Rozmowy Barowe

No dobra, zróbmy to szybko zanim się rozmyślę. Jestem przerażona!

Pomysł chodził za mną ładne parę tygodni zanim siegnęłam po "pióro" i z pewną nieśmiałością zaczęłam przelewać na papier.
Jest to mój debiut w czymś dłuższym niż miniaturka i tłumaczenia. Czy przypadnie Wam do gustu? Zobaczymy. Tak czy inaczej mam zamiar go skończyć.
Fik dedykowany Feniksowej i Ing. Tej pierwszej za wiarę we mnie, drugiej za betowanie i dyskusje.
Ing, Twoje słowa: "Błagam nie spieprz tego" mnie motywują i przypominają o odpowiedzialności za jakość tekstu. Dziękuję!

Kończę zanim przedmowa będzie dłuższa niż pierwszy rozdział.

Rozdział pierwszy.

Wpatrywał się w bursztynowy płyn w szklance. Jeszcze ze dwie takie porcje i osiągnie błogosławiony stan zobojętnienia. Rzadko używał alkoholu jako środka znieczulającego, ale dziś miał ochotę się napić. Wszedł do pierwszej lepszej knajpy, zamówił whisky i usiadł w najciemniejszym kącie sali. Pogrążony w myślach, od czasu do czasu podnosił wzrok i obrzucał nielicznych gości ponurym spojrzeniem.

Życie cuchnie, nie pamiętał gdzie to słyszał, ale trafnie oddawało sytuację, w której się znalazł. Jego życie cuchnęło na kilometr. Od ostatniego starcia ukrywał się w mugolskim świecie. Jak nisko upadłem. Przeklęty Dumbledore i ten genialny plan. Tym rozmyślaniom towarzyszył szmer przyciszonych rozmów i sącząca się z głośników cicha muzyka. Nie przeszkadzało mu to.

Wzrokiem bez wyrazu przyglądał się kobiecie, która właśnie weszła. Ruchy jakby znajome. Kiedy zamawiała drinka, usłyszał jej głos… Głos z przeszłości - denerwujący, natrętny. Granger. Ze wszystkich miejsc na ziemi musiała trafić właśnie tutaj. Diabli nadali, zarejestrowała trzeźwa część jego umysłu.

Wsunął się głębiej w kąt swojego boksu. Nie chciał, aby go zauważyła. Dostrzegł, że wybrała jakiegoś idiotycznego kobiecego drinka. Odprężył się lekko, kiedy omiotła salę spojrzeniem i skierowała do stolika. Po chwili znowu zesztywniał. Wybrała najbliższy wolny stolik i wbiła w niego wzrok. Niech to szlag!

Zerkał na nią ukradkiem, zastanawiając się, co u diabła robiła w mugolskim Londynie w podrzędnej knajpie. Najbystrzejszy umysł Hogwartu. To, że jej nie znosił nie przeszkadzało mu doceniać jej inteligencji. Przymrużonymi oczami patrzył jak wstaje i kieruje się w jego stronę. Psiakrew, trzeba się jej pozbyć.

***
Hermiona wracała z pracy. Była rozgoryczona. Ten stan utrzymywał się już od prawie roku. Dokładnie od zakończenia wojny z Voldemortem. I na dodatek zaczyna padać. Jak pech, to pech, pomyślała zrezygnowana. Weszła do najbliższej knajpy i zdecydowała się napić czegoś mocniejszego. Posiedzi, przeczeka deszcz i pomyśli. Chwila refleksji dobrze jej zrobi.

Rozejrzała się w poszukiwaniu wolnego stolika. Na ułamek sekundy zatrzymała wzrok na wtapiającym się w panujący w pomieszczeniu półmrok mężczyźnie. Zajmował boks w najciemniejszym kącie sali i przyglądał się jej. Ta sylwetka wyglądała znajomo. Odebrała od barmana zamówionego drinka i skierowała się do stolika, z którego miała najlepszy widok na ciemną postać.

Powoli popijała swoją margeritę i usiłowała przypisać sylwetkę do twarzy. Gesty, ten ruch głową, profil! Snape. Nie, to nie możliwe. On nie żyje. Potrząsnęła głową. Ale… nigdy nie znaleziono ciała, tylko połamaną różdżkę i zakrwawione szaty. Ukrywa się. Dlaczego? Przecież… Przed oczyma stanęła jej jedna scena.

***

- To pismo Severusa - mówiła do niej i do Remusa profesor McGonnagall. Trzymała w ręku krótką notkę informującą o najbliższych planach Voldemorta. Chwilę wcześniej poprosiła ich, by po zebraniu Zakonu pozostali dłużej. Chciała im coś pokazać. Wojna z Tym - Którego - Imienia - Nie - Wolno - Wymawiać trwała już dwa lata i właśnie wchodziła w decydującą fazę, kiedy sowy zaczęły przynosić Minerwie anonimowe listy, zawierające informacje o planowanych akcjach Voldemorta.

Wyjaśniła, że z początku nie brała ich poważnie. Już nie ufała Snape'owi. Podejrzewała podstęp, ale dotychczas wszystko się zgadzało. Wybrała więc dwie osoby, które, jak wiedziała, były w stanie zaakceptować prawdę. Ta wiadomość wstrząsnęła nimi. Przecież Harry opowiedział im ze szczegółami, co zdarzyło się tamtej nocy, kiedy zginął Dumbledore. Tak jak wszyscy, uważali, że Snape to zdrajca.

Tego wieczoru długo debatowali, czy ujawniać źródło informacji. Hermiona była temu przeciwna. Uważała, że bezpieczniej będzie zachować tożsamość informatora w tajemnicy. Były mistrz eliksirów wśród członków zakonu był równie znienawidzoną osobą jak Voldemort - gorzej - myśleli, że jest zdrajcą.

Notki przychodziły regularnie do końca wojny i to między innymi dzięki nim zdołali pokonać Voldemorta. Zawsze wyprzedzali go o krok. A potem okazało się, że Snape zginął…

***

Nie, nie zginął, otrząsnęła się ze wspomnień, chyba, że po dwóch drinkach mam halucynacje.
Ponownie utkwiła oczy w czarnowłosym mężczyźnie. Zastanawiała się, czy do niego nie podejść, ale nie wiedziała jak on zareaguje. Z pewnością mnie rozpoznał. Zaczęły pocić się jej dłonie, a przecież nigdy nie była tchórzem. Jeszcze chwilę siedziała nieruchomo, po czym zabrała swoją szklankę i podeszła do boksu, w którym siedział Snape.

- Profesorze?

- Odejdź, Granger.

Postawiła drinka na stole i usiadła naprzeciw byłego nauczyciela.

- Nie boisz się, Granger? - usłyszała zachrypnięty od alkoholu i nadmiernej ilości papierosów głos. Pominęła to milczeniem i tylko obrzuciła Snape'a ironicznym spojrzeniem. Prychnął zniecierpliwiony - Jestem mordercą, śmierciojadem, zapomniałaś? - uniósł szklankę w geście toastu - Twoje zdrowie, szlamo!

Zabolało, szczególnie, że padło z ust szanowanego niegdyś profesora - Nie zmienił się pan - skomentowała. Była pewna, ze chciał się jej pozbyć. - Myśleliśmy, że pan nie żyje.

Wykrzywił się szyderczo - Ja nie żyję, Granger. Dotarło? Chyba, że gryfońska Wiem -To- Wszystko wie lepiej - zasyczał.

Słysząc te słowa, dziewczyna zamilkła. Kolejnego drinka wypili w kompletnym milczeniu. Ciszę między nimi przerywał tylko szczęk zapalniczki, kiedy przypalał jednego papierosa za drugim.

Snape przypatrywał się dziewczynie poprzez siwy dym. Również na niej wojna odcisnęła swoje piętno. Zewnętrznie w ogóle się nie zmieniła, ale twarz miała tę prawie niezauważalną dojrzałość, którą mają tylko osoby znające smak ludzkich tragedii. W oczach czaił się cień, charakterystyczny dla tych, co za dużo widzieli i przeżyli. Jeszcze nie nauczyła się tego ukrywać.

- Mugolski Londyn, Granger? A co ze wspaniałym czarodziejskim światem? - zdecydował się przerwać tę wygodną ciszę.

Nie wyczuła w jego głosie zainteresowania, tylko obojętność. Ciekawe ile zdążył już wypić, zastanowiła się. Wzruszyła ramionami - Z wielu powodów, profesorze - nie miała ochoty rozmawiać z nim akurat na ten temat - A pan? - w chwili wypowiadania tych słów, wiedziała, że to najgłupsze z możliwych pytań. Przygotowała się na zjadliwy komentarz.

Snape obrzucił ją tylko pustym spojrzeniem - Z wielu powodów, Granger.

Znowu zapadła cisza. Rozmowa najwyraźniej im nie wychodziła. Wyglądało na to, że dobrze im się razem milczy. Pogrążeni, każde w swoich myślach, powoli popijali swoje drinki.
Po jakiejś godzinie, Snape stwierdził, że ma już dość. Jest wystarczająco zalany by zasnąć bez problemu, a jednocześnie na tyle trzeźwy, aby dotrzeć do mieszkania. Podnieśli się równocześnie. Widocznie ona też ma już dość.

- Panie przodem - przesadnie szyderczym gestem przepuścił ją przed sobą. Nie zwróciła na niego uwagi i po prostu podeszła do baru. Zapłaciła za swoje koktajle i nie oglądając się na niego wyszła na zewnątrz. Zdążyła zrobić trzy kroki, kiedy poczuła na ramieniu ciężką dłoń.

- Tylko pamiętaj, Granger, nie widziałaś mnie. Umarłem, zrozumiałaś? - owionął ją oddech o zapachu whisky.

Wzruszyła ramionami i tylko kiwnęła głową, po czym szybkim krokiem ruszyła w stronę swojego mieszkania. Obróciła się tylko raz. Nadal stał przed pubem i patrzył jak odchodzi.
Wtopiona w noc sylwetka szpiega.

Rozdział drugi.

Cały następny tydzień Hermiona zastanawiała się, czy tamten wieczór nie był snem. Wydawał się taki nierealny. Przypadkowe spotkanie z umarłym przy drinku. Rozmyślając nad tym, ani przez chwilę nie pomyślała, aby komuś opowiedzieć o tej dziwnej rozmowie - nie rozmowie. Pod tym względem doskonale rozumiała byłego mistrza eliksirów.

Sama coraz bardziej oddalała się od angielskiego czarodziejskiego świata. Powojenna rzeczywistość ją rozczarowała. Voldemort zginął z ręki Harry'ego, ale nic ponadto się nie zmieniło. Pozostały stare układy, waśnie, kumoterstwo i potęga galeonów. Dla co poniektórych nadal pozostanie nic nie wartą szlamą. A może oczekiwała zbyt wiele? Teraz mieszkała w mugolskim Londynie, studiowała transmutację oraz eliksiry poprzez sowią pocztę i starała się ułożyć sobie życie na nowo. Zastanawiała się nad wyjazdem z kraju.

Utrzymywała jeszcze tylko sporadyczne kontakty z Remusem i Minerwą. Złota Trójca odeszła w niebyt. Wzajemny widok sprawiał im ból. Przypominał o każdej niepotrzebnej śmierci. Szczególnie Harry'emu. Ginny zginęła, broniąc Hermiony. Dziewczyna wiedziała, że przyjaciel tak naprawdę nigdy jej tego nie wybaczył. Jeden głupi błąd i jedno życie mniej. Podejrzewała, że wyrośli już z wiary w idealną przyjaźń. Rzeczywistość okazała się zbyt brutalna. To bolało. Wołała leczyć swoje rany w samotności. Skupiła się na nauce.

Była świadoma tego, że wojna bardzo ją zmieniła. Kiedyś miała książki i przyjaciół, swój mały zamknięty świat, teraz pozostały jej tylko książki. Świat zamienił się w mikrokosmos. Nigdy łatwo nie nawiązywała przyjaźni, a wojna jeszcze bardziej ją do tego zniechęciła. To było zbyt ryzykowne. Jednego dnia miało się przyjaciela, drugiego uczestniczyło w jego pogrzebie. Zbyt dużo widziała takich sytuacji.

Do dziś pamięta pogrzeb Ginny i wyrzut w oczach Harry'ego. Skierowany w jej stronę. To jej wina, że przyjaciółka zginęła. Gdyby była bardziej uważna. Gdyby…
Nigdy nie była wylewną osobą, a po tym jeszcze bardziej zamknęła się w sobie.

Ron… nie mogła nazwać go największą pomyłką życia, bo nią nie był. Spędzili ze sobą wiele przyjemnych chwil zanim to wszystko się posypało. Ron zawsze był Ronem. Ciepłym, nieporadnym na pozór, wiernym przyjacielem. U niego zawsze to, co w sercu, to na języku. Tak emocjonalny jak ona chłodna. Dopóki byli nastolatkami nie zwracali na to uwagi. Dopiero później Ronowi zaczął przeszkadzać jej dystans.

W miarę jak wkraczali w wiek dorosły, coraz mniej ją rozumiał. W końcu dotarło do niej, że żyją w dwóch różnych wszechświatach. Jej był wyciszony, pełen skupienia i ostrożności, jego barwny, żywiołowy, nawet po wojnie. W ten sposób radził sobie z bólem, Hermiona tak nie potrafiła. Rozstali się wśród wzajemnych wyrzutów. Dla nich pod tym względem nie było kompromisów. Od tego czasu z nikim się nie związała, uważała, że jest zbyt zimna i nie ma nic do zaoferowania. Jakby jej pozytywne emocje zostały wyparte przez gorycz.

Długo trwało, zanim wrócili do w miarę normalnych rozmów. Jednak to już nie było to samo. Cała trójka stała się bardzo ostrożna we wzajemnych kontaktach. Za wiele ich łączyło i to, paradoksalnie, sprawiało, że oddalali się od siebie. Między nimi było zbyt dużo bólu i tragedii. Nie byli już beztroskimi dziećmi. Zresztą, nigdy nimi nie byli, ale wcześniej mieli to złudne poczucie względnego bezpieczeństwa i całe pokłady zaufania.

Wtedy chyba tylko do Harry'ego docierało w pełni, że to wszystko było jak domek z kart. Dmuchniesz i się rozsypie.

Świadomie odizolowała się od wszystkich. Angielski czarodziejski świat nie miał jej już nic do zaoferowania. Kiedy opadły powojenne emocje na wierzch wypłynęła cała hipokryzja. Mimo iż Czarnego Pana już nie było, jego idee żyły nadal. Nic nie znaczyły jej wyniki w nauce, jej inteligencja, a nawet to, że przyczyniła się do pokonania potwora. Subtelnie dawano jej do zrozumienia, że nadal, dla co poniektórych jest szlamą. O dobrej pracy mogła zapomnieć. Wszystkie stanowiska zajęte przez „pełnowartościowych” czarodziei.

Potrząsnęła głową, aby odpędzić smutne wspomnienia. Wróciła myślami do profesora. Kiedy tak siedzieli w milczeniu, zdążyła mu się dokładnie przyjrzeć. Jedyną zewnętrzną oznaką przeżyć była niewielka blizna po lewej stronie szczęki i przyprószone siwizną skronie. Wewnętrznych blizn mogła się tylko domyślać. W oczach przeważała pustka. Czasem mignął cień jakiegoś niezidentyfikowanego uczucia.

Ten człowiek zawsze doskonale ukrywał swoje emocje. A choć na potrzeby wojny opanowała Legilimencję i Oklumencję, to nie chciała stosować ich na nim. Był mistrzem. Wolała nie ryzykować. Szkoda, że nie umiałam z nim porozmawiać. Tyle pytań. To najbardziej inteligentny człowiek, jakiego kiedykolwiek znałam. Prawdopodobnie już nigdy nie będę miała okazji.

***

Severus Snape przez większość życia był szpiegiem. Opanował tę sztukę do perfekcji. Nawet w stanie mocno chwiejnym był skuteczny. Granger nie miała pojęcia, że kryjąc się w cieniu, odprowadził ją pod same drzwi. Nie mógł jej pozwolić tak po prostu odejść. Był już zmęczony ciągłymi przeprowadzkami i musiał się upewnić, że ta głupia dziewczyna nie poleci z donosem.

Już widział reakcję Pottera - zbawcy. Ten szczeniak go nienawidził, zresztą z wzajemnością, a Snape nie miał zamiaru jeszcze umierać. Bezczelny gówniarz - przyznawał to niechętnie - był potężnym czarodziejem. Od lat nadstawiał za niego karku, a ten nawet o tym nie wiedział. Poświęcił wszystko i nic nie otrzymał w zamian. Nawet wolności. Kiedyś jeszcze go to obchodziło. Teraz nie miało znaczenia.

Szpiegując Czarnego Pana i wysyłając te notki, ryzykował. Ale wtedy nie czuł przypływu adrenaliny, czy strachu, już nie. Miał wrażenie, że stał się ludzkim automatem. Szpiegiem doskonałym. Pod koniec wojny nie czuł już nawet bólu, który innych mógł doprowadzić do utraty świadomości. Istniał i nic więcej. Wygrali tę przeklętą wojnę - oni. On nie. Nadal tylko istniał. Blokował tę resztkę uczuć, która mu pozostała, pozwalał sobie tylko na gorycz. Nie czuł, chyba że na granicy snu, kiedy człowiek budzi się z koszmaru. Wpół świadomy nie panował nad myślami. Same wślizgiwały się do umysłu.

Nie chciał pamiętać, nie chciał czuć. Stłamsił swój gniew, swoją rozpacz; szyderczo przypominały mu, że jeszcze nie wszystko się w nim wypaliło. Chciał mieć tylko święty spokój. Odciął się od świata, całkowicie. Spłacił już swój dług. Może kiedyś znowu nauczy się żyć. Tylko że nie pamiętał jak się żyje.

Będzie więc obserwować Granger. To potrafi. Jeden najmniejszy sygnał, że wypaplała, a gorzko tego pożałuje.

Obserwował ją przez miesiąc. Zdążył dokładnie poznać jej zwyczaje. Nic szczególnego, szczerze mówiąc. Dowiedział się, że studiowała transmutację i eliksiry - co dziwne, sowią pocztą - oraz dorabiała jako kelnerka w kafejce mugolskiego uniwersytetu. Uderzyło go to, iż nie utrzymywała żadnych kontaktów z przyjaciółmi. Mugolski Londyn nawet był w stanie zrozumieć, wiedząc, co dzieje się w czarodziejskim świecie, ale odcięła się także od przyjaciół.

Przechwytywał jej sowy i otwierał listy. Bez jakichkolwiek wyrzutów sumienia. Przecież go nie miał. Ani jednej, nawet krótkiej notki. Raz od McGonnagall, w którym namawiała dziewczynę do powrotu, i same materiały do nauki. Jeden jedyny raz odwiedził ją ten przeklęty wilkołak. Czyżby z niedorajdy Weasleya przerzuciła się na zwierzęta? Po raz pierwszy od dawna coś go zaintrygowało. Dlaczego jest sama? Istniał tylko jeden sposób, aby się dowiedzieć.

***

Hermiona zdążyła już zapomnieć o spotkaniu z byłym nauczycielem. Miała ważniejsze sprawy niż snucie domysłów. Ostatnio sowy dolatywały do niej z opóźnieniem. Musiała więc wybrać się na uniwersytet i dowiedzieć się, co jest grane. Niestety, nie potrafili udzielić jej konkretnej odpowiedzi. Sami nie mieli pojęcia, dlaczego.

Któregoś dnia, kiedy otwierała listy ze skryptami, z jednego podręcznika wypadła pojedyncza kartka. Znajomym pismem napisane na niej było tylko jedno zdanie: „ Dziś, ten sam bar o tej samej porze” Brzmiało to jak rozkaz. Snape. Ale… ale jak… skąd? Przez głowę dziewczyny przelatywały bezwładne myśli. Weź się w garść, Hermiona. To szpieg i na dodatek doskonały w tym, co robił, opamiętała się.

Jeszcze raz spojrzała na notkę i nagle do niej dotarło. Otwierał moje listy! Zatrzęsła się z wściekłości. To dlatego sowy się spóźniały! Szpiegował mnie. Jak śmiał! Potrzebowała dłuższej chwili, aby się opanować. Zdecydowała, że pójdzie na to spotkanie tylko po to, aby wygarnąć mu, co o nim sądzi. Były nauczyciel czy nie, nie miał prawa. Zastanawiało ją też, czego może od niej chcieć. Jeżeli mnie obserwował to wie, że nikomu o nim nie powiedziałam.

***

Wchodząc do pubu od razu go zauważyła, siedział w tym samym miejscu, w którym spotkała go pierwszy raz. Nie spiesząc się podeszła do baru i zamówiła drinka. Przyda jej się dziś wieczorem. Na to, co chciała powiedzieć Snape'owi, potrzebowała dodatkowej odwagi. Nawet tej sztucznie wykreowanej.

- Siadaj, Granger.

- Też się cieszę, że pana widzę, profesorze - odcięła się zgryźliwie i usiadła. - Przyszłam tu tylko po to, aby powiedzieć, co o panu myślę!

- Nie rozpędzaj się tak, Granger - przerwał jej szyderczo. - Nie interesuje mnie twoje zdanie. Naprawdę myślałaś, że to tak zostawię? Musiałem być pewny, że będziesz trzymała buzię na kłódkę.

Czemu mi to mówi? Przecież nigdy nikomu się tłumaczył. - To nie usprawiedliwia grzebania w cudzych listach i prywatnym życiu! Wystarczyło zapytać!

- Jak zapewne dobrze wiesz, Granger, bezgranicznie ufam ludziom - odparł ironicznie i przypalił papierosa.

No tak, cały Snape. Postanowiła chwilowo zostawić ten temat. Była też ciekawa, czego od niej chciał - Co jest powodem tego, jakże uprzejmego zaproszenia? - spytała z przekąsem. Nie czuła się w obowiązku być grzeczna i zwracać się do niego z szacunkiem. Nie była już małą pannicą Wiem -To- Wszystko, czującą trwożny szacunek do mistrza eliksirów. Była dorosłą kobietą, która zbyt wiele przeżyła, aby się go bać.

- Powód? Najbanalniejszy na świecie, Granger, ciekawość. - Znowu ta obojętność w głosie. - Jak każdy człowiek jestem ciekawy, a moja dodatkowa… profesja tylko ją podsyciła.

Niezwykłe, właśnie przyznał się, że w ogóle ma ludzkie uczucia. To na pewno Snape? - Emocje i pan? Te pojęcia wzajemnie się wykluczają - wymknęło jej się zanim zdążyła ugryźć się w język.

Uniósł brew - Nie wierz plotkom, jestem tylko człowiekiem.

Coś tu wyraźnie było nie tak. Spojrzała na profesora ze zdziwieniem. W końcu znała go tylko jako budzącego strach nauczyciela i doskonałego szpiega. A tacy muszą posiadać zdolność ukrywania emocji. Nigdy wcześniej nie zastanawiała się, jaki był jako Severus Snape - człowiek. A może należało?, przemknęło jej przez myśl.

- Cóż więc w moim, życiu pana tak zaciekawiło? - zaczęła ostrożnie i uniosła szklaneczkę do ust.

- Miesiąc wcześniej nie udzieliłaś właściwej odpowiedzi na moje pytanie. Chcę ją usłyszeć teraz. Czemu jedna trzecia Złotej Trójcy opuściła czarodziejski świat? - W jego głosie pobrzmiewała kpina. - Czyżby zmęczyły cię, Granger, hołdy składane twojej osobie? Przyjęcia na cześć zwycięzców nie dawały się wyspać?

