.L:32

.S:2

.H: $$$

.H:

.X:10

+wr01-03+

POWIEŚĆ

Barry B. Longyear

MÓJ WŁASNY WRÓG (1)

(Enemy Mine)

Przełożyła Danuta Górska

Trójpalczaste dłonie Drakona drgnęły. W żółtych oczach stwora

odczytałem pragnienie, żeby zacisnąć te trzy palce na broni albo

na moim gardle. Ja też zgiąłem palce i wiedziałem, że on

odczytał to samo w moich oczach.

- <I>Irkmaan<D>! - wypluł stwór.

- Ty drakoński glucie. - Wyciągnąłem ręce przed siebie i

wykonałem zapraszający gest. - No chodź, Draku, chodź, to

dostaniesz.

- <I>Irkmaan vaa, koruum su<D>!

- Chcesz gadać czy walczyć? No, chodź!

Na plecach czułem bryzgi morskiej wody - szalejąca kipiel

spienionych bałwanów groziła, że mnie pochłonie tak, jak

wcześniej pochłonęła mój myśliwiec. Zatopiłem własny statek.

Drak katapultował się, kiedy jego myśliwiec został trafiony w

górnej warstwie atmosfery, ale przedtem zdążył uszkodzić mój

generator. Z trudem dopłynąłem do szarej, kamienistej plaży i

wylazłem na bezpieczny ląd. Za plecami Draka widziałem jego

kapsułę ratunkową, sterczącą spomiędzy skał na nagim pagórku.

Wysoko nad nami jego i moi ludzie wciąż się zabijali, walcząc o

prawo własności do tej pustej, odległej, niegościnnej planety.

Drak stał bez ruchu, a ja wyrecytowałem zdanie, którego nauczono

nas na szkoleniu - zdanie obliczone na to, żeby doprowadzić

każdego Draka do białej gorączki.

- <I>Kiz da yuomeen, Shizumaat<D>!

Znaczenie: Shizumaat, najbardziej poważany drakoński

filozof, zjada odchody <I>kiz<D>. Coś jakby muzułmanin opychał

się wieprzowiną.

Wstrząśnięty Drak otworzył usta, potem zacisnął szczęki i pod

wpływem furii dosłownie zmienił kolor z żółtego na

czerwonawo-brązowy.

- <I>Irkmaan, yaa<D> głupia Myszka Miki jest!

Ślubowałem walczyć i zginąć za wiele spraw, ale bynajmniej

nie za tego szacownego gryzonia. Ryknąłem śmiechem i śmiałem

się tak długo, aż wyczerpany i osłabiony wesołością upadłem na

kolana. Z wysiłkiem uniosłem powieki, żeby nie tracić z oczu

mojego wroga. Drak biegł w głąb lądu, oddalając się od brzegu i

ode mnie. Zdążyłem wykonać pół obrotu w stronę morza i na

mgnienie dostrzegłem miliony ton wody, zanim zwaliły się na mnie

i pozbawiły mnie przytomności.

*

- <I>Kiz da yuomeen, Irkmaan, ne<D>?

Oczy piekły mnie od soli, powieki miałem oblepione piaskiem,

ale jakaś część mojej świadomości stwierdziła: "Hej, ty żyjesz".

Chciałem zetrzeć piasek z oczu, ale odkryłem, że nie mogę

poruszyć rękami. Przez rękawy kombinezonu przeciągnięto prosty

metalowy pręt, do którego przywiązano moje nadgarstki. Kiedy

łzy wypłukały mi piasek z oczu, zobaczyłem Draka, który siedział

na gładkim czarnym głazie i spoglądał na mnie. Widocznie

wyciągnął mnie z kąpieli.

- Dzięki, żabolu. A te wiązania?

- <I>Ess<D>?

Próbowałem pomachać rękami, ale wykonałem tylko nieudolną

imitację atmosferycznego myśliwca kiwającego skrzydłami.

Siedziałem na piasku, oparty plecami o skałę.

- Rozwiąż mnie, ty drakoński glucie!

Drak uśmiechnął się odsłaniając górne i dolne zęby, podobne

do ludzkich - tyle że zamiast oddzielnych zębów tworzyły jedną

całość.

- <I>Eh, ne, Irkmaan.<D>

Wstał, podszedł do mnie i sprawdził moje więzy.

- Rozwiąż mnie!

Uśmiech zniknął.

- <D>Ne!<I> - Stwór wskazał na mnie żółtym palcem. - <I>Kos

son va<D>?

- Nie mówię po drakońsku, żabolu. Znasz esper albo angielski?

Drak bardzo po ludzku wzruszył ramionami, po czym dotknął

własnej klatki piersiowej.

- <I>Kos va son Jeriba Shigan.<D> - Znowu pokazał na mnie.

- <I>Kos son va?<I>

- Davidge. Nazywam się Willis E. Davidge.

- <I>Ess?<D>

Spróbowałem wymówić obce sylaby.

- <I>Kos va son<D> Willis Davidge.

- <I>Eh.<D> - Jeriba Shigan kiwnął głową, potem poruszył

palcami. - <I>Dasu<D>, Davidge.

- I nawzajem, Jerry.

- <I>Dasu, dasu!<D> - Jeriba okazał lekkie zniecierpliwienie.

Wzruszyłem ramionami najlepiej, jak potrafiłem. Drak pochylił

się, chwycił obiema rękami za przód mojego kombinezonu i

postawił mnie na nogi.

- <I>Dasu, dasu, kizlode!<D>

- No dobrze! Więc "dasu" znaczy "wstawaj". Co to znaczy

"kizlode"?

Jerry roześmiał się.

- <I>Gavey "kiz"?<D>

- Tak, <I>gavey<D>.

Jerry wskazał na swoją głowę.

- <I>Lode.<D>

Pokazał moją głowę.

- <I>Kizlode, gavey?<D>

Zrozumiałem, a potem zamachnąłem się usztywnionymi ramionami

i trafiłem Jerry'ego metalowym prętem w bok głowy. Drak zatoczył

się na skały. Ze zdumioną miną podniósł rękę do głowy i cofnął

dłoń umazaną tym bezbarwnym śluzem, który Drakowie mają zamiast

krwi. Spojrzał na mnie ze śmiercią w oczach.

- <I>Gefh! Nu gefh<D>, Davidge!

- Chodź, to dostaniesz, Jerry, ty <I>kizlode<D> sukinsynu!

Jerry skoczył na mnie, a ja próbowałem znowu walnąć go

drągiem, ale on złapał mnie obiema rękami za prawy przegub i

wykorzystując impet mojego wymachu, pchnął mnie tak mocno, że

uderzyłem plecami o następny głaz. Zanim odzyskałem oddech,

Drak podniósł mniejszy głaz i zbliżył się, wyraźnie zamierzając

rozwalić mi łeb. Zaparłem się plecami o głaz, uniosłem stopę i

kopnąłem Draka w brzuch, przewracając go na piasek. Teraz ja

z kolei gotów byłem rozwalić mu łeb, ale on pokazał coś

za moimi plecami. Obejrzałem się i zobaczyłem następną spienioną

falę przypływu, pędzącą w naszą stronę.

- <I>Kiz!<D>

Jerry podniósł się i pobiegł w głąb lądu, a ja deptałem mu po

piętach. Ścigani przez ryczący przypływ, kluczyliśmy wśród

czarnych głazów tkwiących w wodzie lub w piasku, aż dotarliśmy

do kapsuły ratunkowej Draka. Jerry zatrzymał się, podparł

ramieniem jajowaty pojemnik i zaczął go wtaczać pod górę.

Zrozumiałem jego zamiar. Kapsuła zawierała jedyny dostępny nam

sprzęt i żywność, konieczne do przetrwania.

- Jerry! - wrzasnąłem, przekrzykując huk nadciągającej fali.

- Wyjmij ten cholerny kij, to ci pomogę!

Drak spojrzał na mnie spode łba.

- Kij, wyjmij ten kij, <I>kizlode<D>! - Ruchem głowy

wskazałem moje wyciągnięte ramię.

Jerry podparł kapsułę kamieniem, żeby się nie stoczyła, potem

szybko rozwiązał mi ręce i wyciągnął pręt. Razem popchnęliśmy

kapsułę i szybko przetoczyliśmy ją na wyższe miejsce. Fala

uderzyła o brzeg, wezbrana woda natychmiast sięgnęła nam do

piersi. Kapsuła podskakiwała jak korek, a my przytrzymywaliśmy

ją ze wszystkich sił, dopóki woda nie opadła, osadzając jajowaty

kształ pomiędzy trzema wielkimi głazami.

Stałem i dyszałem. Jerry osunął się na piasek, oparł się

plecami o jeden z głazów i patrzył, jak woda odpływa z powrotem

do morza.

- <I>Magasienna!<D>

- Tyś powiedział, bracie.

Padłem na piasek obok Draka. Milcząco zgodziliśmy się na

chwilowy rozejm i obaj szybko zasnęliśmy.

Otwarłem oczy na niebo kipiące czernią i szarością.

Nieznacznie przechyliłem głowę na lewe ramię i zerknąłem na

Draka. Ciągle spał. W pierwszej chwili pomyślałem, że to idealna

okazja, żeby go załatwić. Potem pomyślałem, jak głupio wygląda

nasz samotny kawałek złomu na tle rozszalałego morza. Dlaczego

ekipa ratunkowa nie przyleciała? Czy drakońska flota starła nas

na miazgę? Dlaczego Drakowie nie przylecieli po Jerry'ego? Czy

wszyscy wytłukli się nawzajem? Nawet nie wiedziałem, gdzie

jestem. Na wyspie. Tyle zdążyłem zobaczyć z góry, ale jaka

wyspa, w jakiej okolicy? Fyrine IV: planeta nie miała nawet

nazwy, ale była dostatecznie ważna, żeby za nią umierać.

Z trudem podniosłem się na nogi. Jerry otworzył oczy, szybko

odepchnął się ramionami od ziemi i przykucnął w obronnej

pozycji. Machnąłem ręką i potrząsnąłem głową.

- Spokojnie, Jerry. Tylko się rozejrzę.

Odwróciłem się do stwora plecami i poczłapałem pomiędzy

głazy. Przez kilka minut wspinałem się pod górę, aż dotarłem na

płaski wierzchołek.

Tak, to była wyspa, w dodatku niezbyt duża. Na oko wznosiła

się najwyżej jakieś osiemdziesiąt metrów nad poziom morza, miała

około dwóch kilometrów długości i niecały kilometr szerokości.

Wiatr szarpiący materiałem kombinezonu przynajmniej go

podsuszył, kiedy jednak zobaczyłem gładkie, obłe głazy na

szczycie wzniesienia, zrozumiałem, że Jerry i ja powinniśmy się

przygotować na większe fale niż ta skromna kąpiel, którą

przeżyliśmy.

Z tyłu za mną stuknął kamień. Odwróciłem się i zobaczyłem, że

Jerry wspina się na zbocze. Kiedy dotarł do szczytu, rozejrzał

się wokoło. Przykucnąłem obok głazu i przesunąłem ręką po

wygładzonej powierzchni, a potem wskazałem na morze. Jerry

kiwnął głową.

- <I>Ae, gavey.<D> - Pokazał na kapsułę w dole, a potem na

miejsce, gdzie staliśmy. - <I>Echey masu, nasesay.<D>

Zmarszczyłem brwi, potem wskazałem na kapsułę.

- <I>Nasesay?<D> Kapsuła?

- <I>Ae<D>, kapsuła <I>nasesay. Echey masu.<D> - Jerry znowu

pokazał na grunt pod nogami.

Pokręciłem głową.

- Jerry, jeśli ty <I>gavey<D>, co wygładziło te skały -

wskazałem na jeden z głazów - to powinieneś <I>gavey<D>, że

nasuwanie twojej <I>nasesay<D> tutaj na górę ni cholery nam nie

pomoże. - Wykonałem ręką posuwisty ruch zmiatania. - Fale. -

Wskazałem na morze w dole, a potem na miejsce, gdzie staliśmy. -

Fale na górze. Fale, <I>echey.<D>

- <I>Ae, gavey.<D> - Jerry rozejrzał się po płaskim

wierzchołku i potarł bok twarzy. Potem przysiadł obok kilku

mniejszych kamieni i zaczął ustawiać jeden na drugim. -

<I>Viga<D>, Davidge.

Przykucnąłem obok niego i patrzyłem, jak jego zręczne palce

układają kamienny krąg, który szybko urósł, tworząc miniaturową

arenę. Jerry stuknął palcem w środek kręgu.

- <I>Echey, nasesay.<D>

*

Dni na Fyrine IV wydawały się trzykrotnie dłuższe niż na

każdej innej nadającej się do zamieszkania planecie, jaką

odwiedziłem. Używam określenia "nadająca się do zamieszkania" ze

sporymi zastrzeżeniami. Prawie cały pierwszy dzień zabrało nam

żmudne wtaczanie <I>nasesay<D> Jerry'ego na wierzchołek wzgórza.

Noc była za ciemna do pracy i lodowato zimna. Wyjęliśmy fotel z

kapsuły, dzięki czemu obaj zmieściliśmy się w środku. Ciepło

ciał trochę nas rozgrzało. Pomiędzy okresami snu zabijaliśmy

czas, skubiąc batoniki z żelaznej racji żywnościowej Jerry'ego

(smakowały trochę jak ryba zmieszana z serem cheddar) i próbując

się dogadać w kwestii języka.

- Oko.

- <I>Thuyo<D>.

- Palec.

- <I>Zurath<D>.

- Głowa.

Drak roześmiał się.

- <I>Lode<D>.

- Ho, ho, bardzo śmieszne.

- <I>Ho, ho<D>.

*

O świcie drugiego dnia wtoczyliśmy kapsułę na szczyt

wzniesienia i zaklinowaliśmy ją pomiędzy dwoma wielkimi głazami;

liczyliśmy, że przewieszka na jednym z nich osłoni kapsułę przed

uderzeniami wielkich fal. Wokół głazów i kapsuły ułożyliśmy

fundament z wielkich kamieni, a szczeliny wypełniliśmy

mniejszymi kamieniami. Zanim mur urósł do kolan, przekonaliśmy

się, że konstrukcja z tych gładkich, okrągłych kamieni nie

utrzyma się bez zaprawy murarskiej. Po kilku eksperymentach

nauczyliśmy się rozbijać kamienie tak, żeby uzyskać płaskie

powierzchnie, odpowiednie na budulec. Trzeba podnieść jeden

kamień i walnąć nim w drugi z góry. Zmienialiśmy się po kolei,

jeden walił, a drugi budował. Skała była krucha prawie jak

obsydian, więc musieliśmy po kolei wyciągać sobie nawzajem

odłamki z różnych części ciała. Zbudowanie muru zabrało nam

dziewięć nie kończących się dni i nocy, podczas których woda

kilkakrotnie podchodziła blisko, a raz zalała nas do kostek.

Przez sześć z tych dziewięciu dni padało. Wyposażenie kapsuły

zawierało plastykowy koc, który posłużył nam za dach. Zapadał

się na środku, więc zrobiliśmy w tym miejscu dziurę, dzięki

czemu prawie nie mokliśmy i mieliśmy stały dopływ świeżej wody.

Gdyby nadeszła większa fala, mogliśmy pożegnać się z naszym

dachem; ale obaj pokładaliśmy zaufanie w murze, który miał

prawie dwa metry grubości u podstawy i co najmniej metr u

szczytu.

Kiedy skończyliśmy, usiedliśmy i podziwialiśmy nasze dzieło

przez jakąś godzinę, zanim dotarło do nas, że właśnie

straciliśmy jedyne zajęcie.

- Co teraz, Jerry?

- <I>Ess?<D>

- Co teraz będziemy robić?

- Teraz czekać, my. - Drak wzruszył ramionami. - Co innego,

<I>ne?<D>

Kiwnąłem głową.

- <I>Gavey.<D>

Wstałem i podszedłem do korytarza, który zbudowaliśmy.

Ponieważ nie mieliśmy drewna, żeby zrobić drzwi w murze,

wygięliśmy jedną ścianę na zewnątrz i poprowadziliśmy wzdłuż

drugiej na odcinku trzech metrów, z wejściem od strony

przeciwnej do najczęstszego kierunku wiatru. Nieustanny

wiatr ciągle atakował, ale deszcz przestał padać. Chałupa

nie wyglądała nadzwyczajnie, ale sam jej widok tutaj, na

środku bezludnej wyspy, poprawił mi nastrój. Jak zauważył

Shizumaat: "Inteligentne życie stawia czynny opór

wszechświatowi." Tyle przynajmniej zrozumiałem z kulawej

angielszczyzny Jerry'ego.

Wzruszyłem ramionami, podniosłem ostry odłamek kamienia i

wyżłobiłem następną kreskę na dużym pionowym głazie, który

służył mi za kalendarz. Razem dziesięć kresek, a pod siódmą mały

krzyżyk dla zaznaczenia szczególnie wysokiej fali, która zalała

wierzchołek wyspy.

Odrzuciłem odłamek kamienia.

- Cholera, nie znoszę tego miejsca.

- <I>Ess?<D> - Głowa Jerry'ego wysunęła się zza załomu muru.

- Do kogo mówi, Davidge?

Popatrzyłem ze złością na Draka, potem machnąłem na niego

ręką.

- Do nikogo.

- <I>Ess va<D> "nikogo"?

- Nikt. Nic.

- <I>Ne gavey<D>, Davidge.

Stuknąłem palcem we własną pierś.

- Do siebie! Mówię do siebie! <I>Gavey<D> coś takiego,

żabolu?

Jerry potrząsnął głową.

- Davidge, teraz ja śpi. Mów nie dużo do nikogo, <I>ne<D>?

Głowa ponownie zniknęła w wejściu.

- Pocałuj mnie gdzieś, ty maminsynku!

Odwróciłem się i ruszyłem zboczem w dół. Tylko że dokładnie

biorąc, żabolu, ty nie masz matki - ani ojca. "Gdybyś miał

wybór, z kim chciałbyś zamieszkać na bezludnej wyspie?" Ciekawe,

czy ktoś kiedyś wybrał wilgotny, lodowaty zakątek piekła,

dzielony z hermafrodytą.

Przez połowę drogi w dół maszerowałem ścieżką, którą

oznaczyłem kamieniami, aż dotarłem do skalnego basenu, który

nazwałem "Ranczo Ślimak". Basen otaczały liczne wygładzone przez

wodę kamienie, a pod tymi kamieniami żyły tak tłuste

pomarańczowe ślimaki, jakich jeszcze żaden z nas nie widział.

Dokonałem tego odkrycia podczas przerwy w budowie domu i

pokazałem to Jerry'emu.

Jerry wzruszył ramionami.

- I co?

- Jak to co? Słuchaj, Jerry, te racje żywnościowe nie

wystarczą na długo. Co będziemy jeść, kiedy się skończą?

- Jeść? - Jerry spojrzał na ruchliwą masę robactwa i skrzywił

się paskudnie. - <I>Ne<D>, Davidge. Przed tym ratunek. Szukać

nas znajdą, potem ratunek.

- A jeśli nas nie znajdą? Co wtedy?

Jerry znowu się skrzywił i zawrócił do zbudowanego w połowie

domu. - Wodę my pije, aż dopóki ratunek.

Burknął coś o odchodach <I>kiz<D> i moich kubkach smakowych,

po czym zniknął.

Od tamtej pory podwyższyłem murek wokół basenu w nadziei, że

dodatkowa ochrona przed nieprzyjaznym środowiskiem powiększy

moją trzódkę. Zajrzałem pod kilka kamieni, ale nie zauważyłem

wyraźnego przyrostu pogłowia. I znowu nie mogłem się zmusić,

żeby przełknąć któryś okaz. Odłożyłem kamień na miejsce, wstałem

i popatrzyłem na morze. Chociaż wieczna powłoka chmur nadal nie

dopuszczała gorących promieni Fyrine do powierzchni planety,

deszcz ustał i nawet mgła się rozwiała.

W kierunku, skąd pierwszego dnia dopłynąłem do plaży, morze

ciągnęło się aż po horyzont. Pomiędzy białymi grzywami fal woda

była szara niczym serce komornika. Równoległe linie bałwanów

tworzyły się w odległości około pięciu kilometrów od wyspy.

Środek fali rozbijał się o wyspę, na której stałem, a reszta

płynęła dalej. Po prawej, na linii fal wypatrzyłem drugą małą

wysepkę, odległą o jakieś dziesięć kilometrów. Powiodłem

wzrokiem dalej w prawo wzdłuż szeregów grzywaczy i tam, gdzie

białoszare morze stykało się z jaśniejszą szarością nieba,

zobaczyłem czarną kreskę na horyzoncie.

Z wysiłkiem próbowałem przypomnieć sobie szkoleniowe mapy

masywów lądowych Fyrine IV, ale wszystko mi się pomieszało.

