Przedstawcilem tam jakiejs filozofi byl………

Co to jest racjonalizm,natywizm ,monizm,scepcytyzm i inne bibeloty ;p

Jakies negacje

60%24 ptk musze zlapac

SZKOŁY FILOZOFI(WSPÓŁCZESNE):

1) Hermeneutyka-z laciny oznacza interpretować to jest entymologia nazwy.

To nauka o rozumieniu i interpretacji.co podlega interpretacji? Z czego ona sie wywodzi? Mozna ja stosowac w roznych zrodlach dosw.

Jej zrodla sa w :

1) tradycja literacko filologiczna-teksty grecko lacinskie i tu az to dochodzi do wpolczesnosci.np. tragedie,eposy w ktorych probuja znalezc reguly rozumienia.

2) zródła religijne-dotyczy religi judeo-chrzescijańskiej.(wiary ogólnie).

To co jest tu przedst.

W swiatyni greckiej byl napis: BBOG ANI NIE UKRYWA ANI NIE MOWI ALE DAJE ZNAKI I inni powinni wiec dobrze te zanki interpretiwac.

Tora-jako zrodlo do rozmaitych interpretacji . Jest wiele skol interpretujacych sens tory.

Oni wprowadzili noa postac hermeneutyki:

1)Dilthey,

2) Scheliermacher,

Oni przynaleza do okresu tej hermeneutyki romantycznej.Tu nastepuje to ze pada pytanie o rozumienie i interpretacje sytuacji dot. kondycji czlowieka. Pada pytanie to co bliskie a to co odlegle.?

Ekspresje wlasnego doswiadczenia swiata-Dilithey co by to kolwiek nie znaczylo ;p;phahahah

Ta hermeneutyka byla podporzadkowana psychologi.

Hermeneutyka współczesna:-przdstawiciele:

1) H.Gadamor

2).Ricoeur-jego hermeneutyke dzieli sie na dwa okresy-pierwszy to filozofia woli lata 60 a drugi tom to symbolika woli .

Problem zala stal u podstaw wyksztalcenia regul tej dziedxziny filozofi. Ricoeur uwazal ze symbolika stanowi silne znaki do tlumaczenia zla. On uzywa symboli aby opisac zlo.

Uzywa mitów np. Mity adamickie.

U podstwa tej hermeneutyki sa symbole.co to symbol? To wyrazenie wieloznaczne ktore nie jest jednozanaczne-ma wiele znaczen wielw sensów.

Hermeneutyka. podejrzen i redukcyjna -Freud i Marks-dla niego baza ekonomiczna dla ktorego to jest podstawa do interpretacji rzeczywistości.

Rózne sa sposoby interpretacji bo dla Freuda sa popedy a dla tamtego baza ekonomiaczna.

ELIADE-on zajmowal sie historiami religi. I odkryl tu zupelnie inna hermenutyke-uniwersalną.

Ricoeur w latach 90 ma zupelnie inne myslenie.Tu mamy gesty i te ruchy ktore podkreslaja zastepuja znaki. I tu czlowiek potrzebuje rozumienie i interpretacji .\

-def. hermenutyki.

-co sie rozumie i co sie interp.

-wyrosla ze zrodel grecko-rzymskich i judeo-chrzescijanskich i zrodla prawnicze.

Ta filozoficzna pojawia sie w XIX w jako teoria jako ma scalic te poszczególne hermeutyki jako calosc.jako cos jednego.

-symbol-odsyla do nastepnego zdarzenia

-trzy obszary: teksty literackkie,marzenia sennne i symbol.

-hermenutyka przypomnienia.

Symbol dominuje na rzecz tekstu

FILOZOFIA DIALOGU:

Poczatki tego myslenia mozna odnalezc na poczatku XII wieku. Jakobi i jego zsada-zrodlem wszelkiej niepewnosci jestem ja .Ta zasada sytuuje poblematyke filozoficzna pomiedzy Ja-Ty.

Ludwik Foierbach-zanim myslimy cos o swiecie pierwotniejsza jest relacja Ja-Ty od relacji Ja-To. Nalezy w zwiazku z tym zmodyfikowac wszelkie takie kategorie.

W XX wieku calkowicie niezaleznie od siebie dwoch filozofów publikuje dziela ktore staja sie fundamentem dla tego rodzaju filozofi. Buber-‚Ja i Ty“ On odroznia dwa rodzaje relacji czlowieka-ja-ty przed relacja ja—to.

Trzecia osoba to Frans Rosenzweig,,Gwiazda zbawienia“ napisal to dzielo w okopach I-wszej wojny swiatowej. Jego przeciwnikiem byl Hegel-probowal opisac calosc rzeczywistosci tworzac pelen system

I ten Frans napisal ze u podstwa myslenia Heglowskiego ley mysl polozona na wyspach Jonskich.Tu wiec wszystko jest……………

Myslenie systemowe-jednolite nie daje odpowiedzi na pytanie o czlowieku. Dlatego nalezy rozwalic ten system i sa tu trzy bieguny:

1)czlowiek-natura

2)czlowiek-czlowiek

3)czlowiek-Bóg

I tu trzeba te odniesienia odczytywac jako pewne niezalezne od siebie.

