SZKOŁA GŁÓWNA SŁUŻBY POŻARNICZEJ
W WARSZAWIE
Przedmiot: Podstawy budownictwa
Temat: Stropy.
Opracował :
asp. Mariusz Miszkin
Warszawa 2002
Ogólne pojęcia i wymagania.
Stropy w budynkach są to zespoły elementów stnowiące poziome przegrody oddzielające poszczególne kondygnacje. Stropy spełniają trzy nastepujące zadania:
prznoszą obciążenia własne i użytkowe, a niekiedy obciążenia od scian działowych,
usztywniają budynek w kierunku poziomym,
tworzą przegrody izolacyjne od przenikania ciepłai dźwięków.
W związku z wyszczególnionymi zadaniamistawia się stropom wymagania dotyczące wytrzymałości, sztywności, izolacji cieplnej i dźwiękowej, ognioodporności, trwałości, możliwej lekkości i cienkości. Ze względów ekonomicznych wymaga się oszczędności przy projektowaniu i wykonastwie oraz ograniczenia stosowania stali i drewna.
Wartość izolacji cieplnej ma znaczenie drugorzędne w stropach międzypiętrowych, przedzielających pomieszczenia ogrzewane, natomiast ma duże znaczenie w stropach nad piwnicami, bramami, przejazdami oraz w stropach nad najwyższą kondygnacją.
Pod względem dźwiękowym stropy w wielu przypadkach nie spełniają swego zadania. Ze względu na izolację dźwiękową konstrukcja nośna stropów powinna być możliwie sztywna, na wierzchu stropu powinna być warstwa tłumiąca dźwięki od uderzeń. Dodatnio pod tym względem wpływa na strop wykonanie oddzielnego sufitu na własnej konstrukcji nośnej.
Podział sropów można przeprowadzić w zależności: od rodzaju zastosowanych matriałów (drewniane, betonowe, żelbetowe, ceramiczne, stalowo - ceramiczne i inne), od typu konstrukcji (belkowe płytowo - żebrowe, gęstożebrowe, rusztowe i inne), od przeznaczenia funkcjonalnego (np. międzypiętrowe, nad piwnicami, stropodachy), od metody wykonania itp.
Wybierając strop należy brać pod uwagę prze wsz7ystkim przeznaczenie budynku, odporność ogniową oraz rodzaj obciążenia użytkowego.
Stropy drewniane.
Stropy drewniane są stosunkowo tanie i łatwe do wykonania. Dość znacznie się uginają i ustępują innym rodzajom stropów pod względem ognioodporności, trwałości i usztywnienia budynku. Obecnie są stosowane w budownictwie wiejskim i tymczasowym.
Ze względu na trwałośćwymaga się ochrony stropów drewnianych przed wilgocią, jako główną przyczyną korozji biologicznej. Z tego powodu należy stosować na stropy drewnoprzesuszone i zabezpieczać je przed zawilgoceniem, poza tym należy unikać stosowania stropów drewnianych nad piwnicami lub innymi wilgotnymi i mało przewiewnymi pomieszczeniami ze względu na łatwość porażenia drewnaprzez grzyb.
Rozróżnia się kilka typów stropów drewnianych: zwykły ze ślepym pułapem, zwykły z legarami ułożonymi na polepie, podwójny, kasetowy, belkowy z podsufitką, nagi i deskowy.
Belki stropowe, podobnie jak i wszystkie inne elementy konstrukcyjne drewniane, muszą się znajdować w odległości co najmniej 30 cm od kanałów dymowych, spalinowych i wentylacyjnych.
Należy dążyć do stosowania elementów o uzasadnionych przekrojach ze względu na oszczędność drewna.
Największe zastosowanie w budownictwie mieszkaniowym ma strop zwykły ze ślepym pułapem( rys 2.1) składający się z belkowania, ślepego pułapu, podsufitki i podłogi. Pezpośrednie oparcie podłogi na belkach ma tę wadę, że drgania od uderzeń udzielają się belkom i dźwięki przewodzane są do dolnego pomieszczenia. Można tego uniknąć przez oparcie legarów na polepie ( rys 2.2) Polepa w tym przypadku tłumi dość w znacznym stopniu dźwięki od uderzeń i strop staje się mało akustyczny.