Jerry też niczego nie pamiętał - przynajmniej niczego nie chciał

mi powiedzieć. Po co mielibyśmy pamiętać? Bitwa rozgrywała się w

kosmosie, jedna strona próbowała wykopać drugą z orbitalnych

pozycji bojowych w systemie Fyrine. Żaden z przeciwników nie

chciał lądować na Fyrine, a już na pewno nie zamierzał tutaj

walczyć. Tak czy owak na horyzoncie majaczył stały ląd, znacznie

większy niż kupa piachu i kamieni, którą zajmowaliśmy.

Jak się tam dostać - oto pytanie. Bez ognia, drewna, liści i

skór zwierzęcych Jerry i ja byliśmy nędzarzami, biedniejszymi od

przeciętnego jaskiniowego człowieka. Jedyna rzecz na wyspie,

która mogła pływać, to była <I>nasesay<D>. Kapsuła. Czemu nie?

Jedyny prawdziwy kłopot polegał na tym, jak przekonać Jerry'ego

do mojego pomysłu.

Tego wieczoru, kiedy szarość nieba powoli przechodziła w

czerń, siedzieliśmy z Jerrym przed chatą, żując ćwiartki

batonów żywnościowych. Żółte oczy Draka badały ciemną kreskę na

horyzoncie. Potem stwór potrząsnął głową.

- <I>Ne<D>, Davidge. Niebezpieczne jest.

Wsadziłem resztę batonu do ust i mówiłem trochę niewyraźnie.

- Bardziej niebezpieczne niż zostać tutaj?

- Szybko ratunek, <I>ne<D>?

Popatrzyłem w te żółte oczy.

- Jerry, sam w to nie wierzysz. - Pochyliłem się do przodu i

wyciągnąłem ręce. - Słuchaj, będziemy mieli większe szanse na

stałym lądzie. Osłona przed wielkimi falami, może jedzenie...

- Nie może, <I>ne<D>? - Jerry wskazał na wodę. - Jak

<I>nasesay<D> steruje, Davidge? W tym, jak steruje? <I>Ess eh<D>

fale, bałwany, poza ląd zabiorą, <I>gavey? Bresha<D>. - Jerry

klasnął w dłonie. - <I>Ess eh bresha<D> na skała, <I>ne<D>?

Wtedy my śmierć.

Podrapałem się w głowę.

- Fale idą stąd w tamtym kierunku, tak samo wiatr. Jeśli ląd

jest dość duży, nie musimy sterować, <I>gavey<D>?

Jerry prychnął.

- <I>Ne<D> dość duży, to co?

- Nie mówiłem, że to pewne na sto procent.

- <I>Ess<D>?

- Na sto procent, całkiem pewne, <I>gavey<D>?

Jerry kiwnął głową.

- I nie roztrzaskamy się na skałach - ciągnąłem - bo tam

pewnie jest taka sama plaża, jak tutaj.

- Na sto procent całkiem pewne, <I>ne<D>?

Wzruszyłem ramionami.

- Nie, to nie jest całkiem pewne, ale chcesz tutaj zostać?

Nie wiemy, jak wysoko sięgają te fale. A jeśli przyjdzie wielka

fala i zmyje nas z wyspy? Co wtedy?

Jerry spojrzał na mnie zwężonymi oczami.

- Co tam, Davidge? <I>Irkmaan<D> baza, <I>ne<D>?

Parsknąłem śmiechem.

- Mówiłem ci, nie mamy żadnej bazy na Fyrine IV.

- Więc czemu chcesz tam?

- Już ci mówiłem, Jerry. Myślę, że tam mamy większe szanse.

- Ummm. - Drak skrzyżował ramiona. - <I>Viga<D>, Davidge,

<I>nasesay<D> zostaje. Ja wiem.

- Co wiesz?

Jerry uśmiechnął się znacząco, wstał i wszedł do chaty. Po

chwili wrócił i rzucił mi pod nogi dwumetrowy metalowy pręt. Do

tego samego pręta przywiązał mi ręce pierwszego dnia.

- Davidge, ja wiem.

Wzruszyłem ramionami i pytająco uniosłem brwi.

- O czym ty mówisz? Czy to nie wypadło z twojej kapsuły?

- <I>Ne, Irkmaan<D>.

Pochyliłem się i podniosłem pręt. Powierzchnia nie była

skorodowana, a na jednym końcu znajdowały się arabskie cyfry -

numer seryjny. Przez chwilę wezbrała we mnie nadzieja, ale

szybko opadła, kiedy uświadomiłem sobie, że był to cywilny

numer. Rzuciłem pręt na piasek.

- Nie wiadomo, jak długo to tutaj leżało, Jerry. To cywilny

numer seryjny, a żadna cywilna wyprawa nie odwiedzała tej części

galaktyki od wojny. Może został po jakiejś starej misji

osiedleńczej albo wyprawie badawczej...

Drak trącił pręt czubkiem buta.

- Nowe, <I>gavey<D>?

Podniosłem na niego wzrok.

- Ty <I>gavey<D> nierdzewną stal?

Jerry prychnął i odwrócił się w stronę chaty.

- Ja zostaje, <I>nasesay<D> zostaje; ty idzie, gdzie chce,

Davidge!

*

Długa, czarna noc trzymała nas w mocnym uścisku, a wiatr się

wzmagał, świstał przez dziury w murze, huczał i zawodził.

Plastykowy dach łopotał tak gwałtownie, jakby próbował zerwać

się z uwięzi i odfrunąć w ciemność. Jerry siedział na ubitym

piasku podłogi, oparty plecami o <I>nasesay<D>, wyraźnie dając

do zrozumienia, że Drak i kapsuła pozostają nierozdzielni,

chociaż wzbierający przypływ zdawał się osłabiać jego

przekonanie.

- Morze teraz złe jest, Davidge, <I>ne<D>?

- Po ciemku nie widać, ale przy tym wietrze... - wzruszyłem

ramionami bardziej na własny rachunek niż ze względu na Draka,

ponieważ we wnętrzu chaty nie było widać niczego poza odrobiną

światła przefiltrowanego przez dach. W każdej chwili mogło nas

zmyć z tego kawałka skały.

- Jerry, nie miałeś racji z tym prętem. Sam wiesz najlepiej.

- <I>Surda<D> - odparł Drak żałosnym tonem, niemal ze skruchą.

- <I>Ess<D>?

- <I>Ess eh "surda"<D>?

- <I>Ae<D>.

Jerry milczał przez chwilę.

- Davidge, <I>gavey<D> "nie pewne nie jest"?

Posortowałem w myślach zaprzeczenia.

- Chodzi ci o "może", "chyba", "prawdopodobnie"?

- Ae, możechybaprawdopodobnie. Drakońska flota <I>Irkmaan<D>

statki ma. Przez wojną kupuje; po wojnie zdobywa. Pręt

możechybaprawdopodobnie drakońska jest.

- Więc jeśli na stałym lądzie jest tajna baza, <I>surda<D> to

jest drakońska baza?

- Możechybaprawdopodobnie, Davidge.

- Jerry, czy to znaczy, że chcesz spróbować? Popłynąć

<I>nasesay<D>?

- <I>Ne<D>.

- Ne? Dlaczego, Jerry? Jeśli gdzieś tam jest drakońska

baza...

- <I>Ne! Ne<D> mówi! - Drak jak gdyby zakrztusił się słowami.

- Lepiej mów, Jerry, dobrze ci radzę. Skoro muszę zdechnąć na

tej wyspie, mam prawo wiedzieć dlaczego.

Drak milczał przez długi czas.

- Davidge.

- <I>Ess<D>?

- <I>Nasesay<D> ty bierze. Pół jedzenie ty zostaje. Ja

zostaje.

Potrząsnąłem głową, żeby lepiej zrozumieć.

- Chcesz, żebym sam zabrał kapsułę?

- Ty tak chcesz, <I>ne<D>?

- <I>Ae<D>, ale dlaczego? Chyba sam rozumiesz, że nie będzie

żadnego ratunku.

- Możechybaprawdopodobnie.

- <I>Surda<D>, nic z tego. Wiesz, że nie będzie żadnego

ratunku. Co jest? Boisz się wody? I tak mamy większe szanse...

- Davidge, się zamknij. <I>Nasesay<D> ty ma. Ty <I>ne<D>

potrzebuje ja, <I>gavey<D>?

Kiwnąłem głową w ciemnościach. Kapsuła należała do mnie; po

co miałem ciągnąć ze sobą naburmuszonego Draka - zwłaszcza jeśli

nasz rozejm mógł się skończyć w każdej chwili? Odpowiedź

wprawiła mnie w zakłopotanie - bardzo ludzkie uczucie. Tylko

obecność Draka chroniła mnie przed całkowitą samotnością. No i

pozostała jeszcze drobna kwestia przeżycia.

- Powinniśmy popłynąć razem, Jerry.

- Czemu?

Poczułem, że się czerwienię. Skoro ludzie odczuwają stałą

potrzebę towarzystwa, dlaczego stale muszą się tego wstydzić?

- Po prostu powinniśmy. Będziemy mieli większe szanse.

- Sam większe szanse masz, Davidge. Twój wróg ja jestem.

Ponownie kiwnąłem głową i skrzywiłem się pod osłoną

ciemności.

- Jerry, ty <I>gavey<D> "samotność"?

- <I>Ne gavey<D>.

- Samotny, sam jeden, bez nikogo.

- <I>Gavey ty samotny<D>. Bierz <I>nasesay<D>; ja zostaje.

- Chodzi o to... rozumiesz, <I>viga<D>, ja nie chcę.

- Chcesz razem płynie? - Cichy, nieprzyjemny chichot dobiegł

z drugiej strony chaty. - Ty Drakon lubi? Ty mnie śmierć,

<I>Irkmaan<D>. - Jerry znowu zachichotał. - <I>Irkmaan

poorzhab<D> na głowa, <I>poorzhab<D>.

- Mniejsza z tym!

Odsunąłem się od ściany, wygładziłem piasek i zwinąłem się w

kłębek na podłodze, plecami do Draka. Wiatr jakby trochę

przycichł. Zamknąłem oczy i próbowałem zasnąć. Po chwili

trzeszczenie plastykowego dachu zaczęło zlewać się z nieustannym

gwizdem wiatru i poczułem, że odpływam w sen, kiedy nagle

szeroko otwarłem oczy, zaalarmowany odgłosem kroków na piasku.

Napiąłem mięśnie, gotów do skoku.

- Davidge? - odezwał się Jerry bardzo cichym głosem.

- Co?

Usłyszałem, że Drak siada na piasku obok mnie.

- Ty samotny, Davidge. Trudno o tym ty mówi, <I>ne<D>?

- I co z tego?

Drak mruknął coś, ale zagłuszył go świst wiatru.

- Co?

Odwróciłem się i zobaczyłem, że Jerry wygląda przez dziurę w

ścianie.

- Dlaczego ja zostaje. Teraz tobie ja powie, <I>ne<D>?

- Okay, czemu nie? - Wzruszyłem ramionami.

Jerry jakby walczył ze sobą, kilkakrotnie otwierał i zamykał

usta. Nagle wytrzeszczył oczy.

- <I>Magasienna<D>!

Usiadłem.

- <I>Ess<D>?

- Fala! - Jerry wskazał na dziurę w murze.

Odepchnąłem go i wyjrzałem przez dziurę. W stronę naszej

wyspy pędziła niewiarygodnie olbrzymia góra spienionych

bałwanów. W ciemności niewiele było widać, ale pierwsza fala

wydawała się wyższa od tej, która przed paroma dniami zalała

wierzchołek wzgórza. Następne były jeszcze większe. Jerry

położył mi rękę na ramieniu. Spojrzałem w oczy Draka.

Jednocześnie rzuciliśmy się do kapsuły. Słyszeliśmy pierwszą

falę uderzającą o zbocze, kiedy po ciemku próbowaliśmy namacać

klamkę umieszczoną w zagłębieniu. Właśnie ją znalazłem, kiedy

fala uderzyła w chatę i zerwała dach. W pół sekundy

znaleźliśmy się pod wodą, obracani przez wewnętrze prądy niczym

skarpetki w pralce automatycznej.

Woda opadła. Przetarłem oczy i zobaczyłem, że nawietrzna

ściana chaty zapadła się do środka.

- Jerry!

Za rozwaloną ścianą dostrzegłem Draka, krążącego w kółko

chwiejnym krokiem. Następna fala wzbierała za jego plecami.

- <I>Irkmaan<D>?

- <I>Kizlode<D>, co ty tam robisz, do cholery? Właź tutaj!

Odwróciłem się do kapsuły, wciąż tkwiącej mocno pomiędzy

dwoma głazami. Znalazłem klamkę i otworzyłem drzwi. Jerry

przelazł przez rozwaloną ścianę i oparł się o mnie.

- Davidge... zawsze idą dalej fale! Zawsze!

- Właź do środka!

Przepchnąłem Draka przez drzwi i wskoczyłem za nim, nie

czekając, aż zrobi mi miejsce. Wylądowałem na głowie Jerry'ego i

zatrzasnąłem drzwi w ostatniej chwili, zanim uderzyła druga

fala. Czułem, jak kapsuła unosi się i ociera z chrzęstem o

przewieszkę na jednym z głazów.

- Davidge, my płynie?

- Nie. Skały nas trzymają. Wszystko będzie dobrze, jak

przejdą te fale.

- Ty się posuń.

- Och.

Zlazłem z klatki piersiowej Jerry'ego i wcisnąłem się w kąt

kapsuły. Po chwili kapsuła osiadła nieruchomo. Czekaliśmy na

kolejną falę.

- Jerry?

- <I>Ess<D>?

- Co mi miałeś powiedzieć?

- Dlaczego ja zostaje?

- Właśnie.

- O tym ja trudno mówi, <I>gavey<D>?

- Wiem, wiem.

Nadeszła kolejna fala i znowu poczułem, jak kapsuła unosi się

i obija o skałę.

- Davidge, <I>gavey "vi nessa"<D>?

- <I>Ne gavey<D>.

- <I>Vi nessa<D>... mały ja, <I>gavey<D>?

Kapsuła huknęła o głaz i znieruchomiała.

- Jaki znowu mały ty?

- Mały ja... mały Drak. Ze mnie, <I>gavey<D>?

- Chcesz mi powiedzieć, że jesteś w ciąży?

- Możechybaprawdopodobnie.

Potrząsnąłem głową.

- Zaraz, chwileczkę, Jerry. Chciałbym uniknąć nieporozumień.

W ciąży... czy zostaniesz rodzicem?

- <I>Ae<D>, rodzicem, dwa-zero-zero w rodzie, bardzo ważne

jest, <I>ne<D>?

- Wspaniale. Co to ma wspólnego z tym, że nie chcesz płynąć

na drugą wyspę?

- Przedtem, ja <I>vi nessa, gavey? Tean<D> śmierć.

- Twoje dziecko, ono umarło?

- <I>Ae<D>! - Szloch uniwersalnej matki wydarł się z ust

Draka. - Ja w upadek krzywda. <I>Tean<D> śmierć. <I>Nasesay<D> w

morze nas rzuca. <I>Tean<D> krzywda, <I>gavey<D>?

- <I>Ae, gavey<D>.

Więc Jerry bał się, że straci następne dziecko. Podróż w

kapsule na pewno nieźle nami potrząśnie, ale siedzenie na tej

wysepce również nie poprawi naszych szans. Kapsuła już od dobrej

chwili spoczywała nieruchomo, więc postanowiłem zaryzykować

zerknięcie na zewnątrz. Małe okienko w dachu wydawało się

oblepione piaskiem. Uchyliłem drzwi, wyjrzałem i zobaczyłem, że

reszta muru legła w gruzach. Spojrzałem w stronę morza, ale

niczego nie zauważyłem.

- Wygląda bezpiecznie, Jerry... - podniosłem wzrok ku

czerniejącemu niebu. Nad moją głową spiętrzyła się biała piana

gigantycznej fali.

- <I>Maga<D> szlag <D>sienna<D>!

Zatrzasnąłem drzwi.

- <I>Ess<D>, Davidge?

- Trzymaj się, Jerry!

Huk wody spadającej na kapsułę rozrywał bębenki w uszach.

Uderzyliśmy o skałę raz, dwa razy, potem kapsuła zawirowała i

wystrzeliła w górę. Próbowałem się czegoś przytrzymać, ale

chybiłem, kiedy kapsuła gwałtownie zjechała w dół. Upadłem na

Jerry'ego, potem poleciałem w drugą stronę i walnąłem głową o

ścianę. Zanim straciłem przytomność, usłyszałem krzyk Jerry'ego:

- <I>Tean! Vi tean<D>!

*

Porucznik nacisnął guzik zdalnego sterowania i jakaś

postać - wysoka, żółta, humanoidalna - pojawiła się na ekranie.

- Dracki glut! - wrzasnęła publiczność złożona z rekrutów.

Porucznik odwrócił się twarzą do rekrutów.

- Prawidłowo. To jest Drak. Zauważcie, że rasa Draków jest

jednolita pod względem koloru: wszyscy są żółci.

Rekruci zachichotali uprzejmie. Oficer lekko się napuszył.

Potem świetlną wskazówką zaczął pokazywać kolejne cechy postaci.

- Trójpalczaste dłonie oczywiście są wyraźną oznaką, podobnie

jak prawie beznosa twarz, która upodabnia Draka do żaby.

Przeciętnie wzrok mają trochę lepszy od ludzi, słuch mniej

więcej jednakowy, a zapach... - porucznik zrobił pauzę. - Zapach

jest okropny!

Rozpromienił się słysząc ryk rekrutów. Kiedy publiczność

ucichła, wskazał świetlnym prętem fałdę na brzuchu żółtej

postaci.

- Tutaj Drak trzyma swoje klejnoty rodzinne... wszystkie.

Publiczność znowu zarechotała.

- Zgadza się, Drakowie to hermafrodyci, każdy osobnik posiada

zarówno męskie, jak i żeńskie organy rozrodcze. - Porucznik

odwrócił się do rekrutów. - Nigdy nie mówcie Drakowi, żeby sobie

wsadził, bo on może to zrobić!

Śmiech ucichł i porucznik wyciągnął rękę w stronę ekranu.

- Jak zobaczycie takiego stwora, co macie zrobić?

- ZABIĆ!

*

,..oczyściłem ekran, a komputer namierzył następnego

drackiego myśliwca, wyglądającego jak podwójne X na displeju.

Drak skręcił ostro w lewo, potem znowu w prawo. Czułem, jak

autopilot prowadzi mój statek śladem myśliwca, sortuje i

ignoruje fałszywe obrazy, próbując złapać Draka w elektroniczny

celownik.

- No chodź, żabolu... trochę bardziej w lewo...

Podwójny krzyż nasunął się na pierścienie dalmierza i

poczułem, jak odłączył się pocisk przymocowany do brzucha mojego

myśliwca.

- Mam cię!

Przez wizjery zobaczyłem błysk, kiedy pocisk detonował. Na

ekranie drakoński myśliwiec spadał, wirując bezwładnie, w stronę

przesłoniętej chmurami powierzchni Fyrine IV. Zanurkowałem za

nim, żeby potwierdzić trafienie... temperatura powłoki wzrosła,

kiedy mój statek otarł się o górną warstwę atmosfery.

- No dalej, wybuchaj, do cholery!

Przestawiłem systemy statku na lot w atmosferze, ponieważ

stało się oczywiste, że będę musiał dopaść Draka na ziemi. Tuż

ponad chmurami drakoński myśliwiec przestał wirować i zawrócił.

Uderzyłem w wyłącznik automatycznego sterowania i ściągnąłem

drążek do siebie. Statek zatoczył się, próbując nabrać

wysokości. Wszyscy wiedzą, że drakońskie statki lepiej manewrują

w atmosferze... zbliża się do mnie po kursie kolizyjnym...

dlaczego ten glut nie strzela?... tuż przed samym zderzeniem

Drak się katapultuje... generator nie działa; muszę lądować bez

napędu. Śledzę kapsułę spadającą poprzez brudnoszare chmury;

zamierzam odnaleźć tego drackiego gluta i dokończyć robotę...

*

Mijały długie sekundy lub lata, kiedy badałem otaczającą

mnie ciemność. Czułem dotyk, ale dotykane części mojego ciała

wydawały się bardzo, bardzo odległe. Najpierw dreszcze, potem

gorączka, potem znowu dreszcze. Miękka dłoń chłodziła moją

rozpaloną głowę. Rozchyliłem powieki i przez szparki oczu

zobaczyłem Jerry'ego, który pochylał się nade mną i okładał mi

czoło czymś chłodnym. Zdołałem wyszeptać:

- Jerry.

Drak spojrzał mi w oczy i uśmiechnął się.

- Dobrze jest, Davidge. Dobrze jest.

Odblask na twarzy Jerry'ego zamigotał, poczułem woń dymu.

- Ogień.

