elek 5


Barbara Kempska

Ćwiczenie nr 5

Kontrolowane wyładowanie ogniwa pierwotnego

Wstęp teoretyczny

Jednym z typów ogniw galwanicznych są ogniwa pierwotne. Są to takie ogniwa, w których materiały elektrodowe ulęgają wyczerpaniu i nie można ich odtworzyć. Przykładem takiego ogniwa jest suche ogniwo manganowo-cynkowe zwane Leclanche'go. Jest to szeroko rozpowszechnione w handlu ogniwo, znane m.in. jako tzw. baterie R6, R14, R20. Budowa tego ogniwa została przedstawiona w zadaniu nr 4, które polegało na jego wykonaniu.

Schematycznie ogniwo Leclanchégo można przedstawić jako:

(utl.) (-) Zn  NH4Cl(aq)  MnO2  C (+) (red.)

Zn Zn2+, NH4Cl, H2O  MnO2, C

Zn  NH4Cl, ZnCl2  MnO2, C

Na elektrodzie cynkowej (anodzie) zachodzi proces rozpuszczania się cynku (utleniania):

Zn → Zn2+ + 20x01 graphic

W półogniwie prawym (reduktora ) zachodzi najprawdopodobniej reakcja:

2MnO2 + 2H+ + 20x01 graphic
→ Mn2O3 + H2O

Sumaryczna reakcja jest podawana jako:

Zn + 2MnO2 + H2O → ZnO + 2MnO(OH)

lub

Zn + 2MnO2 + 2H2O → Zn(OH)2 + 2MnO(OH)

Z przedstawionych reakcji wynika, że potencjał katody zależy od pH roztworu oraz że w miarę pracy ogniwa przestrzeń katodowa alkalizuje się. Przyczyny te powodują zmianę potencjału katody w czasie pracy ogniwa.

Siła elektromotoryczna świeżo przygotowanego ogniwa Laclanche'go zależy od składu materiałów stanowiących elementy ogniwa i zazwyczaj mieści się w granicach 1,5-1,65 V.

Podczas pracy ogniwa pierwotnego napięcie spada w stopniu zależnym od natężenia pobieranego prądu i czasu pracy ogniwa. Zmiany te ilustruje krzywa wyładowania:

0x01 graphic

Ogniwo Leclanche'go jest typowo ogniwem nieodwracalnym i po wyczerpaniu nie nadaje się do regeneracji.

Literatura:

1. W. Libuś, Z. Libuś „Elektrochemia”, PWN, Warszawa 1987, str. 21-22.

2. K. Pazdro „Elektrochemia”, OFICYNA EDUKACYJNA •Krzysztof Pazdro, Warszawa 1996, str. 28-30.

3. Wykład „Wybrane zagadnienia z elektrochemii” z dnia 04.11.2002, dr hab. L. Kreja, prof.UMK.

Część doświadczalna

I. Cel ćwiczenia.

Zbadanie charakterystyki wyładowania ogniwa z różnymi depolaryzatorami.

II. Przebieg ćwiczenia.

1. Zamocowano dwie bateryjki - z braunsztynem „chińskim” i z braunsztynem „belgijskim” - ogniwa te zostały wykonane na wcześniejszej pracowni.

2. Pomiędzy zaciski „plus” i „minus” każdej bateryjki włączono woltomierz i zmierzono napięcie początkowe dla czasu t=0.

3. Pomiędzy zaciski „plus” i „minus” każdej bateryjki włączono opornik 2 Ω i wykonano pomiar napięcia co określony odstęp czasu.

III. Otrzymane wyniki zestawiam w tabeli.

Tabela 1. Wyniki pomiarów kontrolowanego wyładowania ogniw pierwotnych typoszeregu R z różnymi depolaryzatorami: braunsztynem „belgijskim” i „chińskim”.

braunsztyn

„ belgijski ” „ chiński ”

t [min]

U [V]

I [A]

t [min]

U [V]

I [A]

