Bertrice Small

• NIEPOKONANA

Tytuł oryginału „Unconquered”

Dla tych wszystkich, którzy kochają tylko raz...

• CZĘŚĆ I
  WYNDSONG 1811

• ROZDZIAŁ 1

- Czy zdaje pan sobie sprawę - powiedział lord Palmerston - że to, co robimy, mogłoby zostać uznane przez rządy naszych krajów za zdradę? Mnie i tak uważa się za czarną owcę, ponieważ przedkładam bezpośrednie działanie nad debaty w parlamencie i Radzie Jego Królewskiej Mości. - Przerwał na chwilę, przyglądając się głębokiej czerwieni wina w kieliszku. Kryształowy puchar obracany w dłoni rzucał na przystojną twarz lorda Palmerstona czerwonawe refleksy światła. - Jednakże, kapitanie Dunham - ciągnął dalej Henry Tempie, lord Palmerston - zważywszy na stronę, którą reprezentujesz, sądzę, że naszym głównym wrogiem jest Napoleon. Trzeba się go pozbyć!

Jared Dunham odwrócił się od okna i podszedł do kominka. Był młody, szczupły, ciemnowłosy i niezwykle wysoki, znacznie wyższy od swego rozmówcy, którego też nie można było nazwać ułomkiem. Oczy Jareda miały niespotykany odcień zieleni, a powieki zawsze na wpółprzymknięte, wyglądały tak, jakby uginały się pod ciężarem grubych, ciemnych rzęs. Długi wąski nos i wąskie usta nadawały jego twarzy wyraz sarkazmu.

Usiadł na jednym z dwóch wyściełanych foteli ustawionych przed kominkiem i pochylił się w stronę lorda Palmerstona, ministra wojny w rządzie króla Anglii.

• Rozumiem, że kiedy pokonacie swego wroga, nie będziecie chcieli mieć za plecami drugiego.

• Oczywiście! - wykrzyknął zadowolony lord Palmerston.

Amerykanin uśmiechnął się chłodno.

• Na Boga, jest pan bardzo bezpośredni!

• Potrzebujemy się nawzajem, kapitanie. Co prawda, pański kraj uniezależnił się od Anglii dwadzieścia lat temu, ale przecież tu właśnie są wasze korzenie. Macie angielskie nazwiska, meble, stroje i rząd podobny do naszego, z wyjątkiem, oczywiście, króla Jerzego. Nie możecie zaprzeczyć, że istnieje między nami więź. Nawet pan, jeśli moje informacje są właściwe, ma pewnego dnia odziedziczyć angielski tytuł i majątek.

• Minie jeszcze sporo czasu, nim to nastąpi. Mój kuzyn, Thomas Dunham, ósmy lord wyspy Wyndsong ma się dobrze, dzięki Bogu. Na razie nie mam życzenia się ustatkować. - Przerwał na chwilę, a potem ciągnął dalej: - Ameryka musi mieć rynek zbytu na swoje towary, a Anglia jest dla nas takim rynkiem. Poza tym dostarcza nam luksusowych wyrobów, których potrzebują nasi obywatele. Jako człowiek interesu sprzeciwiam się wojnie. Przez blokady statków nie można dostarczać towaru. Nasze kraje potrzebują się nawzajem, by zniszczyć wspólnego wroga, Bonapartego! Ani Anglicy, ani Amerykanie nie chcą walczyć naraz na obu kontynentach. Jednak mam rozkaz przekazać wam, że ograniczenie handlu dla amerykańskich kupców w Europie, obwarowane nakazem zatrzymania się najpierw w jednym z angielskich portów, musi być odwołane. To niedopuszczalne! Jesteśmy wolnym narodem!

Lord Palmerston westchnął.

- Robię, co mogę - odparł - ale w moim kraju również są ludzie chętni do walki zarówno w niższej, jak wyższej izbie parlamentu. Większość z nich nigdy nie miała broni w ręku, ale wciąż traktują wasze zwycięstwo nad nami jako łut szczęścia. Dopóki ktoś ich nie przekona, że w naszym interesie jest wspólne działanie obu krajów, dopóty moja misja nie będzie łatwa.

Amerykanin skinął głową ze zrozumieniem.

- Wybieram się za kilka dni do Prus, a stamtąd do St. Petersburga. Ani Fryderyk Wilhelm, ani car Aleksander nie są entuzjastycznie nastawieni do sojuszu z Napoleonem, więc może perspektywa angielsko - amerykańskiego sojuszu zupełnie ich przekona. Niesamowite, co zrobił ten Bonaparte, podbił prawie całą Europę.

- Tak, to zadra w sercu Anglików - powiedział lord Palmerston z nienawiścią w głosie. - Jeśli podbije nas, Jankesie, niedługo wyruszy z wyprawą przez ocean do was.

Jared Dunham zaśmiał się, ale jego śmiech nie brzmiał radośnie.

• Zdaję sobie z tego sprawę. Wiem, że sprzedał nam Luizjanę, żeby mieć pieniądze na wojnę. Poza tym trudno mu było utrzymać teren zamieszkany w większości przez Amerykanów angielskiego pochodzenia. Jednak, kiedy nadarzy się okazja, by zagarnąć nasze ziemie i złoto, na pewno się nie zawaha.

• A niech mnie, bezpośredni z pana człowiek!

• To amerykańska cnota, panie!

• Na Boga, Jankesie, podobasz mi się! - odparł lord Palmerston. - Będzie nam się razem dobrze pracowało. Jak na człowieka z kolonii, zrobił pan już świetną karierę - zachichotał, pochylił się w stronę rozmówcy i napełnił jego kielich. - Powinienem panu pogratulować przyjęcia do klubu White's. To dla nich nowość. Jest pan nie tylko Amerykaninem, ale i człowiekiem, który żyje z pracy własnych rąk! Dziwi mnie, że mury budynku się nie zatrzęsły.

• Mnie też - uśmiechnął się Jared. Podobało mu się poczucie humoru lorda Palmerstona. - Wiem, że jestem jednym z niewielu Amerykanów wpuszczonych do tej świątyni.

• Poza tym mają zasiadać w niej sami bogaci dżentelmeni; nawet jeśli ich majątek jest zadłużony do granic możliwości; ważne, że sami nie skalali się pracą. Musi pan mieć wpływowych przyjaciół, Jankesie.

• Jestem tu tylko dzięki panu, więc nie oszukujmy się nawzajem. Poza tym mam na imię Jared, a nie Jankes.

• Mów mi Henry. Naszym celem jest poznanie cię z odpowiednimi ludźmi w Londynie. Żebyś mógł swobodnie się ze mną spotykać, powinieneś należeć do śmietanki towarzyskiej. Twój kuzyn, sir Richard z Dunham Hall to dobre oparcie. Liczy się też fakt, że masz odziedziczyć posiadłość Wyndsong.

• Nie zapominajmy o mojej pełnej sakiewce - zauważył Jared.

• Nie pominą tego faktu matki wszystkich panien wchodzących w dorosłe życie w tym sezonie.

• O Boże, nie! Obawiam się, że będę musiał je zawieść, Henry. Wolę być kawalerem. Od czasu do czasu dyskretna znajomość, owszem, ale żona? Nie, dziękuję.

• Podobno twój kuzyn, lord Thomas, powrócił niedawno z Ameryki z żoną i dwiema córkami. Odwiedziłeś ich już? Mówi się, że jedna z nich to skończona piękność i wielu dżentelmenów kręci się wokół niej.

• Znam tylko Thomasa Dunhama - odparł Jared. - Nigdy nie byłem w posiadłości kuzyna i nie poznałem jego córek. Podobno to bliźniaczki, ale nigdy ich nie widziałem. Zresztą nie mam czasu dla chichoczących podlotków. - Wychylił zawartość swego kielicha i zmienił temat: - Jadę szukać drewna do budowy statków. W Anglii jest podobno teraz potrzebne.

• O tak. Napoleon zdobył więcej ziemi niż my, ale na morzu wciąż króluje Anglia. Niestety, jedyne dobre drewno sprowadzamy aż znad Bałtyku.

• Zobaczymy, co się da zrobić, Henry.

• Zatrzymasz się w Anglii w drodze powrotnej?

• Nie, z Rosji ruszam od razu do domu. W kraju postrzegają mnie jako nienagannego patriotę, muszę więc wracać i wysłać statek z Baltimore na patrol. Zabieram amerykańskich marynarzy przymusowo zamustrowanych na angielskie statki.

• Coś podobnego? - wycedził lord Palmerston.

• Tak - zaśmiał się Jared. - Czasem zastanawiam się, czy świat nie oszalał. Tu pracuję jako tajny agent rządowy, by porozumieć się z angielskim rządem, a kiedy wracam do domu z Europy, walczę z brytyjską marynarką. Nie sądzisz, że to szaleństwo?

Henry Tempie nie mógł powstrzymać śmiechu.

- Patrzysz na to z innego punktu widzenia, mój jankeski przyjacielu. To wina Napoleona, który postanowił zawładnąć całym światem. Kiedy go pok­namy, walka między nami również się skończy. Zobaczysz!

Obaj mężczyźni rozstali się. Jako pierwszy pokój w klubie White's opuścił dyskretnie lord Palmerston, kilka minut później Jared Dunham zrobił to samo.

Jadąc karocą, Jared włożył rękę pod aksamitne siedzenie w poszukiwaniu płaskiego pudełka, zawierającego bransoletę wysadzaną brylantami, prezent pożegnalny dla Gillian. Włożył go tam przed pój­ciem do klubu. Wiedział, że Gillian będzie rozczarowana jego wyjazdem, bo spodziewała się na pewno czegoś więcej, czego nie mógł jej dać.

Spodziewała się pewnie, że Jared oświadczy się, kiedy tylko ona owdowieje, co wydawało się nieuchronne. Ale on nie miał zamiaru się żenić. A już na pewno nie z Gillian. Ta kobieta przespała się z połową Londynu i pewnie sądziła, że on o tym nie wie. Postanowił być z nią po raz ostatni, podarować jej bransoletę i pożegnać się, wyjaśniając, że musi wrócić do Ameryki. Nie miał wątpliwości, dlaczego Gillian Abbott chciała za niego wyjść. Był bogaty.

Gdyby nie rozsądek babki ze strony matki, nie byłby teraz majętnym człowiekiem. Sarah Lightbody kochała wszystkie swoje wnuki, ale wiedziała, że tylko jeden z nich będzie potrzebował jej majątku.

Jej córka, Elisabeth miała troje dzieci. Kochała je wszystkie równie mocno, lecz jej surowy mąż, John Dunham, nadęty hipokryta, zawsze znajdował jakiś pretekst, by złajać swego najmłodszego syna, Jareda.

Z początku Sarah Lightbody nie rozumiała, dlaczego jej zięć tak się zachowuje. Jared był przystojnym chłopcem, niezwykle podobnym do swego starszego brata, Jonathana. Był dobrze wychowany i niezwykle inteligentny, a mimo to, kiedy ich obu złapano na jakichś psotach, tylko Jared dostawał lanie. Jareda krytykowano za to samo, za co chwalono Jonathana. Pewnego dnia babka zrozumiała powód nieszczęścia chłopca. Ród Dunhamów mógł mieć tylko jednego dziedzica, więc John sądził, iż jedynym sposobem na zachowanie całości majątku i umocnienie pozycji Jonathana będzie złamanie młodszego syna. Kiedy Jonathan przejmie stocznię ojca, będzie miał w Jaredzie posłusznego i taniego pracownika.

Na szczęście ambicje obu braci szły w innych kierunkach. Jonathan przejął rodzinne zamiłowanie do budowania statków. Był doskonałym konstruktorem. Jared natomiast odziedziczył skłonną do przygód naturę rodziny Lightbody. Dla niego zarabianie pieniędzy było świetną zabawą. Uwielbiał ryzykować i wygrywać. Miał doskonały instynkt i nigdy nie przegrywał.

Jared zawsze mógł liczyć na wsparcie i miłość babki, zwrócić się do niej z każdym kłopotem, narzekać na niesprawiedliwość ojca i wypłakać się w jej rękaw.

Tuż przed śmiercią babka sporządziła testament. Wezwała do siebie Jareda i opowiedziała mu o tym. Najpierw bardzo się zdziwił, potem podziękował i nie próbował protestować. Wiedziała, że jego bystry umysł już się zastanawia, co zrobić z tymi pieniędzmi.

- Inwestuj tak, jak cię uczyłam - radziła mu babka.

- Zawsze miej asa w rękawie, chłopcze, i pamiętaj, że trzeba odłożyć coś na czarną godzinę.

- Nie zostanę bez grosza, babciu - zaprotestował.

- Wiesz chyba, że on będzie próbował położyć łapę na tych pieniądzach. W końcu nie mam jeszcze dwudziestu jeden lat.

• Będziesz dorosły za kilka miesięcy, a do tego czasu wuj i jego prawnicy będą go trzymali z daleka od twojego spadku. Nie daj się, Jared. Na pewno będzie udawał, że bankrutuje, ale nie daj się nabrać. Jego stocznia nigdy nie była w lepszej kondycji. Nie daj się oszukać. Moje pieniądze mają cię od niego uwolnić.

• On chce, żebym się ożenił z Chastity Brewster - poinformował babkę Jared.

• To nie jest partia dla ciebie, chłopcze! Musisz mieć kobietę jak żywe srebro, żeby ci się nigdy nie znudziła. Powiedz mi, co chciałbyś teraz robić?

• Podróżować, studiować, popłynąć do Europy. Chcę sprawdzić, czego u nich brakuje i co mają do sprzedania. Chcę pojechać na Daleki Wschód. Moglibyśmy handlować z Chinami zanim uprzedzą nas Anglicy.

- Tak - odparła staruszka z rozmarzeniem. - Wiele się zmieni teraz w tym kraju. Szkoda, że tego nie doczekam.

Kilka tygodni później babka zmarła spokojnie we śnie. Po pewnym czasie prawnicy ogłosili jej ostatnią wolę. Oczywiście ojciec Jareda próbował zagarnąć pieniądze dla swojej stoczni.

• Nie jesteś jeszcze dorosły - powiedział chłodno, ignorując fakt, że Jared miał skończyć dwadzieścia jeden lat za kilka tygodni. - Ja teraz będę zarządzał twoimi pieniędzmi. Ty przecież nic nie wiesz o zarządzaniu majątkiem. Przepuściłbyś wszystko.

• A jak masz zamiar zainwestować moje pieniądze? - zapytał równie chłodno Jared.

Jonathan stał z boku, obserwując nadciągającą burzę.

- Nie muszę odpowiadać na pytanie smarkacza - odparł lodowato ojciec.

• Nie dam ci ani centa, ojcze - wycedził chłopak. - Nie pozwolę utopić moich pieniędzy w twojej stoczni. To mój spadek, tylko mój. Poza tym te pieniądze wcale nie są ci potrzebne.

• Należysz do rodziny Dunhamów. Stocznia to twoje życie! - huczał John.

• Nie, moje nie! Ja mam inne plany i dzięki hojności babki będę wreszcie sam sobie panem. Uwolnię się od ciebie i twojej przeklętej stoczni! Dotknij choćby centa z mojego spadku, a spalę całą twoją ukochaną stocznię!

• A ja mu pomogę - powiedział nagle Jonathan ku zaskoczeniu ojca.

John Dunham otworzył usta ze zdziwienia i poczerwieniał.

- Nie potrzebujesz pieniędzy Jareda, ojcze - uspokajał go Jonathan. - Spójrz na to z mego punktu widzenia. Jeśli zainwestujemy jego pieniądze w stocznię, będziemy jego dłużnikami, a ja tego nie chcę. Ja mam już syna, więc rodzinny interes ma spadkobiercę. Pozwól Jaredowi iść swoją drogą.

Tak Jared wygrał spór. Natychmiast po swoich dwudziestych pierwszych urodzinach wypłynął do Europy. Przebywał tam przez kilka lat. Najpierw studiował w Cambridge, a potem nabierał ogłady w Londynie. Dyskretnie inwestował pieniądze i zarabiał znaczne sumy. Jego przyjaciele z Londynu nazywali go Złotym Jankesem. Wśród śmietanki towarzyskiej modna zrobiła się gra, która polegała na odgadnięciu, gdzie Jared ostatnio zainwestował, by tam właśnie zainwestować pieniądze i zwiększyć swój stan posiadania. Młodzieniec obracał się w najlepszym towarzystwie i choć wiele kobiet zarzucało na niego przynętę, nie dał się złapać i pozostał kawalerem.

Kupił niewielki dom w modnej części miasta zwanej Green Park, umeblował go zgodnie z najnowszą modą i zatrudnił wykwalifikowaną służbę. Przez kilka lat podróżował między Ameryką i Anglią, mimo konfliktu między tymi dwoma krajami, oraz Francją. Kiedy nie było go w Londynie, domem zarządzał sekretarz, Roger Bramwell, dawny oficer amerykańskiej floty.

Nim zaczął się rok 1807, Jared miał w swoim posiadaniu pięć statków handlowych. Jeden z nich pływał na Daleki Wschód w poszukiwaniu przypraw, kości słoniowej i klejnotów. Drugi na Karaiby, gdzie wciąż jeszcze rządzili Francuzi, choć już nie tak silną ręką. Łapówki pomagały dotrzeć tam, gdzie trzeba.

Jednak Jared widział nadchodzącą wojnę. Nie chciał stracić statków. Na razie udawało mu się handlować z Anglikami, omijać Francuzów i wypuszczać na własny koszt statek z Baltimore, odzyskujący amerykańskich marynarzy z angielskich jednostek. Ten hojny gest czynił z niego przykład patrioty i pomagał utrzymać w tajemnicy jego niebezpieczną misję. Gdyby krajami rządzili ludzie interesu, myślał poirytowany, byłoby w nich mniej problemów.

Karoca zatrzymała się przed domem Abbottów. Jared kazał stangretowi poczekać i wszedł do środka. Zabrano jego pelerynę i zaproszono do środka.

- Kochanie! - powitała go Gillian, leżąc w łożu. - Nie sądziłam, że dziś przyjdziesz.

Ucałował jej dłoń, zastanawiając się, dlaczego jest taka zdenerwowana. Zauważył, jak z wdziękiem przykrywa nagie piersi jedwabnym prześcieradłem.

• Przyszedłem się pożegnać, moja droga.

• Dlaczego żartujesz, Jared.

• Wracam do Ameryki.

Wydęła urocze usteczka i pokręciła przecząco głową, na której podskakiwały rude loki.

- Nie wolno ci! Nie puszczę cię, ukochany! - Przyciągnęła go do siebie. - Och, Jared! - szepnęła. - Abbott już długo nie pożyje, a kiedy umrze... Och, ukochany, tak nam było razem dobrze!

Odsunął ją od siebie i zapytał rozbawiony:

• Jeśli było ci ze mną tak dobrze, to dlaczego miałaś innych kochanków? Wolę, kiedy moja kobieta jest mi wierna, skoro ją utrzymuję. Chyba nie powinnaś narzekać na brak hojności w tym względzie, Gillian.

• Jared! - krzyknęła udając oburzenie, ale zrozumiawszy, że to nie podziałało, zmrużyła oczy i syknęła: - Jak śmiesz mnie oskarżać o podobne rzeczy!

Skrzywił się.

- Gillian, moja droga, w tym pokoju śmierdzi tanim rumem. To nie mój zapach ani twój. Rozumiem więc, że przyjmowałaś tu innego dżentelmena. Przyszedłem podarować ci to na pożegnanie. Jesteś wolna - powiedział i rzucił pudełko z bransoletą w jej stronę. Wstał i ruszył do drzwi.

- Jared! - krzyknęła błagalnym tonem.

Odwrócił się i zobaczył jej nagie piękne piersi, które niegdyś dawały mu tyle rozkoszy. Zawahał się, a ona mruknęła:

- Naprawdę nie mam nikogo, prócz ciebie, mój kochany.

Próżność kazała mu wierzyć w jej słowa, ale na podłodze tuż obok łóżka zauważył zwiniętą męską a paszkę. .

- Żegnaj - powiedział chłodno i odszedł.

• ROZDZIAŁ 2

- Tatku! - westchnęła Amanda Dunham, a jej oczy koloru niezapominajki wypełniły łzy. - Koniecznie musimy wyjechać z Londynu?

Kręciła z niezadowoleniem głową, pokrytą złotymi lokami.

Thomas Dunham spojrzał na młodszą córkę z rozbawieniem. Amanda, jak jej matka, łatwo dawała się rozgryźć. Dorothea, jego żona, nie zmieniła się od dwudziestu lat i łatwo było się z nią porozumieć.

• Niestety, koteczku - powiedział stanowczo. - Jeśli nie ruszymy teraz, będziemy musieli zostać na zimę w tym kraju, a sprawy między Anglią i Ameryką nie mają się zbyt dobrze. Lepiej, żebyśmy nie musieli płynąć do domu zimą podczas sztormów.

• Więc zostańmy na zimę! Proszę! Proszę! Proszę! - pokrzykiwała i tańczyła wokół ojca jak małe dziecko. - Adrian mówi, że w Swynford Hall są cudowne bale na łyżwach, a na święta chodzą od drzwi do drzwi kolędnicy, wszystko jest pięknie przystrojone, je się budyń ze śliwkami i pieczoną gęś. Och, tatku! Proszę!

Och, Mandy, nie bądź niemądra - dobiegł ich nagle ostry głos, a po chwili z cienia wyszła dziewczyna, która dotąd siedziała przy oknie. - Tata musi wracać do Wyndsong. A jeśli twoje liczne obowiązki towarzyskie nie pozwoliły ci tego dostrzec, muszę cię poinformować, że Anglicy nie są nam teraz zbyt przychylni. Tata chciał, żebyśmy pobyły trochę w Londynie, ale musimy już wracać do domu.

• Mirando - zwróciła się do niej Amanda. - Nie musisz być taka okrutna. Wiesz, co czuję do Adriana!

• Trele morele. Zawsze coś czujesz do jakiegoś mężczyzny i to już od dwunastego roku życia. Kilka miesięcy temu nie chciałaś wyjeżdżać z Wyndsong, bo byłaś śmiertelnie zakochana w Robercie Gardnierze... a może to był Peter Sylwester? Od naszego przyjazdu do Londynu czułaś miętę przynajmniej do sześciu kawalerów. Lord Swynford to tylko kolejny kaprys.

Amanda wybuchnęła płaczem i rzuciła się do kolan matki.

- Mirando, Mirando - gniewała się Dorothea. - Nie powinnaś być tak surowa dla siostry.

Miranda wydęła usta na znak pogardy, czym rozbawiła ojca. Dziewczęta, jego jedyne dzieci, nie tylko nie wyglądały na bliźniaczki, ale wręcz zachowywały się jakby w ogóle nie były spokrewnione. Amanda - nieduża i pulchna, na mleczno - różowej buzi miała dołeczki. Była delikatna i nieskomplikowana. Kiedyś będzie z niej wspaniała amerykańska żona - myślał zadowolony. Dobrzeją rozumiał, tak jak rozumiał jej matkę.

Co do Mirandy zawsze miał wątpliwości. Była trudna i niespokojna, jak żywe srebro, znacznie wyższa od siostry i koścista. Miał nadzieję, że kiedyś nabierze kobiecych kształtów. W przeciwieństwie do okrągłej buzi Amandy jej twarz miała kształt serca, z mocnymi kośćmi policzkowymi, prostym, kształtnym nosem, wydatnymi ustami i mocną brodą. Niebieskozielone oczy osłaniały czarne rzęsy. Włosy zaś miała koloru księżycowej poświaty.

Bliźniaczki różniły się nie tylko wyglądem, ale i charakterem. Miranda była odważna, pewna siebie i dumna. Błyskotliwy umysł szedł w parze z ostrym językiem. Brakowało jej cierpliwości, ale była dobrą dziewczyną. Ojciec podejrzewał, że jej złośliwość wynikała z rozpieszczania przez oboje rodziców. Miała jednak głęboko wpojone poczucie sprawiedliwości. Nie znosiła okrucieństwa i ignorancji. Chętnie ujmowała się za słabymi i bezbronnymi. Kochał ją bardzo, ale z desperacją myślał, że nie znajdzie dla niej męża. Musiałby to być ktoś, kto zrozumie jej potrzebę niezależności, a jednocześnie weźmie ją mocno w ryzy i będzie bezgranicznie kochał.

Ojciec powiedział lordowi Adrianowi Swynfordowi, że jego zaręczyny z Amandą mogą się odbyć dopiero wówczas, kiedy Miranda znajdzie męża. Jednakże w Anglii nie trafił się nikt, kto wydawałby się odpowiedni dla starszej z bliźniaczek.

Thomas Dunham uśmiechnął się pod nosem. Droga mała Amanda! Taka słodka i delikatna. Na pewno będzie pięknie wyglądała w posiadłości Swynford, nosząc ich rodowe klejnoty i mimo że nie będzie nigdy ciekawym kompanem do rozmowy, zagra na pianoli i namaluje niejedną piękną akwarelę. Na pewno też urodzi wiele dzieci i będzie wierną żoną, a sama pogodzi się z tym, że mąż od czasu do czasu znajdzie sobie jakąś odmianę. Tak, Amanda była córką doskonałą.

Starsza zaś była krnąbrna i miała niewyparzony język, i gdyby nie wiedział, że wyszła z łona żony, pomyślałby, że to nie ich dziecko.

Miranda zawsze była siłą wiodącą. Zaczęła chodzić pięć miesięcy wcześniej niż siostra, mówiła wyraźnie, nim skończyła rok. Amanda zaś gaworzyła po swojemu do drugiego roku życia. Rozumiała ją tylko Miranda i czasem tłumaczyła rodzicom, czego chce siostra. Mimo tych różnic siostry kochały się bardzo. Miranda czasem krzyczała i złościła się na Mandy, ale nikomu innemu na to nie pozwalała i broniła jej zawsze jak lwica.

• Na litość boską, Mandy, przestań zawodzić - niecierpliwiła się Miranda. - Jeśli Adrian Swynford naprawdę cię kocha, poczeka do twojego powrotu z Ameryki.

• Już poprosił o jej rękę - powiedział cicho Thomas.

• Och, tatku - Amanda wstała gwałtownie.

• No, widzisz? Mówiłam! - powiedziała Miranda, żeby zakończyć spór.

• Chodźcie tu, moje drogie. Usiądźmy z mamą. Opowiem wam o wszystkim. - Z żoną i córkami zajął miejsce na długiej kanapie. - Lord Swynford - zaczął - poprosił mnie o rękę Amandy. Zgodziłem się pod warunkiem, że obwieści to w gazecie dopiero, kiedy znajdziemy męża dla Mirandy. Jest starsza i pierwsza musi się zaręczyć.

• Co?! - krzyknęły chórem bliźniaczki.

• Ja nie chcę wyjść za mąż - krzyczała Miranda. - Nie opuszczę Wyndsong i nie będę niańczyła jakiegoś bachora!

• A ja nie chcę zwlekać ze ślubem! - płakała zdenerwowana Amanda. - Jeśli jej obojętne, która z nas pierwsza wyjdzie za mąż, dlaczego mamy czekać?

• Amando! - odezwała się matka. - Tradycja w rodzinie nakazuje, by starsza córka pierwsza wyszła za mąż. Tak jest sprawiedliwie - powiedziała i zwróciła się do Mirandy: - Oczywiście, że wyjdziesz za mąż, moje dziecko. Cóż innego wypada ci uczynić?

- Jestem starsza - powiedziała z dumą Miranda. - Dlaczego nie miałabym odziedziczyć Wyndsong?

Czyż nie jestem następna w kolejności dziedziczenia? Niczego innego mi nie trzeba, a już na pewno nie męża! Poza tym żaden mężczyzna, poza tatkiem, nie budził we mnie ciepłych uczuć!

- Szanowana kobieta musi być pod opieką męża albo ojca, a ja nie będę żył wiecznie. - Thomas nie wiedział, jak jej to powiedzieć, ale jakoś musiał. - Jesteś moją najstarszą córką, Mirando, ale nie jesteś synem. Nie możesz odziedziczyć Wyndsong, bo prawo mówi, że jeśli nie mam męskiego potomka, muszę zapisać posiadłość jednemu z krewnych. Zrobiłem to już wiele lat temu, kiedy lekarz powiedział, że wasza matka nie będzie mogła mieć więcej dzieci. Po mnie lordem Wyndsong zostanie krewny z Plymouth. Możecie z siostrą dziedziczyć wszystko inne, co posiadam, ale nie Wyndsong.

• Nie mogę odziedziczyć Wyndsong? - zapytała zaskoczona Miranda. - Nie można go tak po prostu oddać obcemu, tatku! Kim jest ten krewny? Znamy go? Nigdy nie będzie kochał Wyndsong tak jak ja! Na pewno nie!

• Moim spadkobiercą zostanie młodszy syn mego kuzyna, Johna Dunhama. Nigdy nie był w Wyndsong. Na imię ma Jared.

• Nigdy nie pozwolę mu przejąć Wyndsong, tatku! Nigdy!

• Mirando, opanuj się - powiedziała stanowczo Dorothea. - Musisz wyjść za mąż. Wszystkie damy z twojej sfery wychodzą za mąż. Może teraz, kiedy już wiesz, że nie możesz dziedziczyć, uczynisz wreszcie wysiłek, by znaleźć sobie odpowiedniego męża.

• Nikogo nie kocham - odparła lodowato córka.

• Nieważne, czy się kocha swego przyszłego męża, Mirando. Miłość przychodzi później.

• Amanda kocha Adriana - sprzeciwiła się Miranda.

• Tak, i miała szczęście, bo mężczyzna, którego darzy uczuciem, poprosił o jej rękę i jest odpowiednim kandydatem. Gdyby nie to, moja droga, miłość by tu nic nie pomogła.

• A ty kochałaś tatę, kiedy się z tobą żenił? - dopytywała się z irytacją.

Dorothea pomyślała, że starsza córka jak zwykle domaga się odpowiedzi nawet na najbardziej intymne pytania. Czyżby nie rozumiała, na czym polega życie? Amanda sobie z tym radziła. Czasem matka podejrzewała, że Miranda doskonale wie, o co chodzi, ale umyślnie utrudnia rozmowę.

• Nie znałam twego ojca, kiedy nas zaręczono, ale po zaręczynach twój dziadek dał nam czas, byśmy się poznali. Nim nastąpił ślub, już zaczynałam go kochać i kocham do dnia dzisiejszego, a minęło już dwadzieścia lat.

• I nie żal ci było opuszczać Torwyck? Przecież to był twój dom.

• Nie. Wyndsong był domem twego ojca, a ja chciałam być z nim. Amanda też nie będzie żałować, że musi opuścić Wyndsong, prawda, kochanie?

• O nie, mamo! Chcę być tam, gdzie Adrian! - odparła bez zastanowienia.

• Widzisz Mirando? Kiedy już wybierzesz sobie męża, nie będzie ważne, gdzie mieszkasz, byleby być blisko niego.

Nie - upierała się Miranda. - Z wami było inaczej. Nie kochałyście swego domu tak jak ja i nie wyrastałyście w przeświadczeniu, że kiedyś go odziedziczycie. Kocham Wyndsong, znam je całe lepiej niż wy. Ono należy do mnie. Nie pozwolę, by odziedziczył je jakiś chciwy kuzyn!

W szafirowych oczach Mirandy pojawiły się łzy. Wybiegła z pokoju. Nieczęsto zdarzało się jej płakać, więc wstydziła się tej słabości.

- Och, mamo! To niesprawiedliwe, że Miranda jest nieszczęśliwa, a ja mam wszystko, czego zawsze pragnęłam.

Amanda wstała i pobiegła za siostrą.

• No i co? - Dorothea spojrzała gniewnie na męża.

• Nie wiedziałem, że tak bardzo jej na tym zależy.

• Och, Thomasie! Rozpuściłeś Mirandę aż do przesady. Nie mogę cię za to winić, bo zawsze była trudnym dzieckiem. Szczerze przyznaję, że nie poświęcałam jej tyle uwagi, ile powinnam. Łatwiej mi było pozwolić jej chodzić własnymi ścieżkami. Teraz dopiero widzę, że to był niewybaczalny błąd. Pozwoliliśmy jej pokochać Wyndsong, a teraz w jej sercu nie ma miejsca na nic więcej. Musimy jej znaleźć dobrego męża - ciągnęła dalej Dorothea. - Lord Swynford to doskonała partia dla Amandy, ale nie będzie czekał na nią wiecznie. Nie rozumiem, dlaczego nie chcesz ogłosić ich zaręczyn. - W jej oczach pojawiły się iskierki. - Nie zaprzeczałam, kiedy powiedziałeś, że w zwyczaju naszej rodziny jest, by starsza córka pierwsza wychodziła za mąż, ale nie przypominam sobie, skąd się wzięła taka tradycja. - Przerwała na chwilę, a potem dodała: - Cóż takiego uczyniłeś, Thomasie, że musisz to naprawić jeszcze przed zaręczynami Amandy?

Thomas Dunham spojrzał na żonę zawstydzony.

- Znasz mnie dobrze, kochanie. To jedyna rzecz, o której ci nie powiedziałem. Wtedy pomysł wydawał mi się przedni, ale... Muszę zmienić testament, nim ogłoszę zaręczyny Amandy. - Przygładził siwe włosy wielką dłonią i spojrzał zmartwiony na żonę. - Cóż, Doro, kiedy zapisywałem moją posiadłość młodemu Jaredowi, poniosła mnie próżność. W testamencie zapisałem, że moim spadkobiercą jest on, ale osobisty majątek odziedziczysz po mnie ty i moje córki. Jared jednak nie może utrzymać majątku bez pieniędzy, więc postanowiłem, że jeśli umrę, nim moje córki wyj­dą za mąż i nim Jared się ożeni, całe pieniądze, z wyjątkiem twojej wdowiej pensji, dostaną się jemu, jeśli ożeni się zjedna z moich córek. Wybór należy do niego. Nie sądziłem, że szybko umrę, ale chciałem, by moja krew płynęła w żyłach przyszłych panów na Wyndsong. Chyba nikogo nie skrzywdziłem, pozostawiając cały mój ruchomy majątek jednej z bliźniaczek. Teraz muszę zmienić ostatnią wolę, żeby Amanda mogła wyjść za lorda Swynford.

• Och, Thomasie - powiedziała Dorothea, przykładając pulchną dłoń do ust, by ukryć rozbawienie. - A mówią, że to kobiety są próżne! - Potem dodała poważnym tonem. - Może nieumyślnie rozwiązałeś nasz problem dotyczący Mirandy. Powinniśmy zaręczyć Mirandę i Jareda Dunhama. Miranda znajdzie sobie męża, a twoja krew będzie jednak płynęła w żyłach lordów Wyndsong, Amanda zaś będzie mogła poślubić lorda Swynforda.

• Na Boga, Doro, jesteś przebiegła! Dlaczego o tym nie pomyślałem? To doskonałe wyjście! - krzyknął i uderzył dłonią o udo.

• Owszem, ale pod warunkiem, że Jared nie jest jeszcze zaręczony lub żonaty.

Wiem, że tak nie jest. Niedawno otrzymałem list od jego ojca, w którym prosił mnie o zakup serwisu Wedgwood na urodziny jego żony. Wspomniał też, że jego starszy syn, Jonathan, już po raz trzeci został oj­cem, ale martwi się o Jareda, który jakoś nie może się ustatkować. Chłopak ma już w końcu trzydzieści lat. Nasz pomysł na pewno ucieszy jego ojca. Nie ma teraz czasu na wysianie listu, bo i tak wyruszamy za kilka dni, ale kiedy będziemy na miejscu, poślę mu wiado­mość.

• Więc i tak nie możemy ogłosić zaręczyn Amandy przed wyjazdem do domu, ale przynajmniej możemy to zrobić w obecności obu rodzin. Błędem byłoby nie uczynić tego teraz, Tom. Starsza pani Swynford chcia­łaby, żeby Adrian jak najszybciej się ożenił i spłodził potomka. Jeśli ich nie zaręczymy, poszuka dla niego innej kandydatki.

• Jeśli chłopak na to pozwoli, to ma słabą wolę - zauważył Tom Dunham.

• Kochanie, on ma dopiero dwadzieścia lat. Matka urodziła go w późnym wieku... Gdyby jego ojciec jesz­cze żył, miałby siedemdziesiąt lat. Biedny Adrian do­piero teraz wchodzi w dorosły wiek. Jest uczciwy i na­prawdę kocha Amandę. Jeśli teraz zaręczymy ich w obecności obu rodzin, a potem zimą ogłosimy zarę­czyny w Londynie, już w czerwcu możemy wyprawić wesele.

• A jeśli Miranda odmówi?

• To mądra dziewczyna, Tom. Sam mi to zawsze po­wtarzasz. Kiedy zrozumie, że nie może odziedziczyć Wyndsong, że musi w końcu wyjść za mąż, zrozumie, że to dobry plan. Tylko dzięki małżeństwu z Jaredem mo­że zostać panią na Wyndsong. Nasza uparta córka nie pozwoli, by inna kobieta zajęła miejsce, które jej się słusznie należy. Ależ z ciebie przebiegły lis, mój mężu - powiedziała na koniec i uśmiechnęła się do męża.

Thomas został sam i usiłował sobie przypomnieć, jak wygląda Jared. Nie widział go od trzech lat. Na pewno jest wysoki, szczupły, ma owalną twarz, jest podobny do matki. Ma ciemne włosy i... zielone oczy.

Tom pamiętał, że chłopak był bardzo elegancki i dobrze ułożony, ale nawet w Londynie ubierał się tak samo jak w Bostonie. Był niezależny. Kiedy się wi­dzieli trzy lata temu, Jared zakończył edukację i obra­cał się w dobrym towarzystwie. Co mogłoby go pocią­gać w krnąbrnej siedemnastolatce? Może mu się nie spodoba i poszuka sobie żony gdzie indziej?

Thomas ukrywał swą troskę przed żoną. Zajął się przygotowaniami do podróży. Zamówił bilety na „Royal George”. Statek miał wyruszyć niedługo i za­trzymać się po drodze na Barbados i Jamajce, a po­tem skierować się do Nowego Jorku i Bostonu.

Thomas poprosił, by przybili do Long Island, gdzie jego rodzina mogłaby się przesiąść na własny jacht, który dowiezie ich na wyspę Wyndsong, dwie mile od wioski Oysterponds na zatoce Gardiner.

Pożegnalna kolacja, na której postanowiono ogło­sić zaręczyny młodego lorda Swynforda i panny Amandy Dunham, miała być wydarzeniem rodzin­nym. Jedynym gościem była hrabina Worcester. Była jedną z najbardziej znanych i poważanych osób w lon­dyńskim towarzystwie, postanowiono więc, że zosta­nie świadkiem zaręczyn, aby żadna ze stron nie wyco­fała się później ze swego postanowienia.

Dorothea postanowiła ubrać swoje bliźniaczki w identyczne suknie z różowego muślinu. Amanda oczywiście wyglądała prześlicznie. Jej pełne piersi wznosiły się prowokująco nad dekolt, a jasne pulchne ramiona były ozdobą różowej sukni. Dekolt i brzegi sukni sięgającej do kostek ozdabiały misternie wyko­nane różyczki, a uszy i szyje dziewcząt - skromna bi­żuteria. Amanda wpięła różę we włosy, ale Miranda nie zgodziła się stanowczo na podobną ozdobę. Nie­nawidziła jasnego różu i słodkich, dziewczęcych ozdóbek. Wiedziała, że bladoróżowa suknia nie pasuje do jej karnacji, ale taka była moda. Kiedy matka zasuge­rowała, by skrócić jej platynowe włosy, odmówiła, wprowadzając wszystkich w zakłopotanie. Nie mogła się zgodzić na fryzurę, w której przypominałaby por­celanową pastereczkę.

Skoro matka postanowiła, że dziewczynie w jej wie­ku nie przystoi dorosła fryzura, a Miranda nie mogła się zgodzić ani na loczki, ani na warkocze, postanowi­ła rozpuścić włosy i przewiązać je wstążką.

Jedyną radością Mirandy tego wieczoru było szczę­ście siostry. A ta promieniała radością, bo naprawdę szczerze kochała jasnowłosego, niewysokiego Adria­na. Miranda z ulgą stwierdziła, że on w pełni odwza­jemniał uczucie siostry. Obejmował ją ramieniem i skradał jej niewinne pocałunki. Amanda wpatrywa­ła się w niego przez cały wieczór i nie zwracała nawet uwagi na siostrę, która zmuszona była poprzestać na rozmowie ze swoimi trzema kuzynkami.

Caroline Dunham, dziewczyna o przeciętnej uro­dzie, miała się niedługo zaręczyć z hrabią Afton, naj­starszym synem i dziedzicem możnego rodu, więc promieniała dumą i czuła się bardzo ważna. Jej zda­niem kuzynka Amanda nie zrobiła najlepszej partii, zwłaszcza jeśli porównać ród Adriana z rodziną jej ukochanego Percivala. Ale w końcu Amanda pocho­dziła z kolonii, a to przecież spora wada dla panny.

Dwie siostry Caroline - Charlotta i Georgina - były jeszcze chichoczącymi podlotkami. Miranda wolała więc chłodną Caroline od głupiutkich młodszych kuzy­nek. Przynajmniej oszczędzono jej towarzystwa kuzy­na, który potrafił mówić tylko o koniach, klubach dla dżentelmenów i meczach bokserskich. Kiedy się zo­rientował, że jego kuzynka, Miranda, nie jest zaintere­sowana jego zalotami i nie ma zamiaru pozwolić sobie skraść całusa, szybko stracił dla niej zainteresowanie.

Thomas Dunham i jego kuzyn, sir Francis Dunham rozmawiali z zapałem, stojąc przy kominku. Lady Milicenta i hrabina Worcester również były zajęte roz­mową. Kiedy Miranda rozejrzała się po salonie w po­szukiwaniu matki Adriana, ta nagle znalazła się tuż u jej boku. Lady Swynford była drobną kobietą o ja­snych, wesołych oczach. Rzuciła Mirandzie bezzębny uśmiech.

• A więc, moja droga, podobno rodzice postanowi­li, że wyjdziesz za mąż, zanim mój syn poślubi twoją siostrę? Masz już w Ameryce jakiegoś przystojnego kawalera?

• Nie, proszę pani - odparła grzecznie Miranda, obawiając się dalszych pytań.

• Hm - zasępiła się lady Swynford. - To oznacza, że mój syn będzie się musiał długo zalecać. - Wes­tchnęła głośno. - Tak bym już chciała mieć wnuki. Obawiam się, że tego nie dożyję.

• Podejrzewam, pani, że czekają cię jeszcze długie lata życia - odparła Miranda. - A ślub i tak ma się od­być w czerwcu.

• A ty wyjdziesz za mąż do tego czasu? - staruszka spojrzała na nią krzywo.

• Tak czy inaczej, obiecuję, że Mandy i Adrian po­biorą się zgodnie z planem.

• Nie jesteś słodkim podlotkiem, moja panienko.

• Nie jestem, to prawda.

Lady Swynford zaśmiała się głośno.

• Ciekawe, czy twoi rodzice wiedzą, że jesteś już dorosłą kobietą.

• Słucham? - zdziwiła się Miranda.

• Nic takiego, moje dziecko - odparła łagodnie staruszka i poklepała Mirandę po ramieniu. - Zdaje się, że ty sama jeszcze tego nie wiesz.

Dunhamowie wyruszyli do Ameryki dwa dni po uro­czystej kolacji. Z Londynu pojechali do Portsmouth, cztery razy po drodze zmieniając konie. Przenocowali w Portsmouth w zajeździe „Fontanna”, a następnego ranka wyruszyli wraz z porannym odpływem do domu. Kiedy statek odbijał od nabrzeża, wpatrywali się jesz­cze przez chwilę w kurczący się na horyzoncie ląd, a potem udali się do swoich kabin. Amanda ze łzami w oczach spoglądała na przepiękny szafir otoczony bry­lantami, klejnot, który podarował jej Adrian i zdała so­bie sprawę, że z każdą chwilą oddala się od swego uko­chanego. Nie była smutna. Nie podobało jej się w Londynie, a poza tym wracała do swego ukochanego domu, do Wyndsong.

Statek „Royal George” płynął spokojnie. Kapitan Hardy stwierdził, że dawno nie miał takiej pięknej po­gody i dobrego wiatru na Atlantyku. Przybyli na Bar­bados w rekordowym tempie, a potem ruszyli na Ja­majkę, stamtąd zaś do Charleston. W końcu dotarli do Nowego Jorku. Statek pozostał w porcie na noc, by wyładowano towary i uzupełniono zapasy żywno­ści. Załadowano go też na drogę powrotną do Anglii. W piękny październikowy poranek statek ruszył w stronę Long Island. Następnego dnia rodzina Dunhamów miała być już w domu.

Tuż przed świtem Miranda obudziła siostrę.

• Jeszcze nie dzień - zaprotestowała zaspana bliź­niaczka.

• Nie chcesz zobaczyć wschodu słońca nad Orient Point? Wstawaj, śpiochu, wstawaj albo zacznę cię ła­skotać!

• Zdaje mi się, że lepiej mi się będzie spało z Ad­rianem niż z tobą, droga siostro - mruknęła Amanda i z ociąganiem podniosła się z ciepłego łóżka. - Och, jaka ta podłoga jest zimna! Jesteś bez serca, Mirando!

Dziewczyna uniosła brew, zaskoczona słowami sio­stry i podała jej bieliznę.

• Wolisz spać z Adrianem? Nie wiem, czy mam być oburzona, czy tylko zdziwiona twoim brakiem wstydu.

• Może i jestem mniejsza i powolniejsza od ciebie, siostrzyczko, ale moje uczucia są wystarczająco rozwi­nięte. Poza tym ty nie wiesz, co to miłość, bo jeszcze nigdy nie zagościła w twoim sercu. Podaj mi suknię.

Amanda włożyła różową suknię z wysoką talią i od­wróciła się, by siostra pomogła jej zapiąć guziki na plecach. Nie zauważyła zdziwionej miny bliźniaczki. Miranda zaś czuła się nieswojo. Nie zazdrościła sio­strze szczęścia, ale po raz pierwszy okazało się, że Mandy jest w czymś pierwsza. Szybko przybrała obo­jętną minę i pochyliła się, by podnieść szal z podłogi.

- Lepiej go weź, bo na pokładzie będzie zimno. Wyszły na zewnątrz, kiedy niebo dopiero zaczynało nabierać kolorów. Woda była jeszcze zupełnie ciemna i gładka jak lustro. Lekka bryza ledwie dotykała żagli. Zauważyły brzegi Long Island, a daleko, daleko cią­gnęło się wybrzeże Connecticut.

• Jesteśmy w domu - szepnęła Miranda i wdycha­ła świeży zapach poranka.

• Naprawdę tak kochasz to miejsce? - zapytała ci­cho Mandy. - Mama i tatko nie mają racji. Obawiam się, że nigdy nie pokochasz nikogo tak mocno jak Wyndsong. Jesteś jakby częścią tej wyspy.

• Wiedziałam, że kiedyś to zrozumiesz - uśmiech­nęła się Miranda. - Zawsze dobrze się rozumiałyśmy. Och, Mandy, nie mogę znieść myśli, że ktoś inny odziedziczy nasz dom. Powinien należeć do mnie!

Amanda uścisnęła jej dłoń ze współczuciem. Nie mogła zmienić losu Mirandy, ale nie potrafiła też jej pocieszyć.

• A więc tu są moje gołąbeczki. Wcześnie wstały­ście - Thomas Dunham powitał córki i objął je.

• Dzień dobry, tatku! - krzyknęły chórem.

- Nie możecie się doczekać powrotu do domu? Nawet ty, Amando?

W jednej chwili lekki wiatr rozwiał mgłę, a zielononiebieskie wody rozświetliły złote promienie słońca. Czyste niebo zapowiadało pogodny dzień.

• O, tam jest latarnia Horton's Point! - krzyknęła podekscytowana Miranda.

• Jesteśmy już prawie w domu, dziewczynki! - zaśmia­ła się Dorothea, wychodząc na pokład. - Dzień dobry.

- Dzień dobry, moja droga - Thomas ucałował żonę. Po pokładzie zaczęła się kręcić załoga. Po chwili do Dunhamów podszedł kapitan Hardy.

• Kiedy dobijemy do Orient Point, wpłyniemy na zatokę. Postarajcie się szybko uwinąć, bo jest dobry wiatr. Jeśli szybko wyruszę, to może uda mi się do­trzeć do Bostonu jutro wieczorem.

• Mój jacht już czeka.

• Dobrze, dziękuję za pomoc. Miło było państwa go­ścić na pokładzie - powiedział kapitan, a potem zwrócił się do Amandy: - Mam nadzieję, że latem będę miał przyjemność wieźć panią z powrotem do Anglii.

• Dziękuję, kapitanie - odparła Amanda, pąsowie­jąc - ale zaręczyny jeszcze nie są oficjalne.

Mimo to pokazała pierścionek.

• Więc nie będę na razie gratulował, żeby nie za­peszyć - odparł wesoło. - Sam mam żonę i córkę, więc wiem, jak ważne dla dam są takie przesądy.

• Statek! - krzyknął nagle ktoś z bocianiego gniazda.

• Jaki? - zawołał kapitan.

• Kliper. Ma amerykańską flagę.

• Z jakiego portu?

• Nazywa się „Dream Witch” z Bostonu.

• Hm - zastanowił się kapitan. - Trzymać kurs, Smythe.

• Tak jest.

Wszyscy zostali na pokładzie i obserwowali podpły­wającą do nich jednostkę. Nagle oderwała się od nie­go chmura białego dymu, a po chwili wszyscy usłysze­li grzmot i plusk wody.

• Mój Boże, strzelają w stronę dziobu! - zakrzyk­nął zdziwiony kapitan Hardy.

• „Royal George”! Przygotujcie się, wchodzimy na pokład!

• Czy to piraci? - zapytała zafascynowana Miran­da, a Amanda natychmiast wtuliła się w opiekuńcze ramiona matki.

• Nie, panienko, to tylko narwani Jankesi - odparł kapitan. Przypomniał sobie, jakiej narodowości są je­go pasażerowie i poczuł się nieswojo. - Przepraszam najmocniej - powiedział, ale nie mógł opanować zło­ści. Jego statek wiózł ludzi i cenny ładunek, a ten idio­tyczny atak był na pewno tylko zemstą za jakieś mało ważne, nierozsądne wystąpienie królewskiej marynar­ki. Właściciel statku wyraźnie nakazał mu nie strze­lać, jeśli nie będzie bezpośredniego zagrożenia dla pasażerów lub ładunku.

Załoga klipera chwyciła za haki.

- Nie stawiać oporu - rozkazał załodze kapitan Hardy. - Nie ma powodu do niepokoju, panie i pano­wie - uspokajał zebranych pasażerów.

Kiedy statki się zbliżyły, na pokład „Royal George” wszedł młody wysoki oficer. Cicho rozmawiał z kapi­tanem Hardym. Na początku nikt nie słyszał, o czym mówią, ale po chwili kapitan podniósł głos:

• Nie ma tu żadnych marynarzy zaokrętowanych wbrew woli! Nie zatrudniam przypadkowych ludzi ani amerykańskiej, ani innej narodowości!

• Więc nie ma pan nic przeciwko temu, byśmy ze­brali załogę na pokładzie? - zapytał spokojnym gło­sem Amerykanin.

• Owszem, mam, ale zrobię to, żeby zakończyć te idiotyzmy! Bosun! Zwołaj załogę na pokład!

• Tak jest!

Thomas Dunham przyglądał się uważnie amery­kańskiemu oficerowi, a po chwili uśmiechnął się od ucha do ucha. Co za traf! Zaczął się rozpychać mię­dzy pasażerami, machał laską zakończoną srebrną rę­kojeścią, i głośno krzyczał:

- Jared! Jared Dunham!

Obserwujący pokład angielskiego statku strzelec z amerykańskiego klipera zauważył ruch wśród pasa­żerów i spostrzegł biegnącego w stronę jego kapitana mężczyznę, który trzymał coś lśniącego w ręku. Broń! Zapalczywy młodzieniec nie czekał na rozkaz. Strzelił.

Thomas Dunham złapał się za pierś. Między palca­mi ciekła mu krew. Upadł. Przez moment nikt się nie poruszył. Wokół zapanowała zupełna cisza. Pierwszy zareagował angielski kapitan, podbiegając do ranne­go. Nie było pulsu. Spojrzał przerażony na zebranych.

• Nie żyje - oznajmił.

• Thomas! - krzyknęła Dorothera Dunham i ze­mdlała. Tuż obok niej legła na pokładzie Amanda.

Twarz amerykańskiego kapitana zrobiła się purpu­rowa ze złości.

- Powieście tego człowieka! - krzyknął. - Wyda­łem rozkaz, by nie strzelać!

Z tłumu wybiegła wysoka, platynowa blondynka. Rzuciła się z furią na Amerykanina, wrzeszcząc:

- Morderca! Zabiłeś mego ojca!

Mężczyzna chwycił ją za ramiona, broniąc się przed uderzeniami.

• Ależ, panienko, to był wypadek. To straszny wy­padek. Ukarzę człowieka, który strzelał.

• Ilu ludzi jeszcze zabiłeś, panie? - zapytała z wściekłością w oczach dziewczyna.

Zaskoczyło go, że panienka może okazywać taką furię.

Nie miał wiele czasu na zastanawianie się, bo dziewczyna szarpnęła się, odwróciła, a po chwili po­nownie rzuciła się na niego. Poczuł silny ból w lewym ramieniu i ze zdziwieniem zrozumiał, że został ugo­dzony. Krew ciekła mu po mundurze, a ramię bolało jak wszyscy diabli.

• Co to za dzikuska? - zapytał Jared, kiedy angiel­ski kapitan w końcu ją rozbroił.

• To panna Miranda Dunham - odparł kapitan Hardy. - Pański człowiek zabił jej ojca, Thomasa Dunhama, lorda Wyndsong.

• Toma Dunhama z Wyndsong? Dobry Boże! To mój kuzyn!

Amerykanin ukląkł i delikatnie odwrócił trupa.

- Mój Boże! Kuzyn Tom! - Na jego twarzy pojawił się wyraz przerażenia. Spojrzał w górę. - Miał dwie córki. Gdzie jest druga?

Tłum się rozstąpił, a kapitan Hardy wskazał dwie omdlałe kobiety, przywracane do przytomności przez inne pasażerki.

- Oto jego żona i panna Amanda.

Jared wstał. Był blady, ale przemawiał spokojnie:

- Proszę przenieść ich rzeczy na mój statek, kapi­tanie. Ciało mego kuzyna również. Zawiozę ich do Wyndsong. Ostatnio widziałem go w Bostonie trzy la­ta temu. Nigdy nie byłem na wyspie, choć mnie zapra­szał. Sądziłem, że jeszcze nie pora na to. Odmówiłem i choć nie sądziłem, że dożyje sędziwego wieku, nie spodziewałem się, że zaledwie po trzech latach będę odwoził jego ciało do domu. I zobaczę moją sukcesję.

- Sukcesję? - zapytał zdziwiony kapitan. Jared zaśmiał się gorzko.

- Tak. Odziedziczyłem po nim Wyndsong, choć tak bardzo starałem się tego uniknąć. Na pokładzie leży ciało zmarłego lorda Wyndsong, a przed panem stoi nowy lord Wyndsong. Ja jestem jedynym spadkobier­cą kuzyna. Czyż to nie ironia losu?

Miranda, pozbawiona broni, szlochała cicho. Teraz dopiero zrozumiała znaczenie słów Jareda. Ten czło­wiek, ten arogancki bufon odpowiedzialny za śmierć ojca, ma odziedziczyć Wyndsong!

- Nie! - krzyknęła, a obaj mężczyźni natychmiast odwrócili się w jej stronę. - Nie! - powtórzyła. Ty nie możesz dostać Wyndsong! Nie pozwolę na to! - krzyknęła i znów ruszyła z furią w jego stronę.

Już miał zareagować, kiedy zdał sobie sprawę, jak wielki ból słyszy w jej głosie. Zabrał jej coś więcej niż ojca. Czuł to, choć nie rozumiał w pełni, co działo się w jej duszy.

- Jest mi naprawdę bardzo przykro, dziewczyno - powiedział i uderzył ją w twarz. Kiedy traciła przy­tomność, przytrzymał ją w ramionach.

Niechętnie oddał słodki ciężar bosmanowi. Kazał ją zanieść na swój statek, a potem zwrócił się do kapi­tana:

• Sądzi pan, że kiedykolwiek będzie mogła mi wy­baczyć?

• To zależy, jak głęboko ją pan zranił - odparł ka­pitan z łagodnym uśmiechem.

• ROZDZIAŁ 3

Kiedy Miranda otworzyła oczy, była już w swoim pokoju. Nad sobą zobaczyła tak dobrze jej znany płó­cienny zielono - biały baldachim. Zamknęła oczy. Wyndsong! Była w domu, bezpieczna, razem z Mandy, mamą i tatkiem. Tatku! O Boże, tata! Nagle przy­pomniała sobie wszystko.

Ojciec nie żył. Zabił go Jared Dunham, który teraz miał zamiar zabrać jej Wyndsong. Próbowała wstać, ale zakręciło jej się w głowie. Położyła się i zaczęła głę­boko oddychać, żeby uspokoić nerwy. Kiedy już mogła usiąść, zsunęła nogi z łóżka i włożyła pantofle. Szybko przeszła do sypialni Amandy, ale siostry tam nie było.

Pośpiesznie przeszła przez korytarz i zeszła na dół po szerokich schodach. Usłyszała głosy w salonie. Na kozetce siedział Jared, matka po jego prawej, a Aman­da po lewej stronie. Mirandę przepełniał gniew. Jak ta arogancka bestia śmie przebywać w jej domu.

• Co ten człowiek tu robi? - krzyknęła. - Nie ma prawa tu być! Czy ktoś nie powinien zawiadomić sę­dziego? On musi ponieść karę za śmierć taty.

• Wejdź, Mirando - powiedziała Dorothea, zwra­cając na córkę zaczerwienione od łez oczy. - Podejdź tu i przedstaw się kuzynowi Jaredowi.

• Może mam się przed nim ukłonić? Mamo! Ten człowiek zabił mego ojca! Prędzej ukłonię się diabłu!

• Mirando! - zakrzyknęła ostro matka. - Kuzyn Jared nie zabił mego męża. To było straszliwe niepo­rozumienie. Nie ma w tym winy Jareda. Stało się i już się nie odstanie. Twoja złość nie przywróci mi mego Toma! A teraz ukłoń się i przedstaw!

- Nigdy. Nie temu uzurpatorowi! Dorothea westchnęła.

• Jaredzie, muszę cię przeprosić w imieniu mojej córki. Chciałabym zrzucić winę za jej zachowanie na żal po stracie ojca, ale obawiam się, że po prostu jest nieznośna. Jedynie ojciec potrafił zapanować nad jej humorami.

• Niepotrzebnie za mnie przepraszasz. Mandy za­wsze była twoją ulubienicą, a teraz, kiedy taty już nie ma, zostałam całkiem sama. Wcale was nie potrze­buję!

Dorothea i Amanda wybuchły nagle płaczem, a Ja­red huknął na Mirandę:

• Natychmiast przeproś matkę! Ojciec ci pobłażał, ale ja nie mam takiego zamiaru!

• Idź do diabła, gdzie twoje miejsce! - wrzasnęła dziewczyna.

Jared wstał z kozetki, nim zdążyła się poruszyć. Chwycił ją i przełożył przez kolano. Poczuła jak pod­nosi jej spódnicę, a potem wielka dłoń spadła na jej pośladek z głośnym hukiem.

- Podlec! - pisnęła, ale ręka uderzała tak długo, póki nie przestała krzyczeć. Zaczęła płakać. Szlocha­ła głośno, nie mogąc się opanować.

Wtedy ją przytulił. Dziewczyna szlochała żałośnie.

- No, dzikusko - pocieszał ją, zdziwiony własną re­akcją. Ta mała złośnica o platynowych włosach miała na niego dziwny wpływ. W jednej chwili potrafiła w nim wzbudzić kipiącą złość, a zaraz potem sprawia­ła, że pragnął ją chronić i opiekować się nią. Pokiwał głową i spojrzał na Dorotheę. W jej oczach zauważył współczucie i rozbawienie.

Miranda przestała płakać. Nagle zdała sobie spra­wę, gdzie jest.

• Uderzyłeś mnie!

• Sprawiłem ci lanie, dzikusko. Tego właśnie było ci trzeba.

• Nigdy nikt nie sprawił mi lania - rzuciła gniew­nie.

• To tylko niedopatrzenie ze strony twoich rodzi­ców.

• Uderzył mnie! On mnie uderzył, a ty mu na to pozwoliłaś! - Miranda zwróciła się do matki z oburze­niem.

Dorothea zignorowała córkę.

- Nie wiesz nawet - odezwała się do Jareda - ile razy miałam ochotę to zrobić, ale Thomas mi nie po­zwalał.

Miranda ruszyła w stronę drzwi. Otworzyła je z hu­kiem i wybiegła z salonu. Kiedy szła po schodach na górę, siostra podążała tuż za nią. Wiedziała, że zano­si się na burzę.

- Pomóż mi to odpiąć, Mandy. Przeklęta suknia! Amanda zaczęła odpinać guziki.

• Co masz zamiar zrobić? Och, proszę, nie bądź głupia! Kuzyn Jared jest naprawdę bardzo miłym człowiekiem. Bardzo ubolewał nad śmiercią ojca. Je­go człowiek zabił go zupełnie przypadkiem. Jared nie chciał się jeszcze ustatkować, ale zdaje się, że w obec­nej sytuacji nie ma innego wyjścia.

• Spalę wyspę - mruknęła Miranda.

• A my, gdzie my się podziejemy? Kuzyn Jared za­pewnił mamę, że wyspa jest nadal naszym domem.

• Pojedziemy do Anglii. Wyjdziesz za Adriana, a mama i ja zamieszkamy z tobą.

• Moja droga siostro, kiedy wyjdę za mąż, nikt prócz moich dzieci nie będzie mieszkał ze mną.

• A co ze starszą panią Swynford? - zapytała Mi­randa, zaskoczona stanowczym tonem siostry.

• Przeprowadzi się do domu w Swynford Hall, któ­ry odziedziczyła jako wdowa po ojcu Adriana! Już to omówiliśmy.

Miranda zerwała z siebie suknię, halkę i gorset.

• Więc mama i ja urządzimy się gdzieś same! Podaj mi spodnie, Mandy. Wiesz, gdzie są. - Sama otworzy­ła szufladę bieliźniarki i wyjęła miękką męską koszu­lę. Mandy podała jej spłowiałe bryczesy. - Jeszcze pończochy i buty - poprosiła Miranda, wkładając spodnie i koszulę. - Dziękuję. Biegnij teraz do stajni i każ Jedowi osiodłać Morską Bryzę.

• Mirando, nie powinnaś!

• Ależ tak!

Wzdychając głośno, Mandy wyszła z pokoju. Miran­da w tym czasie włożyła wełniane pończochy i wygod­ne buty. Wciąż piekły ją pośladki. Poczerwieniała na myśl, że Jared Dunham widział jej bieliznę. Cóż to za bestia. Nigdy nikt nie obchodził się z nią tak obcesowo.

Nie mogła pozostać w Wyndsong. Z żalu nad sobą uroniła łzę. Kiedy odczytana zostanie ostatnia wola taty, będą bogate, a wtedy Jared może iść do diabła. Teraz postanowiła nacieszyć się wyspą. Wyślizgnęła się z domu tylnym wyjściem, przez kuchnię. Jed i Morska Bryza czekali już w stajni. Wielki siwy wa­łach nie mógł się doczekać przejażdżki.

- Gdzie się wybierasz, Mirando?

To był głos Jareda. Odwróciła się w jego stronę i tym razem przyjrzała mu się uważnie. Stwierdziła, że jest bardzo przystojny. Miał piękne rysy, ciemne niesforne włosy, które chciałoby się pogładzić, ciężkie powieki i wąskie usta, które nadawały jego twarzy lek­ko drwiący wyraz.

Poczuła się dziwnie i przez chwilę nie mogła złapać oddechu. Znów zawrzały w niej złość i żal, więc od­parła niegrzecznie:

- Koń należy do mnie, więc jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, pojadę!

Spięła Morską Bryzę i ruszyła.

Jared pokiwał głową z niezadowoleniem. Teraz, kiedy jego uciążliwa misja się skończyła i mógł ruszyć na morze, żeby ratować amerykańskich marynarzy przymusowo zamustrowanych na angielskich stat­kach, ten nieszczęsny idiota, Elias Baliey, zabił po­rządnego człowieka, kuzyna Thomasa, a jego zmusił do przejęcia spadku, którym miał nadzieję nie zawra­cać sobie głowy, póki nie będzie już panem w średnim wieku.

Co gorsza, będzie musiał się zająć losem kuzynek. Oczywiście tak właśnie należało uczynić. Miła wdów­ka, ledwie dwanaście lat od niego starsza, nie będzie sprawiała kłopotów. Jej słodka mała córka Amanda poślubi lorda Swynforda w czerwcu. Co się zaś tyczy tej drugiej... Dobry Boże! Cóż miał począć z tą upar­ta, niegrzeczną Mirandą?

Ciało Thomasa Dunhama, ósmego lorda Wynd­song wystawiano w głównym salonie przez dwa dni. Jego przyjaciele z Long Island, Oysterponds, Greenpoint i Southold, East Hampton i Southampton oraz sąsiedzi z wysp Garduner, Robin, Plum i Shelter przy­bywali licznie, by się z nim pożegnać, przekazać wyra­zy współczucia jego rodzinie i poznać jego następcę.

Poranek w dniu pogrzebu był szary, wietrzny i za­nosiło się na burzę. Pastor anglikański odprawił mszę w salonie, po czym odwieziono ciało lorda na rodzin­ny cmentarz na pobliskim wzgórzu. Żałobnicy powró­cili do domu na stypę.

Gdy po paru godzinach wyjechali, pozostał tylko prawnik, by odczytać ostatnią wolę zmarłego.

Jak było w zwyczaju, najpierw służba otrzymała po zmarłym kilka drobiazgów. W następnym punkcie oficjalnie ogłoszono prawowitym spadkobiercą Jareda Dunhama. Dorothea spokojnie czekała na to, co miało nastąpić, ale kiedy odczytano całość testamen­tu, okazało się, że jest gorzej, niż przypuszczała. Mąż chyba nie powiedział jej wszystkiego. Thomas Dunham nie tylko zasugerował, że Jared mógłby się oże­nić z jedną z jego córek, ale w swoim testamencie wręcz zmuszał go do tego. Dorothea dostała swoją wdowią pensję, ale pozostała część majątku miała być przeznaczona na kościół, jeżeli Jared nie ożeni się z jedną z bliźniaczek. Gdy to nastąpi, ta, której nie wybierze, miała dostać spory posag, a pozostałe pie­niądze miały przypaść Jaredowi wraz z ręką drugiej córki Thomasa.

Pięć osób siedzących w salonie zamilkło. W końcu przemówił Jared:

• A co, do diaska, by się stało, gdybym był już żo­naty? Dziewczynki zostałyby bez grosza?

• Ostatnią wolę sir Thomas zmieniał dość regular­nie - odparł pan Younge.

• Tom wiedział, że nie masz... nikogo bliskiego.

• Więc jeśli mam uratować majątek Dunhamów i nie oddać go Kościołowi, muszę ożenić się z jedną z dziewcząt.

• Tak.

Jared odwrócił się w stronę bliźniaczek i przyjrzał się im uważnie. Obie skurczyły się pod jego bacznym wzrokiem.

- Amanda jest znacznie milsza niż jej siostra - po­wiedział w końcu - ale zdaje się, że jeśli nie będzie miała wielkiego posagu, lord Swynford nie zechce się z nią ożenić. Z drugiej strony, obawiam się, że mimo wielkiego posagu nikt nie zechciałby się ożenić z tak porywczą dziewczyną jak Miranda. To dość ciężki wy­bór. Amanda jest już komuś przyrzeczona, więc nie mogę jej unieszczęśliwiać i zabierać z ramion lorda Swynforda. Muszę więc wybrać Mirandę.

Dzięki Bogu, pomyślała Dorothea.

Amanda odetchnęła z ulgą, ale pod suknią nogi jeszcze jej się trzęsły z przejęcia. Prawnik odchrząk­nął.

• Cóż, w takim razie, skoro wszystko już ustalone, pozostaje mi pogratulować panu Dunhamowi piękne­go spadku i rychłego ślubu. Jest tylko jeden warunek. Thomas prosił o miesiąc żałoby po nim.

• W takim razie ślub zaplanujemy na grudzień - powiedział cicho Jared.

• Ale ja nie mam zamiaru za ciebie wychodzić - rzuciła Miranda, kiedy odzyskała głos. - Ojciec chyba oszalał, kiedy spisywał testament.

• Jeśli odmówisz, pogrążysz siostrę, Mirando.

• Mama da jej pieniądze na posag.

• Nie, Mirando, nie mogę. Jeśli na starość nie chcę żyć w ubóstwie, muszę rozważnie wydawać pieniądze.

• Och - jęknęła oburzona Miranda - teraz rozu­miem. - Amanda może być szczęśliwa. Ty, mamo, też możesz żyć szczęśliwie, tylko mnie trzeba poświęcić na ołtarzu jak ofiarne jagnię.

• Moja droga, masz siedemnaście lat, więc póki nie skończysz dwudziestu jeden, jestem twoim praw­nym opiekunem - wtrącił się Jared. - Obawiam się, że musisz zrobić, co każę. Pobierzemy się w grudniu.

Miranda spojrzała na prawnika:

- Czy on może mi to zrobić? Ten skinął głową.

- Proszę nas zostawić - powiedział cicho Jared. - Chcę porozmawiać z Mirandą na osobności.

Wszyscy wstali pośpiesznie, zadowoleni, że mogą umknąć przed burzą. Younge podał ramię pani Dunham, a Amanda poszła za nimi.

Nowy pan domu czekał, aż zamkną się drzwi. Po­tem ujął dłonie Mirandy, przyciągnął ją do siebie i za­pytał:

- Dlaczego ze mną walczysz, dzikusko?

Już miała zamiar odpowiedzieć złośliwą ripostą, ale kiedy spojrzała w jego oczy, poczuła miękkość w ko­lanach.

• Musimy sobie jakoś poradzić z tą sytuacją - po­wiedział. - Wyndsong i tak musi mieć panią, a ja żo­nę. Kochasz to miejsce, Mirando. Wyjdź za mnie, a ta wyspa na zawsze pozostanie twoja. Wiele dobrych małżeństw miało na początku jeszcze mniej wspólne­go ze sobą niż my. Obiecuję, że będę dla ciebie dobry.

• Ależ ja cię wcale nie znam - zaprotestowała - i nie kocham cię wcale.

• Nauczysz się mnie kochać, dzikusko - powiedział łagodnie i dotknął ustami jej warg. Trwało to zaledwie chwilę, ale sprawiło, że serce zabiło jej mocniej.

• Co zrobiłeś? - zapytała nieśmiało.

• Nie mogę cię przecież ciągle bić - odparł z uśmiechem.

• Och, ty straszny człowieku! - krzyknęła, kiedy przypomniała sobie lanie, jakie sprawił jej kilka dni wcześniej.

• Jeszcze mi nie odpowiedziałaś, Mirando - nale­gał. - Jeśli za mnie wyjdziesz, Amanda będzie mogła poślubić swojego lorda Swynforda. Wiem, jak ją ko­chasz.

• Tak - rzuciła - Amanda będzie miała Adriana, a ty... fortunę tatka. Przecież tylko o to ci chodzi.

• Ależ z ciebie podejrzliwa osóbka - zaśmiał się. - Nie potrzebuję pieniędzy twojego ojca. Odziedziczy­łem spory majątek po babce, a w ciągu ostatnich kil­ku lat trzykrotnie zwiększyłem stan posiadania. Jeśli za mnie wyjdziesz, pieniądze ojca przeznaczę dla cie­bie. Połowę dostaniesz, kiedy skończysz osiemnaście lat, a resztę po dwudziestym pierwszym roku życia. Wszystko będzie twoje.

• A jeśli odmówię?

• Obie z siostrą i matką będziecie mogły tu pozo­stać, ale żadna z was nie dostanie ode mnie posagu.

• Więc nie mam innego wyboru, muszę za ciebie wyjść.

• Zapewniam cię, że to nie taki zły los.

- To się dopiero okaże - odparła cierpko. Zaśmiał się.

- Przynajmniej życie z tobą nie będzie nudne, dzi­kusko.

Pomyślał, że Miranda to niezwykle urocza wiedź­ma, a kiedyś będzie z niej piękna kobieta.

• Czy mogę powiadomić twoją matkę, że przyjęłaś moje oświadczyny?

• Tak.

• Tak, Jaredzie. Chciałbym usłyszeć, jak mówisz moje imię.

• Tak, Jaredzie - powiedziała słodko, aż poczuł ukłucie w sercu. Miała na niego wielki wpływ. Zasta­nawiał się, skąd to się wzięło.

Dorothea i Amanda powitały wiadomość okrzyka­mi zadowolenia, które Miranda brutalnie uciszyła.

- To nie miłość, mamo. On chce mieć żonę i obie­cał oddać mi pieniądze taty. Chcę, żeby Amanda była szczęśliwa ze swoim lordem. To zwykły interes. Jared będzie miał żonę, ja pieniądze, a Mandy Adriana.

Jared z trudem powstrzymywał się od śmiechu. Dorothea, jego przemiła, ale bardzo zasadnicza przyszła teściowa, była wyraźnie zażenowana. Miranda zaś zwróciła się ostrym tonem do narzeczonego:

• Zostaniesz w Wyndsong do dnia ślubu, czy wró­cisz na statek?

• Nie jestem żołnierzem, Mirando, ale pracuję dla rządu. Przez ostatnie pół roku mój statek uratował trzydziestu trzech amerykańskich marynarzy, prze­mocą zaciągniętych na angielskie statki. Będą konty­nuować robotę, nawet jeśli nie popłynę z nimi.

• Możesz sobie wyruszyć na morze - odparła słodko.

Podniósł jej dłoń do ust i ucałował, a potem rzekł ciepłym głosem:

- Miesiąca miodowego na pewno nie spędzę na morzu. Nie zrezygnuję z niego nawet dla mego kraju.

Zaczerwieniła się i posłała mu wściekłe spojrzenie. Uśmiechnął się zalotnie. Z przyjemnością będzie pa­trzył, jak ta dziewczyna dorasta, a potem pomoże jej stać się kobietą. Na razie jednak musi zdobyć jej za­ufanie, a to nie będzie łatwe.

- Jutro wrócę na „Dream Witch” i doprowadzę statek do Newport, gdzie czeka już mój przyjaciel, Ephraim Snow, który przejmie statek i poprowadzi go dalej. Ja zaś pojadę do Plymouth, do rodziców, by po­informować ich o naszych planach. Szósty grudnia po­winien być dobrym dniem na ślub, jeśli oczywiście to­bie odpowiada.

Skinęła głową na znak zgody.

• Czy twoi rodzice będą na ślubie?

Jak sądzę, przyjedzie cała moja rodzina, rodzice, brat Jonathan, jego żona, Charity i ich troje dzieci, siostra Bess i jej mąż, Henry Cabot oraz ich dwoje dzieci. Z przyjemnością przedstawię ich mojej słodkiej i powolnej narzeczonej o nienagannych manie­rach.

Oczy Mirandy zajaśniały.

- Obiecuję, Jaredzie, że cię nie rozczaruję - odpar­ła niewinnym tonem, a kiedy zaśmiał się głośno, Dorothea i Amanda spojrzały po sobie zdziwione, zasta­nawiając się, czy o czymś nie wiedzą.

Wypogodziło się. Jared spojrzał na oporną narze­czoną i zapytał:

- Co byś powiedziała na przejażdżkę, Mirando? Chciałbym obejrzeć wyspę, a jak podejrzewam, ty jed­na znasz ją najlepiej. Oprowadzisz mnie po naszym majątku?

To było właściwe posunięcie. Miranda zaczęła po­woli godzić się z faktem, że Jared Dunham jest teraz lordem Wyndsong, a ona ma zostać panią domu. Te­go przecież zawsze pragnęła. Ostatecznie nie straciła wyspy. Na jej pięknej twarzy pojawił się radosny uśmiech.

• Poczekaj, proszę, kilka minut - zawołała, bie­gnąc do swojego pokoju.

• Jeśli się domyśli, że się w niej zakochałeś, niecnie to wykorzysta - powiedziała Amanda.

• Czy to takie oczywiste, gołąbeczko? - zapytał z zażenowaniem Jared.

Amanda uśmiechnęła się zawadiacko.

• Obawiam się, że tak, kuzynie. Uważaj, bo Miran­da potrafi być czasem naprawdę złośliwa.

• Amando Elisabeth Dunham - odezwała się obu­rzona Dorothea.

Och, mamo, wiesz, że to prawda. Nie sądzisz, że powinnam ostrzec Jareda? Wiem, co robię. Zrozum - zwróciła się do Jareda - ona jeszcze nigdy nie była zakochana. Ja ciągle się w kimś kocham już od dwu­nastego roku życia. Teraz, kiedy przyszła prawdziwa miłość, wiem, że to na całe życie. Jestem inna niż Mi­randa. Ona zakocha się tylko raz i to na zawsze.

• Sądzisz, gołąbeczko, że we mnie?

• Tak, ale nie okazuj jej uczuć. Jeśli poczuje przewagę, przegrałeś. Nie wolno jej okazać swej sła­bości. Ona ceni tylko to, co trudno zdobyć. Nim po­wiesz, że ją kochasz, musisz sprawić, by pierwsza to wyznała.

Jared pochylił się i ucałował dziewczynę w poli­czek.

- Rozważę dogłębnie twoją radę, gołąbeczko. Dziękuję.

Pół godziny później mężczyzna dosiadał najpięk­niejszego rumaka, jakiego kiedykolwiek widział. Obok niego jechała na Morskiej Bryzie Miranda. Miała na sobie spłowiałe bryczesy i białą koszulę. Nie zdawała sobie sprawy, jaka jest pociągająca i jakie wrażenie na Jaredzie robi jej chłopięcy strój.

• Proszę, żebyś na przyszłość wkładała kamizelkę, Mirando - powiedział obojętnie Jared.

• Wedle najnowszej mody?

• To nie ma nic wspólnego z modą. Wolałbym, że­by nikt prócz mnie nie cieszył się widokiem twoich pięknych piersi, które widać wyraźnie przez materiał. Nie jesteś już małym dzieckiem, choć często się tak zachowujesz.

• Och! - spojrzała w dół i zaczerwieniła się. - Nie sądziłam... Zawsze wkładałam do jazdy tę koszulę.

Jared położył dłoń na jej dłoni.

- Jesteś bardzo piękna i cieszy mnie twoja niewin­ność. Na szczęście pobyt w Londynie cię nie zepsuł. Sądziłem, że po pierwszym sezonie przewróci ci się w głowie.

Tymi słowami sprawił, że poczuła się swobodniej. Cofnął dłoń i jechali teraz ramię w ramię.

• Szczerze mówiąc, londyńscy zalotnicy nudzili mnie - przyznała Miranda. - Kiedy słyszałam, że mo­je oczy są jak stawy na leśnej polanie wiosną, miałam ochotę uciekać.

• No cóż, stawy wiosną są zgniłozielone z powodu glonów.

Roześmiała się rozbawiona.

• O tym samym pomyślałam, ale musisz wiedzieć, że większość z tych eleganckich kawalerów z towarzy­stwa nigdy wiosną nie była w lesie. Poza tym jestem wysoka i mam brzydką karnację. Za to Amanda jest nieskazitelnie piękna. Zgodnie z modą zakochała się już podczas pierwszego letniego sezonu spędzonego w Londynie. Oświadczyło jej się ponad tuzin kawale­rów, a wśród nich hrabia Whitley.

• Moim zdaniem, nie jesteś zbyt wysoka, a karna­cję masz przepiękną - powiedział cicho. - Pewnie każda piękność w Londynie zazdrościła ci idealnej cery.

Spojrzała na niego uważnie.

- Pochlebiasz mi? Czy to część zalotów? Zatrzymał się na chwilę i udawał, że się zastanawia.

- Chyba tak, dzikusko. W takim razie muszę na­tychmiast przestać - powiedział i uśmiechnął się, kie­dy zobaczył zawiedziony wzrok dziewczyny.

Jechali w milczeniu. Jared zachwycał się swoim no­wym majątkiem. Trzysta hektarów niezwykle żyznej ziemi. Wszystko w jednym kawałku, sięgającym aż do brzegu zatoki. Popołudniowe słońce przydawało wy­spie blasku, który chciałoby się namalować. Nigdzie prócz południowej Europy i kawałka angielskiego wy­brzeża Jared nie widział tak cudownych kolorów.

Na polach pasło się tłuste bydło i smukłe konie ce­nione przez hodowców. Na wyspie były cztery źródła słodkiej wody, kilka torfowisk i las pełen dębów, klonów, buków i kasztanów oraz niewielki las sosno­wy. Miała też port, zwany Little North Bay.

Pierwszy dom Dunhamowie zbudowali tu w 1663 roku. Przez następne pięćdziesiąt lat kilka pokoleń dodało kilka nowych skrzydeł. Mężczyźni w tej rodzi­nie żyli zwykle bardzo długo. Podczas gwałtownej bu­rzy w 1713 piorun uderzył w stary dom i spalił go do­szczętnie. Już w następnym tygodniu na wyspie rozpoczęto produkcję cegieł na nową siedzibę. Miała ciemny dach z gontów, który był lżejszy i większy od poprzedniego. Wznosiła się na trzy piętra. Wejście główne znajdowało się dokładnie pośrodku, a po obu jego stronach, przez całą frontową ścianę, ciągnął się rząd wielkich okien. Pośrodku domu był okazały hol i dwa salony, z przodu większy, do przyjmowania go­ści, a głębi mniejszy, dla rodziny. Po drugiej stronie holu znajdowała się wielka kuchnia i jadalnia. Na drugim piętrze również usytuowano hol oraz cztery sypialnie. Na najwyższym piętrze znajdowały się mniejsze pokoje dla służby, dzieci i garderoby.

Kiedy Jared patrzył na dom z pobliskiego wzgórza, czuł dumę. Nagle zrozumiał, skąd wzięła się miłość Mirandy do tego miejsca. Rozumiał, dlaczego Tho­mas nie chciał, by jego ród skończył się wraz z nim i czemu postanowił zmusić Mirandę do ślubu.

Spojrzał na dziewczynę, siedzącą obok na koniu. Na Boga, jeśli kiedyś spojrzy na mnie tak, jak na tę wyspę, będę wiedział, że jestem kochany!

Dzień skończył się nagle. Słońce zaszło, a na półno­cy było widać Connecticut i wybrzeże Rhode Island oraz ledwie widoczne z daleka wyspy Błock.

- Musisz mi opowiedzieć wszystko o Wyndsong. Jeśli gdzieś na ziemi istnieje piękniejsze miejsce, to na pewno go jeszcze nie widziałem.

Zaskoczyło ją to wyznanie.

• Podobno, kiedy pierwszy z rodu Dunham zoba­czył Wyndsong - zaczęła - od razu wiedział, że tu bę­dzie jego dom. Jako Anglik, dostał te ziemie za lojal­ność wobec króla. Obszar ten był wówczas opanowany niemal całkowicie przez Holendrów. Nie wiadomo, dlaczego król Karol podarował Dunhamowi taki niepewny kawałek ziemi.

• Znasz historię - zdziwił się. - Myślałem, że dziewczęta uczy się tylko gry na pianoli, śpiewu, ma­lowania i zarządzania domem.

Zaśmiała się.

• Amanda doskonaliła się w tych sprawach. Dzięki tym umiejętnościom podbiła serce lorda Swynforda. Ja, prócz tego, że brak mi dobrych manier, nie umiem też malować, śpiewam jak kruk, a instrumenty mu­zyczne drżą ze strachu, gdy się do nich zabieram. Mam za to talent do języków, a ojciec nauczył mnie historii i matematyki. To bardziej do mnie pasowało niż akwarele i smutne ballady. - Spojrzała na niego spod oka. - Mam nadzieję, że jesteś wykształcony.

• Skończyłem Harward. Czy to ci wystarczy, ko­chana? Byłem rok w Cambridge i podróżowałem po Europie. Władam kilkoma językami, studiowałem hi­storię i matematykę.

• Jeśli masz mnie poślubić, musimy się lepiej po­znać. Skoro wiem, że jesteś wykształcony, mam pew­ność, że będziemy mieli o czym rozmawiać w długie zimowe wieczory.

• Co?

Spojrzał na nią, zastanawiając się, czy specjalnie go prowokuje. Nie. Po prostu była jeszcze bardzo młoda.

• Chyba wiesz jeszcze bardzo mało o kobietach i mężczyznach, Mirando.

• To prawda - zgodziła się. - Mama powiedziała nam, że mąż nam o wszystkim powie po ślubie.

Amanda dowiedziała się w tym roku sporo od swoich przyjaciółek w Londynie. Pewnie ćwiczyła też z Adria­nem.

• Mam nadzieję, że nie wszystko - powiedział z kpiną. - Nie chciałbym wyzywać lorda Swynforda na pojedynek za pozbawienie niewinności jednej z moich podopiecznych.

• O czym ty, na litość boską, mówisz?

• Najlepiej będzie. Mirando, jak powiesz mi wszystko, co wiesz.

Dotarli do pięknie położonego stawu. Zatrzymali się i zsiedli z koni.

• Puśćmy konie luzem i przejdźmy się. Porozma­wiamy.

• Przez ciebie czuję się jak pensjonarka - złościła się.

• Nie chcę cię zawstydzać, dzikusko, ale jesteś w tym właśnie wieku, a my dopiero zaczynamy się po­znawać. Jeśli teraz zrobię coś nieodpowiedniego, stra­cę na zawsze twoje zaufanie. Pobierzemy się za kilka tygodni, a małżeństwo to nie tylko to, co sobie wyobra­żasz. Jest w nim coś jeszcze i to bardzo ważnego.

• Zdaje się, że niewiele wiem o tym, co dzieje się w alkowie między kobietą i mężczyzną - przyznała nieśmiało.

• Z pewnością w Londynie jakiś kawaler próbował cię zbałamucić.

• Nie!

• Nie? To dziwne. Żaden z nich nie miał oczu?

• Nie byłam zbyt popularna w Londynie. Jak już mówiłem, jestem zbyt wysoka i mam... niemodny ko­lor skóry. Mandy ze swoją brzoskwiniowobiałą karna­cją, złotymi włosami i cudownymi, niebieskimi oczami robiła furorę. Jest okrągła, niewielka i bardzo pocią­gająca. Kiedy jakiś kawaler ze mną rozmawiał, to tyl­ko po to, by zdobyć przychylność Amandy.

Usłyszał w jej głosie poczucie krzywdy.

- Co za głupcy - powiedział. - Masz skórę koloru kości słoniowej i róży, przepiękne oczy koloru morza i srebrzyste włosy, które przypominają księżyc w peł­ni. I nie jesteś zbyt wysoka jak dla mnie.

Przyciągnął ją do siebie, jakby chciał pokazać, że jest dużo wyższy.

- Sięgasz mi ledwie do ramienia. Moim zdaniem, jesteś doskonała. Nawet gdyby Amanda nie miała jeszcze narzeczonego, i tak wybrałbym ciebie.

Zaskoczona dziewczyna spojrzała na niego, szuka­jąc kpiny w wyrazie twarzy mężczyzny. Nie znalazła ani śladu. Patrzył jej prosto w oczy. Nagle zaczerwie­niła się, odwróciła głowę, ale on chwycił jej brodę i odwrócił w swoją stronę, po czym zbliżył do niej twarz.

• Nie - szepnęła ledwie słyszalnie. Serce waliło jej jak młotem.

• Tak - odparł pośpiesznie i złożył na jej ustach na­miętny pocałunek, który wprawił jej ciało w drżenie. Pożerał ją ustami. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyła. Odsunął dłonie z jej twarzy, ale nie cof­nął ust. Powoli sięgnął jedną dłonią do jej talii, a dru­gą zaczął rozplatać włosy.

Z trudnością chwytając oddech, wyrwała mu się i odchyliła głowę, ale ku jej zaskoczeniu teraz całował jej szyję coraz niżej i niżej.

- Proszę... - błagała.

Choć ogarniało go pożądanie, słysząc strach i za­kłopotanie w jej głosie, odsunął się niechętnie.

• Już dobrze, dzikusko. Bardzo mnie pociągasz, ale nie zrobię nic zdrożnego. Obiecuję.

• Czy to właśnie mężczyźni robią kobietom?

• Tak, kiedy one ich pociągają. Jeśli cię przerazi­łem, przepraszam, Mirando. Nie mogłem się oprzeć.

• Czy to już wszystko?

• Nie. Mężczyźni robią jeszcze inne rzeczy z kobie­tami.

• Jakie rzeczy?

• Mój Boże! Wyjaśnię ci to, kiedy już będziemy małżeństwem.

• Nie sądzisz, że powinnam to wiedzieć przed ślu­bem?

Zaśmiał się głośno.

• Na pewno nie.

• Właściwie dlaczego?

Bardzo ją to wszystko ciekawiło i wyglądała na odrobinę zaniepokojoną. Jared zmrużył oczy.

• W tej kwestii musisz mi zaufać, dzikusko. Ja mam spore doświadczenie, a ty żadnego. Pamiętaj, że za kilka tygodni przysięgniesz przed Bogiem, że bę­dziesz mi posłuszna.

• A ty przysięgniesz być mi wiernym. Sądzę, że je­śli mamy się pobrać, powinniśmy do siebie pasować pod każdym względem.

• Jeszcze przed chwilą umierałaś ze strachu - po­wiedział łagodnie.

Zaczerwieniła się.

• Mówiłeś o innych rzeczach. Jakich? Masz zamiar przerazić mnie dopiero w noc poślubną, kiedy już nic nie będę mogła na to poradzić? Może lubisz wystra­szone kobiety?

• Mam cię więc uwieść, kochana?

• Nie. Jedyne, co nam mama powiedziała to, że nikt nie kupi krowy, jeśli może mieć mleko za darmo.

Zaśmiał się. To nawet podobne do pani Dunham.

• Więc czego ty właściwie chcesz, dziewczyno?

• Chcę wiedzieć coś więcej! Skąd będę wiedziała, co robić? Nie wiem nawet, czy mi się to spodoba, czy nie.

Wziął ją za rękę i sprowadził nad brzeg stawu.

• Chyba zwariowałem - mruknął sam do siebie. - Zostałem nauczycielem miłości dla pensjonarek. No, dobrze, dzikusko. Przejdźmy do drugiej lekcji - objął ją ramieniem. Drugą dłonią dotknął jej twarzy, spra­wiając, że poczuła ciepło w całym ciele. - Zdaje się, że oceniasz moją silną wolę.

• Ufam ci, Jaredzie - powiedziała cicho.

• Tak, moja mała? To nierozsądne.

Przykrył ustami jej usta, ale tym razem, ku jego za­skoczeniu, odwzajemniła pocałunek. Ich usta stały się jednością. Miranda czuła, że kręci jej się w głowie, ale jednocześnie ogarnia ją słodycz podobna do miodu i rozchodzi się po całym ciele. Objęła go za szyję.

Po chwili położył ją na mchu i uniósł ramiona dziew­czyny w górę. Zamknęła oczy. Przyglądał jej się przez chwilę. Była taka piękna i niewinna. Za chwilę miał ukazać tej dziewczynie jej własną dziką naturę, o której istnieniu pewnie jeszcze nawet nie wiedziała. Rozchylił jej koszulę i głodnymi ustami całował namiętnie nagie piersi Mirandy. Jęknęła cicho i ujęła dłońmi jego głowę.

Podniósł się i spojrzał na nią.

• Czy już wystarczy ci to, co wiesz? Bała się, ale nie chciała, żeby przestał.

• Nie - powiedziała odważnie.

Objął ją ramieniem, a drugą ręką pieścił leniwie jej okrągłe piersi. Czuł pod palcami jedwabną, ciepłą skórę. Obserwowała go przez wpółprzymknięte oczy, dysząc lekko. Potarł różową brodawkę i poczuł, jak dziewczyna zadrżała.

• Piersi kobiety - powiedział - to tylko jedno z cie­kawych i pięknych miejsc na jej ciele. Twoje są prze­piękne, moja droga.

• Czy to wszystko? - zapytała, pośpiesznie łapiąc oddech.

• Ależ z ciebie ciekawska dziewucha - zaśmiał się. - Chyba powinienem cię wziąć tu, nad tym stawem. - To nie byłoby nawet trudne, pomyślał z bólem. - Ale jestem na to za stary. Zasługujesz na łóżko, świece i wino - dodał i zapiął jej koszulę.

• Tak niewiele mi pokazałeś! - krzyknęła oburzona i wstała.

• Nic na to nie poradzisz. Musisz się zdać na mnie w tej kwestii. A teraz pokaż nowemu panu na Wyndsong jego posiadłość.

Miała ochotę uciec i zostawić go tutaj. Przez chwi­lę pomyślała, że mógłby wpaść w bagno i utopić się. Jared jednak dogonił ją ze śmiechem.

• Nienawidzę cię! - krzyknęła. - Jesteś niedobry i zbyt wyniosły jak dla mnie! Nie będzie z nas dobre małżeństwo! Zmieniłam zdanie!

• Ale ja nie! Widoku twoich uroczych pośladków nie zamieniłbym teraz na tysiąc innych majątków na wyspie!

Uderzyła go w twarz, po czym wsiadła na konia i odjechała.

- A niech to! - powiedział sam do siebie. Nie chciał jej obrazić. Była bardziej skomplikowana niż się spodziewał. Co chwila wystawiała kolce jak jeż. Mimo że udawała pewną siebie, była bardzo wrażli­wa. Na pewno przyczyniło się do tego lato w Londy­nie.

Dziwił się tym wyperfumowanym dandysom z Lon­dynu, że woleli Amandę, dziewczynę o urodzie domo­wego kotka. Uroda Mirandy była wyjątkowa. Posta­nowił, że kiedyś zabierze ją do Londynu tylko po to, by mężczyźni z towarzyskiej śmietanki zobaczyli, co stracili.

Teraz jednak musiał się skupić na doprowadzeniu jej do ołtarza. Jakież nieprzewidywalne potrafi być życie! Jeszcze kilka dni temu nawet nie wiedział, że ist­nieje jakaś Miranda Dunham, a za kilka tygodni ta dziewczyna zostanie jego żoną. Jest taka młoda... mo­że zbyt młoda... i zbyt nieokrzesana. Mimo to pragnął jej. Sam się nie mógł temu nadziwić.

Nawet jako podrostek Jared nigdy nie narzekał na brak kobiet. Miał wiele miłosnym przygód, tak jak jego dwa lata starszy brat, który jednak pewnego dnia spotkał pannę Charity Cabot i zakochał się po uszy. Poślubił ją i pozostawił Jareda samemu sobie.

Teraz, jak bratu, miłość trafiła mu się przypadkiem. Przybiegła do niego wymachując pięściami, z rozwia­nymi włosami w kolorze srebra. Nie było to raczej zwykłe spotkanie, zwłaszcza że stanęła między nimi śmierć jej ojca. Zakochał się w Mirandzie od pierw­szego wejrzenia. Ale mała Amanda miała rację, ostrzegając go przed ujawnianiem swych uczuć zbyt pochopnie. Miranda musi najpierw sama przyznać, że go kocha.

Jared wsiadł na konia i tą samą drogą, którą tu przyjechał, powrócił do domu. Do tej pory udało mu się zwiedzić dopiero jedną trzecią wyspy, ale wiedział, że ma na to mnóstwo czasu po ślubie. Robiło się póź­no. Pomarańczowe słońce tonęło w wodzie, a w po­wietrzu czuło się chłód. Jared zatrzymał się na wzgó­rzu, aby się rozejrzeć.

Na północy niebo było już zupełnie ciemne, ale las tuż za plecami mężczyzny jeszcze jaśniał resztkami słonecznych promieni. Nad polami i łąkami rozciąga­ła się powoli mgła. Nad głową lorda Wyndsong prze­leciał klucz dzikich gęsi.

• A niech mnie, podoba mi się ta wyspa - powie­dział sam do siebie.

• To miło, że jest teraz twoja - odpowiedział mu ostry głos.

• Skąd się tu wzięłaś? - Miranda zupełnie go za­skoczyła.

• Wyrzuciłam z siebie zły humor i przyjechałam po ciebie. Nic by mi to nie dało, gdybyś zginął. Bóg jeden wie, kto by został lordem Wyndsong po tobie, a prze­cież musiałabym wtedy poślubić go tak czy inaczej. Wolę już ciebie, bo przynajmniej wiem, czego się po tobie spodziewać. Jesteś dość młody i chyba można cię nazwać przystojnym.

Uśmiechnął się. Nie miała zamiaru ustąpić, ale on też się do tego nie śpieszył.

- To bardzo miło z twojej strony - mruknął. - Wra­cajmy więc do domu.

Na podwórzu czekał na nich stajenny.

• Za kilka minut wyszedłbym po państwa z psami - powiedział stanowczo.

• A to dlaczego? - zapytała Miranda. - Jeżdżę po tej wyspie od dziecka.

• Ale on nie.

• Przecież był ze mną.

• Tak - odparł oschle stajenny. - Tego się właśnie obawiałem.

• Nie musisz się obawiać o Mirandę, Jed. Uczyni­ła mi honor i zgodziła się zostać moją żoną. Nasz ślub ma się odbyć szóstego grudnia. Kuzyn Thomas po­prosił nas tylko o miesiąc żałoby.

• Ach - odetchnął z ulgą mężczyzna i uśmiechnął się. - To co innego, panie Jared. - Wziął konie do stajni. - Dobranoc państwu.

Jared się zaśmiał.

• Zdaje się, że on lepiej od ciebie wie, co uchodzi, a co nie. Pobyt w Londynie niewiele ci pomógł.

• Nie podobało mi się tam - odparła ze złością. - Nie mogłam tam oddychać. Wszystko było takie brudne, hałaśliwe, a ludzie ciągle się gdzieś śpieszyli.

• To przekleństwo wielkich miast, Mirando, ale je­steś chyba zbyt surowa dla Londynu. To urocze miej­sce i jeśli nie wywiąże się tam wojna, zabiorę cię tam kiedyś.

• Przecież wiosną musimy tam być na ślubie Amandy - przypomniała mu.

• Tak, to prawda, ale wtedy bez przerwy będziesz zajęta zakupami.

Uśmiechnęła się do niego.

- Moda co roku się zmienia, będę więc zmuszona kupić zupełnie nowe stroje. Przecież lady Wyndsong nie może nosić zeszłorocznych ubrań.

- Oczywiście - zaśmiał się i spojrzał w niebo. Przy wejściu powitała ich Dorothea.