Jerry odsunął się i wskazał na środek podłogi z ubitego

piasku. Powoli przekręciłem głowę i odkryłem, że leżę na

posłaniu z miękkich, sprężystych gałęzi. Naprzeciwko mojego

łóżka zobaczyłem drugie łóżko, a pomiędzy nimi wesoło buzowało

ognisko.

- Ogień teraz mamy, Davidge. I drewno. - Jerry pokazał dach

zbudowany z drewnianych pali i strzechę z szerokich liści.

Rozejrzałem się dookoła, potem złożyłem obolałą głowę na

posłaniu i przymknąłem oczy.

- Gdzie jesteśmy?

- Duża wyspa, Davidge. Fala z wysepki nas zmyła. Wiatr i fale

nas tutaj przyniosły. Rację miałeś.

- Ja... ja nie rozumiem; <I>ne gavey<D>. Potrzeba kilka dni,

żeby dopłynąć z wysepki na dużą wyspę.

Jerry kiwnął głową i wrzucił coś, co wyglądało na gąbkę, do

dziwnej skorupy wypełnionej wodą.

- Dziewięć dni. Ty ja przywiązał do <I>nasesay<D>, potem

tutaj na plaży my ląduje.

- Dziewięć dni? Byłem nieprzytomny przez dziewięć dni?

Jerry pokręcił głową.

- Siedemnaście. Tutaj lądujemy osiem dni... - Drak machnął za

siebie ręką.

- Temu... osiem dni temu.

- <I>Ae<D>.

Siedemnaście dni na Fyrine IV to więcej niż miesiąc na Ziemi.

Ponownie otworzyłem oczy i spojrzałem na Draka. Jerry prawie

podskakiwał z podniecenia.

- Jak twój <I>tean<D>, twoje dziecko?

Jerry poklepał się po nabrzmiałym brzuchu.

- Dobrze jest, Davidge. Ty bardziej <I>nasesay<D> ranny.

Powstrzymałem się od kiwnięcia głową.

- Cieszę się ze względu na ciebie.

Zamknąłem oczy i odwróciłem twarz do ściany, zbudowanej z

tyczek przeplecionych liśćmi.

- Jerry?

- <I>Ess<D>?

- Uratowałeś mi życie.

- <I>Ae<D>.

- Dlaczego?

Jerry długo siedział w milczeniu.

- Davidge. Na wysepce ty mówi. Samotność teraz <I>gavey<D>.

- Drak potrząsnął mnie za ramię. - Masz, teraz jesz.

Odwróciłem się i zajrzałem do skorupy, wypełnionej parującym

płynem.

- Co to jest, rosół z kurczaka?

- <I>Ess<D>?

- <I>Ess va<D>? - Wskazałem na skorupę i dopiero wtedy uświadomiłem

sobie, jaki jestem słaby.

Jerry zmarszczył brwi.

- Jak ślimak, tylko długie.

- Węgorz?

- <I>Ae<D>, ale węgorz z ląd, <I>gavey<D>?

- To znaczy wąż?

- Możechybaprawdopodobnie.

Kiwnąłem głową i przysunąłem wargi do brzegu skorupy.

Nabrałem rosołu do ust, przełknąłem i poczułem, jak uzdrawiające

ciepło rozchodzi się po moim ciele.

- Dobre.

- Ty chce <I>custa<D>?

- <I>Ess<D>?

- <I>Custa<D>. - Jerry sięgnął za siebie i podniósł z ziemi

kanciastą bryłkę półprzezroczystej skały. Popatrzyłem na

bryłkę, poskrobałem ją paznokciem, potem dotknąłem końcem

języka.

- Halit! Sól kamienna!

Jerry uśmiechnął się.

- <I>Custa<D> ty chce?

Parsknąłem śmiechem.

- Co za luksusy. Jasne, koniecznie chcę <I>custa<D>.

Jerry wziął bryłkę halitu, niedużym kamieniem odłupał

kawałek, potem zmiażdżył odłamki pomiędzy dwoma kamieniami.

Podał mi na dłoni maleńką górkę białych granulek. Wziąłem dwie

szczypty, wrzuciłem do swojej wężowej zupy i zamieszałem palcem.

Potem pociągnąłem długi łyk przepysznego rosołu. Oblizałem

wargi.

- Fantastyczne.

- Dobre, <I>ne<D>?

- Więcej niż dobre: fantastyczne.

Łyknąłem jeszcze raz, demonstracyjnie oblizując się i

przewracając oczami.

- Fantastyczne, Davidge, <I>ne<D>?

- <I>Ae<D> - przytaknąłem. - Chyba już wystarczy. Spać mi

się chce.

- <I>Ae<D>, Davidge, <I>gavey<D>.

Jerry zabrał miskę i postawił przy ogniu. Wstał, podszedł do

drzwi i odwrócił się. Przez chwilę wpatrywał się we mnie żółtymi

ślepiami, potem kiwnął głową, odwrócił się i wyszedł. Zamknąłem

oczy i pozwoliłem, żeby uśpiło mnie ciepło ogniska.

.T:wr02

.L:32

.S:2

.H: $$$

.H:

.X:10

*

Po dwóch dniach zacząłem już wstawać i spacerować po chacie,

a po następnych dwóch dniach Jerry pomógł mi wyjść na zewnątrz.

Chata stała na szczycie długiego, łagodnego wzniesienia, wśród

karłowatych drzew; żadne nie przekraczało pięciu, sześciu metrów

wysokości. U stóp wzniesienia, ponad osiem kilometrów od chaty

falowało wzburzone morze. Drak zaniósł mnie na górę. Nasza

wierna <I>nasesay<D> wypełniła się wodą i zabrało ją morze,

kiedy Jerry wyciągnął mnie na suchy ląd. Razem z nią zatonęły

resztki racji żywnościowych. Drakowie są bardzo wybredni pod

względem jedzenia, ale głód zmusił wreszcie Jerry'ego do

wypróbowania kilku gatunków miejscowej flory i fauny - głód oraz

ludzki wrak, który marniał w oczach z braku pożywienia. Drak

zdecydował się na mączysty, łagodny w smaku korzeń, zielone

jagody, które po wysuszeniu dawały znośną herbatę, oraz mięso

węży. Zwiedzając okolicę, odkrył częściowo zerodowany pokład

soli. W następnych dniach, kiedy nabrałem trochę sił, dodałem do

naszej diety kilka rodzajów morskich małży oraz owoc

przypominający skrzyżowanie śliwki z gruszką.

Dni stawały się coraz chłodniejsze, więc Drak i ja

musieliśmy wreszcie przyjąć do wiadomości, że na Fyrine IV

istnieje zima. Wobec tego powinniśmy również założyć, że zima

będzie dostatecznie surowa, żeby uniemożliwić zdobywanie

żywności - i opału. Wysuszone nad ogniem jagody i korzenie

dawały się długo przechowywać, próbowaliśmy także solić i wędzić

wężowe mięso. Jerry i ja zszywaliśmy wężowe skórki na zimowe

ubranie, używając łyka z jagodowych krzaków zamiast nici. Model,

który zaprojektowaliśmy, składał się z dwóch warstw skórek,

wypełnionych w środku puchem ze strączków jagód i następnie

przepikowanych.

Obaj zgodziliśmy się, że chata nie wystarczy na zimę. Trzy

dni trwało, zanim znaleźliśmy pierwszą jaskinię, a kolejne trzy

zabrało znalezienie takiej, która nam odpowiadała. Z wejścia

widać było wiecznie wzburzone morze, ale wylot znajdował się

pośrodku niewielkiego urwiska, wysoko ponad poziomem morza.

Wokół wejścia do jaskini znaleźliśmy sporą ilość suchego drewna

i leżących luzem kamieni. Drewno zebraliśmy na opał; kamienie

wykorzystaliśmy do zamurowania wejścia, zostawiwszy miejsce

tylko na drzwi. Zrobiliśmy je z drewnianych pali powiązanych

jagodowym łykiem, a zawiasy sporządziliśmy z wężowej skóry.

Pierwszej nocy po zamontowaniu drzwi morski wiatr je rozerwał.

Postanowiliśmy wrócić do oryginalnego modelu drzwi,

który zastosowaliśmy na wysepce.

W głębi jaskini urządziliśmy kwatery mieszkalne, w

przestronnym pomieszczeniu z piaskową podłogą. Jeszcze głębiej

znajdowały się naturalne baseny z wodą, doskonałą do picia, ale

za zimną do kąpieli. Pomieszczenie z basenem wykorzystaliśmy na

spiżarnię. Wyłożyliśmy wiązkami drewna ściany komory mieszkalnej

i zrobiliśmy nowe posłania ze skórek węży i puchu nasion.

Pośrodku komory zbudowaliśmy porządne palenisko z dużym, płaskim

kamieniem służącym jako ruszt. Pierwszej nocy spędzonej w nowym

domu odkryłem, że po raz pierwszy, odkąd utknąłem na tej

przeklętej planecie, nie słyszę wycia wiatru.

Podczas długich nocy siadywaliśmy przy ognisku, szyjąc ze

skóry węży różne rzeczy - rękawiczki, kapelusze, plecaki - i

rozmawialiśmy. Dla urozmaicenia monotonii mówiliśmy na

zmianę jednego dnia po angielsku, drugiego po drakońsku.

Zanim nadeszła zima z pierwszym lodowym sztormem, każdy z

nas swobodnie mówił językiem drugiego.

Rozmawialiśmy o oczekiwanym dziecku Jerry'ego.

- Jak mu dasz na imię, Jerry?

- On już ma imię. Widzisz, ród Jeriba ma pięć imion. Ja

nazywam się Shigan; przede mną był mój rodzic, Gothig; przed

Gothigiem był Haesni; przed Haesni był Ty, a przed Ty'em był

Zammis. Dziecko nazywa się Jeriba Zammis.

- Dlaczego tylko pięć imion? Ludzkie dziecko może dostać

każde imię, jakie wybiorą dla niego rodzice. Zresztą kiedy

dorośnie, może przybrać takie imię, jakie mu się podoba.

Drak spojrzał na mnie z żalem i współczuciem.

- Davidge, jaki ty musisz być zagubiony. Wy, ludzie... jacy

musicie być zagubieni.

- Zagubieni?

Jerry przytaknął.

- Skąd pochodzisz, Davidge?

- Pytasz o moich rodziców?

- Tak.

Wzruszyłem ramionami.

- Pamiętam moich rodziców.

- A ich rodziców?

- Pamiętam ojca mojej matki. Kiedy byłem mały, jeździliśmy do

niego w odwiedziny.

- Davidge, co wiesz o tym przodku?

Potarłem brodę.

- Trochę mi się miesza... chyba zajmował się rolnictwem...

nie wiem.

- A jego rodzice?

Potrząsnąłem głową.

- Pamiętam tylko, że gdzieś w rodowodzie mam Anglików i

Niemców. <I>Gavey<D> Niemcy i Anglicy?

Jerry kiwnął głową.

- Davidge, ja mogę wyrecytować historię mojego rodu wstecz aż

do zasiedlenia naszej planety przez Jeribę Ty'a, jednego z

pierwszych osadników, sto dziewięćdziesiąt dziewięć pokoleń

temu. W naszych rodowych archiwach na Drako są rejestry, które

sięgają przez kosmos do Sindie, ojczyzny naszej rasy, i

siedemdziesiąt pokoleń wstecz do Jeriby Ty'a, założyciela

rodu Jeriba.

- Jak się zakłada ród?

- Tylko pierworodny przedłuża ród. Potomstwo z drugich,

trzecich i czwartych narodzin musi zakładać własne rody.

Pokiwałem głową z wrażenia.

- Dlaczego tylko pięć imion? Po prostu żeby łatwiej było

zapamiętać?

Jerry potrząsnął głową.

- Nie. Imiona to coś, do czego dodajemy wyróżnienia; są takie

same, jednakowe dla wszystkich, żeby nie przyćmiewały czynów,

które wyróżniają ich właścicieli. Imię, które noszę, Shigan,

służyło wielkim żołnierzom, uczonym, studentom filozofii i kilku

kapłanom. Imię mojego dziecka nosili naukowcy, nauczyciele i

badacze.

- Pamiętasz wszystkie czyny swoich przodków?

Jerry przytaknął.

- Tak, wszystko, co zrobili i gdzie to zrobili. Każdy musi

wyrecytować swój rodowód przed rodowymi archiwami, żeby uznano

go za dorosłego, tak jak ja dwadzieścia dwa lata temu. Zammis

zrobi to samo, tylko że będzie musiał rozpocząć recytację -

Jerry uśmiechnął się - od mojego imienia, Jeriba Shigan.

- Potrafisz wyrecytować prawie dwieście biografii z pamięci?

- Tak.

Wróciłem do łóżka i wyciągnąłem się na posłaniu. Kiedy

wpatrywałem się w dym wsysany przez szparę w sklepieniu

jaskini, zacząłem rozumieć, co Jerry mówił o poczuciu

zagubienia. Drak noszący za pasem kilkadziesiąt pokoleń z

pewnością wiedział, kim jest i po co żyje.

- Jerry?

- Tak, Davidge?

- Wyrecytujesz je dla mnie?

Odwróciłem głowę i zdążyłem zobaczyć, jak wyraz całkowitego

zaskoczenia na twarzy Draka przeradza się w radość. Dopiero po

wielu latach miałem się dowiedzieć, że wyrządziłem Jerry'emu

wielki zaszczyt prosząc o historię jego rodu. Wśród Draków jest

to dowód wyjątkowego szacunku, nie tylko dla jednostki, ale dla

całego rodu.

Jerry odłożył na piasek kapelusz, który zszywał, wstał i

rozpoczął:

- Oto stoję tutaj przed wami, Shigan z rodu Jeriba, zrodzony z

Gothiga, nauczyciela muzyki. Muzyk wysokiej klasy, miał wśród

swoich studentów Datzizha z rodu Nem, Perravane z rodu Tuscor

oraz wielu pomniejszych muzyków. Wyuczywszy się muzyki w

Shimuram, Gothig stanął przed archiwami w roku 11051 i mówił o

swoim rodzicu Haesni, budowniczym statków...

Słuchając śpiewnej, formalnej recytacji po drakońsku,

poznając biografie od tyłu - najpierw śmierć, potem dojrzałość -

doznałem wrażenia, jakby czas się zaginał, jakbym mógł dotknąć

przeszłości. Bitwy, rozkwit i upadek imperiów, odkrycia i

wynalazki, wielkie czyny - wycieczka przez dwanaście tysięcy lat

historii, ale historii postrzeganej jako żywy, wyraźny konkret.

W porównaniu z tym: ja, Willis z rodu Davidge, stoję

przed wami, zrodzony z Sybil, gospodyni domowej, i Nathana,

drugorzędnego inżyniera, jedno z nich zrodzone z dziadka,

który prawdopodobnie miał coś wspólnego z rolnictwem,

zrodzony z nikogo w szczególności.

,..cholera, nawet nie to! Mój starszy brat przedłużał ród,

nie ja. Słuchałem i dojrzewała we mnie decyzja, żeby nauczyć się

rodowodu Jeriba.

*

Rozmawialiśmy o wojnie:

- To była całkiem sprytna sztuczka, wciągnąć mnie w

atmosferę, a potem staranować.

Jerry wzruszył ramionami.

- W drakońskiej flocie są najlepsi piloci, wiadomo.

Uniosłem brwi.

- Więc dlaczego odstrzeliłem ci tyłek?

Jerry wzruszył ramionami, zmarszczył brwi i dalej zszywał

skrawki wężowej skóry.

- Dlaczego Ziemianie najechali tę część galaktyki, Davidge?

Mieliśmy tysiąc lat pokoju, zanim przybyliście.

- Ha! A dlaczego Drakowie prowadzą inwazję? My też żyliśmy w

pokoju. Co wy tu robicie?

- Zasiedlamy te planety. To drakońska tradycja. Jesteśmy

odkrywcami i kolonistami.

- A myślisz, żabolu, że my to banda piecuchów? Ludzkość

opanowała podróże kosmiczne niecałe dwieście lat temu, ale

zasiedliliśmy prawie dwa razy więcej planet od Draków...

Jerry podniósł palec.

- Właśnie! Wy, ludzie, rozprzestrzeniacie się jak zaraza.

Wystarczy! Nie chcemy was tutaj!

- No, ale jesteśmy tutaj i zostaniemy. I co zrobicie?

- Widzisz, co robimy, Irkmaan, my walczymy!

- Fiuu! To miała być walka, ta nasza drobna potyczka?

Cholera, Jerry, wykopaliśmy was z orbity jak zardzewiałe

puszki...

- Ha, Davidge! I dlatego siedzisz tutaj, zajadając wędzonego

węża!

Wyjąłem to draństwo z ust i wyciągnąłem do Draka.

- Tobie też śmierdzi wężem z gęby, Draku!

Jerry prychnął i odwrócił się od ognia. Poczułem się głupio,

po pierwsze dlatego, że we dwóch naiwnie próbowaliśmy rozwikłać

konflikt, który trapił setkę światów od ponad stu lat. Po drugie,

chciałem, żeby Jerry sprawdził moją recytację. Zapamiętałem już

ponad sto pokoleń. Drak siedział bokiem do ognia, padało na

niego tylko tyle światła, ile potrzebował do szycia.

- Jerry, nad czym pracujesz?

- Nie mamy o czym rozmawiać, Davidge.

- Daj spokój, co to jest?

Jerry obejrzał się na mnie, potem znowu spojrzał na własne

kolana i podniósł maleńki kombinezon z wężowej skóry.

- Dla Zammisa - uśmiechnął się, a ja potrząsnąłem głową i

wybuchnąłem śmiechem.

*

Rozmawialiśmy o filozofii.

- Studiowałeś Shizumaata, Jerry; dlaczego nie opowiesz mi o

jego naukach?

Jerry spochmurniał.

- Nie, Davidge.

- Czy nauki Shizummata są tajne, czy jak?

Jerry potrząsnął głową.

- Nie, ale my za bardzo szanujemy Shizumaata, żeby mówić.

Poskrobałem się po brodzie.

- To znaczy za bardzo, żeby o tym mówić w ogóle, czy żeby

mówić z człowiekiem?

- Nie z człowiekiem, Davidge, tylko z tobą.

- Dlaczego?

Jerry podniósł głowę, jego żółte oczy zwęziły się w szparki.

- Pamiętasz, co powiedziałeś... na wysepce.

Podrapałem się po głowie i z trudem przypomniałem sobie

oszczerstwo dotyczące diety Shizumaata. Rozłożyłem ręce.

- Ależ Jerry, byłem wtedy zły, wściekły. Nie możesz mnie

winić za to, co powiedziałem w gniewie.

- Mogę.

- Czy to coś zmieni, jeśli przeproszę?

- Nic a nic.

Ugryzłem się w język, żeby nie powiedzieć czegoś paskudnego.

Potem w myślach cofnąłem się do tamtej chwili, kiedy Jerry i ja

staliśmy naprzeciwko siebie, gotowi skoczyć sobie do gardeł.

Przypomniałem sobie pewien szczegół i zagryzłem wargi, żeby

powstrzymać uśmiech.

- Czy opowiesz mi o naukach Shizumaata, jeśli wybaczę ci...

to, co powiedziałeś o Myszce Miki?

Pochyliłem głowę pozornie z szacunkiem, ale naprawdę po to,

żeby zdusić chichot.

Jerry podniósł wzrok, na jego twarzy malowało się bolesne

poczucie winy.

- Przykro mi z tego powodu, Davidge. Jeśli mi wybaczysz,

opowiem ci o Shizumaacie.

- Więc wybaczam ci, Jerry.

- Jeszcze jedno.

- Co?

- Musisz mi opowiedzieć o naukach Myszki Miki.

- Ja... ee, postaram się.

*

Rozmawialiśmy o Zammisie.

- Jerry, jaki według ciebie powinien być mały Zammis?

Jerry wzruszył ramionami.

- Zammis musi zasłużyć na swoje imię. Chcę, żeby zrobił to z

honorem. Jeżeli Zammis tego dokona, nie żądam niczego więcej.

- Zammy sam sobie wybierze zawód?

- Tak.

- Ale nie chciałbyś czegoś specjalnego?

- Owszem, chciałbym - przytaknął Jerry.

- Czego?

- Żeby pewnego dnia Zammis znalazł sposób ucieczki z tej

nędznej planety.

Kiwnąłem głową.

- Amen.

- Amen.

*

Zima wlokła się tak długo, że Jerry i ja zaczęliśmy już się

zastanawiać, czy nie trafiliśmy na początek epoki lodowej. Na

zewnątrz wszystko skuwała gruba warstwa lodu, a niska

temperatura i nieustający wiatr sprawiały, że każde wyjście z

jaskini groziło śmiercią, albo przez upadek, albo przez

zamarznięcie. Jednakże za obopólną zgodą obaj wychodziliśmy na

zewnątrz, żeby się załatwić. Głęboko w jaskini znajdowało się

kilka izolowanych komór; obawialiśmy się jednak zanieczyścić nasz

zapas wody, nie wspominając o powietrzu. Na zewnątrz największym

ryzykiem było spuszczenie gaci na lodowatym wietrze, który

zamrażał parę oddechu, zanim przedostała się przez cienkie

maski, sporządzone z resztek kosmicznych kombinezonów.