Zamurowało ją na chwilę. Przyjęcia, hołdy? - Ośmielę się zauważyć, że minął już prawie rok od zakończenia wojny. Poza tym, nie walczyłam dla sławy i zaszczytów. Są o wiele ważniejsze rzeczy, niż nikomu nie potrzebne przyjęcia i idiotyczne ceremonie. Pan powinien wiedzieć to najlepiej - mówiła coraz bardziej gorączkowo. - W tej wojnie zginęło wielu wartościowych ludzi, a inni nie docenili ich ofiary. Czarodziejski świat niczego się nie nauczył. Pozostały te same uprzedzenia. - Zamilkła w obawie, że powiedziała zbyt wiele.

Kiedy mówiła, przyglądał się jej znad szklanki whisky. - Rozgoryczona, jak widzę. Taki bystry umysł, a nie domyślił się, że niektóre rzeczy się nie zmieniają. Bez względu na wszystko. Nie tłumaczy cię, Granger, nawet twój młody wiek. Przecież po pierwszej wojnie z Voldemortem byłaś już czarownicą. Nic do ciebie nie dotarło? - charakterystyczny uśmieszek.

Po tych słowach odstawiła drinka na stolik, wstała i nachyliła się nad nim - Może dla pana to było oczywiste, ale niektórzy posiadali jeszcze coś takiego, jak wiara w ideały. Wasz świat skutecznie mnie z tego wyleczył. Po pana pierwszych słowach myślałam, że da się z panem normalnie porozmawiać. Myślałam, że wojna zmienia ludzi, niestety, zapomniałam, z kim rozmawiam. Zawsze pozostanie pan zgryźliwym dupkiem. Żegnam! - Odwróciła się i prawie wybiegła z knajpy.

Nazwała go dupkiem! Ma dziewczyna odwagę, zresztą tej nigdy jej nie brakowało. Niektórzy umierali za te słowa. Snape jeszcze przez chwilę siedział nieruchomo, wpatrując się w drzwi pubu.

Rozdział trzeci.

Wracając do domu, Hermiona zżymała się w duchu. Co ja sobie myślałam? To jest Snape! Z nim nie da się porozmawiać bez ochronnej tarczy. Co ciekawe, z początku wydawało jej się, że w jego zgryźliwości dostrzegła szczeliny. Przyznał się do typowo ludzkiej słabości - ciekawości. Zwolniła krok. Sama zareagowała chyba zbyt gwałtownie, kiedyś potrafiła się lepiej kontrolować. I nazwałam go dupkiem! Przesadziła, krótko mówiąc.

Przez kilka następnych dni dziewczyna myślała nad słowami profesora. Miał rację, pozostała naiwna nawet po tym, czego była świadkiem. Nie musiał tylko tak brutalnie jej tego uświadamiać. Z drugiej strony jednak, nie podała mu wszystkich powodów swojej decyzji. Prześlizgnęła się po temacie. A te, które mu prawie wykrzyczała, nawet teraz w jej uszach brzmiały głupio.

Postanowiła, że znowu pójdzie do tego pubu, w ten sam dzień i o tej samej porze, ale tym razem nie da się wyprowadzić z równowagi. Jeżeli się dobrze domyślała, to Snape nadal ją obserwował. Zrozumie jej wiadomość.

***
Co ona wyprawia? - myślał Snape, patrząc jak wchodzi do tej knajpy, zamawia drinka i siada w jego boksie. Ewidentne zaproszenie. Tylko czego chce? Po tej ostatniej parodii rozmowy wybiegła wściekła. Przecież powiedział jej tylko prawdę. A że zrobił to w taki, a nie inny sposób… Uczył ją na tyle długo, że powinna wiedzieć, jak zareaguje na tak idiotyczną argumentację.

Stał w bramie po drugiej stronie ulicy i zastanawiał się, czy wejść do środka. Nie miał ochoty użerać się z rozhisteryzowaną pannicą. Nigdy taka nie była, uświadomił sobie po chwili. Po paru minutach podjął decyzję.

- Znowu zamierzasz się na mnie wydzierać, Granger - Hermiona, pogrążona w myślach, nie zauważyła jak wszedł, dopóki nie usłyszała przy uchu jego jedwabistego szeptu - a po usłyszeniu paru słów prawdy obrazić i wybiec w pośpiechu?

Wzdrygnęła się. - Witam, profesorze i przepraszam za wcześniejsze zachowanie. Miał pan rację.

- Powinnaś się do tego przyzwyczaić - sarknął i usiadł. - Zawsze ją mam.

Spojrzała na niego z wyrzutem, ale nic nie powiedziała.

- Co tu robisz, Granger?

Wzruszyła ramionami. - Chciałam porozmawiać. Mam tyle pytań.

- Dlaczego sądzisz, że właśnie tobie udzielę odpowiedzi?

- A komu innemu, profesorze? Tylko ja wiem, że pan żyje. Sam pan powiedział, że jest tylko człowiekiem, a ludzie potrzebują rozmowy. Nawet tacy jak pan.

Zaskoczyła go tym stwierdzeniem. Nie zastanawiał się nad tym, ale słowa dziewczyny pomogły mu coś zrozumieć. Podświadomość zdecydowała za niego. Zamiast zmienić miejsce pobytu, jak byłoby najprościej, zaczął ją szpiegować. No cóż, nigdy nie lubiłem łatwych rozwiązań. Rozmowa; Tak długo z nikim nie rozmawiał, że prawie nie pamiętał, jak się to robi. Granger nie jest głupia, przypomniał sobie.

- Co chcesz wiedzieć? - spytał dziwnym tonem. - Zapamiętaj jednak, że odpowiem tylko na te pytania, na które ja będę chciał.

W oczach Hermiony pojawiło się zaskoczenie, jakby oczekiwała, że po tej przeciągającej się ciszy raczej wstanie i wyjdzie, niż coś powie. - Jak udało się panu przeżyć? Znaleźliśmy tylko zniszczoną różdżkę i szaty.

Zanim odpowiedział, przypalił papierosa. - Czystym przypadkiem. W jednym z ostatnich starć jakiś świeżo upieczony auror miał szczęście. Źle rzucone zaklęcie uderzyło mnie zamiast Rookwooda i straciłem przytomność. Spadłem do pobliskiego rowu. Kiedy się ocknąłem, było już po wszystkim. Zdecydowałem, że będzie lepiej, jeśli wszyscy uznają mnie za zmarłego. - Wzruszył ramionami.

- To dość lakoniczny opis.

- A czego się spodziewałaś, Granger? Melodramatycznych opisów, fruwających zaklęć? - rzucił zimnym tonem. - Byłaś tam, widziałaś, co się działo.

Sięgnęła po drinka. - Tak - przez twarz dziewczyny przemknął cień - widziałam.

- Teraz podaj mi prawdziwy powód, dlaczego żyjesz tutaj. Moje powody znasz, nie muszę ich wyjaśniać.

Westchnęła. - Dzieci nie powinny brać udziału w wojnach. Okazałam się zbyt słaba psychicznie, to wszystko. Niektóre rany są zbyt głębokie.

- Bzdury, Granger.

- Dlaczego, profesorze? To, że pan jest pozbawiony głębszych uczuć, nie znaczy, że inni też - podniosła głos i zaraz się zreflektowała. - Przepraszam, to było niepotrzebne.

- Gryfoni nigdy nie wiedzieli, kiedy ugryźć się w język - stwierdził sucho. - Więc?

W powietrzu między nimi znowu unosił się siwy dym. Przyglądał się dziewczynie uważnie i czekał na odpowiedź. Stanowczo za dużo pali, pomyślała.

- Profesorze, a czy to ważne? - Czuła się nieswojo patrząc w czarne, przypominające niekończące się tunele oczy. Były jak lustro, tylko odbijały, nie wpuszczając do środka. - Pan ma swoje powody, ja swoje. Rozgrzebywanie tego nic nam nie da.

Miała wrażenie, że przenika ją na wskroś intensywnym spojrzeniem, i czuje jej strach. Strach przed odsłonięciem.

Bała się! Zdradziła ją niepewność w oczach i lekkie drżenie dłoni, kiedy sięgała po szklankę. Zawsze umiał z ledwo uchwytnych sygnałów odczytać ludzkie emocje. Mógł ją zastraszyć i wyciągnąć z niej wszystko. Nadal był w tym mistrzem.

- Profesorze Snape? - spytała ostrożnie po przeciągającej się ciszy.

Zastanowił się nad odpowiedzią. Siedziała sztywno i wyraźnie czekała na jakiś komentarz z jego strony. Grzebanie w uczuciach. Zawsze się tego brzydził. Interesowały go fakty, a nie emocje. A u niej fakty powiązane są z emocjami. Zdecydował się odłożyć tę kwestię na bliżej nieokreśloną przyszłość. Wiedział, że to nie będzie ich ostatnie spotkanie.

- Kolejne pytanie, Granger.

Zszokowany wyraz jej twarzy sprawił mu satysfakcję. Po chwili opanowała się i odkaszlnęła.

- Czy profesor Dumbledore…

- Nie - przerwał jej zimnym tonem.

- Ale profesorze…

- Przypomnij sobie, Granger, co powiedziałem na początku tej jakże pasjonującej rozmowy. To ja wybieram pytania, na które odpowiem.

Pat. Siedzieli naprzeciw siebie i mierzyli się wzrokiem. W spojrzeniu Hermiony rozczarowanie walczyło z gniewem. Czarne oczy mężczyzny patrzyły obojętnie. Jak wtedy, gdy sięgał po drinka, czy zapalał papierosa. Po chwili Hermiona spuściła wzrok na swoje dłonie oplatające szklankę. Westchnęła i wzruszyła ramionami.

- Pana wybór.

Zaśmiał się chrapliwie. - To nigdy nie był mój wybór, Granger.

Zdumiona, gwałtownie poderwała głowę. To wyglądało prawie jak odpowiedź na jej pytanie. Może nie do końca, ale jednak. Intensywnie wpatrywała się w bezdenne oczy, szukając choćby najmniejszego cienia emocji. Nic. Jak on to robi? Zniechęcona, zdusiła pragnienie, aby nim potrząsnąć. To nie ma sensu. Cała ta rozmowa nie ma sensu. Pytania bez odpowiedzi.

Milczeli, oboje świadomi niechęci drugiego. Hermiona spokojnie dopiła swojego drinka i podniosła się. - Do widzenia, profesorze.

Powoli, bez słowa kiwnął głową.

***

Kolejna rozmowa i kolejne fiasko. Jeszcze mi się to nie zdarzyło. Co z tą dziewczyną? Gryfoni zawsze mieli uczucia na wierzchu, a ona jest jak jeż. Tylko ją dotknij, a wystawi kolce. Zmieniła się z przemądrzałej Wiem - To - Wszystko w ostrożną kobietę. Widział jej zaskoczenie, kiedy odmówił odpowiedzi. Czekał, na jakąś reakcję z jej strony. Nie doczekał się. Szybko zrezygnowała, zbyt szybko. To do niej niepodobne. W szkole, kiedy coś ją interesowało, to nie ustąpiła, dopóki się nie dowiedziała. Teraz już wie, że prawda nie zawsze jest najlepsza. Wypił ostatniego drinka i wrócił do mieszkania.

Ludzie potrafią nas zaskoczyć jeśli im na to pozwolimy. A on wolał być przygotowany. Będzie musiał znowu wybrać się na Pokątną i powęszyć wokół jej przyjaciół. Dobrze, że zostało mi jeszcze trochę włosów do eliksiru wielosokowego, ale trzeba będzie uzupełnić zapasy.

***

Cały następny miesiąc Hermiona zastanawiała się, gdzie podział się czas. Zbliżały się egzaminy semestralne, więc większość dnia spędzała nad książkami. Na domiar złego jedna z kelnerek zachorowała i ktoś musiał ją zastąpić. Tym kimś była oczywiście Hermiona.

Dni zlewały jej się w jedno; do południa nauka, potem do północy praca. Wracała do domu wykończona, z myślą by jak najszybciej znaleźć się w łóżku. Właściwie cieszyła ją ta sytuacja - nie miała czasu myśleć o sprawach, o których nie chciała. Była na to zbyt zmęczona.

Zaczynała przypominać własny cień. Podkrążone z niewyspania oczy, blada cera. Zawsze, kiedy przygotowywała się do egzaminów, zapominała o jedzeniu; stres wiązał jej żołądek w supeł. Funkcjonowała na hektolitrach kawy i pospiesznie nadgryzionych hamburgerach w pracy. Zmizerniała.

To tylko ten miesiąc, powtarzała w duchu, spoglądając rano w lustro i krzywiąc się na widok swojego odbicia. Wiedziała, że po sesji wszystko wróci do normy. Odetchnie.

Siedziała na zapleczu kafejki i masowała obolałe łydki. Jeszcze tylko godzina i fajrant, westchnęła i wróciła na salę. Bolące łydki czy nie, klient nasz pan. Albo raczej jego pieniądze, pomyślała z goryczą.

Nienawidziła być uzależniona od czegokolwiek, ale po śmierci rodziców musiała sobie jakoś radzić. Oszczędności, które jej zostawili, starczyły na opłacenie studiów i zakup skromnego mieszkania, o resztę musiała starać się sama.

Automatycznie, z obowiązkowym uśmiechem przyklejonym do twarzy, wykonywała swoje czynności. Podeszła do stolika w kącie sali, aby przyjąć zamówienie, i zamarła. Snape. Co on tu robi?

Zmierzył wzrokiem jej sylwetkę wciśniętą w obowiązujący w pracy strój - dość ciasną bluzeczkę oraz prostą spódniczkę przed kolana - i uniósł ironicznie brew. Obróciła się na pięcie i wyszła na zaplecze. Po kiego diabła tu przyszedł? Opanowała zdenerwowanie. Muszę tam wrócić. Zrobiłam z siebie idiotkę! Odetchnęła głęboko, wytarła o fartuszek spocone dłonie i weszła na salę. Zniknął. Na brodę Dumbledore'a, o co tu chodzi?

Wracając do domu rozglądała się na boki w nadziei, że dostrzeże profesora. Bez rezultatu. Raz wydawało się jej… nie, to tylko cień. Otwierając drzwi mieszkania, czuła na plecach jego wzrok. Nie oglądając się, weszła do środka. Zanim położyła się spać, postanowiła, że pomyśli o tym jutro.

Rozdział czwarty.

Snape nienawidził tam wracać. Zwykle szybko załatwiał zakupy, których nie mógł dokonać w mugolskim świecie, i opuszczał Pokątną. Nie tym razem. Potrzebował informacji. Zaopatrzył się w piersiówkę z Eliksirem Wielosokowym i nastawił na nudę. To zajęcie nigdy nie było ciekawe.

Przezornie po składniki do eliksiru wybierał się do Irlandii; wtedy miał pewność, że nikt go nie zaczepi. Parę godzin kręcił się po centrum magicznego świata. Teraz, kiedy Czarny Pan został pokonany, czarodzieje stali się zadziwiająco niefrasobliwi. Uśmiechnął się szyderczo w duchu. Podsłuchując, dowiedział się wszystkiego o zwyczajach Pottera. Jeszcze trochę i będzie mógł napisać o nim książkę. Stał się samotnikiem? Nie wierzę, ten gówniarz zawsze uwielbiał być w centrum uwagi.

Koncentrował się na pubach, gdzie zawsze huczało od plotek. Pottera wielbiono, chwalono Weasleya, a o Granger mówiono półgębkiem. Udało mu się usłyszeć końcówkę zdania: „…to podobno jej wina” Co było jej winą? Czyżby to, że żyła w izolacji traktowała jako karę.

Stwierdził, że dobrze będzie wybrać się na uniwersytet, na którym studiowała i rozejrzeć się na miejscu. Może wykładowcy będą mieli coś do powiedzenia na jej temat.

Przedstawił się jako właściciel niezależnej firmy z Dublina produkującej eliksiry. Twierdził, że poszukuje talentów w tej dziedzinie i poprosił o rekomendacje. Tak jak przypuszczał, jedną z najwybitniejszych studentek była Granger. Nawet nie musiał się natrętnie dopytywać. Profesor rozpływał się nad zachwycającym umysłem panny Granger. Po paru minutach Snape'a zemdliło. Tak, jest wspaniała: Ten idiota nie znał jej jako niemożliwej nastolatki.

Bezceremonialnie przerwał monolog profesora i zapytał o plotki krążące na jej temat. W końcu nazwiska sławnej trójcy były znane i poza granicami Zjednoczonego Królestwa. Na te słowa wykładowca nieco przystopował. Bąkał coś niewyraźnie, potem dodał, że nigdy w to nie wierzył, w walce różnie bywa. „Wie pan, Avada nie wybiera.”

Z jego mętnych wyjaśnień zdołał wywnioskować, że Potter i jego samotność ma coś wspólnego z Granger. Co, u diabła, rzuciła go? Jak pamiętał, Potter spotykał się z Weasleyówną.

Wracał do mugolskiego Londynu i analizował w myślach to, czego się dowiedział. Brakowało mu paru szczegółów, a te znała tylko Granger.

Czas przypomnieć jej o sobie.

***

Hermiona powtarzała materiał z eliksirów. Eliksiry. Snape.
Kiedyś był dla niej nie lubianym profesorem, nietoperzem z lochów, potem najbardziej znienawidzonym człowiekiem na świecie - wliczając Voldemorta. I nagle nienawiść się skończyła. Kiedy zrozumiała… zaczęła czuć do niego ostrożny szacunek.

Niewielu ludzi na świecie podjęłoby taką decyzję, znając jej konsekwencje. Bo tego, że zdawał sobie sprawę, jak będzie wyglądać jego przyszłość, była pewna. Zawsze kalkulował wszystko na zimno, nie przewidział tylko Dumbledore'a. Podejrzewała, że śmierć dyrektora była przedstawieniem dokładnie wyreżyserowanym na użytek Voldemorta. To musiało być ukartowane. Niewiarygodnie, to właśnie Snape okazał się tym najwierniejszym. Pokręciła głową z niedowierzaniem.

A teraz? Czego od niej chciał? Rozmowy? Parsknęła szyderczo. Nie potrafili ze sobą rozmawiać. Oboje zbyt ostrożni, rozgoryczeni i zamknięci na normalny dialog. We wzajemnym towarzystwie wychodziło im tylko milczenie.

Wiedziała, że wizyta u niej w pracy była wiadomością. Kolejne spotkanie. Tylko po co? Nie miała zamiaru rozmawiać z nim na temat swojego życia, a czegóż innego chciałby się dowiedzieć? Co mogło interesować takiego człowieka jak profesor Snape?

Ona prawdopodobnie też nigdy nie uzyska bardziej konkretnej odpowiedzi na TO pytanie. Zdawała sobie z tego sprawę. „To nigdy nie był mój wybór.” Mogła się tylko domyślać prawdziwego znaczenia tych słów. Miała jeszcze dwa dni do spotkania. Musiała się zastanowić, czy pójść. W tej chwili uważała to za bezcelowe.

***

Snape świadomie przyszedł wcześniej. Musiał pomyśleć, jak dokładnie rozegrać dzisiejsze spotkanie. Parę dni temu poszedł do tej podrzędnej kafejki, w której pracowała. Przez chwilę miał możliwość obserwowania jej przy pracy. Mimo zmęczenia malującego się na jej twarzy, z wdziękiem poruszała się między stolikami i uśmiechała się do klientów. Dopiero wtedy dokładnie się jej przyjrzał. To dorosła kobieta, uświadomił sobie z zaskoczeniem.

Dotychczas postrzegał ją przez pryzmat nastolatki. Wiecznie irytującej, tryskającej najbardziej niedorzecznym entuzjazmem. Drażniło go to wtedy. Teraz była wyciszona wewnętrznie, jeżeli zostało w niej jeszcze choć trochę dawnej Granger, to trzymała ją pod żelazną kontrolą.

Przedwczoraj ją zaskoczył. Podeszła do stolika, przy którym siedział, zamarła na sekundę, odwróciła się i wyszła na zaplecze. Rzucił pieniądze na blat i opuścił lokal. Przyjście tam było niepotrzebne, równie dobrze mógł wsunąć notkę w podręcznik. Nadal przechwytywał jej sowy. Zdawał sobie sprawę, że zachowuje się jak paranoik; przecież nim był.

Trzeba będzie zmienić taktykę. Bezpośrednio od niej niczego się nie dowie, a w podstępach był mistrzem. Musi sprawić, aby przestała się tak kontrolować w jego towarzystwie. I nie może zmusić jej do tego szyderstwem czy gniewem. Nie będzie to łatwe, bo nie miał do tego cierpliwości.

Zapytał sam siebie po co to wszystko. Mógł spokojnie wrócić do swojego mieszkania i zapomnieć o całej sprawie. Przecież chciał od życia już tylko świętego spokoju. A wygląda na to, że znowu je sobie komplikuje. Widocznie nie potrafię żyć bez problemów.

Weszła. Przyglądał się jej, kiedy szła w kierunku ich boksu. Ma w ruchach jakiś nieuchwytny wdzięk, w jego głowie pojawiła się nieproszona myśl. Severusie, nie pij więcej, bredzisz. To jest Granger, nieznośna Wiem-To-Wszystko! Zastanowił się chwilę i wzruszył ramionami. Był tylko mężczyzną i pozostały mu odruchy bezwarunkowe właściwe dla jego płci. To nic nie znaczy.

- Granger - kiedy podeszła, uniósł szklankę - drinka?

Szok odebrał Hermionie mowę. Spodziewała się typowego „Siadaj, Granger” wypowiedzianego zimnym tonem, a nie tej rozszalałej, jak na tego człowieka, uprzejmości. Usiadła bez słowa i tylko skinęła głową. Drink, tak, zdecydowanie tego potrzebuję! Zdumiona patrzyła jak wstaje i podchodzi do baru. Po chwili wrócił z margaritą w ręce i postawił przed dziewczyną.

Niepewnie sięgnęła po szklankę i upiła łyk. - Dziękuję. - Chyba nie zamierza mnie otruć? Odepchnęła tę myśl jako niedorzeczną. Mógł to zrobić już trzy miesiące temu. Miał dość czasu.

- Podobno pracujesz nad udoskonaleniem Wywaru Tojadowego? - Z satysfakcją patrzył jak krztusi się swoją margaritą.

Sięgnęła po serwetkę i wytarła usta. - Tak. - Spojrzała podejrzliwie na profesora. - Skąd…

- Nie zapominaj, Granger, że to mój… zawód. Wiedzieć.

- Dlaczego to pana interesuje? - Zdecydowała się nie dociekać, jak się dowiedział. Wyglądało na to, że mają szansę na normalną rozmowę i postanowiła utrzymać ten stan. Może uda mi się w końcu przebić przez ten mur i wydobyć z niego jakieś informacje. Parsknęła w duchu. Tak, jasne, życia może mi nie starczyć.

- Ten wywar to moje odkrycie, to chyba naturalne, że interesują mnie wszelkie modyfikacje. - Rzucił dziewczynie uśmieszek i pstryknął zapalniczką. Zaciągnął się papierosem i dodał: - Co zamierzasz uzyskać, Granger?

Chwilę trwało zanim odpowiedziała. - To nie do końca tak, profesorze - zaczęła ostrożnie. Zastanawiała się, do czego on zmierza. - Sam wywar pozostanie bez zmian. Chcę w oparciu o jego składniki stworzyć eliksir uzupełniający, który w połączeniu z pana eliksirem pozwoli wilkołakowi zachować ludzką postać podczas przemiany.

Czekała na komentarz mężczyzny. Podczas mówienia przemknęło jej przez myśl, czy nie poprosić, Snape'a o pomoc. Był Mistrzem Eliksirów, i to najlepszym. Miała okazję poszperać w archiwum uniwersytetu. Studiowała na jego Alma Mater. Wszystko zależy od jego reakcji.

- Od czego zaczęłaś?

- Profesorze, jestem już w połowie i…

- I nie umiesz ruszyć dalej, nieprawdaż? - bardziej stwierdził niż zapytał. Z jego tonu przebijało szyderstwo.

Skąd, u diabła, on to wszystko wie?

Jakby w odpowiedzi na jej nie zadane pytanie, spojrzał na dziewczynę zniecierpliwionym wzrokiem. - Jeżeli, jak się domyślam, chcesz, abym ci pomógł, to muszę znać twoje czynności od początku, Granger.