- Kiedy kucharz ma podać do stołu, Jaredzie? Mó­wi, że może być gotów w każdej chwili.

- Za godzinę będzie dobrze, Mirando? Dziewczyna ucieszyła się, że zapytał ją o zdanie.

Skinęła głową i zawołała Jemimę, pokojówkę. Kazała jej przygotować kąpiel, ale wanna z gorącą wodą już czekała.

- Jak ty to robisz? - zapytała Miranda.

- Już ci mówiłam, panienko, że to żaden sekret - rzuciła pyskata służąca, wysoka, potężna kobieta o si­wych włosach. - Fuj, dziecko, te ubrania okropnie cuchną. Musiałaś ostro jechać. Czy on przynajmniej za tobą nadążał?

Miranda odwróciła twarz, by ukryć rumieniec.

- Nikt, nawet nowy pan na Wyndsong nie potrafi mnie prześcignąć, Mima. Powinnaś to wiedzieć. - We­szła za parawan, zdjęła odzienie do jazdy konnej i rzuciła służącej. - Zabierz to na dół do prania. Sama się wykąpię i zadzwonię po ciebie.

Jemima wyszła trochę rozczarowana. Była nianią bliźniaczek, kiedy były małe, a kiedy podrosły, została jako ich pokojowa. Trudno jej było się przyzwyczaić, że stały się dorosłe i miały swoje tajemnice. Oczywi­ście, Amanda była bardziej skłonna do zwierzeń, Mi­randa zaś była raczej skrytą dziewczyną.

Miranda spięła włosy i weszła do porcelanowej wanny w kolorze śmietany, ozdobionej różyczkami. Zrobiono ją na zamówienie w Paryżu. Była dość dłu­ga, żeby wysoka Miranda z łatwością się w niej mieści­ła. W powietrzu unosił się zapach perfum, które słu­żąca dolała do kąpieli. Te również przygotowano na zamówienie, w Londynie.

Kiedy woda zrobiła się chłodna, Miranda namydli­ła się i spłukała. Wytarła się ręcznikiem ogrzanym przy kominku.

Zaczynała myśleć jaśniej. To popołudnie było dla niej bardzo niezwykłe, choć nie chciała tego przyznać przed Jaredem. Cieszyła się, że do ślubu zostało jesz­cze sześć tygodni. Zastanawiała się, jak kobiety wal­czyły z uczuciami, które wzbudzali w nich mężczyźni. Jeśli podda się takim uczuciom, to czy straci kawałek siebie?

- Nie utracę wolności - powiedziała cicho. - Nigdy!

Naga podeszła do łóżka, na którym leżała jej suk­nia, białe jedwabne pończochy, gorset i halka. Suknia ozdobiona była delikatną, ręcznie robioną koronką. Pończochy kupiła w Paryżu. Pamiętała, że Francuzki nie lubiły grubej bielizny. Niektóre nawet moczyły suknie, by bardziej przylegały do ciała.

Suknia miała kolor zielonego jabłka i połyskiwała srebrzyście w świetle. Głęboki dekolt odsłaniał piersi, a talia wcięta była wysoko, tuż pod biustem. Kiedy stanęła przed lustrem, uśmiechnęła się, zadowolona ze swego wyglądu. Zapięła na szyi sznur pereł, a w uszy włożyła perłowe kolczyki. Rozpuściła włosy, rozczesała je i upięła na czubku głowy w zgrabny kok.

To uczesanie było dość surowe, ale najmodniejsze ostatnio loczki nie pasowały do twarzy Mirandy. Na koniec włożyła zielone pantofle i skropiła się wodą kwiatową. Zapukała do drzwi sypialni siostry.

• Jesteś gotowa, Mandy?

Zaraz wychodzę - zawołała Amanda. Bliźniaczka ubrała się w swoją ulubioną różową suknię. Obie dziewczyny zeszły na dół do saloniku, gdzie czekali już Jared i matka.

- O Boże - mruknęła cicho Amanda do ucha sio­stry. - Diabelsko przystojny ten... nasz opiekun, twój narzeczony.

Obie dziewczyny powitały wszystkich grzecznie:

- Dobry wieczór, mamo! Dobry wieczór, Jared. Proszono do stołu. Jared podał ramię Dorothei, a obie dziewczyny poszły za nimi. Kolacja była prosta. Składała się z gęstej zupy warzywnej, potrawki cielę­cej, kuropatw i przepiórek nadziewanych morelami, suszonymi śliwkami i ryżem oraz gotowanych homa­rów, naleśników z syropem klonowym i cynamonem, groszku i kalafiora z masłem. Na deser podano jabłka duszone z cukrem i ciasto marcepanowe. Oczywiście do drugiego dania postawiono na stole czerwone i bia­łe wino, a do ciast i słodyczy podano herbatę i kawę.

Po kolacji cała czwórka udała się do głównego salo­nu. Amanda śpiewała i akompaniowała sobie na for­tepianie. Jared popijał dobrą brandy, a kiedy dziew­czyna skończyła śpiewać, pochwalił jej talent i zwrócił się do Dorothei:

• Niech pani zaplanuje ślub Mirandy tak jakby Thomas wciąż żył. Proszę nie żałować pieniędzy i za­prosić, kogo chcecie.

• Nie chcę hucznego wesela - zaprotestowała Mi­randa. - Nie możemy poprzestać na cichym ślubie?

Ślub Amandy będzie wielkim wydarzeniem towarzy­skim, nawet jeśli odbędzie się przed rozpoczęciem se­zonu. To powinno nam wystarczyć.

• Amanda wychodzi za mąż w Londynie i nie bę­dzie tam nikogo z naszych przyjaciół i sąsiadów. Nie możemy im odmówić szansy zobaczenia ślubu jednej z was - odparła Dorothea.

• To niemądre, mamo! To małżeństwo z rozsąd­ku, a nie wzruszający ślub dwojga kochanków. Będę się czuła głupio wśród hordy ludzi życzących mi szczęścia.

~ Małżeństwo z rozsądku nie oznacza jeszcze, że nie możesz być szczęśliwa - odparła Dorothea.

- Więc rób, jak chcesz - rzuciła Miranda. - I tak postąpisz wedle swego uznania.

Wyszła na taras, chwyciła się balustrady i rozejrza­ła dokoła. Nienawidziła hałasu i wielkich zebrań, ja­kim na pewno stanie się ten ślub. Zadrżała w paź­dziernikowym chłodzie. Poczuła się lepiej, kiedy szal otulił jej szczupłe ramiona.

Jared objął ją w pasie i przytulił. Czuła na uchu je­go oddech, kiedy mówił:

• Sądziłem, że kobiety lubią planować swój ślub.

• Jeśli nie mogą się go doczekać, to pewnie tak. Ale ja nie. Nie kocham cię!

• Pokochasz, Mirando, pokochasz - powiedział ła­godnie - sprawię, że mnie pokochasz.

Odwrócił ją przodem do siebie i pocałował.

Znów to samo uczucie zawładnęło jej ciałem. Za­drżała gwałtownie. Serce waliło jej z całych sił. W uszach szumiało. Nie poddawaj się! - podpowiadał umysł. Nie poddawaj się, bo on tobą zawładnie! Jed­nak jej ciało nie miało sił się opierać. Topniała w go­rących pocałunkach, które składał teraz na jej powie­kach.

- Z czasem mnie pokochasz, Mirando - powie­dział pośpiesznie - bo tak właśnie postanowiłem, a moja wola zawsze się spełnia.

Trzymał ją jeszcze przez chwilę, by mogła złapać oddech i przestała się trząść.

Czuła się taka bezradna. Zastanawiała się, czy to już tak zawsze będzie. Jak to się działo, że słabła od zwykłego pocałunku? Nie mogła się nadziwić. Chcia­ła go za to nienawidzić, ale nie mogła.

- Nie zobaczymy się już rano, moja droga - powie­dział łagodnie. - Wyruszam z porannym odpływem, nim otworzysz swoje piękne oczy koloru morza. Po­zwalam ci kupić do ślubu wszystko, na co masz ochotę.

Odsunęła się natychmiast, aż zrobiło mu się przykro.

- Pozwalasz mi? Nie potrzebuję pozwolenia na wy­dawanie moich pieniędzy - rzuciła ze złością.

Próbował sformułować to najdelikatniej, jak się dało.

- Obawiam się, że tak, Mirando. Nie jesteś jeszcze dorosła, a ja jestem twoim opiekunem.

• Ach! Zaśmiał się.

• Droga Mirando, nie walcz ze mną tak zawzięcie.

• Nigdy nie przestanę z tobą walczyć - szepnęła nagle. - Nigdy.

• Zdaje mi się - powiedział poważnym tonem - że przyjdzie taki dzień, kiedy przestaniesz, moja droga. - Pochylił się i objął ją, a potem złożył na jej ustach dzi­ki, namiętny pocałunek, po którym nie mogła złapać tchu. - Dobranoc. Słodkich snów - powiedział i po­szedł.

Stała na tarasie, przyciskając nerwowo szal do pier­si. To wszystko działo się tak szybko. Miała poślubić mężczyznę, którego nawet nie znała, którego pocałun­kom nie mogła się oprzeć i który obiecał, a właściwie groził tonem nie znoszącym sprzeciwu, że kiedyś bę­dzie go kochała z całego serca.

Dlaczego tak się bała go pokochać i zatracić się zu­pełnie? Zawsze ją uczono, że mężczyźni są mocniejsi niż kobiety. Przecież nawet w Biblii napisano, że Bóg najpierw stworzył mężczyznę, a dopiero potem kobie­tę. Miranda często zastanawiała się, dlaczego kobiety były mniej ważne. Po co więc Bóg w ogóle je stworzył? Nie chciała mieć pana. Chciała poślubić Jareda Dunhama, bo tylko w ten sposób mogła mieć Wyndsong i fortunę ojca.

Kiedy już postanowiła to sobie dokładnie, wróciła do salonu. Nie było w nim nikogo. W holu było cicho. Paliły się tylko świece w świeczniku. Zapaliła świece w swojej sypialni i nalała odrobinę wody do miski.

Rozebrała się pośpiesznie, bo w pokoju było chłod­no. Umyła ręce, twarz i zęby. Wsunęła się pod kołdrę i z przyjemnością stwierdziła, że Jemina trzymała tam przed chwilą rozgrzaną butlę.

• Mirando - usłyszała szept.

• Mandy, myślałam, że śpisz.

• Mogę wejść?

Tak - odparła Miranda i podniosła kołdrę. Amanda umieściła świecznik na stoliku i weszła do łóżka.

• Dobrze się czujesz, siostro? - zapytała Amanda.

• Tak.

• Jared jest taki porywczy. Cieszę się, że mnie już wcześniej obiecano Adrianowi. Omdlałaś, kiedy cię pocałował?

• Nie mówiłam, że mnie całował.

• Na pewno to zrobił.

• Tak.

• Omdlałaś?

• Oczywiście, że nie!

• Och, przyznaj się, siostro! Wiem, że nigdy nikt prócz Jareda cię nie całował. Nie mów mi, że nic nie poczułaś, bo i tak ci nie uwierzę.

• Czułam się jak niewolnica! Nie podobało mi się to!

• Och, Mirando. Jeśli czułaś, że należysz do niego, to on na pewno czuł to samo. On też należy do ciebie. Tak to bywa, kiedy dwoje ludzi się całuje - powiedzia­ła łagodnie Amanda.

• Mówisz, jakbyś wszystko wiedziała, siostro - od­parła z kpiną, ale Amanda nie obraziła się.

• Ależ z ciebie dziecko, Mirando! Pewnie, że wszystko na ten temat wiem, bo całuję się od dwuna­stego roku życia. Trochę się dowiedziałam o całowaniu przez te pięć lat - powiedziała ze śmiechem. - Posłu­chaj, co ci powiem, bo mama nie będzie z tobą rozma­wiała na temat nocy poślubnej. Powie ci tylko, że masz robić, co ci mąż każe. Mężczyźni chcą mieć za żony dziewice, ale zupełna niewinność nie jest mile widzia­na. Nasz opiekun to niepospolity mężczyzna i kiedy bę­dziesz się z nim kochała, to będzie wielkie przeżycie!

• Amando! - Miranda była oburzona i nagle po­czuła się zawstydzona. - Skąd ty to wszystko wiesz? Nie zrobiłaś chyba niczego niestosownego!

Najpierw Amanda poczuła się urażona, a potem zachichotała prowokująco.

• Och, siostro, gdybyś spędzała więcej czasu z przyjaciółkami, a mniej z książką, wiedziałabyś tyle, co ja, nie tracąc wcale dziewictwa. Kobiety wymienia­ją się swoją wiedzą.

• Spać mi się chce, Mandy - skłamała zawstydzona Miranda.

• O, nie, Mirando, nie wymigasz się od rozmowy. Droga siostro, czyż nie pomagałaś mi w lekcjach, kie­dy byłyśmy młodsze? Teraz ja muszę ci się odwzajem­nić.

Miranda westchnęła ciężko.

- Jeśli musisz... Zdaje się, że nie dasz mi pospać, dopóki cię nie wysłucham. - Usiadła i skrzyżowawszy nogi, zaczęła splatać długie włosy w warkocz.

Amanda stłumiła uśmiech i przykryła się mocniej kołdrą. Jej jasne loki wystawały spod nocnego czepka, przewiązanego pod brodą różową wstążką.

• Czy Jared cię dotykał?

• Co? - krzyknęła Miranda, potwierdzając przy­puszczenia Amandy przesadnym oburzeniem.

• Ależ on jest niepohamowany! - jęknęła Aman­da. - Prawie ci zazdroszczę, ale obawiam się, że nie sprostałabym pożądaniu, które kryje się w tych zielo­nych oczach. Gdzie cię dotykał?

• P - p - piersi - odparła niepewnie.

• Podobało ci się?

• Nie! Nie! Najpierw było mi gorąco, potem zim­no, a potem czułam się zupełnie bezbronna! Nie chcę się tak czuć!

• On się będzie później czuł tak samo - odparła Mandy ku wielkiemu zaskoczeniu siostry.

• Tak?

• Tak. Najpierw ty ulegniesz jemu, potem on tobie i razem będziecie się czuli jak w raju.

• Skąd ty to wiesz?

• Opowiedziały mi przyjaciółki z Londynu, te, któ­re uważałaś za głupie i nie chciałaś z nimi rozmawiać.

• Teraz wydają mi się jeszcze głupsze. Jak możesz w to wierzyć?

Wiem jedno, kiedy Adrian mnie całuje, to czuję się, jakbym umarła, a kiedy pieści moje piersi, jestem w siódmym niebie! Czekam na tę chwilę, kiedy wresz­cie będziemy razem. Miałam nadzieję, że to ja opo­wiem tobie wszystko o nocy poślubnej, ale okazało się, że wyjdziesz za mąż przede mną. Postanowiłam więc powiedzieć ci to, czego dowiedziałam się od mo­jej zamężnej przyjaciółki.

• Chodźmy spać, Amando.

• Nie. Widziałaś nagiego mężczyznę?

• Na Boga, nie! - przeraziła się, a potem z cieka­wością zapytała - A ty?

• Tak!

- Och, Amando, co ty narobiłaś! Amanda zaśmiała się z zadowoleniem.

• Chyba cię zawstydziłam - powiedziała i zaśmiała się jeszcze raz. - Przypomnij sobie, jak latem wybraliś­my się na piknik niedaleko Londynu. Lord i lady Bradley byli naszymi przyzwoitkami. Było bardzo gorąco. Około południa postanowiliśmy wykąpać się w stru­mieniu, który płynął przez łąkę. Mężczyźni mieli pójść kawałek dalej w dół strumienia. Rozebrałyśmy się i weszłyśmy do wody. Na szczęście ja i Susanna umiałyśmy pływać, więc popłynęłyśmy w dół podglą­dać mężczyzn. Ale się napatrzyłyśmy. Oni byli zupeł­nie nadzy.

• Zostałaś tam, żeby ich oglądać?

• Owszem, to nic strasznego. Teraz już pora spać. Słodkich snów, Mirando - powiedziała i wyszła, za­mykając za sobą drzwi.

Miranda poprawiła poduszki i przykryła ramiona kołdrą. Zastanawiała się, jak to będzie w noc poślub­ną.

Muszę zostać kobietą, pomyślała. - Pewnie mi się to nie spodoba. Och, tatku, nie zawiodę cię, nie utra­cę Wyndsong. Zrobię, co do mnie należy.

Z tym postanowieniem zasnęła jak kłoda.

• ROZDZIAŁ 4

- To straszna śmierć i tak cholernie... przepraszam panie najmocniej... tak niepotrzebna - powiedział John Dunham. Przygładził gęste, siwe bokobrody. - Więc, Jaredzie, odziedziczyłeś wielki majątek. Jesteś teraz lordem Wyndsong. Jak sądzisz, czy na tej wyspie można by zbudować stocznię? Nie martw się o do­brych robotników. Mamy ich sporo i możemy ich tam sprowadzić. Zbudujemy dla nich wioskę wokół stocz­ni. Podobno są na tej wyspie rozległe połacie lasu. To dobrze. Nie będzie trzeba sprowadzać drewna do bu­dowy statków.

Jared o mało nie wybuchnął śmiechem, kiedy wy­obraził sobie, co powiedziałaby na to Miranda. Po chwili odpowiedział spokojnie:

• Nie będziemy budować stoczni w Wyndsong, oj­cze. Hoduje się tam znane w całym kraju konie. Po kilku latach stocznia uczyniłaby z tej wyspy pustynię, a wtedy mój majątek niewiele byłby wart. Może dla ciebie to nie ma wielkiego znaczenia, ale dla mnie tak. Co pozostawię po sobie moim synom, jeśli znisz­czę Wyndsong?

• Żeby mieć synów, musisz się najpierw ożenić - podjęła chętnie temat matka Jareda.

• To druga wiadomość, mamo. Niedługo się oże­nię. Przyjechałem tu również po to, by was zaprosić na mój ślub.

• Nareszcie - zakrzyknęła Elizabeth Lightbody Dunham i opadła na krzesło. Jej córka, Bess Cabot, i synowa, Charity, natychmiast rzuciły się jej na po­moc, wachlując ją i poklepując jej dłonie.

• Gratuluję! - uśmiechnął się Jonathan. - Na pew­no znalazłeś kogoś odpowiedniego dla siebie.

• Masz rację, bracie, masz rację.

• Może i masz trzydzieści lat, synu - zauważył nie­zadowolony John Dunham - ale i tak muszę zgodzić się na to małżeństwo i je pobłogosławić. Jak dotąd odrzucałeś wszystkie szanowane panny z Plymouth, a tu nagle przyjeżdżasz z wiadomością, że odziedzi­czyłeś Wyndsong i żenisz się. Co to za kobieta? Może jakaś latawica, co poluje na twoje pieniądze? Na pew­no tak! Nigdy nie miałeś dość rozsądku! Nie chciałeś pracować z nami w stoczni, uciekłeś do Europy!

Jared poczuł napływającą złość, ale zdusił ją w so­bie. Bawiło go nawet, kiedy ojciec wspomniał, że nie­chętnie pobłogosławi jego związek. Od dawna go na­mawiał na ożenek.

• Wydaje mi się, że spodoba wam się moja narze­czona - odparł. - Jest młoda, z dobrego domu i odzie­dziczyła spory majątek po kimś, kogo znałeś osobi­ście, ojcze. Tak jak Jonathan, zakochałem się od pierwszego wejrzenia.

• Jakże się nazywa ten wzór cnót?

• Miranda Dunham, córka kuzyna Toma.

• Na Boga, oczywiście, że się zgadzam!

• Cieszę się, ojcze, że pochwalasz mój wybór - rzu­cił z kpiną Jared, ale ojciec tego nie zauważył.

Po obiedzie obaj bracia wybrali się na spacer po ogrodzie. Byli do siebie niezwykle podobni. Jared, tylko kilka centymetrów wyższy, miał krótko obcięte włosy, podczas gdy Jonathan nosił długie i zaczesane do ty­łu. Nie poruszał się też tak pewnie i prosto, jak jego młodszy brat. Ponadto oczy Jonathana miały odcień szarozielony, a Jareda - ciemnozielony.

• Tak więc zakochałeś się od pierwszego wejrze­nia? - zaczął rozmowę Jonathan.

• Owszem, tak.

• Los w końcu cię dopadł. Opowiedz mi o swojej wybrance. Jest niedużą, okrągłą blondynką jak jej matka?

• Tak wygląda jej bliźniacza siostra, Amanda. Wy­chodzi latem za angielskiego lorda.

• Jeśli to bliźniaczki, to pewnie wyglądają tak samo.

• Są bliźniaczkami, ale podobne są do siebie jak dzień do nocy. Miranda jest wysoka i szczupła, ma niebieskozielone oczy i włosy koloru księżycowej po­światy. Jest piękna i niewinna jak wiosenny kwiat. Jest również dumna i uparta, więc nie pozwoli mi się nu­dzić. Kocham ją.

• Mój Boże, naprawdę się zakochałeś. Nie sądzi­łem, że kiedykolwiek zaznasz tego uczucia.

Jared zaśmiał się wesoło.

• Ona nawet nie wie, co do niej czuję.

• A gdyby była brzydka jak nieszczęście? - zapytał Jonathan, uśmiechając się pod nosem.

• Na szczęście nie jest - odparł Jared.

• Ale za to nie jest ci przychylna. Zdaje się, że jeszcze nigdy nie spotkałeś się z taką reakcją ze strony kobiety.

• Jest młoda i niewiele wie, mimo pobytu w Londynie.

• A tyją kochasz! Niech ci Bóg pomoże! - powie­dział Jonathan i potrząsnął głową. - Kiedy ślub?

• Szóstego grudnia w Wyndsong.

• Na Boga, nie tracisz czasu! A co z żałobą po ku­zynie Tomie?

• Nie życzył sobie, by trwała dłużej niż miesiąc - odparł Jared. - Nie mogę zostawić majątku bez opie­ki przez zimę. Jestem jednak za młody, by spędzić ty­le czasu na wyspie w towarzystwie pięknej wdowy tyl­ko dwanaście lat ode mnie starszej i dwóch panien młodszych ode mnie o trzynaście lat. Ależ by to był te­mat do plotek! Tak więc ślub odbędzie się na Świętego Mikołaja, a piękna Miranda będzie moim prezentem. Jesteście wszyscy zaproszeni. Przyjedziecie do New London, a tam będzie czekał na was jacht, który zabie­rze was do Wyndsong. Chciałbym, żebyście przyjecha­li tydzień wcześniej, by poznać Mirandę i jej rodzinę.

• Kiedy wracasz na wyspę?

• Za kilka dni. Muszę trochę oswoić tę dzikuskę przed waszym przyjazdem. Ledwie pogodziła się z faktem, że odziedziczyłem Wyndsong. Na dodatek byłem zamieszany w śmierć jej ojca. Tego nie mogła znieść. Teraz musimy się lepiej poznać.

• Nie mogłeś sobie znaleźć spokojnej, uroczej dziewczyny, co?

• Takie zawsze mnie nudziły.

• Wiem - uśmiechnął się Jonathan. - Pamiętasz, jak nie odstępowaliśmy na krok Chastity Brewster... - wspomniał dawne czasy i obaj zaczęli się śmiać.

Kilka dni później Jared Dunham opuścił Plymouth i powrócił na wyspę Wyndsong. Płynął jachtem Dunhamów, wysłanym przez uprzejmą Dorotheę do por­tu w zatoce Buzzards. Wcześniej wysłano członka za­łogi, by poinformował Jareda, że jego jacht czeka na rozkazy. Wtedy nowy lord Wyndsong zrozumiał w pełni, jak zmieniło się jego życie.

Kiedy pierwszy raz przypłynął do Wyndsong, był zbyt przybity śmiercią kuzyna, aby zauważyć piękno wyspy. Teraz stał na pokładzie jachtu i obserwował pojawiającą się na horyzoncie wyspę. Przypomniał so­bie opowieść Mirandy o tym, jak jej przodek, Thomas Dunham, zakochał się w tym miejscu. Jared również to poczuł. Nowe, nieznane dotąd uczucie zaskoczyło go zupełnie. Czuł się, jakby wracał do domu.

Wyszedł na brzeg i wydał rozkazy, by zabezpieczo­no jacht. Był koniec października i okoliczne wzgórza mieniły się kolorami jesieni. Niektóre drzewa gubiły już liście. Szeleściły pod nogami, kiedy szedł do do­mu. Dęby były czerwone, wśród złotych liści brzozy usiadł dudek i skrzeczał uparcie. Jared zaśmiał się. I w tej samej chwili kątem oka zauważył postać na ścieżce wśród drzew. Miranda? Czyżby wyszła go po­witać?

Dziewczyna ukryła się w zagajniku, uciszając Mor­ską Bryzę, i obserwowała z daleka narzeczonego. Nie wiedziała, że ją spostrzegł. Spodobał jej się sposób, w jaki się poruszał. Emanował z niego spokój i pew­ność siebie.

Teraz, kiedy zobaczyła go po kilku tygodniach, po­wróciło uczucie zmieszania. Wiedziała, że to dobry człowiek, równie dumny i uparty jak ona sama. Pomy­ślała, że tata nie pomylił się, wybierając go na swego następcę.

Trudniej było jej się uporać z własnymi uczuciami. Czuła obawę, choć sama przed sobą nie chciała tego przyznać. Nigdy jeszcze nie spotkało jej takie uczucie. Wspominała pocałunki, jakimi ją obdarzał, i robiło jej się ciepło, a potem przypominała sobie, jaka była bez­radna i zagubiona w jego ramionach i ogarniało ją uczucie złości. Gdyby dał jej trochę czasu... Nagle minęła jej ochota na spotkanie z tym mężczyzną. Ru­szyła konno w stronę lasu.

Tego dnia długo jeździła po wyspie. Jared rozumiał jej uczucia i pozostał w domu. Amanda i Dorothea zanudzały go planami dotyczącymi ślubu, aż poczuł współczucie dla Mirandy. Przyjechała do domu dopiero na kolację i weszła do jadalni w stroju do konnej jazdy.

- Och - westchnęła z udanym zdziwieniem - wró­ciłeś.

Usiadła przy stole.

• Dobry wieczór, Mirando - odparł. - Miło jest znów być w domu.

• Mogę prosić o wino? - zapytała, ignorując sar­kazm w jego głosie.

• Nie, moja droga, nie możesz. Co więcej, odej­dziesz od stołu. Kolację możesz zjeść w swoim poko­ju. Pozwalam jeść w stroju do konnej jazdy śniadanie, ale nie kolację. Wieczorem masz punktualnie wracać na posiłki.

• Nie jesteśmy jeszcze małżeństwem - syknęła ze złością.

• To prawda, moja droga, ale jestem głową tego domu. Teraz proszę wyjść z jadalni, panienko!

Wstała, gwałtownie odsuwając krzesło, i pobiegła do swojego pokoju. Z wściekłością zdjęła z siebie odzienie i przeklinając głośno, umyła się w zimnej wo­dzie. Włożyła koszulę nocną i położyła się do łóżka. Jak on śmie! Potraktował mnie jak małą dziewczynkę, pomyślała. Po chwili otworzyły się drzwi i do pokoju weszła Jemima z tacą. Postawiła jedzenie na stole przy kominku.

• Przyniosłam panience kolację.

• Nie chcę!

Jemima zabrała jedzenie i udając się w stronę drzwi, powiedziała obojętnie:

- Mnie tam wszystko jedno.

Miranda skuliła się w łóżku. Kilka minut później znów usłyszała odgłos otwieranych drzwi i stuknięcie tacy o stół.

• Mówiłam ci już, że nie chcę jeść! - powiedziała.

• Dlaczego? - usłyszała głos Jareda. - Jesteś cho­ra, dzikusko?

Odczekała chwilę, a potem zapytała:

• Co robisz w moim pokoju?

• Przyszedłem zobaczyć, jak się czujesz. Zaniepo­koiło mnie, że odesłałaś Jemimę z tacą.

• Nic mi nie jest - odparła.

• Więc wyskakuj z łóżka i zjedz grzecznie kolację. ~ Nie mogę.

• Dlaczego?

~ Jestem w samej koszuli.

Zaśmiał się, rozbawiony jej wstydliwością.

- Mam siostrę, Mirando, i często widywałem ją w nocnej koszuli. Poza tym za kilka tygodni nasz ślub, chyba możemy sobie pozwolić na odrobinę swobody.

Podszedł do łóżka, odsunął kołdrę i podał jej dłoń.

Nie mając już wymówki, wstała i posłusznie pode­szła do stołu. Jared podsunął jej krzesło i usiadł na­przeciw. Spojrzała podejrzliwie na tacę, uniosła ser­wetkę i zobaczyła zupę, chleb kukurydziany i ciasto drożdżowe oraz dzbanek z herbatą.

• Na kolację była pieczeń wołowa i szynka - zapro­testowała. - Widziałam jabłecznik na stole.

• Jeśli się spóźniasz na kolację, to nie możesz się spodziewać, że dostaniesz to samo, co inni. Kazałem kucharce przygotować coś prostego i pożywnego. A teraz jedz zupę, zanim wystygnie.

Posłusznie podniosła łyżkę i spojrzała na niego, jakby chciała go zabić. Z trudem powstrzymał śmiech.

• Dlaczego wciąż traktujesz mnie jak dziecko? - zapytała nagle.

A ty dlaczego wciąż zachowujesz się, jakbyś nim była? - odpowiedział pytaniem na pytanie. - Spóźni­łaś się na kolację, udawałaś, że moja obecność w domu zupełnie cię zaskoczyła, choć oboje wiemy, że by­łaś dziś rano w zatoce i widziałaś, że przyjechałem. Zaróżowiła się zawstydzona i spuściła wzrok.

• Dlaczego mnie nie przywołałeś? - zapytała.

• Pomyślałem, że wolisz być sama i chciałem uszanować twoją wolę. Rozumiem, że to wszystko jest dla cie­bie dość trudne, ale dla mnie to też nie jest łatwe. Czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy, że ja nie chciałem się jeszcze żenić? Nie pomyślałaś, że może darzę uczuciem kogoś innego? Jak każde rozpuszczone dziecko, pomy­ślałaś tylko o sobie. Przez kilka następnych tygodni, nim przyjedzie tu moja rodzina, postarasz się nauczyć za­chowywać jak kobieta, która zapewne kryje się gdzieś pod tym przebraniem niegrzecznego bachora.

• Boję się - wyznała niespodziewanie.

• Czego? - zapytał łagodnie.

Spojrzała na niego. Jej oczy napełniły się łzami, które teraz zaczynały kapać na policzki.

- Boję się dorosnąć. Boję się uczuć, które we mnie się pojawiają. To wszystko jest takie dziwne i niezro­zumiałe. Boję się, że nie będę dobrą panią domu. Ko­cham Wyndsong, ale w towarzystwie nie umiem się znaleźć. Kiedy byłyśmy w Londynie, Amanda, nie wiadomo skąd, doskonale wiedziała, co robić. Mnie uczono tego samego, a zachowałam się jak prostacz­ka, podczas gdy moja siostra lśniła jak najpiękniejsza gwiazda na londyńskim firmamencie. Jak mogę być twoją żoną, skoro nie umiem zadbać o gości, zabawić ich rozmową. Jestem inteligentna jak na kobietę, a nie umiem się wysłowić przy ludziach.

Poczuł współczucie, ale wiedział, że nie wolno mu go okazać. Miał ochotę wziąć ją na kolana i zapewnić, że wszystko będzie dobrze, ale nie mógł zachęcać jej do takiego dziecinnego zachowania. Pochylił się więc nad nią i powiedział:

• Posłuchaj mnie. Oboje musimy dorosnąć do na­szych ról. Ja również starałem się uniknąć odpowie­dzialności, a zwłaszcza małżeństwa. Teraz mam na głowie majątek i trzy kobiety. Wolałbym wciąż gonić angielskie statki i walczyć z Francuzami, ale to już skończone, tak jak skończyło się twoje dzieciństwo. Zawrzyjmy pakt. Ja obiecuję dorosnąć, jeśli ty przy­rzekniesz mi to samo.

• Jest ktoś inny?

• Co?

• Czy istnieje inna osoba, którą wolałbyś poślubić?

• Nie, dzikusko, nie ma takiej osoby. Ulżyło ci, czy jesteś rozczarowana?

• Ulżyło mi - odparła szczerze.

• Czyżbyś zaczynała, jak to mówią pospolicie, czuć do mnie miętę? - zapytał z błyskiem w oku.

• Nie - odparła. - Nie chciałabym stracić spadku po ojcu.

Jared wybuchnął głośnym śmiechem.

- Mój Boże, dziewczyno, ależ ty jesteś bezpośred­nia! Czy nikt nie uczył cię taktu, grzeczności? Nie mu­sisz kłamać, ale taka szczerość to przesada.

Ucałował jej dłoń, a ona zawstydziła się i cofnęła ją szybko.

- Co więc powinnam była powiedzieć? - zapytała, ledwie ośmielając się spojrzeć na niego.

Uśmiechnął się serdecznie.

• Mogłaś mi powiedzieć, że jeszcze za wcześnie, aby zyskać pewność uczuć. Dama powiedziałaby pew­nie: „Ależ panie, niegrzecznie z twojej strony, że za­dajesz takie pytanie”. Wiem, Mirando, że to nie w twoim stylu, ale chyba rozumiesz, o co mi chodzi?

• Rozumiem, ale to głupie, takie owijanie w bawełnę.

- Może i głupie, ale czasem niezbędne. Prawda przeraża ludzi. Zaufaj mi, a przyzwyczaimy się do siebie nawzajem. A teraz - powiedział i podszedł do niej - porozmawiamy o uczuciach, których się boisz. Mó­wiłaś, że zaczynasz czuć coś, czego nie rozumiesz. Wiedz, że ja czuję to samo.

- Tak?

Stał blisko niej. Wdychała jego zapach, czuła ciepło jego ciała.

- Tak, to prawda - powiedział cicho i objął ją w pa­sie.

Wstrzymała oddech. Oczy jej pociemniały. Pochylił się i pocałował ją bardzo delikatnie w usta.

- Och tak, Mirando - mruknął - obudziłaś wszyst­kie moje zmysły.

Delikatnie muskał jej wargi, a dłonią gładził jedwa­biste długie włosy. Obejmował ją zdecydowanie, ale nie za mocno. Dziewczyna jęknęła cicho i odchyliła głowę.

Pocałował jej brodę, szyję, przesuwał się coraz niżej i niżej, aż doszedł do satynowych wstążek zawiąza­nych na piersiach koszuli.

Wciąż odziany od stóp do głów, położył się obok niej i przytulił ją do siebie. Całował ją do utraty tchu, a ona zaczynała poznawać, co to pożądanie. Przytulił twarz do jej piersi, a po chwili jego wilgotne usta do­tknęły jednej z brodawek. Miranda poczuła tęsknotę, niepokój i - ból pożądania pomiędzy udami. Wziął jej dłoń i położył na swoich spodniach poniżej pasa. Zrozumiała, że jej dotyk wzbudza w nim podobny niepokój.

• Nie wiedziałam o tym - szepnęła.

• Jest jeszcze wiele rzeczy, o których nie wiesz, dzi­kusko, ale nauczę cię, jeśli zechcesz.

Pocałował ją na dobranoc i wyszedł. Miranda leżała, drżąc jeszcze przez dłuższą chwilę. Więc to było kochanie. Zrozumiała, że kiedy jest z nim szczera, daje mu silną broń przeciwko sobie, ale on jej nie wykorzysta i też będzie wobec niej szczery. Bycie mężatką oznacza odpowiedzialność. W przy­szłym roku może już zostać matką. Matką! Ta myśl wzbudzała w niej najwięcej wątpliwości. Musi sama dorosnąć, nim zdecyduje się na urodzenie dziecka. O, Boże! Na co jej przyszło?

Przez kilka następnych dni Miranda była niezwykle cicha i spokojna. Matka obawiała się nawet, że jest chora. Nie jeździła konno, snuła się po domu i zada­wała pytania na temat prowadzenia gospodarstwa. Amanda rozumiała, co się działo, i zastanawiała się, co takiego uczynił Jared, że zmienił tę buntowniczą naturę w łagodne jak owieczka stworzenie. Zastana­wiała się też, jak długo to może potrwać. Odpowiedź dostała po tygodniu. Miranda, znudzona i zmęczona, nagle przy kolacji Wybuchnęła płaczem. Jared, ku roz­bawieniu Amandy, podbiegł natychmiast do narze­czonej, by ją pocieszyć.

- Nie mogę - szlochała Miranda. - Nie mogę tego robić! Nienawidzę krzątania się po domu! Och, jaka będzie ze mnie żona i pani domu? Przypaliłam powi­dła, przesoliłam mięso, ciasto miało tyle przypraw, że nie nadawało się do jedzenia, a mydło, które zrobi­łam, śmierdzi świnią. Nawet świeczki strasznie kopcą!

Jared odetchnął z ulgą i powstrzymał śmiech.

- Nie zrozumiałaś mnie, dzikusko. Nie oczekuję, że się zupełnie zmienisz. Chcę tylko, żebyś nauczyła się, na czym polega prowadzenie domu. Nie musisz robić mydła ani peklować mięsa. Masz od tego służ­bę. Naucz się, jak się to robi, żebyś mogła dopilnować wszystkiego. - Ujął jej dłoń i ucałował delikatnie. - Ta słodka rączka została stworzona do innych rzeczy - mruknął do niej cicho, a Miranda zaczerwieniła się.

Dorothea nie mogła się nadziwić ich poufałości. Czy to normalne, żeby ją tak obejmował? Dowiedzia­ła się nawet od Jemimy, że zaniósł jej kolację do po­koju i nie wychodził z niego przez całą godzinę. Nagle zrozumiała, że po prostu czuje się zazdrosna. Była jeszcze młoda i mogła kogoś pokochać. Westchnęła ciężko. Czyżby jej życie już się skończyło?

Przez następnych kilka tygodni czyniono przygoto­wania do wesela. Pan młody i jego oblubienica nie bra­li w nich udziału. Całymi dniami jeździli po wyspie lub zamykali się w bibliotece, kiedy pogoda nie sprzyjała przejażdżkom. Czasem przyłączała się do nich Aman­da, zachwycona faktem, że okazali się dobraną parą.

Dunhamowie z Plymouth przybyli licznie. Sześcio­ro dorosłych i piątka dzieci. Po początkowym napię­ciu i skrępowaniu obie rodziny zaczęły się do siebie przyzwyczajać. Elizabeth Lightbody Dunham i Doro­thea van Steen Dunham szybko się zaprzyjaźniły. Matka Jareda była oczarowana Mirandą, która stara­ła się teraz, jak mogła. Dorothea powiedziała jej, że przyzwyczaiła się, iż zwykle wszyscy chwalą Amandę.

- Oczywiście - zgodziła się Elizabeth. - Twoja ma­ła Amanda jest doskonała. Na pewno uszczęśliwi lor­da Swynforda, ale nie nadawałaby się dla Jareda. Mi­randa to niespokojna dusza. Będzie ciągle trzymała mego syna w napięciu, a tego właśnie Jared potrzebu­je. Nigdy nie będzie jej do końca pewien, więc musi ją dobrze traktować. Tak, Dorotheo, cieszę się, że moją synową zostanie Miranda.

Poranek szóstego grudnia był wilgotny i chłodny. Słońce ledwie wyjrzało zza chmur, a do zatoki zaczę­ły wpływać jachty z Long Island. Wśród gości znaleź­li się: Hortonowie, Tutillowie, Albertsonowie oraz państwo Younge, Jewel, Boisseau, Latham, Goldsmith, Terry, Welles i Edwards. Z Shelter Island przy­byli państwo Sylwester, a z Plum Island rodzina Piske'ów i Gardinerów. Dom był już pełen Dunhamów, przyjaciół i krewnych Dorothei, pochodzących z doli­ny Hudson i Nowego Jorku.

Babka van Steen, Judith, jeszcze żyła. Włosy miała już siwe, ale oczy wciąż niebieskie. Tak jak jej córka i wnuczka, była niewielka i pulchna. Kiedy zobaczyła Jareda, natychmiast stwierdziła:

• Wygląda jak pirat, elegancki, ale pirat. On sobie na pewno osiodła tę szaloną Mirandę.

• Ależ, mamo, tak się nie mówi - przerwał jej Cornelius van Steen, dziedzic majątku Torwyck. Był zaże­nowany. - Wybaczcie panie i panowie.

• Nie musisz za mnie przepraszać - rzuciła starsza pani, oburzona. - A niech cię, aleś pruderyjny! Jak to się stało, że jesteś moim synem? To, co powiedziałam o Jaredzie, uważam za komplement i on na pewno właśnie tak to odebrał, prawda, chłopcze?

• Oczywiście, droga pani. Doskonale rozumiem, co chciała pani przez to powiedzieć - odparł Jared z błyskiem w zielonych oczach, po czym ucałował pulchną dłoń starszej damy.

• A niech mnie! To dopiero hultaj! - wykrzyknęła.

• A owszem, droga pani.

• Ha, ha, ha - zaśmiała się pani van Steen. - No, chłopcze, gdybym była jakieś trzydzieści lat młodsza!

Miranda zachichotała na wspomnienie tego wyda­rzenia. Stała teraz w swojej sypialni przy oknie i spo­glądała w niebo. Zapowiadał się pogodny dzień. Słoń­ce wyszło właśnie zza chmur. Tuż za nią wesoło płonął ogień na kominku.

- Wstałaś już? - zapytała sennym głosem Amanda. Natłok gości zmusił dziewczęta do spania w jednym pokoju.

- Nie mogłam już spać - odparła Miranda i rozej­rzała się po pokoju. Dziś miała położyć się w odno­wionej sypialni pana domu. Od kilku dni nie myślała o niczym innym. Zawsze miała swój własny pokój, po­dwójne łóżko z biało - zielonym baldachimem. Jako dziecko wyobrażała sobie, jak by to było zjeżdżać po słupach podtrzymujących baldachim, wyrzeźbionych na kształt pnączy. Zasypiała czując zawroty głowy. Na ścianach położono boazerię z wiśniowego drzewa. Na czternaste urodziny dostała toaletkę z kryształowym lustrem. Obok kominka stał wyściełany fotel, a na nim leżała zielona poduszka.

Główną sypialnię odnowiono specjalnie dla niej i Jareda. Nie wiedziała, jak będzie wyglądała, bo wo­lała, żeby to była niespodzianka.

Zegar na kominku wskazywał piętnaście po siódmej.

• Dlaczego, na litość boską, wyznaczyłaś swój ślub na dziesiątą rano? - mruczała niezadowolona Aman­da. - Ja na pewno wezmę ślub po południu.

• To był pomysł Jareda.

• Jaka dziś pogoda?

• Jest pięknie, chmury zniknęły, niebo jest przej­rzyste. Na zatoce są już jachty, a przybywa ich coraz więcej.

Amanda niechętnie wygramoliła się z łóżka i szła na palcach po lodowatej podłodze.

- Lepiej zacznijmy się przygotowywać. Jemima weszła do pokoju z tacą pełną jedzenia.

- Nie mówcie mi tylko, że nie jesteście głodne, bo nie wiadomo, czy w ogóle coś dziś skubniecie, zwłasz­cza przy tej szarańczy, która kłębi się już na dole. Ma­ma panienek kazała mi podać gościom lekkie śniada­nie. Kucharka pokroiła sześć całych szynek, podałam mnóstwo jajek, bułki, chleb, kawę, herbatę i czekoladę. Poszły już trzy szynki, a nie przyjechała jeszcze połowa gości! - Rzuciła tacę na stoi. - Za godzinę przyniosą gorącą wodę na kąpiel.

• Umieram z głodu - obwieściła Miranda.

• Naprawdę? - westchnęła zdziwiona Amanda. - Możesz jeść tuż przed ślubem?

• Ty się za mnie denerwuj, jeśli chcesz, Mandy. Ja mogę zjeść śniadanie również za ciebie!

• Nic z tego! To nie mój ślub! - zaśmiała się Aman­da i zdjęła serwetkę z tacy. Na dwa talerze nałożono mnóstwo puszystej jajecznicy i wielkie plastry różowej szynki. - Mniam, pycha! Nikt nie robi takiej jajeczni­cy jak nasza kucharka.

• Bo dodaje prawdziwej śmietany, sera i szczypior­ku - odparła spokojnie Miranda, smarując rogalik masłem i dżemem malinowym.

Amanda otworzyła oczy ze zdziwienia.

• A skąd ty to wszystko wiesz?

• Po prostu pytam. Nalej mi gorącej czekolady, proszę. Tajemnica dobrej czekolady tkwi w szczypcie cynamonu.

• Dobry Boże! - wykrzyknęła Amanda.

Po śniadaniu ustawiono w sypialni porcelanowe wanny i wlano do nich gorącą wodę. Dziewczęta umy­ły włosy poprzedniego dnia, wiedząc, że rano nie bę­dzie na to czasu. Teraz suche, odziane w domowy strój, siedziały na łóżku i czekały, aż służba przyniesie ich suknie. O dziewiątej trzydzieści do pokoju wpadła Jemima z sukniami. Dorothea pragnęła, by Miranda miała na sobie jej suknię ślubną, ale dziewczyna była za wysoka i za szczupła. Po przeróbkach nie mogłaby jej z kolei włożyć w czerwcu Amanda, a na nią suknia pasowała doskonale. Zatrudniono więc madame du Pre, znaną krawcową z Nowego Jorku, by uszyła ślub­ną kreację dla Mirandy i suknię dla Amandy, która miała być druhną.

Miranda nie wyglądała dobrze w białym, więc suk­nię uszyto z kremowego aksamitu. Suknia miała naj­modniejszy krój: krótkie rękawy, wysoką talię i głębo­ki, kwadratowy dekolt ozdobiony koronką. Na szyi Miranda powiesiła pojedynczy sznur pereł.

Jasne włosy o srebrzystym odcieniu związała w kok tuż nad karkiem, a po bokach wypuściła kosmyki skręcone w spiralki. Na głowie miała wianek z maleń­kich białych róż i welon sięgający aż do ziemi. W rę­ku trzymała bukiet z takich samych róż jak w wianku.

Amanda była odziana w różową suknię podobnego kroju, a we włosach miała czerwone różyczki.

Dziesięć minut przed dziesiątą Amanda rozkazała:

• Jemimo, zawołaj wuja Corneliusa, zaczynamy ce­remonię.

• Przed czasem? - Miranda spojrzała na nią ze zdziwieniem i odrobiną rozbawienia, mimo ucisku w żołądku. - Boisz się, że wszystko odwołam?

• Nie! Nie! Jeśli się zacznie ślub przed czasem, to będzie się miało szczęście. To stary zwyczaj.

• A więc zaczynajmy. Nawet wolę, żeby wszyscy plotkowali o tym, jak się śpieszyłam do zamążpójścia.

Amanda roześmiała się zadowolona. Pobiegła sa­ma zawołać wuja. Podszepnęła mu, że pannę młodą nachodzą wątpliwości co do zamążpójścia. Przerażo­ny perspektywą skandalu, wuj Cornelius van Steen pobiegł na górę, by poprowadzić pannę młodą do oł­tarza. W duchu dziękował Bogu, że obdarzył go po­słusznymi i cichymi córkami.

Ceremonia odbyła się w głównym salonie, pomalo­wanym na żółto. Na suficie sztukaterie w kształcie li­ści łączyły się na środku w piękną rozetę.

Dwa wysokie okna wychodzące na południe i trzy na północ przystrojono draperiami z białożółtej saty­ny. Na podłodze z dębowych desek położono piękny, szesnastowieczny dywan z motywami zwierzęcymi. Na czas uroczystości usunięto mahoniowe meble, a przed kominkiem ustawiono niewielki ołtarz.

Kiedy Amanda wchodziła powoli do pokoju, czeka­ło tam już mnóstwo gości. Słodka i potulna Amanda wzbudzała zazdrość dziewcząt przybyłych na tę uro­czystość oraz żal w sercach młodzieńców, którzy wie­dzieli już o jej zaręczynach z angielskim lordem. Kie­dy jedna z bliźniaczek dotarła na miejsce, wszyscy z ciekawością zwrócili oczy na drzwi, w których za chwilę miała pojawić się jej siostra w towarzystwie zdenerwowanego wuja. Dorothea, Elizabeth i Judith popłakiwały ze wzruszenia, kiedy panna młoda szła w stronę swego przeznaczenia. Miranda rozejrzała się dokoła, zdziwiona, że tylu ludzi przybyło na jej ślub, mimo że musieli pokonać wiele mil.

Jared w milczeniu obserwował, jak zbliża się do niego narzeczona, i zastanawiał się, co jej chodzi po głowie. Ścisnęło go w gardle, kiedy zobaczył ją z bli­ska. Wyglądała piękniej niż kiedykolwiek przedtem. Emanowały z niej elegancja i wdzięk, których wcze­śniej nie zauważył. Poczuł przypływ dumy.

Miranda również mu się przyglądała, idąc w stronę ołtarza. Dziś wyglądał szczególnie elegancko. Kilka dziewcząt zebranych w salonie spoglądało na niego z podziwem. Nigdy wcześniej nie zwracała uwagi na jego strój, ale dziś nie mogła nie zauważyć, jaki był wytworny. Miał wysokie czarne buty, ciasne bryczesy i koszulę z wysokim kołnierzem. Ciemny frak ozda­biały złote guziki. Obok niego stał Jonathan w iden­tycznym stroju. Miranda dopiero teraz zauważyła, że mimo podobieństwa, bracia jednak się różnili.

Poczuła, jak wuj oddaje jej rękę Jaredowi. Pastor anglikański, bo takiego wyznania byli Dunhamowie z Wyndsong, rozpoczął uroczystość, na którą przyjechał aż z Huntingtown. Miranda nie patrzyła na Jareda, ale uważnie słuchała słów duchownego.

- Czy ktoś z zebranych zna przyczynę, dla której to małżeństwo nie może być zawarte? Niech powie to te­raz lub zamilknie na wieki - mówił niskim głosem, a Miranda poczuła, jak pulsuje jej krew w żyłach. Ni­gdy dotąd nie myślała tak poważnie o małżeństwie. Chciała jedynie zostać w Wyndsong i odziedziczyć ma­jątek taty, by dać szczęście Amandzie i dobrobyt ma­mie. Może niesłusznie wychodziła za mąż bez miłości?

Mężczyzna uścisnął jej dłoń, jakby czuł niepokój narzeczonej.

• Jaredzie, czy bierzesz sobie tę kobietę za żonę i ślubujesz ją kochać i szanować oraz pozostać jej wiernym, póki was śmierć nie rozłączy?

• Tak - powiedział głośno i stanowczo.

• Mirando...

Kiedy usłyszała swoje imię, jej myśli odfrunęły gdzieś daleko.

- ... czy będziesz mu wierna i posłuszna...

Nie wiem, myślała. Tak... ale nie zawsze... jeśli nie będzie miał racji, myślała bezładnie. O Boże, dlacze­go to wszystko jest takie trudne?

- ... póki was śmierć nie rozłączy? - zakończył pyta­nie duchowny.

Przez chwilę nie mogła wykrztusić słowa. Przerazi­ła ją myśl, że będzie z nim już na zawsze. Spojrzała na siostrę i wuja, którzy z lękiem oczekiwali wybuchu wulkanu. Potem odwróciła wzrok na Jareda i choć je­go usta się nie poruszyły, mogłaby przysiąc, że usły­szała, jak mówi:

• Spokojnie, moja dzikusko.

• Tak - powiedziała w końcu.

Uroczystość trwała. Jared delikatnie umieścił na jej palcu złoty pierścionek ozdobiony diamentami, a ona, nie wiadomo dlaczego, o mało nie zalała się łzami. W końcu ogłoszono ich mężem i żoną, a uszczęśliwio­ny pastor obwieścił:

- Może pan pocałować pannę młodą.

Jared pochylił się i delikatnie ucałował ją w usta, a tłum gości wiwatował.

Już po chwili wszyscy pośpieszyli z gratulacjami. Miranda zaróżowiła się od pocałunków mężczyzn, którzy nalegali, by całować pannę młodą na szczęście. Z wdziękiem przyjmowała gratulacje, a wszystkim dziękowała niezwykle uprzejmie. Jared był z niej bar­dzo dumny. Niektóre z jej przyjaciółek próbowały ją sprowokować do wybuchu, którego przecież i tak się spodziewano, ale Miranda zachowała zimną krew.

- Droga Mirando - mruknęła Susannah Terry - ja­kie krótkie było twoje narzeczeństwo, a okres zalotów trwał chyba jeden dzień! Ale u ciebie jak zwykle wszystko musi być inaczej.

Miranda spojrzała na nią łagodnie.

- Takie było ostatnie życzenie taty. A ty wciąż cze­kasz, aż Nathaniel Horton ci się oświadczy? Kiedyż on zaczął się do ciebie zalecać? Chyba minęły już dwa lata?

Susannah Terry odeszła jak niepyszna, a Miranda usłyszała chichot męża.

• Ależ pani ma ostry język, pani Dunham.

• Owszem, mój panie mężu, muszę dbać o naszą reputację, bo Susannah to straszna plotkarka.

• Więc dajmy jej coś, o czym mogłaby poplotkować - szepnął, delikatnie muskając ustami jej szyję. - Opowie wszystkim, że rzuciłem się na żonę zaraz po ceremonii zaślubin.

• Jaredzie...

• Czy ten człowiek panią napastuje? To podejrza­ny typek. Na Boga, bracie, powstrzymaj się.

• Ta dziewka doprowadza mnie do szału, Jonathanie.

• Przestańcie wreszcie. Zawstydzacie mnie - zapro­testowała Miranda. - Zostawię was tu i pójdę zająć się gośćmi, nim podadzą do stołu - rzekła i odeszła.

• Obserwowałem cię przez ostatni tydzień, a dziś chyba po raz pierwszy widziałem, jak naprawdę cze­goś się bałeś, wtedy, przy ołtarzu, kiedy nie mogła wy­dusić „tak”. Tyją kochasz, a ona ciebie jeszcze chyba nie. Czy ona wie o twoim uczuciu?

• Nie. Amanda doradziła mi, bym jeszcze jej nie mówił. Sama najpierw musi mi wyznać miłość. Jest ta­ka niewinna, nie chcę jej wystraszyć.

- Straszny z ciebie romantyk. Na twoim miejscu zrobiłbym jej jak najszybciej dziecko. Nic nie uspoka­ja kobiety tak jak dziecko.

Jared zaśmiał się głośno.

• Tego mi tylko trzeba, dziecinnej żony z dziec­kiem. Nie, dziękuję. Przez następne kilka miesięcy będę ją uwodził.

• Kobietę uwodzi się zwykle przed ślubem, nie po nim.

• To dotyczy tylko zwykłych kobiet, a chyba obaj zgodzimy się co do tego, że Miranda do nich nie na­leży. Zresztą nasze narzeczeństwo też nie było zwy­kłe. A teraz, drogi bracie, muszę cię przeprosić i do­łączyć do ukochanej.

Jonathan patrzył na brata z miłością. Był przekona­ny, że z czasem Jaredowi uda się pozyskać uczucia żo­ny. Zastanawiał się, czy sam miałby dość cierpliwości. Wolał swoją słodką i spokojną Charity. Skomplikowa­ne inteligentne kobiety to straszny kłopot. Podszedł do żony, która rozmawiała z Annattje, żoną Corneliusa van Steena. Dzieliły się przepisami kulinarnymi. Objął ją ramieniem i pocałował w policzek, aż zaru­mieniła się z radości.

- A to za co, Jon?

• Za to, że jesteś, jaka jesteś - odparł.

• Piłeś?

• Nie, jeszcze nie, ale to doskonały pomysł. Drogie panie - podał obu damom ramię - pozwólcie, że was odprowadzę do stołu.

Na środku jadalni ustawiono wielki stół, przykryto go białym obrusem, a na środku ułożono dekorację z ostro krzewu oraz białych i czerwonych róż. Po obu stronach dekoracji znalazły się srebrne świeczniki, a w nich świece z pszczelego wosku.

Na półmiskach ułożono ostrygi, małże, kraby, homa­ry i różnorodne ryby, w które obfitowały wody otacza­jące wyspę. Na innych półmiskach ułożono pokrojoną w plastry szynkę, pieczeń wieprzową, pieczoną gęś i na­dziewanego indyka, ulubioną potrawę Mirandy.

Sosy - majonezowy i musztardowy - towarzyszyły każdej potrawie, a dookoła porozstawiano miski z wa­rzywami, makaronem, tartym serem, ziemniakami oraz, mimo że była już zima, świeżą sałatą i ogórkami.

Tort owocowy pokrywała gruba warstwa lukru. Obok niego ustawiono talerze z różnorodnym cia­stem, kremem czekoladowym i ananasowym i z nie­wielkimi, słodkimi czekoladkami, które kucharka po­stanowiła podać, choć nie należały do wymaganego menu na takie okazje. Chciała zrobić przyjemność Mirandzie, która je uwielbiała.

Mimo że goście zjedli obfite śniadanie, z ochotą próbowali różnorodnych potraw. Dorothea obserwo­wała wszystko z zadowoleniem i rozbawieniem. W końcu mogła się odprężyć i sama coś zjeść. Ten ty­dzień był dla niej niezwykle ciężki.

Obok przy stole można było zaspokoić pragnienie. Najczęściej przebywali tu mężczyźni, korzystając z wielkiego wyboru czerwonych i białych win, piwa, rumu, ponczu, kawy i herbaty.

W holu, w bibliotece, gabinecie i saloniku ustawio­no małe stoliki, przy których zasiadali goście z wypeł­nionymi po brzegi talerzami. Państwo młodzi mieli dla siebie honorowe miejsce przy kominku, gdzie ustawiono dębowy stół, jeden z niewielu mebli, jakie pozostały po starym domu. Obok młodej pary zasiedli Jonathan z żoną, John i Elizabeth Dunham, siostra Jareda, Bess z mężem, Amanda, Dorothea, babka Judith, wuj Cornelius i jego żona Annattje.

Miranda przyglądała się gościom z rozbawieniem. W niedługim czasie pochłonęli większość ogromnej ilości jedzenia, przygotowanego przez kucharkę.

• Jak sądzisz, kiedy oni ostatnio jedli? - zapytał Jared, a Miranda zaśmiała się cicho. - Śmiejesz się tak szczerze, można by pomyśleć, iż jesteś dziś szczęśliwa.

• Nie jestem nieszczęśliwa.

• Mogę ci zaproponować coś do jedzenia? - zapy­tał poważnym tonem. - Przysiągłem o ciebie dbać, a to zdaje się dotyczy również karmienia.

Uśmiechnęła się radośnie, aż poczuł ucisk w sercu.

- Coś lekkiego, jeśli można, i odrobinę białego wina.

Po chwili Jared wrócił z niewielką porcją indyka, ziemniakami i groszkiem. Sam nałożył sobie ostrygi, szynkę, groszek, makaron i ser. Postawił talerze na stole i zniknął na chwilę, by powrócić z dwoma kie­liszkami wina, czerwonego i białego.

Przez chwilę jadła w ciszy, a potem zwróciła się do męża:

• Chciałabym, żeby już wszyscy pojechali do domu. Jeśli będę musiała uśmiechnąć się do jeszcze jednej starszej pani i pocałować kolejnego lekko wstawione­go dżentelmena...

• Kiedy pokroimy tort - przerwał jej - a potem rzu­cisz swój bukiet, nie będą mieli pretekstu, żeby zostać.

Poza tym teraz szybko zapada zmierzch, a nasi goście nie chcą być na morzu po zmierzchu.

• Twoja twarda logika często mnie zadziwia, mężu.

• Chciałbym być już z tobą sam na sam, żono - od­parł, a ona zaczerwieniła się jeszcze mocniej.

Pokroili tort weselny, a służba wraz z ciastem i de­serami rozdawała pannom specjalne ciasteczka, które miały zabrać do domu i jedząc je, marzyć o wielkiej miłości. Miranda odczekała niezbędną chwilę, a po­tem w podskokach pobiegła na górę, by rzucić za sie­bie ślubną wiązankę. Poszybowała wprost w ręce Amandy.

Po chwili Jared i jego żona stali w drzwiach domu, żegnając gości. Była dopiero trzecia po południu, ale słońce już zaczynało chylić się ku zachodowi.

W domu ucichło, a Miranda spojrzała na Jareda z wyrazem ulgi na twarzy.

• Ostrzegałam cię, że nie lubię wielkich przyjęć - powiedziała ze skruchą.

• Więc nie będziemy ich wydawać - odparł po prostu.

• Chyba powinnam dopilnować służbę.

• Dziś nie musisz tego robić. Wszystko już wiedzą.

• Kucharka chce ustalić, co ma zrobić na kolację.

• Już wie co.

• Więc pójdę do pań. Pewnie są w saloniku.

• Wszyscy pojechali, Mirando. Twoja matka i sio­stra wyjechały razem z babką, ciotką i wujem. Spędzą miesiąc w Torwyck z van Steenami. Twoja matka nie mogła się doczekać wizyty u brata.

• Więc jesteśmy sami?

• Tak - odparł cicho. - To chyba normalne w przy­padku pary młodej podczas miodowego miesiąca.

• Och - westchnęła dziewczyna z nieukrywaną obawą.

• Chodź! - powiedział mężczyzna i podał jej dłoń.

- Dokąd?

Wskazał głową sypialnię na piętrze.

• Ale jest jeszcze jasno - zaprotestowała przerażo­na.

• Jest późne popołudnie, to czas równie dobry jak każdy inny na kochanie się. Tego się nie robi wedle wskazówek zegara.

Postąpił krok w jej stronę, a ona się cofnęła.

• Ale my się nie kochamy! Kiedy po raz pierwszy rozmawialiśmy na temat małżeństwa, prosiłam cię, żebyśmy sprawdzili, czy do siebie pasujemy w intym­nych sprawach, ale ty mnie wyśmiałeś i potraktowałeś jak dziecko. Nie byłeś mną zainteresowany! Uznałam więc, że będzie to małżeństwo na papierze!

• Jeszcze czego! - mruknął, podszedł do niej i chwycił ją w pół. Przytulił twarz do jej sukni i wdy­chał słodki zapach. Zadrżała i próbowała się bronić. - Nie wierzę, byś choć przez chwilę myślała, że mamy być małżeństwem na papierze, Mirando!

Zaniósł ją na górę. Kopnął drzwi sypialni, które na­tychmiast się otworzyły. Postawił żonę na podłodze, odwrócił tyłem do siebie i zaczął rozpinać jej suknię.

- Proszę - szepnęła. - Proszę, nie w ten sposób! Przestał szarpać suknię, westchnął, objął dziewczy­nę w talii i szepnął do ucha:

- Doprowadzasz mnie do szału, dzikusko. Zawo­łam twoją pokojową do pomocy, ale nie będę długo czekał.

Stała na środku sypialni skamieniała. Drzwi się za­mknęły, a ona wciąż czuła na sobie jego dłonie. Przy­pomniała sobie, co Amanda mówiła jej o małżeństwie i jakie uczucia budził w niej Jared.

• Pani mnie wołała? Odwróciła się przestraszona.

• Kim jesteś?

• Sally Ann Browne, proszę pani. Pan Jared wy­brał mnie na pani pokojową.

• Nigdy cię tu wcześniej nie widziałam.

• Nie, proszę pani. Jestem wnuczką kucharki, przyjechałam z Connecticut - mówiła Sally Ann i za­częła rozpinać suknię Mirandy. - Mam szesnaście lat. Pracuję już dwa lata. Moja dawna pani zmarła, bie­daczka, ale miała już osiemdziesiąt lat. Przyjechałam do babki w odwiedziny i przy okazji chciałam spraw­dzić, czy tu nie ma wolnego miejsca dla mnie. - Zdję­ła suknię z dziewczyny i odłożyła na bok. - Umiem szyć i układać włosy. Moja pani, świeć Panie nad jej duszą, mimo podeszłego wieku lubiła się modnie ubie­rać i czesać.

• Mój mąż cię zatrudnił?

• Tak, proszę pani. Powiedział, że zapewne będzie się pani lepiej czuła w obecności młodszej pokojowej. Jemima była bardzo rozczarowana, ale pani siostra powiedziała, że weźmie ją na swoją służącą, więc przestała się martwić. - Sally Ann pracowała równie szybko, jak mówiła; zawstydzona Miranda już po chwili stała przed nią zupełnie naga. Służąca podała jej piękną jedwabną koszulę nocną z głębokim dekol­tem i długimi rękawami. - A teraz niech pani usiądzie przed lustrem, to uczeszę pani włosy. Ależ piękny ma­ją kolor. Jakby się złoto ze srebrem pomieszało.

Miranda siedziała w ciszy i słuchała paplaniny Sal­ly Ann, wzrokiem wodząc po sypialni. Pod wysokimi oknami wychodzącymi na zachód stały wyściełane ko­zetki. Ściany pomalowano na odcień bladozłoty, a su­fit i boazerię na biało. Sypialnię wypełniały piękne mahoniowe meble, ale jej uwagę przede wszystkim zwróciło imponujące łoże - tak ogromnego, a do tego ze wspaniałym baldachimem, Miranda jeszcze nigdy nie widziała. Po jego obu stronach ustawiono nocne stoliki, a na nich srebrne lichtarze. Naprzeciw łoża zbudowano kominek ozdobiony motywami roślinny­mi. Po jego lewej stronie stał wielki fotel obity satyną, a po prawej stolik do kawy na trzech toczonych nóż­kach. Zasłony na oknach kolorem i wzorem odpowia­dały materii stanowiącej baldachim, a na podłodze le­żał przepiękny złoto - biały chiński dywan.

- Już, proszę pani. Ale piękne włosy, wygląda pani jak księżniczka!

Miranda spojrzała na służącą. Właściwie widziała ją po raz pierwszy. Mocno zbudowana dziewczyna o poczciwej twarzy i ciepłym uśmiechu zrobiła na niej dobre wrażenie. Włosy miała rude jak marchew, a oczy brązowe. Na białej jak śnieg twarzy widniało mnóstwo piegów.

• Dziękuję, Sally Ann, ale wydaje mi się, że moje włosy mają dość dziwny kolor.

• Czy księżyc ma dziwny kolor?

• Ależ z ciebie poetka - powiedziała wzruszona Miranda.

• Czy to już wszystko, proszę pani?

• Tak, możesz odejść, Sally Ann.

Kiedy Miranda została sama, wstała, by się rozej­rzeć. Po lewej stronie kominka zauważyła drzwi. Pchnęła je ostrożnie i zajrzała do pomieszczenia, któ­re skrywały. To była jej garderoba, w głębi zaś znajdo­wała się garderoba Jareda, która pachniała tytoniem.

i mężczyzną. Zażenowana wyszła pośpiesznie i pode­szła do okna. Niebo przybrało kolor lawendy i ognia, przechodząc w odcień złoty i brzoskwiniowy tuż nad horyzontem, gdzie zachodziło słońce.

Usłyszała, jak powoli wchodzi do pokoju i nie poru­szyła się. Przemierzył cicho pokój i usiadł obok niej. Objął ją w pasie i przyciągnął do siebie. W milczeniu patrzyli, jak odchodzi dzień, a niebo zmienia kolor na ciemny granat. W końcu pojawiły się gwiazdy. Jared delikatnie zsunął koszulę z ramienia żony i pocałował nagą skórę. Zadrżała, a on mruknął:

- Och, Mirando, nie bój się mnie. Chcę się z tobą kochać.

Nic nie odparła. Po chwili drugie ramię zostało ob­nażone i nagle koszula ześlizgnęła się w dół. Jared wielkimi dłońmi objął jej piersi i ugniatał je lekko, a potem zaczął je całować, kiedy w obronnym geście odwróciła się do niego przodem.

- Och, proszę!

• O co mnie prosisz? - mruknął. Wyczuła brandy i krzyknęła zaskoczona:

• Piłeś!

Spojrzała gniewnie i oskarżycielsko, po czym ode­pchnęła go od siebie.

• Tak, piłem, dzikusko! Dla dodania sobie odwagi.

• Jak to?

• Bałem się, że stracę do ciebie cierpliwość. Nie chciałem, żeby twoje protesty i wybuchy złości po­wstrzymały mnie przed tym, co mam zamiar zrobić. Nie jestem pijany, Mirando, daleko mi do tego. Wypi­łem tylko jeden kieliszek, by nie ulec twoim prośbom.

• Jak możesz mnie pragnąć, wiedząc, że ja nie pra­gnę ciebie?

• Moja droga, przecież ty nie wiesz, czego chcesz. Dziewice są płochliwe jak łanie. Kiedy się je oswoi, same proszą o jeszcze.

Wziął Mirandę w ramiona i zaniósł do łoża, na któ­re bez chwili wahania rzucił ją bezceremonialnie. Nie miała dokąd uciekać. Patrzyli na siebie przez chwilę oceniając sytuację. Ona z desperacją próbowała okryć czymś ciało, spoglądała na niego niepewnie, a on pa­trzył na niewielkie piersi, które wznosiły się i opadały z oburzenia. Chciał je całować i pieścić bez końca.

Miranda po raz pierwszy przyjrzała mu się uważnie. Miał szeroki tors i potężne ramiona, płaski brzuch, wąskie biodra i długie nogi. Jego klatkę piersiową po­krywały ciemne włosy, których wąskie pasmo łączyło się z ciemnym trójkątem poniżej pępka. Szybko ode­rwała wzrok od tej części ciała i spojrzała mu w twarz. Chciała wstać, ale on szybko obszedł łoże dookoła i objął ją gwałtownie. Zamknął jej usta gorącym poca­łunkiem, a kiedy poczuł przyzwolenie, językiem za­czął delikatnie penetrować wnętrze jej buzi.

Poczuła się słaba, opadła na łoże wprost na jego twarde ciało. Czuła jak to ciało pulsuje i wrze. Jared gładził jej plecy, a potem przesunął dłoń na pośladki. Miranda próbowała się odsunąć, krzyknęła:

- Nie!

W odpowiedzi położył się na niej. Całował jej oczy, nos, usta, piersi, a potem wędrował w dół aż do brzu­cha. Z przerażeniem chwyciła go za głowę. Delikatnie poszukał palcami jej kobiecości. Miranda musiała za­gryźć dolną wargę, by nie krzyknąć.

• Spokojnie, dzikusko - uspokajał ją. - Spokojnie, kochana.

• Och, nie, proszę, nie - błagała ze szlochem.

• Cicho, dzikusko, nie zrobię ci krzywdy. Chcę się z tobą kochać. Pozwól mi. Będzie bolało tylko przez chwilę - powiedział i delikatnie umieścił poduszkę pod jej biodrami. - Nie bój się.

Poczuł smak krwi w ustach, kiedy pocałował ją znów. Potem czuł słony pot na jej szyi i piersiach. Mi­randa przestała się opierać. Teraz nie rozumiała już, przed czym się tak broniła. Zapragnęła zaspokoić ten tajemniczy wewnętrzny głód i odkryć tajemnicę miło­ści. Spojrzała mu w oczy obejmując go mocno i zrozu­miała, jak wielka jest jego żądza, i ile wysiłku kosztu­je go oczekiwanie.

- Kochaj się ze mną - szepnęła. - Pragnę cię. Pochylił się nad nią, a w jego oczach odbijał się blask ognia z kominka. Dotykał jej delikatnej skóry, a całe jej wnętrze wypełniało ciepło. Uśmiechał się, widząc jak twardnieją jej piersi, a całe ciało porusza się rytmicznie. Oddychała szybko, a on z coraz więk­szym trudem wstrzymywał się, by w nią nie wtargnąć. Delikatnie wsunął dłoń między jej uda. Jęknęła cicho.

- Spokojnie, ukochana - mówił cicho i pieścił jej kobiecość.

Drżała pod dotykiem jego palców, gdy nagle po­czuła go w środku i krzyknęła z bólu. Znieruchomiał.

- Och, ukochana, jeszcze tylko chwila - szepnął z pożądaniem. - Potem już będzie przyjemnie. Przy­rzekam.

Całował jej usta, kiedy krzyknęła po raz drugi, a potem delikatnie osuszał pocałunkami jej policzki z łez. Poruszał się rytmicznie, a po chwili ona dołączy­ła do niego, wypychając biodra w górę.

Ból zaczynał mijać, a jej ciało ogarniało nieznane uczucie spełnienia. Pragnęła go, chciała, by w niej był, chciała sprawić mu rozkosz i doznawać jej od niego.

Widząc, jak traci na chwilę zmysły, jak na jej twarzy pojawia się najpierw wyraz zdziwienia, a potem ra­dość, Jared stracił kontrolę.

- Och, moja dzikusko - jęknął.

Odzyskał zmysły szybciej niż ona, usiadł na łóżku i przytulił ją do siebie. Przykrył oboje kołdrą i zauwa­żył strużkę krwi na jej udach. Och, dzikusko, pomy­ślał, zabrałem ci niewinność. Przestałaś już być małą dziewczynką. Chcesz czy nie, musisz stać się kobietą.

Poruszyła się. Otworzyła oczy i spojrzała na niego. Przez chwilę leżeli w milczeniu. Dotknęła jego policzka.

• Sprawiłam ci przyjemność?

• Nie wiedziałem, że tego pragniesz, Mirando.

• Na początku nie, ale potem bardzo - przyznała słodkim głosem. - Kiedy zrozumiałam, jakie to cu­downe uczucie, chciałam, żebyś ty czuł to samo.

• Sprawiłaś mi wielką przyjemność, Mirando, a to dopiero początek. Jest jeszcze wiele rzeczy, o których nie wiesz...

- Pokaż mi! - zawołała. Zaśmiał się.

- Obawiam się, że musisz trochę poczekać, poza tym jesteś jeszcze obolała.

Zapomniała już o bólu. Chciała znów czuć ogień w żyłach. Odsunęła kołdrę i zamarła z przerażenia.

- Krwawisz! - krzyknęła.

Powstrzymał śmiech i w duchu przeklął jej matkę za to, że nic jej nie powiedziała o utracie dziewictwa.

• Nie, kochanie, to nie ja krwawię, tylko ty. Ale to się już nie powtórzy. Kobieta krwawi tylko za pierw­szym razem i tylko wtedy czuje ból. To dowód jej dzie­wictwa.

• Jaredzie, czy wszystkie dziewczęta są takie nie­mądre w noc poślubną? Czego jeszcze nie wiem?

• Byłaś bardziej niewinna niż inne, ale właśnie te­go pierwszej nocy oczekuje od żony mąż. Teraz, ko­chanie, nauczę cię wszystkiego, co powinnaś wiedzieć - powiedział i pocałował ją w czubek nosa.

Poczuł się wspaniale, kiedy oddała pocałunek. Dotknął jej piersi, a ona pochwyciła jego głowę i szepnęła:

- Proszę.

Usłuchał jej prośby i z zapałem pieścił całe jej cia­ło, aż rozsunęła zapraszająco uda.

• Och, dzikusko - szepnął zaskoczony jej pożądli­wością.

• Weź mnie, Jaredzie - nalegała. - Tak bardzo cię pragnę!

Nie mógł jej odmówić. Zaskoczony świeżo rozbu­dzonymi uczuciami młodej żony, wszedł w nią z ra­dością, prowadząc do świata rozkoszy aż do utraty tchu.

Kiedy skończył, leżała bez czucia z zamkniętymi oczami. Jeszcze przed chwilą była niewinną dziewicą, a teraz...

Przytulił ją do siebie. Jęknęła cicho. Odsunął pa­smo włosów z jej czoła. Otworzyła oczy i zaróżowiła się na wspomnienie tego, co przed chwilą czuła.

• Mirando, moja droga, nie spodziewałem się, że będę miał żonę z takim temperamentem.

• Żartujesz sobie ze mnie.

• Wcale nie. Zaskoczyła mnie tylko twoja reakcja.

• Czy coś zrobiłam źle?

• Wręcz przeciwnie - powiedział i pocałował ją w czoło. - Prześpij się teraz. Kiedy się obudzisz, zje­my kolację, a potem może popracujemy nad twoim nowym talentem.

• Jesteś złośliwy - szepnęła zmęczona.

• A ty cudowna - odparł, przytulając ją i okrywając kołdrą.

Zasnęła natychmiast, a on patrzył na nią przez chwilę, po czym sam zamknął oczy.

Przespali oboje całą noc. Jared obudził się wraz z pierwszymi promieniami słońca wpadającymi do sy­pialni. Przez chwilę leżał bez ruchu, a potem zrozu­miał, że Mirandy nie ma w łóżku. Usłyszał szuranie w pomieszczeniu obok, przeciągnął się leniwie i wstał.

• Dzień dobry, żono - zawołał wesoło, nalewając do miski wodę z dzbanka stojącego na stoliku.

• Dzień dobry.

• Cholera, woda jest zimna, Mirando... - krzyknął i zajrzał do jej garderoby.

• Nie wchodź! - wrzasnęła. - Nie jestem ubrana!

Otworzył drzwi na oścież i wszedł do środka. Odsu­nął lnianą szmatkę, którą się przykryła, i powiedział:

- Nie powinno być między nami udawanej wstydliwości. Masz piękne ciało i lubię na nie patrzeć. Jesteś moją żoną!

Nic nie powiedziała, tylko wpatrywała się w jego nagie ciało. Jego męskość była znów pobudzona.

• Do diaska, dzikusko, ależ ty masz na mnie wpływ.

• Nie dotykaj mnie!

• Dlaczego, moja żono?

• Jest już dzień!

• W samej rzeczy! - odparł i zrobił krok w jej stro­nę. Uciekła z garderoby z krzykiem.

Wzruszył ramionami, wziął dzbanek z ciepłą wodą do swojej garderoby i umył się szybko. Spokojnie wró­cił do sypialni, gdzie Miranda próbowała w pośpiechu się ubrać.

Podszedł do niej, objął ją wpół i jednym zwinnym ruchem rozpiął koszulę. Zaczął pieścić jej piersi.

• Och - jęknęła i odwróciła się.

• Jesteś potworem, bestią, zwierzęciem - mówiła, uderzając bezładnie rękoma w jego tors.

• Jestem mężczyzną, moja droga, twoim mężem! Chcę się z tobą kochać i nic mnie od tego nie odwie­dzie!

Z pasją całował jej usta, sprawiając, że żyły dziew­czyny wypełniły ogień i nieopisana słodycz.

Zaniósł ją do łoża i położył się na niej. Teraz cało­wał już delikatnie, rękoma pieszcząc jej pośladki, brzuch i plecy. Nagle niespodziewanie jego język zna­lazł się na jej udach. Miranda krzyknęła:

• Nie, Jared!

• Dobrze, moja droga, ale kiedyś i tak to zrobię, a potem będziesz prosiła o więcej.

Wszedł w nią pośpiesznie i poruszał się łagodnie, aż poczuł, że wzniosła się na szczyt pożądania, a wte­dy sam mógł się do niej przyłączyć.

Miranda ocknęła się słaba, ale jednocześnie spo­kojna.

- Wciąż uważam, że jesteś bestią - mruknęła mę­żowi do ucha, obejmując go czule.

Zaśmiał się.

• Kochaliśmy się w biały dzień, a ściany domu da­lej stoją.

• Grzeszniku! - syknęła, odsuwając się od niego. - Nie masz za grosz wstydu?

• Nie, dzikusko. Ani trochę. Jestem głodny.

• Co takiego? Znów?

• Muszę coś zjeść, moja droga. Przykro mi, że cię rozczarowuję, ale chętnie to naprawię po śniadaniu - powiedział ze śmiechem i wstał. - Każę ci przynieść śniadanie do łóżka. Musisz odpocząć, Mirando, bo zamierzam dobrze wykorzystać czas przed powrotem twojej matki i siostry.

Patrzyła na męża, jak znika w drzwiach swojej gar­deroby. Leżała na łóżku zmęczona, ale szczęśliwa. Był porywczy, lecz chyba zaczynała lubić tę jego cechę. Oczywiście, nie miała mu zamiaru o tym mówić, przy­najmniej na razie.

• ROZDZIAŁ 5

Każdy kolejny dzień miodowego miesiąca był lepszy od poprzedniego. Miranda, choć na początku bardzo płochliwa, z czasem zaczęła się przyzwyczajać do obec­ności Jareda w Wyndsong, w jej sypialni i w jej domu.

W dzień Bożego Narodzenia Jared obudził się i przez na wpółprzymknięte powieki zobaczył, jak Mi­randa przygląda mu się uważnie, leżąc obok i podpie­rając się na łokciu. W jasnoniebieskiej koszuli nocnej, zapiętej skromnie aż pod szyję, wyglądała uroczo.

Jej jasne włosy spływały luźno na poduszkę. Ten uroczy widok pobudził jego zmysły. Wieczorem sam rozplótł jej warkocze i rozczesywał pasma włosów, a ona śmiała się zalotnie.

Miranda wciąż go obserwowała. W końcu dotknęła delikatnie jego twarzy. Ku swemu najwyższemu zdzi­wieniu zobaczył w jej oczach zupełnie nowy wyraz. Ona się we mnie zakochała, pomyślał. Zawsze nudziły go za­kochane w nim kobiety, ale tym razem chciał, by jego żona choć trochę się zadurzyła. Mieć ją całą dla siebie.

Dotknął jej twarzy.

- Och! - szepnęła i zaróżowiła się zawstydzona, jakby ją przyłapano na czymś nieprzyzwoitym. - Od jak dawna nie śpisz?

• Właśnie się obudziłem - skłamał. - Wesołych świąt, Mirando.

• Wesołych świąt, mężu.

Pobiegła do garderoby i wróciła rozradowana z ozdobnie zapakowanym prezentem.

- To dla ciebie, Jaredzie.

Usiadł i odpakował podarek. W środku była wyszy­wana w motywy roślinne kamizelka z satyny, ozdobio­na zielonymi guzikami, oraz kilka par grubych poń­czoch. Duma, jaka malowała się na obliczu dziewczyny świadczyła o tym, że zrobiła je sama. Wzruszył się.

• Ależ to wspaniałe - powiedział. - Zabiorę to w przyszłym roku do Londynu i włożę kamizelkę, by pokazać dżentelmenom w klubie White's. Wszyscy będą mi zazdrościli.

• Naprawdę ci się podoba? - zawołała, uradowana jak mała dziewczynka, a potem, opanowawszy się, do­dała: - Mam nadzieję, że pończochy również ci się podobają.

• Oczywiście, moja pani. Cieszy mnie, że zadałaś sobie tyle trudu i zrobiłaś je sama.

- A ty nic dla mnie nie masz? Zaśmiał się.

- Mirando! Mirando! Kiedy już myślę, że wydoro­ślałaś, znów zaczynasz zachowywać się jak dziecko. Tak, zachłanny dzieciaku, oczywiście, że mam coś dla ciebie. Idź do mojej garderoby i wyjmij z dolnej szu­flady dwa pudełka. Dam ci je tutaj.

Za chwilę była już z powrotem. Na większym pu­dełku zauważyła paryską sygnaturę, mniejsze opa­trzono znakiem firmy jubilerskiej z Londynu.

• No, które ma być pierwsze? - zapytał Jared z uśmiechem.

• Mniejsze ma na pewno większą wartość - powie­działa z przekonaniem.

Westchnęła z zachwytem, kiedy otworzyła pudełko. W środku, na satynowej wyściółce, leżała kamea - ja­sny profil greckiej damy na koralowym tle. Na szyi miała złoty łańcuszek z brylantem. Brosza była nie­zwykła. Miranda wiedziała, że musiała kosztować for­tunę. Wyjęła ją z pudełka i, przypinając do nocnej ko­szuli, powiedziała:

• To najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek dosta­łam.

Widziałem ją w Londynie w zeszłym roku i kiedy cię poznałem, zaraz po nią posłałem. Miałem nadzie­ję, że zdążą mi ją przysłać przed świętami. Otwórz drugie pudełko.

• Jeszcze ci nie podziękowałam za pierwszy prezent.

• Słowa nie są tu potrzebne, bo widzę wdzięczność w twoich pięknych oczach, moja słodka. Otwórz pu­dełko od madame Denise.

Miranda znów westchnęła z zachwytu, kiedy otwo­rzyła drugie pudło i wyjęła ze środka przepiękny je­dwabny szlafrok ozdobiony delikatnym futrem.

• Nie mów tylko, że widziałeś taki w Paryżu.

• Kupowałem już takie stroje u madame Denise. Oczywiście dla Bess i Charity - dodał z uwodziciel­skim uśmiechem, ale jej spojrzenie sygnalizowało, że mu nie uwierzyła.

• Zdaje się, że babka van Steen ma co do ciebie ra­cję. Jesteś hultajem!

Nowy rok 1812 nadszedł wraz z silnymi sztormami. Z Torwyck doszły wieści, że mieszkańcy są zasypani śniegiem, a Dorothea i Amanda nie wrócą do domu przed wiosną, czyli dopiero kiedy stopnieje lód na rze­ce i zatoce.

Wszystko dokoła było białe i ciche. Czasem trafia­ły się słoneczne dni, a niebo tak niebieskie jak w lecie.

Częściej jednak niebo robiło się szare, a na dworze szalała wichura. Lasy pokrywał śnieg, jedyną zieleń w zasięgu wzroku stanowiły świerki, które chwiały się na wietrze na zachodnim krańcu wyspy. Na zamarz­niętych bagnach zimowały dzikie gęsi, łabędzie i kacz­ki. W gospodarstwie konie i bydło wiodły nudne życie, przerywane tylko porą karmienia i pojawieniem się od czasu do czasu podwórzowych kotów. Wszyscy ma­rzyli o lecie.

Na początku Miranda dziwnie się czuła z dala od rodziny. Nigdy się z nią na tak długo nie rozstawała. Nawet Wyndsong wydawało jej się dziwne. Nie mogła się przyzwyczaić, że teraz to ona, a nie mama, była pa­nią domu. Dobre rady Jareda bardzo jej pomagały w przejęciu obowiązków.

W końcu nadszedł marzec i odwilż. Wyspa wyglą­dała teraz jak góra błota na środku morza. Pod koniec miesiąca zaczęły przylatywać ptaki i zakwitły pierwsze kwiaty. Łąki przybrały kolor świeżej zieleni. Źrebaki i cielaki oglądały z niedowierzaniem nowy kolorowy świat, a wkrótce wypuściły się na łąki pod czujnym okiem matek.

Siódmego kwietnia Miranda obchodziła osiemna­ste urodziny. Tego dnia po południu do domu wróciły jej matka i siostra. Bliźniaczki zawsze obchodziły uro­dziny razem, nawet kiedy jedna z nich miała ospę, a druga świnkę. Na honorowym miejscu siadywał oj­ciec, a dziewczynki po jego obu stronach. Dziś jego miejsce zajął Jared. Naprzeciw usiadła Miranda. Mia­ła na sobie prezent od męża, naszyjnik z szafirów.

Pan domu z uśmiechem słuchał bezustannej papla­niny trzech kobiet, które próbowały opowiedzieć so­bie wszystko, co się zdarzyło tej zimy.

- Ja miałam cudowną zimę tu, w Wyndsong, z mo­im mężem. To był najdłuższy miesiąc miodowy, jaki można sobie wyobrazić - powiedziała Miranda, a Amanda zachichotała.

• Ależ Mirando, nie sądzę, by twój mąż pochwalał takie nieprzyzwoite zachowanie - zauważyła oburzo­na Dorothea.

• Wręcz przeciwnie, Doro, sam ją do tego zachęcam.

Miranda zarumieniła się, ale w kącikach jej ust po­jawił się uśmieszek. Matka chciała, by jej córka była ciągle małą dziewczynką. Uwaga Jareda wyraźnie nie spodobała się Dorothei. Nie ucieszyła jej również re­akcja Amandy, która z radością popierała młodych. Dorothea poczuła się staro, a na to nie miała ochoty. Postanowiła zmienić temat.

• Na cóż - zaczęła, mnąc pulchnymi dłońmi lnianą serwetkę - i tak nie pozostanę tu długo, moi drodzy. Najlepsza teściowa to taka, która przyjeżdża na krótko.

• Ależ Doro, zawsze jesteś tu mile widziana. Wiesz dobrze, że to prawda.

• Dziękuję, Jaredzie, ale muszę wam coś powie­dzieć. Wyszłam za Toma dość młodo i wciąż nie je­stem stara. Tej zimy, podczas wizyty u brata, sporo czasu spędziłam ze starym przyjacielem rodziny, Pie­terem van Notelmanem. Jest wdowcem. Ma pięcioro dzieci, z których tylko najstarsze założyło już własną rodzinę. Tuż przed powrotem do Wyndsong pan Notelman uczynił mi ten honor i poprosił mnie o rękę, a ja go przyjęłam.

- Mamo! - wykrzyknęły radośnie obie córki. Dorothea była bardzo zadowolona z reakcji dziew­cząt.

• Gratulacje! - zawołał wesoło Jared.

• Gdzież on mieszka, ten Notelman, mamo? - za­pytała Miranda.

• Jest właścicielem Highlands. Byłyście tam cztery lata temu na przyjęciu.

- Ach tak, to ten wielki dom nad jeziorem, w gó­rach Shawgunk, niedaleko Torwyck. Syn państwa Notelman wyglądał jak wielka żaba i ciągle próbował za­ciągnąć mnie lub Amandę do ciemnej biblioteki, żeby się całować.

Amanda roześmiała się na to wspomnienie.

- Udało mu się mnie pocałować. Krzyknęłam gło­śno, a wtedy Miranda przybiegła mi na ratunek i pod­biła mu oko. Do końca przyjęcia musiał się wszystkim tłumaczyć, że wpadł na drzwi.

Jared zaśmiał się szczerze.

• Zdaje się, gołąbeczko, że całus skradziony tobie był tego wart. Lord to szczęściarz.

• Przykro mi słyszeć o tym po tylu latach, zwłasz­cza że ten chłopiec zginął w wypadku na łodzi. To właśnie jego śmierć wprawiła w melancholię żonę Pietera. Zmarła po długiej chorobie. To był jej jedy­ny syn.

• A córki są równie piękne jak zmarły brat - rzuci­ła złośliwie Amanda.

• To niegrzeczne! - oburzyła się Dorothea.

• Kiedy ma się odbyć twój ślub, mamo? - zapytała Miranda, by uspokoić matkę.

• Pod koniec lata, kiedy wrócimy z Londynu, ko­chanie. Nie mogłabym wyjść za Pietera, póki Amanda nie będzie żoną Adriana.

Jared odetchnął głęboko. Nie chciał dziś o tym mó­wić, ale nie miał wyjścia.

- Amanda nie może popłynąć do Londynu. Nikt z nas nie może. Nie teraz. Odkąd prezydent wydał dekret o zakazie handlu z Anglią, żaden statek tam nie dopłynął. Francuzi niszczą nasze żaglowce. To zbyt niebezpieczne, moje drogie panie. Dziś dosta­łem gazety z Nowego Jorku. Nasz ambasador powró­cił z Anglii.

• Nie możemy? - Miranda była wściekła. - Aman­da musi znaleźć się w Londynie dwudziestego ósme­go czerwca na swoim ślubie!

• To niemożliwe, dzikusko - odparł Jared tak sta­nowczo, że Amanda zaczęła łkać, a Jared spojrzał na nią ze współczuciem. - Przykro mi, gołąbeczko.

• Przykro ci! - wrzasnęła Miranda. - Niszczysz ca­łe jej życie i mówisz, że ci przykro? Już rok temu za­mówiliśmy mszę w kościele, sukienka będzie na nią czekała u madame Charpentier do ostatecznej przy­miarki!

• Jeśli Adrian ją kocha, to poczeka. Jeśli nie, to le­piej, żeby ślub w ogóle się nie odbył.

• Och - jęknęła Amanda.

• Adrian będzie czekał - rzuciła Miranda - ale je­go mama nie. Nie spodobały jej się zaręczyny z dziew­czyną z kolonii, jak ją wciąż nazywała. Adrian uwiel­bia Amandę, będzie dla niej doskonałym mężem, ale lady Swynford jest uparta. Jeśli Amanda przesunie datę ślubu, jego matka będzie miała pretekst, by ich na zawsze rozdzielić. Adrian ożeni się z jakąś potulną panienką, która będzie bardziej odpowiadała jego matce.

Amanda szlochała głośno.

- W każdej chwili może wybuchnąć wojna - odparł Jared.

• I właśnie dlatego Amanda powinna się jak naj­szybciej znaleźć w Londynie. Wojna nie ma z nami nic wspólnego. Jeśli niemądrzy ludzie rządzący Ameryką i Anglią chcą ze sobą walczyć, to niech walczą, ale Amanda i Adrian muszą wziąć ślub.

• Statki tam nie pływają - argumentował rozzłosz­czony Jared.

• Ty masz statki! Dlaczego nie możesz posłać jed­nego z nich? - nalegała.

- Ponieważ nie chcę żadnego stracić i narażać za­łogi nawet dla ciebie, moja droga żono.

• I tak popłyniemy - usłyszał w odpowiedzi.

• Nie ma mowy! - rzucił na koniec.

• Mirando! Jaredzie! Tak się nie godzi - uspokaja­ła ich Dorothea.

• Mamo! Bądź cicho! - rzuciła w jej stronę Miranda.

• Och, Adrianie, mój Adrianie - szlochała Amanda.

• Do diaska! Zamilczcie, wszystkie! Chcę mieć tro­chę spokoju we własnym domu! - ryknął Jared.

• Nie będzie w tym domu ani trochę spokoju, jeśli nas nie dowieziesz do Anglii na ślub - ostrzegała go Miranda.

• Czy to groźba, moja droga?

• Czyżbym wyraziła się niejasno?

Amanda jęknęła po raz ostatni i odeszła od stołu. Miranda rzuciła jeszcze jedno groźne spojrzenie na męża i pobiegła za nią.

- Zdaje się, że tort urodzinowy zjemy później - stwierdziła poważnym tonem Dorothea, a kiedy Jared wybuchnął śmiechem, spojrzała na niego zdziwiona. Nie była przyzwyczajona do takich kłótni.

Miranda pocieszała siostrę, kiedy znalazły się już w jej pokoju.

• Nie martw się, Mandy, wyjdziesz za Adriana. Obiecuję ci to.

• Jak to zrobisz? Słyszałaś, co mówił Jared. Do Anglii nie płyną żadne statki!

• Na pewno jakieś płyną, siostrzyczko, tylko trzeba je znaleźć.

• Jared nas nie puści.

• Nie martw się. Niedługo będzie musiał jechać do Plymouth. Odłożył wyjazd ze względu na nasze uro­dziny, ale za kilka dni na pewno pojedzie. Wyjdziesz za mąż według planu, obiecuję.

• Zawsze dotrzymujesz obietnicy, Mirando. Oba­wiam się jednak, że teraz ci się to nie uda.

• Trochę wiary, siostro. Jared sądzi, że mnie udo­mowił, ale niedługo zobaczy, że się myli - powiedzia­ła Miranda i uśmiechnęła się tajemniczo.

• Nie mamy pieniędzy. Jared za wszystko płaci.

• Zapominasz, że dziś dostanę połowę fortuny ta­ty i będę mogła z nią zrobić, co chcę. Pozostałe pie­niądze otrzymam, kiedy skończę dwadzieścia jeden lat. Będę wtedy bogatą kobietą, a bogate kobiety do­stają zawsze to, czego chcą.

• A co będzie, jeśli Jared ma rację i wkrótce wy­buchnie wojna między Anglią i Ameryką?

• Co za dyrdymały! Jeśli nie pojedziesz, stracisz Adriana. Jared zrzędzi jak starzec.

Po chwili usłyszały pukanie i w uchylonych drzwiach pojawiła się głowa Jemimy.

• Pan Jared kazał wam zejść do salonu na kawę i ciasto.

• Już idziemy - odparła potulnie Miranda, a kiedy drzwi się zamknęły, dodała: - Zachowuj się, jakbyś była załamana, ale podporządkowana życzeniom Jareda. Ja zrobię to samo.

Obie siostry zeszły na dół, gdzie czekali już na nich Jared i matka. Miranda usiadła przy stole i ukroiła so­bie kawałek ciasta.

- Mamo, nalejesz mi kawy?

• Oczywiście, moja droga. Jared spojrzał na nią podejrzliwie.

• Czyżbyś tak szybko spotulniała?

• Nie - odparła arogancko. - Moim zdaniem nie masz racji. Rujnujesz szczęście Amandy, ale co mam począć, jeśli nie chcesz nas zabrać do Anglii?

• Cieszę się, że dojrzałaś już do tego, by uszano­wać moje decyzje.

Wolałabym, żebyś zmienił zdanie - powiedziała cicho.

- Kochanie, to wina tego, co się dzieje na świe­cie, nie moja. Jutro jadę do Plymouth, ale po moim powrocie, jeśli wszystko się uspokoi, natychmiast ru­szamy do Anglii. Jeśli wojna okaże się nieunikniona, sam napiszę do lorda Swynforda w imieniu Amandy.

Ledwie jacht Dunhamów opuścił port w zatoce Little North, a Miranda już jechała konno do Pineneck Cove, gdzie trzymała własną łódź. Pożeglowała przez zatokę do Oysterponds, zacumowała i poszła do ta­werny. Mimo chłopięcego przebrania widać było z da­leka, że nie jest mężczyzną, więc kobiety we wsi szep­tały oburzone.

Kiedy weszła do tawerny i ruszyła w stronę wy­szynku, właściciel natychmiast podbiegł, by ją po­wstrzymać.

~ Ależ panienko, nie może panienka tu wejść!

- Dzień dobry, Eli Latham, a to dlaczego?

- Niech panienka, a właściwie pani, będzie rozsąd­na. Niech pani wejdzie do jadalni. Do wyszynku ko­bietom nie wolno.

Poszła za nim do pomieszczenia obok, w którym stały dębowe stoły, ławki i półki pełne naczyń. Miran­da usiadła razem z gospodarzem i jego żoną przy sto­le. Nikogo tu poza nimi nie było.

• Czy są na nabrzeżu jakieś angielskie statki, Eli?

• Co takiego? - mężczyzna spojrzał na nią z nie­winną miną.

• Do diaska, człowieku, nie jestem ze straży gra­nicznej! Nie wmawiaj mi, że herbata, kawa i kakao spadają ci z nieba, bo i tak nie uwierzę. Wiem, że an­gielskie i amerykańskie statki handlowe zawijają tu mimo blokady. Potrzebny mi angielski statek.

• Po co? - zapytał Eh Latham.

• Amanda ma ślub w Londynie dwudziestego ósmego czerwca. Przez tę przeklętą blokadę mój mąż uparł się, że nie możemy jechać, ale my musimy!

• No, nie wiem, panienko Mirando, jeśli pani mąż się nie zgadza...

• Eh, proszę. To ważne dla Amandy. Jest zdruzgo­tana. Zupełnie się załamie, jeśli nie dotrzemy na czas do Anglii. Co nas obchodzi polityka?

• No, jest jeden statek, który by mógł was tam bezpiecznie dowieźć. To własność jakiegoś możnego lorda.

• Jak się nazywa?