Nauczyliśmy się nie guzdrać.

Pewnego ranka Jerry był na zewnątrz, załatwiając naturalną

potrzebę, a ja przy ogniu rozgniatałem suszone korzenie z wodą

na naleśniki. Od wylotu jaskini dobiegło mnie wołanie Jerry'ego:

- Davidge!

- Co?

- Davidge, chodź szybko!

Statek! Na pewno! Postawiłem miskę z muszli na piasku,

nałożyłem kapelusz i rękawiczki i pobiegłem korytarzem. Kiedy

dotarłem do drzwi, rozwiązałem maskę zawieszoną na szyi i

naciągnąłem ją na nos i usta, żeby ochronić płuca. Jerry, z

twarzą podobnie obwiązaną, zaglądał przez drzwi, ponaglając mnie

niecierpliwym machaniem.

- O co chodzi?

Jerry odsunął się od drzwi, żeby mnie przepuścić.

- Chodź, popatrz!

Słońce. Błękitne niebo i słońce. W oddali nad morzem zbierały

się nowe chmury, ale nad naszymi głowami niebo było czyste.

Żaden z nas nie mógł patrzeć prosto w słońce, ale unieśliśmy

twarze ku niebu i poczuliśmy promienie Fyrine na skórze.

Oblodzone skały i drzewa lśniły i migotały w blasku słońca.

- Pięknie.

- Tak. - Jerry chwycił mnie za rękaw urękawicznioną dłonią.

- Davidge, wiesz, co to znaczy?

- Co?

- Sygnały świetlne w nocy. W pogodną noc wielki ogień będzie

widać z orbity, <I>ne<D>?

Popatrzyłem na Jerry'ego, potem znowu spojrzałem w niebo.

- Nie wiem. Jeśli rozpalimy wystarczająco wielki ogień i

jeśli noc będzie bezchmurna, i jeśli ktoś akurat wtedy spojrzy w

dół... - Zwiesiłem głowę. - Zakładając, że ktoś tam jest na

orbicie. - Poczułem ból nasilający się w palcach. - Lepiej

wracajmy do środka.

- Davidge, to jest nasza szansa!

- A czego użyjemy zamiast drewna, Jerry? - Wyciągnąłem rękę w

stronę drzew wokół jaskini. - Wszystko, co się pali, ma na sobie

co najmniej piętnaście centymetrów lodu.

- W jaskini...

- Nasze drewno na opał? - Potrząsnąłem głową. - Jak długo

jeszcze potrwa ta zima? Jesteś pewien, że mamy dosyć drewna,

żeby marnować je na sygnały świetlne?

- To jest szansa, Davidge. To jest szansa!

Nasze życie zawieszone na cienkim włosku. Wzruszyłem

ramionami.

- Czemu nie?

Przez następne kilka godzin przenosiliśmy jedną czwartą

naszego pracowicie zebranego opału i składaliśmy na zewnątrz

wylotu jaskini. Zanim skończyliśmy, na długo przed zmierzchem,

niebo znowu powlokło się szczelną warstwą chmur. Co noc

kilkakrotnie sprawdzaliśmy pogodę, czekając, żeby pokazały się

gwiazdy. Za dnia często musieliśmy poświęcać parę godzin na

rozbijanie lodu okrywającego stos drewna. Jednakże to

podtrzymywało w nas nadzieję, dopóki drewno w jaskini się nie

skończyło i nie musieliśmy uszczuplić sygnałowego stosu.

Tej nocy po raz pierwszy Drak wydawał się całkowicie

pokonany. Siedział przy palenisku, wpatrując się w płomienie.

Sięgnął ręką za wycięcie kurtki z wężowej skóry i wyciągnął małą

złotą kostkę, zawieszoną na szyi na łańcuszku. Ścisnął kostkę w

obu dłoniach, zamknął oczy i zaczął mamrotać coś po dracku.

Przyglądałem się z łóżka, dopóki Jerry nie skończył. Westchnął,

kiwnął głową i wsunął przedmiot pod kurtkę.

- Co to jest?

Jerry spojrzał na mnie, zmarszczył brwi, potem dotknął kurtki

na piersiach.

- To? To jest mój <I>Talman<D>... po waszemu Biblia.

- Biblia to książka. No wiesz, z kartkami, żeby ją czytać.

Jerry wyciągnął przedmiot zza kurtki, wymamrotał coś po

dracku i przekręcił mały zatrzask. Ze złotej kostki wypadła

druga złota kostka, którą mi podał.

- Bądź z tym bardzo ostrożny, Davidge.

Usiadłem, wziąłem przedmiot i obejrzałem go w świetle

płomieni. Trzy złote płytki na zawiasach tworzyły oprawę

sześciennej książeczki o boku dwa i pół centymetra. Otworzyłem

książkę i zobaczyłem podwójne kolumny kropek, kresek i

zawijasów.

- To po drakońsku.

- Oczywiście.

- Ale ja nie umiem tego przeczytać.

Jerry uniósł brwi.

- Mówisz po drakońsku tak dobrze, że zapomniałem...

chciałbyś, żebym cię nauczył?

- Czytać?

- Czemu nie? Spieszysz się na jakieś spotkanie?

- Nie - wzruszyłem ramionami. Dotknąłem książeczki i

próbowałem przewrócić maleńką stroniczkę. Przewróciłem jakieś

pięćdziesiąt na raz. - Nie potrafię rozdzielić kartek.

Jerry pokazał niewielką wypukłość na krawędzi grzbietu.

- Wyciągnij szpilkę. Do odwracania stronic.

Wyciągnąłem krótką igłę i dotknąłem nią kartki, która

ześliznęła się z następnej i furknęła na drugą stronę.

- Kto napisał twój <I>Talman<D>, Jerry?

- Wielu. Wszyscy wielcy nauczyciele.

- Shizumaat?

Jerry kiwnął głową.

- Shizumaat jest jednym z nich.

Zamknąłem książkę i położyłem na dłoni.

- Jerry, dlaczego właśnie teraz ją wyjąłeś?

- Potrzebowałem pociechy. - Drak wyciągnął ramiona. - To

miejsce. Może zestarzejemy się tutaj i umrzemy. Może nigdy nas

nie znajdą. Widzę to dzisiaj, kiedy zabraliśmy drewno z

sygnałowego ogniska. - Jerry położył dłonie na brzuchu. - Zammis

urodzi się tutaj. <I>Talman<D> pomaga mi zaakceptować to, czego

nie mogę zmienić.

- Zammis, jak długo jeszcze?

- Niedługo - uśmiechnął się Jerry.

Spojrzałem na małą książeczkę.

- Chciałbym, żebyś nauczył mnie czytać, Jerry.

Drak zdjął z szyi łańcuszek z kasetką i podał mi.

- Musisz przechowywać w tym <I>Talman<D>.

Przez chwilę trzymałem łańcuszek w dłoni, potem potrząsnąłem

głową.

- Nie mogę przyjąć tej książki, Jerry. Na pewno ma dla ciebie

wielką wartość. A jeśli ją zgubię?

- Nie zgubisz. Zatrzymaj ją, dopóki będziesz się uczył. To

powinność ucznia.

Założyłem łańcuszek na szyję.

- Wyświadczasz mi wielki zaszczyt.

Jerry wzruszył ramionami.

- Znacznie mniejszy, niż ty mi wyświadczyłeś zapamiętując

rodowód Jeriba. Twoja recytacja jest dokładna i wzruszająca.

Jerry wyjął kawałek węgla drzewnego z paleniska, wstał i

podszedł do ściany. Tej nocy poznałem trzydzieści jeden liter i

dźwięków drakońskiego alfabetu, a także dodatkowe dziewięć

znaków i liter używanych w oficjalnym drakońskim piśmie.

*

Drewno wreszcie się skończyło. Jerry był bardzo ciężki i

bardzo, bardzo chory, kiedy Zammis przygotowywał się do

przyjścia na świat; Drak nie mógł nawet wyjść na zewnątrz o

własnych siłach, więc musiałem go wyprowadzać, żeby się

załatwił. W tej sytuacji zbieranie drewna, czyli wychodzenie na

zewnątrz i obtłukiwanie lodu z martwych drzew naszym ostatnim

kijem spadło na moje barki, podobnie jak gotowanie.

Pewnego szczególnie pochmurnego dnia zauważyłem, że lód na

drzewach jest cieńszy. W końcu minęliśmy półmetek zimy i

zbliżaliśmy się do wiosny. Rozbijając lód, cieszyłem się na myśl

o wiośnie i wiedziałem, że Jerry również ucieszy się z nowiny.

Zima naprawdę go przygnębiała.

Pracowałem w lesie nad jaskinią, zbierałem wiązki drewna i

zrzucałem na dół, kiedy usłyszałem krzyk. Zamarłem i rozejrzałem

się dookoła. Nie zobaczyłem niczego, tylko lód i morze. Potem

krzyk rozległ się ponownie.

- Davidge!

To był Jerry. Upuściłem naręcze drewna i pobiegłem do

szczeliny w skalnym zboczu, która służyła jako drabina. Jerry

znowu wrzasnął. Pośliznąłem się i stoczyłem aż do wylotu

jaskini. Szarpnąłem drzwi i pobiegłem korytarzem do komory

mieszkalnej.

Jerry skręcał się na posłaniu, wbijając palce w piasek.

Upadłem na kolana obok niego.

- Jestem tutaj, Jerry. Co się stało? Co ci jest?

- Davidge! - Drak wywrócił oczy, kierując ślepe spojrzenie na

sufit; jego usta poruszyły się bezgłośnie, potem eksplodowały

kolejnym krzykiem.

- Jerry, to ja! - Potrząsnąłem Draka za ramię. - Jerry, to

ja, Davidge!

Jerry odwrócił do mnie głowę, skrzywił się, potem zacisnął

palce na moim lewym nadgarstku z siłą cierpiącego człowieka.

- Davidge! Zammis... coś złego się stało!

- Co? Co mogę zrobić?

Jerry znowu krzyknął i opadł bezwładnie na posłanie w

półomdleniu. Po chwili z wysiłkiem pokonał słabość i przyciągnął

moją głowę do swoich ust.

- Davidge, musisz przysiąc.

- Co, Jerry? Co mam przysiąc?

- Zammis... na Drako. Żeby stanął przed rodowymi archiwami.

Obiecaj.

- O co ci chodzi? Mówisz, jakbyś umierał.

- Umieram, Davidge. Zammis dwusetne pokolenie... bardzo

ważny. Przedstaw moje dziecko, Davidge! Obiecaj!

Wolną ręką otarłem pot z czoła.

- Ty nie umrzesz, Jerry. Trzymaj się!

- Wystarczy! Nie okłamujmy się, Davidge! Ja umieram! Musisz

nauczyć Zammisa rodowodu Jeriba... i książka, <I>Talman,

gavey<D>?

- Przestań! - Panika przygniotła mnie niemal jak fizyczny

ciężar. - Przestań tak mówić! Ty nie umrzesz, Jerry. Dalej,

walcz, ty <I>kizlode<D> sukinsynu...

Jerry wrzasnął. Oddychał coraz słabiej, co chwila tracił

przytomność.

- Davidge.

- Co? - Dopiero teraz spostrzegłem, że płaczę jak dziecko.

- Davidge, musisz pomóc wyjść Zammisowi.

- Co... jak? O czym ty mówisz, do cholery?

Jerry odwrócił twarz do ściany jaskini.

- Podnieś mi kurtkę.

- Co?

- Podnieś mi kurtkę, Davidge. No już!

Podciągnąłem do góry kurtkę z wężowej skóry, odsłoniłem

rozdęty brzuch Jerry'ego. Fałda na środku była jasnoczerwona i

sączył się z niej przezroczysty płyn.

- Co... co mam zrobić?

Jerry dyszał szybko, potem wstrzymał oddech.

- Rozerwij mnie! Musisz mnie rozerwać, Davidge!

- Nie!

- Zrób to! Zrób to albo Zammis umrze!

- Co mnie obchodzi twój przeklęty dzieciak, Jerry! Co mam

zrobić, żeby ciebie uratować?

- Rozerwij mnie... - wyszeptał Drak. - Zaopiekuj się moim

dzieckiem, <I>Irkmaan<D>. Przedstaw Zammisa przed archiwami

Jeriba. Przysięgnij, że to zrobisz.

- Och, Jerry...

- Przysięgnij!

Skinąłem głową, gorące łzy spływały mi po policzkach.

- Przysięgam.

Jerry rozluźnił uścisk na moim ręku i zamknął oczy. Klęczałem

obok posłania, oszołomiony i przerażony.

- Nie. Nie, nie, nie, nie.

"Rozerwij mnie! Musisz mnie rozerwać, Davidge!"

Wyciągnąłem rękę i z wahaniem dotknąłem fałdy na brzuchu

Jerry'ego. Wyczułem życie szamoczące się w środku, próbujące

wyrwać się z bezpowietrznej ciasnoty rodzicielskiego łona.

Nienawidziłem tego przeklętego życia; nienawidziłem go jak

niczego przedtem. Szamotanina osłabła, potem ustała.

"Przedstaw Zammisa przed archiwami Jeriba. Przysięgnij, że to

zrobisz..."

"Przysięgam..."

Uniosłem drugą rękę, wsunąłem kciuki w fałdę i pociągnąłem

lekko. Pociągnąłem mocniej, potem szarpnąłem brzuch Jerry'ego

jak szaleniec. Fałda pękła, zalewając przejrzystym płynem przód

mojej kurtki. Rozchyliłem płaty ciała i zobaczyłem nieruchomy

kształt Zammisa, skulony w głębi jamy wypełnionej płynem.

Zwymiotowałem. Kiedy nie miałem już czym rzygać, sięgnąłem w

głąb jamy i wsunąłem dłonie pod drackiego noworodka. Wyjąłem go

z płynu, otarłem usta w lewy rękaw i przyłożyłem do ust Zammisa,

rozwarłszy mu szczęki prawą dłonią. Trzy razy, cztery razy

wdmuchnąłem powietrze do płuc noworodka. Potem dzieciak

zakaszlał. Potem zapłakał. Podwiązałem łykiem dwie pępowiny i

przeciąłem je. Jeriba Zammis uwolnił się od martwego ciała

swojego rodzica.

*

Uniosłem kamień nad głową i z całej siły spuściłem na lód.

Odłamki odskoczyły w miejscu uderzenia, odsłaniając ciemnoszarą

skałę. Ponownie podniosłem i spuściłem kamień, odłupując

następny kamień. Podniosłem go, wstałem i podszedłem do zwłok

Draka, częściowo już obłożonych kamieniami.

- Drak - szepnąłem.

Dobrze. Nazywaj go po prostu "Drak". Ropucha. Żabol.

Wróg. Nazywaj go, jak chcesz, żeby tylko zmniejszyć ból.

Spojrzałem na stos nagromadzonych kamieni i zdecydowałem, że

to wystarczy. Potem przyklęknąłem obok grobu. Z trudem

powstrzymywałem łzy, kiedy układałem kamienie na stosie.

Wilgotny śnieg, niesiony porywistym wiatrem, zamarzał na mojej

kurtce. Zabijałem ręce, żeby przywrócić krążenie. Nadchodziła

wiosna, ale wciąż jeszcze niebezpiecznie było zostawać dłużej na

dworze. A ja długo budowałem grób dla Draka. Podniosłem następny

kamień i położyłem na miejsce. Kiedy ciężar kamienia spoczął na

okryciu z wężowej skóry, zrozumiałem, że ciało już zamarzło.

Szybko ułożyłem resztę kamieni i wstałem.

Wiatr popchnął mnie i prawie pośliznąłem się na oblodzonej

ziemi. Spojrzałem na kipiące morze, ciaśniej owinąłem się

kurtką, potem spojrzałem w dół, na stos kamieni. Trzeba coś

powiedzieć. Nie można tak zwyczajnie pogrzebać umarłego i pójść

na obiad. Trzeba coś powiedzieć. Ale co? Nie byłem religijny,

podobnie jak Drak. Jego formalna filozofia na temat śmierci była

taka sama, jak moje nieformalne odrzucenie rozkoszy islamu,

pogańskiej Walhalli i cukierkowego judeochrześcijańskiego

nieba. Śmierć to śmierć, koniec, finis; uczta dla robaków. A

jednak trzeba coś powiedzieć.

Sięgnąłem pod kurtkę i zacisnąłem dłoń w rękawicy na złotej

kostce <I>Talmanu<D>. Przez rękawicę poczułem ostre krawędzie

kostki. Zamknąłem oczy i przywołałem z pamięci słowa wielkich

drakońskich filozofów. Ale żaden nie napisał niczego stosownego

na tę chwilę.

<I>Talman<D> był księgą życia. <I>Talman<D> znaczy

"życie" i tym zajmuje się drakońska filozofia. Nie zajmuje

się śmiercią. Śmierć to koniec życia. <I>Talman<D> nie mógł

mi podpowiedzieć żadnych słów. Lodowaty wiatr przenikał mnie

na wskroś, dygotałem z zimna, straciłem już czucie w

dłoniach i stopy zaczynały mnie boleć. A jednak trzeba coś

powiedzieć. Ale jedyne słowa, jakie przychodziły mi na myśl,

mogły tylko przerwać tamę i zalać mnie potopem bólu -

poprzez świadomość, że Drak odszedł. A jednak... a jednak

trzeba coś powiedzieć.

- Jerry, ja... - nie znajdowałem słów. Odwróciłem się od

grobu, moje łzy zmieszały się z marznącym deszczem.

.T:wr03

.L:32

.S:2

.H: $$$

.H:

.X:10

W ciszy i cieple jaskini usiadłem na swoim materacu, oparty

plecami o skalną ścianę. Próbowałem skupić się na grze świateł i

cieni, którą tworzył odblask ognia na ścianie naprzeciwko.

Obrazy uformowane w połowie znikały, zanim zdążyłem coś w nich

zobaczyć. W dzieciństwie obserwowałem chmury, dostrzegałem w

nich twarze, zamki, zwierzęta, smoki i olbrzymów. To był świat

fantazji - ucieczka od rzeczywistości, przygoda i bajka,

dodatkowa atrakcja w nudnym, uregulowanym życiu chłopca z klasy

średniej. Teraz na ścianie jaskini widziałem tylko wizerunek

piekła: groteskowe sylwetki potępionych dusz skręcały się w

płomieniach. Wybuchnąłem śmiechem na tę myśl. Wyobrażamy sobie

piekło jako ogień, nadzorowany przez rechoczącego sadystę w

czerwonych trykotach. Fyrine IV nauczyła mnie czegoś innego:

piekło to głód, samotność i nieustanne zimno.

Usłyszałem kwilenie i spojrzałem w głąb jaskini, na mały

materacyk leżący w cieniu. Jerry uszył dla Zammisa worek z

wężowej skóry wypchany puchem nasion. Dziecko ponownie

zakwiliło. Pochyliłem się do przodu, tknięty niepokojem.

Właściwie co jada drakoński noworodek? Drakowie nie są ssakami.

Na szkoleniu uczyli nas tylko, jak rozpoznać Draka - i jak go

zabić. Potem ogarnął mnie prawdziwy strach. Cholera jasna, z

czego zrobię pieluszki?

Dziecko znowu zakwiliło. Podniosłem się na nogi, przeszedłem

kilka kroków po piaskowej podłodze i ukląkłem obok noworodka. Z

zawiniątka, którym był stary kombinezon bojowy Jerry'ego,

wystawały dwie pulchne trójpalczaste rączki. Podniosłem

zawiniątko, zaniosłem do ognia i usiadłem na kamieniu. Położyłem

dziecko na kolanach i ostrożnie rozwinąłem. Zobaczyłem żółty

błysk oczu Zammisa pod żółtymi, ciężkimi od snu powiekami. Żółta

barwa, prawie beznosa twarz i zrośnięte zęby sprawiały, że

Zammis wyglądał zupełnie jak miniaturka Jerry'ego - gdyby nie

tłuszcz. Dzieciak dosłownie pływał w wałeczkach tłuszczu.

Zajrzałem dalej i z ulgą zobaczyłem, że nie było żadnego

nieporządku.

Spojrzałem w oczy Zammisa.

- Chcesz coś zjeść?

- Gu.

Szczęki miał całkowicie rozwinięte. Pomyślałem, że Drakowie

na pewno jedzą stały pokarm od pierwszego dnia życia. Sięgnąłem

za siebie, znalazłem kawałek suszonego węża i przyłożyłem do ust

noworodka. Zammis odwrócił głowę.

- No dalej, jedz. Nie dostaniesz tutaj nic lepszego.

Ponownie podsunąłem mu węża. Zammis wyciągnął pulchną rączkę

i odepchnął poczęstunek. Wzruszyłem ramionami.

