Język naukowy - styl, którym pisane są dzieła specjalistyczne z różnych dziedzin nauki; funkcjonalna odmiana stylowa języka literackiego, występująca w pracach naukowych. Styl jest zróżnicowany ze względu na przedmiot badań naukowych i ze względu na cechy indywidualne autorów. Zależnie od tego, jakiej nauki rozprawa dotyczy, występuje w tym stylu duża liczba wyrazów specjalnych, terminów o ściśle określonych znaczeniach. Cechy stylu naukowego:
terminologia naukowa i specjalistyczna, język wzorów i symboli;
jednoznaczność i precyzja informacji;
unikanie elementów oceniających;
obiektywne przedstawianie zjawisk i problemów (używanie form bezosobowych lub formy liczby mnogiej);
brak pierwiastków emocjonalnych;
przeważają zdania złożone podrzędnie nad współrzędnymi;
stosowanie wyrażeń modalnych;
występowanie dużej liczby rzeczowników niekonkretnych, oznaczających pojęcia umysłowe, oderwanych przymiotników i czasowników nazywających czynności pojęciowe, przysłówków i wyrażeń przysłówkowych, spójników i zaimków wskazujących cechy i relacje;
logiczna kompozycja obejmująca tezy, argumenty, wnioski, przykłady;
stosowanie tabel, wykresów;
cytowanie prac innych autorów, stosowanie przypisów.
Język ten jest zazwyczaj nasycony fachowymi terminami, które mają w obrębie danej dyscypliny ściśle zdefiniowane znaczenie (często odmienne od znaczenia w języku potocznym), dzięki czemu teksty pisane tym językiem nie pozostawiają, jak inne formy wypowiedzi literackiej, swobody ich różnej interpretacji. Cechuje go też częste stosowanie form bezosobowych, strony biernej, czasu przeszłego, form przypuszczających i formalizmu matematycznego. Język ten nie stanowi jednolitego tworu, lecz cechuje się odmianami, charakterystycznymi dla określonych dziedzin wiedzy.
Teksty naukowe są zwykle pisane przez jednych naukowców dla innych naukowców i są trudne, bądź wręcz niemożliwe do zrozumienia bez odpowiedniego przygotowania.
Język urzędowy - odmiana języka literackiego, realizowana w instrukcjach, zarządzeniach, regulaminów, komunikatach, zawiadomieniach i pismach urzędowych. Występuję w dwóch rodzajach: styl wypowiedzi kancelaryjnych i styl aktów prawnych. Należy do stylów oficjalnych, do sfery komunikacji społecznej. Cechy stylu urzędowego:
nakazowość;
używanie trybu rozkazującego;
przewaga zdań bezosobowych;
odindywidualizowanie języka;
słownictwo pozbawione emocji;
nakazy i zakazy;
częste występowanie strony biernej;
treść w formie paragrafów i punktów;
terminologia z zakresu ekonomii, prawa, administracji.
Język urzędowy charakteryzuje się znaczną konwencjonalizacją. Występuje w nim wiele typowych tylko dla niego, odbieranych jako urzędowe i oficjalne terminów (w tym z jednej strony tzw. rekwizytów leksykalnych, z drugiej terminologii specjalistycznej, zwłaszcza prawniczej, administracyjnej, handlowej i ekonomicznej) oraz tego samego rodzaju utartych związków frazeologicznych (np. "zwracam się z uprzejmą prośbą", "odnośny", "dalszy", "niniejszy", "posiadać", "być w posiadaniu", "powiadamiać", "z uwagi na", "uprasza się"). Spośród kategorii gramatycznych typowe dla języka urzędowego jest (w języku polskim) częstsze niż w innych odmianach funkcjonalnych języka użycie strony biernej, stosowanie form bezokolicznikowych i nieosobowych; w składni występuje dążność do zwartości i jasności, mało zróżnicowana i szablonowa struktura zdania, zdania pojedyncze są rozbudowane, zdania złożone są zaś krótkie. Występuje wiele odczasownikowych i odprzymiotnikowych rzeczowników abstrakcyjnych; nadużywanie przymiotników odrzeczownikowych zakończonych na -owy; nadużywanie konstrukcji analitycznych (np. dokonać otwarcia zamiast otworzyć); posługiwanie się stałymi, gotowymi formami.