Hermiona przez chwilę przyglądała się siedzącemu naprzeciwko mężczyźnie. Jedną dłonią obejmował szklankę whisky, w drugiej trzymał zapalonego papierosa i patrzył na nią. Na twarzy miał ten swój uśmieszek i wyraźnie czekał na odpowiedź.

Jeżeli przyjmę jego pomoc to będzie oznaczało kolejne spotkanie. Zastanawiała się, czy jest w stanie przetrwać następne. Profesor Snape to trudny człowiek. Mało powiedziane. Nie była pewna, czy zniesie jego szydercze uwagi. Zawsze wiedział, co powiedzieć, aby najbardziej bolało. A ona miała dość bólu.

„Niemal wszystko zło na świecie ma swoje źródło w tym, że ktoś się czegoś boi. Nie ma nic okropniejszego ani poniżającego niż żyć w bojaźni”*, przypomniały jej się słowa wyczytane w jakiejś książce. Odetchnęła i podjęła decyzję. Potrzebowała jego umiejętności, a sam Snape ją intrygował. Strach ma tylko wielkie oczy.

- Dobrze, profesorze, ale zdaje pan sobie sprawę, że to nie jest rozmowa tylko na jedno spotkanie?

Jednym szybkim ruchem zdusił niedopałek papierosa w popielniczce. W czarnych oczach pojawiła się irytacja. Na końcu języka miał zjadliwą uwagę na temat jej inteligencji, ale w ostatniej chwili się powstrzymał. Ona ma poczuć się bezpiecznie, wtedy człowiek mniej się kontroluje i łatwiej popełnia błędy. Zamiast tego stwierdził z ledwie wyczuwalną ironią: - Twoja wiara w moją inteligencję, Granger, mnie rozczula.

Powinna była się tego spodziewać. Profesor Snape nigdy nie pozostawia niczego przypadkowi.

- Zaczęłam od zmiany proporcji mniej ważnych składników i dodania w minimalnych ilościach tych, które mają być podstawą mojego eliksiru. - Stwierdziła, że najlepiej od razu przejść do rzeczy. - Lepiej, żeby w ogóle nie zadziałało, niż kogoś otruło!

Ciekawe, czy tym kimś jest Lupin? Ciągle zastanawiało go, jaki rodzaj związku łączył tych dwoje. Wilkołak odwiedzał ją średnio raz na tydzień. Siedział do późnego wieczoru i wychodził. Jest psidwakiem doświadczalnym czy może kimś więcej? Nie wiedzieć czemu, przeszkadzała mu ta myśl.

- Jakie dokładnie składniki? - W czarnych oczach pojawił się błysk zainteresowania.

Resztę wieczoru spędzili na w miarę normalnej rozmowie. Tylko dwa razy Hermiona miała ochotę wstać i wyjść. Zawsze łatwiej dostrzec cudze błędy, a on bezlitośnie wykorzystywał to przeciwko niej. Za każdym razem jednak Snape zamawiał kolejnego drinka i gładko przechodził do kolejnego zagadnienia.

Chyba nie zamierza mnie spić? Wątpiła w to, ale w trzecim drinku tylko maczała usta, świadoma przeszywającego ją ironicznego spojrzenia czarnych oczu.

Tego wieczoru skupili się tylko na zmianie proporcji, a już dostrzegł nieścisłości w jej rozumowaniu. Hermiona stwierdziła w duchu, że warto znosić uwagi profesora. Teraz posunie się naprzód w swoim projekcie.

Po paru godzinach poczuła się wyczerpana. Ta dyskusja nie była łatwa. Zastanawiała się, jak umówić się na następne spotkanie tak, aby nie uznał, że się narzuca.

- Zmęczona? - spytał z wszechwiedzącym uśmieszkiem. Dopił drinka. - Dam znać o następnym terminie.

- Dziękuję, profesorze, doceniam pańską pomoc - uśmiechnęła się do mężczyzny - tym bardziej, że nie przepada pan za moim towarzystwem.

- Nie łudź się, Granger - jedwabisty głos brzmiał zimno - nie pomagam tobie. Chcę tylko, aby te zwierzęta nie zagrażały ludziom.

Uśmiech dziewczyny umarł śmiercią naturalną. Zawsze, kiedy zaczynała mieć nadzieję, że tli się w nim jeszcze trochę ludzkich uczuć, bezlitośnie ściągał ją na ziemię. Pożegnała się chłodno i po chwili już jej nie było.

***

Następnego dnia ogarnęły ją wątpliwości. Profesor Snape to kolejna nitka łącząca ją z przeszłością. Czy naprawdę tego chcę? Jednak z drugiej strony on tak jak ona żył wśród mugoli i był tej samej sytuacji. Sama przypominała mu o życiu, które stracił.

Wiedziała, że tak naprawdę nigdy nie ucieknie wystarczająco daleko. Wspomnienia zabierze ze sobą i byle drobiazg będzie jej o nich przypominał. A teraz w dalszym ciągu będzie miała wybór. Może w każdej chwili powiedzieć: nie - koniec z tym. Ale najwyższy czas skończyć z użalaniem się nad sobą. Miałaś rok na zrobienie porządku w swoim życiu.

Skulona pod kocem, siedziała na kanapie i wpatrywała się w ogień płonący w kominku. Obok, na stoliku stał kubek gorącej herbaty - zawsze pomagała jej w takie dni. Szare, listopadowe, otulone mgłą, wpędzały ją w melancholijny nastrój. Myślała wtedy nad sobą i zawsze dochodziła do jednego wniosku, aż do dzisiaj. Teraz było inaczej; zrobiła pierwszy krok na drodze do wyjścia z rozgoryczenia. Utwierdziła się w podjętej decyzji i zamierzała wytrwać.

Jej myśli skierowały się ku najbardziej nieprzeniknionemu człowiekowi, jakiego kiedykolwiek znała. Severus Snape. Ostatnio miała wrażenie, że jej życie kręci wokół niego. Absorbował cały jej wolny czas. Zamiast skupić się na sobie, usiłowała przeniknąć zamiary swojego byłego nauczyciela.

Ich ostatnia rozmowa… Starannie omijane prywatne tematy. Nieufnie podchodziła do tej nagłej zmiany frontu z jego strony. Mistrz Eliksirów nigdy nie działał bez ukrytych motywów. Tym razem również musiał mieć jakiś cel. Podejrzewała, że przynajmniej częściowo chodziło o wilkołaki. Zresztą jego ostatnie zdanie tego wieczoru utwierdziło ją w tym przekonaniu.

Po namyśle stwierdziła, iż musiał złożyć wizytę na uniwersytecie. Tylko jej promotor wiedział o projekcie eliksiru przemiany - tak nazwała swój pomysł.

Jeszcze przez chwilę zastanawiała się nad wydarzeniami ostatnich miesięcy. Trochę się zmieniło w jej życiu. Stało się coś, co wprowadzało chaos w jej uczucia. Musi znaleźć odpowiednią chwilę i odpowiedzieć sobie na parę pytań. Dziś była już zbyt zmęczona. Odrzuciła koc, dopiła herbatę i ruszyła do łazienki. Czas spać.

* Cytat pochodzi z książki L.M. Montgomery " Błękitny Zamek"

Rozdział piąty.

Marzł w bramie i wpatrywał się w ciemne okna Granger. W mroku nocy widać było tylko rozżarzony koniuszek papierosa. Zaciągnął się mocno. Papierosy to była jedyna rzecz, której nie potrafił sobie odmówić. Pomagały zabić czas.

Myślał nad ostatnią rozmową. W pewnym momencie Granger wyglądała, jakby podjęła jakąś decyzję. Czyżby dotyczyła jego? Wątpił w to. Dla niej był tylko dawnym nauczycielem. Po swoim małym wywiadzie na uniwersytecie domyślił się, że dziewczyna nie oprze się pokusie wykorzystania jego wiedzy na temat eliksirów. Dlatego rozpoczął ten temat. Jak zwykle miałem rację, uśmiechnął się ironicznie pod nosem.

Miał głęboko gdzieś wilkołaki z Lupinem na czele; potrafił się przed nimi obronić, a reszta niech radzi sobie sama. Jeśli jednak to pomoże mu w osiągnięciu celu, to tylko dodatkowa korzyść. Będzie się miał czym zająć w pustym mieszkaniu. Odświeży swoją wiedzę.

Stwierdził, że Granger wiedziała, co robi, i miała całkiem konkretne pomysły. Przy jej uporze odniesie sukces. Szkoda tylko, że za dużo marnowała go na upieranie się przy swoim - błędnym zresztą, co jej udowodnił i wytknął - zdaniu.

Przyglądał się dziewczynie uważnie, kiedy zawzięcie broniła swoich pomysłów. Lekko rozgorączkowana, ale nadal uważająca na to, co mówi. Nie wymknęła się jej żadna uszczypliwa uwaga. Choć mógł się założyć, że niejedną miała na końcu języka. Niedobrze, nadal jest ostrożna.

A czego się spodziewałeś? To jest błyskotliwa kobieta; myślałeś, że po jednej - powiedzmy, że normalnej rozmowie - olśniona twoją wiedzą, padnie przed tobą na kolana? - gdzieś z zakamarków umysłu dobiegł dziwny, zjadliwy komentarz. Wyrzucił niedopałek i aportował się.

Wrócił do pustego mieszkania i nalał sobie jeszcze jednego drinka. Usiadł w fotelu i wpatrywał się w brudny, obdrapany mur widoczny z okna. W głowie miał lekki zamęt. Nie był do tego przyzwyczajony. Przypomniał sobie, jak czuje się człowiek sfrustrowany. Nie miał tylko pojęcia, dlaczego tak się czuje. I musiał się tego dowiedzieć.

Rozmowa, a raczej dyskusja… Nie mógł - i co ważniejsze - nie chciał zachowywać się uprzejmie. Ona się na to nie nabierze. Nigdy nie miał do czynienia z tak inteligentną i jednocześnie tak ostrożną oraz niechętną kobietą.

Innym wystarczyło parę odpowiednich słów, wymruczanych do ucha jedwabistym szeptem i mógł wyciągnąć z nich wszystko, co chciał, a czasami nawet więcej. Często pod nosem nic nie podejrzewających małżonków. Ta sytuacja była o wiele bardziej skomplikowana.

Znała go jako nauczyciela, potem szpiega, następnie zdrajcę, a teraz…? Minerwa musiała jej powiedzieć, kto wysyłał te informacje, zdawał sobie z tego sprawę. Inaczej nigdy by do niego nie podeszła. Jako kogo widziała go teraz, poza człowiekiem, którego może wykorzystać, oczywiście? Coraz więcej pytań, a każde rodziło następne.

Rozmowa z nią przypomina lawirowanie między łajnobombami Weasleyów, trzeba w odpowiednim momencie gryźć się w język. Jak on tego nie znosił.

Jednak dzięki niej znowu poczuł, że żyje. Miał cel. Tego mu brakowało. Miał dużo czasu na rozgryzienie tej dziewczyny, która - odnosił wrażenie - przypominała mu kogoś, kogo dawno temu dobrze znał.

***

Hermiona moczyła się w wannie. Potrzebowała chwili odprężenia, aby zastanowić się nad emocjonalnym chaosem, jaki odczuwała. Przez ostatni rok była znużona swoim życiem, ostatnio jednak ogarniało ją lekkie podekscytowanie. Musiała uporządkować swoje uczucia, wtedy zrozumie, co się zmieniło.

Od czasu, kiedy rozgoryczona opuściła czarodziejski świat, istniała dla niej tylko nauka i praca. Kochała się uczyć, a pracować musiała. Dlaczego wybrała akurat męczącą robotę kelnerki i to w podrzędnej kafejce na terenie mugolskiego uniwersytetu? Z różnych powodów. Brak mugolskiego wykształcenia - najważniejszy - oraz w miarę dogodne godziny pracy i, co dotarło do niej po czasie; otoczona ludźmi w zbliżonym wieku nie miała poczucia, że jest samotna.

Parsknęła nad swoją niekonsekwencją. Odcięła się od wszystkich znajomych i przyjaciół z własnej woli, a bała się samotności. Jesteś żałosna. Upiła łyk wina, którego lampkę postawiła na brzegu wanny. Miało lekko gorzki smak. Jak moje życie.

Ciężko było jej przełknąć fakt, iż potrzebowała czyjejś obecności, aby wypełnić pustkę. Owszem, dość często odwiedzał ją Remus, niestety przyjaciel nie był w stanie wypełnić tej luki. Ostatnimi czasy jednak w jej życiu pojawił się element obcy.

Odczuwała coś, czego, jak myślała, nigdy już nie doświadczy. Podekscytowanie. Jak wtedy, kiedy dostawała od życia kolejne wyzwanie, zmuszające ją do wytężenia całej swojej inteligencji.

Wyzwanie.

Wpatrywała się w światło odbijające się od ciemniej powierzchni wina i przed oczyma stanęła jej sylwetka Mistrza Eliksirów.

Dziwne było to, że pomimo fiaska, jakim kończyły się poprzednie, zażądał - nie mogła tego inaczej nazwać - kolejnego spotkania. A potem jego zachowanie. Zbiło ją z tropu. W pewnym momencie, zaraz na początku, wydawało się jej, że wyraźnie ugryzł się w język.

Była pewna, że miał zamiar powiedzieć coś wyjątkowo zjadliwego. Ten człowiek, Snape, wredny nietoperz lochów, świadomie powściągnął język wobec uczennicy, której nie znosił. Doskonale zdawała sobie sprawę, jak bardzo irytowała go w Hogwarcie.

Co nie znaczy, że był uprzejmy. Był taki, jakiego zdążyła poznać podczas nauki, z małą tylko różnicą. Miała wrażenie, że… zmienił swoje nastawienie do niej?

Nie wiedziała, na czym opiera swoje odczucia. Zachowywał się tak jak zawsze, a jednak jakoś inaczej. Może to wina spojrzenia, jakim ją czasem obrzucał. Szczególnie wtedy, kiedy wyjątkowo uparcie broniła swojego zdania. Będzie musiała lepiej przygotować się do ponownego spotkania.

Rozmowa z nim przypomina spacer po polu minowym; trzeba uważać, co się mówi, inaczej jest się narażonym na kpinę i szyderstwo.

Nie mogła jednak twierdzić, że jej nie pomógł. Jedna dyskusja, a tyle nowych możliwości. Muszę omówić poprawki jakie zaproponował, z Remusem, w końcu to on najbardziej ryzykuje. Postanowiła, że poczeka z informowaniem przyjaciela do chwili bardziej znaczących zmian. Może za jakieś dwa miesiące, kiedy prace posuną się bardziej do przodu.

***

Minął miesiąc i żadnej wiadomości od Snape'a. Hermiona robiła się coraz bardziej niespokojna. Czyżby się rozmyślił? Uspokój się, strofowała samą siebie. Od czasu pierwszego spotkania minęły cztery miesiące, a spotkali się cztery razy, wychodzi jedno spotkanie na miesiąc. Z niezwykłą jak na siebie niecierpliwością sprawdzała skrypty w poszukiwaniu wiadomości od profesora.

W czasie pomiędzy nauką a pracą wertowała księgi o eliksirach, aby uzupełnić wiedzę na temat składników. Sporządzała góry notatek, które miały jej pomóc w dyskusji z byłym nauczycielem. Miała parę pytań na temat esencji z krwawnika; nie zgadzały się jej opisywane właściwości z tymi, które powinien mieć w wywarze tojadowym. Może to stanowiło problem w jej eliksirze.

Podczas ostatniej wizyty Remusa była wyraźnie rozkojarzona. Przyjaciel ze smutnym uśmiechem stwierdził, że zachowuje się tak, jakby nie mogła się doczekać wymarzonej randki. Nie zwróciła uwagi na jego zawiedziony wzrok i na to, że wychodząc obrzucił ją tęsknym spojrzeniem.

Randka, tak, jasne! Na takie spotkania nie chodzi się uzbrojonym w pancerz. Nigdy nie patrzyła na Mistrza Eliksirów jak na mężczyznę. Dla niej był tylko wybitnie inteligentnym człowiekiem z wrednym usposobieniem. I wyjątkowo charyzmatycznym facetem. Nie wiedziała, skąd wzięła się ta myśl.

Teraz siedziała na zapleczu kafejki, korzystając z chwili przerwy. Przed nią stał talerz z nadgryzioną kanapką i olbrzymi pusty kubek po kawie. Zastanawiała się, kiedy - i czy w ogóle - profesor raczy sobie o niej przypomnieć.

- Hermiona, jakiś facet zażądał, żebyś to ty go obsługiwała - jej rozmyślania brutalnie przerwała druga kelnerka. - Rany, ale ma głos! Jedwabisty, miękki, a jednocześnie przerażający, aż ciarki przechodzą.

- Słucham?

- Głos, dziewczyno, głos. - Koleżanka przysiadła na drugim krześle. - Ale niestety chce ciebie.

Hermiona spojrzała na nią zdumionym wzrokiem. - Płyta ci się zacięła? Czyj głos?

- Nie wiem, pierwszy raz widzę tu tego faceta. Zapamiętałabym go. Nikt nie ma takiego głosu. Brzmi jak obietnica grzechu. I chce ciebie - dodała z żalem.

- Mnie?

- Od pięciu minut mówię do ciebie, zrozumiałaś choć słowo?

- Jak mam rozumieć skoro bredzisz o jakimś głosie? - zirytowała się Granger.

Brunetka popatrzyła na koleżankę jakby podejrzewała, że jest niespełna rozumu. - Klient chce, abyś to ty go obsługiwała. Czarnowłosy z krzywym nosem, ubrany jak na pogrzeb. Znasz takiego?

Snape. Hermiona poderwała się z krzesła. Ale co do tego ma jego głos? Owszem, kiedyś potrafił samymi słowami sprawić, że czuła na plecach dreszcz strachu. Ale nie zwracała uwagi na tembr głosu. Wystarczyło to, co mówił. Rzuciła okiem w przykurzone lustro, przygładziła włosy i weszła na salę.

Przystanęła na chwilę i rozejrzała się po sali. Swoim zwyczajem wybrał najciemniejszy kąt. Odetchnęła głęboko i wolnym krokiem ruszyła w stronę Snape'a. Pamiętaj, jesteś w pracy, pełen profesjonalizm, powtarzała w duchu. Jednocześnie czuła, jak ogarnia ją to dziwne podekscytowanie. Nie zapomniał.

Stanęła przed stolikiem, przy którym siedział, i przywitała go zawodowym uśmiechem przeznaczonym dla klientów. - Profesorze, podać panu coś?

Uniósł brew, słysząc jej służbowy ton. - Kawę, czarną bez cukru.

Skinęła głową i odeszła, aby zrealizować zamówienie. Snape początkowo nie miał zamiaru niczego zamawiać. Chciał tylko przekazać wiadomość o kolejnym spotkaniu, jednak widząc jej oficjalny uśmiech zmienił zdanie. Najwyższy czas wytrącić ją z równowagi. Zapalił papierosa i zwężonymi oczyma przypatrywał się, jak niesie zamówioną kawę.

Bez słowa postawiła przed nim parujący napój i spojrzała wyczekująco. Upił łyk gorącej kawy i skrzywił się z niesmakiem. Gorszej lury nie pił nawet u Czarnego Pana. Spojrzał na dziewczynę, która nadal stała obok stolika. - To wszystko, Granger, możesz odejść - rzucił obojętnym tonem.

W Hermionie zawrzało. Z wysiłkiem zdusiła wściekłość i powtarzając w duchu swoją mantrę: pełen profesjonalizm, obróciła się i odeszła. W końcu nie był jedynym klientem. Przyjmując zamówienia, wewnątrz trzęsła się ze złości. Przyszedł tutaj i zignorował ją. Po tym, jak zażyczył sobie, aby to ona go obsługiwała.

Co on sobie wyobraża, traktując mnie jak natręta? Te rozmowy to był jego pomysł. Nikomu zresztą niepotrzebny. W tym momencie przypomniała sobie o wiedzy, jaką posiadał, i trochę ochłonęła. Niechętnie przyznała, że go potrzebowała. Jako jedyny mógł jej pomóc przy projekcie eliksiru. Potrzebujesz go tylko dla projektu?

O mało nie wylała gorącej herbaty na kolana klienta. Przeprosiła i błyskawicznie uciekła na zaplecze. Hermiono, co cię opętało? Najpierw przez cały miesiąc zachowujesz się jak małolata przed pierwszą randką, potem na myśl o NIM ogarnia cię podekscytowanie, a teraz jeszcze i to! Samotność pomieszała ci rozum. To przecież Nie - Zbliżaj - Się - Bo - Gryzę Snape!

Potrząsnęła głową nad własnymi myślami, upiła łyk zimnej kawy i wróciła do pracy. Nadal siedział przy stoliku, obracał w palcach zapalniczkę i wodził za nią wzrokiem, kiedy przemykała między stolikami.

Czuła się nieswojo, wiedząc, że na nią patrzy. Nie miała pojęcia, dlaczego tak reaguje. Zaczęło ją to peszyć. Wcześniej zdarzali się mężczyźni, którzy nachalnie ją obserwowali, ale żaden nie miał tak przenikliwego wzroku. Miała wrażenie, że te czarne tunele wypalają dziurę w jej plecach. Czasem napotykała spojrzenie profesora i jako pierwsza odwracała oczy.

O co mu chodzi? Miała wrażenie, że od czasu jak go spotkała ciągle zadaje sobie to pytanie. Jedno wiedziała na pewno - jego wizyta tutaj oznacza kolejne spotkanie. Ale, dlaczego zamówił kawę i został. Ostatnio tylko się pojawił i zrozumiała. Dziś mógł postąpić podobnie. A teraz siedział i palił jednego papierosa za drugim dopóki nie skończyła pracy. Kiedy wychodziła, już go nie było. Znowu zniknął. Ze zmieszaniem złapała się na tym, że odczuwa rozczarowanie.

Wracała do domu i wiedziała, że Snape jest w pobliżu. Czuła jego obecność. Ku swojemu zdumieniu, poczuła się bezpieczniejsza. Szczególnie po dzisiejszym, odrobinę nieprzyjemnym zajściu z klientem, który nie rozumie słowa „nie”. Nie była strachliwym dziewczątkiem i umiała się obronić; nie miała pojęcia skąd to nagłe wrażenie. Wzruszyła ramionami, postanowiła nie zastanawiać się nad tym; przyjęła to do wiadomości.

***

Następny dzień minął zanim się obejrzała. Znowu stała przed ich pubem i starała się uspokoić oddech. Prawie całą drogę biegła; wiedziała, że Snape nie lubi spóźnialskich. A musiała jeszcze dyskretnie pozbyć się Remusa. Zajrzała przez szybę, profesor już siedział nad szklaneczką whisky, z nieodłącznym papierosem w dłoni. Pchnęła drzwi i stanowczym krokiem weszła do środka.

- Profesorze.

Skinął bez słowa głową i gestem zaprosił, aby usiadła. Pod ironicznym spojrzeniem czarnych oczu rozkładała na stole notatki, które robiła przez ostatni miesiąc. O dziwo nie usłyszała żadnego komentarza. Czekał spokojnie, aż usiądzie i spojrzy na niego.

- Widzę, że nie próżnowałaś - stwierdził sucho.

- Po naszej poprzedniej rozmowie zorientowałam się, że nie jestem w stanie zapamiętać wszystkiego, o co chcę pana zapytać, i postanowiłam porobić notatki z najtrudniejszych zagadnień. Być może zechce je pan zabrać ze sobą w celu przejrzenia. Dzisiaj chciałabym omówić coś, co wcześniej przeoczyłam - urwała i spojrzała na Snape'a pytająco.

Zrozumiał jej nieme pytanie i skinął głową. Zaczyna się zachowywać coraz śmielej w moim towarzystwie. Z wyjątkiem pierwszej rozmowy nigdy nie mówiła tak zdecydowanym i pewnym tonem. Ciekawe, co spowodowało tę zmianę.

