Systemy normatywne - system polityczny, wyznaniowy, terytorialny, grupowy
Prawo zwyczajowe - to normy prawne trwale i jednolicie wykonywane w przekonaniu, że są obowiązującym prawem. Prawo zwyczajowe nie pochodzi od żadnej instytucji, lecz zostaje wykształcone przez społeczeństwo w toku historii.
Rodzaje przepisów prawa - przepisy ogólne, przepisy szczegółowe (normy), przepisy przejściowe, dostosowujące, końcowe.
Norma prawna - składa się z hipotezy, dyspozycji i sankcji. Występują normy nakazujące, zakazujące, zezwalające.
Sankcje - karne, egzekucyjne, nieważności czynności prawnych
Akt prawotwórczy - akt, wydany przez uprawniony podmiot publ., na podstawie upoważnienia, zawartego w Konstytucji lub innej ustawie, w formie przez ustawę przewidzianej, zawierający normy prawne o charakterze generalnym i abstrakcyjnym. Akty prawotwórcze dzielimy na akty powszechnie obowiązujące i akty kierownictwa wewnętrznego.
Akty prawa miejscowego - specyficzna grupa aktów powszechnie obowiązujących. Posiada wszystkie cechy tych aktów, ale obowiązuje tylko na obszarze działania organu, który wydał dany akt. Muszą być one zgodne ze wszystkimi aktami powszechnie obowiązującymi. Wydawane są przez organ samorządu terytorialnego: sejmik województwa, radę powiatu, starostę, radę gminy, wójta, burmistrza czy prezydenta miasta i terenowe organy administracji (wojewodę).Rodzaje: przepisy o charakterze wykonawczym; przepisy o charakterze strukturalno - organizacyjnym; przepisy porządkowe.
Akt normatywny - Jest to akt prawny zawierający normy prawne powszechnie obowiązujące (np. ustawa) lub obowiązujące tylko określoną grupę adresatów (np. akt prawa miejscowego).
Wyróżniamy ustawy, rozporządzenia z mocą ustawy, rozporządzenia, uchwały rady ministrów.
Akty prawa wewnętrznego - uchwały Rady Ministrów, zarządzenia Prezesa Rady Ministrów, zarządzenia ministrów
klauzula derogacyjna - przepisy uchylające przepisy dotychczas obowiązujące
prawo publiczne, jeden z dwu zasadniczych działów prawa regulujących stosunki, w których występuje element władztwa publicznego, zwł. stosunki związane z organizacją i funkcjonowaniem aparatu państw., a także stosunki między państwem a obywatelem (np. prawo konst., adm., karne).
Prawo publiczne składa się z przymusowych norm postępowania, chroni głównie interesy państwa i reguluje stosunki społeczne, w których między podmiotami istnieje relacja podrzędności i nadrzędności. Prawo publiczne korzysta głównie z norm ius cogens - bezwzględnie obowiązujących, charakteryzujących się tym, że ich adresaci winni bezwzględnie dostosować się do dyspozycji zawartej w danej normie prawnej. W działalności oświatowej normy prawne, typowe dla prawa publicznego, wynikają przede wszystkim z ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty oraz z ustawy z dnia 8 stycznia 1999 r. - przepisy wprowadzające reformę ustroju szkolnego
Prawo prywatne służy zaspokajaniu potrzeb jednostki, a pozycje stron w regulowanych stosunkach społecznych są równorzędne. Normy prawa prywatnego jedynie sugerują zachowania się podmiotów prawa, mają więc charakter dyspozytywny - normy ius dispositivum - względnie wiążące, np. zawieranie umów cywilnoprawnych przez dyrektorów szkół, placówek oświatowych jest czynnością fakultatywną zainteresowanych stron.
Do gałęzi prawa publicznego zaliczane jest: prawo konstytucyjne, prawo administracyjne, prawo karne, prawo postępowania karnego, prawo finansowe, prawo postępowania cywilnego, prawo międzynarodowe publiczne. Natomiast prawo cywilne, prawo rodzinne i opiekuńcze, prawo międzynarodowe, należą do gałęzi prawa prywatnego
Prawo formalne, procesowe — zespół norm prawnych regulujących postępowanie przed organami wymiaru sprawiedliwości i administracji publicznej. Prawo formalne urzeczywistnia normy prawa materialnego i pozwala na ich egzekwowanie. Dotyczy ono m.in. właściwości tych organów (rzeczowej, miejscowej, funkcjonalnej), wszczynania postępowania, pism procesowych, wniosków stron, dowodów, środków odwoławczych oraz innych instytucji procesowych. W prawie polskim tradycyjnie wyróżnia się: prawo administracyjne formalne (→ postępowanie administracyjne i → postępowanie sądowo-administracyjne), prawo cywilne procesowe (→ postępowanie cywilne), prawo karne procesowe (→ postępowanie karne).
Prawo administracyjne to dział prawa obejmujący ogół norm regulujących stosunki społeczne związane z administracyjną działalnością organów państw, i innych podmiotów wykonujących te funkcje. Jedną z charakterystycznych cech norm prawa administracyjnego jest możliwość zastosowania przymusu państwowego w celu jego wykonania.
Prawo, a ściślej prawo w ujęciu przedmiotowym, to system norm prawnych, czyli ogólnych, abstrakcyjnych i w przybliżeniu jednoznacznych dyrektyw postępowania, które powstały w związku z istnieniem i funkcjonowaniem państwa, ustanowione lub uznane przez właściwe organy władzy publicznej i przez te organy stosowana, w tym z użyciem przymusu państwowego.
Władza wykonawcza (egzekutywa) jest władzą bezpośrednio zarządzającą sprawami państwa. W Polsce organami egzekutywy są Prezydent Rzeczypospolitej, Rada Ministrów, zwana popularnie rządem, Premier (Prezes Rady Ministrów) oraz organy administracji rządowej.
Władza ustawodawcza (legislatywa, władza prawodawcza) - jeden z elementów teorii trójpodziału władzy Karola Monteskiusza, polegający przede wszystkim na ustanawianiu obowiązującego prawa. We współczesnych państwach demokratycznych tworzenie prawa jest podstawowym zadaniem parlamentu (sejm, senat), ale to nie jedyny organ władzy do tego upoważniony. Parlament jest jedynym organem upoważnionym do tworzenia najwyższych aktów prawnych - ustaw, na podstawie, których ustala się inne akty prawne. W ten sposób parlament wpływa na zasady działania państwa i na życie obywateli.
Państwo jest polityczną, suwerenną, terytorialną i przymusową organizacją społeczeństwa. Organizuje i koordynuje prace dużych grup społecznych.
Legalna władza państwa - została przyjęta zgodnie z prawem, jest praworządna, działa tylko w ramach kompetencji przyznanych prawem
Funkcje państwa - ochronna, kulturalno-oświatowa, socjalna, gospodarczo organizacyjna, adaptacyjno-przystosowawcza, regulacyjna.
Państwo unitarne to państwo z jednym systemem prawnym na całym terytorium
Państwa federalne składają się z kilku państw.
Państwa w których rządzący mają nieograniczoną władzę nazywa się państwem totalitarnym lub despotycznym.
Rządowa ogólna adm. Terenowa podlega wojewodzie i ministrowi adm. Pub.
Instytucje samorządowe szczebla gminnego: rada gminy, wójt, burmistrz lub prezydent miasta.
W Polsce do władz centralnych w wyborach powszechnych wybierani są posłowie, senatorowie i parlamentarzyści.
Do mechanizmów demokracji bezpośredniej zalicza się referendum i inicjatywę obywatelską.