0

1,3435

0,6718

0

1,6291

0,8146

1

0,2813

0,1407

1

0,7744

0,3872

2

0,2750

0,1375

2

0,7488

0,3744

3

0,2667

0,1334

3

0,7439

0,3720

4

0,2587

0,1294

4

0,7454

0,3727

5

0,2405

0,1203

5

0,7420

0,3710

6

0,2337

0,1169

6

0,7725

0,3863

7

0,2254

0,1127

7

0,7707

0,3854

8

0,2161

0,1081

8

0,7696

0,3848

9

0,2063

0,1032

9

0,7717

0,3859

10

0,1977

0,0989

11

0,7765

0,3883

12

0,1725

0,0863

13

0,7889

0,3945

14

0,1751

0,0876

15

0,7974

0,3987

16

0,1682

0,0841

17

0,8076

0,4038

18

0,1652

0,0826

19

0,8163

0,4082

20

0,1628

0,0814

21

0,8230

0,4115

22

0,1618

0,0809

23

0,8272

0,4136

24

0,0470

0,0235

25

0,7780

0,3890

26

0,0530

0,0265

27

0,8311

0,4156

28

0,1340

0,0670

29

0,8305

0,4153

30

0,1450

0,0725

31

0,8280

0,4140

32

0,0990

0,0495

33

0,8238

0,4119

34

0,1060

0,0530

35

0,8184

0,4092

36

0,4750

0,2375

37

0,8109

0,4055

38

0,1159

0,0580

39

0,8021

0,4011

40

0,1476

0,0738

44

0,7777

0,3889

45

0,1552

0,0776

49

0,7469

0,3735

50

0,1236

0,0618

54

0,7212

0,3606

55

0,1432

0,0716

59

0,6903

0,3452

60

0,1317

0,0659

64

0,6552

0,3276

65

0,1338

0,0669

69

0,6270

0,3135

70

0,1465

0,0733

74

0,6008

0,3004

75

0,1251

0,0626

79

0,5778

0,2889

80

0,1388

0,0694

84

0,5559

0,2780

85

0,1363

0,0682

89

0,5351

0,2676

90

0,1170

0,0585

94

0,5161

0,2581

IV. Sporządzam wykresy U=f(t) badanych ogniw dla różnych depolaryzatorów (dla obciążenia 2 Ω).

0x01 graphic

Krzywa wyładowania ogniwa pierwotnego powinna mieć przebieg podobny do tego, jaki został przedstawiony w części teoretycznej zadania. Powyższe charakterystyki napięciowe badanych ogniw znacznie odbiegają od tego przebiegu. Szczególnie słabym ogniwem pierwotnym okazała się bateryjka z braunsztynem „belgijskim” jako depolaryzatorem. SEM tego ogniwa była dość wysoka, jednak po obciążeniu go oporem 2- omowym nastąpił gwałtowny spadek napięcia do około 0,2813 V i dalej przez czas pracy ogniwa napięcie nieznacznie się obniżało oscylując w granicach 0,15V. Lepsze właściwości prądowo-napięciowe wykazywało ogniwo z braunsztynem „chińskim”, lecz także po obciążeniu go 2 Ω opornikiem nastąpił gwałtowny spadek napięcia z 1,6291 V do 0,7744 V. Następnie napięcie początkowo spadało, dalej wystąpił okres wzrostu napięcia ogniwa by dalej systematycznie spadać do wartości około 0,5 V po 1,5 h czasu pracy.

Dobre ogniwo pierwotne powinno w miarę wydłużania czasu swojej pracy wykazywać spadek napięcia wytwarzanego prądu elektrycznego, początkowy spadek jest największy(0,2-0,4 V) a w dalszym okresie pracy już powinien być nieznaczny. Najlepiej byłoby, gdyby napięcie utrzymywało się na stałym poziomie przez jak najdłuższy czas użytkowania ogniwa.

Właściwości prądowo-napięciowe naszych ogniw pierwotnych nie są najlepsze w porównaniu z wynikami innych studentów wykonujących równocześnie takie same pomiary. Być może przyczyną różnic jest zastosowanie w naszych ogniwach innej, nowej sadzy, która mogła mieć wpływ na uzyskane przez nas wyniki (inna czystość, inne właściwości wypełniające). Podobne wnioski można przedstawić analizując przebieg krzywych I=f(t).

Poniżej przedstawione są zależności natężenia pobieranego prądu w funkcji czasu dla badanych ogniw pierwotnych, które mają identyczny przebieg jak zależności U=f(t).

0x01 graphic

Opracowanie teoretyczne

I.

a) Opis działania ogniwa pierwotnego na przykładzie ogniwa Leclanche'go został przedstawiony w części teoretycznej ćwiczenia.

b) Konwencja Sztokholmska dla przypadku ogniw galwanicznych.

W 1953 roku na Konferencji Międzynarodowej Unii Chemii Czystej i Stosowanej w Sztokholmie została podana definicja siły elektromotorycznej. Według niej siła elektromo-toryczna ogniwa równa jest różnicy między potencjałem przewodnika przyłączonego do elektrody prawej a potencjałem przewodnika, wykonanego z tego samego materiału, dołączonego do elektrody lewej:

0x01 graphic

0x01 graphic
- potencjały elektrody prawej i lewej.

SEM obliczona według powyższego wzoru odpowiada rzeczywistej różnicy potencjałów otwartego ogniwa jedynie wtedy, gdy pomiędzy roztworami elektrodowymi nie występuje dodatkowy spadek potencjału, nazywany potencjałem dyfuzyjnym. Jest zgodna natomiast z wartością zmierzoną, w przypadku ogniw z wspólnym elektrolitem dla katody i anody, tzn. ogniw bez przenoszenia.

c) Przyczyny powstawania potencjału na granicy metal/elektrolit.

Elektrodą (półogniwem) w elektrochemii jest układ złożony z co najmniej dwóch faz przewodzących, z których przynajmniej jedną jest elektrolit. Fazy te graniczą ze sobą w ten sposób, że możliwy jest przepływ jonów lub elektronów przez powierzchnie międzyfazowe. Elektrodą jest najczęściej faza metaliczna, granicząca z elektrolitem.

Potencjał elektrody jest ściśle związany z powstawaniem podwójnej warstwy elektrycznej na granicy faz metal-roztwór.

Podczas zetknięcia się dwóch faz tworzy się granica faz, mająca charakterystyczną budowę i właściwości. Jedną z podstawowych właściwości granicy faz jest zmiana rozkładu ładunków elektrycznych w warstwach granicznych obu faz po ich zetknięciu. Charakterystyczny rozkład ładunków elektrycznych w warstwach przylegających do granicy dwóch faz nazywa się podwójną warstwą elektryczną (PWE). Można wskazać trzy główne przyczyny powstawania podwójnej warstwy elektrycznej na granicy faz.

Pierwszą przyczyna jest fakt, że elektrony lub jony mogą przechodzić samorzutnie z jednej fazy do drugiej, w wyniku czego jedna z faz wykazuje nadmiar, a druga niedomiar ładunku określonego znaku. Proces ten dąży do stanu dynamicznej równowagi lub stanu stacjonarnego, w którym powstałe pole elektryczne wyrównuje szybkość przechodzenia ładunków w obie strony. Podczas wymiany ładunków między fazami, obie części warstwy podwójnej - o wypadkowym ładunku ujemnym i o wypadkowym ładunku dodatnim - znajdują się po przeciwnych stronach granicy faz.

Drugą przyczyną powstawania PWE jest wybiórcza adsorpcja jonów jednego rodzaju, powodująca nagromadzenie się ładunku jednego znaku w sąsiedztwie granicy faz. Dla zachowania elektroobojętności całego układu następuje wówczas wytworzenie rozmytego ładunku przeciwnego znaku we wnętrzu tej samej fazy. Obie części PWE znajdują się więc w obrębie tej samej fazy.

Trzecią przyczyną powstawania PWE może być adsorpcja polarnych cząsteczek rozpuszczalnika lub substancji rozpuszczonej w taki sposób, że dipole orientują się na granicy faz. Spadek potencjału zlokalizowany jest wówczas w obrębie jednej fazy, na grubości jednej lub kilku warstw cząsteczkowych.

Wymienione przyczyny powstawania PWE mogą występować jednocześnie - na oddziaływania elektrostatyczne mogą nakładać się siły adsorpcyjne - co spowoduje bardziej skomplikowaną jej budowę.

Każdy metal w zetknięciu z roztworem elektrolitu wykazuje dążność do przechodzenia do roztworu w postaci jonowej. Dążność ta nazywa się prężnością roztwórczą. Na skutek przejścia pewnej liczby kationów z metalu do roztworu powstaje na granicy faz metal-roztwór PWE, przy czym metal ładuje się ujemnie, roztwór zaś dodatnio. Poza tym zachodzi również proces przeciwny, tzn. znajdujące się w roztworze jony metalu dążą do osadzania się na metalu i udzielenia mu ładunku dodatniego. Dążność ta jest tym większa, im większe jest stężenie jonów. Gdy więc metal styka się z roztworem zawierającym jego własne jony w dostatecznym stężeniu, metal może przyjąć potencjał bardziej dodatni niż roztwór.

Reakcja przechodzenia jonów z metalu elektrody do roztworu oraz reakcja odwrotna - osadzanie jonów, dążą do stanu równowagi. W stanie równowagi elektroda wykazuje określony potencjał względem roztworu. Wartość tego potencjału zależy od właściwości metalu, aktywności kationu i temperatury.

1



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Program zajęć ED, aaa, studia 22.10.2014, Materiały od Piotra cukrownika, materialy Kamil, Szkoła, L
EDi4 2-lista 2004, aaa, studia 22.10.2014, Materiały od Piotra cukrownika, materialy Kamil, Szkoła,
SPRAWOZDANIE METRO ELEK Pomiary techniczne rezystancji przy prądzie stałym
Ochrona przed hałasem, Ucho, Ucho- przetwornik mechano- elektryczny ( na wejściu do ucha en mechanic
LABORATORIUM-NAPĘDÓW ELEK, Naped, UK˙AD DO REGULACJI PR˙DKO˙CI OBROTOWEJ
LABORATORIUM-NAPĘDÓW ELEK, aut nap 1, Politechnika Wrocławska
PROTOKOL3 METRO ELEK Pomiary parametrów dwójników metodą trzech woltomierzy
EDi4 2-lista 2003, aaa, studia 22.10.2014, Materiały od Piotra cukrownika, materialy Kamil, Szkoła,
lab elek 9
LABORATORIUM-NAPĘDÓW ELEK, Hamowanie, POLITECHNIKA
elek, 21+, Ćwiczenie 21
elek, 25+, Ćwiczenie 25
elek, 25+, Ćwiczenie 25
L ciaga elek id 101200 Nieznany
krolowie elek

więcej podobnych podstron