- Profesorze, dlaczego krwawnik wykazuje inne właściwości w wywarze tojadowym niż te opisywane w dziełach na temat eliksirów?

Zastanawiał się, kiedy zwróci na to uwagę. Specjalnie nie powiedział jej tego podczas poprzedniej dyskusji o składnikach jego wynalazku. Nie rozczarował się, po takiej inteligentnej kobiecie nie spodziewał się niczego innego. Był to swojego rodzaju test. Do czego miał posłużyć sam nie wiedział, ale poczuł coś w rodzaju zadowolenia, że zdała.

Mało kto zorientowałby się, że właśnie tu tkwi haczyk. Ci, którzy sporządzali wywar, nie zastanawiali się na zaklęciami potrzebnymi do zakończenia produkcji, a to właśnie one modyfikowały właściwości krwawnika. Dlatego w tym eliksirze liczyła się precyzja.

Zaczął szczegółowo wyjaśniać zasady działania zaklęcia związanego z działaniem krwawnika w procesie warzenia eliksiru. Zauważył, że zmarszczyła ze skupieniem brwi i chłonęła każde jego słowo. Co ważniejsze, informacje zapisywała w notatniku, choć był przekonany, że i tak zapamięta wszystko, co powiedział.

Zdziwił sam siebie tak długim wywodem, ale przyznawał, że dawno nie miał tak wdzięcznego słuchacza. Odnosił wrażenie, że znowu prowadzi zajęcia dla wyjątkowo uzdolnionych. Jak każdy nauczyciel, chętnie widział, jak w oczach ucznia pojawia się tak rzadki wyraz zrozumienia.

Mówiąc, przyglądał się jej. W błyszczących oczach pojawiło się podekscytowanie. Kiedy przerywał dla podkreślenia wagi wypowiedzianych słów, przygryzała dolną wargę i z powagą kiwała głową. Błyskawicznie przyswajała przekazywaną jej wiedzę.

W pewnym momencie oboje sięgnęli po jedną z zapisanych kartek i przez przypadek musnął palcami wierzch gładkiej, drobnej dłoni. Gwałtownie cofnęła rękę i na jej policzkach pojawił się delikatny rumieniec. Powoli chwycił notkę, patrząc na dziewczynę zaciekawionym wzrokiem.

Uciekła spojrzeniem, upiła łyk zamówionego nie wiadomo kiedy drinka i odezwała się lekko drżącym tonem: - To właśnie te spostrzeżenia, o których wspominałam. Przy takich właściwościach minimalnie opóźnione zaklęcie użyte w moim projekcie, powinno utrzymać proporcje w idealnej równowadze. - W miarę mówienia jej głos nabierał pewności, jakby każde kolejne słowo odgradzało ją od wstrząsu, jaki przeżyła chwilę temu.

Suchym tonem poinformował ją, że zabiera jej notatki ze sobą. Musi sprawdzić, czy w swoim rozumowaniu nie popełniła błędu. - Chyba nie chcemy, aby twój wilkołak ucierpiał, prawda, Granger? - dokończył zjadliwie.

Żachnęła się. - Remus jest tylko przyjacielem! - Ugryzła się w język o sekundę za późno.

Na twarzy Snape'a pojawił się triumfalny uśmieszek. Mimowolnie wyjaśniła mu jedną z wielu rzeczy, które go w tej dziewczynie intrygowały. Coraz lepiej. Znika jej opanowanie. To dobrze, bo cierpliwość nie była jego mocną stroną.
_________________

Rozdział szósty.

Siedział przy stole, na którym walały się notatki Granger. Od dłuższej chwili wpatrywał się nieruchomym wzrokiem w trzymaną kartkę. Układał w myślach swoje ostatnie obserwacje.

W którymś momencie u niej w pracy coś się stało. Coś, co musiało ją mocno zdenerwować. O mało nie wykastrowała klienta gorącą herbatą, po czym prawie biegiem ruszyła na zaplecze. Po minucie wróciła w pełni opanowana.

Nie brał pod uwagę, że to on był przyczyną dziwnego zachowania dziewczyny. Owszem, widać było, że tak jak planował, peszy ją jego obecność. Miała nienaturalnie wyprostowane plecy i rzucała mu ukradkowe spojrzenia.

Nie mógł być to również ten nachalny imbecyl; on był później.

***

„Nachalny bydlak”, warknął wtedy pod nosem. Ten palant bezczelnie usiłował się do niej przystawiać. Nie interweniował; czekał, ciekawy jak sobie poradzi. Po chwili stało się jasne, że nie potrzebowała pomocy. Z wdziękiem spławiła faceta i ułagodziła go drinkiem na koszt firmy. On sam najchętniej wepchnąłby mu tę szklankę do gardła i docisnął talerzykiem. To jedyny sposób na idiotów.

Nie zdawał sobie sprawy, że podczas tej sceny siedział sztywno. Uwiadomił to sobie, kiedy obrzucił gościa morderczym spojrzeniem, i rozluźnił się. Potem zastanowił się, ile razy była narażona na takie sytuacje. Przez dłuższą chwilę przypatrywał się jej bardzo uważnie. Zwrócił uwagę na szczegóły, których wcześniej nie zauważał. Nie były mu potrzebne.

Była dość atrakcyjną kobietą, a ten przeklęty strój jeszcze to podkreślał. Nie może ubierać się inaczej? Tylko ich prowokuje! - zirytował się w duchu. Po sekundzie potrząsnął głową. Nie powinno go to interesować. Łatwiej powiedzieć, trudniej zrobić. Do końca wieczoru usiłował pozbyć się z umysłu niechcianych myśli.

***

A teraz znowu do tego wracał. Podświadomość szydziła z niego. Do diabła, był tylko mężczyzną! I jaki zdrowy samiec nie zwróciłby uwagi na wygląd kobiety? Szczególnie takiej, która na dodatek posiada nieprzeciętną inteligencję, i z którą widuje się w miarę regularnie. Zgniótł trzymaną w dłoni kartkę i zacisnął szczęki. Przeklęta Granger.

Sięgnął po opróżnioną do połowy butelkę Ballatinesa i upił łyk, nie rozglądając się za szklanką. Ostatnio za dużo o niej myśli. A to, co myślał, obierało czasem zupełnie niepożądany kierunek.

Wypchnął niedorzeczne skojarzenia z głowy i wrócił do przeglądania notatek. Po chwili uśmiechnął się zjadliwie pod nosem. Przeoczyła parę szczegółów. Przysunął swój notes i zaczął uzupełniać braki.

***

Hermiona chciała jak najszybciej znaleźć się w domu. Potrzebowała gorącej herbaty. Cały dzbanek. I koca. I ognia w kominku. I chwili spokoju.

Trzęsącymi się rękoma otworzyła zamek, weszła do mieszkania, zamknęła drzwi i oparła się o nie. Po chwili zrzuciła buty i ruszyła do kuchni.

Po paru minutach siedziała skulona w rogu kanapy, owinięta ulubionym kocem, trzymając w rękach kubek jaśminowej herbaty. Co się ze mną dzieje? Najpierw te nieoczekiwane myśli w pracy. Zupełnie zresztą bezsensowne. Potem przez głupią uwagę koleżanki łapała się na tym, że chwilami nie rozumiała słów profesora, słyszała tylko jego głos.

I na koniec ta niezrozumiała reakcja na przypadkowy dotyk. Miała wrażenie, jakby jej końcówki nerwowe nagle obudziły się z letargu. Zadrżała pod kocem na to wspomnienie i upiła odrobinę parującego napoju. Racjonalna część jej umysłu usiłowała wyjaśnić te niespodzianki.

W pracy była już zmęczona i to normalne, że wyobraźnia płatała jej figle. Potrzebuję tylko wiedzy profesora i nic więcej.
Nad swoją reakcją na incydentalny kontakt wolała się nie zastanawiać. Zepchnęła głęboko własne odczucia. To był jednorazowy przypadek, to wszystko. Zaskoczył ją i nic więcej.

Trochę uspokojona, skierowała myśli na brzmienie głosu profesora Snape'a. Wcześniej zwracała uwagę na to, co mówił, a dzisiaj - jak wypowiadał słowa. Do tego stopnia, że musiała zapisywać część jego wykładu, aby móc w domu na spokojnie przeczytać i zrozumieć.

Zoe miała rację; głos profesora jest… Seksowny? - złośliwy głosik zachichotał gdzieś z tyłu umysłu. Potrząsnęła z irytacją głową, aby go odpędzić. Intrygujący. Tak, to lepsze określenie. Oparła się wygodniej i poprawiła zsuwający się z ramion koc. Miała sporo do przemyślenia na temat Mistrza Eliksirów i swoich uczuć w stosunku do niego.

Coś się w niej zmieniło i wiedziała, że miało to bezpośredni związek z jej byłym nauczycielem. Odkrywała w sobie powrót emocji, które - jak sądziła - dawno od niej uciekły. Jakby czuły się niechciane. A teraz znowu nieśmiało przypominają o sobie. Długo jeszcze siedziała nieruchomo, zanim zasnęła skulona na kanapie.

***

Usiłował zasnąć. Od godziny przewracał się z boku na bok. Bez skutku. Coś mu przeszkadzało. Krążyło po umyśle, nie dając spokoju. Co to jest? Dziwne, niesprecyzowane uczucie. Denerwowało go. Było jak drzazga, którą bezskutecznie próbował wyjąć, a której nie dało się zignorować.

Ze złością odrzucił koc, wstał z łóżka i podszedł do szafki, w której zawsze stała Ognista. Ostatnio coraz częściej jej potrzebował, aby wróciło to bezpiecznie poczucie zobojętnienia. Myśli, dawno wyrzucone z pamięci, bezczelnie wpychały się do świadomości. Zabrał butelkę i wrócił do łóżka.

Zawsze uchodził za człowieka mającego gotową odpowiedź na każde pytanie. A teraz? Nawet nie potrafił sprecyzować tego pytania. Przeklęta Granger, to jej wina. Jej obecności i wyrazu jej oczu, kiedy mówił. Nie, nie jej, a w każdym razie nie do końca. To była jego decyzja. On chciał ciągnąć te rozmowy. Tylko że… ona była na podorędziu i tak było najprościej. To w końcu przez nią powoli wychodził z marazmu.

Co takiego tkwi w tej kobiecie - dziewczynie, Severus, to jeszcze dziewczyna, pamiętaj - że aż tak go zaintrygowała? Przestał patrzeć na nią jak na przemądrzałą i irytującą uczennicę. Teraz widział kobietę oraz jej złość, strach, próbę walki ze światem, nad którym pozornie dominowała, choć w rzeczywistości nie miała o nim pojęcia.

Egzystowała na takich samych zasadach jak on kiedyś. Uświadomił sobie, kogo mu przypominała. Jego samego z czasów sprzed drugiej wojny.

Pociągnął spory łyk, postawił butelkę obok łóżka i wbił wzrok w sufit. Jakie rany spowodowały, że stała się taka? Tak bardzo spięta i kontrolująca każdy swój gest. Założyła maskę obojętności wobec świata, tak jak kiedyś on. W jej uczuciach przeważała gorycz. Tak jak on wyparła pozytywne uczucia. Tylko że ja w tym wieku byłem silniejszy. Strawi ją ta gorycz, jeśli na to pozwoli. Po latach stanie się dokładnie taka, jak on teraz.

Sięgnął ręką po butelkę i chwilę później poczuł w żołądku rozgrzewający płyn. Sami skazujemy się na prywatne piekło. Było mu niewygodnie z myślą, że ta dziewczyna jest aż tak do niego podobna, i że go to obchodzi. Usiłował przywołać w myślach obraz irytującej dziewczynki z wiecznie wyciągniętą do odpowiedzi ręką.

Zamiast tego widział zdeterminowaną twarz - atrakcyjną twarz - kobiety o brązowych błyszczących oczach.

Następnego dnia rano obudził się skacowany. Mamrocząc pod nosem przekleństwa, przeszukiwał szafkę z eliksirami. Eliksir na kaca, gdzie, na Slytherina, go postawiłem? Niecierpliwymi ruchami podnosił kolejne fiolki. Po paru sekundach z westchnieniem ulgi znalazł i natychmiast wypił całość.

Ruszył do łazienki. Miał niejasne wrażenie, że wczoraj, zanim zasnął, myślał o czymś, o czym nie powinien. Pamiętał tylko tyle, że miało to coś wspólnego z Granger. Ta whisky cię kiedyś wykończy. Wzruszył ramionami. Całkiem niezły sposób na śmierć. Wtedy przestanę komplikować sobie życie.

***

Hermiona siedziała w pubie już pół godziny i właśnie dochodziła do wniosku, że profesor się nie zjawi. Zresztą, przychodząc tutaj nie miała pewności, czy dobrze robi. Od tygodni Snape nie dawał znaku życia. Zdecydowała się jednak pojawić w ich miejscu i miała nadzieję, że przyjdzie.

Przyzwyczaiła się do tych comiesięcznych spotkań. Nie tylko z powodu swojego eliksiru. Przyznała w końcu, że te rozmowy w jakiś dziwny sposób jej pomagały. Może dlatego, iż uświadomiła sobie, ile on przeżył i stracił. O wiele więcej niż ona. Był zdolny do poświęcenia, na które ona nie potrafiłaby się zdobyć.

Cokolwiek kiedyś o nim myślała, było nieważne. Teraz go podziwiała. W jego obecności jej problemy bladły. Każda dyskusja z profesorem sprawiała, że stawała się silniejsza. Zdolna do podjęcia nowych wyzwań, które dawniej stanowiły sens jej życia. W końcu on sam był takim wyzwaniem.

Dopiła zimną już kawę i właśnie miała wstać, kiedy stanęła przed nią ubrana na czarno postać. Przyszedł. Ogarnęło ją nieoczekiwane uczucie przypominające radość.

- Panno Granger - przywitał się sucho.

- Dobry wieczór, profesorze Snape.

Patrzyła, jak zdejmuje ciężki czarny płaszcz i siada. Po raz pierwszy zwróciła uwagę na jego strój. Czarne mugolskie dżinsy, wełniany, gruby i oczywiście czarny golf. Tak bardzo pasujące do jego szczupłej sylwetki i tak bardzo niepasujące do wizerunku mrocznego czarodzieja. Pomimo ciemnych barw to ubranie sprawiało, że stawał się w jej oczach bardziej… ludzki? Przystępny?

To pociągający mężczyzna, stwierdziła zmieszana i spuściła wzrok na swoje dłonie. Usłyszała szelest kartek i uniosła głowę. Profesor otwierał notes w zielonej oprawie i przyglądał się jej. W ciemnych oczach mignął jakiś niezidentyfikowany błysk i po sekundzie znowu były nieprzeniknione. Podsunął jej otwarty notatnik, zapisany równym, pochyłym pismem.

- Przeczytaj to i zastanów się przez chwilę - rzucił krótko i skierował się do baru.

Nie odrywając wzroku od oddalającego się mężczyzny, Hermiona sięgnęła po zapiski. Przez chwilę wpatrywała się w jego wysoką postać, dopóki nie obrócił lekko głowy, jakby wyczuł jej intensywny wzrok.

Błyskawicznie zwróciła swoją uwagę na podsunięte jej notatki i zagłębiła się w tekst, czując gorąco na policzkach. Mało brakowało. Gapiłaś się w niego jak kobieta na diecie w kawałek ciastka. Opanuj się, to jest Snape!

Profesor zrobił porównanie dwóch metod przygotowania składników. Jej - podręcznikowej i swojej - odbiegającej od standardów.

Odruchowo skinęła głową w podziękowaniu, kiedy postawił przed nią drinka. Trzeci raz czytała jego zapiski i miała wrażenie, że gdzieś już spotkała się z takim, dość niekonwencjonalnym, traktowaniem składników. Musiała sobie przypomnieć.

- Nie miałaś uczyć się tego na pamięć, tylko przeczytać i zacząć myśleć - usłyszała kpiący głos. - Jakieś wnioski?

Spojrzała na niego. Siedział z nieodłącznym papierosem w palcach i szyderczym uśmieszkiem na ustach. Odetchnęła, upiła odrobinę drinka i skrzywiła się. Zbyt mocny. Jak on może to pić?

- Dlaczego trzy razy przetrzeć owoce belladonny, profesorze? W podręcznikach i dziełach, jakie znalazłam na ten temat, piszą, że wrzuca się zawsze całe jagody. Profesor Slughorn też nigdy nie wspominał o innej metodzie.

Prychnął zniecierpliwiony. - Rozmawialiśmy już na temat krwawnika i zaklęć, a Wiem - To - Wszystko nie zastanowiła się nad sposobami zwiększenia wydajności składników. Gdyby wszyscy podchodzili do wiedzy tak podręcznikowo, to do dzisiaj najbardziej złożonym wywarem byłby eliksir pieprzowy - dokończył zjadliwie.

Zaklęła pod nosem, wściekła na siebie. Teraz wydawało się to oczywiste, sama mogła do tego dojść. Za bardzo jednak skupiła się na profesorze i na emocjach, jakie w niej wzbudzał, a za mało na wiedzy, którą starał się jej przekazać. Ostatnio zachowywała się jak rozchwiana emocjonalnie nastolatka.

Z satysfakcją obserwował, jak na twarzy dziewczyny pojawia się wściekłość, a po chwili zażenowanie. Chyba po raz pierwszy nie przyłożyła się do zadanej lekcji. Postanowił dolać oliwy do ognia i zobaczyć, jak zareaguje. - Musieliście mieć miernych nauczycieli, skoro nie nauczyli was myśleć. U mnie na lekcjach nie byłoby takiej fuszerki.

- Skoro profesor Slughorn był do niczego, to dlaczego Dumbledore go zatrudnił, a panu dał Obronę? - odgryzła się odruchowo i w tej samej sekundzie uświadomiła sobie, że niechcący poruszyła niebezpieczny temat. Spojrzała z obawą na mężczyznę, zastanawiając się, jak skomentuje te słowa.

Snape obrzucił ją wyrachowanym spojrzeniem. To niespodziewane pytanie, było wodą na jego młyn. Akurat na to mógł odpowiedzieć bez problemu. Razem z Dumbledore'em przygotowali prawdopodobną bajeczkę na użytek innych nauczycieli. Analizował w myślach, jakie korzyści przyniesie mu udzielenie odpowiedzi.

Jeśli jednak odpowie, to nie za darmo. Sama również będzie musiała odpowiedzieć na jego pytanie.

Hermiona już otwierała usta, aby zmienić temat, kiedy usłyszała ponury głos:

- Dlaczego? - syknął. - Kto lepiej nauczy obrony przed Czarnym Panem i jego sługusami jeśli nie jeden z nich? - Zaciągnął się mocno i wbił w nią wzrok, ciekaw reakcji dziewczyny. - Mieliście zrozumieć naturę Czarnej Magii, aby umieć się przed nią chronić.

Zaskoczona, że jednak odpowiedział, spojrzała na niewzruszoną twarz mężczyzny. Mówi prawdę? Ogarnęły ją wątpliwości. Harry opowiadał im przecież, co widział w myślodsiewni dyrektora - o wizycie Voldemorta w Hogwarcie - i wyjaśnieniach Dumbledore'a. Jak mogli tak ryzykować? Chyba że to było zaplanowane! I znowu kolejna wskazówka.

No, cóż lepsza taka naciągana odpowiedź niż żadna. Przynajmniej powiedział cokolwiek.

Widział, jak zaskoczenie w oczach dziewczyny zamienia się w powątpiewanie. Nie wierzyła mu. Kadra Hogwartu nie miała wątpliwości. Przeklęty starzec! Nie wyjawił mi wszystkiego, uświadomił sobie z wściekłością. Złota Trójca znowu wiedziała więcej niż powinna.

Z myśli wyrwał go spokojny głos. - Dziękuję, profesorze.

Tym razem udało jej się wprawić go w lekkie osłupienie. Wiedziała, że nie powiedział jej prawdy, a mimo to podziękowała. Wzruszył ramionami, burknął coś pod nosem i dopił drinka. Musiał zastanowić się nad pytaniem, które jej nie spłoszy.

- Zabierz ten notes do domu i spróbuj zrobić tak, jak napisałem. Rezultaty opisz. Odbiorę notatki za miesiąc - stwierdził krótko.

Przytaknęła, schowała brulion do torby i zrobiła ruch, jakby chciała wstać.

- Lupin musi być bardzo dobrym przyjacielem, skoro testuje na sobie twoje wynalazki - pytanie... nie, stwierdzenie, wypowiedziane spokojnym, bez zwykłej ironii, głosem zatrzymało ją na miejscu.

Dlaczego go to interesuje? Na co mu ta wiedza? Zesztywniała. Powinna była się tego spodziewać. Pytanie za pytanie. Odpowiedź za odpowiedź. Ten człowiek niczego nie robi bez ukrytych intencji. Ale, co dziwne, nie zapytał wprost. Stwierdził tylko, dając jej wybór. Mogła odpowiedzieć krótkim „tak” albo powiedzieć coś więcej. Westchnęła i rozluźniła się. To był w miarę bezpieczny temat.

- Remus to prawdziwy przyjaciel. Bez względu na wszystko - zaczęła lekko rozgoryczonym tonem. Urwała, odkaszlnęła i zaczęła jeszcze raz: - Chodzi mi o to, że jest wspaniałym człowiekiem i przyjacielem. Myśli przede wszystkim o innych. Jest świadomy ryzyka, ale jak sam mówi, zrobi wszystko, co w jego mocy, aby pomóc. Sam najlepiej wie, że takim jak on jest bardzo ciężko - zakończyła z nadzieją, że nie zwrócił uwagi na jej ton przy pierwszych słowach.

Sarknął w duchu. Święty Lupin. Zawsze skłonny do pomocy i poświęceń. Tylko że… Snape znał go lepiej niż ta naiwna dziewczyna i nie miał wątpliwości, że aż taki altruistyczny nie jest. Nie będzie jej jednak uświadamiać, sama się przekona. O ile już nie wie, tylko nie przyznaje się do tego. Ciekawie zaczęła zdanie… Prawdziwy przyjaciel bez względu na wszystko. I ta gorycz.

W tym musi tkwić coś więcej. Coraz lepiej, przyzwyczaja się do jego obecności i coraz mniej się kontroluje. Jeszcze trochę i powie mu to, co chce wiedzieć. Jak wszyscy.

Odstawił szklankę z whisky. - Przyjaciele są zdecydowanie przereklamowani, nieprawdaż, Granger?

Psiakrew! Nie powinna się łudzić, profesor zauważy wszystko i jeszcze trochę. Gorączkowo zastanawiała się, co powiedzieć. Na szczęście Snape wybawił ją z tej sytuacji. Wstał, sięgnął po płaszcz, skinął głową na pożegnanie i skierował się do wyjścia.

Czemu miało służyć to ostatnie zdanie? Z osłupieniem wpatrywała się w drzwi pubu.

Rozdział siódmy.

Szła Pokątną, starając się nie rzucać ludziom w oczy. Wolała nie spotkać nikogo ze znajomych. I tak miała dość szeptów za plecami. Chciała jak najszybciej kupić składniki do eliksiru i wrócić do domu. Musiała w końcu dowiedzieć się jak profesor przyrządzał miksturę. Była pewna, że już gdzieś spotkała się z tą metodą. Przez ostatnie dwa tygodnie przekopywała stosy książek i artykułów w poszukiwaniu odpowiedzi.

Nic nie znalazła. Więc skąd to uczucie deja-vu? Przecież nie wymyśliła sobie tego. Snape nie mógł być jedynym Mistrzem Eliksirów, który w ten sposób przygotowywał swoje wywary. Zamyślona pchnęła drzwi apteki i weszła do środka.

Właściciel - wysoki, chudy czarodziej - przywitał ją obłudnym uśmiechem. - Witam, witam pannę Granger. To co zwykle?

