UKŁAD PRACY LICENCJACKIEJ

Każda praca powinna zawierać:

1. stronę tytułową,

2. spis treści,

3. wstęp,

4. tekst główny,

5. zakończenie,

6. bibliografię,

7. spis tabel/map/wykresów

Dodatkowo, praca może zawierać aneksy.

W spisie treści umieszczamy wszystkie tytułu i podtytuły wraz z nr stron.

Wstęp obejmuje informacje dotyczące pracy, jako całości: motywów, jakimi kierował się autor; genezy tematu; celu pracy; hipotez badawczych; przeglądu najważniejszej literatury przedmiotu; opisu trudności napotkany podczas pisania pracy lub zbierania materiałów; założeń metodycznych. Wstęp zamykają informacje o treści poszczególnych rozdziałów.

Wstęp i zakończenie, to oddzielne części pracy i nie powinno się ich numerować.

PRZYPISY

Zamieszczanie przypisów w tekście może mieć podwójne zastosowanie.

 Po pierwsze wskazuje na źródło, z jakiego korzystał piszący w swojej pracy. Jeżeli cytujemy czyjąś myśl, zawsze musimy podać jej autora i miejsce, w którym została ona zamieszczona, w przeciwnym wypadku popełnimy plagiat.

Po drugie w przypisie możemy umieścić informacje, które nie mają bezpośredniego związku z całością tekstu, natomiast uważamy, że warto je przytoczyć. Bardzo często umieszczamy w przypisach dłuższe cytaty, które zburzyłyby jasność naszego wywodu, niemniej ich umieszczenie w pracy jest celowe i podnosi jej wartość.

Przypis powinien znajdować się na tej samej stronie, co tekst, którego dotyczy, inaczej praca jest nieczytelna. Inną, mniej popularną metodą jest umieszczanie wszystkich przypisów pod tekstem, co zmusza czytelnika do szukania ich po całej pracy. Dlatego preferowane jest umieszczanie odnośników na tej samej stronie.

Jeśli cytujemy jakąś publikację, w której jest przypis który sami chcemy przywołać, wtedy stosujemy zasadę, że najpierw wymieniamy książkę którą fizycznie mamy w ręku (tą, z której cytujemy), następnie dajemy zwrot „za:” (bez kwadratowego nawiasu), a następnie powołujemy książkę, która była cytowana w publikacji, którą posiadamy

1. JEŚLI AUTOREM KSIĄŻKI JEST JEDNA OSOBA:

A. Klasik, Strategie regionalne. Formułowanie i wprowadzanie w życie, Akademia Ekonomiczna im. Karola Adamieckiego w Katowicach, Katowice 2001, s. 5.

G. Dobrzański, Ekologiczne uwarunkowania lokalizacji inwestycji przemysłowych, Ekonomia i Środowisko, Białystok 1991, s. 35.

E. Bończak-Kucharczyk, Jak władze lokalne mogą wspierać przedsiębiorczość, PARP, Warszawa 2001, s. 97.

2. JEŚLI JEST KILKU AUTORÓW, PODANY JEST REDAKTOR, NIE MA NATOMIAST WYSZCZEGÓLNIENIA, KTÓRE ROZDZIAŁY ZAOSTAŁY NAPISANE PRZEZ KONKRETNEGO AUTORA (PRACA ZBIOROWA):

Terytorialne i ekologiczne aspekty rozwoju gospodarczego, red. A. Jewtuchowicz, Uniwersyt Łódzki, Łódź 1997, s. 78.

Podstawy strategii zintegrowanego rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich w Polsce, pod red. J. Wilkina, Uniwersytet Warszawski, Warszawa 2003, s. 35.

3. JEŚLI JEST KILKU AUTORÓW, PODANY JEST REDAKTOR ORAZ WIEMY, KTÓRY ROZDZIAŁ PISAŁ KONKRETNY AUTOR

I. Pietrzyk, Zasoby specyficzne jako determinanta konkurencyjności regionów, [w:] Konkurencyjność miast i regionów a przedsiębiorczość i przemiany strukturalne, pod red. A. Klasika, Wydawnictwo Uczelniane Akademii Ekonomicznej im. Karola Adamieckiego w Katowicach, Katowice 2001, s. 35.