Papa układana przd polepą spełnia rolę uszczelnienia deskowania ślepego pułapu i stanowi częściowo izolację przeciwdźwiękowąi parochronną stropu.
W budynkach gospodarczych i izbach wiejskich jako strop poddasza stosowany jest strop nagi z podsufitką lub bez niej (rys 2.3)
Rys 2.1 Strop zwykły ze ślepym pułapem: 1 - belka, 2 - łata, 3 - ślepy pułap,
4 - papa, 5 - polepa, 6 - podsufitka, 7 - podłoga
Rys 2.2. Strop ze ślepym pułapem i podłogą na legarach
Rys. 2.3. Stropy a) belkowy nagi, b) belkowy z podsufitką : 1 - polepa, 2 - papa, 3 - powała, 4 - belka, 5 - podłoga, 6 - podsufitka
Sposoby układania powały z desek pokazano na rysunku 2.4. polepa grubości 8 - 15 cm spełniająca rolę ocieplenia może być wykonana z gliny z sieczką, z trocin, płyt torfowych, wiórowo - cementowych, gipsowych, lekkich betonów itp. podsufitkę wykonuje się z desek przybitych do spodu belek. Podsufitka osłania belkowanie, tworzy równą powierzchnię sufitu i może dźwigać polepę.
a)
b)
c)
d)
Rys. 2.4. sposoby układania powały: a) na styk, b) na przylgę, c) na wpust, d) na
listwę
Odmiennym typem stropu drewnianego jest strop deskowy (rys. 2.5), w którym belki nośne wykonuje się z desek lub bali ustawionych na rąb w odległościach osiowych nie przekraczających 50 cm. Podłoga z desek grubości 25 mm układana jest zwykle pod kątem 450 do belek w celu usztywnieniadrewnianego szkieletu budynku.
Rys. 2.5. Stropy dekowe: a) z tynkiem na macie z dranic, b) z polepą ułożoną na podsufitce ; 1 - podłoga, 2 - krzyżak usztywniający, 3 - podsufitka, 4 - płyta pilśniowa, 5 - polepa, 6 - papa
Strop taki stosuje się zarówno na poddaszach jak i między piętrami. Gdy w stropie ma być polepa, to daje się ją na papie ułożonej na dolnym deskowaniu grubości 19 mm, która jednocześnie jest podsufitką. W stropie poddasza polepa może być ułożona z wierzchu.
Strop deskowy daje oszczędność na deskowaniach poziomych. Nadaje się dobrze do domów jednorodzinnych. Filc o grubości 5 - 6 mm umieszczony pod deskowaniem podłogi tworzy dobrą warstwę izolacyjną nie przewowdzącą dźwięków.
Strop podwójny tzw. cichy, uniemożliwia przenoszenie się wstrząsów i dźwięków. Składa się on z właściwego stropu zwykłego ze ślepym pułapem oraz podsufitki przybitej do oddzielnego belkowania nie związanego zupełnie ze strpem. Konstrukcja taka znacznie pogrubia strop i jest kosztowna. Może mieć zastosowanie w pomieszczeniach, gdzie przewidziane są duże wstrząsy, jak np. w salach gimnastycznych, w świetlicach itp. lub nad pomieszczeniami, w których sufity zdobione są sztukaterią.
Stropy stalowo - ceramiczne.
Do tej grupy zaliczamy sklepienia bądź płyty z różnego rodzaju cegieł pełnych lub pustakowych, w których naprężenia ściskające prenoszone są przez cegły i zaprawę w cienkich spoinach. Zadaniem zaprawy jest wypełnienie spoin, związanie cegieł i otulenie zbrojenia staowego, jeśli zostało zastosowane.