• Nie tak szybko, panienko. Nie mogę pani podać jego nazwiska, póki się nie dowiem, czy zechce wziąć pasażerów - odrzekł Eli, spoglądając na żonę.

• Więc niech się ze mną spotka w Wyndsong.

• W domu?

• Oczywiście, że w domu, Eli - dziewczyna roze­śmiała się, zrozumiawszy jego obawy. - Mój mąż wy­jechał dziś do Plymouth. Wróci dopiero za dziesięć dni.

• Nie wiem, czy to w porządku - ociągał się stary.

• Proszę, Eli. To nie żaden kaprys. To dla Amandy. Ja nie muszę już nigdy w życiu oglądać Londynu. To brudne i zatłoczone miasto. Ale mojej siostrze pęknie serce, jeśli nie poślubi lorda Adriana Swynforda.

• Powiedz temu Anglikowi, żeby się z nimi skon­taktował, Eli. Nie chcę mieć na sumieniu szczęścia tej słodkiej dziewczyny - powiedziała jego żona. - Do wi­dzenia, panno Mirando.

• Do widzenia, Rachel. Dziękuję, że się za nami wstawiłaś.

• Mama wie, że to robicie?

- Dowie się. Zabieramy ją ze sobą. Nie możemy je­chać bez opieki.

• Nie będzie zadowolona. Podobno miała ponow­nie wyjść za mąż.

• Skąd wy to, do diaska... och tak, Jemima, oczywi­ście.

• To moja siostra. Kiedy ma wolne, nocuje u nas. Teraz niech panienka wraca do domu. Eh porozma­wia z tym lordem ze statku.

• Nie mam zbyt wiele czasu, Rachel. Powinnam wyjechać tydzień przed przyjazdem męża.

• Pewnie za panienką popłynie. Jeszczem nigdy nie widziała, żeby mężczyzna tak szalał za kobietą, jak on za panienką.

• Jared? - zapytała szczerze zdziwiona Miranda.

• Nie mówił panience, że ją kocha?

• Nie.

• A panienka jemu?

• Nie.

Rachela roześmiała się głośno.

- Przecież to widać na pierwszy rzut oka, że on pa­nią kocha, a pani jego, ale wy oboje jesteście zbyt uparci, żeby się do tego przyznać. Mama panience ni­gdy nie mówiła, że szczerość to podstawa dobrego małżeństwa? Jak już panienkę dogoni, niech mu to panienka powie, a na pewno uniknie panienka lania, bo na pewno będzie miał ochotę panią sprać. - Star­sza pani uścisnęła Mirandę. - A teraz zmykaj do do­mu, dziewczyno. Eli wszystko załatwi.

Miranda wróciła na Wyndsong. Powoli jechała konno w stronę domu, myśląc o tym, co powiedziała jej Rachela Latham. Czyżby Jared ją kochał? Jak to możliwe? Nigdy jej tego nie mówił, zawsze ją krytyko­wał i żartował sobie z niej. Co się zaś tyczy tych bez­podstawnych oskarżeń Racheli, jakoby ona sama mia­ła kochać Jareda, to brednie. To arogancki, uparty człowiek i chociaż go nie nienawidziła, to... Zatrzymała się zdezorientowana. Jeśli nie nienawiść, to co wła­ściwie do niego czuła? Już sama nie wiedziała. Zła na siebie ruszyła galopem w stronę domu.

• Kim jest ten kapitan? - zapytała siostra.

• Lathamowie nie chcieli mi powiedzieć, ale przy­rzekali, że można na nim polegać.

• A jeśli nie? Może nas zniewolić i sprzedać na tar­gu. Podobno na plantacjach w Zachodnich Indiach szukają młodych białych niewolnic.

• Dobry Boże, Amando! Kto ci naopowiadał ta­kich rzeczy?

• Oczywiście Suzanna. To dziewczyna, którą oskar­żono o kradzież konia. Nie ukradła go, tylko pożyczy­ła, ale właściciel i tak podał ją do sądu. Aresztowano ją i skazano na niewolę. Sprzedano ją do Zachodnich In­dii. Kiedy w końcu udało jej się przemycić list, napisa­ła rodzinie, że zmuszają ją do łączenia się z białymi mężczyznami, by rodzić im dzieci. Podobno, kiedy to pisała, była przy nadziei, a jedno dziecko już miała.

Miranda wzruszyła ramionami.

• To odrażające - odparła. - Dziwi mnie, że Su­zanna opowiada takie niedorzeczności. To na pewno nie jest prawda. Poza tym kapitan, którego zna Eli, jest Anglikiem z dobrego rodu. Może nawet zna Ad­riana.

• Mówiłaś już mamie?

• Nie, nic jej nie powiem, póki nie załatwimy wszystkich spraw.

Jadły obiad, kiedy Jemina weszła do jadalni i z nie­zadowoloną miną, wydymając wargi, obwieściła:

• Przyszedł do pani jakiś mężczyzna. Wprowadzi­łam go do salonu.

Nie przeszkadzaj nam - nakazała Miranda i pośpiesznie wyszła z pokoju. Poprawiła włosy i strzepnęła okruchy, po czym pewnym krokiem we­szła do salonu.

Przy kominku stal mężczyzna średniego wzrostu z jasnobrązowymi włosami uczesanymi na londyńską modłę. Uśmiechnął się do niej miło, ukazując śnież­nobiałe zęby. Miał nieco mniej niż trzydzieści lat i we­sołe, ciemnoniebieskie oczy.

- Pani Dunham, jestem kapitan Christopher Ed­mund ze statku „Seahorse”. Dano mi do zrozumie­nia, że mogę być pani pomocny.

Mówiąc to, mężczyzna obejrzał sobie dokładnie pa­nią domu. Stwierdził, że to wyjątkowo piękna i bardzo młoda kobieta, elegancko i bogato ubrana. Szczegól­ną uwagę kapitana przykuła jej kamea.

• Miło mi, kapitanie Edmund. - Podała mu dłoń, a on ucałował ją uniżenie. Wskazała mu krzesło. - Niechże pan usiądzie, proszę. Może kieliszek brandy?

• Bardzo chętnie.

Dziewczyna nalała kieliszek bursztynowego płynu i podała gościowi. Upił łyk i uśmiechnął się z zadowo­leniem.

• Czym więc mogę służyć, droga pani? - mówił swobodnie, jak Anglik z dobrego rodu. Uspokojona nieco jego zachowaniem, Miranda usiadła obok.

• Musimy z matką i siostrą udać się do Anglii.

• Nie mam statku pasażerskiego, szanowna pani.

• Ale my musimy dostać się do Anglii!

• Dlaczego?

• Nie mam w zwyczaju opowiadać obcym o moich osobistych sprawach, kapitanie. Wystarczy, że po­wiem, iż chętnie podwoję zwykłą stawkę za przejazd oraz za zapasy jedzenia i wody dla nas.

• Ja zaś nie mam zwyczaju zabierać na statek pięk­nych kobiet, wiedząc jedynie, że muszą się dostać do Anglii.

Spojrzała na niego z furią, a on mało się nie roze­śmiał, bo widział, jak bardzo się starała nie stracić pa­nowania nad sobą.

• Moja siostra ma wyjść za mąż dwudziestego ósmego czerwca za Adriana, lorda Swynforda. Z po­wodu tej niedorzecznej blokady nie możemy się do­stać do Anglii, a jeśli tam...

• Jego matka skorzysta z okazji i ożeni syna z inną panną.

• Skąd pan to wie? - zdziwiła się, ale po chwili za­częło do niej docierać. - Christopher Edmund! Ależ, panie, czy nie jest pan przypadkiem spokrewniony z księciem Whitley?

• Jestem jego bratem, proszę pani. Drugim z ko­lei. Po mnie jest jeszcze dwóch. Zna pewno pani ten głupi wierszyk na nasz temat: „Ten brat ma tytuł, a tego na morze, tego do wojska, a tego w służbę weź Boże”.

Zaśmiała się.

• Słyszałam, poznałam też pańskiego starszego brata. Był jednym ze starających się o rękę mej sio­stry. Oczywiście, kiedy poznała Adriana, nikogo inne­go już nie chciała.

• Mój brat był szczerze rozczarowany, ale pani sio­strze lepiej będzie z młodym lordem Swynfordem.

• To nieładnie z pana strony tak mówić o bracie! - zażartowała.

• Darius jest dziesięć lat ode mnie starszy i ma swoje dziwaczne nawyki. Gdyby potrafił być trochę bardziej przymilny, pani siostra na pewno wolałaby zostać księżniczką niż zwykłą damą.

• Moja siostra wychodzi za mąż z miłości, proszę pana.

• Jakież to romantyczne, jak w powieści. A pani, czy pani też wyszła za mąż z miłości?

• Czy ta informacja jest niezbędna do naszego wy­jazdu?

• Celnie pani strzela, droga pani! Mimo że pani siostra tak okrutnie potraktowała mego brata, będę szczęśliwy, goszcząc panie na moim statku. Chętnie udostępnię kajuty gościnne. Ruszamy z jutrzejszym odpływem. Zbyt niebezpiecznie jest teraz kręcić się u waszych wybrzeży. - Uśmiechnął się tajemniczo. - Poza tym sprzedałem już cały angielski towar, zakupi­łem amerykański, więc mogę wracać, liczyć zyski i cieszyć się hulaszczym życiem w Londynie. Miło mi będzie w drodze powrotnej do domu przebywać w to­warzystwie tak wspaniałych dam.

Miranda była uszczęśliwiona. Wszystko okazało się takie proste. Teraz była pewna, że Jared umyślnie nie zgodził się pojechać z nimi do Londynu. Kapitan Ed­mund zupełnie nie przejmował się niebezpieczeństwem.

• Jeśli uważa pan, że będzie tu bezpieczny, może pan zakotwiczyć statek w zatoce Little North, tuż obok naszego domu. To głęboka osłonięta zatoka, można zaopatrzyć się w słodką wodę. Niestety, pora roku jest nieodpowiednia, bym mogła panu zapropo­nować świeże owoce i warzywa.

• Jestem pani niezmiernie wdzięczny. Z chęcią wprowadzę nocą „Seahorse” do pani portu.

Miranda wstała.

- Czy zechciałby pan napić się z nami kawy, kapi­tanie?

- Tak, bardzo chętnie. Dziewczyna zadzwoniła po służbę.

- Zaproś, proszę, moją matkę i siostrę do salonu na kawę - zwróciła się do Jemimy, gdy ta tylko stanę­ła w drzwiach.

Zaskoczona poważnym tonem Mirandy Jemima dygnęła grzecznie i odparła:

- Tak, proszę pani - i wyszła.

Miranda postanowiła dowiedzieć się czegoś więcej o swoim wybawicielu.

• Więc jest pan jednym z czterech braci?

• Czterech braci i trzech sióstr. Darius jest oczywi­ście najstarszy, potem są trzy dziewczyny: Klaudia, Oktawia i Augusta. Na dziewczętach mama zakończy­ła klasycyzm i następnym trzem chłopcom nadała nor­malne, angielskie imiona: Christopher, George i John. A propos John. Studiował w Cambridge z Adrianem. Ma zostać duchownym, a George wojskowym.

• Nieźle się panu wiedzie. Nie wiedziałam, że ro­dzina Whitleyów jest taka bogata - rzuciła Miranda, a dopiero po chwili zrozumiała, że to, co powiedziała, jest niegrzeczne.

• Darius jest jedynym bogatym z domu członkiem rodziny, a i on zawdzięcza większość swej fortuny swojej pierwszej żonie. Nasza matka miała trzech bra­ci, wszystkich utytułowanych i bogatych kawalerów. Każdy z nich został ojcem chrzestnym jednego z młodszych braci. Ja jestem chrześniakiem markiza Wye, George lorda Studley, a John pewnego dnia zo­stanie baronem, choć pewien jestem, że wolałby bi­skupem - zaśmiał się kapitan. Polubił tę młodą damę i nie miał jej za złe uwagi na temat majątku rodziny.

Kiedy otworzyły się drzwi salonu i do środka weszły Dorothea i Amanda, kapitan wstał.

- Mirando, kim jest ten dżentelmen? - zapytała Dorothea.

Miranda zignorowała surowy ton matki i powie­działa grzecznie:

- Mamo, chciałabym ci przedstawić kapitana Christophera Edmunda, markiza Wye. Kapitan zgodził się przewieźć nas do Londynu na swoim statku „Seahor­se”. Jutro wieczorem wyruszamy. Przy dobrej pogodzie, jeśli nie będzie sztormów, uda nam się dotrzeć do An­glii pod koniec maja. Wystarczy czasu na przygotowa­nia do ślubu Mandy. Kapitanie, moja matka jest rów­nież panią Dunham, więc by uniknąć pomyłek, lepiej będzie, jeśli w naszym gronie będzie się pan do mnie zwracał po imieniu.

- Tylko jeśli pani uczyni mi zaszczyt i będzie się do mnie zwracała Kit, jak wszyscy moi przyjaciele. - Skłonił się elegancko w stronę Dorothei i ucałował jej dłoń. - Pani Dunham, niezwykle miło mi panią po­znać. Zdaje się, że moja matka miała przyjemność pić z panią herbatę, kiedy były panie z Londynie w ze­szłym roku, a mój brat Darius zakochał się w pannie Amandzie.

Zaskoczona Dorothea westchnęła:

• Ależ tak, bardzo wesoła osoba z pana matki.

• Kapitanie, oto moja siostra bliźniaczka, Aman­da, która niedługo zostanie panią Swynford.

Kit Edmund znów się ukłonił.

- Droga panno Amando, nareszcie mogę panią poznać i w pełni docenić stratę, jaką poniósł mój brat, ale gratuluję rozsądku w kwestii odmowy.

Amanda pokazała dwa dołeczki na policzkach, uśmiechając się wdzięcznie.

• Ależ pan jest nieznośny - zażartowała, a potem spoważniała. - Naprawdę zabierze nas pan do Anglii?

• Tak, proszę pani. Nie mogłem odmówić prośbie pani siostry, a tym bardziej pokazać się potem Adria­nowi Swynford.

• Dziękujemy panu bardzo. Wiemy, jakie to dla pana niebezpieczne, ale...

• Niebezpieczne? Nonsens! Brytania jest królową mórz.

- Jesteśmy panu dozgonnie wdzięczne. Jemina wpadła do salonu z kawą na tacy.

• Gdzie to postawić? - zapytała.

• Kapitanie... Kit, czy mógłbyś postawić stolik do kawy przy kominku? Dziękuję bardzo. Mima, możesz odejść. Mamo, nalejesz kawy? Och, nie, nie możesz. Zdaje się, że nie jesteś w stanie opanować wzruszenia, prawda? - Miranda usiadła spokojnie przy stoliku i napełniła ciemnym płynem maleńkie filiżanki. - Amando, podaj to mamie, proszę.

• Czy ojciec i mąż pani będą wam towarzyszyli, Mi­rando? - zapytał Kit Edmund, kiedy podano mu kawę.

• Tata zmarł kilka miesięcy temu, Kit, a mój mąż ma niestety pilne sprawy, którymi musi się zająć.

• Mirando!

• Tak, mamo?

• Jared zabronił ci jechać! - przypomniała sobie nagle Dorothea.

• Nie, mamo, nie zabronił. Powiedział tylko, że nie ma teraz u nas angielskich statków z powodu blokady i nie chciał ryzykować własnych. Ani razu nie wspo­mniał, że zabrania mi jechać.

• Więc dlaczego tak się śpieszysz? Poczekaj na po­wrót Jareda.

• Kapitan Edmund nie może czekać cały tydzień, mamo. I tak miałyśmy szczęście, że znalazłyśmy jego statek, i że Kit zgodził się nas zabrać.

• Nie będę wam towarzyszyła! To oznaczałoby, że popieram wasz nierozsądny plan.

W takim razie, mamo, ja i Amanda nie mamy wyjścia, popłyniemy bez opieki przez ocean, co oczy­wiście wyda się bardzo dziwne naszym znajomym w Londynie. Chyba że - przerwała na chwilę Miranda, by wzmocnić efekt wypowiedzianych słów - Amanda pojedzie z tobą i zamieszka w Highlands razem z wa­mi. Jednak zdaje mi się, że pan van Notelman i jego brzydkie córki nie będą zachwycone, mając u siebie w domu taką piękną pannę, bo Amanda na pewno za­wróci w głowie wszystkim ich konkurentom. Sama wy­bierz, mamo.

Dorothea zmrużyła oczy i spoglądała to na Miran­dę, to na Amandę. Obie miały niewinne minki. Kiedy zwróciła się do kapitana Edmunda, zdążyła zauważyć rozbawienie w jego oczach, nim spuścił skromnie wzrok. Dorothea nie miała wyboru i jej córki o tym wiedziały.

• Potrafisz być straszna, Mirando - odezwała się w końcu. - Jakie wygody może nam pan zapewnić, ka­pitanie?

• Dwie, połączone ze sobą, kabiny. Nie mamy zbyt wiele miejsca, to nie jest statek przystosowany do wo­żenia pasażerów.

• Nie obawiaj się, mamo. Nie będziemy potrzebo­wały wiele miejsca na bagaże. Kupimy w Londynie nowe stroje.

• Zdaje się, Mirando, że masz odpowiedź na wszystko - odparła cierpko Dorothea i wstała. - Po­żegnam się już, kapitanie. Okazało się nagle, że mam sporo roboty przed jutrzejszym wieczorem.

Christopher Edmund wstał i ukłonił się.

• Pani Dunham, z radością będę gościł panią na pokładzie mego statku.

• Dziękuję - odparła Dorothea krótko i jeszcze raz spojrzawszy na córki, wyszła z salonu.

• Jesteś trudnym przeciwnikiem, Mirando - za­uważył Anglik.

• Chcę tylko pomóc siostrze, Kit.

• Czy twój mąż naprawdę zabronił ci jechać?

• Nie. Mówiłam prawdę.

• Coś mi się zdaje, że zapomniał o tym wspomnieć.

• Och, proszę, kapitanie - błagała Amanda. - Mu­si nas pan zabrać! - W jej błękitnych oczach lśniły łzy.

• Dałem już słowo, panno Amando - odparł, z mi­nuty na minutę coraz bardziej zazdroszcząc Adriano­wi Swynfordowi. Pomyślał, że następny sezon letni powinien spędzić w Londynie i znaleźć sobie takie słodkie stworzenie. Chyba już potrzebował żony.

• Amando, proszę, przestań płakać. Biedny Kit i tak już jest wobec ciebie zupełnie bezradny. Nie mógłby odmówić twojej prośbie - zaśmiała się Miran­da. Idź na górę i zapakuj swoje rzeczy, a my omówimy sprawy finansowe.

• Bardzo panu dziękuję - odparła Amanda i uśmiech powrócił szybko na różowe usta dziewczy­ny. Ukłoniła się ślicznie i pobiegła na górę.

• Ależ będzie z niej doskonała żona - westchnął kapitan.

• W rzeczy samej - mruknęła Miranda, a w jej oczach pojawiło się rozbawienie. Znów to samo. Co dziwne jednak, uczucie zazdrości, które w takich sytu­acjach zwykle gościło w jej sercu, tym razem się nie pojawiło. Jared miał rację. Jared! Poczuła wyrzuty su­mienia, które natychmiast od siebie odsunęła. Miała zamiar popłynąć do Londynu! Podeszła do biurka. Z szuflady wyjęła niewielką sakiewkę. - To powinno pokryć koszt naszej podróży - rzekła i podała mu pie­niądze.

Kapitan zważył sakiewkę w ręku. W środku była spora suma.

- Jutro o świcie zawiniemy do waszej zatoki. Wte­dy twoi ludzie mogą zacząć wnosić na pokład zapasy. Mirando, muszę cię jednak ostrzec, że moja załoga nie składa się z dżentelmenów. To prości ludzie, więc musicie swój pobyt ograniczyć do kajut. Kiedy będzie­cie chciały rozprostować nogi i wyjść na pokład, mu­sicie ubierać się skromnie i mieć przykryte głowy. Długie włosy rozwiane na wietrze to kuszący widok.

Miranda poczuła strach.

• Więc twoja załoga składa się z niebezpiecznych typów?

• Moja droga, myślałem, że się domyślasz. Królew­ska marynarka zabrała wszystkich porządnych ludzi. Na prywatnych statkach, takich jak mój, pozostali tyl­ko najgorsi opryszkowie. Polegam na oficerach i bos­manie, a także na moim służącym. Pozostała część za­łogi jest trzymana w ryzach tylko dzięki surowej dyscyplinie i obietnicy sowitej nagrody na koniec rej­su. Oficerów jest mało, więc najmniejsze nieporozu­mienie może wywołać bunt. Muszę więc was prosić o skromne zachowanie.

Nagle Miranda zrozumiała, co im grozi. Podróż by­ła niebezpieczna. Ale jeżeli nie popłyną z Kitem, Amanda może stracić Adriana.

Chcę, by była równie szczęśliwa jak ja, pomyślała Miranda i nagle zdała sobie sprawę z tego, co czuje. Tak, była szczęśliwa. Może pani Latham miała rację. Może naprawdę kochała Jareda. Po raz pierwszy po­myślała, że to możliwe i nie broniła się przed tą my­ślą.

• Będziemy zachowywać się bardzo dyskretnie, Kit, ale po tym, co mi powiedziałeś, może lepiej żeby­śmy wsiadły na statek w zatoce Bog North, a nie w pobliżu domu. Moi ludzie pokażą wam źródło słodkiej wody i wniosą nasze bagaże. My wsiądziemy na po­kład pod osłoną nocy, żeby załoga nas nie widziała.

• Doskonale! Jesteś bardzo rozsądna, jak na ko­bietę. Nie spodziewałem się tego! - powiedział kapi­tan. - Dziękuję za gościnność, Mirando. Będę was oczekiwał na „Seahorse”.

Kiedy Kit Edmund wrócił na statek, długo rozmy­ślał o tym, co się wydarzyło przed godziną. Panna Amanda Dunham była bez wątpienia prześliczną ko­bietką, ale tylko głupiec nie doceniłby zalet pani Mi­randy. Ta młoda kobieta była zarówno piękna, jak i mądra. Postanowił poznać ją lepiej podczas podró­ży. Podejrzewał, że potrafiła rozmawiać na tematy in­teresujące mężczyzn.

Miranda odprowadziwszy kapitana do drzwi, wró­ciła do salonu, by zgasić świece. Usiadła potem w fo­telu przed kominkiem i wsłuchiwała się w szum wia­tru wśród starych dębów. Te drzewa zawsze ostatnie wypuszczały liście, ale również ostatnie je gubiły. Wierzby i klony zaczynały się zielenić. Postanowiła wrócić do domu zaraz po ślubie Amandy. Latem bę­dzie znów z Jaredem i nigdy już go nie opuści.

Żałowała, że wcześniej nie domyśliła się, iż jej mie­szane uczucia były początkiem miłości do męża. Za­stanawiała się, czy on ją naprawdę kochał, jak sądziła Rachel Latham. Przypomniała sobie pożądanie w je­go oczach, kiedy się nad nią pochylał. Przypomniała sobie również, jak mówił, że ona kiedyś go pokocha, bo on tak postanowił.

Dręczyła ją ta niepewność. Wstała, pochodziła wkoło w ciemnościach, a potem usiadła przy biurku, zapaliła świecę i postanowiła napisać do męża.

Ciemne chmury zasłoniły na chwilę księżyc. W ko­minku z hukiem spadła szczapa i posypały się iskry. Miranda zadrżała, pióro wypadło jej z dłoni. Po chwi­li się uspokoiła i zaczęła się śmiać. Wróciła do listu.

• CZĘŚĆ II
  ANGLIA 1812 - 1813

• ROZDZIAŁ 6

Drogi mężu,

Kocham cię i z trudem przychodzi mi napisanie tych słów. Kiedy to przeczytasz, Amanda, mama i ja będziemy już w drodze do Anglii. Wyruszyły­śmy z Wyndsong dziesiątego kwietnia na statku „Seahorse”, którego właścicielem i kapitanem jest Christopher Edmund, markiz Wye, brat odrzuconego kawalera Mandy. Nie mogłam pozwolić, by moja siostra straciła swego Adriana, bo wiem, że bardzo go kocha. Teraz, kiedy sama znam to uczu­cie, nie mogę jej unieszczęśliwić. Bolałabym razem z nią. Teraz, gdy cię wreszcie odnalazłam, mogę cię stracić i bardzo się tego obawiam. Proszę więc z całego serca, żebyś nie był na mnie zły. Powrócę do domu zaraz po ślubie, obiecuję. Czekaj na mnie. Twoja kochająca żona, Miranda.

Jared Dunham zaklął pod nosem i zmiął kartkę.

• Nie mogłeś dotrzeć tu wcześniej? - zapytał.

• Dwa i pół dnia z Wyndsong do Plymouth to i tak dobry czas, panie - odparł Jed.

• Dwa i pół dnia! - zawołał z podziwem Jonathan. - Człowieku, leciałeś tu na skrzydłach?

Starszy mężczyzna uśmiechnął się.

• Czasem to nawet myślałem, że lecę, a nie płynę. Jeszcze mnie nigdy tak nie kręciło w żołądku. Myśla­łem, że dostanę choroby morskiej. Wysiadłem w zato­ce Buzzard i ruszyłem konno. Jest pan winien Barna­bie Hortonowi pięć dolarów za to, że mnie podwiózł, panie Jared. Pomyślałem, że będzie pan chciał popły­nąć na „Sprite” do Wyndsong i tam przesiąść się na większy statek, żeby dogonić pannę Mirandę.

• Masz rację. Tak zrobię! - ryknął Jared, a Jona­than zaśmiał się, mimo groźnej miny brata. - Czy to moja żona dała ci ten list?

• Nie. Pani Dorothea wysłała mnie do pana, a Jemima dała mi Ust. Powiedziała, że powinien pan do­wiedzieć się, co w nim jest, a może wtedy nie zbije jej pan na kwaśne jabłko, kiedy już ją pan dogoni.

Jonathan zanosił się od śmiechu, ale zamilkł, kiedy napotkał wściekły wzrok Jareda.

• Będę potrzebował statku, Jon, i załogi, która ze­chce popłynąć przez te przeklęte blokady. Może i uda jej się dopłynąć do Anglii bezpiecznie, ale powrót do Wyndsong to już zupełnie inna sprawa.

• „Dream Witch” jest gotowa w doku. Po kilku zmianach będzie wyglądała jak prywatny jacht. Znaj­dzie się wielu marynarzy, którzy chętnie z tobą popłyną.

• Wszystkim dobrze zapłacę. „Dream Witch” ma być gotowa za dwadzieścia cztery godziny. Jeśli bę­dzie mi sprzyjało szczęście, może dopłynę do Anglii zanim tam się znajdzie ta uparta koza, z którą się oże­niłem - powiedział, a potem zwrócił się do Jeda. - Idź do kuchni, Martha cię nakarmi. Potem się wyśpisz. W stodole jest wolne miejsce. Rano wydam rozkazy kapitanowi Browne. Idź już.

• Dobrze, proszę pana - odparł Jed i wyszedł z po­koju.

• Załatwiłeś już wszystkie swoje sprawy, Jaredzie? - zapytał z troską Jonathan.

• Tak mi się wydawało. Powiedziałem im, że to już koniec mojej misji, że jestem żonatym człowiekiem. Prosili mnie o jeszcze jedną podróż do Europy, ale odmówiłem. Zdaje się jednak, że muszę zmienić zda­nie. Jutro do nich pójdę i powiem, że się zgadzam. Je­śli można zapobiec wojnie między Anglią i Ameryką, to postaram się w tym pomóc. Wbrew temu, co sądzi prezydent, Napoleon nie życzy nam dobrze. Ktoś źle doradza prezydentowi w tej kwestii. To pewnie ci niewyedukowani kongresmani z Zachodu. Rwą się do wojny. Im się wydaje, że wojna z Anglią to zabawa. Aż się palą do walki. Myślą, że to takie chwalebne, kiedy Dawid walczy z Goliatem.

• Sam powinieneś zostać kongresmanem, Jare­dzie. Już ci to mówiłem.

• Może kiedyś.

• Co do niej chyba też się nie pomyliłem. Kochasz ją.

• O tak, i to bardzo. Doprowadza mnie do szału. Wiesz, przez całe cztery miesiące naszego małżeństwa nigdy nie przyznała, że żywi do mnie choćby cień uczucia, ale w pierwszych słowach listu pisze, że mnie kocha. Jak myślisz, żartuje sobie ze mnie, czy to praw­da? Muszę się tego jak najszybciej dowiedzieć.

Humor nie poprawił mu się, gdy kilka tygodni póź­niej w doku West India Company w Londynie dowie­dział się, że statek „Seahorse” niedługo zawinie do portu. Czternastego kwietnia Jared wypłynął z Ply­mouth i dzięki pomyślnym wiatrom, doskonałej zna­jomości nawigacji i szybkiemu statkowi dotarł do Londynu trzy dni przed jednostką, którą ścigał. Roger Bramwell był zaskoczony jego wizytą, ale szybko zor­ganizował jego pobyt i przygotował dom.

• Miło pana widzieć, milordzie - powitał swego chlebodawcę. - Nie spodziewałem się pana tak szybko.

• Sprowadza mnie ślub mojej podopiecznej z lor­dem Swynfordem. Dlaczego nazywasz mnie milor­dem?

• To pański nowy tytuł. Jest pan lordem Wyndsong, panem sporego majątku. W Anglii zwracamy się do ludzi z pańską pozycją właśnie w ten sposób. Co zaś się tyczy ślubu, to podobno zaręczyny zostały zerwane. Adrian jest ostatnio bardzo smutny, a jego matka swata mu nowe panny. Pewnie wszyscy sądzili, że z powodu niebezpiecznej sytuacji politycznej pań­ska rodzina nie zjawi się na ślubie.

• Pewnie tak właśnie by się stało, ale moja żona jest bardzo upartą osobą. Proszę wysłać liścik do lor­da Swynforda z zaproszeniem na kolację dziś wieczo­rem. Trzeba mu powiedzieć, że moja podopieczna jest w drodze do Anglii. Niech już przestanie się martwić. Dopilnuj, by liścik dotarł bezpośrednio do rąk Swyn­forda.

Miranda miała rację, pomyślał Jared. Gdyby nie przejęła inicjatywy, jej siostra straciłaby narzeczonego.

Lord Swynford przyjechał punktualnie o siódmej. Jared nigdy nie widział tak szczęśliwego młodego człowieka. Był średniego wzrostu, krępej budowy cia­ła, miał miłą twarz, prosty nos, kształtne usta, niebie­skie oczy, jasne włosy i różową cerę świadczącą o do­brym zdrowiu. Sprawiał wrażenie osoby inteligentnej.

Ubrany był zgodnie z najnowszymi trendami lon­dyńskiej mody w pantalony do kostki, surdut z długim ogonem i białą koszulę z wysokim kołnierzem. Jego strój świadczył o tym, że ma dobry gust, ale nie przy­wiązuje zbyt dużej wagi do odzienia.

- Lordzie Dunham? - podszedł do Jareda i wyciąg­nął dłoń. - Jestem Adrian Swynford. Napisał pan do mnie, że Amanda jest w drodze do Anglii. Nie przy­była tu z panem?

• Nie - odparł Jared, ściskając podaną dłoń - po­nieważ zabroniłem jej jechać. Jednak moja żona... pa­miętasz Mirandę? Więc moja żona nie usłuchała mnie i uciekła z siostrą i matką, kiedy tylko wyjecha­łem z domu. Może sherry?

• Dobry Boże! - westchnął Adrian i usiadł.

• Sherry? - powtórzył Jared, wyciągając przed sie­bie dłoń z kieliszkiem.

• Tak. Tak, poproszę - wymamrotał Adrian. - Czy pan ma coś przeciwko mojej kandydaturze do ręki Amandy?

Jared usiadł na wyściełanym krześle naprzeciw gościa.

• Ależ nie. Amanda i jej matka już od miesięcy chwalą pana pod niebiosa, a Amanda nie ukrywa uczucia do pana. Nie zabroniłem jej wychodzić za mąż. Nie pozwoliłem im tylko wyruszyć w podróż przez Atlantyk z powodu niekorzystnej sytuacji poli­tycznej. Miranda nie mogła zgodzić się na przełożenie ślubu i podczas mojej nieobecności wypłynęły na an­gielskim statku.

• Mój Boże! - wykrzyknął lord Swynford. - Jakie to nieodpowiedzialne! To czyste szaleństwo! Czy Mi­randa nie wie, jacy ludzi pływają teraz na prywatnych statkach przez blokady?

Jared uśmiechnął się pobłażliwie.

• Ja czasem również pływam przez blokady. Jed­nak zgadzam się z panem, milordzie. Naiwność mojej żony nie ma granic. Na szczęście kapitanem ich stat­ku jest Christopher Edmund, markiz Wye. Zdaje się, że jego starszy brat również zalecał się do Amandy. Na pewno dotrą bezpiecznie do Londynu.

• Skoro wypłynął pan później, to dlaczego dotarł pan tu przed nimi?

• Mój statek jest szybszy.

• A pan jest zdeterminowany - zaśmiał się Adrian.

• Owszem - powiedział Jared. - Skoro mamy zo­stać szwagrami, proponuję, żebyś mówił mi Jared. Mogę nazywać cię Adrianem? A teraz chodźmy coś zjeść.

Dwudziestoletni lord angielski i trzydziestoletni ame­rykański zaprzyjaźnili się. Adrian widział w Jaredzie sil­nego sojusznika przeciwko swojej upartej matce.

Następnego dnia Jared gościł u nich w domu i mat­ka musiała przyznać, że oczarował ją ten szarmancki młodzieniec.

• Ma doskonałe maniery - opowiadała o nim lady Swynford swojej przyjaciółce.

• Jak na Amerykanina?

- Jak przystało na prawdziwego dżentelmena. Trzy dni po ich spotkaniu dwaj mężczyźni czekali w porcie, kiedy do brzegu przybijał „Seahorse”. Naj­pierw na trapie pojawił się kapitan. Wsparta na jego ramieniu szła Miranda, za nimi Dorothea i Amanda. Kiedy zeszli na stały ląd, Miranda powiedziała wesoło:

• Cóż, Kit, jakże mam ci dziękować za przywiezie­nie nas tu tak szybko i bezpiecznie? Będę ci dozgon­nie wdzięczna.

• Goszczenie was na pokładzie mego statku to by­ła prawdziwa przyjemność, ale jeśli naprawdę chcesz mi podziękować, to spodziewam się całusa.

• Ależ z ciebie hultaj, Kit! - ofuknęła go Miranda z uśmiechem i pocałowała w policzek.

• Sowicie pana nagrodzono - powiedział Jared, wychodząc z pobliskiego magazynu. - Witam panią w Londynie.

• Jared! - krzyknęła Miranda.

Nie spodziewał się, że zrobi to na niej aż takie wra­żenie.

• Amando! - zawołał towarzysz Jareda.

• Adrianie! Och, Adrianie!

Amanda rzuciła się w ramiona narzeczonego i ob­darowała go całusem.

• Dzięki Bogu, że tu jesteś - powiedziała Doro­thea. - Może uda ci się wpłynąć na Mirandę.

• A cóż miałbym jej powiedzieć, Doro? Już osiąg­nęła swój cel.

Miranda patrzyła na niego z bijącym sercem.

- Czy to prawda, co do mnie napisałaś? - zapytał niskim głosem.

• Tak - odrzekła z przejęciem. Powoli podniósł jej dłoń do ust.

• Później o tym pomówimy, kochanie.

• Dobrze - mruknęła, zastanawiając się, czy jest na nią bardzo zły. Wiedziała, że go kocha i chciała, by był z niej zadowolony.

• Mirando, chyba powinnaś mnie przedstawić ka­pitanowi Edmundowi.

• Kit, mam przyjemność przedstawić ci mego mę­ża, Jareda Dunhama, lorda Wyndsong. Jaredzie, to kapitan Christopher Edmund, markiz Wye.

Mężczyźni podali sobie dłonie, a Kit powiedział:

- Dano mi do zrozumienia, że sprawy niezwykłej wagi nie pozwalają panu popłynąć do Anglii, milordzie.

Jared uśmiechnął się pod nosem. Widział, że mło­dy mężczyzna podkochuje się w Mirandzie. Najwyraź­niej miał zamiar zwiedzać z nią Londyn pod nieobec­ność męża.

- Udało mi się zakończyć swoje sprawy znacznie wcześniej, niż się spodziewałem - odparł. - Jestem pańskim dłużnikiem, milordzie. Dowiózł pan tu moje damy bezpiecznie. Mam nadzieję, że niedługo znaj­dzie pan czas, aby zjeść z nami kolację. No i oczywi­ście jest pan zaproszony na ślub.

• Dziękuję panu. To dla mnie honor, że mogłem gościć Mir... lady Dunham i jej rodzinę na pokładzie mego statku. - Zwrócił się do kobiet. - Drogie panie, zawsze jestem do usług. Niestety, teraz muszę wrócić do swych obowiązków.

• Ja również dołączam podziękowania - wtrącił się Adrian. - Jestem pańskim dozgonnym dłużnikiem.

Kit uśmiechnął się do zakochanych.

• Największą nagrodą dla mnie jest widok waszych uszczęśliwionych twarzy - odparł, a potem ukłonił się w stronę zebranych i powrócił na statek.

• Czeka na nas powóz - rzekł Jared i podał żonie ramię. - A gdzie wasze bagaże?

• Nie mamy ich wiele - odparła Miranda. - Na po­kładzie nie było miejsca na nasze rzeczy. Poza tym strój Amandy został zamówiony u madame Charpentier już w zeszłym roku. Wystarczy posłać po niego służbę.

Uśmiechnął się.

• Amanda nie może włożyć tej sukni przed ślu­bem. Zresztą ty i Dorothea nie możecie się pokazać w towarzystwie w zeszłorocznych kreacjach. Kiedy madame Charpentier przyśle suknię ślubną Amandy, powinnaś zamówić zupełnie nowe stroje.

• Ale przecież wracamy do Wyndsong zaraz po ślubie, prawda?

• Mam tu kilka spraw do załatwienia, moja droga, które nie dadzą się aż tak przyśpieszyć. Skoro zadałaś sobie tyle trudu, by przyjechać, możesz równie dobrze zostać i nieco się zabawić - powiedział, a potem ści­szył głos. - Nie wiem, czy uda nam się szybko wrócić do domu, bo możemy nie mieć czym popłynąć.

• Jak to, przecież mamy „Dream Witch ?

• Brytyjczycy mogą skonfiskować statek, jeśli wy­buchnie wojna. Między innymi właśnie dlatego tak się wzbraniałem przed tą podróżą.

• A ja się cieszę, że tu jesteśmy - powiedziała weso­ło Miranda. - Popatrz, jaka szczęśliwa jest Amanda.

• Tak, ale to wciąż nie usprawiedliwia twojego nie­posłuszeństwa. O tym porozmawiamy później.

Do powozu zaprzęgnięto dwa szare konie. Dwaj lo­kaje w zielonych liberiach pomagali marynarzom za­pakować bagaże.

- Usiądziemy plecami do woźnicy - rzekł Adrian i pomógł Amandzie zająć miejsce.

Jared pomógł wsiąść Dorothei i Mirandzie. Kiedy byli już prawie na miejscu, Miranda zapytała:

• Gdzie się zatrzymamy?

• W moim domu. A gdzie miałaś zamiar się za­trzymać?

• Szczerze mówiąc, nie pomyślałam o tym. Wyjeż­dżałyśmy w pośpiechu.

• O, właśnie dojeżdżamy - zawołał wesoło Jared.

Panowie odprowadzili damy do domu. W holu ze­brała się służba. Miranda wiedziała, że musi się przy­witać. Nie była przyzwyczajona do takich formalności. Jako pierwszy wystąpił sekretarz Jareda.

• Mirando, to mój sekretarz, pan Roger Bramwell. To on utrzymuje tu wszystko w ryzach. Roger, to mo­ja żona. A oto reszta służby: Simpson, lokaj, pani Dart, gospodyni - przedstawiał wszystkich zebranych Jared, a wymienieni przez niego z nazwiska pochylali nieznacznie głowę na powitanie. - I najcenniejszy skarb naszego domu, pani Poultney, kucharka. A to mój kamerdyner, Mitchum i twoja pokojowa, Perkins.

• Panie Bramwell, będę potrzebowała jeszcze służ­by dla matki i siostry na czas pobytu w Londynie.

• Zajmę się tym natychmiast, milady.

Szybko przedstawiono resztę służby, która zaraz powróciła do swoich obowiązków i obmawiania mło­dej pani Dunham.

Miranda udała się na górę i z przyjemnością stwier­dziła, że sypialnia jest prześliczna. Wszystko miało ko­lor turkusowy, łącznie z chińskim dywanem i aksami­tem, którym wyściełane były meble. Dwa wielkie okna z widokiem na ogród pozwalały cieszyć się wszystkimi barwami kwiatów posadzonych przed domem.

• Mam się zająć przygotowaniem kąpieli, milady? - zapytała Perkins.

• Och, tak, proszę. Już od sześciu tygodni nie kąpa­łam się w słodkiej wodzie. W kufrze jest mój olejek do kąpieli.

Perkins zaczęła rozpakowywać kufry i walizy Mi­randy. Kiedy pośpiesznie układała jej rzeczy w szafce, dwóch młodzieńców wniosło wannę z gorącą wodą. Pokojowa nalała olejku i pomogła Mirandzie zdjąć brudne ubranie.

- Proszę leżeć i odpoczywać - powiedziała. - Za­niosę to do pralni i zaraz wrócę.

Miranda westchnęła z ulgą. Nareszcie była sama i to w ciepłej wodzie. Podczas podróży myła się tylko zimną wodą morską. Teraz poczuła ulgę i mruknęła zadowolona.

• Mruczysz jak kot, dzikusko.

• Mam powody - odparła mężczyźnie, który wszedł do pokoju.

• Owszem, żałuję nawet, że nie zmieścimy się w tej wannie we dwoje. Wolę te duże, staromodne balie na dwie osoby.

• Jakoś nie mogę uwierzyć, że chodzi ci tylko o kąpiel.

• Powiedz to wreszcie.

• Co mam powiedzieć?

• Powiedz, do diaska!

Spojrzała uważnie na męża. W oczach miał ogień.

- Kocham cię, Jaredzie - oznajmiła głośno i wyraź­nie. - Kocham cię!

Podniósł ją z wanny i przytulił do siebie. Pocałował mocno i namiętnie, a ona odwzajemniła się tym sa­mym. Ledwie mogli złapać oddech.

• Powiedz to w końcu - rozkazała.

• Co mam powiedzieć?

• Powiedz, do diaska!

• Kocham cię, Mirando! Mój Boże, jak ja cię ko­cham!

Nagle otworzyły się drzwi.

- Już jestem, proszę pani. Och, och. Proszę pani! Przepraszam... ja...

Jared spokojnie pomógł Mirandzie usiąść w wan­nie. Zdusiła w sobie śmiech.

- Pomóż pani się wykąpać, Perky. Przyszedłem tyl­ko, żeby jej powiedzieć o wizycie krawcowej. Niedłu­go tu będzie. - Jared odwrócił się przodem do służą­cej, a ta aż zamarła, bo jej pan był cały mokry. - Wrócę, kiedy przyjdzie krawcowa - rzekł jeszcze, wy­chodząc z sypialni.

- Pomóż mi umyć włosy. Czy mój mąż nazwał cię przed chwilą Perky? To nawet lepiej do ciebie pasuje. Też będę cię tak nazywać.

Godzinę później Miranda była już czysta i pachną­ca, a włosy miała suche. Do drzwi sypialni zapukała madame Charpentier, wysoka, elegancka, starsza ko­bieta ubrana na czarno.

• Miło znów panią widzieć, panno Dunham.

• Lady Dunham - wtrącił się Jared, który szedł tuż za nią.

Krawcowa zignorowała go. Uważała, że mężowie mają tu niewiele do powiedzenia i nadają się tylko do płacenia rachunków.

- Clarise! Taśma! - rozkazała szybko swojej asy­stentce i zabrała się do mierzenia Mirandy. - Nie zmieniła się panienka. Uszyjemy suknie z tych samych kolorów, co w zeszłym roku: róż, błękit i jasna zieleń.

• Nie - powiedział stanowczo Jared.

• Słucham?

• Moja żona nie będzie dobrze wyglądała w takich kolorach.

• Ależ, proszę pana, taka jest moda.

• My sami wyznaczamy sobie modę. Jeśli pani nie jest w stanie sprostać takiemu zadaniu, poprosimy in­ną krawcową.

• O nie! - krzyknęła kobieta i pobladła.

• Proszę spojrzeć na lady Mirandę Dunham. Do niej pasuje szafirowy, turkusowy, burgund i czarny!

• Czarny?

• Tak, czarny. W środę wybieramy się na bal do Almack. Proszę przygotować suknię z czarnego jedwa­biu, która będzie pasowała do jasnych włosów mojej żony i diamentów na jej szyi.

• Czarna - zdziwiła się krawcowa i spojrzała na nią z większym szacunkiem. - Lord Dunham ma rację. Będzie pani wyglądała prześlicznie, obiecuję! Clarise, Marie! - zawołała i zabrała się do pracy.

Potem państwo Dunham nareszcie zostali sami. Długo nie mogli przestać pieścić się nawzajem i cało­wać. Po długim skrywaniu uczuć wreszcie wyznawali sobie miłość i kochali się bez opamiętania. Zmęczeni zdrzemnęli się w miłosnym uścisku. Ale wkrótce męż­czyznę obudził wyraźny szept:

- Śpisz?

• Nie spałem tak cudownie od miesiąca. Zaśmiała się.

• Ja też!

- Chyba musimy wstać. Nie chodzi mi o służbę, bo oni i tak będą plotkować, ale biedna Dorothea na pew­no będzie oburzona, jeśli nie zejdziemy na kolację.

• Chyba tak - mruknęła, przewróciła się na brzuch i zaczęła przesuwać palcami po jego torsie, coraz niżej.

• Ależ pani! - jęknął.

- Słucham pana? - szepnęła, mrużąc niebieskozielone oczy, po czym wbiła paznokcie w jego skórę.

Chwycił ją za nadgarstki.

- Kolacja, moja droga, pamiętasz? Wykrzywiła usta.

- Dzięki Bogu, że Amanda i mama niedługo wyjdą za mąż! Im szybciej, tym lepiej!

Zaśmiał się głośno. Wypuścił ją i zeskoczył z łoża.

- Przekomarzaj się z Perky, a Mitchum pomoże mi się wykąpać i ubrać.

W niedzielę po południu Dunhamowie pojawili się jedynie w kościele.

W poniedziałek Jared zniknął na kilka godzin. Ko­biety w tym czasie były zajęte nieustannymi przymiar­kami, na które nalegała madame Charpentier i jej nerwowe asystentki. Tym razem przybyły do domu Jareda z sześcioma szwaczkami, które wzbudziły litość Mirandy. Były niedożywione, przepracowane i zahu­kane, a żadna z nich nie miała jeszcze osiemnastu lat.

Kazała kucharce nakarmić je wszystkie wieczorem po skończonej pracy.

• Jeśli szyją tak dobrze, jak chętnie jedzą, to bę­dzie pani najpiękniej ubraną damą w Londynie - stwierdziła pani Poultney.

• Nie skąp im niczego - odparła Miranda. - Dwie z nich miały łzy w oczach, kiedy lokaj wynosił z nasze­go pokoju resztki kanapek.

• Głodne czy nie, i tak mają wiele szczęścia.

• Jak to?

• Tak, proszę pani, mają pracę. To więcej niż mają inni. Czasy są ciężkie. Wielu ludzi głoduje.

• No cóż - westchnęła Miranda. - Wszystkim im nie pomogę, ale przynajmniej mogę nakarmić szwacz­ki madame Charpentier.

• Proszę! - krzyknęła krawcowa w środę popołu­dniu. - Skończona. Jest doskonała! Wszystkie damy będą pani zazdrościły.

Miranda w milczeniu przyglądała się sobie w lu­strze. Mój Boże! - pomyślała. - Jestem piękna! Suk­nia wykonana była z kilku warstw czarnego jedwabiu. Miała krótkie rękawy i długi, prosty krój, z odcięciem tuż pod biustem. Zdobiły ją delikatne, maleńkie dia­menty. Czerń doskonale pasowała do jej karnacji ko­loru masy perłowej.

Krawcowa odchrząknęła, by zwrócić na siebie uwagę.

- Nie wiem, co powiedzieć, madame Charpentier - przemówiła wreszcie Miranda. - Suknia jest dosko­nała.

Francuzka pękała z dumy.

- Do sukni są jeszcze jedwabne rękawiczki, je­dwabne róże do włosów i maleńka mufka z czarnego futra.

Miranda nie mogła się napatrzeć na kobietę, którą widziała w lustrze.

Czy to naprawdę ja, Miranda Dunham z Wynd - song? Na Boga, ale dziś zabiję ćwieka tym londyń­skim pięknościom!

O dziewiątej lord Swynford, lady Swynford, Jared, Amanda i Dorothea byli gotowi do wyjścia. Zebrali się w holu i czekali na Mirandę.

Amanda miała na sobie błękitną suknię i sznur pe­reł. Dwie starsze kobiety ubrały się w ciemne suknie. Kiedy Miranda pojawiła się na szczycie schodów, wszyscy westchnęli głośno, a Amanda krzyknęła z za­chwytem:

• Mirando, wyglądasz przepięknie!

• Mirando, nie powinnaś nosić takiej sukni. To nie przystoi tak młodej dziewczynie - rzuciła surowo Do­rothea.

• Nie jestem już dziewczyną, mamo. Jestem za­mężną kobietą.

• Ale teraz w modzie są pastele - protestowała matka. - Czarny jest niemodny.

• Więc wejdzie w modę, kiedy ja zacznę nosić suk­nie w tym kolorze! Milordzie, gdzie są diamenty, któ­re mi przyrzekłeś?

Jared oglądał ją od stóp do głów z uznaniem. Chwi­lę przyglądał się z uwagą białym piersiom obnażonym prowokująco przez wielki dekolt, a potem mrugnął porozumiewawczo i wyjął płaskie, długie pudełko.

- Madame, ja zawsze dotrzymuję słowa.

Miranda otworzyła pudełko i zaniemówiła na wi­dok diamentów w złotej oprawie o kształcie serca. Ja­red pomógł żonie zapiąć naszyjnik.

• Kolczyki będziesz musiała zapiąć sama, milady.

• Jest piękny - szepnęła Miranda, patrząc na męża tak, jakby nikogo innego nie było w pomieszczeniu. - Dziękuję, kochanie.

Jared pochylił się i złożył gorący pocałunek na na­gim ramieniu żony.

• O wdzięczności porozmawiamy, kiedy będziemy sami, nieco później - mruknął.

• Och, mam nadzieję, że ty również będziesz mi kupował diamenty, kiedy będziemy po ślubie - powie­działa zalotnie Amanda.

• Amando, robisz się równie nieznośna, jak twoja siostra - rzekła Dorothea. - Młodym dziewczynom nie wypada nosić diamentów.

• Diamenty są odpowiednie dla każdej kobiety, która miała szczęście je dostać.

Mężczyźni roześmiali się głośno, a lady Swynford pozwoliła sobie tylko na nieznaczny uśmiech, po czym przypomniała wszystkim:

- Nie pora na dyskusje o zaletach klejnotów. Jeśli mamy być dziś w Almack, musimy się tam znaleźć przed jedenastą, inaczej nie zostaniemy wpuszczeni.

Do Almack dotarli kwadrans po dziesiątej, a na sa­li balowej tańczyło już wiele par. Wielką salę o po­wierzchni ponad trzystu metrów kwadratowych zdo­biły pozłacane kolumny, sztukaterie i kryształowe lustra. Pod ścianami koloru kości słoniowej ustawio­no wyściełane niebieskim aksamitem krzesła, fotele i kozetki. Na balkonie było miejsce dla orkiestry, któ­ra przygrywała do tańca wirującym na dole parom.

Patronkami balu były lady Cowper i księżniczka de Lieven. Nowo przybyli goście podeszli do nich, by się przywitać.

• Więc Jared Dunham powrócił do nas jako lord Wyndsong i to żonaty? - zauważyła Emily Mary Cowper.

• Tak, milady. Niech mi wolno będzie przedstawić moją żonę, Mirandę.

• Lady Dunham - powiedziała lady Cowper i przyjrzała się uważnie młodej kobiecie, a potem za­krzyknęła ze zdziwieniem: - Ależ tak, pamiętam pa­nią, to pani była tą złośliwą dziewczyną, która w ze­szłym roku wepchnęła tego idiotę, lorda Banesford do sadzawki.

• Trochę mnie poniosło - odrzekła grzecznie Mi­randa.

• I słusznie - zgodziła się lady Cowper. - Nie jest już pani dziewczynką. Suknia jest wspaniała. Znacz­nie bardziej elegancka niż te wszystkie pastelowe słodkości. Zdaje się, że zapoczątkujesz nową modę, moja droga.

- Dziękuję - odparła Miranda.

Przywitawszy się z damami, goście ruszyli na salę balową. Emily Mary Cowper obserwowała ich i szep­tała do przyjaciółki, księżniczki de Lieven, żony rosyj­skiego ambasadora:

• Ta mała Dunhamówna będzie doskonałą żoną dla lorda Swynforda. Odziedziczyła podobno niezłą fortunę.

• A co sądzisz o żonie Jareda? - zapytała księż­niczka.

- Sądzę, że gdyby była tak ubrana w zeszłym roku, wyszłaby za księcia, a nie jankeskiego lorda. Dziew­czyna jest naprawdę ładna. Ma przepiękne włosy, ory­ginalnej barwy oczy, bladą cerę, a na domiar złego to wszystko naturalne. Nieprawdopodobne!

Księżniczka zaśmiała się cicho.

- Chyba powinnyśmy ją lepiej poznać. Podejrze­wam, że jest również niegłupia. Nie wygląda mi na słodką idiotkę. Zaprośmy ją na herbatę.

• Dobrze, jutro ją zaproszę - odparła lady Cow­per. - Jest tu dziś Gillian Abbott?

• Jeszcze nie - zaśmiała się znów księżniczka. - Będzie wściekła. Lord Abbott ledwie zipie, a ona chy­ba upatrzyła sobie Jareda na następnego męża. A przecież jej reputacja w towarzystwie jest wszyst­kim znana. Jaki dżentelmen chciałby ożenić się z nią, kiedy tyle młodych dam z lepszych rodzin jest do wzięcia, a wszystkie mają nieposzlakowaną opinię?

• Mam nadzieję, że dziś się zjawi. Chciałabym zo­baczyć ich spotkanie.

- Na litość boską! - zakrzyknęła księżniczka. - Ale masz szczęście, Emily Mary! Spójrz! Ona już tu jest!

Obie panie odwróciły się w stronę drzwi, gdzie stała lady Abbott w towarzystwie trzech mężczyzn. Była ko­bietą średniego wzrostu i niezwykle proporcjonalnie zbudowaną. Miała długą szyję i wydatne piersi. Rude włosy wyglądały doskonale przy skórze koloru kości słoniowej, brązowych oczach i ciemnych rzęsach. Miała na sobie różową suknię i słynne rubiny Abbottów, wielkie, lśniące kamienie w staromodnej, ciężkiej oprawie ze złota.

Wszyscy obecni zwrócili na nią uwagę. Gillian ukło­niła się przed hrabiną Cowper i księżniczką de Lieven.

• Drogie panie.

• Lady Abbott - mruknęła lady Cowper. - Jak się ma nasz drogi lord Abbott? Podobno ostatnio nie cie­szy się dobrym zdrowiem.

• W rzeczy samej - odparła Gillian - ale nawet nie chciał słyszeć o tym, że mogłabym nie przyjść na bal. Nakazał mi się dobrze bawić. Jakże on mnie kocha. Nie mogłam go rozczarować, zwłaszcza że tak uwiel­bia ploteczki, które przynoszę z balu.

• Jak to miło z pani strony - odparła słodkim gło­sem księżniczka. - Więc i ja przekażę jedną z plotek. Jared wrócił do Londynu jako lord Dunham. Odzie­dziczył wyspę po wuju.

• Nie wiedziałam - powiedziała podekscytowana lady Abbott.

• On tu dziś jest - dodała lady Cowper - razem z dwiema córkami wuja. Młodsza ma wyjść za lorda Swynforda za kilka tygodni.

Gillian Abbott odwróciła się gwałtownie, by spoj­rzeć na salę balową, a kiedy zauważyła cel, pobiegła natychmiast w jego kierunku.

• Emily! Nie powiedziałaś jej, że Jared jest żonaty!

• Nie - lady Cowper spojrzała na nią niewinnie.

Gillian Abbott przygładziła odruchowo loki i igno­rując towarzyszących jej mężczyzn, podeszła szybko do Jareda. Wrócił, a Horacy niedługo na pewno umrze, pomyślała. Gillian. Jakże się nazywał ten jego nowy majątek? Chyba Wynward albo podobnie. Nie ma to zresztą żadnego znaczenia. Przecież nie będę mieszkała w tej głuszy. Jared ma dość spory dom w Londynie, a ja namówię go, żeby kupił coś na wsi. O, tam jest! Wszędzie bym poznała te szerokie, mu­skularne plecy!

- Jared! - zakrzyknęła lekko ochrypłym z emocji głosem.

Mężczyzna odwrócił się.

- Jared, kochanie! Wróciłeś! - Rzuciła mu się na szyję i pocałowała go namiętnie. W ten sposób miała nadzieję go zobowiązać.

Zaskoczona stwierdziła, że mężczyzna odsuwają od siebie i spogląda na nią z tym sardonicznym uśmiesz­kiem, którego tak nienawidziła.

• Gillian, moja droga - powiedział. - Spróbuj się przyzwoicie zachowywać.

• Nie cieszysz się, że mnie widzisz? - westchnęła z żalem i zrobiła nadąsaną minkę. Znana była z tego, że na widok jej dąsów mężczyźni spełniali każde ży­czenie.

• Miło mi panią widzieć, lady Abbott - odparł ofi­cjalnym tonem. - Pragnę pani przedstawić moją żonę, Mirandę. Mirando, kochanie, to lady Abbott.

Gillian poczuła na skórze przejmujący chłód. To niemożliwe, nie mógł się ożenić, pomyślała. Przecież miałam tyle planów! Spojrzała groźnie na piękną ko­bietę u jego boku. Ta patrzyła na nią z niewzruszoną miną. Lady Abbott wiedziała, że obserwuje ją tłum ludzi, z trudem więc powstrzymała się od wybuchu. Co za suka z tej Emily Cowper, pomyślała.

• Życzę pani szczęścia, lady Dunham - udało jej się w końcu wydusić.

• Z pewnością go zaznam - odparła młoda żona, a w sali rozległy się szepty.

Gillian poczuła, jak wzbiera w niej złość. Jak ta jankeska złodziejka śmiała się do niej w ten sposób odezwać.

- Co, na Boga, cię podkusiło, Jaredzie, że znala­złeś sobie amerykańską żonę? - zasyczała przez zaci­śnięte zęby.

W sali znowu zrobiło się zupełnie cicho. Wszyscy czekali, co nastąpi dalej. Młoda lady Dunham stanęła oko w oko z poważną przeciwniczką. Jeśli z nią wygra, Gillian Abbott będzie skończona w Londynie.

Miranda spojrzała na nią z góry.

- Prawdopodobnie ożenił się ze mną, bo potrzebo­wał prawdziwej kobiety - powiedziała nieznośnie słodkim głosem.

Lady Abbott zachłysnęła się ze złości.

• Ty... ty... ty...

• Amerykanko? - dodała wesoło Miranda, a po­tem odwróciła się do męża. - Czy nie obiecałeś mi te­go tańca, kochanie?

Orkiestra jak na zawołanie zaczęła grać.

• No, no - śmiała się lady Cowper, spoglądając na przyjaciółkę, księżniczkę de Lieven. - Zdaje się, że koniec sezonu zapowiada się dość ciekawie.

• To brzydko z twojej strony, że nie powiedziałaś Gillian Abbott o żonie Jareda - gniewała się księż­niczka, ale wkrótce również się roześmiała. - Ta mło­da Amerykanka nieźle sobie poradziła. Będzie dosko­nałą żoną dla Jareda.

- Znałaś go jeszcze w Berlinie, prawda, Dario? - I w St. Petersburgu - powiedziała ciszej. - Często działał na zlecenie rządu jako szpieg albo kurier.

• Wiem.

• Ciekawe, co robi w Londynie.

• Jego szwagierka wychodzi za mąż w czerwcu.

- Może po to przypłynął - powiedziała księżniczka - ale zdaje mi się, że nie tylko. Anglia i Ameryka znów są w stanie wojny z powodu knowań Napoleona i nieznajomości polityki europejskiej prezydenta. Jared zaś zawsze trzymał z tymi, którzy wolą pokój i do­brobyt. Ameryka to wielki i bogaty kraj. Kiedyś bę­dzie potęgą.

- Zapytam Palmersona, co wie na ten temat - po­wiedziała lady Cowper.

Orkiestra skończyła grać, a tancerze poszli po na­poje dla swych dam. Amanda jako przyszła lady Swynford siedziała otoczona wielbicielami. Z uro­czym uśmiechem przyjmowała zaproszenia do tańca, a Adrian przyglądał się jej z miłością. Starsza pani Swynford i Dorothea zajęte były rozmową na temat przygotowań do ślubu i najnowszymi plotkami.

Miranda popijała ciepłą lemoniadę i grzebała widelczykiem w niezbyt smacznym cieście, jedynej prze­kąsce, jaką oferowano w Almack. Była wściekła, a spokój i uśmieszek rozbawienia na twarzy męża do­prowadzały ją do szału. W końcu nie wytrzymała i za­pytała:

• Czy ona była twoją kochanką?

• Kiedyś.

• Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś?

• Moja droga, dżentelmeni nie rozmawiają z żona­mi o kochankach.

• Miała nadzieję, że się z nią ożenisz?

• To nie byłoby możliwe z kilku powodów. Ta pa­ni jest mężatką, a ja nigdy nie obiecywałem jej nic prócz przyjaźni, która zresztą zakończyła się w ze­szłym roku.

• Ona chyba była innego zdania - mruknęła Mi­randa.

• Jesteś zazdrosna, dzikusko?

• Tak, do stu diabłów! Jeśli ta żółtooka kotka jesz­cze raz się do ciebie zbliży, wydrapię jej oczy.

• Uwaga, moja droga, zachowujesz się nietaktow­nie. Ostatnio niemodne jest okazywanie mężowi uczuć.

• Chodźmy do domu.

• Przecież tańczyliśmy tylko raz. To wywołałoby skandal - odparł.

• I dobrze!

• Zawsze umiesz mnie przekonać, moja droga, a teraz powiedz to.

• Kocham cię!

• Jeszcze raz. Nigdy nie znudzi mi się słuchanie te­go wyznania - szepnął.

• Teraz ty! - domagała się.

• Kocham cię - odparł bez wahania. - Nigdy tak nikogo nie kochałem, choć jesteś najbardziej nieprze­widywalną i nieznośną kobietą, jaką znam.

• Popsułeś wszystko! - nadąsała się, a on zaczął się śmiać.

• Nie, nie chciałem tylko, żebyś była zbyt pewna siebie - żartował. - To nie wyszłoby mi na dobre.

• ROZDZIAŁ 7

Najważniejszym wydarzeniem towarzyskim koń­czącym sezon 1812 był ślub lorda Adriana Swynforda i amerykańskiej szlachcianki, panny Amandy Dunham. Amanda została przez wszystkich Uczących się opiniodawców uznana za najpiękniejszą pannę tego sezonu, a poza tym miała niebagatelny posag, który gwarantował jej dochody rzędu trzech tysięcy funtów rocznie. Nie dziwiono się więc, że rodzina Swynfordów przeoczyła ów drobny fakt, że dziewczyna pocho­dzi z kolonii.

Młoda para była wielokrotnie fetowana jeszcze na kilka tygodni przed ślubem. Ostatni i największy bal na ich cześć wydali Jared i Miranda w swoim domu w Londynie. Największym zaszczytem dla młodej pa­ry i gospodarzy okazało się przybycie na bal księcia regenta. Jerzy III nie był ostatnio zbyt popularny. Za przyzwoleniem parlamentu próbował przejąć rządy w imieniu żyjącego króla. Potem poprosił torysów o utworzenie rządu, przez co sprawił, że partia wigów została odsunięta od władzy, a to właśnie oni zawsze najbardziej go popierali i mieli zamiar dzięki niemu rządzić Anglią. Torysi zresztą też za nim nie przepada­li, a przeciętni obywatele kraju nie mogli mu darować jego ekscesów. Powszechnie wiadomo było, że książę Jerzy III je zbyt wiele, podczas gdy inni głodują, że marnotrawi pieniądze na kobiety, obrazy, meble, do­my i konie. Tak więc książę regent czuł się obecnie dobrze tylko wśród ludzi ze swej sfery, dla których przebywanie w jego towarzystwie wciąż było poczyty­wane za towarzyski sukces.

Książę przybył do domu Dunhamów wraz z lady Jersey punktualnie o jedenastej. Był wysokim, tęgim mężczyzną o niebieskich oczach i ciemnych, pieczoło­wicie ufryzowanych włosach. Z przyjemnością przy­glądał się Amandzie, znany był bowiem z upodobań do pulchnych kobiet. Co dziwne, zainteresował się też jej szczupłą i wysoką siostrą. Regent tak się dobrze bawił, że pozostał na balu do późna, choć pierwotnie miał zamiar wyjść po półgodzinie. Taki obrót rzeczy sprawił, że bal stał się wielkim sukcesem.

Na drugi dzień Dunhamowie mieli zamiar odpo­cząć, ale już o dziesiątej rano zjawili się goście, co zmusiło całą rodzinę do zejścia do salonu.

• Pieter! - pisnęła rozradowana Dorothea i rzuci­ła się w ramiona wysokiego, mocno zbudowanego mężczyzny o czerwonej twarzy.

• A więc jednak mnie kochasz? - zapytał szeptem Pieter.

• Oczywiście, niemądry człowieku - odparła Doro­thea, pąsowiejąc.

• To dobrze! Dostałem specjalne pozwolenie na ślub i mam zamiar dziś jeszcze z niego skorzystać! - krzyknął.

• Och, Pieter!

Jared podszedł do nich i ukłonił się.

- Pan van Notelman, jak sądzę. Nazywam się Jared Dunham, jestem lordem Wyndsong. To moja żona Miranda i podopieczna Amanda.

Pieter van Notelman uścisnął mu dłoń.

• Panie Dunham, proszę mi wybaczyć niegrzeczne zachowanie, ale kiedy dostałem Ust od Dorothei, w którym napisała, że mimo napiętej sytuacji między Anglią i Ameryką musi jechać do Londynu na ślub córki, trochę się zmartwiłem. Postanowiłem również popłynąć i znalazłem statek z Ameryki do Holandii. Stamtąd dopłynąłem kutrem rybackim do Anglii.

• I od razu zorganizował pan sobie pozwolenie na ślub - powiedział sucho Jared i zadzwonił po lokaja.

• Ja też mam tu przyjaciół, milordzie.

• Ależ Pieterze, jutro ślub Amandy. Nie możemy się pobrać już dziś.

• Dlaczego nie? - zapytały jednocześnie bliź­niaczki.

• Musimy to zrobić dziś, Dorotheo. Zarezerwowa­łem dla nas kajutę na statku Unii West India, płynące­go jutro na Barbados. Tam przesiądziemy się na sta­tek do Ameryki i będziemy w domu przed końcem lata. Nie mogę na długo zostawiać dzieci i pozwolić, by obcy zarządzali Highlands.

Otworzyły się drzwi gabinetu i wszedł lokaj.

• Słucham pana - zwrócił się do Jareda.

• Wyślij umyślnego do wielebnego Blake'a w ko­ściele Świętego Marka. Powiedz, że prosimy, aby był gotowy do ceremonii ślubnej na jedenastą trzydzieści. Potem przeproś panią Poultney za pośpiech i po­wiedz, że potrzebujemy na pierwszą wystawnego obiadu z okazji ślubu mojej teściowej.

• Oczywiście, milordzie - mruknął beznamiętnie Simpson. Na jego twarzy nie pojawił się nawet cień zdziwienia.

• Jaredzie! - pisnęła Dorothea.

Ależ droga Doro, powiedziałaś nam o swoich za­miarach względem pana van Notelmana. Czyżbyś zmieniła zdanie? Jeśli tak, nie mam zamiaru zmuszać cię do ślubu.

• Nie! Kocham Pietera!

• Więc idź na górę i przygotuj się do ślubu. Pan van Notelman wyjaśnił ci przyczyny pośpiechu. To cał­kiem rozsądne wyjście. Poza tym pomyśl, Doro! W dniu twego szczęścia będą z tobą obie twoje dziew­czynki.

Pośpiesznie wezwano lorda Swynforda i o jedena­stej trzydzieści Dorothea Dunham została żoną Piete­ra van Notelmana. Były przy tym obecne obie jej cór­ki, zięć, przyszły zięć i osobisty sekretarz ambasadora holenderskiego, który okazał się kuzynem van Notel­mana i to dzięki niemu Pieter tak szybko otrzymał po­zwolenie na ślub.

Kiedy wszyscy wrócili do domu, pani Poultney, mi­mo iż zajęta była przygotowaniem uczty z okazji ślu­bu Amandy, wygospodarowała czas na zrobienie wystawnego obiadu. Na stole postawiono półmiski z nadziewanym indykiem, słodkimi kasztanami, ostry­gami i soczystą wołowiną oraz wędzonym łososiem. Obok stały miski z warzywami i sosy. Ziemniaki, suflet i pudding również musiały pojawić się podczas te­go posiłku. Na kredensie czekały już ciasta i owoce w syropie. Ku zaskoczeniu wszystkich stał tam rów­nież niewielki tort weselny.

Poproszono panią Poultney do jadalni i głośno chwalono jej niezawodność oraz doskonały smak po­traw, a także cudowne przygotowanie tortu w tak krótkim czasie. Kucharka, czerwieniąc się z powodu komplementów, wyjaśniła, że wykorzystała dwie wierzchnie warstwy z tortu Amandy.

- Jeszcze mam czas, żeby je z powrotem dorobić, panienko - pocieszała Amandę. - Ciasto już się upie­kło i zaraz przygotuję krem.

Goście nagrodzili brawami spryt pani Poultney, a jej chlebodawca dyskretnie wcisnął jej w dłoń srebr­nego suwerena.

Sekretarz holenderskiego ambasadora musiał opu­ścić dom państwa Dunham wczesnym popołudniem. Niedługo po nim wyszedł lord Swynford, który musiał się jeszcze zdrzemnąć przed swoim wieczorem kawa­lerskim. Jared również poszedł spać.

Amanda także miała ten zamiar, ale wkrótce dołą­czyła do siostry, która siedziała w bibliotece od strony ogrodu. Miranda czytała książkę na niewielkiej antre­soli, kiedy usłyszała wołanie bliźniaczki.

- Tu jestem! - zawołała.

Amanda weszła po niewielkich schodkach na an­tresolę.

• Znów tutaj? Niedługo dostaniesz zmarszczek od ciągłego czytania!

• Lubię czytać, Mandy, a to jest naprawdę wspa­niała biblioteka! Będę nalegała, żeby Jared przeniósł ją do Wyndsong.

Amanda usiadła na stołku obok siostry. Miała dziwny wyraz twarzy.

• Nie możesz spać? Denerwujesz się?

• To przez mamę i jej nowego męża.

• Mamę i pana van Notelmana?

• Oni... oni... - dziewczyna zaróżowiła się ze wsty­du. - Oni tam okropnie hałasują. Mama nawet krzy­czała. Przecież jeszcze jest dzień!

Miranda wstrzymała śmiech. Przypomniała sobie, jaka była wystraszona, kiedy Jared po raz pierwszy chciał się z nią kochać w ciągu dnia. Teraz musiała to wytłumaczyć siostrze.

- Nie denerwuj się, kochanie - odparła. - Mężo­wie kochają się z żonami, kiedy mają na to ochotę, niekoniecznie w nocy.

• Och - spoważniała Amanda, a po chwili znów popatrzyła na siostrę z niepokojem. - Ale mama? Myślałam, że już jest na to za stara! A pan Notelman to już na pewno! Ma jakieś pięćdziesiąt lat!

Jared zapewniał mnie, że wiek nie ma z tym nic wspólnego.

Amanda milczała przez chwilę, a potem zapytała:

• Jak to jest naprawdę?

• Pierwszy raz? Cudownie. Najpierw będzie trochę bolało, ale potem... - zamyśliła się.

• Cudownie? Tylko tyle mi możesz powiedzieć, siostro?

• Nie chodzi o to, że nie chcę ci o tym opowie­dzieć, ale po prostu nie znajduję słów, żeby to opisać. Musisz tego sama doświadczyć. Mogę cię tylko za­pewnić, że nie ma się czego bać. Zaufaj Adrianowi. Podejrzewam, że ma już jakieś doświadczenie w tej kwestii. Poddaj się uczuciom, które cię ogarną. Na­prawdę są cudowne.

• Więc to jest przyjemne? - zapytała Amanda. Miranda pochyliła się i objęła bliźniaczkę.

• Tak, kochana, bardzo przyjemne.

Naprawdę przyjemne, pomyślała Miranda, kiedy Jared wrócił z przyjęcia kawalerskiego lorda Swynforda, zdjął koszulę i buty, po czym wszedł do łóżka i za­czął pieścić jej piersi. Pachniał winem.

- Jesteś pijany! - powiedziała z udanym oburzeniem.

- Nie na tyle, by nie móc kochać się z własną żoną - odparł, próbując się uwolnić ze spodni.

Tak, to bardzo, ale to bardzo przyjemne, pomyślała później, kiedy leżała obok niego już po wszystkim i wsłuchiwała się w ciche chrapanie męża.

Następnego ranka pogoda była doskonała. Piękna suknia uszyta z wielu metrów udrapowanego białego jedwabiu prezentowała się znakomicie. Ozdobiono ja jedwabnymi różyczkami i koronką, taką samą jak w welonie, który niosły za panną młodą dzieci lorda Francisa i lady Milicenty Dunham. We włosach pan­na młoda miała diamentowy diadem, podarunek od matki. W ręku trzymała bukiet białych róż z różowy­mi wstążkami.

Towarzyszyły jej trzy niezamężne druhny, Karolina, Charlotta i Georgina Dunham. Odziane były w błękit­ne jedwabne suknie, a w rękach niosły koszyki z koloro­wymi, letnimi kwiatami. Zamężna druhna - i siostra panny młodej - miała na sobie suknię ciemnoniebieską. Po ślubie wszyscy zaproszeni goście powrócili do Devon Square, by uczcić toastem szczęście pary mło­dej i skosztować weselnego tortu. W sali balowej, salo­nie i ogrodzie było mnóstwo gości. Przypominali zaja­dle śpiewające stado ptactwa. Przyjęcie przeciągnęło się do późnego popołudnia. Wtedy to ostatni goście poszli wreszcie do domu. Państwo młodzi dawno już się oddalili do sypialni.

Na koniec czekało gospodarzy pożegnanie Dorothei i jej nowego męża. Ich statek miał wypłynąć dziś wieczorem. Kiedy Miranda żegnała się z matką, zro­zumiała, że Dorothea rozpoczyna nowe życie. Nie nazywa się już Dunham i po raz pierwszy od wielu lat nie będzie częścią rodziny Dunhamów. Tom nie żył, a jego córki wyszły za mąż. Dorothea wyglądała pięk­niej niż kiedykolwiek przedtem. Roztaczała wokół siebie aurę osoby kochanej. Wtedy dziewczyna zro­zumiała, że jej matka jest jeszcze całkiem młodą ko­bietą.

• Mamo - odezwała się - życzę wam wiele szczę­ścia i zapraszam z wizytą do Wyndsong.

• Dziękuję, moja droga. Postaraj się być dobrą żo­ną dla Jareda i nie zapominaj o manierach.

• Oczywiście, mamo - odparła Miranda.

• Doro - Jared zwrócił się do teściowej i pocałował ją w policzek.

• Żegnaj, Jaredzie.

Miranda spojrzała na swojego ojczyma z zażenowa­niem. Nie wiedziała, jak ma go traktować. Pieter van Notelman zauważył jej wahanie i wyciągnął ku niej ra­miona.

- Byłbym szczęśliwy, gdybyś zechciała mnie nazy­wać wujem Pieterem. Nie jestem Tomem Dunhamem, moja droga, ale córki Dorothei będą zawsze mi równie drogie jak moje własne. Jesteście na dodatek ładniejsze od moich córek. No, chodź, daj mi buziaka!

Miranda ucałowała ojczyma i poczuła łaskotanie jego wąsów na policzkach.

- Twoje dziewczynki są również bardzo ładne, Pie­terze - zaprotestowała lojalnie Dorothea.

Van Notelman spojrzał na żonę z rozbawieniem.

- Moja droga - powiedział - kocham moje córki, to oczywiste. Nie przejmuję się ich urodą i ty również nie powinnaś się o to troszczyć. Są miłe i mają spore posa­gi, a w łożu uroda nie ma tak wielkiego znaczenia.

Miranda powstrzymała śmiech i próbowała wyglą­dać na równie oburzoną, jak matka, ale wystarczyło jedno spojrzenie na Dorotheę, by oboje z Jaredem wybuchnęli śmiechem.

• Powóz już czeka, milady.

• Dziękuję, Simpson. Do widzenia, mamo, do wi­dzenia, wuju! - wołała Miranda.

• Pojadę z nimi do portu, może po drodze wstąpię do klubu White's - powiedział Jared, wychodząc.

• Dziś? Och, Jaredzie, po raz pierwszy od dawna jesteśmy w domu sami.

Nie będę tam długo i nie wrócę taki wesoły jak wczoraj - powiedział i pocałował ją czule. - Nie mogę pić, bo nie będę mógł spełniać moich mężowskich obowiązków.

• Wczoraj ci się to doskonale udało, choć było tro­chę krótko - szepnęła.

• Zemszczę się za tę uwagę, moja pani - powie­dział z uśmiechem mężczyzna i wyszedł.

Była sama! Po raz pierwszy od kilku miesięcy była zupełnie sama. Dobrze wyszkolona służba poruszała się po domu bezszelestnie, przywracając porządek po uroczystości. Powoli weszła na górę do pustego poko­ju i usiadła na krześle. Po pewnym czasie pojawiła się pokojówka.

• Milady? - zawołała zbyt głośno Perky. Miała przekręcony czepek i zaczerwienioną twarz z powodu zbyt dużej ilości wina lub potajemnej schadzki z któ­rymś ze służących.

• Przygotuj mi gorącą kąpiel - powiedziała Miran­da - i lekką kolację, może pierś indyka, sałatkę i tro­chę placka z jabłkami. Potem będziesz wolna.

Perky zachwiała się podczas uniżonego dygnięcia. Po kąpieli służąca rozczesała włosy swej pani.

• Idź już - powiedziała łagodnie Miranda, kiedy służąca skończyła. - Już cię dziś nie będę potrzebowa­ła. Baw się dobrze z Martinem.

• Milady, skąd pani wiedziała?

• Trudno się nie zorientować, widząc jego cielęcy wzrok, kiedy na ciebie patrzy.

Perkins zachichotała wesoło, skłoniła się i wybiegła z pokoju. Miranda z uśmiechem wzięła do ręki tomik Byrona, usiadła na krześle obok ognia, zjadła kolację, wypiła herbatę i czytała.

Kiedy zegar wybijał dziesiątą, Miranda ocknęła się z płytkiego snu. Nie wiadomo, czy to dobra kolacja, czy herbata, czy może poezja Byrona wprawiły ją w tak senny nastrój. Podniosła wypuszczoną z rąk.

książkę i położyła na stół. Najmodniejszy obecnie po­eta na salonach Londynu nużył ją okropnie. Była pewna, że nigdy nikogo nie kochał, prócz siebie same­go. Wstała, przeciągnęła się i zeszła boso na dół w po­szukiwaniu innej lektury.

W domu panowała cisza. Jedynie lokaj przechadzał się po holu, oczekując lorda Wyndsong. Pozostała część służby udała się już na spoczynek. W ciemnym kącie biblioteki jaśniał ogień z kominka. Miranda wzięła jedną ze swoich ulubionych powieści i usiadła w fotelu na antresoli. Podkuliła nogi i zaczęła czytać.

Po chwili otworzyły się drzwi i do biblioteki weszło trzech mężczyzn.

• Tutaj będziemy sami - powiedział Jared. - Moja żona i służba już śpią.

• Na Boga, Jaredzie - rzekł mężczyzna z londyń­skim akcentem - gdybym ja miał taką piękną żonę jak twoja pani, też byłbym już w łóżku, a nie włóczył się po Londynie.

Mężczyźni zaczęli się śmiać, a potem odezwał się Jared:

- Zgadzam się z tobą, Henry, ale jak inaczej mogli­byśmy się spotykać, nie wzbudzając niczyich podej­rzeń? Bramwell, nalej nam whisky.

Miranda skuliła się w fotelu jeszcze bardziej. Nie mogła wstać i pokazać się tym mężczyznom, zwłaszcza że była ubrana jedynie w przezroczystą koszulę nocną.

- Podobno w sprawę zamieszana jest Gillian Ab­bott - przeszedł do rzeczy lord Palmerston - ale to nie ona im przewodzi. Musimy dostać przywódcę. Gillian w ciągu kilku ostatnich lat miała wielu wpływowych kochanków. Podobno sprytnie wyciągała od nich waż­ne informacje i przekazywała innemu szpiegowi. Cie­kawe, co ta kobieta ma w sobie, że najbardziej rozsąd­ni mężczyźni tracą przy niej głowę?

• Więc nigdy nie rozkoszowałeś się jej wdziękami?

• Nie, na Boga, nigdy! Emily by mnie zabiła! Ale podobno w zeszłym roku była twoją kochanką.

• Dość krótko - przyznał Jared. - Jest piękna i nie­nasycona, ale strasznie nudna! Lubię kobiety, ale chciałbym też czasem porozmawiać.

• Jesteś zbyt wymagający - zaśmiał się Henry Tempie. - Większość mężczyzn nie narzekałaby przy niej na nudę - powiedział i spoważniał. - Panie Bramwell, nie wie pan, komu lady Abbott przekazu­je informacje?

• Kazałem ją obserwować, milordzie - odparł Ro­ger Bramwell - ale ona zna wielu ludzi i często do­kądś wychodzi. To musi być ktoś z towarzystwa. Praw­dopodobnie przekazuje mu informacje podczas przyjęć i balów. To jedyna możliwość. Musimy się skoncentrować na osobach, z którymi się spotyka w miejscach publicznych.

• Po co ona to właściwie robi? - zapytał sam siebie lord Palmerston, kręcąc głową z dezaprobatą.

• Dla pieniędzy - stwierdził sucho Jared. - Gillian jest chciwa.

• Jaki ma pan plan, panie Bramwell? Co zrobimy z jej łącznikiem, kiedy już go znajdziemy?

• Podamy mu kilka informacji przez lady Abbott. Pierwsza będzie prawdziwa, choć raczej mało ważna. To nam pomoże sprawdzić przepływ wiadomości. Na­stępna informacja będzie całkowicie nieprawdziwa. To skompromituje naszego szpiega i na pewno uda się go aresztować.

Lord Palmerston skinął wolno głową.

• Jared, chyba sam rozumiesz, że to ty musisz prze­kazać informację naszej damie.

• Wykluczone - krzyknął Jared. - Nie mam naj­mniejszego zamiaru wiązać się z Gillian Abbott.

• Jaredzie, musisz! Masz za zadanie powstrzymać Bonapartego. Taki był rozkaz twojego prezydenta, który zrozumiał, że Francuzi umyślnie namówili go na tę blokadę, ale było już za późno. Teraz chce, żebyś mu pomógł jakoś z tego wybrnąć.

• Z całym szacunkiem, Henry, rozkazano mi jedy­nie jechać do Rosji i przekazać carowi informację, że w jego interesie leży zawarcie sojuszu z Anglią i Ame­ryką. Nikt nie mówił, że muszę iść do łóżka z Gillian Abbott. Ona by to roztrąbiła po całym mieście. Mi­randa jest młoda, niecierpliwa i bardzo dumna. Już wie, że korzystałem z wdzięków Gillian, kiedy byłem kawalerem. Urwie mi głowę, jeśli znów się zwiążę z tą lafiryndą. Poza tym... kocham moją żonę.

• Nie sądziłem, że z ciebie taki pantoflarz - rzucił lord Palmerston.

Jared uśmiechnął się pogodnie.

• Celny strzał, Henry, ale żona więcej dla mnie znaczy niż duma. Poza tym dlaczego ja?

• Ponieważ nie możemy w to wciągać nikogo inne­go. Wszystko mogłoby się wydać. Jaredzie, co prawda lord Liverpool jest nowym premierem, ale tak na­prawdę krajem rządzi lord Castleregh, nasz minister spraw zagranicznych. To szaleniec. Biedny książę re­gent może i zna się na sztuce, ale rządu nie potrafi so­bie wybrać.

• Lord Castleregh jest upartym, głupim człowiecz­kiem, który nigdy nie stanął po stronie tego, co słusz­ne. Może i jestem torysem, nawet ministrem wojny w rządzie torysów, ale jestem też lojalnym Anglikiem.

• Innymi słowy, Henry, to, co robimy, jest zupełnie nielegalne?

• To prawda.

• Gdyby ktoś nas nakrył, żaden z rządów nie przy­zna się, że pracowaliśmy dla kraju?

- Masz rację.

Po dłuższej ciszy, podczas której Miranda słyszała tylko trzask drewna w kominku, Jared w końcu prze­mówił.

• Jestem albo ostatnim głupcem, albo wielkim pa­triotą, Henry.

• Więc to zrobisz?

• Niechętnie - westchnął Jared. - Chyba nie mogę pojechać do Rosji, dopóki nie złapiemy naszego szpiega. Bram, nalej nam jeszcze whisky.

• Dla mnie nie - powiedział Palmerston. - Muszę się jeszcze dziś pokazać w kilku miejscach, żeby mnie zapamiętano. Nawet jeśli ktoś nas widział, jak wycho­dzimy razem z White's, to dowie się od innych, że po­tem byłem na przyjęciu i nie będą nas podejrzewać.

• Odprowadzę cię do drzwi - powiedział Jared, wstając.

• Nie - odparł pośpiesznie lord Palmerston, wycią­gając dłoń na pożegnanie - lepiej, żeby mnie nie wi­dziano wychodzącego z twojego domu. Bramwell mnie wyprowadzi wyjściem dla służby.

- Więc dobranoc, Henry.

Jared został sam i smutno patrzył w ogień.

• A niech to! - powiedział pod nosem, a potem do­dał głośniej: - Już możesz wyjść, dzikusko!

• Skąd wiedziałeś, że tu jestem? - krzyknęła zasko­czona.

• Mam dobry słuch. Dlaczego się nie pokazałaś? Podsłuchałaś rozmowę na bardzo poważne tematy.

• Tak miałam powitać twojego gościa, milordzie? - Miranda wyszła z ukrycia.

Mężczyzna spojrzał z pożądaniem na widoczne przez cienką koszulę nagie ciało żony i roześmiał się.

- Masz rację, dzikusko, ale powstał pewien problem. Czy możesz zachować w sekrecie to, co usłyszałaś?

• Myślisz, że jestem jakąś plotkarką? - oburzyła się.

• Nie, kochanie, oczywiście, że nie. Nie obrażaj się, ale naprawdę usłyszałaś coś, czego nie powinnaś usłyszeć.

• Jesteś szpiegiem? - rzuciła.

• Nie, nigdy nim nie byłem, Mirando. Pracuję dla rządu w sprawie utrzymania pokoju. Zawsze pozosta­nę Amerykaninem. Napoleon podstępnie zburzył na­sze dobre stosunki z Anglią, by swobodnie plądrować Europę. On jest naszym prawdziwym wrogiem, ale politycy zdają się tego nie zauważać.

• Lord Palmerston powiedział, że masz rozkazy od prezydenta.

• No... niezupełnie. Nigdy go nie spotkałem. Po­średnikiem między nami jest John Quincy Adams. Wkrótce pojadę do Rosji, żeby przekonać cara do so­juszu z nami. Nie powodzi mu się w walce z Napole­onem.

• A skąd w tym wszystkim wzięła się twoja przyja­ciółka, Gillian Abbott?

Jared udawał, że nie słyszy zjadliwego tonu.

• Jest jednym z francuskich szpiegów. Musimy wiedzieć, kto jest jej bezpośrednim kontaktem. Jeśli nam się to nie uda, moja misja będzie niebezpieczna. Napoleon byłby niepocieszony, gdyby wiedział, że je­stem w Rosji, prawda?

• Musisz się z nią kochać?

• Prawdopodobnie będę musiał - odparł Jared, starając się od razu rozwiązać ten problem.

- Nienawidzę jej! - wrzasnęła Miranda. Jared wstał i objął żonę.

- Kochanie moje. Zapewniam cię, że nie sprawi mi to przyjemności. Odkąd poznałem ciebie, nie mogę już cieszyć się wdziękami innej kobiety. Gillian jest wulgarna i bezwstydna, a ty jesteś samą doskonałością.

Miranda westchnęła. Był człowiekiem honoru i musiał spełnić swój obowiązek.

• Jak mogę ci pomóc? - zapytała cicho.

• Och, dzikusko. Zaczynam myśleć, że nie jestem ciebie wart.

• Kocham cię - odparła po prostu.

• Ja też cię kocham.

• Więc powiedz, jak mogę ci pomóc - powtórzy­ła z zafrasowaną miną.

• Nie mów nikomu o tym, co usłyszałaś dziś w no­cy i miej uszy otwarte na wszystkie plotki, które mo­głyby mnie zainteresować - odparł.

• Dobrze więc, masz moje słowo. A teraz chodźmy do łóżka.

Kilka chwil później, w chwili namiętności, Miranda zepchnęła męża z siebie i zapytała:

- Dlaczego tak jest, że mężczyzna jest zawsze na górze?

Potem usiadła na nim i zaczęła się powoli poruszać. Jared jęknął z rozkoszy. Miranda czuła jeszcze więk­sze pożądanie, widząc go bezbronnego pod sobą. Ja­red objął dłońmi jej pośladki i poddał się rytmowi jej ciała. Kiedy bez tchu kładła się na poduszce, powie­działa jeszcze:

• Pamiętaj o mnie, kiedy będziesz zmuszony zada­wać się z tą latawicą.

• Och, dzikusko, na pewno o tobie nie zapomnę - szepnął.

Jej słowa dźwięczały mu w uszach, kiedy kilka dni później znaleźli się na balu u lady Jersey. Przywitawszy się z gospodynią, ruszyli w stronę hałaśliwej, zatłoczo­nej sali balowej, mieszczącej z łatwością tysiąc gości. Biało - złota sala oświetlona była ośmioma wielkimi kandelabrami. Wielkie okno tarasowe otaczały żółte draperie, a pod ścianami stały krzesła wyściełane różowym jedwabiem, i kozetki, na których panie obmawiały swoje przyjaciółki.

Pierwszy przywitał państwa Dunham Beau Brummel, który postanowił dopomóc Mirandzie w szybkiej karierze wśród śmietanki towarzyskiej Londynu. Był wysokim, eleganckim mężczyzną o modnie utrefionych włosach koloru piasku i jasnoniebieskich oczach z wiecznym wyrazem rozbawienia. Miał wysokie czo­ło i wąski nos, a usta zawsze lekko skrzywione w kąci­kach, jakby kpił sobie ze wszystkich i ze wszystkiego.

Powitał Mirandę niezwykle uprzejmie i na tyle gło­śno, by słyszano go dookoła.

• Padam do nóg boskiej damy i śmiem twierdzić, że Ameryka musi być domem bogów, bo ty, pani, je­steś prawdziwą boginią.

• Nie padaj do mych nóg, panie Brummel, bo zniszczysz swój piękny frak, a tego bym sobie nie wy­baczyła - odparła Miranda.

• Dobry Boże, toż to prawdziwy cud, rozum do­równuje urodziwej twarzy! Chyba się zakochałem. Chodź, bogini, przedstawię cię odpowiednim i nieod­powiednim ludziom z towarzystwa. Pozwolisz, milor­dzie, prawda? - powiedział i porwał ze sobą Mirandę, zostawiając Jareda samego.

Ale nie na długo.

- No, no, Jaredzie - mężczyzna usłyszał po chwili znajomy kobiecy glos. - Zdaje się, że Beau ma zamiar wprowadzić twoją młodą żonkę do towarzystwa.

Jared zmusił się do uśmiechu i odwrócił się do Gillian. Ubrana była w jedwabną suknię i nie dało się nie zauważyć, że pod spodem nic nie ma. Na szyi miała diamentowy naszyjnik, który połyskiwał w świetle świec. Obejrzał ją od stóp do głów i udał zachwyt.

- Nie pozostawiasz niczego wyobraźni, prawda, Gillian?

• Ale udało mi się przyciągnąć twoją uwagę, czyż nie?

• Moja droga, nie wierzę, że włożyłaś tę suknię tyl­ko dla mnie.

• Ależ tak! Nie miałam zamiaru tu dziś przyjść, ale lady Jersey powiedziała, że będziesz na balu. Może już znudziło ci się to dziecko, które poślubiłeś? Je­stem gotowa wybaczyć ci to niegodne zachowanie, bo podobno zmuszono cię do małżeństwa z tym dziecia­kiem. - Pochyliła się i przylgnęła do niego. Spojrzał w dół, wprost na jej dekolt, na co oczywiście liczyła Gillian.

Jakaż ona nudna i przewidywalna, pomyślał Jared.

• No więc, znudziła ci się już, kochanie? - nalegała.

• Może - mruknął obejmując ją w pasie.

• Wiedziałam! - triumfowała Gillian i rzuciła mu uwodzicielskie spojrzenie spod pomalowanych ciem­no rzęs. - Chodźmy do ogrodu, Jared.

• Później, Gillian. Najpierw musisz ze mną zatań­czyć walca - odparł i porwał ją na środek sali.

Miranda patrzyła na nich z bólem serca.

• Chodź, moja bogini - uspokajał ją Beau Brummel. - Nie w modzie jest teraz kochać własnego mę­ża. Najlepsze małżeństwa aranżują prawnicy, a nie miłość.

• Do diabła z modą - mruknęła obojętnie Miran­da, a potem przypomniawszy sobie, że miała pomóc Jaredowi, zaśmiała się wesoło.

• Nie bronię memu mężowi się bawić, kwestionuję tylko jego dobry gust.

• O bogini, masz cięty język - zaśmiał się Beau. - Spójrz! Tam jest Byron. Chciałabyś go poznać, pani?

• Nieszczególnie. Jego poezja strasznie mnie nudzi.

• Moja droga, naprawdę masz dobry gust. Ale nie możemy mu tego powiedzieć, bo jest gwiazdą sezonu.

• Gdzie jest lady Caroline Lamb? - zapytała Mi­randa. - Podobno to jego przyjaciółka?

• Ach, Caro. Nie zaproszono jej dziś na prośbę jej teściowej, lady Melbourne. Podobno stoi na zewnątrz przebrana za stangreta Byrona. Chodźmy, bogini, przedstawię cię lady Melbourne. To cudowna dama.

Jared i Gillian opuścili salę balową i udali się do ciemnego ogrodu lady Jersey. Noc była ciepła, a na niebie jaśniały miliony gwiazd. Idąc w głąb ogrodu, widzieli po drodze wiele ciemnych postaci w miło­snych uściskach. Po niedługim czasie sami robili to sa­mo na ogrodowej ławce.

• Ależ jesteś nienasycona, Gillian - szepnął Jared, kiedy skończyli.

• Inaczej byś mnie nie chciał.

• Ilu mężczyzn było z tobą podczas mojego pobytu w Ameryce?

• Dżentelmen nie powinien zadawać takich pytań - odparła niezadowolona.

• Ja nie jestem dżentelmenem, tylko Jankesem, a ty nie jesteś damą. A teraz ubieraj się szybko, bo ktoś nas zobaczy.

• Jeszcze przed chwilą się o to nie martwiłeś.

• Nie, martwiłem się o coś innego.

• Nie powinieneś się o nic martwić, kiedy jesteś ze mną - powiedziała, poprawiając suknię.

• To poważna sprawa, ale obiecaj, że utrzymasz ją w tajemnicy.

• Oczywiście.

• Mój kraj niedługo wypowie wojnę twojemu.

• Też coś, Anglia i Ameryka bez przerwy są w sta­nie wojny.

• Tak, ale tym razem Bonaparte bardzo się ucieszy.

• A to dlaczego? - zainteresowała się nagle Gil­lian.

• Ponieważ od pewnego czasu bardzo mu to na rę­kę. Za taką informację na pewno ozłociłby każdego. Tylko nikomu nie mów. Chodźmy już, bo zaczną coś podejrzewać.

• Obawiasz się, że ta twoja blada piękność się do­wie? - drwiła. - Zamierzam sama jej o tym powie­dzieć za to, jak mnie potraktowała w Almack.

• Gillian - jęknął Jared. - Tyle razy ci mówiłem, żebyś nie zachowywała się tak ostentacyjnie. Czy nie bardziej się na niej zemścisz, utrzymując to w tajem­nicy? Za każdym razem, kiedy ją spotkasz, będziesz mogła się z niej w duchu śmiać, bo będziesz wiedzia­ła coś, czego ona nie wie. Tak robią sprytne kobiety, ale ty, zdaje się, wolisz wszystko zaraz wypaplać.

• Ja też potrafię być sprytna! - zaprotestowała, ale on roześmiał się kpiąco.

• Kiedy się zobaczymy? - zapytała, gdy wchodzili do sali balowej.

• Niedługo - odparł obojętnie i wziął kieliszek szampana. Został w ciemnym kącie sali i zamyślił się. Wzdrygnął się na myśl o tym, co zrobił. Uśmiechnął się do siebie. Po mojej dzikusce żadna kobieta mi już tak nie smakuje, pomyślał.

• O czym myślisz, Jared?

• Już po wszystkim, Henry.

• Tam, w ogrodzie?

• Niewiele ci umyka - odburknął.

• To nie ja, ale Emily cię zauważyła - odparł lord Palmerston. - Bardzo się zdenerwowała, bo lubi two­ją żonę.

• Ja byłem jeszcze bardziej zdenerwowany, bo też lubię moją żonę - odparł kpiąco Jared. - Gillian Ab­bott to prawdziwa suka. Brzydzę się nią. Spełniłem swój obowiązek i mam nadzieję, że to się szybko skończy.

- Na pewno, drogi przyjacielu - pocieszył go lord Palmerston i odszedł.

Jared rozejrzał się po sali w poszukiwaniu żony. Zmarszczył ciemne brwi, kiedy ujrzał wianek kawale­rów otaczających Mirandę. Markiz Wye pochylał się nad nią z uśmiechem. Jared ruszył w ich stronę.

