zjawił się i powiadomił mnie o śmierci mojej kuzynki Hadley. Powiedział mi, że Hadley zapisała mi wszystko w spadku. Poza tym, nie dość, że umarła, to została zamordowana. Odpowiedzialnego za jej śmierć wampira ukarano na moich oczach. Tamtej nocy naprawdę przeżyłam szok, i to nie jeden, bo dowiedziałam się również, że Hadley opuściła ten świat jako wampirzyca, a poza tym była faworytą królowej... faworytą w sensie biblijnym.

Ponieważ Hadley należała do naprawdę nielicznych żyjących członków mojej rodziny, głęboko odczułam stratę. Jednocześnie przypomniałam sobie, że kuzynka jako nastolatka była powodem zgryzot dla swojej matki, a i moja babcia bardzo się o nią martwiła. Nie wiem, czy próbowała kiedykolwiek naprawić stosunki z rodziną, lecz teraz bez wątpienia było już na to zbyt późno.

Wzięłam potężny wdech i otworzyłam drzwi.

- Pan Cataliades - odezwałam się, czując, że bezwiednie uśmiecham się nerwowo i mało przekonująco.

Prawnik królowej był mężczyzną przy kości, twarz miał okrągłą, a brzuch jeszcze krąglejszy, wzrok świdrujący, oczy jak ciemne kule. Nie sądziłam, by był istotą ludzką (najwyżej częściowo), ale nie miałam pewności, czym jest. Bez wątpienia nie był wampirem, przyszedł przecież w biały dzień. Wilkołakiem czy zmiennokształtnym raczej też nie, w każdym razie nie wyczuwałam w nim takich cech.

- Panna Stackhouse - odrzekł, promieniejąc. - Cóż za przyjemność widzieć panią ponownie.

- Mnie pana również miło widzieć - bąknęłam, kłamiąc w żywe oczy. Zawahałam się, nagle obolała i speszona. Byłam pewna, że Cataliades, tak jak wszystkie inne znane mi istoty nadnaturalne, doskonale wie, że mam okres. Po prostu świetnie! - Wejdzie pan?

- Dziękuję, moja droga - odparł, a ja odsunęłam się i pełna złych przeczuć wpuściłam go do domu.

- Proszę, może pan usiądzie - wydukałam, siląc się na grzeczny ton. - Napije pan się czegoś?

- Nie, dziękuję. Chyba nie wychodzisz?

Spojrzał z marsową miną na torebkę, którą rzuciłam na krzesło w drodze do drzwi.

Hmm, chyba czegoś nie zrozumiałam.

- Cóż... - Uniosłam pytająco brwi. - Planowałam zakupy w sklepie spożywczym, ale mogę to odłożyć na godzinę lub dwie.

- Czyli że nie jesteś spakowana, by jechać ze mną do Nowego Orleanu?

- Co takiego?!

- Otrzymałaś moją wiadomość?

- Jaką wiadomość?!

Gapiliśmy się na siebie, oboje skonsternowani.

- Wysłałem do ciebie kurierkę z listem z mojej kancelarii - powiedział Cataliades. - Powinna zjawić się tutaj cztery noce temu. List został zapieczętowany przy użyciu magii. Nikt poza tobą nie mógłby go otworzyć.

Potrząsnęłam głową, samą miną sugerując, że nie mam pojęcia, o co mu chodzi.

- Twierdzisz, że Gladiola tutaj nie dotarła? Sądziłem, że przybędzie do ciebie najpóźniej w środową noc. Nie przyjechałaby samochodem... Lubi biegać. - Uśmiechnął się pobłażliwie jedynie na sekundę. Potem uśmiech zniknął. Gdybym akurat zamrugała, przeoczyłabym go. - Środowa noc - powtórzył.

- Hmm, tamtej nocy usłyszałam coś przed domem - przypomniałam sobie. Zadrżałam na wspomnienie, jak wielkie czułam wówczas zdenerwowanie. - Ale nikt nie podszedł do drzwi. Nikt nie próbował się włamać. Nikt mnie nie zawołał. Miałam tylko wrażenie, że coś porusza się w ciemnościach i że wszystkie leśne zwierzęta nagle zamilkły.

Wydawałoby się niemożliwe to, że ktoś tak potężny jak ów nadnaturalny prawnik może wyglądać na straszliwie zdumionego, a jednak Cataliades naprawdę stracił na chwilę koncept. Zadumał się. Po minucie wstał powoli, ukłonił mi się, po czym wskazał drzwi. Wyszliśmy na zewnątrz. Na frontowym ganku prawnik ruszył w stronę limuzyny, sugerując gestem, że mam iść za nim.

Zza kierownicy wysiadła bardzo chuda dziewczyna. Była młodsza ode mnie, chyba niedawno skończyła dwadzieścia lat. Tak jak pan Cataliades była jedynie częściowo istotą ludzką. Ciemnorude włosy miała krótkie, sterczące i postawione na żel, jej makijaż był przesadny. W porównaniu z jej ubraniem bladł nawet szokujący strój młodej kobiety z „Psiego Włosa". Na nogach dziewczyna miała rajstopy w przeplatające się paski w rażącym odcieniu różu i czerni, a także kozaczki do kostek, czarne i na niesamowicie wysokich obcasach. Jej spódnica była uszyta z przezroczystej, czarnej koronki, a góra stroju składała się jedynie z różowego bezrękawnika. Zignorowała moje zaskoczenie.

- Cześć jak się masz? - spytała wesoło, wypowiadając wszystkie słowa jednym ciągiem.

Gdy się uśmiechnęła, dostrzegłam bardzo ostre, białe zęby. W takim uzębieniu zakochałby się natychmiast niejeden dentysta, zanim... straciłby palec.

- Witaj - odparłam. Wyciągnęłam rękę. - Jestem Sookie Stackhouse.

Mimo absurdalnie wysokich obcasów niezwykle szybko przeskoczyła dzielącą nas przestrzeń. Rękę miała drobną i kościstą.

- Miło cię poznać - wybełkotała. - Diantha.

- Ładne imię - powiedziałam, gdy się zorientowałam, że mi się przedstawiła.

- Dzięki.

- Diantha - wtrącił się Cataliades. - Chcę, żebyś przeprowadziła poszukiwania.

- Aby znaleźć?

- Obawiam się, że szukamy szczątków Gladioli.

Uśmiech natychmiast zniknął z twarzy dziewczyny.

- Nie pieprz - warknęła, tym razem całkowicie zrozumiale.

- Nie, Diantho - zapewnił ją prawnik. - Nie pieprzę.

Dziewczyna usiadła na stopniach i zdjęła kozaczki oraz pasiaste rajstopy. Wyraźnie nie czuła się zażenowana, że bez nich jej ciało pod przezroczystą spódnicą było dokładnie widoczne. Ponieważ wyraz twarzy Cataliadesa nie zmienił się w tym momencie nic a nic, uznałam, że mogę również zachować się światowo i tolerancyjnie, toteż zapanowałam nad szokiem i zlekceważyłam jej nagość.

Ledwie Diantha uwolniła się od ubrania, od razu zaczęła wykonywać wyznaczone zadanie. Przemieszczała się na czworakach, węsząc w sposób, z którego wywnioskowałam, że jest w niej jeszcze mniej z istoty ludzkiej, niż sądziłam. Ale nie poruszała się jak znane mi wilkołaki ani jak pumołaki. W mojej opinii nie była ssakiem.

Cataliades złożył ręce i obserwował ją. Milczał, więc i ja milczałam. Dziewczyna przemknęła przez dziedziniec niczym obłąkany koliber, jej ciało drgało od jakiejś nieziemskiej energii.

Po krótkim czasie zatrzymała się przy kępie krzewów na brzegu lasu. Pochyliła się i zapatrzyła w ziemię, po czym całkowicie znieruchomiała. Później podniosła rękę jak uczennica, która odkryła, że zna właściwą odpowiedź na pytanie nauczyciela.

- Chodźmy zobaczyć - zaproponował Cataliades i zdecydowanym krokiem przeszedł przez podjazd, po czym ruszył przez trawę do kępy krzewów hoi porastających brzeg lasu.

Kiedy podeszliśmy, Diantha nie podniosła wzroku, nadal skupiając się na czymś, co widziała na ziemi za krzewami. Jej twarz była brudna od makijażu rozmazanego przez łzy. Wzięłam głęboki wdech i odważyłam się zerknąć, sprawdzając, co przyciągnęło uwagę dziewczyny.

Ofiara, również płci żeńskiej, wyglądała na trochę młodszą od Dianthy, lecz także była szczupła i drobna.

Włosy, pofarbowane na jasny odcień złota, pozostawały w ostrym kontraście z cerą w kolorze mlecznej czekolady. W momencie śmierci dziewczyna otworzyła usta, prawdopodobnie z zamiarem warknięcia. Dostrzegłam jej zęby, równie białe i ostre jak Dianthy. Dziwna rzecz: twarz dziewczyny nie wyglądała tak fatalnie, jak oczekiwałam, biorąc pod uwagę, że być może ciało leży tutaj od kilku dni. Chodziło po nim jedynie kilka mrówek, lecz nie wydawało się uszkodzone. W ogóle, zabita nie prezentowała się źle, jak na osobę... przeciętą w talii na dwoje.

W głowie szumiało mi przez minutę i byłam trochę przestraszona, aż bezwiednie przyklęknęłam na jedno kolano. Widziałam w życiu sporo zła, łącznie z dwiema masakrami, nigdy jednak nie miałam przed sobą przeciętego na pół ciała. Widziałam wnętrzności ofiary. Nie wyglądały na ludzkie. W dodatku obie połówki osobliwie wyschły w miejscu przecięcia. Wyciekło niewiele krwi, a wszystkie organy pozostały w ciele.

- Przecięta stalowym mieczem - zauważył Cataliades. - Bardzo dobrym mieczem.

- Co zrobimy z jej szczątkami? - spytałam. - Mogę przynieść stary koc.

Bez pytania wiedziałam, że nie wezwiemy policji.

- Musimy je spalić - odparł Cataliades. - Najbezpieczniej byłoby o tam, na żwirowej części twojego parkingu. Panno Stackhouse, nie spodziewamy się towarzystwa?

- Nie - odrzekłam, wstrząśnięta natłokiem spraw. - Przepraszam, ale dlaczego jej... zwłoki trzeba spalić?

- Nikt ani nic nie skonsumuje demona ani nawet półdemona takiego jak Gladiola czy Diantha - odparł, jak gdyby wyjaśniał, że słońce wschodzi na wschodzie. - Nawet robaki, co sama widzisz. Ziemia go nie strawi, tak jak ciała ludzkiego.

- Nie chcecie jej zabrać do domu? Do jej rodziny?

- Jej rodzina to Diantha i ja. Nie jest naszym zwyczajem zabieranie zmarłych z powrotem do miejsc, w których żyli.

- Ale co ją zabiło? - spytałam, a Cataliades uniósł brew. - Och, oczywiście, umarła od przecięcia w pasie, widzę to! Ale kto trzymał ostrze?

- Diantho, jak sądzisz? - spytał prawnik, jakby prowadził lekcję w klasie.

- Coś naprawdę, naprawdę silnego i bardzo, bardzo podstępnego - odrzekła Diantha. - Istota musiała podejść blisko Gladioli, która przecież nie była głupia. Niełatwo nas zabić.

- Nie widzę też listu, który miała przy sobie. - Pan Cataliades pochylił się i spojrzał na ziemię. Potem się wyprostował. - Masz drewno opałowe, panno Stackhouse?

- Tak, jest stos dębiny na tyłach przy szopie na narzędzia.

Jason porąbał drzewo powalone w trakcie ostatniej burzy lodowej.

- Musisz się spakować, moja droga?

- Tak - odparłam bezwiednie, zbyt zdruzgotana ostatnimi zdarzeniami, by móc odpowiedzieć sensownie. - Co? Na co?!

- Na podróż do Nowego Orleanu. Możesz jechać teraz, prawda?

- Ja... Chyba tak. Będę musiała spytać mojego szefa.

- W takim razie Diantha i ja zajmiemy się... porządkami, a ty w tym czasie uzyskasz zgodę i spakujesz się - oznajmił Cataliades, ja zaś zmrużyłam oczy.

- Dobrze - odparłam.

Najprawdopodobniej nie myślałam w tym momencie zbyt jasno.

- Wtedy pojedziemy do Nowego Orleanu - tłumaczył cierpliwie. - Sądziłem, że jak przyjadę, będziesz gotowa. Myślałem, że Gladiola została, by ci pomóc...

Oderwałam wzrok od ciała i spojrzałam na prawnika.

- Po prostu tego nie rozumiem - jęknęłam, ale w tym momencie coś sobie przypomniałam. - Mój przyjaciel Bill chciał jechać do Nowego Orleanu, kiedy będę się wybierała wysprzątać mieszkanie Hadley - zauważyłam. - Gdyby mógł pojechać dziś, mógłby się z nami zabrać.

- Więc chcesz, żeby Bill jechał - powiedział powoli z lekkim zaskoczeniem. - Bill jest zwolennikiem królowej, więc oczywiście nie mam nic przeciwko temu, żeby z nami pojechał.

- Okej, będę musiała skontaktować się z nim, kiedy zapadnie zmrok - stwierdziłam. - Mam nadzieję, że jest w mieście.

Mogłam zadzwonić do Sama, zamiast do niego jechać, pragnęłam jednak jak najszybciej oddalić się od dziwnego pogrzebu na moim podjeździe. Kiedy odjeżdżałam, dostrzegłam, że Cataliades wynosi bezwładne małe ciało z lasu. Trzymał dolną połowę.

Milcząca Diantha napełniała taczkę drewnem.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

- Sam - powiedziałam, starając się mówić cicho - muszę wziąć kilka dni urlopu.

Kiedy zastukałam do drzwi jego przyczepy, z zaskoczeniem odkryłam, że Merlotte ma gości. JB du Rone i Andy Bellefleur siedzieli na kanapie Sama, piwo i chipsy ziemniaczane stały w dogodnym miejscu na ławie. Hmm, męskie spotkanie u mojego szefa?

- Oglądacie mecz? - dodałam, usiłując nie mówić zdziwionym tonem.

Pomachałam ponad ramieniem Sama JB i Andy'emu, a oni zrobili to samo: JB z entuzjazmem, Andy znacznie mniej radośnie. Gdybym musiała użyć jakiegoś określenia, wybrałabym słowo „ambiwalentnie", o ile można machać ambiwalentnie...

- Eee, tak, koszykówka. LSU Tigers grają... no dobra. Potrzebujesz wolne od zaraz?

- Tak - przyznałam. - Coś w rodzaju nagłego wypadku.

- Możesz mi o tym opowiedzieć?

- Muszę jechać do Nowego Orleanu, żeby posprzątać mieszkanie mojej kuzynki Hadley - odparłam.

- I musisz jechać w tej chwili? Wiesz, że Tanya ciągle jeszcze się uczy, a Charlsie właśnie odeszła, twierdząc, że na dobre. Arlene nie jest tak rzetelna jak kiedyś, co do Holly i Danielle... wciąż są lekko roztrzęsione z powodu incydentu w szkole.

- Wybacz - powiedziałam. - Jeśli mam zrezygnować, bo chcesz przyjąć na moje miejsce kogoś innego, zrozumiem.

Po tym stwierdzeniu o mało nie pękło mi serce, lecz musiałam to powiedzieć, pragnęłam bowiem być wobec Sama absolutnie uczciwa.

Merlotte zamknął za sobą drzwi przyczepy i wyszedł na ganek. Wyglądał na zranionego.

- Sookie - oznajmił po chwili - byłaś absolutnie niezawodną pracownicą przez pięć lat. Tylko dwa czy trzy razy poprosiłaś o urlop. Nie zamierzam cię wyrzucać dlatego, że potrzebujesz kilku dni wolnych.

- Och. No cóż, dobrze. - Czułam, że się czerwienię. Nie jestem przyzwyczajona do pochwał. - Córka Liz może ci pomóc.

- Poradzę sobie - zapewnił łagodnie. - Jak dostaniesz się do Nowego Orleanu?

- Ktoś mnie zawiezie.

- Kto? - spytał spokojnie.

Nie chciał mnie rozgniewać swoim wścibstwem, tyle wiedziałam.

- Prawnik królowej - odrzekłam jeszcze ciszej. Chociaż obywatele Bon Temps, ogólnie rzecz biorąc, tolerują wampiry, mogłoby ich lekko wkurzyć odkrycie, że ich stanem rządzi wampirza królowa i że jej sekretny rząd wywiera wieloraki wpływ również na zwykłych mieszkańców stanu. Z drugiej strony, jeśli się weźmie pod uwagę kiepską reputację luizjańskiej polityki, może wcale by się nie zdziwili?

- Zamierzasz wysprzątać mieszkanie Hadley?

Mówiłam wcześniej Samowi o drugiej i definitywnej śmierci mojej kuzynki.

- Tak. I muszę się dowiedzieć, co pozostawiła mi w spadku.

- Hmm, skąd ta nagła decyzja?

Sam wyglądał na zakłopotanego. Przesunął ręką po rudozłotych lokach, sczesując je na tył głowy, co stworzyło wokół niej chaotyczną aureolę. Powinien pójść do fryzjera i podciąć włosy.

- Dla mnie również jest niespodziewana. Pan Cataliades próbował powiadomić mnie parę dni temu, lecz ktoś zabił jego kurierkę.

Usłyszałam krzyk Andy'ego, który najwyraźniej reagował tak na jakieś zagranie w telewizji. Co dziwne, nigdy nie myślałam, że Bellefleur jest tak wielkim fanem sportu; zresztą, podobne odczucia miałam wobec JB. Kiedyś słyszałam, że gdy żony mówią swoim mężczyznom o konieczności nabycia nowych zasłon lub o kiepskich stopniach syna z matematyki, faceci podobno myślą o asystach i rzutach za trzy punkty. Uświadomiłam sobie wówczas, że może sport jest dla mężczyzn bezpieczną odskocznią od bardziej drażliwych kwestii.

- Nie powinnaś jechać - oznajmił natychmiast Sam. - Podejrzewam, że ta wyprawa może być niebezpieczna.

Wzruszyłam ramionami.

- Muszę - odparowałam. - Hadley zostawiła mi spadek. Powinnam go odebrać.

Wcale nie byłam opanowana, choć tak. starałam się wyglądać, nie wydawało mi się jednak sensowne głośne oznajmianie swojego niepokoju całemu światu.

Merlotte pragnął cos' powiedzieć, ale zastanowił się i zrezygnował. W końcu spytał:

- Chodzi o pieniądze, Sookie? Potrzebujesz pieniędzy, które ci zostawiła?

- Sam, nie wiem, czy Hadley miała jakieś pieniądze. Ale była moją kuzynką i muszę tam pojechać. Poza tym...

Już mu miałam powiedzieć, że moja podróż do Nowego Orleanu musi być dla kogoś z jakiegoś powodu ważna, skoro tak bardzo usiłowano mnie od niej odwieść.

Wiedziałam jednak, że mój szef zawsze się o wszystko martwi, szczególnie jeśli chodzi o mój udział w różnych sprawach, a nie chciałam, żeby wprost odradził mi wyjazd. Czułam bowiem, że jego argumenty nie wpłyną na moją decyzję. Nie uważam się za osobę upartą, ale traktowałam podróż do Nowego Orleanu jak ostatnią przysługę dla mojej kuzynki.

- Może zabierzesz Jasona? - zasugerował Sam, biorąc mnie za rękę. - Hadley była przecież również jego kuzynką.

- Wydaje mi się, że on i Hadley nieszczególnie dobrze się dogadywali - wyjaśniłam. - Właśnie dlatego pozostawiła wszystkie swoje dobra mnie. A zresztą, Jason ma teraz zbyt dużo spraw na głowie.

- Coś poza rządzeniem Hoytem i pieprzeniem każdej babki, którą uda mu się zatrzymać na wystarczająco długi czas?

Przez chwilę tylko wpatrywałam się w Sama. Zawsze zdawałam sobie sprawę z tego, że niezbyt lubi mojego brata, nie wiedziałam jednak, że jego niechęć jest aż tak wielka.

- No, wyobraź sobie, że rzeczywiście ma coś jeszcze na głowie - odcięłam się w końcu głosem równie zimnym jak kufel z piwem.

Nie zamierzałam w progu przyczepy opowiadać o poronieniu dziewczyny Jasona, zwłaszcza komuś, kto był do mojego brata nastawiony tak negatywnie jak Sam.

Merlotte odwrócił wzrok i przez chwilę kręcił głową, jawnie zdegustowany własnym zachowaniem.

- Przepraszam cię, Sookie, naprawdę cię przepraszam. Sądzę po prostu, że Jason powinien bardziej się interesować swoją jedyną siostrą. Jesteś wobec niego taka lojalna.

- No cóż, na pewno by nie pozwolił, żeby coś mi się stało - powiedziałam. - Jason zawsze staje w mojej obronie. - Zanim Sam zdążył odpowiedzieć: „Oczywiście", dostrzegłam w jego myślach cień wątpliwości. - Muszę iść się pakować - ucięłam.

Nie miałam ochoty tak odchodzić. Niezależnie od uczuć wobec Jasona, Sam był dla mnie ważny i nie chciałam, żebyśmy rozstawali się bez wyjaśnienia sobie pewnych kwestii. Słyszałam jednak ryki facetów w przyczepie i wiedziałam, że mój szef musi wrócić do gości i niedzielnych męskich przyjemności.

Cmoknął mnie w policzek.

- Zadzwoń, jeśli będziesz mnie potrzebowała - poprosił, chociaż miał taką minę, jakby pragnął powiedzieć o wiele więcej.

Skinęłam głową, odwróciłam się, zeszłam po schodach i ruszyłam do samochodu.

***

- Billu, mówiłeś, że chcesz jechać ze mną do Nowego Orleanu, kiedy wybiorę się pozałatwiać sprawy związane ze śmiercią Hadley?

Wreszcie zrobiło się całkowicie ciemno i mogłam zadzwonić do Comptona. Telefon odebrała Selah Pumphrey i zawołała Billa bardzo chłodnym tonem.

- Tak.

- Pan Cataliades jest tutaj i chce wyjechać natychmiast.

- Nie mogłaś mi powiedzieć wcześniej, wtedy gdy dowiedziałaś się, że przyjeżdża? - Mimo tych słów, Bill wcale nie wydawał się rozzłoszczony. Nie był nawet zaskoczony.

- Przysłał kurierkę z wiadomością, ale, niestety, dziewczynę ktoś zabił w moim lesie.

- Ty znalazłaś ciało?

- Nie, znalazła je Diantha, która przyjechała z prawnikiem.

- Czyli że umarła Gladiola.

- Tak - przyznałam zdumiona. - Skąd wiedziałeś?

- Mieszkając długo w jakimś stanie, ma się od czasu do czasu kontakty z jego królową lub królem - odparł. - Tego wymaga uprzejmość. Widywałem te dziewczyny, ponieważ służyły królowej jako kurierki.

Patrzyłam na słuchawkę w swoim ręku z tak dużą uwagą, jak gdyby to była twarz Comptona. Nie mogłam się powstrzymać przed pewnymi podejrzeniami. W niektóre noce Bill wędrował po moim lesie... Gladiola też została w nim zabita. Śmierć zadano po cichu, skutecznie i tak precyzyjnie, że mogła tego dokonać jedynie istota nadnaturalna, a równocześnie ktoś naprawdę biegły w posługiwaniu się mieczem i dostatecznie silny, by zdołał przepołowić ciało Gladioli jednym cięciem.

Ten opis czynu wskazywał na wampira, chociaż wiele innych istot nadnaturalnych również potrafiłoby coś takiego zrobić.

Skoro zabójca zbliżył się do dziewczyny z taką łatwością i na odległość tak małą, że mógł użyć miecza, musiał być bardzo szybki albo wyglądać zupełnie nieszkodliwie. Gladiola nie podejrzewała, że zginie...

Może znała mordercę?

A fakt, że j ej małe ciało porzucono niedbale w krzakach... Cóż, mordercy nie obchodziło, że ktoś może znaleźć zwłoki, chociaż oczywiście charakterystyczny dla ciał demonów brak procesu gnilnego na pewno miał w tym momencie znaczenie. Tak czy owak, zabójca pragnął jedynie uciszyć dziewczynę. Ale dlaczego właściwie zginęła? Jeśli prawnik niczego przede mną nie zataił, wiadomość, którą kurierka miała mi przekazać, dotyczyła wyłącznie mojej podróży do Nowego Orleanu. Tyle że... Przecież i tak tam jadę, mimo że nie otrzymałam listu przywiezionego przez Gladiolę. Co zatem napastnik zyskiwał, pozbywając się demona? Dwa czy trzy dni, w trakcie których nie wiedziałam, że mam wyjechać? Nie wyglądało mi to na dobry motyw.

Milczałam, a Bill czekał na moją odpowiedź. Zawsze lubiłam cierpliwość, jaką mi okazywał podczas rozmów telefonicznych i we wszystkich innych sytuacjach. Nie przeszkadzały mu nawet najdłuższe pauzy.

- Spalili jej ciało na podjeździe - powiedziałam.

- Naturalnie. To jedyny sposób pozbycia się ciała osoby, w żyłach której płynie krew demona - odrzekł Bill roztargnionym tonem.

Miałam wrażenie, że bardzo intensywnie myśli o czymś innym.

- Naturalnie?! Skąd miałam to wiedzieć?

- Przynajmniej teraz wiesz. Ich ciał nie kąsają robaki ani nie niszczy ich nic innego, a seks z nimi sprawia ból.

- Diantha wydaje się bardzo dziarska i posłuszna.

- Jasne, gdy jest ze swoim stryjem.

- Pan Cataliades jest jej stryjem? - spytałam. - Więc był także stryjem Gladioli?

- O tak. Cataliades jest w dużej części demonem, w przeciwieństwie do swego półbrata Nergala, który jest demonem pełnokrwistym. Nergal spłodził wiele dzieci, które są pół ludźmi, pół demonami. Spłodził je, rzecz jasna, z różnymi matkami.

Nie byłam pewna, dlaczego jest to takie oczywiste, ale nie zamierzałam się dopytywać.

- Mówisz to wszystko przy Selah?

- Nie, Selah jest łazience. Bierze prysznic.

Okej, świetnie, wciąż czuję zazdrość. Zazdrość i zawiść. Również o coś innego: Selah miała ten luksus, że o niczym nie wiedziała, podczas gdy mnie wręcz przytłaczały informacje ze świata nadnaturalnych. O ileż szczęśliwsza byłabym bez nich.

Pewnie. Wtedy musiałabym się martwić już tylko o głód w Afryce, wojny, seryjnych zabójców, AIDS, tsunami, starość i wirus Ebola.

- Cicho, dziewczyno - nakazałam sobie.

- Co takiego? - spytał Bill. Otrząsnęłam się.

- Słuchaj, jeśli chcesz jechać do Nowego Orleanu ze mną i z prawnikiem, bądź u mnie w ciągu trzydziestu minut. Jeżeli do tego czasu nie przyjdziesz, uznam, że masz ważniejsze sprawy na głowie.

Rozłączyłam się. Będę miała całą drogę do Nowego Orleanu na przemyślenie własnych spraw.

- Będzie albo nie w ciągu dwóch kwadransów! - zawołałam przez frontowe drzwi do prawnika.

- Miło słyszeć! - odkrzyknął Cataliades.

Stał obok Dianthy, która polewała wodą czarną plamę na żwirowym podjeździe.

Poszłam szybko do łazienki i zapakowałam szczoteczkę do zębów. Zastanowiłam się, co muszę zrobić. Nagrałam Jasonowi wiadomość na sekretarce automatycznej, poprosiłam Tarę, by codziennie odbierała moją pocztę i gazety, podlałam kilka roślin (babcia uważała, że miejsce kwiatów, tak jak ptaków i psów, jest na dworze, a ja od dnia jej śmierci usiłuję zachować przy życiu rośliny, które po niej odziedziczyłam).

Quinn!

Nie dodzwoniłam się na jego komórkę, w każdym razie nie odebrał. Zostawiłam wiadomość głosową. Była to dopiero nasza druga randka, a już musiałam ją odwołać.

Nie wiedziałam, jak dużo mogę mu powiedzieć.

- Muszę jechać do Nowego Orleanu posprzątać mieszkanie kuzynki - wyrecytowałam. - Mieszkała przy Chloe Street, ale nie wiem, czy jest tam telefon. Więc prawdopodobnie zadzwonię do ciebie po powrocie. Przykro mi, że nasze plany się zmieniły.

Miałam nadzieję, że Quinn zrozumie, jak bardzo żałuję, że nie mogę zjeść z nim zaplanowanej kolacji.

Bill zjawił się akurat wtedy, gdy wynosiłam moją torbę, do limuzyny. Miał plecak, który uznałam za zabawny. Na widok miny wampira powstrzymałam się jednak przed uśmiechem. Nawet jak na nieumarłego Bill był blady i wymizerowany.

Kompletnie mnie zignorował.

- Cataliades - zagaił i kiwnął prawnikowi głową. - Zabiorę się z wami, jeśli ci to pasuje. Moje kondolencje z powodu Gladioli.

Skinął głową Diancie, która na przemian z długimi, gniewnymi monologami wygłaszanymi w niezrozumiałym dla mnie języku milczała i nieruchomiała, co przypisywałam głębokiemu szokowi.

- Moja bratanica zmarła przedwczesną śmiercią - powiedział Cataliades powoli i wyraźnie. - Zostanie pomszczona.

- Oczywiście - zgodził się z nim Bill chłodnym tonem.

Diantha otworzyła bagażnik, więc Compton podszedł i wrzucił do niego plecak. Zamknęłam na klucz frontowe drzwi domu, pośpiesznie zeszłam po schodach i postawiłam torbę obok plecaka. Zerknęłam na wampira i wyraz jego twarzy naprawdę mną wstrząsnął. Bill wyglądał na zrozpaczonego!

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Podczas naszej jazdy na południe były takie chwile, gdy dopadała mnie ochota podzielenia się wszystkimi troskami z towarzyszami podróży. Przez kilka godzin prowadził Cataliades, potem za kierownicą zastąpiła go Diantha. Bill i prawnik nie rozmawiali wiele, a ja miałam zbyt dużo problemów do przemyślenia, więc nie dawałam się wciągnąć w lekkie pogaduszki. Z tego względu stanowiliśmy dość milczącą grupkę.

Chyba nigdy przedtem żadnym autem nie jechało mi się tak wygodnie. Miałam dla siebie całe siedzenie za kierowcą, natomiast Bill i prawnik siedzieli naprzeciwko mnie. Limuzyna była naprawdę nowoczesna, przynajmniej w moich oczach. Skórzana tapicerka, mięciutkie siedzenia. Było tyle miejsca, że mogliśmy swobodnie wyciągnąć nogi, a poza tym dysponowaliśmy butelkami z wodą i syntetyczną krwią oraz małym koszyczkiem przekąsek. Tak, Cataliades chyba naprawdę lubił Cheetos.

Zamknęłam oczy i przez jakiś czas dumałam. Myśli Billa, ma się rozumieć, nie istniały dla mnie, a umysł pana Cataliadesa nie był o wiele czytelniejszy - wysyłał jakby ciche brzęczenie, które działało na mnie niemal kojąco.

Z kolei ta sama emanacja z umysłu Dianthy była dość denerwująca, jako że były to drgania o wyższej częstotliwości. Właśnie zastanawiałam się nad rozmową z Samem i przypomniałam sobie, że wtedy przyszło mi coś do głowy. Gdy wiedziałam, co to było, postanowiłam powiedzieć o tym obu mężczyznom.

- Panie Cataliades - odezwałam się i prawnik otworzył oczy.

Bill przyglądał mi się z uwagą; w głowie chyba kołatała mu się jakaś myśl, w każdym razie zachowywał się dziwnie.

- Wie pan, tamtej środowej nocy, to znaczy, w nocy, gdy pana bratanica miała prawdopodobnie stanąć na moim progu, słyszałam coś w lesie.

Cataliades kiwnął głową. Compton również.

- Dlatego przypuszczamy, że została zabita tamtej nocy.

- Ale dlaczego? Przecież ten, kto to zrobił, na pewno wiedział, że prędzej czy później pan skontaktuje się ze mną albo nawet do mnie przyjedzie, chcąc poznać los kurierki. Nawet jeśli zabójca nie znał treści wiadomości, którą miała przekazać Gladiola, powinien się domyślić, że ktoś zacznie dość szybko szukać dziewczyny.

- Logiczne - przyznał Cataliades.

- Ale w piątkową noc napadnięto mnie na parkingu w Shreveport.

Wierzcie mi, tym stwierdzeniem naprawdę przyciągnęłam ich uwagę. Gdybym poddała ich obu terapii elektrowstrząsowej, reakcja nie byłaby chyba wcale dużo żywsza.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś?! - Bill wręcz zażądał odpowiedzi.

Jego oczy błyszczały gniewnie, a kły się wysunęły.

- Dlaczego miałam ci mówić? Nie spotykamy się już. Nie widujemy się regularnie.

- Czyli że tak wygląda kara za to, że spotykam się z inną kobietą? - odparował. - Teraz będziesz zachowywała dla siebie tak ważne informacje?

Nawet w najdzikszych fantazjach (w których wyobrażałam sobie takie scenki jak ostentacyjne zerwanie Billa z Selah w „Merlotcie", a później jego publiczne wyznanie, że ona nie dorastała mi do pięt) nigdy nie przewidziałam takich pytań z jego strony. Chociaż w samochodzie było bardzo ciemno, wydało mi się, że widzę, jak pan Cataliades przewraca oczyma. Może i on uważał wybuch wampira za przesadną reakcję?

- Billu, nigdy nie planowałam karać cię w żaden sposób - odrzekłam. Przynajmniej tak mi się wydawało. - Po prostu nie opowiadamy już sobie zdarzeń z naszego życia, ty i ja. Szczerze mówiąc, byłam na randce, gdy zostaliśmy zaatakowani, więc tym bardziej nie widziałam powodu, by ci o tym opowiadać.

- Z kim byłaś na randce?

- Co prawda to nie jest twoja sprawa, ale ta informacja może być ważna dla reszty historii. Spotykam się z Quinnem.

Mieliśmy jedną randkę i planujemy kolejną, więc mogę już pewnie mówić wszystkim wokół, że ja i Quinn „się spotykamy", prawda?

- Tygrys Quinn - oznajmił Bill nieobecnym tonem.

- Chylę czoła, młoda damo! - oświadczył Cataliades. - Jesteś bardzo odważna i masz oko.

- Tak naprawdę nie prosiłam o pochwałę - mruknęłam najbardziej obojętnym głosem, na jaki potrafiłam się zdobyć. - Ani o dezaprobatę, ma się rozumieć. - Pomachałam ręką, pragnąc pokazać, że nie będę rozwijać tego tematu. - Uznałam jedynie, że powinniście wiedzieć. Napadły na nas bardzo młode wilkołaki.

- Wilkołaki - powtórzył Cataliades. Ponieważ wokół nas panowała noc, nie potrafiłam rozszyfrować jego miny ani tonu. - Jakiego rodzaju wilkołaki?

Dobre pytanie. Prawnik miał łeb na karku.

- Ugryzione - odparłam. - I chyba po narkotykach.

Obaj moi towarzysze zastanawiali się przez długą chwilę.

- Co zdarzyło się w trakcie ataku i później? - spytał Bill, przerywając w końcu długie milczenie.

Opisałam napaść i jej następstwa.

- Czyli że Quinn zabrał cię do „Psiego Włosa" - zauważył Compton. - Sądził, że tak powinien zareagować?

Widziałam, że jest wściekły, nie miałam jednak pojęcia dlaczego.

- To miało sens - stwierdził Cataliades. - Pomyśl. Nic innego jej się później nie przytrafiło, więc najwyraźniej groźba Quinna trafiła na podatny grunt.

Usiłowałam nie bąknąć głupawo: „Że jak?", domyślam się jednak, że Bill wyczytał takie pytanie z mojej miny.

- Quinn rzucił wyzwanie - warknął Compton jeszcze bardziej lodowato niż zwykle. - Powiedział, że pozostajesz pod jego ochroną i że jeśli spróbują cię skrzywdzić, zrobią to na własne ryzyko. Obwinił ich o zorganizowanie napaści, równocześnie jednak przypomniał im, że nawet jeśli nie wiedzieli o ataku, muszą ukarać osoby odpowiedzialne.

- Zrozumiałam to wszystko już na miejscu, w lokalu - oznajmiłam cierpliwie. - I sądzę, że Quinn wcale nie rzucał wyzwania, a jedynie ich ostrzegał. To duża różnica. Nie pojęłam jedynie... W stadzie nie powinno się chyba nic zdarzyć bez wiedzy Patricka Furnana, prawda? Skoro jest teraz ich przywódcą. Czemu zatem nie pójść prosto do Patricka? Po co chodzić do lokalnego wodopoju?

- Bardzo interesujące pytanie - zauważył Cataliades. - Jaka będzie twoja odpowiedź, Compton?

- Jedyna, jaka przychodzi mi do głowy... Może Quinn wiedział, że ktoś już planuje rebelię przeciwko Furnanowi, i dolał oliwy do ognia, powiadamiając buntowników, że nowy przywódca próbuje zabić przyjaciółkę stada?

Ojej, pomyślałam, przecież nie mówimy tu o armiach.

W najlepszym razie stado liczyło około trzydzieściorga pięciorga członków, może trochę więcej, jeśli liczyć żołnierzy z Barksdale Air Force Base. Zbuntować planowało się zapewne z pięć osób...

- Dlaczego po prostu go nie wykończą? - spytałam. Nie interesuję się polityką, jak bez wątpienia się domyślacie...

Cataliades uśmiechał się do mnie. W aucie panował mrok, ale nie miałam co do tego cienia wątpliwości.

- Wprost i klasycznie? - spytał. - Jakież to amerykańskie. No cóż, panno Stackhouse, jest tak: wilkołaki może są dzikie i brutalne, ale naprawdę kierują się zasadami. Karą za zabicie przywódcy stada, o ile nie nastąpi to podczas oficjalnego pojedynku... jest śmierć.

- Kto jednak zarządzi taką karę, jeśli stado zachowa fakt zabójstwa w sekrecie?

- Jeżeli stado nie zamierza wyciąć w pień całej rodziny Furnanów, na pewno jakiś jej członek chętnie poinformuje nadrzędne władze o morderstwie dokonanym na Patricku. Hmm, prawdopodobnie znasz dość dobrze shreveporckie wilkołaki. Są wśród nich bezwzględni zabójcy, którzy bez wahania zabiją żonę i dzieci Furnana?

Pomyślałam o Amandzie, Alcidzie i Marii - Star.

- No, nie - przyznałam. - To jednak zupełnie inna sprawa. Rozumiem teraz.

- Może wśród wampirów znalazłabyś więcej osób winnych tego rodzaju zdrady - dodał prawnik. - Nie sądzi pan, panie Compton?

Zapadło milczenie, które wydało mi się niezwykle interesujące.

- Wampir musi zapłacić dużą kwotę za zabicie innego wampira - dociął mu Bill chłodno.

- Ale jeśli są stowarzyszeni z klanem... - wtrącił delikatnie Cataliades.

- Nie wiedziałam, że wampiry mają klany - przerwałam mu.

Człowiek uczy się całe życie.

- To stosunkowo nowa koncepcja - wyjaśnił. - Chodzi o próbę uregulowania spraw w wampirzym świecie, tak żeby przybrał formę łatwiejszą do przyjęcia dla istot ludzkich. Jeśli przyjmie się amerykański model, wówczas świat wampirów będzie raczej przypominał ogromną wielonarodowościową korporację niż luźno zarządzane zgromadzenie występnych nieumarłych.

- Zysk za utratę wolności i tradycji - wymamrotałam. - Jak Wal - Mart kontra Dad's Downtown Hardware.

Cataliades się roześmiał.

- Masz rację, panno Stackhouse. Dokładnie o to chodzi. Są tacy w obu obozach, a spotkanie na szczycie, w którym weźmiemy udział za kilka tygodni, będzie miało tę pozycję wysoko na porządku dziennym.

- Zapomnijmy na moment o sprawach, które będą rozważane za kilka tygodni, i wróćmy do bliższego nam tematu, czyli pytania, dlaczego właściwie Patrick Furnan miałby próbować zabić akurat mnie - oznajmiłam. - Nie lubi mnie i wie, że stanęłabym po stronie Alcide'a, gdybym musiała dokonać wyboru pomiędzy nimi, ale... co z tego? Nie jestem nikim ważnym. Czemu miałby zaplanować taką napaść? Musiał wyszukać tych dwóch chłopców, sprawców... ugryźć ich, wysłać z rozkazem dopadnięcia mnie i Quinna... Co by na tym zyskał?

- Masz dryg do zadawania dobrych pytań, panno Stackhouse. Żałuję, że nie znam równie dobrych odpowiedzi.

Tak, no cóż, równie dobrze mogłam zatrzymać swoje dobre pytania dla siebie, bo od towarzyszy podróży i tak niczego się nie dowiedziałam.

Jedynym powodem, dla któregoś ktoś zapragnął zabić Gladiolę, przynajmniej jedynym powodem, jaki nasuwał się takiej bezpośredniej istocie ludzkiej jak ja, była chęć opóźnienia dostarczenia przeznaczonej dla mnie wiadomości, w której dowiedziałabym się, że muszę się przygotować do wyjazdu do Nowego Orleanu. Gladiola miała również stać się moim obrońcą, swego rodzaju buforem pomiędzy mną i moimi potencjalnymi wrogami albo przynajmniej - w razie ataku - byłaby czujniejsza ode mnie.

A stało się tak, że ona leżała martwa w lesie, podczas gdy ja jechałam na randkę z Quinnem. Ale, ale! Skąd młode wilkołaki wiedziały, gdzie mnie znaleźć? Shreveport nie jest zbyt duże, nie można jednak przecież na okrągło pilnować wszystkich dróg prowadzących do miasta w nadziei, że wjadę którąś z nich. Z drugiej strony, jeśli jakiś wilkołak dostrzegł mnie i Quinna wchodzących do teatru, członkowie stada wiedzieli, że spędzę tam parę godzin, co dało napastnikom dość czasu na przygotowanie akcji.

Gdyby organizator wiedział jeszcze wcześniej, miałby dużo łatwiejsze zadanie... Gdyby, powiedzmy, wiedział z góry, że Quinn zaprosił mnie do teatru. Hmm, kto wiedział, że spotykam się z Quinnem? No cóż, Tara: powiedziałam jej, kiedy kupowałam strój. Wspomniałam też chyba Jasonowi, kiedy zadzwoniłam z pytaniem o stan Crystal. Powiedziałam Pam, że mam randkę, ale nie pamiętam, czy zdradziłam, dokąd się wybieram.

No i wiedział oczywiście sam Quinn.

Tak bardzo zmartwił mnie ten pomysł, że musiałam zapanować nad łzami. Nie było tak, że znałam Quinna świetnie i potrafiłam ocenić jego charakter na podstawie czasu, który z nim spędziłam... W ciągu ostatnich kilku miesięcy odkryłam, że nie da się drugiej osoby poznać naprawdę szybko, że poznanie prawdziwego charakteru kogoś może zająć lata. Ta myśl naprawdę mną wstrząsnęła, ponieważ przywykłam do tego, że poznaję ludzi bardzo dobrze i bardzo prędko. Że znam ich znacznie lepiej, niż podejrzewają. Ale w ostatnim czasie źle oszacowałam usposobienie kilkorga nadnaturalnych i przez to stałam się ostrożniejsza. Przyzwyczajona do szybkiej oceny dzięki zdolnościom telepatycznym, bywałam naiwna i nieuważna...

A teraz otaczały mnie głównie takie dziwne istoty.

Wtuliłam się w narożnik siedzenia i zamknęłam oczy. Musiałam pobyć przez jakiś czas w swoim świecie, do którego nikt poza mną nie ma wstępu. I tak zasnęłam w ciemnym samochodzie naprzeciwko półdemona i wampira oraz półdemonki, która prowadziła pojazd.

Przebudziłam się z głową na kolanach Billa. Jego ręka łagodnie gładziła mnie po włosach, a znajomy dotyk jego palców uspokajał mnie i równocześnie - jak zawsze - podniecał.

Minęła dobra sekunda, zanim przypomniałam sobie, gdzie jesteśmy i co robimy, a wówczas usiadłam prosto; mrugałam i byłam potargana. Cataliades tkwił na przeciwległym siedzeniu nieruchomo, sądziłam więc, że śpi, lecz nijak nie potrafiłam się co do tego upewnić. Gdyby był istotą ludzką, wiedziałabym.

- Gdzie jesteśmy? - spytałam.

- Prawie na miejscu - odparł Bill. - Sookie...

- Hmm?

Przeciągnęłam się, ziewnęłam i zatęskniłam za szczoteczką do zębów.

- Jeśli chcesz, pomogę ci sprzątnąć mieszkanie Hadley. Odniosłam wrażenie, że pragnął powiedzieć coś innego, lecz w ostatniej chwili zmienił zamiar.

- Jeżeli będę potrzebowała pomocy, wiem, do kogo się zwrócić - odparłam.

Chciałam, aby zabrzmiało to dość dwuznacznie. Zaczynałam mieć strasznie złe przeczucia w związku z mieszkaniem kuzynki. Może dziedzictwo Hadley było dla mnie bardziej przekleństwem niż błogosławieństwem? Na dodatek, kuzynka ostentacyjnie wykluczyła Jasona, ponieważ zawiódł ją kiedyś, gdy potrzebowała pomocy, więc przypuszczalnie sugerowała mi, że jej zapis na moją korzyść to skarb. Z drugiej strony była przecież wampirzycą, a nie istotą ludzką i na pewno ta transformacja ją odmieniła. O tak!

Wyjrzałam przez okno i zobaczyłam uliczne latarnie oraz kilka innych aut przejeżdżających przez mrok. Padał deszcz i była czwarta nad ranem. Zastanawiałam się, czy gdzieś w pobliżu jest restauracja sieci „IHOP". Jadłam kiedyś w jednej z nich i bardzo mi smakowało. Było to w liceum, podczas mojej jedynej dotychczasowej wycieczki do Nowego Orleanu. Zwiedziliśmy wtedy akwarium, muzeum niewolnictwa i kościół na Jackson Square, katedrę pod wezwaniem św. Ludwika. Cieszyłam się wtedy bardzo, że widzę coś nowego i nieznanego, rozmyślałam też o wszystkich ludziach, którzy chodzili po tych miejscach przede mną; zastanawiałam się, jak wyglądali w strojach ze swoich czasów. Chociaż, tak naprawdę - jako telepatka, która jeszcze nie potrafiła blokować umysłu - nie do końca dobrze się bawiłam, spędzając całe dnie w grupie nastolatków.

Myśli moich obecnych towarzyszy byłoby mi znacznie trudniej odczytać, lecz oni sami byli z kolei znacznie bardziej niebezpieczni.

Limuzyna zatrzymała się przy krawężniku. Znajdowaliśmy się na spokojnej ulicy w dzielnicy mieszkaniowej.

- Apartament twojej kuzynki - powiedział pan Cataliades, gdy Diantha otworzyła drzwiczki.

Zdążyłam już wysiąść i stanąć na chodniku, a prawnik dopiero się gramolił, usiłując pójść w moje ślady. Bill utknął za nim.

Stałam przed wysoką na prawie dwa metry ścianą i wjazdem na podjazd. W słabym świetle latarni trudno było odgadnąć, co znajduje się w środku, lecz przestrzeń wyglądała na mały dziedziniec z bardzo wąską, zakręcającą drogą dojazdową. Na środku dostrzegłam sporo zieleni, chociaż nie byłam w stanie rozpoznać poszczególnych roślin. W prawym przednim narożniku znajdowała się szopa na narzędzia oraz dwupiętrowy budynek w kształcie litery „L", dokładniej - odwróconego „L", aby auta mogły w pełni wykorzystać teren parkingu. Obok stał podobny budynek, o ile dobrze widziałam. Dom, w którym mieszkała Hadley, był otynkowany na biało i miał ciemnozielone żaluzje.

- Ile tutaj jest mieszkań i które należało do kuzynki? - spytałam Cataliadesa, który szedł za mną.

- Na parterze mieszka właścicielka, a piętro jest obecnie twoje... tak długo jak zechcesz. Królowa płaciła czynsz, zanim uwierzytelniono testament. Nie zgadzała się z tą koniecznością, lecz płaciła.

Nawet jak na pana Cataliadesa była to iście formalna przemowa.

Byłam zbyt zmęczona, by odpowiednio zareagować.

- Nie rozumiem, dlaczego po prostu nie kazała spakować rzeczy Hadley i gdzieś ich nie przechowała. Przejrzałabym je w jakimś magazynie i już.

- Jeszcze się zdążysz przyzwyczaić do metod królowej - zapewnił mnie.

Nie, jeśli będę miała coś w tej kwestii do powiedzenia.

- Może mi pan teraz pokazać, jak wejść do mieszkania Hadley? Chciałabym się rozpakować i trochę przespać - zmieniłam temat.

- Oczywiście, oczywiście. A ponieważ zbliża się świt, pan Compton musi jak najszybciej dotrzeć do siedziby królowej i schronić się przed słońcem.

Diantha już zaczęła wchodzić po schodach, więc zamierzałam pójść za nią. Schody zakręcały łukiem po krótkiej części budynku w kształcie litery „L" i prowadziły na tyły.

- Oto klucz, panno Stackhouse. Natychmiast, gdy Diantha zejdzie, odjeżdżamy. Z właścicielką możesz spotkać się jutro.

- Pewnie, że tak - odparłam i mozolnie ruszyłam po schodach, trzymając się poręczy z kutego żelaza.

Zupełnie nie spodziewałam się takiego stanu rzeczy. Sądziłam, że Hadley będzie miała małe mieszkanko w typie tych w Kingfisher Arms, jedynym apartamentowcu w Bon Temps. A znalazłam się w, hmm, rezydencji.

Diantha postawiła moją sportową torbę i dużą torebkę przy jednych z dwojga drzwi na drugiej kondygnacji. Dostrzegłam szeroki zadaszony pasaż, który biegł pod oknami i drzwiami piętra, dostarczając cienia osobom zajmującym pomieszczenia poniżej. Magia spowijała wszystkie okna i drzwi na balkon. Od razu rozpoznałam jej specyficzny zapach i atmosferę. A zatem mieszkanie zostało zamknięte nie tylko na zamki.

Zawahałam się z kluczem w ręku.

- Magia cię rozpozna! - zawołał prawnik z dziedzińca.

Przekręciłam zatem drżącymi rękoma klucz w zamku i pchnęłam drzwi. Z wnętrza uderzyło mnie ciepłe powietrze. Mieszkanie stało zamknięte od kilku tygodni. Zastanawiałam się, czy ktoś wchodził tu i wietrzył. Nie pachniało wcale źle, jedynie trochę nieświeżo, wiedziałam więc, że klimatyzację pozostawiono włączoną. Obmacałam ścianę, poszukując najbliższego włącznika światła, aż odszukałam lampę stojącą na zwieńczonym marmurem postumencie na prawo od drzwi. W jej złotym świetle widziałam połyskujące sekwojowe podłogi i jakieś pseudozabytkowe meble (przynajmniej ja uznałam je za fałszywe antyki). Zrobiłam kolejny krok do środka, usiłując wyobrazić sobie tutaj Hadley - Hadley, która kiedyś malowała usta czarną szminką, by wyglądać starzej, a buty kupowała w tanim sklepie Payless.

- Sookie - odezwał się za mną Bill, powiadamiając mnie, że czeka w progu.

Nie zaprosiłam go do apartamentu.

- Muszę teraz położyć się do łóżka, Billu. Zobaczymy się jutro. Czy mam numer telefonu do królowej?

- Gdy spałaś, Cataliades włożył ci do torebki wizytówkę.

- To dobrze. No cóż, zatem dobranoc.

I zamknęłam mu drzwi przed nosem. Wiem, zachowałam się nieuprzejmie, ale przybrał postawę wyczekującą, a ja naprawdę jeszcze nie byłam gotowa na pogawędki z nim. Gdy wcześniej obudziłam się z głową na jego kolanach, byłam w szoku; poczułam się tak, jakbyśmy wciąż stanowili parę.

Minutę później usłyszałam, że schodzi po schodach. Nigdy w życiu nie poczułam większej ulgi, że jestem sama. Po nocy spędzonej w samochodzie i z powodu krótkiej drzemki na siedzeniu byłam całkowicie zdezorientowana. I rozczochrana. I rozpaczliwie pragnęłam umyć zęby. Tak, czas poszukać łazienki.

Rozejrzałam się z uwagą. Krótszy odcinek odwróconego „L" zajmował salon, w którym właśnie przebywałam. Po prawej mieściła się kuchnia, po lewej, na długim boku „L", znajdował się korytarz z ogromnymi oknami, które wychodziły na szeroki balkon. W ścianie tworzącej drugi bok korytarza dostrzegłam kilkoro drzwi.

Z torbami w ręku przemierzyłam korytarz, zaglądając w każde otwarte drzwi. Nie znalazłam włącznika lamp, których światła rozjaśniłyby korytarz, chociaż na pewno takie tu były, ponieważ na suficie w regularnych odstępach widziałam elementy oświetlenia.

Na szczęście, wpadający przez okna blask księżyca wystarczał, więc zobaczyłam tyle, ile potrzebowałam. Pierwsze pomieszczenie okazało się łazienką, dzięki Bogu, chociaż po sekundzie zdałam sobie sprawę, że na pewno nie jest to główna łazienka kuzynki. Była bardzo mała i bardzo czysta, z wąską kabiną prysznicową, toaletą i zlewem. Nie dostrzegłam w niej żadnych przyborów toaletowych ani osobistych. Minęłam pomieszczenie i zajrzałam do następnego, odkrywając, że mam przed sobą mały pokój, który prawdopodobnie powinien służyć za sypialnię dla gości, jednak Hadley umieściła w nim biurko z komputerem i innymi sprzętami, które zupełnie mnie nie interesowały.

Oprócz wąskiej kozetki stał tu również regał na książki, zapchany pudłami i woluminami, które obiecałam sobie przejrzeć jutro. Kolejne drzwi były zamknięte, lecz uchyliłam je i przez chwilę zerkałam do środka. Pomieszczenie okazało się wąską, głęboką garderobą z licznymi półkami zapełnionymi przedmiotami, którym nie miałam czasu się przyjrzeć.

Ku mojej uldze kolejne drzwi prowadziły do głównej łazienki, tej z prysznicem, wanną i wielkim zlewem z nadbudowaną toaletką. Powierzchnia obramowania była zastawiona szeregami kosmetyków; obok leżała lokówka elektryczna, nadal podłączona do prądu. Pięć czy sześć buteleczek z perfumami stało w rzędzie na półce, a w koszu na brudną bieliznę znalazłam zmięte ręczniki z ciemnymi plamami. Pochyliłam się nad ręcznikami; gdy znalazłam się blisko, poczułam, że bije od nich zatrważający smród. Nie pojmowałam, dlaczego odór nie rozprzestrzenił się na pozostałe pomieszczenia. Podniosłam cały kosz, otworzyłam znajdujące się po drugiej stronie korytarza drzwi na balkon i wystawiłam kosz na dwór. Pozostawiłam światło w łazience, ponieważ zamierzałam tam szybko wrócić.

Ostatnie drzwi, ustawione pod kątem prostym wobec wszystkich innych i tworzące koniec korytarza, otwierały się na sypialnię Hadley. Pokój był stosunkowo duży, chociaż nie tak wielki jak moja sypialnia. Mieściła się tutaj kolejna ogromna szafa, a w niej mnóstwo ubrań. Łóżko był posłane, co nie pasowało mi do stylu Hadley, i zadałam sobie pytanie, kto był w mieszkaniu od dnia, w którym zabito kuzynkę. Ktoś bez wątpienia wszedł tutaj, zanim mieszkanie zapieczętowano przy użyciu czarów. Sypialnia była pogrążona w ciemnościach. Okna zasłonięto pięknie pomalowanymi drewnianymi żaluzjami, w pomieszczeniu dostrzegłam też dwoje drzwi, oddalonych od siebie o metr czy półtora.