Sklepienia stropowe odcinkowe wykonuje się o grubości od ¼ do 1 cegły w zależności od rozpiętości i strzałki, która najczęściej wynosi 1/10 rozpiętości. Sklepienia te opierają się na murach lub - jeśli mają mniejszą rozpiętość - na belkach stalowych. (rys. 3.1)
Rys. 3.1. sklepienie odcinkowe na belkach stalowych: 1 - belka, 2 - siatka,
3 - warstwa wyrównawcza, 4 - legar, 5 - podłoga
W wyniku działania obciążeń sklepienia dają rozpory, które w środkowych przęsłach znoszą się wzajemnie, jeśli obciążenia w obydwu przęsłach są jednakowe: w skrajnych przęsłach roapory muszą być specjalnie zrównoważone przez gruby mur lub przez zastosowanie ściągów.
Płyty Kleina są wykonywane z cegieł pełnych lub dzurawek, zbrojone płaskownikami i spajane zaprawą cementową, stanowią one elementy nośne konstrukcyjne. Najczęściej płyty Kleina mają zastosowanie w stropach z belkami stalowymi, bez belek mogą być stosowane tylko nad wąskimi pomieszczeniami, np. korytarzami. Są trzy rodzaje płyt, a mianowicie:
płyty ciężkie grubości ½ cegły,
płyty półiciężkie grubości ¼ cegły z żeberkami,
płyty lekkie grubości ¼ cegły.
Przykład płyt Kleina przedstawiono na rysunkach 3.2 , 3.3.
Rys. 3.2. płyta Kleina ciężka: a) przerój przez belkę,b) przekrój przez płytę:
1 - legar, 2 - obetonowanie, 3 - podłoga, 4 - płaskownik, 5 - siatka.
Rys. 3.3. płty Kleina: a) półciężka, b) lekka
Płytę Kleina opiera się na dolnych półkach stalowych belek dwuteowych. Rozstaw belek w zależności od obciążenia, rodzaju płyt i zbrojenia wynosi 1,0 - 2,0 m. belki mogą być oparte bezpośrednio na ścianie lub na podkładkach betonowych, żelbetowych lub stalowych. Dla usztywnienia ścian belki należy zakotwić w murze co 2 - 4 m. wadą tych stropów jest koniecznść stosowania materiałów deficytowych - drewna (na deskowanie) i stali. Belki stalowe można zastąpić belkami żelbetowymi z odpowiednio ukształtowanym przekrojem poprzecznym.
Istnieje jeszcze wiele innych rozwiązań stropów stalowo - ceramicznych, które obecnie rzadko są stosowane czy to ze względu na trudności wykonawcze, czy też powszechne stosowanie stropów żelbetowych, zwłaszcza w budownictwie wielkoblokowym i wielkopłytowym.
Stropy żelbetow masywne.
Stropy monolityczne charakteryzują się dużą wytrzymałością, są ognioodporne i łatwe w projektowaniu. Zastosowanie stropów masywnych przyczynia się do zwiększenia sztywności przestrzennej budynku przez kotwienie ich w ścianach za pomocą wieńców. Podstawową wadą tych stropów jest duże zużycie drewna na deskowania i stemplowania przy jednoczasnym betonowaniu „na mokro”.
Stropy płytowe o grubości przeważnie 12 cm mogą mieć zbrojenie główne jedno- lub dwukierunkowe. Stosowane są płyty jednokierunkowo zbrojone o rozpiętości do 3,5 m i dwukierunkowo zbrojone o rozpiętości do 5 m. przy większych rozpiętościach stosowanie stropów płytowych jest nieopłacalne.
Stropy płytowo - żebrowe są stosowane przeważnie w budownictwie przemysłowym. Grubość płyty, rozstawienie belek nośnych i przekrój belek zależą od wielkości przenoszonych obciążeń i rozpiętości belek. Najczęściej rozstaw żeber wynosi 1,6 - 2,8 m, a grubość płyty 6 - 8 cm.