Emanuel Levinas-jego glowne dzielo,, caly i nieskonczony“ stanowi nawiazanie do watków Rosenzwieg. On krytykuje myslenie ktore mowi ze mozna umiescic calosc wiedzy w jednym punkcie On mowi ze twarz wylamuje sie regule wchlaniania. Twarz nie jest zjawiskiem na ktore mozna sie patrzyc.!!!Dla niego twarz jest epifania-ekspresja jest gębą a nie twarzą. To ekspresja ktora mówi. Twarz mowi i chce odp. A odp. Jest juz odpowiedzialnościa

Hermeneutyka (gr. hermēneutikòs- dotyczący objaśniania) to

1. dział teologii chrześcijańskiej zajmujący się interpretacją Biblii.

2. umiejętność interpretacji tekstów literackich i źródeł historycznych, a w szerszym znaczeniu, także wszelkich treści symbolicznych. Wraz z poetyką i retoryką tworzy swoisty kanon filologiczny. Tak bowiem jak retoryka chce służyć sztuce mówienia, a poetyka sztuce literackiej i jej ocenie, tak też hermeneutyka służy sztuce rozumienia i interpretacji wytworów kulturowych, jak język, tekst, słowo. Ujęta w związku z teorią poznania (epistemologia) i metodyką nauk humanistycznych (metodologia), hermeneutyka u Heideggera i Gadamera stała się ogniwem łączącym filozofię z rozumieniem egzystencji, głównym składnikiem ontologicznej struktury rozumienia jako takiego.

3. w ujęciu prawnym hermeneutyka jest praktyką wykładania tekstów prawnych. Przyjmuje dwie formy - egzegetyczną i swobodną. W pierwszej sędzia ma tylko odczytać ustawę, która jest jedynym źródłem prawa. Jakakolwiek wykładnia sędziowska jest niedozwoloną arbitralnością. W ujęciu swobodnym ustawa jest tylko jednym z wielu źródeł prawa, zaś samo prawo ma legitymizację w narodzie a nie w prawodawcy. W związku z tym, tekst należy interpretować odwołując się do samego prawa zaś sędzia jest gwarantem prawa przeciw arbitralności ustawodawcy. A. Kaufman rozróżniał ustawy będące następstwem aktu woli prawodawcy oraz społecznie obecne prawo. Ustawa miała stwarzać pewien potencjał znaczeń, który był przekształcany w rzeczywistość w ramach wykładni.

4. kierunek filozoficzny rozwijający się od w XIX wieku za sprawą Ernsta Schleiermachera, pod wpływem protestanckich i wcześniejszych interpretacji Pisma Świętego. W pełni rozwinęła się w okresie tzw. przełomu antypozytywistycznego, szczególnie u Wilhelma Diltheya. W wieku XX rozwijali ją przede wszystkim Martin Heidegger, Hans-Georg Gadamer i Paul Ricoeur. Dla dzisiejszej hermeneutyki kluczowe są pojęcia rozumienia i przyswojenia.

Hermeneutyka (z greckiego hermeneutikos - "przydatny do objaśniania"),

1) w znaczeniu tradycyjnym - dyscyplina naukowa o charakterze filologicznym (filologia) zajmująca się badaniem, objaśnianiem i interpretacją źródeł pisanych, po to by ustalić ich poprawny tekst i właściwy sens. Pełni rolę pomocniczą w stosunku do nauk historycznych posługujących się różnego rodzaju dokumentami (np.: historii literatury i filozofii, religioznawstwa, historii jako takiej).

Początki tak pojętej hermeneutyki można odnaleźć już w starożytności (np. prace prowadzone w Bibliotece Aleksandryjskiej), choć w swym obecnym kształcie rozwijała się od czasów renesansu (badania nad spuścizną literacką antyku). Jej pierwowzór stanowi hermeneutyka biblijna.

2) w znaczeniu ściślejszym (obecnie najpowszechniejszym) - sztuka rozumiejącej interpretacji (rozumienie jest centralną kategoria tak pojetej hermeneutyki) różnych przejawów aktywności ludzkiej, zwłaszcza o charakterze kulturowym, zmierzająca do odkrycia ich głębokiego sensu i umieszczenia ich w szerszym kontekście historycznym, społecznym, światopoglądowym itp.