Postawiłam na podłodze obok komody torby i grzebałam w nich tak długo, aż znalazłam kosmetyczkę i tampony. Powlokłam się z powrotem do łazienki, wyplątałam z kosmetyczki szczoteczkę do zębów i pastę, po czym z radością umyłam zęby i twarz. Dzięki temu poczułam się trochę bardziej człowiekiem. Zgasiłam światło w łazience, poszłam do sypialni, odrzuciłam kapę na łóżku, które było niskie i obszerne. Widok pościeli zaskoczył mnie tak bardzo, że stałam przez chwilę nieruchomo z rozchylonymi ustami. Okazała się bowiem obrzydliwa - z czarnej satyny, na litość boską! Ech, nawet nie była z prawdziwej satyny, lecz ze sztucznego jedwabiu. Dajcie mi perkal albo stuprocentową bawełnę, w dzień czy w nocy, a je odróżnię. Nie miałam jednak ochoty szukać o tej porze innej pościeli. A zresztą... może innej Hadley nie miała?

Weszłam do łóżka, czy raczej wielkiego łoża (hmm, chyba powinnam powiedzieć, że się wślizgnęłam), przez moment wierciłam się niespokojnie, aż przywykłam do dotyku śliskiego prześcieradła i kołdry, i wreszcie zdołałam zasnąć.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Ktoś szczypał mój palec u nogi i mówił: „Obudź się! Obudź się!". Oprzytomniałam przerażona i otworzyłam oczy, widząc wokół siebie obce pomieszczenie rozjaśnione światłem słońca. Jakaś nieznajoma osoba stała w nogach łóżka.

- Kim, do cholery, jesteś? - spytałam.

Byłam rozdrażniona, ale już się nie bałam. Kobieta nie wyglądała groźnie. Była mniej więcej w moim wieku i bardzo opalona. Kasztanowe włosy miała krótkie, oczy jasnobłękitne. Miała na sobie szorty khaki i rozpiętą białą koszulę na koralowym podkoszulku. Chyba pomyliła pory roku.

- Jestem Amelia Broadway. Właścicielka tego budynku.

- Dlaczego tu przyszłaś i mnie budzisz?

- Słyszałam ubiegłej nocy na dziedzińcu pana Cataliadesa, więc pomyślałam, że przywiózł cię, żebyś opróżniła mieszkanie Hadley. Chciałam z tobą pomówić.

- I nie mogłaś poczekać, aż sama się obudzę? Przekręciłaś klucz w zamku i weszłaś, zamiast zadzwonić do drzwi? Co cię napadło?!

Naprawdę ją przestraszyłam. Chyba w tym momencie zrozumiała, że mogła załatwić tę sprawę lepiej.

- Hmm, no cóż, widzisz, niepokoiłam się - bąknęła wyraźnie przygaszona.

- Tak? Ja także - odparłam. - Witaj w klubie. A teraz niepokoję się coraz bardziej. Więc, proszę cię, wyjdź i poczekaj na mnie w salonie, okej?

- Jasne - zgodziła się. - Mogę.

Chwilę leżałam, a gdy poczułam, że tętno mam wreszcie w miarę normalne, wstałam z łóżka. Potem szybko je posłałam i pośpiesznie wyjęłam z torby ubranie. Powlokłam się do łazienki, zerkając po drodze na nieproszonego gościa. Amelia Broadway stała w salonie i odkurzała meble czymś, co podejrzanie przypominało flanelową męską koszulę. Hmm...

Wzięłam prysznic najprędzej jak potrafiłam, wklepałam w twarz trochę fluidu i wyszłam boso, lecz w dżinsach i niebieskiej koszulce.

Kobieta przerwała sprzątanie i zagapiła się na mnie.

- Nie pasowałabyś do Hadley - zauważyła, a ja nie potrafiłam domyślić się z jej tonu, czy to miał być komplement, czy wręcz przeciwnie.

- Wcale nie jestem taka jak Hadley, w żadnym razie - oświadczyłam twardo.

- No cóż, to dobrze. Hadley była raczej okropna - mruknęła. - Ojej... Wybacz, chyba jestem nietaktowna.

- Doprawdy? - Starałam się mówić spokojnie, lecz mój ton był pewnie leciutko sarkastyczny. - Na pewno wiesz, gdzie jest kawa, więc może mi pokażesz?

Oglądałam kuchnię po raz pierwszy w świetle dziennym. Ściany pomieszczenia były ceglane, szafki w odcieniu miedzi, kontuar ze stali nierdzewnej, podobnie lodówka i zlew z kranem, który zapewne kosztował więcej niż moje wszystkie ubrania. Kuchnia była mała, ale luksusowa, tak jak reszta mieszkania.

Hmm, taka kuchnia w apartamencie wampirzycy, która tak naprawdę w ogóle nie potrzebowała tego pomieszczenia?

- Ekspres Hadley stoi tam - powiedziała Amelia.

Był czarny i pasował do wyposażenia. Hadley uwielbiała kawę, więc sądziłam, że nawet jako wampirzyca będzie posiadała zapasy ulubionego napoju. Otworzyłam szafkę nad ekspresem i zobaczyłam dwie puszki Community Coffee i kilka filtrów. Pierwsza puszka, z której zdjęłam wieczko, miała nienaruszone sreberko zabezpieczające, druga była otwarta i wypełniona do połowy. Z wielką przyjemnością wciągnęłam cudowny zapach kawy. Wydawał się zdumiewająco świeży.

Gdy uruchomiłam ekspres, znalazłam dwa kubki i postawiłam je obok. Cukierniczka również znajdowała się blisko, ale po otwarciu jej odkryłam jedynie stwardniałe resztki. Rozbiłam posklejaną zawartość i wyrzuciłam do wyłożonego workiem kosza na śmieci. Ktoś go opróżnił po śmierci Hadley. Może kuzynka zostawiła w lodówce trochę śmietanki w proszku? Mieszkańcy Południa, którzy nie używają często zabielaczy, niekiedy je tam trzymają.

Pociągnęłam drzwiczki lodówki ze lśniącej stali, w środku jednak nie znalazłam nic poza pięcioma butelkami Czystej Krwi.

Dopiero teraz dotarło do mnie w pełni, że moja bliska krewna Hadley umarła jako wampirzyca. Żadnego innego wampira nigdy nie poznałam, zanim został wampirem. Teraz przeżyłam szok. Miałam tak wiele wspomnień związanych z kuzynką - jedne były przyjemne, inne nie, ale we wszystkich Hadley oddychała i jej serce biło. Stałam przez moment z zaciśniętymi ustami, wpatrując się w czerwone butelki, aż otrząsnęłam się i bardzo delikatnie zamknęłam drzwi.

Powiedziałam Amelii, że mam nadzieję, że pija czarną kawę, ponieważ nie znalazłam śmietanki.

- Tak, świetnie - zgodziła się półgębkiem.

Wyraźnie usiłowała być uprzejma i czułam za to wyłącznie wdzięczność. Właścicielka domu usadowiła się na jednym z foteli na cienkich nóżkach. Jego tapicerka była naprawdę ładna - żółty jedwab zdobiony ciemnoczerwonymi i niebieskimi kwiatami - nie podobał mi się jednak kruchy wygląd tych mebli. Lubię siedziska, które robią wrażenie wytrzymałych i zdolnych unieść nawet osoby przy kości, krzesła i fotele, które nie skrzypią, nie trzeszczą ani się nie uginają. Człowiek nie powinien się obawiać, że mebel się zniszczy, jeśli wylejemy na niego colę lub wskoczy na niego pies i zacznie się mościć. Próbowałam zatem ulokować się na małej dwuosobowej kanapce naprzeciwko fotela. Ładna? Tak. Wygodna? Na pewno nie. Moje podejrzenia się potwierdziły.

- Czym zatem jesteś, Amelio? - spytałam.

- Co takiego

- Pytam, czym jesteś?

- Och, czarownicą.

- Hmm, no tak. - Wiedziałam, że nie jest istotą nadnaturalną, wyczułabym to, tak jak w przypadku innych stworzeń, których mózgi różnią się od ludzkich. Odmienność Amelii była inna, jakby nabyta. - Czyli to ty zamknęłaś mieszkanie przy użyciu czarów?

- Tak - odparła z dumą i oszacowała mnie wzrokiem. Już wcześniej słyszałam, że mieszkania strzeże zaklęcie, zauważyłam też inność Amelii, jej przynależność do obcego, ukrytego świata. Wydawałam jej się zwyczajną kobietą, ale bez wątpienia byłam dla niej interesująca. Wyczytałam te myśli z jej głowy tak swobodnie, jak gdyby je wymówiła. Wysyłała je wyjątkowo intensywnie, toteż docierały do mnie klarowne i zrozumiałe; były jasne jak jej cera.

- Tej nocy, kiedy Hadley umarła - podjęła czarownica - zatelefonował do mnie prawnik królowej. Oczywiście spałam. Polecił mi zaplombować mieszkanie, ponieważ wiadomo było, że Hadley już nie wróci, a królowa chciała spadkobierczyni przekazać lokal nienaruszony. Weszłam więc na górę wcześnie następnego ranka i zaczęłam sprzątać.

Poprzez jej wspomnienia zobaczyłam, że w istocie był to ranek po śmierci Hadley i że Amelia miała wtedy na rękach gumowe rękawiczki.

- To ty opróżniłaś kosz i posłałaś łóżko?

Popatrzyła na mnie zakłopotana.

- Tak, ja. Nie sądziłam, że „nienaruszony" oznacza „nietknięty". Cataliades dotarł tutaj i nie kazał mi sprzątać. Ale cieszę się, że przynajmniej wyniosłam stąd kubeł. Dziwne, że wcześniej tamtej nocy ktoś przetrząsnął pojemnik na śmieci.

- Zgaduję, że nie wiesz, czy coś zabrali?

Rzuciła mi pełne zdziwienia spojrzenie.

- Przecież nie robiłam inwentaryzacji śmietnika - odparowała, po czym dodała niechętnie: - Wiem, że potraktowano go zaklęciem, ale nie znam go. - Cóż, nie była to dobra wiadomość. Amelia nie przyznawała się do tego nawet przed sobą. Nie chciała brać pod uwagę możliwości, że dom stał się celem ataku istot nadnaturalnych. Amelia była dumna, ponieważ jej plomby wytrzymały, nie pomyślała jednak, by nałożyć zaklęcie także na śmietnik. - Wiesz, zabrałam z mieszkania wszystkie rośliny doniczkowe i przeniosłam do siebie, żeby łatwiej mi było ich doglądać. Więc jeśli chcesz je wziąć ze sobą na swoje... zadupie, proszę bardzo.

- Do Bon Temps - poprawiłam ją.

Amelia parsknęła. Jak większość mieszczuchów z metropolii żywiła pogardę dla małych miasteczek.

- Jesteś więc właścicielką tego budynku. I wynajęłaś piętro mojej kuzynce Hadley... Kiedy?

- Jakiś rok temu. Była już wampirzycą - dodała. - I faworytą królowej... od jakiegoś czasu. Wiesz, pomyślałam wtedy, że to dobre zabezpieczenie. Nikt przecież nie zaatakuje kochanicy królowej, prawda? I nikt nie włamie się do jej mieszkania.

Chciałam spytać, jak to możliwe, że Amelię stać na taki ładny dom, ale pytanie nie wydało mi się zbyt uprzejme, więc zrezygnowałam.

- Czyli że czary pomagają ci w życiu? - spytałam, starając się okazać jedynie lekkie zaciekawienie.

Wzruszyła ramionami, ale wyglądało na to, że moje zainteresowanie sprawia jej przyjemność. Chociaż matka pozostawiła jej w spadku sporo pieniędzy, Amelię cieszyła własna niezależność finansowa. Słyszałam to tak wyraźnie w jej myślach, jak gdyby wypowiedziała je głośno.

- Tak, dobrze zarabiam - odparła, siląc się na skromny ton, co nie do końca jej się udało.

Pracowała ciężko, by zostać czarownicą, i teraz szczyciła się własnymi umiejętnościami.

A ja czułam się przy niej jak czytelniczka przed otwartą książką z jej przemyśleniami.

- Jeśli mam problemy finansowe, dorabiam u przyjaciółki, która jest właścicielką sklepu ezoterycznego przy Jackson Square. Wróżę tam - przyznała się. - A czasami oprowadzam turystów po Nowym Orleanie, pokazując im miejsca związane z magią. Bywa zabawnie, a jeśli dostatecznie mocno ich przestraszę, dostaję duże napiwki. Podsumowując, całkiem przyzwoicie sobie radzę.

- Przyjmujesz też poważne zlecenia wymagające zastosowania czarów? - spytałam, a Amelia skinęła głową.

- A od kogo? - dopytywałam się. - Przecież zwykli ludzie nie wierzą w czary i uważają je za niemożliwe.

- Nadnaturalni płacą naprawdę dobrze - odparła, zaskoczona, że w ogóle o to pytam. Właściwie nie musiałam pytać, ale w ten sposób łatwiej było mi nakierować jej umysł na interesujący mnie temat. - Szczególnie wampiry i wilkołaki. To znaczy... wiesz, nie przepadają za czarownicami, ale lubią, zwłaszcza wampiry, wykorzystać każdą sposobność. Reszta nie jest aż tak dobrze zorganizowana.

Machnięciem ręki zbyła słabszych przedstawicieli świata nadnaturalnych - nietoperzołaki, zmiennokształtnych i inne stworzenia. Amelia nie doceniała siły innych istot nadnaturalnych, co moim zdaniem było błędem.

- A wróżki? - spytałam.

- Wróżki same doskonale sobie radzą w sprawach magii - wyjaśniła, wzruszając ramionami. - Nie potrzebują mnie. Wiem, że komuś takiemu jak ty może przychodzić z trudem akceptacja faktu, że istnieje dar niewidoczny i naturalny, taki, który kwestionuje wszystko, czego nauczyli cię rodzice.

Stłumiłam parsknięcie. Amelia najwyraźniej nic o mnie nie wiedziała. Nie miałam pojęcia, o czym rozmawiały z Hadley, ale na pewno nie o członkach rodziny mojej kuzynki. Ta myśl wyzwoliła we mnie kolejną i zapamiętałam sobie, że powinnam zbadać ten trop. Musiałam go jednak odłożyć na później. Teraz trzeba było poradzić sobie z Amelią Broadway.

- Twierdzisz zatem, że masz duże zdolności nadnaturalne? - upewniłam się.

Wyczułam, że właścicielka domu bardzo się stara nie wyjść przede mną na osobę zbyt pyszną.

- Och, mam taki mały dar - przyznała skromnie. - Kiedy na przykład nie mogłam dokończyć sprzątania w mieszkaniu, wymyśliłam zaklęcie zatrzymania. Dlatego nic w apartamencie się nie psuło, nie rozwijało ani nie brudziło, chociaż stał pusty przez kilka miesięcy. Nie czujesz żadnych paskudnych zapachów, prawda?

Rzeczywiście, czyli to dzięki zaklęciu smród poplamionych ręczników nie rozszedł się po innych pomieszczeniach.

- Czyli zajmujesz się czarostwem dla nadnaturalnych, przepowiadasz przyszłość lub wróżysz na Jackson Square oraz czasami oprowadzasz po mieście grupy turystów. Żadnej pracy biurowej.

- Żadnej.

Skinęła głową, bardzo z siebie zadowolona i dumna.

- Więc pracujesz właściwie tylko wtedy, gdy chcesz - podsumowałam.

W tym momencie wiedziałam, że Amelia poczuła ulgę - ulgę, że nie musi już pracować w wyznaczonych godzinach na poczcie, czym zajmowała się przez trzy lata, zanim została pełnoprawną czarownicą.

- Tak.

- A zatem możesz mi pomoc w opróżnieniu mieszkania po Hadley? Chętnie ci zapłacę.

- No cóż, oczywiście, że ci pomogę. Im szybciej znikną stąd rzeczy twojej kuzynki, tym szybciej będę mogła wynająć te pokoje. Ale z zapłatą na razie się wstrzymaj, bo nie wiem, ile czasu będę mogła ci poświęcić. Nieraz dostaję... hmm... nagłe zlecenia.

Uśmiechnęła się do mnie i był to uśmiech, który świetnie pasowałby do reklamy pasty do zębów.

- Czy królowa nie płaci czynszu od śmierci Hadley?

- Tak, płaci. Ale wciąż się boję o rzeczy Hadley tu, na górze. Wiesz? Było kilka prób włamań. Ostatnia zaledwie parę dni temu. - Popatrzyłam na nią poważnie. - Początkowo sądziłam - trajkotała - że może są tacy złodzieje, którzy włamują się do mieszkań osób zmarłych w czasie pogrzebu, o którym się dowiadują na przykład z nekrologu w gazecie. Cóż, niby nie powiadamia się o śmierci wampirów, tak przynajmniej podejrzewam, ponieważ oni i tak już byli martwi albo dlatego, że inne wampiry po prostu nie dzwonią do gazet... Interesujące byłoby wyobrażenie sobie, jak sobie z tym radzą... Jeden proponuje drugiemu, że może napisałby kilka słów o Hadley...? Ale sama wiesz, jak strasznie wampiry plotkują, więc zapewne parę osób słyszało, że twoja kuzynka zmarła definitywnie... czy też po raz drugi. Szczególnie gdy zniknął Waldo. Wszyscy wiedzą, że jej nie lubił. Poza tym, wampiry nie organizują sobie przecież pogrzebów. Tak czy owak, doszłam do wniosku, że włamania były raczej przypadkowe. Nowy Orlean cechuje dość wysoki wskaźnik przestępczości.

- Więc znałaś Walda - wtrąciłam, próbując przerwać jej słowotok.

Wiedziałam wcześniej, że Waldo, niegdyś ulubieniec królowej - nie w łóżku, lecz raczej, jak wywnioskowałam, ktoś w rodzaju lokaja - nie był zbytnio zadowolony, gdy jego miejsce zajęła moja kuzynka. Ponieważ Hadley niezwykle długo cieszyła się przychylnością jego pani, Waldo wpadł w końcu na pewien pomysł i podstępnie zwabił ją na cmentarz świętego Ludwika pod pozorem, że będą wspólnie wywoływać ducha Marie Laveau, słynnej nowoorleańskiej królowej voodoo. Kiedy kuzynka zjawiła się na cmentarzu, zabił ją, a o morderstwo obwinił Bractwo Słońca. Pan Cataliades pokierował mną w rozmowie w odpowiednią stronę, aż domyśliłam się winy Walda, a Sophie - Anne pozwoliła mi osobiście wykonać na nim jej wyrok; na tym polega łaska w przypadku królowej. Oczywiście odmówiłam, lecz wyrok i tak wykonano, toteż Waldo był obecnie definitywnie martwy, tak samo martwy jak Hadley.

Otrząsnęłam się z zadumy.

- No cóż, znam go lepiej, niżbym chciała... - odrzekła Amelia ze szczerością, która zaczynała wyglądać na jej cechę charakterystyczną. - Ale widzę, że używasz czasu przeszłego - zauważyła. - Mogę zatem mieć nadzieję, że Waldo dotarł już do celu swej ostatecznej podróży?

- Rzeczywiście - przyznałam.

- No, no, no. - Była wyraźnie zadowolona. - O rany! Ucieszyłam się, że moje słowa kogoś uszczęśliwiły. Wyczytałam w myślach Amelii, jak bardzo nie lubiła wampira Waldo, i nie winiłam jej. Facet był naprawdę obmierzły, a Amelia wyglądała na kobietę twardą i zdecydowaną, więc podejrzewałam, że jako czarownica potrafi być groźna. Mnie jednak nie rozgryzła. Może za bardzo skupiała się na sobie.

- Więc chcesz uprzątnąć mieszkanie po Hadley, ponieważ sądzisz, że wówczas twój dom przestanie być celem włamywaczy? W każdym razie, tych złodziei, który dowiedzieli się o śmierci mojej kuzynki?

- Dokładnie tak - odrzekła i wypiła ostatni łyk kawy. - Poza tym chciałabym, że ktoś znów zajmował ten apartament. Na myśl o pustym mieszkaniu dostaję gęsiej skórki. Dobrze chociaż, że wampiry nie powracają jako duchy, więc nie straszą po swojej definitywnej śmierci.

- Och, nie wiedziałam - wyznałam.

Właściwie nigdy nie zastanawiałam się nad tą kwestią.

- Nie istnieją duchy wampirów - zapewniła mnie Amelia radosnym tonem. - Ani jeden. Aby wrócić jako duch, trzeba umrzeć jako istota ludzka - uściśliła. - Hej, chcesz, żebym ci powróżyła? Wiem, że to cię może przerażać, ale obiecuję, że jestem w tym dobra!

Sądziła najwyraźniej, że zabawnie będzie mnie wystraszyć, tak jak turystów, których oprowadzała, szczególnie że nie przyjechałam do Nowego Orleanu na długo. Wierzyła też, że im milsza będzie dla mnie, tym szybciej uporam się z rzeczami Hadley, a wówczas ona ponownie wynajmie apartament po niej.

- Jasne - zgodziłam się. - Możesz mi powróżyć, jeśli chcesz, nawet teraz.

Uznałam, że pozwalając jej, może dowiem się, jak dobrą i utalentowaną czarownicą jest w rzeczywistości. Na pierwszy rzut oka Amelia Broadway bez wątpienia nie przypominała stereotypowej czarownicy. Była zadbana i wesolutka, toteż wyglądała raczej jak zdrowa i szczęśliwa niepracująca żona z przedmieścia, posiadaczka forda explorera i setera irlandzkiego. A jednak w mgnieniu oka przeistoczyła się w kogoś zupełnie innego, gdy wyjęła z kieszeni luźnych szortów talię tarota, pochyliła się nad ławą i zaczęła je rozkładać. Robiła to szybko i fachowo, choć w sposób, który nie miał dla mnie ani odrobiny sensu.

Ślęczała dobrą minutę nad kartami, potem przez moment jej spojrzenie błądziło, aż wreszcie skupiła wzrok na stoliku. Twarz jej poczerwieniała i Amelia zamknęła oczy, jakby się zawstydziła. W każdym razie, na pewno czuła zażenowanie.

- No dobra - mruknęła wreszcie spokojnie, lecz stanowczo. - Czym jesteś?

- Telepatką.

- Kurczę, stale robię błędne założenia! Czy ja nigdy niczego się nie nauczę!

- Wiesz, nikt się mnie nie obawia - odparłam, próbując przemawiać łagodnie, lecz Amelia tylko się skrzywiła.

- No cóż, z pewnością nigdy więcej tak bardzo się nie pomylę - oznajmiła twardo. - Zauważyłam, że wiesz więcej o nadnaturalnych niż przeciętna istota ludzka.

- I codziennie dowiaduję się coraz więcej.

Nawet dla mnie to stwierdzenie zabrzmiało ponuro.

- Teraz będę musiała przyznać się mojej doradczyni, że nie dostrzegłam twojego daru - jęknęła.

Przybrała posępną minę, która nijak nie pasowała do osoby tak pogodnej jak ona.

- Masz... mentorkę?

- Tak, starą czarownicę, która... hmm... nadzoruje nasze postępy zawodowe.

- Skąd wiadomo, kiedy staniesz się... profesjonalistką?

- Och, trzeba zdać egzamin na czarownicę - wyjaśniła.

Wstała, podeszła do zlewu i błyskawicznie umyła dzbanek do kawy oraz pojemnik na filtr, po czym postawiła je ostrożnie na ociekaczu. Na koniec wytarła zlew.

- Zaczniemy jutro pakować rzeczy? - spytałam.

- A czemu nie od razu?

- Chciałabym najpierw przejrzeć sama to, co pozostało po kuzynce - odparłam, panując nad irytacją.

- Och. No cóż, jasne, że tak. - Usiłowała zasugerować, że oczywiście brała to pod uwagę. - Zgaduję też, że wieczorem będziesz musiała stawić się u królowej?

- Nie wiem.

- Och, założę się, że cię tam oczekują. Czy ubiegłej nocy nie towarzyszył ci przypadkiem wysoki, ciemnowłosy, przystojny wampir? Wyglądał zdecydowanie znajomo.

- Bill Compton - przyznałam. - Tak, mieszka w Luizjanie od wielu lat i czasem pracuje dla królowej.

Popatrzyła na mnie uważnie. W jej jasnobłękitnych oczach dostrzegłam zaskoczenie.

- Och, myślałam, że znał twoją kuzynkę.

- Nie - zapewniłam ją. - Dzięki, że mnie obudziłaś. Będę mogła zacząć pracę od razu. I dzięki, że chcesz mi jutro pomóc.

Cieszyła się, że wychodzi, gdyż okazałam się inna, niż sądziła, toteż chciała sobie wszystko przemyśleć i zadzwonić do sióstr czarownic mieszkających w rejonie Bon Temps.

- Holly Cleary - podsunęłam jej myśl. - Ją znam najlepiej.

Amelia wstrzymała oddech, po czym wydukała słabe: „Do widzenia" i zniknęła równie nieoczekiwanie, jak się pojawiła.

Nagle poczułam się staro. Ponieważ musiałam się popisywać swoimi umiejętnościami, w godzinę zmieniłam śmiałą, szczęśliwą młodą czarownicę w istotę smutną i niespokojną.

Ale kiedy wyjmowałam notes i ołówek z miejsca, w którym powinny się znajdować (czyli z szuflady najbliżej telefonu), chciałam bowiem naszkicować plan działania, pocieszyłam się myślą, że Amelię po prostu trzeba było trochę ustawić, była bowiem zbyt pewna siebie. Gdyby nie odkryła swej naiwności przy mnie, mogłoby dojść do tego w sytuacji, w której ktoś naprawdę chciałby ją skrzywdzić.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Bez dwóch zdań potrzebowałam kartonów. Na pewno też przydałaby mi się mocna, szeroka taśma, marker i nożyczki. A na koniec pikap lub furgonetka, by przewieźć nią do Bon Temps wszystkie rzeczy, które zapragnę zachować. Mogłabym poprosić Jasona, żeby przyjechał, wynająć auto z wypożyczalni bądź też spytać pana Cataliadesa, skąd wziąć pikap. jeśli rzeczy będzie dużo, może trzeba będę wypożyczyć samochód z przyczepą. Nigdy nie prowadziłam auta z przyczepą, ale pewnie nie było to trudne. Na razie jednak nie musiałam o tym myśleć i równie dobrze mogłam już zacząć sortować rzeczy, ponieważ im szybciej skończę, tym szybciej będę mogła wrócić do pracy i znaleźć się z dala od nowoorleańskich wampirów. W głębi duszy byłam zadowolona, że Bill przyjechał tu ze mną. Chociaż ciągle jeszcze gniewałam się na niego, był kimś znajomym. Mało tego, był przecież pierwszym wampirem, jakiego w ogóle spotkałam. Wciąż nie mogłam uwierzyć w cudowny zbieg okoliczności, dzięki któremu się poznaliśmy.

Bill Compton wszedł do baru, w którym pracuję, a mnie zafascynowało odkrycie, że nie potrafię słyszeć jego myśli. Później tego samego wieczoru uratowałam go przed osuszaczami. Westchnęłam teraz na myśl, jak dobrze było mi z nim do czasu, aż wezwała go jego stwórczym, Lorena, która obecnie również była definitywnie martwa.

Otrząsnęłam się z tych wspomnień. To nie była pora na próżne dumania. Dziś był dzień na działanie i podejmowanie decyzji. Postanowiłam zacząć od ubrań.

Po kwadransie zdałam sobie sprawę, że czeka mnie dość łatwe zadanie. Większość ze strojów Hadley zamierzałam oddać. Nie tylko zdecydowanie nie były w moim stylu, który bardzo różnił się od gustów kuzynki, ale też Hadley była zdecydowanie szczuplejsza, a poza tym preferowała zupełnie odmienną kolorystykę niż ja: nosiła ciemne ekstrawaganckie stroje, a ja ubieram się raczej skromnie i nie lubię rzucać się w oczy. Zastanawiałam się nad kilkoma cienkimi bluzkami i spódniczkami, ale kiedy spróbowałam je włożyć, wyglądałam po prostu jak jedna z miłośniczek kłów, które kręcą się po barze Erica. Nie takiego wizerunku szukam. Zdecydowałam się zatrzymać jedynie kilka podkoszulków, parę szortów i spodni do spania, które odłożyłam na bok.

Znalazłam wielkie pudło z workami na śmieci i spakowałam ubrania, których nie zamierzałam zachować. Każdy pełny worek wystawiałam na balkon, by nie tworzyć w mieszkaniu bałaganu.

Pracę rozpoczęłam koło południa i godziny mijały szybko, szczególnie odkąd udało mi się włączyć odtwarzacz kompaktowy kuzynki. W większości wykonawcami byli artyści, których nigdy nie słuchałam (co mnie nie zaskoczyło), ale z chęcią ich teraz odkrywałam. Hadley miała mnóstwo płyt kompaktowych: No Doubt, Nine Inch Nails, Eminema, Ushera...

Zaczęłam przeglądać szuflady w sypialni, gdy zapadł zmierzch. Przerwałam na moment i wyszłam na balkon. Wieczór był dość ciepły, więc przez chwilę obserwowałam budzące się wieczornie miasto. Nowy Orlean już od jakiegoś czasu stał się miastem nocy. Zresztą, zawsze tętnił życiem późną porą, obecnie jednak stał się centrum kulturalnym nieumarłych i fakt ten całkowicie odmienił jego naturę. Wielu jazzmanów z Bourbon Street widziało światło słoneczne kilka dziesięcioleci temu. Stojąc na balkonie, usłyszałam cichą muzykę dobiegającą z odległych lokali. Usiadłam na leżaku i przez kilka minut słuchałam tych dźwięków, mając nadzieję, że podczas pobytu tutaj odwiedzę te ulice. Nowy Orlean jest miastem niepowtarzalnym - ani przed napływem wampirów, ani po nim nie przypominał żadnej innej miejscowości w Ameryce. Westchnęłam i zdałam sobie sprawę, jaka jestem głodna. W mieszkaniu Hadley naturalnie nie było nic do jedzenia, a nie miałam zamiaru żywić się Czystą Krwią. Bardzo nie chciałam schodzić do Amelii i prosić. Ten, kto przyjdzie dziś wieczorem tutaj, by zabrać mnie do królowej, może będzie chętny wejść ze mną najpierw do sklepu spożywczego? Może powinnam wziąć prysznic i się przebrać?

Kiedy odwróciłam się z zamiarem wejścia do mieszkania, zauważyłam śmierdzące ręczniki, które wystawiłam tutaj zeszłej nocy. Ich zapach był teraz znacznie intensywniejszy, co mnie nieco zdumiało. Sądziłabym raczej, że odór do tej pory osłabnie, lecz było wręcz przeciwnie - zrobiło mi się niedobrze, gdy podnosiłam kosz, by wnieść go z powrotem do pokoju, postanowiłam bowiem uprać te brudne szmaty. W narożniku kuchni stała pralka, a na niej suszarka; zestaw wyglądał jak opoka czystości...

Usiłowałam rozdzielić ręczniki. Niestety, ponieważ schły razem, zbiły się w jedną sztywną, zmiętą masę. Rozdrażniona, szarpnęłam wystającą krawędź jednego z nich, a później jeszcze raz, mocniej, czując opór, w końcu jednak skrzepy popękały i pas jasnoniebieskiego materiału frotte rozwinął się przede mną, ukazując moim oczom ręcznik w całej okazałości.

- O cholera! - stęknęłam głośno. - O nie! - Płynem, który wysechł i skleił fałdy ręczników, była bez wątpienia krew. - Och, Hadley - powiedziałam ciszej. - Coś ty zrobiła?

Smród był okropny, a ja zaszokowana. Usiadłam przy małym stoliku w części kuchennej. Płatki zeschniętej krwi spadły z ręcznika i przylgnęły do moich rąk. Nie potrafię czytać w myślach ręcznikom, na litość boską! Stan umysłu, w jakim się znalazłam, również nie pomagał mi w skupieniu. Potrzebowałam... tak, potrzebowałam czarownicy! Na przykład tej, którą właśnie skarciłam i przegoniłam. Taaa, dokładnie taka czarownica była mi potrzebna.

Najpierw jednak musiałam przeszukać całe mieszkanie i sprawdzić, czy gdzieś nie czeka na mnie więcej niespodzianek.

I... tak, czekała mnie kolejna.

Ciało znajdowało się w garderobie w korytarzu.

Nie poczułam żadnej brzydkiej woni, chociaż zwłoki, a dokładniej zwłoki młodego mężczyzny prawdopodobnie tkwiły w szafie przez cały czas od dnia śmierci kuzynki.

Może ów młodzieniec był demonem? Ale jego wygląd nie przywodził na myśl Dianthy, Gladioli czy Cataliadesa. Skoro jednak ręczniki zaczęły śmierdzieć, można by pomyśleć... Och, no cóż, może po prostu miałam szczęście. Nie znalazłam innej odpowiedzi, więc postanowiłam zejść na dół i tam jej poszukać.

Zastukałam więc do drzwi Amelii, która otworzyła natychmiast. Zerknęłam jej przez ramię i ustaliłam, że mieszkanie Amelii, chociaż oczywiście identyczne co do kształtu i wielkości jak apartament Hadley, miało zupełnie inny wystrój - było pomalowane na jasne barwy i pełne energii. Amelia lubiła kolor żółty, kremowy, koralowy i zielony. Jej meble były nowoczesne, kanapy i fotele wyglądały na miękkie i wygodne, a drewniane sprzęty były wypolerowane do entej potęgi. Tak jak podejrzewałam, całe mieszkanie wydawało się nieskazitelnie czyste.

- Tak? - spytała przygnębionym tonem.

- No cóż - oznajmiłam bez wstępów, chociaż takim głosem, jakbym wręczała gałązkę oliwną. - Mam kłopoty i podejrzewam, że ty też.

- Dlaczego tak twierdzisz? - spytała.

Na jej szczerej twarzy zobaczyłam teraz obojętność.

- Rzuciłaś zaklęcie, dzięki któremu mieszkanie jakby zastygło, prawda? Chciałaś je utrzymać w dotychczasowym stanie, zanim je zamknęłaś przy użyciu czarów przeciwko intruzom?

- Tak - odparła. - Mówiłam ci przecież o tym.

- Czyli że nikt nie był w tym mieszkaniu od nocy, podczas której Hadley umarła?

- Nie mogę ci tego zagwarantować, ponieważ przypuszczam, że bardzo dobra czarownica lub czarodziej potrafiliby przerwać moje zaklęcie - wyjaśniła. - Ale wedle moich informacji nikt tam nie zaglądał.

- Więc nie wiesz, że zamknęłaś tam trupa?!

Nie mam pojęcia, jakiej reakcji oczekiwałam, lecz Amelia odpowiedziała dość chłodno.

- Okej - rzuciła spokojnie. Chociaż może przełknęła ślinę. - Okej - powtórzyła. - Kto to jest?

Zamrugała kilka razy.

Może więc wcale nie była taka opanowana.

- Naprawdę nie wiem. Będziesz musiała wejść i sama go zobaczyć.

Podczas wspinaczki po schodach powiedziałam:

- Został tam zabity i krew wytarto ręcznikami. Znalazłam je w koszu na brudną bieliznę!

Opowiedziałam jej, jak wyglądały i pachniały ręczniki.

- Holly Cleary twierdzi, że uratowałaś życie jej synkowi - wtrąciła Amelia.

Ta uwaga mnie zdumiała i poczułam skrępowanie.

- Och - odparłam - policja by go znalazła. Ja tylko trochę przyśpieszyłam nieuniknione.

- Lekarz powiedział Holly, że gdyby mały dotarł do szpitala później, prawdopodobnie chirurgom nie udałoby się zatrzymać krwawienia w mózgu - kontynuowała Amelia.

- Rozumiem - stwierdziłam. Czułam się naprawdę nieswojo. - więc jak miewa się Cody?

- Dobrze - zapewniła mnie. - Wyjdzie z tego.

- Tymczasem my mamy problem tutaj - przypomniałam.

- W porządku, obejrzyjmy ciało.

Bardzo się starała mówić spokojnie.

Musiałam przyznać, że jednak ją lubię.

Zaprowadziłam ją do garderoby, której drzwi zostawiłam otwarte. Amelia weszła do środka. Nie wydała żadnego odgłosu. Wróciła na korytarz tylko nieznacznie pobladła i oparła się o ścianę.

- To wilkołak - wyjaśniła chwilę później.

Zaklęcie, którego użyła, by wszystko w mieszkaniu pozostało świeże, zadziałało. Krew zaczęła zapewne śmierdzieć, zanim Amelia rzuciła czar, a kiedy weszłam do mieszkania, przerwałam zaklęcie. Dlatego teraz ręczniki cuchnęły mocniej. Ciało jeszcze nie pachniało, co mnie trochę zaskoczyło, sądziłam jednak, że woń pojawi się lada chwila. Prawdopodobnie ciało zacznie rozkładać się szybko teraz, kiedy przestała na nie działać magia czarownicy. Dobrze, że Amelia przynajmniej nie chełpiła się swoim wyczynem.

- Znasz go?

- Tak - odparła. - Społeczność nadnaturalna nie jest duża, nawet w Nowym Orleanie. Nazywa się Jake Purifoy. Był jednym z członków ochrony podczas ślubu królowej.

Aż musiałam usiąść. Odeszłam nieco od wejścia do garderoby, usiadłam na podłodze, oparłam się o ścianę i patrzyłam na Amelię, która siedziała, wspierając się o przeciwległą ścianę. Nie bardzo wiedziałam, od jakiego pytania zacząć.

- Wtedy, gdy wychodziła za króla Arkansas?

Przypomniałam sobie opowieść Felicii i ślubne zdjęcie w albumie Ala Cumberlanda. Czy kobieta w tej kunsztownej fryzurze to naprawdę była królowa? Gdy Quinn wspomniał o przygotowaniach do ślubu w Nowym Orleanie, to czy właśnie tę ceremonię miał na myśli?

- Zdaniem Hadley królowa jest biseksualna - zauważyła Amelia. - Ale cóż, tak, poślubiła faceta. Teraz zawarli przymierze.

- Nie mogą mieć dzieci - oznajmiłam.

Wiem, że stwierdzałam rzecz oczywistą, ale po prostu nie rozumiałam sensu tego przymierza.

- Nie, ale jeśli nikt nie przebije jego lub jej kołkiem, będą żyli wiecznie, więc nie chodzi im o sukcesję - tłumaczyła Amelia. - Negocjacje zmierzające do ustalenia zasad, według jakich miał się odbyć ich ślub, trwały miesiącami, a może nawet latami. Podobnie przygotowanie kontraktu. Potem oboje musieli go podpisać podczas długiego rytuału, który odbył się tuż przed ślubem. A później... wiesz, w rzeczywistości nie muszą spędzać razem życia, wystarczy, że po prostu odwiedzają się parę razy w roku. Odwiedziny z pożyciem...

Chociaż temat był niezwykle zajmujący, nie widziałam sensu omawiania go akurat teraz.

- Ten facet z garderoby był zatem jednym z członków ochrony - podsunęłam.

Czyżby pracował dla Quinna? Czy Quinn nie mówił, że jeden z jego pracowników zaginął w Nowym Orleanie?

- Cóż, oczywiście nie zaproszono mnie na ślub - odparła Amelia - ale pomagałam Hadley wybrać sukienkę. A on tu przyszedł po twoją kuzynkę.

- On, czyli Jake Purifoy przyjechał zabrać Hadley na ślub?

- No tak. Był tamtej nocy bardzo wystrojony. - I to było w noc ślubu?

- Tak, tamtej nocy, podczas której Hadley umarła.

- Widziałaś, jak odjeżdżali?

- Nie, właściwie... Nie, nie widziałam. Słyszałam jedynie, że samochód odjechał, więc wyjrzałam przez okno z salonu i zobaczyłam wchodzącego Jake'a. Znałam go już, choć tylko z widzenia. Umawiała się z nim jedna z moich przyjaciółek... Gdy go zobaczyłam, wróciłam do swoich zajęć, chyba oglądałam telewizję, a po jakimś czasie usłyszałam, że samochód odjeżdża.

- Więc może Jake wcale nie odjechał. Amelia gapiła się, wybałuszając oczy.

- To możliwe - przyznała wreszcie chrypliwie, jak gdyby zaschło jej w ustach.

- Hadley była sama, kiedy po nią przyjechał... Zgadza się?

- Kiedy wychodziłam wcześniej z jej mieszkania, została w nim sama.

- Przyjechałam tutaj jedynie po to - powiedziałam, patrząc na swoje gołe stopy - żeby posprzątać mieszkanie mojej kuzynki. Nie lubiłam jej za bardzo, a teraz w dodatku utknęłam z jakimś ciałem. Ostatnio kiedy pozbywałam się czyjegoś ciała - ciągnęłam - miałam dużego, silnego pomocnika. Owinęliśmy trupa zasłonką prysznicową.

- Naprawdę? - spytała słabym głosem Amelia.

Nie cieszyła się, że dzielę się z nią tymi informacjami.

- Tak. - Skinęłam głową. - Nikogo nie zabiliśmy. Po prostu musieliśmy pozbyć się ciała. Podejrzewaliśmy, że jeśli tego nie zrobimy, zostaniemy obwinieni o śmierć tej osoby, i jestem pewna, że tak by się stało.

Wpatrywałam się jeszcze intensywniej w polakierowane paznokcie u stóp. Ładnie wyglądały, gdy je pomalowałam na przyjemny, jasny odcień różu,, teraz jednak trzeba by albo zmyć lakier, albo pomalować jeszcze raz. Wiedziałam, że nie powinnam w takiej chwili myśleć o niebieskich migdałach, i zmusiłam się do ponownej koncentracji na zwłokach. Leżały w garderobie, rozciągnięte na podłodze szafy, wciśnięte pod najniższą półkę, przykryte prześcieradłem. Podejrzewałam, że za życia Jake Purifoy był przystojnym mężczyzną. Miał ciemne włosy i muskularną budowę. Był mocno owłosiony na piersiach i kończynach. Amelia twierdziła, że wcześniej miał na sobie elegancki garnitur, w którym jej zdaniem wyglądał świetnie, teraz jednak był nagi. Ciekawe, gdzie podziało się jego ubranie?

- Możemy po prostu zadzwonić do królowej - zaproponowała Amelia. - Przecież ciało znalazłyśmy tutaj, więc albo Hadley zabiła tego faceta, albo ukryła trupa. W żadnym razie nie mógł umrzeć tamtej nocy, gdy Hadley pojechała z Waldem na cmentarz.

- Dlaczego? - Nagle przyszło mi na myśl coś strasznego. - Masz telefon komórkowy? - spytałam, wstając. Amelia kiwnęła głową. - Zadzwoń do królowej. Powiedz, żeby kogoś przysłali. Natychmiast!

- Co takiego?

Była zdezorientowana i miała przerażenie w oczach, nawet kiedy wystukiwała cyfry.

Patrzyłam w stronę garderoby i widziałam, że palce rzekomego trupa się poruszają.

- Wstaje - szepnęłam.

Czarownica potrzebowała jedynie sekundy na zrozumienie.

- Mówi Amelia Broadway z Chloe Street! Przyślijcie tu natychmiast starszego wampira - krzyczała do telefonu. - Nowy wampir się budzi!

Zerwała się z miejsca i obie popędziłyśmy do drzwi.

Niestety, nie dotarłyśmy do nich.

Jake Purifoy gonił nas i był głodny.

Ponieważ Amelia biegła za mną (miałam przewagę), wampir rzucił się na podłogę i chwycił czarownicę za kostkę. Amelia wrzasnęła, upadając, a wtedy obróciłam się, by jej pomóc. W ogóle najwyraźniej nie myślałam, bo gdybym się zastanowiła, pędziłabym dalej w stronę drzwi. Nowy wampir nadal zaciskał palce - niczym kajdany - na gołej kostce Amelii i ciągnął kobietę ku sobie po podłodze z gładkiego laminowanego drewna. Czarownica drapała paznokciami podłogę, próbując znaleźć coś, o co mogłaby zaczepić palce i przerwać nieuchronne przesuwanie się ku otwartym ustom z całkowicie wysuniętymi kłami. O Boże! Złapałam Amelię za nadgarstki i zaczęłam ciągnąć. Nie znałam Jake'a Purifoya za życia, toteż nie wiedziałam, jaki był. A nie potrafiłam dostrzec żadnej ludzkiej cechy, która pozostałaby w jego twarzy, nic, do czego mogłabym się odwołać.

- Jake! - krzyknęłam więc po prostu. - Jake Purifoy! Obudź się!

Moje wołanie nie odniosło oczywiście żadnego skutku. Jake przemienił się w istotę, której nie sposób było nawet nazwać koszmarem, bo z koszmaru można się obudzić, a on już taki pozostanie. Wydawał z siebie coś w rodzaju zwielokrotnionego dźwięku „grrr" i był to najstraszliwszy wyraz głodu, z jakim kiedykolwiek miałam do czynienia. Wtedy Jake ugryzł Amelię w łydkę i czarownica ponownie wrzasnęła.

Tkwiła niczym w paszczy rekina. Gdybym ciągnęła ją mocniej, w zębach pozostałby mu kawał jej ciała, na którym zaciskał szczęki. Teraz ssał ranę w jej nodze, więc zaczęłam go kopać w głowę piętą, przeklinając brak butów. Uderzałam z całych sił, lecz nowego wampira to nie ruszało. Jęknął raz i drugi w proteście, lecz kontynuował ssanie, a Amelia nadal krzyczała z bólu i szoku. Na stoliku obok jednej z małych dwuosobowych kanap dostrzegłam świecznik - wysoki, szklany, ciężki. Wyszarpnęłam z niego świecę, chwyciłam świecznik w obie ręce, zamachnęłam się i najmocniej jak potrafiłam opuściłam go na głowę Jake'a Purifoya. Krew zaczęła płynąć mu z rany bardzo niemrawo, ale tak właśnie krwawią wampiry. Od mojego ciosu świecznik rozpadł się jednak na kawałki i teraz z pustymi rękoma stałam naprzeciwko zawziętego nieumarłego. Jake zwrócił ku mnie umazaną krwią twarz i przeszył mnie wzrokiem pełnym nienawiści; mam szczerą nadzieję, że już nikt nigdy tak na mnie nie spojrzy. W jego rysach widziałam bezmyślną furię wściekłego psa.

Niemniej jednak puścił nogę Amelii, która zaczęła niezdarnie odczołgiwać się od niego. Było oczywiste, że jest ranna, więc gramoliła się powoli, lecz bardzo starała się umknąć. Łzy płynęły jej po twarzy, oddychała ciężko i nierówno, wręcz charczała. Usłyszałam coraz głośniejsze wycie syreny i miałam nadzieję, że za chwilę zjawi się policja lub sanitariusze. Ale było za późno. Wampir zerwał się z podłogi, powalił mnie i przestałam myśleć.

Ugryzł mnie w ramię tak mocno, że jego zęby chyba wniknęły do kości. Gdybym się nie zasłoniła ramieniem, zatopiłby je w mojej szyi i byłoby to dla mnie fatalne. Może zatem lepiej, że trafił na ramię, lecz akurat w tamtym momencie tak nie uważałam, ból bowiem był straszliwy i o mało nie zemdlałam. Ale dobrze, że nie zemdlałam. Ciało leżącego na mnie Jake'a Purifoya naprawdę mi ciążyło, rękoma wampir przyciskał do podłogi moje drugie ramię, a nogami - moje nogi. Domyśliłam się, że teraz nowy wampir zaczyna czuć inny głód, a za chwilę znalazłam potwierdzenie, gdy przy moim udzie twardniał jego członek. Jake uwolnił rękę i zabrał się za szarpanie moich spodni.

Och, nie...! Moja sytuacja była okropna. Umrę za kilka minut, tu, w Nowym Orleanie, w mieszkaniu mojej kuzynki, z dala od przyjaciół i rodziny.

Nowy wampir miał na twarzy i rękach mnóstwo krwi.

Amelia pełzła niezdarnie ku nam; okrwawioną nogę ciągnęła za sobą. Powinna uciekać, bo i tak nie mogła mnie ocalić. Nie widziałam wokół żadnych innych świeczników. A jednak czarownica miała jeszcze jedną broń. Wyciągnęła drżącą rękę, starając się dotknąć wampira.

- Utinam hie sanguis in ignem commutet! - zawołała.

Wampir odskoczył w tył z krzykiem, drąc sobie paznokciami twarz, którą nagle zaczęły lizać maleńkie niebieskie płomienie.

I wtedy do mieszkania wpadła policja.

Funkcjonariusze - wampiry.

Przez jedną, całkiem interesującą minutę policjanci najwyraźniej uważali, że ja i Amelia zaatakowałyśmy Jake'a Purifoya. Obie nas, krwawiące i wrzeszczące, funkcjonariusze pchnęli pod ścianę. Na szczęście, urok, który Amelia rzuciła na nowego nieumarłego, stracił moc i Jake skoczył na najbliższego mundurowego, który przypadkiem był dumnie wyprostowaną czarnoskórą funkcjonariuszką o orlim nosie. Policjantka błyskawicznie wyciągnęła pałkę i użyła jej, nie dbając o zęby nowego nieumarłego. Jej partner, bardzo niski mężczyzna o karmelowej karnacji, przez chwilę odczepiał od paska buteleczkę Czystej Krwi. Otworzył ją i przytknął do głodnych ust Jake'a Purifoya. Nowy wampir przez chwilę wysysał zawartość butelki i nagle zapadła kompletna cisza. Ja i Amelia stałyśmy bez ruchu, dysząc i ociekając krwią.

- Teraz się uspokoi - oświadczyła funkcjonariuszka i z jej intonacji można było wywnioskować, że kobieta czuje się znacznie bardziej Afrykanką niż Amerykanką. - Sądzę, że już go ujarzmiliśmy.

Kiedy drugi policjant kiwnął głową, dając znak, że ja i czarownica jesteśmy wolne, obie osunęłyśmy się na podłogę.

- Wybaczcie, przez chwilę nie wiedzieliśmy, kto na kogo napadł - oznajmił nam głosem ciepłym jak stopione masło. - Nic wam nie jest?

Cieszyłam się, że jego ton działa tak uspokajająco, ponieważ funkcjonariusz miał wysunięte kły. Przyczynę tego stanu rzeczy upatrywałam w podnieceniu wywołanym zapachem krwi i przemocą, niemniej jednak taki brak opanowania u przedstawiciela organów ścigania autentycznie mnie zaniepokoił.

- Chyba tak - odparłam. - Amelia krwawi dość obficie i ja pewnie też. - Ugryzienie nie było tak głębokie, jak się obawiałam. W wampirzej ślinie znajduje się niewielki procent środka znieczulającego oraz nieco specyfiku przyśpieszającego gojenie. Jednakże ten ostatni działa w przypadku ukłucia kłem ciała ludzkiego i nie wystarcza do uleczenia rzeczywistych ugryzień. - Potrzebujemy lekarza.

W Missisipi spotkałam pewnego wampira, który potrafił uzdrawiać, nawet gdy chodziło o wielkie rany, lecz taki talent był naprawdę rzadki.

- Obie jesteście istotami ludzkimi? - spytał.

Policjantka przemawiała do nowego wampira w śpiewnym obcym języku. Nie wiedziałam, czy dawny wilkołak, Jake Purifoy, zna ten język, lecz widocznie pojął, że jest z nią bezpieczny. Oparzenia na jego twarzy goiły się na moich oczach.

- Tak - powiedziałam.

Czekając na sanitariuszy, Amelia i ja siedziałyśmy bez słowa oparte o siebie. Było to drugie ciało, które znalazłam w szafie... a może już trzecie? Hmm, zadałam sobie pytanie, po co w ogóle jeszcze otwieram drzwi szaf...

- Powinnyśmy się domyślić - zauważyła nagle Amelia znużonym tonem. - Skoro wcale nie śmierdział, trzeba się było domyślić.

- Wiesz, ja się domyśliłam - odparłam. - Ale ponieważ ta możliwość przyszła mi do głowy na jakieś trzydzieści sekund przed jego przebudzeniem się, nic nam to, cholera, nie dało.

Mówiłam równie słabym głosikiem jak moja towarzyszka.

Potem nastąpiło zamieszanie. Przez cały czas myślałam, że lepiej byłoby zemdleć, ponieważ wcale nie czułam się dobrze, ale jakoś pozostawałam przytomna. Sanitariusze okazali się bardzo miłymi młodymi mężczyznami, ale, niestety, chyba sobie pomyśleli, że we dwie zabawiałyśmy się z wampirem i sytuacja po prostu wymknęła się spod kontroli. Pewnie żaden z nich nie zaprosiłby wkrótce na randkę ani Amelii, ani mnie.

- Lepiej nie spędzać czasu z wampirami, cherie - oznajmił ten, który zajmował się mną. Na plakietce miał wydrukowane nazwisko: „DELAGARDIE". - Są niezwykle pociągające dla kobiet, lecz nie uwierzyłybyście, ile biednych dziewcząt musimy ratować z ich łap. Tych, które miały szczęście - dodał Delagardie ponuro. - Jak się nazywasz, młoda damo?

- Sookie - odrzekłam. - Sookie Stackhouse.

- Miło mi cię poznać, panno Sookie. Ty i twoja przyjaciółka wyglądacie na sympatyczne dziewczyny. Musicie przestawać z lepszymi ludźmi... żywymi. Nasze miasto jest obecnie wręcz zalane nieumarłymi. Prawdę mówiąc, lepiej było, kiedy wszyscy tutaj oddychali. Teraz zabierzemy was do szpitala, trzeba założyć szwy. Uścisnąłbym ci rękę, ale jesteś cała zakrwawiona - dorzucił, po czym błysnął białymi zębami, posyłając mi czarujący uśmiech. - Daję ci, ślicznotko, tę dobrą radę za darmo, więc skorzystaj z niej.

Uśmiechnęłam się, lecz to były moje ostatnie miłe chwile. Ból powracał gwałtownymi falami i bardzo szybko zaczęłam skupiać się wyłącznie na nim.

Amelia okazała się prawdziwą wojowniczką. Zacisnęła zęby i bardzo się starała zachować świadomość. Udało jej się to aż do szpitala.

Na oddziale pomocy doraźnej panował straszliwy tłok.

Ponieważ tak mocno krwawiłyśmy, a także zapewne dlatego, że przywieźli nas gliniarze, gadatliwy Delagardie i jego partner, którzy szepnęli słówko komu trzeba, Amelię i mnie natychmiast położono na szpitalnych łóżkach w maleńkich pomieszczeniach oddzielonych zasłonkami. Leżałyśmy obok siebie i czekałyśmy na lekarza. Byłam wdzięczna funkcjonariuszom. Wiedziałam, ile pracy jest na takim oddziale w dużym mieście.

Wsłuchiwałam się w krzątaninę wokół siebie i próbowałam nie przeklinać głośno z powodu bólu w ramieniu. W chwilach, gdy rwanie i pulsowanie nieco słabło, zastanawiałam, gdzie jest teraz Jake Purifoy. Czy wampirzy gliniarze zabrali go do specjalnej celi w więzieniu? A może wybaczono mu wszystko, gdyż był „nowo narodzonym" wampirem bez przewodnika? System prawny był przygotowany na takie sytuacje, ale nie mogłam sobie przypomnieć nakazów i zakazów mających zastosowanie w takim przypadku. Zresztą, tak naprawdę nie potrafiłam martwić się o Jake'a. Był w jakimś sensie ofiarą, nie jego wina, że stworzyciel (czy stworzycielka) nie czekał na jego przebudzenie z butelką Czystej Krwi, która zaspokoi głód.

Niestety, stało się to niemożliwe, ponieważ stworzycielką Jake'a była najprawdopodobniej moja kuzynka Hadley, którą zamordowano. Tylko dzięki zaklęciu Amelii Jake nie przebudził się kilka miesięcy temu. Była to sytuacja zupełnie nowa i pewnie nie zdarzała się zbyt często w wampirzej historii. W dodatku... wilkołak, który stał się wampirem! Nigdy o kimś takim nie słyszałam. Czy nadal będzie się przemieniał w wilka?

Miałam trochę czasu, więc rozmyślałam również o innych sprawach, szczególnie że Amelia leżała zbyt daleko na rozmowę, nawet gdyby chciała pogawędzić. Po jakichś dwudziestu minutach, w trakcie których moją zadumę tylko raz przerwało wejście pielęgniarki, która coś zapisała i wyszła, zdumiałam się na widok Erica. Wampir zajrzał, lekko odsunąwszy zasłonkę.

- Mogę wejść? - spytał nerwowo.

Wybałuszał oczy i mówił powoli. Zdałam sobie sprawę, że zapach krwi unoszący się na oddziale pomocy doraźnej musiał się pewnie każdemu nieumarłemu wydawać cudowny. I uderzał mu do głowy. Przez sekundę mignęły mi wysunięte kły Erica.

