Referat na temat przemocy
Przemoc w rodzinie to nie kwestia kłótni małżeńskich, ale naruszenie prawa karnego, dlatego też jej przypadki należy ścigać i sądzić jak inne ciężkie przestępstwa. Przecież za przestępstwo zostało uznane znęcanie się nad zwierzętami - czyżbyśmy nie zasługiwały na pomoc? Przecież kobiety i mężczyźni mają takie same prawa. Nie istnieją żadne dokumenty, w których, w których stwierdza się, że może być inaczej. Prawa kobiet prawami człowieka. To proste stwierdzenie, ale bardzo często nie znajduje odzwierciedlenia w rzeczywistości. Organizacja Narodów Zjednoczonych w wielu dokumentach podkreśla, że ...
... kobiety mają te same prawa co mężczyźni, że nie mogą być dyskryminowane, a przemoc wobec kobiet jest zakazana i musi być eliminowana. Przemoc wobec kobiet narusza fundamentalne prawo kobiety do życia. Każde państwo zobowiązane jest do podejmowania wszelkich możliwych działań, które mają na celu przeciwdziałania przemocy wobec kobiet. Zobowiązania te wynikają z ogólnych standardów w dziedzinie ochrony praw człowieka. Przemoc nie tylko wprost narusza prawo kobiet do życia, wolności i bezpieczeństwa osobistego, ale również ogranicza i uniemożliwia kobietom korzystanie z innych praw i wolności, które im przysługują. O przeciwdziałaniu przemocy wobec kobiet mówi się w kilku ważnych dokumentach międzynarodowych, dokumentach międzynarodowych, dokumentach, które Polska również podpisała. np. Deklaracja ONZ o eliminacji przemocy wobec kobiet z 1994 roku. W deklaracji uznano, że przemoc wobec kobiet jest przejawem historycznej nierówności kobiet i podstawowym mechanizmem społecznym, przy pomocy którego kobiety są zmuszane do podległości wobec mężczyzn. Deklaracja definiuje "przemoc wobec kobiet" jako wszelki akt przemocy związany z faktem przynależności danej osoby do określonej płci; rezultatem takiego aktu przemocy jest, lub może być, fizyczna, seksualna lub psychiczna krzywda lub cierpienie kobiet włącznie z groźbą popełnienia takich czynów, wymuszeniem lub arbitralnym pozbawieniem wolności, nie zależnie od tego czy czyny te mają miejsce w życiu publicznym czy prywatnym. Przemoc wobec kobiet rozumie się, więc jako; fizyczną, seksualną i psychiczną przemoc występującą w rodzinie; maltretowanie, wykorzystywanie seksualnie dzieci w domu rodzinnym, gwałt małżeński, przemoc w związkach małżeńskich. Fizyczna, seksualna i psychiczna przemoc o charakterze społecznym, do której zalicza się gwałt, molestowanie seksualne, wykorzystywanie seksualne i zastraszanie w miejscu pracy, placówkach edukacyjnych i innych miejscach publicznych, handel kobietami i zmuszanie do prostytucji, oraz fizyczna, seksualna i psychiczna przemoc dokonywana lub tolerowana przez państwo, mająca w miejscu publicznym jak też i prywatnym. Najważniejsze wydaje się stwierdzenie, iż przemocą jest także wszystko to co dzieje się w zaciszu rodzinnego domu i co spotyka wiele kobiet na całym świecie, a co jeszcze ważniejsze, że takie zachowanie ze strony mężów czy partnerów są zakazane i należy je eliminować. Walka z przemocą wobec kobiet to przede wszystkim obowiązek państwa - problem przemocy to problem natury społecznej, i nie tylko prywatna sprawa ofiary czy jej prześladowcy.
