NIEBEZPIECZNE ZWIĄZKI - Piotr Ambroży Franciszek Choderlos de Laclos.
Choderlos de Laclos - ur. W Amiens w 1741 r. w rodzinie mieszczańskiej. W 21 r. życia po studiach został oficerem artylerii. Talent w pisaniu sprawił, że został miłym gościem paryskich salonów. 1774 r. - „List do Małgosi”, 1777 opera komiczna, 1778 zbudował fort na wyspie Aix i z nudów i chęci wspomnień pisze „Niebezpieczne związki”. Dzieło w 1782 zostało wydane i cieszyło się powodzeniem, była to jedyna książka napisana przez Choderlosa. Później pisał jedynie broszury i artykuły polityczne. Policja umieściła jego książkę w indeksie i skazała na zniszczenie.
1789r - Laclos na polecenie pani de Genils został sekretarzem księcia Orleanu. Był autorem intryg, które knuł Filip Egalite przeciw prawej dynastii. Ze swym panem wstąpił Laclos do klubu jakobinów i przewodniczy mu w dniu detronizacji Ludwika XVI. W 1793 dostaje się w Paryżu do więzienia i ratuje go protekcja Robespierra, któremu podobno układał mowy. Poraz drugi trafia do więzienia, ostatecznie jest przydzielony do korpusu generała Moreau, udaje się do Włoch i w 1803r umiera w Tarencie na stanowisku generalnego inspektora artylerii.
Książka ukazuje czasy w jakiej została napisana, a także jest arcydziełem psychologii. Dotyczy ona głównie miłości tak, jak miłość wypełniała życie towarzyskie tamtej epoki. Część Francji zajmuje się polityką, ekonomią, część zaś żyje miłością, jest to główny temat rozmów, zabawa towarzyska, wszystko.
Cechą miłości XVIII w. jest odarcie jej ze wszystkich zasłon, zupełnie inaczej niż to było za czasów Ludwika XIV. Brak w niej poszanowania w słownictwie dla kobiety, miłość staje się synonimem pożądania. „Jedyną rzeczą coś wartą w miłości staje się jej strona fizyczna”. Uczuciowość nie gra roli, brak nawet zazdrości. Podąża się za modą. Przygoda Prevana i jego trzech „nierozłącznych” (LIST 74) to jeden ze wzorów sportu.
Budowa Książki - listy. Wydaje się, że nie ma w nich ani jednego zbędnego zdania. Nad akcją dominuje postać margrabiny de Merteuil - jest to jeden z najsilniejszych typów kobiecych w literaturze. Postać de Valmonta - genealogię jego można by wywieść od don Juana Moilera. Korespondencja Valmonta i Merteuil wypełnia większą część książki. Razem snują swoje plany. Są dla siebie publicznością, z tym, że markiza ciągle jest sobą, zaś Valmont zgrywa się dla swej partnerki, daje się jej prowadzić jak na smyczy ciągle będąc pewnym swej siły.
Danceny - typ młodości, naiwny, potrzebna mu jest miłość własna nie tyle co miłość do kobiety.
Cesia - ukazana jako kobieta pogodzona z tym, że będzie taka, jaką ją wyrzeźbią silniejsze dłonie. Jest jedynie zabawką w dłoniach intrygantów.
Pani de Volanges - kobieta przejmująca się sprawami całego świata i niespostrzegająca tego, co dzieje się w jej własnym domu. Markiza wyzyskuje ją dzięki jej próżności.
Pani de Tourvel - przez połowę książki cnotliwa, potem przeszła wiele mąk.
Stara pani de Rosemonde - urokliwa.
Wolter - powiastki filozoficzne. Wolter - ur. W 1694 w Paryżu, zm. 1778 w Paryżu.
Wolter początkowo nie chciał oświecać społeczeństwa, ale zająć jak najpokaźniejsze miejsce. Trzy drogi: talent, majątek, szlachectwo. Talent miał, majątku szybko się dorobił, zaś szlachectwo kupił sobie, wcześniej zmieniając mieszczańskie nazwisko Arouet na fikcyjno-szlacheckie de Voltaire, było to dość powszechne. Pracował nad tragedią w stylu klasycznym - „Edyp”. Została ona wystawiona w 1718 r. i dała mu dużo sławy. Następna była „Henryada”, epopeja narodowa o Henryku IV. Przesiedział 11 miesięcy w Bastylii za utwór „Widziałem”, którego nie napisał i za pamflet „Puero regnante” (to już napisał). W 1726 znowu trafił na miesiąc do Bastylii przez kawalera de Rohan. Wyszedł po miesiącu, ale musiał udać się do Anglii, gdzie spędza 3 lata i spotyka się z angielską kulturą, odmienną niż Francji. Zapoznał się z literaturą angielską, Szekspirem, który był wówczas obcy dla Francji. Spotyka się z racjonalistyczną filozofią Locke'go. Rezultatem są „Szkice” i „Listy filozoficzne”, najpierw wydane po angielsku, potem po francusku.