- No dobrze, poczekamy, aż zgłodniejesz.

- Gu mu!

Dzieciak przechylił głowę w przód i w tył, zacisnął małą

trójpalczastą rączkę na moim palcu i znowu zakwilił.

- Nie chcesz jeść, nie masz mokro, więc czego chcesz? <I>Kos

va nu<D>?

Twarzyczka Zammisa zmarszczyła się, tłusta rączka ścisnęła

mój palec. Druga rączka sięgnęła w górę. Podniosłem Zammisa,

żeby poprawić kombinezon, a wtedy obie małe rączki chwyciły za

moją kurtkę z wężowej skóry i pulchne ramionka przyciągnęły

dziecko do mojej piersi. Objąłem malca, a on oparł policzek na

mojej piersi i od razu zasnął.

- No... niech mnie.

*

Przed śmiercią Draka nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo

zbliżyłem się do krawędzi szaleństwa. Samotność była jak rak -

rozrastała się we mnie i karmiłem ją nienawiścią: nienawiścią do

tej planety z wiecznym zimnem, wiecznym wiatrem i wieczną

izolacją; nienawiścią do bezradnego żółtego dziecka, domagającego

się opieki, jedzenia i miłości, której nie mogłem mu dać; i

nienawiścią do siebie samego. Przyłapywałem się na robieniu

rzeczy, które mnie przerażały i odstręczały. Wrzeszczałem,

śpiewałem i gadałem do siebie, próbując rozbić gruby mur

samotności - ryczałem, przeklinałem i bełkotałem bez sensu.

Dzieciak miał otwarte oczy, machał tłustą rączką i

popiskiwał. Wybrałem wielki głaz, przydźwigałem go do posłania

dziecka i uniosłem nad drobnym ciałkiem.

- Mogę to upuścić, mały. I co wtedy będzie? - Usłyszałem

własny śmiech. Odrzuciłem głaz na bok. - Po co brudzić w

jaskini? Na zewnątrz. Wyniosę cię na minutę z jaskini i umrzesz!

Słyszysz? Umrzesz!

Dziecko pomachało trójpalczastymi rączkami w powietrzu,

zamknęło oczy i zapłakało.

- Dlaczego nie jesz? Dlaczego nie sikasz? Dlaczego nie

robisz nic, jak należy, tylko płaczesz? - Dziecko zapłakało

głośniej. - Ba! Powinienem upuścić ten głaz i skończyć z tobą.

Tak właśnie powinienem zrobić...

Fala wstrętu odebrała mi głos. Wróciłem do swojego posłania,

zabrałem czapkę, rękawiczki, maskę i wyszedłem na zewnątrz.

Zanim jeszcze dotarłem do zawalonego głazami wylotu jaskini,

poczułem ukąszenie wiatru. Na zewnątrz zatrzymałem się,

spojrzałem na niebo i morze - przygnębiająca panorama

majestatycznej czerni, bieli i szarości. Smagnął mnie poryw

wiatru, aż zatoczyłem się z powrotem w stronę wejścia do

jaskini. Odzyskałem równowagę, podszedłem do krawędzi urwiska i

pogroziłem pięścią oceanowi.

- No, dalej! Dalej, dmuchaj, ty <I>kizlode<D> sukinsynu!

Jeszcze mnie nie zabiłeś!

Zacisnąłem piekące od wiatru powieki, potem otworzyłem oczy i

spojrzałem w dół. Czterdziestometrowy spadek do następnej

skalnej półki, ale gdybym się odbił z rozpędu, ominąłbym tę

przeszkodę. Wówczas poleciałbym sto pięćdziesiąt metrów w dół,

prosto na skały.

Skacz.

Cofnąłem się od krawędzi urwiska.

- Skacz! Jeszcze czego! - Potrząsnąłem głową w stronę oceanu.

- Nie będę cię wyręczał! Jak chcesz mnie zabić, musisz sam się

pofatygować!

Spojrzałem w górę, ponad wylot jaskini. Niebo pociemniało. Za

kilka godzin ciemności okryją krajobraz. Podszedłem do szczeliny

w skale, która prowadziła do karłowatego lasu ponad jaskinią.

Przykucnąłem obok grobu Draka i wpatrywałem się w kamienie,

które sam ułożyłem, spojone już warstwą lodu.

- Jerry. Co ja mam robić?

"Drak siedział przy ogniu, obaj szyliśmy. I rozmawialiśmy.

- Wiesz, Jerry, to wszystko... - podniosłem <I>Talman<D> - już

to wszystko słyszałem. Spodziewałem się czegoś innego.

Drak odłożył szycie na kolana i przyglądał mi się przez

chwilę. Potem potrząsnął głową i wrócił do roboty.

- Nie jesteś wielkim myślicielem, Davidge.

- Co to ma znaczyć?

Jerry wyciągnął przed siebie trójpalczastą dłoń.

- Wszechświat, Davidge... wokół nas jest wszechświat,

wszechświat życia, rzeczy i zdarzeń. Istnieją różnice, ale to

jest zawsze ten sam wszechświat i wszyscy podlegamy tym samym

uniwersalnym prawom. Myślałeś kiedyś o tym?

- Nie.

- Właśnie o to mi chodziło, Davidge. Nie jesteś filozofem.

Prychnąłem.

- Mówiłem ci, że już słyszałem te kawałki. Więc to chyba

dowodzi, że ludzie są takimi samymi filozofami jak Drakowie.

Jerry parsknął śmiechem.

- Zawsze próbujesz wyciągnąć jakiś rasowy wniosek z moich

obserwacji. To, co powiedziałem, dotyczyło ciebie, a nie rasy

ludzkiej..."

Splunąłem na zamarzniętą ziemię.

- Wy, Drakowie, uważacie się za cholernych mądrali.

Wiatr się wzmagał, czułem na wargach smak soli. Nadchodziła

kolejna wielka burza. Niebo przybrało ten dziwny odcień,

który zawsze wydawał mi się bardziej granatem niż czernią.

Odłamek lodu dostał mi się za kołnierz.

- Co w tym złego, że jestem tylko sobą? Nie każdy we

wszechświecie musi być cholernym filozofem, żabolu! - Takich jak

ja były miliony... miliardy, może więcej. - Co za różnica, czy

zastanawiam się nad sensem istnienia? Istnieję i tyle mi

wystarczy.

"Davidge, nie znasz nawet własnego rodu oprócz rodziców, a

teraz twierdzisz, że nie chcesz wiedzieć o swoim wszechświecie

nawet tego, czego możesz się dowiedzieć. Jak odnajdziesz swoje

miejsce w porządku istnienia, Davidge? Gdzie jesteś? Kim

jesteś?"

Potrząsnąłem głową wpatrując się w grób, potem odwróciłem się

twarzą do morza. Za jakąś godzinę zrobi się zbyt ciemno, żeby

widzieć białe grzywy fal.

- Ja jestem sobą.

Ale czy to "ja" trzymałem kamień nad Zammisem, grożąc

śmiercią bezbronnemu dziecku? Poczułem ucisk w piersi, kiedy

straszliwa samotność uzbrojona w kły i pazury zaczęła

rozszarpywać resztki mojego zdrowego rozsądku. Ponownie

odwróciłem się do grobu, zamknąłem oczy, otworzyłem oczy.

- Jestem pilotem myśliwca, Jerry. Tak już lepiej?

"To jest to, co robisz, Davidge; to nie jest to, czym lub kim

jesteś".

Przykląkłem obok grobu i obiema rękami szarpałem skute lodem

kamienie.

- Przestań mnie pouczać, Draku! Ty nie żyjesz!

Umilkłem, kiedy sobie uświadomiłem, że słowa, które

usłyszałem, pochodzą z <I>Talmanu<D>, dopasowane do mojej

sytuacji. Opadłem bezsilnie na kamienie, poczułem nacisk wiatru,

potem podniosłem się na nogi.

- Jerry, Zammis nie je. To już trzy dni. Co mam robić?

Dlaczego nic mi nie powiedziałeś o drackich noworodkach,

zanim... - Zakryłem twarz rękami. - Spokojnie, chłopie. Trzymaj

się, to wrócisz do domu.

Opuściłem ręce i odszedłem od grobu. Wiatr dmuchał mi w

plecy.

cdn.

L:32

.S:2

.H: $$$

.H:

.X:10

+wr03a-wr05+

POWIEŚĆ

Barry B. Longyear

MÓJ WŁASNY WRÓG (2)

(Enemy Mine)

Przełożyła Danuta Górska

Siedziałem w jaskini, wpatrując się w ogień. Nie słyszałem

wiatru przez warstwę skał. Drewno było wysuszone, więc ogień

płonął cicho i spokojnie. Zabębniłem palcami po kolanie, potem

zacząłem nucić. Jakiś dźwięk, cokolwiek, żeby odpędzić natrętną

samotność.

- Sukinsyn - zaśmiałem się i kiwnąłem głową. - Taak, owszem,

i <I>kizlode va nu, dutschaat<D>. - Zachichotałem przypominając

sobie wszystkie przekleństwa i nieprzyzwoite wyrażenia po

dracku, których nauczyłem się od Jerry'ego. Znałem ich całkiem

sporo. Postukałem stopą o piasek i znowu zacząłem nucić.

Przerwałem, zmarszczyłem brwi, a potem przypomniałem sobie tę

piosenkę.

Kiłka, piłka i mogiłka,

Czy nam tutaj źle?

Zyg zag, niech to szlag,

Jesteśmy szwadron B.

Oparłem się o ścianę jaskini, próbując przywołać z pamięci

następną zwrotkę. "Pilot to ma pieskie życie / Każdy o tym wie /

Służy żonie generała / W nocy i we dnie".

- Cholera! - Trzepnąłem się w kolano, próbując odgrzebać z

pamięci twarze innych pilotów w sali klubowej. Niemal poczułem

łaskoczące w nosie opary whisky. Vadik, Wooster, Arnold - ten ze

złamanym nosem - Demerest, Kadiz. Znowu zaśpiewałem, kołysząc do

taktu wyimaginowanym kubkiem przydziałowego grogu, trzymanym za

wyimaginowane ucho.

Jak się komu nie podoba,

Wiecie, co zrobimy?

Wsadzimy mu śrubę w tyłek

I fest dokręcimy.

Jaskinia rozbrzmiewała echem mojego śpiewu. Wstałem, uniosłem

ramiona i wrzasnąłem:

- Juuuhuuuuuu!

Zammis zaczął płakać. Zagryzłem usta i podszedłem do

tłumoczka leżącego na materacu.

- No? Zjesz coś nareszcie?

- Un, un, łee. - Niemowlak zakołysał głową w przód i w tył.

Podszedłem do ognia, wziąłem kawałek wężowego mięsa i wróciłem.

Ukląkłem obok Zammisa i przysunąłem mu mięso do ust. Dzieciak

znowu odepchnął jedzenie.

- No, ty, przestań. Musisz jeść.

Spróbowałem ponownie, z tym samym skutkiem. Rozwinąłem

dzieciaka i obejrzałem go dokładnie. Widać było, że traci na

wadze, chociaż nie wydawał się osłabiony. Wzruszyłem ramionami,

znowu go zawinąłem i chciałem wrócić na swoje posłanie.

- Gu, łee.

Odwróciłem się.

- Co?

- Aa, gu, gu.

Nachyliłem się i wziąłem dziecko na ręce. Oczy miał otwarte,

spojrzał mi prosto w twarz i uśmiechnął się.

- Z czego się cieszysz, brzydalu? Powinieneś zobaczyć własną

gębusię.

Zammis parsknął krótkim śmiechem, potem zagulgotał. Wróciłem

na swoje posłanie, usiadłem i posadziłem Zammisa na kolanach.

- Guma, buch, buch. - Jedna rączka chwyciła luźną fałdę

mojej kurtki i pociągnęła.

- I tobie też guma, buch, buch. No więc co robimy? Może

zacznę cię uczyć rodowodu Jeribów? Kiedyś musisz się tego

nauczyć, więc możemy zacząć teraz.

Rodowód Jeribów. Moja recytacja była jedyną rzeczą, za którą

Jerry mnie chwalił. Spojrzałem w oczy Zammisa.

- Kiedy przyprowadzę cię przed archiwa Jeribów, powiesz tak:

"Oto stoję tutaj przed wami, Zammis z rodu Jeriba, zrodzony z

Shigana, pilota myśliwca". - Uśmiechnąłem się na myśl o

uniesionych żółtych brwiach, gdyby Zammis mówił dalej: "...a ten

Shigan był cholernie dobrym pilotem, skubaniec. Słyszałem

kiedyś, że oberwał serię w tyłek, ale przetrzymał to i jeszcze

staranował jednego <I>kizlode<D> sukinsyna, znanego powszechnie

jako Willis E. Davidge..."

Potrząsnąłem głową.

- Nie zasłużysz na order, jeśli będziesz recytował po

angielsku, Zammis.

Zacząłem jeszcze raz:

- <I>Naatha nu enta va, Zammis zea does Jeriba, estay va

Shigan, asaam naa denvadar<D>...

*

Przez osiem długich dni i nocy martwiłem się, że dziecko

umrze. Próbowałem wszystkiego - korzenie, suszone jagody,

suszone śliwki, wężowe mięso suszone, gotowane, siekane i

mielone. Zammis nie chciał niczego. Często sprawdzałem pieluszki

dziecka, ale wciąż były równie czyste jak wtedy, kiedy je

nałożyłem. Zammis tracił na wadze, ale jakby nabierał sił.

Dziewiątego dnia raczkował już po podłodze jaskini. Chociaż

mieliśmy ogień, w jaskini wcale nie było ciepło. Obawiałem się,

że dzieciak przeziębi się raczkując nago, więc ubrałem go w

maleńki kombinezon z wężowych skórek i czapeczkę, które uszył

dla niego Jerry. Ubrawszy Zammisa, postawiłem go na nogi i

spojrzałem mu w twarz. Potrafił już się figlarnie uśmiechać i

ten uśmiech, w połączeniu z błyskiem w żółtych oczach oraz

kombinezonem i czapeczką, nadawały mu wygląd elfa.

Podtrzymywałem Zammisa w pozycji stojącej. Dzieciak wydawał się

mocno stać na nogach, więc go puściłem. Zammis uśmiechnął się,

pomachał dookoła chudnącymi rączkami, potem wybuchnął śmiechem i

zrobił niepewny krok w moją stronę. Chwyciłem go, zanim upadł.

Mały Drak zapiszczał.

Po następnych dwóch dniach Zammis już chodził i właził

wszędzie, gdzie tylko dało się wleźć. Przeżyłem wiele chwil

paniki, szukając malca w zakamarkach jaskini po powrocie z

zewnątrz. Wreszcie, kiedy przyłapałem go przy wylocie jaskini,

zmierzającego w szybkim tempie do wyjścia, miałem dosyć.

Sporządziłem uprząż ze skóry węża, przymocowałem do niej smycz i

przywiązałem drugi koniec smyczy do występu skalnego nad moim

posłaniem. Zammis nadal wszędzie właził, ale przynajmniej mogłem

go znaleźć.

Cztery dni po tym, jak nauczył się chodzić, zaczął wreszcie

jeść. Drakońskie dzieci są chyba najwygodniejszymi i najmniej

wymagającymi niemowlakami w całym wszechświecie. Odżywiają się

własnym tłuszczem przez trzy do czterech ziemskich tygodni i

przez cały ten czas nie brudzą. Kiedy już nauczą się chodzić i

potrafią same korzystać z ubikacji, dopiero wtedy zaczynają jeść

i wydalać produkty przemiany materii. Tylko raz pokazałem

Zammisowi, do czego służy ustęp, który zbudowałem, i to

wystarczyło. Po pięciu czy sześciu lekcjach dzieciak sam radził

sobie z ubieraniem i rozbieraniem. Patrząc, jak mały Drak

rozwija się i rośnie, zacząłem rozumieć tych pilotów z mojego

szwadronu, którzy zanudzali wszystkich dookoła - i siebie

nawzajem - niezliczonymi fotografiami brzydkich dzieciaków, a

każde zdjęcie opatrywali półgodzinnym komentarzem. Zanim lody

stopniały, Zammis już mówił. Nauczyłem go, żeby nazywał mnie

"wujkiem".

*

Z braku lepszego słowa nazwałem porę topnienia lodów

"wiosną". Dużo czasu jeszcze miało upłynąć, zanim karłowaty las

okryje się zielenią i węże wypełzną z lodowych kryjówek. Niebo

wciąż przesłaniała gruba powłoka ciemnych, groźnych chmur,

marznący deszcz ze śniegiem wciąż pokrywał ziemię śliską, twardą

warstwą lodu. Ale następnego dnia lód topniał i ciepłe powietrze

docierało o milimetr dalej w głąb gruntu.

Zrozumiałem, że nadeszła pora na zbieranie drewna. Przed zimą

Jerry i ja do spółki nie zdążyliśmy zebrać wystarczającej ilości

opału. Krótkie lato trzeba będzie poświęcić na gromadzenie

zapasów żywności przed następną zimą. Chciałem zbudować

szczelniejsze drzwi w wejściu do jaskini i przyrzekłem sobie, że

wymyślę jakiś rodzaj kanalizacji. Spuszczanie gaci w środku zimy

było niebezpieczne. Rozmyślałem o tych projektach wyciągnięty na

materacu, obserwując, jak dym kłębi się wokół szczeliny w

suficie. Zammis siedział w głębi jaskini i bawił się kamykami.

Widocznie zasnąłem, bo obudziło mnie szarpanie za ramię.

- Wujku?

- Hę? Zammis?

- Wujku. Patrz.

Przekręciłem się na bok, przodem do Draka. Zammis wyciągnął

przed siebie prawą dłoń z rozłożonymi palcami.

- O co chodzi, Zammis?

- Patrz. - Wskazał na każdy swój palec po kolei. - Raz, dwa,

trzy.

- No?

- Patrz. - Zammis podniósł moją prawą dłoń i rozłożył palce.

- Raz, dwa, trzy, cztery, pięć!

Kiwnąłem głową.

- Więc potrafisz liczyć do pięciu.

Drak zmarszczył brwi i zrobił niecierpliwy gest małą piąstką.

- Patrz. - Położył swoją rączkę na mojej dłoni. Drugą ręką

pokazywał najpierw na swój palec, potem na mój.

- Raz, raz. - Żółte oczy zerknęły na mnie, żeby sprawdzić,

czy zrozumiałem.

- Tak.

Dzieciak pokazał drugi palec.

- Dwa, dwa.

Podniósł na mnie wzrok, potem znowu spojrzał na nasze

złączone dłonie i pokazał:

- Trzy, trzy.

Potem chwycił moje dwa pozostałe palce.

- Cztery, pięć ?

Puścił moją rękę i pokazał na bok własnej dłoni.

- Cztery, pięć?

Potrząsnąłem głową. Zammis, liczący sobie niecałe cztery

ziemskie miesiące życia, odkrył pierwszą różnicę pomiędzy ludźmi

a Drakami. Ludzkie dziecko nie zadaje takich pytań, zanim nie

skończy - ilu? - pięciu, sześciu czy siedmiu lat. Westchnąłem.

- Zammis.

- Tak, wujku?

- Zammis, ty jesteś Drakiem. Drakowie mają tylko po trzy

palce. - Wyciągnąłem rękę przed siebie i poruszyłem palcami.

- Ja jestem człowiekiem. Mam pięć palców.

Przysięgam, że łzy wezbrały w oczach dziecka. Zammis

wyciągnął dłonie przed siebie, popatrzył na nie i potrząsnął

głową.

- Wyrośnie cztery, pięć?

Usiadłem prosto i spojrzałem malcowi w oczy. Zammis chciał

wiedzieć, gdzie się podziały jego pozostałe cztery palce.

- Posłuchaj, Zammis. Ty i ja jesteśmy różni... różne rasy

istot, rozumiesz?

Zammis pokręcił głową.

- Wyrośnie cztery, pięć?

- Nie wyrośnie. Jesteś Drakiem. - Stuknąłem się w pierś. - Ja

jestem człowiekiem.

To nie prowadziło do niczego.

- Twój rodzic, od którego pochodzisz, był Drakiem. Rozumiesz?

Zammis zmarszczył czoło.

- Drak. Co to Drak?

Przez chwilę miałem wielką ochotę posłużyć się odwiecznym

wykrętem: "Zrozumiesz, kiedy będziesz starszy". Potrząsnąłem

głową.

- Drak ma trzy palce u każdej dłoni. Twój rodzic miał trzy

palce u każdej dłoni. - Podrapałem się w brodę. - Mój rodzic był

człowiekiem i miał pięć palców u każdej dłoni. Dlatego ja też

mam pięć palców u dłoni.

Zammis uklęknął na piasku i przyjrzał się swoim palcom.

Podniósł na mnie wzrok, potem znowu popatrzył na swoje ręce i

znowu na mnie.

- Co to rodzic?