B. Winiarski, Konkurencyjność: kryterium wyboru czy kierunek strategii i cel pośredni polityki regionalnej?, [w:] Konkurencyjność regionów, red. M. Klamut, Akademia Ekonomiczna im. Oskara Langego we Wrocławiu, Wrocław 1999, s. 75.

K. Heffner, Regiony małe, peryferyjne, rolnicze i emigracyjne, [w:] Rola małych regionów w rozwoju społeczno-gospodarczym kraju i integracji europejskiej, pod red. K. Heffnera, PAN, Warszawa 2004, s. 65.

K. Szczygielski, Narodowościowe uwarunkowania polityki wewnątrzregionalnej małych regionów, [w:] Rola małych regionów w rozwoju społeczno-gospodarczym kraju i integracji europejskiej, pod red. K. Heffnera, PAN, Warszawa 2004, s. 6.

UWAGA: jeśli jest więcej niż trzech autorów jednej publikacji (książki lub artykułu w książce), to wtedy zaczynamy przypis od tytułu publikacji, dajemy kropkę i następnie w kwadratowym nawiasie piszemy: „. [Aut.]: T. Andersson a.a.,”. Sformułowanie „a.a” oznacza „i inni autorzy”. W tym przypadku zaczynamy od pierwszej literki imienia, a następnie wpisujemy nazwisko. Przed kwadratowym nawiasem stawiamy kropkę.

4. MIESIĘCZNIKI I DZIENNIKI:

V. Morell: Ludzie piramid, „National Geographic” 2001, nr 11, s.15.

J. Kowalski: Jak się uczyć, żeby zdać?, „Rzeczpospolita” 2005, nr 5 (198), z dn. 15.03.

5. KSIĄŻKI ELEKTRONICZNE:

F. Simon-Ritz, Germanistik im Internet. Berlin: Deutsches Bibliotheksinstitut, 1998, http://www.dbi_pub/dbi_pub.htm/bd_art99.htm (17.08.2010)

Annual report for the year 2001-2002 [online]. Cambridge: The University of Cambridge Library, 2004, http://www.lib.camac.uk/About/annual_report_2001 -2.pdf (12.12.2009)

STOSOWANIE PRZYPISÓW

Przypis, brzmiący w pełnej formie (autor, tytuł, wyd., rok, str.) wykorzystujemy dla danej pozycji książkowej tylko jeden raz, w czasie pisania konkretnej pracy - gdy używamy go po raz pierwszy.

Jeśli używamy tej pozycji książkowej dla dalszych przypisów, korzystamy ze skrótów:

- op.cit. - opus citatum (dzieło cytowane)

- tamże

- ibidem

Przykład:

W PRZYPADKU, GDY KORZYSTAMY TYLKO Z JEDNEJ POZYCJI TEGO AUTORA:

¹⁾ A. Klasik, Strategie regionalne. Formułowanie i wprowadzanie w życie, Akademia Ekonomiczna im. Karola Adamieckiego w Katowicach, Katowice 2001, s.58.

²⁾ A. Klasik, Strategie regionalne…, op. cit., s. 75.

W PRZYPADKU, GDY KORZYSTAMY Z KILKU POZYCJI TEGO SAMEGO AUTORA:

²⁾ A. Klasik, Strategie regionalne…, s. 75.

JEŚLI NASZYM PIERWSZYM PRZYPISEM BYŁO DZIEŁO A. KLASIKA, A NASZYM DRUGIM PRZYPISEM NA TEJ SAMEJ STRONIE JEST TO SAMO DZIEŁO, MOŻEMY UŻYC ZWROTU:

²⁾ Tamże, s. 75. (tylko jeśli nie stosowaliśmy zwrotu „op.cit.”

lub

²⁾ Ibidem, s. 75.

Zakłada się, że jeśli w tekście używamy zwrotu łacińskiego „op. cit.”, to będziemy również używali zwrotu łacińskiego „Ibidem”, a nie „Tamże”.

