Załącznik IV do pisma do IMiUE z 2009.05.31

Odpis

Jerzy Kopydłowski Tarnowskie Góry 04.02.1979 r.

ul. Sobiesiaka 53/10

42-606 Tarnowskie Góry

Dyrektor

Centralnego Biura Konstrukcji Kotłów

mgr inż. Jan Krztoń

Dotyczy: kotła OR6,5-011 według wynalazku nr 61238 (pismo nr 3)

Pytanie 5: Dlaczego nie przebadano w kotle OR6,5-030 instalacji zasilania paleniska węglem składającej się z tylko jednego narzutnika, przed wyposażeniem w nią kotłów serii informacyjnej (czytaj: typu OR6,5-011).

W prototypie kotła OR6,5-030 w zasobniku węgla nad każdym z dwóch narzutników przewidziano zasuwę w postaci płaskiej blachy. Z każdego z czterech boków zasuwy zastosowano prowadnice umieszczone wewnątrz zasobnika węgla (czytaj: tworzące rodzaj półki wokół jego ścian wewnętrznych). Każdy projektant kotłowni powiedziałby oczywiście w tym miejscu, że żartuję.

Zacznijmy więc od zacytowania ze sprawozdania z delegacji nr 5503 z 23.11.1072 r. pracownika CBKK inż. Jerzego Kopydłowskiego do Stacji Prób i Badań Przemysłu Kotłowego przy kopalni Jowisz:

„W samym zasobniku zsuwanie się węgla o większym zawilgoceniu uniemożliwiają zastosowane u wlotu dozownika prowadnice dla zasuwy odcinającej. Rozwiązanie wykonane na przekór zdrowemu rozsądkowi, nie mniej jak się okazuje niemożliwe do wyperswadowania.”

Trzy lata, jakie upłynęły do tego czasu od uruchomienia kotła OR6,5-030, to wystarczająco długi okres aby z powodu tych nieszczęsnych prowadnic ugruntowała się jedna z wielu powstałych w CBKK „teorii” dotyczących palenisk narzutowych. Głosiła ona, że przy zastosowaniu w kotle dwóch narzutników, jeden narzutnik zakłóca pracę drugiego. Brała się stąd, że na prowadnicach zasuw zawieszał się węgiel i każdy z dwóch narzutników co jakiś czas do paleniska wrzucał jedynie powietrze, zamiast węgla.

Wykonane w pierwszej połowie 1970 r. przez CBKK badania narzutu węgla - opracowanie nr arch. 8399 podpisane przez kierownika pionu Naukowo-Badawczego mgr inż. Jana Krztonia - zawierały taki oto wniosek (str. 8): „6. Zadawalające wyniki narzutu dla pomiaru 27 pozwalają przypuszczać, że umieszczenie jednego narzutnika w osi rusztu (komory paleniskowej) wyeliminuje zakłócanie się dwóch narzutników.”

Kiedy w 1976 r. przeanalizowałem owe badania narzutu węgla, okazało się że stwierdzone przez kierowany przez Obywatela Pion Naukowo Badawczy rzekome zadawalające wyniki narzutu węgla przez jeden narzutnik przedstawiają się dokładnie jak na poniższym szkicu. „Serce rośnie” jak się patrzy na takie „równomierne” pokrycie rusztu węglem, ale chyba tylko Obywatelowi. Badania były wykonane przy użyciu do nich suchego węgla. Przy węglu mokrym byłoby jeszcze gorzej.

Sześć lat jednak wcześniej (czytaj: w 1970 r.) w oparciu o taki w niosek z badań narzutu węgla w kotle OR6,5-030, ówczesny dyrektor naczelny CBKK po uzgodnieniu w szerszym gronie podejmuje decyzję zastosowania jednego narzutnika w kotłach OR6,5-011 serii informacyjnej (protokół nr 71/70 z 06.08.1970 r.). Poleca jednak sprawdzenie takiej instalacji w prototypie kotła OR6,5-030 przechodzącym próby na Stacji Prób i Badań.

Rysunek zestawieniowy instalacji z jednym narzutnikiem dla przebadania w kotle OR6,5-030 ma numer 1-1182093. Jego dokumentacja przewidywała przy tym wykorzystanie gotowych urządzeń będących do dyspozycji z kotła OR6,5-030 i z kotła Stirling. Skorygować błędne wnioski z badań narzutu można więc było znikomym kosztem.

Niestety, o tym czy badania jednego narzutnika dojdą do skutku zależało już od ówczesnego z-cy dyrektora naczelnego CBKK, którym był mgr inż. Jan Krztoń.

Z bogatego materiału dowodowego można zacytować ze sprawozdania z delegacji nr 1302-1303 mgr inż. Anieli Kopydłowskiej do Fabryki Mebli w Świebodzicach w sprawie kotła OR6,5-011:

„Z pracy kotła OR2,5-010 w kotłowni CBKK o zbliżonej długości rusztu, lecz o szerokości 1000 mm, zamiast 1500 mm, wynika że jeden narzutnik nie zda egzaminu, nie zda również egzaminu zastosowany w kotle dozownik wibracyjny.

Dopuszczenie do montażu wydanego w dokumentacji jednego narzutnika z dozownikiem wibracyjnym, wobec oczywistego już faktu, że kocioł musi być wyposażony w dwa narzutniki z podajnikami zgrzebłowymi, narazi jedynie inwestora na koszty związane z zakupem oraz zamontowaniem dwóch narzutników.”

A szczegółowe wytyczne doboru narzutników (czytaj: w zależności od szerokości rusztu), opracowane przez firmę amerykańską Detroit Stoker, otrzymał Obywatel równolegle ze mną na przełomie 1974/1975 r. Nie może więc być żadnych wątpliwości o tym, że działanie Obywatela jest całkowicie świadome.

Kopie:

1. Fabryka Kotłów Przemysłowych „Fakop”,

ul. Pstrowskiego 4; 41-200 Sosnowiec (-) Jerzy Kopydłowski

2. Mgr inż. Teofil Hajkowski, Raciborska Fabryka Kotłów „Rafako”,

ul. Łąkowa 33; 47-400 Racibórz

3. Prof. dr hab. inż. Marceli Baran, Politechnika Śląska i Warszawska

ul. Jaskółcza 5,44-400 Gliwice

Faktycznie adresowane było na późniejszą jego nazwę: Ośrodek Badawczo Rozwojowy Kotłów i Urządzeń Energetycznych (OBRKiUE).

który aby objąć to stanowisko, na początku 1971 r. „załatwił” kolejnego dyrektora naczelnego, już łącznie z jego zastępcą.

---