Spojrzałem uważnie na dzieciaka. Widocznie przechodził jakiś

kryzys osobowości. Byłem jedyną osobą, jaką kiedykolwiek

widział, i miałem pięć palców u dłoni.

- Rodzic to... taka osoba... - ponownie podrapałem się w

brodę. - Posłuchaj... wszyscy skądś się bierzemy. Ja miałem

matkę i ojca... dwoje różnych osobników... którzy dali mi życie,

którzy mnie stworzyli, rozumiesz?

Zammis rzucił mi spojrzenie mówiące wyraźnie: "Przestań mnie

nabierać, facet". Wzruszyłem ramionami.

- Nie wiem, czy potrafię to wyjaśnić.

Zammis wskazał na własną pierś.

- Mój matka? Mój ojciec?

Rozłożyłem ręce, opuściłem ramiona, zagryzłem wargi,

podrapałem się w brodę i ogólnie grałem na zwłokę. Przez

cały czas Zammis wpatrywał się we mnie i nawet nie mrugnął.

- Posłuchaj, Zammis. Ty nie masz ojca i matki. Ja jestem

człowiekiem, więc mam dwoje rodziców. Ty jesteś Drakiem, więc

masz tylko jednego rodzica... jednego, rozumiesz?

Zammis potrząsnął głową. Spojrzał na mnie, potem stuknął

palcem we własną pierś.

- Drak.

- Zgadza się.

Zammis stuknął w moją pierś.

- Człowiek.

- Znowu się zgadza.

Zammis cofnął rękę i opuścił na kolana.

- Skąd się biorą Draki?

Słodki Jezu! Spróbujcie wytłumaczyć hermafrodytyczne

rozmnażanie dziecku, które nawet nie powinno jeszcze raczkować!

- Zammis... - rozłożyłem ręce i opuściłem na kolana. -

Posłuchaj. Widzisz, ile jestem większy od ciebie?

- Tak, wujku.

- Dobra. - Szukając natchnienia, przeczesałem włosy palcami,

żeby zyskać na czasie. - Twój rodzic był duży, taki jak ja.

Nazywał się... Jeriba Shigan. - Dziwne, jak samo wymówienie

imienia sprawiało ból. - Jeriba Shigan był taki jak ty. Miał

tylko po trzy palce u dłoni. Wyrosłeś w jego brzuchu. -

Szturchnąłem Zammisa w żołądek. - Zrozumiałeś?

Zammis zachichotał i zasłonił brzuch rękami.

- Wujku, jak Drak tam rośnie?

Wyprostowałem nogi i wyciągnąłem się na posłaniu. Skąd się

biorą małe Draki? Zerknąłem na Zammisa i zobaczyłem, że dzieciak

chłonie każde moje słowo. Skrzywiłem się i powiedziałem prawdę.

- Nie mam zielonego pojęcia, Zammis. Nie mam zielonego

pojęcia.

Trzydzieści sekund później Zammis znowu bawił się kamykami.

*

W lecie nauczyłem Zammisa, jak chwytać i oprawiać długie

szare węże, a potem - jak wędzić mięso. Dzieciak przykucał na

płyciźnie nad błotnistą kałużą i wpatrywał się żółtymi oczami w

wężowe nory na brzegu, czekając, aż któryś z mieszkańców wychyli

łeb. Wiatr dmuchał ostro, ale Zammis nawet nie drgnął. Potem

pojawiał się płaski, trójkątny łeb z maleńkimi błękitnymi

oczkami. Wąż sprawdzał kałużę, odwracał się i sprawdzał brzeg,

potem sprawdzał niebo. Wysuwał się odrobinę z nory i sprawdzał

wszystko od początku. Często węże patrzyły prosto na Zammisa,

ale Drak przypominał posąg wyrzeźbiony z kamienia. Nie poruszał

się, dopóki wąż nie odpełznął za daleko od nory, żeby wciągnąć

się tam ogonem naprzód. Wtedy Zammis atakował, chwytał węża

obiema rękami tuż za głową. Węże nie miały kłów i nie były

jadowite, ale dostatecznie silne, żeby kilka razy strącić

Zammisa do wody.

Rozkładaliśmy skóry, owijaliśmy wokół pni drzew i

przypinaliśmy kołeczkami, żeby wyschły. Pniaki trzymaliśmy na

dworze, w pobliżu wejścia do jaskini, ale pod przewieszką

osłaniającą od morskiej wilgoci. Około dwie trzecie tak

spreparowanych skórek wysychało; pozostała jedna trzecia gniła.

Za suszarnią znajdowała się wędzarnia: skalna komora, gdzie

wieszaliśmy rzędami wężowe mięso. W zagłębieniu podłogi

rozpalaliśmy ogień z zielonych gałęzi; potem zatykaliśmy

niewielki wylot kamieniami i ziemią.

- Wujku, dlaczego mięso nie psuje się po uwędzeniu?

Zastanowiłem się nad tym.

- Nie jestem pewien; po prostu o tym wiem.

- Skąd wiesz?

Wzruszyłem ramionami.

- Wiem i już. Chyba gdzieś o tym czytałem.

- Co to znaczy czytałem?

- Czytać. Jak wtedy, kiedy siedzę i czytam <I>Talman<D>.

- Czy <I>Talman<D> wyjaśnia, dlaczego mięso się nie psuje?

- Nie. Chciałem powiedzieć, że czytałem o tym w innej

książce.

- Czy mamy więcej książek?

Potrząsnąłem głową.

- Czytałem o tym, zanim przyleciałem na tę planetę.

- Dlaczego przyleciałeś na tę planetę?

- Już ci mówiłem. Twój rodzic i ja rozbiliśmy się tutaj

podczas walki.

- Dlaczego ludzie i Drakowie walczą?

- To bardzo skomplikowane. - Machnąłem obiema rękami. Ludzka

wersja głosiła, że Drakowie dokonali inwazji na nasze

terytorium. Drakońska wersja głosiła, że ludzie dokonali inwazji

na ich terytorium. A prawda?

- Zammis, chodzi o kolonizację nowych planet. Obie rasy się

rozwijają i obie rasy zgodnie z tradycją badają i kolonizują

nowe planety. Pewnie po prostu weszliśmy sobie w drogę.

Rozumiesz?

Zammis kiwnął głową, a potem na szczęście umilkł i zamyślił

się głęboko. Drakoński dzieciak nauczył mnie głównie tego, że na

większość pytań nie znam odpowiedzi. Jednakże byłem z siebie

dumny, ponieważ wytłumaczyłem Zammisowi kwestię wojny i dzięki

temu nie zdradziłem swojej ignorancji w kwestii wędzenia mięsa.

- Wujku?

- Tak, Zammis?

- Co to jest planeta?

*

Kiedy zimne, mokre lato dobiegło końca, jaskinia była

wyładowana po sufit opałem i zakonserwowaną żywnością.

Zakończywszy te przygotowania, skoncentrowałem się na systemie

kanalizacji, do którego chciałem wykorzystać naturalne baseny

położone w głębi jaskini. Wanna nie stanowiła problemu.

Wrzucając rozgrzane kamienie do basenu, mogliśmy doprowadzić

wodę do całkiem znośnej - a nawet przyjemnej - temperatury. Po

kąpieli mogliśmy użyć pustych łodyg rośliny podobnej do bambusa,

żeby odprowadzić brudną wodę. Następnie mogliśmy napełnić wannę

z położonego wyżej basenu. Kłopot polegał na tym, dokąd

odprowadzić brudną wodę. Kilka komór miało dziury w podłodze.

Pierwsze trzy, które wypróbowaliśmy, wypluły swoją zawartość do

głównej komory i zalały niską półkę w pobliżu wejścia.

Poprzedniej zimy Jerry i ja zastanawialiśmy się nad

wykorzystaniem jednej z tych dziur jako toalety, którą

spłukiwalibyśmy wodą z basenu. Powstrzymaliśmy się przed tym,

ponieważ nie wiedzieliśmy, dokąd popłyną odchody.

Czwarta dziura, którą wypróbowaliśmy z Zammisem, miała odpływ

poniżej wejścia do jaskini, na zboczu urwiska. Nie było to

idealne rozwiązanie, ale lepsze niż spuszczanie gaci w samym

środku zamieci śnieżnej połączonej z gradobiciem. Przerobiliśmy

dziurę na ściek dla wanny i toalety.

Zammis i ja po raz pierwszy mogliśmy wziąć gorącą kąpiel.

Ściągnąłem z siebie wężowe skóry, sprawdziłem temperaturę wody

dużym palcem u nogi i wszedłem do wanny.

- Wspaniale!

Odwróciłem się do Zammisa, jeszcze nie całkiem rozebranego.

- No, wskakuj, Zammis. Woda jest fajna.

Zammis gapił się na mnie z otwartymi ustami.

- O co chodzi?

Dzieciak szeroko otworzył oczy i pokazał na moje ciało

trójpalczastą dłonią.

- Wujku... co to jest?

Spojrzałem w dół.

- Och - potrząsnąłem głową i podniosłem wzrok. - Zammis, już

ci tłumaczyłem, pamiętasz? Jestem człowiekiem.

- Ale do czego to jest?

Usiadłem w ciepłej wodzie, żeby usunąć z widoku przedmiot

dyskusji.

- To jest do wydalania płynnych produktów przemiany

materii... i do innych rzeczy. A teraz wskakuj.

Zammis ściągnął kombinezon, spojrzał na swój własny gładki,

szczelnie osłonięty brzuch i wszedł do wanny. Zanurzył się w

wodzie po szyję, wpatrując się we mnie żółtymi oczami.

- Wujku?

- Tak?

- Do jakich innych rzeczy?

No więc powiedziałem mu. Po raz pierwszy Drak wydawał się

nieufnie traktować moje wyjaśnienia, zamiast jak zwykle przyjąć

na wiarę każde słowo. Właściwie jestem przekonany, że Zammis

uważał, że go okłamałem - zresztą chyba miał rację.

*

Płatki śniegu wirujące lekko na wietrze zapowiedziały

początek zimy. Zabrałem Zammisa do karłowatego lasu ponad

jaskinią. Trzymałem rączkę dziecka, kiedy staliśmy przed stosem

kamieni stanowiących grób Jerry'ego. Zammis podciągnął kurtkę

dla osłony przed wiatrem, pochylił głowę, potem odwrócił się i

spojrzał mi w twarz.

- Wujku, to jest grób mojego rodzica?

Przytaknąłem.

Zammis ponownie popatrzył na grób i potrząsnął głową.

- Wujku, co powinienem czuć?

- Nie rozumiem, Zammis.

Dzieciak wskazał na grób.

- Widzę, że jesteś smutny, kiedy tutaj stoisz. Myślałem, że

chcesz, żebym czuł to samo. Chcesz?

Zastanowiłem się i potrząsnąłem głową.

- Nie, nie chcę, żebyś był smutny. Chciałem tylko, żebyś

wiedział, gdzie to jest.

- Czy mogę już iść?

- Jasne. Na pewno znasz drogę z powrotem do jaskini?

- Tak. Chciałem tylko sprawdzić, czy moje mydło znowu się nie

przypala.

Odwrócił się i pobiegł. Patrzyłem, jak znika wśród nagich

drzew, potem odwróciłem się w stronę grobu.

- No, Jerry, co myślisz o swoim dziecku? Zammis użył popiołu,

żeby oczyścić muszlę z tłuszczu, potem postawił muszlę na ogniu

i nalał do niej wody, żeby wygotować resztkę mięsa. Tłuszcz i

popiół. Potem się okazało, Jerry, że zrobiliśmy mydło. Po

pierwszej kąpieli mało skóra nam nie zlazła, ale Zammis robi

postępy...

Spojrzałem na niebo, a potem w dół, na morze. Daleko nad

horyzontem gromadziły się niskie, ciemne chmury.

- Widzisz to? Wiesz, co to znaczy, prawda? Lodowy sztorm

numer jeden.

Wiatr dmuchnął mocniej. Przykucnąłem obok grobu, żeby położyć

na miejsce kamień, który stoczył się ze sterty.

- Zammis to dobry dzieciak, Jerry. Chciałem go

znienawidzić... potem, jak umarłeś. Chciałem go znienawidzić.

Odłożyłem kamień i znowu popatrzyłem na morze.

- Nie wiem, jak się wydostaniemy z tej planety, Jerry...

Kątem oka dostrzegłem w górze jakiś ruch. Odwróciłem się w

prawo i spojrzałem ponad wierzchołki drzew. Po szarym niebie

płynął czarny punkcik. Odprowadzałem go wzrokiem, dopóki nie

zniknął w chmurach.

Wytężyłem słuch w nadziei, że usłyszę ryk silników, ale serce

mi waliło tak mocno, że słyszałem tylko wiatr. Czy to był

statek? Wstałem, przeszedłem parę kroków w kierunku, w którym

zmierzał punkcik, potem przystanąłem. Obejrzawszy się

zobaczyłem, że kamienie na grobie Jerry'ego okryła już cienka

powłoka rzadkiego śniegu. Wzruszyłem ramionami i zawróciłem w

stronę jaskini.

- Pewnie to tylko ptak.

*

Zammis siedział na materacu, nakłuwając kościaną igłą kawałki

wężowej skóry. Wyciągnąłem się na własnym materacu i patrzyłem,

jak dym kłębi się pod szparą w suficie. Czy to był ptak? A może

statek? Cholera, ale mnie wzięło. Przez całe lato starałem się

nie myśleć o ucieczce z tej planety, zakopałem to marzenie,

ukryłem głęboko w podświadomości. Ale teraz wszystko powróciło.

Znowu spacerować w blasku słońca, nosić ubranie, korzystać z

centralnego ogrzewania, jeść posiłki przygotowane przez

kucharza, znowu być... wśród ludzi.

Przekręciłem się na prawy bok i zapatrzyłem w ścianę obok

materaca. Ludzie. Istoty rodzaju ludzkiego. Zamknąłem oczy i

przełknąłem ślinę. Ludzkie dziewczyny. Osoby płci żeńskiej.

Obrazy przesuwały się przed moimi oczami - twarze, ciała,

roześmiane pary, tańce po locie treningowym... jak ona miała na

imię? Dolora? Dora?

Potrząsnąłem głową, przekręciłem się i usiadłem twarzą do

ognia. Dlaczego musiałem na to patrzeć? Wszystkie rzeczy, które

chciałem pogrzebać - zapomnieć - wypłynęły na powierzchnię.

- Wujku?

Popatrzyłem na Zammisa. Żółta skóra, żółte oczy, beznosa

żabia twarz. Potrząsnąłem głową.

- Co?

- Czy coś się stało?

Czy coś się stało, ha.

- Nie, tylko dzisiaj zdawało mi się, że coś widziałem. Pewnie

to nic nie było.

Sięgnąłem do paleniska i zdjąłem z rusztu kawałek suszonego

wężowego mięsa. Podmuchałem na niego i odgryzłem żylasty kęs.

- Jak to wyglądało?

- Nie wiem. Poruszało się w taki sposób... wydawało mi się, że to

statek. Zniknęło tak szybko, że nie miałem pewności. To mógł być

ptak.

- Ptak?

Zagapiłem się na Zammisa. Nigdy nie widział ptaka; ja też nie

widziałem ptaków na Fyrine IV.

- Zwierzę, które lata.

Zammis kiwnął głową.

- Wujku, kiedy zbieraliśmy drzewo w karłowatym lesie,

widziałem coś, co latało.

- Co? Dlaczego mi nie powiedziałeś?

- Chciałem, ale zapomniałem.

- Zapomniałeś! - Zmarszczyłem brwi. - W jakim kierunku to

leciało?

Zammis wskazał w głąb jaskini.

- W tę stronę. Od morza. - Odłożył szycie. - Możemy pójść

zobaczyć, dokąd poleciało?

Potrząsnąłem głową.

- Zima dopiero się zaczęła. Nie wiesz, jak to wygląda.

Umarlibyśmy po paru dniach.

Zammis znowu zaczął dziurawić wężowe skórki. W zimie nie

przeżylibyśmy takiej wyprawy. Ale wiosną to co innego.

Przeżyjemy, jeśli zabierzemy podwójne kombinezony wypchane

puchem nasion i namiot. Musimy mieć namiot. Zammis i ja przez

zimę możemy zrobić namiot i plecaki. Buty. Potrzebujemy mocnych

butów. Trzeba będzie nad tym pomyśleć...

Dziwne, jak iskierka nadziei rozpala się i rośnie, aż

pochłonie całą rozpacz. Czy to był statek? Nie wiedziałem. Jeśli

to był statek, startował czy lądował? Nie wiedziałem. Jeżeli

startował, pójdziemy w złym kierunku. Ale naprzeciwko było

morze. Wszystko jedno. Z nadejściem wiosny wyruszymy przez

karłowaty las i zobaczymy, co jest po drugiej stronie.

.T:wr04

.L:32

.S:2

.H: $$$

.H:

.X:10

Zima minęła nam szybko; Zammis pracował nad namiotem, a ja

ćwiczyłem się w starożytnej sztuce szycia butów. Obrysowałem

kontury naszych stóp na wężowej skórze i po kilku eksperymentach

odkryłem, że gotowanie skóry ze śliwkami nadaje jej miękkość

i elastyczność. Składałem razem kilka gumiastych warstw,

obciążałem je i zostawiałem do wyschnięcia; w rezultacie

otrzymywałem twardą, giętką podeszwę. Zanim skończyłem szyć

Zammisowi buty, Drak potrzebował już nowej pary.

- Są za małe, wujku.

- Jak to za małe?

Zammis wskazał w dół.

- Cisną w palcach. Nogi mnie bolą.

Przykucnąłem i pomacałem wypuczony wierzch dziecięcych butów.

- Nie rozumiem. Brałem miarę najwyżej dwadzieścia,

dwadzieścia pięć dni temu. Na pewno się nie poruszyłeś, kiedy ci

mierzyłem stopy?

Zammis potrząsnął głową.

- Nie ruszałem się.

Zmarszczyłem brwi i podniosłem się z kolan.

- Stań prosto, Zammis.

Drak wyprostował się, a ja stanąłem obok niego. Czubek jego

głowy sięgał mi do piersi. Jeszcze sześćdziesiąt centymetrów i

dzieciak dogoni rodzica.

- Zdejmij je, Zammis. Zrobię większą parę. Spróbuj nie rosnąć

tak szybko.

*

Zammis rozbił namiot wewnątrz jaskini, nałożył do środka żaru

z paleniska, a potem natarł skórę tłuszczem, żeby nie

przemakała. Drak dalej rosnął, więc wstrzymałem się z robieniem

dla niego butów, dopóki nie upewnię się co do rozmiaru.

Próbowałem opracować prognozę: mierzyłem stopy Zammisa co

dziesięć dni i proporcjonalnie przedłużałem linię aż do wiosny.

Według moich obliczeń dzieciak miałby stopy wielkości

transporterów bojowych, zanim śniegi stopnieją. Do wiosny Zammis

powinien osiągnąć pełny wzrost. Stare buty lotnicze Jerry'ego

rozpadły się jeszcze przed urodzeniem dziecka, ale zachowałem

resztki. Wykorzystałem podeszwy jako szablon i modliłem się,

żeby pasowały.

Pracowałem nad nowymi butami, a Zammis pilnował uszczelniania

namiotu. Obejrzał się na mnie.

- Wujku?

- Co?

- Egzystencja to pierwsze założenie?

Wzruszyłem ramionami.

- Tak mówi Shizumaat i ja to przyjmuję.

- Ale wujku, skąd wiemy, że egzystencja jest rzeczywista?

Opuściłem ręce, popatrzyłem na Zammisa, potrząsnąłem głową i

wróciłem do zszywania butów.

- Uwierz mi na słowo.

Drak skrzywił się.

- Ale wujku, to nie jest wiedza; to jest wiara.

Westchnąłem, wspominając swoje studenckie lata na

Uniwersytecie Narodowym - banda młodocianych snobów gnieżdżąca

się w tanim mieszkaniu, eksperymentująca z wódą, prochami i

filozofią. W wieku trochę ponad jeden ziemski rok Zammis

zamieniał już się w intelektualnego nudziarza.

- Czy wiara to coś złego?

Zammis prychnął.

- Wujku, daj spokój. Wiara?

- Pomaga niektórym dźwigać ten przemoczony dom duszy.

- Dom duszy?

Podrapałem się w głowę.

- Kruchy dom duszy; życie. Chyba to z Szekspira.

Zammis zmarszczył brwi.

- Tego nie ma w <I>Talmanie<D>.

- Jego, nie tego. Szekspir był człowiekiem.

Zammis wstał, podszedł do ognia i usiadł naprzeciwko mnie.

- Czy on był filozofem jak Mistan albo Shizumaat?

- Nie. Pisał sztuki... takie opowieści, które się odgrywa.

Zammis potarł brodę.

- Pamiętasz coś z Szekspira?

Uniosłem palec.

- "Być albo nie być; oto jest pytanie".