W roku 1995 została przyjęta podczas światowej Konferencji ONZ na temat Kobiet Pekińska Platforma działania. W tekście Platformy wskazuje się na 12 obszarów, w których należy podjąć natychmiastowe działania na rzecz wyeliminowania przejawów nierówności kobiet i mężczyzn. W dokumencie Platformy mówi się o tym, że "przemoc wobec kobiet" stanowi barierę na drodze do osiągnięcia równości, rozwoju i pokoju. Przemoc wobec kobiet narusza, ogranicza lub uniemożliwia kobietom korzystanie z przysługujących im praw człowieka i podstawowych wolności. We wszystkich społeczeństwach, w mniejszym lub większym stopniu niezależnie od dochodu, klasy społecznej i kultury, kobiety i dziewczęta stają się przedmiotem fizycznej, seksualnej i psychicznej przemocy. Niski statut społeczny może być zarówno przyczyną jak konsekwencją przemocy wobec kobiet. Platforma Pekińska, chociaż nie miała podobnie jak deklaracja o eliminacji przemocy wobec kobiety z 1994 roku, charakteru wiążącego, była ważnym etapem na drodze do upowszechniania podejścia do praw kobiet jako praw człowieka i stanowiła punkt wyjścia dla stworzenia krajowych programów przeciwdziałania przemocy wobec kobiet. Jeżeli chodzi o struktury społeczne, to zarówno na szczeblu Rady Europy jak unii Europejskiej brakuje wiążących aktów prawnych dotyczących problemów przemocy w rodzinie. Unia Europejska zorganizowała kilka konferencji, podczas których przyjęte zostały zalecenia dla krajów członkowskich i kandydujących dotyczące zmian w prawie i praktyce jego stosowania mających na celu skuteczne zwalczanie zjawiska przemocy wobec kobiet i dzieci. Rok 1999 został w Unii Europejskiej ogłoszony rokiem przeciw przemocy wobec kobiet, uruchomiono programy finansowania projektów mających na celu przeciwdziałania przemocy wobec kobiet (np. program Daphne, utworzony został na mocy decyzji Nr293.2000/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 stycznia 2000 roku w sprawie przyjęcia programu Wspólnoty na okres 2000-2003 dotyczącego zwalczania przemocy wobec dzieci , młodzieży, kobiet, zapewnia wsparcie dla organizacji pozarządowych programów przeciwdziałających przemocy wobec kobiet).Polska będąc członkiem ONZ i Rady Europy podpisała i ratyfikowała większość z najważniejszych dokumentów dotyczących praw człowieka. Jest także członkiem Międzynarodowej Organizacji Pracy i ratyfikowała podstawowe konwencje MOP, które zakazują m.in. dyskryminacji ze względu na płeć w miejscu pracy. Przemoc w rodzinie, bardzo często jest ukrywana. Bardzo rzadko natomiast zdarza się, że ludzie mówią o tym problemie otwarcie, częściej dzielą się uwagami na temat osób które znają, a które są ofiarami przemocy: sąsiadów, znajomych, krewnych. Dlatego dokładne zbadanie rozmiarów przemocy domowej w Polsce jest trudne, choć z pewnością przeprowadzone dotychczas badania pozwalają określić, co oznacza przemoc domowa dla wielu ludzi, którzy są jej ofiarami w Polsce. Najtrudniej jest zdobyć informacje na temat przemocy fizycznej w małżeństwie. Przez większość ludzi problem ten postrzegany jest jako wstydliwy i całkowicie prywatny. Ofiary ukrywają, że są ofiarami, bardzo często nie wiedzą nawet, że zachowanie ich męża jest przestępstwem, a sprawcy udają, że dopuszczają się przemocy bardzo rzadko, są to wypadki wyjątkowe. Jak jest naprawdę - wiemy wszyscy. Przemoc w rodzinie nie jest zjawiskiem marginalnym, wręcz przeciwnie - dotyka coraz większej liczby rodzin, a jej ofiarami są najczęściej kobiety. Do przemocy domowej może dojść w każdej rodzinie, niezależnie od jej statusu społecznego i materialnego czy też poziomu wykształcenia członków rodziny. W Polsce badania wykazały, że 12% kobiet przyznaje się, że są lub były bite przez męża, czyli bezpośrednio doświadczyły przemocy fizycznej, 7% kobiet, które przyznają się, że doświadczyły przemocy wielokrotnie i 42% kobiet, które stwierdziły, że znają osobiście lub spotykają w swoim towarzystwie kobiety bite przez mężów. Badania wykazały również, że 6% żon mężczyzn z wyższym wykształceniem doświadczyło przemocy fizycznej i że przemoc była obecna 32% małżeńskich zamieszkałych w miastach, a 40% małżeństw zamieszkałych na wsiach.