Rys. 4.1. stropy żelbetowe: a) płytowy, b) płytowo żebrowy
Stropy grzybkowe składają się z płyty żelbetowej opartej na słupach rozszerzonych u góry w formie głowic. Mają one zastosowanie w magazynach, podziemiach budynków fabrycznych, przy bardzo dużych obciążeniach i tem, gdzie chodzi o zmniejszenie wysokości pomieszczenia, co osiąga się nie stosując belek.
Rys. 4.2. Typy głowic w stropach grzybkowych.
Stropy żelbetowe gęstożebrowe.
Do tej grupy zaliczamy stropy składające się z żeber o rozstawie mniejszym od 90 cm. Przestrzeń między żebrami może być wypełniona skrzynkami, pustakami, blokami albo może być w ogóle pusta. Stropy te są zakotwione w murach za pomocą wieńców.
Stropy wylewane.
Większość tych stropów wykonuje się na rusztowaniu jednorazowym z deskami lub stosuje się rusztowania inwentaryzowane, ponadto procesy mokre powodują znaczne zawilgocenie budynku w pierwszym okresie eksploatacji. Dlatego też stropy wylewane stosowane są obecnie raczej rzadko, a dawniej stosowano takie stropy, jak: strop z dziurawek, strop z bloków gazobetonowych, strop Ackermana, strop typu TK itp.
Strop z dziurawek może być zastosowany na małych obiektach, gdzie sprowadzanie elementów stropu prefabrykowanego może być kłopotliwe i nieekonomiczne. Zastosowanie dziurawek daje dużą swobodę w uzyskaniu dowolnej wysokości stropu i dowolnego rozstawu żeber nośnych.
Rys. 6.1 Strop z dziurawek.
Strop z bloków gazobetonowych (rys. 6.2) ma budowę jak strop z dziurawek. Rozsuwając bloki gazobetonowe w dwóch kierunkach, można wykonać strop z żebrami krzyżującymi się, jeżeli istnieje możliwość oparcia stropu na całym obwodzie. Do zalet tego stropu można zaliczyć małe zużycie betonu wylewanego, dobrą izolację dźwiękową oraz gładkość powierzchni górnej i dolnej.
Rys. 6.2. Strop z bloków gazobetonowych: a) z żebrami jednokierunkowymi,
b) z żebrami dwukierunkowymi,: 1 - żebro, 2 - blok gazobetonowy
Strop Ackermana (rys. 6.3) nadaje się do przekrycia pomieszczeń o małych i średnich rozpiętościach. Może być jedno- lub wieloprzęsłowy ciągły. Wysokość pustaków wynosi 15 - 22 cm. Równa powierzchnia od spodu i dobre powiązanie pustaków z betonem w żebrach dają po otynkowaniu gładką powierzchnię sufitu bez żadnych rys i plam, które występują w stropach z elementów prefabrykowanych.
Rys. 6.3. Strop gęstożebrowy Ackermana.
Strop kontra (rys. 6.4) wykonuje się z pustaków o specjalnym kształcie. Żebra wykonywane są na mokro ze żwirobetonu, pustaki zaś z żużlobetonu. Żebra o przekroju teowym rozstawione są co 60 cm. Wysokość konstrukcji stropu wynosi 24 cm, a rozpiętość waha się od 2,7 do 5,7 m. Do zalet tego stropu można zaliczyć gładkość powierzchni stropu od spodu i znaczne zmniejszenie zużycia drewna, ponieważ deski konieczne są tylko co 60 cm, tj. tylko wzdłuż wylewanych żeber.
Rys. 6.4. Strop kontra.
Stropy prefabrykowane.
Stropy takie montowane są na miejscu wbudowania bez deskowań i rusztowań. W porównaniu ze stropami wylewanymi mają one następujące zalety:
wyeliminowanie zużycia drewna,
zmniejszenie robocizny na budowie i szybki postęp robót,
oszczędne zużycie materiału,
możliwość produkowania elementów stropu na skład.