- Tak - odparłam, zaintrygowana jego obecnością w Nowym Orleanie.

Tak naprawdę nie miałam ochoty go widzieć, ale sądziłam, że nie ma sensu mówić dawnemu wikingowi, że nie wolno mu wejść za zasłonkę. Budynek należał do miasta, więc nie był prywatny i Eric właściwie nie potrzebował mojego zaproszenia. Chociaż, z drugiej strony, równie dobrze mógł pozostać za zasłonką i z tamtego miejsca powiedzieć mi, po co przyszedł. Eric jednak był uparty.

- Co, do cholery, robisz w tym mieście? - spytałam.

- Przyjechałem na pertraktacje z królową w sprawie twoich usług podczas spotkania na szczycie. Poza tym, ja i Jej Wysokość musimy ustalić, ilu ludzi mogę ze sobą przywieźć. - Uśmiechnął się do mnie. Efekt był niepokojący z powodu wysuniętych kłów i tak dalej. - Już niemal wszystko uzgodniliśmy. Królowa zgadza się na trzy osoby, a ja chciałbym, żeby były cztery.

- Och, na litość boską, Ericu - warknęłam. - To jest najbardziej nieprzekonująca wymówka, jaką kiedykolwiek słyszałam. Czyżby umknął twojej pamięci wynalazek zwany telefonem? - Poruszyłam się nerwowo na wąskim łóżku. Nie potrafiłam znaleźć pozycji, w której będzie mi wygodnie. Każdy nerw w moim ciele drgał od potyczki z Purifoyem, nowym dzieckiem nocy. Miałam nadzieję, że kiedy wreszcie obejrzy mnie lekarz, da mi jakiś wspaniały środek przeciwbólowy. - Zostaw mnie samą, okej? Nie masz do mnie żadnego prawa. Ani nie ponosisz za mnie odpowiedzialności.

- Mylisz się. - Miał czelność wyglądać na zaskoczonego. - Łączy nas więź. Wymieniliśmy się krwią, gdy potrzebowałaś sił na uwolnienie Billa w Jackson. I kochaliśmy się często... według ciebie.

- Przecież zmusiłeś mnie do tego wyznania - zaprotestowałam.

Jeśli, mówiąc to, jęknęłam, no cóż, cholera, pomyślałam, że mam prawo się żalić. Eric zgodził się wyciągnąć moją przyjaciółkę z niebezpiecznego układu tylko wówczas, jeśli powiem mu całą prawdę. Czy to był szantaż? Tak, bez wątpienia.

W tamtej chwili nie miałam innego wyjścia - musiałam mu wszystko wyznać. Teraz westchnęłam.

- Kto ci właściwie powiedział, że tu jestem?

- Królowa oczywiście bardzo dokładnie wie, co się dzieje z przebywającymi w jej mieście wampirami. Pomyślałem, że przyjdę i udzielę ci wsparcia moralnego. Poza tym... naturalnie... jeśli chcesz, żebym obmył cię z krwi... - Gdy badał moje ramię, jego oczy błysnęły pożądliwie. - Chętnie to zrobię.

Co prawda z ociąganiem, ale się uśmiechnęłam. Eric nigdy się nie poddaje.

- Ericu - przemówił Bill typowym dla siebie chłodnym głosem, po czym wszedł i stanął przy moim łóżku.

- Dlaczego nie zaskakuje mnie twój widok tutaj? - spytał Eric wyraźnie niezadowolonym głosem.

Bill nie mógł ignorować gniewu swojego szeryfa. Eric stał od Comptona znacznie wyżej w hierarchii i był od niego starszy, toteż miał prawo traktować go z góry. Bill liczył sobie jakieś sto trzydzieści pięć lat, Eric zaś pewnie ponad tysiąc. (Spytałam go kiedyś, ale chyba tak naprawdę nie wiedział). Eric miał zresztą osobowość przywódcy, a Bill lubił być sam. Jedyne, co ich łączyło, to fakt, że obaj uprawiali ze mną seks. I to, że obaj mnie w tej chwili nękali, na co zupełnie nie miałam ochoty!

- Usłyszałem przez radiowy kanał policyjny w siedzibie królowej, że wampirza policja została wezwana do ujarzmienia świeżego wampira, i rozpoznałem adres - oznajmił Bill gwoli wyjaśnienia. - Rzecz jasna, dowiedziałem się, dokąd zabrano Sookie, i przyjechałem tu najszybciej, jak mogłem.

Zamknęłam oczy.

- Ericu, męczysz ją - zauważył Bill głosem jeszcze chłodniejszym niż zwykle. - Powinieneś zostawić ją w spokoju.

Przez długą chwilę panowało milczenie, choć w powietrzu wisiało napięcie. Otworzyłam oczy i spojrzałam najpierw na jednego, potem na drugiego. Ten jeden raz naprawdę chciałabym umieć czytać wampirom w myślach.

O ile dobrze interpretowałam jego minę, Bill mocno żałował słów, które właśnie wypowiedział. Ale dlaczego? Eric patrzył na niego z osobliwym wyrazem twarzy, w którym dostrzegłam zarówno stanowczość, jak i jakieś uczucie znacznie trudniejsze do zdefiniowania; może ubolewanie.

- Bardzo dobrze rozumiem, z jakiego powodu chcesz izolować od świata Sookie, dopóki przebywa w Nowym Orleanie - oświadczył Northman.

Jego „r" stawało się tym wyraźniejsze, im bardziej się wściekał.

Bill odwrócił wzrok.

Mimo pulsującego bólu w ramieniu i ogólnej złości, którą czułam na nich obu, coś wzbudziło moją czujność i zaciekawienie. W tonie Erica wychwyciłam pewną niedwuznaczność i powagę. Brak odpowiedzi ze strony Billa był z kolei interesujący i... złowieszczy.

- Co się dzieje? - zapytałam, pośpiesznie przenosząc spojrzenie z jednego wampira na drugiego. Usiłowałam unieść się na łokciach, lecz zadowoliłam się wsparciem na jednym, gdyż drugie ramię, to ugryzione, zaczęło boleśnie pulsować. Nacisnęłam przy okazji przycisk unoszący wezgłowie. - Co ty sugerujesz, Ericu? Bill?

- Eric nie powinien cię denerwować, skoro i tak masz tyle na głowie - bąknął w końcu Compton.

Chociaż Bill nigdy nie słynął z przesadnej ekspresyjności, dziś jego twarz moja babcia określiłaby stwierdzeniem „napięta bardziej niż bęben".

Eric zaplótł ręce na piersi, zagapił się na nie i znieruchomiał.

- Bill?! - spytałam.

- Spytaj go, dlaczego w ogóle przyjechał do Bon Temps, Sookie - podsunął Eric bardzo cicho.

- No cóż, stary pan Compton umarł i Bill powrócił, bo chciał odebrać swój... - Teraz już zupełnie nie rozumiałam miny Billa. Serce zaczęło mi bić szybciej. Poczułam taki strach, że aż ścisnęło mnie w żołądku. - Billu?

Eric odwrócił się, by patrzeć gdzieś w dal, zdążyłam jednak zauważyć na jego twarzy cień współczucia dla mnie. Chyba nic nie przeraziłoby mnie bardziej. Nie potrafiłam czytać wampirowi w myślach, ale język jego ciała powiedział mi wszystko. Eric odwracał wzrok, nie chciał bowiem widzieć, jak zareaguję na słowa, które będą niczym nóż wbijany w żywe ciało.

- Sookie, i tak byś się dowiedziała na spotkaniu z królową... Może mogłem jakoś ukryć przed tobą tę informację, ponieważ na pewno nie zrozumiesz... ale Eric już się o to zatroszczył... - Bill posłał swojemu szefowi spojrzenie, które powinno wywiercić w sercu Erica dziurę. - Kiedy twoja kuzynka Hadley została faworytą królowej...

I nagle wszystko zrozumiałam. Wiedziałam, co Bill zamierza powiedzieć, i gwałtownie usiadłam na szpitalnym łóżku. Rękę położyłam sobie na piersi, poczułam bowiem, jak szaleje mi w niej serce. Compton jednak mówił dalej, chociaż gwałtownie potrząsałam głową.

- Widocznie Hadley dużo opowiadała o tobie i twoim darze. Może chciała w ten sposób zaimponować królowej i podtrzymać jej zainteresowanie, a Sophie - Anne wiedziała, że pochodzę z Bon Temps... W niektóre noce zastanawiałem się, czy przypadkiem nie wysłała kogoś z rozkazem zabicia ostatniego z Comptonów i w ten sposób nie przyśpieszyła zdarzeń... Ale może naprawdę umarł ze starości.

Bill patrzył w podłogę, więc nie widział, że wyciągam lewą rękę i macham nią, prosząc, by zamilkł.

- Poleciła mi wrócić do domu, w którym mieszkałem za życia, wejść ci w drogę i... jeśli trzeba... uwieść cię...

Nie mogłam oddychać. Niezależnie od tego, jak mocno przyciskałam do piersi prawą rękę, nie mogłam powstrzymać łomotania serca. A słowa Comptona niczym nóż coraz głębiej wbijały mi się w ciało.

- Chciała wykorzystać twój dar - powiedział. Otworzył usta, chcąc mówić dalej, lecz zrezygnował.

Oczy miałam zamglone od łez, więc niedokładnie widziałam wyraz jego twarzy, zresztą i tak nic mnie to już nie obchodziło. Postanowiłam sobie jednak, że nie rozpłaczę się, dopóki on jest blisko. Nie ma mowy!

- Wyjdź - poleciłam ze straszliwym wysiłkiem. Niezależnie od wszystkiego nie zamierzałam mu pokazywać, jak bardzo mnie zranił.

Próbował spojrzeć mi prosto w oczy, ja jednak nadal niewiele widziałam przez łzy. Cokolwiek chciał mi przekazać, nie dotarło do mnie.

- Proszę, pozwól mi skończyć - błagał.

- Nigdy więcej nie chcę cię widzieć, nigdy, nigdy w życiu - szepnęłam. - Nigdy.

Nie odezwał się. Jego wargi poruszyły się, jak gdyby starał się sformułować jakieś słowo lub zdanie, ale ja potrząsnęłam głową.

- Wyjdź - powtórzyłam głosem tak zdławionym z nienawiści i bólu, że nie brzmiał jak mój własny.

Bill odwrócił się i wyszedł za zasłonkę, a potem opuścił oddział. Eric, dzięki Bogu, nie odwrócił się i nie spojrzał na mnie. Wyciągnął rękę za siebie, poklepał mnie po nodze, a potem i on wyszedł.

Miałam ochotę krzyczeć. Miałam ochotę zabić kogoś gołymi rękoma.

Musiałam być teraz sama. Nie mogłam pozwolić, by ktokolwiek zobaczył, jak bardzo cierpię. Nigdy przedtem nie czułam takiego bólu połączonego z tak wielką wściekłością. Byłam wręcz chora z gniewu i straszliwie zraniona. W porównaniu z tym cierpieniem ugryzienie Jake'a Purifoya było niczym.

Nie wytrzymywałam już na łóżku, więc z niejakim trudem zwlokłam się z niego. Stopy wciąż naturalnie miałam gołe i kątem oka zauważyłam, że są okropnie brudne. Chwiejnym krokiem wyszłam na korytarz, dostrzegłam drzwi prowadzące do poczekalni i skierowałam się w tamtą stronę. Chodzenie stanowiło duży problem.

Jakaś pielęgniarka podbiegła do mnie. W ręku trzymała podkładkę do pisania.

- Panno Stackhouse, lekarz przyjdzie do pani dosłownie za minutkę. Wiem, że musiała pani długo czekać, i bardzo mi z tego powodu przykro, ale...

Odwróciłam się i tak na nią spojrzałam, że zrobiła krok w tył. Szłam ku drzwiom, kroki stawiałam niepewne, lecz cel miałam jasny. Chciałam stamtąd wyjść, tylko tyle... Poza tym nie wiedziałam, co dalej. Dotarłam do drzwi i pchnęłam je, a potem powlokłam się przez pełną ludzi poczekalnię. Wmieszałam się idealnie w tłum pacjentów i krewnych oczekujących na lekarza. Niektórzy byli jeszcze bardziej brudni i zakrwawieni niż ja, a niektórzy starsi... Sporo też było osób młodszych ode mnie. Opierając się ręką o ścianę, wciąż szłam do drzwi, które prowadziły na zewnątrz.

Dotarłam do nich.

Na dworze było znacznie ciszej i cieplej. Wiatr wiał, lecz naprawdę lekko. Boso i bez grosza tkwiłam pod oślepiającymi światłami szpitalnych drzwi. Nie miałam pojęcia, gdzie jestem, gdzie mieści się dom Amelii i jak do niego dojść. Ale nie znajdowałam się już w szpitalu.

Stanął przede mną jakiś bezdomny.

- Masz jakieś drobne, siostro? - spytał. - Jestem spłukany i nie mam ostatnio szczęścia.

- Wyglądam na osobę, która cokolwiek posiada? - zadałam mu logiczne pytanie.

Wydawał się równie wytrącony z równowagi jak pielęgniarka. Powiedział: „Wybacz" i odszedł. Przeszłam za nim krok czy dwa.

- NIE MAM NIC! - krzyknęłam, a później dodałam absolutnie spokojnym tonem: - Zrozum, nigdy nic nie miałam.

Bełkotał coś pod nosem i drżał, lecz go zignorowałam. Ruszyłam przed siebie. Pamiętałam, że karetka przed szpitalem skręcała w prawo, więc poszłam w lewo. Nie mogłam sobie przypomnieć, jak długo jechaliśmy. Rozmawiałam wtedy z Delagardiem. Byłam wówczas inną osobą.

Szłam i szłam. Przechodziłam pod palmami, słyszałam wspaniałą muzykę, dobiegającą zza odrapanych okiennic znajdujących się tuż nad chodnikiem.

Na jednej z ulic z barami z któregoś lokalu wyszła grupa młodych mężczyzn, akurat wtedy, gdy go mijałam. Jeden z chłopców złapał mnie za ramię. Wrzasnęłam i ze straszliwym wysiłkiem pchnęłam go na ścianę. Przylgnął do niej plecami i stał przez chwilę ogłuszony, trąc potylicę, aż przyjaciele go odciągnęli.

- To wariatka - powiedział cicho jeden z nich. - Zostaw ją.

Odeszli w innym kierunku.

Po pewnym czasie na tyle się otrząsnęłam, że zaczęłam zadawać sobie pytanie, dlaczego opuściłam szpital. Jednakże pozostało ono bez odpowiedzi. Kiedy upadłam, potknąwszy się o pękniętą płytę chodnikową, i mocno otarłam kolano, które zaczęło krwawić, nowy fizyczny ból sprawił, że zaczęłam myśleć jaśniej.

- Robisz to, bo chcesz, by żałowali, że cię zranili? - spytałam siebie na głos. - „O mój Boże, biedna Sookie! Wyszła ze szpitala całkiem sama, pewnie szalała ze smutku, a teraz błąka się po tych niebezpiecznych ulicach Nowego Orleanu, ponieważ Bill tak strasznie ją zdenerwował!".

Nie chciałam, żeby Bill kiedykolwiek ponownie wymówił moje imię. Kiedy stałam się trochę bardziej sobą (tylko trochę, a jednak), zaczęła mnie zaskakiwać intensywność własnej reakcji. Gdybym usłyszała to wszystko w czasie, gdy jeszcze byliśmy parą, zabiłabym go! Byłam o tym całkowicie przekonana. I przyczyna, dla której opuściłam szpital, stała się równie zrozumiała; nie mogłam tam po prostu zostać i radzić sobie ze wszystkim... jakby nic się nie stało. Wytrąciła mnie z równowagi najboleśniejsza możliwa wiedza: pierwszy mężczyzna, który wyznał mi miłość, w ogóle mnie nie kochał.

Jego namiętna miłość była fałszem.

Jego gonitwa za mną została zaaranżowana.

Na pewno wydałam mu się taka łatwa, taka naiwna, tak gotowa na spotkanie z pierwszym mężczyzną, który poświęci trochę czasu i wysiłku na zdobycie mnie. Zdobycie mnie! Na samą myśl o tej frazie cierpiałam jeszcze bardziej. Bill nigdy nie uważał mnie nawet za cenną zdobycz.

Do czasu, aż w jednej chwili runęły moje marzenia, nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo sztuczne podstawy miało moje ubiegłoroczne życie, jak bardzo kłamliwe były miłość i względy Comptona.

- Ocaliłam mu życie - powiedziałam do siebie zdziwiona. - Pojechałam do Jackson i zaryzykowałam własne życie dla niego, ponieważ sądziłam, że mnie kocha.

W głębi duszy wiedziałam jednak, że to nie do końca jest prawda. Zrobiłam to dlatego, że ja go kochałam. A równocześnie zaskoczyło mnie odkrycie, że siła przyciągania jego stwórczyni, Loreny, była nawet silniejsza niż rozkazy królowej. Nie byłam jednak w nastroju i nie miałam ochoty dzielić włosa na czworo. Kiedy przypomniałam sobie Lorenę, uderzyła mnie kolejna straszliwa myśl.

- Zabiłam dla niego kogoś - oznajmiłam głośno. - O mój Boże! Zabiłam dla niego kogoś!

Moje ciało pokrywały zadrapania, siniaki, krew i brud, gdy wreszcie zobaczyłam tabliczkę z napisem „CHLOE STREET". Uświadomiłam sobie powoli, że właśnie na tej ulicy mieści się dom Amelii z mieszkaniem Hadley. Skręciłam w prawo.

Wszystkie okna budynku były ciemne. Widocznie Amelia wciąż przebywała w szpitalu. Nie miałam pojęcia, która jest godzina ani jak długo szłam.

Apartament Hadley był zamknięty na klucz. Zeszłam po schodach i podniosłam jedną z doniczek, które Amelia ustawiła wokół drzwi do swojego mieszkania. Wniosłam donicę na górę i rzuciłam nią w szklaną szybę drzwi. Włożyłam rękę w otwór, otworzyłam drzwi od środka i weszłam. Nie rozległ się żaden alarm. Byłam raczej pewna, że policjanci nie znali kodu, więc wychodząc po oględzinach, nie uruchomili alarmu.

Przeszłam przez mieszkanie, w którym nadal panował straszliwy bałagan po naszej bitwie z Purifoyem. Będę musiała długo sprzątać rano... czy też wtedy, gdy wstanę. Weszłam do łazienki i zdjęłam ubranie. Trzymałam je i patrzyłam na nie przez minutę, oceniając jego stan. Potem przeszłam przez korytarz, otworzyłam najbliższe okno na balkon i wyrzuciłam strój przez poręcz. Żałowałam, że nie mogę pozbyć się z równą łatwością wszystkich problemów, ale jednocześnie ogarnęło mnie typowe dla mnie poczucie winy, że tworzę nieład, który ktoś będzie musiał ogarnąć. Nie tak przecież postępują Stackhouse'owie. Poczucie winy nie było jednak na tyle silne, bym zeszła na dwór po ohydnie brudne ciuchy. Nie dziś.

Wsunęłam krzesło pod drzwi, przez które się włamałam, i po wystukaniu podanych mi wcześniej przez Amelię cyfr składających się na kod alarmu weszłam pod prysznic. Woda żądliła moje liczne zadrapania i przecięcia, a głęboka rana po ugryzieniu w ramieniu zaczęła ponownie krwawić. No cóż, cholera. Moja kuzynka wampirzyca nie miała oczywiście żadnych środków pierwszej pomocy. W końcu znalazłam okrągłe waciki, których używała prawdopodobnie do zmywania makijażu, i przeszukałam jeden z worków z ubraniami, aż znalazłam absurdalnie wesoły szalik w lamparci wzorek. Ułożyłam waciki na ranie i niezręcznie obwiązałam ramię szalem, który udało mi się całkiem sprawnie zabezpieczyć.

Przynajmniej nie musiałam się martwić okropną pościelą. Zdołałam włożyć koszulę nocną, po czym położyłam się do łóżka, modląc się o zapomnienie.

ROZDZIAŁ SZESNASTY

Obudziłam się zmęczona i natychmiast przypomniały mi się wszystkie nieprzyjemne zdarzenia i informacje.

Czułam się paskudnie.

Ale po chwili zapomniałam o tym, ponieważ odkryłam niespodziankę. Obok mnie na łóżku leżała Claudine i wsparta na łokciu wpatrywała się we mnie ze współczuciem. A za łóżkiem w fotelu siedziała Amelia. Zabandażowaną nogę oparła na otomanie i czytała.

- Jak się tu dostałaś? - spytałam Claudine.

Już gdy zobaczyłam Erica i Billa ostatniej nocy, zadałam sobie pytanie, czy wszystkie znane mi osoby podążają za mną krok w krok. Może za minutę frontowymi drzwiami wejdzie Sam?

- Mówiłam ci, że jestem twoją dobrą wróżką - odparła.

Claudine była najradośniejszą z osób, jakie kiedykolwiek spotkałam. Była też piękną kobietą, a jej brat bliźniak, Claude, uroczym mężczyzną. Claudine była nawet rozkoszniejsza od niego, ponieważ dodatkowo była ogromnie sympatyczna. Wyglądali podobnie - ciemne włosy, bardzo jasna karnacja. Dziś wróżka miała na sobie jasnoniebieskie spodnie długości trzy czwarte oraz dopasowaną kolorystycznie czarno - niebieską tunikę. Prezentowała się eterycznie i pięknie, czy też raczej w takim stopniu eterycznie, w jakim można wyglądać w takich spodniach.

- Możesz mi to wyjaśnić, kiedy wrócę z łazienki - odcięłam się, przypominając sobie, ile wody zużyłam, gdy wreszcie mogłam się wczoraj umyć. A teraz chciało mi się pić.

Claudine wstała z łóżka wdzięcznym ruchem, ja zrobiłam to samo, choć znacznie bardziej niezgrabnie.

- Ostrożnie - poradziła mi Amelia, kiedy próbowałam wstać zbyt szybko.

- Jak twoja noga? - spytałam, gdy odzyskałam równowagę.

Claudine chwyciła mnie za zdrowe ramię, ot tak, na wszelki wypadek. Jej widok sprawił mi przyjemność, a na widok Amelii, nawet kuśtykającej, co dziwne, bardzo się ucieszyłam.

- Bardzo boli - odparła. - Ale w przeciwieństwie do ciebie zostałam w szpitalu i opatrzono mi ranę. - Zamknęła książkę i odłożyła ją na stolik obok fotela. Wyglądała trochę lepiej niż ja, nie była już jednak tą promienną, szczęśliwą czarownicą z poprzedniego dnia.

- Niezłą dostałyśmy nauczkę, co? - spytałam i wtedy wstrzymałam oddech, ponieważ przypomniałam sobie, jak dużo się wczoraj dowiedziałam.

Claudine pomogła mi wejść do łazienki, a kiedy zapewniłam ją, że poradzę tam sobie sama, wyszła. Załatwiłam potrzebę i wyszłam. Czułam się lepiej, prawie jak istota ludzka. Claudine wyjęła kilka rzeczy z mojej torby, a na stoliku przy łóżku stał parujący kubek. Ostrożnie usiadłam przy wezgłowiu, skrzyżowałam nogi, podniosłam kubek na wysokość twarzy i wdychałam zapach.

- Wyjaśnij, co znaczy określenie „dobra wróżka" - poprosiłam.

Nie chciałam rozmawiać o niczym ważniejszym, jeszcze nie teraz.

- Wróżki to najbardziej pierwotne istoty nadnaturalne - odrzekła Claudine. - Od nas pochodzą elfy, skrzaty, anioły i demony. A także nimfy wodne, zieloni ludzie, wszystkie naturalne duchy... Wszyscy oni pochodzą od nas, wróżek.

- Więc czym ty jesteś? - uściśliła Amelia.

Nie przyszło jej do głowy, że może powinna wrócić do siebie, a Claudine jej obecność najwyraźniej również nie przeszkadzała.

- Próbowałam zostać aniołem - odparła Claudine cicho. Jej ogromne oczy błyszczały. - Po latach bycia... no cóż, myślę, że mogłybyście nazwać mnie dobrą obywatelką... Po latach bycia dobrą obywatelką dostałam kogoś, kim mogę się opiekować. Tę oto Sookie. I dziewczyna naprawdę daje mi dużo pracy.

Wyglądała na dumną i szczęśliwą. - Nie powinnaś chronić mnie przed bólem? - spytałam. Jeśli powinna, szło jej naprawdę marnie.

- Nie. Żałuję, że tego nie potrafię. - Nagle okrągłą twarz Claudine wykrzywił wyraz przygnębienia. - Mogę jednak pomóc ci w dojściu do siebie po katastrofach, a bywa, że umiem im zapobiec.

- Bez ciebie byłoby jeszcze gorzej?

Energicznie pokiwała głową.

- Będę cię trzymała za słowo - mruknęłam. - Jak to się stało, że zasłużyłam sobie na dobrą wróżkę?

- Nie wolno mi tego powiedzieć - odrzekła Claudine, a Amelia przewróciła oczyma.

- Nie dowiemy się od niej zbyt wiele - zauważyła. - A biorąc pod uwagę problemy, które miałyśmy zeszłej nocy, chyba... nie jesteś najbardziej kompetentną dobrą wróżką, co?

- Jasne, panno „zaplombowałam mieszkanie, by wszystko pozostało w nim świeże" - docięłam jej, irracjonalnie oburzona za tę napaść na kompetencje mojej dobrej wróżki.

Amelia wstała niezgrabnie z fotela. Aż się zarumieniła z gniewu.

- No cóż, naprawdę je zamknęłam! A wampir obudziłby się i tak, niezależnie od pory! Ja tylko opóźniłam ten moment!

- Byłoby prościej, gdybyśmy wiedziały, że tam jest!

- Byłoby prościej, gdyby latawica Hadley go nie zabiła! Przez chwilę panowała cisza.

- Jesteś pewna, że go zabiła? - spytałam. - Claudine?

- Nie wiem - odparła wróżka spokojnie. - Nie jestem wszechmocna ani wszechwiedząca. Po prostu przybywam i interweniuję, ilekroć mogę. Pamiętasz, jak zasnęłaś za kierownicą, a ja zjawiłam się na czas, by cię uratować?

Tak, i przy okazji niemal przyprawiła mnie wówczas o atak serca, ponieważ zupełnie nieoczekiwanie pojawiła się na przednim siedzeniu samochodu obok mnie.

- Tak - przyznałam, próbując jakoś okazać wdzięczność. - Pamiętam.

- Naprawdę, naprawdę trudno jest trafić gdzieś tak szybko - ciągnęła. - Potrafię tego dokonać jedynie w bardzo nagłym wypadku. To znaczy, w sytuacji zagrożenia życia. Gdy twój dom płonął, miałam na szczęście trochę więcej czasu...

Nie zamierzała wyjaśniać nam zasad ani nawet natury ich ustalania. Musiałam po prostu zapomnieć o wszystkim, w co wcześniej wierzyłam, i o religii, która pomagała mi przez całe moje dotychczasowe życie. Po zastanowieniu doszłam do wniosku, że jeśli do tej pory się myliłam, nie chcę o tym wiedzieć.

- Interesujące - podsumowała Amelia. - Mamy jednak do omówienia sporo ważniejszych spraw.

Może dlatego tak bardzo zadzierała nosa, że nie miała własnej dobrej wróżki?

- Co chcesz omówić najpierw? - spytałam.

- Dlaczego opuściłaś szpital ubiegłej nocy? - Jej rysy napięły się i wyglądała na szczerze urażoną. - Powinnaś mi powiedzieć, że wychodzisz. Z trudem przykuśtykałam tu na górę po schodach, szukając ciebie, a ty po prostu smacznie sobie spałaś. W dodatku zabarykadowałaś drzwi, więc musiałam zejść po tych cholernych schodach po klucze i wejść przez okno z balkonu... i śpieszyć się... mimo rany w nodze... żeby nie włączył się alarm. Weszłam, patrzę, a ona tu siedzi przy twoim łóżku. Mogła mi przecież otworzyć.

- Nie mogłaś otworzyć okna przy użyciu magii? - spytałam.

- Byłam zbyt zmęczona - odrzekła z godnością. - Musiałam naładować magiczne akumulatory, że tak powiem.

- Że tak powiesz - odparowałam cierpko. - Widzisz, ostatniej nocy dowiedziałam się, że...

Przerwałam. Naprawdę nie byłam w stanie o tym mówić.

- Czego się dowiedziałaś? - Amelia wyglądała na ogromnie rozdrażnioną, za co nie mogłam jej winić.

- Okazało się, że Billa, jej pierwszego kochanka, wysłała do Bon Temps królowa. Miał ją uwieść i zdobyć jej zaufanie - wytłumaczyła Claudine. - Ubiegłej nocy wyznał jej to w oczy i w obecności jej jednego innego kochanka, również wampira.

Streszczenie było bez zarzutu.

- Ojej... do dupy - oceniła Amelia cicho.

- Tak - przyznałam. - Rzeczywiście.

- Kurde. - Tak.

- Nie mogę go dla ciebie zabić - powiedziała Claudine. - Musiałabym cofnąć się zbyt daleko.

- W porządku - zapewniłam ją. - Nie warto dla niego tracić skrzacich punktów.

- Och, ja nie jestem skrzatem - wyjaśniła uprzejmie Claudine. - Sądziłam, że rozumiesz. Jestem pełnokrwistą wróżką.

Amelia usiłowała się nie roześmiać z tego, że Claudine zrozumiała mnie dosłownie. Popatrzyłam na nią z furią.

- Odpuść sobie, czarownico - warknęłam.

- Dobrze, telepatko.

- Więc co dalej? - spytałam.

Nie miałam ochoty dłużej rozmawiać o moim złamanym sercu ani o potężnie nadwątlonym poczuciu własnej wartości.

- Dowiemy się, co zaszło - odpowiedziała czarownica.

- Jak? Zadzwonimy do CSI?

Claudine wyglądała na zdezorientowaną, więc domyśliłam się, że wróżki nie oglądają seriali telewizyjnych.

- Nie - odrzekła Amelia z wyjątkową cierpliwością. - Przeprowadzimy ektoplazmatyczną rekonstrukcję zdarzeń.

Byłam pewna, że mam w tym momencie identycznie głupawą minę jak Claudine.

- No dobrze, wyjaśnię wam - podjęła Amelia, szczerząc zęby w szerokim uśmiechu. - To właśnie zrobimy. - Amelia, w siódmym niebie, że może pokazać swoje wspaniałe talenty czarownicy, opowiedziała Claudine i mnie szczegółowo o planowanej metodzie. Mówiła, że jest czaso - i energochłonna, i dlatego tak rzadko się ją stosuje. W tym konkretnym przypadku metraż lokalu, w którym zamordowano Jake'a, wymagał udziału przynajmniej czterech czarownic lub czarowników, tak w każdym razie oceniała Amelia. - I będę potrzebowała prawdziwych czarownic lub czarowników - dodała. - Wykwalifikowanych, a nie jakichś nijakich wiccan.

Amelia nie po raz pierwszy wypowiadała się negatywnie o wiccanach. Gardziła nimi (niesłusznie), nazywając ich zwariowanymi ekologami - . określenie to pojawiło się w jej myślach dość wyraźnie. Nie podobały mi się jej uprzedzenia, ponieważ spotkałam naprawdę godnych podziwu wiccan.

Claudine popatrzyła na mnie z wyraźnym powątpiewaniem.

- Nie jestem pewna, czy powinnyśmy być tutaj w tym czasie - zauważyła.

- Możesz iść, Claudine. - Byłam gotowa spróbować wszystkiego, byle tylko oderwać umysł od wielkiej dziury, którą miałam w sercu. - Zamierzam zostać i popatrzeć. Muszę się dowiedzieć, co tu zaszło. I tak ostatnio otacza mnie zbyt wiele tajemnic.

- Musisz jechać do królowej dziś wieczorem - stwierdziła Claudine. - Nie mogłaś dotrzeć ubiegłej nocy. A ponieważ z okazji odwiedzin u królowej trzeba się wystroić, powinnam zabrać cię na zakupy. Chyba nie chcesz iść w ciuchach kuzynki.

- Jak gdybym dała radę wbić w jej ciuchy mój tyłek - mruknęłam.

- Nie uważam, że twój tyłek powinien wbijać się w któryś z tych ciuchów - odparła równie szorstko. - Lepiej nawet nie próbuj, Sookie Stackhouse.

Popatrzyłam na nią, nie kryjąc bólu.

- Tak, rozumiem to - powiedziała i poklepała mnie łagodnie ręką po policzku. - Wiem, jak się czujesz. Ale musisz zapomnieć. To był tylko jeden facet.

Ale mój pierwszy.

- Moja babcia częstowała go lemoniadą - jęknęłam i znów w oczach stanęły mi łzy.

- Hej - wtrąciła się Amelia. - Pieprzyć go, okej?

Przyjrzałam się młodej czarownicy. Była ładna, twarda i - pomyślałam - lekko stuknięta. Tak, była w porządku.

- Wiem - przyznałam. - Kiedy możesz zrobić tę ekto... coś tam?

- Muszę zadzwonić do paru osób - odparła - żeby zebrać grupę. Oczywiście, dla magii zawsze lepsza jest noc. Kiedy masz złożyć wizytę królowej?

Myślałam przez chwilę.

- Na pewno gdy zapadną kompletne ciemności - odrzekłam. - Może około dziewiętnastej.

- Powinno ci to zająć około dwóch godzin. - Amelia się zadumała, a Claudine skinęła głową. - Okej, zaproszę je tutaj na dwudziestą drugą, będziemy mieć trochę czasu na przygotowanie. Wiesz, byłoby świetnie, gdyby królowa zapłaciła za rekonstrukcję.

- Jak dużo chcesz wydać?

- Ja zrobię to za darmo, ot, dla doświadczenia, które chciałabym mieć na swoim koncie - odrzekła otwarcie. - Niestety, obawiam się, że inne osoby zechcą otrzymać zapłatę. Powiedzmy po trzysta dolarów dla każdej, plus to, co na materiały.

- I będziesz potrzebowała jeszcze trzech osób?

- Tak, potrzebuję jeszcze trzech, chociaż nie wiem, czy zdołam w tak krótkim czasie namówić te, które chcę... No cóż, postaram się ze wszystkich sił. Myślę, że dwie będą chętne. A materiały powinny się mieścić... - Szybko dokonała w myślach obliczeń. - Gdzieś w granicach sześćdziesięciu dolarów.

- Co muszę zrobić? To znaczy, jaka będzie moja rola?

- Tylko obserwacja. Ja poprowadzę całość.

- Spytam królową. - Zrobiłam głęboki wdech. - Jeśli nie zechce zapłacić, ja zapłacę.

- W porządku, zatem ustalone. - Kuśtykając, wyszła z sypialni. Z zadowoleniem odliczała coś na palcach. Usłyszałam, że schodzi po schodach.

- Muszę zająć się twoim ramieniem - oznajmiła Claudine. - A potem poszukamy jakiegoś stroju dla ciebie.

- Nie chcę wydawać pieniędzy na kurtuazyjną wizytę u wampirzej królowej - jęknęłam.

Zwłaszcza że może będę musiała zapłacić rachunek za usługi czarownic.

- Nie musisz płacić za sukienkę. Ja stawiam.

- Może jesteś moją dobrą wróżką, ale nie musisz wydawać na mnie pieniędzy. - Coś mnie nagłe tknęło. - To ty zapłaciłaś za mój pobyt w szpitalu w Clarice.

Claudine wzruszyła ramionami.

- Hej, te pieniądze pochodzą z klubu ze striptizem, a nie z mojej regularnej pensji.

Claudine jest współwłaścicielką klubu w Ruston. Druga połowa należy do Claude'a, który zajmuje się wszystkimi bieżącymi sprawami lokalu. Claudine natomiast prowadzi na co dzień dział obsługi klientów w domu towarowym. Sądzę, że gdy klient staje oko w oko z jej uśmiechem, zapomina o skardze, z którą przyszedł.

To prawda, że nie miałam nic przeciwko wydawaniu pieniędzy z klubu ze striptizem, w przeciwieństwie do jej oszczędności. Nielogiczne, ale tak było.

Wróżka zaparkowała samochód na półkolistym wjeździe stanowiącym część dziedzińca. Gdy zeszłam po schodach, zauważyłam, że Claudine siedzi za kierownicą. Przyniosła wcześniej apteczkę z auta, opatrzyła i zabandażowała mi ramię, a potem pomogła włożyć ubranie. Ramię bolało, ale chyba nie wdała się infekcja. Byłam słaba, jak gdybym przechodziła grypę albo jakąś inną chorobę z wysoką gorączką i uczuciem pragnienia. Tak czy owak, poruszałam się powoli.

Miałam na sobie niebieskie dżinsy, sandałki i podkoszulek; mój własny strój.

- Na pewno nie możesz pójść tak ubrana do królowej - powiedziała Claudine łagodnie, lecz stanowczo.

Nie wiem, czy wróżka znała dobrze Nowy Orlean, czy też posiadała intuicję w kwestii zakupów, ale pojechałyśmy prosto do sklepu w dzielnicy Garden District. Gdybym sama robiła zakupy, przeoczyłabym ten sklep, ponieważ jego klientkami bez wątpienia były kobiety bardziej wyrafinowane i bogatsze niż ja. Claudine jednak bez wahania wjechała na parking, a czterdzieści pięć minut później miałyśmy sukienkę. Była z szyfonu, z krótkimi rękawami, bardzo kolorowa - dostrzegłam takie odcienie, jak turkusowy, miedziany, brązowy i kości słoniowej. Sandały z paseczków były brązowe.

Taa, teraz potrzebowałam już tylko członkostwa w klubie country.

Claudine od razu przywłaszczyła sobie metkę z ceną.

- Włosy rozpuść - doradziła. - Do takiej sukienki nie potrzebujesz wymyślnej fryzury.

- Tak, jest niezwykła - przyznałam. - A któż to, ta Diane von Furstenburg? Czy sukienka nie była zbyt kosztowna? I czy nie wydaje ci się zbyt odkryta jak na tę porę roku?

- W marcu może ci być w niej trochę chłodno - zgodziła się Claudine. - Ale potem możesz nosić ją latem. Będziesz wyglądała świetnie. A królowa doceni to, że włożyłaś na spotkanie z nią coś tak szczególnego.

- Nie możesz iść ze mną? - spytałam, czując lekki smutek. - Nie, oczywiście, że nie możesz.

Wampiry kręcą się wokół wróżek niczym kolibry wokół kwiatów.

- Mogłabym tego nie przeżyć - szepnęła, zakłopotana, że nie może mi towarzyszyć.

- Nie martw się o to. Przecież najgorsze już się zdarzyło, prawda? - Rozłożyłam ręce. - Już kiedyś mi grozili, wiesz? Że jeśli czegoś dla nich nie zrobię, zemszczą się na Billu. Ale, wiesz co? Nic mnie to już nie obchodzi!

- Och, pomyśl, zanim coś powiesz - poradziła mi Claudine. - Nie możesz tak pyskować królowej. Nawet goblin jej nie pyskuje.

- Obiecuję - przyrzekłam. - Naprawdę doceniam, że tu przyjechałaś, Claudine.

Wróżka uściskała mnie mocno. Miałam wrażenie, że obejmuję miękkie drzewo, gdyż Claudine jest wysoka i smukła.

- Wolałabym, żebyś mnie nie potrzebowała - odparła.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

Królowa posiadała zabudowany kwartał w centrum Nowego Orleanu, jakieś trzy przecznice od słynnej nowoorleańskiej dzielnicy French Quarter. Lokalizacja terenu bez wątpienia świadczyła o bogactwie wampirzej królowej. Zjadłyśmy wczesną kolację - uprzytomniłam sobie wówczas, jak bardzo zgłodniałam - a potem Claudine podwiozła mnie na spotkanie. Wysiadłam dwie przecznice od siedziby królowej - bliżej nie dało się podjechać ze względu na wzmożony ruch uliczny i tysiące turystów. Chociaż zwykli ludzie nic nie wiedzieli o statusie Sophie - Anne Leclerq, zdawali sobie sprawę z tego, że jest bardzo zamożną wampirzycą, do której należy ogromny obszar miasta i która wydawała w mieście sporo pieniędzy. Poza tym, jej ochroniarze prezentowali się barwnie i otrzymywali specjalne zezwolenie na noszenie broni w granicach miasta. Wszystko to oznaczało, że jej biura i dom, w którym mieszkała, pragnął zobaczyć każdy turysta, szczególnie nocą.

Kwadrat ulic wokół budynków królowej był dostępny dla pojazdów jedynie do" pewnej godziny, w nocy natomiast mieli tam prawo przebywać wyłącznie piesi. Autobusy parkowano w odległości przecznicy od kwartału i przewodnicy prowadzili przybyszy obok przebudowanego gmachu. Piesze wycieczki i grupki „niezależnych" turystów miały w swoich planach zwiedzanie budynku nazywanego potocznie „Wampirzą Siedzibą".

Środków bezpieczeństwa nie ukrywano. Ten kwartał mógł przecież stanowić jeden z pierwszych celów ataków bombowych Bractwa Słońca. W innych dużych miastach zaatakowano kilka należących do wampirów firm i domów, a królowa nie miała ochoty tracić w ten sposób swojego „życia po śmierci".

Natychmiast dostrzegłam pełniących służbę wampirzych strażników. Wszyscy wyglądali naprawdę przerażająco. Królowa miała własną wampirzą jednostkę SWAT. Chociaż nieumarli byli stworzeniami niezwykle groźnymi, królowa odkryła, że istoty ludzkie najbardziej obawiają się tego, co znają, toteż przedstawiciele straży nie tylko byli uzbrojeni po zęby, lecz nosili także czarne kuloodporne kamizelki na czarnych mundurach. Prezentowali się naprawdę straszliwie.

Claudine przygotowała mnie na te szczegóły podczas kolacji, toteż po jej odejściu czułam się doskonale poinformowana. Ze względu na nowy, odświętny strój miałam wrażenie, że zmierzam na przyjęcie w ogrodzie u królowej Anglii. Całe szczęście, że nie musiałam założyć kapelusza. Idąc w brązowych sandałkach na wysokich obcasach, musiałam bardzo uważać, by nie przewrócić się na nierównym bruku.

- Macie przed sobą siedzibę główną najsłynniejszej mieszkanki Nowego Orleanu, znanej wampirzycy, Sophie - Anne Leclerq - mówił swojej grupie jakiś przewodnik.

Był ubrany w kolorowy strój, prawdopodobnie w stylu kolonialnym: trójgraniasty kapelusz, pumpy, rajtuzy i zapinane na sprzączkę buty. Mój Boże! Kiedy zatrzymałam się obok grupy, by posłuchać, mężczyzna spojrzał na mnie, ocenił moje ubranie i przez moment przypatrywał mi się z zainteresowaniem.

- Jeśli składacie wizytę Sophie - Anne - powiedział turystom - nie możecie pójść do niej po prostu ot tak, z marszu w byle czym. - W tym momencie wskazał na mnie. - Ta młoda dama - ciągnął - ma sukienkę odpowiednią na „wywiad z wampirem"... a dokładniej na rozmowę z jedną z najsławniejszych wampirzyc Ameryki.

Wyszczerzył zęby w uśmiechu, najwyraźniej ufając, że turystom spodoba się aluzja.

Cóż, wiedziałam, że w Ameryce mieszka około pięćdziesiątki równie sławnych nieumarłych.

Może nie wszyscy byli tak otwarci na kontakty z ludźmi ani tak barwni jak Sophie - Anne Leclerq... lecz opinia publiczna i tak nie znała ich statusu.

Sam „zamek królowej" nie prezentował się jakoś szczególnie egzotycznie i właściwie nie wyglądał na kwaterę główną martwych, bardziej kojarzył się z makabrycznym Disneylandem, a to dzięki sprzedawcom pamiątek, wycieczkom z przewodnikami i ciekawskim gapiom. Dostrzegłam nawet fotografa. Gdy zbliżyłam się do pierwszego kręgu wartowników, pojawił się niespodziewanie przede mną i zrobił mi zdjęcie. Zmartwiałam, wystraszona i oślepiona błyskiem flesza, a później wpatrywałam się w fotografa - a może raczej ogólnie w kierunku, gdzie moim zdaniem stał - czekając, aż zacznę coś widzieć. W końcu zobaczyłam go wyraźnie; był małym, niechlujnym człowieczkiem z wielkim aparatem i zdecydowaną miną. Na moich oczach odszedł pośpiesznie do miejsca, które, jak podejrzewałam, było jego tradycyjnym stanowiskiem, czyli na róg po drugiej stronie ulicy. Nie zaproponował, że sprzeda mi zdjęcie ani nie powiedział, gdzie mogę je kupić, nie wyjaśnił mi również, z jakich powodów postanowił uwiecznić moją skromną osobę.

Natychmiast zrodziły się we mnie podejrzenia, które potwierdziły się po chwili w trakcie rozmowy z wartownikiem.

- To szpieg Bractwa - zapewnił mnie wampirzy ochroniarz, kiwając głową w kierunku niewysokiego fotografa.

Wartownik poszukał mojego nazwiska na liście gości. Był osobnikiem o mocnej budowie i brązowej cerze, a nos miał tak zakrzywiony, że przywodził na myśl kształt tęczy. Mężczyzna urodził się gdzieś na Bliskim Wschodzie, kiedyś. Nazwisko, które odczytałam na plakietce naklejonej na jego hełmie, brzmiało Rasul.

- Zakazano nam go zabijać - kontynuował, jak gdyby tłumaczył mi jakiś nieco kłopotliwy ludowy obyczaj. Uśmiechnął się do mnie, co również wydało mi się dość alarmujące. Czarny hełm opadał mu nisko na oczy, a pasek opinał ściśle brodę, toteż widziałam jedynie część jego twarzy. Obecnie moje spojrzenie przyciągały głównie jego ostre białe zęby. - Bractwo chce mieć fotografię każdej osoby, która wchodzi tu i stąd wychodzi, a my na razie nie możemy temu zapobiec, ponieważ pragniemy pozostawać w dobrych stosunkach z istotami ludzkimi.

Rasul poprawnie zakładał, że jestem sojuszniczką wampirów, jako że moje nazwisko zostało umieszczone na liście gości, więc traktował mnie sympatycznie, co działało na mnie uspokajająco.

- Byłoby miło, gdyby coś się stało z jego aparatem - zasugerowałam. - Bractwo i tak już na mnie poluje.

Chociaż czułam się raczej winna, prosząc wampira, by zaaranżował wypadek, w wyniku którego może ucierpieć kolejna ludzka istota, przede wszystkim chciałam ratować własne życie, które bardzo lubię.

Kiedy przechodziliśmy pod latarnią uliczną, oczy wartownika błysnęły, a później przez moment jarzyły się czerwono niczym na zdjęciach wykonanych kiepskim aparatem z lampą błyskową.

- Dziwna sprawa, ponieważ jego aparaty spotkało już kilka nieszczęść - odparł. - Dokładnie mówiąc, dwa z nich upadły i roztrzaskały się, toteż nie dało się ich naprawić. Jeden wypadek więcej, jeden mniej? Żaden kłopot. Nie gwarantuję, ale zrobimy co w naszej mocy, urocza damo.

- Bardzo panu dziękuję - powiedziałam. - Docenię wszystko, co zdoła pan dla mnie zrobić. Jeszcze dziś wieczorem, gdy stąd wyjdę, mogę porozmawiać z pewną czarownicą, która chętnie rozwiąże dla pana ten problem. Może zdołałaby sprawić, by wszystkie zdjęcia okazały się prześwietlone albo coś w tym rodzaju. Powinien pan do niej zadzwonić.

- Wspaniały pomysł! A to jest Melanie - oznajmił, kiedy dotarliśmy do głównych drzwi. - Przekażę jej panią i wrócę na swój posterunek. Spotkamy się po pani wyjściu i wtedy poda mi pani nazwisko i adres czarownicy, dobrze?

- Jasne - odrzekłam.

- Czy ktoś już kiedyś mówił pani, że pachnie pani tak zachwycająco jak wróżki? - spytał Rasul.

- Och, spędziłam trochę czasu z moją dobrą wróżką - wyjaśniłam. - Zabrała mnie na zakupy.

- Efekt jest naprawdę cudowny - przyznał z galanterią.

- Pochlebia mi pan.

Nie mogłam powstrzymać się przed uśmiechem. Poprzedniej nocy moja pewność siebie została straszliwie nadwątlona (o czym bardzo starałam się nie myśleć), toteż ogromnie potrzebowałam takich drobiazgów jak zachwyt strażnika, nawet jeśli jego podziw wzbudził tak naprawdę zapach Claudine.

Melanie okazała się wątłą kobietką, która nawet w stroju SWAT wydawała się istotą kruchą.

- Mniam, mniam, pachniesz jak wróżka - zauważyła od razu. Zerknęła na podkładkę do pisania. - Nazywasz się Stackhouse? Królowa oczekiwała cię ubiegłej nocy.

- Zostałam ranna - wyjaśniłam.

Pokazałam jej ramię i bandaż na ramieniu. Dzięki dużej liczbie tabletek advilu ból osłabł do tępego rwania.

- Tak, słyszałam o tym. Nowy wampir ma dziś swoją wielką noc. Otrzymał już instrukcje, dostał mentora i dawcę ochotnika. Kiedy przyzwyczai się do swojej obecnej sytuacji, może wytłumaczy nam, w jaki sposób został nieumarłym.

- Ach... tak? - Gdy sobie uświadomiłam, że wampirzyca mówi o Jake'u Purifoyu, głos mi się załamał. - A może tego nie pamiętać?

- Jeżeli ktoś został napadnięty z zaskoczenia, zdarza się, że przez jakiś czas nie pamięta - odrzekła i wzruszyła ramionami. - Zawsze jednak pamięć wraca, prędzej czy później. Na razie nowy dostanie darmowy lunch. - Roześmiała się na widok mojego pytającego spojrzenia. - Ochotnicy uważają to za przywilej. Głupie istoty ludzkie. - Ponownie wzruszyła ramionami. - A dla wampira nie ma zabawy, jeśli dostaje coś podane na tacy. Dreszczyk pojawia się jedynie podczas polowania.

Tak, tak, Melanie wcale się nie cieszyła nową wampirzą polityką, zgodnie z którą wampiry żywiły się jedynie krwią chętnych istot ludzkich lub syntetyczną. Wyraźnie tęskniła za dawnymi sposobami zdobywania pożywienia.

Usiłowałam wyglądać na uprzejmie zainteresowaną.

- Kiedy ofiara jako pierwsza robi ruch - ciągnęła zrzędliwie - to już nie jest to samo. Ech, ci obecni ludzie.

Potrząsnęła małą głową ze znużeniem i złością. Ponieważ była istotą tak niewielką i hełm lekko zatrząsł się na jej głowie, uśmiechnęłam się.

- Czyli że nowy wampir budzi się, a wy przyprowadzacie mu ochotnika? To tak, jakby podrzucić żywą mysz wężowi w terrarium?

Starałam się zachować powagę. Nie chciałam, by Melanie pomyślała, że sobie z niej żartuję. Przez chwilę patrzyła na mnie nieufnie.

- Mniej więcej - przyznała w końcu. - Zostaje pouczony. Teraz są inne wampiry...

- A ochotnik przeżywa to doświadczenie?

- Każdy podpisuje najpierw zgodę - odparła ostrożnie.

Tym razem ja wzruszyłam ramionami.

Ponieważ Rasul towarzyszył mi od ulicy do głównego wejścia siedziby królowej, znalazłam się teraz przed owym wampirzym centrum. Był to trzypiętrowy biurowiec, zbudowany na oko w latach pięćdziesiątych. Zajmował cały miejski kwartał. Gdyby znajdował się w innej części kraju, wampiry mogłyby schodzić na dzień do piwnic, lecz w Nowym Orleanie piwnice stanowiły rzadkość ze względu na wysoki poziom wód gruntowych. Z tego powodu wszystkie okna „kwatery głównej" zostały charakterystycznie zabezpieczone. Szczelne okiennice - białe lub czarne - były pomalowane we wzory przywodzące na myśl święto Mardi Gras, toteż stateczny ceglany gmach zdobiły różowe, fioletowe i zielone malunki. Na niektórych okiennicach zawieszono też liczne sznury opalizujących korali. Efekt był... niepokojący.

- Gdzie królowa wydaje przyjęcia? - spytałam. Mimo kolorowych okiennic, prozaiczny, prostokątny budynek biurowy nie wyglądał zbyt zabawnie.

- Och, królowa posiada pewien stary klasztor - wyjaśniła Melanie. - Przed wyjściem możesz wziąć broszurkę. Właśnie tam odbywają się wszystkie imprezy i przyjęcia. Niektóre stare wampiry nie potrafią się przemóc i wejść do dawnej kaplicy, poza tym... klasztor jest otoczony wysokim murem, toteż łatwo go patrolować i został naprawdę wspaniale odremontowany. Królowa ma w nim apartamenty, nie jest jednak bezpiecznie mieszkać tam przez cały rok.

Nie przyszła mi na myśl żadna odpowiedź. Wątpiłam, czy kiedykolwiek zobaczę stanową rezydencję wampirze królowej. Melanie wyglądała na znudzoną wykonywanym zajęciem, więc chętnie ze mną gawędziła.

- Jak słyszałam, jesteś kuzynką Hadley? - spytała. - Tak.

- Dziwnie się czuję, gdy myślę o czyichś żywych krewnych. - Przez moment patrzyła w dal, wzrokiem tak tęsknym, jak może patrzeć wampir, ale szybko otrząsnęła się z zadumy. - Hadley nie była zła jak na tak młodą osobę. Chociaż, moim zdaniem, za bardzo uważała swoją wampirzą... długowieczność za coś oczywistego, co po prostu jej się należy. - Melanie pokręciła głową. - Nigdy nie powinna drażnić tak starego i szczwanego wampira jak Waldo.

- O, tak, cholera, na pewno nie powinna.

- Chester! - zawołała Melanie.

Chester był następnym strażnikiem. Stał obok kogoś, kogo postać wydała mi się natychmiast niezwykle znajoma, początkowo jednak zmylił mnie strój, czyli (co szybko ustaliłam) typowy mundur oddziałów SWAT.

- Bubba! - wykrzyknęłam, a wampir równocześnie powiedział: „Panna Sookie!".

Uściskaliśmy się serdecznie ku rozbawieniu innych nie - umarłych. Wampiry zazwyczaj nie ściskają sobie nawet dłoni, a obejmowanie się jest w ich kulturze traktowane jako gest wręcz ekscentryczny.

Ucieszyłam się, widząc, że Bubbie nie pozwolono nosić broni; posiadał jedynie zwyczajny ekwipunek członka straży przybocznej. Wyglądał dobrze w mundurze i powiedziałam mu to.

- Czarny kolor naprawdę świetnie pasuje do twoich włosów - oceniłam, a Bubba posłał mi swój słynny uśmiech.

- Ogromnie mi miło, że tak mówisz - zapewnił mnie. - Bardzo dziękuję, panno Sookie.

Kiedyś wszyscy na świecie znali twarz Bubby i jego uśmiech. Kiedy jego ciało przywieziono do kostnicy w Memphis, pracował tam akurat wampir, który wychwycił u sławnego piosenkarza leciutki objaw życia. Ponieważ był jego wielkim fanem, zmienił go w wampira i tak narodziła się legenda. Niestety, krew piosenkarza była tak bardzo przesycona narkotykami, a samo ciało w tak kiepskim stanie, że transformacji nie sposób nazwać zupełnie udaną. Od tamtej pory przedstawiciele wampirzego świata przekazują sobie Bubbę z rąk do rąk, ponieważ trzeba go trzymać z dala od ludzi, jest on bowiem raczej koszmarem public relations.

- Jak długo tu jesteś, Bubbo? - spytałam.

- Och, parę tygodni, ale jest naprawdę fajnie - odparł. - Wiele bezpańskich kotów.

- Zgadza się - mruknęłam, próbując nie wyobrażać sobie pogoni Bubby za kotami.

Osobiście naprawdę lubię koty. Bubba również, ale, niestety, w całkiem inny sposób.

- Jeśli jakiś człowiek go zauważy, myśli, że jest sobowtórem - wyjaśnił mi Chester cicho. Melanie wróciła już na swoje stanowisko i teraz zajmował się mną Chester, młokos o rudawozłotych włosach i kiepskim uzębieniu. - Najczęściej jest świetnie - dodał. - Niestety, od czasu do czasu ktoś nazwie go dawnym imieniem. Albo wręcz go proszą, by zaśpiewał.