Nie znosiła tej sztucznej uprzejmości. Ciekawscy głupcy uśmiechali się do niej, jednocześnie intensywnie zastanawiając się nad jej ucieczką.

- Dzień dobry - rzuciła chłodno. - Tak, tylko w podwójnych ilościach. - Wolała zaopatrzyć się na dłużej, by jak najrzadziej tu wracać.

Aptekarz przygotowywał towar i usiłował ją zagadywać. Krótko zbyła jego nieudolne próby, zapłaciła, zmniejszyła zakupy, włożyła do kieszeni i wyszła. W drodze powrotnej wstąpiła jeszcze do Esów i Floresów po najnowszy egzemplarz miesięcznika „Eliksiry dla znawców”.

Przeglądała właśnie dział z najstarszymi wydaniami na temat przygotowywania wywarów, kiedy poczuła na ramieniu czyjąś dłoń.

- Hermiona.

Harry. Spięła się wewnętrznie i z bladym uśmiechem odwróciła się do dawnego przyjaciela. - Cześć.

Wyglądał tak jak zawsze, tylko w oczach brakowało życia.

- Dawno cię nie widziałem. - Równie dobrze mógł stwierdzić, że pogoda jest paskudna.
W jego głosie nie było odrobiny ciepła.

Wzruszyła ramionami. - Studia pochłaniają cały mój czas.

- Rozumiem.

Oboje byli świadomi ciszy, jaka zapadła w księgarni. Nie zwrócili uwagi na mężczyznę, który wyjątkowo intensywnie się w nich wpatrywał.

- Odwiedź mnie kiedyś. Długo nie rozmawialiśmy - rzucił Harry półgłosem.

Skinęła głową.

- Dobrze.
Doskonale wiedziała, że tego nie zrobi.

Harry również wiedział. Posłał jej wymuszony uśmiech na użytek gapiów i wyszedł.

Hermiona obrzuciła nieżyczliwym spojrzeniem ludzi, którzy natychmiast wrócili do swoich spraw.
Podeszła do kasy, zapłaciła za swój magazyn i błyskawicznie opuściła księgarnię.

***

… wyciąga do niej dłoń, a ona zachowuje się jak udzielna księżna…
… widziała pani jej minę?…
… bryła lodu…

Z każdego kąta dobiegały szepty oburzonych czarodziei. Snape udawał, że w skupieniu przegląda jakąś księgę. W rzeczywistości jednak odtwarzał klatka po klatce scenę, której był świadkiem.
Znowu wybrał się na Pokątną, a ściślej biorąc na Nokturn. Przypadkiem dostrzegł Pottera i wszedł za nim do księgarni. Ślepy traf, pomyślał.

Po tej scenie zrozumiał, dlaczego z takim rozczarowaniem wymawiała słowo „przyjaciel”. Wyraźnie było widać, że coś tu nie gra. Niby normalna rozmowa, a oboje byli spięci i nienaturalni. Miał wrażenie, że na siłę chcieli przekonać ludzi, iż wszystko jest w porządku.
Choć najwyraźniej nie jest.

Obserwował Pottera, kiedy ten zauważył dziewczynę.
W oczach chłopaka pojawiła się złość, a na twarzy ból, jednak po chwili znowu przybrała ona neutralny wyraz. Z wahaniem podszedł do Granger, jakby nie był pewien, jak zareaguje.
Co to znaczy? Snape stanowczym gestem odłożył księgę, postawił kołnierz płaszcza i wyszedł na zaśnieżoną ulicę. Prychając w duchu na niedorzeczne, świąteczne dekoracje, zmierzał w stronę Dziurawego Kotła i analizował. Szukał powiązań między tym, co już wiedział.

***

Wrzucała właśnie kolejny składnik do kociołka ustawionego na kuchennym blacie, kiedy usłyszała pukanie. Akurat teraz, wymamrotała pod nosem. Machnięciem różdżki zmniejszyła ogień i poszła spojrzeć, kogo diabli niosą.

- Remus - rozjaśniła się po otwarciu drzwi. - Wejdź, szybko. Mam kociołek na ogniu - rzuciła już w połowie drogi do kuchni.

- Coś się ruszyło? - usłyszała za plecami zaciekawiony głos. Remus wszedł do kuchni i usiadł przy stole.

Kiwnęła tylko głową, nie przerywając wymawiać zaklęcia. Jeszcze tylko trzy ruchy różdżką i gotowe. Zarumieniona od ciepła kociołka odwróciła się do przyjaciela. - Jak wystygnie przeleję do fiolki i będziesz mógł zabrać ze sobą. - Uśmiechnęła z zadowoleniem i zdjęła fartuch. - Herbaty?

Podziękował i przypatrywał się, jak przygotowuje napój mugolskim sposobem. Coś w jej ruchach się zmieniło. Były żywsze, bardziej energiczne. Nie przypominała już automatu i po raz pierwszy od dłuższego czasu uśmiechnęła się normalnie. Bez wysiłku. W brązowych oczach błyszczał lekki entuzjazm. Co prawda był to zaledwie ułamek tego, który miała kiedyś, ale jednak.

- Proszę. - Postawiła przed nim parujący kubek.

Ostrożnie upił łyk. - Jak udało ci się tak szybko stworzyć coś nowego? Ostatnio mieliśmy mały zastój i już się bałem, że zrezygnujesz. Zresztą przez prawie cały rok wprowadzałaś tylko minimalne zmiany.

Zmieszała się. Przecież nie może mu powiedzieć o Snape'ie. Przez chwilę gorączkowo zastanawiała się nad odpowiedzią.

- W archiwach uniwersytetu natknęłam się na notatki i prace jednego z absolwentów. Miał ciekawe teorie na temat Wywaru Tojadowego, w nich znalazłam parę wskazówek. Zobaczymy, jak zadziałają. - Modliła się desperacko w duchu, aby nie zauważył, jak grubymi nićmi jest szyte to kłamstwo.

Nie lubiła kłamać, a to tak do końca nie mijało się z prawdą. W końcu profesor Snape był absolwentem jej uczelni i to, co powiedziała, mogło się zdarzyć.

Remus dostrzegł jej zakłopotane spojrzenie. Wydawało się, że nie powiedziała mu całej prawdy, ale nie chciał się natrętnie dopytywać. W swoim czasie wyjaśni mu wszystko. Teraz miał zamiar wykorzystać dobry humor dziewczyny i wyciągnąć ją z domu. Taki był zresztą powód jego wizyty. Nie może cały czas tkwić w książkach. - Co powiesz na spacer do parku? Potrzebujesz jakiejś odskoczni i trochę ruchu też dobrze ci zrobi.

Zaskoczył ją. Rzuciła okiem na kociołek w poszukiwaniu wymówki, ale eliksir musiał wystygnąć, a do tego nie była potrzebna.
Nie chciała wychodzić; widzieć, jak ludzie przygotowują się do świąt. Kiedyś kochała tę porę roku i jej atmosferę.
Potem je znienawidziła. Przypominały jej o tym, co straciła. Rodzicach, przyjaciołach, beztrosce. Jednak… skoro postanowiła przestać się nad sobą użalać, to byłby kolejny krok.
Przeniosła wzrok na mężczyznę, który spoglądał na nią wyczekująco. - Dobrze. Ale tylko do parku, żadnych wycieczek na Pokątną.

***

Spacerowali po ośnieżonym londyńskim parku. Remus zdecydował się ostrożnie poruszyć temat zmian, jakie zaobserwował u dziewczyny przez ostatnie miesiące. Wyglądało na to, że zaczyna wychodzić ze swojej skorupy. Może jest szansa, że wróci do nich.

Coraz częściej była ożywiona, lekko podekscytowana. Przypuszczał, że miało to związek z pracami nad projektem i cieszył się z tego.
Kiedy rozpoczynała swoje eksperymenty, brakowało jej zapału. Wtedy miał wrażenie, jakby robiła to tylko po to, aby się czymś zająć i nie myśleć.

Wydawało się, że powoli znów staje się dziewczyną, którą kiedyś była; która oddawała całe serce temu, co ją interesowało. - Zmieniasz się. Co, lub może kto, spowodował, że znowu zaczynasz się uśmiechać?

Nie wiedziała, co powiedzieć przyjacielowi. - Przecież zawsze się uśmiechałam, a już szczególnie do ciebie - usiłowała zbagatelizować spostrzeżenia Remusa. - Jestem tą samą Hermioną co zawsze.

- Czy rzeczywiście? - W jego oczach pojawiła się łagodna nagana. - Hermiona, dobrze cię znam i na nieszczęście zauważam każdą najmniejszą zmianę w twoim zachowaniu - uśmiechnął się żartobliwie do dziewczyny.

Poczuła wyrzuty sumienia. Remus zawsze był przy niej; nawet wtedy, kiedy myślała, że nikogo nie potrzebuje. Zasługiwał na przynajmniej trochę szczerości. Westchnęła i niechętnie przyznała: - Nic szczególnego się nie stało, Remusie. Po prostu, uświadomiłam sobie, że nadal żyję.

Zastanawiała się, ile może powiedzieć przyjacielowi. Nie mogła zdradzić swojej tajemnicy, a jednocześnie chciała na tyle zaspokoić ciekawość mężczyzny, żeby przestał się tym interesować.

Przystanęła i spojrzała w ciepłe bursztynowe oczy. - Jest coś - zaczęła ostrożnie - co mi pomaga. Pomaga się przemóc, zmusza do myślenia o czymś więcej niż o tym, co ja zrobiłam ze swoim życiem. Zmusza do pracy nad sobą.

Remus widział, że znowu nie powiedziała mu wszystkiego. Zwrócił uwagę, z jakim naciskiem wypowiedziała słowo „ja”. Nie chciał jednak się dopytywać. Miał tylko nadzieję, że cokolwiek to jest, nadal będzie w ten sposób wpływać na dziewczynę. Sama wyjaśni mu wszystko, kiedy uzna, że nadszedł właściwy czas. Uśmiechnął się i przytulił Hermionę.

Odwzajemniła uścisk, zadowolona, iż wystarczyła mu taka odpowiedź, po czym ujęła mężczyznę pod ramię. Wznowili spacer.

Rozmowa zeszła na plany Gryfonki po ukończeniu studiów. Wyznała, że chciałaby wyjechać z kraju. To prawda, pracuje nad sobą, ale nie widzi możliwości dalszego życia w Anglii. W przyszłym roku, pod koniec studiów, ma zamiar wysłać swoje aplikacje do firm w Stanach, Australii, czy Nowej Zelandii. Byle jak najdalej stąd.

Remus posmutniał na tę wiadomość, ale zdawał sobie sprawę, że nie jest w stanie sprawić, aby zmieniła zdanie. Westchnął ciężko w duchu i skierował rozmowę na nadchodzące święta. Był ciekaw, jakie miała plany.

***

Snape wracał z Irlandii. W żołądku czuł przyjemne ciepło Ognistej, bowiem większość czasu spędził w pubach, podkradając stałym bywalcom po parę włosów. Ostatnimi czasy przez te przeklęte wycieczki na Pokątną i Nokturn jego zapasy najważniejszego składnika gwałtownie się skurczyły.

Aportował się w odludnej części londyńskiego parku. Wiedział, że po zmroku żaden spacerowicz nie zboczy z gęsto oświetlonych głównych alejek.
Poprawił kołnierz płaszcza i szybkim krokiem ruszył ku wyjściu z parku. Chciał jak najszybciej znaleźć się w domu i nie musieć patrzeć na bezsensownie szczęśliwych ludzi, podekscytowanych atmosferą świąt.

Szedł właśnie jedną, rzęsiście oświetloną kolorowymi lampkami alejką, kiedy dostrzegł w świetle latarni przytuloną parę. Obściskujący się idioci, sarknął w duchu, idąc w ich kierunku. Po chwili mężczyzna i kobieta rozdzielili się i dostrzegł burzę brązowych loków oraz twarz kobiety. Uśmiechała się ciepło do towarzysza.
Zamarł w pół kroku, dłonie same zacisnęły mu się w pięści. Zwęził oczy.
Granger i ten cholerny wilkołak.

Odwrócił się gwałtownie i ruszył ku wyjściu.
Nic nie zdarza się przez przypadek.
Musiał się napić, natychmiast.
Okłamała go, ta bezczelna smarkula go okłamała. Tylko przyjaciel!
Czuł, jak ogarnia go wściekłość. Dał się wyprowadzić w pole smarkuli. Stary idiota.

W najbliższej knajpie zamówił whisky i warknął na rozmownego barmana, aby się odpieprzył. Musiał pomyśleć. Im szybciej rozgryzie tę dziewczynę, tym prędzej się jej pozbędzie i będzie miał święty spokój.
Pieprzona Granger, pieprzony Potter i pieprzony Lupin.
Jednym haustem wypił zawartość szklanki i zamówił kolejnego drinka.

Na Pokątnej ona i Potter zachowywali się jak dwoje obcych sobie ludzi. A potem te komentarze innych czarodziei. Wszystkie potępiające dziewczynę.
„Avada nie wybiera”, przypomniał sobie nagle słowa jej wykładowcy. Czyżby kogoś zabiła? Prychnął. Oczywiście, całe stado śmierciojadów. Jednak to nie wywołałoby takiej niechęci całego czarodziejskiego świata.

Potter i Granger. Samotność Pottera. Ucieczka Granger. Śmierć Weasleyówny.

Nie było go przy tym. Miało to miejsce w jakiejś podrzędnej potyczce, mającej na celu odwrócenie uwagi. Granger miała coś wspólnego ze śmiercią tej małej? Jeżeli tak, to by wiele wyjaśniało. Tylko w jaki sposób? Tego musiał się jeszcze dowiedzieć. I dowie się. Oszukać go to jest sztuka na raz.
Użyje legilimencji, jeśli będzie musiał, ale się dowie. W tej chwili miał dość idiotycznych podchodów.

Kolejny raz nie da się nabrać. I to komu? Przemądrzałej gówniarze.
Tylko przyjaciel, warknął pod nosem.

Przestał liczyć drinki. Wychylał kolejne, jeden za drugim, jakby to była woda. Potrzebował ich dzisiaj. Potrzebował zobojętnienia. Musiał wyrzucić z umysłu obraz obściskującej się pary. Doprowadzało go to do furii.
Nienawidził siebie za to uczucie.

Następna pełna szklaneczka.

Nienawidził wszystkich, a przede wszystkim Granger. Nienawidził tej akceptacji, którą go obdarowała, nie żądając niczego w zamian. To przecież absurdalne i wbrew prawom natury. Każdy chce czegoś w zamian. Ona również. Chciała jego wiedzy, potrzebowała jego pomocy. A jednak - kiedy patrzył w jej oczy - widział, że to bez znaczenia, czy jej pomoże, czy nie.

Pusta szklanka i gest w stronę barmana.

Podświadomie wiedział, że nawet jeśli odmówiłby tej pomocy to nadal w jej oczach będzie akceptacja. Nie chciał tego. Nie potrzebował. A już szczególnie nie od tej dziewczyny. Kobiety.
Sprawiała, że znowu zaczynał czuć. Myśleć. Żyć.

Dopił ostatniego drinka, zapłacił i chwiejnie ruszył w stronę mieszkania.

***

Siedziała na podłodze przed kominkiem, otoczona stosami książek, starych woluminów oraz własnych notatek. Szukała odpowiedzi. Na pytanie, na które, była przekonana, znała odpowiedź. Tkwiło to w umyśle dziewczyny i nie dawało spokoju. Nawet w pracy koleżanki zauważyły, że błądzi myślami gdzieś daleko.

Nic, ciągle nic! Sfrustrowana, z głośnym klapnięciem, zamknęła opasły tom. Wstała i ruszyła do kuchni. Herbata zawsze pomagała się jej odprężyć.
Niespiesznie przygotowywała ulubiony napój, kiedy jej wzrok padł na miesięcznik zakupiony na Pokątnej.

Przypomniała sobie spotkanie z Harrym. Aż dziwne, że tak mało uwagi poświęciła przypadkowemu spotkaniu z przyjacielem. Jeszcze niedawno rozpamiętywałaby każdy gest, każde słowo chłopaka, doszukując się ukrytych znaczeń i pogrążając w rozgoryczeniu i apatii.

Teraz przeszła nad tym do porządku dziennego. Wzruszyła ramionami. Czas najwyższy. Nareszcie coś zrozumiała. Wojna zniszczyła tyle istnień i tyle marzeń ludzkich, że ona kurczowo trzymała się ostatniej rzeczy, która - jak jej się wydawało - pozostała niezmieniona. Nie dostrzegała rzeczy oczywistych, bo bała się ich.

Wojna zmieniła nie tylko ją. Jej przyjaciele także walczyli z własnymi demonami. Każde na swój sposób. Dorośliśmy, każdy z nas poszedł własną drogą. Tylko że mnie zajęło to najwięcej czasu.
Powrót do dawnych wspaniałych czasów Hogwartu nie był możliwy, ale pozostały jej wspomnienia. Te dobre i te ciut gorsze.

Muszę nauczyć się zauważać, kiedy kończy się jakiś etap mojego życia. Zamknąć ten etap. Nie jest ważne, jak go nazwę; ważne, że zostawię go za sobą. Dotarło do niej, iż nie może cofnąć się w przeszłość, że nic już nie będzie jak dwa, trzy lata wcześniej.

Te dwa lata, które wydawały mi się potwornym piekłem, miały swój sens. Zrozumiałam podstawową prawdę: ludzie się zmieniają, nie tylko ja.

Zabrała gorącą herbatę i wróciła na podłogę przy kominku. Oparła się plecami o kanapę i uśmiechnęła na myśl o latach nauki w Hogwarcie. Mimo wiszącego na nimi - a właściwie nad Harrym - widma Voldemorta, świetnie się bawili.

Wracała pamięcią, rok po roku, do początków ich przyjaźni, wspólnych przygód, aż do pechowej klasy szóstej. To był najdziwniejszy rok. Snape jako nauczyciel OPCM, nowy profesor eliksirów i niespodziewane sukcesy Harry'ego w tym przedmiocie.

Roześmiała się na wspomnienie o swojej wściekłości i zazdrości. Kiedyś była najlepsza, a tu nagle przyjaciel prześcignął ją przy pomocy jakiejś starej książki. Przekonywała go wtedy, iż ta książka jest pełna czarnej magii. Jakieś dziwne zaklęcia, niecodzienne sposoby przygotowywania eliksirów.

Gwałtownie się wyprostowała. Książka Harry'ego! To było to. Wiedziała, że gdzieś już spotkała się z takimi metodami w eliksirach. Książę Półkrwi! Snape! Jak mogłam zapomnieć! Była na siebie wściekła. Zmarnowała tyle czasu na bezsensowne poszukiwania, a odpowiedź miała cały czas przed nosem.

Przecież Harry powiedział im, kim był Snape. Podczas jego pogoni za zdrajcą - jak uważał - profesor sam wykrzyczał mu w twarz, że jest Księciem Półkrwi. Zaraz po tym jak Harry usiłował go potraktować jednym z zaklęć znalezionych w książce.

Zdecydowała się odwiedzić chłopaka, aby dowiedzieć się, czy kiedykolwiek wrócił po ten podręcznik. Potrzebowała wiedzy zapisanej na starych, zniszczonych kartkach. Wtedy, w szkole, nawet nie chciała tego oglądać. Jaka byłam głupia! A teraz może dzięki temu uda jej się dowiedzieć czegoś więcej o tej chodzącej łamigłówce, jaką był Mistrz Eliksirów.

***

Pchnęła drzwi pubu i weszła do zadymionego wnętrza. Automatycznie spojrzała w stronę ich boksu. Snape'a nie było. Nie zdziwiła się, ostatnim razem również musiała na niego czekać. Skierowała się do baru i zamówiła herbatę. Żadnych drinków dzisiaj, postanowiła. Rozluźniały, a dzisiaj musiała uważać i trzymać na wodzy swoją ciekawość odnośnie wczorajszego odkrycia. Najpierw chciała zobaczyć się z Harrym.

Zdjęła płaszcz i wsunęła się w ciemny kąt kanapy. Popijała napój i z coraz większym zniecierpliwieniem wpatrywała się w drzwi. Po godzinie dotarło do niej, że profesor się nie pojawi. Zdenerwowana, opuściła bar i szybkim krokiem ruszyła w stronę domu.

Co się dzieje? Z każdą chwilą robiła się coraz bardziej zaniepokojona. Snape był bardzo obowiązkowym człowiekiem. Jedno spotkanie co miesiąc. To stało się ich zwyczajem, a dodatkowo jeszcze dziś miał sprawdzić rezultaty jej kolejnego eksperymentu.

Czemu się nie zjawił? Przez głowę dziewczyny przewijały się coraz bardziej ponure scenariusze. Zachorował. Idiotyczne, to Mistrz Eliksirów. Wyjechał z kraju. Bez sensu, dałby jej jakiś znak. Przynajmniej miała taką nadzieję. Nie musiał się jej tłumaczyć. Ktoś dowiedział się, że żyje, i go złapali. To ostatnie przyszło jej do głowy już pod drzwiami mieszkania. Zamarła z kluczem w ręku.

Na moment ogarnęło ją przerażenie, zanim uświadomiła sobie, że przecież już by o tym wiedziała. W Proroku, którego nadal prenumerowała, informacja o tym byłaby na pierwszej stronie, lub Remus dałby jakiś sygnał. Trochę uspokojona przekręciła klucz i weszła do domu.

W nocy nie mogła zasnąć, przewracała się z boku na bok. Myśli krążyły wokół profesora Snape'a. Najbardziej nieprzeniknionego i nieprzewidywalnego człowieka jakiego kiedykolwiek znała. Nie umiała sprecyzować uczuć towarzyszących tym myślom. Z pewnością martwiła ją jego dzisiejsza nieobecność, ale było coś jeszcze. Coś, co nie dawało zasnąć.

Rozdział ósmy.

Po ostatnich wydarzeniach Snape musiał się zastanowić, czy kontynuować te rozmowy. Nie podobał mu się kierunek, jaki obierały ostatnimi czasy jego myśli i odczucia. Nie było mu to potrzebne. Wiedza o tej dziewczynie do niczego mu się nie przyda. Do ciężkiej sklątki tylnowybuchowej, a co mnie obchodzi ona i ten pieprzony wilkołak?

Nie przestał jednak jej obserwować i węszyć wokół jej byłych przyjaciół i znajomych. Nie lubił pozostawiać niedokończonych spraw, wynikiem czego coraz więcej czasu spędzał na Pokątnej, podsłuchując. Zawsze po takiej wizycie pozostawało mu poczucie niedosytu informacji.

Strzępki usłyszanych informacji tylko wszystko bardziej gmatwały. Sam domyślił się, że Granger miała coś wspólnego ze śmiercią Ginewry Weasley, i niestety nic więcej. Czarodziejski świat natomiast tylko snuł domysły i siał plotki. Nikt nic nie wiedział na pewno, a już skazali ją na ostracyzm. Doprowadzało go to do wściekłości. Zadufane w sobie, wszystkowiedzące dupki. Na własnej skórze odczuł łatwość, z jaką ludzie wydają sądy.

W dzień spotkania nie mógł znaleźć sobie miejsca. Nadal przekonywał się, że to nie jest mu do niczego potrzebne, ale coś nie dawało mu spokoju. Przyzwyczaił się do regularnych inteligentnych dyskusji i tej małej intrygi, którą rozpoczął.

Po paru godzinach walki z myślami postanowił, że pójdzie do baru. Zabrał piersiówkę z wielosokiem i wyszedł.
Wchodząc do knajpy dostrzegł ją od razu. Siedziała w kącie i wpatrywała się w drzwi.
Wybrał stolik, z którego miał najlepszy widok na dziewczynę.

Powoli pił zamówioną kawę i obserwował Granger. Widział, z jaką nadzieją podrywała głowę na dźwięk otwieranych drzwi, i jak na jej twarzy pojawia się rozczarowanie na widok wchodzących osób. Z każdą minutą dziewczyna robiła wrażenie coraz bardziej zaniepokojonej. Nerwowo przygryzała wargę i co sekundę zerkała na zegarek.