Stropy prefabrykowane obok zalet mają wady, do których należą:
tzw. kalwiszowanie, tj. powstawanie na tynku stropu pęknięć w miejscach styku belek z pustakami, a nawet w miejscach styku pustaków,
intensywniejsza kondensacja pary wodnej na suficie wzdłuż belek, co występuje szczególnie wyraźnie w stropach nad najwyższą kondygnacją.
Prefabrykaty dzielą się na nośne - w formie gotowych belek, płyt, panwi, i wypełniające - w formie pustaków, płytek, łupin oraz różnych materiałów o charakterze izolacyjnym. Te elementy łączone są za pomocą zaprawy w spoinach bądź betonu wypełniającego.
Z punktu widzenia konstrukcji i obliczeń statycznych te stropy dzieli się na dwie grupy:
stropy z elementów gotowych, montowanych i łączonych ze sobą w ustrój monolityczny, w którym zespół elementów i naniesionych na budowie beton uzupełniający lub zaprawa przenoszą naprężenia w obrębie każdego przęsła jako konstrukcyjnej całości;
stropy z elementów gotowych, układanych obok siebie lub na siebie i łączonych ze sobą w ustrój monolityczny, przy czym nie bierze się pod uwagę współpracy betonu uzupełniającego z żebrem ani też wypełniających części.
Poszczególne typy stosowanych stropów prefabrykowanych podawane są w katalogach lub instrukcjach. Typy stropów różnią się rozpiętością, zbrojeniem, klasą betonu itp. Dla każdego typu podane są wszystkie zasadnicze wielkości. Praca konstruktora sprowadza się do wybrania stropu odpowiedniego do rozpiętości i obciążenia oraz do wykonania zestawienia potrzebnych elementów.
Najbardziej rozpowszechnionymi obecnie stropami prefabrykowanymi są stropy typu DZ, które zastąpiły stosowana dawniej stropy DMS. Powszechnie stosujemy je:
w budownictwie mieszkaniowym - typ DZ-3 grubości 23 cm, wysokości belek 20 cm i rozpiętościach 2,70 - 6,00 m
w budownictwie powszechnym - DZ-4 grubości 27,5 cm dla rozpiętości 6,30 i 6,80 m oraz DZ-5 o grubości 34,5, przy wysokości belek 25 cm i rozpiętościach 7,80 i 8,10 m.
Strop ten składa się z belek żelbetowych prefabrykowanych, pustaków z żużlobetonu oraz nadbetonu, tj. betonu wypełniającego pachwiny i tworzącego górną płytę wykonaną na miejscu budowy. Poza tym występuje wieniec na ścianach i przy większych rozpiętościach żebro usztywniające wykonane w środku rozpiętości.
Dla lepszego związania z nadbetonem należy zachować chropowate górne powierzchnie belek. Szerokie pachwiny, wypuszczenie strzemion z belek, zachowanie chropowatej górnej powierzchni belek powodują że stropy typu DZ są konstrukcjami monolitycznymi.
Belki stropowe projektuje się jako wolnopodparte, a w przypadku częściowego utwierdzenia uzupełniające zbrojenie nad podporą układamy w płycie wykonywanej na mokro.
Stropy belkowe składają się z prefabrykowanych belek o różnym kształcie przekroju poprzecznego, które układa się obok siebie na styk lub łączy na zakład, aby uzyskać współpracę elementów i zmniejszyć możliwość klawiszowania. Dawniej stosowane były stropy Rapid składający się z belek dwuteowych łączonych górą i dołem na zakład. Obecnie stosuje się strop Ka - Be strop ten składa się z prefabrykowanych dyli żelbetowych o przekroju dwuteowym z przeponami. Szerokość dyli waha się w granicach 29 - 39 cm, wysokość 20 cm, a przepony są rozstawione co 60 cm.
Poza warstwą konstrukcyjną (nośną) i wyrównawczą rozróżniamy : warstwę izolacji ciepłochronnej, warstwę izolacji parochronnej, przestrzeń wentylacyjną w postaci szczelin lub kanalików oraz warstwy wodoszczelne. W zależności od zastosowanych materiałów i spełnienia poszczególnych funkcji niektóre warstwy stropodachów mogą być pominięte.