Ostatnio Bubba bardzo rzadko śpiewa, chociaż co jakiś czas można go nakłonić do wykonania jednej czy dwóch piosenek. Każdy taki wieczór jest po prostu niezapomniany. Najczęściej jednak Bubba twierdzi, że nie potrafi wyśpiewać nawet nuty, a kiedy nazywa się go pierwotnym imieniem, zwykle bardzo się denerwuje.

Powlókł się teraz za nami. Chester wprowadził mnie do budynku. Skręciliśmy i weszliśmy na piętro, gdzie spotkałam więcej wampirów i kilka istot ludzkich. Każdy tu gdzieś zmierzał, mając wyraźny cel jak w ruchliwym biurowcu, tyle że pracownikami były wampiry, a nowoorleańskie niebo na zewnątrz pozostawało ciemne, panowała bowiem noc. Kiedy szliśmy, zauważyłam, że jedne wampiry wyglądają na spokojniejsze od innych. Zaobserwowałam, że te ostrożniejsze noszą w kołnierzach szpilki w kształcie stanu Arkansas, więc zapewne należały do orszaku męża królowej, Petera Threadgilla. Widziałam, jak jeden z luizjańskich wampirów wpadł na wampira z Arkansas. Przybysz od razu warknął i przez sekundę sądziłam, że ten drobny incydent skończy się korytarzową bijatyką.

Jezu, pragnęłam wynieść się stamtąd w cholerę. Atmosfera była naprawdę napięta.

Chester zatrzymał się przed drzwiami, które niczym się nie różniły od wszystkich innych zamkniętych drzwi, poza tym, że przed tymi stały dwa naprawdę wielkie wampiry. W swoich czasach obaj byli chyba olbrzymami, ponieważ mierzyli na pewno dobrze powyżej metra dziewięćdziesiąt.

Wyglądali jak bracia, ale może podobieństwo wynikało jedynie z ich wzrostu, oblicza i tego samego odcienia kasztanowych włosów: ogromni jak głazy, brodaci, z końskimi ogonami, które sięgały im do połowy pleców, bez wątpienia pasowaliby do zawodowego wrestlingu. Twarz jednego przecinała wielka blizna, której nabawił się na pewno przed śmiercią. Drugi cierpiał za życia prawdopodobnie na jakąś chorobę skórną. Nie wyglądali reprezentacyjnie, co to, to nie, nie miałam jednak cienia wątpliwości, że są niezwykle groźni.

(Tak na marginesie, parę lat temu jakiś mądrala rzeczywiście wpadł na pomysł wykorzystania wampirów w zawodowym wrestlingu, niestety, jego projekt szybko spalił na panewce. Już podczas pierwszego meczu jeden wampir oderwał drugiemu ramię, a stało się to w trakcie transmisji na żywo. Nieumarli najwyraźniej nie zrozumieli pojęcia walki popisowej).

Obaj byli obwieszeni nożami, każdy z nich miał też toporek za paskiem. Innej broni nie posiadali. Podejrzewam, że w ich opinii, jeśli wróg przeniknie przez wcześniejsze struktury ochronne i dotrze aż do nich, broń palna niewiele zmieni. Zresztą, ich ciała stanowiły dostatecznie dobrą broń.

- Bert, Bert - zagaił Chester i kiwnął głową każdemu ze strażników. - To jest panna Stackhouse. Królowa chce ją widzieć.

Odwrócił się i odszedł, pozostawiając mnie z ochroniarzami królowej.

Wrzask nie wydał mi się dobrym pomysłem, więc postanowiłam pogawędzić.

- Nie mogę uwierzyć - powiedziałam - że obaj nosicie to samo imię. Zapewne Chester się pomylił?

Spojrzenia dwóch par czarnych oczu skupiły się na mnie z przejęciem.

- Ja jestem Sigebert - powiedział ten z blizną, po angielsku, lecz z wyraźnym akcentem, którego nie potrafiłam zidentyfikować. Wymówił swoje imię jako „Si - ja - bejrt". Chester używał zatem bardzo mocno zamerykanizowanej wersji pewnie bardzo starego słowa. - A to mój brat, Wybert.

To imię z kolei wymówił jako „Waj - bejrt".

- Witajcie - bąknęłam, usiłując się nie krzywić. - Jestem Sookie Stackhouse.

Moje słowa nie zrobiły na nich wrażenia; pozostali nieporuszeni. Akurat w tym momencie jedna z wampirzyc z Arkansas starała się przejść i obrzuciła braci spojrzeniem pełnym ledwie skrywanej pogardy. Atmosfera w korytarzu natychmiast zrobiła się bardzo napięta. Sigebert i Wybert obserwowali tę wysoką wampirzycę w kostiumie, aż skręciła za narożnik. Wtedy ponownie zwrócili uwagę na mnie.

- Królowa jest... zajęta - oświadczył Wybert. - Kiedy zechce cię widzieć, zapali się światło.

Wskazał na okrągłą lampkę na ścianie na prawo od drzwi.

Czyli utknęłam tutaj do chwili, aż światełko się zapali, to znaczy... na czas bliżej nieokreślony.

- Czy wasze imiona coś znaczą? Zgaduję, że są... hmm... wczesnoangielskie?

Umilkłam.

- Byliśmy Sasami - wyjaśnił mi Wybert. - Nasz ojciec przybył do Anglii z Niemiec, jak obecnie nazywacie te kraje. Moje imię oznacza „Wspaniała Bitwa".

- A moje „Wspaniałe Zwycięstwo" - dodał Sigebert. Przypomniałam sobie program, który oglądałam na kanale History Channel. Sasi zmieszali się z Anglami i ostatecznie zmienili w Anglosasów, a później najechali ich Normanowie.

- Więc zapewne wychowano was na wojowników - zauważyłam, próbując wyglądać inteligentnie.

Wymienili spojrzenia.

- Nie było innych możliwości - odrzekł Sigebert. Gdy mówił, koniuszek jego blizny poruszał się osobliwie, więc musiałam bardzo się starać, by się nie gapić. - Jesteśmy synami przywódcy osady.

Nasuwały mi się setki pytań, które mogłabym zadać, by się dowiedzieć, jak żyli jako istoty ludzkie, ale teraz, w nocy, pośrodku korytarza w biurowcu, pora nie wydawała mi się na to właściwa.

- Jak zostaliście wampirami? - rzuciłam zatem. - A może pytanie jest nietaktowne? Jeśli tak, po prostu zapomnijcie, że je zadałam. Nie chcę wścibiać nosa w wasze sprawy.

Sigebert naprawdę popatrzył na mój nos, toteż pomyślałam, że wyrażenia potoczne nie są silną stroną braci i lepiej ich nie używać.

- Pewna kobieta... bardzo piękna... - zaczął Wybert - przyszła do nas w noc przed bitwą. Powiedziała, że... będziemy silniejsi, jeśli ona nas... weźmie.

Popatrzyli na mnie pytająco, a ja kiwnęłam głową, sugerując, że rozumiem. Wiedziałam, że Wybert mówi o seksie. Zapewne kobieta chciała się z nimi przespać albo tak zrozumieli jej propozycję. Nie wiedzieli, że chciała ich wyssać? Nie znałam odpowiedzi na to pytanie. Pomyślałam, że wampirzyca, która interesowała się równocześnie dwiema istotami ludzkimi, musiała być osobą naprawdę ambitną.

- Nie powiedziała, że będziemy walczyć od razu, jeszcze tej samej nocy - jęknął Sigebert, wzruszając ramionami, pokazując mi, że istniał haczyk, którego nie przewidzieli. - Nie zadawaliśmy zbyt wielu pytań. Byliśmy za bardzo przejęci!

I uśmiechnął się. O rany, nie ma straszniejszego widoku niż uśmiech wampira, któremu pozostały jedynie kły. Istniała możliwość, że z tyłu Sigebert miał więcej zębów, których nie mogłam zobaczyć ze swojego miejsca, ale pełne, chociaż krzywe uzębienie Chestera prezentowało się w porównaniu naprawdę super.

- To było chyba bardzo dawno temu - zauważyłam, nie potrafiąc wymyślić innej riposty. - Jak długo pracujecie dla królowej?

Sigebert i Wybert popatrzyli na siebie.

- Od tamtej nocy - powiedział Wybert, zdziwiony, że nie zrozumiałam. - Należymy do niej.

Mój szacunek dla królowej zdecydowanie w tym momencie wzrósł. I mój strach przed nią chyba też. Sophie - Anne, jeśli były to jej prawdziwe imiona, była odważną, myślącą i inteligentną przywódczynią wampirów. Zmieniła, tych dwóch wielkoludów w nieumarłych i zatrzymała ich przy sobie dzięki więzi, która - jak wyjaśnił mi osobnik, którego imienia nie zamierzałam już nigdy wymawiać nawet w myślach - była dla wampira silniejsza niż jakakolwiek inna emocjonalna więź.

Ku mojej uldze w tej właśnie chwili światło na ścianie błysnęło na zielono.

- Wejdź teraz - polecił mi Sigebert.

Pchnęłam ciężkie drzwi. On i Wybert skinęli mi głowami na pożegnanie, więc przeszłam przez próg i wkroczyłam do pomieszczenia, które wyglądało jak zwykłe biuro kierownika lub dyrektora.

Sophie - Anne Leclerq, królowa Luizjany, siedziała wraz z jakimś wampirem przy okrągłym stole zawalonym stertami papierów. Spotkałam już wcześniej królową - raz, gdy przyjechała do mnie do domu i powiadomiła mnie o śmierci kuzynki. Nie zauważyłam wtedy, jak bardzo była młoda w dniu swej śmierci; miała chyba nie więcej niż piętnaście lat. Elegancka, może dziesięć centymetrów niższa ode mnie (jak wspomniałam, mierzę metr sześćdziesiąt siedem), maksymalnie zadbana. Makijaż, sukienka, włosy, pończochy, biżuteria - wszystko prezentowało się po prostu nieskazitelnie.

To samo mogłam powiedzieć o towarzyszącym jej przy stole wampirze. Miał na sobie garnitur, który kosztował więcej niż płacę za kablówkę przez cały rok, a poza tym wyglądał, jakby dopiero co wyszedł od fryzjera i manikiurzystki. A pachniał prawie jak nie... facet. U siebie na prowincji nieczęsto widywałam mężczyzn tak wychuchanych. Domyśliłam się, że mam przed sobą nowego króla. Zastanawiałam się, czy umarł w takim stanie; właściwie, wręcz przemknęło mi przez głowę pytanie, czy przypadkiem nie wypielęgnowali go tak w domu pogrzebowym, ponieważ nie wiedzieli, że pod ziemię trafi tylko na chwilę. Jeśli tak, był młodszy od swojej królowej. Może wiek nie był jedynym wymogiem, by zostać królem.

W sali przebywały także dwie inne osoby. Jakiś metr za krzesłem królowej stał niski osobnik, na szeroko rozstawionych nogach i z dłońmi splecionymi przed sobą. Miał białe włosy ścięte na jeżyka i jasnoniebieskie oczy. Jego twarzy brakowało dojrzałości, toteż wyglądał jak wielkie dziecko, lecz bary miał szerokie jak dorosły mężczyzna. Był ubrany w garnitur oraz uzbrojony w szablę i pistolet.

Za siedzącym przy stole mężczyzną, prawdopodobnie królem, stała z kolei kobieta, wampirzyca. Była ubrana na czerwono: miała na sobie czerwone spodnie, czerwony podkoszulek i takież trampki conversy. Dokonała niefortunnego wyboru, gdyż w czerwieni nie było jej do twarzy. Była Azjatką i pomyślałam, że pochodzi z Wietnamu - chociaż kraj ten prawdopodobnie nazywał się wówczas inaczej. Miała bardzo krótkie niepomalowane paznokcie i przerażający miecz przytroczony do pleców. Wyglądała, jak gdyby ścięto jej włosy na wysokości podbródka zardzewiałymi nożyczkami. Jej twarz chyba nigdy nie zaznała nawet śladu makijażu.

Jako że nikt nie raczył mnie poinstruować, jak powinnam się zachowywać, by przestrzegać protokołu, pochyliłam głowę przed królową.

- Miło mi cię widzieć ponownie, pani - zagaiłam, po czym spróbowałam spojrzeć uprzejmie na króla, równocześnie i jemu skinąwszy głową.

Dwoje stojących osobników, którzy byli zapewne bliskimi współpracownikami lub członkami ochrony osobistej otrzymało ode mnie lżejsze kiwnięcia. Poczułam się jak idiotka, ale nie chciałam całkowicie ich zignorować. Oni jednakże bez problemu mnie zlekceważyli, gdy dokładnie mi się przyjrzeli i uznali, że nie stanowię dla nich zagrożenia.

- Miałaś pewne przygody w Nowym Orleanie - powiedziała królowa.

Pozostała poważna i miałam wrażenie, że jest jedną z kobiet, które naprawdę rzadko się uśmiechają.

- Tak, Wasza Wysokość.

- Sookie, to jest mój mąż, Peter Threadgill, król Arkansas.

Na jej twarzy nie zauważyłam nawet cienia uczucia. Równie dobrze mogła przedstawić mi ulubionego pudelka.

- Jak się pan miewa...? - spytałam uprzejmie i znów kiwnęłam głową, po czym pośpiesznie dorzuciłam: - Sir?

O rany, powoli już mnie to męczyło.

- Panno Stackhouse - odparł i od razu wrócił do dokumentów, które miał przed sobą.

Okrągły stół był wielki i zawalony listami, wydrukami komputerowymi oraz różnymi innymi papierami, wśród których dostrzegłam... hmm... wyciągi bankowe?

Wprawdzie ucieszyłam się, że król w ogóle się mną nie interesuje, ale jednocześnie zastanowiłam się, co tu właściwie robię. Otrzymałam odpowiedź na swoje pytanie, gdy królowa zaczęła mnie wypytywać o ubiegłą noc. Opowiedziałam jej wczorajsze zdarzenia.

Spoważniała jeszcze bardziej, kiedy mówiłam o zaklęciu zatrzymania, które rzuciła Amelia, i o jego wpływie na ciało.

- Sądzisz, że czarownica wiedziała o ciele, kiedy rzucała zaklęcie? - spytała.

Zauważyłam, że chociaż król wpatruje się w dokumenty, nie tknął żadnego z nich, odkąd zaczęłam snuć swoją opowieść. Cóż, może po prostu bardzo powoli czytał, kto wie.

- Nie, pani - odrzekłam z przekonaniem. - Wiem na pewno, że Amelia nie wiedziała o jego bytności w mieszkaniu.

- Wiesz to dzięki swoim zdolnościom telepatycznym?

- Tak, pani.

W tym momencie Peter Threadgill zerknął na mnie i zobaczyłam, że jego oczy mają niezwykły odcień lodowatej szarości. Jego twarz była osobliwie kanciasta: nos wąski jak nóż, wąskie, proste usta, sterczące kości policzkowe.

Oboje, król i królowa, byli ładni i atrakcyjni, lecz ich uroda nie robiła na mnie wrażenia. Byłam niemal pewna, że to uczucie jest wzajemne. I dzięki Bogu.

- Jesteś tą telepatką, którą moja droga Sophie pragnie zabrać ze sobą na konferencję - oznajmił Peter Threadgill.

Ponieważ powiedział coś, o czym już wiedziałam, nie czułam potrzeby reagowania. Uznałam jednak, że chcę mieć ostatnie słowo, więc zapanowałam nad irytacją.

- Tak, to ja.

- Stan też ma jednego - powiadomiła królowa męża, jak gdyby wampiry zbierały telepatów w sposób, w jaki hodowcy psów zwiększają liczbę springer spanieli.

Jedyny znany mi Stan był głównym wampirem Dallas. Zresztą, jedyny inny telepata, jakiego kiedykolwiek spotkałam, mieszkał również w tamtym mieście. Z kilku słów królowej wywnioskowałam, że życie boya hotelowego imieniem Barry ogromnie zmieniło się od czasu, gdy go poznałam. Jak widać, pracował obecnie dla Stana Davisa. Nie wiedziałam, czy Stan jest szeryfem, a może nawet królem, jako że w okresie mojego pobytu w Dallas nie wtajemniczono mnie jeszcze w fakt, że wampiry mają królów.

- Czyli że teraz starasz się dopasować swoje otoczenie do otoczenia Stana? - spytał żonę Peter Threadgill. Uczynił to z jawną niechęcią.

Z wielu drobiazgów składających się na ich rozmowę pojęłam, że rzeczywiście nie pobrali się z miłości. Gdybym miała oceniać, powiedziałabym, że nie łączyło ich nawet pożądanie. Wiedziałam, że królowa lubiła moją kuzynkę Hadley i że jej pragnęła, a przed chwilą pełniący straż przed wejściem bracia opowiedzieli mi, jak wywróciła do góry nogami cały ich świat. Peter Threadgill był wyraźnie ulepiony z zupełnie innej gliny. Może jednak znaczyło to tylko, że królowa jest wszechseksualna, o ile istnieje takie określenie. Będę musiała sprawdzić je w słowniku, gdy wrócę do domu. Jeśli kiedykolwiek wrócę do domu.

- Skoro Stan potrafi dostrzec korzyści zatrudnienia takiej osoby, ja również mogę je rozważyć... szczególnie że jest łatwo dostępna.

Wystawiłam się na sprzedaż?

Król wzruszył ramionami. Co prawda, nie miałam żadnych oczekiwań wobec Petera Threadgilla, ale sądziłam, że władca takiego sympatycznego, niebogatego, lecz malowniczego stanu jak Arkansas będzie osobnikiem mniej wyrafinowanym, za to bardziej swojskim i z poczuciem humoru. Może Threadgill był jankeskim kombinatorem z Nowego Jorku? Wampiry mówiły z akcentami z całego świata - dosłownie - więc również z jego intonacji i wymowy nie potrafiłam się domyślić miejsca jego pochodzenia.

- Zatem, co twoim zdaniem zdarzyło się w mieszkaniu Hadley? - spytała mnie królowa, a ja uprzytomniłam sobie, że tym samym wróciłyśmy do pierwotnego tematu.

- Nie wiem, kto zaatakował Jake'a Purifoya - odparłam. - Lecz owej nocy, gdy Hadley pojechała na cmentarz wraz z Waldem, osuszone z krwi ciało Jake'a wylądowało w szafie kuzynki. Nie mam pojęcia, kto je tam wrzucił. Po to właśnie Amelia organizuje dziś wieczorem tę ekto... coś tam.

Wyraz twarzy królowej całkowicie się zmienił. Teraz Sophie - Anne patrzyła na mnie wręcz z zainteresowaniem.

- Czarownica wykona rekonstrukcję ektoplazmatyczną? Słyszałam o takich doświadczeniach, ale nigdy nie byłam świadkiem żadnego seansu.

Król wyglądał nawet na bardziej niż zainteresowanego. A przez ułamek sekundy wydawał mi się niezwykle rozgniewany.

Zmusiłam się i zwróciłam ponownie uwagę na królową.

- Amelia zastanawiała się, czy mogłabyś, hmm... sfinansować ten projekt?

Zadałam sobie pytanie, czy powinnam dodać: „milady", ale to określenie po prostu nie chciało mi przejść przez gardło.

- Byłaby to dobra inwestycja, gdyż nasz najnowszy wampir mógłby wpakować nas wszystkich w prawdziwe tarapaty. Gdyby się uwolnił i zaczął napadać na ludzi... Tak czy owak chętnie zapłacę.

Odetchnęłam z wielką ulgą.

- I sądzę, że będę się także przyglądać - dodała, zanim zdążyłam choćby zrobić wydech.

Ten pomysł wydał mi się jednym z najgorszych na świecie. Pomyślałam, że obecność królowej speszy Amelię i czarownica nie będzie umiała wykorzystać swoich zdolności. Uznałam jednak, że nijak nie potrafię powiedzieć królowej, że nie jest tam mile widziana.

Po jej słowach Peter Threadgill uniósł gwałtownie głowę.

- Uważam, że nie powinnaś jechać w takie miejsce - oznajmił spokojnie, lecz apodyktycznie. - Bliźniakom i Andre trudno będzie strzec cię w takiej dzielnicy.

Zastanowiłam się, skąd król Arkansas wie, w jakiej dzielnicy mieszkała Hadley. Zresztą, w rzeczywistości była to przecież zaludniona przez przedstawicieli klasy średniej cicha okolica, szczególnie w porównaniu z siedzibą główną wampirów, która z powodu nieustannego strumienia turystów, pikietujących i fanatyków z aparatami fotograficznymi skojarzyła mi się z ogrodem zoologicznym.

Sophie - Anne już przygotowywała się do wyjścia. Na te przygotowania składało się zerkanie w lustro, by sprawdzić, czy nieskazitelna twarz nadal prezentuje się doskonale, oraz wsunięcie stóp w buty na niebotycznie wysokich obcasach. Wcześniej buty stały pod stołem, a królowa siedziała boso. Dzięki temu drobiazgowi Sophie - Anne Leclerq nagle wydała mi się znacznie bardziej rzeczywista. Najwyraźniej pod tą lśniącą, nieszczerą powierzchownością tkwiła żywa osobowość.

- Przypuszczam, że chcesz, aby towarzyszył nam Bill - powiedziała do mnie.

- Nie - warknęłam.

Taaa, królowa miała osobowość... i była to osobowość niemiła. Niemiła i okrutna.

Sophie - Anne wyglądała na autentycznie zaskoczoną. Jej małżonek wydawał się oburzony moją gburowatością - poderwał raptownie głowę i skupił na mnie spojrzenie szarych oczu, które teraz płonęły gniewem - lecz królowa była po prostu zdumiona moją reakcją.

- Myślałam, że jesteście parą - powiedziała absolutnie spokojnym tonem.

Przełknęłam pierwszą ripostę, która mi się nasunęła, starając się pamiętać, z kim rozmawiam.

- Nie, nie jesteśmy - odrzekłam niemal szeptem. Zrobiłam głęboki wdech, skupiłam się i wydukałam: - Przepraszam, że zareagowałam tak ostro. Proszę mi wybaczyć.

Sophie - Anne patrzyła na mnie jeszcze przez kilka sekund, a ja wciąż nie potrafiłam wychwycić nawet najdrobniejszej wskazówki co do jej myśli, emocji czy zamiarów. Odnosiłam wrażenie, że wpatruję się w antyczną srebrną tacę - twardą, lśniącą powierzchnię, pokrytą zawiłym wzorem. Jak Hadley znalazła w sobie dość odwagi, by związać się z tą kobietą? Nie potrafiłam tego pojąć.

- Wybaczam ci - obwieściła ostatecznie.

- Jesteś zbyt pobłażliwa - ocenił jej mąż. Wykrzywił się pogardliwie i podejrzewałam, że zaraz warknie. Odkryłam, że ani przez sekundę dłużej nie mam ochoty być przedmiotem zainteresowania błyszczących oczu Petera Threadgilla. Nie podobał mi się też wzrok, jakim mierzyła mnie Azjatka w czerwieni. A ilekroć patrzyłam na jej fryzurę, czułam dreszcz strachu. Cięcie wyglądało na wykonane krzywą kosiarką do trawy. Cholera, nawet starsza pani, która robiła mojej babci koszmarną trwałą trzy razy do roku, umiała strzyc lepiej.

- Peterze, będę z powrotem za godzinkę lub dwie - powiedziała Sophie - Anne lodowatym głosem, którym mogłaby kroić diament.

Niski mężczyzna o obojętnej, dziecinnej twarzy natychmiast stanął u jej boku i podstawił ramię tak, by królowa mogła w każdej chwili skorzystać z jego pomocy. Domyśliłam się, że właśnie on nosi imię Andre.

Atmosfera robiła się nerwowa. O Boże, jak strasznie pragnęłam znaleźć się gdzie indziej.

- Czułbym się spokojniejszy, wiedząc, że towarzyszy ci Jade Flower - mruknął król.

Wskazał na kobietę w czerwieni. Jade Flower, o kurczę! Wyglądała raczej jak Stone Killer. Na propozycję króla Azjatka nie zareagowała; jej mina nie zmieniła się ani o jotę.

- Ale wówczas ty zostaniesz sam - zauważyła Sophie - Anne.

- Nieprawda. Budynek jest pełen straży i lojalnych wampirów - odparł Peter Threadgill.

No tak, nawet ja zrozumiałam ten podział. Król oddzielał strażników przynależnych królowej od „lojalnych wampirów", czyli - odgadłam - tych, których przywiózł tutaj ze sobą.

- W takim razie będę dumna, że dotrzyma mi towarzystwa tak dzielna wojowniczka jak Jade Flower.

A fe! Nie byłam w stanie stwierdzić, czy królowa mówi poważnie, próbuje zjednać sobie nowego męża poprzez akceptację jego oferty, czy może po prostu śmieje się w kułak z jego źle i w nieprzekonujący sposób skrywanej próby wysłania szpiega na projekt ektoplazmatycznej rekonstrukcji zdarzeń. Przed wyjściem królowa użyła interkomu i zadzwoniła do dobrze strzeżonego pomieszczenia, w którym Jake Purifoy uczył się, jak zostać dobrym wampirem.

- Zwiększcie liczbę wartowników pilnujących Purifoya - poleciła. - I powiadomcie mnie natychmiast, gdy coś sobie przypomni.

Jakiś służalczy głos zapewnił ją, że poinformują ją jako pierwszą.

Zastanawiałam się, po co Jake'owi dodatkowi wartownicy. Cóż, w przeciwieństwie do królowej jakoś nie potrafiłam martwić się o jego dobro.

I tak wyruszyliśmy - królowa, Jade Flower, Andre, Sigebert i Wybert oraz ja. Pomyślałam, że pewnie byłam już kiedyś w tak różnorodnym towarzystwie, chociaż obecnie nie przypominałam sobie żadnej takiej sytuacji. Przemierzyliśmy wiele korytarzy, aż trafiliśmy do dobrze strzeżonego garażu i wtłoczyliśmy się do długiej limuzyny. Andre uniósł kciuk i dał znak jednemu z wartowników, że powinien usiąść za kierownicą. Do tej pory nie usłyszałam od tego wampira o dziecięcej twarzy ani jednego słowa.

Ku mojemu miłemu zaskoczeniu kierowcą okazał się Rasul, którego - w porównaniu z pozostałymi - uważałam niemal za starego przyjaciela.

Sigebert i Wybert nie czuli się wygodnie w aucie. Obaj byli największymi sztywniakami ze wszystkich wampirów, jakie kiedykolwiek spotkałam, i zadałam sobie pytanie, czy ich bliski związek z królową nie jest dla nich zgubą. Nie musieli dopasowywać się do czasów, które przeżyli, a przecież przed Wielkim Ujawnieniem nieumarli przetrwali tylko dlatego, że szli z duchem czasu. Tak zresztą nadal funkcjonowali w krajach, które - inaczej niż tolerancyjne Stany Zjednoczone - nie zaakceptowały wampirów. Ci dwaj bracia byliby najszczęśliwsi, gdyby nosili skóry i ubrania z samodziału, a ich stopy wyglądałyby najlepiej w wykonanych ręcznie wysokich skórzanych sandałach; poza tym, każdemu z olbrzymów pasowałaby tarcza na przedramieniu.

- Twój szeryf, Eric, przyszedł ze mną porozmawiać ostatniej nocy - powiedziała królowa.

- Widziałam go w szpitalu - przyznałam, mając nadzieję, że mój ton jest równie bezceremonialny.

- Rozumiesz, że nowy wampir... ten, który był wilkołakiem... Rozumiesz, że nie miał wyboru, prawda?

- Miałam wiele kontaktów z wampirami - zapewniłam ją, przypominając sobie wszystkie te momenty z przeszłości, kiedy Bill tłumaczył mi, że po prostu nie mógł się powstrzymać.

W owym czasie wierzyłam mu w każde słowo, teraz jednak niczego nie byłam już pewna. Właściwie, byłam tak straszliwie zmęczona i nieszczęśliwa, że naprawdę zmuszałam się, by ogarnąć i dokończyć sprawy związane z mieszkaniem Hadley, jej majątkiem i jej przeszłością. Uświadomiłam sobie, że gdybym wróciła teraz do domu, do Bon Temps, pozostawiając nierozwiązane problemy tutaj, po przyjeździe usiadłabym i dumała, dlaczego... wyjechałam.

Doskonale o tym wiedziałam, a jednak teraz trudno mi było zmobilizować się do działania.

Uznałam, że nadeszła pora na typową dla mnie przemowę zagrzewającą mnie samą do wysiłku. Stanowczo powiedziałam więc sobie w myślach, że przecież dziś wieczorem cieszyłam się już chwilą czy kilkoma i że powinnam codziennie znajdować pozytywne momenty... codziennie więcej, aż wrócę do mojego dawnego stanu zadowolenia i pogody ducha. Wcześniej stale cieszyłam się życiem i wiedziałam, że znów tak będzie. Musiałam tylko najpierw przetrwać ten kiepski okres.

Chyba nigdy nie miałam zbyt wielu złudzeń. Jeśli potraficie czytać innym w myślach, nie macie wątpliwości, że nawet najlepsi ludzie potrafią zachować się wstrętnie.

Przedtem jednak nikt nigdy aż tak bardzo mnie nie zranił...

Ku swemu przerażeniu odkryłam, że po twarzy spływają mi łzy. Sięgnęłam do małej torebki, wyjęłam chusteczkę higieniczną i oklepałam sobie policzki, podczas gdy wszystkie wampiry jawnie się we mnie wpatrywały. Jade Flower przybrała wreszcie minę, którą potrafiłam nazwać - była to pogarda.

- Boli cię? - spytała królowa, wskazując na moje ramię.

Nie przypuszczałam, by tak naprawdę obchodził ją mój ból. Byłam pewna, że od tak dawna uczyła się „ludzkich" reakcji, że teraz weszły jej w nawyk i pytanie było wręcz odruchowe.

- Serce mnie boli - odparłam, zanim zdążyłam ugryźć się w język.

- Och - szepnęła. - Bill?

- Tak - przyznałam i przełknęłam ślinę, starając się ze wszystkich sił zapanować nad przejawami emocji.

- Ja opłakiwałam Hadley - oznajmiła nieoczekiwanie.

- Dobrze, że dla kogoś była ważna - odparłam, a po minucie dodałam: - Wolałabym dowiedzieć się o jej śmierci wcześniej.

Sformułowałam to zdanie jak najoględniej. O definitywnej śmierci kuzynki poinformowano mnie dopiero kilka tygodni po fakcie.

- Istniały powody, dla których musiałam wstrzymać się z wysłaniem Cataliadesa - wyjaśniła Sophie - Anne.

Jej gładka twarz i jasne oczy wydawały się teraz równie nieprzeniknione jak ściana lodu, ale miałam wrażenie, że królowa żałuje, że poruszyła ten temat. Przyjrzałam się jej, szukając jakiejś wskazówki, a Sophie - Anne zerknęła na Jade Flower, która siedziała po jej prawej stronie. Nie wiedziałam, jak strażniczka potrafi usiedzieć w tak swobodnej pozie z długim mieczem na plecach, czułam jednak, że mimo pozbawionej wyrazu twarzy i obojętności w oczach, Azjatka słucha uważnie każdej wymiany zdań w samochodzie.

Ot tak, na wszelki wypadek, postanowiłam już się nie odzywać, toteż reszta drogi minęła nam w milczeniu.

Rasul nie chciał wjeżdżać limuzyną na dziedziniec, i wtedy przypomniało mi się, że Diantha również zaparkowała na ulicy. Rasul wysiadł i otworzył drzwi przed królową. Andre wyskoczył jako pierwszy, przez długi czas świdrował wzrokiem otoczenie, po czym w końcu skinął głową, dając Sophie - Anne znak, że wokół jest bezpiecznie. Gdy królowa wysiadała, Rasul stał w pogotowiu ze strzelbą w rękach i omiatał teren spojrzeniem, wypatrując potencjalnych napastników. Andre był równie czujny.

Wtedy Jade Flower wyślizgnęła się z tylnego siedzenia i również zaczęła badawczo penetrować wzrokiem teren. Osłaniając królową własnymi ciałami, ruszyli na dziedziniec. Teraz z kolei wysiadł Sigebert i czekał na mnie z toporkiem w ręku. Kiedy dołączyłam do niego na chodniku, wraz z Wybertem przeprowadzili mnie przez otwartą bramę wjazdową; nasze przejście było znacznie mniej paradne niż królowej.

Wcześniej, do mojego domu, Sophie - Anne przybyła bez obstawy, jedynie z Cataliadesem. A gdy widziałam ją w biurze, strzegła ją tylko jedna osoba. Do tej pory zatem prawdopodobnie nie zdawałam sobie sprawy, jak ważna jest dla królowej kwestia bezpieczeństwa i jak nietrwała może okazać się jej władza. Chciałabym wiedzieć, przed kim chronią ją ci wszyscy wartownicy. Kto chciałby zabić królową Luizjany? Może wszyscy wampirzy władcy byli w tak dużym niebezpieczeństwie - a może coś groziło właśnie Sophie - Anne, kto wie. Nagle udział w zaplanowanej na jesień wampirzej konferencji uznałam za dużo bardziej przerażającą perspektywę niż dotąd.

Dziedziniec był dobrze oświetlony. Amelia stała na półkolistej drodze wjazdowej wraz z trojgiem przyjaciół. Tak między nami, żadne z nich nie było wiedźmą z miotłą. Najpierw zauważyłam chłopaka, który wyglądał jak młodziutki mormon: miał czarne spodnie, białą koszulę, ciemny krawat, a na nogach wypolerowane czarne buty. Pośrodku kręgu stał oparty o drzewo rower. Może chłopak naprawdę był mormońskim misjonarzem? Wyglądał tak młodo, że chyba nie osiągnął jeszcze pełnego wzrostu. Obok niego dostrzegłam wysoką kobietę - była po sześćdziesiątce, lecz miała zgrabne, wyćwiczone ciało. Była ubrana w obcisłą koszulkę z krótkimi rękawami, trykotowe spodnie i sandałki, a jej uszy zdobiły kolczyki w kształcie ogromnych kół. Trzecia czarownica była mniej więcej w moim wieku, czyli liczyła sobie dwadzieścia parę lat i była Latynoską. Miała pełne policzki, jasnoczerwone wargi i falujące czarne włosy. Niska i bardzo krągła. Sigebert wyraźnie ją podziwiał (widziałam to po jego pożądliwym spojrzeniu), ona jednak ignorowała wszystkie wampiry, jak gdyby ich nie widziała.

Być może Amelią wstrząsnął najazd wampirów, niemniej jednak z wielką pewnością siebie zdołała dokonać prezentacji. Widocznie królowa zdążyła się przedstawić, zanim podeszłam.

- Wasza Wysokość - mówiła Amelia - oto moi współpracownicy na dzisiejszy wieczór. - Zamachała ręką przed nimi, jak gdyby chwaliła się samochodem przed publicznością w studiu. - Bob Jessup, Patsy Sellers i Terencia Rodriguez... którą nazywamy Terry.

Czarownice i czarownik popatrzyli po sobie i dopiero wtedy wszyscy krótko skinęli głowami królowej. Trudno było powiedzieć, jak Sophie - Anne przyjęła ten brak respektu, jej twarz bowiem pozostała gładka jak szyba, ale także kiwnęła im głową, dzięki czemu atmosfera pozostała znośna.

- Właśnie przygotowywaliśmy się do rekonstrukcji - ciągnęła Amelia.

Mówiła z ogromną pewnością siebie, zauważyłam jednak, że trzęsą jej się ręce, a i jej myśli nie były tak pewne siebie jak głos. Przez moment podsumowywała w głowie stan przygotowań, gorączkowo wymieniając związane z magią sprawy i przedmioty, z niecierpliwością ponownie oceniała towarzyszy, dumając, czy są odpowiedni do tego rytuału. I tak dalej. Poniewczasie odkryłam, że mam do czynienia z perfekcjonistką.

Zastanawiałam się, gdzie podziała się Claudine. Może zauważyła nadjeżdżające wampiry i roztropnie uciekła do jakiegoś ciemnego kąta? Podczas gdy szukałam jej wzrokiem, na chwilę dopadł mnie smutek, który desperacko od siebie odsuwałam. Poczułam się jak w chwilach po śmierci babci, kiedy robiłam coś doskonale znanego, na przykład myłam zęby, i nagle przytłaczała mnie czarna rozpacz. Musiała minąć chwila czy dwie, zanim wzięłam się w garść.

Teraz też wiedziałam, że za sekundę te uczucia przeminą, toteż muszę tylko zacisnąć zęby i przeczekać.

Zwróciłam baczniejszą uwagę na osoby wokół mnie. Czarownice zajęły już pozycje. Bob usadowił się na leżaku na dziedzińcu. Obserwowałam z lekkim zaciekawieniem, jak chłopak wyciąga jakiś proszek z foliowej torebki śniadaniowej; następnie, z kieszeni na piersi wyjął pudełko zapałek. Amelia weszła na stopnie prowadzące do mieszkania, Terry usadowiła się w połowie schodów, a wysoka starsza czarownica, Patsy, stała na balkonie i patrzyła na nas z góry.

- Jeśli chcecie patrzeć, prawdopodobnie tu u mnie widok będzie najlepszy! - zawołała do nas Amelia, więc ja i królowa weszłyśmy po schodach.

Ochroniarze zebrali się w grupkę przy bramie, dzięki czemu znaleźli się najdalej jak mogli od centrum czarów. Nawet Jade Flower okazywała chyba szacunek mocom, które zostaną użyte, chociaż prawdopodobnie nie miała cienia poszanowania dla czarownic jako istot ludzkich.

Andre podążył za królową w górę, po schodach, lecz patrząc na jego przygarbione ramiona, pomyślałam, że raczej nie ma w nim zbyt wiele entuzjazmu.

Co do mnie, powiem wam, że przyjemnie było skoncentrować się na czymś nowym, zamiast wciąż rozpamiętywać własne niepowodzenia, toteż słuchałam z, zainteresowaniem Amelii opowiadającej o magicznym zaklęciu, które zamierzała rzucić, mimo że w tej chwili bardziej wyglądała na siatkarkę wybierającą się zagrać mecz na plaży.

- Nastawiłyśmy czas na dwie godziny przed przybyciem Jake'a - wyjaśniła - więc początkowo możecie byś świadkami wielu nudnych i nieistotnych zdarzeń. Gdy sytuacja się ustabilizuje, spróbuję przyśpieszyć bieg spraw.

Nagle przemknął mi przez głowę pomysł, który oślepił mnie swoją prostotą. Gdybym zabrała Amelię do Bon Temps i tam poprosiła ją o powtórzenie tej procedury na moim podwórzu, dowiedziałabym, co przydarzyło się biednej Gladioli. Na tę myśl poczułam się dużo lepiej i siłą woli skupiłam się na otoczeniu.

Amelia zawołała: „Zaczynamy!", po czym od razu zaczęła recytować jakieś obce słowa; przypuszczam, że były po łacinie. Usłyszałam słabe echo dochodzące ze schodów i odbijające się od ścian dziedzińca, co oznaczało, że pozostałe czarownice i czarownik przyłączyli się do przemowy.

Nie wiedzieliśmy, czego możemy się spodziewać. Słuchanie monotonnej recytacji przez parę minut osobliwie mnie nużyło. Zaczęłam dumać, co się stanie, jeśli królowa się znudzi.

I wtedy nagle do salonu weszła moja kuzynka Hadley.

Byłam tak zaszokowana, że o mało się do niej nie odezwałam. Kiedy jednak przyglądałam się zjawie przez kilka sekund, odkryłam, że tak naprawdę nie mam przed sobą Hadley. Istota miała jej kształty i poruszała się tak jak ona, lecz była jedynie pozorem jakby pozbawionym koloru. Włosy miała nie czarne, lecz migotliwe, choć dość ciemne. Wyglądała trochę jak przemieszczająca się, zabarwiona woda; jej powierzchnia drgała na naszych oczach. Patrzyłam na postać z przejęciem, bo okropnie dawno się nie widziałyśmy. Kuzynka wyglądała oczywiście starzej. Wydawała się też twardsza, usta wykrzywiała sardonicznie, w jej oczach widziałam sceptycyzm.

Rekonstrukcja podeszła do małej dwuosobowej kanapy, wzięła w rękę urojonego pilota i włączyła telewizor. W tym momencie zerknęłam na ekran, ciekawa, czy pojawi się program, lecz naturalnie nic się nie pojawiło.

Poczułam poruszenie obok siebie i spojrzałam na królową. Jeśli ja byłam w szoku, ona przeżyła prawdziwy wstrząs. Nigdy nie wierzyłam w to, że Sophie - Anne rzeczywiście kochała Hadley, teraz jednak widziałam cały ogrom jej miłości.

Przyglądaliśmy się, jak Hadley popatruje od czasu do czasu w telewizor, równocześnie malując sobie paznokcie u nóg, pijąc urojoną krew z urojonej szklanki i wykonując rozmowy telefoniczne. Nie mogliśmy słyszeć, co mówi, a jedynie widzieć ją, i to w ograniczonym stopniu. Obiekt, po który sięgała, pojawiał się wtedy, gdy ręka Hadley go dotknęła, nie wcześniej, toteż wiedzieliśmy, co kobieta robi, dopiero kiedy zaczęła czegoś używać. Kiedy się pochyliła, chcąc odstawić na stół szklankę z krwią, i jej ręka ciągle trzymała naczynie, widzieliśmy szklankę, stół wraz z innymi przedmiotami i samą Hadley; wszystko połyskiwało matowo. Widmowy stół nakładał się na prawdziwy, który nadal stał w tym samym miejscu, co ubiegłej nocy. Wyglądało to niesamowicie, lecz gdy Hadley odstawiła szklankę, było jeszcze gorzej, gdyż zarówno naczynie, jak i widmowy stół po prostu ni z tego, ni z owego znikały.

Popatrzyłam na Andre i odkryłam, że gapi się szeroko otwartymi oczyma. Wcześniej nie widziałam na jego twarzy żadnego wyrazu, teraz jego mina była jednoznaczna. Gdyby powiedzieć, że królowa rozpaczała, a ja byłam zafascynowana i równocześnie smutna, to Andre po prostu wariował.

Staliśmy jeszcze przez kilka minut, aż Hadley najwyraźniej usłyszała stukanie do drzwi. (Odwróciła głowę w ich stronę i spojrzała na nie zaskoczona). Wstała (a wówczas urojona mała kanapa, stojąca może z pięć centymetrów na prawo od prawdziwej, przestała istnieć) i ruszyła do drzwi. Przeszła po moich trampkach, które leżały obok dwuosobowego siedziska.

Hmm, tak, przeżycie było niezwykłe. Cała rekonstrukcja była niezwykła i ogromnie emocjonująca.

Przypuszczalnie osoby, które pozostały na dziedzińcu, obserwowały przejście gościa po zewnętrznych schodach, ponieważ usłyszałam głośne przekleństwo jednego z Bertów - sądziłam, że Wyberta. Gdy Hadley otworzyła urojone drzwi, Patsy, która stała na balkonie, pchnęła drzwi prawdziwe, żebyśmy mogli wszystko widzieć. Z rozgoryczonej miny Amelii wywnioskowałam, że tego nie przewidziała.

W drzwiach stał (widmowy) Waldo, wampir, który służył królowej od lat. Ponieważ za życia często był karany, po śmierci pozostała mu trwale pomarszczona skóra. Jako że był bardzo szczupłym albinosem, tej jednej jedynej nocy, kiedy go widziałam, wyglądał okropnie. Teraz, jako rozmyty duch, prezentował się o niebo lepiej.

Hadley chyba zdziwiła jego wizyta. Zaskoczoną minę łatwo rozpoznać. Potem na twarzy kuzynki pojawił się niesmak. Niemniej jednak odsunęła się i pozwoliła mężczyźnie wejść.

Kiedy szła do stołu po szklankę, Waldo rozejrzał się dokoła, sprawdzając, czy ktoś jeszcze jest w apartamencie. Pokusa ostrzeżenia Hadley była niemal nieprzeparta.

Po krótkiej rozmowie, której oczywiście nie byliśmy w stanie zrozumieć, Hadley wzruszyła ramionami i chyba zgodziła się na jakiś plan. Przypuszczalnie dzielił się z nią pomysłem, o którym opowiedział mi tamtej nocy, kiedy przyznał się do zabicia mojej kuzynki. Najpierw twierdził, że to Hadley wymyśliła wyprawę na cmentarz świętego Ludwika, gdzie mieli wywołać ducha wielkiej kapłanki voodoo, Marie Laveau, ale z dowodów wynikało, że to raczej on zasugerował jej ten wypad.

- Co Waldo trzyma w ręku? - spytała Amelia najciszej, jak mogła, a Patsy przyszła z balkonu sprawdzić.

- Broszurkę - odpowiedziała Amelii, starając się również mówić ściszonym głosem. - Na temat Marie Laveau.

Hadley zerknęła na zegarek na ręku i powiedziała coś do Walda. Było to coś nieuprzejmego - sądząc po jej minie i szarpnięciu głową ku drzwiom. Całym ciałem sugerowała odpowiedź przeczącą.

A jednak następnej nocy poszła z nim? Co wpłynęło na zmianę jej nastawienia?

Hadley wróciła do sypialni, a my podążyliśmy za nią. Przez ramię widziałam, że Waldo wychodzi z mieszkania. Zanim je opuścił, zostawił broszurkę na stoliku przy drzwiach.

Czułam się jak podglądaczka, stojąc w sypialni Hadley wraz z Amelią, królową i Andre. Obserwowaliśmy, jak Hadley zdejmuje szlafrok i wkłada elegancką sukienkę.

- Ubiera się na przyjęcie, które odbyło się w noc przed ślubem - wyjaśniła cicho królowa.

Sukienka była bardzo obcisła, mocno wycięta, czerwona, przyozdobiona karminowymi cekinami. Na nogi Hadley włożyła przepiękne czółenka w krokodyli wzorek. Zamierzała najwidoczniej sprawić, by królowa żałowała, że ją traci.

Patrzyliśmy, jak Hadley stroi się przed lustrem, upina włosy na dwa różne sposoby i bardzo długo rozważa wybór szminki. Całe zdarzenie traciło urok nowości, można by wręcz rzec, że powoli mi się opatrzyło i chętnie bym poprosiła Amelię o przyśpieszenie, lecz królowa po prostu nie mogła się napatrzeć na widzianą ponownie ukochaną faworytę. Postanowiłam więc uzbroić się w cierpliwość, szczególnie że przecież to Sophie - Anne opłacała projekt.

Hadley odwracała się tyłem i przodem przed sięgającym podłogi lustrem, i mimo że wyglądała na usatysfakcjonowaną własnym widokiem, nagle... wybuchnęła płaczem. - Och, moja droga - szepnęła ledwie słyszalnie królowa. - Tak mi przykro.

Dobrze wiedziałam, jak widmowa Hadley czuje się w tym momencie, i po raz pierwszy poczułam z nią więź - zatraconą przez lata, które spędziłyśmy z dala od siebie. W tej rekonstrukcji zastaliśmy moją kuzynkę na noc przed ślubem królowej. Zdawałam sobie sprawę, że Hadley będzie musiała pójść na przyjęcie i patrzeć, jak Sophie - Anne i jej narzeczony tańczą. A następnej nocy czekało ją uczestniczenie w ślubie; tak w każdym razie sądziła. Nie wiedziała, że do tej pory będzie martwa, definitywnie martwa.

- Ktoś nadchodzi! - zawołał czarownik Bob.

Jego głos niósł się przez otwarte okna balkonowe. W urojonym, widmowym świecie najprawdopodobniej zadzwonił dzwonek do drzwi, ponieważ Hadley zesztywniała, zerknęła po raz ostatni w lustro (dosłownie przez nas, gdyż staliśmy przed nim) i przez moment jawnie zbierała siły. Kiedy ruszyła korytarzem, kołysała biodrami, a na jej półprzezroczystej twarzy pojawił się zimny uśmieszek.

Otworzyła drzwi ostrym szarpnięciem. Ponieważ te rzeczywiste czarownica Patsy pozostawiła otwarte po wyjściu Walda, mogliśmy do razu zobaczyć, co się dzieje. Jake Purifoy miał na sobie smoking i wyglądał bardzo dobrze, tak jak powiedziała mi wcześniej Amelia. Zerknęłam teraz na nią, gdy Jake wszedł do mieszkania. Czarownica przypatrywała się widziadłu ze smutkiem.

Jake'owi wyraźnie nie podobało się to, że przysłano go tutaj po kochankę królowej, lecz był człowiek rozsądnym i uprzejmym, więc nie wyładował się za to na Hadley. Stał cierpliwie, czekając, aż moja kuzynka weźmie maleńką torebkę i po raz ostatni przeczesze włosy, po czym oboje wyszli.

- Idę tam! - zawołał Bob, a my wyszliśmy na balkon i stanęliśmy przy balustradzie.

Dwie zjawy wsiadły do lśniącego auta i Jake ruszył. Za dziedzińcem, niestety, strefa oddziaływania zaklęcia się kończyła. Kiedy widmowy samochód przejechał przez bramę, zniknął tuż przy grupce wampirów, które zgromadziły się przy zjeździe. Sigebert i Wybert wybałuszali oczy i wyglądali uroczyście, Jade Flower wydawała się zdegustowana, a Rasul wyglądał na lekko ubawionego, jak gdyby już rozmyślał o opowiedzeniu całej historii innym strażnikom w kantynie.

- Czas przewinąć kilka godzin do przodu! - krzyknęła Amelia.

Na jej twarzy dostrzegłam teraz zmęczenie i zastanowiłam się, jak wielkiego wysiłku wymagała od młodej czarownicy koordynacja tego aktu czarostwa.

Patsy, Terry, Bob i Amelia zaczęli unisono wypowiadać następne zaklęcie. Najsłabszym ogniwem zespołu była chyba Terry. Mała czarownica o okrągłej twarzy pociła się obficie i dygotała, usiłując dotrzymać kroku pozostałym. Widok jej napiętej twarzy zmartwił mnie.

- Spokojnie, spokojnie! - nawoływała Amelia, gdyż zauważyła te same oznaki.

Potem cała czwórka wznowiła śpiewną recytację, a Terry zaczęła sobie radzić nieco lepiej. Już nie była tak zdesperowana.

- Teraz... Powoli... - poleciła Amelia i czarownice zwolniły tempo.

Samochód pojawił się ponownie w bramie, tym razem „przejeżdżając" przez ciało Sigeberta, który wcześniej widocznie zrobił krok do przodu - podejrzewałam, że prawdopodobnie chciał lepiej widzieć Terry. Pojazd zatrzymał się nagle.

Ze środka wypadła Hadley. Płakała, i to już chyba od dłuższego czasu, tak przynajmniej pomyślałam, gdy spojrzałam na jej twarz. Od strony kierowcy wysiadł Jake Purifoy i zatrzymał się z rękoma na szczycie drzwi. Ponad dachem auta powiedział coś do Hadley.

Po raz pierwszy przemówił osobisty ochroniarz królowej.

- Hadley, musisz przestać - powiedział Andre, czytając z ust. - Ludzie zauważą i nowy król będzie musiał coś z tym zrobić. To zazdrośnik, wiesz o tym? Nie zależy mu... - W tym momencie Andre stracił wątek i potrząsnął głową. - Nie zależy mu na zachowaniu twarzy - dokończył.

Wszyscy wpatrywaliśmy się w niego bez słowa, zdumieni jego umiejętnościami.

Ochroniarz królowej przeniósł teraz wzrok na ektoplazmatyczną Hadley.

- Ale Jake... - powiedział Andre - ...nie potrafię tego znieść. Wiem, że królowa musi to zrobić z powodów politycznych, ale ona po prostu mnie odsyła! Nie mogę tego wytrzymać.

Czyli że Andre umiał czytać z ust. Nawet z ektoplazmatycznych.

- Hadley - przemówił ponownie ochroniarz - wejdź na górę i prześpij się z tym. Nie możesz iść na ślub, skoro zamierzasz robić sceny. Wiesz, że wówczas postawiłabyś królową w trudnej sytuacji i zepsułabyś ceremonię. Gdyby do tego doszło, mój szef by mnie zabił. Ten ślub jest największym wydarzeniem, przy jakim kiedykolwiek pracowaliśmy.

Uświadomiłam sobie, że Jake mówi o Quinnie! Jake Purifoy był tym zaginionym pracownikiem, o którym wspomniał Quinn!

- Nie mogę tego znieść - powtórzyła Hadley. Krzyczała, widziałam po tym, jak jej usta się poruszały, na szczęście jednak Andre nie widział potrzeby imitowania podniesionego głosu. Strasznie było słyszeć słowa wychodzące z jego ust. - Zrobiłam coś strasznego!

Melodramatyczna fraza zabrzmiała bardzo dziwnie wypowiedziana monotonnym głosem Andre.

Hadley wbiegła po schodach i Terry automatycznie zeszła jej z drogi. Kuzynka otworzyła kluczem (już otwarte) drzwi i wpadła do mieszkania. Odwróciliśmy się i patrzyliśmy na Jake'a. Purifoy westchnął, wyprostował się i odszedł od samochodu, który oczywiście zniknął. Otworzył telefon komórkowy i wystukał numer. Rozmawiał niecałą minutę, nie czekając na odpowiedź, więc podejrzewałam, że nagrywał się na sekretarkę automatyczną albo pocztę głosową.

- Szefie - czytał Andre z jego ust - moim zdaniem będą kłopoty. Przyjaciółka królowej nie zdoła nad sobą panować w wielki dzień.

O mój Boże, powiedz mi, że Quinn nie kazał zabić Hadley! - pomyślałam, czując na tę myśl przypływ mdłości.

Jednakże, zanim myśl uformowała się w pełni, Jake podszedł do tyłu auta, które pojawiło się ponownie, gdy musnął maskę. Mężczyzna przesunął ręką czule po bagażniku, podchodząc przy okazji do granicy strefy zaklęcia. Za strefą znajdowała się brama, z której nagle wysunęła się ręka i chwyciła Jake'a. Reszty ciała porywacza nie widzieliśmy, ponieważ nie wszedł w strefę; pojawiła się tylko ręka, która niespodziewanie zmaterializowała się znikąd i złapała nieszczęsnego, nieświadomego niczego wilkołaka. Akcja była przerażająca, jak z horroru.

Właściwie poczułam się jak w jednym z tych koszmarów sennych, gdy widzimy, że zbliża się zagrożenie, lecz nie możemy się odezwać. Żadne ostrzeżenia z naszej strony nie mogły zmienić tego, co już się zdarzyło. Byliśmy wszyscy w szoku. Bracia Bertowie krzyczeli, Jade Flower wyciągnęła miecz ruchem tak szybkim, że nawet go nie zauważyłam, a królowa otworzyła usta.

Widzieliśmy jedynie stopy Jake'a, kopiące niewidocznego przeciwnika. A chwilę później leżały bez ruchu.

Wszyscy staliśmy i gapiliśmy się na siebie - wszyscy, nawet czarownice, które traciły koncentrację, aż dziedziniec zaczęła wypełniać mgła.

- Czarownice! - zawołała Amelia szorstko. - Z powrotem do pracy!

W jednej chwili powietrze się oczyściło. Niestety, stopy Jake'a pozostały nieruchome, a minutę później ich kontury zaczęły się zacierać. Jake stopniowo zanikał, tak jak wszystkie inne nieożywione obiekty. A jednak po kilku sekundach na balkonie pojawiła się moja kuzynka. Patrzyła w dół. Minę miała poważną i zatroskaną. Słyszała wszystko. Odnotowaliśmy moment, kiedy zobaczyła ciało i zbiegła po schodach z iście wampirzą prędkością. Przeskoczyła bramę i zniknęła nam z oczu, po chwili jednak wróciła, ciągnąc ciało za nogi. Dopóki go dotykała, było widoczne, tak jak wcześniej stół czy fotel. Potem pochyliła się nad zwłokami i teraz zobaczyliśmy, że Jake ma ogromną ranę w szyi. Mnie ten widok przyprawił o mdłości, chociaż muszę wam powiedzieć, że przyglądające się wampiry miały zupełnie inne odczucia - nie wydawały się zrażone, raczej zauroczone.

Ektoplazmatyczna Hadley rozejrzała się wokół siebie, mając nadzieję na jakąś pomoc, lecz żadna nie nadeszła. Kuzynka wyglądała na straszliwie niepewną. Jej palce ani na moment nie opuściły szyi Jake'a; wciąż szukały jego pulsu.

Na koniec pochyliła się nad nim i coś powiedziała.

- To jedyny sposób - odczytał Andre z jej ust. - Możesz mnie znienawidzić, ale to jedyny sposób.

