"Pytania zadawane sobie” - problemy egzystencjalne w poezji Wisławy Szymborskiej.
W poezji Szymborskiej odnajdujemy prawdę o sobie i świecie, który nam zagraża.
CECHY:
- pointa - koncept, komizm językowy,
- wykorzystanie języka - wieloznaczność, dowcip, gra słów, mowa potoczna,
- intelektualizm - wyraża uczucie światopoglądowe przez ironię i drwinę,
- metafora.
Pytania:
1. Co jest najważniejszą informacją o człowieku? Uczucia, wizje, wspomnienia, a nie urzędowe fakty. Znikomość człowieka w cywilizacji. W świecie prawda o człowieku i on sam nie może zaistnieć. Prawdy nikt nie chce. ("Pisanie życiorysu").
2. Pyta o sens życia człowieka na ziemi (szereg paradoksalnych pytań w "Zdumieniu").
3. "Sto pociech" - człowiek naiwnie dąży do wolności i prawdy, ma moralne szanse na realizację ideałów.
4. Intelekt przeciw lenistwu <-- cywilizacja ("Nagrobek").
5. Ludzi, którzy zginęli na wojne "zaokrągla się" (nikt nie chce znać szczegółów, ludzi interesują dane statystyczne) - "Obóz głodowy pod Jasłem".
6. Wydarzenia siłą i brutalnością górują nad uczuciami ("Lekcja"). Historia nie rozwiązuje problemów jednostek.
7. "Wieczór autorski" - co dziś bawi ludzi? Analiza nieprawidłowości, schematyzm siła. Pytanie o miejsce poezji.
8. "Konkurs piękności męskiej" - wyższość siły nad intelektem, złe rozumienie piękna.
9. Człowiek jest uwikłany w schematy i formy ("Dwie małpy Breughela").
10. Ludzie nie potrafią ze sobą rozmawiać. Pytanie o sens życia. ("Niespodziewane spotkanie", "Wieża Babel").
11. Człowiekowi niepotrzebny jest czas, cierpienie, brak komunikacji. Dlaczego ciągle musimy się bać? Inne go życia nie będzie ("Obmyślam świat").
12. Życie jest jedno, nieuchwytne i niepowtarzalne. Co będzie dalej? ("Nic dwa razy").
13. Agnostycyzm, niedoskonałość człowieka ("Rozmowa z kamieniem").