Jej początki łączy się z osobami F.E.D. Schleiermachera i W. Diltheya. Rozwinęła się w trzech zasadniczych kierunkach: filozoficznym (M. Heidegger, H.G. Gadamer, P. Ricoeur), historycznym (B. Groethuysen, O. Bollnow, Z. Łempicki) i psychologicznym (techniki interpretacyjne wyrosłe z psychoanalizy).

Współcześnie odgrywa znaczącą rolę we literaturoznawstwie, religioznawstwie, antropologii kulturowej itp. (m.in. P. Ricoeur). Ważniejsze założenia hermeneutyki:

a) akt interpretacji zmierza do odsłonięcia zakrytych znaczeń, których nie da się uchwycić wyłącznie w zewnętrznej warstwie tego, co interpretowane,

b) podmiot i przedmiot interpretacji warunkują siebie nawzajem, tzn. dzieło czy badany problem już z góry determinują sposób, w jaki będą postrzegane, a odkrycie ich sensu jest też rozpoznaniem własnej postawy interpretującego wobec nich (zasada tzw. koła hermenetycznego),

c) hermeneutyka nie jest jednoznacznie powiązana z jakąś metodologią, tę ostatnią określa konkretna sytuacja interpretacyjna: charakter dzieła, możliwości interpretatora, kontekst historyczno-kulturowy itp.

Filozofia dialogu - nurt filozoficzny zapoczątkowany na początku XX wieku przez Ferdinanda Ebnera. Inspiracje do jej powstania były dwojakie: z jednej strony reakcja na filozofię subiektywistyczną^[1], a z drugiej „tradycja dialogiczna” odnajdywana przez myślicieli żydowskich w judaizmie. W centrum zainteresowania filozoficznego stał się człowiek i jego relacja z drugim człowiekiem. Drugi człowiek w filozofii dialogu jest ujmowany jako Ty (np. Martin Buber), Inny (np. Emmanuel Levinas), Pytający (Józef Tischner). Relacja z drugim człowiekiem może być pojmowana jako relacja Ja-Ty (Martin Buber), Toż-Samy - Inny (Emmanuel Levinas), Zapytany-Pytający (Józef Tischner).

W filozofii dialogu można wyróżnić trzy znaczące nurty, do których zalicza się odpowiednio następujących filozofów:

Nurt pierwszy (przedstawiciele: Martin Buber, Ferdynand Ebner, Franz Rosenzweig): wyróżnia się w nim dialogiczny paradygmat relacji Ja-Ty, gdzie ta relacja stanowi o najistotniejszej konstytucji życia każdego człowieka

Nurt drugi (przedstawiciele: Emmanuel Levinas): charakterystyczną cechą dla tego typy filozofii dialogi jest podzielenie relacji Ja - Ty na relację ontologiczną i metafizyczną. W relacji ontologicznej Ty zawsze jest redukowane do Ja. Relacja metafizyczna, to relacja Toż-Samego z Innym, gdzie ten Inny jest absolutnie Obcą jednostką dla Toż-Samego. Nie istnieje możliwość redukcji Innego do Toż-Samego. W relacji metafizycznej w wydaniu Emmanuela Levinasa spotkanie z drugim człowiekiem zawsze odbywa się w przestrzeni etycznej. Spotkanie to etyka. W spotkaniu człowiek spotyka mistrza, swojego nauczyciela, od którego uczy się bycia wobec drugiego człowieka. To bycie jest zawsze relacją etyczną. Spotykam człowieka w jego Twarzy. Bez maski, bez żadnej ochrony.

Ten nurt filozofii dialogu rozwinął się silnie w obrębie teologii, zwłaszcza protestanckiej. Najbardziej znanym jej przedstawicielem jest protestancki teolog Karl Barth. Starał się on ująć relację ja-ty jako z istoty symetryczną. Jej podstawowym wymogiem jest wzajemność. Nie jest to już filozofia innego rozważająca „tajemniczą” naturę spotkania, lecz raczej pewnego rodzaju etyka religijna o charakterze w pewnym sensie normatywnym. Mówi nam ona jakie powinno być spotkanie^[2], aby spełnić swą etyczną funkcję.

Nurt trzeci (przedstawiciele: Józef Tischner), zwany też filozofią dramatu: w tym nurcie wyróżnia się stosunek człowieka do świata (sceny) i człowieka do drugiego człowieka. Relacja człowiek-człowiek charakteryzuje związek dialogiczny. W związku dialogicznym naprzeciw siebie staje Pytający i Zapytany. Według Tischnera związek dialogiczny daje świadomość obecności drugiego człowieka, bowiem dzięki pytaniu człowiek wie, że obok niego jest drugi człowiek. Pytający czyni Zapytanego uczestnikiem jakieś sytuacji: w związku dialogicznym powstaje pewna przestrzeń, w której spotykają się dwie wartości, jest to zatem też związek agatologiczny, w którym drugi człowiek staje cały w swojej bezbronności i mówi „Nie zabijaj!”.

1

---