Obserwowaliśmy, jak Hadley szarpie sobie kłami przegub, a potem przykłada krwawiący nadgarstek do warg Jake'a, patrzy na krew spływającą do jego ust, przygląda się jego powrotowi do przytomności, aż w końcu mężczyzna chwycił ją za ramiona i pociągnął ku sobie. Kiedy Hadley zdołała się od niego uwolnić, wyglądała na kompletnie wyczerpaną, z kolei Jake chyba miał konwulsje.,

- Wilkołak nie będzie dobrym wampirem - szepnął Sigebert. - Nigdy przedtem nie widziałem wilkołaka, który został wampirem.

Bez wątpienia było to trudne dla biednego Jake'a Purifoya. Teraz, gdy widziałam jego cierpienie, zaczęłam mu wybaczać wszystkie nieprzyjemne zdarzenia, na które naraził mnie poprzedniego wieczoru. Kuzynka Hadley uniosła go i wciągała po schodach, co jakiś czas zatrzymując się i rozglądając wokół siebie. Znowu za nią poszłam, a królowa niemal deptała mi po piętach. Przypatrywałyśmy się Hadley, która zdjęła z Jake'a podarte ubrania, owinęła jego szyję ręcznikiem, hamując krwawienie, a później wepchnęła go do szafy, starannie przykryła i zamknęła dokładnie drzwi, tak żeby poranne słońce nie spaliło nowego wampira. Następnie moja kuzynka wrzuciła zakrwawiony ręcznik do kosza na brudną bieliznę, a innym ręcznikiem, czystym, wypełniła szczelinę pod drzwiami garderoby, zapewniając w ten sposób Jake'owi całkowite bezpieczeństwo.

W końcu usiadła w korytarzu i rozmyślała. Ostatecznie wyjęła komórkę i wybrała numer.

- Prosi o połączenie z Waldem - wyjaśnił nam Andre, a gdy usta Hadley znowu zaczęły się poruszać, dodał: - Postanowiła umówić się na następną noc. Twierdzi, że musi porozmawiać z duchem Marie Laveau, o ile duch naprawdę się zjawi. Tłumaczy mu, że potrzebuje porady.

Po krótkiej rozmowie Hadley zamknęła telefon i wstała. Zebrała ubranie ekswilkołaka i wrzuciła je do worka na śmieci, który zawiązała.

- Trzeba było zabrać również ręczniki - doradziłam szeptem.

Hadley wyjęła z kieszeni spodni kluczyki od samochodu, po czym zeszła po schodach, wsiadła do auta i odjechała wraz z workiem na śmieci.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

- Wasza Wysokość, musimy zrobić przerwę - oznajmiła Amelia, a królowa zrobiła szybki ruch ręką, który mógł oznaczać zgodę.

Terry była tak wyczerpana, że opierała się ciężko o poręcz schodów, a stojąca na balkonie Patsy wyglądała na niemal równie wykończoną. Młokos Bob na pozór pozostał niezmieniony, tyle że był na tyle mądry, że od początku większość czasu spędził na leżaku. Na niemy sygnał Amelii zaczęli odczyniać czar, który wcześniej rzucili, i stopniowo pełna grozy atmosfera słabła, aż wreszcie, zamiast bezradnymi świadkami magicznej rekonstrukcji zdarzeń staliśmy się już tylko niedobraną gromadą osobliwych istot zebranych na dziedzińcu nowoorleańskiej kamienicy.

Amelia podeszła do narożnej skrytki i wyjęła kilka składanych krzeseł. Sigebert i Wybert nie potrafili rozpracować „mechanizmu", toteż krzesła musiała rozstawić Amelia z Bobem.

Gdy usiadły królowa i czarownice, zostało jedno krzesło wolne, więc zajęłam je, w milczeniu wymieniwszy uprzednio spojrzenia z czworgiem wampirów.

- Wiemy zatem, co zdarzyło się następnej nocy - zauważyłam znużonym tonem.

Czułam się trochę głupio w eleganckiej sukience i sandałkach na wysokim obcasie. Chętnie przebrałabym się w zwykłe ciuchy.

- Och, wybacz, może ty wiesz, ale reszta z nas nie ma pojęcia, a chcielibyśmy się dowiedzieć - wytknął mi Bob.

Wydawał się niepomny faktu, że w obecności królowej powinien trząść portkami.

Było coś sympatycznego w tym młodziutkim czarowniku. Zresztą, cała czwórka pracowała ciężko, toteż, skoro pragnęli poznać resztę historii, nie widziałam powodu, by im tego odmówić. Królowa również się nie sprzeciwiała. Nawet Jade Flower, która wcześniej schowała miecz do pochwy, patrzyła z niejakim zainteresowaniem.

- Następnej nocy Waldo zwabił Hadley na cmentarz opowieścią o grobie Marie Laveau i wampirzej tradycji, zgodnie z którą nieumarły może wywołać ducha osoby nieżyjącej... w tym przypadku ducha samej kapłanki voodoo, Marie Laveau. Hadley sądziła, że Marie potrafi jej odpowiedzieć na pewne pytania, a Waldo zapewniał, że duchy posiadają takie umiejętności, jeśli tylko odprawi się właściwy rytuał. Chociaż Waldo w rozmowie ze mną podał rzekomą przyczynę, dla której Hadley zgodziła się odprawić wraz z nim ten rytuał, teraz wiem, że kłamał, osobiście potrafię jednak wymyślić szereg innych powodów, dla których mogłaby zgodzić się pójść z nim na cmentarz świętego Ludwika - dodałam.

Królowa skinęła głową.

- Uważam, że prawdopodobnie chciała się dowiedzieć, jakim wampirem będzie Jake po przebudzeniu - ciągnęłam. - Pewnie zamierzała spytać, co ma z nim zrobić. Widzieliście, że nie chciała pozwolić mu umrzeć, z drugiej strony, nie zamierzała przyznać się nikomu, że stworzyła wampira, szczególnie z wilkołaka.

Wszyscy uważnie mnie słuchali. Sigebert i Wybert kucali po bokach królowej, absolutnie pochłonięci moją opowieścią. Pewnie czuli się jak dzieci w kinie.

Czarownice i czarownik wyglądali na żywo zaciekawionych tłem zdarzeń, których właśnie byli świadkami. Jade Flower niemal nie odrywała ode mnie wzroku. Jedynie Andre wydawał się niezainteresowany i wrócił do pracy ochroniarza, nieprzerwanie wpatrując się uważnie to w dziedziniec, to w niebo.

- Istnieje również możliwość, że Hadley chciała spytać ducha, jak odzyskać uczucia królowej. Bez urazy, madame - dodałam szybko, zbyt późno przypominając sobie, że Sophie - Anne siedzi ledwie metr ode mnie na składanym krześle, z którego wciąż jeszcze nikt nie odciął plastikowej przywieszki z ceną z Wal - Martu.

Królowa niedbale zamachała ręką. Była tak głęboko zatopiona w myślach, że nie miałam pewności, czy w ogóle mnie słyszy.

- Zatem to nie Waldo osuszył Jake'a Purifoya - odezwała się nagle ku mojemu zaskoczeniu. - Kiedy udało mu się zabić Hadley i poinformował mnie o jej śmierci, obwiniając o morderstwo Bractwo Słońca, nie zdołał przewidzieć, że ta sprytna czarownica bardzo dosłownie wykona moje polecenie szczelnego zamknięcia mieszkania i nawet skorzysta z zaklęcia zatrzymania. Waldo miał plan, lecz plan miał również ten, kto zabił Jake'a. Może ta osoba chciała obciążyć odpowiedzialnością twoją kuzynkę za śmierć Jake'a i jego odrodzenie... co skazałoby ją na aresztowanie i pobyt w celi dla wampirów. Może morderca sądził, że Jake zabije Hadley, kiedy zbudzi się za trzy dni... I prawdopodobnie dokładnie tak źle by się to dla niej skończyło.

Amelia próbowała wyglądać skromnie, ale nieszczególnie jej się to udawało. Nie miała właściwie powodów do dumy, gdyż rzuciła czar na apartament tylko po to, żeby nic się w środku nie zepsuło i nie śmierdziało, gdy w końcu przyjadę i otworzę drzwi. Wiedziała o tym ona, wiedziałam i ja. Niemniej jednak dużo potrafiła jako czarownica i nie zamierzałam jej krytykować.

A jednak nie stała twardo na ziemi.

- Może - oznajmiła beztrosko - ktoś zapłacił Waldowi za usunięcie Hadley... w taki czy inny sposób.

Musiałam natychmiast zablokować umysł przed napływem myśli innych osób, ponieważ w tym momencie wszystkie czarownice zaczęły naraz tak straszliwie panikować, że trudno było wytrzymać w ich towarzystwie. Wiedziały, że słowa Amelii wstrząsną królową, a kiedy królowa Luizjany się zdenerwuje, nikomu nie wyjdzie to na dobre.

Królowa rzeczywiście zerwała się gwałtownie z krzesła, więc i my wszyscy zaczęliśmy wstawać, pośpiesznie i niezdarnie. Ponieważ Amelia siedziała na stopach, miała największe trudności ze wstaniem. Miała za swoje! Jade Flower odeszła parę kroków od pozostałych wampirów - może chciała mieć więcej miejsca, na wypadek gdyby musiała zamachnąć się mieczem. Oprócz mnie ten ruch zauważył jedynie Andre, toteż od razu skupił wzrok na strażniczce króla.

Nie wiem, co by się działo dalej, gdyby akurat przez bramę nie wjechał wielkim czarnym autem Quinn.

Wysiadł z samochodu, zignorował moich trwających w napięciu towarzyszy i bez wahania ruszył energicznym krokiem po żwirze, prosto do mnie. Niedbałym ruchem objął mnie, pochylił się i delikatnie mnie pocałował. Nie umiem porównywać pocałunków. Każdy mężczyzna całuje inaczej, prawda? Ale sposób całowania wiele mówi o charakterze całującego. Quinn pocałował mnie tak, jakbyśmy prowadzili rozmowę.

- Kochanie - zagaił. - Czy zjawiam się w porę? I co ci się stało w ramię?

Wszyscy trochę się odprężyli. Przedstawiłam Quinna zgromadzonym na dziedzińcu osobom. Quinn znał wszystkie wampiry, lecz nie spotkał nigdy żadnej z czarownic ani czarownika. Odszedł ode mnie, by się przywitać. Patsy i Amelia najwyraźniej słyszały o nim wcześniej i ogromnie starały się udawać, że wcale nie zrobił na nich wrażenia.

Postanowiłam zrzucić z serca nieco ciężaru i opowiedzieć mu o całej sytuacji wprost.

- Zostałam ugryziona w ramię, Quinnie - zaczęłam.

Tygrysołak czekał na dalszy ciąg, koncentrując się na mojej twarzy.

- Ugryzł mnie... Obawiam się, że wiemy, co się stało z twoim pracownikiem. Nazywał się Jake Purifoy, prawda.

- Co takiego?!

W jaskrawych światłach dziedzińca zobaczyłam na twarzy Quinna ostrożność i rezerwę. Wiedział, że teraz dowie się czegoś złego. Zresztą, pewnie każdy domyślałby się tego, widząc zebrane towarzystwo.

- Wyssano go z krwi i pozostawiono tu, na dziedzińcu. Chcąc mu ratować życie, Hadley przemieniła go... w wampira.

Quinn przez kilka sekund chyba nie rozumiał. Obserwowałam, jak powoli zaczyna pojmować ogrom tego, co przytrafiło się Jake'owi Purifoyowi. Pokerowego oblicza pozazdrościłby mu w tej chwili niejeden hazardzista. Przyłapałam się na prośbie do losu - miałam nadzieję, że na mnie Quinn nigdy nie będzie patrzył w taki sposób.

- Przemiana została dokonana bez zgody wilkołaka! - oświadczyła królowa. - Nie wątpię, że gdyby Jake miał wybór, nigdy nie zgodziłby zostać jednym z nas.

Jej ton wydał mi się trochę rozdrażniony, co wcale mnie nie zaskoczyło. Wilkołaki i wampiry traktują się z ledwie skrywaną odrazą i tylko świadomość, że powinny jednoczyć się przeciwko ludziom, nie przemienia tego uczucia w otwartą wojnę.

- Byłem u ciebie w domu - stwierdził nieoczekiwanie Quinn. - Jechałem tutaj poszukać Jake'a i po drodze chciałem sprawdzić, czy wróciłaś już z Nowego Orleanu. Kto spalił demona na twoim podjeździe?

- Ktoś zabił Gladiolę, posłankę królowej, która przybyła przekazać mi pewną wiadomość - odparłam.

Dostrzegłam zamieszanie wśród otaczających mnie wampirów. Królowa niewątpliwie wiedziała o śmierci Gladioli; pan Cataliades na pewno jej powiedział. Nikt inny jednak nie słyszał o tym zdarzeniu.

- Wiele osób umiera na twoim podwórku, kochanie - zauważył Quinn dość obojętnie.

Nie dziwiłam się, że w tym momencie uważa śmierć demonki za sprawę drugorzędną.

- Zaledwie dwie - broniłam się, chociaż musiałam przez chwilę się zastanowić i policzyć, ile ich było. - Nie powiedziałabym, że to tak wiele.

Naturalnie, gdyby dodać osoby, które umarły w domu... Szybko porzuciłam te smutne myśli.

- Wiesz co? - zaczęła Amelia. - Myślę, że my, czarownice, przejdziemy się teraz do pizzerii na rogu Chloe i Justine. Więc jeśli będziesz nas potrzebowała, tam nas znajdziesz. Prawda, czarownice?

Bob, Patsy i Terry ruszyli do bramy szybciej, niż podejrzewałam, że potrafią się przemieszczać, a ponieważ wampiry nie otrzymały żadnego sygnału od królowej, rozstąpiły się i pozwoliły im odejść. Jako że Amelia nie potrudziła się, by wrócić po torebkę, żywiłam nadzieję, że ma w jednej kieszeni pieniądze, a w drugiej klucze. Hmm...

Prawie żałowałam, że nie mogę pójść z nimi. Ale, ale! Dlaczego niby nie mogłam? Popatrzyłam tęsknie na bramę, lecz Jade Flower stanęła mi na drodze i jawnie się na mnie gapiła. Jej oczy wyglądały jak czarne dziury w okrągłej twarzy. Ta kobieta ani trochę mnie nie lubiła. Andre, Sigebert i Wybert nie mieli mi na pewno nic do zarzucenia, a Rasul nawet chętnie spędziłby ze mną godzinkę w mieście, ale nie Jade Flower, która z przyjemnością rozpłatałaby mi głowę mieczem i poszła dalej.

Nie potrafiłam czytać w myślach wampirom (och, udało mi się to ledwie kilka razy i nigdy, przenigdy nie przyznałabym się do tego żadnemu nieumarłemu), umiałam jednak interpretować język ciała, a w jej oczach widziałam nienawiść.

Nie znałam powodu jej wrogości, zresztą uznałam, że akurat teraz przyczyny animozji nie mają znaczenia.

Królowa milczała i rozmyślała.

- Rasul - powiedziała w końcu - niedługo pojedziemy do domu.

Rasul pokłonił się i odszedł do samochodu.

- Panno Stackhouse. - Sophie - Anne spojrzała na mnie. Jej oczy lśniły niczym kule czarnego obsydianu. Wzięła mnie za rękę i razem weszłyśmy po schodach do mieszkania Hadley. Andre wlókł się za nami niczym puszczona luźno smycz za psem. Przez cały czas walczyłam z nieroztropnym impulsem wyszarpnięcia dłoni z ręki królowej, chociaż ręka była chłodna, sucha i silna, a Sophie - Anne starała się pamiętać, by nie ściskać mojej zbyt mocno. Przebywanie tak blisko tak starożytnej wampirzycy sprawiało, że całe moje ciało drżało jak struna skrzypiec. Nie wiem, jak Hadley to znosiła.

Królowa wprowadziła mnie do apartamentu kuzynki i zamknęła za nami drzwi, chociaż nie przypuszczałam, by ktokolwiek był w stanie nas podsłuchać - nawet istoty o tak świetnym słuchu jak znajdujące się na dziedzińcu wampiry. Po jej pierwszych słowach wiedziałam jednak, że pragnęła mieć pewność.

- Nie zdradzisz nikomu tego, co ci teraz powiem.

Potrząsnęłam głową, oniemiała z lęku.

- Zaczęłam moje życie na północy kraju, który stał się później Francją. Było to około... mniej więcej tysiąc sto lat temu.

Przełknęłam ślinę.

- Nie wiem oczywiście dokładnie, gdzie to było, myślę jednak, że w Lotaryngii. W ubiegłym stuleciu próbowałam odszukać miejsce, w którym spędziłam pierwsze dwanaście lat życia, nie znalazłabym go jednak chyba nawet wówczas, gdyby od tego zależał mój los. - Zaśmiała się chrapliwie. - Moja matka była żoną najzamożniejszego człowieka w mieście, co oznacza, że miał dwie świnie więcej niż najbogatszy z pozostałych. Nosiłam wtedy imię Judith. - Strasznie się starałam nie wyglądać na zaszokowaną, a jedynie na zainteresowaną, ale musiałam toczyć ze sobą prawdziwą walkę. - Kiedy miałam jakieś dziesięć czy dwanaście lat, zdaje mi się, że wstąpił do nas z drogi jakiś handlarz. Od sześciu miesięcy nie widzieliśmy wtedy nowej twarzy, byliśmy więc podekscytowani. - Nie uśmiechnęła się na tę myśl, nie wyglądała też jakby pamiętała w praktyce to uczucie radosnego podniecenia; wiedziała jedynie, że istniało. Uniosła ręce, po czym je opuściła, raz i powoli. - Ów domokrążca przyniósł chorobę, której dotąd nie znaliśmy. Teraz przypuszczam, że była to jakaś odmiana grypy. W ciągu dwóch tygodni, które minęły od jego wizyty w naszym mieście, zmarli wszyscy mieszkańcy poza mną i nieco starszym ode mnie chłopcem.

Umilkła.

Obie się zamyśliłyśmy. To znaczy, ja rozmyślałam, a królowa zapewne wspominała. A Andre? Może zastanawiał się nad ceną bananów w Gwatemali?

- Ten chłopiec, Clovis, nie przepadał za mną - podjęła królowa. - Zapomniałam dlaczego. Nasi ojcowie... nie pamiętam. Pewnie sprawy potoczyłyby się inaczej, gdyby mnie lubił. A tak... po prostu mnie zgwałcił, a potem zabrał do sąsiedniego miasta, gdzie zaczął oferować moje wdzięki, przyjmując za moje usługi pieniądze albo jedzenie. Chociaż grypa panowała w całym regionie, my dwoje nigdy nie zachorowaliśmy.

Usiłowałam patrzeć wszędzie tylko nie na nią.

- Dlaczego nie patrzysz mi w oczy? - zapytała. Kiedy opowiadała, jej akcent i dobór słów zmieniały się, jak gdyby dopiero uczyła się angielskiego.

- Współczuję ci - wyjaśniłam.

Nacisnęła górnymi zębami dolną wargę i wydała odgłos, który zabrzmiał jak „fffft!".

- Nie martw się - powiedziała. - Ponieważ później, gdy nocowaliśmy w lesie, chłopaka dopadł wampir.

Odniosłam wrażenie, że to wspomnienie sprawia jej przyjemność. Ależ moment na snucie wspomnień, niech to szlag.

- Wampir był bardzo głodny i zaczął od Clovisa, bo był większy. Kiedy z nim skończył, odczekał minutę, przyjrzał mi się i chyba pomyślał, że miło by było mieć towarzyszkę. Na imię miał Alain. Przez jakieś trzy lata lub dłużej podróżowałam wraz z nim. Wampiry żyły wówczas oczywiście sekretnym życiem. Mówiły sobie o nich jedynie stare kobiety przy ogniskach. A Alain umiał żyć w ten sposób. Był księdzem i bardzo lubił zaskakiwać innych księży w nocy, gdy spali.

Uśmiechnęła się z rozrzewnieniem.

Odkryłam, że moje współczucie dla niej słabnie.

- Stale obiecywał, że zrobi ze mnie wampirzycę, a ja naturalnie chciałam być taka jak on. Pragnęłam siły.

Spojrzała na mnie.

Z zapałem pokiwałam głową. Tak, potrafiłam zrozumieć jej pragnienie.

- Ale kiedy potrzebował pieniędzy na ubrania i jedzenie dla mnie, traktował mnie tak samo jak Clovis, czyli mnie sprzedawał. Wiedział, że gdybym była wampirzycą, mężczyźni zauważyliby, jak zimne jest moje ciało, wiedział też, że pewnie bym ich wtedy kąsała i nic by nie zarobił. Mnie jednak zaczynało męczyć to, że nie dotrzymuje obietnicy.

Skinęłam głową, dając do zrozumienia, że słucham. I słuchałam, chociaż w głębi duszy zastanawiałam się, do czego, cholera, ten monolog ma prowadzić i dlaczego akurat mnie Sophie - Anne opowiada tę fascynującą i przygnębiającą historię.

- Potem, pewnej nocy weszliśmy do wioski, której wódz znał Alaina i wiedział, że jest wampirem. Głupi Alain zapomniał, że gdy był w tej osadzie wcześniej, osuszył z krwi żonę tego wodza! Dlatego, ledwie się pojawiliśmy, mieszkańcy dopadli Alaina i związali go srebrnym łańcuchem. Powiem ci, że nie wiem, skąd wzięli srebrny łańcuch w tak małej wiosce... Wrzucili wampira do chaty, gdzie zamierzali zatrzymać go do czasu, aż wróci ich duchowny. Później planowali jakąś kościelną ceremonię w świetle dziennym, na słońcu... To jednak była biedna wioska, więc chcąc zapanować nad Alainem, mieszkańcy zebrali całe srebro i cały czosnek, jaki posiadali. - Królowa zachichotała. - Wiedzieli, że jestem istotą ludzką, którą on wykorzystywał seksualnie - podjęła - toteż mnie nie związali. Rodzina wodza zastanawiała się, czy zrobić ze mnie swoją niewolnicę, ponieważ stracili przecież jedną z kobiet, tę, którą wyssał do cna. Domyślałam się, co by to oznaczało...

Na widok wyrazu jej twarzy krajało mi się serce, a równocześnie ta mina mroziła mi krew w żyłach.

Znieruchomiałam i czekałam na dalszy ciąg.

- Tej nocy wyjęłam kilka słabych desek z tylnej ściany chaty i wczołgałam się do środka. Powiedziałam Alainowi, że jeśli zmieni mnie w wampirzycę, uwolnię go. Negocjowaliśmy przez długi czas, aż wreszcie wyraził zgodę. Wykopałam dziurę w podłodze, wystarczająco dużą, by pomieściła moje ciało. Zaplanowaliśmy, że Alain osuszy mnie i ukryje pod siennikiem, na którym leżał, jak najdokładniej wygładzając ziemię. Mimo łańcuchów mógł się poruszać i zrobić coś takiego. Trzeciej nocy miałam się przebudzić, rozerwać łańcuch i wyrzucić czosnek, chociaż paliłby mi ręce. Potem planowaliśmy uciec. - Głośno się roześmiała. - Niestety, ksiądz wrócił przed upływem trzech dni. Zanim wydostałam się spod siennika, spalone na popiół ciało Alaina poniósł już wiatr. Okazało się, że chata należała do starego księdza i właśnie on opowiedział mi, co się zdarzyło.

Miałam wrażenie, że znam puentę tej historii.

- W porządku - mruknęłam szybko. - Zgaduję, że ów stary ksiądz skończył jako twój pierwszy posiłek.

- Ależ nie - odparła Sophie - Anne, niegdyś Judith. - Powiedziałam mu, że jestem aniołem śmierci i że przyszłam po niego, gdyż prowadził cnotliwe życie.

Zważywszy stan, w jakim był po przebudzeniu Jake Purifoy, potrafiłam docenić, jak wielki i bolesny musiał być to wysiłek dla nowej wampirzycy.

- Co potem zrobiłaś? - spytałam.

- Po kilku latach spotkałam podobną do siebie sierotę, która, tak jak ja, wałęsała się po lesie - odparła, odwróciła się i spojrzała na swojego ochroniarza. - Od tego czasu jesteśmy razem.

Doczekałam się wreszcie śladu ekspresji na pozbawionej zmarszczek twarzy Andre - mężczyzna popatrzył na swoją panią z całkowitym oddaniem.

- Tak jak ja, był zmuszany do różnych... rzeczy - kontynuowała cicho. - Ale zajęłam się jego prześladowcą.

Poczułam, jak po kręgosłupie przebiega mi zimny dreszcz. Nie wymyśliłabym w tym momencie żadnej riposty, nawet gdybyście słono mi za to zapłacili.

- Powód, dla którego nudzę ciebie moją starą historią - wyjaśniła w końcu królowa, otrząsając się ze wspomnień - jest prosty. Chcę wyjaśnić ci, dlaczego wzięłam Hadley pod swoje skrzydła. Podobnie jak nas, twoją kuzynkę ktoś molestował. Jej stryjeczny dziadek. Czy molestował również ciebie?

Kiwnęłam głową. Nie miałam pojęcia, że drań dobierał się także do Hadley! W moim przypadku nie posunął się do faktycznej penetracji tylko dlatego, że w międzyczasie umarli moi rodzice i zamieszkałam z babcią. Rodzice nie wierzyli w moje opowieści, babcię jednak zdołałam przekonać, że mówię prawdę, jeszcze zanim jako dziewięciolatka dostałam pierwszą miesiączkę i mężczyzna wyczuł, że dojrzałam. Hadley była oczywiście ode mnie starsza, więc w jej przypadku najwyraźniej sytuacja była znacznie bardziej dramatyczna. Tak, widziałam teraz, że łączyło nas więcej, niż kiedykolwiek przypuszczałam.

- Przykro mi, nie wiedziałam - bąknęłam. - Dzięki, że mi powiedziałaś.

- Hadley często o tobie mówiła - powiedziała królowa. Taaa, dzięki, droga kuzynko. Dzięki, że wpakowałaś mnie w najgorszy... Nie, nie, czekajcie, byłabym niesprawiedliwa. Odkrycie, że Bill tak strasznie mnie oszukał, na pewno nie było najgorszą rzeczą, jaka kiedykolwiek mi się przytrafiła. Chociaż bez wątpienia zaliczyłabym je do najgorszych kwestii na mojej osobistej liście...

- Tak właśnie słyszałam - odrzekłam głosem chłodnym i twardym jak lód.

- Zdenerwowała cię informacja, że wysłałam Billa, by cię poznał i sprawdził, czy możesz być dla mnie jakoś użyteczna - oświadczyła nagle.

Wzięłam głęboki wdech. Starałam się nie zaciskać zębów.

- Nie, nie zdenerwowałam się na ciebie. Nie możesz zmienić tego, jaka jesteś i kim jesteś... Poza tym, w ogóle mnie wtedy nie znałaś. - Wzięłam kolejny głęboki wdech. - Wytrąciła mnie raczej z równowagi nowina, że Bill, który rzeczywiście mnie poznał, wykonał twój rozkaz w sposób tak wyrachowany i z taką premedytacją. - Musiałam zapomnieć o bólu. - Ale właściwie dlaczego cię to obchodzi?

Mój ton ocierał się o bezczelność, co nie było mądre, lepiej bowiem nie zadzierać z tak potężną wampirzycą. Sophie - Anne dotknęła jednak bardzo czułego miejsca.

- Obchodzi mnie, ponieważ byłaś dla Hadley osobą tak bliską - wyjaśniła królowa, niezwykle mnie tą odpowiedzią zaskakując.

- Nikt by na to nie wpadł, widząc, jak mnie traktowała, odkąd stała się nastolatką - odburknęłam.

- Bardzo tego żałowała - odparowała Sophie - Anne. - Szczególnie gdy została wampirem i dowiedziała się, jak to jest należeć do mniejszości. Nawet tutaj, w Nowym Orleanie, ludzie nie są przychylnie nastawieni do nieumarłych. Kiedy byłyśmy same, często rozmawiałyśmy o jej życiu.

Nie wiedziałam, jaka myśl wydała mi się bardziej nieprzyjemna - Hadley uprawiająca seks z królową czy późniejsze intymne zwierzenia w łóżku.

Cóż, nie przeszkadza mi seks, o ile uprawiają go świadomi swych czynów dorośli. Jeśli wszystkie strony zgodzą się na coś, niech robią sobie, co chcą... Ale nie muszę też wysłuchiwać szczegółów! Jeśli kiedykolwiek cechowało mnie tego typu chorobliwe zainteresowanie, dawno mi minęło, skoro przez lata wręcz mnie „zalewały" obrazy płynące z umysłów gości baru.

Uznałam, że ta rozmowa trwa już zbyt długo. Chciałam, żeby królowa przeszła do sedna.

- Chodzi mi o to... - podjęła. - Jestem ci wdzięczna, że... przy pomocy czarownic... pozwoliłaś mi lepiej zrozumieć, co działo się z Hadley i jak umarła. I że dzięki tobie wiem, że spisek przeciwko mnie to coś poważniejszego niż tylko zwyczajna zazdrość Walda.

Ona to wie dzięki mnie?! - zdumiałam się.

- Zatem - podsumowała - jestem twoją dłużniczką. Powiedz mi po prostu, co mogę dla ciebie teraz zrobić.

- Ach... Przyślij mi dużo pudeł, w które mogłabym spakować rzeczy Hadley, bo chciałabym wrócić do Bon Temps. Może wyznacz też osobę, która odrzucone przeze mnie rzeczy odda jakiejś instytucji charytatywnej.

Królowa popatrzyła na mnie, a ja mogłabym przysiąc, że moje słowa wywołały u niej uśmiech, nad którym natychmiast zapanowała.

- Tak, sądzę, że mogę to zrobić - odparła. - Wyślę kogoś, by ci pomógł.

- Gdyby mógł także spakować rzeczy, które wybiorę, do jakiejś furgonetki i odwieźć je do Bon Temps, byłoby naprawdę świetnie - dodałam. - Chętnie wróciłabym z nim tą furgonetką.

- Żaden problem. - Pokiwała głową. A teraz czas na dużą przysługę.

- Czy... naprawdę muszę jechać z wami na tę konferencję? - spytałam, chociaż wiedziałam, że wkraczam na niebezpieczny teren.

- Tak - zapewniła mnie.

Okej, no cóż, musiałam spróbować, prawda?

- Ale - dorzuciła - sowicie cię wynagrodzę za twoje usługi.

Poweselałam. Część wampirzych pieniędzy, które wcześniej zarobiłam w podobny sposób, wciąż jeszcze procentowała na koncie oszczędnościowym, uniknęłam również pewnego dużego wydatku, gdy Tara „sprzedała" mi samochód za dolara, jednakże tak często brakowało mi pieniędzy, że przyjmowałam z wdzięcznością każdy zastrzyk finansowy. Stale się obawiałam, że na przykład złamię nogę, mój samochód zostanie zniszczony albo spłonie mi dom...

Hej, czekajcie, to już było, prawda? Hmm, ale mogą mi się przecież przytrafić następne nieszczęścia, na przykład, wichura może zerwać ten głupi blaszany dach, na który babcia tak strasznie nalegała... Albo może się zdarzyć coś innego...

- Czy chciałabyś wziąć coś, co należało do Hadley? - spytałam Sophie - Anne, by przestać myśleć o pieniądzach. - Wiesz, na pamiątkę?

Zobaczyłam w jej oczach błysk, który mnie zaskoczył.

- Z ust mi to wyjęłaś - przyznała z lekkim, lecz zachwycającym francuskim akcentem.

Ho, ho! - pomyślałam. Sytuacja nie wygląda dobrze, skoro Sophie - Anne postanowiła roztaczać cały swój urok.

- Poprosiłam Hadley, by przechowała pewną rzecz - podjęła, a ja doskonale wiedziałam, że kłamie. - Gdybyś to znalazła podczas porządków, chciałabym ten przedmiot odzyskać.

- Jak wygląda?

- Chodzi o klejnot - odparła. - Mąż dał mi go w prezencie zaręczynowym. Zostawiłam go tutaj przypadkiem, jeszcze zanim wyszłam za Petera.

- Proszę, przejrzyj kasetkę z kosztownościami Hadley - powiedziałam natychmiast. - Jeśli klejnot należy do ciebie, wiadomo, że musi do ciebie wrócić.

- To bardzo miło z twojej strony - oświadczyła, a na jej twarzy ponownie pojawiła się typowa dla niej lodowata obojętność. - Ale widzisz... to brylant, wielki brylant, który jest osadzony w dużej platynowej bransoletce.

Nie przypominałam sobie żadnej bransoletki wśród rzeczy kuzynki, lecz, szczerze mówiąc, nie przejrzałam ich jeszcze zbyt skrupulatnie. Planowałam po prostu zapakować kasetkę z biżuterią Hadley i przejrzeć ją na spokojnie w wolnym czasie w domu.

- Może zerknij teraz - zaproponowałam. - Wiem, że zgubienie prezentu od męża to wielkie... faux pas.

- Och - jęknęła cicho. - Nie masz nawet pojęcia, jak ogromny byłby to nietakt. - Zamknęła oczy ledwie na sekundę, jak gdyby czuła tak straszliwy niepokój, że aż nie mogła mówić. - Andre - odezwała się w końcu, a jej ochroniarz bez słowa ruszył do sypialni.

Zauważyłam, że nie potrzebował żadnych dodatkowych wskazówek. A podczas jego nieobecności Sophie - Anne wydawała mi się osobliwie niekompletna. Zastanowiło mnie, dlaczego nie towarzyszył jej do Bon Temps. Uległam nagłemu impulsowi i zapytałam ją o to.

Popatrzyła na mnie ze zdziwieniem szeroko otwartymi, jasnymi, pustymi oczyma.

- Nie chciałam nikogo powiadamiać o swoim wyjeździe - wyjaśniła. - Wiedziałam, że jeśli Andre będzie się kręcił po Nowym Orleanie, wszyscy uznają, że i ja jestem w mieście.

Hmm, ciekawe, czy ta logika sprawdzała się też w drugą stronę? Jeśli królowa jest tutaj, wszyscy zakładają, że w mieście musi być również Andre? Przemknęła mi przez głowę jakaś ważna myśl. Niestety, zanim ją rozważyłam, umknęła mi.

W tym momencie wrócił Andre i, patrząc na królową, bardzo nieznacznie pokręcił głową, co oznaczało, że nie znalazł bransoletki. Przez minutę Sophie - Anne wyglądała naprawdę na nieszczęśliwą.

- Hadley ukryła ją w chwili gniewu - wyznała wreszcie, choć mnie się zdawało, że mówi do siebie. - Ale na pewno chciała mi ją jakoś oddać.

Nieoczekiwanie odprężyła się i na jej twarzy znów nie było żadnych emocji.

- Będę pamiętała o tej bransoletce - zapewniłam ją. Podejrzewałam, że przedmiot jest ważny dla Sophie - Anne wcale nie ze względu na jego wartość szacowaną w dolarach. - Czy trafiła tutaj w noc przed ślubem? - spytałam ostrożnie.

Podejrzewałam, że kuzynka ukradła ją królowej w przypływie zwykłej złości na przyjaciółkę, która miała wyjść za mąż. Taki wyczyn pasował do Hadley, jaką znałam. Gdyby Sophie - Anne opowiedziała mi wcześniej o bransoletce, mogłabym poprosić czarownice, by cofnęły się w rekonstrukcji ektoplazmatycznej do poprzedniej nocy. Mogłybyśmy wówczas zobaczyć, gdzie Hadley ukryła przedmiot.

Królowa kiwnęła głową.

- Muszę mieć ją z powrotem - podkreśliła. - Rozumiesz, że nie chodzi mi o brylant, jakkolwiek jest wartościowy, prawda? Rozumiesz, że wampirzy władcy nie pobierają się z miłości, która wszystko wybacza, prawda? Zgubienie prezentu od małżonka jest bardzo poważnym wykroczeniem, z powodu którego on może się... straszliwie obrazić. A za dwie noce od dziś odbędzie się nasz wiosenny bal. Król oczekuje, że zobaczy wówczas na moich rękach podarki od niego. Jeśli nie będę miała wszystkich...

Umilkła. Nawet Andre wyglądał na zmartwionego.

- Doskonale cię rozumiem - odparłam. Już w trakcie pobytu w siedzibie królowej zauważyłam panującą tam napiętą atmosferę. Polubiłam Sophie - Anne i nie chciałam, żeby miała kłopoty. - Jeśli ją znajdę, natychmiast dostaniesz ją z powrotem. W porządku?

- Oczywiście - odrzekła, po czym zwróciła się do ochroniarza: - Andre, nie mogę spędzić tu więcej czasu. Jade Flower zgłosi fakt naszej wizyty u Sookie. Sookie, musimy udawać, że uprawiałyśmy seks.

- Wybacz, ale wszyscy, którzy mnie znają, wiedzą, że lubię tylko mężczyzn. Nie wiem, komu twoim zdaniem Jade Flower ma złożyć raport, ale... - (Oczywiście doskonale wiedziałam, że królowi, uważałam jednak, że nie byłoby taktowne powiedzieć: „Do tej pory już rozgryzłam wszystkie twoje problemy"). - Ale jeśli ten ktoś popyta, dowie się tego.

- Więc może uprawiałaś seks z Andre? - podsunęła spokojnie. - I pozwoliłaś mi popatrzeć.

Przemknęło mi przez myśl szereg pytań, z których pierwsze i podstawowe brzmiało: „Czy to u was najczęstsza metoda postępowania?", a po nim na pewno chciałabym wiedzieć: „Więc nie jest w porządku zostawić w niewłaściwym miejscu bransoletkę, ale w porządku jest się z kimś pieprzyć?". O nic jednak nie spytałam. Gdyby ktoś przystawił mi pistolet do głowy, chyba faktycznie - niezależnie od moich rzeczywistych preferencji seksualnych - wolałabym pobaraszkować z królową niż iść do łóżka z Andre, na którego widok czułam gęsią skórkę. No, ale jeżeli tylko udawaliśmy...

Wprawnym ruchem Andre zdjął krawat, złożył go i wsunął do kieszeni, po czym rozpiął kilka guzików koszuli. Kiwnął na mnie palcem, a ja podeszłam do niego nieufnie. Wziął mnie w ramiona i przytrzymał blisko przy sobie, potem, wciąż mnie przyciskając, pochylił głowę ku mojej szyi. Przez sekundę sądziłam, że zamierza mnie ugryźć, i przeżyłam chwilę prawdziwej paniki, na szczęście tylko wchłonął mój zapach. Duża premedytacja, jak na wampira.

- Przyłóż usta do mojej szyi - polecił po kolejnym długim wąchaniu. - Pozostanie na niej twoja szminka.

Zrobiłam, jak mi kazał. Szyję miał zimną jak lód. To było jak... No cóż, to było po prostu niesamowite. Przypomniała mi się sesja fotograficzna z Claude'em. Tak, ostatnio sporo czasu spędzam na udawaniu, że uprawiam seks.

- Uwielbiam zapach wróżek. Jak myślisz, ona wie, że płynie w niej krew wróżek? - spytał królową, podczas gdy dotykałam ustami jego skóry.

Natychmiast oderwałam się od niego i popatrzyłam mu prosto w oczy, a on zagapił się wprost w moje. Ciągle mnie trzymał, a ja nagle pojęłam, że robi wszystko, by pachnieć tak jak ja, co by nastąpiło, gdybyśmy rzeczywiście uprawiali seks. Sprawiło mi ulgę, że tak naprawdę Andre wcale nie jest mną zainteresowany.

- Co we mnie płynie?! - Byłam przekonana, że nie usłyszałam poprawnie. - Co?

- On ma nos do tego - zapewniła mnie Sophie - Anne. - Ten mój Andre.

Najwyraźniej była z niego bardzo dumna.

- Trochę czasu spędziłam dziś z moją przyjaciółką Claudine - wyjaśniłam w końcu. - Ona jest wróżką. Stąd u mnie ten zapach.

Chyba rzeczywiście powinnam wejść pod prysznic.

- Pozwolisz? - spytał Andre i nie czekając na odpowiedź, dźgnął moje ranne ramię paznokciem, tuż nad bandażem.

- Auuu! - zaprotestowałam.

Gdy trochę krwi ściekło na jego palec, wsunął go do ust. Przez chwilę smakował krew niczym wino.

- Nie - odrzekł twardo - zapach wróżki nie ma związku z innymi osobami. Jest w twojej krwi. - Patrzył na mnie w sposób, którym sugerował, że nie warto z nim polemizować. - Masz domieszkę krwi wróżki. Może twoja babcia lub dziadek byli w połowie nadnaturalni?

- Nic o tym nie wiem - odburknęłam, wiedząc, że głupio się upieram. Ale co innego miałam powiedzieć? - Jeśli - uściśliłam - ktoś z moich babć lub dziadków nie był stuprocentową istotą ludzką, nie rozpowszechniałby takiej informacji.

- Nie, na pewno nie - przyznała królowa trzeźwo. - Większość osób, które pochodzą od wróżek, ukrywa ten fakt, ponieważ właściwie w to nie wierzą. Wolą myśleć, że ich rodzice są stuknięci. - Wzruszyła ramionami. Było to dla niej niezrozumiałe! - A jednak ten dodatek w twojej krwi tłumaczy, dlaczego o twoje względy zabiegają nadnaturalni zalotnicy, a nie zwyczajni mężczyźni.

- Nie mam wielbicieli wśród zwyczajnych mężczyzn, ponieważ nie chcę ich mieć - odparowałam, zdecydowanie poirytowana. - Potrafię czytać im w myślach, i to mnie od nich odpycha. O ile najpierw sami nie zrażą się do mnie z powodu mojej reputacji dziwadła - dodałam, wiedząc, że znów jestem zbyt szczera.

- Smutny komentarz na temat istot ludzkich i ich myśli, które są nieznośne dla innych - zauważyła królowa.

Przyszło mi do głowy, że jest to okropne podsumowanie potencjalnych wartości zdolności telepatycznych, nie powiedziałam tego jednak, uznałam bowiem, że lepiej będzie w tym momencie przerwać tę rozmowę. I tak miałam do przemyślenia zbyt dużo spraw.

Zeszliśmy po schodach - Andre prowadził, za nim podążała Sophie - Anne, na końcu wlokłam się ja. Ochroniarz nastawał, żebym zdjęła buty i kolczyki, co miałoby dać pozostałym do zrozumienia, że rozbierałam się w mieszkaniu.

Wampiry posłusznie czekały na dziedzińcu. Słysząc, że nadchodzimy, natychmiast na nas spojrzały. Wyraz twarzy Jade Flower w ogóle się nie zmienił, chociaż na pewno właściwie odczytała wszystkie tropy związane z naszym potencjalnym zachowaniem podczas ostatniej półgodziny. Przynajmniej nie była sceptyczna. Bertowie popatrzyli znacząco, lecz nie wydawali się zainteresowani, jak gdyby scenariusz, w którym królowa przygląda się swojemu ochroniarzowi uprawiającemu seks z osobą praktycznie nieznajomą, był w ich świecie na porządku dziennym.

Z kolei oblicze Rasula, który stał w bramie wjazdowej, czekając na dalsze wskazówki, wyrażało lekki smutek, jak gdyby wampir żałował, że nie był na miejscu Andre. A Quinn? Quinn miał ponurą minę i zaciskał tak mocno usta, że chyba nie wsunęłabym między jego wargi nawet szpilki. Wiedziałam, że będę musiała go ułagodzić.

Zanim opuściłyśmy mieszkanie Hadley, Sophie - Anne jednoznacznie zakazała mi się z kimkolwiek dzielić jej opowieścią. Nacisk postawiła na stwierdzenie „z kimkolwiek". Będę zatem musiała wymyślić jakiś sposób wyznania prawdy Quinnowi bez mówienia mu wprost, o co chodzi.

Bez zbędnych dyskusji czy pożegnalnych pogaduszek wampiry wsiadły do auta, którym przybyliśmy. Przez głowę przetaczało mi się tyle pomysłów i domysłów, że czułam się naprawdę skołowana. Pragnęłam zadzwonić do mojego brata, Jasona, i powiedzieć mu, że jego urok nie jest bez powodu tak nieodparty, gdyż przyczyna tkwiła w domieszce krwi wróżek, która płynęła w jego żyłach - chciałam obwieścić mu tę nowinę ot tak, jedynie po to, by sprawdzić, co odpowie. Nie, nie, czekajcie, Andre dał mi do zrozumienia, że na istoty ludzkie nie działa nasz czar, przynajmniej nie w takim stopniu jak na wampiry. To znaczy... hmm, ludzie nie mieli ochoty pożreć wróżki czy wróża, chociaż odczuwali do niej czy do niego niejaki pociąg seksualny. (Pomyślałam o tłumie, który zawsze otaczał Claudine w „Merlotcie"). Andre oznajmił mi również, że innych nadnaturalnych także przyciąga krew wróżek, chociaż wcale nie chcą się konkretną wróżką czy wróżem posilić, o czym marzą wampiry. Hmm... Czy taka informacja uspokoiłaby Erica? Na pewno ucieszyłby się, słysząc powody, dla których tak naprawdę się mną interesował. Nigdy mnie nie kochał! Po prostu w moich żyłach płynęła krew wróżek i tyle!

Obserwowałam odjazd królewskiej limuzyny. Podczas gdy ja walczyłam z prawdziwą mieszaniną emocji, Quinn myślał tylko o jednym.

Stał przede mną z twarzą poczerwieniałą od gniewu.

- Jak cię do tego namówiła, Sookie?! - warknął. - Gdybyś choć krzyknęła, byłbym na górze w minutę. A może oczekiwałaś mojego przybycia? Przysiągłbym, że nie należysz do tego typu kobiet.

- Z nikim nie poszłam do łóżka dziś wieczorem - odrzekłam i spojrzałam mu prosto w oczy. Nie ujawniałam przecież w ten sposób niczego, co powiedziała mi Sophie - Anne, jedynie... prostowałam pomyłkę. - Niech inni myślą sobie, co chcą - dodałam ostrożnie. - Wszyscy, lecz nie ty.

Przyglądał mi się uważnie przez długą chwilę, a jego oczy szukały moich, jakby chciał wyczytać z nich dokładne wyjaśnienie.

- A chciałabyś pójść do łóżka z kimś dziś wieczór? - spytał w końcu.

Pocałował mnie. Przez długi, długi czas staliśmy przytuleni na dziedzińcu, a on całował mnie i całował. Czarownice nie wróciły, wampiry nie wróciły. Jedynie od czasu do czasu ulicą przejeżdżał jakiś pojazd albo wyjąca w oddali syrena przypominała mi, że znajdujemy się w środku wielkiego miasta. Kontakt z Quinnem był zupełnie inny niż dotyk Andre, o ile mogłam coś powiedzieć na podstawie naszego krótkiego spotkania w mieszkaniu na piętrze. Ciało Quinna było ciepłe, a pod jego skórą drgały mięśnie. Słyszałam jego oddech i czułam, jak bije mu serce. Docierały do mnie jego myśli, które skupiały się głównie wokół łóżka, o którym wiedział, że na pewno jest gdzieś w apartamencie Hadley. Uwielbiał mój zapach, mój dotyk, smak moich warg... Aż buchało od niego uczucie.

Miałam na to namacalny dowód, ponieważ pewna część ciała Quinna twardniała...

Wcześniej poszłam do łóżka z dwoma mężczyznami i oba związki nie skończyły się dobrze. Zbyt mało o tych mężczyznach wtedy wiedziałam. Działałam po wpływem impulsu. Teraz pomyślałam, że człowiek powinien uczyć się na własnych błędach. Przez sekundę nie wiedziałam, co robić i jaką podjąć decyzję.

Na szczęście dla mnie, w tym momencie zadzwonił telefon Quinna. Niech Bóg błogosławi komórki. Byłam o krok od zapomnienia o wcześniejszych postanowieniach, ponieważ czułam się dziś przerażona i samotna, a Quinn wydawał mi się stosunkowo znajomy i tak bardzo mnie pragnął.

Tygrysołak nie miał tych dylematów - wręcz przeciwnie, był najdalszy od wahań - toteż przy drugim dzwonku zaklął.

- Wybacz - powiedział wściekłym głosem, po czym odebrał „cholerny telefon". - Dobrze - warknął, gdy wysłuchał wypowiedzi rozmówcy. - Dobrze, będę. - Zamknął maleńką komórkę. - Jake pyta o mnie - wyjaśnił mi.

Miałam taki mętlik w głowie i walczyłam z tak osobliwą mieszaniną pożądania i ulgi, że minęła dobra chwila, zanim skojarzyłam fakty. Jake Purifoy, pracownik Quinna, przeżywał jako wampir dopiero swoją drugą noc. Użyczył mu krwi jakiś ochotnik i teraz najwyraźniej Jake na tyle znów był sobą, że chciał rozmawiać z Quinnem. Kilka tygodni spędził na dnie szafy w pozornej śmierci i bezruchu, nic zatem dziwnego, że teraz chciał nadrobić zaległości.

- Więc musisz jechać - oznajmiłam, dumna, że głos ani trochę mi nie drży. - Może przypomniał sobie, kto go zaatakował. Jutro będę musiała omówić z tobą wszystko, co widziałam tu dziś wieczorem.

- Czy odpowiedziałabyś „tak" na moją propozycję? - spytał. - Gdyby nie przeszkodził nam dzwonek telefonu?

Przez minutę dumałam, co mu powiedzieć.

- Gdybym się zgodziła, żałowałabym - odrzekłam. - Nie dlatego że cię nie pragnę, bo pragnę. Ale widzisz, w ostatnich kilku dniach miałam szeroko otwarte oczy. Wiem, że dość łatwo mnie oszukać. - Mówiąc to, starałam się przybrać ton rzeczowy, a nie żałosny. Nikt nie lubi jęczących kobiet, najmniej ze wszystkich ja sama. - Nie interesuje mnie związek z kimś, kto po prostu akurat w tej chwili mnie pożąda. Nigdy nie chciałam być dziewczyną na jedną noc. Jeśli będę się z tobą kochać, pragnę mieć pewność, że chcesz spędzić ze mną trochę czasu i że lubisz mnie taką jaka jestem... a nie z innego powodu.

Pewnie miliony kobiet przede mną mówiły to samo mężczyznom. I ja mówiłam to z identyczną szczerością jak one.

Riposta Quinna była doskonała.

- Kto chciałby ciebie tylko na jedną noc? - spytał, po czym wsiadł do samochodu i odjechał.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

Spałam snem kamiennym. No cóż, nie byłam martwa dla świata, lecz spałam tak twardo, jak twardo może spać istota ludzka. We śnie słyszałam czarownice hulające na dziedzińcu. Ciągle winszowały sobie z pijackim wigorem. A mnie spało się tak dobrze również dlatego, że wśród pościeli znalazłam wreszcie komplet z czystej bawełny (podobno kiedyś pościel była z lnu; widzieliście kiedykolwiek w życiu lnianą pościel?), a ten ze sztucznego czarnego jedwabiu wrzuciłam do pralki.

Kiedy wstałam, było po dziesiątej rano. Obudziło mnie stukanie do drzwi, więc poczłapałam korytarzem, by otworzyć, po drodze narzucając parę należących do Hadley sportowych spodenek ze spandeksu i jaskraworóżowy podkoszulek. Przez wizjer dostrzegłam kartony, toteż otworzyłam drzwi z uczuciem prawdziwego szczęścia.

- Panna Stackhouse? - spytał młody Murzyn, który trzymał złożone pudła. Kiedy skinęłam głową, dodał: - Polecono mi przywieźć pani tyle kartonów, ile pani zechce. Czy trzydzieści na początek wystarczy?

- O tak - odparłam. - Świetnie, dzięki.

- Otrzymałem także inne instrukcje - kontynuował. - Mam dostarczyć pani wszystkie przedmioty potrzebne podczas przeprowadzki. Przyniosłem mocną przezroczystą taśmę klejącą, taśmę opasującą, kilka markerów, nożyczki i naklejki samoprzylepne. Czy chciałaby pani użyć kolorowych kropek? Niektóre osoby lubią oznaczać kartony z rzeczami z salonu na przykład pomarańczową kropką, kartony z rzeczami z sypialni zieloną i tak dalej.

Właściwie nigdy wcześniej nigdzie się nie przeprowadzałam, o ile nie liczyć przewiezienia kilku toreb z ubraniami i ręcznikami do umeblowanego bliźniaka Sama, gdzie musiałam zamieszkać po pożarze mojej kuchni, toteż tak naprawdę nie miałam pojęcia o pakowaniu. Uderzyła mi do głowy wizja rzędów nowiutkich pudeł oznaczonych kolorowymi kropkami, by nie było mowy o żadnej pomyłce. Szybko jednak wróciłam do rzeczywistości. Nie zamierzałam za dużo zabierać do Bon Temps. Trudno mi było oszacować, co wziąć, wiedziałam jednak na pewno, że nie chcę wieźć zbyt wielu mebli.

- Nie sądzę, żebym potrzebowała kropek, w każdym razie bardzo panu dziękuję - powiedziałam. - Zacznę pakować te kartony, a jeśli będę potrzebowała więcej, zadzwonię do pana, dobrze?

- Złożę je dla pani - odparł.

Miał bardzo krótkie włosy i najbardziej wywinięte w górę rzęsy, jakie kiedykolwiek widziałam u człowieka. Niektóre krowy mają ładne rzęsy... Mężczyzna nosił koszulkę polo, spodnie khaki porządnie ściągnięte paskiem oraz wysokie trampki.

- Przepraszam, nie dosłyszałam pana imienia - powiedziałam, gdy wyjął rolkę taśmy pakowej z wielkiej, pękatej reklamówki.

Mężczyzna zabrał się już do pracy.

- Och, proszę mi wybaczyć - zreflektował się i po raz pierwszy brzmiał naturalnie. - Nazywam się Everett O'Dell Smith.

- Miło mi pana poznać - odrzekłam, a on przerwał na chwilę lepienie, żebyśmy mogli sobie uścisnąć ręce. - Jak pan właściwie do mnie trafił?

- Och, uczęszczam do Tulane Business School i do jednego z moich wykładowców zadzwonił pan Cataliades, który jest, hmm, najsławniejszym prawnikiem w wampirzej strefie. Mój profesor specjalizuje się w prawie wampirów. Pan Cataliades potrzebował osoby... dziennej. To znaczy, pan Cataliades oczywiście może wychodzić w dzień, ale potrzebował po prostu kogoś w rodzaju chłopca na posyłki.

Zdążył już złożyć trzy kartony.

- A co w zamian?

- W zamian będę mógł usiąść obok niego w sądzie podczas jego pięciu następnych rozpraw i zarobię w ten sposób trochę pieniędzy, których naprawdę bardzo potrzebuję.

- Znajdzie pan czas dziś po południu, by zawieźć mnie do banku mojej kuzynki?

- Ależ naturalnie.

- Opuszcza pan teraz zajęcia, prawda?

- Och, nie, dopiero za dwie godziny mam drugą część zajęć.

Czyli że zanim ja w ogóle wstałam, on był już na wykładach i zebrał wszystkie te rzeczy, które mi przywiózł. No cóż, z pewnością nie spędził połowy ubiegłej nocy na obserwacji kręcącej się po domu nieżyjącej kuzynki.

- Może pan odnieść te worki z ubraniami do najbliższego schroniska dla bezdomnych lub placówki Armii Zbawienia?

Zyskałabym w ten sposób porządek na balkonie i czułabym, że jestem równie pożyteczna jak mój pomocnik. Przeglądałam ubrania Hadley bardzo dokładnie, ponieważ chciałam mieć pewność, że niczego w nich nie ukryła. Ciekawe, co Armia Zbawienia z nimi zrobi. Hadley lubiła wszystko obcisłe i kuse, najoględniej mówiąc.

- Tak, proszę pani. - Wyjął notes i zapisał. Potem poczekał, skupiając na mnie uwagę. - Coś jeszcze?

- Tak, nie mam w domu nic do jedzenia. Kiedy wróci pan po południu, może mi pan coś przynieść?

Wodę mogłam pić z kranu, ale posiłku nie stworzę sobie z niczego.

Dokładnie w tym momencie usłyszałam wołanie z dziedzińca, więc podeszłam do balustrady i spojrzałam w dół. Stał tam Quinn z zatłuszczoną torbą. Na jej widok aż pociekła mi ślinka.

- Wygląda na to, że problem jedzenia został właśnie rozwiązany - oświadczyłam Everettowi, machając do Quinna, żeby wszedł.

