ŹRÓDŁO [ WĄWÓZ ] [ Mury 3'35 ] muz. i sł. J. Kaczmarski

1978 r.

e. Płynie rzeka wąwozem, jak dnem koleiny,

e. Która sama siebie żłobiła.

C. Rosną ściany wąwozu, z obu stron coraz wyżej,

C. D. G. Tam na górze są ponoć równiny.

a. e. Im więcej tej wody, tym się głębiej potoczy

C. e^zm. H⁷. Sama biorąc na siebie cień zboczy...

e. Piach spod nurtu ucieka, nurt po piachu się wije,

C. e. Własna w czeluść ciągnie go siła,

C. Ale jest ciągle rzeka na dnie tej rozpadliny,

C. D. G. Jest i będzie, będzie jak była.

e. a. Bo źródło, bo źródło

C. e^zm. H⁷. Wciąż bije...

e. A na ścianach wąwozu pasy barw i wyżłobień

e. Tej rzeki, historia tych brzegów,

C. Cienie drzew powalonych, ślady głazów rozmytych,

C. D. G. Muł zgarnięty pod siebie, wbrew sobie

a. e. A hen w dole blask nikły ciągle ziemię rozcina,

C. e^zm. H⁷. Ziemia nad nim się zrastać zaczyna...

e. Z obu stron żwir i glina, by zatrzymać go w biegu,

C. e. Woda syczy i wchłania lecz żyje.

C. I zakręca, omija, wsiąka, wspina się, pieni,

C. D. G. Ale płynie, wciąż płynie wbrew brzegom.

e. a. Bo źródło, bo źródło

C. e^zm. H⁷. Wciąż bije...

e. I są miejsca, gdzie w szlamie woda niemal zastygła

e. Pod kożuchem brudnej zieleni.

C. Ten ślad prędzej niż ten, kto zostawił go, znika

C. D. G. - Niewidoczne bagienne są sidła.

a. e. Ale źródło wciąż bije, tłoczy puls między stoki,

C. e^zm. H⁷. Więc jest nurt, choć ukryty dla oka !

e. Nieba prawie nie widać, czeluść chłodna i ciemna,

e. Niech się sypią lawiny kamieni

a. e. I niech łączą się zbocza bezlitosnych wąwozów

a. e. Bo cóż drąży kształt przyszłych przestrzeni

C. e^zm. H⁷. Jak nie rzeka podziemna ?

a. Groty w skałach wypłucze

e. Żyły złota odkryje

e. a. Bo źródło, bo źródło

C. e^zm. H⁷. Wciąż bije...

---