- Pani - powiedział stanowczo - pora na nas. Jego słowa powitało wiele głosów niezadowolenia, ale Miranda posłusznie wzięła Jareda pod ramię i rzekła:

- Nieładnie, panowie. Obowiązkiem żony jest po­stępować wedle życzeń męża, pod warunkiem, oczy­wiście, że są rozsądne.

Rozległ się głośny śmiech mężczyzn, a młody mar­kiz Wye zaprotestował:

- Życzenie lorda Dunhama wcale nie jest rozsądne. Jared czuł rosnącą złość, ale Miranda zaśmiała się tylko i ukłoniła.

- Zegnam was, panowie.

Bal opuścił już książę regent, więc ich wczesne wyj­ście nie wzbudziło sensacji. Karoca czekała. Wkrótce znaleźli się w domu. Podczas jazdy żadne z nich nie odezwało się ani słowem.

- Nie czekaj na mnie, Mirando - powiedział Jared, kiedy wchodzili na piętro.

Skinęła głową, pocałowała go w policzek i poczuła na jego ubraniu damskie perfumy.

Położyła się i wkrótce usnęła.

Obudziła się nagle bez powodu. W domu było ci­cho. Wstała i przeszła do drugiej sypialni.

Jared nie spał, choć leżał bez ruchu. Oddychał nie­równo. Podeszła do wielkiego łoża i usiadła obok nie­go. Dotknęła policzka męża, a on natychmiast odwró­cił twarz.

• Nie przyszedłeś do mnie - powiedziała cicho.

• Idź spać, Mirando.

• Jeśli mi o tym nie opowiesz, tajemnica zawsze będzie stała między nami.

• Spełniłem swój obowiązek - odparł beznamięt­nie. - Czuję po tym mdłości. Nie mogę pozbyć się jej zapachu. Dla dobra dwóch krajów zdradziłem cię - powiedział ponuro.

• Zdradziłbyś mnie, gdyby to sprawiło ci przyjem­ność. Sprawiło? - zapytała spokojnie.

• Nie!

• Więc tylko spełniłeś swój obowiązek. Nie mam żalu i kocham cię. - Pogłaskała go delikatnie. - Posuń się, mój panie, nie lubię spać sama.

Nim zaprotestował, była już w łożu i przytulała się do niego.

Triumfowała. Taki wykształcony i obyty w towarzy­stwie człowiek nie mógł się pogodzić z krzywdą, jaką jej wyrządził. Wiedziała, że nie pozbędzie się tego uczucia, jeśli teraz nie będzie się z nią kochał. Wzru­szało ją to.

• Obejmij mnie - szepnęła mu do ucha. Odwrócił się w jej stronę.

• Powiedz to! - jęknął.

• Kocham cię - uśmiechnęła się. - Teraz ty!

• Kocham cię.

Leżeli wtuleni w siebie, ciesząc się tą bliskością.

- Nie będziemy mogli wrócić do domu, póki nie ukończysz swojej tajnej misji?

- Nie, nie możemy jeszcze wracać, kochanie. Nagle Jared usłyszał jej szloch.

• Chciałabyś sama wrócić do domu? Możesz wziąć „Dream Witch”. Na tym statku łatwo ominiesz blokady.

• Nie - szlochała. - Moje miejsce jest przy tobie, Jaredzie. Pojedziemy razem do Rosji, a kiedy między Anglią i Ameryką nastanie pokój, wrócimy do domu.

Tęsknię za Wyndsong, ale mój dom jest tam, gdzie ty jesteś.

- Stałaś się niezwykłą kobietą, dzikusko.

Nie przyznał się, że do Rosji ma zamiar pojechać sam. Nie mógł robić szumu wokół swego wyjazdu, bo przecież Gillian Abbott i jej łącznik nie byli jedynymi francuskimi szpiegami w Londynie. Sezon miał się już ku końcowi. Postanowił pojechać z Mirandą do Swynford Hall z wizytą. Wszyscy muszą o tym wiedzieć. Adrian dostanie list z wyjaśnieniem od ministra woj­ny, lorda Palmerstona. Nikt w tym czasie nie będzie odwiedzać Swynfordów, bo nie wypada przeszkadzać młodej parze, a tym samym Jared uniknie plotek na temat swojej nieobecności. Zostawi żonę pod opieką szwagra i wróci do Anglii wczesną jesienią. Wszystko doskonale zaplanował.

• ROZDZIAŁ 8

Jared i Miranda na ostatnim balu sezonu w Almack krążyli wśród gości, rozmawiali z przyjaciółmi, tańczy­li. Po kilku godzinach plotek i wielu szklankach lemo­niady Miranda poczuła, że musi się udać do toalety. Kiedy już tam była, usłyszała, jak otwierają się drzwi, a po chwili zamykają.

- Myślałam, że już się nigdy od nich nie uwolnimy - powiedziała jakaś kobieta po francusku.

• No właśnie - odparła Gillian Abbott. - Mam dla ciebie ważne informacje.

• Ile to będzie kosztowało?

• Dwa razy tyle, co ostatnio.

• Skąd mam wiedzieć, czy tyle jest warte?

• Chyba już udowodniłam, że jestem wiarygodna?

- oburzyła się Gillian.

• Skąd ta nagła potrzeba pieniędzy?

Posłuchaj - rzuciła Gillian. - Stary Abbott już le­dwie zipie. Kiedy umrze, jego syn i synowa o końskiej twarzy zabiorą wszystko. Mnie zostanie tylko wdowi dom w Northumberland. Nie dostanę ani grosza. Nie złapię bogatego męża w Northumberland, a młody lord Abbott nie pozwoli mi zostać w jego domu. No - zastanawiała się - może on tak, ale jego brzydka żona na pewno się nie zgodzi. Muszę zapewnić sobie dom w Londynie, a to kosztuje.

• No, nie wiem - zastanawiała się rozmówczyni.

• Wiem to z dobrego źródła. Ten Amerykanin, lord Dunham, jest moim kochankiem. Jest też przyja­cielem lorda Palmerstona.

• Lord Dunham jest twoim kochankiem? Dobrze więc, zapłacę podwójnie. Ale jeśli wiadomość okaże się nieprawdziwa albo mało ważna, będziesz mi dłuż­na. - Przez chwilę dało się słyszeć brzęczenie monet.

- Mon Dieu, nie trzeba liczyć. Czyja cię kiedykolwiek oszukałam?

- No, dobrze.

Miranda nachyliła się za parawanem i spojrzała przez szczelinę. Zobaczyła Gillian Abbott, chowającą aksamitną sakiewkę do torebki. Drugą kobietą była ładna, drobna brunetka w różowej sukience.

• Co to za wiadomość?

• Ameryka wypowiedziała wojnę Anglii - oznajmi­ła spokojnie Gillian.

• Cesarz czekał na to od dawna! - westchnęła za­skoczona Francuzka.

• Mówiłam, że to cenna informacja. Zawsze mnie dziwiło, dlaczego Napoleon ma damskich szpiegów.

Francuzka zaśmiała się.

• Nie ma w tym nic dziwnego. Katarzyna Medycejska, żona Henryka II, miała grupę kobiet, które zbie­rały dla niej informacje. Nazywano je „latającym szwadronem”.

• Angielki nigdy by tego nie zrobiły - odparła Gillian.

• Nie - powiedziała brunetka z rozbawioną miną.

- Wy szpiegujecie tylko dla pieniędzy i własnych ko­rzyści! Chodźmy lepiej, bo ktoś nas zauważy. Adieu.

- Adieu - odpowiedziała Gillian i zamknęła drzwi toalety.

Kiedy Miranda ponownie spojrzała przez szczelinę w parawanie, pomieszczenie było puste.

Najszybciej jak mogła podążyła na salę balową, że­by znaleźć Jareda. Rozmawiał właśnie z lordem Palmerstonem, który uśmiechnął się do niej ciepło i po­wiedział uniżonym tonem:

• Jak zwykle, twoja uroda, droga pani, przyćmiewa blask innych dam.

• Nawet lady Cowper? - zażartowała Miranda, wiedząc, że piękna Emily jest kochanką lorda Palmer­stona.

• Nie chcę być Parysem z przeklętym jabłkiem - zażartował zaskoczony mężczyzna.

• Powiedzmy więc, że ja jestem najpiękniejszą Amerykanką na balu, a lady Cowper najbardziej uro­dziwą Angielką - zaproponowała Miranda.

• Pani, jesteś urodzoną dyplomatką - zaśmiał się minister wojny.

• A jeszcze lepszym szpiegiem. Kim jest dama w różowej sukni tańcząca z lordem Alvaney?

Lord Palmerston spojrzał we wskazaną stronę.

• To hrabina Marianna de Bouche. Jest żoną pierwszego sekretarza ambasady szwedzkiej.

• Jest również szpiegiem, któremu lady Abbott przekazuje informacje. Byłam w toalecie, kiedy tam weszły i rozmawiały swobodnie, bo myślały, że są sa­me. Mówiły po francusku, ale wszystko zrozumiałam.

• A niech mnie! - zaklął lord Palmerston. - Kobie­ta! To cały czas była kobieta! Cherchez la femmel Na Boga, lady Dunham, oddała nam pani wielką przysłu­gę. Nie zapomnę o tym, przyrzekam!

• Co się z nimi stanie?

• Hrabinę odeślą do domu. Jest żoną dyplomaty. Możemy więc tylko poinformować Szwedów o jej po­czynaniach.

• A Gillian Abbott?

• Zostanie wywieziona do kolonii. Miranda pobladła.

• A co na to jej mąż?

• Stary lord Abbott zmarł dziś wieczorem zaraz po wyjściu żony na bal. Po pogrzebie aresztujemy ją bez świadków. Jej zniknięcie przypiszą żałobie i szybko o niej zapomną w Londynie. Jej rodzina nie żyje, a ona nie miała dzieci. Szczerze mówiąc, panowie, którzy utrzymywali z nią kontakty, nie będą za nią tę­sknić, a ich żony tym bardziej. Będziemy dyskretni ze względu na pamięć biednego lorda Abbotta.

• Ale zesłanie!

• Albo to, albo śmierć przez powieszenie.

• Ja wolałabym, żeby mnie powieszono i lady Ab­bott pewnie też.

• Wieszanie to sprawa publiczna - odparł lord Palmerston, potrząsając głową - a my nie możemy sobie na to pozwolić. Nie, lady Abbott zostanie skazana na dożywotnie zesłanie, lecz nie do kolonii karnej, a do nowych kolonii na terenie Australii, gdzie zostanie sprzedana do służby na kilka lat. Potem będzie wolna, choć i wówczas nie będzie mogła wrócić.

• Biedaczka - posmutniała Miranda.

• Niech się pani nad nią nie użala. Nie zasłużyła na współczucie. Zdradziła własny kraj dla pieniędzy.

• Będzie niewolnicą przez siedem lat - wzdrygnęła się Miranda. - Nie popieram niewolnictwa.

• Ja również nie - odparł lord Palmerston. - Ale w jej wypadku to jedyne wyjście.

Miranda niepotrzebnie martwiła się o lady Abbott. Gillian dowiedziała się o zamiarze jej aresztowania i uciekła z Anglii. Pewnie któryś z jej kochanków do­wiedział się o wydanym na nią wyroku, zrobiło mu się jej żal i uprzedził ją. Po pogrzebie straż królewska śle­dziła lady Abbott, by ją dyskretnie aresztować, ale pod czarną woalką skrywała twarz aktorka londyń­skiego teatru, a nie Gillian Abbott. Przerażona młoda dziewczyna Wybuchnęła płaczem i o wszystkim opo­wiedziała. Otóż zatrudnił ją mężczyzna, którego wcześniej nigdy nie widziała.

Nowy lord Abbott prosił, by wyciszyć sprawę. Rozpo­wiadał wszędzie, że wdowa udała się do swego nowego domu w Northumberland, by tam spędzić czas żałoby. Jared i Miranda Dunham zamknęli londyński dom na Devon Square i udali się do Swynforf Hall, koło Worcester.

Podróż zajęła im kilka dni. Jechali wygodnie w wielkim powozie przeznaczonym do długich dy­stansów. Dwa dodatkowe konie szły obok, by Miran­da i Jared mogli od czasu do czasu ich dosiąść. Roger Bramwell zorganizował postoje w wygodnych gospo­dach. Podróż była przyjemna, a Miranda mogła wreszcie nacieszyć się mężem. Wiedziała, że niedługo ruszą do Rosji.

Otoczenie Swynford Hall porastała letnia roślin­ność. Sam budynek pochodził jeszcze z czasów elżbietańskich. Zbudowano go z jasnoróżowej cegły, którą teraz porastał zielony bluszcz. Powóz minął uśmiech­niętego strażnika otwierającego bramę. Jego tłuściut­ka żona ukłoniła się grzecznie. Wzdłuż drogi rosły dę­by. Tuż za nimi widać było niewielki, ale ładny dom wdowy. Miranda zaśmiała się.

• Starsza pani Swynford przeniosła się, jak widzę, do swojej siedziby. Nie sądziłam, że Mandy się to uda.

• A ja tak - odparł Jared. - Jest równie uparta jak ty, moja droga, a jej anielski wygląd jest bardzo mylą­cy. Wszyscy sądzą, że to potulna osóbka.

• A czyż ja nie jestem dość potulna?

• O, tak - zgodził się ze śmiechem. - Jesteś bardzo potulna, kiedy już osiągniesz to, co chciałaś!

• A ty? - roześmiała się. - Nie jesteś wcale lepszy!

• Oczywiście, moja droga, dlatego tak do siebie pasujemy!

Powóz zatrzymał się przed głównym wejściem, gdzie czekali już pan i pani domu. Siostry powitały się ciepło. Miranda odsunęła się o krok, by przyjrzeć się bliźniaczce.

- Małżeństwo ci chyba służy.

- Idę za twoim przykładem - zażartowała Amanda. To był wspaniały tydzień. Amanda i Adrian wciąż zachowywali się jak podczas miesiąca miodowego i niezbyt zajmowali się gośćmi. Obie pary spotykały się wieczorem na kolacji. Innych gości nie było w do­mu. Pierwszego dnia gościła matka Adriana, ale już następnego wyjechała do Brighton w odwiedziny do swojej przyjaciółki, lady Tallboys. Obwieściła wszyst­kim, że wiejskie życie jest dla niej zbyt nudne.

Kiedy pod koniec tygodnia Miranda wróciła z prze­jażdżki konnej, zobaczyła jak Mitchum pakuje rzeczy męża. Przestraszona zapytała, co się dzieje.

• Milord powiedział, że dziś wieczorem ruszamy do Rosji.

• Perky też już wie? Dlaczego nie pakuje moich rzeczy?

• Nie wiedziałem, że pani z nami jedzie - odparł lokaj.

Miranda pobiegła na dół do salonu, gdzie czekali już na nią inni, i zawołała z nieskrywanym oburzeniem:

• Kiedy miałeś zamiar mi powiedzieć? Może chciałeś zostawić tylko Ust? Myślałam, że pojedziemy razem.

• Muszę jechać szybko, a z kobietą to niemożliwe.

• Dlaczego?

• Posłuchaj, dzikusko, Napoleon niedługo zaata­kuje Rosję. Jest przekonany, że Anglia i Ameryka są zajęte własną wojną i nie pomogą carowi. Muszę do­stać się do Petersburga i zdobyć podpis Aleksandra na pakcie pomiędzy Anglią, Ameryką i Rosją. Musi­my zniszczyć Napoleona!

• Ale dlaczego ja nie mogę z tobą jechać?

• Muszę wrócić przed zimą z Rosji. Tam szybciej spadną śniegi niż u nas. „Dream Witch” czeka na nas na wybrzeżu. Jutro wyruszam z Mitchumem. Nie mo­żemy wziąć ciebie, służącej i powozu.

• Pojadę konno, bez Perky!

• Nie, Mirando. Nigdy nie spędziłaś w siodle wię­cej niż trzy godziny, a jazda może być bardzo trudna. Zostaniesz tu z siostrą i Adrianem do mego powrotu. Jeśli ktoś zdecyduje się odwiedzić Swynford, powiesz, że jestem chory i leżę w łóżku. Jesteś mi tu potrzebna, dzikusko. Jeśli oboje znikniemy na kilka tygodni, wzbudzimy podejrzenia. Zapewniam cię, ukochana, że wolałbym wrócić do Wyndsong, hodować konie, założyć rodzinę i być tylko z tobą. Nie mogę tego zro­bić, póki na świecie jest taki chaos.

• Nienawidzę cię za to! Jak długo cię nie będzie?

• Powinienem być z powrotem w październiku.

• Powinieneś?

• Będę!

• Lepiej żebyś wrócił, mój drogi, bo zacznę cię szukać!

• Wiem, dzikusko! - powiedział Jared i przytulił ją do siebie. Spojrzała mu w oczy, jakby chciała zapa­miętać ich kolor. - Wrócę szybko - rzucił pośpiesznie i pocałował ją namiętnie.

Lady Amanda Swynford obserwowała oboje ze swojego miejsca. Stwierdziła, że woli łagodną miłość Adriana od tej dzikiej namiętności. Jej siostra i Jared byli tacy porywczy, a kiedy zajmowali się sobą nawza­jem, zapominali o całym świecie. Ta miłość wydała jej się taka... prymitywna.

Czytając w jej myślach, lord Swynford podszedł i objął ją ramieniem.

• To dlatego, że oni oboje są tacy amerykańscy, a my bardziej angielscy.

• Tak... To dziwne - odparła powoli Amanda. - Je­steśmy z Mirandą takie różne.

• A mimo to takie do siebie podobne. Obie macie wielkie poczucie sprawiedliwości, dobra i zła i jeste­ście lojalne wobec tych, których kochacie.

• Tak, to prawda - przyznała Amanda. - Ona zro­bi się nieznośna po wyjeździe męża. Będziemy z nią mieli pełne ręce roboty. Nie spodziewałam się tego podczas miesiąca miodowego.

• Nie - uśmiechnął się Adrian - chyba nie będzie­my z nią mieli kłopotów.

Okazało się, że miał rację. Choć Amanda spodzie­wała się, że jej siostra będzie drażliwa i kłótliwa, oka­zało się, że zrobiła się cicha i zamyślona. Płakała w nocy, we własnym łóżku, kiedy jej nikt nie widział.

Minęły sierpień i wrzesień. Lord Jared miał się po raz kolejny zobaczyć z carem Aleksandrem. Napole­on wypowiedział wojnę Rosji i ruszył na Moskwę. Car nie mógł się zdecydować, czy otwarcie przystąpić do sojuszu z wrogami cesarza. Wydawało mu się dziwne, że Anglicy i Amerykanie, którzy oficjalnie byli w sta­nie wojny, chcą z nim paktować przeciwko Francu­zom. Postanowił zwlekać z decyzją, ale oczywiście nie raczył o tym poinformować lorda Dunhama. Jared czekał więc na dworze cara, obawiając się, że misja może się nie powieść. Pragnął też jak najszybciej zna­leźć się w Anglii.

Dotarła do niego wiadomość od lorda Palmerstona. Amerykanie i Anglicy postanowili położyć kres sporom i Jared musi pozostać w St. Petersburgu do czasu, kiedy car zdecyduje się na sojusz. Henry Tempie zdawał sobie sprawę, że dłuższa nieobecność Jareda wyda się w lon­dyńskich kręgach podejrzana i postanowił przeszmuglować jego brata Jonathana przez blokadę, by udawał lorda Dunhama. Różnica w ich wyglądzie była tak nie­wielka, że nikt na pewno jej nie zauważy.

Jared uśmiechnął się. Chodził niespokojnie po po­koju domku gościnnego, który car oddał do jego dys­pozycji. Z okna widać było Newę, płynącą przez śro­dek St. Petersburga. Gościowi oddano do dyspozycji tylko dwie służące, kucharkę i pokojową. Obie kobie­ty mówiły z tak silnym francuskim akcentem, że led­wie mógł je zrozumieć, ale i tak oprócz Mitchuma ni­kogo nie potrzebował. Nie przybył tu w celach towarzyskich, nie przyjmował więc gości.

Poczuł się nagle bardzo samotny, odcięty od świata. Zastanawiał się, czy nie płaci zbyt wielkiej ceny za swoje szczytne ideały. Co on właściwie robi w Rosji? Z dala od Mirandy, z dala od Wyndsong. A Napoleon już był w Moskwie. Po drodze palił, mordował i grabił wszystko, co wpadło mu w ręce. Wypalone pola ozna­czały dla Rosjan głód zimą.

Jared Dunham westchnął, widząc lśniący przymro­zek na brzegu rzeki. W Anglii dopiero zaczęła się je­sień, a tu, w Rosji, była już zima.

Tęsknił za żoną.

Wcześnie rano Miranda stanęła przy łóżku i spo­glądała na śpiącego w nim mężczyznę. Nie był to jej mąż, lecz szwagier Jonathan. Zastanawiała się, co ro­bi w Anglii i dlaczego udaje Jareda, gdy poruszył się nagle i otworzył oczy.

• Dzień dobry, Jon - powiedziała spokojnie.

• Skąd wiedziałaś? - zapytał, nie otwierając nawet oczu.

Usiadła na brzegu łóżka.

• Jared nigdy by tak długo nie spał, zwłaszcza gdyby nie widział mnie przez dłuższy czas. Obciąłeś włosy.

• Żeby wyglądać jak Jared.

• Miałeś mi zamiar powiedzieć, Jon? A może sprytny lord Palmerston postanowił, że lepiej tego nie robić?

• Miałem ci powiedzieć, jeśli sama się domyślisz.

• A gdybym cię nie rozpoznała?

• Miałem nic nie mówić - odparł cicho.

• Jak chciałeś to zrobić? - zapytała, a ponieważ Jo­nathan nie znał jej dobrze, nie wyczuł w jej glosie nad­ciągającego wybuchu.

• Szczerze mówiąc, myślałem, że jesteś przy na­dziei. To rozwiązałoby sprawę.

• Oczywiście! - rzuciła. - Gdzie jest Jared?

- Utknął na dobre w St. Petersburgu. Car nie mo­że się zdecydować, czy podpisać sojusz. Misja Jareda musi pozostać w tajemnicy, bo nie ma oficjalnego po­twierdzenia żadnego z rządów. Twój mąż jest zbyt znany w towarzystwie, by mógł tak po prostu zniknąć z Anglii. Wszyscy będą przekonani, że państwo Dunham nie mogą opuścić Anglii i wrócić do Wyndsong z powodu wojny. Ktoś musiał więc udawać Jareda.

- A co z twoją żoną? Ona popiera tę maskaradę? - zapytała chłodno Miranda.

Po dłuższej ciszy Jonathan powiedział:

• Charity nie żyje.

• Co? - krzyknęła Miranda.

Moja żona utonęła latem. Wypłynęła na łodzi, żeby podziwiać morze. Żeglowała bardzo dobrze, ale nadszedł sztorm. Strzaskał łódź, a ciało Charity kilka dni później wyrzucił na plażę. Oficjalnie wszyscy mó­wią, że wyjechałem z Ameryki, by ukoić ból po jej stracie.

• A dzieci?

• Są z moimi rodzicami.

• Och, Jon, tak mi przykro! Wziął ją za rękę.

• Teraz już trochę mniej boli. Nie wiem, jak długo bez niej wytrwam, ale muszę się starać, dla dzieci. One mnie potrzebują. - Uśmiechnął się słabo. - Gdy­bym mógł zająć miejsce Jareda w St. Petersburgu, zrobiłbym to natychmiast, ale ja zawsze byłem po­słusznym synem i siedziałam w domu, podczas gdy mój młodszy brat szukał przygód. Nie znam się na dy­plomacji. Jedyne, co mogę teraz zrobić, to udawać je­go, nim wróci. Będziesz mi musiała pomóc.

• Oczywiście, Jon. Powiem ci wszystko, co powi­nieneś wiedzieć. Na razie nie musimy wracać do Lon­dynu, a tu jesteś bezpieczny.

• A twoja siostra i jej mąż? Może im powiemy?

• Nie. Im mniej ludzi wie, że zająłeś miejsce Jare­da, tym bezpieczniej. Poza tym, jeśli uda ci się oszu­kać Amandę i Adriana, to znaczy, że możesz oszukać wszystkich innych. - Pochyliła głowę, a potem niespo­dziewanie rzuciła się na Jonathana. - Pocałuj mnie! Szybko!

W drzwiach sypialni pojawiła się Perkins i stanęła jak wryta.

Dunhamowie odsunęli się od siebie, a służąca wes­tchnęła z ulgą.

• Wrócił pan, milordzie!

• Tak, Perky - przeciągnął się leniwie mężczyzna. - A ty zdaje się zapomniałaś już, jak się puka. Zadzwo­nimy po ciebie, jeśli będziesz potrzebna. - Odwrócił się do Mirandy i znów ją pocałował.

Drzwi się zamknęły, a Jonathan nadal przyciskał usta do jej ust, póki nie poczuł smaku łez dziewczyny.

- Do diaska! Mirando, przepraszam. Nie wiem, co mnie napadło.

Wyczytał z jej twarzy smutek i objął ją czule.

• Tak przejmowałem się własnym bólem, że nie pomyślałem o tym, jak ci brakuje Jareda.

• Całujesz zupełnie inaczej - szepnęła cicho.

• Już mi to kiedyś mówiono - zaśmiał się. - To się nie powtórzy, Mirando, obiecuję. Przepraszam, że straciłem głowę i cię znieważyłem. Wybaczysz mi, mo­ja droga?

• Nie obraziłeś mnie, Jon. Przykro mi, że nie je­stem Charity, bo to ją całowałeś, nie mnie. Gdyby dłu­go chorowała, miałbyś czas, żeby się pożegnać, a ona zginęła tak nagle. To na pewno bardzo boli.

• Jesteś bardzo mądra, jak na tak młodą osobę. Te­raz rozumiem, dlaczego Jared tak cię kocha.

• Chyba powinniśmy zawołać Perky. Skąd wiedzia­łeś, że tak ją nazywamy?

• Lord Palmerston dba o szczegóły. Przywiozłem ze sobą lokaja, więc kiedy ktoś zapyta, co z Mitchumem, powiedz, że dostał lepszą pracę. Teraz pracuje dla mnie Connors.

• Dobrze. Każę dziś przynieść jeszcze jedną koł­drę. Zwinę ją i położę na środku łóżka.

• Mogę spać na kozetce.

• Nie zmieścisz się - odparła, a potem spojrzała na niego z żartobliwym uśmiechem. - Nie bój się, nie uwiodę cię.

Wstała i podeszła do toaletki, by rozczesać włosy. Po chwili usłyszeli pukanie. Perkins weszła do sy­pialni z tacą.

- Dzień doby, milordzie, milady. - Postawiła tacę ze śniadaniem na stoliku przy kominku. - Connors chciał się dowiedzieć, czy ma przygotować kąpiel. Przykro mi, że Mitchum już z nami nie pracuje.

• Powiedz Connorsowi, że wykąpię się po śniadaniu.

• Dobrze, proszę pana.

W ciągu następnych kilku tygodni Miranda uczyła Jona, jak ma się zachowywać, by nikt go nie rozpo­znał. Powoli stawał się swoim młodszym bratem.

Amanda i jej mąż nie podejrzewali oszustwa. Po­czątkowo Jonathan czuł się dziwnie w nowej roli, ale Miranda znacznie mu wszystko ułatwiała. Okazywała uczucie i przekomarzała się z nim czasem. Dobrze się z tym poczuł. Ból po stracie Charity trochę zmalał, a w Jonathanie znów budził się mężczyzna.

Oboje dobrze się bawili. Często jeździli konno. Kiedy byli sami, z dala od Swynford Hall, rozmawiali swobodnie. Miranda dowiedziała się o nieszczęśli­wym dzieciństwie Jareda, o mądrości i hojności jego babki, pani Lightbody.

Wdowa, lady Swynford, powróciła z Brighton i znów była zauroczona Dunhamem.

- Twój mąż - mawiała do Mirandy - ma doskona­łe maniery. Ale przecież zawsze o nim tak mówiłam. Umie oczarować kobietę!

Mimo pięknej pogody wszyscy czuli, że zbliżają się święta. Amanda i Adrian byli małżeństwem już od pół roku. Szóstego grudnia lord i lady Swynford wydali uroczysty obiad z okazji pierwszej rocznicy ślubu Dunhamów. Po raz pierwszy od dawna zapowiadano tańce. Najważniejszym gościem miał być odrzucony wielbiciel Amandy, książę Whitley.

Darius Edmund miał około czterdziestki. Był wyso­ki, miał szarobrązowe włosy, jasnoniebieskie oczy i nosił się bardzo elegancko. Wciąż z podziwem pa­trzył na Amandę, jak na piękne dzieło sztuki. Był już dwa razy żonaty. Obie żony zmarły z powodu poro­nień.

Poprosił Amandę o rękę mimo jej niepewnego po­chodzenia, a ona odmówiła. Przełknął porażkę, po­nieważ nie miał innego wyjścia, a poza tym nikt prócz jego najbliższej rodziny o niej nie wiedział. Nikt nie roztrąbił wiadomości na cały Londyn, więc Darius mógł przyjąć zaproszenie Swynfordów. Z przyjemno­ścią poszedł na kolację, bo ciekaw był siostry Amandy. Nie pamiętał jej z zeszłego roku, ale wiedział, że jego młodszy brat Kit zakochał się w niej bez pamięci.

- To rzadka piękność - rozpływał się w pochwałach Kit - a na dodatek inteligentna!

Kiedy witał się z gospodarzami, w końcu zauważył Mirandę. Zastanawiał się, jak to się stało, że wcze­śniej nawet nie zawiesił na niej jednego spojrzenia. Była doskonałą pięknością. Nie krył więc swojego za­chwytu, kiedy całował jej dłoń.

• Lady Dunham - mruknął. - Z przykrością stwierdzam, że byłem głupcem, nie doceniając pani urody w zeszłym roku. Proszę mi obiecać taniec i miejsce obok siebie podczas kolacji.

• To wielki zaszczyt, drogi książę - powiedziała chłodno. - Zgadzam się oczywiście na taniec, ale co do kolacji, nic nie mogę obiecać. Mam wolny trzeci walc.

• Będę musiał się nim zadowolić, milady, ale mu­szę panią ostrzec, że spróbuję panią przekonać, by przy kolacji usiadła pani przy mnie.

- Będę się miała na baczności - uśmiechnęła się. Darius Edmund udał się do kąta, skąd z łatwością mógł obserwować lady Dunham. Miała na sobie fio­letową suknię ozdobioną złotymi wzorami greckimi, na szyi miała naszyjnik z pereł i ametystów. Jej ufry­zowane włosy przypominały srebrny puchar. Zastanawiał się, jak wyglądają rozpuszczone. Książę nie prze­padał za modnymi ostatnio kokami.

- Darius, drogi chłopcze!

Niezadowolony Darius odwrócił się, by ujrzeć uśmiechniętą lady Grantham, przyjaciółkę matki. Odwzajemnił uśmiech i pocałował jej dłoń.

- Jak to dobrze, że jesteś sam - trajkotała lady Grantham. - Chodź, musisz poznać moją siostrzeni­cę. Przyjechała do mnie z wizytą przed pierwszym se­zonem w Londynie.

Mój Boże, pomyślał Darius, chcą naraić mi pensjo­narkę! Niestety, nic nie mógł na to poradzić, musiał się przywitać. Nie mógł się doczekać trzeciego walca. Kiedy wreszcie nastąpiła ta chwila, podbiegł do Mi­randy i porwał ją na środek sali.

• Ależ, drogi książę! Skąd taki pośpiech? To nie wypada! - śmiała się dziewczyna.

• Nie muszę robić tego, co wypada - odparł. - Je­stem z rodu Whitley, jednego z najstarszych w Anglii. Jest pani przepiękna. Jak to się stało, że nie oświad­czyłem się pani w zeszłym roku?

• Pewnie mnie pan nawet nie zauważył - odparła wesoło.

• Chyba byłem ślepy.

Rozmawiali wesoło, ale Miranda pomyślała o męż­czyźnie, z którym powinna teraz tańczyć, i posmutnia­ła. Po kilku chwilach smutek przerodził się w złość. To była pierwsza rocznica ślubu. Powinni być teraz w Wyndsong i uczcić ją razem. Zamiast tego była w Anglii, w obcym domu i tańczyła z zupełnie obcym człowiekiem. Nagle poczuła, że jej też jest wszystko jedno. Jeśli dla Jareda porozumienie między Anglią i Ameryką jest ważniejsze niż ich małżeństwo, to dla­czego ona ma być grzeczną żoną? Skąd miała wie­dzieć, co Jared robi na rosyjskim dworze?

Kiedy taniec się zakończył, ujęła księcia pod ramię i powiedziała:

• Postanowiłam, że może pan zjeść tę kolację w moim towarzystwie.

• To dla mnie honor - mruknął, całując jej dłoń, nim oddał Mirandę następnemu partnerowi.

Flirtowała ze wszystkimi mężczyznami. Ostatni ta­niec przed kolacją należał do Jonathana. Ku jej roz­bawieniu Jon gniewał się.

• Moja droga, wszyscy nieżonaci i żonaci mężczyź­ni na sali patrzą tylko na ciebie!

• Przeszkadza ci to? - zapytała cicho. - Przecież nie jesteś moim mężem.

• Ale oni sądzą, że tak.

• Idź do diabła, kochanie!

• Mirando, na Boga! Już wiem, dlaczego Jared na­zywa cię dzikuską! Zachowuj się porządnie albo bę­dziemy musieli zakończyć bal!

Spojrzała na niego wściekłym wzrokiem, a on uchwycił ją mocniej w pasie.

• Nienawidzę cię! - syknęła przez zaciśnięte zęby. - Nienawidzę cię za to, że nie jesteś Jaredem. To on powinien ze mną teraz tańczyć, a nie siedzieć w St. Petersburgu.

• Nie rób tego, moja droga. Nic nie można na to poradzić. Znam swego brata i wiem, że teraz jest rów­nie samotny jak ty.

Taniec się skończył, a książę podszedł do Dunhamów, by zabrać Mirandę na obiecaną kolację.

• Wasza wysokość - skłonił się Jon.

• Milordzie. Cieszę się, że pańska piękna żona zgodziła się na moje towarzystwo przy kolacji. Uroda i inteligencja niezwykle rzadko idą w parze. Pańska żona to prawdziwy skarb. Szkoda, że sam nie znala­złem sobie takiej.

- To prawda, książę, miałem wiele szczęścia - od­parł Jon, skłonił się i odszedł.

W czasie kolacji Miranda jadła niewiele. Ze zdzi­wieniem patrzyła na ciągle rosnące porcje na talerzu Dariusa. Oboje wypili mnóstwo szampana, a Miran­dzie zaczęło kręcić się w głowie. Chichotała lekko podchmielona, a książę flirtował z nią, czując jak ro­śnie w nim pożądanie. Jeśli nie mogła być jego żoną, to może zechce być kochanką...

• Chodźmy do oranżerii, moja droga - mruknął jej do ucha. - Podobno pani szwagier wyhodował róże bez kolców.

• Ja też o tym słyszałam - powiedziała dziewczyna, wstając niepewnie. - Och, obawiam się, że jestem tro­chę oszołomiona szampanem.

Pochylił się i pocałował jej ramię.

- Tylko trochę, mój aniele. Chodźmy, spacer do­brze ci zrobi.

Przeszli przez jadalnię i salon do oranżerii. Miran­da ledwie trzymała się na nogach. Ocucił ją trochę chłód oranżerii, ale nie przeszkadzało jej, że książę ją obejmuje. Jared nie dotykał jej od tak dawna.

Darius Edmund i Miranda spacerowali po miniatu­rowej dżungli, po czym usiedli na niewielkiej ławecz­ce. Powietrze przepełniał zapach róż, gardenii i lilii, a Miranda czuła, że zaraz zemdleje.

- Oczarowała mnie pani - zaczął Darius głębokim tonem. - Jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykol­wiek widziałem. Będę szczery, bo wiem, że Ameryka­nie wolą bezpośredniość. Chciałbym, żebyś została moją kochanką.

Zanim zrozumiała to, co usłyszała, książę pocało­wał ją. Zsunął suknię z jej ramion i dotknął ustami piersi.

- Och, moja kochana, jesteś cudowna!

- Niestety, szanowny panie, ta dama jest moją żoną.

Darius Edmund zerwał się na równe nogi. Naprze­ciwko niego stał lord Dunham.

• Rozumiem, że żąda pan satysfakcji - powiedział chłodno książę.

• Nie mam zamiaru szargać mego dobrego imienia i wplątywać w to lorda Swynforda. Skoro nikt inny nie widział, co się stało, uznaję sprawę za zamkniętą. Ra­dzę w przyszłości trzymać się od mojej żony z daleka.

Darius ukłonił się i wyszedł. Jonathan spojrzał na Mirandę z pożądaniem. Poprawił jej suknię. Pachnia­ła szampanem. Pokiwał głową i uśmiechnął się weso­ło na myśl o tym, jak ją będzie na drugi dzień bolała głowa. Mimo że protestowała, wziął ją na ręce i za­niósł do sypialni. Nikt ich nie zauważył. Goście zajęci byli sobą.

• Ojej! Co się pani stało, milordzie? - krzyknęła Perkins i podskoczyła ku nim.

• Obawiam się, że twoja pani wypiła zbyt wiele szampana, Perky, a nie jest do tego przyzwyczajona. Rano będzie ją bolała głowa. Pomóż mi ją rozebrać.

Razem udało im się zdjąć odzienie Mirandy. Per­kins poszła po koszulę nocną, a Jonathan usiadł obok nieprzytomnej nagiej kobiety. Nigdy jeszcze nie wi­dział jej bez ubrania. Właściwie nie widział dotąd żadnej kobiety nago, bo Charity chciała się kochać tylko po ciemku, a przebierała się w garderobie.

Dotknął jej i zadrżał. Co noc spał z nią w tym sa­mym łożu. Jak mógł się powstrzymywać? Nie był przecież z kamienia!

Nagle uświadomił sobie, że trzyma dłoń na jej udzie i szybko ją cofnął. Nie mogę tak dłużej, pomy­ślał. Ależ ma piękne piersi. Miał ochotę się do nich przytulić.

Perky wróciła z koszulą. Odziali Mirandę i Jona­than przykrył ją kołdrą. Przez chwilę przyglądał jej się, a potem szybko opuścił pokój.

Na dole próbował się wesoło bawić. Zewsząd ota­czały go piękne kobiety z głębokimi dekoltami. W nozdrzach czuł woń perfum. Wszędzie pełno było wydatnych ust, pięknych oczu, lśniących loków.

Po godzinie tej tortury zauważył, jak Amanda i Ad­rian tulą się do siebie w kącie za palmami. Przez chwi­lę nie mógł oderwać od nich wzroku, a potem uciekł na górę.

Ale i tam nie zaznał spokoju. Miranda leżała na środku łóżka z podciągniętą koszulą. Nagie pośladki wyraźnie rysowały się w półmroku.

Rozebrał się pośpiesznie w garderobie i położył na kozetce, by choć trochę się zdrzemnąć. Usłyszał bęb­niące w okno pierwsze krople deszczu. Nagłe błyski i odległy huk zapowiedziały burzę. Deszcz się nasilił. Huk piorunów było coraz silniejszy.

- Jared! - krzyknęła nagle przebudzona Miranda. - Jared! - powtórzyła wylękniona.

Wstał z kanapy. Miranda siedziała na łóżku. Oczy miała zamknięte, a po policzkach spływały jej łzy. Na­stępny grzmot wywołał nowy krzyk.

- Gdzie jesteś?! Chodź tu do mnie! Jonathan usiadł na łóżku i objął ją mocno.

- Tu jestem, dzikusko - uspokajał ją. - Nie płacz, już jestem.

Wciąż szlochając, przytuliła się do niego. Pogłaskał ją po srebrnych włosach. Wciąż zaciskała powieki. Przy następnym odgłosie burzy przylgnęła do niego z całych sił.

- Och, Jaredzie, przysięgam, będę dobrą żoną, tyl­ko już mnie więcej nie zostawiaj. Kochaj się ze mną, proszę!

Położyła się, pociągając go za sobą na łoże, a Jona­than zdał sobie sprawę, jak bardzo chce się kochać z żoną swego brata. Nie mógł już walczyć z pożąda­niem. Nie chciał z nim walczyć.

Całował jej usta, całą twarz i szyję. Westchnęła, kie­dy dotknął jej nagiej skóry. Chciał jej dotykać, pieścić, całować, ale nie dała mu na to czasu. Wiła się pod nim z pożądania, więc wszedł w nią pośpiesznie. Bu­rza nadal szalała nad domem, a oni zatopili się w dzi­kim szale namiętności. Oddała mu się całkowicie.

Ani razu nie otworzyła oczu. Pomyślał, że nawet nie zdawała sobie sprawy, iż jest z kimś innym. Wszystkiemu winna była tęsknota za Jaredem, burza i zbyt duża ilość szampana. Jonathan czuł się winny.

Potem chciał wyjść z sypialni, ale przytuliła się do niego i położyła mu głowę na ramieniu. Objął ją opie­kuńczym ramieniem i przykrył oboje kołdrą. Leżał, nie mogąc zasnąć, i wsłuchiwał się w odgłosy burzy. Wiatr się wzmagał. Co ja zrobiłem? - pomyślał. Pocieszył się jedynie myślą, że ona nie będzie o niczym pamiętała. Czas ciągnął się niemiłosiernie. Zaczynało świtać.

• To byłeś ty, nie Jared? - zapytała szeptem.

• Mirando... - nie wiedział, czy się przyznać, czy skłamać.

• Dziękuję, Jon!

Zaskoczyła go ta odpowiedź. Tego się nie spodzie­wał. Czekał na łzy i wymówki, ale podziękowania?

• Tak, Jon, dziękuję.

• Nie... nie rozumiem - mamrotał.

• Dziękuję ci za to, że się ze mną kochałeś.

• Mirando, co z ciebie za kobieta?

• Nie taka zła, jak ci się wydaje - odparła cicho. - Nie wiem, czy cię to pocieszy, ale cały czas wiedzia­łam, że to ty. Kiedy się obudziłam, wiedziałam, że ten cudowny sen wydarzył się naprawdę.

• Mirando, na Boga! Jak mam cię prosić o wybacze­nie? Wykorzystałam twój strach i oszołomienie szam­panem. Pozwoliłem sobie na coś niewybaczalnego!

• Owszem - odparła. - Nie kochasz się jak twój brat. Jared lepiej się na tym zna.

• Mirando, do diabła. Nie pora o tym mówić!

• To nic takiego - odparła swobodnie. - Powinni­śmy raczej porozmawiać, czy mamy ciągnąć dalej tę maskaradę. Przecież już nawet nie możesz mi spojrzeć w oczy. To, co się zdarzyło dziś w nocy, jest również moją winą. Rozczulałam się nad sobą i wypiłam za du­żo szampana. Nigdy nie miałam głowy do trunków. Flirtowałam z Dariusem, bo ty mnie zaniedbywałeś.

• Przecież niczego ci nie brakuje.

• A jednak - zaśmiała się.

• Mirando! - zawołał oburzony.

• Charity nie zachowywała się nieznośnie, kiedy ją zaniedbywałeś? A może ty nigdy jej nie zaniedbywa­łeś?

• Do diabła, Mirando. Kobieta nie powinna tak mówić!

• Jesteśmy małżeństwem od roku, a on zostawił mnie na tak długo samą. Nie dbam o politykę. Chcę mojego męża! Chcę wracać do domu, do Wyndsong!

• Gdybyś była posłuszna i nie wyjeżdżała sama do Anglii, Jared nie byłby zmuszony przyjąć tego zadania.

• Mógł odmówić! Potrzebuję go, a zeszłej nocy po­trzebowałam miłości.

• A co będzie, jeśli dałem ci dziecko? - zapytał.

• Nie mogłeś tego zrobić, Jon.

• Nie możesz być zupełnie pewna, Mirando.

• Mogę, bo już jestem przy nadziei.

• Co?

- To chyba się zdarzyło ostatniej nocy, zanim wyje­chał. Dziecko urodzi się wiosną. Mam tylko nadzieję, że jego ojciec zdąży przyjechać, nim jego potomek pojawi się na świecie.

• Nie tylko obcowałem z żoną mego brata, ale w dodatku z jego ciężarną żoną! Jak my to powiemy...

• Nie powiemy. Może my poczulibyśmy się przez to lepiej, ale on na pewno nie. To już się nigdy nie po­wtórzy. Ty opłakiwałeś żonę i potrzebowałeś kobiety, a ja chciałam się kochać. Nic się nie stało. Zapomni­my o wszystkim. Ty też masz swoje potrzeby. Weź­miesz sobie kochankę, jak tylko ogłosimy wszystkim mój błogosławiony stan. Teraz jest w modzie, żeby dżentelmen miał kochankę i nie narażał żony w cza­sie ciąży.

• Mirando, czy z moim bratem też jesteś taka bez­pośrednia?

• Tak - odparła - ale oczywiście nigdy nie doradzi­łabym mu, żeby sobie wziął kochankę. Gdyby jakąś miał, wyrwałabym mu serce. Ale ty znajdź sobie jakąś kobietę. Tak będzie dla nas lepiej. I nie oburzaj się tak na mnie. Kobiety też mają swoje potrzeby.

• Zamknij oczy - rozkazał.

• Dlaczego?

• Bo chcę wstać i się ubrać.

• Nie masz nic, czego bym wcześniej nie widziała - szepnęła słodko.

• Mirando! - jęknął.

- No dobrze - zachichotała i odwróciła się. Nagle Jonathan zrozumiał, jak bardzo lubi szwagierkę. Była jeszcze młoda, ale rozsądna. Z ulgą przy­jął jej reakcję i zważywszy jej potrzeby, postanowił jak najszybciej skorzystać z jej rady.

• ROZDZIAŁ 9

Syn Mirandy Dunham urodził się sześć minut po północy 30 kwietnia 1813 roku. Zgodnie z obliczenia­mi matki i lekarza przyszedł na świat o dwa tygodnie za wcześnie, a mimo to był bardzo żwawym, zdrowym dzieckiem. Dzięki modzie na suknie z wysoką talią Miranda długo mogła uczestniczyć w balach i przyję­ciach. Lekarz twierdził nawet, że to właśnie jej bujne życie towarzyskie sprawiło, iż dziecko urodziło się za wcześnie.

- Też coś! - wzruszyła ramionami. - Oboje jeste­śmy zdrowi.

Lekarz tylko potrząsnął głową. Młoda pani Swynford była znacznie lepszą pacjentką niż jej siostra. Dziecko tamtej miało się urodzić dopiero w czerwcu, a ona już w marcu, czyli trzy miesiące przed termi­nem, przestała się pokazywać publicznie.

Obie siostry chichotały za plecami doktora i ku przerażeniu niani rozebrały maleństwo na łóżku mat­ki, zachwycając się urodą chłopczyka. Podziwiały pa­luszki, maleńkie paznokcie, ciemne włoski i malutkie genitalia.

- Jak mu dasz na imię? - zapytała Amanda, kiedy jej siostrzeniec skończył pierwszy tydzień życia.

• Będziesz miała coś przeciwko temu, żebym dała mu imię po tacie? - zapytała Miranda.

• Och, nie. Thomas to imię Dunhamów. Postano­wiliśmy z Adrianem, że jeśli to będzie chłopiec, bę­dzie miał na imię Edward, a jeśli dziewczynka, Clarissa. A co na to Jared?

• Zgadza się. Dziecko będzie miało więc na imię Thomas. Chciałabym poprosić Adriana, żeby był oj­cem chrzestnym. Brat Jareda, Jonathan będzie dru­gim ojcem chrzestnym. Niestety, Jonathan nie może przyjechać teraz z Ameryki, więc Jared go zastąpi. Zgodzisz się być matką chrzestną?

• Z chęcią, moja droga. A ty będziesz matką chrzest­ną mojego dziecka?

- Oczywiście, Mandy - obiecała Miranda. Thomas Jonathan Adrian Dunham został ochrzczony w połowie maja w niewielkim kościółku wiejskim niedaleko Swynford Hall. Lord Palmerston nie przekazał Mirandzie żadnych wieści od Jareda. Zaczął wręcz unikać jej w miejscach publicznych. Mi­randa próbowała ubłagać lady Cowper, kochankę lor­da Palmerstona, żeby jej coś powiedział, ale i to nie poskutkowało. Sytuacja stała się nieznośna.

Poród nie był zbyt trudny, ale Miranda poczuła się po nim bardzo zmęczona i samotna. Jon cały czas był przy niej, trzymał ją za rękę i ocierał pot z czoła. Jego obecność bardzo jej pomogła. Jon miał już spore do­świadczenie przy porodach.

Najbardziej martwiło Mirandę, że Jared nawet nie wie, że ma dziecko.

Wyobraźnia płatała jej figle. Jared nie żył w celiba­cie przed ślubem, więc co mogło go powstrzymać od wzięcia sobie kochanki w St. Petersburgu? Miranda płakała i krzyczała ze złości, kiedy wyobrażała sobie inną kobietę w ramionach Jareda. Inna dostawała teraz to, co należało tylko do żony. Raz nienawidziła sa­mej siebie za to, że wątpi w lojalność męża, to znów nienawidziła go za to, że przedkładał patriotyzm nad miłość do niej.

Gdyby Jared wiedział, o czym myśli jego żona, ucie­szyłby się na pewno. Tuż przed końcem roku został specjalnym gościem cara. Otrzymał dwupokojowy apartament, znajdował się pod opieką monarchy i nie wolno mu było wychodzić. Nie podobało mu się to uwięzienie, a wzięcie sobie kochanki nie przyszło mu nawet do głowy. Jedyną kobietą w jego życiu była Mi­randa i często o niej myślał. Sprawił, że stała się doj­rzała. Jego miłość dodała jej pewności siebie. Wie­dział, że teraz uganiają się za nią wszyscy mężczyźni z towarzystwa.

Ogarniała go złość. A może ten stary satyr, książę regent wykorzysta jego nieobecność, żeby uwieść Mi­randę. Mimo całej swej inteligencji jest jeszcze taka niewinna. Chodził wkoło po swoim apartamencie i przeklinał sam siebie za to, że zostawił swoją piękną żonę samą w Londynie.

Jak na złość w St. Petersburgu była piękna pogoda. Na niebie jasno świeciło słońce, a jego promienie od­bijały się od śniegu, który pokrywał całe miasto. Ne­wa była zupełnie zamarznięta. Arystokraci zabawiali się w wyścigi saneczkowe i zjeżdżanie z górki.

Pomyślał o Londynie. Sezon dopiero się zaczął. Ciekaw był, czy jego brat, nieobyty w towarzystwie Jankes radził sobie, udając jego. Zaśmiał się, pomy­ślawszy, jak się czuje człowiek przyzwyczajony do pro­stego życia, który nagle zmuszony jest do wystąpień w znakomitym towarzystwie i otaczania się luksusem.

A Jonathan radził sobie doskonale w roli bogatego jankeskiego lorda. Chodził często do klubu i miał ko­chankę, tancerkę z opery londyńskiej. Jeździł konno z Adrianem, chodził do klubu sportowego dla dżen­telmenów i zabierał swoją tancerkę w miejsca, gdzie mężczyźni mogli bez skrępowania pokazywać się z metresami. Przed wyjazdem do Worcester pożegnał się ze swą panią i podarował jej piękny naszyjnik oraz kolczyki. Nie spodziewał się więcej z nią spotkać. Śmiał się na samą myśl, że Jared kiedyś wpadnie na nią, będąc w mieście.

Dunhamowie mieli znów spędzić lato w Swynford Hall. Toma umieszczono w specjalnie dla niego przy­gotowanym pokoju dziecinnym. Niania rozpieszczała maleństwo, a Miranda widywała je tylko rankiem i wieczorem.

Jon spędzał teraz sporo czasu daleko od niej. Mi­randa ze zdziwieniem stwierdziła, że jej szwagier da­rzy uczuciem młodą wdowę z wioski. Pani Anna Bowen była córką pastora ze Swynford. W wieku osiemnastu lat wyszła za mąż za młodszego syna szlachcica, który mieszkał w sąsiedztwie. Niestety, je­go rodzina pragnęła, by ich syn ożenił się z dziedzicz­ką możnego rodu, a nie z córką pastora. W ten spo­sób Robert Bowen został bez grosza.

Na szczęście był wykształcony. Otworzył więc szkołę i nauczał dzieci z okolicy. Mieszkali na plebanii. Anna utrzymywała ogród, więc jedzenia im nie brakowało.

Podczas dziesięciu lat małżeństwa urodziła im się dziewczynka i chłopiec. Potem ojciec i mąż Anny zgi­nęli w wypadku. Przejechał ich rozpędzony dyliżans, prowadzony przez pijanego woźnicę. Konie stratowa­ły obu mężczyzn. Woźnica zatrzymał się, usłyszawszy krzyki przerażonych pasażerów. Chłopi z okolicznej wioski ściągnęli go z kozła i zbili, oburzeni śmiercią ich ukochanego pastora i młodego nauczyciela.

Anna, pozbawiona męża i ojca, popadła w biedę. Gdyby nie łaskawość młodego lorda Swynforda, po przybyciu nowego pastora zostałaby bez dachu nad gło­wą. Adrian zaoferował jej mieszkanie w jednym z wiej­skich domków na skraju wsi. Nie mógł sobie pozwolić na wypłacanie wdowie renty, ale przynajmniej zadbał, żeby codziennie dostała mleko i masło z majątku. Anna hodowała kury, kaczki i gęsi, uprawiała też ogród, więc była pewna, że jej dzieci nie będą głodować.

Dzieci rosły szybko. John Robert powinien iść do szkoły. Miał jedenaście lat. A Mary była zbyt dobrze urodzona, żeby w przyszłości wyjść za farmera. Lecz nie miała posagu. W przypływie desperacji Anna Bo­wen zwróciła się do teścia, który jednak stanowczo odmówił pomocy. Kochała swoje dzieci i tylko dla nich tak się poniżała.

- Nie proszę dla siebie - błagała - ale dla waszych wnuków. Mają co jeść i co na siebie włożyć, ale nie stać mnie, żeby wykształcić chłopca i zapewnić posag dziewczynce. Proszę, pomóżcie im. To dobre dzieci!

Teść poinformował Annę, że jej dzieci nie należą do rodziny i zamknął jej drzwi przed nosem. Nie chciała płakać, ale łzy same płynęły jej z oczu. Szła do domu, nic nie widząc.

Na drodze spotkała kobietę ubraną jak służąca.

- Nazywam się Tatcher. Jestem pokojową młodej pani. Nie podoba jej się, jak panią traktuje rodzina. Nie może nic na to poradzić, ale chciała dać chociaż to - rzekła i wcisnęła Annie w dłoń chusteczkę. - Ża­łuje, że nie może dać więcej.

Kobieta odwróciła się na pięcie i odeszła. Anna Bowen powoli rozwinęła chusteczkę i znalazła w niej złotego suwerena. Wzruszyła ją życzliwość nieznanej szwagierki. Płakała całą drogę do domu. Następnego dnia obwieściła wszem wobec, że będzie odtąd praco­wała jako szwaczka i chętnie podejmie się uszycia każdego stroju.

Minęły dwa lata. Kobieta pracowała ciężko, by utrzymać rodzinę, i nie zastanawiała się nad tym, jaka jest samotna. Pewnego dnia kotek Mary wszedł na drzewo i nie umiał zejść. Kiedy dziewczynka przynio­sła go do domu, Anna pomyślała, że to tylko jeszcze jedna gęba do żywienia, ale smutek w oczach dziew­czynki sprawił, iż zgodziła się go przyjąć. Biedna Ma­ry miała tak niewiele.

• A niech to! - złościła się, spoglądając na szaro - białe zwierzątko siedzące na drzewie. - Jak mam go zdjąć?

• Mogę w czymś pomóc? - usłyszała za sobą męski głos.

Przed domem siedział na koniu szwagier lorda Swynforda. Mężczyzna skłonił się grzecznie.

• To bardzo miło z pana strony, ale ubrudzi pan so­bie ubranie.

• Drobnostka! - odparł, wspiął się na drzewo i zdjął kotka, po czym podał go zapłakanej Mary.

- Proszę, młoda damo. Trzeba na niego uważać. Dziewczynka rozpogodziła się, przytuliła kociaka do piersi i uciekła.

Jon zszedł z drzewa i otrzepał ubranie, Anna uśmiechnęła się nieśmiało.

• Dziękuję, milordzie. Moja córka byłaby bardzo smutna, gdyby coś złego stało się kotkowi.

• To nic wielkiego, droga pani - rzekł mężczyzna, a potem wsiadł na konia i odjechał.

Przez kilka tygodni lord Dunham kłaniał się Annie Bowen, wychodząc z kościoła. Była z nim zawsze żo­na. Anna nie mogła wyjść z podziwu, jaka to piękna kobieta. Zazdrościła jej modnych strojów.

Pewnego dnia, kilka tygodni po spotkaniu z panem Dunhamem, mężczyzna podszedł do niej i zapytał o zdrowie kotka. Potem odwiedzał Annę dwa razy w tygodniu. Z niecierpliwością oczekiwała każdej je­go wizyty.

Czasem przynosił coś słodkiego dla dzieci, które pożerały wszystko z apetytem, bo matka nie mogła so­bie pozwolić na luksus kupowania im takich rzeczy. Pewnego popołudnia Jon pojawił się w domu Anny Bowen ze sprawionym królikiem. Kobieta zaprosiła go na kolację i spodziewała się, że odmówi, ale on ku jej zaskoczeniu przyjął zaproszenie. Nigdy jeszcze nie przyjmowała gości w swojej skromnej chacie. Sąsiedzi raczej jej unikali, bo mimo iż była biedniejsza od nich, pochodziła z rodziny pastora.

Jon usiadł przy kominku w jedynym fotelu. Patrzył, jak Anna nakrywa do stołu. Wyjęła z komody biały lniany obrus i rozłożyła go na owalnym stole. Ustawiła porcelanę i kieliszki z zielonego szkła. Dzieci udekoro­wały stół kwiatami. Potrawka z królika była już gotowa i wypełniała smakowitym zapachem całą chatkę.

Dzieci były zachwycone. Rzadko jadały mięso. An­na o mało się nie rozpłakała, widząc ich szczęśliwe miny.

Jon zauważył, jak dzieci cieszą się z posiłku i dese­ru w postaci szarlotki. Anna okazała się doskonałą kucharką, więc Jon jadł z apetytem.

• Miło znów widzieć mężczyznę przy stole - powie­działa cicho.

• Jutro przyniosę drugiego królika - obiecał - i tym razem nie wproszę się na kolację.

• Nie trzeba. I tak był pan już bardzo hojny.

• W majątku mamy wiele królików. Nie żywię nie­uczciwych zamiarów, więc proszę skorzystać z mojej oferty.

• Nie miałam na myśli... Och! - westchnęła i za­czerwieniła się. - Z wdzięcznością przyjmę jeszcze jednego królika, milordzie.

Dzieci wyszły do ogrodu, a Jon zaproponował po­moc w posprzątaniu ze stołu, lecz Anna zdecydowa­nie odmówiła.

• Musi pan już iść, milordzie, póki jeszcze jest widno.

• A to dlaczego?

• Jeśli sąsiedzi nie zobaczą, jak pan wychodzi, po­myślą, że pan został. Proszę wybaczyć niegrzeczność, ale muszę myśleć o dzieciach.

• Nie, pani Bowen, to ja proszę o wybaczenie. Za­chowałem się bezmyślnie. Nie bawiłem się tak dobrze od wielu miesięcy. Nie mogę w zamian za gościnność rzucać cienia na pani reputację.

Ukłonił się i wyszedł.

Anna patrzyła, jak odjeżdża, i westchnęła. Gdyby mogła kiedyś znaleźć takiego dobrego człowieka, któ­ry chciałby się z nią ożenić. Wiedziała, że gdyby trafi­ła się jej okazja, powinna ponownie wyjść za mąż. Lord Swynford był dla niej hojny, a szycie pomagało utrzymać rodzinę, lecz to nie zapewni odpowiedniego wykształcenia synowi i posagu córce. Wiedziała, że bez mężczyzny sobie nie poradzi, chyba że dobra wróżka wyczaruje dla niej garnek złota. Ale kogo miałaby poznać w Swynford? Wyjechać jednak nie mogła, bo nie miałaby gdzie mieszkać.

Jonathan Dunham zbliżał się do posiadłości Swynfordów i rozmyślał o Annie. Przypominała mu Charity, choć wcale nie wyglądała jak ona. Jego żona była mocno zbudowaną, wesołą i silną dziewczyną. Do te­go rozsądną, praktyczną i bardzo gospodarną. Anna Bowen wyglądała jak angielska róża, niewysoka, szczupła, raczej blada. Miała szare oczy i rudawe wło­sy. Sprawiała wrażenie osoby delikatnej, a jednocze­śnie silnej. Podobieństwo tych dwóch kobiet polegało na oddaniu wobec dzieci.

Jon polubił Annę już pierwszego dnia ich znajomo­ści. To co usłyszał o niej później, tylko spotęgowało je­go uczucie.

Nie potrafił się powstrzymać przed przyjazdem do niej. Po pewnym czasie zaczął przyjeżdżać po zmroku i wchodzić tylnymi drzwiami. Nie robili jednak nic nieprzyzwoitego.

Dunhamowie pojechali na zimę do Londynu. Lord Dunham przesłał dzieciom Anny upominki na święta. Poprosił też Adriana, by pozwolił dzieciom ujeżdżać jego konie.

• Bardzo cię interesuje rodzina Bowenów, Jaredzie. Czy ta młoda wdówka zastępuje ci Mirandę? - żartował Adrian, ale przestał się uśmiechać, kiedy zo­baczył wyraz jego twarzy. - Na litość Boską, Jaredzie, co takiego powiedziałem?

• Ona nie jest moją kochanką, Adrianie. Oburza mnie, że w ogóle podejrzewasz panią Bowen o takie zachowanie.

Adrian spojrzał zdziwiony na Jonathana - Jareda i nic nie powiedział. Miranda wydawała się bardzo szczęśliwa. Nie powinien się wtrącać do nie swoich spraw.

Po powrocie Jonathan zobaczył Annę wychodzącą z kościoła w towarzystwie Petera Rogersa, właściciela gospody.

• Wydawało mi się, że karczmarz jest żonaty - mruknął do Adriana.

• Podobno pani Rogers zmarła zimą. Ostatnio pan Rogers często przebywa w towarzystwie pani Bowen. To dobry człowiek, a ona w końcu musi wyjść ponow­nie za mąż, choćby z powodu dzieci.

Jonathan poczuł złość. Rogers patrzył na Annę, jakby była kawałkiem pysznego ciasta, którego on niedługo zakosztuje. Jonathan miał ochotę uderzyć go w twarz. Przez cały dzień myślał o Rogersie i An­nie. Kiedy zapadł zmierzch, nie mógł już tego wytrzy­mać. Pojechał do jej chatki. Spojrzała na niego zdziwiona.

• Milordzie?

• Jesteś sama?

• Tak, milordzie.

• A dzieci?

• Dawno już śpią. Proszę wejść. Z daleka pana wi­dać w tym świetle.

Kiedy tylko zamknął za sobą drzwi, zapytał:

• Masz zamiar wyjść za Petera Rogersa?

• Jeśli mnie poprosi o rękę - odparła cicho.

• Dlaczego?

• Milordzie, mam dwoje dzieci. I tak jest mi trud­no samej. Nie mam pieniędzy i rodziny, a krewni me­go zmarłego męża nie chcą mi pomóc. Wiem, bo po­niżyłam się i błagałam ich o pieniądze dla wnuków. Muszę ponownie wyjść za mąż, a nikt w tej wsi nie jest mi równy pochodzeniem. Pan Rogers jest ambitnym człowiekiem. Jeśli mnie poprosi o rękę, zgodzę się pod warunkiem, że zapewni pieniądze na edukację Johna i posag Mary.

• Sprzedasz się tej świni za pieniądze? - zapytał oburzony. - Jeśli chodzi ci tylko o pieniądze, to ja za­płacę więcej.

Przytulił ją do siebie i całował, póki nie przestała się bronić i westchnęła cicho. Podniósł ją i zaniósł do sypialni. Kochał się z nią delikatnie, czule i namiętnie.

Anna nie wiedziała, co się z nią dzieje. Z Robertem zawsze było jej przyjemnie, ale nigdy aż tak. Kiedy ca­łował ją lord Dunham, płonęła namiętnością, jakiej wcześniej nie znała. Leżąc później w jego ramionach, zaczęła szlochać, pomyślawszy, że nic tak cudownego już się jej nie przydarzy.

Przytulił ją do siebie i otarł łzy. Kiedy przestała pła­kać, zapytał cichutko:

• Gdybym był wolnym człowiekiem, wyszłabyś za mnie?

• Ale nie jesteś - westchnęła.

• Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Gdybym był wolny, wyszłabyś za mnie?

- Tak, oczywiście. Uśmiechnął się.

• Więc nie przyjmuj oświadczyn pana Rogersa, Anno. Wszystko się ułoży, obiecuję. Zaufaj mi.

• Proponujesz mi, żebym została twoją kochanką? - zapytała.

• Na Boga! Nie - szepnął oburzony. - Zbyt cię cenię.

Nic z tego nie rozumiała, ale czuła się tak szczęśli­wa, że było jej wszystko jedno. Pokochała go od pierwszej chwili, kiedy go zobaczyła. On nic nie mó­wił, ale wiedziała, że również ją kocha.

Wyszedł tuż przed świtem. O dziewiątej rano wszedł do sypialni Mirandy. Wyglądała prześlicznie w różowej jedwabnej koszuli i splecionych w warkocz włosach. Pocałował ją, kiedy się przeciągała.

• Dzień dobry, milordzie. Jak na mężczyznę, któ­ry spędził całą noc poza domem, wyglądasz całkiem dobrze.

• Jak na tak wczesną porę, jesteś doskonale poin­formowana - zażartował.

• Ach - zaśmiała się. - Widział cię stajenny i po­wiedział mleczarce. Ta zaś wygadała się pomocnicy kucharki, a ona oczywiście powiedziała kucharce, która wspomniała o tym służącej, a ta opowiedziała o tym Perky. Nie podoba jej się, że mnie zaniedbu­jesz. Mówi, że tak robią wszyscy dżentelmeni, kiedy już dostaną to, czego chcą.

- Cieszę się, że Perky uważa mnie za dżentelmena - zaśmiał się.

• Wyglądasz na zmartwionego - zauważyła. - Czy coś się stało? Jak mam ci pomóc?

• Nie jestem pewien - odparł. - Posłuchaj, zako­chałem się. Chciałbym się żenić, ale ponieważ udaję Jareda, nie mogę poprosić mojej pani o rękę. Nie chcę, żeby Anna pomyślała, że to tylko przelotny ro­mans. Chcę jej powiedzieć, kim jestem naprawdę, ale obawiam się, że narażę Jareda.

Miranda zamyśliła się.

• Kim jest twoja dama?

• Pani Anna Bowen.

• Podobno to cicha i dyskretna osoba. Jesteś pe­wien, że przyjmie twoje oświadczyny?

• Tak.

• Nie sądzę, żeby wtajemniczenie jej mogło za­szkodzić Jaredowi - powiedziała spokojnie Miranda.

- On niedługo wróci i cała maskarada się skończy. Je­steśmy daleko od Londynu. Nie powinieneś jej trzy­mać w niepewności i pozwalać myśleć, że jest winna zdrady małżeńskiej. Chyba lepiej będzie, jeśli jej po­wiesz prawdę. Sądzisz, że ci uwierzy? To dość niezwy­kła sytuacja.

• Uwierzy mi, jeśli pójdziesz tam ze mną i potwier­dzisz moje słowa.

• Dobrze, pojadę tam z tobą.

Uszczęśliwiony ucałował ją i wyszedł. Miranda cie­szyła się, że Jon jest wreszcie radosny. Pomyślała, że nie będzie sam, kiedy ona zniknie.

Postanowiła ruszyć do Rosji, żeby odnaleźć Jareda. Nie było go już od dziesięciu miesięcy. Udało jej się złapać lorda Palmerstona przed wyjazdem z Londy­nu, ale powiedział tylko:

- Kiedy się czegoś dowiem, dam pani znać.

• Nie ma go już od wielu miesięcy, a ja nic o nim nie wiem. Urodziłam mu dziecko. Nie może mi pan powiedzieć choćby słowa?

• Powtarzam pani, jeśli się czegoś dowiem, dam pani znać - uśmiechnął się i ukłonił na pożegnanie.

Miranda ledwie powstrzymała się, by nie krzyczeć. Lord Palmerston był najbardziej aroganckim mężczyz­ną, jakiego znała, a w stosunku do niej wręcz okrut­nym. Miała już dość czekania. Nie mogła wytrzymać. Jeśli Jared nie przyjechał do niej, ona pojedzie do niego.

Oczywiście nie mogła z nikim o tym porozmawiać. Obejrzała mapy w bibliotece Adriana. Postanowiła je­chać do Wash, gdzie stał statek Jareda. Będzie jej po­trzebny powóz. Ze Swynford nie mogła zabrać powo­zu. Potrzebowała pomocy.

Zupełnie niespodziewanie przyszło jej do głowy, że może sprowadzić własny powóz z Londynu. Amanda i Adrian twierdzili, że to niepotrzebne, bo w wozowni Swynfordów jest wystarczająca ilość pojazdów. Z nie­oczekiwaną pomocą przyszła jej Perky, zakochana w woźnicy.

Tego wieczoru czesała włosy swojej pani i głośno wzdychała. Miranda szybko podjęła temat.

• Biedna Perky! To najbardziej żałosne westchnie­nie, jakie kiedykolwiek słyszałam. Pewnie tęsknisz za swoim mężczyzną.

• O, tak, milady. Poprosił mnie o rękę. Sądziliśmy, że pobierzemy się jeszcze tego lata i już będziemy ra­zem. Ale pan zostawił powóz w Londynie.

• Och, Perky, dlaczego nic mi nie powiedziałaś? - krzyknęła ze współczuciem Miranda. - W takim razie musimy sprowadzić twojego mężczyznę... jak on się nazywa?

• Martin, milady.

• Musimy sprowadzić Martina do Swynford.

Och, proszę pani, gdyby to się udało... Miranda przygotowywała plan. Adrian i Jon byli zaproszeni przez lorda Stewarda na ryby w jego szkockiej posiadłości. Obie z Amandą uparły się, że­by pojechali, mimo że datę wyznaczono na dzień po planowanym porodzie Amandy.

• Będę miała wyrzuty sumienia, jeśli Adrian odmó­wi sobie zwykłych letnich wypraw. Poza tym do chrzcin daleko, a noworodki są takie brzydkie. Kiedy skończy trzy miesiące, dziecko będzie naprawdę ładne.

• Skąd ten wniosek? - zakpiła Miranda.

• Starsza pani Swynford tak mi powiedziała. Wiesz, Mirando, pomyliłam się co do niej. To miła ko­bieta i chce dobrze dla Adriana. Zaskoczyło mnie, jak często podziela moje zdanie w wielu kwestiach. Sama przyznała, że miała o mnie inne wyobrażenie. Mówi, że jestem doskonałą żoną!

• Jak to się szczęśliwie złożyło, że zostałyście przy­jaciółkami - rzuciła sucho Miranda.

Najprawdopodobniej matka Adriana doszła do wniosku, że jeśli nauczy się tolerować Amandę, czę­ściej będzie widywać wnuki - pomyślała Miranda.

Kiedy Jon i Adrian wyjadą do Szkocji, z Londynu przybędzie powóz. Miranda zastanawiała się, co powie­dzieć siostrze. Doszła do wniosku, że po prostu prawdę. Nie chciała, żeby po jej wyjeździe Jon musiał się tłuma­czyć oburzonej siostrze i jej mężowi. Lepiej, by Mandy wiedziała, iż mężczyzna, o którym sądziła, że jest jej szwagrem, naprawdę jest bratem szwagra. Wtedy zro­zumie, dlaczego Miranda musi wyjechać i szukać męża. Postanowiła jej powiedzieć dopiero w ostatniej chwili.

Powozem miała dojechać do Welland Beach w to­warzystwie Perky - bo przyzwoita kobieta nie powin­na podróżować bez służącej. Postanowiła, że przed wyjazdem Martin ożeni się z Perky w Welland i tam poczekają na powrót swojej pani i jej męża. To był cał­kiem dobry plan.

Mijały dni, a z wiosny zrobiło się wczesne lato. Pew­nego popołudnia Jonathan poprosił Mirandę, żeby mu towarzyszyła podczas przejażdżki. Kiedy pokony­wali drogę wśród pól, Miranda zapytała:

• Dokąd jedziemy?

• Umówiłem się z Anną, że spotka się z nami za wsią - odparł. - Nie możemy się spotkać we wsi, bo to wywołałoby plotki. Chcę to jak najszybciej załatwić, by Anna nie myślała, iż jestem żonaty. Kocham ją i ona mnie, ale biedaczka myśli, że dla tej miłości po­stępuje niegodnie.

• Więc powinieneś się z nią ożenić.

• Co?

• Ożeń się z nią, Jon. Z naszymi znajomościami to dość łatwe. Możesz ją poślubić gdzieś w małym ko­ściółku, gdzie nikt nas nie zna - powiedziała Miranda, a potem przyszło jej coś jeszcze do głowy. - Poproś lorda Palmerstona, żeby ci załatwił pozwolenie. Jest ci to winien. Pani Bowen będzie się czuła pewniej, kiedy zostanie twoją żoną.

- Jesteś cudowna - zakrzyknął Jonathan. Dotarli w końcu do Malvern Hills. W zajeździe „Good Queen” powitano ich uprzejmie.

• Czy pan Jonathan?

• Tak, to ja.

• Proszę tędy. Pański gość już przyjechał - powie­dział karczmarz i dodał: - Kiedy mam podać herbatę?

• Za jakieś pół godziny - zarządziła Miranda.

• Oczywiście, proszę pani - karczmarz ukłonił się i oddalił, zamykając za sobą drzwi pokoju.

Zapadła cisza. Miranda przyglądała się pani Bo­wen. Kobieta wyglądała zaledwie na dwadzieścia pięć lat, choć miała już trzydzieści. Ubrana była skromnie, ale schludnie. Była piękną kobietą.

- Miło wreszcie panią poznać - zaczęła Miranda, bo Jonathan stał i wpatrywał się z niemądrą miną w ukochaną. - Proszę usiąść. Zaraz wszystko pani wy­jaśnimy.

Ośmielona przez uprzejme zachowanie Mirandy kobieta usiadła, by wysłuchać wyjaśnień.

• Najprościej chyba będzie, jeśli powiem pani - mówiła Miranda - że ten mężczyzna to nie Jared Dunham, ale jego brat Jonathan. Mój mąż jest od wielu miesięcy w St. Petersburgu z ważną misją wagi państwowej. Niestety, musiała pozostać tajemnicą. Mąż nie mógł wrócić z Rosji przed zimą, więc prze­wieziono Jona z Ameryki, żeby go udawał. Nikt prócz mnie i ich matki nie odróżnia dwóch braci. Wygląda­ją jak bliźniacy, w przeciwieństwie do mnie i mojej siostry. Jon jest wdowcem. Jego żona zmarła rok te­mu. Muszę panią ostrzec, że będzie pani miała trójkę pasierbów. John ma dwanaście lat, Eliza Anna dzie­więć, a mały Henry trzy. Jeśli wyjdzie pani za Jona, będzie pani mieszkała w Massachusetts, ponieważ jest on spadkobiercą mego teścia, właściciela stoczni. Teraz Jon powinien pojechać do Londynu po pozwo­lenie na ślub.

• Jak mam pani dziękować, lady Dunham? - zapy­tała oszołomiona i szczęśliwa Anna.

• Zacznij do mnie mówić po imieniu. W Ameryce nie używamy tytułów. Tam nazywają mnie panią Dun­ham, a ty również niedługo nią będziesz.

• Dziękuję ci za pomoc, Mirando - odezwał się Jon, kiedy wracali do domu.

• Należy ci się wreszcie trochę spokoju, po tym, co musiałeś przejść ze mną - zaśmiała się dziewczyna.

Kiedy tylko Miranda przekroczyła próg domu, pod­biegła do niej starsza pani Swynford.

- Och, Mirando, moja droga. Jak dobrze, że jesteś. Amanda nie chce stosować się do wskazówek dokto­ra Blake'a. Obawiam się najgorszego!

Miranda weszła do sypialni Amandy.

• Więc dziedzic rodu Swynford nareszcie postano­wił przyjść na świat? - zawołała wesoło od progu.

• Umieram, Mirando - szepnęła siostra.

• Coś takiego. Ja urodziłam, to ty też urodzisz.

• Ale ja jestem podobna do mamy. Ona wiele razy poroniła - żaliła się lady Swynford.

• Co za brednie. To było tak dawno - powiedziała Miranda i zaczęła się śmiać. - Miałam ci tego nie mó­wić, ale widzę, że przyda ci się ta wiadomość. Mamy brata, siostrzyczko. Mama urodziła zdrowego chłop­ca. Nazywa się Peter Cornelius van Notelman.

• Ależ ona mogła umrzeć! W jej wieku!

• Ale nie umarła. Jeśli mama nie umarła, to ty też nie umrzesz.

Kilka następnych godzin Miranda spędziła u boku rodzącej siostry. Kiedy w końcu chłopiec pojawił się na świecie, ojciec nie posiadał się z dumy, a babka kołysa­ła maleństwo i tuliła do piersi zadowolona, że wszystko dobrze się skończyło. Nie chciała go oddać niani.

Na drugi dzień Amanda odzyskała dobry nastrój i by­ło jej trochę wstyd, że poprzedniego dnia wpadła w hi­sterię. Teraz uszczęśliwiona zachwycała się maleństwem.

Jon pojechał do Londynu załatwić pozwolenie na ślub, a wszyscy inni nie mogli się nacieszyć, że nowy lord Swynford przyszedł wreszcie na świat. Całe to otaczające ją szczęście sprawiło, że Miranda poczuła się jeszcze bardziej samotna. Tęskniła za mężem. Nie mógł do niej pisać, bo przecież oficjalnie był wciąż przy niej. Nie wiedział nawet, że ma syna! Mirandzie brakowało jego głosu, dotyku, miłości. Westchnęła. To trwało już tak długo.

- Proszę pani!

Przestraszona Miranda spojrzała na małego chłop­ca o czarnych włosach i ciemnych, poważnych oczach.

- Chce pani sobie powróżyć?

Niedaleko w lesie obozowali Cyganie. Rozstawili wozy między drzewami, a konie wypuścili na łąkę.

- Jesteś jasnowidzem? - zapytała rozbawiona.

- Co to jasnowidz?

• Ktoś, kto przepowiada przyszłość.

• Nigdy nie słyszałem takiego słowa, pani. To nie ja wróżę, tylko moja babka. To królowa cygańska i zna­na wróżka - powiedział z dumą i dodał: - To kosztuje tyko pensa.

• Jednego pensa?

• No, paniusiu, na pewno ma pani pensa - nalegał chłopak.

• Skąd wiesz?

• Ma pani taką piękną suknię. To prawdziwy mu­ślin i jedwabne wstążki. No i buty są drogie.

Miranda zaśmiała się.

• Jak masz na imię?

• Charlie - uśmiechnął się chłopiec.

- Masz rację, Charlie! Mogę sobie powróżyć za pensa. Miranda spodziewała się bezzębnej staruszki, ale babka Charliego była niewielką kobietką o zdrowej cerze. Miała na sobie jasnozieloną spódnicę, a pod nią kilka kolorowych halek oraz żółtą bluzkę ozdobio­ną cekinami. Na nogach nosiła wysokie skórzane bu­ty, a we włosach wianek ze stokrotek. Nie wyjmowała z ust fajki.

• Gdzieś ty się podziewał, łotrzyku - zrugała chłopca. - Kogo tu przyprowadziłeś?

• Pani chce, żebyś jej powróżyła.

- Ma pieniądze?

Miranda wyjęła z woreczka pensa i podała kobiecie. Cyganka wzięła go do ręki, nagryzła i powiedziała: . - Proszę do mojego wozu, milady. Kiedy były już w środku, chwyciła dłoń Mirandy:

- Zaraz zobaczymy - mruknęła.

Miranda spodziewała się, że kobieta powie jej te same bzdury o tajemniczym nieznajomym, które zwy­kle słyszy się od Cyganek.

• Pani dom nie jest tu, w Anglii - zaczęła Cyganka. - Widzę wodę i kawałek zielonego lądu. To tam pani mieszka. Dlaczego pani wyjechała? Jeszcze długo nie zobaczy pani tego miejsca.

• Twierdzi pani, że wojna jeszcze potrwa? - zapy­tała Miranda.

• To pani sama kieruje swoim losem. Nie wiedzieć czemu, dąży pani do zniszczenia swego szczęścia.

Miranda poczuła chłodny dreszcz na plecach.

• A mój mąż? - zapytała.

• W końcu los was połączy, ale musi pani być ostrożna. Widzę wielkie niebezpieczeństwo. W pani dłoni widać złotego bożka, anioła ciemności i diabła. One przyniosą pani cierpienie. Jest pani uparta i nie­łatwo panią odwieść od powziętych zamiarów. Prze­trwanie zależy od pani samej. To wszystko, milady - powiedziała i puściła jej dłoń.

• Jeszcze coś - prosiła Miranda. - Co z moim dzieckiem?

• Nic mu nie będzie, milady. Pani syn będzie zdro­wy i szczęśliwy.

• Nie mówiłam, że mam syna. Cyganka uśmiechnęła się.

• Powtarzam, że nic mu nie będzie.

Miranda wyszła z obozu i wróciła do domu. Była te­raz jeszcze bardziej niespokojna. W jej głowie kołatała mu tylko jedna myśl. Musiała odnaleźć Jareda. Jeśli będzie znów przy nim, wszystko się uspokoi. Musi go odnaleźć i nic jej nie powstrzyma!

Jonathan wrócił do Swynford Hall kilka dni póź­niej. Był bardzo z siebie zadowolony. Miranda wie­działa, że udało mu się dostać pozwolenie.

• Kiedy ślub?

• To już się stało - odparł. - Posłałem po Annę. Pojechaliśmy do małej wioski niedaleko Oxfordu i tam się pobraliśmy.

• Życzę szczęścia tobie i Annie! Dlaczego nie po­czekałeś na mnie? Byłabym jej druhną!

• Obawiałem się, że ktoś mógłby cię rozpoznać. Kie­dy byłem w Londynie, kupiłem sobie nawet perukę. Ślub był cichy, a następnego dnia Anna wróciła do domu.

• Masz rację, Jon. Dobrze postąpiłeś. A jak się ma nasz drogi przyjaciel, lord Palmerston? Muszę mu przesłać Ust z podziękowaniem za pomoc.

Jon zaśmiał się głośno.

- Jego podziw dla ciebie zaćmiła złość wywołana twoim zachowaniem. Nie spodobało mu się, że go zaszantażowałaś, ale zgodził się pomóc.

• Mówił coś o Jaredzie? - zapytała pośpiesznie. Jonathan potrząsnął głową.

• Niestety, nic.

- Och, Jon, co oni zrobili z moim mężem? Palmer­ston nie ma dla mnie nawet słowa pocieszenia. Nie słyszałam niczego na temat Jareda od jego wyjazdu ze Swynford Hall. Minister wojny też się nie odzywa! Nie napisał nawet listu. Jak długo mam tak żyć? Ten Palmerston to potwór!

Jonathan objął ją czule.

- Palmerston nie myśli o Jaredzie ani o mnie, ani o Annie. On dba o Anglię i całą Europę, obawia się Napoleona, swego największego wroga. Czym jest życie kilku osób w porównaniu z wojną? Ma też wrogów w kraju.

Adrian wyjechał do Szkocji pod koniec tygodnia. Jonathan dołączył do swojej żony. Za kilka dni miał pojechać za Adrianem do Szkocji.

Miranda odczekała nieco po wyjeździe mężczyzn, zanim powiedziała o wszystkim siostrze. Wszystko by­ło już przygotowane. Powóz prowadzony przez Marti­na jechał z Londynu. Na drugi dzień po jego przyby­ciu Martin i Perky mieli się pobrać.

• Za bardzo się angażujesz w życie służby. To takie amerykańskie - gniewała się Amanda.

• Ależ ja jestem Amerykanką - protestowała Mi­randa.

• Z pochodzenia. Teraz mieszkasz w Anglii i nosisz angielski tytuł. Kiedy jesteś między wronami, kracz jak one. Chyba nie chcesz wzbudzać niepotrzebnej sensacji?

• Jak szybko się zmieniłaś, moja droga. Zapomi­nasz, że sama jesteś Amerykanką.

• Urodziłam się w Ameryce. Wyndsong to piękne miejsce dla dziecka, ale spędziłam tam tylko osiemna­ście lat mego życia. Poślubiłam Anglika. Nie obchodzi mnie polityka, ani kto rządzi. I tak nic z tego nie ro­zumiem. Wiem tylko, że jestem żoną Anglika i wolę mieszkać w jego kraju. Tu jest spokojnie. Ja nie je­stem taka dumna i dzielna jak ty.

• Nie wiem, czy jestem dzielna, Mandy, ale na pewno dumna i uparta. Mimo to potrzebuję twojej pomocy.

• W czym? - Amanda spojrzała na bliźniaczkę z niepokojem. Czuła, że coś się święci. - Myślałam, że już wyrosłaś z takich psot.

• To nie psota, siostro. Wyjeżdżam i chcę, żebyś zrozumiała dlaczego.

• Mirando!

• Posłuchaj mnie uważnie! Pamiętasz, dlaczego przyjechaliśmy z Jaredem do Swynford Hall w ze­szłym roku?

• Tak. Jared miał jakąś misję i nikt nie mógł wie­dzieć, że nie ma go w Anglii.

• Jared nie wrócił z Rosji, Amando. Człowiek, któ­ry udaje mego męża, to jego brat, Jonathan.

• No nie! - krzyknęła Amanda. - To niemożliwe!

• Czy kiedykolwiek ci skłamałam? Jak myślisz, mogłabym skłamać w tak poważnej sprawie?

• Więc gdzie jest Jared? - zapytała wystraszona Amanda.

• O ile wiem, wciąż jest w St. Petersburgu.

• Nie wiesz na pewno?

• Nie. To tajna misja. Nie wolno mu pisać. Ja rów­nież nie mogę się z nim skontaktować, bo przecież wszyscy sądzą, że Jared jest ze mną w Swynford i cze­ka aż ta głupia wojna się skończy. Lord Palmerston odmawia udzielenia mi jakichkolwiek informacji. To nieczuła bestia!

• Mirando! - Amanda spojrzała na siostrę ze współczuciem i zmartwieniem. - Och, Mirando. Spa­łaś cały czas z mężczyzną, który nie jest twoim mężem!

Miranda zacisnęła dłonie w pięści, aż paznokcie wbiły jej się w skórę.

• Mandy, nic złego się nie wydarzyło między Jo­nem a mną. Kładziemy zwiniętą kołdrę na środku łóż­ka i odwracamy się tyłem do siebie.

• Ale jak pan Dunham się tu dostał? - zapytała Amanda. - Przecież od czerwca jest blokada.

• Wszystko załatwili ludzie pana Adamsa i lorda Palmerstona. Kiedy się zorientowali, że Jared będzie mu­siał zostać w Rosji na zimę, przeszmuglowali tu Jona.

• Jak on to wyjaśnił żonie? Nie mógł przecież znik­nąć na tak długo bez rozsądnego wyjaśnienia.

• Charity utonęła w wypadku na łodzi w zeszłym roku. Jon zostawił dzieci ze swoimi rodzicami. Oni wszystko wiedzą, ale rozpowiadają wszędzie, że Jon wolał spędzić czas żałoby w Anglii.

• Biedak! Jak szlachetnie z jego strony, że podjął się tego zadania, by bronić brata. Jest przecież w ża­łobie - powiedziała ze współczuciem Amanda. - Kie­dy Jared wróci i Jon będzie mógł znów być sobą, przedstawię go kilku młodym kobietom. Może znaj­dzie sobie drugą żonę.

Miranda zachichotała.

• Za późno, Mandy. Jon już się ożenił. Kilka dni temu dostał specjalne zezwolenie. Wiesz, kim jest je­go żona? To pani Anna Bowen!

• Och! Och! - jęknęła Amanda i opadła na po­duszki. - Moje sole trzeźwiące! Och, chyba zemdleję! To straszne. Będą o nas plotkować!

Miranda nie wytrzymała.

• Amando! - krzyknęła ostro. - Przestań natych­miast! Powiedziałam ci o tym tylko dlatego, że wybie­ram się do St. Petersburga, żeby odnaleźć Jareda. Po­trzebuję twojej pomocy.

• Och! - Amanda zamknęła oczy, ale Miranda wiedziała, że siostra nie zemdlała, więc mówiła dalej:

• Mojego męża nie ma od dziesięciu miesięcy, Mandy. Nawet nie wie, że ma syna! Ja zaś nie wiem, czy Jared żyje. Nie będę siedziała w Anglii i tańczyła jak mi Palmerston zagra. Nie jestem Angielką. Nie muszę być lojalna wobec tego kraju. Chcę żeby mój mąż wreszcie wrócił i zamierzam tego dopilnować! Ty musisz zająć się Tomem, kochana. Ja nie mogę go ze sobą wziąć. Rozumiesz, Mandy?

• Nie mogę, Mirando. Ty też nie możesz tego zrobić!

• Mogę i zrobię.

• Nie pomogę ci zrobić takiego głupstwa!

- Ja tobie pomogłam. Gdybym nie postąpiła wbrew woli męża, nie byłabyś lady Swynford i nie miałabyś swojego małego synka. Gdybym ci nie po­mogła, siedziałabym w domu w Wyndsong, a nie u ciebie w Swynford Hall. Biorę „Dream Witch” i pły­nę do St. Petersburga, żeby odnaleźć Jareda, a ty mi w tym pomożesz. Nie odmówisz mi szczęścia, skoro ja poświęciłam tak wiele dla ciebie.

To były poważne argumenty. Amanda nie potrafiła ich odeprzeć. Usiadła, zagryzła wargi i spojrzała na Mirandę.

• Co mam robić? - szepnęła.

• Nic wielkiego, kochana. Mężczyźni wyjechali, twoja teściowa też jest u przyjaciółki w Brighton. Nikt nie będzie o nic pytał. Adrian i Jon wrócą dopiero za miesiąc. Potem możesz im powiedzieć prawdę. Ja bę­dę już w St. Petersburgu. Wrócimy szybko, zanim kto­kolwiek się dowie. Pilnuj mego syna, to wszystko.

• To wydaje się takie proste.

• Bo to jest proste, Mandy!

• W twoich ustach to brzmi tak, jakby chodziło o podróż do Londynu. Jak długo zajmie ci wyprawa do St. Petersburga?

• Około dwóch tygodni. To zależy od wiatru.

• Więc nie będzie cię co najmniej miesiąc! I nie wiadomo, jak długo będziesz szukała Jareda.

• Och, pewnie ambasador angielski będzie wie­dział, gdzie on jest - odparła pogodnie Miranda.

• Mam złe przeczucia - powiedziała Amanda.

• Ty? - zaśmiała się Miranda. - Nie miewasz prze­czuć. To ja je zawsze miałam.

• Nie chcę, żebyś jechała, Mirando! Proszę! Pro­szę! To niebezpieczna podróż - błagała Amanda.

• To nic takiego, siostro! Nie roztkliwiaj się! To zwykła podróż. Wszystko będzie dobrze!

• CZĘŚĆ III
  ROSJA 1813 - 1814

• ROZDZIAŁ 10

Kapitan Ephraim Snow spoglądał na żonę swego pracodawcy z wysokości ponad metra dziewięćdziesiąt.

• Nie, pani Dunham - rzekł powoli. - Nie pozwo­lę pani zejść z pokładu, póki nie dowiemy się, gdzie jest Jared. Ci Rosjanie to podstępny naród. Miałem już z nimi do czynienia.

• Wyślę wiadomość do ambasadora brytyjskiego, kapitanie - odparła Miranda. - On zapewne wie, gdzie jest mój mąż.

• Dobrze. Willy! Gdzie jesteś, chłopcze?

• Tutaj, proszę pana! - krzyknął młody marynarz, który podbiegł do nich i zasalutował.

• Pani Dunham za kilka minut da ci list do amba­sady angielskiej. Czekaj tutaj.

• Tak jest.

Miranda wróciła do kajuty i napisała kilka słów z prośbą o informacje na temat męża. Willy zaniósł li­ścik i poczekał na odpowiedź. Miranda uprzedziła go, żeby nie dał się zbyć byle czym. Po godzinie Willy po­wrócił z zaproszeniem na kolację do ambasady. O siódmej miał na Mirandę czekać powóz.

- O mój Boże! Nie mam się w co ubrać! - zakrzyk­nęła Miranda.

Ephraim Snow uśmiechnął się porozumiewawczo.

- Wiele razy słyszałem to samo od Abbie. Miranda także się zaśmiała.

• W moim przypadku to niestety prawda. Podró­żuję bez pokojowej i bez wieczorowych strojów. Nie przyjechałam tu na bal. Eph, ty znasz to miasto. Gdzie można kupić przyzwoitą suknię i buty?

• U Leviego Bimberga. Zabiorę tam panią. Nie może pani pozostać bez opieki.

Miranda i kapitan ruszyli niewielkim powozem w stronę Prospektu Newskiego, głównej ulicy St. Pe­tersburga. Dziewczynie bardzo podobało się miasto. Był piękny letni dzień, więc wszędzie zieleniły się drzewa i kwitło mnóstwo kwiatów. Wzdłuż rzeki po deptaku leniwie spacerowały zajęte sobą pary.

• Ależ to miasto jest równie piękne jak Londyn i Paryż! - wykrzyknęła z zachwytem Miranda.

• Car chce, żeby wszyscy odwiedzający Rosję ta­kim właśnie je widzieli - stwierdził cierpko kapitan.

• Nie rozumiem.

• To oczywiste, że nie wie pani zbyt wiele o tym kraju. Tu są tylko dwa rodzaje ludzi. Szlachta z carem na czele i pospólstwo. Ci drudzy to właściwie niewol­nicy. Nie mają praw. Robią, co im każe ich pan. Żyją tylko dlatego, że taka jest wola tych, do których nale­żą. Są bardzo biedni. Nikt się nie przejmuje, że umie­rają z głodu i nędzy. Czego jak czego, ale ludzi w tym wielkim kraju nie brak. Zawsze na miejsce zmarłych znajdą się następni. No jest też klasa średnia. Żaden kraj nie poradzi sobie bez sklepikarzy i handlarzy, ale gdyby pani obejrzała, jak żyją ludzie poza tą dzielni­cą, zawrzałaby w pani krew. Mają tu stocznie i fabry­ki, ale robotnikom płacą tak mało, że ledwie starcza im na przeżycie i opłacenie skromnych baraków, w których wiodą nędzny żywot.

• To straszne!

• Należy się cieszyć, że sami żyjemy w cywilizowa­nej Ameryce - dorzucił ponuro kapitan.

• Nie rozumiem, jak można tak traktować ludzi. Nienawidzę niewolnictwa.

• Nie wszyscy Amerykanie mają podobne poglądy, pani Dunham. Wielu właścicieli plantacji na Południu trzyma niewolników. - Snow zauważył, jak Miranda posmutniała i postanowił zmienić temat. - Ale pani nie musi się o nic martwić. Niech pani lepiej myśli o Jaredzie. Ależ będzie zdziwiony, kiedy panią zobaczy. Mo­że spotka go pani dziś na kolacji w ambasadzie?

- Nie wiem. Nie wiadomo nawet, czy w ogóle jest jeszcze w St. Petersburgu. Gdyby tu był, ambasador na pewno napisałby mi o tym w liście.

- Pewnie tak. Proszę spojrzeć. To sklep Lewiego Bimberga. Jeśli tam pani nie znajdzie tego, czego szu­ka, to taka rzecz po prostu nie istnieje. - Roześmiał się. - To najlepszy sklep w mieście. Mają tam wszystko.

Powóz zatrzymał się przed wielkim, eleganckim magazynem, jakie Miranda widywała w Londynie. Snow wysiadł i podał jej ramię.

- Czekaj - powiedział do woźnicy i odprowadził panią Dunham do sklepu.

Miranda wybrała na wieczór złotą jedwabną suknię ze srebrnymi wstążkami. Kupiła też dwie inne, jedną różowosrebrną, a drugą w kolorze lawendy, ozdabia­ną złotymi wstążkami. Jeszcze nigdy nie kupowała go­towych ubrań, ale okazało się, że szwaczka ze sklepu poprawiała wszelkie krawieckie niedociągnięcia na miejscu.

Wieczorem na nabrzeżu zjawił się powóz przysła­ny z ambasady. Kiedy Miranda do niego wsiadała, złota suknia lśniła w blasku zachodzącego słońca. Po drugiej stronie ulicy, w magazynie kompanii handlo­wej stał książę Aleksiej Czekierski. Obserwował od­jeżdżający powóz.

• Masz rację, Sasza - zwrócił się do swego kompa­na. - Ta kobieta doskonale nada się do tego celu. Naj­pierw jednak trzeba się dowiedzieć, kim jest. Jedź za nią i dowiedz się wszystkiego.

• Tak, panie! - odparł Sasza. - Wiedziałem, że się panu spodoba! Wiem, co pan lubi!

• Tak - mruknął książę, wpatrując się w powóz. - Jedź już!

Mężczyzna wybiegł z pokoju, a książę zszedł po schodach do sali pełnej urzędników siedzących za rzę­dami biurek. Podbiegł do niego właściciel magazynu.

• Mam nadzieję, że się przysłużyłem waszej wyso­kości.

• Tak - odparł krótko książę i wyszedł z budynku. Nie patrząc na kłaniającego się mu w pas mężczyznę, wsiadł do powozu i odjechał.

Tymczasem Sasza podążał za Mirandą. Biegł bez wysiłku. Był szczupłym, wyjątkowo przystojnym męż­czyzną o ciemnych włosach i twarzy niesfornego aniołka. Ubierał się jak chłop, ale wszystko, co miał na sobie, było przedniego gatunku.

Powóz skręcił z głównej drogi, a potem zatrzymał się za bramą wielkiego budynku. Sasza obserwował piękną damę w lśniącej sukni wchodzącą do środka.

Kiedy zniknęła mu z oczu, podszedł bliżej.

• Ej, ty - krzyknął na niego woźnica.

• Dobry wieczór - odparł Sasza piękną angielsz­czyzną.

Jako syn ulubionej pokojowej księżnej Czekierskiej, edukację pobierał wraz z młodym księciem, swoim obecnym panem. Mówił płynnie w kilku języ­kach.