Po godzinie poddała się. Kiedy przechodziła obok jego stolika, dostrzegł w jej oczach zmartwienie. Czyżby niepokoiła się o mnie? Parsknął szyderczo w duchu. Chyba o swój eliksir. Odczekał chwilę, odstawił prawie pełny kubek z kawą i ruszył za Gryfonką.

Towarzyszył jej aż do samego domu. Mijał dziewczynę w chwili, kiedy otwierała drzwi mieszkania i dostrzegł jej przerażony wyraz twarzy. Dyskretnie rozejrzał się wokół, ciekawy, co sprawiło, że się wystraszyła. Wszystko wydawało się w porządku, nie zauważył niczego dziwnego, co mogło spowodować jej przerażenie. Po chwili otrząsnęła się, otworzyła drzwi i weszła do środka.

Co się stało? Zamyślony, wszedł do najbliższej ciemnej bramy i deportował się.

***
Hermiona nie mogła sobie znaleźć miejsca. Kręciła się bez celu po mieszkaniu. Dziwił ją własny niepokój albo bardziej charakter, jaki obierał. Podobnie czuła się, kiedy Harry z Ronem wyruszali na poszukiwanie kolejnego horcruxa, a ona nie mogła im towarzyszyć. Miała inne zadania przydzielone jej przez profesor McGonagall.
Zmartwienie, zdenerwowanie i nadzieja, że wrócą cali i zdrowi.

Właśnie ta nadzieja nie dawała dziewczynie spokoju. Dlaczego akurat to uczucie? Było przecież czymś pozytywnym.
Usiadła przy oknie i wpatrywała się nieruchomym wzrokiem w padający śnieg. Usiłowała zrozumieć samą siebie. Przyznała w końcu, że eliksir był doskonałą wymówką, aby widywać profesora.

Wywar był istotny, owszem, a dzięki byłemu nauczycielowi miała pewność, iż go ukończy. Teraz jednak chodziło o uczucia, jakie budził w niej Snape. Nie chciała przyjąć do wiadomości, że ją fascynował. Jako człowiek i jako mężczyzna. Jako człowiek dlatego, że był jedną wielką zagadką, a ona uwielbiała łamigłówki. Co spowodowało, że stał się taki zgryźliwy i nieprzystępny? Mroczny, a jednak po jasnej stronie. Wbrew swej woli?

Szanowała tę niezłomność człowieka, który potrafi poświęcić sprawy ważne dla spraw ważniejszych.

Niewiele wiedziała na ten temat. Akurat tu Dumbledore wyjątkowo milczał. Zawsze powtarzał tylko, że całkowicie ufa Mistrzowi Eliksirów. Musiał przecież mieć jakiś powód.
Jeszcze w Hogwarcie się nad tym zastanawiała, ale nie zrobiła nic, aby to rozwikłać. Teraz miała szansę. I może powoli jej się uda. Już zrobiła krok w tym kierunku.

Nie umiała sobie jednak wytłumaczyć zafascynowania nim jako mężczyzną. Spotykała w swoim życiu różnych facetów. Dobrych, złych… bardzo jednoznacznych. Przystojnych, pięknych jak Lockhart, zwyczajnych i brzydkich o interesującym wnętrzu, ale żaden nie budził w niej tak intensywnych i sprzecznych uczuć.

Usiłowała uporządkować ten chaos. Wtedy, w pracy, bezsensowne słowa koleżanki, potem przypadkowy dotyk zimnych, szczupłych palców na skórze dłoni. I jej niewytłumaczalna reakcja. Sposób poruszania się, płynny, niesłyszalny, który w Hogwarcie wprawiał ją w trwożny podziw. Niemalże hipnotyzująca charyzma. I celne, sarkastyczne uwagi, które zmuszały ludzi do myślenia.

Potrząsnęła głową. Zaczynam mieć na jego punkcie obsesję. Nie podobało jej się to. Musi przestać myśleć w ten sposób. To przecież jej były nauczyciel. Oraz pociągający mężczyzna, pełen tajemnic, przyznała niechętnie. Mężczyzna. Może właśnie dlatego ją fascynuje. Dotąd otaczali ją przeważnie młodzi chłopcy u progu dorosłości.

***

Zirytowany, gwałtownym ruchem odłożył najnowszy miesięcznik „Eliksiry”. Nie mógł się skupić na czytaniu. Kiedy po raz trzeci usiłował zrozumieć ten sam akapit, dotarło do niego, że znowu jego myśli kierują się w stronę Granger i ich rozmów.
Sięgnął po papierosy i machnął różdżką w stronę kominka.

Przypomniał sobie jedno spotkanie. I jej docinek oraz to powątpiewanie w oczach dziewczyny po jego odpowiedzi na pytanie, dlaczego Albus dał mu OPCM. Wiedział oczywiście o prywatnych spotkaniach Pottera i Dumbledore'a. Miały na celu przygotować smarkacza do starcia z Czarnym Panem. Nie wiedział natomiast, w jaki sposób dyrektor to zrobił, i wtedy nie chciał wiedzieć. Voldemort znał sposoby na wydobycie z człowieka wszystkiego, czego potrzebował. Nie mogli tak ryzykować. Jednak teraz nie dawało mu to spokoju. Co Dumbledore powiedział Potterowi?

Oparł podbródek na złączonych dłoniach i wpatrzył się w ogień. Po tym jak Albus wrócił z pierścionkiem, ranny i na skraju wyczerpania, a on dodatkowo przywitał go wiadomością o Wieczystej Przysiędze - którą wymusiła na nim Narcyza - zrozumieli, że nie obejdzie się bez drastycznych środków. Dumbledore i tak był skazany na śmierć. Klątwa strzegąca horcruxa powoli zżerała organizm starego czarodzieja.

Eliksiry przygotowywane przez Mistrza Eliksirów spowalniały ten proces, ale to była tylko kwestia czasu. Musieli więc zaplanować, jak maksymalnie go wykorzystać. Najważniejszym problemem był Ten, Który Przeżył. Snape, przy całej jego niechęci do Pottera, zdawał sobie sprawę, że chłopak jest jedynym, który może pokonać Czarnego Pana. Ku jego uldze, Dumbledore wziął jego przygotowanie na siebie.

On miał się zająć Draconem i w razie konieczności wykonać wyrok. Nie chciał się na to zgodzić; wiedział, iż po tym nie będzie miał powrotu do czarodziejskiego świata. O ile wygraliby wojnę i on by przeżył. Ale dla Albusa najważniejsza był możliwość „uratowania”, jak on to nazywał, kolejnego dzieciaka. Wymusił na nim obietnicę, że po wszystkim ukryje Dracona. Dał mu adres zaufanych przyjaciół w Australii, którzy bez kłopotliwych pytań zajmą się chłopcem.

Potem zdecydowali, że skoro i tak Snape będzie musiał odejść, to nic nie stoi na przeszkodzie, aby uczył Obrony. Miał najlepsze przygotowanie, aby nauczyć te dzieciaki jak się bronić, a klątwa ciążąca na tym stanowisku nie będzie miała znaczenia. I teraz zastanawiał się, czy Dumbledore nie opowiedział Potterowi, a co za tym idzie całej trójcy, o wszystkim.

No, może nie o wszystkim, poprawił się w duchu, ale przynajmniej o wizycie Czarnego Pana w Hogwarcie i jej konsekwencjach.

Oni musieli wiedzieć. Doszedł do tego wniosku i zirytował się. Przeczesał ręką włosy i zaczął chodzić po pokoju nerwowym krokiem.

Wszystko to tylko niedopowiedzenia i pozory, na nich Albus oparł plan pokonania Voldemorta, ale - wykrzywił usta w ironicznym uśmieszku - w końcu to pozory stanowią podwaliny polityki i zdrady.

***

Hermiona po raz pierwszy od roku skorzystała z teleportacji - tego mało wygodnego, ale błyskawicznego środka transportu. Musiała jak najszybciej znaleźć się w domu, aby móc dać upust emocjom, które buzowały w niej od godziny. Spotkanie z Harrym, tak jak przypuszczała, nie było łatwe.

Chłopak nie potrafił ukryć zdziwienia i lekkiej niechęci na jej widok. I nic niestety nie uzyskała. Musiała wytężyć cały swój spryt, aby ukryć prawdziwe powody tego nagłego zainteresowania jego starym podręcznikiem. Znowu musiała kłamać. Sprzedała Harry'emu to samo kłamstwo co Remusowi, po czym zagrała na uczuciach chłopaka, przypominając mu o swoim eliksirze i znajomym wilkołaku. Bez rezultatu.

Niestety wybawca czarodziejskiego świata nigdy nie wrócił po tę książkę. Nie chciał mieć nic wspólnego z tym ludzkim śmieciem, jak poinformował ją ze złością. Kiedy usiłowała go przekonać, że książka mogłaby jej pomóc, tylko patrzył na nią coraz bardziej ponurym wzrokiem.

Jak tylko skończyła mówić, wstał, podszedł do barku i nalał sobie kieliszek zwykłej mugolskiej wódki. „Jesteś taka jak on”, stwierdził bezbarwnie i jednym haustem wypił zawartość kieliszka. „Nieważne jak, byle osiągnąć cel.”

Zabolały ją ostatnie słowa przyjaciela, ale jeszcze raz postanowiła uzmysłowić mu, ile korzyści przyniosłaby jej wiedza zawarta w tym podręczniku. Prosiła go, aby wrócił do Hogwartu i odszukał książkę. „Tutaj nie chodzi o nas i nasze odczucia, ale o Remusa i jego pobratymców”, przekonywała go.

Harry przez długą chwilę wpatrywał się w pusty kieliszek, jakby zastanawiał się, czy nie nalać sobie jeszcze jednego. W końcu zimnym tonem stwierdził, że lepiej będzie, jak już sobie pójdzie. Podniósł na Hermionę ponury wzrok i dodał, że i tak dużo jej wybaczył, niech więc nie prosi o coś, czego nie ma najmniejszego zamiaru robić.

Dziewczyna zwęziła oczy. Czyli nic się nie zmieniło, pomyślała z goryczą. Dalej nie potrafił zrozumieć, iż wtedy nie miała wyboru, i zrobiła to, co musiała. Jak zwykle widział tylko to, co chciał widzieć. Wyrwał ją z myśli szyderczy głos chłopaka. Mówił, że teraz może poszukać sobie gdzie indziej pomocy przy eliksirze - zdrajca nie żyje, a on nie ma zamiaru wracać po ten podręcznik. Dodał jeszcze, iż ma nadzieję, że to ludzkie ścierwo cierpiało przed śmiercią.

Dziewczyna zdławiła zjadliwe słowa na temat wyjątkowo zapiekłej nienawiści chłopaka Harry'ego i jego ślepoty. Zamiast tego suchym głosem podziękowała za udzielenie wyjaśnień i zaczęła zbierać się do wyjścia.

Kiedy wychodziła, chłopak z wymuszonym uśmiechem stwierdził, że ucieszył się z jej wizyty niezależnie od jej motywów, i ma nadzieję widzieć ją częściej. Widziała wahanie na jego twarzy w chwili wypowiadania tych słów, ale postanowiła je zignorować. On też walczył ze swoimi demonami. Sama była jednym z nich.

W domu rozsiadła się w ulubionym kącie kanapy, owinęła się kocem i zaczęła myśleć. Snape to Książę Półkrwi. Czyli jest półmugolem. Skoro tak, to dlaczego dołączył do Voldemorta i co potem spowodowało, że się od niego odwrócił?

Czuł się winny śmierci Potterów? W końcu to on podsłuchał część przepowiedni i przekazał ją temu psychopacie. Wątpiła w to. Nienawidzili się z ojcem Harry'ego i śmierć tego ostatniego wywołałaby u Mistrza Eliksirów co najwyżej pogardliwy uśmieszek. Nie, tu musiało tkwić coś więcej.

Możliwe, że był przy tym wszystkim i widział, jak Voldemort usiłuje zamordować niemowlaka. Niemowlaka, na litość Merlina! Tak postępuje tylko tchórz. A na tyle znała profesora, by wiedzieć, że gardził wszelkim przejawem tchórzostwa. Wystarczy wspomnieć biednego Neville'a.
Może wtedy zrozumiał, kim naprawdę jest Voldemort. Zwykłym tchórzem, który boi się rocznego dziecka.

To jest prawdopodobne, myślała. W końcu czym było rozpaczliwe poszukiwanie nieśmiertelności, jeśli nie strachem przed śmiercią? Nie była stuprocentowo pewna swoich domysłów, ale wydawały się mieć sens. Snape zaczął gardzić swoim mistrzem. To mogło być powodem jego decyzji o zwróceniu się do Dumbledore'a. Musiał poczuć się oszukany, a takiego człowieka jak profesor i Ślizgona na dodatek oszukać można tylko raz.

Nigdy nie wybacza i nie zapomina.

Pytanie, czy został szpiegiem na polecenie dyrektora, czy sam to zaproponował? Bardziej skłaniała się ku drugiej hipotezie. Tylko przebiegły i żądny zemsty Ślizgon mógł wystąpić z tak ryzykowną propozycją. Chciał pokazać Czarnemu Panu, że byle tchórz nie będzie nim manipulował, wręcz przeciwnie.
Musiał odczuwać przy tym ponurą satysfakcję. To bardzo pasowało do charakteru Severusa Snape'a.

Zadowolona z wniosków, do jakich doszła, wstała i podeszła do barku, w którym stała napoczęta butelka wina. Nalała sobie lampkę i wróciła na kanapę. Teraz miała również wyjaśnienie tych zakamuflowanych wskazówek, których profesor udzielał Harry'emu podczas ich ostatniego spotkania.

Usiłował się przedrzeć przez nienawiść, którą czuł do niego chłopak, i wskazać mu jego słabe punkty. Niestety robił to w swój specyficzny sposób, a Harry był zbyt zaślepiony, aby się nad tym zastanowić. Gdyby chociaż wcześniej opowiedział o tym profesor McGonagall, może wtedy ktoś zacząłby myśleć i wyciągać wnioski.

Jednak z drugiej strony Snape zdawał sobie sprawę, jak był znienawidzony. Prawie przez wszystkich. Nikt nie mógłby pomyśleć, że w chwilę po tym jak zabił Dumbledore'a, chciał pomóc. Więc dlaczego to zrobił? Westchnęła. Rozszyfrowanie tego człowieka jest gorsze od najtrudniejszej łamigłówki. Uzyskujesz odpowiedzi, które dostarczają ci następnych pytań.

***

W wieczór Bożego Narodzenia siedział w fotelu, trzymając w ręce butelkę Ognistej, i ponuro wpatrywał się w ogień. Pieprzone święta. Wszędzie gdzie tylko spojrzeć wyszczerzone w uśmiechu twarze. Migające światełka, od których bolą oczy.
Był w wyjątkowo podłym nastroju. Nie znosił świąt od zawsze. Sprawy nie poprawiał fakt, że znowu myślał o Granger.

Zastanawiał się, czego się tak przeraziła tamtego dnia. Bezpośrednio po tym, jak nie przyszedł na spotkanie. Z pewnością dręczyła ją myśl, dlaczego się nie zjawił. Ale dlaczego była przerażona? Sądziła, że coś mu się stało? Tylko czemu tak się tego obawiała? Martwi się o ciebie, znowu te uporczywe, niechciane myśli. Potrząsnął z irytacją głową. Co za brednie.

Co u diabła tkwi w tej kobiecie, że nie potrafi przestać o niej myśleć? I w ten sposób. Za dużo wolnego czasu i jałowe życie, masz swoje wytłumaczenie, idioto. Pociągnął duży łyk i wykrzywił ironicznie usta. Alkohol palił jego gardło. Po kiego testrala tam znowu polazłeś?

Ostatnią godzinę spędził w bramie naprzeciwko jej mieszkania. Jak pokręcony podglądacz. Musiał się dowiedzieć, czy spędzała święta z Lupinem. Jak wcześniej nie trawił tego skurwysyńskiego wilkołaka, tak teraz nienawiść prawie zżerała go od środka. Pcha się z łapami tam, gdzie nie powinien. Za stary dla niej jesteś, Lupin, pomyślał zjadliwie.

Ty też, podświadomość nie dawała mu spokoju. I co z tego? Ona mnie nie interesuje, warknął i pociągnął kolejny łyk. Interesuje mnie to, co ukrywa, i nic więcej.
Tak, jasne, parsknęła podświadomość.

Kolejny raz usiłował skierować myśli na bezpieczny temat. Tajemnice. Brakowało mu jeszcze tylko potwierdzenia swoich podejrzeń co do udziału Granger w śmierci Weasleyówny. Ale domyślił się już, dlaczego ciągle uciekała i tkwiła w rozgoryczeniu.

Śmierć przyjaciela musi być bolesna. A jeżeli ty sam go zabijasz, trudno sobie wyobrazić, co potem przeżywasz.
Sam nie miał tego problemu, nigdy bowiem nie dopuszczał do siebie ludzi bliżej niż na wyciągnięcie ręki. Wyjątkiem był Dumbledore, którego zabił osobiście na jego rozkaz, ale to co innego. Wtedy nie mieli wyboru i był do tego przygotowany. A ona nie, dlatego tak bardzo to przeżyła. Z jej szlachetnym charakterem Gryfonki nie mogłaby inaczej.

Domyślił się już prawie wszystkiego, więc powinien przestać tak obsesyjnie o niej myśleć.
Zapalił papierosa i z lubością zaciągnął się dymem. Musiał przeanalizować swoje odczucia. Od lat nie interesował się płcią przeciwną, ale jak każdy mężczyzna miał swoje potrzeby. Wcześniej wykorzystywał, bez wyrzutów sumienia, naiwność żon tak zwanych przyjaciół. Potem raz na jakiś czas odwiedzał mugolskie „specjalne” przybytki. I do teraz wystarczało.

Zirytowany pociągnął następny łyk Ognistej. Cynicznie przyznał, że Wiem - To - Wszystko - I - Nie - Zawaham - Się - Tego - Powiedzieć stała się atrakcyjną kobietą. Na tyle, że to zauważył. Szlag. Miała wszystko na swoim miejscu, jak zdążył spostrzec, kiedy obserwował ją w knajpie, w której pracowała. Pragniesz jej, przyznaj to końcu, Snape.

Duszkiem wypił whisky do końca i wściekłym gestem odrzucił pustą butelkę. Teraz jesteś już obiema nogami w piekle, korzystaj z tego do woli, pomyślał ironicznie.

Resztę wieczoru spędził, paląc jednego papierosa za drugim i planując, jak uzyskać to, czego chciał. Jeden wilkołak to dla niego żaden przeciwnik, gorzej z nią. Jest zbyt inteligentna, aby nabrać się na tanie sztuczki. Jednak przez prawie całe swoje życie kpił z najpotężniejszego czarnoksiężnika na świecie. Z Granger też sobie poradzi. Prędzej czy później dostanę to, czego chcę, wtedy minie ta przeklęta obsesja.
***

Hermiona niecierpliwym gestem odgarnęła włosy z twarzy i rozejrzała się za gumką. Od paru godzin ślęczała nad książkami i była już nieco zmęczona. Odłożyła pióro i się przeciągnęła. Po świętach, które spędziła z Remusem - twierdził, iż w tak szczególne dni nie powinna być sama - zostało już tylko miłe wspomnienie.

Znowu wróciła do pracy, nauki i dręczących ją myśli. Dlaczego profesor się nie odzywa? Brakowało jej tych comiesięcznych spotkań. Przyznała już sama przed sobą, że nie tylko ze względu na eliksir, czy sekrety, które skrywał ten mężczyzna. Uzależniła się od niego i od jego wewnętrznej siły, którą wyczuwała. W pewnym sensie zazdrościła mu jej. Sama również musiała podjąć najtrudniejszą decyzję w swoim życiu i nie potrafiła ponieść jej konsekwencji.

Okazała się słaba. Większość uważała ją za kogoś wyjątkowego. Może to z powodu przynależności do Złotej Trójcy, jak ich nazywali. Jednak była taka jak wszyscy. Znosiła samotność bez słowa skargi, starała się znaleźć uzasadnienie dla swoich poczynań, przywdziewała maskę silnej w momentach słabości. Podejmowała trudne decyzje i musiała nauczyć się tym żyć.

Uchodziła za wzór godny naśladowania i traciła większość swojej energii, usiłując być zawsze na miarę takiego obrazu siebie, jaki sama stworzyła. Może swoją siłą i determinacją wywarła wrażenie na wielu, ale dokąd dotarła? Do pustki. Do całkowitej samotności.

W narzuconej sobie pokucie wyrzekła się wszystkiego. A teraz miała plany na przyszłość i wyrzuty sumienia z powodu przeszłości. Wyrzuty, które nareszcie bladły. Dzięki niemu. Jego osoba uświadomiła jej, że czasem trzeba poświęcić jednych, aby uratować drugich. Bez względu na koszty.

Z ciężkim westchnieniem sięgnęła po podręcznik do eliksirów. Jeszcze tylko przeczytam ze dwa rozdziały i na dzisiaj koniec, postanowiła stanowczo i otworzyła książkę. Na podłogę sfrunęła biała kartka. Zamarła. Snape. Trzęsącymi się rękoma podniosła świstek papieru.
Tylko data. 31 grudnia.

Rozdział dziewiąty.

Specjalnie wybrał tę datę. Przede wszystkim chciał odebrać Lupinowi możliwość spędzenia z nią całej nocy. Uśmiechnął się zjadliwie pod nosem, wyobrażając sobie minę tego zwierzęcia, kiedy dowie się, że jest umówiona.
Przypomniał sobie też jej reakcję na przypadkowy dotyk - wtedy nie poświęcił temu większej uwagi. Sądził, że nie życzyła sobie, aby jej dotykał. Nie zdziwił się, ale teraz stwierdził, iż warto się temu przyjrzeć bliżej.

Musi więc stworzyć sytuację, w której mógłby sprawdzić swoje domysły. Poza tym - wreszcie przestał się oszukiwać - chciał poczuć ciepłe, miękkie ciało tej kobiety. Najpierw musi ją jednak trochę oswoić.

Dlatego też, używając siły perswazji - na trzy dni przed Sylwestrem niemożliwością było znalezienie wolnego miejsca - zarezerwował stolik. Wybrał niewielki, dość swobodny lokal.
Nie chciał, aby nabrała podejrzeń, że to było zaplanowane. Wszystko ma wyglądać naturalnie.
***

Trzeci raz zmieniała strój, kiedy dotarło do niej, co robi. Jesteś naprawdę żałosna. Dla profesora jesteś tylko byłą uczennicą!
Zirytowana własnym zachowaniem i myślami, jednym ruchem zdjęła sukienkę i rzuciła ją na łóżko. Ostatni raz otworzyła szafę. Po chwili zastanowienia wybrała spódnicę do kolan, bluzkę z niewielkim dekoltem i żakiet.

Prosto, elegancko i wygodnie, kiwnęła z aprobatą głową, patrząc w lustro. Jeszcze tylko podkreśliła lekko oczy i pociągnęła usta błyszczykiem. W końcu to Sylwester i obojętnie z kim go spędzam, chcę wyglądać dobrze, stwierdziła stanowczo. Nie sądziła, żeby Snape zwrócił uwagę na taki szczegół jak data spotkania.

Trochę psuły jej humor wyrzuty sumienia wobec Remusa. Wyglądał na zawiedzionego, kiedy poinformowała go, że niestety - na tę szczególną noc ma już plany. Nie wiedziała, że gdy mówiła o tym przyjacielowi, jej oczy błyszczały podekscytowaniem.