- Zastanawiałem się, jak ci pomóc? - powiedział Quinn. - Pomyślałem, że w kuchni twojej kuzynki może nie być kawy i jedzenia, więc przyniosłem kilka pączków i kubek kawy tak mocnej, że nie sposób nazwać ją inaczej niż szatanem.

Słyszałam już wiele razy to określenie i za każdym razem wywoływało u mnie uśmiech.

- Och, tak, koniecznie - powiedziałam. - Świetnie. W kuchni jest właściwie kawa, ale nie miałam okazji jej zaparzyć, ponieważ pan Everett przyszedł mi pomóc i wziął sprawy w swoje ręce.

Mężczyzna uśmiechnął się znad dziesiątego kartonu.

- Wie pani, że to nieprawda, ale miło słyszeć, jak pani tak mówi - odparował.

Przedstawiłam ich sobie, a Quinn, gdy wręczył mi torbę, zaczął pomagać Everettowi składać pudła. Usiadłam przy stole ze szklanym blatem i zjadłam pączki do ostatniego okruszka, po czym wypiłam kawę do dna. Miałam całe usta w cukrze pudrze, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Quinn odwrócił się i spojrzał na mnie, po czym przez chwilę usiłował ukryć uśmiech.

- Pobrudziłaś się jedzeniem, kochanie - wytknął mi. Zerknęłam w dół na podkoszulek.

- Ale nie zmieniłam się w szatana - zauważyłam, a on spytał:

- Mogę sprawdzić?

Roześmiałam się, po czym poszłam umyć zęby i uczesać się, gdyż obie te czynności wydały mi się niezbędne. Obejrzałam się w stroju Hadley, który miałam na sobie. Czarne spodenki ze spandeksu sięgały mi do połowy uda. Hadley prawdopodobnie nigdy ich nie włożyła, ponieważ jak na jej gust były zbyt duże. Mnie bardzo odpowiadały i czułam się w nich świetnie, ale kuzynce nie chodziło o wygodę. Och, nieważne. Spod jaskraworóżowego podkoszulka wystawały ramiączka od mojego bladoróżowego stanika, koszulka podkreślała też mój dekolt, który dzięki wizytom w solarium Peck's Tana - Lot (zlokalizowanym w Bon Temps w budynku wypożyczalni wideo Peck's Bunch - o - Flicks) był brązowawy i prezentował się bardzo ładnie. Hadley pewnie dodałaby kolczyk w pępku.

Patrząc w lustro, próbowałam wyobrazić sobie siebie z pępkiem przyozdobionym złotym kolczykiem albo jakimś klejnocikiem. Nieee. Wsunęłam stopy w sandałki z kryształkami i przez jakieś trzydzieści sekund czułam się całkiem efektowną babeczką.

Zaczęłam mówić do Quinna o planach, które miałam na dziś, a ponieważ nie byłam pewna, czy mnie słyszy, a nie chciałam krzyczeć, wyszłam z sypialni do korytarza ze szczotką i gumką do włosów w rękach. Pochyliłam się, uczesałam włosy, potem odrzuciłam głowę i zebrałam włosy w koński ogon na czubku głowy. Byłam pewna, że kitka znajdzie się dokładnie na środku, gdyż po tylu latach wszystkie ruchy przychodziły mi automatycznie. Teraz koński ogon sięgał moich łopatek. Owinęłam go gumką i wygładziłam, po czym wyprostowałam się, a kitka podskoczyła, muskając koniuszkiem moje plecy. Quinn i Everett przerwali pracę i gapili się na mnie. Kiedy zerknęłam na nich, pośpiesznie wrócili do składania kartonów.

Okej, nie miałam pojęcia, co takiego interesującego zrobiłam, ale coś ich najwyraźniej zaciekawiło. Wzruszyłam ramionami i zniknęłam w głównej łazience, by wklepać w twarz trochę fluidu. Po kolejnym spojrzeniu w lustro przemknęło mi przez myśl, że może wszystko, co robię w tym obcisłym stroju, pełnokrwistym facetom może wydawać się interesujące.

Kiedy wyszłam z łazienki, Everetta już nie było, a Quinn wręczył mi karteczkę z jego numerem telefonu komórkowego.

- Powiedział, żebyś zadzwoniła, jeśli będziesz potrzebowała więcej pudeł. Wziął wszystkie torby z ubraniami. Wygląda na to, że wcale mnie nie potrzebujesz.

- On w ogóle nie może się z tobą równać - zapewniłam go z uśmiechem. - Nie przyniósł mi przecież dziś rano ani dużej porcji tłuszczu, ani odpowiedniej dawki kofeiny.

- Więc jaki masz plan i jak mogę ci pomóc?

- No cóż, plan jest taki... - Właściwie nie miałam bardziej konkretnego niż „przejrzeć te rzeczy i posortować", a tego Quinn nie mógł za mnie zrobić. - Może tak? - spytałam. - Wyjmij wszystko z szafek kuchennych i postaw w jednym miejscu, żebym mogła zdecydować, co zostawić, a co wyrzucić. Potem możesz spakować to, co postanowię zatrzymać, pozostałe przedmioty zaś wystawisz na balkon. Mam nadzieję, że nie spadnie deszcz. - Chociaż poranek był słoneczny, teraz na niebie widziałam coraz więcej chmur. - Podczas pracy opowiem ci o wszystkim, co zdarzyło się tutaj ostatniej nocy.

Mimo zachmurzonego nieba deszcz nie spadł. Pracowaliśmy cały ranek, na lunch zamówiliśmy pizzę, a po południu wróciliśmy do przeglądania i pakowania. Rzeczy, z których rezygnowałam, trafiły do worków na śmieci - Quinn wyniósł je wszystkie na dziedziniec i schował do małej szopy, z której wcześniej Amelia wyjęła składane krzesła, wciąż jeszcze stojące na trawie. Starałam się podziwiać muskulaturę mojego przyjaciela tylko wówczas, gdy nie patrzył, i chyba mi się udawało. Quinn bardzo chciał posłuchać o rekonstrukcji ektoplazmatycznej, a później omówiliśmy zdarzenia, chociaż nie doszliśmy do żadnych wniosków. Jake nie miał wśród wampirów żadnych wrogów, o których Quinn by wiedział, toteż pomyśleliśmy, że być może zginął nie z powodu jakichś swoich grzeszków, lecz dlatego, że ktoś chciał przysporzyć kłopotów Hadley.

Nie widziałam tego dnia Amelii i zastanawiałam się, czy nie pojechała na przykład do domu „mormona" Boba. A może on został u niej i bajecznie bawili się w jej mieszkaniu? Może pod tą białą koszulą i czarnymi spodniami chłopaka skrywał się prawdziwy demon seksu, kto wie? Rozejrzałam się po dziedzińcu. Tak, rower Boba nadal stał oparty o ceglany mur. Ponieważ z każdą minutą niebo mroczniało coraz bardziej, schowałam również ten rower do małej szopy.

Ponieważ przebywałam przez cały dzień z Quinnem, miałam na niego coraz większą ochotę. Chodził teraz w bezrękawniku i dżinsach i przyłapałam się na myśli, że chciałabym wiedzieć, jak wygląda bez nich. Ja wyobrażałam sobie jego nago i on mnie też. Wiem, bo co jakiś czas docierała do mnie z jego umysłu jakaś myśl, na przykład, kiedy schodził z workiem po schodach lub pakował garnki i patelnie do kartonu, toteż nie miałam wątpliwości, że mój przyjaciel bynajmniej nie duma o przejrzeniu poczty czy zrobieniu prania...

Akurat zapaliłam lampę, kiedy usłyszałam w oddali pierwszy grzmot. Tak, zgodnie z moimi podejrzeniami w Nowym Orleanie niedługo spadnie ulewny deszcz.

Przyznam, że nieco igrałam z emocjami Quinna - przeciągałam się przesadnie, sięgając po stojącą w szafce szklankę, lub wyginałam się lekko, owijając ją w gazetę. Może czułam się troszeczkę zakłopotana, ale właściwie dobrze się bawiłam. Ostatnio nie miałam w życiu zbyt wielu powodów do radości (a może nigdy), toteż rozkoszowałam się tym naszym małym flirtem.

Nagle odkryłam, że mózg Amelii zaczyna funkcjonować. Jako kelnerka doskonale wiedziałam, co się dzieje - Amelia miała kaca. Uśmiechnęłam się, gdyż czarownica myślała o Bobie, który wciąż spał obok niej. Poza typowym dla takiej sytuacji pytaniem: „Jak mogłam?", Amelia marzyła o kawie. Tak, straszliwie pragnęła kawy. A nie miała ochoty nawet włączać światła w mieszkaniu, w którym robiło się coraz ciemniej, gdyż zbliżała się burza; tak, na kacu zwiększa się wrażliwość na światło.

Odwróciłam się z uśmiechem na ustach, zamierzając powiedzieć Quinnowi, że Amelia nie pojawi się u nas zbyt szybko, gdy uprzytomniłam sobie, że on stoi tuż za mną i patrzy na mnie z miną, która była absolutnie jednoznaczna. Nie mogłam się mylić! Quinn miał już dość sprzątania i był gotów na aktywność zupełnie innego rodzaju.

- Powiedz, że nie chcesz, żebym cię pocałował, a pójdę sobie - powiedział, a potem zaczął mnie całować.

Nie odezwałam się.

Kiedy Quinnowi zaczęła przeszkadzać dzieląca nas różnica wzrostu, bez wahania podniósł mnie i posadził na krawędzi kuchennego kontuaru. Usłyszałam uderzenie pioruna, gdy rozsuwałam uda, by Quinn mógł podejść jak najbliżej. Uniosłam nogi i objęłam go nimi w talii. Zdjął gumkę z mojej kitki, sprawiając mi przy tym lekki ból. Przeczesał palcami rozpuszczone włosy, a potem przez chwilę przytrzymał je przy twarzy i łapczywie chłonął ich zapach.

- Dobrze? - spytał chrypliwie, wsuwając palce pod mój podkoszulek i zadzierając go.

Przez moment dotykał mojego biustonosza, aż wymyślił, jak go rozpiąć, i zrobił to w rekordowym czasie.

- Dobrze? - powtórzyłam pytanie nieco ogłuszona. Nie byłam pewna, czy chciałam przez to powiedzieć:

„Cholera, tak, pośpiesz się!" czy raczej: „O co dokładnie pytasz?", lecz Quinn oczywiście uznał słowo za moją zgodę. Włożył dłonie pod miseczki biustonosza i przesunął kciukami po moich sutkach, które już stwardniały z podniecenia. Byłam bliska orgazmu, ale powstrzymywała mnie myśl o przyjemniejszych rzeczach, których za chwilę bez wątpienia oboje doświadczymy. Przesunęłam się głębiej w tył na blacie, dzięki czemu skryty w dżinsach Quinna wzwiedziony członek wpasował się w moją pachwinę. Niesamowite, jak bardzo do siebie pasowaliśmy. Quinn to przyciskał się do mnie, to odsuwał, za każdym razem przyjemnie drażniąc moje... właściwe miejsce, tak łatwo dostępne pod cienkim i rozciągliwym spandeksem. Za którymś razem krzyknęłam i przytrzymałam Quinna, nie chcąc, by znów się odsunął. Oślepiła mnie bliskość orgazmu i mogłabym przysiąc, że za chwilę wystrzelę niczym z procy i wpadnę w jakiś alternatywny wszechświat.

Mój oddech coraz bardziej przypominał szloch i tuliłam się do tego mężczyzny, jakby był moim bohaterem. Zresztą, w tym momencie rzeczywiście nim był.

Quinn wciąż gwałtownie oddychał i znów się do mnie przysuwał, szukając rozkoszy dorównującej mojej, którą głośno wyrażałam. Dotknęłam ustami jego szyi, a równocześnie położyłam dłoń na wypukłości i głaskałam przez dżinsy, aż nagle Quinn wydał krzyk równie chrypliwy jak mój i jego ramiona zacisnęły się wokół mnie spazmatycznie.

- O Boże - powiedział. - O Boże. - Zamknął oczy i całował mnie w szyję, policzek, usta... Nie przestawał.

Kiedy nasze oddechy nieco się uspokoiły, powiedział:

- Kochanie, nie zdarzyło mi się coś takiego, odkąd miałem siedemnaście lat i siedziałem na tylnym siedzeniu samochodu ojca wraz z Ellie Hopper.

- Więc było ci dobrze - wymamrotałam.

- Tak dobrze jak nigdy - odparł.

Przez moment pozostaliśmy w uścisku i nagle uświadomiłam sobie, że krople deszczu głośno uderzają o szyby okien i drzwi, i co chwila słychać grzmot, choć każdy kolejny był cichszy od poprzedniego. Miałam ochotę na drzemkę i wyczuwałam, że Quinn myśli o tym samym, szczególnie że zapiął haftki mojego stanika. Piętro pod nami Amelia parzyła kawę w zaciemnionej kuchni, a czarownik Bob, obudzony cudownym aromatem, zastanawiał się, gdzie podziały się jego spodnie. A jeszcze niżej, z dziedzińca cicho wchodzili po schodach... wrogowie.

- Quinn! - krzyknęłam dokładnie w tej sekundzie, gdy dzięki wyostrzonemu słuchowi tygrysołak wychwycił szuranie stóp.

Quinn natychmiast przyjął postawę bojową. Ponieważ nie byłam u siebie w domu i nie miałam kalendarza, nie wiedziałam, ile czasu zostało do pełni księżyca. Paznokcie Quinna zmieniły się teraz w pazury, które miały przynajmniej siedem centymetrów długości. Jego oczy stały się bardziej skośne, tęczówki przybrały złoty kolor, czarne źrenice się rozszerzyły. Układ kostny jego twarzy się zmieniał i Quinn wyglądał teraz jak ktoś obcy. Kochałam się z tym mężczyzną... z tym osobnikiem zaledwie dziesięć minut temu, a w tej chwili chybabym go nie rozpoznała, mijając na ulicy.

Nie było jednak czasu na dumanie o takich szczegółach. Musieliśmy się skupić wyłącznie na obronie. Byłam dużo, dużo słabsza od Quinna i po swojej stronie miałam jedynie element zaskoczenia. Zsunęłam się z blatu, przebiegłam do drzwi i podniosłam lampę z postumentu. Kiedy pierwszy wilkołak wbiegł do korytarza, grzmotnęłam go w łeb, a on zatoczył się i machając rękoma, wpadł na tego, który wchodził za nim, powalając go na ziemię. Na trzeciego Quinn był już przygotowany.

Niestety, przybyło jeszcze sześciu innych.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY

Trzeba było dwóch wilkołaków, by mnie pokonać, bo kopałam, wrzeszczałam, gryzłam i uderzałam z całych sił, jakie w sobie znajdowałam. Na Quinna ledwie wystarczyło czterech, a udało im się tylko dlatego, że użyli paralizatora. W przeciwnym razie, jestem tego pewna, mój mężczyzna unieszkodliwiłby sześciu, a nawet ośmiu napastników, zamiast trzech, których pobił, zanim go dopadli.

Co do mnie, wiedziałam, że zostanę pokonana, i miałam świadomość, że poddając się od razu, oszczędzę sobie kilku siniaków i może jakiejś złamanej kości, ale przecież mam swoją dumę! Z drugiej strony myślałam też bardziej praktycznie i chciałam, żeby Amelia usłyszała, co się dzieje na piętrze ponad nią. Jeśli usłyszy, na pewno coś zrobi! Nie byłam pewna co, ale bez wątpienia jakoś zareaguje.

Popychana szłam w dół po schodach. Stopami niemal nie dotykałam podłoża, gdyż dwaj krzepcy osobnicy, których nigdy przedtem nie spotkałam, właściwie mnie nieśli. Wcześniej właśnie oni związali mi przeguby taśmą klejącą. Podczas klejenia odsuwałam, jak mogłam, nadgarstki, chcąc zyskać nieco luzu, ale, niestety, wilkołaki wykonały dobrą robotę.

- Hmm, pachnie seksem - oznajmił niższy z nich i uszczypnął mnie w pośladek.

Zignorowałam jego obleśne, pożądliwe spojrzenie i z satysfakcją obejrzałam sińca, który ciemniał na jego kości policzkowej po moim ciosie pięścią. (Pięścią, która, nawiasem mówiąc, bardzo mnie teraz bolała i piekła w okolicach kłykci. Nie można uderzyć kogoś mocno i jakoś za to nie zapłacić).

Quinna musieli wynieść i nie traktowali go zbyt łagodnie. W trakcie niesienia obijali jego ciałem o stopnie, a raz nawet je upuścili. Quinn to duży facet. A obecnie był dużym krwawiącym facetem, ponieważ efektem jednego z ciosów któregoś napastnika było przecięcie nad lewym okiem. Jemu również oklejono przeguby, toteż zadałam sobie pytanie, jak na taśmę zareaguje sierść.

Na kilka minut postawili nas obok siebie na dziedzińcu i wtedy Quinn popatrzył na mnie wzrokiem, w którym wychwyciłam rozpaczliwe pragnienie pomówienia ze mną. Krew spływała mojemu mężczyźnie po policzku z rany nad okiem i wydawał się półprzytomny po kontakcie z paralizatorem. Jego ręce znowu wyglądały jak ludzkie. Rzuciłam się ku niemu, lecz wilkołaki mnie powstrzymały.

Na półkolistym podjeździe pojawiły się dwie furgonetki z bocznym napisem „BIG EASY ELECTRIC". Były białe, długie, w tylnej części pozbawione okien. W obu przypadkach logo na boku było pokryte błotem, które wyglądało wysoce podejrzanie. Kierowcy wyskoczyli z kabin furgonetek i pierwszy otworzył tylne drzwi pojazdu.

Podczas gdy nasi prześladowcy szturchali mnie i Quinna, usiłując nas skłonić do szybkiego wejścia do furgonetki, reszta napastników dopiero schodziła po schodach, pomagając sobie wzajemnie. Osobnicy, których Quinn zdołał zranić, prezentowali się znacznie gorzej niż on, z czego bardzo się cieszyłam. Tak, tak, pazurami można wyrządzić sporo szkody, szczególnie gdy są to pazury silnego tygrysa. Ten, którego uderzyłam lampą, był nieprzytomny, a ten, który jako pierwszy trafił na Quinna, prawdopodobnie nie żył. W każdym razie był pokryty krwią, a brzuch miał rozcięty i widziałam wnętrzności.

Uśmiechałam się ciągle z satysfakcją, kiedy trzymający moje ręce mężczyźni wepchnęli mnie na tył furgonetki, który, jak odkryłam, był zarzucony śmieciami i strasznie brudny. Okazało się też, że akcja porwania została przygotowana pierwszorzędnie. Kabina pojazdu z dwoma siedzeniami została oddzielona od „naszej", otwartej części drucianą siatką o dużych oczkach, a półki na tyłach opróżniono, zapewne z myślą o nas.

Zostałam wciśnięta w wąskie przejście między półkami, a Quinna wepchnięto obok mnie. Porywacze naprawdę się z nim namęczyli, ponieważ nadal był ogłuszony. Kiedy dwaj napastnicy załadowali ranne wilkołaki do drugiego pojazdu, zatrzasnęli tylne drzwi naszej furgonetki. Domyśliłam się, że oba auta zaparkowano na ulicy, żebyśmy nie usłyszeli, jak przejeżdżają przez bramę - wjechały na dziedziniec dopiero wtedy, gdy porywacze byli gotowi nas załadować. Nawet mieszkańcy słynącego z awantur Nowego Orleanu niewątpliwie by zauważyli, że ktoś pakuje sponiewierane ciała do furgonetek... podczas ulewy.

Miałam nadzieję, że wilkołakom nie przyjdzie do głowy pójść po Amelię i Boba, modliłam się też, by Amelia pojęła, co się dzieje, postąpiła inteligentnie i ukryła się, zamiast odruchowo kombinować jakieś odważne zaklęcia czy czary. Wiem, że to sprzeczność, zgadzacie się? Modlić się o jedną rzecz (prosząc Pana Boga o przysługę), a równocześnie mieć nadzieję, że ktoś zabije twoich wrogów. Hmm, mogę powiedzieć tylko jedno - mam wrażenie, że katolicy zawsze tak postępowali, przynajmniej tak kiepscy jak ja.

- Jedź, jedź! - ryknął niższy mężczyzna, który wskoczył na siedzenie obok kierowcy.

Osobnik za kierownicą natychmiast go posłuchał i ruszył z całkowicie zbędnym piskiem opon, toteż wyjechaliśmy z dziedzińca, jakby zastrzelono na naszych oczach prezydenta i musielibyśmy odwieźć go do waszyngtońskiego szpitala Walter Reed Army Medical Center.

Quinn całkowicie się otrząsnął, kiedy skręciliśmy w Chloe Street i skierowaliśmy się ku celowi naszej podróży, gdziekolwiek to było. Ręce tygrysołak miał związane za plecami, co było na pewno bolesne; krew z rany na głowie nadal ciekła. Spodziewałam się wcześniej, że Quinn długo pozostanie przymulony i wstrząśnięty, a jednak całkiem przytomnie skupił wzrok na mojej twarzy.

- Kochanie, strasznie cię pobili. Chyba nie wyglądałam zbyt dobrze.

- Tak, no cóż, jedziemy na tym samym wózku, ty i ja - odparowałam.

Wiedziałam, że słyszą nas kierowca i jego towarzysz, ale nic mnie to nie obchodziło. Quinn starał się uśmiechnąć.

- Okazałem się okropnym obrońcą.

W opinii wilkołaków nie byłam osobą szczególnie dla nich niebezpieczną, więc związali mi ręce z przodu. Wierciłam się na podłodze, aż dotarłam tak blisko Quinna, że mogłam przycisnąć ręce do przecięcia na jego czole. Bolało go chyba jeszcze bardziej, lecz ani słowem nie zaprotestował. Ruch furgonetki, efekty pobicia, ciągłe zmiany postaci Quinna i otaczający nas zapach śmieci - wszystko to w połączeniu sprawiło, że następne dziesięć minut spędziliśmy bardzo nieprzyjemnie. Gdybym była bystrzejsza, potrafiłabym powiedzieć, w jakim kierunku jedziemy, ale w tej chwili nie czułam się zbyt mądra. Dziwiłam się, że w mieście, które ma tyle słynnych restauracji co Nowy Orlean, jakaś furgonetka może być zawalona opakowaniami z Burger Kinga i kubkami z Taco Bell. Gdybym dostała szansę przeszukania odpadów, może znalazłabym coś użytecznego, kto wie.

- Ilekroć jesteśmy razem, atakują nas wilkołaki - zauważył Quinn.

- To moja wina - odrzekłam. - Tak mi przykro, że cię w to wciągnęłam.

- Och, tak - stwierdził. - Jestem znany z tego, że przestaję z desperatkami.

Leżeliśmy twarzą w twarz i Quinn lekko trącił mnie nogą. Próbował mi w ten sposób coś zasugerować, ale nie zrozumiałam.

Dwaj mężczyźni na przednich siedzeniach rozmawiali o ładnej dziewczynie, która w tej chwili przechodziła przez ulicę na światłach. Słuchając takiej rozmowy, wiele kobiet zraziłoby się do przedstawicieli płci przeciwnej, ja jednak byłam zadowolona, że przynajmniej nie słuchali nas.

- Pamiętasz, jak mówiliśmy o moim stanie psychicznym? - spytałam ostrożnie. - Pamiętasz, co ci wtedy powiedziałam na ten temat?

Ponieważ cierpiał z bólu, dopiero po minucie pojął aluzję. Skrzywił się niczym karateka, który rozbija ręką deskę albo robi coś innego, co wymaga maksymalnej koncentracji, a wtedy sformułował myśl, którą pchnął w moim kierunku.

„Telefon w mojej kieszeni" - pomyślał.

Problem w tym, że telefon miał w prawej kieszeni, a leżał właśnie na tym boku i nie miał zbyt dużo miejsca, by się odwrócić.

Musiałby się kręcić i przesuwać, a ja nie chciałam, żeby porywacze zobaczyli jego manewry. W końcu jakoś udało mi się wsunąć palce do jego kieszeni i natychmiast przesłałam mu myśl, że w tych okolicznościach jego dżinsy są zbyt obcisłe. (W innych okolicznościach powiedziałabym, że nie ma problemu i że bardzo dobrze w nich wygląda). Ogólnie rzecz biorąc, wyjęcie telefonu z kieszeni w trzęsącej się furgonetce nie było łatwe, zwłaszcza że wilkołaki, które nas wiozły, sprawdzały niemal co minutę, co porabiamy.

„Siedziba królowej pod numerem w szybkim wybieraniu" - pomyślał Quinn, gdy poczuł, że wyjęłam telefon z jego kieszeni.

Nic mi to nie dało. Nie miałam pojęcia, jak uruchomić menu szybkiego wybierania. Męczyłam się kilka minut, aż Quinn zrozumiał, że sobie nie poradzę, a potem w jakiś sposób - nie do końca wiem w jaki - sprawiłam, że w końcu pomyślał kolejne cyfry składające się na numer telefonu. Niezdarnie je wystukałam, po czym wcisnęłam przycisk wybierania. Chyba nie przemyśleliśmy naszego planu zbyt dobrze, ponieważ gdy cichy głosik spytał: „Halo?", wilkołaki to usłyszały.

- Nie przeszukałeś go? - spytał z niedowierzaniem w głosie kierowca swego towarzysza.

- Nie, do diabła! Próbowałem wepchnąć go jak najszybciej do auta i skryć się przed deszczem - odwarknął bez wahania mężczyzna, który mnie uszczypnął. - Zatrzymaj, do ciężkiej cholery!

„Czy ktoś przyjął twoją krew?" - spytał mnie w myślach Quinn, chociaż teraz mógł mówić na głos, a ja po długiej chwili skojarzyłam.

- Eric - odparłam głośno, ponieważ oba wilkołaki wysiadły już i biegły otworzyć tylne drzwi furgonetki.

- Quinn i Sookie zostali porwani przez nieznajome wilkołaki - rzucił Quinn pośpiesznie do telefonu, który trzymałam przy jego ustach. - Eric Northman może ją wyśledzić.

Miałam nadzieję, że Eric wciąż przebywa w Nowym Orleanie i że osoba, która odebrała telefon w siedzibie królowej, ma łeb na karku. Wtedy nasi oprawcy otworzyli gwałtownie drzwi i wyciągnęli nas na drogę. Jeden z nich uderzył mnie, podczas gdy drugi rąbnął Quinna w brzuch. Wyszarpnęli telefon z moich spuchniętych palców i wyrzucili go w gęste zarośla na poboczu szosy. Wcześniej kierowca jechał przez jakąś pustą parcelę, widziałam jednak, że wzdłuż drogi w pewnej odległości od siebie stoją domy w morzu traw. Niebo było zbyt zachmurzone, żebym mogła ustalić kierunek, w jakim jechaliśmy, podejrzewałam jednak, że wilkołaki wiozły nas na południe, ku moczarom.

Zdołałam odczytać godzinę na zegarku kierowcy i zaskoczyło mnie odkrycie, że jest już po piętnastej.

- Clete, ty kretynie! Sprawdziłeś, do kogo dzwonił? - zawołał ktoś z drugiej furgonetki, która zjechała za nami na pobocze.

Nasi dwaj mądrale popatrzyli po sobie z identycznie skonsternowanymi minami i pewnie uśmiałabym się z tego serdecznie, gdybym nie czuła się tak strasznie obolała. Miałam wrażenie, że dwa wilkołaki ćwiczą w tym momencie głupawy wygląd.

Tym razem przeszukali Quinna bardzo gruntownie, obmacali również mnie, chociaż nie miałam kieszeni ani niczego, gdzie mogłam cokolwiek ukryć, o ile nie zamierzali mi robić rewizji osobistej. Przez sekundę podejrzewałam, że Clete, czyli ten, który mnie uszczypnął, zamierza wsunąć palce pod spandex i sprawdzić moje zakamarki intymne. Quinn pomyślał chyba to samo co ja. Krzyknęłam zresztą straszliwie i o mało nie zadławiłam się ze strachu, mój towarzysz natomiast wyraźnie warknął. Odgłos był głęboki, gardłowy i bez wątpienia groźny.

- Zostaw dziewczynę, Clete, i jedziemy - powiedział stanowczo wysoki kierowca. - Nie wiem, kim jest ten facet, ale nie sądzę, żeby się przemieniał w nutrię.

Zastanowiłam się, czy przeraziłaby go wiedza o prawdziwej tożsamości Quinna - jak działo się w przypadku większości wilkołaków, która znała go lub o nim słyszała. Ponieważ jednak Quinn sam nie podał im swojego imienia, nie odezwałam się.

Clete wepchnął mnie z powrotem do furgonetki, mamrocząc przy tym mnóstwo frazesów typu: „Kto umarł i mianował cię Bogiem?", „Nie jesteś moim szefem" i tym podobne. Wyższy mężczyzna był raczej rzeczywiście dowódcą Clete'a, co bardzo mi odpowiadało. Wołałam, żeby pomiędzy mną i sondującymi palcami Clete'a stał myślący osobnik cechujący się odrobiną przyzwoitości.

Znowu obaj okropnie się namęczyli, żeby wepchnąć Quinna do furgonetki. W końcu do Clete'a i naszego kierowcy z ociąganiem dołączyli dwaj mężczyźni z drugiej furgonetki i pomogli im. Związali Quinnowi nogi plastikową linką z plombą. Używaliśmy podobnych zabezpieczeń do zamknięcia torebki, w której piekliśmy indyka na ostatnie Święto Dziękczynienia. Plomba, której wilkołaki użyły do związania nóg Quinnowi, była czarna, również plastikowa i zamykana na maleńki kluczyk, niczym kajdanki.

Mnie nie związano nóg.

Doceniałam, że Quinn rozzłościł się na nich za to, jak mnie traktowali, mało tego - wściekł się tak bardzo, że chciał się uwolnić, jednak nic nie osiągnął, gdyż ostatecznie ja miałam wolne nogi, a on nie. Stało się tak dlatego, że wciąż nie stanowiłam zagrożenia, przynajmniej w opinii naszych prześladowców.

Mieli prawdopodobnie rację. Nie potrafiłam wymyślić żadnej akcji, w wyniku której wilkołaki zrezygnowałyby z próby dostarczenia nas tam, gdzie zaplanowały nas zawieźć. Nie miałam broni i chociaż szarpałam zębami taśmę na nadgarstkach, nie zdołałam jej przegryźć. Przez minutę odpoczywałam, zamknąwszy oczy ze znużenia. Ostatni cios wilkołaka przeciął mi skórę na policzku. Nagle poczułam na okrwawionej twarzy muśnięcie dużego jęzora. A potem kolejne.

- Nie płacz - przemówił obcy, gardłowy głos. Otworzyłam oczy, chcąc sprawdzić, czy naprawdę odezwał się do mnie Quinn.

Tak doskonale panował nad własnymi umiejętnościami, że potrafił przerwać przemianę, która już się zaczęła. Podejrzewałam, że umie ją także rozpocząć na zawołanie, a wcześniej, w mieszkaniu Hadley zauważyłam, że walka przyśpiesza u niego przemianę w zwierzę. W trakcie bijatyki jego palce zmieniły się w długie pazury, dzięki którym o mało nie przechylił szali zwycięstwa na naszą stronę. Z kolei, kiedy tak bardzo wściekł się na Clete'a podczas epizodu na poboczu, nos Quinna spłaszczył się i rozszerzył. Widziałam z bliska zęby w jego „pysku", toteż wiedziałam, że przybrały kształt maleńkich sztylecików.

- Dlaczego nie doprowadziłeś przemiany do końca? - spytałam najcichszym szeptem.

„Ponieważ wtedy, kochanie, zabrakłoby miejsca dla ciebie. Gdy się przemienię, mierzę ponad dwa metry i ważę prawie dwieście kilo" - odpowiedział mi w myślach.

Każda dziewczyna w tym momencie przełknęłaby ślinę. Byłam po prostu wdzięczna, że pomyślał o mnie i okazał się taki przewidujący. Przyjrzałam mu się.

„Nie uważasz, że to obrzydliwe?" - spytał bezgłośnie.

Clete i kierowca nadal obrzucali się oskarżeniami w sprawie zajścia z telefonem.

- Dlaczego, dziadku, masz takie duże zęby? - szepnęłam. Górne i dolne kły Quinna były tak długie i ostre, że naprawdę wyglądały przerażająco. (Nazywałam je kłami, gdyż słowo „zęby" nie oddawało ich siły).

Ostre... Tak, były ostre. Podniosłam związane ręce na wysokość ust i błagałam wzrokiem o zrozumienie. O ile pojęłam cokolwiek z rysów przemienionej twarzy Quinna, mój przyjaciel się zmartwił. W obecnej sytuacji instynktownie czuł, że musi mnie obronić, ja natomiast prosiłam, aby mnie skrzywdził, pobudzając w nim inne instynkty.

„Ugryzę cię do krwi" - ostrzegł mnie z wielkim wysiłkiem.

Był obecnie po części zwierzęciem, a procesy myślowe zwierzęcia z pewnością różnią się od ludzkich.

Gdy wbił się zębami w taśmę klejącą, zagryzłam dolną wargę, by powstrzymać się przed jęknięciem. Musiał wywrzeć wielki nacisk, kiedy siedmiocentymetrowe kły przeniknęły taśmę, co oznaczało, że także krótsze, lecz równie ostre siekacze wbiją się w moją skórę, niezależnie od tego, jak bardzo będzie się starał tego uniknąć. Łzy popłynęły mi po twarzy strumieniami i czułam, że tygrysołak zaczyna się wahać. Potrząsnęłam związanymi rękoma, ponaglając go, a on niechętnie wrócił do zadania.

- Hej, George, on ją gryzie - zauważył Clete z siedzenia pasażera. - Widzę, jak poruszają się jego szczęki.

My jednak znajdowaliśmy się bardzo blisko siebie, a światło było strasznie słabe, toteż wilkołak nie widział, że Quinn gryzie taśmę na moich rękach. To dobrze. Intensywnie szukałam w myślach pozytywnych aspektów tej chwili, ponieważ kiedy tak tkwiłam w furgonetce, która jechała w ulewnym deszczu w nieznanym kierunku gdzieś w południowej Luizjanie, wszystko wokół wydawało mi się okropnie ponure.

Byłam rozgniewana, pokrwawiona i obolała, w dodatku leżałam na pogryzionym wcześniej przez wilkołaka - wampira ramieniu. Pragnęłam jedynie znaleźć się czysta i z opatrzonymi ranami w jakimś wygodnym łóżku przykrytym białą pościelą. No cóż, czysta, zabandażowana i w czystej koszuli nocnej. I jeszcze żeby obok, w łóżku, leżał Quinn, w całkowicie ludzkiej formie, również czysty i obandażowany. Odpoczywałby golutki jak święty turecki. Ale ból przeciętego policzka i pokrwawionych ramion coraz trudniej było ignorować i nie mogłam skoncentrować się na tyle, by delektować się tym pięknym marzeniem. Akurat kiedy już, już miałam wydać z siebie jęk, a może nawet głośno krzyknąć, poczułam, że mam wolne nadgarstki.

Przez kilka sekund leżałam bez ruchu i dyszałam, usiłując zapanować nad bólem. Niestety, Quinn nie mógł przegryźć taśmy na własnych przegubach, ponieważ związano mu ręce za plecami. W końcu jednak zdołał odwrócić się tyłem do mnie, więc widziałam jego dłonie.

- Co robią? - spytał siedzący za kierownicą George.

Clete spojrzał na nas przez ramię, ale trzymałam ręce razem, jakby nadal były związane. Jako że dzień był mroczny, wilkołak niewiele widział.

- Nic nie robią. Przestał ją gryźć - oświadczył z wyraźnym rozczarowaniem.

Quinn zdołał wbić jeden pazur w srebrną taśmę klejącą. Jego pazury nie były ostre po bokach jak na przykład niektóre orientalne szable; ich moc tkwiła w zaostrzonym czubku oraz ogromnej sile jej właściciela, tygrysa. Jednakże Quinn nie potrafił znaleźć punktu oparcia, dzięki któremu mógłby wykorzystać swoją siłę. Podejrzewałam więc, że bardzo długo będzie się męczył z taśmą, a kiedy wreszcie uda mu ją przeciąć, rozlegnie się głośny dźwięk.

Nie mieliśmy dużo czasu. W każdej chwili nawet taki idiota jak Clete może zauważyć, że nie wszystko jest w porządku.

Zaczęłam się kręcić, aby sięgnąć do związanych kostek Quinna, starając się równocześnie ukryć fakt, że ręce mam już wolne. Clete znowu na nas zerknął, gdyż kątem oka dostrzegł mój ruch, a wtedy osunęłam się na puste półki i spięłam dłonie na kolanach. Usiłowałam wyglądać na zrozpaczoną, co oczywiście przychodziło mi bez trudu. Po kilku sekundach wilkołak postanowił zapalić papierosa, dając mi szansę dokładnego obejrzenia plastikowej linki wiążącej kostki Quinna. Chociaż przypominała mi plombę od torebki do pieczenia z ubiegłego Święta Dziękczynienia, ten plastik był czarny i gruby, a na dodatek strasznie twardy i mocny. Nie miałam noża, by go przeciąć, ani klucza do zamka w plombie. Naprawdę pomyślałam, że Clete popełnił błąd, i pośpiesznie spróbowałam to wykorzystać. Quinn wciąż miał na nogach buty, więc rozsznurowałam je i zdjęłam. Chwyciłam jedną stopę i poruszyłam nią, aż zaczęła wysuwać się z linki. Tak jak podejrzewałam, ponieważ Quinnowi związano nogi w butach, jego stopy miały trochę luzu.

Chociaż z przegubów i rąk krew kapała na skarpetki Quinna (które zostawiłam na jego stopach, ażeby plastik ich nie ranił), całkiem dobrze sobie poradziłam. Quinn ze stoickim spokojem wytrzymywał dość bolesne zabiegi, którym poddawałam jego stopę. W pewnej chwili odniosłam wrażenie, że już mocniej nie zdołam jej przekręcić bez złamania kości, gdy wreszcie wysunęła się z pętli. Och, dzięki Bogu.

Dłużej się zastanawiałam, niż działałam. Teraz wydawało mi się, że całość zajęła mi dobre kilka godzin.

Zsunęłam całkowicie linkę i ukryłam ją w zalegających podłogę śmieciach, potem popatrzyłam na Quinna i skinęłam głową. W tym samym momencie on rozdarł pazurem taśmę sklejającą mu przeguby. W taśmie pojawił się otwór, czemu towarzyszył dźwięk mniej głośny niż się obawiałam. Położyłam się ponownie obok Quinna, chcąc zamaskować nasze ostatnie działania.

Wsunęłam kciuk w dziurę w taśmie i szarpnęłam, niewiele jednak udało mi się osiągnąć. Istnieje powód, dla którego tego typu szerokie taśmy są tak popularne - tym powodem jest ich niezawodność.

Zdawałam sobie sprawę z tego, że musimy wysiąść z furgonetki, zanim dotrze do celu, a później uciec, zanim druga się zatrzyma. Szperałam wśród opakowań po tortilli i tekturowych kartonów po frytkach na podłodze furgonetki i ostatecznie w małej szczelinie pomiędzy podłogą i boczną ścianą znalazłam przeoczony przez kogoś śrubokręt marki Phillips. Był długi i cienki.

Na jego widok wzięłam głęboki wdech. Wiedziałam, co muszę zrobić. Quinn miał związane ręce i nie mógł działać. Łzy spłynęły mi po twarzy. Byłam dziś płaksą, ale nie potrafiłam się powstrzymać. Wpatrywałam się przez moment w mojego towarzysza i jego rysy stwardniały. Wiedział równie dobrze jak ja, co nas czeka.

Akurat wtedy furgonetka zwolniła i skręciła z brukowanej drogi gminnej na - tak to czułam - żwirowy trakt wśród drzew. Byłam pewna, że to czyjaś droga dojazdowa. Bez wątpienia zbliżaliśmy się do miejsca przeznaczenia. Uznałam, że teraz mamy szansę i lepsza okazja nam się nie trafi.

- Rozsuń nadgarstki - wymamrotałam i wbiłam czubek śrubokrętu w otwór w taśmie.

Otwór nieco się powiększył, więc powtórzyłam ruch. Dwaj mężczyźni, wyczuwając moje szaleńcze posunięcia, odwrócili się, kiedy dźgnęłam w taśmę po raz ostatni. Podczas gdy Quinn naprężał mięśnie, chcąc rozerwać poprzebijaną taśmę, uklękłam i chwyciłam lewą ręką siatkę odgradzającą nas od kabiny.

- Clete! - powiedziałam.

Odwrócił się i pochylił ku mnie między siedzeniami. Zrobiłam głęboki wdech i prawą ręką wbiłam śrubokręt między oczka siatki. Trafiłam wilkołaka w policzek. Krzyknął, a z rany pociekła krew. Kierowca George w ostatniej chwili zjechał na pobocze. Quinn z rykiem rozdzielił nadgarstki, po czym ruszył szybko jak błyskawica i w momencie, gdy furgonetka zjechała na pobocze, oboje wyskoczyliśmy tylnymi drzwiami i ruszyliśmy biegiem przez las. Dzięki Bogu, że drzewa rosły tuż przy drodze.

Muszę podkreślić, że sandałki ze zdobionych koralikami paseczków to nie jest najlepsze obuwie na bieganie po lesie, Quinn zaś był w samych skarpetkach. A jednak przebiegliśmy sporą odległość i zanim zaskoczony kierowca drugiej furgonetki zdążył zahamować, a jej pasażerowie wysiedli i rzucili się za nami w pogoń, nie było nas już widać z drogi. Ciągle jednak biegliśmy, ponieważ mieliśmy przecież do czynienia z wilkołakami, mogącymi nas wyśledzić. Nie wypuściłam z ręki śrubokrętu, który wbiłam wcześniej w policzek Clete a - wciąż miałam narzędzie w ręku i nagle przypomniałam sobie, że chyba niebezpiecznie jest biec z ostrym przedmiotem wycelowanym przed siebie. Pomyślałam o grubym paluchu Clete'a wsuwającym się między moje nogi i przestałam mieć wyrzuty sumienia, że go zaatakowałam. W ciągu następnych kilku sekund, w trakcie których przeskakiwałam powalone drzewo oplecione ciernistymi pnączami, śrubokręt niestety wyślizgnął mi się z ręki i nie miałam czasu go poszukać.

Biegliśmy jeszcze przez jakiś czas, aż dotarliśmy do bagien. Luizjana słynie z bagien i terenów zalewowych. Na tych obszarach jest mnóstwo flory i fauny, której przykłady może przyjemnie się ogląda lub mija podczas spływu kajakiem... Ale brnięcie przez moczary na piechotę w ulewnym deszczu jest naprawdę okropne.

Może z punktu widzenia uciekających bagna są dobre, ponieważ kiedy ktoś znajdzie się w wodzie, wilkołaki nie wyśledzą jego zapachu. Jednakże mnie osobiście moczary wydały się strasznie nieprzyjemne. I na pewno czaiły się na nich węże, aligatory i Bóg jeden wie, co jeszcze.

Zebrałam się na odwagę i brnęłam za Quinnem w coraz ciemniejszą wodę. Była zimna, bo wciąż jeszcze mieliśmy wiosnę. Latem być może czułabym się jak w ciepłej zupie. W dzień tak pochmurny, kiedy znaleźliśmy się pod zwieszającymi się drzewami, staliśmy się niemal niewidoczni dla naszych prześladowców i ucieszyło mnie to; z tego samego powodu jednak każde z mieszkających tu „prawdziwych" zwierząt dostrzeżemy dopiero w chwili gdy na nie nadepniemy lub nas ugryzie. A to już podobało mi się znacznie mniej.

Quinn uśmiechał się szeroko i wtedy przypomniałam sobie, że niektóre tygrysy mają naturalne siedliska właśnie na bagnach. Cóż, dobrze że przynajmniej jedno z nas jest szczęśliwe.

Woda była coraz głębsza i wkrótce zaczęliśmy płynąć - Quinn oczywiście z ogromną gracją, która działała na mnie nieco zniechęcająco. Ze wszystkich sił próbowałam nie chlapać na boki i zachowywać się jak najciszej. Przez sekundę czułam straszliwe zimno i tak wielkie przerażenie, że przez głowę przemknęła mi myśl, że... Nie, nie, to nieprawda, wcale nie byłoby lepiej tkwić wciąż w furgonetce! Ale przez sekundę naprawdę prawie tak pomyślałam.

Byłam okropnie zmęczona. Mięśnie mi drżały z powodu podniecenia i długiego biegu przez las, a przecież wcześniej stoczyliśmy bitwę w mieszkaniu Hadley, a jeszcze przedtem... O mój Boże, uprawiałam seks z Quinnem! Trochę. Ale tak, niewątpliwie uprawialiśmy seks. Seks, który brutalnie nam przerwano.

Nie rozmawialiśmy od czasu ucieczki z furgonetki i teraz nagle przypomniałam sobie, że kiedy wyskakiwaliśmy, dostrzegłam krew na rękach Quinna. Prawdopodobnie podczas uwalniania jego przegubów z taśmy, nie raz, nie dwa trafiłam czubkiem śrubokrętu w ciało...

I jeszcze marudzę?

- Quinn - powiedziałam. - Pozwól, że ci pomogę.

- Ty mi pomożesz? - upewnił się.

Nie potrafiłam zinterpretować jego tonu, a ponieważ przemieszczał się przede mną przez ciemną wodę, nie widziałam również jego miny. Ale w myślach Quinna wyczułam straszliwą mieszaninę zakłopotania i gniewu.

- Ja ci pomogłem czy ty mnie?! Czy to ja ciebie wyswobodziłem? Obroniłem cię przed pieprzonymi wilkołakami? Nie, ja pozwoliłem, żeby ten sukinsyn obmacywał cię, wtykał brudne paluchy, gdzie nie trzeba... I tylko się przyglądałem. I nie mogłem nic zrobić.

No tak! Męska duma.

- Uwolniłeś mi ręce z taśmy - zauważyłam. - A teraz możesz mi pomóc.

- Jak? - Odwrócił się do mnie, zaniepokojony.

Zdałam sobie sprawę, że Quinn jest mężczyzną, który bardzo poważnie traktuje kwestię obrony słabszych. Cóż, mężczyźni są silniejsi od kobiet - to jedna z kwestii, w których Bóg nie wiadomo dlaczego nie był sprawiedliwy. Babcia twierdziła, że jednak panuje równowaga, gdyż my, kobiety jesteśmy z kolei twardsze, wytrzymalsze i bardziej odporne. Nie jestem pewna, czy to prawda, ale wiedziałam, że Quinn, może dlatego że jest dużym, groźnym facetem i może dlatego że jest zmiennokształtnym, który potrafi przemieniać się w tygrysa - bajecznie piękne i śmiercionośne zwierzę - czuje się teraz okropnie, mając świadomość, że nie zdołał pozabijać wszystkich napastników i nie uratował mnie przed ich złym dotykiem.

Cóż, ja również wolałabym, żeby wcześniej uratował nas oboje, szczególnie zważywszy na kłopotliwe położenie, w jakim się obecnie znaleźliśmy. Niestety, stało się inaczej.

- Quinn - odezwałam się. Głos miałam równie znużony jak resztę ciała. - Te wilkołaki wiozły nas w jakieś miejsce na tych bagnach. Gdzieś tutaj na pewno znajduje się cel podróży.

- Właśnie z tego powodu tu skręcili - zgodził się ze mną - Nagle dostrzegłam węża zwiniętego na gałęzi wiszącej nad wodą tuż nad tygrysołakiem i na mojej twarzy chyba pojawił się szok, gdyż Quinn wykonał ruch szybszy niż wydawał mi się możliwy i po sekundzie trzymał węża w ręku, po czym zabił go i wrzucił do wolno płynącej wody. Miałam wrażenie, że po tym akcie odwagi poczuł się o wiele lepiej.

- Nie wiemy, dokąd zmierzamy, ale jesteśmy pewni, że oddalamy się od nich. Dobrze mówię? - spytał.

- Nie wychwytuję nigdzie wokół siebie aktywności umysłowej - powiedziałam po chwili zastanowienia. - Nigdy jednak nie sprawdziłam, jak duży jest mój zasięg. Tylko tyle mogę ci powiedzieć. Spróbujmy na moment wyjść z wody i w tym czasie zastanowimy się co dalej, dobrze?

Dygotałam już na całym ciele.

Quinn ruszył do mnie przez wodę, a gdy dotarł, podniósł mnie.

- Obejmij ramionami moją szyję - powiedział. Jasne, jeśli chciał zachowywać się jak prawdziwy facet, proszę bardzo. Objęłam go i tak brnęliśmy przez wodę.

- Może lepiej przemień się w tygrysa - zaproponowałam. - Może będę potrzebował tego później, więc muszę oszczędzać siły. Przecież częściowo przemieniłem się dziś już dwukrotnie.

- Do jakiego gatunku należysz?

- Tygrys bengalski - odparł i dokładnie w tym momencie przestał padać deszcz.

Wtedy też usłyszeliśmy nawoływania. Zatrzymaliśmy się w wodzie i spojrzeliśmy w stronę źródła dźwięku. Kiedy tak staliśmy bez ruchu, z prawej strony dotarł do mnie odgłos sugerujący, że do wody wsuwa się coś wielkiego. Obróciłam się w tamtym kierunku, obawiając się tego, co zobaczę, jednak woda pozostała prawie nieruchoma, jak gdyby to coś już odpłynęło. Wiedziałam, że na tereny zalewowe położone na południe od Nowego Orleanu organizuje się wycieczki, a mieszkańcy nieźle zarabiają, wysyłając tu śmiałków i pozwalając im się pogapić na aligatory. Cóż, dobrze, że tutejsi zarabiają, a przyjezdni mogą zobaczyć stworzenia, których nie zobaczą nigdzie indziej. Niedobrze natomiast, że tutejsi rzucają przynęty, chcąc przyciągnąć aligatory. Jestem pewna, że aligatorom istoty ludzkie kojarzą się wyłącznie z jedzeniem.

Położyłam głowę na ramieniu Quinna i zamknęłam oczy. Na szczęście odgłosy nie przybliżały się, nie słyszeliśmy też wilków i nic nie ugryzło mnie w nogę ani nie pociągnęło w dół.

- Wiesz, tak właśnie postępują aligatory - powiedziałam. - Wciągają cię pod wodę i topią, a potem wloką gdzieś, gdzie mogą pożreć.

- Kochanie, nie zjedzą nas dziś ani wilki, ani aligatory.

Roześmiał się, co dla mnie zabrzmiało jak niskie dudnienie wychodzące gdzieś z głębi jego piersi. Ten odgłos sprawił mi naprawdę wielką przyjemność. Po kilku minutach podjęliśmy marsz przez wodę. Brzegi były teraz coraz bliżej, bo kanały wodne się zwęziły, aż w końcu wyszliśmy na obszar twardego gruntu na tyle duży, że postawiono na nim chatę.

Gdy wychodziliśmy z wody, Quinn na wpół mnie niósł.

Jako miejsce schronienia chata nie prezentowała się najlepiej. Może była kiedyś przeciętnym domkiem myśliwskim, jednak ze ścian i dachu niewiele obecnie pozostało. Teraz wyglądała kiepsko, częściowo zawalona. Drewno przegniło, blaszany dach wygiął się i wypaczył, w wielu miejscach była widoczna rdza. Pochyliłam się nad stertą śmieci i szukałam, ale, niestety, nie znalazłam nic, czego moglibyśmy użyć jako broni.

Quinn był zajęty zdzieraniem resztek taśmy klejącej z nadgarstków i chociaż przy okazji uszkodził sobie naskórek, nawet nie skrzywił się z bólu. Ja swoje przeguby traktowałam znacznie łagodniej, a po chwili dałam spokój.

Usiadłam ponuro na ziemi i oparłam się plecami o skarłowaciały dąb. Chropowata kora drzewa natychmiast zaczęła mi się wbijać w plecy. Pomyślałam o tych wszystkich zarazkach, które na pewno żyły w wodzie, skąd niewątpliwie wtargnęły w mój organizm poprzez przecięcia na nadgarstkach. Że nie wspomnę o niezagojonym ugryzieniu, ciągle pokrytym bandażem, który był już strasznie brudny. Moja twarz puchła od pobicia. Przypomniałam sobie, jak oglądałam się w lustrze poprzedniego dnia i zauważyłam wtedy, że ślady po ciosach zadanych przez wilkołaki w Shreveport już prawie zniknęły. I co mi z tego dziś przyszło?!

- Amelia chyba do tej pory coś zrobiła - zauważyłam, siląc się na optymistyczny ton. - Prawdopodobnie zadzwoniła do siedziby wampirów. Nawet jeśli twoja informacja telefoniczna nie trafiła do osoby, która wiedziałaby, co robić, i tak pewnie już ktoś nas szuka.

- Musieliby wysłać ludzi, bo formalnie rzecz biorąc, przecież nadal mamy dzień, chociaż niebo jest ciemne.

- No cóż, przynajmniej deszcz przestał padać - wtrąciłam.

I oczywiście w tej chwili znów się rozpadało.

Miałam ochotę wkurzyć się na pogodę, ale szczerze mówiąc, szkoda mi było energii. I tak nic nie mogliśmy na to poradzić. Czy wpadnę w szał, czy zachowam spokój, deszczu nie powstrzymam.

- Przykro mi, że wciągnęłam cię w to wszystko - jęknęłam, dumając posępnie, że mam za co przepraszać.

- Sookie, nie wiem, czy akurat ty powinnaś przepraszać mnie. - Quinn postawił w tym zdaniu szczególny nacisk na zaimki. - Wszystko zdarzyło się wtedy, gdy byliśmy razem.

Miał rację, więc spróbowałam uwierzyć, że nie ponoszę winy za te zdarzenia. Ale byłam przekonana, że jakoś jednak za nie odpowiadam.

- Jaki jest twój związek z Alcide'em Herveaux? - spytał nagle. - Spotkaliśmy go w barze w zeszłym tygodniu z jakąś dziewczyną, a z drugiej strony policjant w Shreveport twierdził, że jesteście zaręczeni.

- To bzdura - powiedziałam, osuwając się w błoto. Tkwiłam gdzieś na prowincji, na bagnach południowej

Luizjany, zalewał mnie deszcz...

Hej, czekajcie minutkę. Patrzyłam na poruszające się wargi Quinna, aż odkryłam, że przyjaciel coś mówi, poczekałam więc z moją rewelacją, aż przerwie na moment. Gdyby nad moją głową znajdowała się żarówka, na pewno by się teraz świeciła.

- Jezu Chryste, Panie miły - powiedziałam. - Wiem, kto mi to robi!

Quinn kucnął przede mną.

- Wiesz? Więc ilu mamy wrogów?

- Na pewno wiem, kto wysłał te ugryzione wilkołaki i kto nas porwał - odparłam, starając się nie oddalać od głównego tematu.

Kuliliśmy się w ulewie niczym para jaskiniowców. Quinn słuchał, ja opowiadałam całą historię. Potem przedyskutowaliśmy nasze szanse. I w końcu stworzyliśmy plan.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY

Kiedy Quinn wiedział, co ma robić, potrafił być bezlitosny. Ponieważ nie mogliśmy chyba czuć się koszmarniej niż teraz, postanowiliśmy, że równie dobrze możemy ruszać. Ja właściwie jedynie podążałam za nim i starałam się nie deptać mu po piętach, Quinn natomiast zaczął węszyć. W pewnej chwili zmęczyło go kucanie.

- Przemieniam się - uprzedził.

Rozebrał się szybko i sprawnie, zwinął ubranie w zbity (choć przemoknięty) tobołek i wręczył mi, abym go dla niego przetrzymała. Wszystkie marzenia, które snułam w związku z ciałem Quinna, okazały się absolutnie poprawne, co stwierdziłam teraz z wielką przyjemnością. Zauważyłam, że zaczął się rozbierać bez wahania, ale kiedy dostrzegł, że mu się przyglądam, zastygł i mogłam się gapić do woli. Mimo deszczowego półmroku warto było. Ciało Quinna było dziełem sztuki, chociaż nieco poranionym. I jedną wielką masą mięśni, od łydek po szyję.

- Podoba ci się to, na co patrzysz? - spytał.

- O rany! - sapnęłam. - Wyglądasz dla mnie lepiej niż Happy Meal dla trzylatka.