- Czego chcesz? - zapytał podejrzliwie woźnica. Sasza uśmiechnął się przymilnie. Nie znosił tych opryskliwych, aroganckich cudzoziemców, którzy nie­nawidzili jego kraju.

• Kim jest ta piękna dama, którą tu przywiozłeś? - zapytał uprzejmie.

• A kto chce wiedzieć?

• Mój pan, książę - odparł Sasza i wcisnął mu do ręki srebrną monetę.

Po pięciu minutach wiedział wszystko.

Pobiegł do pałacu Czekierskich na skróty. Wszedł drzwiami dla służby i wbiegł po schodach do sypialni swego pana, który leżał tam w objęciach kochanki. Zdenerwował go ten widok. Sasza był zazdrosny o wszystkie kobiety i mężczyzn, którzy przewinęli się przez łoże księcia. A ta suka najbardziej go irytowała. Miała na sobie prześwitujący szlafrok, który niczego nie zakrywał.

• No? - zapytał książę. - Czego się dowiedziałeś?

• Niewiele, wasza wysokość. Woźnica niewiele wiedział. Znał tylko nazwisko damy. Kazano mu ją przywieźć ze statku do ambasady.

• Masz zamiar mnie kimś zastąpić, Aleksieju? - zapytała kobieta, nie kryjąc oburzenia.

• Na razie nie - odrzekł ten spokojnie. - Ale jeśli jeszcze raz odezwiesz się do mnie tym tonem, zrobię to na pewno.

Kobieta zmartwiła się, a potem szybko objęła go pulchnymi ramionami.

- Och, Aleksieju, tak cię kocham. Kiedy pomyślę, że mogłabym cię stracić, zaczynam się zachowywać nieodpowiedzialnie.

- Nie powinnaś wątpić, że postąpię jak dżentelmen i kiedy się tobą znudzę, będę miał dość taktu, by ci o tym powiedzieć.

- Więc dlaczego kazałeś Saszy śledzić jakąś kobietę? Książę uśmiechnął się. Odsunął od siebie kochankę i powiedział:

• Kiedy Sasza kupował dla ciebie rękawiczki w sklepie Bimberga, zobaczył tam kogoś, kogo szuka­łem od lat. Takiej kobiety zawsze chciałem!

• Zawsze chciałeś?!

• Nie dla siebie. Dla mojego cennego Lukasa. Lu­kas płodzi córki, a jego brat Paulus, synów. Znala­złem dla Paulusa kilka odpowiednich partnerek w cią­gu ostatnich kilku lat. Dali mi wielu jasnowłosych chłopców, którzy kiedyś osiągną doskonałą cenę na bazarach na Dalekim Wschodzie. Lukas ma kilka ko­biet, ale żadnej, która wyglądałaby jak on sam. Długo szukałem dziewczyny o takiej urodzie. Potrzebuję dziewcząt o platynowych włosach. Turcy płacą fortu­nę już za pięcioletnie dziewczątka. - Książę spojrzał na Saszę. - Kim więc jest ta kobieta?

• Dowiedziałem się tylko jej nazwiska. To lady Mi­randa Dunham.

• Co? - zakrzyknęła kochanka księcia i usiadła. - Jak się nazywa?

• Lady Miranda Dunham.

• Srebrne włosy, chuda, dość ładna?

• Zgadza się.

• Znasz tę kobietę? - zapytał szybko książę.

• Znam tę sukę - odparła Gillian Abbott przez za­ciśnięte zęby. - To przez nią musiałam opuścić Anglię, włóczyć się po świecie i być zależna od takich nie­wdzięczników jak ty, Aleksieju. Znam ją doskonale!

. Książę objął kobietę, przytulił i szepnął jej wprost do ucha:

- Powiedz, moja droga, powiedz mi o niej wszystko. Gillian nie była głupia. Nie miała zamiaru zdradzać mu całej prawdy, bo wtedy mógłby zrezygnować z zamiaru porwania Mirandy, a ona nie mogłaby się ze­mścić.

• Miranda Dunham to mało ważna osoba. To tylko Amerykanka, która nie ma żadnych możnych znajo­mych.

• Nie ma znajomych? Podróżuje własnym jachtem, tytułują ją „lady”...

• Aleksieju, nic nie rozumiesz. To Amerykanka.

• Ale wyszła za Anglika.

• Nie! To córka Thomasa Dunhama, Amerykanina, który dostał od króla nadanie za oceanem. Tej rodzinie wolno używać w Anglii tytułu. Kiedy zmarł jej ojciec, siostra Mirandy, miła i ładna panna, wyszła za mąż, jak i jej matka. Ona sama próbowała zmusić do małżeń­stwa swego opiekuna, nowego lorda Dunhama, ale Jared się nie zgodził. Została więc jego kochanką.

• Mogę zapytać, skąd to wszystko wiesz?

• Nie będę udawać chodzącej niewinności. Byłam kochanką Jareda Dunhama. To straszny dzikus, ale jestem mu winna przysługę, bo to on mnie ostrzegł przed aresztowaniem. Największą przysługę oddam mu, usuwając tę denerwującą dziewczynę z jego życia. Jeśli ją chcesz, to bierz. Ona sama nie ma prawa do tytułu. Uzurpuje je sobie. Co się zaś tyczy jachtu, lord Dunham pewnie pozwolił go jej zabrać, żeby zniknę­ła na jakiś czas z jego życia. Jeśli dziewczyna nie wró­ci, nikt nie będzie za nią tęsknił, zapewniam cię.

• A jej matka i siostra? Na pewno podniosą krzyk.

- Obie mieszkają w Ameryce - skłamała Gillian. Książę zastanawiał się przez chwilę.

- Zrób to jeszcze dziś w nocy, Aleksieju! Kto wie, jak długo Miranda pozostanie w St. Petersburgu? - zachęcała go Gillian. - Tak długo szukałeś takiej dziewczyny dla twojego jasnowłosego niewolnika. Ich bachory przyniosą ci fortunę.

Sasza przyglądał się uważnie nałożnicy swego pana. Nie podobał mu się ten pośpiech. Zbyt jej na tym za­leżało. Podejrzewał, że kobieta nie mówi prawdy.

- Panie mój, książę - zaczął po rosyjsku, by Gillian nie rozumiała. - Nie jestem pewien, czy ona mówi prawdę. Wiem, jak bardzo pan chce mieć tę kobietę, ale car ostrzegał pana, że jeśli w pańskim majątku wy­darzy się jeszcze jeden skandal, będzie pan musiał po­zostać w areszcie domowym.

Książę przyjrzał mu się i poklepał dłonią łoże.

- Chodź, usiądź z nami, Sasza. Powiedz mi, co o tym wszystkim sądzisz, kochany. Tobie najbardziej na świecie ufam.

Sasza uśmiechnął się z ulgą i po chwili położył się obok swego pana. Oparł się na łokciu i ciągnął.

• Twoja kochanka, książę, chce się na niej zemścić.

• Nie ukrywa tego - odparł książę.

• To coś więcej, wasza wysokość. To zbyt gładka hi­storyjka. Żaden bogaty lord nie daje kochance jachtu. Tylko żona może zabrać jacht męża.

• Ale jaki mąż pozwoliłby żonie podróżować sa­motnie, zwłaszcza jeśli jest taka piękna? Nie ma żad­nej ochrony!

• To wszystko może mieć jakieś niezwykłe okolicz­ności, panie.

Pewnie tak, drogi Saszo, ale ja muszę mieć tę ko­bietę i postaramy się, żeby nie było z tego skandalu. Mam doskonały plan. Posłuchaj. Porwiemy ją, a kiedy nie wróci, służba wezwie żandarmerię. Ty, Sasza, za­wieziesz ją do mego majątku, do Lukasa. Ma tam zo­stać do czasu urodzenia pierwszego dziecka. Nikt jej nie znajdzie. Ogłoszą wszem wobec jej śmierć, bo znajdą ciało blondynki w rzece. Będzie miała na sobie odzienie i klejnoty lady Dunham. Po kilku dniach od utopienia nikt jej nie rozpozna, a odzienie i klejnoty poświadczą śmierć Mirandy Dunham. No i co, Sasza, czyż nie jestem przewidujący?

• Ukochany książę, chylę głowę przed najwięk­szym umysłem naszych czasów.

• Wracaj do naszego woźnicy. Może już dowiedział się czegoś, co pomoże nam schwytać naszą wybrankę.

Sasza ucałował dłoń pana.

• Z radością usłucham twoich rozkazów, panie - powiedział, a potem wstał i wyszedł.

• O czym tak trajkotaliście? - zapytała Gillian po francusku.

• Sasza ci nie wierzy, moja droga - odparł książę.

• Ten mały robak jest po prostu zazdrosny. Chyba mu nie ufasz?

W ambasadzie brytyjskiej Miranda musiała długo czekać. Była jedną z wielu osób, które przybyły na ko­lację, by porozmawiać z ambasadorem. Przy stole obok Mirandy siedział sekretarz ambasady. Zapew­nił, że zostanie jej udzielone specjalne posłuchanie następnego dnia.

• Niech mi pan tylko powie, czy on żyje.

• Mój Boże! - wykrzyknął sekretarz. - Sądziła pa­ni, że coś mu się stało?

Miranda z trudem opanowywała się, by nie krzyk­nąć.

• Lord Palmerston nic mi nie chciał powiedzieć.

• Idiota - mruknął mężczyzna, zrozumiawszy, przez co przeszła ta biedna kobieta. - Proszę o wyba­czenie - dodał speszony własnym wybuchem.

• Nazywałam go już gorzej, panie Morgan - po­wiedziała Miranda z błyskiem w oku.

Sasza był już pod ambasadą i rozmawiał z woźnicą.

- Znów tu jesteś? - zapytał Anglik.

- Mój pan zbił mnie za to, że tak mało dowiedzia­łem się o tej damie. Wysłał mnie z powrotem, żebym się dowiedział czegoś więcej. Jeśli tego nie zrobię, to znów oberwę.

Woźnica skinął współczująco głową.

• Tak, wszyscy bogacze są tacy sami. Jak czegoś chcą, nie można im odmówić. Ale ja już wiem coś wię­cej o tej pani. Słyszałem w kuchni, kiedy jadłem obiad. Przyjechała tu po męża. On jest w St. Peters­burgu w interesach. Ambasador jest jego przyjacie­lem, więc zaprosił ją na obiad do ambasady. Lord Dunham nie wie, że jego żona tu przyjechała, więc ty­dzień temu wyjechał z miasta. Jutro przyjmie ją sam ambasador, żeby jej to powiedzieć.

• O, teraz mój pan będzie zadowolony - powie­dział Sasza. Pogrzebał w kieszeni i wyjął srebrną mo­netę, którą podał woźnicy. - Dziękuję, przyjacielu - zawołał wesoło i odszedł.

Mirandę zirytowało to, że będzie musiała pocze­kać na wieści o Jaredzie. Ale przynajmniej była pewna, że jej mąż żyje. Po kolacji zaproszono gości do tańca, a wokół Mirandy zgromadziło się wielu mężczyzn, chętnych, by z nią zatańczyć. Większość stanowili łysawi, grubi dyplomaci, przyzwyczajeni do wygodnego, nudnego życia, wyszukanego jedze­nia i przednich trunków. Tylko jeden z nich wyglą­dał inaczej. Był to książę Mirza Eddin Khan, syn księcia tureckiego, nieoficjalny przedstawiciel Tur­cji w Rosji.

Wysoki, z lekko falującymi włosami i ciemnymi wą­sami, wyróżniał się wśród zebranych urodą. Jego ja­snoniebieskie oczy miały w sobie coś niezmiernie po­ciągającego i tajemniczego. Jako muzułmanin, nie mógł tańczyć, ale kiedy Miranda odmówiła kilku mężczyznom tańca i została na chwilę sama, książę podszedł bliżej.

• Jest pani stanowczo za młoda, żeby mieć tak smutną minę - powiedział wesoło. - Podobno od smutku robią się zmarszczki.

• Nie bawią mnie takie gładkie słówka, wasza wy­sokość. Wygadana ze mnie Amerykanka. Nie chcę obrazić waszej wysokości, ale wolałabym, żeby mnie pan traktował inaczej niż wszyscy obecni tu mężczyź­ni. Wierzę, że jest pan od nich bardziej interesujący i inteligentniejszy.

• Obawiam się, że to, co pani teraz ode mnie usły­szy, także może się pani nie spodobać, ale jeśli woli pani szczerość, to muszę powiedzieć, że jest pani naj­piękniejszą kobietą, jaką w życiu widziałem.

• Dziękuję.

Rozmawiali przez chwilę swobodnie, jakby znali się od dawna.

- Nigdy jeszcze nie zazdrościłem innemu człowieko­wi niczego, a teraz muszę przyznać, że zazdroszczę pa­ni mężowi - powiedział w pewnym momencie książę.

Pochłaniał ją wzrokiem, jakby chciał zaczarować i zagarnąć ją całą dla siebie.

Zanim się zorientowała, ucałował jej dłoń.

- Zegnam, lady Dunham - rzekł i zniknął w tłumie.

Postanowiła wrócić na „Dream Witch” Jutro czeka­ło ją kolejne spotkanie w ambasadzie i musiała się wy­spać.

Jej powóz jechał wolno ulicami St. Petersburga. Mi­randa rozmyślała o księciu. Nigdy jeszcze nie czuła się tak dziwnie w obecności innego mężczyzny. Niepoko­iło ją, że ten obcy człowiek tak bardzo ją zaintrygo­wał. W Londynie nigdy nie miała ochoty wysłuchiwać komplementów ze strony któregokolwiek z tamtej­szych dżentelmenów. W towarzystwie szeptano, że lady Dunham jest nieprzyzwoicie zakochana w mężu i odrzuca względy innych panów. Nazywano ją nawet Królową Śniegu.

Następnego ranka, po niemal nieprzespanej no­cy, Miranda wyszła na pokład, by nacieszyć się słoń­cem. Zdziwiona zauważyła niewielki powóz z her­bem ambasady na drzwiach, który podjeżdżał właśnie w pobliże statku. Na miejscu woźnicy sie­dział młody człowiek w rosyjskim stroju. Kiedy ją zauważył, zapytał:

• Lady Miranda Dunham?

• Tak, to ja - odparła.

• Pozdrowienia od pana ambasadora, milady - rzekł Sasza uprzejmym tonem. - Niestety, musiał zmienić plany. Czy może pani pojechać ze mną na­tychmiast?

• Ależ oczywiście - odparła Miranda. - Pójdę tyl­ko po szal.

Po drodze wstąpiła do kajuty kapitana, żeby mu po­wiedzieć o swym nagłym wyjściu na ląd.

- To dobrze - odparł mężczyzna. - Mam nadzieję, że wreszcie się pani czegoś dowie o mężu.

Woźnica pomógł jej wsiąść. Zamknął szybko drzwi powozu, wskoczył na kozioł i zaciął konie, które na­tychmiast ruszyły. Miranda zorientowała się, że nie jest sama. Naprzeciwko niej siedział elegancki dżen­telmen w biało - złotym mundurze.

• Jestem lady Miranda Dunham - przedstawiła się po francusku. - A kim pan jest?

• Książę Aleksiej Czekierski - odparł mężczyzna.

• Pan również ma umówione spotkanie z ambasa­dorem?

• Nie, moja droga. Nie mam - odparł łagodnym tonem i uśmiechnął się nieznacznie.

Miranda zauważyła, że przygląda się jej otwarcie, jakby oceniał jej walory. Czegoś takiego jeszcze nic doświadczyła. Nie spodobało jej się to. W jego oczach nie dostrzegła niczego przyjaznego.

• Jeśli nie ma pan umówionego spotkania z amba­sadorem, to co pan tu robi? - zapytała lekko zaniepo­kojona.

• To nie jest powóz ambasady, tylko mój - odpo­wiedział chłodno człowiek w mundurze.

Miranda zrozumiała, że jest w niebezpieczeństwie.

- Książę, muszę pana prosić, żeby odwiózł mnie pan na mój statek - powiedziała stanowczym tonem, choć serce waliło jej jak młotem, a nogi drżały ze strachu.

Książę zaśmiał się głośno.

- Brawo, moja droga! Masz' charakter. Jesteś do­kładnie taka, jak sądziłem. Nie pomyliłem się ani tro­chę co do ciebie.

- Czego pan ode mnie chce? Książę usiadł obok niej.

• Osobiście niczego. Nie musisz się mnie obawiać. Nie mam zamiaru cię gwałcić ani zamordować. Ale jesteś mi potrzebna. Długo szukałem takiej pięknej kobiety o platynowych włosach. Oczy masz jak szma­ragdy, ale jest w nich odrobina błękitu. Doskonale!

• Pan bredzi! Żądam natychmiastowego uwol­nienia!

• Żądasz? - zapytał książę surowo. - Żądasz? Po­winnaś szybko zrozumieć swoją sytuację. Nie masz prawa czegokolwiek żądać. Teraz już nie masz żad­nych praw. Jesteś moją własnością. Stałaś się nią w chwili, gdy znalazłaś się w moim powozie. Nie mu­sisz się jednak niczego obawiać. Nie będę cię źle trak­tował. Pojedziesz do mego majątku na Krymie, gdzie zostaniesz partnerką mego najlepszego zapładniacza wśród niewolników. Dasz mu wiele pięknych dzieci.

Miranda aż się zatrzęsła. - Oszalałeś? Jestem lady Miranda Dunham, żona Jareda Dunhama, pani na Wyndsong! Rozumiesz to? Natychmiast odwieź mnie na statek, a ja nie wspomnę 0 całym zajściu, bo zdaje się, że jesteś pijany.

Krzyknęła z bólu, bo stalowe palce mężczyzny ści­snęły jej nadgarstek. Książę przytrzymał ją jedną rę­ką, a drugą przytknął jej do nosa nasączoną czymś chustkę. Miranda walczyła zawzięcie. Chciała krzyk­nąć, ale zapach skrawka materiału wypełniał jej nos palącym odorem. W końcu straciła przytomność.

Powóz przyśpieszył za rogatkami miasta. Wkrótce wjechał do lasu, by po dłuższej chwili zatrzymać się przed niewielką chatką. Sasza zaniósł nieprzytomną kobietę do domu. Książę podążał za nimi i wpatrywał się z nieskrywaną przyjemnością w swoją ofiarę.

• Ech, do diabła! - zaklął, patrząc, jak Sasza kła­dzie dziewczynę na łóżko. - Jest jeszcze piękniejsza niż z daleka. Co za kolory! - Dotknął jej włosów. - Jak jedwab!

• To prawdziwa arystokratka - powiedział z podzi­wem Sasza, a potem spojrzał na swego pana z niepo­kojem. - Jak zareagowała, kiedy powiedział jej pan prawdę?

• Bredziła coś, że jest żoną Jareda Dunhama, ale przecież to nie ma żadnego znaczenia.

• Ukochany książę - powiedział. - Chyba powi­nien jej pan uwierzyć. Niech pan tylko spojrzy! To prawdziwy anioł, a pańska kochanka to wcielenie dia­bła. Zdaje się, że lady Gillian chce się zemścić na jej mężu za to, że poślubił tego anioła. Odwieźmy ją na statek. Można to zrobić po cichu.

Nie! Szukałem takiej kobiety od wielu lat. Jest jeszcze piękniejsza, niż się spodziewałem. Nawet od­mówiłem sobie własnej z nią przyjemności, by jak najszybciej powiła dziecko Lukasa. Pomóż mi ją roze­brać. Potrzebuję jej odzienia.

Mężczyźni zdjęli z Mirandy suknię i bieliznę. Przez chwilę w milczeniu przyglądali się nagiej kobiecie.

- Ależ ona jest piękna - odezwał się w końcu Sasza.

- Popatrz, panie, jakie ma proporcje, jakie długie nogi. Książę dotknął jej piersi i westchnął.

• Jakie to wielkie wyrzeczenie. Wiesz, że zawsze próbuję kobiet, które wysyłam do majątku, ale teraz nie mogę zaryzykować zapłodnienia jej moim nasie­niem.

• Więc pozwól mi panie ulżyć twoim cierpieniom - rzekł Sasza i objął księcia.

- Pozwalam - rzekł książę, głaszcząc go po głowie. Kilka chwil później Sasza ubrał Mirandę w strój chłopki i zdjął z niej biżuterię.

- Przynieś wody ze studni, Sasza - rozkazał książę.

- Musimy jej podać opium, żeby była cicho. Już się za­czyna wiercić. Nim Miranda zdążyła odzyskać na do­bre przytomność, wlano jej do gardła brązowawy płyn, który sprawił, że znów zapadła w ciemność. Sa­sza zaniósł ją do powozu, który ruszył dalej, kiedy tyl­ko dołączył do nich książę.

Niedługo potem pojawił się naprzeciw nich na wąs­kiej leśnej drodze elegancki powóz.

• Dobrze! - zakrzyknął książę. - Borys Iwanowicz już tu jest. Posłuchaj uważnie, Sasza. Masz pojechać od razu na Krym. Nie zbaczaj z drogi. Dziewczyna ma się znaleźć na farmie za dwa tygodnie. Daj jej odpo­cząć kilka dni, a potem dopuść do niej Lucasa. Pamię­taj, że im dłużej to potrwa, tym dłużej będziesz z da­leka ode mnie, najdroższy.

• Muszę czekać aż urodzi? Nie mogę wrócić, kiedy będzie ciężarna, a potem pojechać na Krym przed rozwiązaniem?

- Nie, mój drogi, to zbyt cenna niewolnica. Nie możemy ryzykować. Masz z nią mieszkać. Nie wolno jej umieścić z innymi kobietami. Te prostaczki mo­głyby jej zrobić krzywdę. Daj jej wszystko, czego ze­chce, żeby była szczęśliwa, oczywiście w granicach rozsądku.

Sasza spojrzał z miłością na księcia, a potem ucałował jego dłonie.

• Nigdy jeszcze nie byliśmy daleko od siebie na tak długo, panie. Każdy dzień rozłąki będzie się zdawał wiecznością.

• Wiesz, że tylko tobie mogę zaufać - odparł książę.

Sasza przeniósł Mirandę do drugiego powozu, któ­ry natychmiast ruszył w drogę. Książę Aleksiej wrócił do pałacu, gdzie czekała na niego Gillian.

- Gdzie byłeś? - wydęła usta.

Miała na sobie jedwabną koszulę, która nic nie kry­ła. Objęła go i pocałowała.

- Zostawmy to na później. Pokażę ci wtedy coś, czego jeszcze nigdy nie doświadczyłaś - powiedział i odsunął ją od siebie.

Postanowił załatwić to dziś wieczorem, choć żal mu było zabijać kobietę, która z radością spełniała wszystkie jego łóżkowe zachcianki. Teraz jednak stała się zbyt niebezpieczna. Wiedział, że będzie próbowa­ła go szantażować, mając nadzieję na ślub. Oczywiście książę nie miał zamiaru żenić się z angielską ladaczni­cą, która szpiegowała dla Napoleona. Miejsce u jego boku było zarezerwowane dla księżniczki Tatiany Romanowej, kuzynki cara. Na razie siedemnastolatka była skrzętnie ukrywana, a ślub trzymano w równie wielkiej tajemnicy.

- Powiem ci za to, co dziś robiłem. Twoja rywalka, dzięki mojej zapobiegliwości, jedzie już z Saszą na po­łudnie.

• Uwielbiam cię! - krzyknęła rozradowana Gillian i rzuciła mu się na szyję.

• A teraz przygotuj się na wieczorną niespodzian­kę - powiedział książę i odszedł.

Gillian zastanawiała się, co to za niespodzianka. Może nowa biżuteria? Na oświadczyny było jeszcze za wcześnie. Ale teraz, kiedy mają wspólną tajemnicę, książę na pewno się z nią ożeni, by utrzymać wszystko w sekrecie. Nawet jeśli sam na to nie wpadnie, ona podsunie mu tę myśl.

Książę przygotowywał się do wieczoru w swojej sy­pialni. Kazał przynieść szampana i kawior. Wykąpał się, a potem dał służbie wolne. O dziewiątej zaciągnął zasłony w sypialni i czekał.

W Londynie Gillian nosiła krótko spięte rude włosy. Teraz były długie i jasne, dla niepoznaki. Roz­puściła je dziś, by dodać sobie urody, a zamiast suk­ni nałożyła tylko diamentowy naszyjnik i różowe pantofle.

• Powiedz, jak jej tam będzie, Aleksieju - prosiła Gillian, kiedy już wypiła kilka kieliszków szampana.

• O kim mówisz?

• O Mirandzie Dunham. Jak jej tam będzie w two­im majątku?

• Muszę cię rozczarować, ale niczego jej nie za­braknie. Czy w Anglii tak samo nie dba się o najlep­sze, rasowe klacze? Ja o moje dbam.

• A jeśli nie będzie posłuszna?

• To ją zmusimy. Bawi cię to, Gillian?

• Tak. Szkoda, że Jared Dunham nie wie, iż inny mężczyzna będzie obcował z jego kobietą!

Książę zmrużył oczy. Więc Sasza miał jednak rację. Nieważne, pomyślał. I tak musiał nieć tę platynową piękność. Głupia Gillian nawet się nie zorientowała, że zdradziła własne kłamstwo.

- Przestańmy już mówić o niewolnikach. Pora na inne przyjemności - rzekł i zaczął pieścić jej piersi. Potem podniósł dłonie do jej szyi. - Pozwoliłem ci dziś nacieszyć się zemstą na Jaredzie Dunhamie. Obawiam się jednak, że on będzie szukał tej pięknej dziewczyny, póki starczy mu tchu w piersiach. Kiedy znajdzie ją martwą, zaprzestanie poszukiwań. Ty, mo­ja droga, będziesz lady Dunham, a zdaje mi się, że kiedyś bardzo tego pragnęłaś. Spełnię tylko twoje ży­czenie. Oto moja niespodzianka.

Gillian wytrzeszczyła oczy z przerażenia, zrozu­miawszy nagle, co zamierza jej kochanek.

Kiedy uchodziło z niej życie, Aleksiej powiedział jeszcze:

- Znajdą twoje ciało w rzece i pochowają cię jako Lady Dunham. Mam nadzieję, że jesteś mi wdzięczna.

Martwe ciało swej kochanki książę wcisnął w zbyt ciasną dla niej suknię Mirandy. Rozerwał stanik z przodu, bo wielkie piersi Gillian nie mieściły się w nim wcale. Wyglądało to, jakby jakiś opryszek ze­rwał broszkę lady Dunham, rozrywając przód sukni. Nie udało mu się włożyć jej butów, bo miała zbyt du­że stopy.

W pałacu nikogo nie było. Książę zaniósł ciało na brzeg rzeki i wrzucił je do wody. Wartki nurt natych­miast wciągnął zwłoki.

• ROZDZIAŁ 11

Jared Dunham galopował drogą w stronę Swynford Hall i powtarzał w myśli jedno imię: Miranda. Po szaro - razowych krajobrazach Rosji zielona Anglia wydawa­ła mu się cudowna. Minęło jedenaście miesięcy. Nie by­ło go prawie rok. Zastanawiał się, co go podkusiło, by podjąć się tej misji. Co go skłoniło, żeby opuścić żonę.

Stajenny zajął się jego koniem, a lokaj wybiegł z do­mu na powitanie.

• Myśleliśmy, że jeszcze pan jest w Szkocji, milor­dzie - rzekł mężczyzna. - Spodziewaliśmy się pana dopiero w przyszłym tygodniu.

• Gdzie lady Dunham? - zapytał Jared.

Lokaj spojrzał zdziwiony na lorda, ale nim cokol­wiek powiedział, zjawiła się Amanda z piękną kobie­tą o włosach koloru miedzi.

• Dziękuję, Williamie. Możesz odejść - powiedzia­ła i zwróciła się do swojej towarzyszki:

• Który to?

Bez chwili wahania kobieta rozpoznała Jareda.

• To lord Dunham, Amando, nie Jon.

• Jared! Nareszcie! Amanda jest z tobą?

Jared przez chwilę czuł się jak w domu dla obłąka­nych.

- Nie rozumiem. O czym ty mówisz?

- Panie - rzekła druga kobieta. - Powinniśmy chy­ba wejść do środka. Chodźmy, Mandy. W bibliotece będziemy mogli swobodnie porozmawiać.

Kiedy już znaleźli się w domu, Jared ryknął na śliczną szwagierkę:

- O co ci, do diabła, chodzi! Dlaczego pytasz, czy Miranda jest ze mną? Gdzie jest moja żona?

Amanda Wybuchnęła płaczem, a Jared zaklął gło­śno.

• Niech to, dziecino, nie czas na płacz! Mów, o co chodzi! - krzyczał, ale Amanda nie mogła wydusić słowa, zwrócił się więc do drugiej damy: - Pani?

• Nazywam się Anna Bowen Dunham, milordzie i jestem pańską szwagierką.

• Co?

• Proszę, niech pan usiądzie. To długa historia. Może kieliszek sherry?

Jared spojrzał na nią zdezorientowany.

- Obawiam się, że będę potrzebował czegoś moc­niejszego. Może whisky.

Anna podeszła do barku, nalała do szklanki spo­rą porcję ciemnej szkockiej whisky, i podała ją Jaredowi. Amanda siedziała już na kozetce i szlochała dalej.

Lord Dunham wypił whisky jednym haustem i spoj­rzał na Annę.

- Więc?

• Wie pan, że lord Palmerston zastąpił pana Jona­thanem jeszcze jesienią? Sprowadził go do Anglii, że­by nie ujawniać pana nieobecności. - Jared skinął gło­wą, a kobieta mówiła dalej: - Jonathan stracił żonę Charity w wypadku na łodzi, więc bez oporów zgodził się przyjechać do Anglii.

• Czy moja żona o tym wiedziała?

• Oczywiście, że tak. Było jej bardzo ciężko. Kocha pana ponad wszystko, milordzie. Najgorzej znosiła sa­motność w czasie ciąży. - Spojrzał na nią niewymow­nie zaskoczony. - O Boże, o tym też pan nie wiedział? - Potrząsnął przecząco głową. - Jest pan ojcem. Pań­ski syn urodził się trzynastego kwietnia. To śliczny i zdrowy chłopczyk.

• Jak ma na imię?

• Thomas - odparła.

• Na takie imię bym się zgodził - przyznał. - Gdzie jest Miranda?

• Pojechała po pana do St. Petersburga.

• Co?!

• Proszę mnie wysłuchać. Pański brat poznał mnie tutaj, na wsi. Zakochaliśmy się w sobie. Miranda po­mogła nam się pobrać, oczywiście w sekrecie. Niech jej Bóg błogosławi, pragnęła tylko naszego szczęścia. Sama jednak była bardzo samotna.

• To prawda, Jaredzie - wtrąciła się Amanda. - Błagała lorda Palmerstona o choćby słowo na twój te­mat, ale on nic nie chciał powiedzieć. Wiesz, jaki po­trafi być oschły. Gdyby powiedział jej choć jedno słów­ko pocieszenia... Dlaczego tak długo nie wracałeś?

• Byłem uwięziony, dziecinko. Gdyby nie to, wró­ciłbym do was już wiele miesięcy temu.

• Byłeś w więzieniu? Dlaczego? Kto cię uwięził? - wypytywała Amanda.

• Car. Ale nie martw się, byłem dobrze traktowa­ny. Mieszkałem w wygodnym apartamencie z wido­kiem na Newę. Był ze mną mój służący, Mitchum.

• Ale dlaczego tam się znalazłeś? - znów zapytała.

- Kiedy Napoleon wkroczył do Moskwy, car się przestraszył. Obawiał się, że Francuzi zajmą St. Pe­tersburg, że dowiedzą się o jego pertraktacjach z An­glikami i Amerykanami. Podejrzewam, że ogarnęła go panika. Kazał mnie umieścić w więzieniu, ale pil­nował, by mnie dobrze traktowano. Niczego mi nie brakowało. O moim pobycie w St. Petersburgu wie­dział tylko ambasador angielski.

• Lord Palmerston o tym wiedział?

• Oczywiście.

• Więc dlaczego nie powiedział Mirandzie?

• Pewnie sądził, że to zagroziłoby jej i dziecku.

• Więc dlaczego nie powiedział ani słowa, kiedy Thomas już się urodził?

Jared potrząsnął głową.

• Nie wiem, Mandy. Naprawdę, nie wiem.

• Za to ja wiem. Lord Palmerston sądzi, że to on ustanawia prawa. Czuł, że jego misja się nie powiodła i nie chciał już więcej o tym słyszeć. Według niego ko­biety są mało ważne i służą tylko do ozdoby. Zważyw­szy, że poprzestaje z lady Melbourne i lady Cowper, powinien zauważyć, jaka inteligentna jest Miranda i do czego jest zdolna. To jego poczynania wpędziły ją w desperację. Gdyby rzucił jej choć okruch nadziei, nie zostawiłaby małego synka i nie pojechała do St. Petersburga w pogoni za tobą. To wszystko jego wina!

Anna podeszła, żeby ją pocieszyć.

- Mandy, nie możesz się tak denerwować. Idź le­piej do dzieci i przygotuj je. Thomas powinien poznać ojca. Ja już resztę wyjaśnię.

Pomogła jej wstać i odprowadziła do drzwi. Kiedy się odwróciła, Jared uśmiechał się pod nosem.

• Co w tym śmiesznego? - zapytała zaskoczona.

• Jest pani wspaniałą kobietą. Zastanawiam się, czy mój brat wie, jaki ma skarb.

Zaczerwieniła się.

- Będę cię nazywał Anną, a ty mów do mnie Jared. Zaraz, zaraz, powiedziałaś: dzieci? O jakich dzieciach mówiłaś?

• Amanda niedawno została matką. Twój Tom ma kuzyna, Edwarda. Matka mówi na niego Neddie.

• Dlaczego udałem się do Szkocji?

• Lord Steward zaprosił ciebie i lorda Swynforda na ryby.

• Coś takiego! Jon nienawidzi wędkowania. Nie ma do tego cierpliwości.

Anna zaśmiała się.

- Jest bardzo praktyczny. Mnie wciąż nazywają pa­nią Bowen, bo Jon udaje ciebie. Nikt prócz mnie i Amandy nie wie o tej maskaradzie, nawet moje dzie­ci. Jon udał tylko, że wezwał go lord Palmerston i dzię­ki temu mogliśmy wyjechać na tydzień razem zaraz po ślubie. Potem dołączył do lorda Swynforda w Szkocji.

• Kiedy mają wrócić? Zdaje się, że lokaj mówił, iż to będzie za tydzień.

• Tak, w połowie tygodnia.

Więc nie powinienem wysyłać posłańca, bo przy­jadą przed nim. Chyba spotkam się z nimi w połowie drogi. Łatwiej będzie zamienić się rolami z dala od Swynford. Potem ty i mój brat poznacie się oficjalnie, zakochacie się i uciekniecie gdzieś daleko, żeby się pobrać.

• Tak chyba będzie najprościej.

• Kto wie, którędy będą jechali?

• Amanda na pewno będzie wiedziała, ale jestem pewna, że zanocują w Shrewsbury w gospodzie „Pod krasulą”.

• W takim razie tam właśnie zamienimy się rolami - rzekł, a potem spojrzał na Annę smutno. - Jak mo­ja żona dotarła do St. Petersburga?

• Nie obawiaj się. Wzięła „Dream Witch”.

- To dobrze! Mój kapitan to rozsądny człowiek. Kiedy dotrą na miejsce i okaże się, że mnie tam już nie ma, wrócą do Anglii.

- A jak ty się tu dostałeś? Jared uśmiechnął się.

- Car poczuł się wreszcie pewniej i w czerwcu po­stanowił mnie wypuścić. Okazał mi swoją wdzięcz­ność i żal, że przetrzymywał mnie tak długo w niewo­li, dając mi dwa statki pełne drewna dla stoczni. Ponieważ wokół Anglii jest blokada, wysadzono mnie w Welland Beach i przyjechałem tutaj, a statki popły­nęły do Ameryki. Jeden z nich miał być prezentem dla lorda Palmerstona, ale po tym, co usłyszałem, wiem już, że na niego nie zasłużył.

- Możesz być dumny z Mirandy, Jaredzie - powie­działa Anna. - Długo znosiła to wszystko dzielnie, ale w końcu już nie mogła wytrzymać. Nie winię jej. Wy, Dunhamowie, macie w sobie coś, co nie pozwala o was zapomnieć. - Wstała. - Chyba już pora, żebyś zobaczył swojego syna.

• Jeszcze nie ucałowałem panny młodej na szczę­ście - rzekł Jared także wstając, i pocałował ją w usta. - Witam w rodzinie, Anno. Doskonale do nas pasujesz.

• Dziękuję - westchnęła i poczuła się dziwnie. Ja­red był taki podobny do jej męża.

Jared uśmiechnął się, widząc jej zażenowanie.

• Ciekawe, czy Miranda miała ten sam problem co ty.

• Jesteś nieznośny jak mały chłopiec - zaśmiała się Anna. - Chodźmy do bawialni.

Jared obawiał się, że służba zauważy jego wzrusze­nie, ale Amanda przezornie odesłała wszystkich i zo­stały same z dwoma chłopcami. Na rękach trzymała tłuściutkiego blondynka o niebieskich oczach.

- Oto mój Neddie, Jaredzie - powiedziała. Anna uśmiechnęła się, pomyślawszy, jak niemądra czasem potrafi być siostra Mirandy. Sama wzięła dru­giego chłopca na ręce i podała go ojcu.

- Oto twój syn.

Jared wpatrywał się w ciemnowłosego, zielono­okiego dzieciaka.

- Witaj, Tom - powiedział - Jestem twoim tatusiem. - Chłopiec wpatrywał się w ojca. - Wiesz co to dla mnie znaczy? - zwrócił się do Amandy. - Nie wie­działem nawet, że Miranda jest przy nadziei. Straci­łem prawie rok mego małżeństwa i po co? Nigdy już się nie dowiem, jak to jest, kiedy zostaje się ojcem po raz pierwszy. Nigdy nie widziałem jej brzemiennej. Odjechałem, by bawić się w wojnę. - Przytulił dziecko do piersi. - Och, wybacz mi, synku. Może kiedyś ci to wynagrodzę.

Anna położyła mu dłoń na ramieniu.

- Nie bawiłeś się w wojnę, ale próbowałeś pomóc w osiągnięciu pokoju - powiedziała łagodnie.

Jared oddał jej dziecko.

• Jeśli mój brat nie będzie cię traktował jak królo­wą, a zasługujesz na to, osobiście go obiję.

• Mój Boże! - szepnęła Anna, kiedy wyszedł z po­koju. - Ależ to porywczy człowiek.

- Oboje się tacy - rzekła Amanda, wkładając Neddiego do kołyski. - Kiedy są razem, jest w nich siła, która przeniosłaby góry.

- A kiedy nie są razem? - zapytała Anna. Amanda westchnęła.

- Mają dziwną skłonność do destrukcji i to zwykle samodestrukcji. Wolałabym, żeby Miranda już wróciła.

Jared chodził niespokojnie po Swynford Hall przez następne kilka dni. Jeździł na wielkim, czarnym ogie­rze po okolicy, odwiedzał Annę i jej dzieci w wiejskiej chatce i bawił się z synem. W końcu przyszły wieści od Adriana i Jona. Spakował dyskretnie odzienie Jonatahana i pojechał do Shrewsbury. Podróż zajęła mu kilka godzin.

• Zostanie pan na noc? - powitał go pytaniem chłopiec stajenny.

• Tak - odparł Jared i wręczył chłopcu srebrnego pensa. - Zadbaj o Ebony to porywczy, ale dobry koń. Niech pochodzi trochę, zanim dasz mu wody. Jest już lord Dunham?

• Tak, przyjechał godzinę temu.

Jared poszedł do pokoju i polecił gospodarzowi, by wskazał go Jonathanowi i Adrianowi. Po jakimś czasie otworzyły się drzwi. Obaj mężczyźni weszli do środka.

• Jared! - krzyknął zaskoczony i szczęśliwy Jona­than. - Jak dobrze, że już jesteś cały i zdrowy!

• Rozumiem, dlaczego się tak cieszysz, bracie - odparł wesoło Jared ściskając Jonathana. - Widzia­łem Annę. Jest wspaniała. Nie zasługujesz na nią.

Adrian Swynford spoglądał raz na jednego z nich, raz na drugiego, zdezorientowany. Dwaj bracia roze­śmiali się, kiedy sobie w końcu o nim przypomnieli. Jared wcisnął mu w dłoń szklaneczkę sherry.

- Nie, Adrianie, nie oszalałeś. Człowiek, którego gościłeś pod swoim dachem przez ostatnich kilka miesięcy, to mój starszy brat, Jonathan. Ja wróciłem z Rosji dopiero parę dni temu.

Adrian Swynford wypił sherry jednym haustem.

• Do diaska, nic nie rozumiem. Byłeś w Rosji cały rok?

• Tak - uśmiechnął się Jared.

• Więc kiedy wróciłeś w zeszłym roku, to nie byłeś ty?

• Nie, Jon zajął moje miejsce, żeby nikt nie wie­dział, że mnie nie ma.

Adrian zaczerwienił się.

• A Miranda o tym wiedziała?

• Oczywiście! - powiedział szybko Jonathan, a lord Dunham ledwie wstrzymał śmiech. - Pewnie się ucieszyła na twój widok, Jaredzie?

- Nie, Jon, nie ucieszyła się. Moja żona odczekało do twojego wyjazdu i udała się do St. Petersburga, że by mnie odnaleźć. Wyruszyłem stamtąd tego samego dnia, co ona, z Anglii. Pewnie wróci do nas około ósmego sierpnia, może trochę później. Pojadę do Welland, żeby ją powitać. Zdaje się, że mam już w zwycza­ju czekać na nią w porcie - zaśmiał się.

- A ja wracam w swoją skórę i chcę jak najszybciej zacząć okres narzeczeństwa z Anną. Potem będziemy mogli ogłosić, że się pobraliśmy. Rozumiesz mnie, mam nadzieję?

• Oczywiście, Jon.

• Anna? - zapytał zdziwiony Adrian. - Kim jest Anna?

• Pani Anna Bowen.

• Córka pastora? Znasz ją?

• Dość dobrze, Adrianie. Ożeniłem się z nią mie­siąc temu, ale ponieważ Jareda nie było jeszcze w An­glii, musimy teraz udawać narzeczeństwo.

W tej samej chwili kapitan Ephraim Snow zapra­szał sekretarza angielskiego ambasadora, pana Mor­gana, do salonu kapitańskiego na „Dream Witch”. Razem z nim przybył kapitan żandarmerii.

• Brandy, panowie? - Kapitan nalał im po kielisz­ku. - Cóż więc? - zapytał. - Znaleźliście ją?

• Całkiem możliwe - odparł pan Morgan - ale to nie jest dobra wiadomość. - Sięgnął do kieszeni i coś z niej wyjął. - Rozpoznaje pan to, kapitanie?

Ephraim wpatrywał się z przerażeniem w obrączkę ślubną wysadzaną diamentami. Z tyłu był wygrawero­wany napis: „Od Jareda dla Mirandy, 1812”.

- To jej obrączka - jęknął. - Nie ma wątpliwości. Pan Morgan wskazał żandarma.

- To jest Mikołaj Iwanowicz, kapitanie. Mówi do­brze po angielsku i chciałby panu zadać kilka pytań.

- Proszę - powiedział rosyjski kapitan i wyjął ze skórzanej torby ubranie. - Poznaje pan to?

Kapitan Snow odetchnął głęboko i sięgnął po poda­ną mu zieloną suknię, którą miała na sobie Miranda w dniu zniknięcia. Nie miał wątpliwości, co się stało.

- Niech pan powie mi prawdę - odezwał się w końcu. Rosjanin posmutniał.

- Jeszcze jedno pytanie,. Czy lady Dunham jest ja­snowłosą kobietą? - Ephraim Snow skinął głową. - Więc to z pewnością ta sama osoba. Znaleziono nad brzegiem rzeki ciało blondynki, która miała na sobie ten strój i tę biżuterię. Z przykrością muszę pana po­informować, że lady Dunham nie żyje. To najwyraź­niej był napad rabunkowy.

• Tak, tak, oczywiście! Miała na sobie kolczyki z perłami, złotą bransoletę i broszę z diamentami oraz przynajmniej jeszcze dwa pierścienie. Nie jestem pewien jakie, ale na pewno miała je na palcach.

• Tak, panie Morgan, tak właśnie myślałem - uśmiechnął się z satysfakcją żandarm.

• Nie - rzucił ostro kapitan - to nie takie proste. Jak, do cholery, wyjaśni pan przyjazd powozu, który po nią przybył?

• Nie wiem - stwierdził żandarm. - Na pewno ktoś ją obserwował i postanowił okraść. Pewnie złodzieje uznali, że najlepiej będzie ją wywieźć. Mogę tylko wy­razić ubolewanie w imieniu mego rządu.

Ephraim Snow miewał już do czynienia z Rosjana­mi. Byli uparci. Jeśli taki człowiek sobie coś postano­wił, to nawet sam Bóg nie mógłby go od tego odwieść. Zapytał więc grzecznie:

• Mogę zobaczyć ciało?

Niestety, nie. Musieliśmy je natychmiast pocho­wać. Przeleżało wiele dni w wodzie, a ryby wyjadły już część twarzy. Pochowaliśmy ją na angielskim cmentarzu. Pierścionek i suknię przyniosłem, by mógł ją pan zidentyfikować.

Kapitan Snow poczuł mdłości.

• Jezu Chryste! Jak ja to powiem lordowi Jaredowi? Mój Boże, co za zwierzę mogło zabić taką piękną kobietę?

• Car ubolewa nad tym wydarzeniem - powiedział ze współczuciem Mikołaj Iwanowicz.

• Powinniśmy już iść - zauważył pan Morgan.

• Mikołaju Iwanowiczu, chciałbym już wyjść w mo­rze. Proszę dopilnować, żeby nas nikt nie wstrzymy­wał - zawołał Ephraim Snow, kiedy wychodzili już z salonu.

• Oczywiście, przyjacielu. Niech pana Bóg prowadzi.

Dziesiątego sierpnia „Dream Witch” powróciła do Welland Beach na wybrzeżu angielskim. Kapitan nie zdziwił się, widząc znajomą postać na brzegu. Wes­tchnął ciężko i pochłonął spory łyk rumu. Nie pomogło. Jared niedługo potem był już na pokładzie. - Ahoj, Eph, przybyliście dwa dni później niż się spodziewałem. Gdzie ta dzikuska, moja żona?

Kapitan nie mógł mu spojrzeć w oczy. Wykrztusił pośpiesznie straszne słowa i podał Jaredowi obrącz­kę, a potem wybuchnął płaczem. Łzy płynęły po jego steranej życiem twarzy i siwiejącej brodzie. Jared zaczął krzyczeć:

- Niech ją diabli! Niech idzie do piekła za to, że była taką suką! Każda inna kobieta zostałaby w do­mu, a ona nie! Ona nie! - Włożył obrączkę do kiesze­ni. - Nie winię cię za to, co się stało, Eph - powiedział już spokojniej i szybko opuścił statek.

Wędrował wzdłuż nabrzeża, póki nie natrafił na oberżę „Pod Syreną” Tam zamówił butelkę brandy. Nie wiedział, że kapitan Snow kazał go śledzić i natychmiast poinformował służbę, gdzie można zna­leźć pana.

• Niech Bóg ma ją w swojej opiece - szlochała Perky. - To była taka dobra pani. Chciała, żeby wszyscy byli szczęśliwi.

• Chyba powinniśmy pozwolić panu się upić - za­stanawiał się Mitchum - a kiedy upadnie na podłogę, zabierzemy go do domu. Tam zajmą się nim brat i szwagier.

• To dobry pomysł - zgodził się kapitan Snow. - Pojadę z wami, Mitchum, jeśli się zgodzicie.

• Będę zobowiązany za pomoc, kapitanie. To może być ciężka podróż.

Miranda właśnie przeżywała najstraszniejszą po­dróż swego życia. Kilka pierwszych dni przespała, po­jona przez Saszę opium. Kiedy tylko się poruszyła, służący natychmiast wlewał do jej gardła kolejną daw­kę. Resztkami świadomości zrozumiała, że musi go przed tym powstrzymać. Kiedy znów zaczynała się bu­dzić, nie otworzyła oczu, ale natychmiast usiadła. Za­skoczony Sasza sięgnął po butelkę, ale kobieta po­wstrzymała go.

• Proszę, nie dawaj mi już tego do picia. Jestem twoim więźniem. Nie wiem nawet, dokąd jedziemy - tłumaczyła. - Obiecuję zachowywać się grzecznie.

• Dobrze - powiedział Sasza - ale jak spróbujesz mnie oszukać, wleję ci w gardło całą butelkę. No, przynajmniej nie będę musiał cię już obmywać jak niemowlaka. Będziesz sama mogła załatwiać swoje sprawy.

• Och - Miranda zaczerwieniła się.

• Tak - mruknął mniej agresywnie. - Cały powóz by śmierdział, gdybym cię nie umył.

• Drogi panie...

• Ale z ciebie prawdziwa dama - zaśmiał się. - Mów do mnie Sasza. Naprawdę na imię mam Piotr Władimirowicz, ale zawsze nazywano mnie Sasza. Ty masz na imię Miranda. Jak miał na imię twój ojciec?

• Thomas.

- Więc po rosyjsku nazywasz się Miranda Tomasowa, ale wolę do ciebie mówić Miruszka.

• Nie - oburzyła się. - Jestem Miranda Dunham, żona Jareda Dunhama, lorda Wyndsong.

• Naprawdę byłaś jego żoną? Ona mówiła, że byłaś kochanką Dunhama.

• Jaka ona?

• Kochanica księcia Aleksieja, Gillian.

• Gillian Abbott?

• Tak, to wstrętna dziwka. Powiedziała, że ukra­dłaś jej lorda Dunhama i że on chętnie się ciebie po­zbędzie. Mówiła, że to przysługa dla niego.

• Więc to jej wina, że się tu znalazłam! Zabiję tę sukę, kiedy ją dorwę!

- Uspokój się, Miruszka - mówił Sasza i położył dłoń na butelce z opium.

Przez chwilę w oczach Mirandy płonął ogień.

• Nie jestem zła na ciebie, Sasza. Twojego księcia wprowadzono w błąd. Proszę, odwieź mnie do St. Pe­tersburga. Mój mąż cię za to wynagrodzi.

• Nie - powiedział. - Kiedy cię pierwszy raz zo­baczyłem w sklepie u Żyda, kupowałem rękawiczki dla kochanicy księcia. A ty byłaś tam z jakimś kapi­tanem statku.

• To był kapitan Snow.

• Aleksiej Władimirowicz od wielu lat szukał ta­kiej kobiety jak ty. Lukas ma takie same włosy i kolor skóry. Kiedy tylko cię zobaczyłem, pobiegłem do księ­cia. Nie porwałby się, gdyby ta jego dziwka go do te­go nie przekonała, że nie jesteś nikim ważnym.

• Ależ ja jestem ważna - próbowała go przekonać Miranda. - Jestem dziedziczką wielkiego majątku i żoną możnego lorda, Amerykanina.

• Ameryka jest daleko, Miruszka. To dziki kraj. Nikt stamtąd nie będzie cię szukać.

• Mój mąż ma angielski tytuł, Sasza, a moja siostra jest żoną angielskiego lorda.

• Gillian mówiła, że twoja siostra i matka są w Ameryce.

• Skłamała. Mama jest w Ameryce, ale siostra jest księżną Swynford. Jej mąż jest bliskim przyjacielem księcia regenta.

• Podejrzewałem, że nie mówiła prawdy - odparł Sasza z dumą. - Powiedziałem to księciu, a on zmienił plany, tak żeby nie było potem żadnych kłopotów. Nikt nie będzie o ciebie pytał, Miruszka. Nieważne, kim je­steś. Teraz jesteś w Rosji, u księcia Aleksieja. On się o ciebie zatroszczy. Tu musisz mu tylko dać dzieci.

Miranda pomyślała, że to jakiś koszmarny sen.

- Jak to? Nikt nie będzie mnie szukał?

- Nie, bo nie żyjesz - odparł spokojnie. Miranda wzdrygnęła się i poczuła strach.

- Kochanica księcia, Gillian, ufarbowała włosy na blond, kiedy uciekała z Anglii - zaczął Sasza, a potem wyjaśnił jej wszystko dokładnie. Kiedy skończył, Mi­randa słyszała tylko to jedno zdanie: Nie żyjesz! Nie żyjesz! Nie żyjesz!

Jared! On im nie uwierzy! Mój kochany, tylko im nie wierz! Nie wierz im! Ja żyję!

• Miruszka, źle się czujesz? - zapytał Sasza.

• Jestem Miranda Dunham, żona lorda Wyndsong - powiedziała stanowczo. - Żyję, nie umarłam, a Gil­lian Abbott wcale nie jest do mnie podobna!

• Wiesz, jak wygląda ciało wyciągnięte z rzeki po kilku dniach? Jest spuchnięte i obgryzione przez ryby.

Poza tym nikt nie skojarzy twojego zniknięcia z nazwi­skiem księcia Aleksieja. Nie spotkaliście się wcze­śniej. Nikt nie pomyśli nawet, że powóz należał do niego. Teraz już nie będzie tak jak z guwernantką księżnej Tumanowej.

• O czym ty mówisz, Sasza?

• Dwa lata temu mojego pana zaintrygowała pew­na Francuzka, guwernantka dzieci księżnej Tumano­wej. To była przepiękna kobieta. Miała platynowe włosy i szare oczy. Aleksiej chciał ją dla Lukasa, więc uprowadził ją z St. Petersburga. Niestety, ta głupia zostawiła liścik do swojej pani. Księżna była wściekła. Poskarżyła się carowi, który ostrzegł księcia, że taki skandal już nigdy więcej nie może się wydarzyć. Oczy­wiście wcale go nie ukarał. Rodzina Romanowów pła­ci carowi ogromne podatki, a pieniądze pochodzą z ich majątków.

• Co się stało z tą Francuzką? - zapytała Miranda.

• Jest w majątku. Zakochała się w Lucasie i urodziła mu już dwójkę dzieci. Ty też pokochasz Lucasa. Wszyst­kie go kochają. To prostak, ale ma dobry charakter.

• Nie pokocham żadnego Lucasa i nie będę się pa­rzyć jak zwierzę! Nie urodzę dziecka, które skończy jako niewolnik. Wolę umrzeć!

• Nie bądź niemądra, Miruszka. To nie zależy od ciebie. Musisz robić, co ci każą. Wszyscy musimy.

• Nie możesz mnie zmusić, Sasza.

• Miruszka. Jeśli nie będziesz chciała, to cię zmu­szą. Lucas nie jest bestią, ale zrobi to, co do niego na­leży. Na pewno będzie wolał być dla ciebie miły.

• Gdzie jesteśmy? - zapytała, udając, że chce zmienić temat.

• Na południe od Kijowa. Późnym popołudniem znajdziemy się w Odessie, a w nocy w majątku pana. To tylko kilkanaście kilometrów od Odessy.

Miranda usiłowała sobie przypomnieć mapę Rosji.

• O Boże - szepnęła. - Jak długo już jesteśmy w podróży?

• Prawie sześć dni.

• Sześć dni! To niemożliwe!

• A jednak. Jedziemy bez żadnej przerwy. Jesteś głodna, Miruszka? Niedługo zatrzymamy się na zmia­nę koni.

Miranda skinęła głową, a potem skuliła się w kącie powozu i milczała. Odessa leży nad Morzem Czar­nym - pomyślała. - Niedaleko jest Turcja, a Turcy są sprzymierzeńcami Anglii. Ale jak powstrzymać Saszę i tego Lucasa, zanim wymyśli jakiś sensowny plan? Nie wolno się bać. Ponad wszystko trzeba zachować spokój.

Zastanawiała się, ile kilometrów dzieli ich stąd od granicy i Istambułu. Gdyby majątek księcia znajdował się nad morzem, mogłaby ukraść łódź. Pewnie łatwiej uciekać przez morze. Nie ma tam domów, a więc ani psów, ani ludzi, którzy zadają pytania. Musiałaby ukryć włosy. Nie, lepiej będzie je obciąć i przefarbować. Przebrałaby się za chłopca. Spojrzała na swoje piersi. Od narodzin Toma nie były już takie małe. Po­stanowiła owinąć je ciasno. Z daleka nikt się nie do­myśli, że jest kobietą. Kompas! Będzie potrzebny kompas! Czy w tym dzikim kraju mają takie urządze­nia? Jaredzie...

Popłynęły jej łzy. Może on nie wierzy, że umarła? Ale przy takich dowodach... Kocham cię Jaredzie - powtarzała w myślach. - Kocham cię! Kocham!

Sasza zostawił ją samą sobie. Nie przejmował się zbytnio kobietami, bo nigdy nie były dla niego dobre. Jego niezamężna matka pracowała jako pokojowa matki księcia Aleksieja. Nikt mu o tym nie mówił, ale on wiedział, że książę Władimir Czekierski był jego ojcem. Sasza urodził się kilka miesięcy po młodszej siostrze księcia Aleksieja. Miał szczęście. Mógł wylą­dować w majątku i skończyć jak zwykły pachołek, ale spodobał się księżnej Aleksandrze, która chciała przy okazji zrobić przyjemność swojej ulubionej służącej. Umieszczono go wśród dzieci księcia i dano niańkę. Kiedy miał pięć lat, a Aleksiej osiem, poszli razem do szkoły. Tak mały książę stał się jego panem. Kiedy mały arystokrata zrobił w szkole coś złego, Sasza był bity, bo przecież nikt nie mógł uderzyć syna księcia. Na nieszczęście Saszy Aleksiej nie był dobrym uczniem.

Za to Sasza miał doskonałą pamięć i szybko na­uczył się tego samego, co starsi koledzy. Po jakimś czasie, ku zawstydzeniu małego księcia, umiał więcej od niego. Tak więc panicz zmuszony był zacząć się so­lidnie uczyć, a nauczyciele przestali bić Saszę. Kiedy skończył dwanaście lat, Aleksiejowi dano angielskie­go nauczyciela, który traktował chłopców na równi. Młody książę był już wtedy głową rodziny, bo jego oj­ciec nie żył.

Kiedy książę miał czternaście lat, potrzebował kon­taktu z dorosłym mężczyzną, a jego nauczyciel szybko to wykorzystał i został pierwszym doświadczeniem miłosnym księcia. Rok później mężczyzna wciągnął w to również Saszę. Książę nauczył się później obco­wać z damami, ale Sasza nie ufał kobietom. Jego wła­sna matka nigdy go nie przytulała ani nie całowała.

Nie, Sasza zdecydowanie nie lubił kobiet, ale akurat ta, która właśnie z nim podróżowała, wcale nie wyda­wała się taka zła. Spodziewał się, że będzie histeryzo­wała i szamotała się, kiedy odzyska przytomność. Po­dejrzewał, że będzie musiał jej podawać opium nie tylko przez całą drogę, ale również podczas pierw­szych dni w majątku. Ona zaś była nie tylko zupełnie świadoma tego, co się z nią dzieje, ale również całkiem spokojna. Zadawała mu rozsądne pytania, ale i często milczała, a nie paplała, jak to czyni większość kobiet.

Przez chwilę Sasza przyglądał jej się ze smutkiem. Jej opowieść o rodzinie i miejscu, w którym mieszka­ła, była z pewnością prawdziwa. Ani przez chwilę nie wierzył tej dziwce, Gillian.

Powóz dudnił na kocich łbach głównej drogi do Odessy. Siedemnaście lat przed przyjazdem Mirandy miasto przejęli z rąk tureckich Rosjanie; zbudowali tu fort i bazę marynarki.

Odessa była pięknym miastem z równolegle wytyczo­nymi ulicami. Powóz zwolnił z powodu dużego ruchu, ale oboje podróżujący nie obudzili się nawet. Młode ciało Mirandy szybko doszło do siebie po niszczącym działaniu opium. Teraz spała spokojnie i nareszcie po­czuła, że w końcu uda się jej znaleźć jakieś wyjście z sy­tuacji. Obok niej spał Sasza. Był pewien, że jego więzień zachowa się rozsądnie. Chrapał więc teraz cicho. Kiedy powóz zatrzymał się pod bramą wielkiej posiadłości księcia Czekierskiego, oboje obudzili się natychmiast.

• Hej, Sasza, wstawaj!

• Witaj, Misza, otwórz. Mam cenny ładunek do kolekcji księcia.

• Dla kogo to?

• Dla Lucasa. Aleksiej Wladimirowicz wreszcie znalazł dla niego doskonałą partnerkę.

Strażnik spojrzał na Mirandę i głośno zagwizdał.

• Piękna przepióreczka. Ten Lucas to ma szczę­ście. Ja też bym sobie chciał z taką poużywać. Jego Francuzeczka chyba nie będzie zbyt szczęśliwa. Jest z nim już od dość dawna.

• Masz rację. Szkoda jej! Otwieraj! To była długa podróż. Im szybciej Miruszka się tu zadomowi, tym szybciej zaczniemy.

• O czym on mówił? - zapytała dziewczyna i za­czerwieniła się, bo wydawało jej się, że wie, o czym by­ła rozmowa.

• Podziwiał twoją urodę i zazdrościł Lucasowi - odparł.

• Och - westchnęła i zamilkła na chwilę. - Jak mam się porozumiewać z tym waszym Lucasem, sko­ro nie znam rosyjskiego.

• Więc będziesz się musiała nauczyć - odparł szorstko, ale złagodniał, kiedy zobaczył przestrach na jej twarzy. Książę chciał, żebyś była szczęśliwa. - Lu­cas łatwo uczy się języków, Maruszka. Zna mnóstwo dialektów rosyjskich, niemiecki, bo dwie kobiety po­chodziły z doliny Renu, a dzięki jego ostatniej part­nerce, Mignon, mówi świetnie po francusku. Poza tym i tak niewiele będziecie rozmawiać.

• Jesteś okropny! Jeśli ten wasz Lucas mówi po francusku, wyjaśnię mu sytuację. Nie będzie chyba chciał zgwałcić mężatki. Wtedy plany waszego księcia się nie powiodą i będziecie mnie musieli puścić. Po­wiesz księciu, że zginęłam i będziesz mógł do niego szybko wrócić. Widzę, że już za nim tęsknisz.

Zignorował pierwszą część jej monologu. Nie miał ochoty wyjaśniać, że Lucas jest posłusznym niewolni­kiem i zawsze robi, co mu każą.

- Gdybym wrócił do St. Petersburga i powiedział księciu, że zmarłaś, zabiłby mnie - odparł krótko. - Zresztą - dodał - miałby słuszność, bo jesteś jedną z jego najcenniejszych zdobyczy, a mnie powierzył opiekę nad tobą. Służę mu od piątego roku życia i ni­gdy go nie zawiodłem! Nigdy!

Odwróciła się od niego i wyjrzała z okna powozu. Te­raz przynajmniej wiedziała, że Sasza jest lojalny wobec księcia. Obejrzała posiadłość. Była częściowo zalesiona. Większość stanowiły pola, a na zielonym wzgórzu na tle morza stała willa. Wokół roztaczały się pola pszenicy, winnice pełne dojrzewających zielonych i fioletowych winogron oraz sady. W oddali widziała stada owiec i kóz, pasących się na płaskich łąkach. Miejsce było piękne i nikt nie domyśliłby się, jakie zło tu popełniano.

Sasza, nie czekając na pytanie, sam opowiedział o farmie:

- Jest prawie samowystarczalna. Uprawiamy tu wszystko, a jeśli czegoś nie mamy, wymieniamy to na nasze produkty. Cała posiadłość podzielona jest na kilka części. Dzieci żyją w najdalszej. Nie chcemy, że­by przeszkadzały matkom. Noworodki zabierane są od matek zaraz po urodzeniu. Oddajemy je niańkom. Mamy pięć żłobków. W każdym po dziesięcioro ba­chorów do trzeciego roku życia. Potem przenosimy je dalej. Dzielimy według płci. Potem opiekują się nimi starsze kobiety. Każda grupa śpi w oddzielnej sypial­ni, ale jedzą wszystkie razem w wielkiej jadalni. Są do­brze odżywione, zdrowe i szczęśliwe. Chudych i zabie­dzonych nie dałoby się sprzedać. Większość chłopców sprzedajemy w bardzo młodym wieku. Są piękni i naj­częściej zostają eunuchami. Dziewczęta trafiają do haremów, ale czasem zatrzymujemy je na farmie, by były matkami. Uważamy, żeby nie łączyć ich w pary z własnymi ojcami. Kiedyś to się zdarzyło i urodziły nam się kaleki i idioci. Książę jest mądrym człowie­kiem. Musieliśmy bardziej uważać, kogo z kim łączy­my, i teraz już nic takiego się nie zdarza.

Sasza mówił o wszystkim z dumą, starannie dobie­rając słowa. Wyjaśniał, że dzieci są odpowiednio edu­kowane, żeby w przyszłości ich panowie byli zadowo­leni, a cena towaru coraz wyższa. Miranda miała ochotę roześmiać się gorzko na myśl o tym, co robią w tej parszywej ludzkiej farmie. Dwa lata temu była równie niewinna, jak te dzieci z hodowli księcia.

- Kobiety przeznaczone do rozrodu, a mamy ich około setki, mieszkają po dziesięć w jednym domku. Każdy budynek składa się z pięciu sypialni dla dwóch kobiet i jadalni z salonem. Kobietami z jednego domku zajmują się dwie starsze służące. Kobiety do rozrodu nie pracują. Mają tylko rodzić zdrowe, piękne dzieci.

- Mamy dziesięciu zapładniaczy, którzy żyją w ta­kich samych warunkach jak kobiety. Ale ty nie bę­dziesz mieszkała razem ze wszystkimi. Zamieszkasz ze mną w willi Aleksieja Władimirowicza. Tam ci bę­dzie wygodniej, dopóki nie przystosujesz się do no­wych warunków. Dla księcia najważniejsze jest, żebyś była szczęśliwa.

• Jest uosobieniem dobroci - mruknęła pod no­sem dziewczyna, ale Sasza zignorował jej sarkazm.

• Mamy też chaty przeznaczone do rozpłodu i łaź­nie oraz kilka położnych. W trudnych przypadkach pomaga doktor, ale najczęściej zajmuje się dziećmi.

Miranda mimo wszystko nie mogła powstrzymać ciekawości.

• Od jak dawna książę ma tę farmę?

• Już od dwunastu lat, ale w tej rodzinie jest już od dwustu lat. Dziadek ze strony ojca naszego księcia był księciem tatarskim. Nazywał się książę Batu. Kiedy Rosja zwyciężyła i zagarnęła ten obszar, wszyscy jego synowie i wnukowie zostali wybici. Car ucieszył się, że po śmierci księcia Batu ziemię przejął książę Aleksiej. Niewolnicy z tej posiadłości są w cenie i w Konstanty­nopolu bardzo sobie ich chwalą. Już od pięćdziesięciu lat mają taką opinię.

Miranda próbowała przyswoić te wszystkie infor­macje, a powóz w tym czasie podjechał pod kamien­ną ścianę willi. Dwaj młodzi mężczyźni podbiegli, że­by przytrzymać konie, a trzeci szybko otworzył drzwi powozu.

- Witaj, Piotrze Władimirowiczu. Dwa dni temu dostaliśmy wiadomość przesłaną przez gołębia, że przyjedziecie. Wszystko jest już gotowe.

Sasza wysiadł pierwszy i podał dłoń Mirandzie. Ujęła jego rękę, ale nie udało jej się wstać.

• Sasza, nogi mi się trzęsą, są zbyt słabe - krzyknę­ła przestraszona.

• To nic takiego, Miruszka, to niedługo minie - po­cieszył ją i zwrócił się do służącego - Pomóż jej! Za­nieś ją do pokoju!

Mężczyzna wziął Mirandę na ręce tak lekko, jakby była bukietem kwiatów. Nagle poczuła nieprzyjemny zapach i wkrótce zdała sobie sprawę, że pochodził od niej. Zaczerwieniła się ze wstydu, przypomniawszy so­bie, co powiedział Sasza, kiedy obudziła się po opium.

• Muszę się natychmiast wykąpać - powiedziała.

• Odpocznij. Wszystko będzie zaraz przygotowa­ne. Gorąca kąpiel pomoże ci również na nogi. Zoba­czymy się później, Miruszka.

W domu zajęły się nią kobiety. Kilka z nich pomo­gło jej się rozebrać, a inne wlały do gorącej kąpieli wonne olejki. Wymyły ją i wytarły. Całe ciało nasma­rowały kremem i rozczesały włosy. Podczas tych czyn­ności cmokały i wymieniały uwagi w niezrozumiałym dla Mirandy języku. Cały czas powtarzało się jedno imię: Lucas. Potem podały jej różowy szlafrok i za­prowadziły do pokoju z widokiem na morze, pomogły jej się położyć i oddaliły się dyskretnie.

Miranda westchnęła i poruszyła stopami, bo nogi już odzyskiwały władzę. Czuła się wspaniale. Od wy­jazdu z Anglii nie brała kąpieli. Nagle wszystko wyda­ło jej się mniej okropne.

Sasza wszedł do pokoju bez pukania.

• Czujesz się już lepiej? - zapytał uprzejmie.

• Tak, dziękuję. Jestem tylko głodna.

• Niedługo Maria przyniesie ci kolację. To gospo­sia. Umie mówić po francusku, więc jeśli czegoś ci bę­dzie potrzeba, wystarczy ją poprosić.

• Dziewczyny, które mnie kąpały... dlaczego to sa­me blondynki? Wyglądają jak siostry.

• Niektóre z nich pewnie są siostrami. Uczą się ką­pać, bo w krajach Środkowego Wschodu to bardzo ważna umiejętność. To same blondynki, bo takie wła­śnie hodujemy. Najcenniejsze są blondynki o jasnej karnacji i jasnych oczach. Czasem zdarza się ruda, ale te również przynoszą spore pieniądze. Jednak najwię­cej zawsze płacą za jasnowłose. Nie zrozumiem, co to za różnica, ale najważniejsze, że są z tego pieniądze.

Drzwi znów się otworzyły i weszła kobieta z tacą.

- Witaj, Mirando Tomasowa. Przyniosłam kolację - powiedziała. - Sasza, popraw poduszki! Jak ma jeść? Leżąc?

Sasza skrzywił się, ale pośpiesznie usłuchał roz­kazu.

- Maria tu rządzi - rzekł do Mirandy. - Nawet Aleksiej Władimirowicz jej słucha.

Poprawił poduszki i pomógł dziewczynie usiąść. Maria usiadła obok na łóżku.

• Możesz jeść sama, moja droga, czy mam ci po­móc? - zapytała po francusku.

• Poradzę sobie, dziękuję.

• Dobrze, więc cię zostawię. Jeśli będziesz mnie potrzebowała, po prostu zadzwoń.

Wyszła, a Sasza przysunął sobie krzesło do łóżka.

- Dotrzymam ci towarzystwa przy kolacji. Potem musisz się dobrze wyspać, żeby lepiej się poczuć.

Miranda podniosła pokrywkę. Wydobył się spod niej wspaniały zapach. Na tacy stał talerz czerwonej zupy, w której pływało coś białego.

- Co to jest? - zapytała.

- Barszcz, taka zupa z buraków - odparł. - Na wierzchu jest świeża śmietana. Spróbuj. Jest napraw­dę dobry!

Barszcz okazał się wyjątkowo smaczny i szybko zniknął z talerza. Na drugie danie dostała dziwne sza­re ziarna z kawałkami mięsa, cebulą i sosem. Sasza wyjaśnił, że to kasza, ziarno, które rośnie na farmie. Do kaszy podano groszek, a na deser jabłecznik. Ko­lacja była cudowna.

• Masz dobry apetyt, Miruszko - rzekł Sasza. - Za kilka dni będziesz już zupełnie zdrowa. Książę po­zwolił ci się przystosować. Możesz więc na razie od­poczywać, chodzić po ogrodzie i po plaży.

• A potem?

Sama nie wiedziała, dlaczego zadała to pytanie.

- Potem zaczniesz odwiedzać z Lukasem chatę do rozpłodu. - Wstał. - Zabiorę tacę. Odpocznij. Jutro się zobaczymy.

Poszedł i Miranda została zupełnie sama. Było jej ciepło, miała pełen żołądek, ale dobre traktowanie wcale jej nie uspokoiło. Nie zamierzała spokojnie cze­kać jak owca na rzeź. Musiała się pozbierać. Potrze­bowała czasu. Sasza obiecał jej jutro spacer po plaży. Może uda jej się dobrze rozejrzeć po porcie albo na­wet podstępem uzyskać informację od Saszy, gdzie jest Turcja. Największą trudność przedstawiało zdo­bycie kompasu.

Sasza będzie nią bardzo rozczarowany, ale zdaje się, że jego pan nigdy jeszcze nie miał do czynienia z Amerykanką. Według niego Amerykanie byli mało ważni. Rosjanie chyba nic nie wiedzieli o świecie leżą­cym poza granicami Europy.

Miranda rozejrzała się po pokoju. Było to nieduże pomieszczenie z szerokimi oknami i niewielkim ko­minkiem położonym naprzeciw łóżka. Ściany zostały pobielone, a podłogi pokryto szerokimi deskami. Wstawiono tu tylko trzy meble: dębową szafę na ubrania, łóżko i stołek. Nad łóżkiem wisiał wielki kru­cyfiks, co, zważywszy na miejsce, było raczej nie­smacznym pomysłem.

Rankiem, kiedy Miranda jeszcze spała, do pokoju wszedł mężczyzna. Zbliżył się do łóżka i przyglądał się śpiącej kobiecie. Odgarnął włosy z jej czoła i do­tknął policzka, na którym zaschły łzy. Westchnął i wy­szedł.

Maria obudziła Mirandę dość późno. - Wstawaj, słoneczko, słońce już wysoko. Dziewczyna powoli otwierała oczy. Przez chwilę wydawało jej się, że jest w Wyndsong, a Jemima krzy­czy, że już pora się zbudzić. Kiedy jednak ocknęła się zupełnie, zobaczyła tylko szczupłą siwowłosą kobietę. Posmutniała na ten widok.

- Dzień dobry - mruknęła. Staruszka uśmiechnęła się.

- Dobrze, że się obudziłaś. Dziś jeszcze będę cię rozpieszczać i podam ci śniadanie do łóżka, ale jutro wstaniesz rano i zjesz z naszym Saszką. On sam ci te­go nie powie, ale bardzo lubi twoje towarzystwo.

Miranda zjadła wszystko z podanych na tacy tale­rzy. Maria zachichotała, widząc jej apetyt. Potem przysłała Marfę, która nowo przybyłej dziewczynie pomogła się ubrać. Wkrótce Miranda miała na sobie kilka halek, czarną spódnicę, bluzkę z krótkimi ręka­wami, jakie nosiły tu wieśniaczki, i czarne drewniaki. Spódnica sięgała ledwie za kolano, co Mirandzie wy­dało się bardzo nieskromne. Nie dostała pończoch, miała więc bose nogi. Nie podano jej również bielizny, a kiedy pokazała na migi, co chciałaby jeszcze wło­żyć, Marfa zaśmiała się głośno, podniosła spódnice i zaprezentowała bez skrępowania, że ona także nie ma niczego pod spodem.

Miranda zaplotła włosy w prosty warkocz i na drżą­cych jeszcze nogach poszła zobaczyć się z Saszą. Cze­kał na nią w słonecznym pokoju, pełnym wymyślnych mebli. Był tam jeszcze jakiś niski, mocno zbudowany mężczyzna.

- Chodź tu, Miruszka - powiedział łagodnie Sasza. - Dobrze spałaś? Jadłaś już śniadanie?

- Tak. - odparła. - Możemy iść na spacer? Nogi już mam silniejsze i powinnam je rozchodzić. Nie jestem przyzwyczajona do bezczynności.

- Pójdziemy, ale najpierw powinnaś poznać Dymi­tra Grigoriewicza, który zarządza majątkiem.

• Witam, Mirando Tomasowa - powiedział zarząd­ca poprawną francuszczyzną. - Będziesz dla nas war­tościowym nabytkiem.

• Nie jestem tu z własnej woli - odparła krótko.

• Ale jesteś - odparł - i będziesz robiła, co do cie­bie należy. - Zwrócił się do Saszy: - Gdybym to ja miał się nią zająć, dałbym jej niezłe lanie, a wtedy przestałaby pyskować. Potrafię to zrobić, nie zosta­wiając śladów na skórze. Niestety, Aleksiej Władimirowicz przekazał ją tobie.

• Miruszka musi się po prostu do wszystkiego przyzwyczaić, Dymitrze - uspokajał go Sasza. - Jest zupełnie inna niż pozostałe nasze kobiety. To praw­dziwa dama.

• Będzie z nią kłopot, Piotrze Władimirowiczu. Je­śli to prawdziwa dama, to nigdy nie przyzwyczai się do takiego życia. Spójrz na nią! Jestem pewien, że jest wykształcona, dumna i... - popatrzył na nią uważnie. - Na pewno była bogata! Jesteś bogata, Mirando Tomasowa, prawda?

Skinęła głową.

• Jestem dziedziczką wielkiego majątku. Mój mąż też jest bogaty.

• Biedna dziewczyna łatwo się przyzwyczai, ale ona nie - rzekł z przekonaniem zarządca. - Aleksiej Władimirowicz popełnił błąd. Widział tylko jej pięk­ne włosy.

• On ma rację, Sasza - przekonywała Miranda. - Puść mnie! Powiedz, że targnęłam się na własne życie, bo nie chciałam takiego losu.

- Pogodzisz się z tym - odparł chłodno Sasza. - Od jak dawna nie byłaś z mężczyzną? Mówiłaś, że nie wi­działaś się z mężem od miesięcy, a niedawno urodzi­łaś dziecko. Dawno z nikim nie byłaś. Jeśli nie jesteś oziębła, to Lucas pomoże ci o wszystkim zapomnieć. Wiem, że on to potrafi, bo często podsłuchiwaliśmy z księciem pod chatką do schadzek. Kobiety krzycza­ły z rozkoszy i chciały więcej. Niedługo ty też będziesz tak krzyczała. Chodźmy już.

Wpadła w złość i już chciała odejść do swojego po­koju, gdy nagle postanowiła się uspokoić i grzecznie pójść z Saszą. Za wszelką cenę musiała zobaczyć plażę.

Po drodze zauważyła zacumowane przy brzegu łód­ki z masztem i żaglem. Uśmiechnęła się pod nosem, bo świetnie radziła sobie z takimi łodziami. Nikt ich nie pilnował, bo i po co. Żaden z niewolników nie próbował uciekać. W porównaniu z innymi służącymi i niewolnikami tutejsi żyli w luksusie.

Postanowiła zajrzeć do kuchni. Musiała zgroma­dzić żywność i wodę na drogę, bo ich brak mógłby ją kosztować życie.

Przez kolejne dni Miranda zwiedziła z Saszą cały majątek księcia. Czwartego dnia podeszli do niewiel­kiego budynku.

- Chodź, pokażę ci coś ciekawego - rzekł Sasza za­chęcająco.

Kiedy znaleźli się w środku, Miranda zorientowała się, że to dom spotkań z Lucasem, ale nim zdążyła podbiec do drzwi, Saszy już nie było. Zamknął ją w środku.

Czekała, co się wydarzy, ale nikt nie nadchodził. Po kilku godzinach zmęczona zasnęła na łóżku.

Obudziła się z uczuciem strachu. Przez okno ujrza­ła wschodzący księżyc. I nagle zorientowała się, że nie jest sama. Serce podeszło jej do gardła. Leżała bez ru­chu. Nie mogła jednak powstrzymać drżenia. W koń­cu z jej gardła wydobył się cichy szloch.

- Boisz się? - zapytał niski, ciepły głos. - Powie­dziano mi, że nie jesteś dziewicą. Dlaczego się boisz? Nie zrobię ci krzywdy.

Po przeciwległej stronie pokoju zobaczyła ciemną postać. Mężczyzna był bardzo wysoki. Zaczął iść w jej stronę.

- Nie! - krzyknęła. - Nie podchodź do mnie! Zatrzymał się.

• Na imię mi Lucas - rzekł. - Powiedz, czego się boisz.

• Nie mogę tego zrobić. Jestem mężatką. Proszę, zrozum, nie jestem niewolnicą.

• Nie byłaś nią - odparł - i na pewno dużo czasu upłynie, nim przyzwyczaisz się do obecnej sytuacji. Mnie też nie było łatwo.

• Nie byłeś niewolnikiem?

• Nie. Jestem Grekiem. Kiedy ja i mój brat byliśmy jeszcze bardzo młodzi, nasza matka zmarła, a ojciec ożenił się powtórnie. Wkrótce jego nowa żona otruła go, a nas sprzedała, żeby mieć na posag dla swej cór­ki Dafne.

• To straszne. Jak ona mogła.

Właściwie to zrobiła nam przysługę - odparł. - Nasza wioska była bardzo biedna, a tutaj jesteśmy dobrze traktowani. Ja i brat jesteśmy szczęśliwi. Ty rów­nież kiedyś będziesz.

• Ze mną jest inaczej. W moim kraju byłam boga­ta i szanowana. Mam męża i dziecko. Nie mogę tu zo­stać. Jeśli mnie dotkniesz, zabiję się!

• Biedny mały kwiatku. To już nie wróci - rzekł i zbliżył się do niej.

• Nie! - krzyknęła.

• Nie zrobię ci krzywdy. Jeszcze nigdy nie wziąłem kobiety siłą i nie mam zamiaru tego robić. Z czasem sama do mnie przyjdziesz.

W pokoju było zimno i wilgotno. Miranda wciąż drżała.

- Przytul się do mnie. Ogrzeję cię. Nie zostawiają nam tu nawet koca, żebyśmy nie spali całą noc. Nie bój się. Nie zrobię ci krzywdy.

Miranda przytuliła się do wielkiego mężczyzny i rozmyślając nad tym, ile miała szczęścia, że trafiła na tak łagodnego i cierpliwego człowieka, zasnęła.

Kiedy się obudziła, w pokoju był tylko Sasza.

- Lukas bardzo cię zmęczył, co?

- Nie! Nie dotknął mnie nawet. Twarz Saszy pociemniała.

• Ty suko! Co mu zrobiłaś? Przez ciebie będę mu­siał tu zostać dłużej!

• Ostrzegałam cię. Nie jestem krową! Jestem Miran­da Dunham i nie pozwolę się traktować jak zwierzę!

Pierwszy cios zupełnie ją zaskoczył.

- Miranda Dunham nie żyje! Ty jesteś Miruszka, niewolnica księcia. Rób, co do ciebie należy albo zmuszę go, żeby cię zgwałcił.

Kiedy padły następne dwa ciosy, podniosła ręce, by się bronić.

- Piotrze Władimirowiczu, proszę jej nie robić krzywdy. Książę zabronił!

Dymitr Gregoriewicz stanął między nią i Saszą, który był teraz purpurowy ze złości.

- Uspokój się, Sasza - rzekł. - A ty, głupia, wynoś się stąd! - rzucił do Mirandy, która natychmiast wy­biegła z pomieszczenia.

Następnej nocy pozbawiono ją ubrania. Lucas też był nagi. Dymitr Gregoriewicz doszedł do wniosku, że w ten sposób zachęci ich do spełnienia obowiązku. Jednak Sasza i tej nocy okazał się uosobieniem łagod­ności i cierpliwości. Oboje usnęli objęci, by było im cieplej.

Rano Maria obudziła ich, podając ciepłą kaszę. Po­siłek był prosty, bo kucharka nie miała czasu przygo­tować nic innego.

Ponieważ wszyscy byli zajęci sobą, Miranda mogła pójść nad morze i obejrzeć jeszcze raz łódki. Wiedzia­ła, że dziś nie będzie zmuszona nocować w chacie. Zasady na farmie były jasne. Dwie noce w chacie schadzek, jedna noc odpoczynku. Postanowiła uciec bezzwłocznie, jeśli nie będzie burzy. Ukradła odzie­nie jednego z chłopców.

Tylko jedna łódź nadawała się do długiej podróży. Pogoda zapowiadała się w sam raz na żeglowanie. Miranda musiała poczekać do wieczora.

- Och, Jaredzie! - szepnęła do siebie. - Nareszcie mogę wracać do domu. Niedługo będziemy razem!

• ROZDZIAŁ 12

Kolację przyniesiono jej do pokoju.

- To polecenie Saszy - powiedziała niezadowolona Maria. - On i ten jego chłoptaś, Wania, goszczą się w jadalni. Chłopiec jest chyba o ciebie zazdrosny, więc nie wolno ci teraz jadać z Saszą.

Miranda zaśmiała się.

• Wolę jeść sama, niż wysłuchiwać bez przerwy pieśni pochwalnych na temat Aleksieja Władimirowicza. Poza tym dziś odpoczywam, więc zaraz po kolacji położę się spać. Nie będziesz się na mnie gniewać, je­śli jutro dłużej pośpię? Saszy jest to obojętne.

• Oczywiście że nie, słoneczko. Podobno Lucas potrafi zmęczyć nawet najsilniejszą kobietę - odparła i poklepała Mirandę po policzku. - Ale z ciebie dobra dziewczyna. - Zamyśliła się. - Miałam kiedyś takie piękne dziecko jak ty - powiedziała i urwała nagle. - Dobranoc, Mirando Tomasowa.

Kiedy dziewczyna została sama, zjadła smakowitą pierś bażanta, którą przyniosła jej Maria, zastanawia­jąc się jednocześnie, co mogło jeszcze zostać w kuch­ni po posiłku. Może szynka? Potrzebowała solonego mięsa, bo takie dłużej zachowuje świeżość. Przyda się również chleb i ostry nóż. Tak, nie mogła wyruszyć bez noża. No i owoce. Zdała sobie sprawę, że jeśli nie będzie nieprzewidzianych trudności, podróż potrwa CO najmniej miesiąc. Musi poszukać wędki.

Leżała przez chwilę bez ruchu na łóżku. Bała się jeszcze wyjść. Było za wcześnie. Słyszała, że po domu kręci się służba, a z jadalni dobiegał chłopięcy śmiech. Zdrzemnęła się, a kiedy odzyskała świadomość, zegar na kominku wybijał jedenastą. Teraz w domu było ci­cho. Słychać było tylko deszcz uderzający w dach do­mu.

Wstała. Zawiązała kaftan i włożyła spodnie. Paso­wały doskonale. Na razie zrezygnowała z butów, bo były za duże i nie mogłaby w nich szybko biec. Posta­nowiła nie ścinać włosów. Splotła je tylko w warkocz i upchnęła pod chłopięcą czapkę. Była gotowa.

Zdjęła poszwę z poduszki i wyszła po cichu z poko­ju. Pośpiesznie zeszła do kuchni. Wzięła bukłaki z wo­dą, a w poszwę zapakowała jedzenie. Nóż! Nie mogła zapomnieć o nożu. Sięgnęła po jeden z kuchennych noży Marii. Potem włożyła na siebie ciemną pelerynę, która wisiała na wieszaku przy drzwiach, i bezszelest­nie wyszła.

Poruszała się powoli, bo bukłaki z wodą bardzo jej ciążyły. Poza tym po ciemku trudno było znaleźć dro­gę. Szła cały czas przed siebie i po chwili usłyszała szum morza.

Deszcz padał coraz intensywniej, a wiatr nie okazał się taki spokojny, jak przewidywała rano. Dotarła do łódki i wrzuciła na nią ładunek.

- Mirando! Gdzie się wybierasz? - zapytał spokoj­nie Lucas.

O mało nie zemdlała. Nie widziała go w ciemno­ściach, ale musiał być w pobliżu. Zaczęła wypychać łódkę w morze, a potem szybko wskoczyła do środka.

- Mirando!

Rozpaczliwie szukała żagla, ale go nie znalazła. Chciała chwycić za wiosła, ale one również zniknęły. Gdzież się podziały? Zaczęła szlochać i wiosłować dłońmi, lecz wiatr popychał łódź w stronę brzegu. Lu­cas podszedł i z łatwością wyciągnął łódkę na ląd.

- Nie - piszczała histerycznie. - Nie! Nie! Nie! Przez chwilę nie wiedziała, co zrobić, i rzuciła się do wody. Chciała umrzeć. Jaredzie! Jaredzie! - woła­ła do męża w myślach. - Pomóż mi, ukochany!

Lucas puścił łódź i popłynął za Mirandą. Chwycił ją za mokrą, ciężką od wody pelerynę i wyniósł na brzeg. Kasłała i szlochała. Krzyczała na niego w języku, które­go nie rozumiał. Zdjął jej czapkę i chciał ją mocniej chwycić, ale zaczęła się bronić. Biła go, drapała, gryzła. Walczyła tak przez kilka minut, a Lucas nie mógł się nadziwić, skąd taka kruszyna brała na to siłę. W końcu osłabła, opadła na jego ramię i zaczęła żałośnie płakać.

Zaniósł ją do najbliższej chaty. Do ich chaty scha­dzek. Otworzył nogą drzwi i położył dziewczynę na łóżku. Nie przestawała szlochać. Zamknął drzwi i roz­palił ogień w kominku. Zdjął z siebie mokre ubranie. Ją też rozebrał, a odzienie rozłożył na podłodze przed kominkiem. Włosy miała zupełnie mokre. Rozplótł jej warkocz i rozczesał palcami włosy, które okleiły nagie plecy dziewczyny.

Stała, trzęsąc się z zimna i nie mogła powstrzymać płaczu. Objął ją i przytulił. Kiedy szlochanie trochę ustało, Lucas zaczął mówić:

- Nigdy nie uda ci się wrócić do tego, co było kie­dyś. Przed nami jest przyszłość. Kocham cię. Poko­chałem cię już w pierwszej chwili, kiedy cię zobaczy­łem. Nie pozwolę, żebyś się zabiła. Twoje życie już nie należy do ciebie. Jesteś teraz moją kobietą. Książę mi ciebie podarował, a ja mam zamiar zatrzymać cię przy sobie!

• Nie! - krzyknęła ochrypłym głosem.

• Tak - powiedział stanowczo i złożył ciepły, deli­katny pocałunek na jej ustach. Całował powoli, sma­kując słone od morskiej wody wargi, policzki, brodę i oczy. Delikatnie dotykał jej języka.

Uwolniła głowę i szlochała dalej.

• Obiecałeś, że mnie nie skrzywdzisz!

• Przecież nie robię ci krzywdy.

• Więc mnie puść!

• Nie - odparł.

• Skąd wiedziałeś?

• Przyglądałem ci się dziś, kiedy poszłaś obejrzeć łódki. Potem przyszedłem wieczorem. Jesteś bardzo odważna, Mirando, bardzo inteligentna i pomysłowa, ale jednocześnie lekkomyślna.

• Dlaczego mnie powstrzymałeś?

• Zginęłabyś na morzu. Nie mogłem na to poz­wolić.

• Gdybyś mnie naprawdę kochał - powiedziała z wyrzutem w głosie - puściłbyś mnie wolno.

• Nie - odparł. - Nie jestem taki szlachetny. Może dżentelmen tak by się zachował, aleja nie. Jestem sy­nem chłopa i tak też postępuję. Ten, kto pozwoliłby ci odpłynąć, nie zasługuje na ciebie. Ja nie mogę się na to zgodzić.

Powoli pogłaskał jej nagie ramię.

• Nie - rzuciła ostro.

• Dlaczego nie? - zapytał i przylgnął do niej moc­niej.

Powoli opuścił dłonie i objął jej pośladki. Poczuł, jak piersi kobiety nabrzmiewają i zaczyna oddychać coraz szybciej. Próbowała to ukryć, ale wiedział, że też go pragnie. Całował ją i pieścił, a ona poddawała się wszystkiemu, choć czuła w głębi duszy, że postępu­je źle. Palił ją wstyd.

- Dam ci wiele radości, gołąbeczko - mówił i doty­kał policzkami jej piersi. - Dam ci rozkosz - dodał i wszedł w nią delikatnie.

Kiedy obudziła się rano, była już we własnym poko­ju. Lucas zaniósł ją tam i odział w koszulę nocną. Le­żała w łóżku i obserwowała wschód słońca. Nie mogła płakać. Nie miała już łez. Nie wierzyła, że to możliwe, ale jej ciało zdradziło ją. Zrobiło coś, czego nie chcia­ła. Odczuło rozkosz, chociaż rozum podpowiadał, że powinno czuć tylko odrazę i wstyd.

Kiedyś Jared obiecał, że nauczy ją wielu rzeczy, których o miłości jeszcze nie wiedziała. Nie zdążył. Opuścił ją dla swej misji, a teraz pewnie wierzył, że jest martwa. Ale ona żyła i stała się własnością inne­go człowieka. Zeszłej nocy inny mężczyzna uczył ją miłości. To była gorzka lekcja. Miranda dowiedziała się, że miłość i namiętność niekoniecznie idą w parze. Można być z kimś i odczuwać tylko pożądanie.

Postanowiła nie rezygnować z ucieczki. Jej życie ja­ko żony Jareda Dunhama chyba już się skończyło, bo teraz pewnie by jej nie chciał. Pewnie żaden szanują­cy się mężczyzna nie chciałby już mieć jej za żonę. Po­został jej jednak syn Tom i Wyndsong. Najgorsze było za nią. Nie czuła już rozpaczy ani strachu. Była dziw­nie spokojna.

Później w kuchni wypytywała Marię o Lucasa.

- Powiem ci, gdzie są chaty mężczyzn, moja droga. Nie dziwię ci się, że chcesz być ze swoim ukochanym. To nie zbrodnia. Tu nawet do tego zachęcamy. Marfa miała tam pójść, żeby zanieść powidła śliwkowe, ale jeśli chcesz, możesz ją zastąpić.

Po kilku minutach spaceru dotarły do chat męż­czyzn. Teraz Miranda wiedziała już, jak Lucas mógł ją obserwować przy łodziach. Mieszkał na najwyższym wzgórzu. Ciekawa była, czyjego twarz ma szlachetne rysy, czy raczej proste, jak u parobka. Nie miała szan­sy przyjrzeć mu się w ciemności zeszłej nocy. Ciekawa była, czy kiedy go zobaczy, jej uczucia do niego się zmienią. A właściwie co do niego czuła? Jeszcze tego nie wiedziała. Wierzyła, że powinna coś czuć do czło­wieka, z którym była w łożu, ale nie miała w tej kwe­stii jeszcze doświadczenia.

Przed domem mężczyzn siedziało kilku młodych niewolników. Paru grało w piłkę. Zaczerwieniła się, zobaczywszy, że byli tylko w płóciennych gatkach. Przypominali jej obrazy przedstawiające greckich bo­gów, które wisiały w londyńskim domu Amandy. Wszyscy byli niebieskookimi blondynami.

Kiedy ją zauważyli, zaczęli tańczyć wokół niej i czy­nić nieprzyzwoite gesty. Jeden z nich pocałował ją w policzek. Miranda odwróciła się gwałtownie i ku uciesze pozostałych uderzyła go mocno w twarz. Cie­szyła się, że nie rozumie, co mówią, bo na pewno by­łaby jeszcze bardziej zawstydzona.

• Christos, popatrz, jaka śliczna! - krzyknął jeden.

• Co to za jedna?

• To musi być nowa kobieta Lucasa. Popatrz na jej włosy.

• To szczęściarz. Mógłbym ją zjeść. Czemu to Lu­cas zawsze dostaje najładniejsze kobiety?

• Pewnie dlatego, że lepiej się spisuje od ciebie. Szczęściarz z niego!

• Może zechce się nią podzielić.

• A ty byś się podzielił?

• Pewnie, że nie!

Miranda weszła do środka. Serce waliło jej jak mło­tem.

- Mirando! - usłyszała za sobą wesoły głos Lucasa. - Jeśli chcesz mnie zobaczyć, wystarczy się odwrócić.

Odwróciła się i westchnęła głośno. Przed nią stał nie­zwykle piękny mężczyzna. Miał pociągłą twarz o wyra­źnie zarysowanych kościach policzkowych, szerokie czoło, mocno zarysowaną szczękę, ciemne rzęsy i zmy­słowe usta. Jasne włosy falowały lekko, a turkusowoniebieskie oczy przypominały morze w letni dzień. Miran­da zaczęła się zastanawiać, jak wyglądałby w stroju angielskiego dżentelmena. Kobiety biłyby się o niego.

• Jesteś piękny - powiedziała w końcu. Zaśmiał się głośno.

• Więc nie jesteś zawiedziona?

- Nie - rzekła cicho. - Ale muszę cię rozczarować, bo tak naprawdę nie ma znaczenia, czy jesteś piękny, czy brzydki. W ciemnej chacie Uczyło się dla mnie tyl­ko to, że jesteś taki dobry i cierpliwy. Nie wziąłeś mnie siłą, choć mogłeś to zrobić. Żaden inny na two­im miejscu nie byłby taki szlachetny. Bardziej ci zale­ży na tym, co ja czuję, niż na tym, czego sam chcesz.

Stała chwilę w milczeniu, a potem pobiegła do wil­li. Nie ruszył za nią. Stał na wzgórzu i patrzył. Po raz pierwszy od lat zaczął się zastanawiać, jakie to uczu­cie - być wolnym człowiekiem. Mieć własny dom, a w nim ukochaną Mirandę i ich dzieci.

Zaczął śmiać się sam z siebie. Przypomniały mu się cu­downe dni wolności, kiedy klepał biedę i nie miał co jeść, a zimą trząsł się z zimna w nędznej chacie. Od kiedy zo­stał niewolnikiem księcia Czekierskiego było mu ciepło, był syty, dbano o jego potrzeby. Za czym więc mógłby jeszcze tęsknić? Nie musiał dzielić się z nikim Mirandą.

Czy mąż Mirandy też nie chciał się nią dzielić z ni­kim innym? I czyją kochał?

Jared Dunham był pijany i nieprzytomny. Wracał do Swynford Hall w towarzystwie trójki służących i kapitana Ephraima Snowa.

Amanda usłyszała nadjeżdżający powóz i wybiegła przed dom, aby powitać siostrę i szwagra. Zamiast te­go zobaczyła, jak wynoszą z powozu kompletnie pija­nego Jareda. Zmarszczyła nos z niesmakiem, bo jej szwagier cuchnął whisky.

Za nimi wyszła z powozu szlochająca Perky. Twarz miała czerwoną, a oczy spuchnięte. Kiedy spojrzała na Amandę, zaczęła głośno płakać.

• Och, milady! - wyjęczała.

• Gdzie jest Miranda? - spytała gospodyni, a serce zaczęło walić jej jak młotem. - Perkins, gdzie jest mo­ja siostra?

- Odeszła od nas, milady! Nie żyje! Amanda zemdlała.

Przytomność przywrócono jej dzięki wonnym olej­kom, którymi cucili ją Adrian i Jonathan. Opowie­dzieli, czego dowiedzieli się od kapitana Snowa. Amanda słuchała w milczeniu, a po jej ślicznej twarzy bez przerwy płynęły wielkie łzy. Kiedy skończyli, w pokoju zawisła złowroga cisza. Przerwała ją w koń­cu Amanda:

- Ona nie umarła. Moja siostra nie umarła!

