Hitler od roku 1921 był głównym ideologiem i przywódcą NSDAP, czyli Nationalsozialtische Deutsche Arbeitpartei (Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotnicza). NSDAP była rozwinięciem miniaturowej Niemieckiej Partii Robotniczej założonej przez ślusarza Antona Drexlera i dziennikarza Karla Harrera. W roku 1919 wstępuje do niej Hitler, który w owym czasie zostaje zdymisjonowany ze stanowiska gefreitera. Paradoksem jest, że NSDAP jedna z najbardziej brutalnych partii, której ideolog przedstawiał najbardziej ekspansywne plany, doszła do władzy drogą demokratyczną. Należy jednak dla zachowania autentyczności obrazu przekazu zaznaczyć, iż walka polityczna odbywała się w nader niewybredny sposób. Nie brakowało morderstw politycznych, burd ulicznych. W wyniku wyborów w styczniu 1933 roku Hitler otrzymał konstytucyjną misję utworzenia rządu z rąk prezydenta Hindenburga. Było to efektem stałego wzrostu poparcia dla NSDAP. Otóż w wyborach 1928 roku uzyskała ona 800 tysięcy głosów, by jesienią 1930 roku odnotować 6,4 miliona głosów, a w lecie 1932 roku 13 milionów i 17 milionów w styczniu 1934 roku.
Dnia 4 stycznia 1933 roku dochodzi do narady pomiędzy Hitlerem a Papen`em. Jej efektem jest zawiązanie porozumienia na mocy, którego dochodzi do koalicji pomiędzy hitlerowcami i deutschnationale. Dodatkowo Hitler otrzymuje stanowisko kanclerza Niemiec. Nowy rząd został powołany przez prezydenta Hindenburga 30 stycznia 1933 roku. Skład jego przedstawiał się następująco:
Kanclerz - Adolf Hitler (NSDAP)
Wicekanclerz - Franz von Papen (bezpartyjny)
Minister spraw zagranicznych - Konstantin von Neurath (bezpartyjny)
Minister obrony - Gen.Werner von Blomberg (bezpartyjny)
Minister spraw wewnętrznych - Wilhelm Frick (NSDAP)
Minister gospodarki i rolnictwa - Alfred Hugenberg (Deutschnational)
Minister finansów - Lutz Schwerin von Krosigk (bezpartyjny)
Minister pracy - Franz Seldre (Deutschnational)
Minister sprawiedliwości - Franz Gurtnr (Deutschnational)
Minister komunikacji i poczty - Paul Eltz von Rubenach (bezpartyjny)
Minister bez teki - Hermann Goring (NSDAP)
W późniejszym okresie utworzono dodatkowo Ministerstwo Propagandy na czele, którego stanął Josef Goebbels.
W rządzie tym dochodziło do ciągłych przepychanek. Każda partia była przekonana, że to ona będzie odgrywać czołową rolę. Mimo wydawałoby się dużej przewagi Deutschnationale tak naprawdę jej dominacja w rządzie była sztuczna. Mieli bardzo znikome poparcie w społeczeństwie sięgające zaledwie 9%. Poparli oni dążenie NSDAP do zniszczenia partii komunistycznych. Nie zauważyli, że w momencie zlikwidowania partii komunistycznej sami przestaną być potrzebni NSDAP. Opozycja w czasie tych rządów była wyjątkowo mało zdecydowana. Część uważała nawet, iż rząd Hitlera jest lepszy od rządu oficerów rezerwy Papena. Dnia 27 lutego 1933 roku spłonął gmach Reichstagu. Do dziś sprawa nie jest do końca jasna. Czy faktycznie złapany niejaki Marinus van der Lubbe, który został skazany na śmierć, był winny? To wydarzenie pozwoliło Hitlerowi pozbyć się groźnej rywalki, czyli KPD. Następnego dnia zostaje wydany dekret o "ochronie narodu i państwa" przez prezydenta Hindenburga.
Były w nim zawarte dyrektywy umożliwiające zniesienie swobód obywatelskich a także przyznanie rządowi Rzeszy możliwości przywrócenia ładu. Te zapisy były niewątpliwie na rękę Hitlerowi. Podczas kampanii wyborczej do następnych wyborów bojówki NSDAP torpedowały spotkania konkurencyjnych partii, zakazano im spotkań i demonstracji, zamknięto część ich gazet, przeprowadzano masowe rewizje i aresztowania. Doszło do wielu pobić i zastraszeń itp. NSDAP w czasie trwania kampanii wyborczej wykorzystywała olbrzymie rezerwy finansowe, jakie zapewnili jej niemieccy przemysłowcy. Pomimo tych zabiegów NSDAP osiągnęła słaby wynik zdobywając w wyborach jedynie 43,9% głosów. Mimo że wyniki wyborów były dalekie od tego, co wcześniej zapowiadał Hitler jak się okazało wystarczyły do zdobycia władzy. Nie mogło być już dłużej wątpliwości, że NSDAP jest głównym partnerem w koalicji, a w wyniku aresztowania wszystkich posłów komunistycznych w Reichstagu i w pruskim Landtagu naziści uzyskali większość absolutną w obydwu izbach. W landach gdzie partia hitlerowska nie zdobyła większości zastosowano terror. SS i S.A. dokonały wielu pobić i aresztowań. W samych tylko Prusach aresztowano około 25.000 ludzi. 23 marca 1933 roku dochodzi do uchwalenia ustawy (Ermachtigungsgesetz). Dawała ona możliwość wydawania przez rząd każdej ustawy włącznie z dalszymi poprawkami konstytucyjnymi, bez konsultowania się z Reichstagiem i bez zwracania się do prezydenta z prośbą o wydanie koniecznych dekretów. Dalej wydarzenia potoczyły się bardzo szybko. W początkowym okresie Hitler postanowił tolerować inne partie polityczne jednak tylko kwestią czasu było, kiedy zacznie walkę z nimi. 2 maja zdelegalizowano wolne związki zawodowe. W tym momencie stało się jasne, że SPD nie ma już prawa bytu. Część z jej członków udała się do Pragi inni pozostali by brać dalej udział w życiu politycznym. W dniu 22 czerwca SPD zostaje zdelegalizowana a jej majątek skonfiskowany. Członków partii potraktowano jak wrogów państwa. 5 lipca zdelegalizowano partię Centrum. 12 listopada odbyły się wybory do Reichstagu. Działająca na każdym kroku propaganda przyniosła wyniki. W głosowaniu wzięło udział ponad 95% wyborców zaś na listę rządową swe głosy oddało 92,2%. Nowopowstały Reichstag był ułomnym organem. Służył on w zasadzie tylko Hitlerowi, który miał, przed kim wygłaszać swe przemówienia. Jedynym od tego odstępstwem było uchwalenie ustaw, które nie mieściły się w ramach pełnomocnictw nadzwyczajnych. Do najbardziej znanych należy zaliczyć tzw. ustawy norymberskie z 1935 roku, które wyznaczyły nowe drogi w prześladowaniach Żydów.