Posłał mi szeroki, zadowolony uśmiech, potem pochylił się i skulił nad ziemią. Wiedziałam, co się teraz stanie. Powietrze wokół Quinna zaczęło migotać, a mój przyjaciel w tym kręgu zaczął się przemieniać. Naprężył mięśnie, które poruszyły się i przybrały inny wygląd, kości zmieniły kształt, a ciało w sekundę porosło sierścią, chociaż wiedziałam, że to niemożliwe, że to iluzja. Dźwięk był okropny - miękki, lepki, lecz z twardymi nutami, jak gdyby ktoś mieszał w słoiku sztywniejący klej, w którym tkwią patyki i kamienie.

I w końcu przede mną stanął tygrys.

Tak jak wspaniałym nagim mężczyzną był Quinn wcześniej, tak teraz był równie pięknym tygrysem. Jego sierść miała odcień intensywnego oranżu poprzecinanego czarnymi pręgami, a na brzuchu i pysku była biała. Oczy miał skośne, złote. Miał ponad dwa metry długości i był co najmniej na metr wysoki w kłębie. Jego gabaryty zdumiały mnie. Łapy były szerokie i wielkie jak talerze, a lekko zaokrąglone uszy po prostu ładne. Podszedł do mnie cicho, z gracją niezwykłą przy tak masywnej formie. Otarł się o mnie ogromną głową, niemal powalając mnie na ziemię. Zamruczał; brzmiał jak szczęśliwy licznik Geigera.

Jego gęsta sierść okazała się w dotyku jakby natłuszczona, toteż podejrzewałam, że jest wodoodporna. Tygrys wydał z siebie urywany szczek, a wtedy na mokradłach zapadła cisza. Nie wpadlibyście na to, że luizjańska fauna rozpozna głos bengalskiego tygrysa, prawda? A jednak tak się stało - wszystkie stworzenia zamilkły i się pochowały.

My, ludzie, w stosunku do zwierząt nie zachowujemy tej rezerwy, z jaką traktujemy innych ludzi. Klęknęłam obok tygrysa, który był wcześniej Quinnem i który w jakiś magiczny sposób wciąż nim pozostawał, objęłam jego szyję i go uściskałam. Trochę mnie zaniepokoiło to, że pachniał tak bardzo jak prawdziwy tygrys, i wmówiłam sobie, że to naprawdę wielki kot, we wnętrzu którego przebywa Quinn. I tak ruszyliśmy przez bagno.

Skonsternował mnie nieco widok tygrysa znaczącego nowy teren - żadna z nas nie spodziewa się takiego zachowania po swoim chłopaku - uznałam jednak, że byłoby śmiesznie buntować się przeciwko temu. Poza tym musiałam myśleć o wielu rzeczach i jeszcze nadążać za tygrysem. Wciąż węszył i biegł, a ja za nim; pokonaliśmy w ten sposób sporą połać terenu. Wraz z coraz większym wyczerpaniem uczucie zachwytu we mnie słabło i byłam po prostu przemoczona, zziębnięta, głodna i zrzędliwa. Nawet gdyby ktoś w tym momencie wysłał mi wyraźną myśl, nie wiem, czy mój umysł by ją wychwycił.

Nagle tygrys zatrzymał się, uniósł głowę i zaczął węszyć. Jego uszy zadrżały. Próbował ustalić kierunek. Odwrócił się i spojrzał na mnie. Chociaż te wielkie koty nie potrafią się uśmiechać, poczułam bijącą od niego zdecydowaną falę triumfu. Ponownie zwrócił ogromną głowę na wschód, potem znowu spojrzał na mnie i po raz kolejny na wschód.

„Chodź ze mną" - pomyślał, a do mnie te słowa dotarły tak wyraźnie jak bicie dzwonu.

- Okej - odparłam i dotknęłam ręką jego barku.

Ruszyliśmy. Wędrówka przez bagna trwała całą wieczność, chociaż później obliczyłam, że było to prawdopodobnie zaledwie jakieś trzydzieści minut. Stopniowo teren pod stopami stawał się coraz twardszy, a woda pojawiała się rzadziej. Teraz znajdowaliśmy się w lesie, nie na moczarach.

Wcześniej, kiedy furgonetka skręciła w boczną drogę, sądziłam, że zbliżamy się do celu podróży porywaczy. Miałam rację. Kiedy dotarliśmy do brzegu polany otaczającej mały dom, byliśmy na zachód od domu, którego główne okna były skierowane na północ. Ze swego miejsca widzieliśmy zarówno frontowy, jak i tylny dziedziniec. Furgonetka, która nas wiozła, stała zaparkowana za domem, na tyłach. Na niewielkiej polanie od frontu dostrzegłam sedana GMC.

Mały dom wyglądał identycznie jak milion innych prowincjonalnych domów w Ameryce - prostokątny, drewniany, pomalowany na jasny brąz, z zielonymi okiennicami i zielonymi pionowymi belkami, które wspierały dach nad maleńkim gankiem frontowym. Na ganku choćby częściowego schronienia przed deszczem szukali dwaj mężczyźni z „naszej" furgonetki, Clete i George.

Z kolei tylne drzwi domu wychodziły na taras - był podobnej wielkości co frontowy ganek, toteż ledwie mieścił się na nim grill gazowy i mop. Taras był wystawiony na działanie czynników atmosferycznych. A pogoda była dziś naprawdę nieciekawa.

Ukryłam ubrania i buty Quinna u stóp akacji. Gdy tygrys wyczuł Clete'a, otworzył paszczę. Jego długie kły wyglądały równie przerażająco jak zęby rekina.

Podczas popołudniowego deszczu spadła temperatura. George i Clete drżeli w wilgotnym chłodzie wieczoru. Obaj palili papierosy. Dwa wilkołaki w ludzkiej formie powinny mieć lepszy węch niż ludzie. A jednak żaden z nich nie okazywał niepokoju, więc najwyraźniej nie wyczuli Quinna. Gdyby wyczuli zapach tygrysa w południowej Luizjanie, bez wątpienia zareagowaliby dość dramatycznie.

Przeszłam wśród drzew otaczających polanę, aż znalazłam się bardzo blisko furgonetki. Pochyliłam się i zakradłam do siedzenia pasażera. Drzwiczki pojazdu nie były zamknięte, a w środku dostrzegłam paralizator, który natychmiast stał się moim celem. Zrobiłam głęboki wdech i otworzyłam drzwi, mając nadzieję, że światło, jeśli się zapali, nie przyciągnie wzroku żadnego potencjalnego obserwatora wyglądającego przez tylne okno. Zdecydowanym ruchem wyjęłam paralizator spośród innych przedmiotów zalegających pomiędzy przednimi siedzeniami. Zamknęłam drzwi najciszej jak można zamknąć drzwi furgonetki. Na szczęście deszcz na pewno tłumił wszelkie odgłosy. A jednak, gdy mi się to udało, cicho sapnęłam z ulgą. Nadal schylona wróciłam na brzeg lasu i uklękłam obok Quinna.

Polizał mnie po policzku. Gdyby nie tygrysi oddech, którym mnie owionął, bardziej doceniłabym ten pełen uczucia gest. Podrapałam wielkiego kota po głowie.

(Całowanie pokrytego sierścią pyska jakoś mnie nie pociągało).

Później wskazałam Quinnowi zachodnie okno, po lewej; moim zdaniem należało do salonu. Tygrys nie skinął łbem ani nie przybił piątki, co mnie nie zdziwiło, nie było to bowiem typowe dla kotów zachowanie, chyba jednak oczekiwałam od niego jakiegoś potwierdzenia i zgody. A on tylko patrzył na mnie.

Nie miałam wyboru, więc wyszłam na niewielki otwarty teren między lasem i domem, po czym z wielką ostrożnością ruszyłam w stronę oświetlonego okna.

Nie chciałam wyskakiwać jak diabełek z pudełka, toteż trzymałam się blisko ściany domu i szłam tak długo, aż znalazłam się tuż przy oknie i mogłam zajrzeć do środka. Starsi Peltowie, Barbara i Gordon, siedzieli na starej, typowej dla lat sześćdziesiątych dwuosobowej kanapie i wyglądali na ogromnie nieszczęśliwych. Ich córka Sandra chodziła nerwowo przed nimi w tę i z powrotem, chociaż nie miała na to zbyt dużo miejsca. Salon był naprawdę bardzo mały i pasowałby bardziej dla singla niż rodziny. Starsi Peltowie znowu wyglądali, jakby pozowali do katalogu z ciuchami Lands' End, Sandra natomiast była ubrana mniej konserwatywnie - miała na sobie obcisłe spodnie khaki i sweterek z krótkimi rękawami w jaskrawe paski. Prezentowała się bardziej jak ktoś, kto wybiera się na wyprawę po centrum handlowym, a nie jak osoba, która zamierza torturować dwoje porwanych ludzi. A jednak po głowie chodziły jej właśnie tortury. Dostrzegłam w pomieszczeniu także krzesło z prostym oparciem, na którym zamocowano rzemienie i kajdanki.

A obok krzesła leżała przygotowana swojska rolka szerokiej taśmy klejącej.

Dopóki jej nie zobaczyłam, zachowywałam jako taki spokój.

Nie wiedziałam, czy tygrysy potrafią liczyć, niemniej jednak uniosłam trzy palce, na wypadek gdyby Quinn na mnie patrzył. Kucnęłam i w tej pozycji przesuwałam się powoli i ostrożnie, aż znalazłam się pod drugim oknem.

Poczułam się dumna, że tak świetnie umiem się skradać, i emocje te powinny mnie ostrzec, że mój wyczyn nie może się dobrze skończyć. Tak, pycha prowadzi do zguby.

Chociaż drugie okno było ciemne, to kiedy podniosłam się i częściowo wyprostowałam, okazało się, że patrzę prosto w oczy znajdującego się niemal tuż za szybą małego,' smagłego mężczyzny z wąsikiem i kozią bródką. Siedział przy stoliku stojącym tuż obok okna, a w ręku trzymał kubek z kawą. Mój widok tak go zaskoczył, że upuścił kubek na stolik i gorący płyn ochlapał mu dłonie, klatkę piersiową i podbródek.

Mężczyzna krzyknął, chociaż nie byłam pewna, czy rzeczywiście wypowiedział jakieś konkretne słowa. Usłyszałam poruszenie przy drzwiach wejściowych i w pokoju od frontu.

No cóż... Szlag by to trafił!

Szybciej niż zdążylibyście zliczyć do trzech, zerwałam się i wystartowałam. Skręciłam za róg i wbiegłam po stopniach prowadzących na mały taras. Szarpnęłam siatkowe drzwi i pchnęłam do środka drewniane, a później wskoczyłam do kuchni, trzymając włączony paralizator. Mały facet oklepywał sobie twarz ręcznikiem, więc zaatakowałam go paralizatorem, a wtedy upadł jak worek wypełniony cegłami. No, no, no!

Niestety, urządzenie wymagało ponownego naładowania, co ustaliłam, gdy zaalarmowana Sandra Pelt wbiegła do kuchni i warknęła, obnażywszy zęby. Dotknęłam jej paralizatorem, ale nic się nie stało i skoczyła na mnie jak... no cóż, jak rozwścieczony wilk.

Miała jednak nadal kształt ludzki, a ja byłam zdesperowana i potwornie rozzłoszczona.

Widziałam w życiu co najmniej kilkanaście barowych bijatyk - od jednego czy kilku ciosów pięścią aż po potężne awantury, podczas których mężczyźni tarzali się po podłodze i szarpali - toteż teoretycznie bardzo dobrze wiem, jak się walczy. A w tamtej chwili odkryłam, że jestem zdolna do wszystkiego. Sandra była silniejsza, lecz lżejsza ode mnie i mniej doświadczona, toteż po paru minutach zapasów, uderzeń i ciągnięcia za włosy, ona leżała, a ja przyciskałam ją do podłogi. Warczała na mnie i kłapała zębami, ale na szczęście nie mogła dosięgnąć mojej szyi, a ja byłam przygotowana na to, że w razie konieczności nawet trzasnę ją czołem...

Ktoś za domem wrzasnął: „Puść mnie!", toteż założyłam, że za drzwiami stoi Quinn.

- Wejdź! - krzyknęłam w odpowiedzi. - Potrzebuję pomocy!

Dziewczyna wiła się pode mną, a ja nie odważyłam się nawet trochę poluźnić ucisku.

- Posłuchaj mnie, Sandro... - wydyszałam. - Przestań się wiercić, do ciężkiej cholery!

- Pieprz się - odparowała zawzięcie i jeszcze zacieklej zaczęła mi się wyrywać.

- Widok nawet całkiem ekscytujący - usłyszałam znajomy głos.

Podniosłam wzrok i zobaczyłam Erica, który spoglądał na nas z góry, wybałuszając niebieskie oczy. Wyglądał nieskazitelnie - czysty, zadbany, w błękitnych dżinsach, które miały nawet zaprasowane kanty, oraz w świeżo wykrochmalonej koszuli frakowej w niebieskie i białe paski. Świeżo umyte blond włosy lśniły i były (tego najbardziej mu zazdrościłam) suche. Szczerze go nienawidziłam. I poczułam się do entej potęgi brudna.

- Mógłbyś mi pomóc, skoro już jesteś. - mruknęłam oschle.

- Oczywiście, Sookie - odparł - chociaż podoba mi się, jak się tak wiercisz. Puść dziewczynę i wstań.

- Tylko jeśli zapewnisz mnie, że jesteś gotowy do działania - odburknęłam, ciężko dysząc, gdyż coraz trudniej było mi utrzymać Sandrę.

- Zawsze jestem gotów do akcji - odparował z szerokim uśmiechem Eric. - Sandro, spójrz na mnie.

Ale ona była na taką sugestię zbyt inteligentna. Zacisnęła powieki i walczyła jeszcze zajadlej. W ciągu sekundy uwolniła jedną rękę i zrobiła zamach. Wtedy jednak Eric błyskawicznie opadł na kolana i chwycił jej dłoń, zanim zdołała trafić mnie w głowę.

- Wystarczy - powiedział zupełnie innym tonem, a oczy zdumionej Sandry gwałtownie się otworzyły.

Chociaż wampirowi wciąż nie udało się przyciągnąć spojrzenia wilkołaczycy, uznałam, że zajmie się nią teraz. Zsunęłam się więc z niej na plecy, na podłogę małej kuchni. Nieduży, ciemnawy osobnik (obecnie ogłuszony), do którego zapewne należał dom, wciąż leżał obok stołu.

Eric, który miał niemal tyle samo kłopotów z Sandrą co ja, zajął podczas szamotaniny większość dostępnej przestrzeni. Rozdrażniony zachowaniem dziewczyny, wybrał najprostsze rozwiązanie. Mocno ścisnął jej pięść, a Sandra krzyknęła. Po czym umilkła i... zupełnie przestała mu się opierać.

- To nie w porządku - jęknęłam, walcząc z falą zmęczenia i bólu.

- Ależ tak - odparł spokojnie.

Nie spodobała mi się jego odpowiedź.

- O czym mówisz? - spytałam. Potrząsnął głową. Jeszcze raz spróbowałam się czegoś dowiedzieć: - Gdzie Quinn?

- Tygrys zajął się waszymi porywaczami - odrzekł z nieprzyjemnym uśmiechem. - Chciałabyś ich zobaczyć?

- Nieszczególnie - odcięłam się i ponownie zamknęłam oczy. - Nie żyją, jak sądzę?

- Jestem pewien, że woleliby nie żyć. Co zrobiłaś temu małemu facetowi na podłodze?

- Nie uwierzysz, jeśli ci powiem.

- Wypróbuj mnie.

- Wystraszyłam go tak okropnie, że oblał się cały gorącą kawą - wyjaśniłam. - No a potem potraktowałam go paralizatorem, który wzięłam z furgonetki.

- Ach tak.

Usłyszałam jakiś zgrzytliwy dźwięk, więc otworzyłam oczy i zobaczyłam, że ten odgłos wydaje Eric, śmiejąc się cicho.

- Peltowie? - spytałam.

- Rasul ich pilnuje - stwierdził Eric. - Zdaje mi się, że zyskałaś kolejnego fana.

- Och, to z powodu krwi wróżek - odparowałam drażliwym tonem. - Ale wiesz, to nie jest fair. Normalni faceci mnie nie lubią. Znam pewnie ze dwustu, z których żaden nie chciałby się ze mną umówić za żadne skarby świata. Ale nadnaturalnych przyciąga mój zapach wróżki. Czy tak powinno być?

- W twoich żyłach płynie krew wróżki - oznajmił w zadumie Eric. - No tak, to wiele wyjaśnia.

Zranił tym stwierdzeniem moje uczucia.

- Och nie, nie mógłbyś po prostu mnie polubić? - mruknęłam, znużona i niewyobrażalnie skrzywdzona. - Nie, cholera, musi istnieć jakiś powód! Nie jest nim moja cudowna osobowość, nie ma tak dobrze! Musi chodzić o krew, o to, że jest w niej coś wyjątkowego! Ja nie jestem wyjątkowa, tylko...

Pewnie długo bym się tak żaliła, gdyby nie przerwał mi Quinn.

- Mnie przecież w ogóle nie obchodzą wróżki - oświadczył.

Wraz z jego pojawieniem się w kuchni naprawdę nie było już gdzie wcisnąć szpilki. Niezdarnie wstałam.

- Wszystko dobrze? - spytałam trzęsącym się głosem.

- Tak - zapewnił mnie swoim najgłębszym basem.

Był teraz znowu w pełni istotą ludzką i był... nagi. Uściskałabym go, ale poczułam lekkie skrępowanie na myśl, że mam go obejmować całkiem golutkiego na oczach Erica.

- Zostawiłam twoje ubranie w lesie - powiedziałam. - Pójdę po nie.

- Ja mogę.

- Nie, przecież tylko ja wiem, gdzie jest, a i tak już bardziej chyba nie mogę zmoknąć.

Poza tym nie jestem kobietą na tyle nowoczesną, by dobrze się czuć w jednym pomieszczeniu z nagim facetem, nieprzytomnym facetem, naprawdę okropną dziewuchą i jeszcze jednym facetem, który był niegdyś moim kochankiem.

- Pieprz się, suko! - zawołała za mną czarująca Sandra, po czym wrzasnęła ponownie, gdyż Eric dał jej do zrozumienia, że nie powinna obrzucać mnie wyzwiskami.

- I wzajemnie - wymamrotałam, po czym ciężkim krokiem wyszłam na deszcz.

Cóż, tak, niestety, wciąż padało.

Nadal roztrząsałam w myślach sprawę krwi wróżek, gdy brałam zawiniątko z przemoczonym ubraniem Quinna. Byłoby mi łatwo popaść w depresję, skoro sądziłam, że jestem lubiana tylko dlatego, że w moich żyłach płynie taka dziwna krew. Tak, był też ten wampir, który otrzymał rozkaz uwiedzenia mnie... Cóż, w jego przypadku krew wróżek okazała się dodatkowym bonusem, byłam tego pewna... Nie, nie, nie, muszę przestać o tym myśleć!

Jeśli popatrzeć na całą sprawę w rozsądny sposób, krew jest tak samo częścią mnie jak mój kolor oczu czy gęste włosy. Ta cecha chyba nie przydała się mojej babci, która była najwyraźniej w połowie wróżką (no, chyba że odziedziczyłam tę niezwykłą właściwość po jednym z dziadków) - babcia wyszła za mąż za człowieka, który traktował ją zapewne nie inaczej niż zwyczajną dziewczyną. A zginęła z ręki zwykłego człowieka, który wiedział o jej krwi jedynie tyle, że jest czerwona. W życiu syna babci, czyli mojego ojca, krew wróżek - cecha, którą dostał w spadku - również niczego nie zmieniła. Nigdy nie spotkał wampira, który mógłby się nim z tego powodu zafascynować, a jeśli spotkał, zachował ten fakt w najskrytszej tajemnicy... Ale raczej nie spotkał, nie wydawało mi się to prawdopodobne. Krew wróżek nie ocaliła zresztą mojego ojca podczas gwałtownej powodzi, gdy ulewa zmyła pikap rodziców z mostu, w wyniku czego oboje utonęli. A jeśli odziedziczyłam tę cechę krwi po matce, no cóż, matka umarła w pikapie wraz z ojcem. Z kolei Linda, siostra mojej matki, umarła na raka w wieku czterdziestu pięciu lat, więc i jej specyfika krwi nie pomogła.

Poza tym nie wierzyłam, że ja sama cokolwiek zawdzięczam tej cudownej krwi wróżek. Może kilka wampirów było mną trochę bardziej zainteresowanych i trochę życzliwiej do mnie nastawionych, lecz jakoś nie potrafiłam dostrzec korzyści z tego stanu rzeczy.

Wręcz przeciwnie, wiele osób uznałoby uwagę wampirów za duży czynnik negatywny w moim życiu. Może nawet zgodziłabym się z nimi. Szczególnie teraz, gdy stałam tu, na dworze, w ulewnym deszczu, trzymając w dłoniach czyjeś mokre ubranie, z którym, do diabła, zupełnie nie wiedziałam, co zrobić.

Powróciwszy w swoich rozważaniach do punktu wyjścia, powlokłam się z powrotem do domu. Z frontowego dziedzińca dotarły do mnie jęki, które przypuszczalnie wydawali Clete i George. Powinnam pójść i sprawdzić, ale nie miałam siły i nie potrafiłam się do tego zmusić.

W kuchni okazało się, że niewysoki, ciemnowłosy mężczyzna zaczyna się ruszać; to otwierał, to zamykał oczy, kąciki ust mu drgały. Ręce miał związane za plecami, a na nadgarstkach Sandry dostrzegłam szeroką taśmę klejącą, co mnie rozbawiło. Najwyraźniej sprawiedliwości stało się zadość. Dziewczyna miała nawet usta zaklejone równiutkim prostokątem taśmy; zapewne było to dzieło Erica. Quinn znalazł jakiś ręcznik, który zawiązał sobie wokół talii, więc teraz wyglądał bardzo... elegancko.

- Dzięki, kochanie - powiedział. Wziął ubranie i zaczął je wykręcać nad zlewem. Ze mnie kapało na podłogę. - Zastanawiam się, czy jest tu suszarka do ubrań? - spytał, a ja otworzyłam kolejne drzwi, za którymi znalazłam małą spiżarnię połączoną z pomieszczeniem gospodarczym.

Jedna ściana pomieszczenia była zabudowana półkami, na drugiej natomiast wisiał grzejnik wody, pod którym stała maleńka pralko - suszarka.

- Daj je tutaj! - zawołałam i Quinn wszedł z rzeczami.

- Powinnaś dorzucić swoje ubranie, kochana - powiedział.

Zauważyłam, że jego głos pobrzmiewał zmęczeniem dorównującym temu, które sama czułam. Przemiana z formy ludzkiej do tygrysiej mimo braku pełni księżyca i w tak krótkim czasie na pewno jest trudna.

- Możesz poszukać ręcznik również dla mnie? - spytałam, zdejmując z ogromnym wysiłkiem mokre spodnie.

Spełnił moją prośbę bez jednego żartu czy pożądliwego spojrzenia. Wrócił z jakimiś rzeczami, przypuszczałam, że zabrał je z sypialni małego mężczyzny; podkoszulek, szorty, skarpetki.

- To najlepsze, co udało mi się zdobyć - powiedział.

- To więcej niż miałam nadzieję - odparłam.

Kiedy się wytarłam i włożyłam czyste, suche ubranie, o mało nie popłakałam się z wdzięczności. Uściskałam Quinna, a potem zaczęłam się zastanawiać, co zrobimy z zakładnikami.

Peltowie siedzieli na podłodze salonu, porządnie zakuci w kajdanki. Obserwował ich Rasul. Przypomniałam sobie, jak łagodnie Barbara i Gordon wyglądali, gdy spotkałam się z nimi w biurze Sama w „Meriotcie". Dziś odebrałam ich zupełnie inaczej - wściekłość i złe zamiary dosłownie wykrzywiały ich drobnomieszczańskie twarze.

Eric wprowadził także Sandrę i kazał jej zająć miejsce obok rodziców. Wampir stał w wejściu do salonu, Quinn zaś w drzwiach do pokoju, który wyglądał mi na sypialnię małego śniadego. Trwający na posterunku z bronią w ręku Rasul w widoczny sposób odprężył się na widok tak potężnego wsparcia.

- Gdzie ten nieduży facet...? - spytał. - O, Sookie, cieszę się, że tak dobrze wyglądasz, chociaż w tym stroju trochę gorzej niż zwykle.

Szorty były obszerne i workowate, z obniżonym krokiem, koszulka zdecydowanie za duża, a białe skarpetki... po prostu białe.

- Naprawdę wiesz, co powiedzieć dziewczynie, żeby czuła się piękna, Rasul - zauważyłam, siląc się na uśmiech. Usiadłam na krześle z prostym oparciem i spytałam Barbarę Pelt: - Co zamierzaliście ze mną zrobić?

- Różnymi sposobami skłonić cię, żebyś powiedziała nam prawdę, która zadowoli Sandrę - odrzekła. - Nasza rodzina nie zazna spokoju, dopóki wszyscy nie dowiemy się, co zaszło. A wiem na pewno, że ty tę prawdę znasz.

Byłam w rozterce. Och, mało powiedziane! Ponieważ nie wiedziałam, co jej odpowiedzieć, bezradnie patrzyłam to na Erica, to na Rasula.

- Tylko wy dwaj? - spytałam.

- W dniu, kiedy dwa wampiry nie zdołają sobie poradzić z garstką wilkołaków, uznam się ponownie za słabego człowieka - oznajmił Rasul z miną tak nadętą, że miałam ochotę głośno się roześmiać.

Ale Rasul miał właściwie rację (chociaż pomagał mu tygrys, o czym nie wspomniał). Quinn opierał się w wejściu, wyglądając ponętnie, chociaż w tej chwili jego potężna sylwetka i gładka skóra zupełnie mnie nie interesowały.

- Ericu - spytałam - co powinnam zrobić?

Nie sądzę, żebym kiedykolwiek wcześniej pytała go o radę. Zaskoczyłam go. Ale sekret należał do nas obojga. Po chwili wampir kiwnął głową.

- Powiem wam, co się przydarzyło Debbie - odpowiedziałam zatem Peltom.

Nie poprosiłam Rasula i Quinna, żeby wyszli. Postanowiłam raz na zawsze zrzucić ciężar z piersi, a równocześnie odebrać Ericowi broń, którą miał przeciwko mnie.

Myślałam o tamtym wieczorze tak często, że słowa popłynęły niemal same z moich ust. Nie płakałam, gdyż wszystkie łzy wylałam w samotności już dawno.

Kiedy skończyłam opowieść, Peltowie siedzieli nieruchomo i wpatrywali się we mnie, a ja w nich.

- To podobne do naszej Debbie - stwierdziła w końcu Barbara Pelt. - To może być prawda...

- Rzeczywiście posiadała broń - dodał Gordon Pelt. - Dałem jej strzelbę dwa lata temu na Gwiazdkę.

Para wilkołaków popatrzyła po sobie.

- Debbie była... raptowna - dorzuciła po chwili Barbara, po czym zwróciła się do Sandry: - Pamiętasz, jak kiedyś, gdy jeszcze chodziła do liceum, zostaliśmy pozwani do sądu, bo wycisnęła mocny klej na szczotkę do włosów tamtej cheerleaderki? Tej, która spotykała się z jej byłym chłopakiem? Cała Debbie, co?

Sandra skinęła głową, ale nie mogła odpowiedzieć, bo nadal miała zaklejone taśmą usta. Łzy spłynęły jej po policzkach.

- Wciąż nie pamiętasz, gdzie ukryłeś ciało? - spytał Gordon Erica.

- Powiedziałbym, gdybym pamiętał - zapewnił go wampir, choć jego ton sugerował: „I tak mnie to nie obchodzi".

- To wy wynajęliście te dzieciaki, które napadły na nas w Shreveport - powiedział Quinn.

- Sandra - przyznał Gordon. - Nie wiedzieliśmy o tym, dopóki ich nie ugryzła. Obiecała im... - Potrząsnął głową. - Wysłała ich z zadaniem do Shreveport, ale chcieli wrócić po nagrodę. Nasze stado z Jackson zabiłoby ich obu, Missisipi bowiem nie dopuszcza istnienia ugryzionych wilkołaków. Zabiliby ich bez ostrzeżenia... Chłopcy uważali Sandrę za swoją stwórczynię. Stado się jej wyrzekło. Barbara trochę zajmuje się czarostwem, ale nie jest tak dobra, by zamknąć im usta. Kiedy się o wszystkim dowiedzieliśmy, zatrudniliśmy wilkołaka spoza stanu, by ich wyśledził. Nie zdołał ich powstrzymać, nie mógł też zapobiec ich aresztowaniu, więc, chcąc się ich pozbyć, musiał również dać się zatrzymać i zamknąć w tym samym areszcie. - Spojrzał na nas i stanowczo potrząsnął głową. - Przekupił Cala Myersa, który zamknął go z nimi w jednej celi... Oczywiście ukaraliśmy Sandrę za to wszystko.

- Ojej, zabraliście jej na tydzień telefon komórkowy? - Może mój ton był sarkastyczny, uważałam jednak, że mam do takiej reakcji prawo. Nawet chętni do współpracy, Peltowie byli raczej przerażającą rodzinką. - Oboje zostaliśmy ranni - mruknęłam, kiwając głową ku Quinnowi - a te nieszczęsne dzieciaki teraz nie żyją. Przez Sandrę.

- To nasza córka - jęknęła Barbara. - I sądziła, że mści się w ten sposób na mordercy siostry.

- A potem wynajęliście te wszystkie wilkołaki z drugiej furgonetki i te dwa, które teraz leżą na dziedzińcu przed domem. Czy oni umrą, Quinnie?

- Jeśli Peltowie nie zabiorą ich do swojego lekarza, obaj prawdopodobnie umrą. Na pewno nie mogą trafić do zwykłego szpitala... dla ludzi.

Tak, pazury Quinna bez wątpienia pozostawiały dość charakterystyczne znaki.

- Zrobicie to? - spytałam sceptycznie. - Zabierzecie Clete'a i George'a do wilkołaczego doktora?

Małżonkowie popatrzyli na siebie i wzruszyli ramionami.

- Obawialiśmy się, że zamierzacie nas zabić - zauważył Gordon. - Pozwolicie nam odejść wolno? Pod jakim warunkiem?

Nigdy przedtem nie spotkałam nikogo takiego jak Peltowie, toteż powoli coraz lepiej rozumiałam, skąd wzięła się urocza osobowość Debbie, nawet jeśli była ona jedynie dzieckiem adoptowanym.

- Pod warunkiem, że nigdy nie usłyszymy o was ponownie - odparłam. - Ani ja, ani Eric.

Quinn i Rasul słuchali w milczeniu.

- Sookie jest przyjaciółką stada ze Shreveport - wyjaśnił Quinn. - Jego członków bardzo wytrąciła z równowagi wiadomość, że ktoś ją zaatakował w ich mieście. A teraz wiemy, że właśnie wy ponosicie odpowiedzialność za tę napaść.

- Słyszeliśmy, że nowy przywódca nie przepada za panną Stackhouse.

W tonie Barbary wychwyciłam nutę pogardy. Odkąd kobieta przestała się bać o życie, nie ukrywała już nieprzyjemnego charakteru. Ech, lubiłam ich oboje bardziej, kiedy byli przerażeni.

- Może ten przywódca stada nie będzie pełnił swojego stanowiska zbyt długo, kto wie - odezwał się Quinn. W tych słowach była zawoalowana groźba. - A nawet jeśli utrzyma posadę, nie wolno mu będzie po prostu unieważnić ochrony stada wobec kogoś, komu zagwarantował ją jego poprzednik. W ten sposób stado straciłoby honor.

- Pomyślimy o zadośćuczynieniu dla stada ze Shreveport - mruknął ze znużeniem Gordon.

- To wy wysłaliście do Bon Temps Tanyę? - spytałam. Barbara wyglądała na dumną z siebie.

- To ja. Wiesz, że adoptowaliśmy naszą Debbie? Była lisołakiem.

Potwierdziłam kiwnięciem głowy. Eric popatrzył na mnie nieco zdziwiony. Nie sądziłam, by poznał Tanyę.

- Tanya należy do rodziny Debbie i pragnęła zrobić wszystko, co mogłoby pomóc. Uważała, że jeżeli przyjedzie do Bon Temps i zacznie pracować wraz z tobą, może zwierzysz jej się z czegoś. Ale powiedziała, że okazałaś się osobą zbyt podejrzliwą i odrzuciłaś jej ofertę przyjaźni. Sądzę, że może dłużej pozostać w Bon Temps. Podobno nadspodziewanie spodobał jej się właściciel baru.

Poczułam satysfakcję, że intuicyjnie nie zaufałam Tanyi. Zastanowiłam się, czy mam prawo opowiedzieć Samowi całą historię i ostrzec go. Koniecznie muszę to sobie potem przemyśleć.

- A człowiek, do którego należy ten dom? Słyszałam, że mężczyzna jęczy i stęka w kuchni.

- To dawny kolega Debbie, jeszcze z liceum - odparł Gordon. - Spytaliśmy, czy możemy skorzystać z jego domu dziś po południu. Zapłaciliśmy mu. Nikomu nic nie powie,

- A Gladiola? - spytałam.

Przypomniałam sobie spalone na moim podjeździe ciało, które wcześniej ktoś przeciął na dwoje. Nigdy nie zapomnę twarzy pana Cataliadesa ani rozpaczy Dianthy.

Wszyscy troje wpatrywali się we mnie w osłupieniu.

- Gladiola? Ten kwiat? Mieczyk? - spytała Barbara. Wydawała się autentycznie zakłopotana. - Nie jest nawet sezon na mieczyki.

Ślepy zaułek.

- Zgadzacie się, że wyrównaliśmy rachunki? - spytałam bez ogródek. - Ja skrzywdziłam was, wy mnie. Wystarczy?

Sandra pokręciła głową, ale rodzice ją zignorowali. Dzięki Bogu za taśmę klejącą. Gordon i Barbara znów na siebie zerknęli i równocześnie skinęli głowami.

- Zabiłaś Debbie - powiedział Gordon - ale wierzymy, że zrobiłaś to w obronie własnej. A nasza druga córka posunęła się zdecydowanie za daleko i wybrała przeciwko tobie metody sprzeczne z prawem... Wolałbym tego nie mówić, twierdzę jednak, że powinniśmy zostawić cię teraz w spokoju. - Sandra wydała w tym momencie szereg przedziwnych odgłosów. - Z tym zastrzeżeniem... - dodał. Jego rysy stały się teraz twarde jak skała. Wilkołak zmienił się w negocjatora. - Pod warunkiem, że ty dasz spokój Sandrze. I będziesz trzymała się z dala od stanu Missisipi.

- Zgoda - odrzekłam natychmiast. - Potraficie zapanować nad Sandrą i nakazać jej, by dotrzymała tej umowy?

Pytanie może nie było uprzejme, lecz wydało mi się ważne, więc musiałam je zadać. Sandrze bez wątpienia nie brakowało ani odwagi, ani energii, ani desperacji. Szczerze wątpiłam, czy Peltowie kiedykolwiek naprawdę potrafili kontrolować poczynania którejś z córek.

- Sandro - odezwał się Gordon do córki. W odpowiedzi błysnęła oczyma.

- Sandro, na tym polega prawo. Dajemy tej kobiecie słowo, a nasze słowo obowiązuje również ciebie. Jeśli mi się przeciwstawisz, rzucę ci wyzwanie w trakcie następnej pełni księżyca. Pokonam cię przed całym stadem.

Zarówno matka, jak i córka popatrzyły na niego zaszokowane. Sandra bardziej niż Barbara. Dziewczyna zmrużyła oczy i po długiej chwili pokiwała głową.

Miałam nadzieję, że Gordon będzie długo żył i do końca życia cieszył się dobrym zdrowiem. Jeśli zachoruje albo umrze, Sandra przestanie się czuć zobowiązana i zerwie umowę, byłam co do tego przekonana. Ale kiedy opuściłam ten mały dom i znalazłam się znów wśród bagien, pomyślałam, że istnieje naprawdę duża szansa, że już nigdy więcej nie zobaczę Peltów. I bardzo mi to odpowiadało.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI

Amelia przeszukiwała garderobę. Było tuż po zmroku następnego dnia. Nagle wieszaki przestały się przesuwać, a czarownica znieruchomiała.

- Chyba mam jedną! - zawołała z wyraźnym zaskoczeniem.

Na pojawienie się Amelii czekałam, siedząc na brzegu jej łóżka. Miałam za sobą przynajmniej dziesięć godzin snu i ostrożny prysznic. Opatrzyłam sobie rany i teraz czułam się o niebo lepiej. Amelia promieniała z dumy i szczęścia. Nie dość, że wyglądający na mormona czarownik Bob okazał się świetnym kochankiem, to w dodatku przerwali igraszki miłosne akurat w porę, dzięki czemu widzieli, jak wilkołaki porywają mnie i Quinna; wówczas zareagowali we właściwy sposób i zadzwonili do rezydencji wampirzej królowej zamiast na policję. Nie powiedziałam jej jeszcze, że Quinn i ja również dzwoniliśmy, ponieważ nie wiem, który telefon okazał się skuteczniejszy, a poza tym cieszył mnie widok tak szczęśliwej Amelii.

Wcale nie chciałam jechać na bal do królowej - do czasu gdy wróciłam do mieszkania Hadley z banku, gdzie byłam razem z panem Cataliadesem i zabrałam się znowu za pakowanie rzeczy kuzynki. Chowając puszkę z kawą do kartonu, usłyszałam osobliwy dźwięk i już po chwili wiedziałam, że jeśli chcę zapobiec nieszczęściu, muszę pojawić się na wiosennym przyjęciu u królowej, najważniejszej w roku imprezie istot nadnaturalnych. Spróbowałam skontaktować się z Andre w siedzibie królowej, niestety, obcy głos oznajmił mi, że Andre jest zajęty. Zadałam sobie pytanie, kto odebrał telefon. Może jeden z wampirów Petera Threadgilla?

- Tak, mam! - zawołała z garderoby Amelia. - Ale jest, hmm, dość śmiała. Byłam druhną na pewnym niezwykłym ślubie.

Wynurzyła się z szafy rozczochrana, ale jej oczy lśniły triumfalnie. Obracała wieszak z sukienką, abym mogła obejrzeć ją ze wszystkich stron. Sukienka była najwyraźniej do niego przypięta, okazała się bowiem tak skąpa, że w przeciwnym razie na pewno by się na nim nie utrzymała.

- Jezu - mruknęłam.

Sukienka uszyta głównie z żółtozielonego szyfonu, miała dekolt w kształcie „V" tak głęboki, że sięgał niemal talii. Górę przytrzymywał jeden wąski pasek wiązany na karku.

- To był ślub jakiejś gwiazdy filmowej - ciągnęła Amelia z miną sugerującą, że ma wiele wspomnień z tamtej ceremonii.

Jako że sukienka nie zakrywała także pleców, zastanawiałam się, jak to się dzieje, że hollywoodzkie kobietki nie noszą biustu na wierzchu. Przyklejają cycki dwustronną taśmą samoprzylepną? Stosują specjalny klej? Ponieważ nie widziałam Claudine od chwili, gdy zniknęła z dziedzińca przed rekonstrukcją ektoplazmatyczną, musiałam przyjąć, że wróciła do pracy i swego życia w Monroe. A właśnie teraz przydałaby mi się pomoc wróżki - musi przecież istnieć zaklęcie utrzymujące w miejscu sukienkę, nawet tak wydekoltowaną.

- Przynajmniej nie potrzebujesz pod nią specjalnego stanika - powiedziała Amelia. To była prawda; pod tą sukienką w ogóle nie dałoby się ukryć biustonosza! - I mam do niej buty - dodała. - O ile nosisz siódemkę.

- Bardzo ci dziękuję - bąknęłam, usiłując udawać zadowoloną i wdzięczną. - Pewnie nie potrafisz zrobić fryzury?

- Nie - odparła Amelia i przesunęła ręką po króciutkich włosach. - Ja swoje myję, czeszę i już. Ale mogę zadzwonić do Boba. - Jej oczy błysnęły. - Jest fryzjerem.

Starałam się nie wyglądać na zbytnio zdziwioną.

„W domu pogrzebowym?" - zapytałam siebie w myślach, ale jestem na tyle bystra, że zatrzymałam tę ripostę dla siebie. Bob naprawdę pod żadnym względem nie przypominał żadnego fryzjera, jakiego kiedykolwiek spotkałam.

Po paru godzinach byłam mniej więcej ubrana w sukienkę i miałam pełen makijaż.

Bob dobrze sobie poradził z moimi włosami, chociaż wiele razy kazał mi siedzieć nieruchomo, co mnie trochę denerwowało.

A Quinn na czas przyjechał autem. Kiedy Eric i Rasul podrzucili mnie pod dom około drugiej rano, Quinn wsiadł do samochodu i odjechał do miejsca, w którym się zatrzymał, chociaż zdążył cmoknąć mnie lekko w czoło, zanim wspięłam się na schody. Amelia wyszła ze swojego mieszkania bardzo szczęśliwa, że bezpiecznie wróciłam, a potem musiałam oddzwonić do Cataliadesa, który dopytywał się, czy wszystko w porządku, i chciał zabrać mnie do banku w celu zamknięcia spraw finansowych Hadley. Byłam wdzięczna, ponieważ wcześniej straciłam okazję jazdy z Everettem.

Gdy wróciłam z banku do apartamentu, znalazłam na sekretarce automatycznej Hadley wiadomość, z której wynikało, że królowa pragnie mnie widzieć dziś wieczorem na swoim przyjęciu w starym klasztorze.

- Nie chcę, żebyś wyjechała z miasta bez spotkania ze mną - zacytował jej słowa sekretarz królowej, człowiek, po czym poinformował mnie, że obowiązuje strój wieczorowy. A kiedy później odkryłam, że z pewnych względów rzeczywiście muszę wziąć udział w balu, w panice zbiegłam po schodach do mieszkania Amelii.

Na widok sukienki dostałam kolejnego ataku paniki. Miałam większy biust niż czarownica, a równocześnie byłam od niej nieco niższa, więc musiałam pamiętać, żeby się nie garbić i stać prosto, bo tylko wówczas sukienka zakrywała moje wdzięki.

- Ciekawość mnie wykończy - bąknął Quinn, jawnie łypiąc na moje piersi.

W smokingu wyglądał fantastycznie. Co do mnie, białe bandaże na nadgarstkach odznaczały się od opalonych przedramion niczym dziwne bransoletki. W rzeczywistości, jeden z bandaży szczególnie mnie uwierał i miałam straszną ochotę go zdjąć. Musiałam jednak zakryć ten przegub, w przeciwieństwie do ugryzienia na lewym ramieniu, które postanowiłam zostawić odkryte. Może wszyscy balowicze będą się gapić na moje piersi i mało kto zauważy, że połowę twarzy mam opuchniętą i posiniaczoną.

Po Quinnie oczywiście nie było widać, by cokolwiek mu się przytrafiło. Nie dość, że jego rany goiły się szybko, tak jak w przypadku większości zmiennokształtnych, to smoking zakrywał wiele obrażeń.

- Nie mów tak, bo poczuję się jeszcze bardziej zażenowana - poprosiłam. - Najchętniej wczołgałabym się z powrotem do łóżka i spała przez tydzień.

- Chętnie bym się do ciebie przyłączył, chociaż zdecydowanie skróciłbym czas snu - odparł Quinn szczerze. - Ale dla spokoju sumienia, omówmy najpierw wszystko. Nawiasem mówiąc, jestem ciekaw detali wyprawy do banku, a nie twojej sukienki. W kwestii sukienki powiem, że wyglądasz w niej pięknie. Gdybyś ją zdjęła, byłoby cudownie, ale jeśli w niej zostaniesz, też dobrze.

Odwróciłam wzrok, usiłując zapanować nad cisnącym mi się na usta uśmieszkiem.

- Wyprawa do banku... - Temat wydawał się bezpieczny. - No cóż, na koncie bankowym Hadley nie było zbyt dużo, ale nie spodziewałam się milionów. Kuzynki nie trzymały się pieniądze. W ogóle za bardzo nie grzeszyła rozumem... A w skrytce bankowej...

W skrytce bankowej Hadley znalazłam jej metrykę urodzenia, świadectwo zawarcia ślubu i orzeczenie rozwodu z datą sprzed ponad trzech lat (na obu widniało nazwisko tego samego mężczyzny, co zauważyłam z zadowoleniem) oraz zalaminowany egzemplarz nekrologu mojej ciotki.

Hadley wiedziała zatem, kiedy umarła jej matka, i najwyraźniej przywiązywała do tego faktu wagę, skoro zachowała wycinek z gazety. W kasetce znalazłam również zdjęcia z naszego wspólnego dzieciństwa: moja matka z siostrą; moja matka, Jason, ja i Hadley; moja babcia z mężem. Był tam też ładny naszyjnik z szafirami i brylantami (który zdaniem pana Cataliadesa stanowił prezent od królowej) oraz para pasujących kolczyków. A także inne rzeczy, o których zamierzałam pomyśleć później.

Niestety, bransoletki królowej nie było. Sądzę, że właśnie z jej powodu Cataliades chciał mi towarzyszyć do banku. Pewnie miał nadzieję, że Hadley tam ją ukryła, i aż się palił do przejrzenia kasetki, gdy ją wyjęłam z trezoru i postawiłam przed nim, aby mógł sam sprawdzić zawartość.

- Kiedy Cataliades odwiózł mnie z powrotem do mieszkania, było popołudnie - mówiłam do Quinna. - Wtedy skończyłam pakować przedmioty z kuchni.

Obserwowałam jego reakcję. Już nigdy nie uwierzę w bezstronność żadnego z moich znajomych. Przyłapałam się nawet na podejrzeniach, że poprzedniego dnia Quinn pomagał mi się pakować tylko dlatego, że czegoś szukał. Widząc jego absolutne opanowanie w tej chwili, uznałam jednak, że się pomyliłam.

- To dobrze - powiedział. - Wybacz, że nie mogłem cię dziś wesprzeć. Musiałem zamknąć kontrakty Jake'a w Special Events. A także zadzwonić do wspólników i powiadomić ich o wszystkim. I do dziewczyny Jake'a, gdyż on sam nie czuje się na siłach na kontakty z nią... nawet gdyby chciała go zobaczyć. Delikatnie rzecz ujmując, bo dziewczyna nie przepada za wampirami.

W chwili obecnej ja także za nimi nie przepadałam. Nie mogłam pojąć prawdziwego powodu, dla którego królowa chce mnie widzieć na swoim przyjęciu, ja jednak miałam, niestety, własny, by się tam pojawić. Quinn uśmiechnął się do mnie, a ja odwzajemniłam się tym samym, mając nadzieję, że wieczór nie będzie aż tak nieprzyjemny, jak się obawiałam. Musiałam przyznać, że trochę ciekawi mnie ta wielka wampirza impreza, że tak powiem... No i cieszyłam się, że mogę się wystroić po doświadczeniach na moczarach.

Podczas jazdy przynajmniej trzy razy zaczynałam rozmowę z Quinnem, jednak ilekroć dochodziłam do interesującej mnie kwestii... milkłam.

- Zbliżamy się - powiedział, kiedy dotarliśmy do jednej z najstarszych dzielnic Nowego Orleanu, Garden District.

Każdy z tutejszych domów, które stały na pięknych parcelach, kosztowałby o wiele więcej niż rezydencja Bellefleurów. Jechaliśmy wzdłuż tych cudownych budowli, aż znaleźliśmy się przed wysokim murem, który ciągnął się przez cały kwartał. Tu mieścił się odnowiony klasztor, w którym wampirza królowa organizowała przyjęcia.

Może na tyłach było inne wejście, dziś wieczorem jednak wszyscy wchodzili przez główne wrota. Bramy pilnowali najskuteczniejsi z wartowników, czyli wampiry. Zadałam sobie pytanie, czy Sophie - Anne Leclerq cierpi na paranoję, czy też jest po prostu osobą rozsądną i przewidującą. A może nie czuła się kochana (lub bezpieczna) w obranym na siedzibę mieście? Byłam pewna, że królowa także tutaj pomyślała o wszelkich możliwych zabezpieczeniach: kamerach, czujnikach ruchu na podczerwień, drutach kolczastych, może nawet psach stróżujących. Zapewnienie bezpieczeństwa było niezbędne w miejscu, gdzie elita wampirza od czasu do czasu bawi się w towarzystwie przedstawicieli elity ludzkiej. W dzisiejszym przyjęciu uczestniczyli jedynie nadnaturalni i był to pierwszy od nocy weselnej wielki bal wydany przez nowożeńców.

Trzy z wampirów królowej trwały na posterunku przy bramie, a towarzyszyły im trzy wampiry z Arkansas. Wszyscy nieumarli Petera Threadgilla nosili mundury, chociaż podejrzewałam, że król nazywa ich stroje liberiami. Zwykłe wampiry (a także wampirzyce) z Arkansas nosiły białe kostiumy, niebieskie koszule i czerwone kamizelki. Nie wiedziałam, czy król jest tak ogromnym amerykańskim patriotą, czy też wybrał te barwy, ponieważ znajdowały się nie tylko na fladze Stanów Zjednoczonych, lecz także na fladze stanu Arkansas. Jakkolwiek było, kostiumy jego „ludzi" prezentowały się tandetnie i obciachowo. Pokaz kiczu i bezguścia. Threadgill w swoim stroju wyglądał z kolei strasznie konserwatywnie. Może hołdował tradycji, o której nigdy nie słyszałam? Cholera, nie podobał mi się, ale co ja wiem, skoro kupuję większość ubrań w Wal - Marcie.

Quinn pokazał wizytówkę królowej wartownikom przy bramie, lecz i tak zadzwonili do głównej siedziby. Mój towarzysz rozglądał się niespokojnie i miałam nadzieję, że jego - tak jak i mnie - zdumiały przesadne środki bezpieczeństwa oraz fakt, że wampiry Threadgilla tak bardzo starają się odróżniać od stronników królowej. Myślałam intensywnie o tym, że królowa musiała przedstawić wampirom króla przyczynę, dla której weszła ze mną na górę, do mieszkania Hadley. Myślałam o obawie, z jaką spytała o bransoletkę. Myślałam o obecności przy głównym wejściu wampirów z dwóch obozów. Żadne z dwojga małżonków ani trochę nie ufało drugiemu w kwestiach bezpieczeństwa.

Odniosłam wrażenie, że strasznie długo czekaliśmy, zanim pozwolono nam przejść. Przez cały czas głównie milczeliśmy.

Teren był pięknie ukształtowany, doskonale utrzymany i dobrze oświetlony.

- Quinn, coś jest nie w porządku - zauważyłam. - Coś się tutaj dzieje. Myślisz, że zdołamy stąd wyjść?

Niestety, sprawdzały się moje najgorsze przeczucia. Quinn wyglądał na równie nieszczęśliwego jak ja.

- Nie pozwolą nam stąd wyjść - zgodził się ze mną. - Ale teraz musimy wjechać.

Przycisnęłam mocniej do piersi małą wieczorową torebkę, żałując, że nie mam w niej groźniejszych przedmiotów niż te kilka drobiazgów, czyli puder, szminka i tampony. Quinn wjechał ostrożnie po krętym podjeździe i podjechał przed klasztor.

- Co robiłaś dziś poza przygotowaniami na bal? - spytał.

- Zadzwoniłam w wiele miejsc - odparłam. - Trochę mnie to kosztowało.

- Dzwoniłaś? Do kogo?

- Obdzwoniłam wszystkie stacje benzynowe z Nowego Orleanu do Bon Temps.

Odwrócił się do mnie, ale w tym momencie wskazałam przed siebie i Quinn musiał zahamować.

Przez drogę dojazdową właśnie spokojnym krokiem przeszedł lew.

- Hmm, Quinn, co to? Zwierzę czy zmiennokształtny? Z każdą minutą rosła moja irytacja.

- Zwierzę - odrzekł Quinn.

Starałam się nie myśleć o psach, które być może biegały po terenie. Miałam nadzieję, że mur wszędzie jest dostatecznie wysoki i lew nie ucieknie.

Zaparkowaliśmy przed dawnym klasztorem, wielkim dwupiętrowym budynkiem. Nie był ładny, prawdopodobnie jego twórcy chodziło wyłącznie o funkcjonalność, toteż w efekcie wyszedł mu gmach kompletnie pozbawiony stylu. W środku fasady znajdowały się jedne małe drzwi oraz regularnie rozmieszczone niewielkie okna. Pomyślałam znowu, że taką budowlę stosunkowo łatwo bronić.

Przed małymi drzwiami stała kolejna szóstka wampirów. Trzy z nich miały na sobie eleganckie, choć niezbyt im pasujące stroje (pewnie były to wampiry luizjańskie), pozostałe trzy, te z Arkansas, nosiły ubrania jaskrawe, wręcz krzykliwe.

- Jezu, co za koszmar - mruknęłam.

- Ale przynajmniej są widoczne, nawet w ciemnościach - odparł Quinn.

Wyglądał, jak gdyby bardzo intensywnie myślał o czymś niezwykle ważnym.

- Jasne - przyznałam. - Czyż nie o to chodzi? Więc oni natychmiast... Och. - Zastanowiłam się, co chcę powiedzieć. - No tak - rzuciłam. - Nikt nie wkłada niczego takiego dobrowolnie, ani celowo, ani przypadkowo.

W żadnych okolicznościach. No, chyba że naprawdę ważna jest przynależność do grupy.

- Możliwe, że Peter Threadgill nie jest zbyt wierny Sophie - Anne - zauważył Quinn.

Zaśmiałam się głośno, akurat gdy dwa wampiry luizjańskie otworzyły drzwiczki naszego samochodu. Zrobiły to równocześnie, ruchem tak skoordynowanym, że bez wątpienia długo go ćwiczyły. Melanie, wampirza strażniczka, którą spotkałam w siedzibie królowej w centrum miasta, chwyciła moją wyciągniętą rękę i pomogła mi wysiąść. Uśmiechnęła się do mnie. Wyglądała o wiele lepiej bez przytłaczającego munduru SWAT. Dziś była ubrana w ładną żółtą sukienkę i buty na niskim obcasie. Nie miała też hełmu, toteż zauważyłam, że włosy ma krótkie, mocno kręcone, w jasnym kasztanowym odcieniu.

Kiedy przechodziłam, zrobiła głęboki, dramatyczny wdech i na jej twarzy pojawił się wyraz zachwytu.

- Och, zapach wróżki! - zawołała. - Kiedy go czuję, moje serce śpiewa!

Pacnęłam ją swawolnie dłonią. Gdybym nazwała swoją reakcję zaskoczeniem, byłoby to straszliwe niedopowiedzenie. Wampiry raczej nie słyną z poczucia humoru.

- Ładna sukienka - pochwalił mnie Rasul. - Dość śmiała, co?

- Dla mnie żadna nie byłaby dość śmiała - wtrącił Chester. - Wyglądasz naprawdę apetycznie.

Pomyślałam, że nie może być zbiegiem okoliczności fakt, że wejścia do klasztoru pilnują te same trzy wampiry, które spotkałam w głównej siedzibie królowej. Nie potrafiłam jednak odgadnąć powodów takiego wyboru.

Trzy wampiry z Arkansas milczały, obrzucając nas oboje zimnymi spojrzeniami. Były najwyraźniej w nastroju odmiennym niż ich zrelaksowani, uśmiechnięci towarzysze z Luizjany.

Tak, bez wątpienia coś tu było nie w porządku. Ale wampiry miały świetny wzrok i słuch, a one widocznie niczego nie podejrzewały.

Quinn wziął mnie pod ramię. Weszliśmy do długiego korytarza, który ciągnął się chyba przez całą długość budynku. Wampirzyca z ekipy Threadgilla stała przy drzwiach prowadzących do pomieszczenia, które najprawdopodobniej służyło jako coś w rodzaju recepcji hotelowej.

- Mogę sprawdzić pani torebkę? - spytała, wyraźnie niezbyt zadowolona z degradacji do kogoś w rodzaju szatniarki czy celniczki.

- Nie, dzięki - odburknęłam, choć miałam wrażenie, że wampirzyca zaraz wyrwie mi torebkę z ręki.

- Mogę ją przeszukać? - uściśliła. - Szukamy broni. Wpatrywałam się w nią twardo, co zwykle jest ryzykowne w kontaktach z wampirami.

- Oczywiście, że nie! Nie mam broni.

- Sookie - wtrącił się Quinn, panując nad zdenerwowaniem. - Musisz się zgodzić, by zajrzała do twojej torebki. Taka jest procedura.

Przeszyłam go przepełnionym wściekłością spojrzeniem.

- Mogłeś mnie uprzedzić - wytknęłam.