• Kochanie - błagał Adrian. - Wiem, że to bole­sne, ale nie można się zwodzić nadzieją.

• Och, Adrianie, niczego nie rozumiesz. Gdyby Miranda naprawdę nie żyła, czułabym to. Wiedziała­bym! Bliźniaczki nie są takie same jak inne siostry, Adrianie. Ja po prostu wiem, że ona żyje.

• Jesteś bardzo zmęczona - rzekł Jonathan.

- Nic podobnego!

• W końcu się z tym pogodzisz.

• Nic mi nie jest.

Dzień później Amanda obudziła się z potwornym bólem głowy i jeszcze silniejszym przekonaniem, że jej siostra żyje. Znów próbowała wyjaśnić wszystko Adrianowi, ale on tylko bardzo się zmartwił i wezwał swoją matkę, by pomogła uspokoić żonę, która, jak mu się zdawało, przechodziła załamanie nerwowe.

- Nie jestem szalona - przekonywała Agatę Swynford Amanda.

• Wiem, kochanie - rzekła kobieta.

• Więc dlaczego Adrian mnie nie słucha?

• Wiesz równie dobrze jak ja, że choć to dobry człowiek, brak mu wyobraźni. Dla niego wszystko jest albo czarne, albo białe. Według niego dowody na to, że Amanda zginęła tragicznie, są niezbite, a to zna­czy, że on nie żyje i koniec. Nic go nie przekona.

• To niemożliwe!

• Skąd to silne przeświadczenie, że twoja siostra żyje?

• Mówiłam już Adrianowi, że w przypadku bliźniąt tak już jest. Czujemy więcej. Adrian nie chciał mnie słuchać. Nie umiem tego nazwać, ale choć zawsze się tak od siebie różniłyśmy, byłyśmy z Mirandą silnie związane. Gdyby jej już nie było wśród żywych, czuła­bym to.

- Całkiem możliwe, złotko - uspokajała ją starsza pani - że nie odczuwasz tego, bo nie chcesz. Śmierć to nieodwracalna rzecz. Wiem, że byłyście sobie tak bli­skie, ale czasem trzeba się pogodzić z faktami, choć­by najboleśniejszymi. Nie ma innego wyjścia.

• Ona żyje! - powtórzyła stanowczo Amanda.

• Więc gdzie, do diabła, jest? - zapytał ponuro Jo­nathan sześć tygodni później, kiedy Amanda dalej upierała się przy swoim. - Mój brat bez przerwy leży pijany, a ty nie pomagasz mu się pogodzić z rzeczywi­stością. Miranda nie żyje. Nie wolno mu dawać fałszy­wej nadziei!

• Kapitan Snow nigdy nie widział jej ciała! - krzyk­nęła cicha zwykle Amanda. - Urzędnik rosyjski po­wiedział tylko, że znaleziono ciało blondynki.

• A suknia i obrączka?

• Ktoś mógł je podrzucić. Nie mamy nawet pewno­ści, że w ogóle znaleziono jakieś ciało.

• Mój Boże, Amando, oszalałaś! Dorobiłaś do te­go całą niedorzeczną historię. A to był zwykły bandyc­ki napad.

• Zwykli złodzieje przyjechali po nią powozem z herbem ambasady angielskiej? Jon, czy tobie to się nie wydaje dziwne? Nawet kapitan Snow ma wątpliwości.

• No dobrze, nie mogę wyjaśnić kwestii powozu, ale cokolwiek się zdarzyło, jedno jest pewne, Miranda Dunham nie żyje! W przeciwnym razie dawno by się do kogoś z nas odezwała. A już na pewno do Jareda.

Jeszcze nigdy w życiu Amanda nie czuła takiej fru­stracji i złości. Dlaczego nie chcieli zrozumieć?

- Cokolwiek byś powiedział, ja wiem, że ona żyje! Odwróciła się, żeby nie widział jej łez.

Silne męskie dłonie pochwyciły ją za ramiona.

- Miranda nie żyje, gołąbeczko - rzekł Jared Dun­ham.

Był nieogolony, zmęczony i niewyspany, z podkrą­żonymi oczami, ale tym razem trzeźwy.

• Od miesiąca próbuję odsunąć od siebie prawdę, Amando. Opróżniłem piwniczkę Adriana, ale w koń­cu muszę się z tym pogodzić. Moja żona nie żyje. Mo­ja dzika kotka. A ja jestem temu winien.

• Jaredzie... - powiedzieli równocześnie Amanda i Adrian.

Nie - przerwał im i uśmiechnął się smutno. - Z tą prawdą również będę musiał się pogodzić. Nie dość ją ceniłem. Gdyby było inaczej, odmówiłbym prośbie Adamsa i Palmerstona. Skorzystałem z okazji, by dosiąść patriotycznego konika i wymachując szabelką pogalopowałem naprawiać zło całego świa­ta. A moim psim obowiązkiem było dbanie o szczę­ście i bezpieczeństwo żony. I dziecka. Nie wywiąza­łem się z tego obowiązku, ale przynajmniej teraz jej nie zawiodę i zajmę się naszym synem. Zabiorę go do domu w Londynie. Tam spokojnie przeczekamy woj­nę. Nie mógłbym na razie wrócić do Wyndsong. Amandę zmartwiły jego słowa.

• Proszę - rzekła - proszę, zostaw z nami Toma. Przynajmniej na razie. W mieście powietrze jest takie niezdrowe. Miranda na pewno by się ze mną zgodzi­ła. Jedź do Londynu, jeśli musisz. Opłakuj moją sio­strę w samotności, ale Toma zostaw z nami.

• Będę ją opłakiwał do końca życia - zadeklarował Jared ponuro, ale na temat swego dziedzica, Toma Dunhama nie dodał już ani słowa.

Jonathan Dunham i Anna Bowen oficjalnie znali się od dwóch miesięcy. Teraz ogłoszono, że wzięli ci­chy ślub. Amanda zastanawiała się, czy nie wydać ba­lu z okazji tej radosnej nowiny, ale Adrian nawet nie chciał o tym słyszeć. Byli przecież w żałobie po Mi­randzie. Obwieścili znajomym, że wypadła za burtę podczas sztormu.

Powszechnie zazdroszczono pani Bowen, która wy­szła za Jankesa. Był przecież przystojny i bogaty, wziął ją z dwójką dzieci, choć miał już troje własnych. Plot­kowano na temat śmierci obu pierwszych żon braci Dunham. Zginęły w tych samych okolicznościach. Najbardziej jednak cieszono się z faktu, że przystojny lord Dunham był znów do wzięcia. Podobno obwie­ścił, że nie pozostanie w żałobie nawet przez rok. W końcu po trzech miesiącach zaczął się pokazywać w Londynie.

Wyjechał do stolicy już na początku zimy. Nie chciał być w Swynford szóstego grudnia. To była ich druga rocznica ślubu.

Tego dnia Jared siedział przez kominkiem i popijał szmuglowany francuski koniak. W ręku miał niewiel­ki portret Mirandy namalowany przez Thomasa Lawrence'a, najlepszego angielskiego portrecistę. Ten słynny artysta wykonał podobizny Amandy i Mirandy, kiedy przyjechały na ślub tej pierwszej. Jared podaro­wał go teściowej, a ta zabrała go ze sobą do Ameryki. Miniatury, które dodatkowo wtedy zamówił, zostały namalowane w jego londyńskim domu. Tę przedsta­wiającą Amandę Jared podarował Adrianowi. Drugą, z twarzą Mirandy, zabrał ze sobą do St. Petersburga. Ileż to razy przytulał ją do serca tej zimy w Rosji? Jak często przyglądał się twarzy ukochanej żony tak, jak czynił to teraz?

Spędził z nią zaledwie siedem miesięcy. Z dwu lat - siedem krótkich miesięcy.

Upijanie się nie przynosiło ulgi.

Musiał znaleźć sobie jakieś inne zajęcie.

Zajął się końmi. Jeździł do Tattesall i kupował wszystko, co mu wpadło w oko. Usprawiedliwiał taką rozrzutność chęcią przywiezienia zwierząt do Wyndsong i wprowadzenia świeżej krwi do hodowli. Jego stajnie zaczynały pękać w szwach. Zakupił nawet ko­nie wyścigowe i zatrudnił dwóch dżokejów. Ścigał się na drogach do Brighton, ale zaczęło go to nudzić, kie­dy się okazało, że nikt nie jest w stanie go pokonać. Hazard również okazał się nudny. Rzadko przegry­wał. Miał szczęście we wszystkim prócz miłości.

Nie zapomniał o kobietach. Przeciwnie. Jego apetyt rósł. Jednak wkrótce wszystkie kochanki wiedziały, że Jareda Dunhama nie można przy sobie zatrzymać na dłużej niż kilka tygodni. A i to należało do rzadkości.

Mężatki również żywo interesowały się Jaredem. Ambitne matki skwapliwie prezentowały mu swoje córki. Miranda Dunhamnie żyła, a lord Dunham po­trzebował żony, by uporządkować swoje życie. Może Charlotta? A może Emily albo Drusilla?

Większość popychanych w jego stronę panien bała się tego ciemnowłosego, wysokiego lorda. Był bardzo nieprzystępny i zdawał się podśmiewać z nich pod no­sem, bo jego usta zawsze były lekko wykrzywione. A może był to wyraz niesmaku?

Lord Dunham nie zalecał się do żadnej z nich, za­chowywał się obojętnie i był raczej ponury. Panny nie nawykły do takiego traktowania.

Jedna z nich jednak nie unikała jego towarzystwa. Lady Belinda de Winter, chrześnica hrabiny Northampton była niewielką kobietką o różowomlecznej cerze, ciemnych włosach i niebieskich oczach. Spra­wiała wrażenie osoby niewinnej i dobrej. Była córką zubożałego baroneta. Rozpaczliwie pragnęła odmia­ny losu. Teraz obrała sobie za cel Jareda Dunhama. I postanowiła go mieć za każdą cenę.

Przyjechała do Londynu dzięki uprzejmości swojej chrzestnej, która była najlepszą przyjaciółką jej zmar­łej matki. Hrabia Northampton, mąż ciotki Sophie, nie był entuzjastycznie nastawiony do przyjazdu no­wej protegowanej, bo sam miał trzy córki na wydaniu, a panny w tym wieku miały wiele kosztownych po­trzeb. Był co prawda jednym z najbogatszych ludzi w Anglii, lecz nie miał zamiaru marnować pieniędzy na cudze córki.

Belinda była bardzo dojrzała jak na swój wiek i wy­czuwała jego niechęć, ale musiała przebywać w Lon­dynie, jeśli miała złapać męża.

Hrabia mieszkał w Piory, niedaleko majątku rodzi­ny Northampton, Rose Hill Court, Belinda była więc tam częstym gościem. Kiedyś udało jej się zostać w do­mu sam na sam z hrabią. Uwiodła go i zniknęła, nim zorientował się, co się stało. Nie pozwoliła mu się do siebie więcej zbliżyć. Hrabia był oburzony jej zachowa­niem, ale jednocześnie zafascynowany urokiem dziew­czyny. Nigdy nie spotkał tak stanowczej i bezwstydnej osóbki z twarzą anioła. Chciał ją posiąść znowu. Ona zaś udawała, że nie wie, o co mu chodzi. Pewnego dnia udało mu się usiąść obok niej na koncercie.

• Muszę się z tobą zobaczyć - wyszeptał.

• Jeśli mnie zabierzesz do Londynu, będziemy się widywali codziennie - odparła.

• Wiesz, że nie o to mi chodzi, Belindo!

• Nie wiem, o co ci chodzi, drogi wuju.

• A jeśli cię zabiorę do Londynu, będziesz dla mnie miła?

• Hmm... Tak - odparła i otarła się o niego, wycho­dząc z loży.

Tak więc Belinda dotarła do Londynu w sam śro­dek sezonu i dostała od wuja piękne stroje. Mimo to hrabia Northampton nie mógł znaleźć odpowiedniej chwili, by być sam na sam z chrześnicą. Postanowił jednak wciąż ją obserwować i wiedział, że jego czas w końcu nadejdzie.

Jared Dunham, amerykański lord, którego żona zmarła tragicznie, był obiektem nieustannych plotek. Belinda obserwowała inne kobiety, które próbowały zwrócić na siebie jego uwagę. Podsłuchiwała chciwie wszystkie opowieści na jego temat i poprzysięgła sobie, że zostanie jego żoną. Był doskonałym kandydatem na męża - bogaty, przystojny i zabrałby ją z Anglii.

Pojechałaby z nim wszędzie, byle jak najdalej od jej przeklętego ojca i brata.

Ich reputacja była dla Belindy kulą u nogi. Wielu mężczyzn już miało się jej oświadczyć, ale kiedy uświadamiali sobie, że baron Chauncey i jego syn, Maurice, zostaliby ich powinowatymi, natychmiast tracili zainteresowanie, a Belinda nie mogła ich za to winić.

Pogoda była tej zimy wyjątkowo surowa. Miranda musiała przez kilka dni pozostać w domu z powodu silnego deszczu. Sasza szybko zmęczył się wybuchami zazdrości Wani i zbił go na kwaśne jabłko. Od tej po­ry chłopiec nie narzekał, kiedy Sasza miał ochotę za­grać w szachy z Mirandą. Współczuła chłopcu, bo po­dejrzewała, iż jest on jednym z wielu dzieci Lucasa. Nie pytała oczywiście o to, bo w takich wypadkach le­piej za wiele nie wiedzieć.

Siedziała nad szachownicą, kiedy Sasza wszedł do pokoju z kieliszkiem wina.

- Właśnie rozmawiałem z Dymitrem Gregoriewiczem, Miruszka. Już nie będziesz musiała chodzić do chaty schadzek.

Miranda spojrzała zaskoczona.

• A to dlaczego?

• Dlaczego? Ależ, Miruszko, nie udawaj. Wiesz przecież, że jesteś przy nadziei.

• Co? - Wyglądała na szczerze zaskoczoną. - Nie! To niemożliwe.

• Od naszego przyjazdu nie miałaś kobiecych dole­gliwości. Tak przynajmniej mówiła Maria.

Pobladła. Ostatnia miesiączka, jaką pamiętała, po­jawiła się jeszcze w Anglii, tydzień przed wyjazdem. Miał rację. Do tej pory sądziła, że to z powodu zmia­ny klimatu. Nie miała przecież innych objawów. Przy­najmniej żadnych nie zauważyła. O Boże! Gdyby wró­ciła do Jareda jako niewierna żona, na pewno byłby wściekły, ale gdyby wróciła z dzieckiem innego, nigdy by jej tego nie wybaczył.

Sasza ujął jej dłonie.

• Dobrze się czujesz, Miruszka? - rzekł głosem pełnym prawdziwej troski.

• Nic mi nie jest. No cóż, Sasza. To znaczy, że nie­długo wrócisz do St. Petersburga. Pewnie się cieszysz.

• Oczywiście - powiedział podekscytowany, ale kiedy zauważył jej smutek, dodał: - To nie znaczy, że nie możesz już widywać Lucasa. Nie możecie tylko się kochać.

• My się nie kochamy! - odparła chłodno.

• Och, wiesz, o co mi chodzi!

Wiedziała, ale Sasza nie miał pojęcia, że Mirandzie wcale nie będzie tego brakowało. Nigdy potem nie za­znała już takiej rozkoszy, jak pierwszej nocy z Luca­sem. Zapewne wstyd i tęsknota za mężem nie pozwa­lały jej w pełni poddać się pieszczotom kochanka.

Miranda przegrała z Saszą partię szachów i posta­nowiła pójść do Lucasa, żeby mu o wszystkim powie­dzieć. Uradowany Sasza poszedł do siebie, żeby napi­sać list do swego księcia. Chciał jak najszybciej przekazać mu dobre wieści.

Lucas powitał Mirandę w kuchni. Poprosił kuchar­kę o herbatę i placek z jabłkami.

- Jestem przy nadziei.

- To dobrze, kochana - odparł spokojnie. Miała ochotę rzucić się na niego z pazurami. Wstała, żeby odejść, ale złapał ją za rękę i posadził na krześle.

• Muszę wracać.

• Zostań ze mną - poprosił. - Porozmawiajmy.

- Nie ma o czym. Jestem przy nadziei, tak jak wszyscy chcieli. W połowie czerwca urodzę piękną dziewczynkę o srebrnych włosach, która za dziesięć lat zostanie sprzedana w Istambule za niezłą cenę. Może nawet zostanie ulubienicą sułtana. Co za suk­ces! Tego właśnie zawsze chciałam dla swojej córki!

- Gołąbeczko, nie rób sobie tego! - rzekł i objął ją, Mimo starań nie mogła powstrzymać płaczu. Lucas pocieszał ją, póki się nie uspokoiła.

• A niech to - zaklęła po angielsku, a mężczyzna zaśmiał się, bo Miranda nauczyła go kilku zwrotów w swoim języku.

• Jesteś cudowna. Kocham cię.

Westchnęła z rezygnacją. On by i tak nie zrozumiał.

Przez kilka kolejnych miesięcy Lucas był kochają­cym i wyrozumiałym opiekunem. Nosząc pod sercem małego Toma, musiała sama o siebie zadbać, ale nie przejmowała się tym, bo bardzo pragnęła dziecka Jareda. Tym razem nie chciała urodzić. Obecność Luca­sa czyniła tę sytuację trochę bardziej znośną. Bez je­go dobroci i uprzejmości pewnie by oszalała z rozpaczy i wstydu. Miała urodzić dziecko innego mężczyzny z daleka od domu, podczas gdy jej mąż uważał się za wdowca.

Wiosna nastała pod koniec marca, a wraz z nią do­tarł na farmę list od księcia Czekierskiego. Miranda siedziała w słonecznym salonie, kiedy usłyszała jęk rozpaczy.

• Sasza! Co się stało? - zawołała zaniepokojona.

• O Boże! Co się stało? Zostawił mnie, Miruszko! Jestem sam, zupełnie sam.

Sasza padł na kolana i gorzko szlochał.

Miranda pochyliła się niezgrabnie i podniosła z podłogi list. Był napisany po francusku.

Aleksiej Władimirowicz oznajmiał, że podczas świąt ożenił się z księżniczką Romanowa, która na­tychmiast zaszła w ciążę. Nowa księżna Czekierska spodziewała się dziecka jesienią. Książę postanowił, że Sasza powinien na razie pozostać na farmie jako zarządca. Jego obecność w St. Petersburgu mogłaby zdenerwować księżnę, a w jej delikatnym stanie to nie do pomyślenia. Książę pisał, że Sasza będzie mógł wrócić dopiero, kiedy na świat przyjdzie kolejnych dwóch Czekierskich. To będzie gwarancją, że ród nie zaginie. Chłopak miał więc pozostać na Krymie co najmniej przez pięć lat.

Książę wyraził zadowolenie z faktu, że niedługo ma przyjść na świat dziecko Mirandy Tomasowej i przy­pomniał Saszy, żeby poinformował go natychmiast, kiedy jego piękna niewolnica urodzi. Postanowił, że kobieta ma zostać zapłodniona przez Lucasa w ciągu trzech miesięcy po porodzie, a nie - jak to zwykle czy­niono - po sześciu. Jeśli będą mieli szczęście, następ­ne dziecko urodzi się w tym samym czasie w przy­szłym roku.

Miranda wzdrygnęła się. Książę był cyniczny i okrutny.

Na końcu listu życzył Saszy wszystkiego dobrego i przypominał mu, że niezależnie od tego, co kiedyś między nimi zaszło, jeśli nie usłucha jego rozkazu, nie minie go surowa kara.

Miranda spojrzała na Saszę. Zwinął się w kłębek na podłodze i płakał żałośnie. Patrzyła na to bez współ­czucia. Może teraz, kiedy stracił kogoś ukochanego, zrozumie, co ona czuła.

A gdyby tak zwrócić Saszę przeciwko księciu - po­myślała pod wpływem nagłego impulsu. - Może uda się go przekonać, żeby się zbuntował? Najlepszą for­mą zemsty byłoby wypuszczenie na wolność jego cen­nej niewolnicy.

Uśmiechnęła się do siebie. Powinien zabrać Wanię i ją i popłynąć do Istambułu. Mógłby wtedy zabrać sobie pieniądze, które farma pozyskiwała zawsze w czerwcu, kiedy zjawiali się na niej kupcy z całego świata na corocznej aukcji. Ależ słodka jest zemsta! Książę straciłby w jednym dniu największą część rocznych dochodów z farmy i swoją najcenniejszą niewolnicę. Trzeba tylko przekonać do tego pomysłu Saszę.

Pochyliła się i objęła biedaka.

- Sasza, Sasza, nie rozpaczaj - pocieszała go. - Proszę, drogi przyjacielu. Usiądź obok mnie. Wstań. Sama cię nie podniosę.

Łagodny, współczujący głos Mirandy sprawił, że Sasza posłusznie wstał i podszedł do kanapy. Usiedli, a chłopak od razu zaczął się użalać:

• Och, Miruszka, jak on mógł mi to zrobić? Wie­działem, że kiedyś będzie musiał się ożenić. Zachowy­wałbym się przy niej nienagannie. Zawsze zachowy­wałem się jak należy. Nigdy nie przyniosłem mu wstydu. W końcu we mnie też płynie krew Czekier­skich.

• Mój drogi, tak ci współczuję - szepnęła dziew­czyna. - Oderwano cię od osoby, którą kochasz naj­bardziej na świecie. Ja to doskonale rozumiem, wierz mi!

Sasza spojrzał na nią ze łzami w oczach i zrobiło mu się jej żal.

- Teraz cię rozumiem, Miruszka. Błagam cię, wy­bacz mi!

Przytuliła go do siebie jak dziecko.

- Biedny Saszka. Mój mały Saszka - mruczała, ale na jej twarzy pojawił się uśmiech triumfu.

Przez miesiąc starała się na niego delikatnie wpły­wać. Grała na nim jak na instrumencie. Cierpliwie znosiła wszelkie jego humory, pocieszała i współczuła. Zaczął jej ufać i we wszystkim na niej polegać. Po mie­siącu poczuła się na tyle pewnie, żeby zasugerować zemstę. Postanowiła podsunąć mu delikatnie ten po­mysł, aby sądził, iż wpadł na niego sam.

Musiała zrobić to ostrożnie. Gdyby Lucas zoriento­wał się, o co jej chodzi, na pewno by ją powstrzymał. Ostatnio był bardzo zaborczy. Chodził z nią na space­ry, trzymał za rękę, jakby był dumnym mężem.

Musiała też uważać na Wanię. Młodzieniec o okrą­głej twarzy i ciemnoniebieskich oczach obserwował ją ostatnio bardzo uważnie. Pewnego dnia podszedł i za­pytał wprost:

- Dlaczego jesteś taka miła dla Saszy?

Choć miała prawo uderzyć go i odesłać do diabła, zapytała łagodnie:

• Kochasz Saszę?

• Oczywiście! On jedyny coś do mnie czuje. Dla niego nie jestem tylko jednym z niewolników. Traktu­je mnie wyjątkowo.

• Chciałbyś pozostać z Saszą na zawsze?

• Och, tak, Miruszko!

• Więc mi zaufaj, tak jak zaufał mi Sasza. Nie za­dawaj pytań i nie łam sobie małej główki sprawami, na których się nie znasz. Jeśli będziesz posłuszny, mo­gę ci obiecać, że będziesz żył długo i szczęśliwie u bo­ku Saszy.

• A jeśli porozmawiam o tym z Lucasem? - rzucił drwiącym tonem chłopak.

• Wtedy nasze marzenia się nie spełnią, Wania. Chociaż na razie tego nie rozumiesz, powinieneś mi uwierzyć, kiedy mówię, że jestem kluczem do twego szczęścia. Jeśli mnie zdradzisz, sprawię, że Sasza cię sprzeda jeszcze w tym roku.

• Naprawdę możesz to uczynić, Miruszko? - zapy­tał z przestrachem.

• Tak, mogę.

• Będę ci posłuszny - obiecał pośpiesznie.

Uśmiechnęła się do niego słodko.

- Wiem - odparła i poklepała go po policzku.

Z nadejściem maja pastwiska i łąki wypełniły się ja­gniętami, cielętami i bawiącymi się wesoło dziećmi. Miranda miała urodzić już za sześć tygodni. O nie­chcianym maleństwie, które w niej rosło, mówiła „to dziecko”. Nie miała dla niego ciepłych uczuć. Im szybciej urodzę, myślała, tym szybciej się stąd wyrwę.

Saszy dała na razie spokój. Nie chciała mu zbyt szybko zdradzać planu ucieczki, żeby nie miał czasu na przemyślenia. Mógłby wtedy zmienić zdanie, bo na pewno w głębi serca kochał jeszcze księcia, a silne uczucie może przezwyciężyć chęć zemsty.

Uśmiechnęła się do siebie i obserwowała kąpiące się w morzu dzieci.

- Wolność! - szepnęła cichutko.

Była Mirandą Dunham z Wyndsong. Urodziła się jako wolny człowiek i wiedziała, że nie spocznie, póki znów nie będzie wolna.

• ROZDZIAŁ 13

Tatarzy zaatakowali o świcie. Przeszli przez granicę na zachód i zupełnie zaskoczyli bezbronnych, niczego nie spodziewających się mieszkańców posiadłości księcia Aleksieja Czekierskiego. Nie napotkali oporu, bo nikt spośród niewolników nie był na tyle głupi, że­by sprzeciwić się ,jeźdźcom z piekieł”, jak nazywali Tatarów miejscowi.

Sasza wbiegł do pokoju.

- Tatarzy! - krzyknął. - Nic z tego nie rozumiem! Przecież w żyłach księcia płynie tatarska krew. Nigdy dotąd nas nie atakowali.

Miranda nawet nie próbowała mu tłumaczyć, że książę jest w połowie Rosjaninem, a to właśnie jego krajanie wymordowali ród starego księcia Batu.

• Co mogą nam zrobić? - zapytała.

• Sprzedadzą nas na rynku niewolników w Istam­bule.

• Sasza, musisz mi pomóc! - zawołała.

• Jak, Miruszka?

Nie mieszkam w chacie z innymi niewolnikami, więc Tatarzy nie wiedzą, kim jestem. Powiedz, że je­stem mężatką i siostrą angielskiego ambasadora w St. Petersburgu. Wytłumacz im, że książę pozwolił mi tu mieszkać ze względu na mój stan. Powiedz, że Angli­cy zapłacą za mnie spory okup.

• Kto im zapłaci?

• Angielski ambasador w Istambule. Mówiłam już, że mój maż jest bogatym człowiekiem. Zna ludzi ta­kich jak lord Palmerston, minister wojny. Sasza, pro­szę! Twoja lojalność wobec Aleksieja Władimirowicza jest teraz nie na miejscu! Przecież on cię zdradził i nie liczy się z twoją miłością!

W ciemnych oczach Saszy zagościł ból.

- Proszę. Proszę!

Słyszała kroki Tatarów, podchodzących pod dom. Wydawało jej się, że to najdłuższa chwila w jej życiu.

• Dobrze, Miruszka, tak im powiem - odparł Sa­sza. - Muszę dać ci szansę, ale pamiętaj, że to może nie przynieść rezultatu.

• Rozumiem - odparła. - Pośpiesz się, musimy po­wiedzieć o tym Marii!

Razem weszli do salonu. Maria stała tam w towa­rzystwie Wani i służących. Sasza wyjaśnił im pośpiesz­nie, co uradzili, by ratować Mirandę.

- To prawdziwa dama. Książę niesłusznie ją po­rwał, a tym samym pozbawił domu i rodziny. Musimy teraz jej to wynagrodzić - zakończył, a grupa prze­straszonych służących potakiwała w milczeniu. Cie­szyli się, że przynajmniej jedno z nich uniknie strasz­nego losu. Cieszyli się również, że będzie to Miranda, bo ona zawsze była dla nich bardzo dobra.

Nagle usłyszeli kopnięcie w drzwi, które otworzyły się na oścież. Pokój wypełnił się mężczyznami o orientalnych rysach twarzy. Przestraszone dziewczy­ny piszczały rozpaczliwie. Tatarzy wydawali im się okropni. Żółta skóra i ciemne oczy nie robiły na nich dobrego wrażenia. Wszyscy żołnierze mieli krótko ostrzyżone włosy, szerokie spodnie wpuszczane w wysokie buty i kolorowe koszule zapinane na meta­lowe sprzączki.

Szybko oddzielili młode służące i Wanię. Kazali im zdjąć ubrania i wygonili z pokoju. Maria nie odstąpi­ła od Mirandy, co bardzo ich rozbawiło. Nakazali cię­żarnej kobiecie usiąść i poklepywali ją po wielkim brzuchu bardzo z czegoś zadowoleni.

Do pokoju wszedł szczupły mężczyzna o groźnym wyglądzie i zwrócił się do Saszy po francusku:

- Jestem książę Arik, ostatni pozostały przy życiu potomek wielkiego księcia Batu. Kim jesteś i skąd się tu wzięła ta kobieta?

Sasza wyprostował się dumnie. Wiedział, co z nim zrobią.

• Jestem Piotr Władimirowicz Czekierski. Mówią na mnie Sasza. Jestem synem zmarłego księcia Wła­dimira.

• Jesteś księciem?

• Nie, moja matka była tylko służącą. Wychowano mnie jednak wraz z księciem Aleksiejem Władimirowiczem.

• Czy ta kobieta to jego żona, a może kochanka?

• Nie, książę. Ta młoda kobieta to lady Miranda Dunham, siostra ambasadora angielskiego w St. Pe­tersburgu.

• Co tutaj robi?

• Jej mąż jest zajęty wojną za oceanem, więc lady Dunham została pod opieką brata. Lekarz zabronił jej przebywać zimą w St. Petersburgu, a mój pan za­proponował jej gościnę w swoim majątku. To wielki przyjaciel ambasadora.

Książę Arik odwrócił się do kobiety.

• Kiedy ma się urodzić pani dziecko?

• Za tydzień lub dwa - skłamała Miranda.

• Kiedy pani tu przybyła?

• W listopadzie, w miesiąc po wyjeździe męża do Ameryki. Na północy było tyle śniegu!

• Skąd się pani wzięła w St. Petersburgu?

• Chcieliśmy z mężem odwiedzić mego brata przed wyjazdem Jareda do Ameryki - rzekła i wypro­stowała się. - Jak śmiesz mnie przepytywać, panie! Zdawało mi się, że Aleksiej Władimirowicz jest jedy­nym żyjącym potomkiem księcia Batu. Sasza, ten człowiek to chyba oszust!

Książę Arik roześmiał się.

• Tak, ta kobieta to Angielka. Wszystkie są takie aro­ganckie. Odpowiem pani na tę ostatnią uwagę. Książę Batu miał pięciu synów, którzy mieszkali w tym mająt­ku. Jego jedyna córka poślubiła Rosjanina. Książę Batu miał trzydziestu wnuków. Troje z nich było dziećmi je­go córki, a reszta to Tatarzy czystej krwi. Kiedy książę umierał, Rosjanie wymordowali całą jego rodzinę. Ni­kogo nie oszczędzono. Moją matkę i ciotki gwałcili, pó­ki nie zmarły. Miałem wtedy dziesięć lat. Uderzono mnie w głowę, leżałem przygnieciony ciałami moich zmarłych kuzynów i braci. Rosjanie sądzili, że nie żyję, ale ja bardzo chciałem ocaleć. Po wymordowaniu, jak im się zdawało, wszystkich potomków Batu, upili się wi­nem mego dziadka, a ja uciekłem do rodziny w Arabii. Długo czekałem na swoją szansę, by się zemścić na Ro­sjanach. Ale nie wiem, co mam zrobić z panią.

• Pewnie pojedzie pan do Istambułu, żeby sprze­dać niewolników księcia Aleksieja - powiedziała Mi­randa. - Proszę mnie zabrać ze sobą.

• Po co?

• Dostanie pan za mnie duży okup. Ambasador angielski zapłaci za moje ocalenie.

• W pani stanie nie może pani podróżować.

• Oczywiście, że mogę - odparła. - Przecież ciężar­nych niewolnic nie zostawi pan tutaj, prawda?

• Nie - odparł.

Nie jestem słabsza od nich. Mogę jechać. Przez chwilę udawał, że się nad tym zastanawia, choć i tak miał zamiar ją ze sobą zabrać.

- Dobrze więc - zgodził się. - Zabiorę panią do Istambułu.

Podwładny księcia zapytał go w ich języku:

• Weźmiesz za nią okup, panie?

• Oczywiście, że nie - zaśmiał się książę - ale niech tak sądzi, to nie będzie z nią kłopotów podczas podró­ży. Znacznie więcej dostanę za nią na targu niewolni­ków. Jest piękna, a po brzuchu widać, że płodna. An­glicy tyle za nią nie zapłacą. Popatrz na nią, Buri, przyjacielu. Jakie ma włosy i oczy. Zabierz ją, a ja roz­prawię się z tą dwójką - rzekł i zwrócił się do Miran­dy. - Proszę iść z Burim. On się panią zajmie.

• Książę! - zawołał nagle Sasza. - Moim obowiąz­kiem było opiekować się tą damą, kiedy była w mająt­ku księcia. Proszę mi przynajmniej pozwolić się z nią pożegnać!

Książę skinął przyzwalająco, a Sasza podszedł do Mirandy, skłonił się i powiedział cicho:

• Nie ufaj im! Chcą cię sprzedać w Istambule. Uciekaj, kiedy nadarzy się okazja. Ambasada angiel­ska jest na końcu maleńkiej uliczki zwanej „Wiele Kwiatów”, tuż obok domu sułtana Ahmeda Mosque. Jedź z Bogiem, Mirando Tomasowa. Wybacz mi, że tyle się przeze mnie wycierpiałaś. - Podała mu dłoń, a on ją ucałował. - Nie okazuj mi współczucia dla wła­snego bezpieczeństwa.

• Wybaczam ci, Piotrze Władimirowiczu - odpar­ła. - Co teraz się z tobą stanie?

• Proszę już iść - odparł po francusku.

• Co się stanie z tobą? - zapytała, ale kiedy spojrzała mu w oczy, domyśliła się sama. - O, Boże! - westchnęła.

Miranda zabrała buty, które niedawno sprawił jej Sasza, żeby mogła chodzić na długie spacery, i kilka swoich rzeczy.

- Jestem gotowa - rzekła, a Buri pośpiesznie wy­prowadził ją z domu.

Kiedy rozejrzała się po okolicy, poczuła zimny dreszcz na plecach. Zboże na polu było doszczętnie spalone, sady i winnice wycięte w pień.

• Gdzie są mężczyźni? - zapytała, a Buri spojrzał na nią z zaciekawieniem. Powtórzyła więc to samo po rosyjsku. Lucas nauczył ją kilku zwrotów.

• Nie żyją - odparł mężczyzna.

• Dlaczego ich zabiliście? Przecież mogliście ich sprzedać!

• Byli zbyt znani. Kupcy domyśliliby się, że są z ho­dowli księcia Czekierskiego. Żal ci ich?

• Tak. To marnotrawstwo dobrego materiału zaro­dowego - skłamała i z trudem wstrzymała łzy.

Kiedy żołnierze zaczęli popędzać pozostałych przy życiu niewolników, Miranda zobaczyła trupy służą­cych księcia. Leżały z rozłożonymi nogami, podcią­gniętymi do góry spódnicami i podciętymi gardłami. Mężczyzn i starsze kobiety zastrzelono. Wokół kwater widać było ślady walki. Lucas na pewno gdzieś tam le­żał nieżywy. Zmówiła w myśli modlitwę za spokój je­go duszy.

Widok maltretowanych ciał wywołał w niej mdło­ści. Zwymiotowała, a potem starała się nie rozglądać na boki, żeby nie poczuć się jeszcze gorzej. Musiała być silna.

Wędrowali kilka dni. Większość drogi Miranda przemierzyła pieszo w towarzystwie bystrej Migon, która udawała, że jest jej służącą, i poprosiła, żeby po­zwolono jej podróżować ze swoją panią.

Migon, córka francuskiego hrabiego i wieśniaczki, tak jak Miranda była kiedyś wolna i nigdy nie zaznała biedy. Ojciec nie przyznał się do niej nigdy oficjalnie, ale łożył na jej utrzymanie i edukację. Ukończyła do­skonałą szkołę dla panien w Paryżu, a potem trafiła do Rosji na dwór księżnej Tumanowej. Stamtąd wła­śnie porwał ją książę.

Obiema kobietami opiekował się Tatar o imieniu Alghu. Pewnej nocy upił się i zasnął. Jego towarzysze za­kradli się do wozu, w którym spały Miranda i Migon.

• Ty weź tę chudą, ja zajmę się tą mniejszą - ko­menderował jeden z nich.

• Jak śmiesz! To wbrew rozkazom księcia Arika! - krzyczała Miranda.

Migon uderzyła jednego z nich z całej siły i zaczęła uciekać. Mężczyzna wybiegł za nią, a drugi pozostał w wozie.

- Teraz już nic ci nie pomoże - powiedział i rzucił Mirandę na podłogę.

Pochylił się nad nią i zaczął zdzierać z niej odzienie.

- Ratunku, książę! Ratunku! - krzyczała Miranda. Zbiegli się żołnierze, ale Tatar nie odstąpił od niej.

Ze złością uderzył ją w brzuch. Nie mogła złapać od­dechu.

Po chwili do wozu wszedł książę i rzucił ostrym to­nem kilka słów w swoim języku. Żołnierz tatarski od­szedł, a książę pomógł Mirandzie się uspokoić.

- Ten drugi chyba zabił moją przyjaciółkę.

• To prawda. Francuzka i jej dziecko nie żyją - po­twierdził jeden z żołnierzy.

• To wielka strata. A gdzie Alghu?

- Śpi. Jest kompletnie pijany. Mirandą zajęła się Marfa.

Alghu odcięto dłoń i stracono dwóch mężczyzn, którzy napadli na Mirandę i jej przyjaciółkę.

- Chyba rodzę - jęknęła nagle Miranda. - Spro­wadźcie mi położną. Na pewno jest wśród niewolnic choć jedna.

Po pewnym czasie do wozu wbiegła Tańsza, silna krępa kobieta, której wygląd wzbudzał zaufanie. Zba­dała pacjentkę.

- Wody odeszły chyba jeszcze, kiedy spałaś - stwierdziła. - Główka jest na dole. Trzeba tylko przeć.

Temur, Tatar, który przejął po Alghu opiekę nad Mirandą, przyniósł jej maleńką filiżankę z mocną her­batą. Piła chciwie. Usta miała spierzchnięte. Podszedł do niej i ukląkł. Posadził ją i podparł swoim ciałem. Tasza skinęła głową z aprobatą.

• Kiedy znów zacznie boleć, musisz przeć - powie­działa. - Miranda pamiętała poprzedni poród. Prawie nie czuła bólu. Robiła wszystko, co jej kazała Tasza. Po chwili położna krzyknęła:

• To dziewczynka!

Miranda usłyszała jedno ciche piśniecie dziecka, a potem zapadła w ciemność.

Kiedy się ocknęła, doznała uczucia ulgi. Znów była wolna i musiała zebrać siły, bo niedługo mieli dotrzeć do Istambułu.

Odwróciła głowę, bo usłyszała kwilenie. Zaskoczo­na, ujrzała obok siebie niewielkie zawiniątko. To dziecko! Dlaczego go nie zabrali? Zaczęła jaśniej my­śleć. Gdyby była na farmie, zabrano by jej noworod­ka. Tutaj wierzono, że to dziecko jest potomkiem jej męża i nie mogła go odrzucić. A niech to! Dzieciak będzie opóźniał jej ucieczkę. Cóż, kiedy znajdą się w mieście, zostawi go z Marfą.

Maleństwo znów zaczęło płakać. Odwróciła się na bok i rozsunęła okrycie, w które było zawinięte. Tak samo po raz pierwszy oglądała małego Toma. Dziec­ko było maleńkie, bezbronne i prześliczne. Włosy miało srebrne, jak ona, a może jak Lucas, a oczy fioł­kowe. W oczach maleńkiej dziewczynki było jednak coś dziwnego. Przesunęła dłonią przed twarzą dziec­ka, a ono nie zareagowało. Czyżby dziewczynka była niewidoma? Miranda dotknęła głowy maleństwa, a wtedy odwróciło się w stronę matki. Oczom Miran­dy ukazał się wielki, ciemny siniak.

Miranda ciężko westchnęła. Zrozumiała, że kiedy rozjuszony Tatar uderzył ją w brzuch, uszkodził jej có­reczkę. Zaczęła oglądać uważnie całe ciałko maleństwa i zrozumiała nagle, że myśli o niej „moja córeczka”. To było jej dziecko, nie mogła zaprzeczyć. W poniżający sposób zmuszono ją do spłodzenia i urodzenia jej, ale to maleństwo było tylko ofiarą, tak jak ona.

Usiadła, rozpięła kaftan i przyłożyła dziecko do piersi. Zaczęło ssać.

- No, maleństwo - szepnęła Miranda.

Książę Arik wszedł do wozu i kucnął obok niej. Obejrzał ją uważnie. Pomyślał, że to prawdziwa ko­bieta. Wyglądała na bardzo kruchą i słabą, ale była twarda jak żelazo. Wskazał palcem dziecko.

- Mogę zobaczyć? - zapytał. Odwróciła główkę dziecka w jego stronę.

- Jest śliczna, ale położna powiedziała, że długo nie pożyje. Nie powinnaś marnować sił na karmienie. Zostawmy ją na wzgórzu. Tak będzie lepiej.

Miranda spojrzała na niego z furią.

- Moja córka jest prawdopodobnie niewidoma z powodu ciosu, jaki zadał mi ten niecny Tatar, ale bę­dzie żyła, książę. Na pewno będzie żyła!

Wstał i wzruszył ramionami.

- Wypogadza się już - odparł. - Jutro ruszamy w dalszą drogę. Kazałem Temurowi dopilnować, byś przez kilka dni jechała w wozie, póki nie wrócą ci siły - rzekł i odwrócił się, po czym odszedł.

- Dziękuję - zawołała za nim.

Przez resztę dnia na zmianę spała i karmiła dziec­ko. Marfa przyniosła jej rosół.

Dziecko było wciąż bardzo blade, ale Miranda tuli­ła je w ramionach i powtarzała wciąż:

- Nie pozwolę ci umrzeć. Nie pozwolę!

Temur wypakował z wozu część ładunku i włożył do innego wozu, by kobieta miała więcej miejsca dla sie­bie i dziecka podczas jazdy. Posłał jej świeżego siana na podłodze i po jakimś czasie ruszyli w drogę.

Miranda pamiętała, żeby liczyć dni od przejęcia ich przez Tatarów. Piątego maja zbójcy napadli na farmę, a dziecko urodziło się trzynaście dni później, osiem­nastego maja. Podejrzewała, że po dziesięciu dniach od narodzin pozostanie im jeszcze około dwóch tygo­dni podróży do Istambułu. Była coraz silniejsza i mo­gła już iść, a nawet nieść dziecko w ramionach. Bar­dzo się bała. Maleństwo nie przybrało na wadze od porodu i było niezwykle ciche.

Pomyślała o swoim synku. Mały Tom miał już trzy­naście miesięcy, a ona nie widziała, jak dorasta. Jared stracił tylko pierwsze miesiące jego życia. Miała na­dzieję, że teraz oboje dojrzeli na tyle, żeby rozpocząć wszystko od nowa i zachowywać się bardziej rozsąd­nie. Jeśli to w ogóle będzie kiedykolwiek możliwe...

Czuła rosnące zdenerwowanie, kiedy zbliżali się do stolicy Turcji. Nocowali pod murami miasta i dopiero rano mieli wejść przez bramę.

Skończyły się dni tułaczki. Ludzie księcia potrzebo­wali pieniędzy. Część z nich chciała się gdzieś osie­dlić, kupić trochę ziemi. Pozostali woleli wrócić do Azji i dołączyć do innych band wędrownych Tatarów. Książę Arik zamierzał rozpuścić swoich ludzi i po­zwolić, by każdy z nich poszedł własną drogą.

- Panie.

• Tak, Buri - powiedział książę, spoglądając na swego poddanego.

• Mam kazać komuś pilnować naszej damy?

• Nie trzeba. To prawdziwa lady. Przyzwyczaiła się, że wszyscy spełniają jej rozkazy. Jest przekonana, że zrobię to, o co mnie poprosiła. Niech sobie wierzy. Najpierw zabierzemy do miasta pozostałych niewolni­ków i załatwimy z Mahamadem Zardi ich sprzedaż. Opowiem mu też o naszej damie, a on zorganizuje au­kcję dla specjalnych kupców. Kiedy nadejdzie odpo­wiednia pora, zaprowadzimy ją do łaźni pod byle pre­tekstem, a potem damy jej opium. Kiedy będzie spokojna, wszystko pójdzie szybko. Taka piękna ko­bieta z dzieckiem przy piersi, co dowodzi jej płodno­ści, pójdzie za doskonałą cenę.

Buri skinął głową z aprobatą.

Dwaj mężczyźni rozmawiali dalej, a tymczasem Mi­randa słuchała, co mieli zamiar z nią zrobić. Postano­wiła ruszyć następnego dnia do miasta, póki Tatarzy są zajęci innymi niewolnikami. To była jej szansa na odzyskanie wolności.

Przy ognisku Marfa i Temur siedzieli objęci w miło­snym uścisku. Już od kilku dni nie odrywali od siebie oczu. Miranda podejrzewała, że młody Tatar kupi ją dla siebie na żonę.

Siedziała przy ognisku i zajmowała się dzieckiem. Na szczęście maleństwo nieczęsto płakało. Podejrze­wała nawet, że było również głuche.

Skończyła je karmić, zmieniła pieluchę, a potem zawiązała je sobie w chuście na piersiach. Wszędzie panowała cisza. Jeszcze przez godzinę siedziała w ukryciu, nim oddaliła się od obozu. Odnalazła ścieżkę i dotarła bezpiecznie do bramy. Tam usiadła plecami do ściany i zaciągnęła kaptur peleryny na gło­wę. Zasnęła.

Obudziły ją dopiero odgłosy wozów wjeżdżających do miasta. Był ranek. Nakarmiła i przebrała dziecko. Potem wraz z tłumem piechurów wchodzących przez bramy podążyła ku wolności. Kaptur miała mocno na­ciągnięty na twarz, tak że nie było widać jej jasnych włosów i oczu. Z daleka nie różniła się niczym od in­nych kobiet. Nie wiedziała, gdzie się znajduje, ale zda­wała sobie sprawę, że musi jak najszybciej dotrzeć do ambasady. Kiedy książę zorientuje się, że jej nie ma, zacznie jej szukać i będzie próbował odciąć jej drogę.

Szukała eleganckiego sklepu, w którym sprzedawca powinien mówić po francusku. Zauważyła zakład ju­bilerski i weszła do środka.

• Ty, kobieto! Wyjdź stąd! To nie miejsce dla że­braków! Bo zawołam policję!

• Proszę, nie! Porządna ze mnie kobieta - udawa­ła jęk prostaczki, jaki czasem słyszała na ulicy w Lon­dynie. Mówiła po francusku z kiepskim akcentem i kaleczyła słowa. - Szukam, co by mnie kto pokiero­wał, a tu taki piękny sklep, że na pewno mnie ludzie nie oszukają!

Złotnik patrzył zdziwiony z odrobiną niechęci.

• Gdzie się wybierasz, kobieto?

• Muszę do ambasady. Mój kuzyn Ali jest tam stróżem. Ma wracać na wieś, bo ojciec choruje. Nikt inny nie mógł po niego przyjść.

Była pora żniw i złotnik wiedział, że mężczyźni by­li potrzebni w gospodarstwach.

• Musisz iść tą ulicą, kobieto. Tu są same sklepy. Na końcu zobaczysz ruiny hipodromu. Musisz skręcić w prawo. Tam znajdziesz ambasadę. Jest blisko pała­cu sułtana.

• Dzięki ci, panie.

Wyszła ze sklepu i pośpiesznie ruszyła we wskaza­nym kierunku.

Oglądała się za siebie, ale nie widziała nic niezwy­kłego. Była ubrana tak, jak inne kobiety na ulicy, więc nawet gdyby Tatarzy już jej szukali, nie mogliby jej od­różnić od innych. Dziecko spało pod jej peleryną zu­pełnie niewidoczne, a oni na pewno szukali kobiety z maleństwem na ręku.

Nagle usłyszała za sobą odgłos rozpędzonych koni. Serce podeszło jej do gardła. Wszyscy piesi odsunęli się na boki, by przepuścić jeźdźców.

- Przeklęci - mruknął mężczyzna stojący obok niej. Skręciła w prawo i zaczęła iść szybciej. Obawiała się, że Tatarzy mogą być już przed nią i szykować zasadz­kę. Rozglądała się uważnie, ale nie widziała żadnego z nich. Na końcu ulicy o nazwie „Wiele Kwiatów” za­uważyła żelazną bramę - miejsce przeznaczenia. Kie­dy się do niej zbliżyła, zauważyła napis w trzech języ­kach, obwieszczający, iż jest to ambasada Jego Królewskiej Mości.

Przy bramie przywitał ją strażnik. Wystarczyło mu jedno spojrzenie, by stwierdzić, że nie powinien jej wpuszczać.

- Idź sobie, pomiocie wielbłąda. To nie miejsce dla żebraków! Precz!

Nie mówił po angielsku, więc nie rozumiała jego słów, ale gesty zrozumiała doskonale. Zdjęła z twarzy zasłonę, odrzuciła kaptur i krzyknęła po angielsku:

- Jestem lady Miranda Dunham. Angielka! Wpuść mnie, człowieku! Szybko! Ścigają mnie Tatarzy.

Strażnik zaniemówił zdziwiony.

• Proszę! - błagała. - Ścigają mnie! Moja rodzina jest bogata. Wynagrodzą ci to!

• Nie uciekłaś, pani, z haremu? - zapytał ze stra­chem.

• Skąd?

• Z haremu sułtana.

- Nie! Nie! Mówię prawdę! Na litość boską, czło­wieku, ile kobiet, które wyglądają tak jak ja, przycho­dzi tu codziennie? Ile z nich mówi po angielsku? Wpuść mnie, zanim mnie znów złapią! Przysięgam, że nie minie cię nagroda!

Powoli strażnik zaczął otwierać bramę.

- Ahmet! Co robisz? - zawołał angielski oficer marynarki przechadzający się po podjeździe.

- Ta dama twierdzi, że jest Angielką, milordzie. Pod Mirandą załamały się nogi. Złapała się bramy i krzyknęła:

- Kit! Kit! Edmund! To ja, Miranda Dunham! Mężczyzna spojrzał zimno na kobietę.

- Lady Miranda Dunham nie żyje - rzekł stanow­czo. - Nie żyje.

- Jesteś Christopherem Edmundem, markizem Wye! - krzyknęła rozpaczliwie. - Masz brata Dariusa, który kochał się w mojej bliźniaczej siostrze, Aman­dzie. Ja żyję! Ciało, które znaleziono w St. Petersbur­gu, należało do innej kobiety. Kit - błagała - na litość boską, wpuść mnie! Gonią mnie Tatarzy. Pamiętasz, jak przywiozłeś mnie i Mandy do Anglii z Wyndsong, żeby zdążyła na ślub z Adrianem?

Twarz pobladła mu nagle jak śnieg.

- Jezu - zawołał. - Mirza! Do mnie! Szybko! Miranda poczuła, jak ktoś chwytają za ramię.

• A więc, moja damo - syknął książę Arik - jesteś tam, gdzie spodziewałem się ciebie zastać. Zaczął od­ciągać ją na ulicę. Widziała czekające u wylotu drogi konie. - Jutro cię sprzedam! Nie myśl sobie, że mi uciekniesz!

• Kit! - krzyknęła po angielsku. - Kit! Pomocy! - Odwróciła się i syknęła po francusku w stronę księcia. - Ten oficer to przyjaciel mego męża. On mnie zna! Zapłaci okup.

Książę odwrócił Mirandę w swoją stronę, uderzył ją w twarz i krzyknął:

- Suko! Zrozum wreszcie, jeśli cię sprzedam jako niewolnicę, zyskam znacznie więcej. Nie dam się oszukać! Buri, łap ją!

Miranda szarpała się z nim, aż w końcu rozpięła pe­lerynę, za którą ciągnął Buri, i uciekła za bramę. Ahmet natychmiast ją za nią zatrzasnął.

Miranda biegła, jakby ją gonił sam diabeł. Tatarzy wyli ze złości i potrząsali bronią.

- Ta kobieta jest naszą branką - krzyczał książę Arik. - Pójdę z tym do sułtana!

Wtedy pojawił się przed nim wysoki ciemnowłosy mężczyzna w jasnej pelerynie. Otworzył bramę i wy­szedł na ulicę.

Otoczyli go Tatarzy.

• Ta kobieta jest szlachcianką. Pochodzi z Anglii - powiedział spokojnie. - Nie mogliście jej zdobyć uczciwą drogą.

• Nie ma nic złego w najeżdżaniu na Rosjan. Zna­leźliśmy ją w Rosji.

Wysoki mężczyzna uśmiechnął się.

• Nie ma w tym nic złego. Myślę nawet, że Allan stworzył Rosjan właśnie po to. Ale ta dama nie jest Rosjanką. To Angielka.

• Mógłbym za nią dostać mnóstwo złota. Nie, to niesprawiedliwe - jęknął książę Arik. - Jeśli ją za­bierzecie, stracę wiele - rzucił, gotów negocjować cenę.

• Wyciągnij przed siebie dłonie, Tatarze. Zapłacę, i to sowicie. Nie dostałbyś za nią tyle na targu, a i po­średnik nie zabierze ci prowizji.

Książę Arik wyciągnął dłonie, na które posypały się drogie kamienie. Jego towarzysze rzucili się na zie­mię, by zbierać te, które wypadły z rąk księcia.

- Masz, Tatarze - zawołał wysoki mężczyzna. - Je­steś zadowolony?

- Bardzo, panie. Kim jesteś?

- Jestem książę Mirza, Eddin Khan - odparł tamten.

- Kuzyn sułtana?

- Tak. Idź już, zanim innowiercy wypuszczą na cie­bie psy!

Tatarzy wsiedli na konie i odjechali. Wysoki męż­czyzna odwrócił się i zawołał:

- Kit, poślij po moją lektykę. Zabiorę lady Dunham do swego domu. Lepiej jej będzie opowiadać, co się stało, kiedy odpocznie i weźmie kąpiel, a potem odpowiednio się przystroi.

Kit zasalutował pośpiesznie i pobiegł w stronę do­mu. Za chwilę pojawiła się na podjeździe wielka lek­tyka, niesiona przez dwóch niewolników. Mirza Khan pomógł Mirandzie wsiąść, sam wszedł do środka i ski­nął na niewolników, by szli do domu.

Miranda wyjrzała zza zasłonki lektyki.

• Nie sądzi pan, że Tatarzy będą czekali na drodze, by znów mnie porwać? - zapytała z przestrachem.

• Nie - odparł spokojnie. - Są zadowoleni. Jest już pani bezpieczna.

Po chwili odezwała się znowu:

• Może to niegrzeczne z mojej strony, ale czy mo­głabym poprosić o gorącą wodę i mydło?

• O zapachu goździka?

• Co?

• Lubi pani goździki, prawda?

• Tak - odparła zdziwiona.

Zastanawiała się, jak to możliwe, by pamiętał tak mało ważny szczegół, zwłaszcza że znali się bardzo krótko. Zamilkła zawstydzona.

- To dziecko jest pani?

• Tak, to moja córka.

• Proszę mi o tym opowiedzieć, poczuje się pani lepiej. Zgłoszono pani śmierć. Podobno napadli panią bandyci, zamordowali, a ciało wrzucili do Newy. To było rok temu. Proszę mi zaufać, lady Dunham.

Spojrzała wprost w ciemnoniebieskie oczy mężczy­zny i już wiedziała, że na pewno może mu zaufać. Mu­siała komuś się zwierzyć.

• Zna pan księcia Aleksieja Czekierskiego?

• Nigdy go nie poznałem osobiście, ale słyszałem o nim. Podobno żyje z hodowli niewolników na Kry­mie. W Istambule jego niewolnicy są wysoko notowa­ni. - Wytrzeszczył nagle oczy. - Och! Nie chce pani chyba powiedzieć... - przerwał, kiedy napotkał jej wzrok. - To świnia! - krzyknął.

Miranda opowiedziała mu, co jej się przydarzyło.

- Dziecko urodziło się przed czasem, podczas po­dróży do Istambułu - kończyła swoją opowieść. - Dziewczynka jest śliczna, ale wygląda na to, że będzie niewidoma i głucha.

Zapadła niezręczna cisza.

• Przeszła pani przez całe miasto, żeby dostać się do ambasady? - rzekł z podziwem. - Jest pani niezwy­kłą kobietą!

• Przejście przez miasto to był zwykły spacerek. Powinien pan pamiętać, że przebyłam większość dro­gi z Krymu do Istambułu pieszo.

• Pieszo?

• Oczywiście. Wszyscy niewolnicy tak podróżowa­li. Przez kilka dni po porodzie jechałam nawozie, ale większość drogi przeszłam sama.

• Jest pani niesamowita - rzekł cicho.

Nie - odparła łagodnie. - Nie jestem lepsza niż inni. Chciałam po prostu przetrwać. Przysięgłam so­bie, że wrócę do męża i syna. Jared może zechce unieważnić ślub. W końcu urodziłam dziecko innego męż­czyzny, ma prawo się mnie pozbyć.

• Bardzo go pani kocha, prawda?

• Tak - westchnęła. - Kocham go. Umilkła i zamyśliła się.

Przyglądał jej się uważnie. Rok temu zauroczyła go kobieta w złotej sukni o niezwykłej urodzie i bystrym umyśle. Kiedy dowiedział się, że została zamordowa­na, poczuł głęboki smutek. Śniła mu się nawet wiele razy. Zastanawiał się, czy w jej przypadku śmierć nie byłaby lepszym rozwiązaniem, bo jej przyszłość nie ry­sowała się ciekawie. Była zbyt młoda, zbyt piękna i wrażliwa, by żyć samotnie w hańbie. Okropieństwa, które widziała jako niewolnica, na pewno bardzo ją odmieniły. Była jakaś inna, choć ani trochę mniej wa­leczna czy dumna. Teraz najważniejsze, żeby odpo­częła i najadła się do syta.

- Żyję według miejscowych zwyczajów, więc mam nadzieję, że nie oburzy pani fakt, iż posiadam harem.

Potrząsnęła głową.

• Nie. Szanuję wasze zwyczaje - odparła. - Ma pan dzieci?

• Nie - odparł i odwrócił wzrok.

• Uraziłam pana, Mirza Khan?

Nie. Nie mam powodu, by ukrywać przed panią to, o czym wszyscy inni wiedzą. Kiedy byłem małym chłopcem, mieszkałem w pałacu sułtana. W naszym zwyczaju jest, by tron sułtana dziedziczył najstarszy żyjący mężczyzna w rodzinie, a nie najstarszy syn. Ja na szczęście nie jestem najstarszy. Był jeszcze Selin, mój przyjaciel, i inni kuzyni. Mustafa był najmłodszy. Jego ambitna matka postanowiła otruć Selina i mnie. Matka Selina uratowała nas, ale ja z powodu kompli­kacji zdrowotnych po zatruciu nie mogę mieć dzieci. Nie dziedziczę więc po ojcu, ale również nie muszę żyć w górach, gdzie mieszka moja rodzina. Nie ma te­go złego, co by na dobre nie wyszło.

• Mirza Khan, wolałabym, gdyby mówił pan mi po imieniu - powiedziała Miranda i uśmiechnęła się po raz pierwszy od chwili, gdy ją uratował.

• Miranda - odparł, również obdarzając ją uśmie­chem - znaczy godna podziwu. To imię do ciebie pa­suje, bo naprawdę jesteś niezwykła.

• CZĘŚĆ IV
  ISTAMBUŁ 1814

• ROZDZIAŁ 14

Niewielki pałacyk Mirzy Khana znajdował się tuż za miastem, nad samym brzegiem Bosforu. Roztaczał się z niego wspaniały widok na leżącą tuż za wodą Azję, a po drugiej stronie na lśniące w słońcu minarety Istam­bułu. Fundamenty budynku postawiono setki lat temu, kiedy jeszcze miastem rządzili Grecy. Dom przebudo­wywano kilka razy, a ostatnie przeróbki wprowadzono piętnaście lat temu, kiedy pałac kupił Mirza Khan.

Trzy budynki, stanowiące całość zabudowań pała­cu, obłożono kremowym marmurem, a na dachu po­łożono czerwone dachówki. Wzdłuż fasady, która wy­chodziła na morze, ciągnął się portyk wsparty jasnokremowymi kolumnami. Po prawej stronie znaj­dował się harem, a po lewej budynek z pokojami przeznaczonymi dla gości i do oficjalnych wizyt. W środkowej części kompleksu Mirza miał swoje pry­watne apartamenty.

Budynki oddzielone były rozległymi ogrodami, a główne wejście do posiadłości stanowiła wielka bra­ma umieszczona w wysokim murze, chroniącym mieszkańców przed wścibskimi spojrzeniami obcych.

Mirza Khan był dobrym, ale surowym panem. Ko­biety mogły poruszać się swobodnie po całej posiadłości, pod warunkiem że zachowywały się przyzwoicie.

Kiedy przybyli na miejsce, Mirza zawiózł Mirandę od razu do kobiecej części domu, gdzie powitał ją ni­ski, tłusty mężczyzna o oczach jak dwie rodzynki.

- Mirando, to jest Alii - Ali, przełożony eunuchów. On dopilnuje, żeby niczego ci nie brakowało.

Eunuch skłonił się, a Mirza opowiedział mu w skró­cie historię Mirandy.

• Nikt nie może się dowiedzieć o istnieniu dziecka, Alii - Ali, nawet kapitan Edmund. W kraju tej damy uważa się za niemoralne urodzenie dziecka innego mężczyzny niż mąż, nawet jeśli poczęcie odbyło się bez woli matki.

• Ależ to nie wina kobiety, że ktoś ją zniewolił - zaprotestował Alii - Ali w swoim języku.

• To nie jest ważne! I tak wszyscy będą za to winić ją - odparł Mirza.

• Co za ludzie - westchnął eunuch - dziwni i zagu­bieni. Mężczyźni mogą swobodnie zadawać się z żo­nami innych oraz z kobietami o wątpliwej moralności, a ich żony, nawet kiedy je ktoś weźmie siłą, są za to karane. Nic z tego nie rozumiem.

• Ja też, przyjacielu.

• Podoba ci się ta kobieta, panie.

• Tak. To prawda - odparł, a potem zwrócił się do Mirandy po angielsku. - Wyjaśniłem wszystko. Nawet kapitan Edmund nie dowie się o istnieniu twojej cór­ki. W Londynie i tak dość się będzie plotkowało na twój temat, kiedy wrócisz do domu. Zastanowimy się później, co z tym wszystkim począć, a na razie tylko Alii - Ali i moje kobiety w haremie będą znały prawdę. Kapitan na razie nie zauważył małej, a ty mu chyba o niej nie powiesz.

• Więc co mam mu powiedzieć?

- Opowiedz tylko, jak zostałaś porwana przez Czekierskiego i wysłana do jego majątku na Krymie, by tam czekać na wizytę księcia. Opowiedz, że na szczę­ście do tego nie doszło, bo Tatarzy, którzy najechali majątek twojego gospodarza, zabrali cię ze sobą, by sprzedać w Istambule, ale tobie udało się od nich uciec. Wszystko będzie się mu wydawało prawdopo­dobne i rozsądne. Teraz idź już i przygotuj się do wi­zyty Kita.

Miranda poszła za eunuchem przez ogród do bu­dynku dla kobiet. Weszli do jasnego słonecznego sa­lonu. Ściany miał pokryte jedwabną materią, podłogi przykrywały miękkie, niebiesko - różowe dywany. Na środku pokoju znajdowała się wysoka fontanna, w której wesoło pluskała świeża woda.

W pokoju siedziało kilka kobiet. Wszystkie były nie­zwykle piękne. Większość haftowała, jedna grała na instrumencie, inna malowała paznokcie u nóg, jeszcze inna czytała. Kiedy zauważyły Mirandę stojącą w pro­gu, posłały jej zaskoczone, ale przyjazne spojrzenia.

Kobieta, która czytała, odłożyła książkę i podeszła do dziewczyny.

- Co my tu mamy, Alii - Ali? - zapytała z uśmie­chem.

Miranda była wprost porażona niezwykłą urodą kobiety. Długie, kruczoczarne włosy oplatały ją jak zasłony. Kolor skóry przypominał dojrzałą brzoskwi­nię, a oczy - zielone szmaragdy. Musiała mieć około trzydziestki. Jej twarz i figura mogły tylko wzbudzać zazdrość dużo młodszych kobiet.

• Jestem Turkhan - powiedziała piękność.

• To faworyta Mirzy Khana - wyjaśnił Alii - Ali. - Jest tu już od wielu lat. Niektóre kobiety tu przycho­dzą, potem odchodzą, ale Turkhan pozostała na za­wsze.

- Dla mojego pana jestem jak stare kapcie - za­śmiała się Turkhan - wygodna i zawsze taka sama.

Eunuch uśmiechnął się do niej z sympatią.

• On cię kocha i jest z tobą szczęśliwy - rzekł, a po­tem wskazał Mirandę. - Ta pani to gość Mirzy Khana. Wiele wycierpiała i przeżyła sporo złego. Ma z nami pozostać, póki nie będzie jej można bezpiecznie od­stawić do jej kraju.

• Jak cię zwą? - zapytała Turkhan.

• Miranda. Jeśli to możliwe, chciałabym prosić o gorącą kąpiel. Nie kąpałam się, od kiedy pojmali nas Tatarzy sześć tygodni temu.

• Na niebiosa, moje biedne dziecko! - wykrzyknę­ła Turkhan. - Safi, Guzel! Pomóżcie naszemu gościo­wi. Zaprowadźcie ją do łaźni.

Sięgnęła po pelerynę, którą wcześniej Mirza Khan zarzucił na ramiona Mirandy. Zdjęła ją i spojrzała za­skoczona na maleństwo, które spało przytulone do piersi Mirandy.

- Niemowlę! - szepnęła z czułością - Niemowlę. Inne kobiety zebrały się wokół niej. Uśmiechały się, coś mówiły i wyciągały ręce, by dotknąć dziecka.

- Jakież ono piękne! Jak mu na imię?

- To dziewczynka. Nie ma jeszcze imienia - rzekła Miranda i o mało się nie rozpłakała, widząc pełne współczucia i zrozumienia oczy Turkhan.

Miranda nie płakała od tak dawna. Mimo tylu cier­pień nie uroniła ani jednej łzy. Turkhan wzięła od niej maleństwo i przytuliła je.

• Wykąp się, Mirando. Ja się zajmę małą.

• Muszę ją najpierw nakarmić. Nigdy nie płacze, ale nie jadła od rana.

Turkhan skinęła głową, a potem poczekała, aż dziec­ko się naje. Kiedy skończyło, Turkhan wzięła je szybko na ręce i oddaliła się, a Miranda poszła za Safi i Guzel.

- Spalcie te ubrania - powiedziała Miranda, kiedy się rozebrała. - Wolę chodzić nago niż kiedykolwiek znów to włożyć. Butów też się pozbądźcie. Są już bar­dzo znoszone.

Wykąpano ją i ubrano tak, jak pozostałe mieszkan­ki haremu, w szarawary, zdobiony złotem stanik, przezroczystą suknię z wielkim dekoltem i szerokimi rękawami oraz tunikę. Dziewczęta uczesały jej włosy, a potem przewiązały je szafirową wstążką ozdobioną perłami.

- Ależ jesteś piękna! - wykrzyknęła Turkhan, kie­dy weszła do pokoju. - Jest tu kapitan Edmund, więc kazano mi cię przyprowadzić.

Młody markiz Wye czekał w salonie. Odziany bar­dzo elegancko, w zdobiony złotem granatowy mundur marynarki, wyglądał niezwykle przystojnie. Odwrócił się w stronę kobiety i pobladł.

• Mirando! O, Boże, Mirando! To naprawdę ty! - wykrzyknął.

• Tak, Kit, to ja - powiedziała i usiadła wygodnie na miękkim dywanie obok mężczyzn, którzy również to uczynili.

Rozmawiali długo, a Turkhan stała z boku, nie chcąc przeszkadzać.

- Twoja siostra wciąż powtarzała, że żyjesz, ale ro­dzina uznała, że to tylko szok spowodowany wiado­mością o twojej śmierci. Twierdzili, że Amanda nie potrafiła pogodzić się z twoim zniknięciem.

Miranda uśmiechnęła się smutno.

• Zawsze z Mandy wiedziałyśmy, kiedy druga z nas ma kłopoty. Trudno to wyjaśnić innym. - Zrobiła krótką pauzę i zapytała: - A Jared? I mój synek? Czy u nich wszystko w porządku?

Nie wiem wiele o twoim synku, Mirando. Podob­no jest z twoją siostrą i szwagrem w Swynford. Lord Dunham... ma się dobrze - dodał Kit, kontrolując z całych sił brzmienie swego głosu. Jak mógłby jej po­wiedzieć, że podczas żałoby Jared zyskał miano naj­większego kobieciarza w Londynie? Jak miałby jej wyjaśnić sprawę z lady Belinda de Winter? Jak oznaj­mić, że Belinda de Winter już zaznała smaku małżeń­skich rozkoszy z Jaredem Dunhamem? Głos Mirandy wyrwał go z zamyślenia.

• Zabierzesz mnie do Anglii na swoim statku?

• Nie mogę, Mirando. Zrozum, nie jestem już sam sobie kapitanem. Pływam teraz na statku marynarki wojennej „Notorius” i nie mogę zabierać cywilów na pokład bez specjalnego zezwolenia. Jutro ruszamy do Anglii, ale oczywiście jak najszybciej przekażę wieść o twoim odnalezieniu lordowi Dunhamowi.

• Więc muszę tu pozostać?

• Sądzę - wtrącił się Mirza Khan - że najlepiej bę­dzie, kiedy po tych wszystkich niedogodnościach tro­chę odpoczniesz.

• Może - przyznała.

• Co się stało, Mirando? - zapytał Kit.

To dość proste, Kit - odrzekła, postanawiając po raz pierwszy opowiedzieć historię podsuniętą jej przez Mirzę Khana. - Pojechałam do St. Petersburga, by odnaleźć Jareda. Planowaliśmy wspólnie popłynąć do domu. To miał być nasz drugi miesiąc miodowy. Kiedy znalazłam się na miejscu, zauważył mnie ksią­żę Czekierski. To szalony człowiek. Porwał mnie i za­wiózł do swojej posiadłości na Krymie. Napojono mnie narkotykami. Pozostawałam pod opieką osobi­stego służącego księcia, niejakiego Saszy. To on po­wiedział mi, że mam czekać na Krymie, aż książę przyjedzie, żeby mnie posiąść. Nie byłam tam źle traktowana. Właściwie obsługiwano mnie jak księż­niczkę. Nigdy potem nie widziałam księcia, bo nim przyjechał na Krym, Tatarzy najechali na jego posia­dłość i zabrali wszystkie kobiety i dzieci do Istambu­łu, żeby sprzedać jako niewolników. Teraz jedyne, czego pragnę, to dostać się z powrotem do męża i sy­na. Och, Kit, jesteś pewien, że nie możesz mnie ze so­bą zabrać? Nie możesz załatwić tego pozwolenia?

• Żałuję, ale nie mogę.

• Więc nie mam innego wyjścia. Oczywiście z radością przyjmę pańskie łaskawe zaproszenie, Mirzo Khanie.

- Mam coś przekazać twemu mężowi, Mirando? Zastanawiała się przez chwilę. Co mogła do niego napisać? Jak miała wyjaśniać, co się stało? Kiedy Kit przybędzie do Anglii, od jej wyjazdu minie rok. Nim uda jej się wrócić do Anglii miną dwa lata od czasu ich rozstania.

• Powiedz mu tylko, że go kocham - rzekła cicho i wstała.

• Jestem taka zmęczona. Mirza Khan nie mógł się nadziwić, że pieszo przeszłam całą drogę z Krymu.

• Pieszo!? - zakrzyknął Kit.

• Stopy mam przynajmniej o rozmiar większe - żartowała, a mężczyzna pochylił się, by ucałować ją jak siostrę. - Pośpiesz się Kit, pośpiesz się. Chciała­bym jak najszybciej wracać do Jareda i mego synka. Chciałabym już być w Wyndsong.

W drodze do Anglii Kit zastanawiał się, jak ma przekazać wieści lordowi Dunhamowi. Obawiał się je­go reakcji, kiedy ten dowie się, że jego piękna, słodka żona wciąż żyje. Może powinien raczej iść z tym do lorda Swynforda? A może lepiej do lady Swynford. W końcu to ona nie chciała do końca uwierzyć, że jej siostra nie żyje. Nie zgodziła się nosić żałoby.

Adrian Swynford był wściekły na swoją żonę za to, że ciągle dawała do zrozumienia lady Belindzie de Winter, iż nie powinna się zadawać z żonatym męż­czyzną. Matrony z towarzystwa bawiły się przy tym świetnie, bo najwyraźniej nie przepadały za panną de Winter.

Belinda zaś była tak pewna rychłych oświadczyn Jareda, iż postanowiła go podstępnie uwieść, pozosta­wiając jednak w przekonaniu, że to on uwiódł ją.

Do tego potrzebna była odpowiednia chwila i dla­tego Belinda przyjęła od swoich młodych przyjaciół zaproszenie na piknik. Dąsała się bardzo, kiedy Jared obwieścił, że jest już za stary na takie głupstwa.

- Daj spokój, Belindo. Naprawdę ci tak na tym za­leży? Naprawdę koniecznie chcesz pojechać na wieś i siedzieć na mokrej trawie?

Westchnęła.

• Pewnie pomyśli pan, że to bardzo dziecinne, ale ja nie jestem przyzwyczajona do miejskiego życia. Nie wychowałam się w Londynie, więc czasem tęsknię do wsi. W tym roku nie zbierałam jeszcze pierwszych wiosennych kwiatów, a tak kocham wiosnę na wsi!

• Tym bardziej więc mi przykro, że nie będę mógł ci towarzyszyć.

• Możemy sami wybrać się na taki piknik - zapro­ponowała.

• Ależ dziewczyno, to niemożliwe! - zaprotesto­wał.

• Och, Jaredzie, proszę, nikt się nie dowie - mówi­ła, trzymając go za rękę i patrząc mu w oczy. - Proszę! Możesz mnie przecież zabierać na przejażdżki. Twoja kucharka przygotuje coś smacznego, a mojej ciotce powiemy, że jedziesz ze mną na zakupy. Kiedy już bę­dziemy w powozie, nikt się nie dowie, gdzie pojecha­liśmy.

Rozsądek podpowiadał mu, że nie powinien zga­dzać się na coś równie szalonego, ale dziewczyna tak uroczo prosiła... Poza tym Jared nudził się piekielnie w mieście. Nigdy wcześniej jej nie całował, ale teraz dotknął ustami jej ust i powiedział:

- Potrafisz być bardzo przekonująca, moja droga. Dobrze więc, pojedziemy na ten piknik.

Tak więc pewnego pięknego majowego poranka wyjechali do uroczego miejsca na wsi, oddalonego od miasta zaledwie kilka kilometrów. Kosz z wiktuałami upchnięto z tyłu w powozie zaprzężonym w dorodne karę konie, które Jared kupił niedawno na aukcji, przelicytowawszy samego księcia regenta.

Belinda szczebiotała wesoło o rzeczach mało waż­nych, by sprawiać wrażenie niewinnej dziewczyny. Któż mógłby wątpić, że jest jeszcze dziewicą.

Zaczęła interesować się mężczyznami, kiedy miała jedenaście lat, a w wieku lat dwunastu straciła cnotę. Jednak wszystkiej jej ekscesy były chowane w ścisłej tajemnicy, bo Belinda zadawała się z chłopcami spo­za swojej sfery. Gdyby któryś z nich pochwalił się, że był z nią w łożu, oskarżono by go o zbrodnię. Jedynym mężczyzną z arystokratycznym pochodzeniem, który z nią przestawał, był hrabia Northampton, ale on mil­czał dla własnego dobra.

Belinda uśmiechała się pod nosem, myśląc o tym wszystkim. Tak, jej oficjalna reputacja była nienaganna.

Jared wybrał na piknik przepiękne, oddalone od ludzkich oczu miejsce. Usiedli na łące przy wzgórzu opadającym w stronę brzegu strumienia, wzdłuż któ­rego rosły wierzby. Jared przywiązał konie do drzew, wyjął kosz z jedzeniem i pomógł Belindzie wysiąść z powozu. Rozłożyli na trawie koc.

- Och, Jaredzie, tu jest tak pięknie - westchnęła. Ależ to ujmujące dziewczę, pomyślał Jared. Była taka śliczna i niewielka, jeszcze niższa od Mirandy. Kiedy przy niej stał, czuł się jak wielkolud.

• Cieszę się, że sprawiłem ci przyjemność, Belindo - odparł.

• Wszystko, co robisz, sprawia mi wielką radość - powiedziała cicho, spuszczając skromnie wzrok.

• Dziękuję, moja droga - rzekł wzruszony jej dzie­cinną naiwnością.

Belinda zaczerwieniła się, a potem, jakby próbując zmienić temat, powiedziała:

- Chyba pora już coś zjeść, milordzie.

Siedząc na kocu rozpakowywała produkty. Były tam maleńkie kanapki, pieczone wędliny i kawałki kurczaka, świeże warzywa i owoce.

• To wszystko jest doskonałe, ale brakuje mi jednej rzeczy - powiedziała.

• Czego?

• Deser musimy trzymać w chłodzie. Nad strumie­niem są gałęzie, możesz zamoczyć kilka i przynieść?

- Oczywiście.

Kiedy poszedł, Belinda otworzyła butelkę z lemo­niadą i nalała do srebrnych kubeczków. Do jednego dosypała białego proszku, który trzymała w papierku ukrytym za staniczkiem. Proszek natychmiast się roz­puścił w napoju. Belinda rozejrzała się, sprawdzając, czy nikt jej nie obserwuje, a potem uśmiechnęła się do siebie. Teraz w kieliszku Jareda znajdował się silny afrodyzjak, który miał spowodować, że jego zmysły będą wrzały. Tylko święty byłby w stanie oprzeć się jej po zażyciu tego specyfiku. Jared ją uwiedzie, a ona na to pozwoli. W kieszeni halki miała pojemniczek z krwią kurczaka, którą będzie musiała w odpowied­niej chwili rozsmarować na udach, aby wyglądało na to, że Jared pozbawił ją dziewictwa.

Nie spodziewała się, że oświadczy jej się zaraz po uwiedzeniu. Nie był naiwnym chłopakiem. Wiedziała, że będzie chciał gruntownie przemyśleć to, co się wydarzyło. Postanowiła nie winić go za nic, ale i nie po­zwolić mu się dotknąć, póki się nie oświadczy. To, co się miało za chwilę wydarzyć, będzie tylko maleńką przekąską przed ucztą, która czeka go po ślubie.

• Z czego się śmiejesz? - zapytał, siadając obok niej i podając kilka mokrych, rozłożystych liści paproci.

• Uśmiecham się, bo teraz jestem naprawdę szczę­śliwa - odparła.

Jared poczuł się wzruszony. Belinda była ujmująca, delikatna i niewinna. Jakże różniła się od Mirandy. Ta ciepła, słodka istotka nie zostawiłaby małego dziecka, żeby ruszyć na poszukiwanie męża. Nie, Belinda była­by posłuszną i łatwą do rozgryzienia żoną. Ona nie po­trafiłaby złamać serca mężczyźnie. To jest prawdziwa kobieta.

- Kanapkę, milordzie? - zapytała, podając mu je­dzenie na porcelanowym talerzyku.

Jedli powoli. Jared dawno nie był taki spokojny.

Kiedy Belinda pochylała się, by nalać mu jeszcze le­moniady lub podać kolejną kanapkę, jej duże, mięk­kie piersi kusiły go, niemal wylewając się z głębokie­go dekoltu. Dlaczego akurat ona wzbudzała w nim takie żądze? Przecież niewiele dbał o kobiety po śmierci żony.

- Strasznie dziś gorąco - stwierdziła i zaczęła wa­chlować się dłonią.

Jared pocałował jej nagie ramię i poczuł jeszcze sil­niejsze pożądanie.

- Ależ, milordzie, nie wolno panu tego robić - udała oburzenie. - Lepiej już będzie, jeśli pocałuje mnie pan w usta, tak jak wczoraj - dodała.

Ależ ona naprawdę jest zupełnie niewinna - pomyślał.

- Ale tylko jeden raz - dodała, wysunęła usta i za­mknęła oczy, jakby nigdy wcześniej nie całowała się z mężczyzną.

Jared przyciągnął ją do siebie i pocałował pożądli­wie, a ona z radością poddała się tej pieszczocie. Kie­dy poczuła jego dłonie na piersiach, zaczęła protesto­wać nieśmiało, szczęśliwa, że afrodyzjak zadziałał. Jared nie mógł się jej oprzeć.

Uwolnił jej piersi ze stanika i całował je namiętnie. Delikatny zapach perfum na jej skórze tylko wzmac­niał jego pożądanie. Belinda wciąż udawała, że pró­buje go odepchnąć, a on zadarł jej suknię do góry i zdarł bieliznę. Mruczał przez cały czas, jakby był pi­jany:

• Pozwól mi cię kochać, Belindo. Pozwól mi, ko­chana. O Boże, jaka jesteś słodka!

• Och, Jaredzie, nie wolno! Nie powinniśmy. O Boże, będę zgubiona!

Ledwie jej się udało sięgnąć do kieszeni w halce, żeby wyciągnąć pojemniczek z krwią. Jared przez ca­ły czas myślał, że dziewczyna próbuje w ten sposób bronić swojego dziewictwa. Belinda zaś szarpała się, żeby móc rozsmarować krew na udach w momencie, kiedy Jared w nią wejdzie.

Kiedy już było po wszystkim, Wybuchnęła płaczem. Chlipała żałośnie, a Jared całował ją po twarzy, pró­bując uspokoić i ukoić jej żal. Przepraszał za swoje za­chowanie.

Belinda oczywiście, tak jak planowała, wzięła na siebie winę za to, co się wydarzyło:

• To wszystko moja wina, Jaredzie - szlochała da­lej. - Nie powinnam była namawiać cię na ten piknik. Och, tak mi wstyd! Co ty sobie o mnie pomyślałeś!

• Pomyślałem tylko, że jesteś słodką, ufną dziew­czyną, Belindo. Mogę jedynie przeprosić cię za swoje zachowanie.

• Więc nie masz mi tego za złe? - zapytała, udając niepewność.

• Och, nie. Mam tylko nadzieję, że ty nie będziesz miała mnie od tej chwili za największego drania.

• Och nie, Jaredzie, jakże bym mogła. Nigdy!

Jej niewinne protesty sprawiły tylko, że poczuł się jeszcze gorzej. A niech to! Zachowałem się jak łajdak, ostatni łajdak! - pomyślał.

Nagle na jej udach zauważył krew. Nie poczuł większego oporu, kiedy w nią wchodził. Nie było tak, jak pierwszej nocy z Mirandą. Miranda! - przypo­mniał sobie. - Moja cudowna, kochana Miranda. Dla­czego mnie opuściła? Kochałem się z Belinda, a my­ślałem tylko o żonie.

Belinda de Winter była pewna, że Jared wkrótce jej się oświadczy. Nie zdziwiła się więc, kiedy pewnego dnia służąca przyniosła jej wiadomość, że lord Dunham oczekuje jej w salonie wraz z hrabią i hrabiną, jej opiekunami. A więc już nadszedł czas, pomyślała z sa­tysfakcją. Zajrzała do lusterka przy toaletce i uszczyp­nęła policzki, żeby wyglądać zdrowo i świeżo. Hrabia i hrabina będą z niej dumni!

• Och, panienko, to takie podniecające - wykrzyk­nęła służąca, ciesząc się razem ze swoją panią, która w chwili triumfu hojnie obdarowała ją koronkową chusteczką. - Och, dziękuję pani bardzo!

• To na pamiątkę mojego szczęścia - powiedziała z dumą i pobiegła na dół, by przyjąć nagrodę za swo­ją przebiegłość.

Jej chrzestna i hrabia mieli dość ponure miny, co zdziwiło Belindę niepomiernie. Skłoniła się i usiadła obok hrabiny.

- Belindo, moja droga - zaczęła hrabina - lord Dunham poprosił nas, byśmy pozwolili mu porozma­wiać z tobą w pewnej sprawie.

Belinda spuściła skromnie wzrok i nieśmiało burk­nęła:

- Tak, ciociu Sophie.

Co się dzieje? Dlaczego nie wychodzą? - zastana­wiała się. - A może to i lepiej. Im więcej świadków, tym trudniej będzie mu się wycofać.

Jared Dunham usiadł po przeciwnej stronie na ko­zetce i zaczął mówić coś, czego Belinda nigdy by się nie spodziewała.

- Lady de Winter... Belindo... zanim zaczną się plotki... zanim ktoś umyślnie sprawi pani przykrość, chciałbym powiedzieć, że niedawno doszły mnie wie­ści, iż znaleziono moją żonę całą i zdrową. Wiem, że będzie się pani cieszyła wraz ze mną. To prawdziwy cud, który jednak może zniszczyć pani reputację. Po­winna pani zrozumieć, że wszystko, co do tej pory pa­ni powiedziałem, musi pójść w zapomnienie. Przykro mi, jeśli nieumyślnie sprawiłem pani ból.

Dziewczyna siedziała zupełnie zaskoczona i wście­kła. Rozsądek podpowiadał jej, że musi się uspokoić.

- Na pewno jest pan bardzo szczęśliwy, milordzie - rzekła, zmuszając się do uśmiechu. - Ja, oczywiście, w pełni rozumiem pańskie położenie. Nie wolno teraz panu martwić się mną. Powinien się pan cieszyć, że pańska żona żyje.

Jared wstał, ukłonił się wszystkim zebranym, a po­tem wyszedł. Kiedy zatrzasnęły się za nim drzwi, hra­bia powiedział:

- Miałaś pecha, moja droga! Ale cóż, sezon się jeszcze nie skończył. Radzę ci zabrać się za kogoś mniej bogatego i utytułowanego, ale z dobrymi do­chodami i chętnego do żeniaczki.

Twarz Belindy wykrzywiła się w grymasie, a błękit­ne oczy pociemniały.

- Zamknij się, stary ośle - wrzasnęła. - Ten Ame­rykanin to był mój as w rękawie. Muszę go mieć, do cholery, bo jeśli nie, to stanę się pośmiewiskiem całego Londynu. Kto inny zechce mnie bez pieniędzy i z taką czarującą rodzinką jak moja!

• Belindo! Natychmiast przeproś wuja - skarciła ją ciotka. - Żona lorda Dunhama żyje, więc to już ko­niec twojej z nim przyjaźni. To smutne, ale nic nie można na to poradzić.

• Masz jeszcze innych przyzwoitych kawalerów, moja droga - powiedział hrabia, nie wytrącony z rów­nowagi. - Czego brakuje lordowi Arden, że posłałaś go do diabła? Ten chłopiec doskonale zna się na ko­niach.

• Ma tylko dwa tysiące rocznie i jakąś zapomnianą przez Boga posiadłość w Sussex - rzuciła rozzłoszczo­na Belinda. - Bądźmy poważni, wuju. Dwa tysiące rocznie mogę wydać na same nocne koszule.

• Wielu ludzi utrzymuje rodzinę za mniej, panien­ko. Zastanów się jeszcze raz nad ofertą Ardena, a ja jako prezent ślubny odremontuję jego dom w Sussex. Mogłaś trafić znacznie gorzej. On przynajmniej jest młody i przystojny.

• Mogłam też trafić lepiej - rzuciła w odpowiedzi dziewczyna.

• Nie zapłacę za następny sezon w Londynie - ostrzegł ją hrabia. - Wiesz, że mam własne córki na wydaniu. W przyszłym roku będą gotowe do zamążpójścia. Albo zapomnisz o Jankesie i znajdziesz sobie przyzwoitego męża jeszcze w tym roku, albo wrócisz do Hereford i zostaniesz starą panną. Zastanów się nad tym dobrze, moja droga!

Lady Belinda de Winter wzięła w dłonie stojącą w pobliżu cenną chińską wazę i rzuciła nią o ścianę, a potem wyszła z pokoju.

Jared jechał powozem do swego domu na Devon Square. W jego sercu walczyły ze sobą sprzeczne uczucia. Już miał się wybrać do klubu, żeby pograć w karty, kiedy nadjechała Amanda. Adrian i Kit Ed­mund ledwie mogli za nią nadążyć, kiedy wbiegła do salonu.

- Ona żyje! Ona żyje! Mówiłam wam! A nie mówi­łam? Miranda żyje. Kit się z nią widział - krzyknęła, a potem opadła na pobliskie krzesło. Płakała i śmiała się zarazem.

Jared pobladł, bo sądził, że Amanda w końcu na­prawdę zwariowała, ale Adrian szybko potwierdził jej słowa. Markiz Wye poprosił o chwilę rozmowy. Prze­szli do gabinetu. Jared zachowywał się dziwnie spo­kojnie. Nalał wszystkim brandy i wysłuchał opowieści Kita, a potem zapytał:

• Jesteś pewien, że to nie jakaś oszustka?

• Milordzie - powiedział Kit Edmund z szacun­kiem i powagą. - Nie zaskoczę pana, kiedy powiem, że podziwiam Mirandę od dawna. Nawet gdybym był ślepy, rozpoznałbym ją choćby po głosie. To na pew­no pańska żona.

Jared skinął w milczeniu głową.

• Przekazała mi jakąś wiadomość?

• Powiedziała tylko, że pana kocha.

Lord Dunham przypominał sobie te wydarzenia, ja­dąc powozem do domu po wizycie u Belindy de Winter.

Miranda żyła. Była cała i zdrowa. Przeżyła bardzo wiele i to, co powiedziała Kitowi, nie było na pewno całą prawdą.

Zatrzymał się przed domem. Zastanawiał się, czy ma po nią płynąć sam. Nie mógł już dłużej czekać. Chciał ją koniecznie zobaczyć. Postanowił popłynąć na „Dream Witch”. Ephraim mógłby być jego kapi­tanem. Wziąłby ze sobą Perky. Była mężatką już od dwóch lat, ale nie miała dzieci. Na pewno ucieszyłaby się, gdyby zaproponował jej dawną posadę.

Ten wieczór Jared spędził ze swoją starą przyjaciół­ką, która od czasu do czasu cieszyła się względami ko­chanki. Sabrina Elliot była ciepłą, dojrzałą, atrakcyj­ną kobietą, która nie stroniła od mężczyzn. Starała się trzymać swoje romanse w tajemnicy, niestety, jej ko­chankowie bardzo lubili się nią przechwalać.

Kiedy Sabrina usłyszała o nowinie, aż zakrzyknęła z radości.

• Kiedy wyjeżdżasz?

• Nie wiem jeszcze, Sabrino - odparł Jared, popra­wiając spadające na czoło włosy. - Prawdę powie­dziawszy, miałem dziś niemiły dzień. Musiałem wyja­śniać lady de Winter, co się zdarzyło.

• Mój Boże... - mruknęła Sabrina.

• Co mówiłaś?

• Nic takiego, kochanie. Twoje serce z pewnością nie należy do lady de Winter? - zapytała rozbawiona jego wątpliwościami.

• Nie - odparł szczerze - ale wydawała mi się od­powiednią kandydatką na żonę.

• Hm... jest przeciwieństwem tej twojej szalonej Mirandy, co? Chodziło ci o to, że Belinda de Winter nigdy nie zrobiłaby czegoś wbrew konwenansom? Po­równywać te dwie kobiety, to jak postawić obok siebie owsiankę i szampana.

• Sabrino - zaczął znów Jared, wdzięczny za bez­pośredniość i dobrą radę przyjaciółki - prawda jest taka, że nie mogę się doczekać, kiedy znów będę z Mirandą.

Sabrina zaśmiała się.

- Tym razem, kiedy ją wreszcie złapiesz, nie wy­puszczaj jej więcej. Dostałeś drugą szansę. Powinie­neś docenić ten cud.

Jared skinął głową. Nagle zrozumiał, że przed wy­ruszeniem na „Dream Witch” musi szybko załatwić jeszcze kilka spraw. Pożegnał się więc z przyjaciółką i ucałował jej dłoń czule i z wdzięcznością.

Miranda oparła się łokciami o marmurową balu­stradę i wpatrywała się w spokojnie morze, którego fale oblewały plażę, oddaloną zaledwie o kilka me­trów od pałacu. Czysta woda w odcieniu ciemnego błękitu oblewała żółty piasek, na którym odbijały się ostatnie promienie zachodzącego słońca. W głowie Mirandy myśli rozbiegały się jak maleńkie rybki. Każ­da podpływała tuż pod powierzchnię, dotykając jej le­dwie, a potem szybko uciekała gdzieś w głąb. Miran­da westchnęła. Zastanawiała się, czy Jared jeszcze w ogóle ją zechce. Pośle po nią, czy sam przyjedzie? Dobry Boże! Miała nadzieję, że nie przyjedzie tu sam. Potrzebowała czasu, żeby ochłonąć. Jak miała mu wy­jaśnić istnienie dziecka?

- Masz bardzo ponurą minę - zauważył Mirza Khan. - Mam nadzieję, że nie myślisz o mnie.

Spojrzała na niego i zaśmiała się łagodnie.

- Nie, myślałam o tym, że los mnie pomścił. Jestem pewna, że car nie pozwoli swojemu kuzynowi umrzeć z głodu, ale już nigdy nie będzie tak bogaty i wpływo­wy jak kiedyś. Kiedy stanie się mało ważnym człon­kiem rodziny królewskiej, nie będzie miał po co żyć.

Mirza spojrzał na nią z podziwem.

• Potrafisz nienawidzić, Mirando.

• Tak, nienawidzę go. W moim świecie, Mirzo, ko­biety rodzą się wolne i wychowują się prawie jak chłop­cy. Mój kraj jest młody i kobiety są tam równie potrzeb­ne jak mężczyźni. Jakieś sześćdziesiąt lat temu kobiety wspólnie z mężczyznami broniły swoich domostw i ro­dzin przed Indianami. To dlatego tak nienawidzę księcia. Moja rodzina pochodzi z Anglii. W Ameryce mamy wielką posiadłość. Zawsze byłam wolną kobietą.

- Nie wiesz, Mirzo, jak to jest, kiedy się jest nie­wolnikiem. Trzeba mieszkać tam, gdzie każe ci twój pan, jeść to, co on daje, ubierać się w to, co on każe, i kochać się tylko na rozkaz.

Spojrzał na nią z czułością.

- Och, Mirando, jaka szkoda, że uparłaś się, by wracać do męża.

Zdziwił ją ten nagły wybuch szczerości.

- Powinnam już wracać do dziecka - powiedziała i pośpiesznie odeszła przez ogród w kierunku haremu.

Patrzył za nią i zastanawiał się, dlaczego samo wspomnienie o tym, co normalne między kobietą a mężczyzną budziło w niej taki strach. Przecież nie była niewinną dziewczynką. Czy powinien złamać za­sady gościnności i spróbować się przekonać?

Zawołał sternika, który wygrzewał się na słońcu.

- Abdul, później będzie mi potrzebna łódź. Bądź gotowy.

Wrócił do swojego apartamentu, wykąpał się i zjadł kolację. Potem poszedł do haremu. Wszystkie jego kobiety były zajęte dzieckiem Mirandy. Maleństwo przybrało trochę na wadze, ale Mirza obawiał się, że i tak nie dożyje pierwszych urodzin.

• Mirando - zawołał Mirza - chodźmy popływać moją łodzią. Turkhan, moja gołąbko, masz ochotę po­płynąć z nami? Noc jest piękna, a łódź już czeka.

• Nie, panie. Przez cały dzień strasznie bolała mnie głowa. Wolałabym odpocząć - odmówiła grzecznie Turkhan, która znała już swego pana na ty­le, by wiedzieć, iż jej obecność nie jest potrzebna. - Ale ty, Mirando, idź. Pogoda w sam raz na wieczorne żeglowanie, prawda, moje panie?

Wszystkie głośno przytaknęły, Miranda przyjęła więc zaproszenie i zostawiła dziecko pod opieką Safire. Mirza Khan zauważył, że ze wszystkich jego kobiet Safire wydawała się mieć najsilniejszy instynkt macie­rzyński. Może powinien ją wydać za mąż, żeby mogła mieć własne dzieci?

Powietrze było ciężkie od zapachu kwiatów. Miran­da czuła się doskonale i była nadzwyczaj spokojna. Rozmawiała ze swoim gospodarzem o jego dzieciń­stwie, młodości w pałacu sułtana, o jego przyjacielu Salimie. Opowiedziała mu o Wyndsong, gdzie dorastała, o siostrze bliźniaczce i jej mężu. Nagle posmutniała.

• Już nigdy nie będzie między nami tak, jak wcze­śniej. Na pewno zechce się ze mną rozwieść.

• Dlaczego miałby się z tobą rozwodzić?

• Byłeś kiedyś w Londynie? - zapytała.

• Tak.

- Jeśli miałeś do czynienia z ludźmi z tak zwanej śmietanki towarzyskiej, to powinieneś wiedzieć, że nie dadzą spokoju kobiecie z nieślubnym dzieckiem, a już tym bardziej jej mężowi. Czy nie dlatego właśnie w takim pośpiechu wywiozłeś mnie z ambasady? Zda­je się, że chciałeś chronić moją reputację. Jestem ci za to niezmiernie wdzięczna. A może z powodu moich przygód postanowi się ze mną rozwieść, albo żeby ożenić się z inną kobietą i mieć z nią dzieci.

• Nic z tego nie rozumiem. - rzekł Mirza Khan. - Raz mówisz mi o wielkiej miłości, jaka łączy ciebie i Jareda, a potem twierdzisz, że on na pewno odrzuci cię ze względu na konwenanse. Nie mogę w to uwierzyć.

• Gdybym była twoją żoną i powiła dziecko innego mężczyzny, przyjąłbyś mnie z powrotem, Mirzo?

• Tak, przecież nie zdradziłaś z własnej woli. Nie uciekłaś od męża z innym.

• Ale ktoś inny posiadł to, co należało tylko do mego męża.

Mówiłaś mi, że jesteś wolną kobietą, Mirando. Je­śli tak jest, to nikt, nawet Jared, nie ma ciebie na własność. Twoje ciało należy do ciebie i możesz je oddać, komu ci się podoba. Nie jestem zwolennikiem rozwią­złości, ale powinnaś wiedzieć, że należysz tylko i wyłącz­nie do siebie. Jeśli twój mąż jest takim człowiekiem, ja­kim mi go przedstawiłaś, wszystko znów się ułoży.

