Szczęście bycia człowiekiem
Masz szczęście - jesteś człowiekiem. Róża jest piękna, ale nie wie dlaczego i dla kogo jest piękna. Ta wzruszająca myśl Michela Quoiste'a winna poruszyć każdego z nas. Czasem wstajemy rano, jemy śniadanie, idziemy do szkoły lub pracy, wracamy do domu, jemy obiad, odpoczywamy, kładziemy się spać - po prostu żyjemy - nie zdając sobie sprawy z tego, jak wielką łaską i darem jest dla nas to, że jesteśmy ludźmi. Wykonujemy swoje codzienne zajęcia i obowiązki, nie zadając sobie nawet pytania, po co i dlaczego budzimy się każdego ranka. Nie zawsze żyjemy mając świadomość tego, że wielkim szczęściem jest być człowiekiem. Może nawet w chwilach trudności i porażek zazdrościmy róży, że nie jesteśmy tak piękni jak ona? Może zazdrościmy ptakom, że nie jesteśmy tak wolni jak one? Może zazdrościmy kamieniom, że tak jak one nie jesteśmy twardzi? Ale choć nie jesteśmy piękni jak róże, wolni jak ptaki i twardzi jak kamienie, to winniśmy być szczęśliwi, bo jesteśmy ludźmi, tzn. wiemy po co i dla kogo jest trud naszego codziennego wstawania z łóżka i stawiania czoła spotykającym nas przeciwnościom. Jesteśmy ludźmi, tzn. że żyjemy po to, by sprawiać radość innym, by oddawać siebie innym - po prostu - by kochać. To wielkie szczęście mieć świadomość bycia potrzebnym, bycia akceptowanym i kochanym. Cóż		więc róży po jej i tak przemijającym pięknie skoro zachowuje je tylko dla siebie? Cóż ptakom po ich wolności, skoro nie mogą się nią z nikim podzielić? Cóż kamieniom z ich twardości, skoro są zimne i niedostępne? Wielu jednak może podawać przykłady ludzkich nieszczęść, które poddają w wątpliwość radość i wielkość człowieczeństwa. Bo czyż obozy koncentracyjne nie są wielką porażką ludzkości? Czyż porażką ludzkości nie są tysiące ludzi umierających samotnie w szpitalach, hospicjach, przytułkach? Tak, to są ludzkie nieszczęścia. Jest jednak wiele przykładów na to, że wobec tych nieszczęść można zachować ludzką twarz. O wielkim szczęściu bycia człowiekiem zaświadczyli ci, którzy wobec nieludzkich warunków okazali się ludźmi. Maksymilian Kolbe, Matka Teresa z Kalkuty i wiele innych osób pokazywało i codziennie pokazuje, że to wielkie szczęście być człowiekiem i odkrywać człowieczeństwo w innych. Ktoś powiedział: Człowiek - to brzmi dumnie - i miał rację, bo trzeba być dumnym z tego, że można kochać. Nic nie daje tyle radości jak pełne odkrycie bycia człowiekiem, odkrycie wielkich możliwości i pokonywania wielu trudności, które daje możliwość kochania. Rzeczywiście, mamy szczęście - jesteśmy ludźmi. Róża jest piękna, ale nie wie dlaczego i dla kogo jest piękna.

---