UWAGI OGÓLNE:

- czcionka Times New Roman,

- rozmiar czcionki: 12,

- odstępy między wierszami: 1,5

- marginesy górne i dolne po 2,5 cm

- margines lewy zostawić większy na oprawę, np. 3,5 cm

- margines prawy musi być mniejszy, np. 1,5 - 2 cm

Numer przypisu zaznaczamy w tekście cyfrą arabską w indeksie górnym, np. Pietrzyk¹.

Przypisy piszemy czcionką Times New Roman, rozmiar 10, odstępy 1.

Jeśli piszemy „pod redakcją”, wtedy nazwisko osoby odmieniamy.

Jeśli piszemy „red.”, wtedy nie odmieniamy nazwiska.

(najpierw pierwsza litera imienia, później nazwisko)

Jeśli w tekście wpisują Państwo cyfry, to przy czterech cyfrach nie ma spacji, natomiast przy pięciu cyfrach jest spacja: 5000 ale 14 500.

W tabelach zarówno przy czterech, jak i pięciu cyfrach jest spacja (w kolumnie liczby muszą być równe: 5 000

14 500

Zazwyczaj piszemy: w latach 50. XX w. (po 50 jest „.”, natomiast po XX nie ma).

BIBLIOGRAFIA:

Bibliografia, to szerokie pojęcie. Jest to wykaz wykorzystywanych materiałów, które nie obejmują tylko literatury, ale również m.in.: materiały urzędowe, materiały publikowane i niepublikowane, materiały statystyczne, archiwalia, itp.

Bibliografia jest spisem źródeł (książek, czasopism, artykułów, stron internetowych), z których korzystano podczas pisania pracy. Należy ująć wszystkie prace, do których się w pracy odwołuje.

Literatura, ma węższy zakres od bibliografii. To uporządkowany alfabetycznie wykaz tych pozycji z danej dziedziny, które zostały wykorzystane w trakcie pisania pracy.

Wszystkie pozycje podajemy w kolejności alfabetycznej, wg pierwszej litery nazwiska autora.

Strony internetowe umieszcza się na samym końcu bibliografii.

Przy układaniu bibliografii najpierw należy umieścić książki, następnie czasopisma, na końcu strony www.

Nie numerujemy pozycji, każdą z nich wpisujemy w oddzielnym wersie.

W bibliografii nie podajemy nr stron, z których korzystaliśmy.

Zawsze kończymy kropką.

Jeśli powołujemy się na literaturę obcojęzyczną, np. angielsko- czy też niemieckojęzyczną, to wtedy publikacje układamy alfabetycznie, ale nie bierzemy pod uwagę rodzajników typu „the”, „der”, „die”, „das”.

Przykład, jeśli publikacja zaczyna się od „The Cluster Policies”, to szeregujemy pod literkę „c” (omijamy „the”).

Bibliografia

I. Opracowania

Dobrzański G., Ekologiczne uwarunkowania lokalizacji inwestycji przemysłowych, „Ekonomia i Środowisko”, Białystok 1991.

Klasik A., Strategie regionalne. Formułowanie i wprowadzanie w życie, Akademia Ekonomiczna im. Karola Adamieckiego w Katowicach, Katowice 2001.

Kryński W.: Giełda a etyka, [w:] Zeszyty Naukowe PO, Nauki Społeczne, z. 47, Oficyna Wyd. PO, Opole 1999.

Morell V.: Ludzie piramid, „National Geographic” 2001, nr 11.

Pietrzyk I., Zasoby specyficzne jako determinanta konkurencyjności regionów, [w:] Konkurencyjność miast i regionów a przedsiębiorczość, pod red. A. Klasika, Akademia Ekonomiczna im. Karola Adamieckiego w Katowicach, Katowice 2001.

Terytorialne i ekologiczne aspekty rozwoju gospodarczego, red. A. Jewtuchowicz, Uniwersytet Łódzki, Łódź 1997.

Winiarski B., Konkurencyjność: kryterium wyboru czy kierunek strategii i cel pośredni polityki regionalnej?, [w:] Konkurencyjność regionów, red. M. Klamut, Akademia Ekonomiczna im. Oskara Langego we Wrocławiu, Wrocław 1999.

II. Źródła prawa i dokumenty strategiczne:

Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997, Dz.U. z 1997 r. nr 78, poz. 483.

Ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych, Dz.U. z 2000 r. nr 94, poz. 1037, z późn. zm.

Ustawa z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, tekst jednolity z 2009 r. Dz.U. nr 84, poz. 712, nr 157, poz. 1241.

Ustawa z dnia 23 października 2003 r. Prawo spółdzielcze, Dz.U. z 2003 r. nr 188, poz. 1848, z późn. zm., tekst jednolity.

Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 1 września 2008 r., zmieniające rozporządzenie w sprawie udzielania przez PARP pomocy finansowej niezwiązanej z programami operacyjnymi, Dz.U. z 2008 r. nr 161, poz. 1003.

Regionalny Program Operacyjny Województwa Opolskiego na lata 2007—2013, Strategiczne Narodowe Ramy Odniesienia 2007—2013, Zarząd Województwa Opolskiego, Opole 2009.

Regionalna Strategia Innowacji Województwa Opolskiego na lata 2004—2013, Sejmik Województwa Opolskiego, Opole 2004.

Materiały dla Zarządu Miasta i Gminy Opole na sesję z dnia 20.04.2005 r. (OR.ZG-37/2005)

III. Materiały nie publikowane

Gacek A., Rola samorządu terytorialnego w strategii rozwoju lokalnego, Politechnika Opolska, praca magisterska 2000.

IV. Strony internetowe

www.wrotaopolszczyzny.pl - (17.10.2009 r.) lub: dostęp dnia 17.10.2009 r.

Podziękowania

Po zatwierdzeniu pracy przez promotora i przed oddaniem jej do druku, przyjemnym akcentem jest wpisanie na drugiej stronie (za stroną tytułową) podziękowania dla swojego promotora. Podziękowanie nie jest obowiązkiem, a więc nie trzeba go składać!!!

Podziękowanie może brzmieć następująco:

Składam serdeczne podziękowania

Panu/i prof. dr hab. ………………….

za cenne uwagi i wskazówki

udzielone mi podczas pisania niniejszej pracy

W tym przypadku, jest to cała treść strony drugiej.

OPISYWANIE TABEL/WYKRESÓW/RYCIN/MAP

W pracach dyplomowych najczęściej stosowanymi ilustracjami są wykresy, diagramy, rysunki, fotografie.

Możemy stosować skrót Rys. (rysunek) lub Ryc. (rycina). Stosujemy albo „rysunek” albo „rycina”. Jeśli w pracy jest kilka rodzajów ilustracji, to stosujemy nazwę „rycina” dla wszystkich form.

Wyraz „Tabela” spacjujemy i wyrównujemy do prawej, ale tytuł tabeli wyśrodkowujemy i robimy kursywą.

Źródło również spacjujemy i po „:” piszemy wielką literą.

W tabeli nie mogą zostać puste pola w nagłówkach.

T a b e l a 1

Rozszerzanie UE o nowe państwa członkowskie: od założenia do roku 1995

Ź r ó d ł o: Opracowanie własne na podstawie danych zawartych w broszurach: Państwa członkowskie UE oraz Unia Europejska - historia i instytucje, Urząd Komitetu Integracji Europejskiej, Warszawa 2003.

T a b e l a 2

Kompleks motywów lokalizacyjnych w ujęciu regionalnym

Ź r ó d ł o: K. Gawlikowska, Procesy rozwoju regionalnego w Unii Europejskiej. Konwergencja czy polaryzacja?, Uniwersytet Gdański, Gdańsk 2002, s. 39.

W przypadku rycin nr i nazwę umieszczamy pod ryciną, pod źródłem i wypośrodkowujemy.

Wyraz „Źródło” spacjujemy i po „:” piszemy wielką literą.

Ź r ó d ł o: Opracowanie własne na podstawie European Trend Chart on Innovation, Thematic Report - Cluster Policies, European Commission, Brussels 2003.

Ryc. 2. Model triple helix w zastosowaniu do klastrów

Spis tabel

1. Rozszerzanie UE o nowe państwa członkowskie 50

2. Kompleks motywów lokalizacyjnych w ujęciu regionalnym 75

Tamże, s. 75. (tylko

---