- Być może Jared mi wybaczy i pozwoli ze sobą zo­stać, choćby ze względu na syna, ale nie będzie już mowy o jakimkolwiek kontakcie fizycznym między nami. Splamiłam jego honor.

Mirza z przerażeniem stwierdził, że Miranda na­prawdę jest przekonana o prawdziwości swoich słów.

• Jared będzie bardzo dyskretny i nikt nie dowie się o jego kochankach. Jest dżentelmenem w każdym calu.

• A co z twoimi potrzebami, Mirando.

• Moimi potrzebami?

• Jak ty będziesz zaspokajała swoje potrzeby?

• Ja nie mam już potrzeb - odparła. - Od pewne­go czasu już ich nie mam.

Mirza Khan poczuł, jakby uderzył w niego piorun. Co się stało z tą cudowną, pełną życia kobietą, którą poznał w St. Petersburgu? Nie, musiała się mylić. Po­stanowił natychmiast udowodnić jej, że się myli. Chwycił ją w ramiona i zaczął całować. Pokrywał jej twarz, szyję i piersi namiętnymi pocałunkami. Krew zawrzała mu w żyłach, ale Miranda była niewzruszona.

Spojrzał na nią współczująco.

• Zawsze taka byłaś? - zapytał.

• O nie. Kiedy Jared kochał się ze mną, czułam jakbym z rozkoszy umierała na jedną małą chwilę.

Uśmiechnęła się smutno.

- Kiedy go poznałam, byłam dziewicą. Nie wie­działam nic o tym, co dzieje się między kobietą a męż­czyzną, a on był cudownie cierpliwy. Czasem byłam taka śmieszna. - Spoważniała. - On jest jedynym mężczyzną, którego kiedykolwiek kochałam i będę kochała. Kiedy mnie porwano, przysięgłam sobie, że do niego wrócę, że nikt nas nie rozdzieli. Kiedy Lucas kochał się ze mną w chacie i sprawiało mi to przyjem­ność, coś we mnie pękło. Zawsze myślałam, że jedy­nym mężczyzną, który może wzbudzać we mnie takie uczucia, jest mój mąż. Nie wiedziałam, że moje ciało będzie poddawało się pożądaniu w taki sam sposób, jak poddawało się prawdziwej miłości. Nie rozumia­łam, dlaczego ciało może tak łatwo oddzielić się od tego, co czuje serce.

• Ale kiedy już to zrozumiałaś, potrafiłaś tak po­kierować swoim umysłem, by nie czuć nic i nigdy wię­cej nie czerpać przyjemności z jego pieszczot - do­kończył za nią.

• Tak - potwierdziła ze smutkiem. - Było mi go żal, bo był dobrym człowiekiem i czułym kochankiem.

Mirza Khan współczuł biednemu Lucasowi. Musiał być zrozpaczony, kiedy mając w ramionach tak cu­downą kobietę, nie potrafił sprawić, by jęczała z roz­koszy, choć już raz mu się to udało.

• Co więc będzie z twoim pożyciem małżeńskim?

• Mówiłam ci już, że mój mąż pewnie nie zechce nawet mnie dotknąć.

• Rozumiem - powiedział ponuro. - Więc postano­wiłaś spędzić resztę życia, pokutując za grzech, które­go nie popełniłaś? Jednakże twój mąż będzie mógł wziąć sobie kochankę albo nawet rozwieść się z tobą i ponownie ożenić, żeby zrekompensować sobie twoją hańbę? Tak? Nie rozumiem i nie potrafię uszanować tej zachodniej moralności. Nie ma w niej ani krzty lo­giki, nie mówiąc już o współczuciu i zrozumieniu.

• Naśmiewasz się ze mnie.

• Nie, płaczę nad tobą i twoją przyszłością. Czy twój mąż naprawdę jest taki nieubłagany, że odrzuci cię po tym wszystkim, przez co przeszłaś?

Odwróciła głowę, bo w jej oczach pojawiły się łzy. Mirza objął ją i przytulił.

- Och, Mirando, jeśli to, co mówisz, jest prawdą, pozwól, bym wysłał Ust do Anglii, w którym napiszę, że rozchorowałaś się i zmarłaś na nieuleczalną go­rączkę. To życie, które cię czeka po powrocie, prędzej czy później cię zabije. Zostań ze mną. Jako muzułma­nin mogę mieć cztery żony. Nigdy jeszcze nie kocha­łem żadnej kobiety na tyle, by się z nią ożenić, ale cie­bie kocham i z radością uczynię swoją żoną.

Jej szczupłe ramiona drżały od szlochu, a Mirza obej­mował ją, patrzył na jej piękną twarz i głaskał po głowie. Wokół było tak cicho, że słyszeli tylko szum fal.

• Będę się z tobą kochał, droga Mirando. Nie pozwo­lę ci odciąć się od życia i zrobić z siebie męczennicę.

• Nie - odparła - nie wolno nam!

• Właśnie że wolno - sprzeciwił się. - Kiedy wró­cisz do domu, w twoim życiu nie będzie miłości. Chcę, abyś przynajmniej miała wspomnienia, które pozwolą ci przetrwać.

- Mój mąż - szeptała zawstydzona. Mirza ujął jej twarz w dłonie.

- Spójrz na mnie i powiedz, że nie chcesz już nigdy więcej przeżyć słodkich rozkoszy.

W jej oczach ujrzał odpowiedź, której Miranda nie śmiała głośno wypowiedzieć. Jego twarz rozjaśnił uśmiech triumfu. Pochylił się, by ją pocałować.

Całował ją bez ustanku, by nie mogła ochłonąć i ze­brać myśli. Kiedy po chwili poczuła rosnące wewnątrz napięcie, pomyślała: „Kocham mego męża, ale chcę oddać się temu mężczyźnie”. Po chwili zaczęła odda­wać mu pocałunki.

Kiedy poczuła jego język wewnątrz swych ust, w jej żyłach płonął już ogień. Mirza zasypywał ją gorącymi pocałunkami i szeptał cicho:

- Zaufaj mi, Mirando. Uwielbiam cię. Sprawię, że znów zapłoniesz ogniem cielesnej rozkoszy.

Kobieta zapomniała o całym świecie. Mirza wstał, wysiadł z łodzi, wziął ją na ręce i zaniósł do pałacu. Służba bezszelestnie otwierała i zamykała za nimi drzwi. W pałacu panowała zupełna cisza, przerywana jedynie szumem wiatru.

Kiedy wniósł Mirandę do sypialni, posadził ją przed wielkim, złoconym lustrem i zaczął powoli rozbierać. Ona obserwowała zahipnotyzowana, jak szczupłe pal­ce mężczyzny zręcznie pozbawiają ją tureckiego odzie­nia. Kiedy rozpiął zdobiony perłami stanik, ujął jej pełne piersi w dłonie. Nie broniła się. Pragnęła tego namiętnego zbliżenia równie mocno jak on. Mirza Khan głębokim głosem recytował fragmenty pieśni Salomona, w której dwoje kochanków opowiada o no­cy poślubnej. Kiedy Miranda stanęła przed nim naga, poczuła nagłą chęć, by ujrzeć jego piękne ciało w całej krasie. Nieśmiało zaczęła zdejmować z niego odzienie. Kiedy oboje byli już nadzy, Mirza objął ją silnymi ra­mionami i ich ciała przywarły do siebie, a usta spotka­ły się w namiętnym pocałunku. Mirza uniósł ją i deli­katnie położył na łożu. Szeptał słowa miłości, jakich nigdy jeszcze nie słyszała z ust mężczyzny:

- Moja ukochana jest jak jabłoń wśród drzew, co owoców słodkich nie wydają, a kiedy usiadłem w cie­niu tej jabłoni, podała mi swój soczysty owoc i wspól­nie syciliśmy się miłością.

Miranda szlochała cicho, ale tym razem były to łzy radości, bo wyzwoliły się w niej uczucia, o jakich daw­no zapomniała. Kiedy zaś wstrząsnęły nią dreszcze sil­ne jak burza i napięcie odpłynęło, pomyślała, że nigdy jeszcze nie czuła się tak cudownie.

- Dziękuję, że pokazałeś mi, jak może wyglądać miłość - powiedziała cicho.

• Pokazałem ci przede wszystkim, że twoim powo­łaniem są łzy radości i rozkoszy, a nie samotności i rozpaczy. Mam nadzieję, że to, co mówisz o mężu, nie sprawdzi się, bo kochankowie powinni być dobry­mi przyjaciółmi tak jak my. Jeśli Jared naprawdę cię kochał, będzie cię miłował jeszcze więcej za to, że by­łaś taka dzielna.

• Jesteś moim przyjacielem, więc nim wrócę do męża i do samotnych bezsennych nocy, kochaj się ze mną, Mirzo.

• Mirando, moja droga, chętnie kochałbym się z tobą przez całą wieczność, gdybyś mi tylko na to po­zwoliła. Wiesz, jakie żywię do ciebie uczucia - powie­dział i z nadzieją spojrzał jej w oczy.

• Wiem, ale kiedy Jared po mnie pośle, pojadę do niego. W Londynie jest mój syn, który kiedyś przej­mie Wyndsong. Nie mogę go opuścić.

• A twoja córka, o niej nie myślisz wcale? - zapy­tał z żalem Mirza.

• Postanowiłam, że Jared nigdy nie dowie się o jej istnieniu. Jestem dość bogata, by zapewnić jej dostat­nie życie w innej rodzinie.

• A kiedy wyjedziesz do Ameryki, co wtedy się z nią stanie?

• Ona również pojedzie. Będę o nią dbała, ale ani Jared, ani nikt inny nie może się dowiedzieć o jej ist­nieniu.

• Musisz w końcu nadać jej jakieś imię. Jest pięk­na jak kwiat, a ty wciąż mówisz o niej córka albo dziecko.

• Nie mam dla niej imienia - odparła ponuro.

• Pomyśl, Mirando - nalegał.

• Fleur, nazwę ją kwiatem, jak powiedziałeś - rzu­ciła pośpiesznie. - Jesteś usatysfakcjonowany?

• Jeszcze nie - rzekł i znowu przytulił ją do siebie.

• ROZDZIAŁ 15

Miranda spojrzała w lustro. Bardzo się zmieniła i najwyraźniej jej się to podobało. Nareszcie skończy­ła dwadzieścia lat i przestała już być dziewczynką. Z wielkiego złoconego lustra spoglądała na nią praw­dziwa kobieta, której słodko - gorzkie przeżycia ostat­nich lat sprawiły, iż stała się jeszcze piękniejsza i lśni­ła teraz jak oszlifowany diament o wielkiej wartości.

Skórę wciąż miała białą i delikatną jak najcenniej­sza porcelana. Oczy koloru morza nabrały głębi cen­nych doświadczeń i życiowej mądrości. Jeśli kiedyś była niezwykle urodziwą dziewczyną, to teraz można ją było określić jako oszałamiająco piękną kobietę.

Zmiany widać było nie tylko w jej wyglądzie, ale również zachowaniu. Podczas gdy dawniej działała szybko i pod wpływem impulsu płynącego prosto z ser­ca, teraz rozważała starannie wszystko, co miała za­miar uczynić.

Mirza Khan, jej czuły kochanek, błagał, by z nim została albo przynajmniej obiecała, że wróci do nie­go, jeśli Jared jej nie zechce. Miranda żywiła wiele ciepłych uczuć dla Mirzy Khana, ale wiedziała, że ni­gdy nie będzie go kochała tak bardzo jak Jareda Dunhama.

Westchnęła głęboko na wspomnienie wszystkich strasznych wydarzeń ostatniego roku i potworności, które w tym czasie widziała i których doświadczyła. Najbardziej bolesna była dla niej śmierć małej Fleur. Dziewczynka zmarła na drugi dzień po tym, jak Mirza Khan nalegał, aby Miranda nadała jej imię. Ten dzień zamknął pewien etap w dotychczasowej egzystencji Mirandy i jednocześnie otworzył drzwi do nowego, in­nego życia. Cicha i spokojna śmierć dziecka nie była dla jej matki zaskoczeniem. Prócz żalu i smutku czu­ła również ulgę. Jakie życie mogła wieść ta biedna, słaba, niewidoma i prawdopodobnie również głucha istotka?

Fleur pochowano w oddalonej części ogrodu pała­cowego. Mirza Khan tulił Mirandę, podczas gdy ona nie mogła przestać płakać z żalu. Wiedziała, że musi rozpocząć nowy etap życia i obawiała się go. Czuła jednak, że nie wolno jej roztrząsać wydarzeń z prze­szłości i rozdrapywać starych ran.

Teraz wstała od lustra i wyszła do ogrodu w poszu­kiwaniu Mirzy. Twarz księcia rozświetliła się na jej wi­dok. Miranda podeszła do niego z niezwykle poważną miną, a on przyjął ją z wyciągniętymi ramionami.

- Dziękuję, Mirzo - powiedziała. - Dziękuję. Na­gle zrozumiałam, że jestem znów sobą, silną i poukła­daną osobą i to właśnie tobie zawdzięczam ten cud.

Przytulił ją.

- Jesteśmy przyjaciółmi, bo tak było nam pisane, jeszcze nim oboje pojawiliśmy się na tym świecie. Ta­kie było nasze przeznaczenie. Tu nazywamy to „kismet”, czyli los zapisany jeszcze przed narodzinami.

Dotknął delikatnie jej włosów. Ile jeszcze zostało nam czasu? - myślał. - Jak długo jeszcze będę mógł się nią cieszyć, nim przyjdzie ta chwila, kiedy odej­dzie, a ja zostanę sam? Co uczyniłem złego, że los pokarze mnie tak wielką stratą i nałoży na mnie nie­znośny ból po rozstaniu.

• Ale ty mnie kochasz - rzekła i przestraszyła się, bo zrozumiała, że jest w stanie czytać w jego myślach. Jak dotąd udawało jej się to jedynie z Amandą.

• Oczywiście. Kocham cię - przyznał, udając weso­łość.

• Ty mnie naprawdę kochasz. Och, Mirzo, obda­rzyłam cię jedynie bólem! Nie zasługujesz na to wszystko, mój drogi przyjacielu!

• Chodźmy - powiedział tylko.

Szli po marmurowych ścieżkach ogrodu pałacowe­go i przez chwilę nic nie mówili.

• Wiesz, ile mam lat? - zapytał niespodziewanie, a potem, nie czekając na odpowiedź, powiedział: - Mam czterdzieści pięć lat, Mirando. Jestem więc od ciebie o dwadzieścia pięć lat starszy. Mógłbym być twoim ojcem.

• Nie, Mirzo. Nie mógłbyś być moim tatkiem - od­parła ze śmiechem.

• Próbuję ci tylko powiedzieć, Mirando, że na­prawdę cię kocham, ale kochałbym cię nawet, gdybyś­my nigdy nie zostali kochankami, bo widocznie takie było moje przeznaczenie. Jest nim również dopilno­wanie, żebyś bezpiecznie wróciła do swego świata. Je­śli zostaniesz z mężem, będę musiał z pokorą i żalem przyjąć swój los, tak samo jak z radością przyjąłem je­go przyjemną część. Lata doświadczeń nauczyły mnie, iż nie wolno sprzeciwiać się postanowieniom Allacha, choć czasem wydaje się nam, że wiemy, co dla nas do­bre lepiej niż on. Ja podarowałem tobie wspomnie­nia, dzięki którym przetrwasz czekające cię w twoim świecie długie i samotne noce, a dostałem w zamian cudowne wspomnienia, których nikt nie może mi odebrać.

Odwrócił się, ujął jej twarz w dłonie i spojrzał dziewczynie prosto w oczy. Miranda nie mogła opa­nować łez. Mirza patrzył na nią z czułością.

- Kiedy ma się szczęście - zaczął znów Mirza Khan - spotyka się w życiu jedną jedyną miłość. Nigdy nic już jej nie zastąpi, ale powinnaś wiedzieć, moja naj­milsza, że moje życie jest o wiele bogatsze, odkąd po­znałem i pokochałem ciebie. Niczego nie żałuję i ty również nie powinnaś, bo żal zmniejsza wartość tego, co między nami zaszło i czyni to cudowne uczycie czymś zwykłym, przeciętnym.

Obdarzyła go słodkim, czułym pocałunkiem.

- Przy tobie stałam się kobietą - rzekła. - Nigdy jeszcze nie byłam taka silna, tak pewna siebie. To wszystko sprawiła twoja miłość. Kiedy stąd odjadę, twoje uczucie okryje mnie szczelną, niewidzialną zbroją, która zawsze już będzie mnie chronić.

Ujął jej dłoń; bez słowa spacerowali po ogrodzie, ciesząc się jego urodą, świeżością i orzeźwiającym chłodem. Spoglądali na złote ryby - mieszkanki sta­wów, zwinnie przemykające wśród łodyg lilii wod­nych. Opodal kwitł krzew róży o żółtych płatkach, a pod nią rosła lawenda tak gęsto, że jej Ustki i kwia­ty tworzyły kolorowy dywan. Wszędzie wokół pach­niały zioła.

Promienie słońca delikatnie pieściły długie jasne włosy Mirandy, jakby się z nimi bawiły. Zapadał zmierzch. Mirza zaprowadził ją do rozświetlonej cie­płym blaskiem świec sypialni. Zdjął z niej błękitny ka­ftan, a ona pomogła mu zdjąć biały płaszcz. Przywarli do siebie. Czuła na sobie jego jędrne, szczupłe ciało. Rozchyliła usta, by przyjąć jego namiętny pocałunek, którzy tak dobrze znała. Dłońmi gładziła jego nagie plecy i pośladki, a potem lekko drażniła je paznokcia­mi. Położył ją na łóżku i całował czule, delikatnie.

Objęła go za szyję, jakby bała się, że ktoś jej go odbie­rze. Mężczyzna chwycił silnie dłońmi jej jasne włosy, odchylił głowę i całował ją tak namiętnie, jak nigdy do­tąd. Pieścił jej twarz i szyję z pasją i czułością, jakiej wcześniej nie doświadczyła nawet od niego.

Przewrócił ją na bok, objął ją jedną dłonią, a drugą pieścił białą pierś.

Miranda obserwowała go spod wpółprzymkniętych powiek.

• To już ostatni raz, prawda?

• Skąd wiesz?

• Dziś po południu widziałam, jak „Dream Witch” wpływa do portu.

• Tak, moja droga, ruszasz wraz z porannym odpły­wem. Kapitan Snow przywiózł ze sobą twoją służącą. Późnym wieczorem kobieta ma zejść na brzeg z two­imi angielskimi strojami.

• Och, Mirzo, nagle poczułam przejmujący strach.

• Nie! - powiedział stanowczo. - Nie wolno ci ni­gdy okazywać strachu, najmilsza. Jeśli okażesz sła­bość, zostaniesz pokonana. Pamiętaj o tym. Twój świat jest pełen ludzi, dla których najtrudniejszą ży­ciową decyzją było przyjęcie lub odrzucenie zaprosze­nia na kolację. Według nich najprostszym i najwłaś­ciwszym wyjściem z tej sytuacji byłoby samobójstwo. Masz żyć, Mirando. Nigdy za nic nie przepraszaj, na­wet samej siebie - rzekł Mirza i zamknął jej usta ogni­stym pocałunkiem.

Kochał się z nią namiętnie i czule. Całował każdy centymetr jej ciała, zaczynając od palców u nóg, po­przez wygięty łuk stopy. Zaczęła cicho chichotać, a on całował dalej zgrabne łydki, zagłębienie pod kola­nem, długie uda i delikatną skórę wewnątrz ud.

Piersi Mirandy nabrzmiały, a wewnątrz poczuła ból i niepokój. Mirza podniósł się na łokciach i spojrzał jej w oczy wypełnione łzami. Tak bardzo ją kochał, tak ogromnie pragnął zatrzymać ją przy sobie, a jednak musiał pozwolić jej odejść.

Pocałował jej brzuch i powiedział:

- Znam już smak twego mleka, moja najdroższa, a teraz poznam smak miodu - rzekł i przesunął głowę niżej.

Pieścił ją i całował, sprawiając, że drżała i jęczała cichutko, nie mogąc się powstrzymać. Ogarnęła ją fa­la rozkoszy, która zmyła resztki świadomości. W sza­le namiętności pochyliła się, by odpłacić mu podobny­mi pieszczotami, a potem wszedł w nią mocno i poruszał się w niej gwałtownie, aż oboje znaleźli się w rajskim ogrodzie pełnym słońca i ogłuszającej mu­zyki, nim zapadli w nieskończoną ciemność, jakiej nie widzieli nigdy na ziemi.

Kiedy Miranda się obudziła, Mirzy już przy niej nie było. Wstała, włożyła kaftan i wyszła z sypialni księ­cia. Szła przez ogród, który lśnił w porannym słońcu, i rozglądała się, jakby chciała dokładnie zapamiętać to cudowne miejsce, ogród miłości, który zawsze już będzie przywoływał najpiękniejsze wspomnienia.

Skierowała się do haremu, gdzie czekała już na nią Turkhan. Obie kobiety objęły się jak siostry, bo przy­jaciółka księcia wiedziała, że Miranda ma niedługo odjechać.

• Zobaczy się ze mną przed odjazdem? - zapytała Miranda niepewnie. - Nie mogę wyjechać, nie poże­gnawszy się z nim.

• Na pewno przyjdzie.

• Kochasz go, Turkhan - stwierdziła Miranda, jakby nagle poczuła, że musi głośno wypowiedzieć te słowa.

Odpowiedź wcale jej nie zaskoczyła.

• Tak, kocham go, a na swój sposób on również mnie kocha. Przeżyłam z nim piętnaście lat. Przyby­łam do jego haremu, kiedy miałam czternaście lat i już tu pozostałam. Teraz też zostanę, żeby pocieszyć go po twoim wyjeździe.

• Ma szczęście, że poznał ciebie - odparła szczerze Miranda.

Turkhan uśmiechnęła się, a potem objęła swoją młodszą przyjaciółkę serdecznie.

• Mirando, moja mała siostrzyczko, tak bardzo różnisz się od naszych kobiet. Nie przeszkadza mi wcale fakt, że Mirza Khan cię kocha. Żadnej z nas to nie przeszkadzało, bo wiedziałyśmy, że pewnego dnia będziesz musiała od nas odejść, a my zostaniemy i bę­dziemy miały przyjemny obowiązek pocieszyć go po twojej stracie. Większość pięknych motyli z jego hare­mu wierzy święcie, że uda im się ukoić ból w jego ser­cu, a Mirza w swej mądrości będzie je zapewniał, że tak właśnie się stało. Ja jedna zawsze będę wiedziała, iż nic nie zastąpi straty. Wiem, że zawsze pozostaniesz ukryta w ciemnym kąciku jego serca i nic tego nie zmieni, nawet ja. Nawet gdybym mogła, nie próbowa­łabym tego zmienić, bo każde doświadczenie, nawet zaprawione w połowie goryczą, ma jakiś cel.

• A jeśli wrócę? - zapytała cicho Miranda.

• Nie. Polubiłaś naszego pana, ale w głębi serca za­wsze będziesz należała do mężczyzny, do którego te­raz wracasz. Nawet jeśli on cię odrzuci, pozostaniesz przy nim, tak jak ja pozostałam przy Mirzie Khanie. Kochasz go, tak jak ja kocham mego pana.

• Tak, to prawda. Kocham Jareda i cokolwiek się stanie, na pewno przy nim zostanę.

• Rozumiem cię - powiedziała cicho Turkhan, a potem jakby trochę poweselała i dodała: - Chodź­my wziąć kąpiel. Twoi ludzie niedługo tu będą.

Miranda po raz ostatni rozkoszowała się wspaniałą kąpielą w łaźni haremu. Podczas masażu zasnęła i obudziła ją dopiero niewolnica, która przyniosła słodką mocną kawę. Kiedy Miranda wróciła do swego pokoju, powitał ją pełen radości okrzyk:

- Milady! To naprawdę pani!

Zaczęło się przechodzenie na drugą stronę - pomy­ślała dziewczyna.

- Tak, Perky, to naprawdę ja - powiedziała spokoj­nym tonem.

Służąca Wybuchnęła płaczem.

• Och, milady, o mało mi serce nie pękło, kiedy my­ślałam, że pani nie żyje. Milord był pijany przez dwa mie­siące prawie bez przerwy. Zachowywał się jak oszalały.

• Naprawdę? - uśmiechnęła się Miranda. - A co się stało, kiedy wytrzeźwiał?

Szczera, dziewczęca twarz Perkins skamieniała i przybrała wyraz niezadowolenia.

• Ja nie powinnam krytykować, milady, ale nie bę­dę ukrywać, że kiedy tylko wytrzeźwiał, zrobił się z niego największy kobieciarz w całym Londynie. Dzięki Bogu, że pani nie została naprawdę zabita i że wraca z nami do domu, bo na samą myśl, że lady de Winter miałaby być mamą małego Toma, dreszcz mnie przechodzi po plecach.

• Co? - Miranda podniosła głos. - Zdaje się, że mój małżonek nie wysilił się na zbyt długą żałobę!

Och, milady, przepraszam najmocniej, nie chcia­łam pani rozzłościć! Mówię tylko najszczerszą prawdę. Wszyscy plotkowali, że lord Dunham miał zamiar po­prosić tę pannę o rękę, ale na szczęście w końcu tego nie zrobił. Wszyscy mówili, że on tylko chciał znaleźć mamę dla małego Toma. Cały czas, kiedy pani nie by­ło, dzieckiem opiekowała się lady Swynford. Nie spuszczała go z oka. Malec był chowany z paniczem Neddie. Ale teraz lady Swynford niedługo urodzi dru­gie dziecko. Zresztą nasz pan chciał od niej zabrać chłopca. Bardzo go kocha. Za to nigdy nie słyszałam, żeby naprawdę kochał lady de Winter, proszę pani. O tym nigdy nikt nie mówił! Przysięgam!

• Już dobrze, Perky. To nawet lepiej, że mi powie­działaś. Dla własnego dobra powinnam wiedzieć wszystko, co się w tym czasie wydarzyło. A teraz chodźmy, pomożesz mi się ubrać. Bardzo zmieniła się moda przez ten czas, kiedy mnie nie było?

• O tak, proszę pani. Gorsety są teraz obcisłe, a spódnice szerokie, ale sięgają tylko do kostki. Ale się pani zdziwi, kiedy zobaczy kabinę pełną nowych sukien, które dla pani przywiózł lord Dunham.

Miranda pobladła, jakby ktoś upuścił z niej całą krew. Zachwiała się, Perky szybko podbiegła i pomo­gła jej utrzymać się na nogach.

• On tu jest? - szepnęła Miranda. - Lord Dunham jest na pokładzie statku?

• Ależ oczywiście - odparła Perky.

Miranda milczała. Nie miała teraz wiele czasu na zastanowienie się, co powiedzieć Jaredowi. Miała za mało czasu, żeby się przygotować na to spotkanie. Zrzuciła ręcznik, a Perky podała jej zdobione złotem pantalony, przejrzyste jedwabne pończochy, zdobione złotem podwiązki i wkładaną przez głowę halkę z ko­ronkowym stanikiem.

Perky przyniosła ze sobą suknię w ceglasto - żółte paski. Dekolt był głęboki, rękawy krótkie i bufiaste, a gorset znacznie dłuższy i ciaśniejszy niż te, do któ­rych Miranda była przyzwyczajona. Suknia sięgała do kostek. Na koniec Perky pomogła Mirandzie włożyć wąskie, czarne pantofle.

- Zdaje się, że suknia trochę za bardzo opina się na piersiach, ale mogę ją później poluźnić. Myślałam, że skoro pani nie karmiła przez tyle miesięcy, będzie pani miała trochę mniejsze piersi.

Służąca zrobiła Mirandzie na środku głowy prze­działek, potem zaplotła włosy w gruby warkocz i uło­żyła go na głowie, by tworzył zgrabny kok.

- Lord Dunham przysłał pani biżuterię, milady - powiedziała i otworzyła zdobiony złotymi motywami skórzany neseser.

Najpierw Miranda wyjęła z niego sznur pereł z dia­mentowym zapięciem, potem pasujące do nich kol­czyki z perłami i diamentami. Oczom Mirandy ukaza­ła się w lustrze modnie odziana, piękna Angielka o chłodnym spojrzeniu. Odwróciła się do Perky i po­wiedziała:

- Weź torbę i idź do łodzi. Ja zaraz przyjdę, muszę tylko pożegnać się z księciem Mirzą i podziękować mu za gościnę.

Rozejrzała się po raz ostatni po niewielkiej sypial­ni. Była tu szczęśliwa i choć jej serce tęskniło do Jareda, bała się tego, co może niedługo nastąpić i niechęt­nie opuszczała bezpieczną przystań.

Nie wolno ci okazywać strachu - przypomniała so­bie słowa Mirzy. - Nigdy nie przepraszaj, nawet samej siebie.

- Chodźmy, Perky - rzuciła pogodnie i wyszła z po­koju.

Kobiety Mirzy czekały w salonie. Służąca przysta­nęła z boku i spoglądała nieśmiało na piękne niewia­sty w kolorowych, zdobionych złotem i drogimi ka­mieniami strojach. Perky nie znała ich języka, więc kiedy Miranda żegnała się z Turczynkami, dziewczyna mogła tylko z gestów, min i tonu głosów wyczytać, że wszystkie one z ogromnym żalem żegnają jej panią.

Kiedy Miranda uścisnęła każdą ze swoich przyja­ciółek, zwróciła się do Safire i Guzel:

- Pokażcie, proszę, mojej służącej drogę do łodzi. Potem powiedziała do Perkins:

- Ja niedługo przyjdę. Te panie odprowadzą cię do łodzi.

Służąca skłoniła się grzecznie.

- Dobrze, proszę pani - odparła i podążyła za Safire i Guzel.

• Czeka na ciebie w salonie w budynku dla gości - powiedziała Turkhan do Mirandy. - Zaopiekuję się nim dobrze - dodała.

• Wiem. Mam tylko nadzieję, że doceni szczęście, jakim obdarzył go los w postaci ciebie. Mężczyźni cza­sem potrafią być okropnie głupi!

• Na swój sposób Mirza mnie docenia. To mądry mężczyzna. Idź już, Mirando. Mam nadzieję, że z mę­żem także odnajdziesz prawdziwe szczęście.

Miranda przeszła przez ogród do budynku dla go­ści. Weszła do głównego salonu. Mirza stał pośrodku, ubrany tak, jak go widziała po raz pierwszy w St. Pe­tersburgu. Miał na sobie białe spodnie, biały płaszcz i turban.

• Na koniec niech będzie tak, jak było na początku - powiedział cicho i ucałował jej dłoń, jak angielski dżentelmen. - Jakże pięknie pani wygląda, droga La­dy Dunham. Stanowi pani ideał angielskiej damy z dobrego towarzystwa.

• Kocham cię, Mirzo. Nie tak jak Jareda, ale to też miłość. Mirzo, mój drogi, nie wiedziałam, że można kochać tak głęboko i na tak wiele różnych sposobów. Nie wiedziałam, że można kochać dwóch mężczyzn jednocześnie.

• Ciekaw byłem, czy kiedykolwiek to zrozumiesz, moja słodka - uśmiechnął się, wciąż trzymając jej dłoń.

Miranda rozpłakała się nagle i ukryła twarz w jego ramionach.

• Mirzo, mój miły, jestem taka przestraszona!

• Nie, Mirando. To nieprawda. Niczego się nie bo­isz i nie masz żadnych wątpliwości. Po prostu trudno jest ci zamienić moją szczerą i otwartą miłość na nie­pewny los, który cię czeka. Nie przeczę, że bardzo cię kocham i pożądam. Jestem dumnym mężczyzną. Two­ja miłość do Jareda Dunhama jest znacznie silniejsza niż uczucie, które mogłabyś ofiarować mnie. Tak więc wracaj do niego, moja słodka, i walcz o jego miłość! Nie obchodzi mnie, co mówi twoje purytańskie społe­czeństwo. Kiedy kobieta zostaje zniewolona, hańba nie spada na nią, ale na mężczyznę, który to uczynił. Twój Jared na pewno miał w swoim życiu wiele kobiet i jeśli naprawdę jest takim człowiekiem, jakim go wi­dzisz, nie będzie cię winił za to, co się wydarzyło, zwłaszcza że nic nie mogłaś na to poradzić! Pamiętaj, co ci powiedziałem: Nie przepraszaj za to, co się stało!

• A co mam mu powiedzieć o tobie, Mirzo Eddin Khanie? Ty nie wziąłeś mnie siłą.

• A co chciałabyś mu powiedzieć na mój temat?

Odsunęła się od niego o krok i spojrzała na przy­stojną twarz księcia. Patrzył na nią tak, jakby chciał sprowokować odpowiedź.

• Sądzę, Mirzo Khanie, że są pewne prawdy, które żona powinna zachować dla siebie - odparła w końcu.

• Dobrze cię wyuczyłem, córo Ewy.

• Bo byłam pilną uczennicą, mój najdroższy przy­jacielu.

Uśmiechnął się, a potem przytulił ją i pocałował na­miętnie i czule. Omdlewała w jego ramionach, po raz ostatni smakując jego słodkich ust i zapamiętując je na zawsze. Czuła, że jest kochana. W końcu westchnęła głęboko, otworzyła oczy i odsunęła się od kochanka.

Żadne z nich już nic nie powiedziało. Nie starczyło słów, by wyrazić targające nimi uczucia. Wziął ją za rękę i wyszli razem z salonu wprost do ogrodu, a po­tem udali się powoli w stronę zatoki.

Perky siedziała na łódce należącej do „Dream Witch”. Kiedy ich zobaczyła, zaparło jej dech w pier­siach. Wyobrażała sobie sułtana jako poczciwego, si­wowłosego możnowładcę. Ale ten wysoki ciemnowło­sy mężczyzna o oliwkowej karnacji nie był wcale podobny do jej wyobrażenia. Perky nie mogła się na­patrzeć.

A na dodatek trzymał jej panią za rękę. Cóż, lord Dunham także nie zachowywał się jak niewiniątko. Zdaje się - pomyślała - że tych kilka miesięcy nie by­ło łatwym okresem dla żadnego z państwa Dunham.

• Allach niech ma cię w opiece, moja droga. Będę o tobie myślał każdego dnia, do końca życia - powie­dział książę, gdy przystanęli na brzegu.

• Ja również cię nie zapomnę, Mirzo. Ale pamię­taj, Turkhan cię kocha i ty dobrze o tym wiesz. Byłaby dla ciebie dobrą żoną.

Zaśmiał się. Ujął jej dłoń i ucałował.

- Zegnaj moja mała purytanko! Kiedy napiszesz do mnie i będę pewien, że twoje życie ułożyło się szczęśliwie, na pewno rozważę twoją radę.

Pomógł jej wsiąść do łodzi.

Śmiał się, ale Miranda widziała, że w głębi duszy był bardzo smutny. Gdyby nie okoliczności, zapła­kałby.

- Żegnaj Mirzo Eddin Khanie - rzekła łagodnie. - Dziękuję za wszystko, ukochany.

Spojrzał na nią czule, ale zaraz odwrócił wzrok.

Łódka odbiła od brzegu wprost na oświetlone wie­czornym słońcem morze.

Miranda patrzyła na oddalającą się sylwetkę męż­czyzny i na pałac, gdzie była tak bardzo szczęśliwa i bezpieczna.

Z budynku na wzgórzu wyszła kobieta odziana w luźny strój koloru rubinu. Podeszła do Mirzy Kha­na i stanęła u jego boku. On bez słowa otoczył ją ra­mieniem, a Miranda uśmiechnęła się do siebie zado­wolona. Turkhan zdobędzie kiedyś jego serce - pomyślała.

Jared Dunham stał na pokładzie „Dream Witch” i patrzył na zbliżającą się wolno łódkę. Skierował lor­netę na mężczyznę w białym tureckim stroju, stojące­go na odległym brzegu. Książę z pewnością nie był tym człowiekiem, którego Jared spodziewał się uj­rzeć. Zauważył, jak patrzyła na niego Miranda, jak również pełne miłości spojrzenia księcia. Czuł się nie­swojo, podglądając pożegnanie tej pary. Nagle poczuł w sercu lodowaty gniew. Przecież to była jego żona! W Anglii wiele osób radziło mu, żeby okazał się dla niej czułym i kochającym mężem, ponieważ jego mał­żonka wiele przeszła i będzie potrzebowała opieki, miłości i zrozumienia. Tylko że elegancka kobieta, która wyszła z pałacu, trzymając za rękę księcia, nie wyglądała na słabą i potrzebującą wsparcia.

Nagle Jared poczuł, że ktoś intensywnie mu się przygląda. Jeszcze raz przyłożył do oka lunetę, po czym zaklął i zszedł z pokładu.

Na pokładzie pozostał tylko Ephraim Snow i z nie­cierpliwością oczekiwał przybycia Mirandy. Kiedy łódka przybiła do burty, podszedł do trapu. Pomógł Mirandzie wejść na pokład i drżącym głosem wydusił:

- Och, milady!

Miranda wyciągnęła przed siebie dłoń i dotknęła policzka szlochającego mężczyzny. Żałowała, że nie wypada jej ucałować go jak ojca.

- Witaj, Eph - rzekła tylko. - Jak miło cię znów wi­dzieć po tak długim czasie.

Dźwięk jej głosu sprawił, że obecność lady Dunham wydała mu się bardziej realna, a przez to łatwiej mu było powstrzymać wzruszenie.

Odwróciła się, podeszła do burty statku i pomacha­ła w stronę brzegu w geście pożegnania. Postać w czerwieni i postać w bieli odpowiedziały tym samym gestem.

Postawiono żagle i „Dream Witch” ruszyła w mo­rze. Wieczorne niebo pociemniało nagle i przybrało kolor lawendy. Tuż nad horyzontem, na zachodzie, pojawiła się cienka czerwona nitka, pozostałość po zatopionym za linią horyzontu słońcu. Miranda wpa­trywała się w nieuchronnie oddalającą się Unię brze­gową. To już koniec - pomyślała. Koszmar zakończył się na zawsze. Teraz wracała do domu. Do męża.

Zaraz - podpowiadał jej głos z głębi świadomości. - Jeszcze nie widziałaś się z Jaredem. Jeszcze nie wiesz. Jej zamyślenie przerwał Ephraim Snow.

• Ma pani tu zamiar zostać całą noc, pani Miran­do?

• Gdzie jest mój mąż, Eph? Powiedziano mi, że przybył z wami do Istambułu. Nie witał mnie na po­kładzie.

• Był na pokładzie z lunetą i obserwował panią, kiedy żegnała się pani z przyjaciółmi. Potem zaraz zszedł pod pokład.

• Gdzie on teraz jest?

• W swojej kajucie.

• Powiedz mojemu mężowi, że czekam na niego w salonie, Eph - oznajmiła spokojnym głosem i odda­liła się, nie czekając na odpowiedź.

Mój Boże, ależ ona się zmieniła - pomyślał kapi­tan. Tę entuzjastyczną, żywiołową dziewczynę, którą kilka miesięcy temu wiózł do Rosji na spotkanie z mę­żem, Eph rozumiał doskonale. Ale teraz było tak, jakby ktoś naprawdę zamordował w niej tę naiwną, we­sołą dziewczynę. Kobieta, którą widział, wydawała mu rozkazy głosem chłodnymi i ostrym, a w jej oczach nie było widać ani odrobiny zwątpienia. W pojedynku na spojrzenia to kapitan pierwszy odwrócił wzrok, nie mogąc wytrzymać napięcia.

Kapitan zszedł na dół, żeby wykonać jej polecenie.

Jared był odrobinę zaskoczony wiadomością, którą przekazał mu Ephraim Snow. Spojrzał niepewnie na kapitana i zapytał:

• Bardzo się zmieniła?

• Tak.

• Jak bardzo? - zapytał ponownie po krótkiej chwili milczenia.

• Sam musi pan to ocenić.

Jared skinął głową, przyznając mu rację. Wstał, przeszedł obok Snowa i opuścił pomieszczenie. Po­tem otworzył drzwi salonu i wszedł do środka.

Stała odwrócona plecami. Najwyraźniej już miała napisany scenariusz do tej sceny, co bardzo zdziwiło Jareda. Wcale nie wyglądała na zabiedzoną, przestra­szoną kobietkę, jak wmawiali mu przyjaciele w Lon­dynie.

- A więc, moja pani, nareszcie wróciłaś. Odwróciła się. Niespodziewana, dojrzała uroda żo­ny zaskoczyła go zupełnie.

- W rzeczy samej, mój mężu, wróciłam - powie­działa z kpiącym uśmiechem.

Usta miała teraz jakby pełniejsze i bardziej na­miętne, a jej oczy zmieniły się nie do poznania. Kie­dy spoglądał w nie ostatni raz, były jeszcze zupełnie niewinne.

Ogarnął ją wzrokiem. Dekolt jej sukni był bardzo głęboki, a piersi wznosiły się nad nim stanowczo na­zbyt prowokująco.

- Mam nadzieję, moja pani - powiedział chłodno - że masz dla swego postępku odpowiednie wytłuma­czenie.

• Szukałam tylko mego męża - powiedziała gło­sem ociekającym słodyczą, choć w jej oczach widział zbliżającą się burzę. - Zostawił mnie, by bawić się w polityczne intrygi, podczas gdy ja nosiłam pod ser­cem jego pierworodnego syna.

• Mówisz, pani, o dziecku, które tak mało cię ob­chodziło, że zostawiłaś je na pastwę losu, kiedy miało ledwie dwa miesiące?

• Kocham Toma! - zakrzyknęła. - Spodziewałam się, że znajdę cię natychmiast po przyjeździe do Rosji i sprowadzę do domu. Mój syn był przez cały czas bez­pieczny w Anglii pod opieką Amandy. Wolałbyś, że­bym pozwoliła mu znosić trudy podróży statkiem do Rosji? Nie mogłam już znieść życia bez ciebie! Twój bezduszny przyjaciel, Palmerston, nie chciał mi nicze­go na twój temat wyjawić! Zachowywał się, jakbyś w ogóle nie istniał. Co miałam myśleć? Bałam się, że już nie żyjesz.

• To wzruszające, moja pani, doprawdy, a teraz może mi powiesz, jak udało ci się przykuć uwagę księ­cia Czekierskiego?

• Co takiego?

• Jak zwróciłaś na siebie uwagę Aleksieja Czekier­skiego, mężczyzny, który cię porwał. Ephraim powie­dział mi, że w przeddzień porwania byłaś na przyjęciu w ambasadzie angielskiej. To tam poznałaś księcia? Na pewno flirtowałaś z nim i sama sprowadziłaś na siebie to nieszczęście.

Złapała pierwszą rzecz, która wpadła jej w rękę. Był to ciężki, kryształowy kałamarz. Rzuciła nim w stronę męża z furią i rozpaczą. Przedmiot prze­mknął mu koło ucha i uderzył w zamknięte drzwi.

Atrament rozprysnął się i wolno spłynął na podłogę, a potem pomiędzy deski pokładu.

- Więc to tak, mój panie? Uważasz, że to ja jestem odpowiedzialna za całą tę sytuację? O, Boże! Jak ma­ło mnie znasz, jeśli wierzysz w to, co powiedziałeś! Czy kiedykolwiek podczas naszego krótkiego wspól­nego życia dałam ci powód, byś we mnie zwątpił? Ni­gdy! Co się zaś tyczy ciebie, mój drogi... Najpierw by­ła Gillian Abbott, potem sam Bóg raczy wiedzieć, ile kobiet miałeś w St. Petersburgu. Kiedy dowiedziałeś się o mojej śmierci, pogrążyłeś się w żałobie na całe dwa miesiące. Dwa miesiące. To musiała być dla cie­bie wieczność. A potem znów byłeś do wzięcia. Teraz w kręgu twoich zainteresowań jest, zdaje się, lady de Winter?

Odwróciła się, by ukryć łzy, które mimo jej woli na­pływały do oczu. Nie chciała okazać słabości. Nie mo­gła pozwolić, by wściekłość męża osłabiła jej siłę.

- Powiedz, czy Czekierski cię zgwałcił? - usłyszała krzyk Jareda.

Znowu spojrzała mu w twarz.

- Nie - rzuciła krótko i wybiegła z salonu. Dotarła do swojej kajuty. Kazała przestraszonej Perky wynosić się stamtąd natychmiast. Potem rzuci­ła się na łóżko.

Jej serce pękało z bólu. Zauważyła na jego skro­niach odrobinę siwizny i zastanawiała się, czy była ona następstwem jej zniknięcia.

Jakiż straszny okazał się początek jej nowego życia.

Jared wszedł do pokoju i ukląkł przy łóżku.

• Nie zaczęliśmy zbyt fortunnie, Mirando - powie­dział cicho. - Cieszę się, że wróciłaś - dodał i objął ją delikatnie ramieniem.

• Próbowałam do ciebie wrócić już od chwili, kie­dy książę Czekierski porwał mnie ze statku w St.

Petersburgu - mówiła przez łzy. - Zaplanowałam ucieczkę i miesiąc po przyjeździe do jego posiadłości próbowałam zbiec.

• Prawda to? - zapytał. Taką właśnie ją znał, rezo­lutną i nieustraszoną. - Jak chciałaś to uczynić?

• Przez morze. Wydawało mi się, że mogę dopły­nąć łódką do Istambułu i dostać się do ambasady an­gielskiej. Niestety, złapano mnie, a kiedy napadli na nas Tatarzy, pilnowali mnie jak oka w głowie - mówi­ła i odepchnęła jago ramię. - Całą drogę z Odessy przeszłam pieszo. Czasem tylko pozwolono mi jechać na wozie. Służba księcia powiedziała Tatarom, że je­stem bogatą Angielką i że warto mnie odstawić do ambasady dla okupu. Jeden ze służących ostrzegł mnie jednak przed tymi barbarzyńcami i niestety, okazało się, że miał rację. Chcieli mnie sprzedać na targu niewolników w Istambule razem z pozostałymi biedakami, których pojmali w majątku księcia. Tak się szczęśliwie złożyło, że podsłuchałam ich rozmowę w nocy, tuż przed wejściem do miasta. Nocowaliśmy w obozie pod murami. Zaczekałam aż wszyscy zasną, a potem ruszyłam nocą w stronę bramy. Kiedy ją otworzono o świcie, przeszłam przez całe miasto do ambasady. Długo próbowałam przekonać strażnika, że jestem Angielką. Ku mojemu zaskoczeniu przed ambasadą pojawił się nie wiadomo skąd Kit Edmund i mnie uratował!

Wstała i zaczęła chodzić w tę i z powrotem po ka­binie.

- Tatarzy byli tuż za mną, a Kit i jego przyjaciel, Mirza Khan, pod bramą. Tatarzy krzyczeli, że jestem ich branką i mają do mnie prawo. A Kit wrzeszczał, że jestem obywatelką brytyjską i chroni mnie prawo. Mi­rza Khan wysypał na dłonie chciwego Tatara pół sa­kwy drogocennych kamieni. To była naprawdę ogromna suma. Mirza okazał mi tym samym wielką uprzejmość! Tatarzy odjechali usatysfakcjonowani okupem i zostawili mnie w spokoju.

Miranda ruszyła w stronę drzwi. Po chwili odwróci­ła się i zapytała.

- Może byśmy teraz coś zjedli. Jestem naprawdę głodna.

W jadalni przygotowano dla nich wspaniałą ucztę. Kiedy Jared i kapitan czekali na pokładzie, kucharz zszedł na ląd i zrobił zakupy na bazarze.

Miranda omijała obojętnie półmiski z baraniną i kaszą, bo nie miała ochoty posilać się tym, co najczęś­ciej spożywała w ciągu ostatniego roku. Rozglądała się w poszukiwaniu gotowanej marchewki i groszku, których tak jej ostatnio brakowało. Ucieszyła się nie­zmiernie na widok świeżego, jeszcze ciepłego chleba pszennego i masła. Od tak dawna nie jadła białego chleba. Ukroiła sobie wielką pajdę i posmarowała ją grubo masłem, a potem łapczywie zatopiła w niej zę­by. Potem nałożyła sobie trochę polędwicy wieprzo­wej z marchewką i selerem. Kiedy jadła, cały czas spo­glądała z apetytem na stojące obok ciasta, placek z jagodami i sernik. Nie mogła się doczekać, kiedy spróbuje czerwonego i białego wina.

• Brakowało mi krwistego mięsa - powiedziała, wkładając do ust kawałek polędwicy. - Rosjanie za­wsze mocno przypiekają mięso.

• A Turcy?

• Oni jedzą tylko baraninę - odparła. - Podaj mi, proszę, sól.

Jared podał jej solniczkę i zaczął nakładać sobie je­dzenie. Postanowił dłużej nie wypytywać żony o wyda­rzenia ostatniego roku. Musiał się zadowolić tym, co mu powiedziała i czekać cierpliwie, kiedy będzie chciała zdradzić mu więcej szczegółów. Wiedział, że jeśli będzie nalegał, tylko ją od siebie odsunie, a prze­cież tego nie chciał.

Jedli w milczeniu. Miranda szybko skończyła swoją porcję i podeszła do stolika z ciastami, by nałożyć so­bie dwie okazałe porcje placka. Przyniosła je na tale­rzyku i usiadła przy stole.

• Twój apetyt wcale się nie zmienił, moja droga. Jesz równie dużo, co zawsze - zauważył.

• Często, zwłaszcza w podróży do Istambułu, by­łam bardzo głodna - odparła. - Razem z Mignon pró­bowałyśmy pożywiać się korzonkami i dzikimi tru­skawkami. Jadłyśmy, co się dało, żeby nie umrzeć z głodu.

• Kto to jest Mignon?

Miranda opowiedziała mężowi historię życia zmar­łej dziewczyny.

Mój Boże! - pomyślał Jared. - Ileż oni wszyscy wy­cierpieli.

Przypomniał sobie, jaka była mało pewna siebie. Teraz dopiero mógł docenić, jak wspaniałą i silną ko­bietą się stała. Trochę żałował, że nie miał udziału w tej zmianie.

Po kolacji Miranda oznajmiła:

• Idę teraz spać i chcę być sama.

• Nie byliśmy razem od dwóch lat - zaprotestował cicho Jared.

W jego głosie usłyszała błagalną nutkę. Tak bardzo chciała dać się uprosić! Tak bardzo pragnęła znaleźć się w jego ramionach. Chciała, by ją obejmował, gła­skał i pocieszał. Chciała usłyszeć z jego ust, że wszyst­ko będzie dobrze, że już nic złego jej nie spotka. Mi­mo to wzięła głęboki oddech i powiedziała twardo:

- Zanim znów będziemy mogli być razem, chciała­bym opowiedzieć o tym, co przydarzyło mi się w Ro­sji. Być może później stwierdzisz, że sama jestem wszystkiemu winna. Ale tak nie było. Nie jestem w ża­den sposób odpowiedzialna za to, co się stało, i nie mam zamiaru opowiadać każdemu z osobna tej strasznej historii. Opowiem ją tylko raz w obecności całej mojej rodziny. Potem już nigdy o tym nie wspo­mnę. Kiedy będziesz wiedział, co się stało, być może uznasz, że nie możesz już ze mną sypiać. Czekaliśmy na siebie tak długo, kilka tygodni nic nie zmieni.

• Wiesz, Mirando - zaczął cicho - że nie zwróciłaś się jeszcze do mnie po imieniu.

• Nie zauważyłam.

• Powiedz to - szepnął i odwrócił jej twarz w swo­ją stronę. - Powiedz moje imię, do diaska!

• Jaredzie. Och, Jaredzie, tak bardzo za tobą tęsk­niłam! - zdążyła powiedzieć, nim jego usta spoczęły na jej wargach.

Nie próbowała nawet się odsunąć. Poddała się pieszczocie, rozkoszowała znajomym smakiem i doty­kiem. Pragnęła, by rzeczy przybrały naturalną kolej, by mogła oddać mu pocałunek, by zaczął pieścić ją i całować z takim pożądaniem jak niegdyś, na począt­ku ich małżeństwa.

Chciała, by podniósł ją z ziemi, zaniósł do łóżka, rozbierał i całował, aż cały wstyd i strach przeminą. Potem kochaliby się namiętnie, po wszystkim powie­działaby mu prawdę, a on wzdrygnąłby się na samą myśl i znienawidził ją na zawsze!

Odsunęła się pośpiesznie.

- Proszę, Jaredzie, proszę! Zaczekaj. Błagam, ze względu na mnie, zaczekaj do naszego powrotu do Anglii.

Zaskoczony jej zdesperowaniem, obserwował, jak drży i płacze w jego ramionach. Chyba nawet nie zda­wała sobie z tego sprawy. Co się z nią stało? Sam nie wiedział, czy powinien o to pytać.

• Nieważne, co się wydarzyło w Rosji - powiedział ochrypłym głosem. - Kocham cię, Mirando. Nie zmarnujmy drugiej szansy, skoro dał nam ją los!

• Dla mnie to ważne - odparła. - Dla mnie to bar­dzo ważne, bo przydarzyło się to właśnie mnie. To wciąż ma na mnie wielki wpływ. Daj mi spokój! Wkrótce się wszystkiego dowiesz, ale do tego czasu nie oddam ci się z własnej woli, a jeśli weźmiesz mnie siłą, nigdy ci tego nie wybaczę!

Odwróciła się gwałtownie, wybiegła z kajuty i za­trzasnęła za sobą drzwi.

Jared podszedł do stojącego pod ścianą stolika, wziął szklankę i butelkę brandy. Otworzył ją i nalał sobie do pełna. Usiadł w fotelu.

Powiedziała mu przecież, że książę jej nie zgwałcił. Wierzył jej na słowo. Więc co w końcu takiego strasz­nego stało się tam, w Rosji, że nie mogła powrócić od razu do normalnego życia i kochać się z własnym mę­żem.

Wstał i wszedł do jej sypialni. Miranda oddychała równo i spokojnie. Spała. Został dłużej i przyglądał się jej. Od czasu do czasu przewracała się w łóżku i drżała albo łkała cicho. Raz wydawało mu się nawet, że wykrzyknęła jakieś imię, ale nie dosłyszał wyraźnie. Po pewnym czasie, kiedy ucichła i uspokoiła się, przy­krył ją kołdrą i wyszedł.

Rano była wyraźnie bledsza niż poprzedniego dnia. Jared musiał się pogodzić z losem i cierpliwie pocze­kać, aż Miranda opowie o wszystkim w obecności ro­dziny w Swynford Hall. Nie była to jednak dla niego łatwa decyzja. Siedział zamknięty na jednym statku z piękną żoną, od której nie mógł oderwać wzroku. Nie miał dokąd uciec. Nie umiał sobie z tym poradzić. Jedynie ból, rysujący się wyraźnie na jej twarzy, powstrzymywał go przed naleganiem, by powiedziała mu o wszystkim szybciej i uwolniła go od oczekiwania.

Podróż przebiegała w idealnych warunkach. Niebo było pogodne i błękitne, wiatr im sprzyjał. Kiedy pły­nęli wzdłuż południowych wybrzeży Europy, Jared pomyślał, że mogłaby to być ich podróż poślubna.

Im bardziej się kierowali na północ, tym pogoda ro­biła się gorsza, aż w końcu, gdzieś w okolicy cieśniny Biskajskiej, trafili na letnią burzę. W środku sztormu Jared poszedł do kajuty Mirandy i kiedy jej tam nie zastał, przestraszył się nie na żarty. Wybiegł na po­kład, żeby ją odszukać. Zastał ją przy burcie, trzyma­jącą się z całej siły olinowania. Twarz miała mokrą od deszczu lub łez - nie umiał powiedzieć, czy płakała. Pochylił się i zaczął zmierzać pod wiatr w jej stronę. W końcu udało mu się do niej dotrzeć i objął ją z ca­łych sił.

Czuł, jak drży pod cienką materią sukni. Pochylił się, by mogła go usłyszeć, i krzyknął:

- To wszystko było dla mnie bardzo ciężkim prze­życiem, ale wiem, że tobie było jeszcze trudniej. Ja­kim cudem przetrwałaś tyle bólu? Przykro mi, że mu­siałaś przejść przez to wszystko sama. Na litość boską, dzikusko! Przecież jestem twoim mężem! Wesprzyj się na mnie. Jestem przy tobie! Nie odpychaj mnie! Nic na świecie nie zabije mojej miłości do ciebie!

Spojrzała na niego i trochę się uspokoiła, ale nawet te słowa otuchy nie ukoiły jej bólu. Co przed nim kry­ła? Cóż tak strasznego rozdzierało jej duszę i nie po­zwalało dalej normalnie żyć?

- Chodźmy do środka, kochanie - powiedział ła­godnie, a ona puściła liny i pozwoliła się odprowadzić.

Rankiem lekki wiatr pchał ich już w stronę Anglii, przez kanał La Manche. Kilka dni później przybili do portu w zatoce Welland.

Znów była w Anglii.

Ze spokojem zniosła podróż w dusznym powozie i panujące między nią a Jaredem napięcie.

Noc spędzili w zajeździe, a kiedy ruszali w dalszą drogę, Jared z uśmiechem powiedział:

- Zamówiłem dodatkowe konie, żebyśmy mogli trochę pojechać wierzchem, zamiast siedzieć przez cały dzień w powozie. Nie wziąłem twoich spodni, ale chyba poradzisz sobie w damskim siodle.

Zatrzymywali się tylko na posiłki. Rozkładali jedze­nie jak na pikniku, na trawie, jedli w milczeniu i ru­szali w dalszą drogę.

W końcu dotarli do Swynford Hall. Słońce właśnie zachodziło nad domem i otaczało złotą koroną ciem­noszary dach.

• CZĘŚĆ V
  ANGLIA 1814 - 1815

• ROZDZIAŁ 16

Miranda i Jared przemierzali wzgórza w kierunku Swynford Hall. Za nimi wolno toczyły się dwa powo­zy. Kiedy przejeżdżali przez bramę, znajoma twarz stróża rozjaśniła się w uśmiechu. Mężczyzna zaczął gwałtownie dzwonić w mosiężny dzwon. Maleńka pulchna postać w różowej sukni wybiegła przed dom, minęła lokaja w liberii i zmierzała w ich stronę. Jared zobaczył na twarzy Mirandy pierwszy serdeczny uśmiech od czasu ich spotkania w Turcji. Jej oczy świeciły z radości. Spięła konia i puściła się galopem w stronę domu.

- Mirando! Mirando! - krzyczała Amanda Swynford. Ciężarna bliźniaczka była już przy siostrze. Miran­da zeskoczyła z konia i rzuciła się w jej objęcia.

- Och, Mirando! Mówiłam im, że żyjesz. Mówiłam im cały czas, ale nie chcieli mnie słuchać. Myśleli, że oszalałam!

Miranda cofnęła się o krok, spojrzała na siostrę i powiedziała:

- Och, Mandy, bardzo się za tobą stęskniłam. Mam wobec ciebie dług wdzięczności. Perky mi po­wiedziała, że mały Tom przez cały czas był pod twoją opieką. Och, Mandy, niech cię Bóg błogosławi!

Znów objęły się serdecznie, a potem ocierały sobie nawzajem z twarzy łzy szczęścia. Wzięły się pod rękę i poszły do domu. Jared pośpieszył za nimi, żeby zo­baczyć reakcję Mirandy, kiedy ujrzy małego Toma.

- Gdzie jest mój syn? - zapytała, kiedy tylko prze­kroczyła próg domu.

Amanda wskazała dłonią schody, gdzie stała Jester z małym, ciemnowłosym chłopcem na ręku. Niania po­deszła powoli do Mirandy i postawiła dziecko na pod­łodze.

- Tatku! - krzyknął malec i pobiegł do ojca, który z szerokim uśmiechem radości rozłożył ramiona i objął chłopczyka, a potem podniósł go do góry i ucałował.

Miranda stała jak skamieniała. Zostawiła w domu oseska, maleństwo, które dopiero uczyło się podnosić główkę. Teraz widziała przed sobą biegającego i mó­wiącego chłopca. Jej maleństwa już nie było, a tego dziecka wcale nie znała. Nagle pojęła, jak wiele stra­ciła. Spojrzała wprost na Jareda i powiedziała cicho:

• Nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie ci to wybaczyć.

• Ja też nie wiem, czy kiedykolwiek sam sobie wyba­czę - odparł. - Mamy wiele do nadrobienia, Mirando.

Pokręciła głową z powątpiewaniem.

• Nie wiem, czy uda nam się to naprawić - powie­działa.

• Powinnaś przywitać się ze swoim synem. Na tym etapie życia nie można go utrzymać na miejscu dłużej, niż przez chwilę, bo zaraz chce gdzieś biec, jak źrebak na pastwisku.

Chłopiec rzeczywiście zaczynał się już niecierpli­wić.

- Tom, ta piękna dama to twoja mama. Wróciła do domu i teraz zamieszka z nami. Przywitaj się, chłop­cze.

Miranda spojrzała w ciemnozielone oczy chłopca, tak podobne do oczu Jareda. Wyciągnęła do niego ra­miona, a maluch w odpowiedzi rozłożył rączki w ge­ście powitania. Przytuliła go do siebie, a łzy jak groch zaczęły toczyć się po jej policzkach.

- Mama place? - zapytał mały Tom ze zdziwie­niem i objął ją mocno. - Mama nie place!

Miranda musiała się roześmiać. Rozkazujący głos chłopczyka przypominał jej Jareda. Ucałowała szyjkę Toma i spojrzała jeszcze raz na śliczną buźkę, wierną kopię twarzy ojca.

- Mama już nie będzie płakać - obiecała.

Nie chciała się rozstawać z synkiem, ale był już wie­czór i niania niecierpliwiła się, by położyć go spać.

- Dobranoc, mój maleńki - powiedziała dziewczyna, podając go Jester. - Zobaczymy się jutro rano. - Spoj­rzała na nianię. - Dobrze się nim opiekowałaś, dziękuję.

Jester nie posiadała się z radości.

• Jak dobrze, że pani wróciła, milady - odparła, czerwieniąc się, a potem się odwróciła i poszła na gó­rę do swoich obowiązków.

• Kazałam przygotować kolację powitalną na twoją cześć, Mirando - pochwaliła się z uśmiechem Amanda.

• Nie mogę spokojnie jeść, póki nie odpowiem na wszystkie wasze pytania. Na pewno jesteście ciekawi, co się ze mną działo. Nie chciałam o tym mówić Jaredowi, dopóki nie będziemy wszyscy razem. Opowiem o tym raz i już nigdy więcej nie wspomnę słowem o wydarzeniach minionego roku.

• Zaprosiłam na kolację Jona i Annę - powiedzia­ła Amanda.

• Nie wrócili do Massachusetts?

• Wojna między Anglią i Ameryką toczy się głów­nie na morzu - odparł Jared - i dlatego podróż jest teraz właściwie niemożliwa. Nie chcieli ryzykować.

• A więc wojna się nie skończyła? - zapytała Miran­da i na chwilę na jej twarzy pojawił się kpiący uśmiech.

• Już niedługo się skończy. Prawdopodobnie wszys­cy ruszymy do domu na wiosnę. Traktat pokojowy jest obecnie w fazie negocjacji.

• Ty się tym nie zajmujesz? - zakpiła znów.

• Porzuciłem politykę. Nie mieszam się do tego - odparł Jared.

• Więc czym się będziesz teraz zajmował, milordzie?

• Zajmę się tobą i moim synem, tak jak powinienem.

• W takim razie - postanowiła - oni też muszą o tym usłyszeć. Mam nadzieję, że nie zaprosiłaś niko­go więcej.

• Nie, siostrzyczko.

• Odpocznę przed kolacją. Przygotowałaś dla mnie ten sam pokój, co poprzednio?

• Tak - odparła Amanda.

Miranda zniknęła za rogiem, a jej młodsza siostra powiedziała cicho do Jareda:

• Ależ ona się zmieniła. Co się stało?

• Nie wiem.

• Boję się.

• Ja też - przyznał Jared.

Miranda położyła się do łóżka i zdrzemnęła po mę­czącej podróży. Kiedy dwie godziny później wstała, wybrała suknię z czarnego jedwabiu z długimi wąski­mi rękawami i głębokim dekoltem. Pomiędzy płaski­mi pantoflami ze srebrnymi sprzączkami a rąbkiem sukni widać było czarne pończochy.

Siedziała przy toaletce i wybierała biżuterię, kiedy do jej sypialni wszedł Jared. Podszedł i zawiesił na szyi żony złoty łańcuszek z wielkim diamentem w kształcie łzy. Miranda przyglądała się klejnotowi w milczeniu.

- Witaj w domu, Mirando - powiedział cicho.

- Gdybyśmy przez te dwa lata wiedli normalne ży­cie, chyba zapytałabym cię, jakie grzechy chcesz od­kupić tak wspaniałym prezentem.

• Wciąż masz ostry język - odparł sucho. Zaśmiała się.

• Niektóre rzeczy się nie zmieniają, mój drogi.

W salonie czekali już Amanda, Adrian, Jon i Anna. Nowa pani Dunham podbiegła, żeby uściskać Mirandę.

• Mandy miała rację - szlochała Anna. - Dzięki Bogu, że się odnalazłaś. To dzięki tobie znalazłam szczęście. Obiecaj mi, Mirando, że będziesz matką chrzestną mojego następnego dziecka!

• Ależ Anno! Słyszałam, że dopiero co urodziłaś. Znów spodziewasz się dziecka?

• Nie, ale pracujemy nad tym, Mirando. Witaj w domu, siostro - rzekł Jonathan.

Uśmiechnęła się.

• Witaj Jon.

• Może kieliszek sherry przed kolacją? - zapytała wesoło Amanda.

Miranda roześmiała się.

• Siostrzyczko, jak zwykle jesteś nienaganną go­spodynią. Adrianie - zwróciła się do szwagra - dopil­nuj, proszę, żeby nikt nam nie przeszkadzał, dopóki nie skończymy rozmawiać.

• Służba już wie. Nie będą wchodzić.

• Wiem, że jesteście wszyscy bardzo ciekawi, co się ze mną działo przez cały ten czas. Teraz właśnie zamierzam wam o tym opowiedzieć. To straszna hi­storia, więc jeśli nie chcecie, nie musicie tego słu­chać. Ale decyzję trzeba podjąć natychmiast, bo jeśli postanowicie opuścić ten pokój, wasi mężowie nie będą mogli jej już wam powtórzyć. Powtarzam więc, jeśli chcecie zostać, będziecie musiały wysłuchać do końca.

• Jeśli to takie straszne - wtrącił się Jonathan Dunham - dlaczego postanowiłaś nam o tym mówić?

• Z dwóch powodów, Jon. Muszę odpowiedzieć na wszystkie pytania dręczące was i innych członków mo­jej rodziny. Drugi powód zaś jest taki, że Jared usły­szawszy o wszystkim, może zdecydować o kresie na­szego małżeństwa, a nie chciałabym, żeby ktoś mylnie zinterpretował jego postępowanie. Ta historia na pewno bardzo go zrani. Postanowiłam więc załatwić to honorowo, Jon.

• Och, Mirando, co ty narobiłaś? - zapytała sio­stra, a jej oczy pociemniały ze smutku i zmartwienia.

• Cicho, Mandy - wtrąciła się Anna. - Miranda na pewno nie popełniła żadnego grzechu.

Miranda stanęła na tle wygaszonego kominka.

- Wszyscy wiecie - zaczęła - jak nieuczciwie zagrał ze mną lord Palmerston, i jak zastąpił Jareda Jonem, nic mi o tym nie mówiąc. Jareda nie było już od roku, a Jon zakochał się w Annie i poprosił mnie o zgodę na to małżeństwo, a potem poślubił ją w sekrecie. Ja w tym czasie samotnie urodziłam syna. Och, Mandy, tak, to prawda, że ty, Adrian i Jon, wszyscy byliście przy mnie, ale i tak czułam się samotna. Chciałam mieć przy sobie Jareda, a lord Palmerston odmawiał udzielenia mi jakichkolwiek informacji, nawet o tym, czy mój mąż żyje. Zaczęłam się więc zastanawiać. Całe noce spędza­łam bezsennie, bojąc się, że Jared zginął.

Wtedy postanowiłam, że muszę jechać do St. Pe­tersburga. Kiedy teraz o tym pomyślę, wiem, że byłam bardzo naiwna, ale wtedy wszystko wydawało mi się takie proste. Podróżowałam przecież własnym stat­kiem z zaufanym kapitanem. Postanowiłam jechać do Rosji i zażądać wiadomości o mężu od ambasadora brytyjskiego. Gdyby ambasador mi je przekazał, mia­łam razem z Jaredem wsiąść na statek i powrócić do Anglii. Nawet ja wiedziałam, że jeśli jego misja do tej pory nie zakończyła się sukcesem, to na nic więcej nic można liczyć w tej sytuacji.

Krótko wyjaśniła, co się działo podczas jej pobytu w St. Petersburgu.

- Teraz muszę na chwilę przerwać moją historię i wy­jaśnić wam, skąd pochodzi bogactwo rodu Czekierskich. Otóż jego rodzina od wielu pokoleń miała na Krymie farmę. Trzymał na niej nie zwierzęta, lecz ludzi.

Amanda krzyknęła z przerażeniem.

• Mirando, co ty wygadujesz! Ludzie nie hodują ludzi!

• Ja też tak myślałam, dopóki nie zobaczyłam tego na własne oczy. Książę czerpał wielkie zyski z tego procederu. Podczas mego pobytu w jego posiadłości Tatarzy najechali na farmę i zniszczyli ją doszczętnie. Najcenniejszy niewolnik księcia, mężczyzna o imieniu Lucas, miał włosy tak jasne jak ja i był znany z tego, że płodził przeważnie córki. Kobiety i dziewczynki są znacznie cenniejsze niż niewolnicy płci męskiej, bo można je sprzedać bogatym Arabom do haremów.

Miranda opowiedziała o swoim porwaniu.

Amanda pobladła jak ściana.

Miranda przerwała na chwilę i upiła łyk sherry z kieliszka, który trzymała w dłoni.

Mężczyźni zaczęli podejrzewać, czym się to skoń­czy. Jared przybrał ponury wyraz twarzy.

- Mów dalej - powiedział nieswoim głosem.

Napotkała jego wzrok. Nie było w jego oczach zło­ści, ale współczucie, czułość i zrozumienie. W tych oczach była miłość! Głos uwiązł jej w gardle i przez chwilę nie mogła się odezwać. Jared podszedł do niej i objął ją z czułością.

- Mów dalej, moja droga. Miej to już za sobą. Miranda zaczęła opowiadać o pobycie na farmie.

W pewnej chwili Jared przerwał jej i wykrzyknął:

• Mój Boże! Niech ja tylko dostanę w swoje ręce Gillian Abbott! Zabiję ją na miejscu!

• Ona nie żyje, Jaredzie. To jej ciało znaleziono w Newie. Miała wtedy długie blond włosy, a książę z tego skorzystał - uspokoiła go Miranda i opowie­działa o Krymie.

Jej słuchacze zamierali, słysząc rzeczy, których ist­nienia nawet nie podejrzewali. Na ich twarzach Mi­randa widziała strach, obrzydzenie, oburzenie i współ­czucie. Starała się nie patrzeć im prosto w oczy, ponieważ bała się, że nie będzie w stanie mówić dalej.

• Tak, byłam niewolnicą, a moim zadaniem było rodzić i przynosić zyski księciu. Próbowałam uciec przez morze, ale mnie złapano.

• Na szczęście Lucas okazał się dobrym człowie­kiem - mówiła dalej drżącym głosem. - Ja... znala­złam się razem z nim w chacie schadzek.

Jared wziął głęboki oddech i zadrżał cały, a jego brat zapytał:

• Mirando, co to, u diabła, jest chata schadzek?

• To miejsce, gdzie wybrani niewolnicy są umiesz­czani w celu poczęcia.

• Mój Boże! - szepnął Jared.

Adrian i Jon odwrócili wzrok, a Mandy i Anna sie­działy bez ruchu z wyrazem przerażenia na twarzy. Miranda spuściła wstydliwie wzrok i pobladła.

- Nie zgadzałam się na to. Sasza nawet raz mnie zbił, ale na koniec musiałam się poddać ich woli. Ro­zumiecie teraz? Zostałam zhańbiona.

Mówiła bez wytchnienia o Lucasie, o najeździe Ta­tarów i o tym, jak Sasza próbował odkupić swoje wo­bec niej winy.

- Na szczęście - kontynuowała - Kit Edmund był w tym czasie w ambasadzie, a jego przyjaciel, Mirza Khan zapłacił za mnie spory okup i Tatarzy odstąpili. Resztę już znacie.

W pokoju zapadła ciężka cisza.

Pierwsza odezwała się Anna Bowen Dunham.

• Historia, którą nam opowiedziałaś, jest napraw­dę przerażająca. Nie mieści mi się w głowie, że czło­wiek może być tak okrutny i tak strasznie krzywdzić innych ludzi. Ale teraz jesteś w domu. Bezpieczna. Musisz o tym wszystkim po prostu zapomnieć.

• Nie zrozumiałaś, co powiedziałam, Anno? - krzyknęła Miranda. - Posiadł mnie inny mężczyzna. Wedle Kościoła jestem niewierną żoną! To prawo czy­ni ze mnie kobietę równie złą, jak te ladacznice, któ­re czasem odwiedzają dżentelmeni w Londynie. Nie mogę już być żoną przyzwoitego mężczyzny.

• Zmuszono cię do tego! - krzyknęła Anna. - To nie ty okryłaś się wstydem, ale książę. Poza tym nikt prócz nas o tym nie wie, a my nigdy nikomu nie po­wiemy. Nie powinnaś stawiać się na równi z ladaczni­cami!

Nikt nigdy nie widział jej jeszcze tak wzburzonej. Adrian Swynford podszedł bliżej i ukląkł przed szwagierką. Ujął jej dłoń i powiedział:

- Mirando, wstyd mi, że jakikolwiek mężczyzna mógł zachować się tak, jak książę Czekierski.

Jonathan również podszedł bliżej.

• Nie będziemy cię cenili ani trochę mniej z powo­du twoich strasznych przeżyć, Mirando. Twoja wielka odwaga sprawiła, że jeszcze bardziej będziemy cię szanowali. Na pewno wymagało wielkiej siły zachowa­nie w tej sytuacji zdrowych zmysłów, a powrót do nas mogę nazwać jedynie heroicznym czynem.

• Och, moja siostrzyczko! - szlochała Amanda. - Tyle się wycierpiałaś i byłaś taka dzielna! Och, Miran­do, zapomnijmy już o tych potwornościach!

- Proszę mi wybaczyć - odezwała się Miranda. - Chciałabym pójść do mego pokoju. Wybiegła z salonu.

Jonathan Dunham spojrzał groźnie na brata.

- Jeśli ją teraz zostawisz, zabiję cię gołymi rękoma. Jared patrzył mu prosto w oczy.

- Jeśli to wszystko wyjdzie na jaw, tylko ja będę wi­nien. Nie powinienem był zostawiać jej samej.

- To prawda - rzekł Jonathan. - Nie powinieneś. Jared spojrzał na Amandę.

- Teraz chciałbym dołączyć do żony. Nie czekajcie z kolacją.

Już po chwili biegł po dwa stopnie na górę.

• Wyjdź - krzyknął do Perky, gdy wpadł do poko­ju żony. - Masz dziś wolne. Jestem pewien, że Mar­tin równie chętnie jak ja spędzi trochę czasu z własną żoną.

• Tak, proszę pana, dziękuję - powiedziała cichut­ko służąca, ukłoniła się grzecznie i wyszła.

• Czego chcesz? - zapytała Miranda, spojrzawszy na niego. Twarz miała mokrą od łez.

• Ciebie! - odparł stanowczo i rzucił ją na łóżko, a potem położył się na niej. - Pragnę cię! Chcę mieć z powrotem moją żonę!

• Gdzie twoja duma? - krzyknęła. - Nie przeszka­dza ci, że posiadł mnie inny mężczyzna?

• Kochasz mnie? - zapytał nagle.

• Oczywiście, że tak. Kocham, kocham!

• Kiedy on cię brał, sprawiał ci przyjemność?

Był pewien odpowiedzi i dlatego wstrząsnęły nim słowa, które usłyszał:

• Nigdy nie mówiłeś, że ciało może poddać się po­żądaniu bez udziału serca i umysłu. Kiedy tak się sta­ło, wstyd nie pozwalał mi żyć.

• A potem?

Dobry Boże, naprawdę chciał wszystko wiedzieć.

• Szybko się uczę - odparła, nie mogąc się po­wstrzymać by trochę go nie zranić. - Później nic już nie czułam.

• Kocham cię, Mirando. Za to, że byłaś taka dziel­na, kocham cię jeszcze bardziej.

Jego usta dotknęły miękkiej, delikatnej skóry po­nad Unią dekoltu.

• Twoja żona powinna być bez skazy - powiedziała dziewczyna, ledwie łapiąc oddech.

• Jedyne skazy, jakie zostały, istnieją w twoim umyśle. Mirando. Ale już od dziś zaczniemy pracować nad tym, by pozbyć się tych blizn. Jesteś przekonana, że skoro odpowiedziałaś pożądaniem na pieszczoty innego mężczyzny, to w jakiś niepojęty sposób splami­łaś swój honor, ale to nieprawda. Nie jesteś jak te ele­ganckie mężatki z towarzystwa, które frymarczą swo­im ciałem dla zabawy po to, żeby zdobyć wyższe stanowisko dla swego męża. Nie powinnaś za nic przepraszać To niedorzeczne.

Rozpiął jej suknię, zsunął ją z ramion. Rozwiązał wstążki halki, która szybko znalazła się na podłodze obok sukni. Miranda pozostała tylko w koronkowych pantalonach i pończochach. Jared ostrożnie rozsupłał wstążkę podtrzymującą pantalony i one też spadły na podłogę.

Stanął za nią i napawał się widokiem jej smukłych pleców, wąskiej talii i wydatnych pośladków, poniżej których znajdowały się długie, szczupłe uda. Stała spokojne i nagle uniosła ręce, by rozpiąć kok, a po­tem powoli, ostrożnie rozplotła gruby warkocz.

• Jesteś tego pewien? - zapytała cicho. - Nie chcę, żebyś kochał się ze mną z litości, Jaredzie. To byłoby okrutne. Nie chcę twojej litości.

Och, dzikusko, jedyną osobą, nad którą trzeba się litować, jestem ja sam, jeśli nie zdecydujesz się do mnie wrócić. Zaczekaj, mam coś dla ciebie - powiedział i po­biegł do garderoby, by powrócić chwilę później.

Złapał jej dłoń i ostrożnie włożył jej na palec ob­rączkę ślubną.

Spojrzała na nią i przez chwilę nie mogła wydusić słowa.

• Tylko dlatego Ephraim Snow uwierzył, że ciało wyłowione z Newy było twoim ciałem. Eph był prze­konany, że nie mogłabyś dobrowolnie rozstać się ze swoją obrączką.

• Nigdy dobrowolnie nie rozstałabym się z moją obrączką, Jaredzie. Pewnie kiedy byłam odurzona narkotykami, zdjęto mi ją z palca. - Spojrzała na mę­ża. - Szybko udało ci się mnie rozebrać - zmieniła te­mat. Rozwiązała mu jedwabny krawat, a potem rzuci­ła go na podłogę.

• Zawiązanie go zajęło Mitchumowi jakieś dwa­dzieścia minut - zażartował i westchnął.

• Zdejmij frak - rozkazała, a on usłuchał z uśmie­chem. - Teraz kamizelkę!

Jej palce nerwowo siłowały się z guzikami białej ko­szuli. Rozsunęła ją i położyła dłonie na jego torsie, po czym zsunęła je na smukłe, silne ramiona. Nagle te same ramiona przyciągnęły ją do siebie. Wstrzymała oddech.

- Spójrz na mnie - zażądał i spojrzał prosto w oczy koloru morza. - Razem sobie z tym poradzimy.

Przytulił ją do siebie mocno. Czuła, jak jedną ręką zdejmuje spodnie, drugą wciąż przyciska ją do torsu.

Zupełnie nagi, ukląkł, zsunął jej jedną podwiązkę ozdobioną jedwabnymi różyczkami, potem pończo­chę. To samo uczynił z drugą nogą.

Wstał i wziął ją w ramiona. Przycisnął usta do jej ust, a ona objęła go za szyję i przywarła do jego ciała z całych sił.

- Och, Jaredzie ~ szepnęła. - Tak bardzo za tobą tęskniłam, kochany.

Wziął ją na ręce i zaniósł do łoża. Położył się na niej i jęknął z rozkoszy.

Dłońmi pieścił jej delikatne ciało, gładził kształtne plecy i pośladki.

Lewie łapał oddech, kiedy zbliżył twarz do jej peł­nych piersi. Zadrżała, a potem zaczęła pieścić jego. Szybko przekręciła się na bok i już po chwili była nad nim. Jasne włosy spadły na jego tors, wywołując przy­jemny dreszcz. Kiedy poczuł jej usta na swojej męsko­ści, jęknął z niewysłowionej rozkoszy głosem lekko zachrypiałym i otworzył oczy ze zdziwienia.

Tego nigdy jej nie uczył! Zazdrość wzburzyła w nim krew. Jednak po chwili zrozumiał, że Miranda w ten sposób chciała mu coś przekazać. Chciała, żeby zro­zumiał, kim się stała. Nie była już niewinną dziew­czynką, ale kobietą, dojrzałą i namiętną, kobietą, ja­kiej pragnie każdy mężczyzna. Wiedział, że nie należy do tych rozwiązłych żon, które będą szukały przyjem­ności w ramionach innych mężczyzn.

- Dzikusko, teraz moja kolej.

Odwrócił się i zaczął smakować ją tak, jak ona wcześniej jego. Z lubością pieścił piękny kwiat jej ko­biecości. Miranda drżała z rozkoszy.

- Dość już tego - rzekł podnosząc głowę. - Chodź tu. Wszedł w nią mocno i zamarł na chwilę.

• Spójrz na mnie, dzikusko - rozkazał ostro i wpa­trywał się w jej oczy. W tych oczach ujrzał miłość i ogromne pożądanie.

• Jaredzie! Och, tak, tak, tak - szlochała prawie, a kiedy się w niej poruszył, przepłynęła przez nią fala rozkoszy.

Przywarła do niego ciasno i poruszała się w tym sa­mym rytmie.

Jared czul, jak wzbiera w nim namiętność, ale nie chciał, by to cudowne uczucie zbyt szybko się skoń­czyło.

Nigdy nie było jej tak cudownie z jej ukochanym przyjacielem, Mirzą Khanem. Mimo że Mirza kochał się z nią delikatnie, czule i z wielkim doświadczeniem, mimo że sam kochał ją bez pamięci, ona zawsze miała pod powiekami obraz swego męża. To jego ciało po­znała jako pierwsze, to jego wpuściła do swego serca i nie chciała, by ktokolwiek inny zajął jego miejsce.

Obudziła się w środku nocy, leżąc na brzuchu. Ja­red obejmował ją zaborczo ramieniem. Więc wciąż ją kochał. Mirza Khan o tym wiedział. Miał rację. Po­czuła przez chwilę tęsknotę za czarującym księciem, dawnym kochankiem. Uśmiechnęła się i przypomnia­ła sobie własne słowa: Są rzeczy na tym świecie, które kobieta powinna zachować tylko dla siebie.

• ROZDZIAŁ 17

Miranda nie posiadała się z radości. Od czasu po­wrotu do Anglii to było jej pierwsze oficjalne wystą­pienie. Przez chwilę nawet wydawało jej się, że nigdy nie wyjeżdżała z Swynford Hall. Miała iść na bal na cześć lady Georginy Hampton, najstarszej córki i dziedziczki rodu hrabiego Northampton. Było to pierwsze ważne wydarzenie towarzyskie w nowym se­zonie. Dunhamów zaproszono do posiadłości hrabie­go, która leżała w pobliżu londyńskiej rezydencji jego wysokości księcia regenta.

Miranda z radością powitała taką odmianę. Czuła się znów silna i zrównoważona. Od kilku miesięcy ży­ła sobie spokojnie w Swynford Hall. Dowiedziała się o wszystkich ważnych szczegółach dotyczących jej ma­łego synka. Jeśli nawet Jared miał jakieś wątpliwości, czy Miranda będzie dobrą matką, to zniknęły one zu­pełnie tego dnia, kiedy zobaczył, jak Tom siedząc na kolanach mamy pokazuje jej jeden ze swoich skarbów zdobytych podczas spaceru po ogrodzie, a ona przy­gląda mu się z miłością.

Teraz pragnął drugiego dziecka. Miranda jednak wolała zaczekać, aż poznają się z Tomem trochę bli­żej i przyzwyczają do siebie. Skazywanie dziecka na dzielenie się nią z rodzeństwem byłoby teraz okru­cieństwem. Poza tym Miranda chciała jeszcze trochę nacieszyć się bliskością męża. Ich trzecia rocznica ślu­bu była jedyną, jaką dotąd obchodzili razem .

Po świętach Bożego Narodzenia przyszła radosna wiadomość, że dwudziestego czwartego grudnia 1814 roku w mieście o nazwie Ghent w Belgii podpisano pomiędzy Anglią i Ameryką traktat pokojowy, który zakończył wojnę. Z nadejściem wiosny Dunhamowie mogli popłynąć do domu.

- Chciałabym, żeby nasze następne dziecko uro­dziło się w Wyndsong - powiedziała Miranda.

Traktat z Ghent był dla Jareda wielkim rozczaro­waniem i tylko utwierdził go w przekonaniu, że poli­tyka to zabawa dla głupców. Nigdy więcej, obiecywał sobie, nigdy więcej nie wplączę się w coś, czego nie będę w stanie całkowicie kontrolować.

Zniszczono życie jego rodziny, i po co? Nie rozwią­zano żadnego z problemów, które prowadziły do tej wojny. Wszystkie zajęte terytoria wróciły w posiada­nie stron, które miały je wcześniej.

Miranda była najpiękniejszą damą na balu u hrabie­go. Przyjaciele witali ją ciepło, a ona zachowała posta­wę księżnej. Jej suknia w kształcie bombki miała od­cień głębokiej zieleni. Dekolt był duży, na plecach prawie odsłaniał łopatki. Suknia posiadała wysoką ta­lię; bufiaste rękawy uszyto z pasów aksamitu i jedwa­biu w tym samym kolorze, co spódnica. Na czarnych pończochach wyhaftowano niewielkie złote gwiazdki. Na stopy Miranda włożyła płaskie pantofelki.

Suknia wydawała się bardzo prosta, ale naprawdę stanowiła tylko tło dla wyjątkowo pięknej biżuterii. Na szyi lady Dunham zawisł naszyjnik z doskonale oszlifowanych szmaragdów, z których każdy otoczony był wianuszkiem maleńkich brylantów i oddzielony od następnego cieniutkim, złotym łańcuszkiem. Pięk­nie układał się na dekolcie i lśnił na tle jasnej skóry jego właścicielki. Na przegubie znalazła się pasująca do naszyjnika bransoleta, a w uszach kolczyki ze szma­ragdami. Na prawej dłoni Miranda miała pierścionek z brylantem otoczonym szmaragdami, a na lewej szmaragd otoczony brylantami i obrączkę ślubną.

Miranda nie chciała, by służąca skręcała jej włosy w loki i upinała tak, jak to było obecnie w modzie. Nie lubiła też ciasnego koka upiętego z mnóstwa maleń­kich warkoczyków. Znacznie bardziej wolała przedzia­łek na środku i prosty, ciężki warkocz upięty tuż nad karkiem. Taka fryzura znacznie bardziej pasowała do jej ciężkich, grubych włosów. Miranda zresztą niewie­le dbała o najnowsze trendy w londyńskiej modzie.

Państwo Dunham przywitali się z hrabią i hrabiną oraz rumieniącą się, nieśmiałą Georginą, a potem we­szli w tłum ludzi, gdzie zaraz otoczyli ich znajomi. La­dy Cowper uścisnęła Mirandę, a następnie pocałowa­ła w oba policzki.

• Mirando! - wykrzyknęła. - Och, moja droga, to cud, że jesteś znów z nami. Tak się cieszę. Witaj! Wi­taj kochanie!

• Dziękuję, Emily. To cudownie, że znów mogę by­wać w towarzystwie, zwłaszcza że jest to dla nas ostat­ni sezon w Londynie.

• Ależ to niemożliwe!

• Emily, nie zapominaj, że jesteśmy Amerykana­mi. Nasz dom jest za oceanem. Nie byliśmy tam od trzech lat, a to znacznie dłużej, niż planowaliśmy, wy­jeżdżając do Anglii. Naprawdę, chcemy już wracać do domu!

Przyznam szczerze - powiedział Jared - że ja rów­nież niczego innego nie pragnę, jak wreszcie wrócić za ocean. Wyndsong to cudowne małe królestwo i dopie­ro zaczynałem je poznawać, kiedy musieliśmy wyjeż­dżać na ślub Amandy. Lady Cowper zrobiła zmartwioną minę.

• Będzie tu bez was bardzo nudno.

• Ależ Emily, sezon towarzyski nie może być nud­ny! Słyszałam plotki o księżnej Charlott i księciu Le­opoldzie Saxe Coburg.

Emily Cowper pochyliła się i konfidencjonalnym szeptem powiedziała:

• Podobno mała Cahrley zakochała się w zeszłym sezonie w rosyjskim księciu Auguście, ale teraz, kiedy zdecydowała się na Leopolda, ta znajomość chyba długo nie potrwa. Moja droga, podobno chłopak jest tak biedny, że wynajmował w Londynie pokój nad sklepem! Nie wiadomo oczywiście, jak to się skończy.

• Charlott powinna unikać Rosjan - powiedziała cicho Miranda.

Usłyszała, jak ktoś woła ją po imieniu i kiedy się odwróciła, zobaczyła księcia Whitley.

- Moja droga - zakrzyknął, zagłębiając na chwilę wzrok w jej dekolcie - jak miło cię znów widzieć.

Pochylił się nisko, całując jej dłoń. Zarumieniła się, przypomniawszy sobie ich ostat­nie spotkanie.

• Dziękuję, wasza wysokość - powiedziała potulnie.

• Niech mi wolno będzie przedstawić pani lady Be­lindę de Winter - rzekł książę.

Wzrok Mirandy powędrował na niską, drobną, czarnowłosą kobietkę, odzianą w bladożółtą suknię z jedwabiu. Stała uczepiona ramienia księcia. Sytu­acja była wyjątkowo krępująca i nawet lady Cowper patrzyła na Dariusa Edmunda z oburzeniem. Nie mo­gła mu darować tak rażącego braku taktu. Miranda uśmiechnęła się tylko pod nosem.

- Miło mi panią poznać, lady de Winter. Belinda spojrzała na nią bez zawstydzenia. Wyraź­nie nie znosiła rywalki.

- Mąż pani był bardzo zaskoczony pani nagłym od­nalezieniem się, milady - rzuciła słodkim głosikiem, celowo sugerując, że między nią i Jaredem istniała więź.

Emily Cowper syknęła z wrażenia. Daria Lieven miała rację co do tej małej. Ciekawe, co teraz powie Jared. Nie mogła znieść myśli, że biedna Miranda bę­dzie cierpiała jeszcze z powodu tej bezczelnej dziew­czyny, zwłaszcza po tym, co przeszła wcześniej.

Jednak Miranda potrafiła doskonale sama się obronić.

- Jared przez ostatnich kilka miesięcy zapewniał mnie, że jest mi wciąż oddany i nie kocha nikogo in­nego. Mam jedynie nadzieję, lady de Winter, że kiedy pani znajdzie sobie nareszcie męża, będzie on równie kochający i opiekuńczy jak mój.

Dunhamowie ukłonili się wszystkim i przeszli dalej. Lady Emily Cowper zwróciła się ze złością do Belindy:

- Będę się pani bacznie przyglądała, panienko - powiedziała ostrym tonem. - Proszę pamiętać, że je­śli tak postanowię, nie będzie pani miała wstępu na bal w Almack. Pani zachowanie w stosunku do lady Dunham było nieodpowiednie, by nie powiedzieć umyślnie okrutne. Mam nadzieję, że pani nadzieje związane z lordem Dunhamem nie mają już żadnych podstaw, skoro jego żona wróciła.

Lady Cowper odwróciła się na pięcie i odeszła. Szybkim krokiem przemierzyła salę, by odnaleźć swo­ją przyjaciółkę, księżną Lieven.

• Stara wiedźma! - prychnęła Belinda.

Zdaje się, że ma dopiero jakieś dwadzieścia siedem lat - mruknął z rozbawieniem książę. - Nie powinnaś robić sobie wroga z Emily Cowper, Belindo. Chyba nie próbujesz swoich czarów na Jaredzie Dunhamie? On naprawdę kocha swoją żonę i jest jej bezgranicz­nie oddany.

• Już miał mi się oświadczyć w zeszłym roku - po­wiedziała ponuro. - Gdyby jej tu nie było, ja została­bym jego żoną!

• Ale ona tu jest, moja droga, a za kilka miesięcy oboje wrócą do Ameryki. Nie będziesz już mogła mie­szać w ich życiu.

Belinda de Winter nic nie odparła. Zajęta była za­stanawianiem się, jakie wrażenie zrobiła na niej lady Dunham. Musiała przyznać, że ta kobieta była na­prawdę niezwykle piękna. Oboje z Jaredem tworzyli wyjątkową parę, wysocy, smukli, on ciemnowłosy, ona o platynowych włosach.

Tańce nie mogły się rozpocząć przed przybyciem księcia regenta i jego córki, księżniczki Charlott. Be­linda uczepiona ramienia Whitleya chodziła po sali balowej i witała się z kolejnymi osobami, którym ją przedstawiano. Z zadowoleniem stwierdziła, że żadna z tegorocznych debiutantek nie jest tak ładna jak ona. Trochę ją to pocieszyło.

W holu na dole słychać było nagłe zamieszanie i pośpiech, co oznaczało przybycie kogoś ważnego.

- Szanowni panowie i panie - obwieścił donośnym głosem majordomus - jego królewska wysokość, ksią­żę regent i księżniczka Charlott.

Kiedy Jerzy, mający pewnego dnia zostać czwartym królem o tym imieniu, i jego śliczna dziewiętnastoletnia córka przekroczyli próg sali balowej, orkiestra uderzyła nagle w dostojną nutę. Książęca para szła wśród dwóch rzędów kłaniających się nisko osób i nagle zatrzymała się tuż obok Mirandy Dunham. Książę nakazał gestem, by wstała, i uśmiechnął się do niej uprzejmie.

- Moja droga, jakie to szczęście, że jesteś znowu z nami. Dziękujemy za to Bogu.

Miranda uśmiechnęła się radośnie do dobrodusz­nego księcia.

- Dziękuję waszej wysokości za modlitwy i cieszę się, że nieporozumienia między naszymi krajami zo­stały wyjaśnione.

Książę dotknął jej twarzy i powiedział:

- Jakaś ty śliczna! Jaka śliczna! - a potem zapytał - Poznałaś już moją córkę, droga lady Dunham?

- Nie, wasza wysokość, nie miałam jeszcze zaszczytu. Książę regent spojrzał z dumą na swoje jedyne dziecko.

- Charlott, najdroższa, to jest lady Miranda Dun­ham, o której rozmawialiśmy.

Miranda dygnęła uprzejmie, a księżniczka się uśmiechnęła.

- Podobno miała pani wielkie szczęście, że udało się pani uciec z opresji, lady Dunham. Cieszę się, że nareszcie mam okazję panią poznać.

- Dziękuję, wasza wysokość - powiedziała Miranda. Po chwili książę z córką odeszli. Orkiestra zaczęła grać walca, regent wyprowadził na środek sali rumie­niącą się lady Georginę Hampton, a jej ojciec towa­rzyszył córce księcia, księżniczce Charlott. Kiedy na parkiecie pojawiła się odpowiednia ilość tancerzy, bal oficjalnie się rozpoczął. Podczas wieczoru przybyło jeszcze kilka spóźnionych osób, które cicho zapowia­dano.

Jared trochę denerwował się faktem, że karnecik jego żony był szczelnie wypełniony i dla niego pozo­stało miejsce tylko na jeden taniec. Jednak kiedy się nad tym zastanowił, doszedł do wniosku, że cała sytu­acja jest dość satysfakcjonująca. Opinia Mirandy nie została naruszona w najmniejszym stopniu. Lady Cowper i książę zachowali się w stosunku do niej przyjaźnie i współczująco, więc pozostali też tak po­stąpią. Jared nie miał ochoty tańczyć z innymi kobie­tami, stał więc pod ścianą, zajęty obserwowaniem Mi­randy, która wirowała na parkiecie.

Nagle obok lorda Dunham znalazła się Belinda.

• Jesteś naprawdę szczęśliwy, milordzie?

• Jestem, to prawda, lady de Winter.

• Och, Jaredzie, a ja tak cię kocham - szepnęła. Nawet nie spojrzał w jej stronę.

• Wydaje ci się, Belindo.

• Ty też mnie kochasz, dobrze o tym wiem! Miałeś mi się oświadczyć. Wszyscy na to czekali! Przyszedłeś do mnie sam, żeby mi powiedzieć, że twoja żona wra­ca do domu, abym nie była zaskoczona, kiedy się do­wiem od obcych.

• Wiedziałam, czego się spodziewasz po mnie, Be­lindo i dlatego zadałem sobie trud osobistego poin­formowania cię o tym.

• Mam zamiar cię odzyskać, Jankesie - powiedzia­ła z pasją.

• Mój Boże, Belindo, takie rzeczy słyszy się w ta­nim teatrze! - Odwrócił się i spojrzał na dziewczynę. - Moja droga, posłuchaj mnie uważnie, kocham moją żonę. Kiedy sądziłem, że nie żyje, postanowiłem się ożenić tylko dlatego, że chciałem znaleźć matkę dla mego małego synka. Przykro mi, że muszę być z tobą tak brutalnie szczery, ale najwyraźniej tego ci właśnie potrzeba, żebyś się opamiętała.

• Kłamiesz! - upierała się.

• Belindo, ośmieszasz się. Nie mów już nic więcej. Nie chcę być zamieszany w żaden skandal. Żegnam, milady.

• Książę Aleksiej Czekierski - obwieścił majordomus.

Jared nie był pewien, czy dobrze usłyszał. Rozejrzał się wśród tańczących par, szukając żony. Zauważył ją w końcu, przecisnął się przez tłum, przerwał eleganc­kiemu kawalerowi w niegrzeczny sposób i pociągnął za sobą Mirandę.

• Jaredzie, co na litość boską się dzieje?

• Ten Rosjanin, który cię porwał, jak on się nazywał?

• Aleksiej Czekierski. Czemu pytasz?

• Zdaje się, że on też jest gościem na tym balu. Właśnie ogłoszono jego nadejście.

Miranda zamarła.

- Chyba trochę się zdziwi na mój widok - wyszep­tała.

Złapał ją za ramię.

• Nie musimy zostawać, Mirando.

