"Mit o Demeter i Korze"

    Demeter była boginią łanów zbożowych. Z Zeusem miała córkę Korę. W Korze zakochał się Hades - bóg umarłych. Poprosił Zeusa o zgodę na ślub. Zeus nie chciał odmawiać bratu, ale wiedział, że Demeter nie zgodzi się na ten związek. Dał, więc Hadesowi wolną rękę. Demeter razem z Korą (Persefona), była na łące. Kora bawiła się wraz z nimfami. Demeter chcąc oddalić się na chwile, poprosiła córkę, aby ta nie zrywała narcyzów, kwiatów zwodniczych i przeznaczonych dla bóstw podziemnych. Kora, była posłuszna i kiedy zrywała kwiaty, omijała z daleka narcyzy, jednak nie mogła powstrzymać się, kiedy ujrzała narcyz tak piękny, że aż nereidy wzdychały na jego widok. Zerwała kwiat a wtedy rozstąpiła się ziemia i Hades uprowadził Korę do Tartaru, gdzie pod imieniem Persefona została królową. Demeter bezskutecznie poszukiwała zaginionej córki. Dowiedziała się tylko, że ktoś ją porwał.
Dopiero po jakimś czasie usłyszała, że był to Hades. Z zemsty zakazała drzewom rodzić owoce, a ziołom rosnąć. Przysięgła również, że ziemia pozostanie jałowa, póki Demeter nie odzyska córki. Zeus bał się, że ludzie zginą z głodu. Obiecał więc, że Kora wróci do matki, jeśli w Tartarze nie zjadła żadnej strawy. Okazało się jednak, że Kora spróbowała owocu granatu. Demeter zgodziła się więc, żeby Kora przez trzy miesiące panowała w Tartarze jako królowa, a przez dziewięć miesięcy przebywała z matką. I tak właśnie kiedy Kora powraca do Demeter, nastaje wiosna, a kiedy odchodzi zima panuje na świecie.

„Mit o Heraklesie”

Herakles był synem Zeusa i Alkmeny. Posiadał nadludzką siłę, odwagę i dobroć. Herakles popełnił straszną zbrodnię, w szale rzuconym przez zawistną Herę zabił swoją żonę Megarę i dzieci. Za poradą wyroczni delfickiej aby uzyskać przebaczenie bogów musiał wykonać dwanaście bardzo trudnych prac. Po pierwsze - zabić lwa nemejskiego,
po drugie - zgładzić hydrę lernejską,
po trzecie - schwytać łanię kerynejską,
po czwarte - upolować dzika erymatejskiego,
po piąte - wytępić ptaki stymfalijskie,
po szóste - oczyścić wielkie stajnie Augiasza,
po siódme - ujarzmić byka kreteńskiego,
po ósme - uprowadzić rumaki Didomedesa,
po dziewiąte - zdobyć pas Hippolity,
po dziesiąte - uprowadzić woły Geryona,
po jedenaste - przynieść jabłka z ogrodu Hesperyd,
po dwunaste - porwać z Hadesu Cerbera.
Po wykonaniu wszystkich prac a także wielu innych bohaterskich czynów poślubił Dejanirę. Zazdrosna żona podarowała mu szatę nasączoną krwią centaura Nessosa, myśląc, że przywróci jej to miłość męża. Szata wżarła się w ciało bohatera zadając mu straszliwy ból. Herakles polecił spalić się na stosie a Dejanira popełniła samobójstwo. Po śmierci Zeus wyniósł bohatera na Olimp i dał mu za żonę swoją córkę - Hebe.

CHARAKTERYSTYKA HERAKLESA

Herakles - wg. mitologii greckiej
- heros grecki; syn Zeusa i Alkmeny,
mąż Dejaniry; słynny z dwunastu prac;
między innymi, zdusił hydrę lernnejską,
oczyścił stajnię Augiusza; zdobył złote
jabłka z grodu Hesperyd; wzięty na Olimp
i unieśmiertelniony.

Herakles od najmłodszych lat dał się poznać jako postać mająca niezwykłą siłę. Już w wieku niemowlęcym zdusił dwa węże zesłane przez Herę. Był to pierwszy fakt świadczący o niezwykłej sile i wielkości.

Tę siłę Herakles nie zawsze wykorzystywał prawidłowo. Często kierowany słabością popełniał błędy, za które płacił w dalszym życiu. Po raz pierwszy w wybuchu gniewu zabił swojego mistrza i nauczyciela. Później powtarzały się podobne sytuacje zarówno w stosunku do wrogów jak i w stosunku do przyjaciół. Najgorsze jest to, że nie ominęło to również rodziny, którą tak bardzo kochał.

Wygląd zewnętrzny Heraklesa był jakby odzwierciedleniem jego niezwykłej osobowości: wysoki, dobrze zbudowany, "krzepki jak dąb". Jego błękitne oczy i jasne spadające na czoło, pełne loków włosy zarysowywały obraz jakby z baśni. Prawie idealny. Trudno dokonać jednoznacznej oceny tej postaci. Pod płaszczykiem silnej budowy i wewnętrznej niezwykłej mocy kryła się bardzo delikatna postać: wrażliwa, czuła, ciepła. Zdolna do miłości i nienawiści w jednej chwili. Na zewnątrz wyglądał jak zimny bez serca człowiek, ale tak naprawdę całe ciepło znajdowało się wewnątrz jego walecznej osoby. Herakles był tchnięty przez stwórcę jakąś nadprzyrodzoną siłą i mocą. Był waleczny i odważny . U jednych budził uczucie lęku, a innych miłości.


Filozofowie greccy okresu hellenistycznego zwrócili uwagę na ważny etyczny aspekt osobowości Heraklesa; w przedstawionym przez nich ujęciu heros staje się symbolem cnoty, wytrwałości i męstwa, nieustraszonym bojownikiem w walce przeciw siłom zła. Szkoły stoików, a zwłaszcza cyników, uważały Heraklesa za swojego "świętego".

1

---