Drak z wrażenia otworzył usta, potem gwałtownie kiwnął głową.

- Tak. Tak! Być albo nie być; oto jest pytanie! - Rozłożył

ręce. - Skąd wiemy, że na dworze wieje wiatr, skoro tego

nie widzimy? Czy morze wciąż faluje, jeśli tego nie czujemy?

Kiwnąłem głową.

- Tak.

- Ale wujku, skąd to wiemy?

Spojrzałem na Draka spode łba.

- Zammis, mam dla ciebie pytanie. Czy następujące twierdzenie

jest prawdziwe, czy fałszywe: to, co teraz mówię, jest kłamstwem.

Zammis zamrugał.

- Jeśli to kłamstwo, w takim razie twierdzenie jest

prawdziwe. Ale... jeśli to prawda... twierdzenie jest fałszywe,

ale... - Zammis znowu zamrugał, potem odwrócił się i zaczął

nacierać namiot tłuszczem. - Przemyślę to sobie, wujku.

- Zgoda, Zammis.

Drak zastanawiał się przez jakieś dziesięć minut, potem

odwrócił się do mnie.

- Twierdzenie jest fałszywe.

Uśmiechnąłem się.

- Ale twierdzenie właśnie to mówi, dlatego jest prawdziwe,

chociaż... - znacząco zawiesiłem głos. Och, próżności, kusisz

nawet świętych.

- Nie, wujku. Twierdzenie nie ma sensu w danym kontekście.

- Wzruszyłem ramionami. - Widzisz, wujku, to twierdzenie zakłada

istnienie prawdziwych wartości, które mogą określać się

nawzajem, niezależnie od wszelkich innych czynników. Uważam, że

logika Lurrveny w <I>Talmanie<D> dostatecznie to wyjaśnia, i

jeśli brak sensu równa się fałszowi...

Westchnąłem.

- No, tak...

- Widzisz, wujku, musisz najpierw ustalić kontekst, w którym

twoje twierdzenie posiada sens.

Pochyliłem się do przodu, zmarszczyłem brwi i podrapałem się

w brodę.

- Rozumiem. Znaczy, na naukę nigdy nie jest za późno.

Zammis popatrzył na mnie dziwnie i zdziwił się jeszcze

bardziej, kiedy upadłem na posłanie, rechocząc jak kretyn.

*

- Wujku, dlaczego ród Jeriba ma tylko pięć imion? Mówiłeś,

że ludzkie rody mają wiele imion.

Kiwnąłem głową.

- Pięć imion rodu Jeriba noszą ci, którzy muszą do nich dodać

czyny. Czyny są ważne, nie imiona.

- Gothig jest rodzicem Shigana, a Shigan jest moim rodzicem.

- Oczywiście. Wiesz o tym ze swojej recytacji.

Zammis spochmurniał.

- W takim razie muszę nazwać moje dziecko Ty, kiedy

zostanę rodzicem?

- Tak. A Ty musi nazwać swoje dziecko Haesni. Co w tym złego?

- Chciałbym nazwać swoje dziecko Davidge, twoim imieniem.

Uśmiechnąłem się i potrząsnąłem głową.

- Imię Ty nosili wielcy bankierzy, kupcy, wynalazcy i... no,

sam wiesz najlepiej. Imię Davidge nie ma takich tradycji.

Pomyśl, co straciłby Ty nie będąc Ty'em.

Zammis zastanawiał się przez chwilę, potem kiwnął głową.

- Wujku, myślisz, że Gothig jeszcze żyje?

- O ile mi wiadomo.

- Jaki jest Gothig?

Przypomniałem sobie, jak Jerry opowiadał o swoim rodzicu

Gothigu.

- On uczy muzyki i jest bardzo silny. Jerry... Shigan mówił,

że jego rodzic potrafił zginać w palcach metalowe sztaby. Gothig

jest również bardzo dostojny. Przypuszczam, że ostatnio Gothig

jest również bardzo smutny. Na pewno myśli, że ród Jeriba

się skończył.

Zammis zmarszczył brwi, jego żółte czoło się pofałdowało.

- Wujku, musimy jakoś dotrzeć na Drako. Musimy powiedzieć

Gothigowi, że ród trwa.

- Powiemy.

*

Zimowe lody zaczęły topnieć, namiot, buty i plecaki były

gotowe. Nasze nowe ocieplane kombinezony wymagały tylko

ostatecznego wykończenia. Ponieważ Jerry dał mi <I>Talman<D> na

czas nauki, złota kostka wisiała teraz na szyi Zammisa. Drak

często wyjmował z futerału małą złotą książeczkę i studiował ją

całymi godzinami.

- Wujku?

- Co?

- Dlaczego Drakowie mówią i piszą w jednym języku, a ludzie w

innym?

Roześmiałem się.

- Zammis, ludzie mówią i piszą wieloma językami. Angielski to

tylko jeden z nich.

- Więc jak ludzie ze sobą rozmawiają?

Wzruszyłem ramionami.

- Nie zawsze rozmawiają; jeżeli chcą rozmawiać, zatrudniają

tłumaczy... ludzi, którzy znają oba języki.

- Ty i ja, obaj znamy angielski i drakoński; czy możemy być

tłumaczami?

- Pewnie możemy, jeśli znajdziemy gdzieś Draka i człowieka,

którzy chcą ze sobą rozmawiać. Pamiętaj, że trwa wojna.

- Jak mogą zakończyć wojnę, jeśli nie chcą rozmawiać?

- Pewnie kiedyś zaczną rozmawiać.

Zammis uśmiechnął się.

- Chciałbym zostać tłumaczem i pomóc zakończyć wojnę. -

Odłożył szycie i wyciągnął się na nowym materacu. Wyrósł już

nawet ze starego materaca, którego używał teraz jako poduszki.

- Wujku, myślisz, że znajdziemy kogoś za tym karłowatym lasem?

- Mam nadzieję.

- Jeśli znajdziemy, czy polecisz ze mną na Drako?

- Obiecałem twojemu rodzicowi, że polecę.

- Ale potem? Później, kiedy już przedstawię swoją recytację,

co będziesz robił?

Zapatrzyłem się w ogień.

- Nie wiem. - Wzruszyłem ramionami. - Podczas wojny nie

będzie łatwo dostać się na Drako.

- A co potem?

- Chyba wrócę do służby.

Zammis oparł się na łokciu.

- Wrócisz do służby jako pilot myśliwca?

- Jasne. Nic więcej nie potrafię.

- I do zabijania Draków?

Odłożyłem własne szycie i popatrzyłem na Draka. Wiele się

zmieniło, odkąd Jerry i ja walczyliśmy ze sobą - więcej, niż

przypuszczałem. Potrząsnąłem głową.

- Nie, chyba nie będę pilotem... nie w czynnej służbie. Może

znajdę pracę na statku handlowym. - Wzruszyłem ramionami. - Może

służba nie zostawi mi żadnego wyboru.

Zammis usiadł prosto, milczał przez chwilę, potem wstał,

podszedł do mojego posłania i ukląkł obok mnie na piasku.

- Wujku, nie chcę cię opuścić.

- Nie bądź głuptasem. Będziesz wśród swoich. Twój

dziadek Gothig, rodzeństwo Shigana, ich dzieci... szybko o mnie

zapomnisz.

- A ty zapomnisz o mnie?

Spojrzałem w żółte oczy, potem wyciągnąłem rękę i dotknąłem

policzka Zammisa.

- Nie, nie zapomnę o tobie. Ale pamiętaj o jednym, Zammis:

ty jesteś Drakiem, a ja jestem człowiekiem i tak już jest

podzielony nasz wszechświat.

Zammis zdjął moją dłoń ze swojego policzka, rozłożył palce i

przyjrzał się im.

- Cokolwiek się stanie, wujku, nigdy cię nie zapomnę.

*

Lody stopniały. Drak i ja staliśmy obok grobu w zacinającym

deszczu, objuczeni plecakami. Zammis był równie wysoki jak ja,

czyli trochę wyższy od Jerry'ego. Ku mojej uldze buty pasowały.

Zammis wyżej podsunął plecak na ramionach, potem odwrócił się

od grobu i popatrzył na morze. Podążyłem wzrokiem za jego

spojrzeniem tam, gdzie spienione bałwany rozbijały się o skały.

Obejrzałem się na Draka.

- O czym myślisz?

Zammis spuścił głowę, potem odwrócił się do mnie.

- Wujku, nie myślałem o tym przedtem, ale... będę tęsknił za

tym miejscem.

- Bzdura! Za tym miejscem? - Zaśmiałem się i poklepałem Draka

po ramieniu. - Dlaczego będziesz tęsknił za tym miejscem?

Zammis znowu spojrzał na morze.

- Nauczyłem się tutaj wielu rzeczy. Nauczyłeś mnie tutaj

wielu rzeczy, wujku. Spędziłem tutaj życie.

- Tylko początek, Zammis. Masz całe życie przed sobą. -

Kiwnąłem głową w stronę grobu. - Pożegnaj się.

Zammis podszedł do grobu, stanął nad nim, potem uklęknął obok

i zaczął zdejmować kamienie. Po chwili odsłonił szkieletową dłoń

z trzema palcami. Kiwnął głową, a potem zaszlochał.

- Przepraszam, wujku, ale musiałem to zrobić. Dla mnie to

był tylko stos kamieni. Teraz to coś więcej.

Odłożył kamienie na miejsce i wstał. Machnąłem ręką w stronę

lasu.

- Idź pierwszy. Dogonię cię za chwilę.

- Tak, wujku.

Zammis wszedł pomiędzy nagie drzewa, a ja popatrzyłem na

grób.

- I co myślisz o Zammisie, Jerry? Jest większy od ciebie.

Chyba wężowa dieta mu służy. - Przykucnąłem obok grobu,

podniosłem nieduży kamień i dodałem do stosu. - No, to już

wszystko. Albo dotrzemy na Drako, albo zginiemy.

Wstałem i popatrzyłem na morze.

- Tak, chyba nauczyłem się tutaj paru rzeczy. Też będę

trochę tęsknił.

Stojąc obok grobu, zarzuciłem plecak na ramiona.

- <I>Ehdevva sahn<D>, Jeriba Shigan. Na razie, Jerry.

Odwróciłem się i ruszyłem za Zammisem pomiędzy drzewa.

*

Następne dni były dla Zammisa pełne zdumiewających odkryć.

Dla mnie niebo wyglądało tak samo, posępne i szare, a kilka

nowych odmian flory i fauny nie wyróżniało się niczym

szczególnym. Przekroczywszy karłowaty las, przez jeden dzień

wspinaliśmy się po łagodnym stoku, a potem znaleźliśmy się na

płaskiej, szerokiej, bezkresnej równinie. Rosły tam purpurowe

zielska, które sięgały nam do kostek i zostawiały na butach

plamy tej samej barwy. Noce nadal były za zimne na wędrówki,

więc zamykaliśmy się w namiocie. I natłuszczony namiot, i

kombinezony dobrze spełniały swoje zadanie, chroniąc nas przed

niemal ustawicznym deszczem.

Wędrowaliśmy już od prawie dwóch długich fyrińskich tygodni,

kiedy to zobaczyliśmy. Ryknęło nad naszymi głowami i znikło za

horyzontem, zanim któryś z nas zdążył powiedzieć słowo. Nie

miałem wątpliwości, że statek, który właśnie zobaczyłem,

podchodził do lądowania.

- Wujku! Czy on nas widział?

Potrząsnąłem głową.

- Nie, raczej nie. Ale wylądował. Słyszałeś? Wylądował gdzieś

niedaleko.

- Wujku?

- Idziemy dalej! O co chodzi?

- Czy to był drakoński statek, czy ludzki statek?

Ochłonąłem z pierwszego zapału. Wcale o tym nie pomyślałem.

Machnąłem ręką.

- Wszystko jedno. Idziemy. Tak czy owak wrócisz na Drako. Nie

jesteś żołnierzem, więc siły SZZ nic do ciebie nie mają, a jeśli

to Drakowie, zabiorą cię do domu.

Zaczęliśmy znowu maszerować.

- Ale wujku, co będzie z tobą, jeśli to drakoński statek?

Wzruszyłem ramionami.

- Jeniec wojenny. Drakowie podobno przestrzegają

międzyplanetarnych konwencji wojennych, więc nic mi nie zrobią.

- Akurat, powiedziała tylna część mojego umysłu do przedniej

części mojego umysłu. Podstawowe pytanie brzmiało: czy wolę

zostać jeńcem wojennym Draków, czy stałym mieszkańcem Fyrine IV.

Odpowiedź znalazłem już dawno.

- No chodź, szybciej. Nie wiemy, jak daleko stąd wylądował

statek ani kiedy odleci.

Lewa, prawa, marsz, marsz. Poza krótkimi przerwami na

odpoczynek nie zatrzymywaliśmy się - nawet w nocy. Wysiłek nas

rozgrzewał. Horyzont jakoś wcale się nie przybliżał. Im dłużej

wędrowaliśmy, tym większe otępienie ogarniało mój umysł. Minęło

kilka dni i mózg miałem już równie odrętwiały jak stopy, kiedy

wpadłem w dziurę ukrytą w purpurowym zielsku. Natychmiast

wszystko pociemniało i poczułem ból w prawej nodze. Z ulgą

powitałem nadchodzące omdlenie, spokój, ciepło, odpoczynek.

*

- Wujku? Wujku? Obudź się, proszę!

Poczułem uderzenia w twarz, chociaż jakby z daleka. Ból

wdzierał mi się do mózgu, rozpraszał mroki nieświadomości.

Cholera jasna, chyba złamałem nogę. Podniosłem wzrok i

zobaczyłem zarośnięte zielskiem krawędzie jamy. Siedziałem na

tyłku w kałuży wody. Zammis przykucnął obok mnie.

- Co się stało?

Zammis wskazał w górę.

- Ta dziura była zakryta tylko cienką skorupą ziemi i roślin.

Widocznie woda wypłukała glebę. Jak się czujesz?

- Noga. Chyba złamałem nogę. - Oparłem się plecami o

błotnistą ścianę. - Zammis, będziesz musiał iść dalej sam.

- Nie mogę cię zostawić, wujku!

- Słuchaj, jeśli kogoś znajdziesz, przyślesz mi pomoc.

- A jeśli tutaj zbiera się woda? - Zammis zaczął obmacywać

moją nogę, aż się skrzywiłem. - Muszę cię stąd wynieść. Co

powinienem zrobić z nogą?

Dzieciak mówił całkiem słusznie. Nie miałem w planach

utopienia.

- Potrzebujemy czegoś sztywnego. Przywiąż nogę, żeby ją

unieruchomić.

Zammis ściągnął plecak, klęcząc w wodzie i błocie otworzył

pakunek, potem rozwinął namiot. Unieruchomił moją nogę za pomocą

kołków namiotowych i obwiązał wężowymi skórami oderwanymi od

namiotu. Potem sporządził dwie pętle ze skóry, wsadził w nie

moje nogi i założył sobie pętle na ramiona. Podniósł mnie, a

wtedy zemdlałem.

Leżałem na ziemi, przykryty resztkami namiotu. Zammis

potrząsał moim ramieniem.

- Wujku? Wujku?

- Tak? - szepnąłem.

- Wujku, jestem gotowy do drogi. - Zammis pokazał na ziemię

obok mnie. - Masz tutaj jedzenie, a kiedy będzie padać, po

prostu naciągnij namiot na twarz. Oznakuję trasę, żeby znaleźć

drogę powrotną.

Kiwnąłem głową.

- Uważaj na siebie.

Zammis wyciągnął do mnie rękę.

- Wujku, mogę cię nieść. Nie powinniśmy się rozłączać.

Słabo pokręciłem głową.

- Chyba żartujesz, mały. Nie dałbym rady. Znajdź kogoś i

sprowadź pomoc. - Poczułem, że żołądek podchdzi mi do gardła i

zimny pot występuje na skórę. - No, idź już.

Zammis chwycił swój plecak i wstał. Zarzuciwszy plecak na

ramiona, odwrócił się i ruszył biegiem w kierunku, w którym

leciał statek. Odprowadzałem go wzrokiem, dopóki nie zniknął.

Potem spojrzałem w zachmurzone niebo.

- Tym razem prawie mnie dostałeś, ty <I>kizlode<D> sukinsynu,

ale nie uwzględniłeś Draka... ciągle zapominasz... że jest nas

dwóch...

Odpływałem w nieświadomość i powracałem. Poczułem deszcz na

twarzy, więc naciągnąłem namiot na głowę. Po chwili ciemność

znowu mnie pochłonęła.

*

- Davidge? Porucznik Davidge?

Otworzyłem oczy i zobaczyłem coś, czego nie widziałem od

czterech ziemskich lat: ludzką twarz.

- Kto ty jesteś?

Twarz, młoda i pociągła pod linią krótkich blond włosów,

uśmiechnęła się.

- Jestem kapitan Steerman, oficer medyczny. Jak się pan

czuje?

Rozważyłem pytanie i odpowiedziałem uśmiechem.

- Jakby mnie naszprycowali najlepszym towarem na rynku.

- Bo tak jest. Był pan w bardzo złym stanie, kiedy zespół

geodezyjny pana znalazł.

- Zespół geodezyjny?

- Chyba pan nic nie wie. Stany Zjednoczone Ziemi i Drakoński

Parlament utworzyły wspólną komisję, żeby nadzorować kolonizację

nowych planet. Wojna się skończyła.

- Skończyła?

- Tak.

Ciężki kamień spadł mi z serca.

- Gdzie jest Zammis?

- Kto?

- Jeriba Zammis, ten Drak, z którym byłem.

Lekarz wzruszył ramionami.

- Nic o tym nie wiem, ale przypuszczam, że żabole się nim

zajmują.

Żabole. Sam kiedyś używałem tego określenia. Kiedy

usłyszałem go z usta Steermana, wydawało mi się inne: obce,

obrzydliwe.

- Zammis jest Drakiem, nie żabolem.

Doktor zmarszczył brwi, potem wzruszył ramionami.

- Oczywiście. Jak pan woli. Proszę odpoczywać, zajrzę

znowu do pana za parę godzin.

- Czy mogę zobaczyć Zammisa?

Lekarz uśmiechnął się.

- O nie. Lecimy z powrotem do bazy SZZ w Delphi. Ten... Drak

pewnie jest już w drodze na Drako.

Skinął głową, odwrócił się i wyszedł. Boże, czułem się taki

zagubiony. Rozejrzałem się i zobaczyłem, że leżę na oddziale

pokładowego szpitala. Łóżka po obu stronach były zajęte.

Mężczyzna po prawej potrząsnął głową i wrócił do czytania

magazynu. Facet po lewej spojrzał na mnie ze złością.

- Ty cholerny dracki pachołku!

Obrócił się na lewy bok i pokazał mi plecy.

*

Obca Ziemia. Te dwa słowa jako pierwsze przyszły mi do głowy,

kiedy zszedłem po rampie na poligon SZZ w Orleanie. Obca Ziemia.

Popatrzyłem na tłumy pracowników SZZ biegające w kółko niczym

zaaferowane mrówki, wciągnąłem w nozdrza zapach cywilizacji i

splunąłem na rampę.

- Chcesz sobie odpocząć na koszt państwa?

Spojrzałem w dół i zobaczyłem szeregowca Sił Policyjnych w

białej czapce mierzącego mnie gniewnym wzrokiem. Schodziłem

dalej po rampie.

- Spadaj.

- <I>Quoi<D>? - Żandarm podszedł bliżej i zaczekał na mnie

przy końcu rampy.

- Spadaj. - Wyciągnąłem dokumenty zwolnienia z kieszeni na

piersiach i pomachałem mu przed nosem. - <I>Gavey<D>

krótkoterminowy, <I>kizlode<D>?

Żandarm wziął moje papiery, przejrzał je z nadąsaną miną,

potem pokazał mi długi, niski budynek na skraju poligonu.

- <I>Continuez tout droit<D>.

Uśmiechnąłem się, odwróciłem i ruszyłem przez poligon, myśląc

o Zammisie pytającym, jak ludzie rozmawiają ze sobą. Gdzie był

teraz Zammis? Potrząsnąłem głową i wszedłem do niskiego budynku.

Większość ludzi w środku tłoczyła się w przejściach do

rejestracji albo przesiadki. Zobaczyłem dwójkę znudzonych

urzędników za dwoma długimi stołami i pomyślałem, że to

miejscowa odprawa celna. Wielojęzyczny napis nad stołami

potwierdził moje przeczucie. Zatrzymałem się przed pierwszym

stołem. Celniczka spojrzała na mnie, a potem wyciągnęła rękę.

- <I>Votre passeport?<D>

Wyjąłem błękitno-białą książeczkę, podałem jej i czekałem z

założonymi rękami. Poczułem napięcie mięśni na karku, kiedy

zauważyłem stary antydrakoński propagandowy plakat na ścianie

za plecami celniczki. Pokazywał dwie żółte, pazurzaste łapy

trzymające miniaturową Ziemię przed paszczą pełną kłów. Kły i

pazury. Podpis głosił w siedmiu językach: "Oni nazywają to

zwycięstwem."