• Co takiego? Chcesz, by wszyscy plotkowali, że zmusiłam cię do powrotu, bo widziałam, jak rozma­wiasz z lady de Winter? Nigdy!

• A może będą plotkowali, że to ja zmusiłem cię do wyjścia, bo chciałem się z tobą kochać?

• Czy prawdziwemu dżentelmenowi wypada ko­chać się z własną żoną? - żartowała. - O nie, mój pa­nie. Zostajemy. Czego chciała od ciebie ta panna?

• Wymieniliśmy grzeczności. Życzyła nam szczęścia.

• Jakie to miłe - mruknęła Miranda, nie wierząc mu ani przez chwilę.

Po drugiej stronie sali Aleksiej Czekierski próbował nie patrzeć na Mirandę. Zapytał gospodynię o nazwi­sko kobiety tak uderzająco podobnej do lady Dunham.

- Ta piękność to Miranda Dunham, Amerykanka. Jest żoną lorda Jareda Dunhama z Wyndsong, mająt­ku położonego w Ameryce. Miała ostatnio dużo szczęścia. Morze wyrzuciło ją z jachtu jakieś dwa lata temu i zaginęła. Wszyscy myśleli, że utonęła, ale kilka miesięcy temu pojawiła się nagle w Istambule. Podobno uratował ją przepływający statek. Jego kapitan, Tu­rek, zabrał ją na pokład. Szok spowodowany wypad­kiem odebrał jej pamięć, więc kapitan zabrał ją do siebie i zaopiekował się nią. Po jakimś czasie, kiedy była na rynku z innymi kobietami z jego rodziny, zo­baczyła swego dawnego przyjaciela z Anglii i wszyst­ko sobie przypomniała. Proszę mi wierzyć, kiedy mó­wię, że miała szczęście. Wróciła do kraju na czas, bo jej mąż miał właśnie oświadczyć się innej damie. Cu­downe ocalenie, prawda?

• Z pewnością - mruknął książę. - Jakiż to musiał być zawód dla kobiety, która miała wyjść za mąż za lorda Dunhama.

• Owszem, wielki - przyznała Sophia Hampton, a potem szepnęła: - Ta biedaczka to moja chrześnica, lady Belinda de Winter. No cóż, to ładna dziewczyna, na pewno znajdzie się ktoś inny.

• Na pewno - pocieszył ją książę. - A teraz nie mo­gę się doczekać, by poznać pani córkę. Car kazał mi jechać do Anglii i trochę się rozerwać. Właśnie skoń­czyła się moja żałoba.

• Jakież to straszne! Stracił pan naraz żonę i dziec­ko - westchnęła hrabina.

Za to dla mojej Georginy to wielkie szczęście - po­myślała. - Przystojny książę, który ma wielkie majątki na Krymie i nad Bałtykiem, a na dodatek jest spo­krewniony z carem. To będzie najlepszy kąsek tego sezonu i na dodatek mój kąsek!

Miała zamiar zarezerwować sobie księcia Czekierskiego dla Georginy.

• Niedługo was sobie przedstawię, drogi książę. Zastanawiam się, czy wasza wysokość mógłby wy­świadczyć mi małą przysługę i odprowadzić moją Georginę do stołu, kiedy podadzą kolację.

• Z przyjemnością - mruknął książę.

Będzie łatwiej, niż przypuszczałem - pomyślał. - Złapię tę dziewicę, angielską dziedziczkę fortuny i ożenię się z nią.

Zastanawiał się, jak wielki będzie jej posag. Nagle przyszło mu do głowy, że elegancka dama o srebrnych włosach mogłaby go zdradzić. Ale tym samym zdra­dziłaby siebie samą. Chyba nie będzie tak szalona...

Biedny Sasza miał rację. Ta kobieta mówiła praw­dę. Aleksiej zastanawiał się, ile jej mąż wie o prawdzi­wych wydarzeniach z ostatniego roku. Przypomniał sobie, że miała urodzić bękarta Lucasa. Jeśli to dziec­ko żyło, należało do niego, a Bóg jeden wiedział, jak mało cennych rzeczy zostało mu w tej chwili.

To był straszny rok. Jego posiadłość na Krymie zo­stała doszczętnie zniszczona. Zanim się o tym dowie­dział, sprawdził stan swojej kiesy. Pieniądze już się kończyły, więc czekał na wiosenną sprzedaż niewolni­ków, która miała uzupełnić braki w jego budżecie przynajmniej do końca roku. Najazd Tatarów zupeł­nie go zrujnował.

Wkrótce potem jego mała płochliwa żoneczka we­szła przypadkiem do sypialni, kiedy zabawiał się z no­wo przygarniętym chłopcem. Tatiana przyglądała się chwilę scenie na łóżku, a potem wyszła bez słowa. Nie przejmował się tym zbytnio, bo uznał, że przyjęła do wiadomości jego upodobania i nie będzie z tego robi­ła problemu.

Dopiero przerażający krzyk, który rozległ się w pa­łacu kilka godzin później, wzbudził jego niepokój. Ta­tiana Romanowa powiesiła się na pasku swojego szla­froka. Tym samym zabiła nie tylko siebie, ale również nienarodzone dziecko, które nosiła w łonie.

Książę był więc zrujnowany, a na dodatek owdo­wiał i nie miał potomka. Za sprawą powiązań zmarłej żony z rodziną carską zmuszony był zachować żałobę przez cały rok. Jedynym pocieszeniem było to, że car nie winił go za śmierć Tani. Nikt nie wiedział, co tak naprawdę zdarzyło się tego popołudnia, a ich krótkie małżeństwo było uważane przez wszystkich za udane. Wkrótce potem zmarli jego teściowie i los naresz­cie się do niego uśmiechnął. Zostawili mu wszystko. Skromne to były środki w porównaniu z tym, czym dysponował wcześniej, ale na początek musiały wy­starczyć. Teraz potrzebował żony i to bardzo bogatej. Wiedział, że w Rosji nie znajdzie odpowiedniej kan­dydatki. Postanowił więc najpierw spróbować w An­glii, bo to naród szczególnie czuły na tytuły książęce.

Kiedy przygotowywał się do wyjazdu z Rosji, otrzymał kolejne radosne wieści. Lucas cudem uszedł tatarskiej rzezi! Książę postanowił więc znów rozpocząć hodowlę niewolników. Wiedział, że odbudowanie farmy zajmie mu dużo czasu. Postanowił umieścić niewolników w swojej posiadłości nad Bałtykiem, żeby uniknąć kolej­nego najazdu. Sprowadził do Anglii Lucasa jako swoje­go służącego, żeby razem z nim szukał odpowiednich blondynek. Książę liczył się ze zdaniem tego człowieka.

Na dźwięk głosu hrabiny Aleksiej obudził się z za­myślenia.

- Wasza wysokość, to moja córka, lady Georgina Marie.

Książę przyjrzał się uważnie ładnej dziewczynie, która przed nim stała. Nie odrywając wzroku od jej twarzy, ucałował jej dłoń. Przytrzymał ją chwilę przy ustach, by wywołać rumieniec na obliczu panny.

- Lady Georgino - rzekł - niezwykła uroda pani już zawładnęła moim sercem. Mogę Uczyć na zaszczyt zatańczenia z panią?

Georgina zachichotała nieśmiało.

- Och, wasza wysokość - powiedziała piskliwie - wszystkie tańce mam zajęte.

• Bzdura! - wtrąciła się hrabina i wyrwała jej kar­necik. Przejrzała go pośpiesznie, a potem powiedzia­ła. - O, popatrz, moja droga, tu masz wolny taniec, który możesz przeznaczyć dla księcia, ostatni taniec przed kolacją.

• Mam również nadzieję, że będę mógł służyć pa­ni ramieniem, kiedy będziemy szli do jadalni - rzekł książę gładko, zastanawiając się, ile rocznego docho­du może mu przynieść ta mała.

• Oczywiście, że tak - powiedziała pośpiesznie hrabina. - Nieprawdaż, kochanie?

- Oczywiście, mamo - padła posłuszna odpowiedź. Będzie dziś jadła kolację w towarzystwie księcia.

Na pewno wszystkie dziewczęta na balu jej tego po­zazdroszczą.

Spodobał jej się sposób, w jaki książę na nią pa­trzył. Taksował ją wzrokiem, jakby szacował jej war­tość. Zatrzymał się na chwilę na piersiach, których nie mogłaby się powstydzić żadna panna. Panienka wciąż nie podnosiła wzroku, udając skromność, bo wiedzia­ła, że mężczyźni, zwłaszcza tacy doświadczeni jak książę Czekierski, lubią niewinność.

- Lordzie Dunham! - zawołała hrabina, kiedy Jared i Miranda zbliżyli się do nich podczas tańca.

Przystanęli niechętnie.

- Wasza wysokość, przestawiam panu lady i lorda Dunhamów, o których wcześniej panu wspomniałam. To książę Czekierski z St. Petersburga i oczywiście moja córka, lady Georgina.

Jared ukłonił się uprzejmie dziewczynie i chłodno skinął głową w stronę księcia. Miranda skłoniła się ni­sko, z wielkim wysiłkiem powstrzymując się, by nie krzyknąć, kiedy Czekierski podniósł jej dłoń do ust i ucałował.

- Słyszałem o pani cudownej ucieczce, milady.

• Znikąd nie uciekłam, wasza wysokość - odparła spokojnie. - Miałam tylko szczęście, że wyłowiono mnie w porę z morza.

• Miałem na myśli ucieczkę z lodowatych objęć śmierci.

• Moja żona miała wiele szczęścia - odparł Jared.

- Nie zamierzam jednak więcej spuszczać jej z oka. Niedługo wracamy do domu, do Ameryki.

- Gdyby lady Dunham była moją żoną, z pewno­ścią nie spuszczałbym jej z oka nawet na chwilę - od­parł kpiąco książę.

Obaj mężczyźni mierzyli się przez chwilę wzro­kiem. Aleksiej Czekierski nie był zaskoczony, kiedy w oczach Jareda Dunhama zobaczył wściekłą niena­wiść. A więc Dunham o wszystkim wiedział! A mimo to kochał żonę i miał zamiar ją chronić. Więc jestem bezpieczny - pomyślał książę i uspokoił się. - Oni na pewno nic nie powiedzą.

- Nawet nie wiesz, jak żałuję, że nie mogę go zabić - mruknął Jared do żony, kiedy wrócili na parkiet.

• Ciekawa jestem, co on tu robi.

• Emily Cowper albo Daria Lieven na pewno będą wiedziały. Zapytaj je. Ja znajdę chwilę, by porozma­wiać z Palmerstonem i dowiedzieć się, czy ma tu ja­kieś oficjalne zadanie, chociaż bardzo w to wątpię.

• Milordzie - zaczepił go nagle elegancki, młody dżentelmen - zdaje się, że to mój taniec z lady Dunham.

• Oczywiście, proszę - odparł Jared i odsunął się, a Miranda już wirowała na parkiecie.

Amanda była bardziej przerażona niż jej siostra, kiedy dowiedziała się, że książę jest w Anglii. Cała ro­dzina zebrała się na kolacji podczas balu przy jednym stoliku, a Amanda przekazywała im wszystko, czego się dowiedziała.

• Jego ciężarna żona popełniła samobójstwo - po­wiedziała ze zgrozą Amanda. - Ciekawe, co ją do te­go skłoniło. Jak myślicie?

• Był z tym związany jakiś skandal? - zapytał Jared.

• Nic na ten temat nie słyszałam, ale na pewno coś musiało się wydarzyć. W każdym razie teraz przyje­chał do Anglii, żeby sobie znaleźć nową żonę. Plotka głosi, że kręci się wokół Georginy Hampton. Najgor­sze jest to, że jej rodzice się na to zgadzają!

• Mój Boże! - rzuciła Miranda. - Ten człowiek to sodomita, morderca i gwałciciel. Biedna dziewczyna! Jaredzie, czy możemy coś zrobić, żeby nie dopuścić do tego małżeństwa? Hrabia i hrabina nie wiedzą o jego strasznej reputacji, bo na pewno nie zaprasza­liby go do siebie. To przecież wcielony diabeł!

Adrian Swynford pokręcił głową.

- Nie możemy skompromitować Czekierskiego, nie kompromitując jednocześnie ciebie. Taki wstyd nie jest obecnie potrzebny ani tobie, ani mojej rodzi­nie. Na pewno się na to nie zgodzę. Amanda i ja mu­simy teraz myśleć o naszej córce i małym Edwardzie. Ale gdybym był na miejscu Northamptona, dobrze sprawdziłbym przyszłego zięcia, nieważne, czy ma ty­tuł książęcy, czy nie. Jeśli hrabiego nie ogłupi zupeł­nie jego niemądra żona, to na pewno zacznie grzebać w przeszłości Czekierskiego. Ojciec Georginy zajmie się jej przyszłością. Nie martwcie się o to.

Siedzieli w jadalni przy jednym ze stolików obok egzotycznych roślin w wielkich donicach. To właśnie za nimi znalazła się lady Belinda de Winter, przysłu­chując się rozmowie. Usłyszała tyle, ile chciała.

Spoglądała pomiędzy liśćmi na mężczyznę, którego pragnęła dla siebie. Często myślała o nim i przypomi­nała sobie chwile, kiedy byli razem. Pożądała go i chciała z nim być.

Samo marzenie o Jaredzie nie zwróci go jej na pew­no, a musiała go mieć. Nigdy nikt jej niczego nie od­mówił. Jeśli postanowiła sobie, że coś zdobędzie, to tak właśnie musiało się stać.

Następnego dnia Belinda długo myślała, co ma w tej sytuacji zrobić. Dowiedziała się, że książę Aleksiej Czekierski mieszka w hotelu Poultney, jednym z najbardziej eleganckich i dyskretnych miejsc w Lon­dynie. Postanowiła napisać do niego krótki liścik i tak właśnie uczyniła. Choć liścik był krótki, zawierał waż­ną informację i musiał przykuć uwagę księcia.

Jeśli naprawdę ma pan zamiar zdobyć lady Georginę, ja mogę panu to ułatwić. Proszę tyl­ko o chwilę rozmowy.

Belinda podpisała się swoim nazwiskiem, zakleiła kopertę i oddała liścik swojej służącej, którą wysłała do hotelu i kazała jej czekać na odpowiedź. Nie mia­ła zamiaru dać się zbyć byle czym, zwłaszcza teraz, kiedy zwycięstwo było tak blisko!

• ROZDZIAŁ 18

W swoim pałacu w Carleton książę regent wydał bal maskowy na dwa tysiące gości. Okazją miał być pierwszy dzień wiosny i odpowiednie dla tej pory ro­ku przedstawienie w ogrodzie. Nie było w Londynie krawcowej, która nie byłaby teraz bardzo zajęta.

Hrabina Northampton już postanowiła, jakie ko­stiumy włożą na ten bal jej córka Georgina i chrześnica Belinda de Winter. Obie miały mieć na sobie stro­je greckich dziewic, kapłanek bogini Westy. Odziano je więc w białe muślinowe suknie, a we włosy wpięto kwiaty, żółte Belindzie, a różowe Georginie.

Hrabina była bardzo zadowolona z przebiegu wy­darzeń towarzyskich w tym sezonie. Obie jej dziew­czynki radziły sobie doskonale. Książe Aleksiej naj­wyraźniej miał się ku Georginie. Adorował ją przy każdej okazji, był bardzo uprzejmy i konkurował z kilkoma innymi kawalerami z dobrych rodzin. Jej droga posłuszna Georgina poprosiła matkę o radę, którego z nich ma wybrać, a Sophia Hampton bar­dzo rozsądnie przedstawiła jej zalety i wady każde­go ze starających się. Bardzo jej odpowiadało, że Belinda popierała z całego serca kandydaturę Ro­sjanina.

• Georgy, przecież on jest jak bohater z bajki. Wy­obraź sobie, jak książę przyjedzie na białym koniu i zabierze cię do swego zamku. Jest też bardzo dystyn­gowany, a w jego oczach można zauważyć coś niezwyk­łego. Naprawdę, sądzę, że to idealny kandydat na mę­ża! Och, Georgy, ale z ciebie szczęściara!

• Rosja jest bardzo daleko od Anglii - stwierdziła z powątpiewaniem Georgina.

• I co z tego? - odparła Belinda. - St. Petersburg jest nazywany Paryżem Północy, a latem na pewno odbywają się tam wielkie bale podczas białych nocy. To takie romantyczne! Czułabym się zaszczycona i bardzo szczęśliwa, gdyby mężczyzna tak doświadczo­ny i przystojny jak książę Czekierski ubiegał się o mo­ją rękę. Zastanów się nad tym dobrze, moja droga. Będziesz księżniczką!

• I będę ciągle nosiła diamentową tiarę - zaśmiała się dziewczyna.

Amanda, lady Swynford i jej siostra zleciły wykona­nie swoich strojów zupełnie nieznanej, ale bardzo utalentowanej młodej krawcowej. Dziewczyna na czas zlecenia zamieszkała w domu Mirandy. Miała się wyprowadzić dopiero wieczorem, tuż przed balem. W towarzystwie plotkowano, że lady Swynford będzie przebrana za średniowiecznego pazia, a jej siostra za złą wiedźmę. Miranda i Amanda chciały, by tak wła­śnie wszyscy sądzili, bo miały zamiar ubrać się od­wrotnie. To Amanda miała być wiedźmą, a Miranda paziem. Nawet ich mężowie mieli o tym nie wiedzieć.

Zastanawiały się, jak sobie poradzić z różnicą wzro­stu, ale postanowiły, że Amanda będzie miała buty na koturnie, które ukryje pod spódnicą czarownicy.

Przebierzemy się tutaj, w Swynford Hall, i zobaczy­my, czy uda nam się oszukać Jareda i Adriana - zaśmiała się Amanda. - Jeśli oni dadzą się nabrać, to wszyscy inni też! Zupełnie nie rozumiem, dlaczego książę regent uparł się, żeby wszyscy podali jego se­kretarzowi, za kogo będą przebrani. Cała zabawa podczas balu maskowego polega na tym, że wiesz, iż twoja przyjaciółka przyjdzie w stroju arlekina, ale nie wiesz, do którego z sześciu albo dziesięciu arlekinów masz się zwrócić, kiedy chcesz poplotkować!

• Pomyśl, moja droga - powiedziała Miranda. - Je­go książęca wysokość dowie się z listy, kto jest za co przebrany, a potem będzie udawał, że rozpoznał ko­goś podczas balu i wysłucha szczerych gratulacji za doskonałe odgadnięcie. On uwielbia takie gierki, więc dlaczego mielibyśmy mu psuć zabawę.

• Ale jakim cudem książę zapamięta nazwisko do każdego kostiumu. Przecież będzie dwa tysiące gości?

• Och, nie bądź niemądra. Nie będzie zapamięty­wał wszystkich, tylko kilku swoich najbliższych znajo­mych - powiedziała Miranda.

• A co będzie, jeśli podejdzie do jednej z nas?

• Zaśmiej się wdzięcznie, skiń głową, a potem ucie­kaj w inną stronę - zaproponowała Miranda i obie ko­biety zaczęły się śmiać, wyobrażając sobie tę sytuację.

• W tych koturnach chyba nie będę mogła biec zbyt szybko - westchnęła Amanda. - Będzie dobrze, jeśli w ogóle uda mi się utrzymać równowagę - doda­ła zmartwiona, a potem nagle zachwiała się i opadła na stos materii ułożony na podłodze.

• Musisz więcej ćwiczyć - ostrzegła ją siostra - bo jeśli się nie nauczysz, może się zdarzyć, że upadniesz na nos wprost pod nogi księcia - powiedziała i zaczę­ła się znów śmiać.

Mary Grant, ładna dziewczyna o zadartym nosku, bardzo się cieszyła, że może wziąć udział w tym zabawnym żarciku. Doskonale się spisała, szyjąc ko­stiumy i była z siebie dumna, ponieważ obie damy za­mówiły już u niej następne kreacje. Miranda miała za­miar zabrać ze sobą do Wyndsong całe kufry nowych strojów, bo wiedziała, że nie odwiedzi Anglii przez dłuższy czas. Co się zaś tyczyło Amandy, ta wiedziała, że każda dama, która obraca się w ścisłym kółku to­warzyskim związanym z księciem regentem, musi mieć przynajmniej dwie szafy pełne sukien i zapełniać je co roku nowymi strojami.

Jej strój złej, ale pięknej wiedźmy był niezwykle ro­mantyczny. Suknię i płaszcz wykonano z połyskliwego jedwabiu i delikatnego szyfonu, który zakrywał bar­dzo głęboki dekolt. Bufiaste rękawy zwężały się gwał­townie w łokciu i opinały przedramię aż do nadgarst­ków. Uszyto je z ciężkiego aksamitu haftowanego w księżyce i gwiazdy. Stanik sukni był mocno dopaso­wany, a spódnica rozszerzała się wysoko nad talią. Sięgała prawie do podłogi i z tyłu kończyła się potęż­nym trenem. Taka długość skutecznie ukrywała wyso­kie koturny Amandy. Na głowie miała typowy dla cza­rownicy stożkowaty kapelusz z gęstą woalką z przodu. Z tyłu przypięto do niego długi welon. Pod woalką Amanda miała mieć maskę z czarnego materiału ozdobioną srebrną koronką, a spod kapelusza miały spływać długie srebrne włosy dokładnie takiego sa­mego koloru jak włosy Mirandy.

- O mój Boże, Mandy! Wyglądasz w tym kostiumie doskonale - powiedziała Miranda. - Na pewno wszys­cy się nabiorą. Mogłabym przysiąc, że ta osoba pod maską to ja!

Nagle Amanda Wybuchnęła płaczem.

- Przez całe nasze życie nie zdarzyło nam się za­mieniać rolami i nabierać innych, tak jak to robią bliź­niaki. Teraz, kiedy to robimy, wiem, że zdarza się to po raz pierwszy i ostatni. Och, Mirando. Nie chcę, że­byś wracała do Ameryki!

• Mandy, najdroższa siostro, Wyndsong to mój dom. Moją ojczyzną nie jest Anglia, tylko Ameryka. Tobie znacznie bardziej pasuje rola angielskiej damy z towarzystwa niż mnie. Wydaje mi się nawet, że po to właśnie się urodziłaś. Jesteś delikatna, łagodna, ale sprytna i dobrze ułożona. Dobrze ci w tym pięknym, wypielęgnowanym kraju i czujesz się jak ryba w wo­dzie w całym sztafażu tak zwanej śmietanki towarzy­skiej. Ja, moja droga, jestem prostą Amerykanką. Owszem, jak dotąd udało mi się nad sobą panować i chyba podczas wszystkich oficjalnych wystąpień za­chowywałam się nienagannie, ale pod tą opanowaną powłoką lady Wyndsong istnieje uparta, wolna jak ptak Amerykanka, która uważa, że idiotycznym ge­stem jest zostawiać swoją kartę wizytową damie, któ­ra podglądała przez firankę, jak szliśmy w stronę jej domu, ale nie raczyła nas wpuścić do środka. Nie mam już cierpliwości na takie głupoty i Jared chyba też ma tego dość.

• Większość ludzi z tak zwanego dobrego towarzy­stwa to lenie i bezwartościowe pasożyty, droga Man­dy. Ci, którzy coś sobą reprezentują, są w zdecydowa­nej mniejszości. Ani ja, ani Jared nie potrafimy żyć jak te bezużyteczne motyle.

Otarła łzy z twarzy siostry.

• Mary tak się napracowała przy tym kostiumie, a ty go popsujesz, jeśli będziesz na niego wylewać strumienie łez. Przestań już, Mandy. Nie mogę na to patrzeć! - mówiła zupełnie jak niecierpliwa Miranda, którą Amanda znała przez tyle lat.

• Ubierz się, Mirando. Znów się przez ciebie spóź­nimy, a wszyscy będą za to winili mnie, bo przecież za­mieniłyśmy się strojami!

Miranda roześmiała się i pozwoliła, by Mary pomo­gła jej włożyć strój. Kostium pazia był równie piękny jak kostium wiedźmy uszyty dla Amandy. Mary przy­gotowała dla niej szerokie, bufiaste spodnie i ciasne pończochy. Nie pozwoliła Mirandzie włożyć długich damskich pantalonów pod krótkie spodnie pazia, bo stwierdziła, że koronki będą na pewno wystawały i ze­psują cały efekt. Miranda, choć niechętnie, zgodziła się, nie wkładać pod spód bielizny. Ponadto Miranda miała na sobie jasnoniebieską koszulę z okrągłym de­koltem i szerokimi rękawami spiętymi na nadgarst­kach guzikami z masy perłowej. Na to założyła kami­zelę do kolan, pod szyją i po bokach związaną srebrnym paskiem. Srebrne zapinki zakończone per­łowymi guziczkami trzymały razem poły odzienia. Na nogach Miranda miała śmieszne ciżmy w wywiniętymi do góry noskami, a na głowie perukę z krótkimi zło­tymi włosami, a na niej szeroki aksamitny beret z bia­łym piórkiem. Maska ozdobiona była błękitnym aksa­mitem i srebrną koronką.

Kiedy włożyła już wszystko, podeszła do siostry i zapytała:

• No i jak, Mandy, dadzą się zwieść?

• Och tak, Mirando! Tak, wyglądasz wspaniale! - za­krzyknęła Amanda i zakręciła się dookoła. - To będzie najbardziej pamiętny bal w naszym życiu, siostrzyczko! Chodźmy zobaczyć, czy uda nam się oszukać mężów.

Miranda uśmiechnęła się, rozbawiona dziecinną ekscytacją siostry, i zwróciła się do Mary Grant:

- Obie dziękujemy pani za wielki wysiłek, jaki wło­żyła pani w nasze stroje. Same hafty musiały pochło­nąć wiele godzin pracy. Proszę jeszcze dziś zostać w Swynford Hall i wyspać się porządnie, bo przez ostatnich kilka dni na pewno niewiele pani spała. Ju­tro obie zapłacimy pani za pracę.

Mary Grant ukłoniła się grzecznie.

• Dziękuję, milady, za uprzejmość. Prawdę mówiąc, nie spałam od trzech dni, żeby skończyć stroje na czas.

• Tego się spodziewałam - odparła Miranda. - Jeszcze raz dziękuję.

Siostry wyszły z garderoby i pośpieszyły na dół, gdzie miały się spotkać z mężami.

Jared wybrał strój amerykańskiego żołnierza w skó­rzanej kapocie i obcisłych spodniach, skórzanych bu­tach i futrzanej czapce. Na ramieniu miał przewieszo­ną broń. Mimo prostoty kostiumu wyglądał bardzo elegancko. Adrian przebrał się za arabskiego księcia. Miał na sobie białe szerokie spodnie, ściągnięte przy kostkach i biały kaftan zdobiony złotem. Na wielkim turbanie przypięto broszę z rubinem.

- Cudownie! - krzyknął lord Swynford, kiedy obie kobiety zbiegały ze schodów. - Amando, moja droga, prześliczny z ciebie paź.

Objął ją ramieniem i pocałował w policzek. Miran­da zachichotała, jak zwykle czyniła to jej siostra.

Jared również pochwalił kostium kobiety, która, jak mu się wydawało, była jego żoną.

- Moja droga, jesteś przepiękną wiedźmą, choć nie widzę w tobie ani trochę zła.

Podszedł bliżej, objął Amandę i mocno przytulił do siebie, a potem pochylił głowę, żeby ją pocałować.

Najpierw Amanda chciała się wyrwać i krzyczeć, ale potem przypomniała sobie, że ma udawać Miran­dę. Była też bardzo ciekawa, jak całuje inny mężczy­zna. Za chwilę się przekonała, o mało nie mdlejąc w jego ramionach.

Jared Dunham zaśmiał się i szepnął do Amandy:

• Nie zemdlej, gołąbeczko, bo wszystko się wyda.

Chodźmy - ponaglał ich Adrian. - Nie chcę przyjść po oficjalnym rozpoczęciu balu, kiedy na salę wejdzie książę. Nie mamy wiele czasu. Zaczyna się piętnaście po dziesiątej. Na pewno na Regent Street będzie straszny tłok - powiedział, wziął pod rękę pazia i wyszli do holu, gdzie czekał na nich lokaj z płaszczami.

• Wiedziałeś? - szepnęła Amanda do Janda.

• Oczywiście. Kiedy tylko zeszyłyście na dół wiedzia­łam, że ten paź to Miranda - odparł. - Ma piękne no­gi, które trudno pomylić z innymi, zwłaszcza mężowi.

• Więc dlaczego mnie pocałowałeś?

• Bo zawsze się zastanawiałem, jak smakują te usteczka jak maliny. Jesteś słodka, gołąbeczko. No i chciałem zobaczyć oburzenie w oczach Mirandy co zresztą mi się udało.

Amanda zaśmiała się serdecznie.

• Zasługujecie na siebie nawzajem. Zastanawiam się, czy Wyndsong jest dość dużym miejscem dla ta­kiej szalonej pary.

• Chodźmy już Jaredzie, Mirando - zawołał Ad­rian, stojąc w progu. - Po balu będziecie mieli dość czasu na wszelkie czułości.

W Carleton House było mnóstwo ludzi, ale przyję­cie zaplanowano doskonale. Zamknięto dwie sąsied­nie ulice i pozwalano wjeżdżać tylko zaproszonym go­ściom. Każdy przejeżdżający powóz był zatrzymywany, sprawdzano zaproszenia i kierowano pod don księcia. Goście wysiadali i zostawiali powozy pod opieką ksią­żęcej służby. Lokaje stali na zewnątrz i oświetlali gościom drogę pochodniami.

Potem pod drzwiami rezydencji sprawdzam zapro­szenia po raz drugi i wpuszczano gości do środka bez zapowiedzi, bo głośne obwieszczanie tego, kto wcho­dzi, zniweczyłoby całą zgadywankę.

W sali balowej orkiestra grała muzykę dawną. Wszyscy czekali na księcia regenta. Gospodarz przyszedł dokładnie kwadrans po dziesiątej, tak jak było zapowiedziane. Przemierzał środek sali wśród kłania­jących się nisko gości i żartował sobie z nich, zgadując jednocześnie, kto kryje się za przebraniem.

- Avanley, czy to ty jesteś w tym kubraku? Tak, to na pewno ty. Twój nowy krawiec powinien stracić pra­cę, nie potrafi już skroić przyzwoitego fraka.

Lord Avanley dobrodusznie kapitulował i śmiał się serdecznie z żartu księcia.

• Aha! To lady Jersey. A niech mnie!

• Och, skąd wasza książęca mość wiedział? - wy­krzyknęła odpowiednio zdziwiona dama.

• No cóż, droga pani, jeśli chce się pani naprawdę dobrze przebrać, musi pani ukryć ten pieprzyk.

- Och, drogi książę, ależ ma pan sokoli wzrok! Nagle, na środku sali zatrzymał się przed piękną Cyganką i zapytał:

- Czy uczyni mi pani ten honor i rozpocznie ze mną ten bal, księżniczko Lieven?

Daria Lieven była inteligentną osóbką i nie zamie­rzała bawić się w gierki towarzyskie. Ukłoniła się grzecznie i powiedziała:

- Będę zaszczycona, wasza wysokość. Orkiestra zaczęła grać, a książę regent, jegomość pulchny tak jak jego wielki przodek, Henryk VIII, za­tańczył pierwszego walca z piękną Cyganką, która tak naprawdę była żoną rosyjskiego ambasadora.

Odczekawszy odpowiednią chwilę, pozostali goście dołączyli do nich i sala balowa wypełniła się walcują­cymi parami. Po godzinie z sali wypływały potoki go­ści na alejki i trawniki ogrodów Carleton House.

W oranżerii zbudowanej w gotyckim stylu ustawio­no stoliki, okryto je specjalnie na tę okazję zaprojek­towanymi i utkanymi obrusami i zastawiono różno­rodnym jadłem. Na stołach ustawiono wielkie srebrne misy pełne kwiatów, a obok nich świeczniki z aroma­tycznymi świecami z pszczelego wosku.

Na początku stołu usytuowano maleńkie przekąski służące zaostrzeniu apetytu, obok nich ryby, a dopie­ro na końcu cięższe dania mięsne. Były tu również półmiski ostryg i krewetek, mniejsze miseczki pełne smakowitych sosów do ryb i mięs. Każdy talerz z ryba­mi ozdobiono plastrami obranej cytryny.

Po rybach przyszła kolej na drób i na stole pojawiły się półmiski z przepiórkami, trzy łabędzie, pieczone kaczki z nadzieniem wiśniowym lub pomarańczowym, gołębie ułożone na liściach sałaty i nadziewane indyki. Na samym środku stołu spoczął wielki dzik, a wokół niego półmiski z szynką duszoną w szampanie z goź­dzikami i miodem i z udkami jagnięcymi. Niedaleko mięs pojawiły się półmiski z groszkiem, selerem i kala­fiorem z bułką tartą lub serem. Dalej fasolka szpara­gowa, ziemniaki na różne sposoby i nowość ostatniego sezonu - zielony groszek z masłem.

Tuż za warzywami ustawiono kosze z chlebem, buł­kami pszennymi, razowymi i francuskimi rogalikami. Obok stało schłodzone lodem masło.

Gościom oferowano ponadto suflety o różnych sma­kach, jagodowe, cytrynowe i ananasowe, chłodzone ciasta, placki owocowe, galaretki o dziwnych egzotycz­nych smakach, różnorodne sery i orzechy. Nie zabrakło oczywiście owoców, których większość sprowadzono z odległych części świata. Były tam między innymi po­marańcze z Hiszpanii, zielone i czarne winogrona z Włoch, zielone gruszki z Anjou i najcenniejsze ana­nasy z odległych wysp na Morzu Południowym. Angiel­skie truskawki dopełniały soczystego obrazu.

Liczba gości była naprawdę wielka, ale założono, że większość z nich zjadła porządną kolację w domu, więc to, co stało na stole, stanowiło tylko skromną przekąskę w porównaniu z tym, co książę kazał poda­wać w swoim domu w Brighton.

Osobne stoły ustawiono dla napojów, wśród któ­rych królowały schłodzony szampan, czerwone i białe wina oraz madera i porto.

Stoły znajdowały się w ogrodzie. Jeśli goście zmę­czyli się tańcem albo chcieli coś zjeść, mogli przy nich usiąść. Wcześniej w tym samym miejscu odegrano krótką scenkę, w której słodka wiosenka przepędzała chłodną zimę. Amanda stwierdziła, że wyszłoby znacznie lepiej, gdyby roli tej wiosenki nie grała tęga lady Jersey, ulubienica księcia regenta.

- Milady?

Amanda spojrzała na lokaja.

- Słucham.

- Jego książęca wysokość prosi panią, lady Dunham. Mam panią natychmiast do niego zaprowadzić.

Mój Boże! - pomyślała Amanda. - Czyżby książę regent zamierzał romansować z Mirandą? Co miała mu powiedzieć? Musiałaby w takiej sytuacji przyznać, że zamieniły się strojami, i mieć nadzieję, że książęce poczucie humoru pozwoli mu wybaczyć tę sztuczkę. Wstała i poszła za lokajem.

Lokaj prowadził ją w ciemną i gęsto zarośniętą krzewami część ogrodu. Nie miała już wątpliwości co do intencji księcia. Zastanawiała się przez cały czas, co powiedzieć jego wysokości, ale nie mogła wymyślić niczego sensownego. Odgłosy przyjęcia stawały się coraz cichsze. Przynajmniej nikt nie będzie świad­kiem tego spotkania - pomyślała.

Nagle zerwano jej z głowy kapelusz czarownicy i coś na nią narzucono. Silne ramiona chwyciły ją wpół. Amanda krzyczała i wyrywała się.

- Jezu, ale silna! - usłyszała jakiś głos. - Nie mo­żesz jej uciszyć?

- W tej części ogrodu i tak nikt jej nie usłyszy, ale pamiętajmy, że książę nie chce żadnych kłopotów. Po­czekaj, aż to wyciągnę.

Amanda wciąż próbowała się uwolnić. Z całych sił ko­pała na oślep drewnianymi koturnami, aż w końcu na­trafiła na czyjąś nogę i usłyszała wrzask. Mimo to dwaj napastnicy powalili ją na ziemię i kiedy jeden z nich ze­rwał koc z głowy, drugi przytknął jej do twarzy chustkę nasączoną słodkawo pachnącym płynem. Amanda pró­bowała nie oddychać, ale w końcu i tak słodkie opary za­częły palić jej gardło i pozbawiać przytomności.

- No - powiedział w końcu jeden z mężczyzn. - Myślałem, że już nigdy jej nie uspokoimy. Drzwi wyj­ściowe są otwarte. Możemy ją od razu przenieść do powozu. Potem wrócimy po tamtego. Jego radziłbym od razu uderzyć czymś w głowę.

• Ty go uderz, a ja go tutaj przyprowadzę. Ale co mam mu powiedzieć?

• Powiedz to, co ci kazał książę, ty głupcze! Po­wiedz, że lady Miranda Dunham prosi go, żeby przy­szedł z nią porozmawiać na osobności i że masz go do niej zaprowadzić. Ja ją umieszczę w powozie i będę tu na ciebie czekał.

Bal wciąż trwał. Około drugiej poproszono wszyst­kich, by zdjęli maski. Jared Dunham stał obok śred­niowiecznego pazia i wyciągnął rękę, by pozbawić go niebieskiej aksamitnej maski, obwiedzionej srebrną koronką.

- Naprawdę myślałaś, że spojrzę na te twoje pięk­ne nogi i nie rozpoznam cię, moja dzikusko? Myśla­łaś, że pomylę cię z Amandą?

• Ty draniu! Wiedziałeś od początku? Kiedy się zo­rientowałeś? Ani przez chwilę nie dałeś się nabrać?

• Nie. Może udałoby ci się, gdybyś miała na sobie coś mniej kusego - odparł.

• Więc wiedziałeś o wszystkim od początku? Na­umyślnie pocałowałeś Amandę?

• Ma słodkie usteczka - drażnił się z nią Jared. - Ale całuje jak dziecko.

Miranda zaśmiała się i powiedziała:

• Pamiętasz nasz pierwszy bal w Almack, zaraz po ślubie?

• Czy to znaczy, milady, że wolałaby pani już udać się do domu?

• Tak, milordzie, wolałabym. Mam już dosyć jedze­ni, picia i tańca. Wystarczy mi do końca życia.

• Jak zawsze, moja piękna pani, twoje życzenie jest dla mnie rozkazem - rzekł i wziął ją pod ramię.

• Nieprawda, milordzie, po prostu pragniesz mnie równie mocno jak ja ciebie i też ci spieszno do łoża - odparła.

• W samej rzeczy, to prawda - zaśmiał się.

• Jak się dostaniemy do domu? Przecież odesłaliś­my nasz powóz.

• Weźmiemy powóz Adriana. Kiedy go widziałem po raz ostatni, grał jeszcze w karty z księciem Lieven, lordem Alvaney i księciem regentem. Odeślemy mu powóz, kiedy tylko znajdziemy się w domu.

• Czy to nie są zbyt bogaci kompani do kart dla Adriana, kochanie? - zmartwiła się Miranda.

• Adrian nie jest głupi. Kiedy tam byłem, wygry­wał. Jak tylko zacznie przegrywać, na pewno wycofa się i zabierze pieniądze. Ma tyle chłopięcego wdzię­ku, że nikt się na niego nie gniewa, gdy odchodzi od stolika, zgarniając wygraną. Często tak robił w klubie i nikt nie miał o to żalu.

Wyszli z Clareton House i kiedy znaleźli się na ze­wnątrz, Jared kazał przywołać woźnicę Adriana. Jared po­mógł Mirandzie wsiąść do powozu, a potem polecił woź­nicy zawieźć ich do domu, a potem wrócić po Amandę i Adriana. Powóz jechał po pustych ulicach Londynu, a jego pasażerowie objęli się czule. Jared podtrzymywał plecy małżonki jedną ręką, a drugą rozpinał guziki jej je­dwabnej koszuli, by dotrzeć wreszcie do pełnych, kształtnych piersi. Ustami dotykał delikatnie jej mięk­kiej skóry na szyi, a Miranda pojękiwała z rozkoszy.

• Jesteś najbardziej podniecającym paziem, jakie­go kiedykolwiek widziałem, dzikusko. Ledwie mo­głem się powstrzymać, żeby nie porwać cię stamtąd kilka godzin wcześniej.

• Powiedz to wreszcie! - zażądała.

• Kocham cię, Mirando - wyszeptał.

• Ja też cię kocham, Jaredzie. Czy możemy już je­chać do domu? Mam na myśli nasz prawdziwy dom, w Wyndsong.

• W przyszłym tygodniu odpowiada ci, moja pani?

• W przyszłym tygodniu? - wykrzyknęła odsuwając jego ramię. - Muszę tyle spakować! To nie takie ła­twe. Teraz jest z nami Tom! Podróżowanie z dziec­kiem jest uciążliwe. Trzeba wziąć wszystko, co się da, bo przecież na środku oceanu nie ma sklepów.

• „Dream Witch” będzie tu z powrotem w przy­szłym tygodniu. Wraca z podróży do Massachusetts. Statek będzie gotowy, kiedy zdecydujesz się jechać.

• W przyszłym tygodniu! - wykrzyknęła z radością. - Jakoś mi się uda nas spakować. - Zamyśliła się na chwi­lę, a potem powiedziała: - Ciekawe, jak Annie podoba się w Ameryce. Zastanawiam się, co jego rodzice po­wiedzą na to, że wrócił z drugą żoną, dwójką jej dzieci i dwojgiem własnych niemowlaków, Susanną i Peterem!

• No cóż, przynajmniej ojciec nie będzie miał żalu do Jona, że nic nie robił przez ostatnie dwa lata. Jeśli policzyć wszystkie dzieci Jona, to ma ich teraz siedem sztuk. Będziemy musieli ciężko pracować, żeby go do­gonić, dzikusko.

• Chyba że będziesz miał jeszcze jedną żonę, Jare­dzie Dunham. Ja dałam ci potomka i dziedzica mająt­ku. Teraz chcę mieć córeczkę i tyle dzieci mi wystarczy.

• Możesz sobie urodzić córkę, milady, ale ja muszę mieć dwóch synów.

• Dwóch? Nie pamiętasz, jak strasznie traktował cię ojciec, sądząc, że pewnego dnia spróbujesz ograbić Jo­na z jego majątku i zająć jego miejsce jako dziedzica?

• Ja nie jestem moim ojcem. Poza tym drugi syn będzie mi potrzebny ze względu na statki. Jeśli Tom ma się zająć majątkiem, drugi syn będzie mi potrzeb­ny do handlu drogą morską. Jeden obejmie ziemię, drugi morze, a córkę będziemy oboje rozpuszczali.

• Zgoda - obiecała Miranda. - Od dziś zaczniemy poważnie pracować nad Jasonem Dunhamem.

• Jason, tak ma mieć na imię? Podoba mi się, milady. Brzmi dobrze. Rozumiem, że skoro ty nadałaś imiona obu naszym synom, ja będę mógł wybrać imię dla córki?

Jej oczy posmutniały; pomyślała o Fleur. Wiedząc jednak, jakiej odpowiedzi spodziewa się Jared, odparła:

- Oczywiście, mój drogi. Ja nie mam głowy do damskich imion.

Jared zauważył nagłą zmianę nastroju żony i przy­szło mu do głowy, że widział to już kilka razy od jej po­wrotu. Może skrywała jednak przed nim jakiś sekret?

Powóz skręcił w Devon Square i zatrzymał się przed domem.

Jared dał służbie wolne, a jego żona poszła na gó­rę, żeby się rozebrać. Perky drzemała przy kominku, lecz kiedy jej pani weszła do pokoju, szybko wstała. Ziewnęła, szeroko otwierając usta i przetarła oczy, a potem przyjrzała się uważnie Mirandzie.

- Przecież miała być pani wiedźmą, a nie paziem. Czy lady Swynford miała na sobie pani strój? - zapy­tała zdziwiona.

• Chciałyśmy, żeby nikt nas nie rozpoznał - odpar­ła Miranda. - Dlatego właśnie tylko krawcowa poma­gała nam się ubierać przed balem. Zawsze chciałyśmy z Amandą zamienić się rolami i nabrać kogoś, ale po­nieważ nie jesteśmy identycznymi bliźniaczkami, ni­gdy nam się to nie udało. Ten bal przebierańców na­reszcie dał nam po temu okazję.

• No cóż - rzekła Perky. - Piękny z pani paź, mó­wię szczerze, milady.

• Dziękuję, Perky. A Mandy naprawdę pięknie wy­glądała jako wiedźma!

Perkins pomagała swojej pani się rozebrać.

• Perky, za tydzień lub dwa wracamy do domu, do Ameryki - powiedziała w pewnej chwili Miranda. - Chciałabym, żebyście ty i Martin pojechali z nami. Wiem, że Martin nie lubi powozić i że aspiruje do po­sady, którą w tym domu zajmuje Simpson. Wyndsong jest zupełnie innym miejscem niż Londyn, ale tam rów­nież będziemy potrzebowali służby. Jeśli jednak posta­nowicie zostać w Anglii, damy wam najlepsze z możli­wych referencje i zapłacimy za następny rok, żebyście nie musieli się martwić o posadę. Będziecie również mogli pozostać w swoich pokojach w tym domu przez ten rok. Dom będzie na ten czas zamknięty i zostaną w nim tylko starsi służący, którzy będą potrzebni panu Bramwellowi. On zajmuje się sprawami mego męża w Londynie. Wszyscy inni będą mieli zapłacone za ca­ły rok i dostaną referencje. Będziemy próbowali część służby umieścić u naszych przyjaciół, ale niewiele już nam zostało czasu na szukanie dla nich nowych posad.

• Martin i ja często rozmawialiśmy o tym, że chce­my państwa poprosić, byście pozwolili nam jechać ze sobą do Ameryki - powiedziała Perky - ale martwi nas bardzo jedna sprawa.

• Co takiego?

• Dzikusy, Indianie.

• Słucham?

• Indianie, milady. Bardzo boimy się tych dzikich ludzi. To przecież barbarzyńcy. Jakieś czterdzieści lat temu dziadek Martina walczył z nimi. Mówił, że In­dianie są niezwykle okrutni.

• W Wyndsong nie ma Indian, Perky. Zresztą nie ma ich w ogóle w tym rejonie kraju już od stu lat. Wszędzie wokół Wyndsong jest cicho i spokojnie jak w Swynford Hall. Londyn to znacznie bardziej nie­bezpieczne miejsce niż Wyndsong.

• W takim razie możliwe, że pojedziemy z pań­stwem. - Zastanowiła się chwilę i spojrzała z zacieka­wieniem na Mirandę. - Czy to prawda, że tam wszy­scy ludzie są sobie równi?

• Niezupełnie - odparła szczerze Miranda. - W pewnym sensie tam jest zupełnie tak samo jak wszędzie. Ci, którzy mają pieniądze, mają władzę. Za to przeciętny człowiek ma więcej możliwości zdobycia fortuny i osiągnięcia sukcesu. Podział na klasy nie jest tam tak wyraźny jak tu, w Europie, i zdaje się, że lu­dzie są bardziej wolni.

• Więc nasze dzieci mogłyby być lepsze od nas?

• Tak - odparła Miranda. - To jest możliwe.

• Porozmawiam o tym z Martinem, milady.

• Idź już spać, Perky. Jest późno - powiedziała Mi­randa. - Sama skończę się czesać.

• Jeśli pani tak uważa - powiedziała Perky, ukłoni­ła się i wyszła.

Jared wszedł do sypialni kilka minut później. Mi­randa miała na sobie jedwabny szlafrok. Usiadł na łóżku i przyglądał się żonie, która bez pośpiechu my­ła się miękką gąbką. Już chciał zaproponować jej po­moc, kiedy nagle ktoś cicho, ale stanowczo zapukał w drzwi ich sypialni.

- Milordzie! Milordzie! - wołał Simpson z wyraź­nym niepokojem w głosie.

Miranda szybko owinęła się szlafrokiem, a Jared otworzył drzwi.

• Co się stało, Simpson?

• Lord Swynford jest na dole, milordzie. Wydaje się bardzo zdenerwowany.

Adrian chodził nerwowo po bibliotece.

- Nie mogę znaleźć Amandy! - wykrzyknął, kiedy Jared i Miranda weszli do pokoju. - Poszedłem szu­kać błękitnego pazia, ale nikt nigdzie go nie widział. Nikt również nie widział wiedźmy ani amerykańskie­go żołnierza. Pomyślałem, że już wyszliście, więc we­zwałem mój powóz. Woźnica powiedział mi, co kaza­liście mu przekazać. Wyjaśnił, że zamieniłyście się z Amandą kostiumami i nie powinienem szukać pa­zia, tylko wiedźmy. Wszedłem z powrotem na bal i szukałem wszędzie. Nie było jej na sali, nie było w oranżerii, ani w ogrodzie. Nikt od wielu godzin ni­gdzie jej nie widział. Nikt nie pamięta, żeby w ogóle zdejmowała maskę. Pomyślałem, że może źle się po­czuła i pojechała do domu nic mi nie mówiąc, żeby mi nie psuć zabawy, ale służąca powiedziała, że jej tam nie ma. - Spojrzał na nich z rezygnacją. - Gdzie jest moja żona? - zapytał. - Co się stało z Amandą?

Jared Dunham podszedł do stolika, na którym stał alkohol, i nalał do kryształowej szklanki sporą porcję ir­landzkiej ciemnej whisky. Podał ją Adrianowi i zalecił:

• Wypij to do dna. Uspokoisz się trochę. - Mężczy­zna z wdzięcznością przyjął napój. Jared odezwał się znowu: - Adrianie, może ci się to wydać impertynencją, ale muszę zadać to pytanie. Byliście ostatnio szczęśliwi?

• O Boże, tak! - odparł bez zastanowienia.

Czy Amanda ma jakichś wielbicieli? No wiesz, czasem zdarza się taki idiota jak Byron albo Shelley, który przyczepi się do zamężnej kobiety i zaleca się do niej bezczelnie, bo wie, że to bezpieczna gra. Cza­sem ci durnie potrafią uwierzyć w te bzdury i próbo­wać uciec z damą.

• Nie - powiedział Adrian kręcąc przecząco głową. - Zanim się pobraliśmy, uwielbiała, kiedy się do niej zalecano, ale od czasu ślubu nie marnuje czasu na ta­kie głupoty. Właściwie zauważyłem nawet, że kiedy ktoś próbował się do niej zalecać, odsyłała go od razu z kwitkiem i to bez skrupułów.

• Czy znalazł się ktoś, kto wyglądałby na bardziej zaangażowanego niż inni?

• Nie. Nie przypominam sobie takiego zdarzenia.

- Jesteś zupełnie pewien, że nie ma kochanka? Adrian był załamany. Miranda nie mogła dłużej na to patrzeć:

• Nie miała żadnego kochanka, Jaredzie! Gdyby kogoś miała, na pewno bym wiedziała. Jedyny sekret, jaki Amanda kiedykolwiek utrzymała w tajemnicy, to zamiana kostiumów przed balem.

• Więc ją porwano - stwierdził Jared.

• Porwano? Dlaczego ktoś miałby porywać Aman­dę? - jęknął Adrian.

• Adrianie, wygrałeś dziś dużo pieniędzy? - zapy­tał nagle Jared.

Adrian wyglądał na jeszcze bardziej zdziwionego.

- Tak. Wygrałem dziś więcej niż zwykle. Jakieś dwadzieścia trzy tysiące funtów od księcia regenta i dwóch innych dżentelmenów. Ale co to ma wspólne­go z Amandą?

Jared westchnął i poprawił palcami ciemne włosy, spadające mu na czoło.

- Najbardziej prawdopodobne jest, że porwano ją dla pieniędzy. Ktoś cię widział, jak grasz i zorientował się, że sporo wygrywasz. Ja też to zauważyłem, więc każdy mógł podejść i przyglądać się grze. Czy ci się to podoba, czy nie, ktoś ją porwał i prawdopodobnie zażąda okupu. To dobrze, bo to oznacza, że nic jej nie zrobią.

• Ale kto mógłby zrobić coś podobnego?

• Całkiem możliwe, że to ktoś z towarzystwa, kto ma poważne długi - wyjaśnił Jared. - Nic jej nie zro­bią. Musisz teraz iść do domu i czekać na wiadomość od nich. Kiedy przyślą posłańca, natychmiast nas o tym zawiadom i podejmiemy jakieś działania.

Adrian nabrał trochę odwagi, słysząc pewny siebie ton szwagra.

- Tak - powiedział już trochę spokojniej. - Pójdę do domu i będę czekał.

Jared i Miranda wrócili do sypialni.

• Naprawdę sądzisz, że ktoś porwał moją siostrę z powodu wielkiej wygranej w karty?

• Nie wiem, ale zdaje się, że rano uzyskamy odpo­wiedzi na nasze pytania - odparł spokojnie. - Chodź, dzikusko, nie martw się. Przecież gdyby coś złego jej się stało, ty najlepiej byś wiedziała.

• Tak, to prawda - odparła bez entuzjazmu.

• Więc spróbujmy się teraz trochę przespać - za­proponował.

Kiedy zasnęli, na dworze już prawie świtało. Miasto zaczynało się budzić do życia. Godzinę później Miran­da otworzyła oczy. Jareda nie było w sypialni. Nie ba­cząc na strój, nie włożywszy nawet bamboszy, zeszła na dół. Już po drodze, na schodach, usłyszała kobiecy głos.

• Jaredzie, mój ty biedaku! Tak mi cię żal, ukocha­ny! Tak mi wstyd, że przedstawicielka mojej płci jest zdolna do podobnego czynu. To odrażające.

• Nie rozumiem, Belindo, o czym mówisz. Co tu robisz sama o tak wczesnej godzinie?

Och, kochany! Musiałam do ciebie przyjechać! Kiedy tylko usłyszałam, że twoja żona zeszłej nocy uciekła z Kitem Edmundem, zrozumiałam, jak bar­dzo musisz cierpieć. Chcę jednak, żebyś wiedział, że nie wszystkie kobiety są tak obłudne i złe.

Miranda powoli schodziła na dół. Belinda de Win­ter wyglądała bardzo świeżo jak na osobę, która więk­szą część minionej nocy spędziła tańcząc z księciem Whitley. Miała na sobie lawendową suknię z tafty, ozdobioną koronką od rękawów do samego dołu. Na głowę włożyła czepek w identycznym kolorze, rów­nież ozdobiony koronką.

- Dzień dobry, lady de Winter - powiedziała słod­ko Miranda. - Co panią sprowadza do nas tak wcześ­nie? Mam nadzieję, że przynosi pani dobre wieści.

Belinda zbladła jak pergamin. Odwróciła się powo­li i spojrzała na Mirandę.

• Co... Co ty tu robisz... - wyjąkała.

• Ależ moja droga, to chyba ja powinnam pani za­dać to pytanie - bawiła się z nią Miranda.

• On mi obiecał - szepnęła wzburzona Belinda. - Obiecał mi przecież!

Jared przeszedł przez pokój i chwycił przerażoną dziewczynę.

• Kto ci obiecał, Belindo? - zapytał łagodnie. - Co obiecał?

• Książę Czekierski. Miał zabrać twoją żonę z po­wrotem do swojej farmy niewolników, żeby rodziła dzieci Lucasowi. Wtedy mogłabym poślubić ciebie. Przecież i tak chciałeś mnie poprosić o rękę. Chciałeś!

• Lucas nie żyje - powiedziała cicho Miranda.

• Nie. On przeżył.

Jared zauważył, że jego żona próbuje ukryć objawy wzburzenia, spowodowane napływającymi wspomnie­niami z rzezi na Krymie.

- Aleksiej nazwał cię kotem - powiedziała Belinda. - Powiedział, że zużyłaś już wszystkie swoje żywoty.

Jak udało ci się uciec tym razem? Jak to zrobiłaś? - Dziewczyna wpadała w histerię, a jej twarz nadal była śmiertelnie blada. - Kazał swoim ludziom porwać z balu przebierańców wiedźmę! Ci idioci wszystko po­psuli! - W jej oczach pojawił się blask wściekłości. - A może książę mnie zdradził? Pomogłam mu zdobyć Georginę i zeszłej nocy dostał pozwolenie od hrabie­go na to małżeństwo. Poprosił dziewczynę o rękę, a ona go przyjęła.

- Zamieniłyśmy się z siostrą strojami - powiedzia­ła drżącym głosem Miranda. - Ludzie, którzy mieli mnie porwać, zabrali moją siostrę. Lady de Winter, musi pani nam powiedzieć, dokąd ją zabrano.

Belinda wzniosła dumnie głowę.

- Ty bezczelna amerykańska dziwko! - wrzasnęła. - Jak śmiesz się do mnie odzywać? - Odwróciła się do Jareda: - Wiesz chociaż, jaką kobietą jest twoja żona, milordzie? To niewolnica, zwykła klacz, którą zapładniał ogier. Leżała pod innym mężczyzną. Rozkładała przed nim nogi, a on ją brał jak zwierzę! Widziałam go. Jest potężny i piękny. Na pewno z chęcią się z nim parzyła. Wolisz ją ode mnie?

Jared nic nie odpowiedział.

- Kochałam cię i chciałam być twoją żoną, ale teraz cię nienawidzę! Gdybyś był prawdziwym dżentelme­nem, na pewno wolałbyś mnie, nie ją. Jesteś taki sam jak ta twoja dziwka. Życzę wam obojgu szczęścia!

- Gdzie jest moja siostra? - zapytała Miranda. Belinda de Winter nagle zaczęła śmiać się głośno.

- Nie powiem ci - rzuciła z nienawiścią w głosie, jak małe dziecko, które robi komuś na złość, a potem, nim oboje Dunhamowie zorientowali się, co zamie­rza, wybiegła z ich domu i o mało nie przewróciła się, potykając o służącą, która myła podłogę w holu. Wciąż śmiejąc się i patrząc gdzieś w przestrzeń, wybiegła na ulicę. Nagle usłyszeli pisk kół i tumult, a po­tem wysoki, kobiecy krzyk. I zapadła głucha cisza.

Lord Dunham wyjrzał na ulicę. Zszedł ze schodów prowadzących do domu i pomógł wyciągnąć lady Be­lindę de Winter spod kół powozu. Nie żyła, miała zmiażdżoną czaszkę.

• Wybiegła prosto pod koła, naprawdę! - dukał przerażony woźnica. - Pan to widział! Wbiegła mi prosto pod koła!

• Tak, widziałem. To nie twoja wina.

• Kto to jest? Znał ją pan?

• To lady Belinda de Winter. Znałem ją. Była nie­spełna rozumu.

• O Boże! - mruknął woźnica. - Wariatka! Stracę licencję. Nie będę mógł już jeździć. Kto zarobi naje­dzenie dla mojej żony i dzieciaków?

Jared wstał.

- Już dobrze - powiedział. - To nie twoja wina. Jak już mówiłem, ta dama była niespełna rozumu.

Poklepał mężczyznę po ramieniu, żeby go pocie­szyć. Woźnica spojrzał na niego z nadzieją.

• Rozumiem, milordzie. Była szalona.

• Kto jest twoim chlebodawcą? - zapytał Jared.

• Lord Westerly.

• Powiedz swojemu panu, że to był wypadek, ale nie z twojej winy. Poproś, żeby wysłał do mnie kogoś, żebym mógł potwierdzić twoje słowa. Nazywam się lord Dunham, a to jest mój dom.

• Dziękuję, milordzie, dziękuję!

Jared odwrócił się i wszedł do budynku. Simpson i dwóch innych służących wnieśli ciało Belindy do środka. Należało natychmiast poinformować hrabie­go i hrabinę Northampton.

Miranda stała na środku holu i płakała.

- Teraz nigdy nie odnajdziemy Mandy.

- Czekierski wie, gdzie ona jest - powiedział wzbu­rzony Jared. - Jeśli on albo jego ludzie skrzywdzili gołąbeczkę, zabiję go! Oczywiście nie pozwolę również na to, żeby ogłoszono jego zaręczyny z biedną panną Georginą Hampton. Muszę to wszystko przerwać.

Hrabia Northampton jadł właśnie śniadanie w ro­dzinnym gronie w jadalni londyńskiego domu Northamptonów, kiedy wszedł lokaj i obwieścił, że w bi­bliotece czeka lord Dunham, który koniecznie chce się z nim widzieć w bardzo ważnej sprawie.

Hrabia mruknął poirytowany, wstał od stołu, rzucił serwetkę obok talerza i wyszedł z jadalni.

• Dzień dobry, Dunham - powiedział, wchodząc do biblioteki. - Co jest ważniejsze niż moje śniada­nie? - zażartował.

• Belinda de Winter nie żyje - powiedział bez zbędnych wstępów Jared.

• Co?

• Była wspólniczką przy porwaniu mojej żony. Plan się nie powiódł i zamiast Mirandy porwano mo­ją szwagierkę. Belinda, nie wiedząc o tej pomyłce, przyszła dziś rano do mego domu na Devon Square. Zobaczyła Mirandę i zwariowała. Wybiegła na ulicę wprost pod koła powozu.

• Chyba pan oszalał, Dunham! Belinda nie miała środków i odpowiednich znajomości, żeby coś po­dobnego zorganizować. Poza tym po co jej była lady Dunham?

• Chciała wyjść za mnie za mąż, milordzie, a Mi­randa stała jej na drodze. Sprzymierzeńcem Belindy był książę Aleksiej Czekierski.

Mój panie! - krzyknął hrabia, a jego twarz wy­krzywiła się z oburzenia. - Proszę, żeby pan dokład­nie przemyślał, co mówi o tym człowieku. Książę Cze­kierski ma w czerwcu poślubić moją najstarszą córkę, Georginę. W jutrzejszych gazetach zostaną ogłoszone ich zaręczyny.

• Lepiej niech pan wycofa ogłoszenie, milordzie - powiedział stanowczym tonem Jared Dunham - chy­ba że nie przeszkadza panu, że pańska córka wyjdzie za mężczyznę, który zamordował Gillian Abbott, a je­go majątek pochodzi z farm, gdzie hoduje się niewol­ników. Nie jest ostatnio w łaskach u cara. Ten czło­wiek porywa niewinne kobiety do niecnych celów, a pańską córkę chce poślubić jedynie dla jej majątku.

• Może pan udowodnić te zarzuty? - zapytał hra­bia, zastanawiając się, czy lord Dunham jest przy zdrowych zmysłach.

• Mogę je wszystkie udowodnić.

• Usiądźmy - rzekł hrabia Northampton i wes­tchnął ciężko.

Mężczyźni usiedli w wygodnych fotelach ze skóry tuż przy kominku, w którym płonął ogień. Hrabia pochylił się do przodu i rzekł zupełnie szczerze do Jareda:

- Nigdy nie słyszałem, by zachowywał się pan jak człowiek porywczy lub po prostu głupi. Nie należy pan do ludzi, którzy kłamią, kopią pod kimś dołki albo zwyczajnie plotkują. Tylko dlatego postanowiłem wy­słuchać tego, co ma mi pan do powiedzenia. Ostrze­gam jednak, że jeśli choć przez chwilę odniosę wraże­nie, że pan kłamie, wyrzucę pana z mego domu.

Jared splótł palce dłoni i zaczął:

- Po pierwsze, lordzie Northampton, muszę po­prosić, żeby dał mi pan słowo, iż nie wyjawi nikomu pewnych faktów, o których panu opowiem. Lord Palmerston może poświadczyć moją prawdomówność przynajmniej w części spraw, o których panu opo­wiem. Da mi pan słowo honoru?

Hrabia skinął głową, a Jared opowiedział całą hi­storię, rozpoczynając od swego potajemnego wyjazdu do Rosji. Kiedy godzinę później zakończył swoją opo­wieść, hrabia był zaskoczony i wstrząśnięty.

- Kiedy moja żona wróciła do domu, powiedziała nam, mojej szwagierce, szwagrowi i mnie o wszystkim, co się tam stało. Nie mogliśmy zrobić nic bez naraża­nia Mirandy na pośmiewisko i wstyd. Ludzie z towa­rzystwa łatwo nie zapominają takiego skandalu, a ży­cie Mirandy byłoby nieznośne, przynajmniej podczas naszego pobytu w Londynie. Sam pan rozumie jak nam było ciężko, kiedy widzieliśmy, przez co przeszła Miranda, ale nic nie mogliśmy zrobić. Chcieliśmy pa­na ostrzec i uchronić pańskie dziecko, ale nie chcieli­śmy narażać Mirandy.

Hrabia skinął głową. Myślał teraz tylko o tym, że o mało nie powierzył swojej ukochanej córeczki po­tworowi. W końcu odzyskał głos.

• Nie rozumiem tylko, na czym polegał udział Be­lindy w tym wszystkim, panie Dunham. Proszę mnie wprowadzić.

Jeśli mam być zupełnie szczery, sam nie wiem do końca. Jakimś cudem dowiedziała się o tym, co na­prawdę przydarzyło się mojej żonie, i porozumiała się z Czekierskim. Nam powiedziała tylko, że nakłoniła go do współpracy, obiecując, że przekona pańską cór­kę, iż jest on najbardziej odpowiednim kandydatem na męża. W zamian za to miał złapać moją żonę i za­brać ją z powrotem do Rosji. Wszystko miało wyglą­dać tak, jakby Miranda uciekła z Kitem Edmundem. Jeszcze nie miałem nawet czasu, żeby sprawdzić, czy jego również porwano, ale jeśli tak się stało, to biedak na pewno jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Dziś rano Belinda pojawiła się w moim domu, mam­rocząc coś, jakoby słyszała, że moja żona uciekła z Ki­tem Edmundem. Błagała mnie, żebym nie winił za to całej kobiecej połowy świata, bo nie wszystkie kobiety postępują tak odrażająco. Kiedy Miranda weszła do po­koju, Belinda zobaczyła ją i zupełnie nie mogła przyjść do siebie. Chyba zwariowała. Bardzo mi przykro. Po krótkiej chwili hrabia otrząsnął się z zamyślenia.

• Oczywiście nie mogę pozwolić, żeby moja Georgina wyszła za tego Czekierskiego. Tylko co ja po­wiem mojej żonie? Będzie chciała usłyszeć odpowied­nie wytłumaczenie, Dunham. Bardzo spodobała jej się myśl, że wyda Georginę za księcia Czekierskiego, a Belindę za księcia Whitley. Co mam jej powiedzieć? - powtarzał pytanie.

• Moja żona mówiła mi, że przyrodni brat księcia był jednocześnie jego kochankiem. Sądzę, że ten czło­wiek nie zmienił zwyczajów z powodu pobytu w An­glii. Niech pan powie żonie, że odkrył pan właśnie, iż książę interesuje się mężczyznami w taki sam sposób jak kobietami. W obliczu takich faktów nie może pan powierzyć mu swojej ukochanej córki. Jeśli żona wciąż będzie się upierała przy księciu, proszę jej po­wiedzieć, że książę stracił cały majątek, kiedy Tatarzy najechali i spalili doszczętnie jego posiadłość na Kry­mie. Proszę jej też wspomnieć, że książę jest w nieła­sce cara. Proszę nie zapomnieć, że jego majątek po­chodzi ze sprzedaży niewolników, a nie z uprawy warzyw. Poza tym to pan jest głową domu, a nie pań­ska żona.

• A co pan zrobi, gdy pan znajdzie słodką lady Swynford?

• Udam się do księcia Lieven. Jest ambasadorem cara i na pewno będzie chciał uniknąć skandalu. Zmu­si Czekierskiego, żeby wyjawił, gdzie zabrano Amandę.

Obaj mężczyźni wstali i uścisnęli sobie dłonie.

- Nie wiem, jak panu dziękować, lordzie Dunham. Uratował pan moje ukochane dziecko od prawdziwego koszmaru. Bóg jeden wie, jak on by ją traktował po powrocie do St. Petersburga. Załatwię wszystko, żeby jak najszybciej usunięto ciało Belindy z pańskiego domu.

- Chyba lepiej byłoby powiedzieć wszystkim, że la­dy de Winter znalazła się w naszym domu, ponieważ chciała pożegnać się ze mną i moja żoną przed na­szym wyjazdem do Ameryki. To powinno wyjaśnić, co robiła o tej porze na Devon Square i może unikniemy skandalu.

Hrabia Northampton skinął głową na znak zgody.

- Tak, ze względu na nasze damy powinniśmy unik­nąć skandalu.

Jared Dunham opuścił dom hrabiego Northamp­ton i kazał Martinowi jechać do domu księcia Lieven. Gospodarze jeszcze spali, ale lord Dunham przeko­nał lokaja, że to sprawa niecierpiąca zwłoki, i już za chwilę oboje państwo Lieven zeszli na dół, żeby powi­tać gościa. Jared jeszcze raz wyjaśnił zdarzenia ostat­nich dwóch lat, a im dłużej mówił, tym bardziej czer­wona za złości robiła się twarz księcia Lievena. Jego piękna żona pobladła jak płótno.

Kiedy Jared skończył opowiadać, książę Lieven po­wiedział stanowczo:

• To nie do pomyślenia, że Czekierski mógłby ujść kary za to, co się wydarzyło! Oczywiście natychmiast poślę po niego i zażądam, by powiedział nam, gdzie ukrył lady Swynford. Co się zaś tyczy spraw związa­nych z pańską żoną, rozumiem, że wolałby pan, żeby sprawa nie wyszła na jaw. Lady Dunham jest kobietą naprawdę niezwykle silną, milordzie. - Książę wes­tchnął. - To już nie po raz pierwszy coś takiego się zdarzyło. Pamiętasz nasz pobyt w Berlinie kilka lat te­mu. Pamiętasz, Dario?

Tak, dwie dziewczyny zginęły z majątku barona Brandtholma. Czekierski oczywiście wszystkiemu za­przeczył, ale ktoś widział, jak wsiadały do jego powozu. Wtedy Czekierski zapłacił baronowi, żeby nie wsz­czynał awantury, ale wciąż zaprzeczał jakoby je upro­wadził. Potem, trzy lata temu, w St. Petersburgu, spra­wa guwernantki księżnej Tumanowej. Ta panna była nieślubnym dzieckiem barona de Longchamps. Za­stanawiam się, co się z nią stało.

• Zmarła podczas podróży z Krymu do Istambułu - powiedział Jared, nie chcąc zasmucać księżnej szczegółami strasznej śmierci biednej Migon.

• To straszne - wykrzyknęła Daria Lieven. - I pań­ska biedna Miranda. Co za dzielna kobieta, tyle się wycierpiała.

• Już dość, kochanie - przerwał jej książę - lord Dunham doskonale zdaje sobie sprawę, jaka dzielna jest jego żona. Teraz naszym zadaniem jest odnaleźć la­dy Swynford, zanim jej również stanie się krzywda. Po­rywacze na pewno zorientowali się, że zaszła pomyłka. Musimy ich powstrzymać, zanim będzie za późno.

Ambasador rosyjski wziął do ręki dzwonek. Wezwał służbę i kazał wysłać wiadomość do hotelu Poultney. Lievenowie poprosili Jareda, żeby zaczekał u nich w domu. Po niedługim czasie Czekierski przybył w po­śpiechu.

- De Lieven - powiedział, wchodząc do pokoju - złapał mnie pan w ostatniej chwili. Właśnie miałem wychodzić.

Książe Lieven spojrzał na niego chłodno.

- Żądam, żeby nam pan wyjawił, gdzie jest ukryta kobieta, którą wczoraj w nocy podczas balu porwano z ogrodu księcia regenta. Czekierski, wiem o wszyst­kim i żądam odpowiedzi.

Książę Aleksiej dopiero teraz zauważył Jareda Dunhama. Spojrzał mu prosto w oczy, uśmiechnął się.

- Mój drogi książę, zupełnie nie mam pojęcia, o czym pan mówi.

• Porwałeś inną kobietę, Czekierski. Moja żona za­mieniła się na kostium z siostrą. Kobieta, którą porwa­li twoi ludzie, to tylko siostra Mirandy, lady Swynford.

• Nie wierzę! - krzyknął książę, nie zważając na Lievenów. Teraz sprawa rozgrywała się między nim, a aroganckim jankesem.

• Belinda de Winter przyszła dziś rano, żeby pocie­szyć mnie w smutku po stracie żony. Niech pan sobie wyobrazi, co biedaczka przeżyła, kiedy do salonu we­szła moja żona we własnej osobie. Widziałem się już z hrabią Northampton. We o panu wszystko. Pańskie zaręczyny z lady Georginą zostały odwołane, panie Czekierski. Książę i księżna Lieven również o wszyst­kim wiedzą. Nie sądzę, by księżna pozwoliła teraz, aby jakakolwiek przyzwoita angielska rodzina przyj­mowała pana w progach swego domu. Mam rację, Dario?

• Oczywiście! Nigdy się na to nie zgodzę. Pańskie zachowanie jest co najmniej nieprzyzwoite i moim zdaniem niewybaczalne, książę!

• Proszę teraz o podanie mi miejsca pobytu lady Swynford, książę. Od pana zależy, co napiszę w swo­im raporcie do jego wysokości cara. Już i tak niewiele panu zostało, Czekierski. Jeśli chce pan zatrzymać to, co jeszcze jest w pańskim posiadaniu, radzę z nami współpracować. Mogę pana aresztować i oddać pod sąd cesarski.

• Więc niech pan to zrobi - odparł chłodno książę - ale lady Swynford już pan nie odzyska.

• Ile? - zapytał równie chłodno Jared Dunham. - Podaj mi swoją cenę, świnio.

Książę uśmiechnął się chytrze.

- Za cenę pojedynku, lordzie Dunham. Na śmierć. Wybieram pistolety. Jeśli wygram, dostanę pańską żo­nę, jeśli pan zwycięży, zwrócę lady Dunham i zniknę z waszego życia na zawsze. Napiszę, gdzie znajduje się lady Dunham na kartce i umieszczę ją w kieszeni. Bę­dzie pan mógł ją wziąć, jeśli pan wygra. Jeśli ja wy­gram, oddam lady Swynford tylko na wymianę za lady Dunham.

Księżna Lieven zwróciła się do męża:

• Krzysztofie Andriejewiczu! Nie możesz na to po­zwolić!

• Mam nadzieję, że mogę wierzyć twemu słowu, Czekierski - powątpiewał Jared. - Jeśli nie będziesz grał uczciwie...

• Ty amerykański prostaku! - wrzasnął Aleksiej Czekierski. - Jak śmiesz mnie pouczać? Moja rodzina jest równie stara jak sama Rosja. Moi przodkowie mieli tytuł książęcy, kiedy twoi jeszcze grzebali się w ziemi! Moje słowo jest święte!

• A więc załatwione - odparł lord Dunham. - Skoro wybrał pan broń, ja wybieram czas i miejsce. Niech po­jedynek odbędzie się tu i teraz. - Zwrócił się do księcia Lieven - Mniemam, iż może pan dostarczyć nam broni.

• Lordzie Dunham, Jaredzie! - błagała Daria Lieven. - Nie wolno panu narażać Mirandy w ten spo­sób! Nie po tym wszystkim, przez co przeszła.

• Nie narażam mojej żony, Dario.

• Zgodziłeś się oddać ją Czekierskiemu, jeśli prze­grasz!

• Nie mam najmniejszego zamiaru przegrać - od­parł chłodno Jared.

• Ty arogancki Jankesie! Jestem mistrzem strzelania.

• Jest pan również głupcem, książę, ponieważ są­dzi pan, że może mnie zabić.

• Cóż to za bzdury?

• Ja mam powód, żeby wygrać i jest on znacznie ważniejszy niż pańskie niskie pobudki. Moim powo­dem jest miłość, a ona potrafi pokonać najgorsze zło.

Najlepszym przykładem jest moja żona. Uczyniłeś jej wiele krzywdy, ale nie złamałeś jej ducha. Nie udało ci się jej pokonać. Uciekła i dotarła do mnie i do swego dziecka. Czy twoje pragnienie jest równie silne, Czekierski? Nie sądzę. A jeśli nie jest, na pewno przegrasz. Aleksiej Czekierski był wstrząśnięty. Nie podobało mu się całe to rozprawianie o umieraniu.

- Zaczynajmy - rzucił wściekle. - Napisałem miej­sce pobytu lady Swynford na kartce. Umieszczam ją teraz w kieszeni mojego fraka, który położę na kana­pie pod opieką księcia Lieven.

Lieven wyjął z szuflady kasetkę z pistoletami. Otworzył ją i pokazał je obu uczestnikom pojedynku. Oba pistolety zostały sprawdzone i naładowane.

- Postąpicie dziesięć kroków przed siebie - poin­struował ich. - Potem na moją komendę odwrócicie się i strzelicie. To jest pojedynek na śmierć i życie.

Obaj mężczyźni stanęli plecami do siebie.

- Odbezpieczcie pistolety. Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem, osiem, dziewięć...

Aleksiej Czekierski odwrócił się na pięcie, wycelował w plecy Jareda i w tej samej sekundzie rozległ się strzał.

Jared odwrócił się powoli, przyglądając się ze zdzi­wieniem upadającemu na podłogę przeciwnikowi. Książę Aleksiej Czekierski nie żył. Ambasador rosyj­ski z otwartymi ze zdziwienia ustami patrzył na swoją żonę, która trzymała w dłoni dymiący pistolet.

• Złamał słowo - powiedziała Daria Lieven. - Wie­działam, że tak zrobi. Żaden Czekierski nie dotrzymał słowa od przynajmniej dwustu lat.

• Zawdzięczam pani życie, Dario. Jak mam to wy­nagrodzić?

Nie, to my powinniśmy wynagrodzić panu fakt, że pańska żona doznała tyle krzywd od naszego roda­ka. Proszę mi wierzyć, że nie wszyscy Rosjanie to barbarzyńcy. - Księżna sięgnęła do kieszeni fraka Czekierskiego. - Miejmy nadzieję, że był na tyle pewny siebie, żeby napisać na kartce prawdę o lady Swyn­ford - powiedziała, a potem uśmiechnęła się. - Lady Swynford przebywa w Green Lodge, to pierwszy dom w wiosce Erith, jadąc od Gravesend.

- Pojadę z panem - zaofiarował się książę Lieven. - Prawdopodobnie postawił na straży domu rosyj­skich służących. Moje nazwisko otworzy wszystkie drzwi.

W tej samej chwili na zewnątrz dał się słyszeć jakiś hałas. Otworzyły się drzwi salonu i do środka wpadła Miranda, a za nią mocno zdenerwowany lokaj.

• Ta dama tak nalegała - przepraszał lokaj.

• Nic się nie stało, Colby. To lady Dunham.

• Tak, wasza wysokość - skłonił się Colby i zauwa­żył ciało księcia Czekierskiego. - Mam to usunąć, wa­sza wysokość?

• Tak, załatw wszystko. Niech go pochowają na ko­ścielnym cmentarzu.

• Tak jest, wasza wysokość - powiedział tylko i bez okazywania zdziwienia wyszedł zająć się przygotowa­niami.

• Pojedynkowałeś się z nim? - zapytała Miranda ze złością. - Mógł cię zabić!

• Nie miałem wielkiego wyboru - odparł Jared.

• Przynajmniej zastrzeliłeś go, zanim cię zranił.

• To Daria go zastrzeliła.

• Co takiego?

• Oszukiwał. Odwrócił się, kiedy dopiero padło słowo „dziewięć”. Chciał mi strzelić w plecy. Daria miała przy sobie pistolet i strzeliła pierwsza. Ma pani doskonały cel, Dario - zwrócił się do księżnej. - Jak to się stało, że miała pani przy sobie pistolet?

Daria Lieven uśmiechnęła się.

• Kiedy Colby nas obudził, włożyłam go do kiesze­ni domowego stroju. Miałam wrażenie, że za chwilę wydarzy się coś złego. To było tylko przeczucie, ale posłuchałam go. Zawsze słucham przeczuć.

• I bardzo słusznie, bo inaczej Jared zginąłby - de­nerwowała się Miranda. - Pomyślałeś, co by się z na­mi stało, gdybyś zginął?

Daria Lieven zaczęła się nerwowo śmiać, jakby do­piero teraz dotarła do niej groza całej sytuacji.

• Gdyby Jared zginął, musiałabyś wrócić do księcia Czekierskiego.

• Co?

• Jared zgodził się o to pojedynkować. Gdyby wy­grał, dostałby Amandę, w razie przegranej Czekierski miał zabrać ciebie.

• A więc tylko tyle jestem dla ciebie warta, milordzie?

• Musiałem zaproponować mu coś, co bardzo chciałby mieć - powiedział łagodnie. - Ty jesteś naj­wspanialszą nagrodą - rzekł i pocałował ją czule.

Książę Lieven uśmiechnął się pod nosem. Ależ ten Jankes był sprytny. Z kobietami radził sobie równie dobrze jak Francuzi. Niesamowite!

Miranda zaczęła się śmiać.

• Nie zamydlisz mi oczu komplementami, milor­dzie - powiedziała.

• Nie?

• No, może trochę. Ale, do diaska, nigdy więcej nie rób czegoś równie niemądrego! - przerwała na chwilę, a potem zapytała: - Czy podczas całej tej far­sy ktokolwiek zapytał chociaż Czekierskiego, co zro­bił z moją siostrą?

• Trzymają ją w domu w wiosce Erith. To niedale­ko, trzeba jechać wzdłuż rzeki, w stronę morza - od­parł Jared. - Książę Lieven i ja już mieliśmy ruszać w drogę, kiedy tu wpadłaś jak furia.

• Jadę z wami - postanowiła.

• Szybciej pojedziemy konno.

• A jak masz zamiar przywieźć do domu Amandę? Wiesz, że niezbyt dobrze jeździ konno.

• Oczywiście - wtrąciła się Daria. - Musicie wziąć nasz powóz. To naprawdę jedyne rozsądne wyjście. Biedna lady Swynford musi być przerażona. Na pew­no obecność siostry pomoże jej dojść do siebie.

Gdyby Amanda wiedziała, że odsiecz jest już w dro­dze, na pewno poczułaby się trochę lepiej. Zbliżało się południe, a wygodny powóz księcia Lieven toczył się po drodze, która wiodła do wioski Erith. We­wnątrz siedzieli książę, Jared i Miranda Dunham. Nie pojechali do domu Swynfordów, żeby zabrać ze sobą Adriana, bo nie było na to czasu.

Mijali łąki, które zaczynały nabierać barwy soczy­stej zieleni. Miranda obserwowała to wszystko w mil­czeniu. Z bólem myślała o Lucasie. A więc on żył. Cieszyła się, że umknął śmierci, a mimo to jego obec­ność w Anglii stanowiła poważny problem. Jak Jared zareaguje na widok mężczyzny, który posiadł jego żo­nę? Jego spontaniczne, harde zachowanie podczas spotkania z księciem Czekierskim nie wróżyło nicze­go dobrego. Nie chciała, żeby Lucasowi coś się stało, ale obawiała się spotkania tych dwóch mężczyzn.

Jared jakby czytał w jej myślach. Ujął jej dłoń i po­wiedział:

- Uwolnimy tylko Amandę i młodego Kita Ed­munda, jeśli tam jest.

Uśmiechnęła się słabo. Wydawał się taki spokojny, ale co będzie, kiedy stanie oko w oko z pięknym Gre­kiem? Czy wciąż będzie ją kochał po tym, co zobaczy? Nigdy nie przepraszaj! - przypomniały jej się słowa Mirzy. Co więcej, przez chwilę miała wrażenie, że słyszy jego głos tuż obok siebie. Zastanawiała się na­wet, czy Jared tego nie słyszy.

Niewielki znak na drodze wskazał im Erith. Wioska znajdowała się o milę drogi, więc już musieli uważnie się rozglądać w poszukiwaniu wskazanego przez Czekierskiego domu.

- Tam - krzyknął książę Lieven - wskazując wyso­ki, kamienny mur. Na murze widniała zniszczona ma­ła tabliczka z napisem GREEN LODGE. Lieven wy­chylił się z powozu i wykrzyknął kilka rozkazów do woźnicy i lokaja. Lokaj zeskoczył z kozła, podszedł do bramy w murze i otworzył ją, by powóz mógł wjechać do środka.

Dom był zrujnowaną częścią posiadłości z okresu elżbietańskiego i wyglądał na zupełnie opuszczony. Wiele okien miało zamknięte okiennice, a część obro­sła już bluszczem. Ogród wydawał się bardzo zapusz­czony, wszędzie rosły chwasty.

Lucas usłyszał podjeżdżający powóz. Nareszcie - pomyślał. - To na pewno książę. Podbiegł do drzwi. Z pewnością powiadomiono księcia o tej nieszczęsnej pomyłce. Ta dama, którą porwano, nie była Mirandą.

Pośpiesznie otworzył drzwi i odskoczył zdziwiony widokiem, którego zupełnie się nie spodziewał. W drzwiach stał elegancki dżentelmen mówiący bez­błędnie po angielsku.

• Mówię po angielsku - uprzedził dżentelmena Lucas, a ten skinął głową.

• Jestem książę Lieven, ambasador jego królew­skiej wysokości, cara Rosji, w tym kraju. Czy rozma­wiam ze służącym o imieniu Lucas?

• Tak, wasza wysokość.

• Twój pan nie żyje, Lucasie. Ja przyszedłem tu tyl­ko po lady Amandę Swynford i młodego lorda Ed­munda. Mam nadzieję, że są cali i zdrowi.

• Tak, wasza wysokość - odparł wolno Lucas. Nie był pewien, czy ten człowiek mówi prawdę. Nagle drzwi powozu otworzyły się i wyszła z niego kobieta. To była ona! To Miranda!

• Gołąbeczko - szepnął i przebiegł obok księcia - wróciłaś do mnie! - Chwycił ją w ramiona i próbował pocałować.

Miranda odepchnęła go.

• Lucas, nie! Ja tu przyjechałam po siostrę. Gdzie jest Amanda?

• Och, nie rozumiem. Wróciłaś do mnie. Przecież mnie kochasz. Jesteśmy sobie przeznaczeni. Książę dał mi ciebie, więc jesteś moja.

• Lucasie - powiedziała cicho Miranda. Żal jej się zrobiło tego wielkiego mężczyzny naiwnego jak dziec­ko. - Książę nie miał prawa podarować mnie tobie. Musisz to zrozumieć. Teraz jesteś wolny. Czekierski nie żyje, a ty jesteś tak samo wolny, jak ja! Ja wracam do Ameryki z moim mężem i synem, a ty musisz sam sobie wybrać drogę życia.

• Ależ ja nic nie umiem. Zawsze byłem tylko nie­wolnikiem. Jeśli nim nie będę, to kim się stanę?

• Wolnym człowiekiem, Lucasie!

Spojrzał na nią smutno i potrząsnął głową. Odwró­cił się do księcia Lieven i powiedział:

- Lady Amanda jest w domu. Ten młodzieniec również. Zaprowadzę pana do nich, wasza książęca mość - dodał i wszedł do domu.

Miranda zaczęła szlochać. On naprawdę nic nie rozumiał. Co się z nim stanie? Całe życie mówiono mu, co ma robić i co myśleć. Wierzył, że tak właśnie powinno być. Nie umiał żyć jak wolny człowiek.

- Mam nadzieję, że trafiłeś do piekła, Aleksieju Czekierski! - krzyknęła. - Tak wiele istnień zmarno­wałeś! Sasza! Wszyscy niewolnicy z farmy! Lucas!

Migon! Ja! Jeśli naprawdę Bóg istnieje, to ty na pew­no smażysz się w piekle! Przeklinam cię!

- Mirando, moja ukochana - szepnął do niej Jared Dunham. - Już dobrze, kochanie. Już dawno po wszystkim. To już koniec. Nie ma się już czego oba­wiać, dzikusko.

- Mirando! - krzyknęła Amanda, wybiegając z domu. Kiedy obie siostry padły sobie w objęcia, książę Lieven i wsparty na jego ramieniu Kit Edmund z wiel­kim guzem na czole wyszli z domu. Strój arlekina, który miał na sobie markiz Wye podczas balu, był te­raz mocno sfatygowany. Kit nie był w najlepszym hu­morze i najwyraźniej bolała go głowa.

- Czy ktoś mógłby łaskawie mi wytłumaczyć, co się stało? Bale księcia regenta robią się teraz naprawdę niebezpieczne. Zdaje się, że mniej mi grozi na morzu podczas najgorszego sztormu niż na balu w Carleton House!

Roześmiali się. Nie mogli się powstrzymać od śmie­chu, bo strach i zdenerwowanie właśnie minęły.

- To długa historia, Kit, ale spróbujemy ci wszyst­ko wyjaśnić.

- Mam nadzieję - odparł Kit rozdrażnionym tonem. Woźnica i lokaj księcia Lieyena weszli do domu i po chwili wyszli, trzymając za ubrania dwóch prote­stujących mężczyzn.

• To ci zbóje, którzy porwali was na zlecenie Czekierskiego - powiedział książę Lieven. - Co mam z ni­mi zrobić?

• Proszę ich wypuścić - zdecydował Jared. - Czekierski nie żyje, a my z żoną wolelibyśmy zachować wszystko w tajemnicy.

Szkoda ich tak po prostu wypuszczać - powie­dział książę. - W Rosji od razu kazałbym ich obedrzeć żywcem ze skóry. - Dwaj złoczyńcy pobledli. - Jeśli jeszcze raz zobaczę was w Londynie... - zaczął powo­li, ale obaj mężczyźni już biegli przez ogród w stronę bramy.

Nagle Miranda coś sobie przypomniała:

• Lucas! Gdzie jest Lucas?

• Był w domu - odparł książę.

W tej samej chwili Amanda krzyknęła z przeraże­niem, wskazując na rzekę, której brzeg było widać z ogrodu.

- Spójrzcie!

Wszyscy odwrócili się we wskazanym kierunku. Wielki blondyn płynął w dół rzeki, walcząc z nadcho­dzącym przypływem. Nagle obróciło nim kilka razy, a potem zniknął pod wodą. Po chwili jego głowa jesz­cze raz pojawiła się na powierzchni, by znów zniknąć, tym razem na zawsze.

• Biedny człowiek! - szepnęła Amanda. - Och, co za biedny człowiek!

• Nie - zaprzeczyła Miranda. - Choć Lucas nie ży­je, to nareszcie odzyskał wolność. Już nigdy nie bę­dzie niczyim niewolnikiem.

Jared ujął jej lodowatą dłoń, a potem powiedział:

• Jedźmy już do domu, dzikusko!

• Do Wyndsong? - zapytała.

• Tak. Jedźmy do Wyndsong.

• EPILOG

Wyndsong, czerwiec 1815

„Dream Witch” płynęła po spokojnym morzu w stronę domu. Jej wąski dziób rozcinał fale jak nóż. Ponad statkiem, na ciemnym tle nieba, błyszczały srebrne gwiazdy. Wtórował im księżyc, więc noc była bardzo jasna. Na południowym wschodzie jaśniały konstelacje Skorpiona i Byka, na zachodzie, tuż nad horyzontem widać było konstelacje Raka i Lwa. Niebieskobłękitna Wenus świeciła jasno pośrodku nieba. Dookoła panowała cisza i słychać było jedynie szum fal i pogwizdywanie lekkiego wiatru, który wypełniał żagle. Na bocianim gnieździe marynarz siedział na wachcie i mruczał pod nosem ulubioną piosenkę. Na dole sternik obserwował kurs i myślał o żonie, której nie widział od dwóch lat.

W kabinie pasażerskiej Jared Dunham pieścił cia­ło ukochanej żony. Leżała naga na łożu jak cudna nimfa.

Jęknęła z rozkoszy, odepchnęła Jareda i usiadła na nim. Ujęła jego twarz w dłonie i pocałowała drżące powieki męża, potem czoło, wydatne kości policzko­we i szeroką szczękę. Drobne, szczupłe palce wplotła w jego włosy.

Potem podniosła się i poruszała, pieszcząc go deli­katnie. Jared obserwował ją spod wpółprzymkniętych powiek. Na jej twarzy zauważył triumfalny uśmiech. Przypomniał sobie, jaka była nieśmiała i zdenerwowa­na, kiedy kochali się po raz pierwszy. Teraz była pew­na siebie, jakby to ona nim zawładnęła.

Trzeba jej przypomnieć, kto tu rządzi, pomyślał i ujął mocno rękoma jej pośladki. Przewrócił ją na plecy i rozsunął jej nogi. Miranda wiła się i jęczała, oczeku­jąc natychmiastowej rozkoszy, ale Jared jeszcze w nią nie wszedł, drażniąc się z nią i opóźniając przyjemność.

• Łotrze! - syknęła przez zaciśnięte zęby.

• Kocham cię - rzekł - ale nie pozwolę ci zawsze kierować naszym życiem intymnym. Jeśli zaczynasz mnie prowokować, musisz liczyć się z konsekwencjami.

Odwrócił ją, odsunął włosy opływające jej szyję i zaczął całować kark. Wiła się i jęczała, a on całował ją coraz niżej, aż do lśniących, jędrnych pośladków. Teraz ona odwróciła się i delikatnie dotykała języ­kiem jego torsu.

- Dość tego, rozpustnico. Skończyła się zabawa - rzekł i już za chwilę była pod nim, a on wypełniał ją całą. Poruszał się w niej, a Miranda szybko dostoso­wała się do jego rytmu. Czuła, jak w jej wnętrzu roz­palają się nagle jasnym światłem wszystkie gwiazdy, jakie można ujrzeć na niebie w pogodną noc.

Gdy się obudziła, słyszała tylko regularny oddech jej mężczyzny, śpiącego teraz obok niej. Była bez­pieczna. Przede wszystkim była kochana. Była znów z Jaredem.

Dunhamowie i Swynfordowie mieszkali razem w Swynford Hall jeszcze cztery dni przed wyjazdem Mirandy, Jareda i małego Toma. Potem rodzina Dunhamów ruszyła do Welland, gdzie wsiadła na „Dream Witch”. Ku ich zadowoleniu Martin, Perky i osobisty służący Jareda, Mitchum, wszyscy zdecydowali się ru­szyć ze swoimi chlebodawcami do Ameryki. Jared obiecał im, że jeśli nie spodoba im się w nowym kra­ju, po roku odeśle ich własnym statkiem do Anglii. Wątpił jednak, by kiedykolwiek to nastąpiło.

Miranda i Amanda większość tych czterech ostat­nich dni spędziły razem. Z mężczyznami spotykały się tylko podczas posiłków. Wiedziały, że minie wiele czasu, nim znów się spotkają.

Ostatniego dnia siedziały razem i śmiały się, prze­glądając gazetę.

- Nie uwierzysz, siostro. Darius Edmund, adorator Belindy de Winter, zaręczył się z Georginą. Czyż nie jest to prawdziwie szczęśliwe zakończenie?

Miranda uśmiechnęła się do siostry szczerze, ale trochę smutno i z odrobiną tęsknoty.

- Och, Mandy, ty zawsze cieszyłaś się ze szczęśli­wych zakończeń.

Jared zaczął kręcić się w łóżku.

• Nie śpisz? - zapytał żonę.

• Nie, Wyndsong jest już niedaleko, prawie czuję ten zapach. - Zaśmiała się. - Pamiętam, jak wracałam tu z Anglii cztery lata temu. Wstałyśmy z Mandy wcześnie rano, żeby spojrzeć na wyspę jako pierwsze, ale tata wstał w tym samym czasie. Ten dzień zaczął się cudownie, a skończył tragicznie. Czasem jednak zastanawiam się, czy gdyby nie był to tak strasznie smutny dzień, my dwoje bylibyśmy małżeństwem.

• Zdaje się, że kuzyn Tom pomyślał o tym wcześ­niej niż my - rzekł cicho Jared.

• Tak, papa miał zawsze wiele planów - westchnę­ła. - Ubierzmy się i wyjdźmy na pokład, zaraz będzie świtało. Chcę jak najszybciej zobaczyć Wyndsong!

- Obawiam się, że będę musiał się do ciebie przy­łączyć - zażartował - bo jeśli nie będę cię pilnował, wyskoczysz za burtę, próbując dopłynąć do domu przed statkiem.

Śmiejąc się, włożyli eleganckie stroje z najmodniej­szych londyńskich salonów. Miranda nie chciała zwią­zywać włosów w kok.

• Mam nadzieję, że nie będzie ci przeszkadzało, że nie będę nosił w domu tych eleganckich strojów - po­wiedział Jared. - Nie wyobrażam sobie, że mógłbym chodzić po Wyndsong ubrany według najnowszej mody, jak jakiś londyński fircyk. Mitchum na pewno będzie bardzo oburzony i rozczarowany moim zachowaniem.

• Będziemy musieli często wydawać przyjęcia, że­by poprawić humory Mitchumowi i Perky.

• Zdawało mi się, że nienawidzisz przyjęć - żarto­wał. - Dziewczyna, którą poślubiłem, na pewno nie znosiła wszelkich spotkań towarzyskich.

• Ta dziewczyna stała się kobietą.

• To prawda - zgodził się pełnym podziwu głosem i pocałował ją.

Wyszli na pokład, gdzie marynarze stojący na wachcie przywitali się z nimi wesoło.

• Widzisz już coś, Nathan? - zapytał Jared.

• Już niedługo. Mgła zaraz się podniesie, a wtedy zobaczymy gospodę w zatoce Gardiner.

• A widzisz, mówiłam ci, że prawie już czuję za­pach domu - śmiała się Miranda.

• Mamo, tato! Jesteśmy w domu? - wołał mały Tom, biegnąc w stronę rodziców i ściskając w małych rączkach kota. Perky i Martin biegli za nim.

• Już prawie, synku - uśmiechnęła się do niego Miranda, a Jared wziął na ręce chłopca i jego kota.

• Patrz cały czas w tamtą stronę - powiedział i wskazał chłopcu horyzont przed sobą. - Za chwilę podniesie się mgła i wtedy zobaczysz dom. Czekaj cierpliwie.

Tuż za nimi wschodziło słońce i rozpraszało we mgle światło we wszystkich kolorach tęczy. Morze do­okoła było zupełnie spokojne. Nagle podniósł się lek­ki wiaterek, który uniósł mgłę i rozwiał ją zupełnie. Zostały tylko niewielkie białe smużki, które później rozpłynęły się gdzieś na niebie. Słońce wstało i nabra­ło koloru czystego złota. Na niebie nie było ani jednej chmurki, a słońce błyszczało na nim jak wielka żółta róża, która posyłała na wodę lśniące blaski.

Oczom podróżników ukazała się zatoka i zielona wyspa Wyndsong.

- Mamo, tato, patrzcie! - krzyczał podekscytowa­ny Tom. Wskazał tłuściutkim paluszkiem przed sie­bie. - Jesteśmy w domu - mówił jakby sam do siebie. - To dom.

Miranda uśmiechnęła się i wzięła Jareda pod ra­mię. Patrzyła tylko na wyspę, jakby chciała sprawdzić, czy wygląda teraz tak samo, jak wtedy, gdy ją opusz­czała.

Leciutko pogładziła synka po głowie i drżącym ze wzruszenia głosem powiedziała:

- Tak, kochanie, jesteśmy w domu!

---