• Kąt pionowy: jest to kąt którego obydwa ramiona leżą na jednej płaszczyźnie pionowej przy czym jedno ramie kąta jest zawsze stałe: pionowe lub poziome, a drugie jest zmienne. Rozróżniamy dwie definicje katów pionowych w zależności od przyjętego położenia ramienia stałego. Kąt nachylenia , zwany też kątem horyzontalnym jest to kąt zawarty pomiędzy płaszczyzna horyzontalna instrumentu a osią celową lunety. Kąt zenitalny to kąt zawarty pomiędzy prosta pionową skierowaną ku zenitowi a osia celową lunety.

• Kąty nachylenia przyjmują wartości:

- od 0° do +90° nad horyzontem instrumentu dla celowych skierowanych do zenitu

- od 0° do -90° pod horyzontem instrumentu dla celowych skierowanych do nadiru

• Kąty zenitalne przyjmują wartości od 0^g do 200^g nad horyzontem instrumentu z < 100^g ; pod horyzontem instrumentu z > 100^g

• Kąty pionowe w odróżnieniu od kątów poziomych wyznaczamy tylko przez jeden punkt celu. Stałe ramię kąta pionowego musi być realizowane za pomocą libeli kolimacyjnej lub urządzenia samopoziomującego zwanym kompensatorem

• Miejsce zera: przy poziomej osi celowej odczyty na kole pionowym powinny wynosić:

- przy podziale zenitalnym 100^g przy pierwszym położeniu lunety i 300^g przy drugim położeniu lunety

- przy podziale horyzontalnym 0^g przy pierwszym położeniu lunety i 200^g przy drugim położeniu lunety.

Jeżeli odczyt odbiega od wartości teoretycznej występuje błąd indeksu (błąd miejsca zera)

• Pomiar kąta pionowego:

- ustawienie teodolitu na statywie, wycentrowanie i spoziomowanie

- ustawienie alidady i lunety w I położeniu lunety

- wycelowanie do wybranego punktu

- wykonanie odczytu O_I

- obrót lunety przez zenit

- ponowne wycelowanie w ten sam punkt

- wykonanie odczytu O_II

Kąt zenitalny:

Z= O_I-O_II+400^g/2

Błąd indeksu:

µ= O_I+O_II+400^g/2 < 2 m

m-dokładność szacowana teodolitu

Przy pomiarze kąta pionowego w jednym położeniu lunety:

Z= O_I- µ

• Do sprawozdania załączono dziennik pomiaru kątów wraz

z obliczeniami i szkicem.

---