Wartowniczka przy drzwiach - smukła młoda wampirzyca, której figurę podkreślały obcisłe białe spodnie - wzięła moją torebkę z triumfalną miną. Wysypała zawartość na tacę, toteż niektóre przedmioty zagrzechotały w zetknięciu z metalową powierzchnią. Wypadły puder, szminka, maleńka tubka kleju, chusteczka do nosa, dziesięciodolarowy banknot i zafoliowany tampon w sztywnym plastikowym pojemniczku.

Quinn nie zaczerwienił się, a jednak dyskretnie spojrzał w dal. Wampirzyca, która umarła na długo, zanim kobiety zaczęły nosić tampony w torebkach, spytała mnie o jego przeznaczenie, a kiedy wyjaśniłam, skinęła głową. Zapakowała moją torebkę i wręczyła mi ją, wskazując gestem, że powinniśmy pójść dalej korytarzem. Zanim opuściliśmy pomieszczenie, zdążyła się już odwrócić do osób, które stały za nami, czyli wilkołaczej pary po sześćdziesiątce.

- Co zamierzasz? - spytał Quinn szeptem, gdy nieco się oddaliliśmy.

- Czy będą nas jeszcze sprawdzać? - spytałam głosem równie ściszonym jak jego.

- Nie wiem. Nie widzę przed nami żadnego stanowiska.

- Muszę coś zrobić - powiedziałam. - Poczekaj, a ja tymczasem poszukam najbliższej toalety.

Spojrzałam na niego znacząco i ucisnęłam jego ramię, usiłując mu przekazać, że za kilka minut wszystko będzie dobrze, i miałam autentyczną nadzieję, że to prawda. Quinn był wyraźnie niezadowolony, niemniej jednak poczekał przed damską toaletą (Bóg jeden wie, co znajdowało się tam wcześniej, skoro budynek był klasztorem męskim), podczas gdy ja skryłam się pośpiesznie w jednej z kabin i zrobiłam to, co musiałam. Wychodząc, wyrzuciłam pojemniczek po tamponie do małego kosza w kabinie i zabandażowałam ponownie nadgarstek. Torebkę miałam teraz trochę cięższą.

Drzwi na końcu korytarza prowadziły do ogromnej sali, która niegdyś zapewne stanowiła refektarz mnichów. Chociaż ściany pomieszczenia były kamienne, a dach wspierały wielkie filary (trzy po lewej i trzy po prawej stronie), resztę wystroju znacznie uwspółcześniono. Środek sali stanowił drewniany parkiet taneczny. Mieściła się tam również estrada dla muzyków, a obok stolik z napojami i jedzeniem oraz - na końcu pomieszczenia - jeszcze jedno podwyższenie, dla pary królewskiej.

Pod ścianami znajdowały się krzesła ustawione po kilka obok siebie. Całą salę pomalowano na biało - niebiesko, w barwach Luizjany. Na jednej ze ścian dostrzegłam malowidła przedstawiające scenki charakterystyczne dla stanu: mokradła (na ten widok aż się wzdrygnęłam), migawki z Bourbon Street, oranie pola, cięcie drewna, rybak podnoszący sieć w Zatoce Meksykańskiej. Pomyślałam, że wszystkie te sceny przedstawiają ludzi, i zastanowiłam się, dlaczego je wybrano. Potem odwróciłam się i spojrzałam na ścianę otaczającą drzwi, przez które właśnie weszłam, a wtedy zobaczyłam wampirzą stronę życia w Luizjanie: grupa szczęśliwych wampirzych muzyków ze skrzypcami pod brodami, wampirzy funkcjonariusz policji patrolujący dzielnicę French Quarter, wampirzy przewodnik oprowadzający turystów po jednym z nowoorleańskich cmentarzy. Nie dostrzegłam malunku przedstawiającego wampiry wysysające istoty ludzkie, właściwie na żadnym wampiry nic nie piły. Typowy unik marketingowy. Ciekawe, czy kogoś udało im się oszukać. A przecież wystarczy usiąść przy stole z wampirami i natychmiast przypominamy sobie, jak odmiennymi są istotami, prawda?

No cóż, nie po to przyszłam.. Rozejrzałam się, szukając królowej, i w końcu ją zobaczyłam. Stała obok męża, ubrana w jedwabną sukienkę w odcieniu oranżu, z długimi rękawami, i wyglądała bajecznie. Długie rękawy może wyglądały nieco dziwnie w tak ciepły wieczór, ale wampiry nie zauważają takich szczegółów. Peter Threadgill miał na sobie smoking i prezentował się równie imponująco. Za nim tkwiła Jade Flower - z mieczem na plecach, mimo że była ubrana w czerwoną suknię obszytą cekinami (w której, nawiasem mówiąc, wyglądała okropnie). Andre, także w pełni uzbrojony, zajmował swoje stanowisko za królową. Sigebert i Wybert na pewno nie byli daleko. I rzeczywiście, dostrzegłam ich po obu stronach drzwi, które - jak założyłam - prowadziły do prywatnych apartamentów królowej. Obaj bracia wyraźnie czuli się nieswojo w smokingach i skojarzyli mi się z niedźwiedziami, którym ktoś kazał nosić buty.

W pomieszczeniu był także Bill. Mignął mi w dalszym rogu naprzeciwko królowej i aż zadrżałam z odrazy.

- Masz zbyt wiele tajemnic - poskarżył się Quinn, gdy podążył za moim spojrzeniem.

- Chętnie opowiem ci niedługo kilka z nich - obiecałam, a potem stanęliśmy na końcu kolejki. - Kiedy dotrzemy do pary królewskiej, idź przede mną. Zamienię słówko z królową, a ty tymczasem spróbuj zająć czymś króla, dobrze? Później wszystko ci wyjaśnię.

Najpierw jednak podeszliśmy do pana Cataliadesa. Pomyślałam, że jest chyba kimś w rodzaju sekretarza stanu królowej. A może stosowniejsze byłoby określenie „minister sprawiedliwości"?

- Dobrze znów pana widzieć, panie Cataliades - zagaiłam. - Mam dla pana niespodziankę.

- Może będziesz musiała się wstrzymać - odparł z wymuszoną serdecznością. - Królowa ma zatańczyć pierwszy taniec z nowym królem. My wszyscy tutaj nie możemy się wprost doczekać, aż zobaczymy, jaki dał jej prezent.

Rozejrzałam się, ale nigdzie nie zauważyłam Dianthy.

- Jak się miewa pańska bratanica? - spytałam.

- Moja jedyna bratanica - poprawił mnie ponuro. - Jest w domu z matką.

- To marnie - mruknęłam. - Powinna być tutaj dziś wieczorem.

Wpatrywał się we mnie bez słowa. Wyglądał na lekko zainteresowanego.

- Naprawdę? - spytał.

- Słyszałam, że ktoś stąd zatrzymał się na stacji benzynowej, aby zatankować. Było to jakiś tydzień temu w środę, a kobieta jechała do Bon Temps - kontynuowałam. - Kobieta z długim mieczem. Pozwoli pan, że włożę mu coś do kieszeni. Nie potrzebuję już tego.

Kiedy odeszłam od niego i znalazłam się oko w oko z królową, położyłam dłoń nad rannym przegubem drugiej ręki. Nie miałam już bandaża.

Wyciągnęłam prawą rękę, więc królowa również musiała wyciągnąć dłoń. Liczyłam na to, że wyświadczy mi tę uprzejmość i dopasuje się do ludzkich zwyczajów, gdyż wampiry nie ściskają sobie rąk. Gdy rzeczywiście wyciągnęła rękę, poczułam ulgę. Quinn minął królową i podszedł do króla.

- Wasza Wysokość - powiedział - jestem pewien, że mnie pamiętasz. Koordynowałem twój ślub i wesele. Czy kwiaty były dokładnie takie, jak chciałeś?

Nieco zaskoczony Peter Threadgill spojrzał na Quinna, a Jade Flower patrzyła tam, gdzie jej król.

Bardzo starałam się działać szybko, lecz nie nerwowo. Zacisnęłam lewą rękę wraz z tym, co w niej trzymałam na nadgarstku królowej. Sophie - Anne nie wzdrygnęła się i chyba zrozumiała, co robię. Spojrzała na przegub, a gdy zobaczyła, co na nim zacisnęłam, zamknęła z ulgą oczy.

- Tak, moja droga, dobrze wspominam nasze urocze spotkanie - oznajmiła niedbale. - Andre podobało się u ciebie tak bardzo jak mnie.

Zerknęła za siebie przez ramię, a Andre zrozumiał aluzję i pochylił w moją stronę głowę, zapewne w uznaniu dla moich talentów łóżkowych. Tak bardzo cieszył mnie fakt, że moja gehenna się kończy, że uśmiechnęłam się do niego promiennie, a on popatrzył na mnie lekko rozbawiony. Królowa nieznacznie uniosła rękę i dała mu znak, by podszedł, a wtedy jej rękaw opadł, ujawniając przegub. I nagle Andre uśmiechnął się równie szeroko jak ja. Jade Flower dostrzegła ruch Andre i powiodła za jego wzrokiem. Otworzyła szeroko oczy, ale się nie uśmiechała. Wręcz przeciwnie, była wściekła. A pan Cataliades patrzył na miecz na jej plecach z miną całkowicie pozbawioną wyrazu.

Nagle Quinn został odprawiony i teraz przyszła moja kolej na złożenie hołdu Teterowi Threadgillowi, królowi Arkansas.

- Słyszałem, że miałaś wczoraj przygodę na bagnach - zauważył głosem chłodnym i obojętnym.

- Tak, sir. Ale wszystko już się wyjaśniło - odparłam.

- Dobrze, że przyszłaś - ciągnął. - Teraz, kiedy zakończyłaś sprawy związane ze spadkiem po kuzynce, zapewne wrócisz do swojego domu?

- O tak, najszybciej jak mogę - przyznałam.

To była absolutna prawda. Pojadę do domu, pod warunkiem, że zdołam przetrwać dzisiejszy wieczór, w tym bowiem momencie szanse na to nie były zbyt duże. Liczyłam się z niebezpieczeństwem, biorąc pod uwagę otoczenie. W sali przebywało przynajmniej dwadzieścia wampirów w jaskrawych strojach z Arkansas i mniej więcej tyle samo osób liczyła ochrona królowej.

Odsunęłam się od króla, a moje miejsce zajęła para wilkołaków, którzy weszli za nami. Zauważyłam, że wilkołak jest luizjańskim gubernatorem porucznikiem, i miałam nadzieję, że posiada dobrą polisę ubezpieczenia na życie.

- Co? - spytał Quinn.

Poprowadziłam go do miejsca przy ścianie i łagodnie go popychałam, aż oparł się o nią plecami. Chciałam stanąć tyłem do wszystkich zgromadzonych, aby nikt nie mógł odczytać z ust tego, co powiem.

- Wiedziałeś, że królowej zginęła bransoletka? - spytałam.

Pokręcił głową.

- Jedna z brylantowych, które król dał jej w ramach prezentu ślubnego? - spytał i pochylił głowę, by zmylić potencjalnych obserwatorów.

- Tak, zaginęła - ciągnęłam. - Po śmierci Hadley.

- Gdyby król wiedział, że królowa nie ma podarku i gdyby zmusił ją do wyznania, że podarowała bransoletkę kochance, miałby podstawy do rozwodu.

- Co by zyskał?

- Co by zyskał?! Zawarli małżeństwo hierarchiczne, obwarowane licznymi zastrzeżeniami. Wydaje mi się, że tekst intercyzy liczył dobre trzydzieści stron.

Teraz rozumiałam dużo więcej.

Pięknie ubrana w szarozieloną suknię z lśniącymi srebrnymi kwiatkami wampirzyca podniosła rękę, chcąc przyciągnąć uwagę tłumu. Zebrani milkli stopniowo.

- Sophie - Anne i Peter witają państwa na pierwszym wspólnie wydanym balu - powiedziała, a głos miała tak melodyjny i aksamitny, że chciało się jej słuchać godzinami. Na pewno wygrałaby każdy konkurs w tej kategorii. - Sophie - Anne i Peter mają nadzieję, że spędzicie cudowny wieczór na tańcach, jedzeniu i piciu. Na początek nasi gospodarze zatańczą walca.

Pomyślałam, że Peter Threadgill mimo efekciarskiego wyglądu lepiej pasowałby do tańca w cztery pary, ale z taką żoną jak Sophie - Anne mógł tańczyć walca albo nic. Pośpiesznie podszedł do królowej, lecz zanim wyciągnął do niej ręce, polecił donośnym głosem:

- Kochanie, pokaż wszystkim bransoletki.

Sophie - Anne uśmiechnęła się do tłumu i uniosła ręce, a gdy rękawy się zsunęły, zaprezentowała gościom identyczne bransoletki na przegubach. W światłach żyrandola oślepiająco błysnęły dwa olbrzymie brylanty.

Na moment Peter Threadgill znieruchomiał, jak gdyby Mister Freeze potraktował go bronią zamrażającą. Wreszcie ruszył do przodu i chwycił jedną dłoń żony w obie swoje. Przez chwilę gapił się na bransoletkę, a później wziął drugą rękę królowej. Drugie cacko również zdało jego milczący test.

- Piękne - powiedział. Jeśli zebrani zauważyli, że wysunął przy tym kły, na pewno pomyśleli, że po prostu podniecił go widok ślicznej żony. - Nosisz je obie.

- Oczywiście - odparła Sophie - Anne. - Mój drogi.

Jej uśmiech był tak samo szczery jak jego.

Ruszyli na parkiet, chociaż coś w ruchach króla jawnie sugerowało, że ledwie nad sobą panuje. Peter miał wspaniały plan, a ja weszłam mu w paradę i wszystko zepsułam... Ale, ale, na szczęście Threadgill nie wiedział o moim udziale w sprawie. Wiedział jedynie, że Sophie - Anne zdołała jakimś sposobem odzyskać bransoletkę i uratować honor, a on w żaden sposób nie potrafi teraz usprawiedliwić planowanego spisku. Musiał dać za wygraną. Niedługo zapewne zacznie knuć, jak inaczej zmusić królową do błędu, ale wówczas ja przynajmniej będę z dala od jego machinacji.

Quinn i ja poszliśmy do stolika z napojami i przekąskami, który stał przy południowej ścianie wielkiej sali, obok jednego z grubych filarów. Byli tam służący z nożami do krojenia mięsa, którzy odcinali plastry szynki lub pieczeni wołowej. Do mięsiwa podawano bułki drożdżowe. Wszystko pachniało doskonale, byłam jednak strasznie zdenerwowana i nie mogłam nawet myśleć o jedzeniu. Quinn przyniósł mi z baru szklankę piwa imbirowego.

Wpatrywałam się w tańczącą parę i czekałam, aż sufit spadnie nam na głowy.

- Czyż nie wyglądają razem rozkosznie? - spytała mnie dobrze ubrana kobieta o siwych włosach.

Zdałam sobie sprawę, że to właśnie ona weszła do pomieszczenia za nami.

- Tak, rzeczywiście - zgodziłam się.

- Jestem Genevieve Thrash - przedstawiła się. - A to mój mąż, David.

- Miło mi was poznać - odparłam. - Jestem Sookie Stackhouse, a to mój przyjaciel, John Quinn.

Quinn wyglądał na zaskoczonego. Zastanawiałam się, czy rzeczywiście takie nosi imię.

Dwaj mężczyźni, tygrysołak i wilkołak, uścisnęli sobie ręce, tymczasem ja i Genevieve obserwowałyśmy nadal tańczącą parę.

- Masz bardzo ładną sukienkę - powiedziała Genevieve. Czułam, że mówi szczerze. - Tylko osóbka o młodym ciele może taką włożyć.

- Doceniam komplement - odrzekłam. - Widać, niestety, trochę więcej ciała, niż zwykle pokazuję, ale dzięki pani pochwale czuję się o wiele lepiej.

- Wiem, że podoba się pani swojemu przyjacielowi - dodała. - A także młodemu mężczyźnie, który stoi o tam.

Kiwnęła leciutko głową, a ja zerknęłam w kierunku, który wskazywała. Bill! Wyglądał bardzo dobrze w smokingu, ale na sam jego widok całe ciało zadrgało mi z bólu.

- Zdaje mi się, że pani mąż jest gubernatorem porucznikiem? - zauważyłam.

- Ma pani absolutną rację.

- I jak to jest być żoną kogoś takiego? - spytałam.

Opowiedziała mi kilka zabawnych dykteryjek o ludziach, których poznała, towarzysząc Davidowi w karierze politycznej.

- A czym zajmuje się pani młody przyjaciel? - zapytała z tym gorącym zainteresowaniem, które zapewne bardzo pomagało jej mężowi w kolejnych awansach.

- Zajmuje się organizacją przyjęć - odrzekłam po chwili wahania.

- Jakie to ciekawe - stwierdziła Genevieve. - I ty, moja droga, masz pracę?

- O tak, proszę pani - odparłam. - Jestem kelnerką. Odpowiedź mogła trochę zdziwić żonę polityka, ale kobieta uśmiechnęła się do mnie.

- Jesteś pierwszą kelnerką, jaką kiedykolwiek spotkałam - przyznała mi się wesoło.

- A pani jest pierwszą gubernatorową porucznikową, jaką kiedykolwiek spotkałam - oznajmiłam. Cholera, teraz kiedy poznałam i polubiłam Genevieve, natychmiast poczułam się odpowiedzialna za jej los. Quinn i David po prostu gawędzili, sądzę, że o łowieniu ryb. - Pani Thrash - podjęłam - wiem, że jest pani wilkołaczycą, co oznacza, że jest pani osobą bardzo twardą, zamierzam jednak udzielić pani pewnej rady. - Popatrzyła na mnie w sposób zdradzający lekkie zdumienie. - To rada na wagę złota, proszę mi wierzyć - dorzuciłam.

Zmarszczyła czoło.

- W porządku - odparła powoli. - Słucham cię.

- Coś bardzo złego zdarzy się tutaj w ciągu następnej godziny lub dwóch. Będzie to coś tak strasznego, że prawdopodobnie wiele osób straci życie. Może pani oczywiście zostać i bawić się dalej, ale jeśli coś się stanie, na pewno zada sobie pani pytanie, dlaczego mnie nie posłuchała. Albo może pani wyjść, udając gorsze samopoczucie, i w ten sposób uniknąć nieszczęścia.

Patrzyła na mnie bacznie. Wiedziałam, że zastanawia się, czy potraktować mnie poważnie. Nie wyglądałam jej na wariatkę ani prowokatorkę. Wydawałam się normalną, atrakcyjną młodą kobietą, która przyszła na przyjęcie z diabelnie przystojnym facetem.

- Grozisz mi? - upewniła się.

- Nie, proszę pani. Próbuję tylko panią uratować.

- Zatańczymy najpierw jeden taniec - powiedziała Genevieve Thrash, podejmując decyzję. - David, kochanie, zakręćmy się na parkiecie, a potem musimy przeprosić gospodarzy i wyjść. Mam najgorszą migrenę, jaka kiedykolwiek mi się przydarzyła.

Jej mąż uprzejmie przerwał rozmowę z Quinnem, zabrał żonę na parkiet, gdzie zaczęli tańczyć walca wraz z wampirzą parą. Król i królowa poczuli wyraźną ulgę, że mają towarzystwo.

Zaczynałam się odprężać, ale spojrzenie Quinna przypomniało mi, że w tym stroju muszę stać wyprostowana jak struna.

- Uwielbiam tę sukienkę - powiedział. - Zatańczymy?

- Umiesz tańczyć walca? - spytałam, mając nadzieję, że nie rozdziawiam głupio ust.

- Tak - przyznał.

Nie spytał, czy ja potrafię tańczyć ten taniec. Nie umiem wprawdzie śpiewać, lecz tańczyć potrafię, wręcz uwielbiam. Nigdy nie tańczyłam walca, ale przyznam, że od dłuższej chwili z przejęciem obserwowałam kroki królowej, więc wyobraziłam sobie, że jakoś dam radę.

Cudownie się czułam, gdy Quinn mnie objął i z gracją prowadził po parkiecie. Na moment zapomniałam naprawdę o wszystkim i tylko z przyjemnością patrzyłam na niego, czując się wspaniale, tak jak czuje się dziewczyna, tańcząc z mężczyzną, z którym zamierza się kochać - prędzej czy później. Palce Quinna muskały moje nagie plecy, a mnie chodziły po nich ciarki.

- Prędzej czy później - oświadczył jakby czytał mi w myślach - znajdziemy się w jakimś pokoju z łóżkiem, za to bez telefonów. I zamkniemy drzwi na klucz.

Uśmiechnęłam się do niego. Kątem oka widziałam, jak państwo Thrash wymykają się z sali. Miałam nadzieję, że ktoś przyprowadzi ich samochód.

I było to ostatnie sensowne stwierdzenie, jakie przemknęło mi przez myśl.

Obok ramienia Quinna dostrzegłam nagle oderwaną od ciała głowę. Poruszała się zbyt szybko, bym mogła ustalić, do kogo należy, a jednak wyglądała znajomo. Sekundę później głowa poleciała dalej, pozostawiając za sobą krwawy ślad.

Wydałam dziwny odgłos. Nie był to krzyk ani dźwięk gwałtownego wdechu; bardziej coś w rodzaju „Iiiip".

Quinn zatrzymał się gwałtownie, chociaż muzyka grała jeszcze przez długi moment. Rozejrzał się, próbując ocenić, co się dzieje, i jak powinniśmy zareagować, aby przeżyć. Sądziłam wcześniej, że jeden taniec nam nie zaszkodzi, ale teraz wiedziałam, że trzeba było wyjść wraz z parą wilkołaków. Quinn pociągnął mnie w bok, do ściany sali balowej.

- Trzymaj się blisko ściany - powiedział. Wiedzieliśmy skąd nadchodzi zagrożenie: to dobrze.

Niestety, ktoś do nas strzelał i musieliśmy się rozdzielić.

Słyszałam wrzaski i widziałam zamieszanie. Krzyczały wszystkie wilkołaki i inni nadnaturalni zaproszeni na przyjęcie, a biegały przeważnie wampiry, które szukały wśród chaosu sojuszników. Teraz przydały się okropne stroje zwolenników króla. Natychmiast wiadomo było, kto należy do świty Petera. Jego wampiry były też oczywiście łatwym celem dla wszystkich, którzy akurat nie przepadali za królem i jego pachołkami.

Szczupły czarnoskóry wampir z dredami i z mieczem w dłoni wyskoczył z pozoru znikąd. Jego ostrze było zakrwawione i pomyślałam, że to właśnie on odciął nieszczęśnikowi głowę, którą widziałam. Wampir miał na sobie ten paskudny garnitur i na pewno wolałabym drania uniknąć. Jeśli mam tu jakichś sprzymierzeńców, to na pewno nie wśród osób pracujących dla Petera Threadgilla. Ukryłam się za jednym z filarów wspierających sufit na zachodnim końcu refektarza i próbowałam wymyślić najbezpieczniejszą drogę ucieczki z sali, kiedy nadepnęłam na coś, co przesunęło się pod moją stopą. Spojrzałam w dół i zobaczyłam głowę. Należała do Wyberta. Przez ułamek sekundy zastanawiałam się, czy poruszy się lub przemówi, wiedziałam jednak, że ścięcie głowy jest nieodwracalne dla wszystkich istot.

- Och - jęknęłam, lecz postanowiłam wziąć się w garść, o ile nie chciałam skończyć jak Wybert.

W całym pomieszczeniu toczyły się walki. Nie widziałam incydentu, który je wywołał, ale niezależnie od niego, z jakiegoś powodu czarnoskóry wampir zaatakował Wyberta i ściął mu głowę. Chociaż Wybert należał do ochrony królowej, a wampir z dredami był jednym ze strażników Petera, ścięcie głowy wydało mi się dość okrutne.

Królowa i Andre stali plecami do siebie pośrodku parkietu. Andre w jednym ręku trzymał pistolet, a w drugim sztylet, natomiast królowa zdążyła wziąć z bufetu nóż do krojenia mięsa. Tych dwoje otaczał krąg wampirów w białych płaszczach, a kiedy pierwszy krąg upadł, kolejni żołnierze zajęli miejsca tamtych. Z tym obrazem skojarzył mi się bój na śmierć i życie Custera, tyle że zamiast na Custera patrzyłam na wampirzą królową. Podobnie oblegany był stojący na estradzie Sigebert, a orkiestra złożona zarówno z wilkołaków i zmiennokształtnych, jak i wampirów, rozpadła się na grupki - niektórzy dołączyli do walki, podczas gdy inni próbowali po prostu umknąć z pola bitwy. Ci, którzy z całych sił starali się uciec, tłoczyli się przy drzwiach prowadzących do długiego korytarza. Efektem był straszliwy zator.

Króla osaczyła trójka moich przyjaciół: Rasul, Chester i Melanie. Byłam pewna, że znajdę za jego plecami Jade Flower, ale kobieta musiała się mierzyć z własnymi problemami, co odnotowałam z przyjemnością. Pan Cataliades starał się... hmm, wyglądało na to, że zamierza ją... czymś dotknąć. Jade odpierała jego ataki wielkim mieczem, tym, którym wcześniej niewątpliwie przecięła na pół ciało nieszczęsnej Gladioli. Żadne z nich nie zamierzało ustąpić.

W tym właśnie momencie ktoś mnie powalił na podłogę na obie łopatki i na dobrą minutę straciłam oddech. Zaczęłam tłuc pięściami na oślep, napastnik jednak szybko chwycił moją rękę i przycisnął całym ciałem do podłogi.

- Mam cię - powiedział Eric.

- Co robisz, do diabła?

- Chronię cię - wyjaśnił.

Uśmiechał się, zadowolony z bitwy, a jego niebieskie oczy błyszczały jak szafiry. Eric uwielbiał awantury.

- Nie widzę, żeby ktoś mnie atakował - mruknęłam. - Wydaje się mi za to, że królowa bardziej cię potrzebuje niż ja. Ale doceniam twoją chęć pomocy.

Dając się ponieść fali rozgorączkowania, Eric pocałował mnie długo i mocno, a potem podniósł głowę Wyberta.

- Wampirze zabawy - powiedział wesoło i rzucił odrażającymi ludzkimi resztkami w czarnoskórego wampira z taką precyzją i siłą, że wybił mu miecz z ręki.

W mgnieniu oka Eric wykonał skok, złapał miecz i ciachnął nim czarnoskórego jednym śmiercionośnym ruchem. Z wojennym okrzykiem, niesłyszanym od tysiąca lat, natarł na otaczający królową i Andre krąg z okrucieństwem i pasją, która na swój sposób była niemal piękna.

Jakiś zmiennokształtny, szukając innej drogi wyjścia z sali, wpadł na mnie z takim impetem, że o mało nie wypchnął mnie z mojego stosunkowo bezpiecznego schronienia. Nagle między mną i filarem pojawiło się wiele osób, blokując mi drogę. Cholera! Widziałam drzwi, których wcześniej strzegli Wybert z bratem - znajdowały się po drugiej stronie sali, ale było to jedyne puste wyjście. Uznałam, że każda droga ucieczki stąd jest dobra. Kierując się ku drzwiom, ruszyłam wzdłuż ściany, ponieważ nie chciałam wychodzić na otwarty teren, gdzie było niebezpiecznie.

Jeden z osobników w białym płaszczu wyskoczył przede mnie.

- Kazano mi cię znaleźć! - ryknął.

Był młodym wampirem. Widziałam od razu. Znał udogodnienia nowoczesności i chętnie z nich skorzystał: dzięki aparacikowi miał równiutkie zęby, był wysoki, postawny, dobrze odżywiony, o grubokościstej, krzepkiej sylwetce.

- Patrz! - powiedziałam, pociągnęłam w dół górę sukienki i pokazałam mu dekolt.

Zerknął, niech go Bóg błogosławi, a wtedy kopnęłam go w jądra tak mocno, że o mało nie wyszły mu tyłem. Każdy mężczyzna po takim ciosie padnie na podłogę - żywy czy nieumarły. Ten wampir również nie był wyjątkiem. Obiegłam go pośpiesznie i dotarłam do wschodniej ściany, tej z pożądanymi przeze mnie drzwiami.

Został mi jeszcze do pokonania może z metr, gdy ktoś złapał mnie za stopę i szarpnął. Poślizgnęłam się w kałuży krwi i wylądowałam na kolanach. Była to krew wampirza, poznałam po kolorze.

- Suka - warknęła Jade Flower. - Dziwka.

Chyba nigdy przedtem nie słyszałam jej głosu. I teraz mogłabym się obejść bez tej przyjemności. Zaczęła mnie ciągnąć ku sobie, a ja przesuwałam się, centymetr za centymetrem. Wysunęła kły. Nie wstawała, by mnie zabić, ponieważ wcześniej straciła nogę. Na ten widok o mało nie zwymiotowałam, ale skupiłam się raczej na ucieczce niż na odczuciach. Rozpaczliwie próbowałam uchwycić coś rękoma na gładkiej, drewnianej podłodze i szukałam punktu oparcia dla kolan, chcąc zatrzymać się w bezpiecznej odległości od wampirzycy. Nie wiedziałam, czy Jade Flower umrze, ponieważ straciła nogę. A może nie? Wampiry wychodzą cało z tak wielu opresji, które zabiłyby człowieka i dlatego między innymi wydają się niektórym ludziom tak atrakcyjne...

„Do dzieła, Sookie!" - powiedziałam sobie ostro.

Bez wątpienia byłam w szoku.

Wyciągnęłam rękę i udało mi się uchwycić futryny drzwi. Szarpałam się i szarpałam, ale nie umiałam uwolnić się z uścisku Flower. Na dodatek jej palce wbijały mi się w ścięgna w okolicach kostki. Wkrótce złamie mi kość, a wówczas już na pewno nie zdołam uciec! Wolną stopą kopnęłam małą Azjatkę w twarz. Powtórzyłam ten ruch, a potem jeszcze raz. Wampirzycy pociekła krew, najpierw z nosa, potem z wargi, ale i tak mnie nie puszczała. Pewnie nie czuła bólu.

W tym momencie Bill skoczył jej na plecy, lądując z impetem, który wystarczyłby, żeby złamać jej kręgosłup i poczułam, że Jade Flower wypuszcza z ręki moją kostkę. Niezdarnie zaczęłam się oddalać, Bill tymczasem podniósł nóż do mięsa bardzo podobny do tego, który widziałam wcześniej w dłoni królowej. Opuszczał go kilkakrotnie na szyję Jade Flower, raz za razem i nagle Azjatka straciła głowę, a Bill patrzył na mnie.

Nic nie powiedział, tylko posłał mi długie, mroczne spojrzenie. Potem wyprostował się i odszedł, więc i ja musiałam skorzystać z okazji i wynieść się stamtąd w cholerę.

W apartamentach królowej panował mrok. To niedobrze. Kto wie, co mogło się czaić z dala od miejsc, do których docierało światło z sali balowej?

Ale gdzieś tam na pewno znajdowała się brama wyjściowa. Królowa nie dałaby się zamknąć w miejscu, z którego nie ma ucieczki. Na pewno wychodziła stąd na zewnątrz. Jeśli dobrze pamiętałam ustawienie budynku, chyba należało iść prosto przed siebie - wtedy powinnam dotrzeć do właściwej ściany.

Zebrałam się w sobie i zdecydowałam, że idę. Dość kulenia się pod ścianami. Do diabła z ostrożnością!

I ku mojemu zaskoczeniu udało mi się... do pewnego stopnia.

Przeszłam przez jeden pokój, który uznałam za salon, a potem trafiłam do sali, która musiała być sypialnią królowej. Usłyszałam, że w pomieszczeniu coś się porusza, i znów zaczęłam się bać, więc poklepałam ścianę, chcąc znaleźć włącznik światła. Kiedy go wcisnęłam, odkryłam, że jestem w pokoju z... Peterem Threadgillem. Król stał naprzeciwko Andre, dzieliło ich łóżko, na którym leżała królowa. Była poważnie ranna. Ani Andre, ani Peter Threadgill nie mieli mieczy. Lecz Andre miał w ręku pistolet i kiedy zapaliłam światło, akurat strzelił królowi prosto w twarz. Dwa razy.

Za ciałem Petera Threadgilla dostrzegłam drzwi. Na pewno prowadziły na dwór. Ruszyłam ku nim, tym razem znów przyciskając plecy do ściany. Nikt nie zwracał na mnie uwagi.

- Andre, jeśli go zabijesz - powiedziała królowa zupełnie spokojnie - będę musiała zapłacić ogromną grzywnę.

Sophie - Anne trzymała się za bok, a jej piękna pomarańczowa sukienka pociemniała w tym miejscu i była mokra od krwi.

- Ale czyż nie warto, pani?

Królowa milczała w zadumie, podczas gdy ja otworzyłam ze sześć zasuwek.

- Ogólnie rzecz biorąc, tak - przyznała. - Przecież pieniądze to nie wszystko.

- To dobrze - ucieszył się Andre i podniósł broń.

Zauważyłam, że w drugiej dłoni dzierży kołek. Ale nie zostałam i nie poczekałam, by sprawdzić, czy wbije go królowi w pierś.

Szłam przez trawnik w moich zielonych wieczorowych butach, które - co zdumiewające - wciąż wyglądały jak nowe. Można by rzec, że były w lepszym stanie niż moja kostka, którą tak brutalnie potraktowała niedawno Jade Flower. Zanim pokonałam dziesięć stopni schodów, zaczęłam kuleć.

- Uważaj na lwa! - usłyszałam krzyk królowej. Popatrzyłam za siebie i zobaczyłam, że Andre wynosi ją z budynku.

Ciekawe, po czyjej stronie jest lew. I nagle tuż przede mną pojawił się ów wielki kot. W jednej chwili droga była pusta, a w drugiej zablokował ją lew. Zewnętrzne reflektory pozostawały wyłączone, a w poświacie księżycowej zwierzę wyglądało tak pięknie i groźnie, że ze strachu aż przestałam oddychać. Lew wydał niski, gardłowy ryk.

- Odejdź - poprosiłam. Nie miałam żadnej broni przeciwko zwierzęciu i byłam u kresu sił. - Odejdź! - zawołałam głośniej. - Wynocha stąd!

I lew oddalił się między krzewy.

Hmm, nie sądzę, żeby takie zachowanie było typowe dla lwów. Ale może ten osobnik wyczuł zbliżającego się tygrysa, ponieważ parę sekund później dostrzegłam Quinna, który przemieszczał się przez trawnik niczym potężny milczący koszmar senny. Otarł się o mnie dużą głową, a później razem podeszliśmy do ściany. Andre położył królową i wstał. Dla swojej królowej rozerwał drut kolczasty rękoma, które owinął jedynie podartym płaszczem. Potem pochylił się nad Sophie - Anne i ostrożnie ją podniósł. Wyprostował się i pokonał mur jednym susem.

- No cóż, ja tego nie potrafię - powiedziałam tonem, który nawet dla mnie samej zabrzmiał gderliwie. - Mogę stanąć na twoim grzbiecie? Zdejmę buty.

Quinn przylgnął do ściany, a ja zdjęłam sandałki. Nie chciałam skaleczyć tygrysa ani być dla niego ciężarem, a równocześnie bardziej niż czegokolwiek pragnęłam opuścić ten teren. Starałam się więc nie myśleć zbyt dużo i po prostu wspięłam się na grzbiet tygrysa, wstałam, sięgnęłam rękoma muru i podciągnęłam się. Stojąc na murze, zerknęłam w dół. Chodnik znajdował się bardzo, bardzo daleko.

Skoro już tyle przeżyłam dziś wieczorem, wydawało mi się głupie obawianie się kilkumetrowego skoku. A jednak siedziałam na murze przez dobre kilka minut, podczas których powtarzałam sobie, że jestem idiotką. Potem udało mi się położyć na brzuchu, po czym spuściłam nogi za mur, jak najniżej.

- Raz, dwa, trzy! - mruknęłam głośno, po czym się zsunęłam.

Przez parę minut leżałam na ziemi, ogłuszona upadkiem i całym tym zwariowanym wieczorem.

Znajdowałam się w historycznej części Nowego Orleanu i leżałam na chodniku, cycki wypadały mi z kiecki, sandały trzymałam w ręku, a wielki tygrys lizał mnie po twarzy.

Tak, Quinn stosunkowo łatwo przeskoczył mur.

- Sądzisz, że powinieneś wrócić jako tygrys, czy jako wielki, goły facet? - spytałam. - Ponieważ tak czy inaczej będziesz przyciągał uwagę. Chociaż jako tygrysa może cię ktoś zastrzelić.

- To nie będzie konieczne - odezwał się ktoś, po czym zamajaczyła nade mną twarz Andre. - Królowa czeka w swoim samochodzie. Zawieziemy was, dokąd chcecie.

- To bardzo uprzejmie z waszej strony - bąknęłam, kiedy Quinn zaczął się przemieniać.

- Jej Wysokość czuje, że jest wam to dłużna - odparł Andre.

- Wcale tak tego nie widzę - Skąd u mnie nagle taka cholerna szczerość?! Czemu nie potrafię czasem zamknąć gęby na kłódkę?! - Przecież gdybym nie znalazła bransoletki i nie oddała jej, król by nie...

- Król i tak wywołałby dziś wieczorem wojnę - przerwał mi Andre, po czym pomógł wstać. Wyciągnął rękę i zupełnie obojętnym ruchem wepchnął moją prawą pierś pod skąpy żółtozielony materiał. - Oskarżyłby wtedy królową o złamanie zasad kontraktu, w którym znalazł się punkt, że wszystkie prezenty należy przechowywać jako symbole małżeństwa. Oskarżyłby królową, doszłoby do procesu, w efekcie którego Sophie - Anne straciłaby niemal wszystko, a w dodatku okryła się hańbą. Był gotów na wiele, ale kiedy królowa pokazała mu obie bransoletki, musiał się uciec do przemocy. Ra Shawn rozpoczął wojnę, ścinając głowę Wybertowi za to, że go potrącił.

Przypuszczałam, że Ra Shawn to imię czarnoskórego wampira z dredami.

Nie miałam pewności, czy wszystko dobrze zrozumiałam, podejrzewałam jednak, że Quinn bez wątpienia potrafi mi wyjaśnić szczegóły, kiedy będzie mi się myślało jaśniej i wchłonę więcej informacji.

- Był strasznie rozczarowany, gdy zobaczył u królowej bransoletki! Zwłaszcza tę rzekomo zaginioną! - poinformował mnie Andre beztrosko.

Zmieniał się w gadatliwą przekupkę, ten Andre. Pomógł mi wsiąść do auta.

- Gdzie była? - spytała królowa, która leżała na jednym z siedzeń. Krwawienie ustało i tylko zaciśnięte usta sugerowały ból, jaki odczuwała Sophie - Anne.

- W puszce z kawą, która wyglądała na nową, nieotwieraną - wyjaśniłam. - Hadley naprawdę delikatnie ją otworzyła, po czym wrzuciła do środka bransoletkę i zręcznie zabezpieczyła zamknięcie klejem.

Powinnyśmy porozmawiać także o sprawie pana Cataliadesa, Gladioli i Jade Flower, lecz byłam zbyt zmęczona, by poruszyć ten temat.

- Jak ci się udało wnieść bransoletkę mimo rewizji? - naciskała królowa. - Na pewno wartownicy jej szukali.

- Miałam ją na nadgarstku, pod bandażem - tłumaczyłam. - Ale ponieważ brylant nieco odstawał, musiałam go wyjąć i wsunąć w pojemnik od tamponu. Wampirzycy, która mnie sprawdzała, nie przeszło przez głowę wyciągnięcie tamponu z pojemnika, ponieważ właściwie nie wiedziała, jak powinien wyglądać. Poza tym, nie miała okresu od stuleci.

- Ale podałaś mi bransoletkę w całości - zauważyła królowa.

- Och, gdy przeszukano mi torebkę, weszłam do toalety. Miałam przy sobie tubkę szybkoschnącego kleju superglue.

Królowa chyba nie wiedziała, co powiedzieć.

- Dziękuję ci - szepnęła w końcu po długiej chwili.

Quinn wsiadł do samochodu i usiadł obok mnie, zupełnie nagi. Oparłam się o niego. Andre zajął miejsce za kierownicą i powoli ruszył.

Wysadził nas na dziedzińcu. Amelia siedziała na chodniku na leżaku. W ręku trzymała kieliszek z winem.

Na nasz widok odstawiła kieliszek na ziemię z wielką ostrożnością, a potem obejrzała nas sobie od stóp do głów.

- No dobra, nie wiem, jak zareagować - wyznała w końcu.

Limuzyna odjechała z dziedzińca. Andre zabierał królową do jakiejś bezpiecznej kryjówki. Nie spytałam o detale, bo nie chciałam ich znać.

- Opowiem ci jutro - odparłam. - Furgonetka do przeprowadzki jest zamówiona na popołudnie, a królowa obiecała mi ludzi, którzy ją załadują, i kierowcę. Muszę wracać do Bon Temps.

Perspektywa powrotu do domu wydawała się słodka jak cukier.

- Więc masz dużo do roboty w domu? - spytała Amelia, kiedy Quinn i ja zaczęliśmy wchodzić po schodach.

Podejrzewałam, że wylądujemy w jednym łóżku. Ale oboje i tak byliśmy zbyt zmęczeni, by zainicjować jakieś czułości. Dziś noc nie była odpowiednia na początek związku. Nawet jeśli początek mieliśmy już za sobą.

- No cóż, muszę wziąć udział w kilku ślubach - wyjaśniłam. - No i muszę wrócić do pracy.

- Masz wolną sypialnię dla gości? Zatrzymałam się w połowie schodów.

- Raczej tak. Potrzebujesz?

Trudno mi było cokolwiek powiedzieć w tak kiepskim świetle, ale wydawało mi się, że Amelia wygląda na zakłopotaną.

- Próbowałam czegoś nowego z Bobem - odparła. - Niestety, nieszczególnie nam poszło.

- Gdzie wylądował? - spytałam. - W szpitalu?

- Nie, jest tam - powiedziała. Wskazała na ogrodowego krasnala.

- Powiedz mi, że żartujesz - poprosiłam.

- Żartuję - przyznała. - Bob to on. - Podniosła dużego czarnego kota z białą piersią, który wcześniej zwinął się na pustej donicy, więc nawet go nie zauważyłam. - Czyż nie jest śliczny?

- Jasne, przywieź go - odrzekłam. - Zawsze lubiłam koty.

- Kochanie - wtrącił Quinn - Cieszę się, że to od ciebie słyszę. Byłem zbyt zmęczony, więc nie dokończyłem przemiany.

Przyjrzałam mu się uważnie.

Quinn miał ogon.

- O, na pewno śpisz na podłodze - oznajmiłam.

- Oj, kochanie.

- Mówię serio. Jutro będziesz normalnym człowiekiem, prawda?

- Jasne. Po prostu w ostatnich godzinach zmieniałem się zbyt wiele razy. Potrzebuję jedynie trochę odpoczynku.

Amelia wybałuszała oczy, widząc ogon.

- Zobaczymy się jutro, Sookie - powiedziała. - Przejedziemy się trochę. A potem może będę musiała zostać z tobą przez jakiś czas!

- Będziemy się świetnie bawiły - mruknęłam ze znużeniem. Mozolnie pokonałam pozostałe schody i poczułam się ogromnie zadowolona z tego, że wychodząc na bal, wsunęłam klucz w majtki. Wykończony Quinn nawet nie obserwował, jak go wyjmuję. Gdy dół sukienki opadał, ja już otwierałam drzwi kluczem. - Świetnie bawiły - powtórzyłam.

Później, po prysznicu i wtedy gdy Quinn był w łazience, usłyszałam nieśmiałe stukanie do drzwi. Wyglądałam dość obyczajnie w spodniach od piżamy i podkoszulku. Mimo że chciałam uciec od tej rozmowy bardziej niż od czegokolwiek w życiu, otworzyłam drzwi.

Bill wyglądał całkiem nieźle jak na kogoś, kto walczył. Jego smoking nigdy więcej nie będzie się nadawał do użytku, ale sam wampir nie krwawił, a jeśli doznał jakichś obrażeń, rany już się zasklepiły.

- Muszę z tobą porozmawiać - oznajmił głosem tak cichym i słabym, że bezwiednie wyszłam z mieszkania. Usiadłam na podłodze balkonu, a on obok mnie. - Musisz pozwolić mi wyjaśnić - poprosił. - Powiem to tylko raz. Kochałem cię. Wciąż cię kocham.

Podniosłam rękę, chcąc zaprotestować, ale on kontynuował:

- Nie, pozwól mi dokończyć! Ona mnie tam wysłała, to prawda. Ale kiedy cię spotkałem... i poznałem... naprawdę cię pokochałem.

Ile czasu po tym, jak zaciągnął mnie łóżka, ogarnęła go ta rzekoma miłość?! Jak mogłabym mu teraz uwierzyć, skoro kłamał tak przekonująco od pierwszej chwili, w której mnie zobaczył - skoro udawał obojętność, chociaż widział moją fascynację pierwszym spotkanym wampirem?

- Zaryzykowałam dla ciebie życie - jęknęłam, sylabizując żałośnie. - Przez wzgląd na ciebie dałam Ericowi władzę nad sobą... na zawsze... kiedy przyjęłam jego krew! Zabiłam przez ciebie kogoś. Nie są to czyny, które przyjmuję za rzecz naturalną, nawet jeśli ty... nawet jeśli dla ciebie to codzienność. Dla mnie nie jest! Nie wiem, czy kiedykolwiek przestanę cię nienawidzić. - Wstałam powoli, z bólem, a Bill ku mojej uldze nie popełnił błędu i nie próbował mi pomóc. - Prawdopodobnie ocaliłeś mi dziś wieczorem życie - przyznałam, patrząc na niego z góry. - I dziękuję ci za to. Nie przychodź jednak więcej do „Merlotte'a", nie kręć się po moim lesie i już nic dla mnie nie rób. Nie chcę cię nigdy więcej widzieć.

- Kocham cię - powtórzył takim tonem, jak gdyby ten fakt był niewiarygodny, a równocześnie stanowił tak niewątpliwą prawdę, że powinnam uwierzyć.

No cóż, kiedyś uwierzyłam i widzicie, dokąd mnie to zaprowadziło.

- Te słowa to nie jakaś formułka magiczna - mruknęłam. - Nie otworzą przed tobą mojego serca.

Bill miał ponad sto trzydzieści lat, lecz w tym momencie czułam mu się równa. Powlokłam się z powrotem do mieszkania, zamknęłam za sobą drzwi, przekręciłam klucz w zamku, a potem przeszłam korytarzem do sypialni.

Quinn się wycierał. Odwrócił się i zaprezentował mi swoją muskulaturę.

- Żadnej sierści - zapewnił mnie. - Mogę spać z tobą w łóżku?

- Tak - odparłam i położyłam się.

Quinn zajął miejsce obok, a po trzydziestu sekundach już spał. Minutę czy dwie później przysunęłam się do niego i położyłam głowę na jego piersi.

Słuchałam, jak bije mu serce.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI

- O co chodziło z Jade Flower? - spytała Amelia następnego dnia.

Everett jechał furgonetką, a my z Amelią podążałyśmy za nim jej małym samochodem. Quinn wyszedł, zanim się obudziłam; zostawił mi karteczkę z zapewnieniem, że zadzwoni do mnie, gdy zatrudni kogoś na miejsce Jake'a Purifoya i gdy wykona następne zlecenie, które rzucało go do Huntsville w stanie Alabama. Napisał, że chodzi o rytuał wniebowstąpienia, ale to określenie nic mi nie mówiło. Notatkę zakończył bardzo osobistym komentarzem na temat żółtozielonej sukienki, którego, wybaczcie, tutaj nie zacytuję.

Zanim się ubrałam, Amelia zdążyła spakować torby. Everett kierował dwoma krzepkimi facetami ładującymi kartony, które chciałam zabrać do Bon Temps. Kiedy wrócił, wyniósł meble, z których rezygnowałam, by je zawieźć do siedziby instytucji charytatywnej. Zaoferowałam mu je, ale obejrzał fałszywe antyki i grzecznie odpowiedział, że nie są w jego stylu. Wrzuciłam rzeczy do bagażnika Amelii i odjechałyśmy. Kot Bob siedział w klatce na tylnym siedzeniu. Klatka była wyłożona ręcznikami, w środku stała też miska z jedzeniem i druga, z wodą. Ogólnie prezentowała się dość niechlujnie, w dodatku na podłodze stała kuweta.

- Moja mentorka dowiedziała się, co zrobiłam - zwierzyła mi Amelia ponurym tonem. - Była bardzo, bardzo niezadowolona.

Nie zaskoczyło mnie to, ale nic nie powiedziałam, gdyż wszelkie oceny z mojej strony wydały mi się nietaktowne, szczególnie że czarownica tak bardzo mi pomogła.

- Tęskni za swoim dawnym życiem - zauważyłam najłagodniej, jak potrafiłam.

- No cóż, to prawda, ale przeżył niezwykłe doświadczenie - odparowała Amelia głosem optymistki, która postanawia widzieć we wszystkim jedynie dobre strony. - Zrekompensuję mu stracony czas. Jakoś.

Nie byłam pewna, czy coś takiego można komuś „zrekompensować".

- Założę się, że szybko zdołasz go odczarować - oznajmiłam, siląc się na pewny siebie ton. - W Shreveport mieszkają pewne naprawdę sympatyczne czarownice, które chętnie ci pomogą.

O ile oczywiście Amelia pozbędzie się nieprzychylnego nastawienia do wiccan.

- Świetnie - stwierdziła i wyraźnie poweselała. - A tak przy okazji, co właściwie, cholera, zdarzyło się ubiegłej nocy? Opowiedz mi o wszystkim szczegółowo.

Pomyślałam, że nie muszę już pozostawać lojalna wobec społeczności nadnaturalnych, więc równie dobrze mogę puścić farbę. Opowiedziałam Amelii całą historię.

- Więc jak Cataliades dowiedział się, że to Jade Flower zabiła Gladiolę? - spytała Amelia.

- Hmm, ja go powiadomiłam - odparłam cichutko.

- A skąd wiedziałaś?

- Kiedy Peltowie zapewnili mnie, że nie wynajęli nikogo do obserwacji mojego domu, pomyślałam, że w takim razie mordercę prawdopodobnie wysłał Peter Threadgill, chcąc opóźnić moment, w którym otrzymam wiadomość od Cataliadesa. Król wiedział od samego początku, że Sophie - Anne zgubiła bransoletkę u Hadley. Może miał szpiegów wśród ludzi królowej albo może wygadał się jeden z jej mniej bystrych stronników, na przykład taki Wybert. Nietrudno było śledzić poczynania dwóch demonów, których królowa używała jako kurierek. Kiedy jedna z nich wyruszyła do mnie z informacją, Jade Flower podążyła za dziewczyną i zabiła ją. Widziałam, jak wyglądało ciało, więc gdy Jade Flower na moich oczach wyjęła miecz tak błyskawicznym ruchem, że nawet tego nie dostrzegłam, przyszło mi do głowy, że potrafiłaby zadać tak straszliwą śmierć. Poza tym, królowa powiedziała mi, że ilekroć Andre jest w Nowym Orleanie, wszyscy zakładają, że i ona przebywa w mieście, więc pewnie działa to i w przypadku króla, prawda? Skoro on przebywał w Nowym Orleanie, wszyscy przypuszczali, że Jade Flower także nigdzie nie wyjechała... A ona zjawiła się przed moim domem, w lesie. - Na to wspomnienie gwałtownie zadrżałam. - Potwierdzenie swoich podejrzeń znalazłam po obdzwonieniu wielu stacji benzynowych. Rozmawiałam z pewnym facetem, który doskonale zapamiętał Jade Flower.

- Więc dlaczego Hadley ukradła bransoletkę?

- Sądzę, że z zazdrości i chęci postawienia królowej w niezręcznej sytuacji. Nie wydaje mi się, żeby rozumiała znaczenie swojego czynu, a potem okazało się, że jest za późno. Król miał pian. Jade Flower pilnowała przez jakiś czas Hadley, a przy okazji skwapliwie skorzystała z okazji, porwała Jake'a Purifoya i zabiła go. Oboje z królem mieli nadzieję, że wina spadnie na Hadley. A wszystko, co kompromitowało Hadley, dyskredytowało również królową. Nie dowiedzieli się, że moja kuzynka zrobiła z niego wampira.

- I co będzie teraz z Purifoyem? - Amelia wyglądała na zmartwioną. - Lubiłam go - dodała. - Był miłym facetem.

- Może wciąż jest miły. Po prostu jest teraz miłym wampirem.

- Nie jestem pewna, czy istnieją miłe wampiry - odparła cicho.

- Czasami mam te same wątpliwości. Przez jakiś czas jechałyśmy w milczeniu.

- No dobrze, opowiedz mi teraz o Bon Temps - poprosiła Amelia.

Moja przyjaciółka czarownica nie lubi ciszy.

Zaczęłam mówić o mieście, barze, w którym pracuję, wieczorze panieńskim, na który zostałam zaproszona, a także o ślubach, które niedługo się odbędą.

- Brzmi nieźle - oceniła Amelia. - Hej, wiem, że właściwie się do ciebie wprosiłam. Masz coś przeciwko... to znaczy... tak naprawdę?

- Nie - odrzekłam z szybkością, która zaskoczyła nawet mnie samą. - Naprawdę nie - dorzuciłam. - Cieszę się, że będę miała towarzystwo... przez jakiś czas - zakończyłam ostrożnie. - Ale co zrobisz z domem w Nowym Orleanie podczas nieobecności w mieście?

- Everett zapewniał, że chętnie wynajmie lokal po Hadley, gdyż coraz trudniej mieszka mu się z matką. Ponieważ ma dobrą posadę w kancelarii Cataliadesa, może sobie pozwolić na własny kąt. Będzie przy okazji doglądał moich roślinek i innych spraw, dopóki nie wrócę. A gdyby coś się działo, zawsze może przysłać mi e - mail. - Amelia miała w bagażniku laptop, więc po raz pierwszy w domu Stackhouse'ów pojawi się komputer. Przez chwilę czarownica milczała, potem spytała niepewnie: - Jak się teraz czujesz? Wiesz, pytam o twojego byłego i tak dalej?

Zastanowiłam się nad jej pytaniem.

- Mam wielką dziurę w sercu - odparłam. - Ale wkrótce się zasklepi.

- Nie chcę brzmieć jak doktor Phil - mruknęła. - Ale nie pozwól, by pod strupkiem pozostał ból, dobrze?

- Świetna rada - przyznałam. - Mam nadzieję, że umiem z niej skorzystać.

***

Nie było mnie w Bon Temps kilka dni, które obfitowały dla mnie w wydarzenia. W miarę jak zbliżałyśmy do miasta, nurtowała mnie sprawa Tanyi - ciekawe, czy dziewczyna zdołała skłonić Sama, by się z nią umówił. Zastanawiałam się, czy powinnam powiedzieć szefowi o jej roli szpiega. Eric nie będzie już musiał rozważać, co ze mną zrobić, ponieważ wydał się nasz wielki sekret. Wampir stracił haka na mnie. Czy Peltowie dotrzymają słowa? Bill pewnie znów wyjedzie w długą podróż. Może podczas wycieczki ktoś przypadkowo trafi go kołkiem w pierś...

Przez cały pobyt w Nowym Orleanie nie miałam wiadomości od Jasona, nie wiedziałam więc, czy nadal planuje się ożenić. Miałam nadzieję, że Crystal całkowicie wydobrzała. I że doktor Ludwig nie kazała sobie zbyt słono zapłacić. Podwójny ślub u Bellefleurów zapowiadał się na interesujące wydarzenie, nawet jeśli będę pracowała na weselu...

Zrobiłam głęboki wdech. Powiedziałam sobie, że prowadzę całkiem przyjemne życie, i zaczęłam wierzyć, że takie właśnie ono jest. Mam przecież nowego chłopaka, chyba... i nową przyjaciółkę, z pewnością... I czekają mnie imprezy, na które mogę się cieszyć. Wszystko jest świetnie i powinnam być wdzięczna losowi.

Co z tego, że może będę musiała wziąć udział w jakimś wampirzym kongresie jako członkini orszaku królowej? Zamieszkam w luksusowym hotelu, będę się stroić... chociaż prawdopodobnie również uczestniczyć w długich, nudnych zebraniach... O ile to, co wszyscy mówili o wampirzych zjazdach, jest zgodne z prawdą.

Cholera, czy może być mi tam źle?

Jeśli tak, lepiej nie martwić się z góry.

---