KWIATY ZŁA (1857, 2. wyd. 1861) zbiór wierszy Charlesa Baudelaire'a, liryczny pamiętnik poety, skłóconego ze światem. W pierwszym wydaniu zbiór składał się ze 100 utworów, w następnym było już 126, a pośmiertne wydanie zawierało (1868) dodatkowo 25 tekstów. Baudelaire składa swym zbiorem hołd wielkiej, nieśmiertelnej sztuce, a zarazem maluje odstręczające obrazy miejskiej brzydoty. Kwiaty zła wyrażają bunt poety przeciw zakłamaniu mieszczaństwa. W pierwszej części zbioru, Spleen i Ideał, znalazły się wiersze o pięknie (Sygnały), często dwuznacznym moralnie, jak np. w kunsztownym wierszu Don Juan w piekle. W Hymnie do piękna poeta zadaje szokujące pytanie: Czy jesteś, Piękno, z nieba czy też z piekła rodem? Rozważaniom o pięknie towarzyszą myśli o brzydocie, brudzie, śmierci, najwyraźniej nawiązujące do barokowej tradycji. Oto oblubieniec rusza do kochanki niby mrowie robaków na umarłe ciało. Mnóstwo w wierszach Baudelaire'a charakterystycznych rekwizytów ohydy: toczące ciało czerwie, padlina, zapowiedzi i oznaki śmierci. W drugiej części zbioru poeta przedstawia Obrazki paryskie, małe ludzkie dramaty. Ostatnim akordem tomu jest sekwencja wierszy śmierć, rozumiana jako cel i sens życia. Pogodzony z tą myślą pisze w wierszu Zaparcie się świętego Piotra: Rzucę ten kwiat bez żalu, bom zawsze go winił Za to, że czyn marzeniu braterstwa zaprzecza. Nie sposób znaleźć jakiegoś jednego wspólnego tematycznego mianownika poezji Kwiatów zła poeta poruszył tak wiele spraw ludzkich, często tak boleśnie, że musiały upłynąć lata, nim dostrzeżono w nich genialny wyraz niepokojów współczesnego człowieka, poszukującego sensu życia i nowego języka dla wyrażenia swych lęków i nadziei. Stad też wielu jego następców dostrzegało szczególną żarliwość Baudelaire'owskiej poezji. Zapewne w wysokiej temperaturze emocjonalnej tkwi tajemnica jej nieprzemijającego wpływu na poezję XX wieku.