***

Ostatnia pełnia dostarczyła Remusowi pretekstu do ponownego odwiedzenia Hermiony na dzień przed końcem roku. Musiał opisać jej działanie eliksiru i chciał zapytać, czy nie spędzą razem również Sylwestra. Zawsze bardzo lubił tę dziewczynę i traktował ją jak kogoś dojrzalszego niż niż Harry i Ron, a teraz dodatkowo łapał się na tym, iż coraz częściej szuka wymówki, aby ją zobaczyć.

To dzięki niej pozbierał się po zamordowaniu Tonks przez jednego ze śmierciożerców. Swoją postawą stopniowo przywracała mu chęć do życia. Przypomniała mu ważną prawdę - ta wojna zabrała wielu wartościowych ludzi. Ich poświęcenie nie powinno iść na marne.

Przychodząc do niej miał nadzieję, że będzie miał okazję cieszyć się jej towarzystwem w sylwestrową noc. Niestety, tacy jak on zawsze mają pod górkę. Widział, jak brązowe oczy dziewczyny błyszczały, kiedy oznajmiła mu, że już jest umówiona. Domyślił się, że kogoś poznała. Już wcześniej miał co do tego podejrzenia, a teraz tylko się upewnił.

Zanim poinformowała go o swoich planach, zdążył się jeszcze wygłupić. Ośmielony dość przytulną atmosferą i paroma lampkami wina, uściskał przyjaciółkę. Przyłapała go na tym, wdycha zapach jej włosów. Skrępowana, natychmiast się odsunęła i spojrzała na niego zdumiona. Aby zatuszować swoją gafę, roześmiał się i zażartował na temat zapachu eliksirów.

Mało brakowało, pomyślał wtedy i po paru minutach zaczął się zbierać do wyjścia, zanim zrobi z siebie całkowitego idiotę.
W drodze do domu wymyślał sobie od starych zboczeńców. Miał przyjaźń tej dziewczyny i niech mu to wystarczy.

***

Wczoraj wieczorem, kiedy układała w głowie plan rozmowy z profesorem - musiała poruszyć temat starego podręcznika Harry'ego i zobaczyć, jak Snape zareaguje - zjawił się Remus. Od progu widziała jego rozjaśnioną twarz i domyśliła się, że ma to coś wspólnego z jej wywarem. Dwa dni temu była pełnia. Jeszcze nigdy tak szybko nie doszedł do siebie.

Zaprosiła przyjaciela do pokoju i wyciągnęła wino. Chyba będziemy mieli co świętować. Gdy wróciła z kuchni z kieliszkami, Remus zdążył już rozpalić w kominku i otworzyć butelkę.
Rozlała wino do lampek, podała jedną Lupinowi, usiadła obok niego i spojrzała wyczekująco.

Tak jak przypuszczała, mężczyzna miał niesamowite wieści. Transformacja już drugi raz przebiegła bezboleśnie i trwała jeszcze krócej niż poprzednio. Zwykle całą noc tkwił w wilczej postaci, a tym razem trwała niecałe dwie godziny i była niepełna.
Pół nocy spędzili na rozmowie o wprowadzonych zmianach. Pod koniec obojgu już trochę szumiało w głowach. I to chyba dlatego.

Była zdziwiona zachowaniem Remusa. W pewnej chwili przytulił ją mocno, wsunął nos w jej włosy i wdychał ich zapach. Odsunęła się wtedy, skrępowana. Zażartował coś na temat eliksirów, ale widziała to zmieszanie w jego oczach.

Mam przywidzenia, myślała już po wyjściu Remusa. Był jej przyjacielem i chciała, aby tak zostało.

***

Stał przed knajpą i patrzył jak zbliża się spokojnym krokiem. - Panno Granger. - Skinął głową, kiedy podeszła.

- Dobry wieczór, profesorze. - Rzuciła mu zdziwione spojrzenie. - Nie wejdziemy?

- Gdyby pani nie zauważyła, jest Sylwester - stwierdził ironicznie. - Brak miejsc. Jednakże - ciągnął - niedaleko jest lokal, gdzie nie powinno być problemów. - Zaoferował jej ramię. - Panno Granger.

Niepewnie popatrzyła na mężczyznę. Snape i dżentelmeński gest?

- Wbrew pozorom nie gryzę - zadrwił.

Hermiona rzuciła mu gniewne spojrzenie i stanowczym ruchem ujęła zaoferowane ramię.

- Dziękuję.

Całą drogę przebyli w milczeniu. Dziewczyna ukradkiem obserwowała idącego obok mężczyznę. Zastanawiało ją, dlaczego nagle zaczął zwracać się do niej „panno Granger”. Jeszcze niedawno była Wiem - To - Wszystko, czy po prostu Granger. Co profesor znowu knuje? - przemknęło jej przez myśl. I ten kurtuazyjny gest. Zmieszało ją to zachowanie. Czegoś chce, była tego pewna. Pytanie tylko, co to jest.

Widział te jej zakłopotane spojrzenia. Był zadowolony. Nie wiedziała, czego się spodziewać, a widocznie tak jak i on, nie lubiła niespodzianek. Czuł, jak sztywno trzymała go pod rękę. Czasem wystarczy najprostszy gest, aby wytrącić kogoś z równowagi. Postanowił pogłębić jej niepewność.

***

Po wejściu do lokalu Hermiona rozejrzała się zaskoczona. Nie spodziewała się tego. Przytulna sala, ze stolikami wystarczająco oddalonymi od siebie, aby stworzyć atmosferę intymności. Stonowany wystrój, poustawiane wszędzie świece i spokojna muzyka. Zaczynała się czuć coraz bardziej nieswojo. Powoli szła za kelnerem, który prowadził ich do stolika.

Usiadła i splotła lekko drżące dłonie na kolanach. Miała nadzieję, że tego nie zauważy. Co się dzieje? Snape pomógł jej ściągnąć płaszcz i wysunął krzesło. I ten dziwny błysk w czarnych oczach oraz uśmieszek na twarzy.

Siadając naprzeciw dziewczyny, uśmiechał się triumfalnie w duchu. Taak, Granger, zastanawiaj się.

- Parę dni temu była pełnia - zaczął po złożeniu zamówienia u kelnera. Uznał, że na początek wystarczy niespodzianek. Nie chciał, aby zaczęła podejrzewać coś konkretnego. Niech się gubi w domysłach. - Jakieś widoczne rezultaty?

Z ulgą przyjęła powrót do „normalności”. Zachowanie profesora i to, że zamówił kolację - oczywiście uprzednio pytając ją, na co ma ochotę - nie pozwalało normalnie myśleć.
Zaczęła się uspokajać w trakcie wyjaśniania każdego etapu przygotowywania eliksiru. Drobiazgowo opisała reakcję Remusa na wywar. Przerwała tylko raz, kiedy podano im kolację.

Zakończyła swoją relację i czekając na odpowiedź zastanawiała się, jak zacząć temat podręcznika Harry'ego. - Profesorze? - spytała, zniecierpliwiona przeciągającą się ciszą.

Spojrzał na dziewczynę. - Pozwoli pani, panno Granger, że dokończę kolację? - Na jego twarzy widać było lekką kpinę z jej niecierpliwości. - Nie mam zwyczaju rozmawiać podczas jedzenia - wyjaśnił sucho i skierował swoją uwagę z powrotem na stojący przed nim talerz.

Zdusiła cierpką uwagę. W końcu to on rozpoczął rozmowę, pytając o eliksir. Skończyła jeść, nie odzywając się już ani słowem. Potem sięgnęła po kieliszek z winem i siedziała w milczeniu rozglądając się po lokalu. Od dwóch miesięcy czekała na to spotkanie i nie chciała rozdrażnić byłego nauczyciela.

Po kilku minutach Snape skończył kolację i sięgnął po papierosa. Spojrzał na dziewczynę badawczym wzrokiem. Kończyła swoje wino, wciąż nic nie mówiąc. Coś szybko jej to dzisiaj idzie, pomyślał z satysfakcją. Z szyderczym uśmieszkiem sięgnął po butelkę i napełnił ponownie jej kieliszek. - Proszę się nie krępować, panno Granger - zadrwił, widząc jej zmieszanie. - Sylwester jest tylko raz w roku.

Wymamrotała podziękowanie i spuściła wzrok. Godryku, czy ten człowiek choć raz nie może sobie odpuścić? Zaraz jednak uniosła głowę i spojrzała na niego wyzywająco.

- Nie sądziłam, że zwraca pan uwagę na takie szczegóły jak data. Myślałam, że to one dostosowują się do pana planów, a nie na odwrót - odcięła się. Zaczynała mieć powoli dość tej ciągłej kpiny. I tak długo trzymała język za zębami.

Zwęził oczy i zgasił papierosa. Przez ten jej wypracowany spokój, który okazywała na spotkaniach, zdążył zapomnieć, jaki ma cięty język. Postanowił zignorować jej uwagę. Nie miał zamiaru wchodzić z nią w potyczki słowne. Pragnął jej w najbardziej prymitywny sposób i miał zamiar dostać to, czego chce. A w docinkach nie dorastała mu do pięt. Przez lata doprowadził je do perfekcji i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Nie miałaby szans.

- Więc transformacja była bezbolesna i krótkotrwała? - zaczął i spojrzał z satysfakcją na dziewczynę. Widział jej oczekiwanie na zjadliwą ripostę.

W oczach Hermiony pojawiło się zdumienie. Puścił mimo uszu jej dość bezczelną uwagę? Co się tu, do cholery, dzieje? Zacisnęła dłoń na nóżce kieliszka jakby to była lina ratunkowa. Czegoś od niej chce i musi to być coś naprawdę potężnego. Jest uprzejmy i panuje nad sobą! Przemknęło jej przez myśl, ile musi go kosztować ta całkowicie sprzeczna z jego naturą uprzejmość. W tej samej sekundzie postanowiła to wykorzystać.

- Tak. - Skinęła głową. Przez chwilę przyglądała się profesorowi znad kieliszka, po czym stwierdziła: - To zasługa pana i tej niecodziennej metody przygotowywania składników. Szkoda, że wcześniej nie miałam dostępu do pana starej książki, eliksir pewnie byłby już w fazie końcowej - zakończyła i wstrzymała oddech, ciekawa jego reakcji.

A więc wie. Nie zdziwił się. Był pewny, że Potter nie omieszkał podzielić się tą wieścią z przyjaciółmi. Leniwym gestem sięgnął po wino i upił łyk. Musiał się zastanowić, jak rozegrać kolejny ruch. Nie miał zamiaru odpowiadać na żadne pytania, jakie niewątpliwie padną, jeżeli zdecyduje się wgłębić w ten temat.

- Wątpię, panno Granger - stwierdził sucho. - W tej książce były zaledwie wiadomości przydatne w szkole - zdecydował się rzucić jej ochłap, po czym spojrzał na nią ostro. - Nawet niech pani o tym nie myśli. Żadnych pytań.

- Szkolne wiadomości? - Nie zamierzała się tak łatwo poddać. - A te zaklęcia?

Zniecierpliwionym gestem odstawił kieliszek, lekko nachylił się w jej stronę i syknął: - Powinna pani wiedzieć, że niektórych pytań lepiej nie zadawać… - urwał na sekundę, a w czarnych oczach pojawił się niebezpieczny błysk. - Chyba że ma pani ochotę opowiedzieć o okolicznościach śmierci Ginewry Weasley.

Pobladła lekko. Dłoń, w której trzymała kieliszek, zadrżała. Psiakrew. Nadal jestem głupia i łatwowierna. To przecież było oczywiste, że on również będzie usiłował poznać powody jej alienacji. Sama spotykała się z nim między innymi dlatego, iż miała nadzieję na uzyskanie kilku odpowiedzi. - Ma pan rację, profesorze, niektóre tajemnice są po to, aby zostały tajemnicami - rzuciła przez zaciśnięte gardło.

Posłał jej uśmieszek. - Gdybyśmy poznali wszystkie sekrety, życie stałoby się nudne. Nie byłoby możliwości powolnego ich odkrywania, prawda? - Szyderczym gestem uniósł kieliszek z winem. - Za tajemnice, panno Granger, aby ich nam nigdy nie brakowało - dorzucił zjadliwie i wypił resztę trunku.

Poszła za jego przykładem. Musiała wypłukać gorycz z ust. Nie dość, że nic nie uzyskała - powinna to przewidzieć - to jeszcze dała mu broń do ręki. Automatycznie skinęła głową, kiedy uniósł butelkę i nachylił nad jej kieliszkiem. Dolał wina i przypatrywał się jej poprzez papierosowy dym. Czyli jednak. Widać było, że bezpośrednio nic z niej nie wyciągnie, ale zawsze pozostaje mu legilimencja.

Znowu, tak jak na początku, siedzieli w milczeniu. Hermiona, pogrążona w myślach, przesuwała palcami po nóżce kieliszka. Nerwowo przygryzała dolną wargę, nie zdając sobie sprawy, że Snape wodzi wzrokiem za ruchem jej palców. Po chwili uniosła głowę i spojrzała prosto w czarne oczy, które przyglądały się jej z dziwnym, głodnym wyrazem.

Widząc jej zmieszane spojrzenie, błyskawicznie przybrał swój szyderczy wyraz twarzy. Warknął w duchu. Spojrzał raz jeszcze na jej szczupłe palce i usiłował wyrzucić z umysłu obraz tego, co jeszcze mogłaby nimi zrobić.
Zdecydował się wrócić do neutralnego tematu rozmowy. Może wtedy przestanie go rozpraszać.

- Spróbuj w końcowym etapie dodać pół uncji sproszkowanego rogu jednorożca.

- Słucham? - otrząsnęła się. - Rogu jednorożca? Owszem, ma olbrzymie właściwości magiczne, ale jest używany w celach leczniczych.

- Myśl, Granger - zaczynał być zirytowany. Przeszkadzały mu wyryte w myślach obrazy. - A jaki eliksir robisz? Obsesji? - Cholera! Wiedział, skąd wziął się ten przykład. Musi zacząć coś robić, aby uwolnić się od tego cholerstwa bo zeżre go od środka.

- Myślę, profesorze - odparowała błyskawicznie. - Ale rzuca mi pan tylko suche instrukcje, niczego nie wyjaśniając. - Brązowe oczy zabłysły złością.

- Proszę mi wybaczyć moją wiarę w pani inteligencję, panno Granger - zakpił i przypalił kolejnego papierosa.

Kolejny już dzisiaj raz dała się zbić z tropu. Tym razem przez ten zawoalowany komplement. Czy on właśnie przyznał to, na co czekałam w szkole? Spojrzała niepewnie na siedzącego naprzeciw mężczyznę. W myślach gorączkowo przypominała sobie, co wiedziała na temat rogu jednorożca.

- Róg jednorożca - zaczęła powoli, nie odrywając wzroku od ciemnych oczu - nie powinien być łączony z pazurem testrala. - Nagle wszystko znalazło się na swoim miejscu. - Razem tworzą mieszankę mutacyjną. Jednak - na twarzy dziewczyny pojawiły się rumieńce podekscytowania - zaklęcie końcowe zmienia właściwości krwawnika, który… - urwała, przygryzła dolną wargę i popatrzyła na Snape'a badawczo. Chciała zobaczyć choć cień aprobaty dla jej słów.

- W połączeniu z rogiem jednorożca odwraca mutację - dokończył z wszechwiedzącym uśmieszkiem. - Wina?

Uśmiechnęła się lekko i kiwnęła głową. - Tak, proszę.

Zdawała sobie sprawę z tego, iż w towarzystwie Mistrza Eliksirów nie powinna pozwalać sobie na rozluźnienie, ale nie mogła się powstrzymać. Jeżeli róg jednorożca zadziała, to eliksir będzie gotowy.

- Remus będzie szczęśliwy - wymknęło się jej, zanim zdążyła pomyśleć.

Zwęził oczy i warknął w duchu. Znowu ten przeklęty Lupin! - Bez wątpienia, panno Granger - sarknął. - Moim życiowym celem jest pomoc biednym, cierpiącym wilkołakom. - Czy ta dziewczyna nie widzi, że sama go prowokuje swoimi uwagami?

Hermiona skrzywiła się, słysząc te słowa. Jedna niepotrzebna uwaga i wątłą nić porozumienia trafił szlag. Za dużo alkoholu i są skutki. Wbiła wzrok we własne dłonie zaciśnięte na znów prawie pustej lampce wina. Potrzebowała chwili, aby ponownie się skupić.

Snape przyglądał się dziewczynie i zastanawiał nad kolejnym ruchem. Zamówił stolik w tym lokalu w pewnym celu. Teraz pozostało go tylko zrealizować. Zanim jednak zdążył cokolwiek zrobić, Granger uniosła głowę.

- Muszę pana przeprosić na chwilę.

Skinął nieznacznie, głową i obserwował, jak kieruje się w stronę toalety. Kątem oka dostrzegł, że nie tylko on się jej przygląda. Lekko wstawiony chłystek - chyba w wieku Granger - z sąsiedniego stolika mierzył ją oceniającym wzrokiem. Snape zwęził oczy i jednym haustem opróżnił kieliszek do końca.

W jednej sekundzie uświadomił sobie niebezpieczeństwo i postanowił użyć potencjalnego rywala do swoich celów. Opuścił prawą rękę na kolano i lekkim ruchem wytrząsnął różdżkę z rękawa. Czekał na odpowiedni moment.

***

Dlaczego on tak się czepia Remusa? Hermionę zaczynało to denerwować. Przecież doskonale zdaje sobie sprawę, dla kogo przede wszystkim robię ten eliksir!
Ostatni raz zerknęła w lustro i przewiesiła sobie żakiet przez ramię. Zaczynało jej się robić gorąco i od wina, i od tej dziwnej atmosfery towarzyszącej rozmowie.
Skrzywiła się jeszcze, widząc swoje czerwone policzki, i wyszła z toalety.

Szła w stronę ich stolika pogrążona w myślach. Właściwie zakończyli już omawianie eliksiru i równie dobrze mogłaby pójść do domu. Jednakże doskonale wiedziała, że tego nie zrobi. Nawet, jeśli resztę czasu spędzą w kompletnym milczeniu. Właśnie ze zdumieniem stwierdziła, iż wystarcza jej sama jego obecność i reszta w sumie nie jest ważna, kiedy drogę zatarasował jej jakiś mężczyzna.

- Maleńka, może się dosiądziesz? - Wyglądał całkiem nieźle, ale zachowywał się jak cham.

- Proszę mnie przepuścić. - Spojrzała gniewnie na natręta.

- Spokojnie, maleńka. - Oczy mężczyzny były dziwnie mętne. - Mam po prostu ochotę spędzić tę noc w towarzystwie takiej laluni. - Sięgnął ręką w jej stronę.

Hermiona cofnęła się o krok i uniosła wojowniczo podbródek. - Niech pan natychmiast przestanie - syknęła. Nie chciała wywoływać sceny, ale za chwilę przestanie nad sobą panować.

- No, no zgrywamy niedostępną. - Mężczyzna ruszył w jej stronę z obleśnym uśmieszkiem.

Hermiona zrobiła kolejny krok do tyłu i oparła się o nieoczekiwaną przeszkodę. Ciepłe, twarde ciało. Snape. Nie musiała się odwracać, czuła jego obecność każdym skrawkiem ciała.

- Pani chyba wyraziła się jasno - w jedwabistym głosie brzmiała obietnica długiej i bolesnej śmierci. Jednocześnie pewnym ruchem ujął ją za łokieć, obrócił przodem do siebie i omiótł spojrzeniem. - Ten dekolt jest… intrygujący, panno Granger - mruknął.

Przez chwilę Hermiona nie była w stanie nic wykrztusić, ciągle świadoma dłoni profesora na swoim łokciu i ciepła bijącego od stojącego tak blisko mężczyzny. Powoli uniosła głowę i spojrzała w czarne oczy.

Snape natychmiast wykorzystał okazję, że ma ją tak blisko, i usiłował sięgnąć do umysłu dziewczyny. Napotkał mur. Więc zna oklumencję, warknął w duchu. Psiakrew! Pomimo tego małego niepowodzenia, wyreżyserowana przez niego scenka jednak na coś się przydała. W brązowych oczach dziewczyny - zanim błysnęły złością - widział coś, co mu odpowiadało. Było to jak odbicie jego własnych pragnień.

Uśmiechnął się szyderczo w duchu. Przegrałeś, Lupin.

Rozdział dziesiąty.

Nie chciała o tym myśleć, ale nie mogła przestać. Ze wszystkich sił starała się zmienić tor, którym biegły jej myśli. Desperacko uchwyciła się innego tematu, o ironio - na ten moment wydawało jej się, że znacznie łatwiejszego.

Po raz kolejny, ten człowiek uświadomił jej, jak bardzo była naiwna. Mimo tego wszystkiego, co przeżyła i czym się to dla niej skończyło. Zastanawiała się, w którym momencie przestała pamiętać, że Snape przez całe swoje życie był przede wszystkim szpiegiem? Przecież od początku doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że nie pomaga jej bezinteresownie.

Tak jak ona, miał zamiar odkryć przeszłość, rozgrzebać tajemnice. Odkryć motywy jej prawie całkowitego zerwania ze światem, którego była częścią. Jej motywy… Wbiła wzrok w ruchome zdjęcie, zrobione podczas ostatnich wspólnie spędzonych świąt. Ona, Ron, Harry i Ginny. Mimo trwającej wojny, ich twarze jeszcze uśmiechnięte i szczęśliwe. Wtedy jeszcze wszyscy razem. Ona i Ron trzymający się za ręce. Harry obejmujący Ginny. Jeszcze przez chwilę…

Sięgnęła po zdjęcie. Przesunęła palcem po twarzy przyjaciółki i uśmiechnęła się smutno. Ginny. Nigdy niepoddający się rudzielec. To jej wina, że dziewczyna nie żyje. Zabiła ją. Z premedytacją. Nie, to nie ona wypowiedziała dwa zabójcze słowa, ale z zimną krwią podjęła najtrudniejszą decyzję w swoim życiu.

***

- Hermiona, uważaj!- Krzyknął Harry, posyłając w stronę nadbiegających Śmierciożerców serię klątw. Torował sobie drogę w stronę przyjaciółki.

Dziewczyna pochłonięta walką z dwoma przeciwnikami nie zwróciła uwagi na jego słowa, ani na to, co dzieje się wokół. Byli już tak blisko… Jeszcze jedno zaklęcie, kolejny urok. Syknęła, kiedy musnęła ją klątwa tnąca i prawie upuściła różdżkę. Tylko błyskawiczna reakcja Ginny, która sprawnie rzuconym zaklęciem ogłuszyła Śmierciojada, uratowała ją od Avady.

Wtedy oprzytomniała. Znowu zaczęła dostrzegać to, co działo się obok niej. Ginny zaczęła kierować się w stronę Harry'ego. Rzucała zaklęciami bez opamiętania. Chłopak miał małe kłopoty. Chwila dekoncentracji, by ostrzec przyjaciółkę kosztowała go utratę przewagi.

Hermiona jak w zwolnionym tempie widziała zielony płomień śmiercionośnego zaklęcia lecący w stronę Harry'ego. W ułamku sekundy oceniła sytuację i podjęła decyzję.

- Experliarmus! - Wrzasnęła kierując różdżkę w stronę biegnącego Rudzielca.

Siła zaklęcia pchnęła dziewczynę prosto na tor lotu Avady.

***

Tylko parę osób znało prawdę. Oficjalną wersję wymyślił, uczestniczący w tej walce Kingsley. Nie odbiegała tak bardzo od rzeczywistości. Śmierć dziewczyny uznano za nieszczęśliwy wypadek, wywołany nieostrożnością Hermiony. Ginny zginęła broniąc przyjaciółki. Taką też wersję podano wszystkim Weasley'om.

Harry był wściekły, nie chciał się na to zgodzić, lecz McGonagall pozostała nieugięta.

- Mamy wojnę panie Potter, ofiary są nieuniknione, a prawda spowoduje tylko więcej niepotrzebnego bólu.

Do dziś w snach prześladuje ją wyraz jego oczu. Czuł się zdradzony przez najbliższą mu osobę, którą uważał za siostrę. Nigdy tak naprawdę jej nie wybaczył. Rozumiała to.

