Jaki klej pod płytki

Najrozmaitszych zapraw do przyklejania płytek ceramicznych jest w sklepach mnóstwo, dlatego niełatwo wybrać spośród nich tę najbardziej odpowiednią.

Wybór zależy od kilku czynników. Najważniejsze z nich to: miejsce przyklejania okładziny (wewnątrz lub na zewnątrz pomieszczeń, w poziomie lub pionie), cechy podłoża (jego równość, stabilność, chłonność i stopień przyczepności) oraz rodzaj płytek (stopień nasiąkliwości i wielkość). Wybierając zaprawę, należy uwzględnić wszystkie te czynniki naraz; niespełnienie choćby jednego z nich może już w niedalekiej przyszłości skutkować pękaniem lub odpadaniem płytek.

Gdzie szukać informacji o kleju

Przede wszystkim na opakowaniu (jeśli podane na nim informacje będą niewystarczające, można zajrzeć do karty technicznej produktu, którą znajdziemy na przykład na stronie internetowej producenta). Dowiemy się z nich, czy klej jest wodo- i mrozoodporny, czy jest elastyczny i ma zwiększoną przyczepność (te cechy zwykle występują razem). Znajdziemy tam także wskazówki dotyczące zalecanego miejsca stosowania i rodzaju podłoża, na które można kłaść daną zaprawę, oraz rodzaju płytek, które można na nią przyklejać. Na etapie zakupu przydatne będą także informacje na temat zużycia kleju, a później, na etapie prac - te dotyczące sposobu przygotowania zaprawy i jej nakładania na podłoże.

Na opakowaniu znajdziemy także oznaczenie typu i klasy kleju, trudne do zrozumienia dla laika, gdyż wyrażone za pomocą kodu (kombinacji kilku liter i cyfr). Typ kleju określa się literą C, D lub R (cementowy, dyspersyjny lub na bazie żywic reaktywnych). Klasa - która informuje o stopniu przyczepności - oznaczana jest cyfrą 1 (zwykłe kleje, normalnie wiążące) lub 2 (kleje o podwyższonych parametrach, mocniejsze). W oznaczeniu mogą pojawić się także litery E, F lub T sygnalizujące odpowiednio, że klej ma wydłużony czas otwarty (czyli czas, który biegnie od momentu nałożenia zaprawy na podłoże do chwili, kiedy możliwe jest jeszcze przyklejenie doń płytki), jest szybkowiążacy albo o obniżonym spływie.

Oto przykładowe oznaczenia, które znajdziemy na workach z klejami:

 C1T - czyli klej cementowy (C), zwykły (1), o zmniejszonym spływie (T). Taki klej można wybrać, jeśli płytki będą kładzione na podłożu dobrej jakości; zmniejszony spływ zaprawy umożliwia natomiast układanie płytek od góry ściany;

 C2E - to zaprawa cementowa (C), o zwiększonej przyczepności (2) i o wydłużonym czasie otwartym pracy (E). Kleje tego typu przeznaczone są do prac na trudnych podłożach, a jeśli dodatkowo są elastyczne - nadają się na tarasy lub na ogrzewanie podłogowe;

 C1FT - czyli zaprawa cementowa (C), o zwykłej przyczepności (1), szybkowiążąca (F) i o zmniejszonym spływie (T). Szybkie wiązanie pozwala na spoinowanie i użytkowanie okładziny już po kilku godzinach od rozpoczęcia prac;

 D1T - klej dyspersyjny (D), o zwykłej przyczepności (1) i o zmniejszonym spływie (T). Kleje dyspersyjne sprzedawane są w wiaderkach, jako gotowe do użycia. Są mocniejsze niż zaprawy cementowe, ale także zwykle od nich droższe. Stosowane są najczęściej do wykonywania okładzin ceramicznych na ścianach pokrytych płytami drewnopochodnymi, płytami gipsowo-kartonowymi i starą glazurą oraz do przyklejania wewnątrz pomieszczeń kasetonów i innych ozdobnych elementów ze styropianu;

 R1 - klej na bazie żywic reaktywnych (R), normalnie wiążący (1). Jest to najdroższy rodzaj kleju. Stosuje się go na podłożach metalowych, na istniejących płytkach ceramicznych, wykładzinach PVC i podłożach poliestrowych. W odróżnieniu od wodoodpornych klejów cementowych i dyspersyjnych jest całkowicie wodoszczelny.

Miejsce stosowania

W domach jednorodzinnych okładziny z płytek przyklejane są przede wszystkim na ścianach i podłogach w łazienkach i kuchniach, na podłogach w przedpokojach, na tarasach, schodach i elewacjach. Klej, na który będzie się je mocować, powinien być odpowiedni dla konkretnego miejsca. Jeśli zamierzamy przyklejać płytki:

 wewnątrz pomieszczeń, na przykład w kuchni, łazience - możemy wybrać jedną z podstawowych zapraw klejących - powinna być wodoodporna, ale nie musi być mrozoodporna;

 na zewnątrz pomieszczeń - można używać tylko zapraw wodo- i mrozoodpornych. Jeśli płytki są układane na dużej powierzchni, na przykład na tarasie, zaprawa dodatkowo powinna być elastyczna (tylko taka będzie w stanie przenosić odkształcenia posadzki i podłoża spowodowane dużymi wahaniami temperatury).

Uwaga! Na trwałość okładzin zewnętrznych duży wpływ ma nie tylko dobór odpowiedniego kleju, ale i sposób jego aplikacji: trzeba nanieść go tak, by pod płytkami nie było pustek powietrznych. Mogłaby gromadzić się w nich woda, która zamarzając w zimie, szybko doprowadziłaby do odspajania się płytek;

 na ścianach - warto stosować kleje o obniżonym spływie (oznaczane literą T). Będzie można wtedy zacząć układanie płytek od góry ściany, dzięki czemu zapewni się lepszy efekt wizualny (uniknie się bowiem docinania płytek w najbardziej eksponowanych miejscach);

 w miejscach trudnych do wyłączenia z użytkowania, na przykład na podłodze w przedpokoju zamieszkanego domu, najlepiej stosować zaprawę szybkowiążącą (oznaczoną literą F). Jeśli dodatkowo wybierze się również szybkoschnący grunt i szybkowiążącą fugę - jest szansa, że cały remont uda się przeprowadzić w ciągu dziewięciu godzin.

Rodzaj podłoża

Klej należy dobierać również pod kątem tego, na jakim podłożu (równym czy nie, stabilnym albo odkształcalnym) będzie się go układać.

 Ściany murowane otynkowane lub surowe, tradycyjne podkłady podłogowe. Najczęściej spotykane podłoża pod płytki to: nieotynkowane ściany z ceramiki budowlanej lub bloczków z betonu komórkowego, ściany otynkowane tradycyjnymi zaprawami cementowymi, cementowo-wapiennymi, cementowe lub anhydrytowe podkłady podłogowe oraz wylewki betonowe. Nie stawiają one klejom specjalnie dużych wymagań - można więc na nie stosować podstawowe, najtańsze kleje klasy C1T lub C1TE

---