Warstwy ciepłochronna i wyrównawcza mogą w szczególnych przypadkach stanowić jedną warstwę.
Warstwa wyrównawcza ma na celu wytworzenie spadków dla wody. Spadki warstw wyrównawczych nie przekraczają zazwyczaj kilku procent (1 - 5%).
Warstwę ciepłochronną można wykonać z gazobetonu, z żużlobetonu, za szkła piankowego, z supremy, ze specjalnych tworzyw sztucznych itp. Aby zabezpieczyć warstwę ciepłochronną przed zawilgoceniem przy ruchu pary ku górze, należy zastosować izolacje parochronną z papy, lepiku lub asfaltu, szczególnie nad pomieszczeniami o dużej wilgotności względnej powietrza (powyżej 45%).
Najczęściej zwykły stropodach o spadku mniejszym niż 5% pokrywamy warstwą wodoszczelną , składającą się z dwóch warstw papy.
Stropodachy wykonywać można w różny sposób: ze zwykłych stropów lub ze specjalnych elementów. Ze zwykłych stropów konstruuje się stropodachy
Rys. 7.1. Stropodachy ze zwykłego stropu: a) dwuspadowy, b) jednospadowy;
1 - strop, 2 - warstwa ocieplająca
Na stropie poziomym spadek kształtuje warstwa ocieplająca albo wyrównawcza. Przy ułożeniu stropu ze spadkiem grubość warstwy ocieplającej jest jednakowa na całym dachu. W obu przypadkach można zastosować każdy powszechnie stosowany strop.
W stropodachach pełnych wszystkie warstwy przylegają do siebie i nie ma szczelin powietrznych. Spotykamy dwa zasadnicze rodzaje stropodachów pełnych: z izolacją cieplną ułożoną na konstrukcji nośnej oraz stropodachy wykonane z płyt konstrukcyjnych z betonów lekkich lub płyt warstwowych, spełniających rolę warstw nośnej i ocieplającej. Odmiana stropodachów pełnych są stropodachy „odpowietrzane” umożliwiające odprowadzenie pary spod pokrycia.
Stropodachy pełne można projektować nad pomieszczeniami suchymi i muszą być wykonane z materiałów suchych. Przykłady stropodachów pełnych przedstawiono na rysunku 7.2.
Rys. 7.2. Schematy konstrukcji stropodachów pełnych.
W stropodachach wentylowanych przestrzeń wentylacyjną umieszcza się nad warstwą izolacji cieplej. Można to osiągnąć przez ułożenie płyt falistych lub wycięcie rowków w materiale izolacyjnym. Wolna przestrzeń stropodachu powinna być połączona z powietrzem zewnętrznym. Dość często stosuje się płyty korytkowe lub panwiowe, które tworzą przestrzeń wentylacyjną stropodachu.
Rys. 7.3. Schematy konstrukcji stropodachów wentylowanych.
Jedną z odmian stropodachu wentylowanego (rys. 7.4) jest stropodach odpowietrzany. Do odpowietrzenia przestrzeni stropodachu można zastosować specjalne materiały rolowe mające małe kanały, w których możliwy jest ruch powietrza. Innym rozwiązaniem może być luźno usypany keramzyt wyrównany gładzią, spełniający jednocześnie rolę izolacji cieplnej i warstwy odpowietrzającej. Aby umożliwić odpływ pary do atmosfery, można zastosować wywietrzniki lub szczeliny pod fartuchami obróbki blacharskiej.
Stropodachy z poddaszami przełazowymi (rys. 7.5) powstały przez zmniejszenie wysokości poddasza od minimum (60 cm w świetle) celem obsługi pewnych urządzeń, np. górnego rozdziału sieci centralnego ogrzewania. Przestrzeń poddasza przełazowego powinna być zwentylowana do powietrza zewnętrznego, w celu odprowadzenia nadmiernej ilości pary wodnej.