Demokratyczna Unia Kobiet w Gdańsku od 12 lat prowadzi punkt konsultacyjny dla ofiar przemocy w rodzinie i możemy powiedzieć na podstawie naszych doświadczeń, że do naszego punktu przychodzi i korzysta z porad prawnych 51% mężatek, w wieku od31 lat do 40 lat, 40% z wyższym wykształceniem. Wykształcenie partnerów kobiet korzystających z porad prawnych jest różne, ale najwięcej bo 37% z wykształceniem średnim, 20% z wyższym, 13% z podstawowym i 3% to studenci. Jeśli chodzi o rodzaj sprawy to najwięcej jest bo aż 63% z przemocy domowej, 18% rozwód, 2% alimenty, aż 11% gwałty, 4% molestowanie i 2% z prawa pracy. Znęcanie się nad rodziną należy do przestępstw ściganych z urzędu, czyli organa ścigania są zobowiązane do wszczęcia postępowania, gdy istnieje uzasadnione podejrzenie, że doszło do przestępstwa. Z tego wynika, że do wszczęcia postępowania, nie jest wymagana skarga osoby pokrzywdzonej. Najczęściej jednak zdarza się, że to sama ofiara występuje z wnioskiem o wszczęcie postępowania, czyli decyduje się złożyć skargę na swojego męża czy partnera. Bardzo często zdarza się, że kobiety, że kobiety, które zdecydowały się złożyć skargę na swojego partnera lub męża, po pewnym czasie tę skargę wycofują. I wtedy najczęściej prokuratura umarza postępowanie. Centrum Praw Kobiet przeprowadziło badania na temat przyczyn, dla których ofiary wycofują swoje skargi a mianowicie: względy praktyczne (sprawca i ofiara i tak muszą czekać razem) to aż 67,7%, dobro dzieci - 60,4% zastrzeżenie ze strony partnera, miłość - 58,5%, względy ekonomiczne - 41,5, brak wiary w skuteczność - 39,7% obawa przed potępieniem ze strony środowiska - 22,5 i względy religijne 16,2%. Po 12 latach pomocy kobietom z przemocy domowej stwierdzamy, że najważniejszym krokiem w walce z przemocą będzie obalenie mitów, stereotypów i faktów dotyczących przemocy w rodzinie. Należy mówić głośno, że nie jest prawdą, że przemoc w rodzinie to sprawa prywatna i nikt nie powinien się w nią wtrącać, nie jest prawdą, że przyczyna przemocy w rodzinie jest wyłącznie alkohol, nie jest prawdą, że przemoc występuje tylko w rodzinach patologicznych.
Nie jest prawdą, że akt przemocy jest jednorazowym incydentem, który nigdy się nie powtórzy, nie jest prawdą że policja nie powinna interweniować w sprawach rodzinnych, nie jest prawdą, że ofiary przemocy w rodzinie akceptują przemoc, nie jest również prawdą, że nie istnieje gwałt w małżeństwie. Aby przyczynić się do eliminacji przemocy w rodzinie musimy podejmować kompleksowe środki działania wspólnie z rządem, samorządem, organizacjami środowiskowymi i pozarządowymi, instytucjami oświatowymi, sektorem prywatnym i publicznym, a także mediami. Trzeba koniecznie popierać inicjatywy organizacji kobiecych i pozarządowych mających na celu podnoszenie świadomości i rangi problemu. Najważniejsze jest analizowanie przyczyn i skutków przemocy wobec kobiet oraz aktywności prewencyjnych. Likwidacja handlu kobietami i pomoc ofiarom przemocy związanej z tym handlem i prostytucją. Przydzielanie funduszy na realizację kompleksowych programów. Na zakończenie chciałabym powiedzieć, że przemoc w rodzinie jest częstą przyczyną zranień i uszkodzeń ciała kobiet, niż wszystkie inne - wypadki; samochodowe, napady i zgwałcenia ze strony obcych napastników - razem wzięte. Nierzadko spirale przemocy w rodzinie kończy dopiero śmierć jednej ze stron. Szacuje się, że co roku w Polsce dochodzi do kilkuset zabójstw na tle przemocy domowej. Sprawcami zabójstw są zarówno mężczyźni jak i kobiety, które w depresji zabijają swoich oprawców. Odpowiedzialność za tragiczne statystyki ponosimy my wszyscy - obojętni na wołanie o pomoc bliscy i sąsiedzi ofiar pobłażliwie stosujący prawo funkcjonariusze organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości oraz legislatorzy, niespiesznie wprowadzający konieczne zmiany do obowiązującego, mało efektywnego prawa. Jak wynika z danych statystycznych większość spraw o przemoc w rodzinie jest umarzana na etapie postępowania przygotowawczego. W 2003 roku z art.207kk skazano ogółem 14128 sprawców spośród których 99,4 otrzymało kary pozbawienia wolności w zawieszeniu i w granicach dolnego zagrożenia (73,5% do 1 roku, a zaledwie 0,6% powyżej 3 lat pozbawienia wolności).
Powszechnie przyjmuje się, że przemoc domowa jest zjawiskiem cyklicznym (faza narastającej przemocy, faza nasilenia, faza miesiąca miodowego i faza wyparcia). Takie cykle powtarzają się okresowo, a ich częstotliwość i nasilenie zwykle się potęgują. Dlatego też bardzo ważne jest, by powstrzymać przemoc w momencie nasilenia, czyli wtedy, gdy ofierze grozi największe niebezpieczeństwo. Cel ten można osiągnąć dzięki natychmiastowej interwencji policji i usunięciu sprawcy przemocy z mieszkania. Sąd powinien wydać nakaz usunięcia sprawcy ze wspólnego gospodarstwa domowego, aby zatrzymać dalszą przemoc. Chodzi o to by sprawca, a nie ofiara, musiała opuścić dom. Organizacja moja DUK proponuje również zwiększenie ochrony dzieci w przypadkach, gdy są ofiarami przemocy fizycznej, psychicznej lub seksualnej.
Opublikowany przez: Lucyna | Dnia: 2005-09-05 16:48:38 | odsłon: