Święta Wielkanocne przypadają zawsze w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni Księżyca. Najwcześniej możemy świętować Zmartwychwstanie 22 marca, zaś najpóźniej - 26 kwietnia.
Wielkanoc jest najważniejszym świętem chrześcijańskim, do którego wszyscy wierni bardzo starannie się przygotowują. Tak jest dziś i podobnie było przed wiekami. W Wielki Czwartek i Piątek ludzie uczestniczyli w obrzędach i nabożeństwach kościelnych: chodzili w procesjach przedstawiających Mękę Pańską, odwiedzali Groby Pańskie. Zaś w Wielką Sobotę święcono jedzenie. Gospodynie miały w tym dniu dużo pracy - na południe wszystko musiało być gotowe. Przygotowanie wszystkich świątecznych specjałów było wielką sztuką. Wtedy żaden mężczyzna nie mógł kręcić się po kuchni. Jeszcze 100 lat temu nikt nie słyszał, aby zdobieniem pisanek lub przygotowaniem potraw świątecznych zajmowali się mężczyźni. Dawniej pokarmy święcono w domach; tylko ludność bardzo biedna musiała wędrować do kościoła lub dworu, gdzie przybywał ksiądz. Zwyczajem było, że na Wielkanoc bogatsi dzielili się jadłem z biednymi i zanosili do wsi kosze z darami.
W Niedzielę Wielkanocną w kościołach odbywały się rezurekcje. We wszystkich domach po powrocie z kościoła rozpoczynano śniadanie od dzielenia się poświęconym jajkiem. Następnie zgromadzona przy odświętnym stole rodzina spożywała przygotowane wcześniej pyszności.
Wraz z nastaniem Wielkanocnego Poniedziałku rozpoczynało się polewanie wodą. Jeszcze 100 lat temu był to jedynie męski przywilej. Tego dnia oblewano zwłaszcza panny, a gdy któraś przemknęła sucha, była bardzo niezadowolona, bo świadczyło to o braku powodzenia.
Były takie regiony, gdzie oprócz pań oblewano także ziemię, aby dała obfite plony latem.
Jaś 14 (1999) s. 7-8