Rys. 7.4. Szczegóły stropodachów odpowietrznych
Rys. 7.5. Stropodachy z poddaszem przełazowym
Stropodachy pełne maja ograniczona przydatność użytkową ze względów termiczno - wilgotnościowych. Można je stosować nad pomieszczeniami szkolnymi, biurowymi, handlowymi i służby zdrowia, które mają wentylację naturalną jako stałą wymianę powietrza w okresie ogrzewania. Nie należy stosować ich nad obecnie realizowanymi budynkami mieszkalnymi, które nie mają wentylacji naturalnej we wszystkich pomieszczeniach.
Stropodachy wentylacyjne i odpowietrzane oraz stropodachy z poddaszem przełazowym maja w zasadzie nieograniczoną przydatność użytkową, pod warunkiem prawidłowego ich wykonania z dostosowaniem do strefy klimatycznej i określonego użytkowania pomieszczeń.
Do wykonania stropodachów znajdują zastosowanie elementy prefabrykowane takie jak: płyty panwiowe, płyty pełne, płyty gazobetonowe zbrojone, płyty faliste, prefabrykaty gzymsowe, prefabrykaty szczytowe itp.
Prefabrykaty szczytowe stanowią zamknięcie stropodachu dwuspadowego od strony ścian szczytowych. Projektowane są zwykle z dwóch części trójkątnych, każda szerokości połowy budynku.
Płyty dachowe mogą być wielowymiarowe lub drobniejsze, wsparte na ażurowych ścianach murowanych najczęściej z bloczków gazobetonowych.
Typowe panwiowe płyty dachowe mają następujące wymiary: wysokość 25 cm, szerokość 119 lub 149 cm, długość 479 - 659 cm.
Pośrednie długości są stopniowane co 30 cm. W płytach szerokości 119 cm zaprojektowano włazy dachowe.
Płyty wykonuje się z betonu zwykłego klasy B-200 i stali okrągłej żebrowanej 34-GS i stali gładkiej St0. Głębokość oparcia płyt wynosi 7,0 cm. Szczeliny wypełnia się rzadką zaprawą.
Dachowe płyty korytkowe można stosować w budownictwie ogólnym, realizowanym metodami tradycyjnymi i uprzemysłowionymi. Przeznaczone są one do montażu ręcznego.
Dotychczasowe sposoby projektowania i sposoby wykonywania stropodachów nie zapewniają odpowiednich właściwości termicznych i trwałości. Największy wpływ wywiera wilgoć, która zawsze działa ujemnie na właściwości materiału i trwałość konstrukcji.
Przy projektowaniu stropodachu i wyborze jego konstrukcji trzeba brać pod uwagę zarówno wilgotność powietrza w pomieszczeniach, jak i rodzaj materiałów, a szczególnie ich zawilgocenie budowlane.
Izolacja ciepłochronna musi być skuteczna, aby na dolnej powierzchni stropodachu nie skraplała się para wodna. Ponieważ wilgotność materiału pogarsza jego właściwości izolacyjne, dlatego przy określaniu wymaganego współczynnika k dla stropodachów należy uwzględniać rzeczywistą wilgotność materiałów poszczególnych warstw.
Do ocieplenia stropodachów nie wentylowanych nie powinny być stosowane takie materiały jak pianobeton, gazobeton, żużlobeton, płyty wiórowo - cementowe itp. Materiały te są przeważnie wilgotne w czasie budowania lub zawilgacają się w czasie układania na dachu. Nadają się natomiast: styropian, płyty twarde lub półtwarde z wełny mineralnej, płyty pilśniowe porowate, jednak nie należy dopuścić do zawilgocenia tych materiałów podczas wykonania stropodachu i podczas eksploatacji. Osiągamy to przez unikanie stosowania gładzi wyrównawczej i stosowanie ekranów paroszczelnych.
Stropodachy wentylowane nie mają takich wad, ponieważ materiał zawilgocony w czasie wbudowania wysycha w krótkim czasie.