A teraz wreszcie była w stanie wybaczyć sama sobie. Nie żałowała chwil, w których cierpiała i ciągle wracała myślami do tej walki. Musiała odpokutować. Przez chwilę pozwoliła sobie na nienawiść. Do siebie. Silną, intensywną. Pozwoliła, by uczucia, które tłumiła przez lata wypłynęły na wierzch. Po chwili odczuła, że teraz są już zbędne… zniknęły. Będzie miała blizny do końca życia, lecz teraz to tylko blizny, a nie krwawiące rany. Zrozumiała, że nareszcie jest wolna. Wolna i rozpaczliwie samotna.

Odstawiła zdjęcie na szafkę. Ta samotność to był jej wybór. Chociaż ostatnimi czasy to się zmieniło. Skierowała myśli z powrotem na Mistrza Eliksirów. Dlaczego go to interesowało? I to tak bardzo, że zdecydował się jej pomóc przy eliksirze, pomimo swojej niechęci do Remusa. Podczas ostatniej rozmowy dobitnie dał jej do zrozumienia, że sama wzmianka o nim go irytuje.

Odniosła wrażenie, że ta niechęć jest większa niż wcześniej. Było w porządku, kiedy mówiła o nim bezosobowo opisując reakcję na eliksir, lecz kiedy stwierdziła, że Remus będzie szczęśliwy…

I znowu dotarła do punktu wyjścia. Nie chciała, nie była na to gotowa. Niestety przed sobą nie da się uciec. Myśli nieuchronnie kierowały się w jedną stronę. Odczucia tej sylwestrowej nocy nadal nie dawały spokoju. I zachowanie Profesora. Już nawet nie chodziło o tę uprzejmość, całkowicie sprzeczną z jego naturą. To tylko zbiło ją z tropu, zmieszało, ale nic więcej.

Nie chciała myśleć, o tym, co było potem. Kiedy w pewnym momencie uchwyciła, płonący niepokojącym blaskiem wzrok, miała wrażenie, że spali ją od środka. Spojrzenie, w którym widać było obsesyjne pragnienie. Nie chciała wtedy tego analizować, bała się, że mogłaby się zatracić w jego intensywności. I to gorąco bijące z twardego ciała, kiedy oparła się o niego…

Co się ze mną dzieje? Poddała się wreszcie. Przestała krążyć niespokojnie po pokoju i zwinęła się w kłębek na kanapie. Ta sylwestrowa rozmowa… a właściwie podteksty. Cały czas miała to dziwne wrażenie, że Profesor czegoś od niej chce, a to, co sobie wyobraziła… Potrząsnęła głową. Jesteś głupia.

Jednak nie mogła do końca pozbyć się dreszczyku ekscytacji. Działo się z nią coś, czego się nie spodziewała. Nigdy w ten sposób nie myślała o tym mężczyźnie. Owszem fascynował ją. To już wiedziała, ale musiała uporać się z kłębowiskiem sprzecznych uczuć. Zaczynała już tracić nadzieję, że kiedykolwiek poczuje … sama nie wiedziała do końca, co?

I jej półświadome starania przed wyjściem na spotkanie: prawda była taka, że chciała się podobać Profesorowi. Dlatego, że on ją pociągał? Nie, nie był przystojny, jednak miał w sobie coś nieokreślonego, co sprawiało, że nie sposób było pozostać obojętną. Czarne oczy, które potrafiły płonąć wewnętrzną pasją, sposób chodzenia - nie umiała znaleźć określenia - płynny, koci? I głos: głęboki, miękki, jak muśnięcie jedwabiu na skórze.

Jeśli do tego dołożyć to, co sobą reprezentował. Inteligencja, świadome wybory i umiejętność ponoszenia konsekwencji oraz ta niezłomność, której brakowało przeciętnym mężczyznom. Wtedy nawet sposób bycia nie odstraszał. Wręcz przeciwnie. Zawsze miała słabość do mrocznych facetów. Skrytych, zamkniętych w sobie, nieprzeniknionych. Umiejących podejmować trudne decyzje wbrew przekonaniom innych.

Harry miał rację, przyznała w końcu, jestem taka jak Snape. Jednak w tej chwili wydawało się to nieistotne. Ważniejsze było to, czego zaczynała być coraz bardziej świadoma. Pragnęła tego mężczyzny. Severusa Snape, Mistrza Eliksirów, zmory swoich szkolnych lat. Nie miała pojęcia, kiedy to się zaczęło, ale nie obchodziło jej to. Obchodziło ją tylko to, co jest teraz.

Dzięki niemu uporała się z przeszłością i wreszcie mogła być wolna. A jeżeli to, co widziała w jego oczach jest prawdą, to skorzysta z tego, co ofiarowuje jej życie. Jedyny raz będzie samolubna i zrobi coś wyłącznie dla siebie. Nawet, jeśli będzie ją to kosztowało kolejną, emocjonalną bliznę.

Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że dla niego będzie tylko wypełnieniem dnia. Potrzebą chwili. To bez znaczenia. Każdego dnia ludzie tkwią jedną nogą w baśni, a drugą w otchłani piekła. Tylko od niej zależy czy wybierze chwilę szczęścia, czy odrzuci ją ze zwykłego strachu.

Spotkałam tego mężczyznę i zapragnęłam go. Z jednego prostego powodu: Ani ja niczego od niego nie oczekuję, ani on ode mnie.

***

Po raz pierwszy od lat pozwolił sobie na coś, co określał słowem uczucie.
Z pełną świadomością.
Czuł satysfakcję.
Satysfakcja. Parsknął szyderczo w duchu. Od lat to pojęcie było mu obce. Nawet w chwili śmierci Voldemorta, kiedy Mroczny znak ostatni raz zapłonął na jego ramieniu krwistą czerwienią, nie czuł nic.

Teraz się nią napawał. Smakował ją, wymawiając w myślach.
Siedział rozluźniony w fotelu i wracał myślami do ich ostatniego spotkania. Brązowe oczy, w których błyszczało pragnienie zmieszane z fascynacją. Tylko przez sekundę, zanim pociemniały ze złości. To jednak wystarczyło. Wystarczyło.

Głupia dziewczyna. Nadal naiwna. Tym lepiej dla niego. Stanowiła zadziwiająco łatwą zdobycz. Co z chęcią wykorzysta. Dopóki mu się nie znudzi… wzruszył ramionami, wtedy ten wilkołak może ją pocieszać do woli. Niestety, uśmiechnął się tryumfalnie w duchu, dostaną ci się nędzne resztki, Lupin.

Irytowało go tylko jedno. Oklumencja. Nie był w stanie niepostrzeżenie wedrzeć się do jej umysłu. Gdyby próbował złamać jej blokady, zauważyłaby to. Musi inaczej wyciągnąć z niej prawdę. W czarnych oczach pojawił się wyraz wyrachowania. I już doskonale wie, kiedy. I sama da mu możliwość.

Dolał sobie Ognistej. Ten rocznik został mu jeszcze z czasów, kiedy żył Dumbledore. Prezent. Memento mori przyjaciela. Miał jej nigdy nie otworzyć. Dzisiaj zmienił zdanie. Z jakiegoś powodu uznał, iż lepszej okazji nie będzie.

Zastanawiał się nad kolejnym posunięciem. Pretekst pracy nad eliksirem był już nieaktualny. Doskonale wiedział, że dając jej ostatnią wskazówkę zakończył pewien schemat ich spotkań. Dał jej złudne poczucie, iż ma wybór. Nie musiała już spotykać się z nim. Jednak Granger nie miała wyboru. Nie pozwoli jej tak łatwo się go pozbyć. Najpierw dostanie to, czego chce. Łatwiej manipulować ludźmi pozostawiając ich w nieświadomości.

Doskonale zdawał sobie sprawę, że Granger dobrze odczytała jego spojrzenie. Jeżeli zjawi się w pubie będzie to oznaczało przyzwolenie na to, co i tak jest nieuniknione. I zdecydowanie zaoszczędzi mi zachodu, wykrzywił usta w szyderczym uśmieszku. Szybko i bezboleśnie dostanie to, czego chce. Nie dopuszczał do siebie myśli, że mogłoby być inaczej.

Potrząsnął dłonią, obserwując migocący w świetle kominka, bursztynowy płyn. Dlaczego ona? Co tkwi w Granger, że nie potrafi zostawić jej w spokoju? Przecież doskonale wiedział, że jego istnienie zachowa dla siebie. Tajemnice? Zdadzą mu się jak testralowi uprząż. A tak wpadł w pułapkę, którą mimowolnie sam na siebie zastawił. Zawsze tylko go irytowała, zresztą nadal tak jest. A jednak… Stała się jego obsesją. Skrzywił się i uniósł szklankę do ust. Muszę przestać pić. Stanowczo za dużo ostatnio myślę.

***

W pierwszej chwili nie rozumiała tego, co Remus do niej mówi. Docierało do niej każde pojedyncze słowo, jednak ogólny sens umykał. Widziała tylko rozjaśnione szczęściem oczy przyjaciela.

Eliksir działał. Wreszcie do niej dotarło.

Jak ogłuszona, automatycznie zaprosiła mężczyznę do pokoju. Remus zaczął mówić już w drzwiach. Uśmiechała się, przytakiwała, ale po głowie krążyła jej tylko jedna myśl.

Straciłam pretekst do spotkań z nim!

- Hermiona? - Entuzjazm w głosie Remusa lekko przygasł. Zauważył jej nieobecny wzrok - Nie cieszysz się? Zrobiłaś to! Dałaś nowe życie takim jak ja!

Potrząsnęła głową i przyłożyła dłonie do twarzy. Musiała przestać o nim myśleć. Ta chwila należy do Remusa.

- Przepraszam - uśmiechnęła się, tym razem szczerze - po prostu jestem oszołomiona. Jeszcze to do mnie nie dotarło. Daj mi chwilę dobrze?

Pokiwał ze zrozumieniem głową.

- Co tylko chcesz, doskonale cię rozumiem - wstał z fotela i ruszył za nią do kuchni, nie przestając mówić. - W pierwszej chwili też nie mogłem w to uwierzyć - roześmiał się głośno, szczęśliwym śmiechem - Pół nocy tkwiłem przed lustrem szukając najmniejszej oznaki zbliżającej się transformacji. Wyobrażasz to sobie?

- I nic! - Nareszcie zaczynała się cieszyć - zupełnie?

Widziała jak kręci przeczącą głową.

- Nic!

Sięgnęła do szafki i wyjęła dwa kieliszki do szampana. Jakby nie było mieli, co świętować. Z uśmiechem wręczyła je Remusowi.

***

Profesor każąc jej dodać róg jednorożca wiedział, że wywar zadziała. Nie mogła już używać eliksiru jako pretekstu do spotkań. Informacje o odkryciu były w Proroku. W każdym liczącym i nieliczącym się magazynie, gazecie, brukowcu. Wpadła w wir spraw koniecznych do załatwienia przy opatentowaniu jej wynalazku i wprowadzenia go do obiegu. Resztę czasu pochłaniała praca i ostatni semestr studiów.

Nie spodziewała się aż takiego szumu wokół siebie. Nie miała chwili dla siebie, nie mówiąc już o jakichkolwiek spotkaniach ze Snapem.

Rozmowy z żądnymi sensacji dziennikarzami, którym wcale nie chodziło o jej odkrycie, z przedstawicielami departamentu zdrowia, szychami z ministerstwa przypomniały jej chwile bezpośrednio po zakończeniu wojny. Nieszczere pochlebstwa, półuśmieszki rzucane za jej plecami, szepty. Wszystko to na nowo rozbudziło plotki i domysły na jej temat.

Miała ochotę wrzeszczeć, aby się odczepili. Jednak tylko zaciskała zęby. Jeszcze trochę i zostawi to wszystko za sobą. W chwili, kiedy znowu miała wszystkiego serdecznie dość, pojawił się u niej w pracy.

Ponownie wybrał stolik w najciemniejszym kącie. I tylko siedział nad szklanką whisky paląc papierosy. Obserwował ją. Cały czas czuła palące spojrzenie na sobie. Kiedy w przelocie łapała jego wzrok widziała ten głód zapamiętany z ostatniego spotkania. W domu, skulona pod kocem drżała w oczekiwaniu. Nie była jeszcze pewna, czego oczekuje. Pragnęła tego i jednocześnie ją to przerażało. Tak jak małe dziecko, które boi się i jednocześnie ekscytuje nieznanym.

Ta wizyta pomogła jej przetrwać ostatnie miesiące. Świadomość, że on nadal tkwi w cieniu śledząc każdy jej krok dodawała sił. Jakby czerpała ją z samej obecności tego mężczyzny.

Nareszcie wszystko ucichło. Czarodzieje znaleźli nowy temat, na uczelni pozostało jej tylko obronić pracę - co zresztą będzie tylko formalnością. Czas, który pozostał jej do wyjazdu z Anglii - zdecydowała się przyjąć ofertę pracy w laboratorium w Nowej Zelandii - poświęci sobie. Zabierze ze sobą coś, czego nikt jej nie odbierze. Wspomnienie o nim.

Niepewnie pchnęła drzwi pubu. W myślach prosiła wszystkie możliwe siły wszechświata, aby siedział w ich boksie. Zdawała sobie sprawę, że byłby to cud, mając na uwadze ostatnie miesiące. Jednak… czuła jego obecność, kiedy wracała do domu i ta wizyta w knajpie, w której pracowała. Pilnował, by nie zapomniała o nim? Jakby potrzebowała przypomnienia. Tkwił w jej świadomości i nie dawał spokoju.

Uzależnienie to pęto. Jeżeli próbujesz się wyzwolić przeżywasz koszmar. Przeżywała go przez cztery miesiące. Teraz miała nadzieję na chwilę prywatnej baśni. Złudne poczucie szczęścia. Wiedziała, że jeżeli nie zrobi tego teraz, nie odważy się już nigdy.

Idąc tutaj zastanawiała się, czego właściwie oczekuje. Od siebie, od niego? Zdała sobie sprawę, że doskonale wie, czego chce. I była zdeterminowana to zdobyć. Nie było ważne, w jaki sposób. Oboje byli dorośli. Nikogo nie krzywdzą. Jeśli nawet, to w ostatecznym rozrachunku ucierpi tylko ona.

***

Szedł za nią. Patrzył jak wchodzi do ich pubu. Nareszcie. Nie znosił czekać. Ostatnio mógł tylko przypatrywać się jej z daleka. Obserwował jak znowu gubi się we wrzawie, która rozpętała się po ich odkryciu. Widział jak w brązowych oczach znowu zaczyna przeważać gorycz i bezsilna złość. Pozwolił sobie na impuls. Po raz kolejny odwiedził ją w pracy.

Przypomniał jej o sobie. Brązowe oczy znowu zaczęły błyszczeć. Teraz to już tylko kwestia czasu. Już wiedział, że przyjdzie. I jak zwykle miał rację.

Odczekał chwilę i wszedł do środka. Siedziała już nad filiżanką kawy. Wyglądała na lekko zrezygnowaną. Kiedy stanął obok stolika poderwała głowę.

- Profesorze. - Z trudem ukryła podekscytowanie. Jednak przyszedł.

Skinął głową i usiadł.

- Eliksir działa! - Nie mogła się powstrzymać. Zdawała sobie sprawę, iż to śmieszne. Że on doskonale o tym wie, ale musiała i chciała mu podziękować. - Dzięki panu.

Spojrzał na nią uważnie i sięgnął po papierosa.

- W życiu bym się nie domyślił - rzucił zimno.

Patrząc na dziewczynę nie mógł się powstrzymać. Przez parę miesięcy nie istniał dla niej,
a teraz przychodzi i dziękuje mu jakby nigdy nic. Czuł się sfrustrowany. Przez nią. Niech ona też to odczuje.

- Profesorze… - zastanawiała się, co powiedzieć, aby bardziej go nie rozdrażnić.

W końcu westchnęła i tylko wzruszyła ramionami. Upiła łyk kawy. Nie będzie już nic mówić. Wygląda na to, że to, co widziała w oczach Snape'a to albo jej wyobraźnia albo już przeszłość. Pobożne życzenia i nic więcej. Dokończy kawę i wróci do domu.

Znowu przestrzeń między mini wypełniał tylko siwy dym z jego papierosów. I cisza. Pełna napięcia, dźwięcząca w uszach. Nie docierał do nich lekki gwar, jaki zwykle panuje w tego typu lokalach. Hermiona pogrążona w tej ciszy i własnych myślach, drgnęła słysząc głos Mistrza Eliksirów.

- Chyba nie przyszłaś tu po to, aby poinformować mnie o swoim wielkim sukcesie?

- Nie. - Zacisnęła dłonie na filiżance.

Powoli nachylił się w jej kierunku.

-Więc, po co tu przyszłaś, Granger? - Ciepły oddech pachnący kawą zmieszaną z papierosami owionął jej twarz. - Czego chcesz?

Wiedziała, o co pyta. Oboje byli świadomi napięcia otaczającego ciszę, w której tkwili przez dłuższą chwilę. Uniosła wzrok, patrzyła na swego byłego nauczyciela bez słowa, mając nadzieję, że nie będzie musiała nic mówić.

***

Smakował goryczą, frustracją i złością. Szorstki, gwałtowny, wymagający. Czarne oczy z wyrazem obsesyjnego głodu. Miała wrażenie, że koszmary wypełzają z kątów i otaczają ją wysysając chęć do życia. Więc tak wygląda piekło, przemknęło jej przez głowę, zanim doznania wyparły myśli. Potrzebowała zatracenia w sile, władzy i mroku. Rozpaczliwie przywierała do twardego ciała. Chciała więcej, mocniej, Aż do granicy bólu…

Dał jej to. To, czego pragnęła i o wiele więcej, jakby wyczuwając, czego oczekiwała. Nie odrywał wzroku od brązowych oczu. Chciał widzieć jak źrenice rozszerzają się pod wpływem jego dotyku. Jak rozciągnięta pod nim jęczy w cichym błaganiu.

Nie chcieli delikatności, powolnego odkrywania siebie nawzajem. Pchani niecierpliwą potrzebą chcieli zatracenia w sobie. Gorzkie requiem dwóch ciał. Ostatni prezent przed tym, co nieuniknione.

Zęby, języki, muśnięcia palców, przerywane urywanymi oddechami. Śliskość rozgrzanych ciał na pomiętym prześcieradle - jedynym świadku pragnienia zapoczątkowanego rozczarowaniem. Cztery ściany podrzędnego motelu chłonęły ciche jęki kobiety i gardłowe warknięcia mężczyzny. Pierwotna pieśń kobiety i mężczyzny. I nic więcej.

***

Brązowe loki zakrywały twarz śpiącej dziewczyny. Spokojny, ledwo słyszalny w namacalnej ciszy pokoju, oddech. Jak zahipnotyzowany nie potrafił odwrócić oczu. Ślizgał się wzrokiem po gładkich udach, które jeszcze przed chwilą oplatały jego biodra. Szczupłe dłonie - nie wyglądały na silne - jednak jak imadło zaciskały się na jego ramionach. Tak pasowała do… potrząsnął głową i wstał z fotela, na którym siedział od godziny. Niepotrzebne myśli.

Nie chciał myśleć o tym, że była tym, czego potrzebował. Że dzięki niej znalazł siłę by znowu żyć. Że za taką jak ona warto cierpieć i umierać minuta po minucie. Rzucił ostatnie spojrzenie na dziewczynę i wyszedł. Dostał to, czego chciał i wystarczy. Jeżeli pociągnie to dalej…
***

Obudziła się sama. W pustym pokoju. Ściskała poduszkę pachnącą nim. Marna namiastka. Zanim dotarli tutaj, wiedziała, jaki będzie koniec tej nocy. Była na to przygotowana. Bez żalu opuszczała pokój, w którym przez chwilę miała wszystko. Życie jest, jakie jest, nauczyła się, że dana chwila w życiu jest ważniejsza niż cała reszta.

Do pewnych zdarzeń dochodzi wtedy, kiedy wydaje się, że sięgamy dna. Że nic się już nie zdarzy. Wtedy staje się coś, co sprawia, iż umieramy by narodzić się ponownie.
Zrozumiała, że to, co kiedyś nazywała miłością to mrzonka.

Ona nie ma nic wspólnego z jej dotychczasowymi wyobrażeniami. Z zakochaniem pełnym dręczących emocji, obietnic, oświadczyn zakończonych ślubem. Pragniemy nie tego, co widzimy, lecz tego, co sobie wyobrażamy. Potem wyobrażenia rozbijają się o mur rzeczywistości i pękają jak bańka mydlana. Miłość to tylko instynkt, który pcha ku sobie ludzi. Górnolotne określenie chemii, pożądania, obsesji, zależy jak to nazwiemy.

***

Patrzyła na spakowany kufer. Jeden. Zabierała tylko najważniejsze dla niej rzeczy. I jedno zdjęcie. Nie potrzebowała niczego więcej. Tylko wspomnienia po tym, co zostawia za sobą.
I ciernia. Uzależnienia, którego już nawet nie próbowała zwalczyć. Teraz zmieniło się w marzenie, które da jej siłę.

Gdybym została marzenie przyćmiłaby rzeczywistość. Chęć posiadania tego człowieka, na własność zniszczyłaby wszystko inne. Roześmiała się cicho nad swoją głupotą. Jestem tylko kobietą. W genach mam zapisaną wiarę w szczęśliwe zakończenia. Tylko, że tym razem, szczęśliwym zakończeniem jest rezygnacja.
***

Wrócił do istnienia bez życia, do świata bez myśli. Tym razem jednak na krawędzi snów prześladowała go twarz kobiety. Brązowe oczy, zasnute mgiełką. Budził się, przeklinając życie.




Epilog.

Niewielkie miasteczka są jak widokówki lub małe akwarele. Zatrzymane senne chwile, przesiąknięte wielobarwnym spokojem.

Od pół roku chłonęła ten spokój. Był jej potrzebny. Praca niewymagająca pośpiechu, lecz pełnej skupienia powolnej precyzji. Przytulne mieszkanie, rozjaśniony słońcem taras, na którym potrafiła przesiadywać godzinami, aż do późnej nocy. Nie było tu mugolskich samochodów zakłócających ciszę głośnym warkotem.

Dostosowała się do nieśpiesznego rytmu życia na wyspie. Zresztą nigdzie już jej się nie śpieszyło. Mogła się pokusić o stwierdzenie, że dotarła do swojej życiowej przystani. Spokojnej, wyciszonej, skoncentrowanej na pracy. Zawsze chciała tak żyć. Niespokojne czasy zostawiła za sobą.

Z przeszłości został jej tylko jeden rytuał. Margerita raz w miesiącu w cichej kawiarni. Siadała przy wielkim oknie lokalu, piła drinka i przywoływała wspomnienia. Wracała myślami do niego, zawsze. Po czasie wspomnienie zblednie - jak wszystkie. Stanie się rozmazane, pełne luk, jednak póki pamiętała wyraźnie…

***

Puste mieszkanie, wystawione na sprzedaż. Wraz z wyposażeniem. Rozpłynęła się w powietrzu. Wykorzystała go i zakpiła jak z pierwszego lepszego małolata. Nie było ważne, że to on wyszedł tamtej nocy. Ona posunęła się dalej. Zignorowała go, odrzuciła jak zużytą rzecz. Poczuł wściekłość.

Nie myśl, że tak łatwo można się mnie pozbyć, Granger.

***

Na stolik, przy którym siedziała padł cień.

- Uzależnienie, Granger? - Stał z drinkiem w ręku i szyderczym uśmieszkiem na ustach.

W pierwszej chwili myślała, że to jej wyobraźnia, złudzenie. Znowu. Zacisnęła dłonie na kieliszku. Zdusiła radość. Spokojnie uniosła głowę i spojrzała na niego znacząco.

- Uzależnienie, Profesorze?


KONIEC

---