Liryka modernistyczna polska i obca jako wyraz niepokojów fascynacji i poszukiwań artystycznych jej twórców.

Wiersze Kazimierza Przewy-Tetmajera są przesycone jakimś nieokreślonym niepokojem, często jest to obawa przed przemijaniem. Wiersz "Koniec wieku XIX" to utwór pesymistyczny, rysujący sylwetkę dekadenta, dla którego życie jest udręką. Gest zwieszonej głowy symbolizuje poddanie się, pogodzenie się z losem na który nie ma się wpływu. "Nie wierzę w nic" to wiersz, który jest deklaracją samego poety, iż w nic nie wierzy, niczego nie chce, ma wstręt do wszelkich czynów, drwi z wszelkich zapałów. "Na anioł pański" to obraz pełen smutku, goryczy, ulotności. Cała mroczna sceneria sugeruje pesymistyczne nastawienie do życia. "Widok ze Świnicy do doliny Wierchcichej" to wiersz ukazujący obraz doliny pełnej spokoju i ciszy, gór osnutych przeźroczystą mgłą. Maluje potok iskrzący w słońcu i senną zieleń smrekowego lasu. Jednak zaznaczona jest również przepaść, która "rozwarła paszczę ciemną". Widok ten przeraża i niepokoi, jest pełen grozy.

Bodźcami, które popchnęły Jana Kasprowicza do tworzenia poezji były często przewijające się w jego wierszach motywy: krzywdy ludzkiej, otchłani zła, bólu i grzechu ludzkiego, a w późniejszych utworach łaski bożej. W juweniliach "Z chałupy" ukazuje nędzę chłopską, zmusza do refleksji nad wsią. W "Hymnie do ginącego świata" reinterpretuje poglądy na religię, stwarza katastroficzny nastrój. "Dies irae" zapowiada klęskę moralności człowieka, mówi o tym że zło jest wpisane w ludzkie życie i jest rezultatem sprzeniewierzenia się Bogu.

Baudelaire fascynuje się psychologizmem i jego wiersze są nim przesycone. "Spleen" to utwór pełen opisów zewnętrznych przestrzeni, a mimo to świat przedstawia jako więzienie, człowiek jest przytłoczony przez naturę, jest skazany na wieczne konflikty. Padający deszcz niszczy myśli, podmiot liryczny jest znudzony.

---