- <I>Avez-vous quelque chose a declarer?<D>

Zmarszczyłem brwi.

- <I>Ess?<D>

Ona też zmarszczyła brwi.

- <I>Avez-vous quelque chose a declarer?<I>

Ktoś mnie klepnął w ramię.

- Czy pan mówi po angielsku?

Obejrzałem się i zobaczyłem drugiego celnika. Podwinąłem

górną wargę, obnażając zęby.

- <I>Surda; ne surda. Adze Dracon?<I>

Brwi podjechały mu do góry, kiedy bezdźwięcznie wymówił słowo

"Drak". Odwrócił się do koleżanki, wziął od niej mój paszport i

spojrzał na mnie. Postukał czubkami palców w paszport, potem

otworzył go, przeczytał kartkę z moimi danymi i znowu popatrzył

na mnie.

- Pan pozwoli ze mną, panie Davidge. Musimy porozmawiać.

Odwrócił się i wszedł do małego gabinetu. Wzruszyłem

ramionami i poszedłem za nim. Wskazał mi krzesło i sam usiadł za

biurkiem.

- Dlaczego pan udaje, że nie mówi po angielsku?

- Dlaczego trzymacie ten plakat na ścianie? Wojna się

skończyła.

Urzędnik zatarł ręce, potem oparł dłonie na biurku i

potrząsnął głową.

- Walka się skończyła, panie Davidge, ale wojna minęła nie

dla wszystkich. Żabole zabiły wielu ludzi.

Przechyliłem głowę na bok.

- Zginęło też kilku Draków. - Wstałem. - Mogę już iść?

Urzędnik odchylił się do tyłu w krześle.

- Przekona się pan, że taka postawa nie ułatwi panu życia

na tej planecie.

- To moje życie.

Celnik wzruszył ramionami, potem machnął w stronę drzwi.

- Może pan iść. I powodzenia, panie Davidge. Szczerze panu

współczuję.

*

"Dracki pachołek". W tym obelżywym określeniu dźwięczały

echa innych historycznych obelg - heretyk, kolaborant, pedał,

murzyński sługus, wszystkie połączone w jedno. Były pilot

wojskowy nie miał szans na rynku pracy, nie czekała na niego

żadna posada, zwłaszcza na pilota, który nie latał od czterech

lat, który miał felerną nogę i który był drackim pachołkiem.

Transport do Ameryki Północnej, a potem do Dallas po okresie

samotnej wędrówki. Prześladowały mnie osiemsetletnie słowa

Mistana z <I>Talmanu<D>: <I>Misnuuram va siddeth<D>. W twoich

myślach jest samotność. Samotność to coś, co sami sobie robimy.

"Jerry tylko raz potrząsnął głową, potem wycelował we mnie

żółtym palcem, szukając właściwych słów. ŻDavidge... dla mnie

samotność jest nieprzyjemna... niewygodna, sprawia mi przykrość,

ale nie budzi lęku. Myślę, że ty wolałbyś umrzeć niż zostać sam

ze sobą®".

Mistan powiada: "Jeżeli jesteś samotny ze sobą, zawsze

będziesz samotny wśród innych". Sprzeczność? Samo życie

udowodniło prawdziwość tego twierdzenia. Czułem się obco na

własnej planecie i chodziło o więcej niż nienawiść, której nie

mogłem dzielić, czy miłość, która innym wydawała się niemożliwa

- perwersyjna. W gruncie rzeczy wcale nie potrzebowałem istoty

zwanej "Davidge". Przed Fyrine IV miałem inne powody - powody,

których już nie pamiętałem; ale teraz znałem powód. Z własnej

lub cudzej winy zdradziłem brzydkiego, żółtego stwora imieniem

Zammis, a także jego rodzica. "Przedstaw Zammisa przed archiwami

Jeriba. Przysięgnij, że to zrobisz.

Och, Jerry...

Przysięgnij!

Przysięgam..."

*

Otrzymałem czterdzieści osiem tysięcy kredytów zaległej gaży,

więc nie miałem kłopotów finansowych. Kłopot polegał na tym, co

ze sobą zrobić. Wreszcie w Dallas znalazłem pracę w małym

wydawnictwie, gdzie tłumaczyłem książki na drakoński. Drakowie

najwyraźniej przepadali za westernami:

- Ręce do góry, <I>naagusaat<D>!

- <I>Nu geph<D>, szeryfie. - Bang, bang! Błyskają rewolwery i

następny <I>kizlode shaddsaat<D> gryzie ziemię.

Rzuciłem tę robotę.

*

W końcu zadzwoniłem do rodziców. "Dlaczego nie dzwoniłeś

wcześniej, Willy? Tak się martwiliśmy... Miałem parę spraw do

załatwienia, tato... Nie, właściwie nie... No cóż, rozumiemy,

synu... To musiało być okropne... Tato, chciałbym na krótko

przyjechać do domu".

Zanim jeszcze wyłożyłem pieniądze na używanego Dearmana

Electric, wiedziałem, że popełniam błąd. Chciałem wrócić do

domu, ale nie do tego, który opuściłem w wieku osiemnastu lat.

Ale pojechałem tam, ponieważ nie miałem dokąd pójść.

Prowadziłem Dearmana samotnie w ciemnościach, wybierając

tylko stare drogi, gdzie jedynym dźwiękiem był cichy pomruk

silnika. Grudniowa noc była pogodna i przez przejrzystą kopułę

samochodu widziałem gwiazdy. We wspomnieniach powróciła Fyrine

IV, szalejący ocean, nieustanny wiatr. Zjechałem z drogi na

pobocze i wyłączyłem światła. Po kilku minutach moje oczy

przywykły do ciemności. Wysiadłem z samochodu i zatrzasnąłem

drzwi. Niebo nad Kansas jest ogromne, gwiazdy wydawały się tak

bliskie, niemal w zasięgu ręki. Śnieg chrzęścił pod nogami,

kiedy obracałem się, szukając Fyrine wśród tysięcy jasnych

gwiazd.

Fyrine znajduje się w konstelacji Pegaza, ale miałem za mało

wyćwiczony wzrok, żeby wypatrzyć skrzydlatego konia wśród

mnóstwa gwiazd. Wzruszyłem ramionami, poczułem dojmujący chłód i

postanowiłem wrócić do samochodu. Sięgając do klamki, zobaczyłem

na północy konstelację, którą rozpoznałem, zawieszoną tuż nad

horyzontem: Drako. Smok wiszący na niebie do góry nogami, z

ogonem owiniętym wokół Ursa Minor. Eltanin, nos Smoka, to

ojczysta gwiazda Draków. Jej druga planeta Drako była domem

Zammisa.

Oślepiły mnie światła nadjeżdżającego samochodu. Wóz

zahamował obok mnie, otworzyło się okno po stronie kierowcy i

nieznajomy głos przemówił z ciemności:

- Potrzebuje pan pomocy?

Potrząsnąłem głową.

- Nie, dziękuję. - Podniosłem rękę. - Tylko patrzyłem na

gwiazdy.

- Piękna noc, prawda?

- Właśnie.

- Na pewno nie trzeba panu pomóc?

Ponownie potrząsnąłem głową.

- Dziękuję... chwileczkę. Gdzie jest najbliższy handlowy

kosmoport?

- W Salina, jakąś godzinę drogi.

- Dziękuję.

Zobaczyłem rękę machającą z okna, potem obcy samochód

odjechał. Spojrzałem jeszcze raz na Eltanin i wsiadłem do

własnego samochodu.

*

Dziewięć tygodni później stałem przed małym szarym

człowieczkiem, który prowadził Wydawnictwo Samotna Gwiazda, SA.

Spojrzał na mnie z nachmurzoną miną.

- Więc czego chcesz? Myślałem, że odszedłeś.

Rzuciłem mu na biurko tysiącstronicowy manuskrypt.

- Tego.

Szturchnął manuskrypt palcem.

- Co to jest?

- Drakońska biblia, nazywa się <I>Talman<D>.

- No i co?

- No i to jest jedyna książka przetłumaczona z drakońskiego

na angielski, i wyjaśnia postępowanie każdego Draka, i

zarobi pan na niej kupę kredytów.

Wydawca pochylił się do przodu, przerzucił kilka kartek i

podniósł na mnie wzrok.

- Wiesz, Davidge, nie lubię twojej gęby.

Wzruszyłem ramionami.

- Ja też pana nie lubię.

Wrócił do przeglądania manuskryptu.

- Dlaczego właśnie teraz?

- Bo teraz potrzebuję pieniędzy.

Wzruszył ramionami.

- Mogę dać góra jakieś osiem, dziesięć tysięcy. To jest nie

sprawdzony materiał.

- Potrzebuję dwadzieścia cztery tysiące. Jak pan tyle nie da,

pójdę do kogoś innego.

Popatrzył na mnie i zmarszczył brwi.

- Dlaczego myślisz, że ktoś inny będzie zainteresowany?

- Przestańmy się bawić w podchody. Wojnę przeżyło wielu

ludzi, cywilów i wojskowych, którzy chcieliby zrozumieć, co się

stało. - Pochyliłem się i postukałem w manuskrypt. - Wszystko

jest tutaj.

- Dwadzieścia cztery tysiące to dużo za pierwszą książkę.

Zebrałem kartki.

- Znajdę kogoś, kto nie boi się więcej zainwestować w

pewniaka.

Wydawca położył rękę na manuskrypcie.

- Zaczekaj, Davidge. - Zmarszczył czoło. - Dwadzieścia cztery

tysiące?

- Ani kredytu mniej.

Zacisnął usta i spojrzał na mnie.

- Pewnie będziesz stawiał idiotyczne warunki przy końcowej

umowie.

Potrząsnąłem głową.

- Chcę tylko pieniędzy. Może pan zrobić z książką, co się

panu podoba.

Odchylił się do tyłu w krześle, popatrzył na manuskrypt i

znowu na mnie.

- Pieniądze. Po co ci pieniądze?

- Nie pański interes.

Pochylił się do przodu i przekartkował jeszcze parę stronic.

Podniósł brwi i spojrzał na mnie.

- Nie będziesz się czepiał umowy?

- Jeżeli dostanę pieniądze, może pan to przerobić na "Mein

Kampf".

Znowu przerzucił parę kartek.

- To są dosyć radykalne kawałki.

- Z pewnością. Znajdzie pan te same kawałki u Platona,

Arystotelesa, Augustyna, Jamesa, Freuda, Szasza, Nortmyera i w

Deklaracji Niepodległości.

Odchylił się na oparcie krzesła.

- Co to dla ciebie znaczy?

- Dwadzieścia cztery tysiące kredytów.

Przekartkował kilka następnych stronic, potem jeszcze kilka.

Dwanaście godzin później opłaciłem przelot na Drako.

.T:wr05

.L:32

.S:2

.H: $$$

.H:

.X:10

Sześć miesięcy później stałem przed starożytną bramą

wyciosaną z kamienia i zastanawiałem się, co ja wyprawiam

najlepszego. Podróż na Drako, pod koniec w towarzystwie samych

Draków, przekonała mnie o prawdzie słow Namvaaca: "Pokój to

często wojna bez walki". Pisemne kontrakty dawały mi prawo

wstępu na planetę, ale drakońscy biurokraci i spece od

papierkowej roboty udoskonalili taktykę spławiania petenta dużo

wcześniej, zanim ludzkość zrobiła pierwszy krok w kosmosie.

Konieczne były groźby, łapówki, długie dni wypełniania

formularzy, przewlekłe badania lekarskie, kontrole celne,

wielokrotne sprawdzanie powodu wizyty, wypełnianie kolejnych

formularzy, ponowne wypełnianie formularzy, które już wcześniej

wypełniłem, znowu łapówki i czekanie, czekanie, czekanie...

Na statku spędzałem większość czasu w kabinie, ale ponieważ

drakoński steward nie chciał mnie obsługiwać, chodziłem do

jadalni na posiłki. Siedziałem samotnie, wysłuchując komentarzy

na mój temat z sąsiednich boksów. Przyjąłem linię najmniejszego

oporu, czyli udawałem, że nie rozumiem, co tamci mówią.

Powszechnie uważano, że ludzie nie mówią po drakońsku.

- Czy musimy jeść w jednej kabinie z tym <I>Irkmaan<D>

glutem?

- Popatrz tylko na tę krostowatą bladą skórę... i ta

śmierdząca strzecha na głowie! Fuj! Co za smród!

Zgrzytnąłem zębami i wbiłem wzrok w talerz.

- <I>Talman<D> nie mógł przewidzieć, że wszechświat będzie na

tyle zepsuty, żeby wyprodukować takiego stwora.

Odwróciłem się twarzą do trzech Draków, siedzących w boksie

naprzeciwko, po drugiej stronie przejścia. Powiedziałem po

drakońsku:

- Gdyby twoi przodkowie byli dostatecznie przewidujący, żeby

nauczyć wioskowe <I>kiz<D> stosowania środków antykoncepcyjnych,

nie byłoby cię na świecie.

Wróciłem do jedzenia, podczas gdy dwaj Drakowie wspólnymi

siłami przytrzymywali trzeciego Draka.

*

Na Drako nie miałem kłopotów ze znalezieniem posiadłości

Jeribów. Kłopot polegał na tym, jak się dostać do środka.

Posiadłość otaczał wysoki kamienny mur, przez bramę widziałem

wielki kamienny budynek, który opisywał mi Jerry. Powiedziałem

strażnikowi przy bramie, że chcę się zobaczyć z Jeribą Zammisem.

Strażnik wytrzeszczył na mnie oczy, potem wszedł do niszy za

bramą. Po chwili następny Drak wyłonił się z budynku i szybko

przeszedł przez szeroki trawnik do bramy. Kiwnął głową

strażnikowi, potem zatrzymał się i spojrzał na mnie. Wyglądał

wypisz wymaluj jak Jerry.

- Ty jesteś ten <I>Irkmaan<D>, co chciał widzieć Jeribę

Zammisa?

Skinąłem głową.

- Zammis na pewno mówił ci o mnie. Jestem Willis Davidge.

Drak przyjrzał mi się dokładnie.

- Jestem Estone Nev, przyrodni Jeriby Shigana. Mój rodzic,

Jeriba Gothig, chce cię widzieć.

Drak odwrócił się gwałtownie i ruszył z powrotem do budynku.

Poszedłem za nim, czując zawrót głowy na myśl, że znowu zobaczę

Zammisa. Prawie nie zauważałem otoczenia, dopóki nie wprowadzono

mnie do wielkiej sali z kamiennym sklepionym sufitem. Jerry

powiedział mi, że dom miał cztery tysiące lat. Wierzyłem mu.

Drak siedzący w głębi sali wstał i podszedł do mnie. Był

stary, ale rozpoznałem go.

- Ty jesteś Gothig, rodzic Shigana.

Żółte oczy wpatrzyły się we mnie.

- Kim jesteś, <I>Irkmaan<D>? - Drak wyciągnął pomarszczoną

trójpalczastą dłoń. - Co wiesz o Jeribie Zammisie i dlaczego

mówisz językiem Draków z akcentem i stylem mojego dziecka

Shigana? Po co tutaj przyszedłeś?

- Mówię po drakońsku w ten sposób, ponieważ Jeriba Shigan

nauczył mnie tak mówić.

Stary Drak przechylił głowę na ramię i zmrużył żółte oczy.

- Znałeś moje dziecko? Kiedy?

- Czy komisja geodezyjna nic ci nie powiedziała?

- Zawiadomiono mnie, że mój potomek Shigan zginął w bitwie na

Fyrine IV. To było ponad sześć naszych lat temu. Jaką grę

prowadzisz, <I>Irkmaan<D>?

Obejrzałem się na Neva. Młodszy Drak przyglądał mi się z

równie podejrzliwym wyrazem twarzy. Odwróciłem się z powrotem do

Gothiga.

- Shigan nie zginął w bitwie. Obaj rozbiliśmy nasze statki na

Fyrine IV i mieszkaliśmy tam razem przez rok. Shigan zmarł przy

narodzinach Jeriby Zammisa. Rok później odnalazła nas komisja

geodezyjna i...

- Dosyć! Dosyć tego, <I>Irkmaan<D>! Czy przyszedłeś po

pieniądze albo chcesz użyć moich wpływów do zdobycia koncesji

handlowej... po co?

Zmarszczyłem brwi.

- Gdzie jest Zammis?

Łzy gniewu wezbrały w oczach starego Draka.

- Nie ma żadnego Zammisa, <I>Irkmaan<D>! Ród Jeriba skończył

się ze śmiercią Shigana!

Szeroko otworzyłem oczy i potrząsnąłem głową.

- To nieprawda. Wiem. Opiekowałem się Zammisem... niczego się

nie dowiedziałeś od komisji?

- Przejdź do sedna twojego planu, <I>Irkmaan<D>. Nie mam

całego dnia.

Popatrzyłem na Gothiga. Stary Drak niczego się nie dowiedział

od komisji. Drakońskie władze zabrały Zammisa i dzieciak

wyparował. Gothigowi nic nie powiedzieli. Dlaczego?

- Byłem z Shiganem, Gothigu. W ten sposób nauczyłem się

waszego języka. Kiedy Shigan umarł dając życie Zammisowi...

- <I>Irkmaan<D>, jeżeli natychmiast nie przedstawisz swojego

planu, będę musiał poprosić Neva, żeby cię wyrzucił. Shigan

zginął w bitwie na Fyrine IV. Drakońska flota zawiadomiła nas

już po paru dniach.

Kiwnąłem głową.

- Więc powiedz mi, Gothigu, skąd znam rodowód Jeriba?

Chciałbyś, żebym ci go wyrecytował?

Gothig prychnął.

- Powiadasz, że znasz rodowód Jeriba?

- Tak.

Gothig machnął na mnie ręką.

- Więc recytuj.

Zaczerpnąłem tchu i zacząłem. Zanim doszedłem do sto

siedemdziesiątego trzeciego pokolenia, Gothig klęczał na

kamiennej podłodze obok Neva. Drakowie pozostali w tej pozycji

przez trzy godziny recytacji. Kiedy skończyłem, Gothig pochylił

głowę i zapłakał.

- Tak, <I>Irkmaan<D>, tak. Musiałeś znać Shigana. Tak.

- Stary Drak podniósł na mnie oczy ożywione nadzieją. - I

mówisz, że Shigan przedłużył ród... że narodził się Zammis?

Przytaknąłem.

- Nie rozumiem, dlaczego komisja cię nie zawiadomiła.

Gothig podniósł się i zmarszczył brwi.

- Dowiemy się, <I>Irkmaan<D>... jak się nazywasz?

- Davidge. Willis Davidge.

- Dowiemy się, Davidge.

*

Gothig zakwaterował mnie we własnym domu, na szczęście,

ponieważ zostało mi niewiele ponad tysiąc sto kredytów.

Przeprowadziwszy szczegółowe śledztwo, Gothig wysłał Neva i mnie

do Centrum Parlamentarnego w Sendievu, stolicy Drako. Ród

Jeribów, jak się zorientowałem, posiadał znaczne wpływy, toteż

biurokratyczną zwłokę ograniczono do minimum. Wreszcie

skierowano nas do przedstawiciela Wspólnej Komisji Geodezyjnej,

Draka nazwiskiem Jozzdn Vrule. Podniósł wzrok znad listu, który

dał mi Gothig, i zmarszczył brwi.

- Skąd to masz, <I>Irkmaan<D>?

- Przecież na dole jest podpis.

Drak spojrzał na list i znowu na mnie.

- Ród Jeriba należy do najbardziej szanowanych na Drako.

Mówisz, że Jeriba Gothig dał ci to?

- Chyba już to powiedziałem; wyraźnie czułem, że poruszam

wargami...

Nev wtrącił:

- Macie wszelkie daty i informacje dotyczące misji

geodezyjnej na Fyrine IV. Chcemy wiedzieć, co się stało z Jeribą

Zammisem.

Jozzdn Vrule spochmurniał i znowu popatrzył na list.

- Estone Nev, jesteś założycielem twojego rodu, czy to

prawda?

- To prawda.

- Chcesz ściągnąć hańbę na swój ród? Dlaczego widzę cię z tym

<I>Irkmaanem<D>?

Nev uniósł górną wargę i skrzyżował ramiona.

- Jozzdn Vrule, jeśli w najbliższej przyszłości pragniesz

chodzić po tej planecie jako wolna istota, lepiej będzie dla

ciebie, jeśli przestaniesz sobie strzępić język i zaczniesz

szukać Jeriby Zammisa.

Jozzdn Vrule spuścił wzrok i popatrzył na własne palce, potem

znowu spojrzał na Neva.

- Jak sobie życzysz, Estone Nev. Groziłeś mi, jeśli nie

odkryję przed tobą prawdy. Myślę, że prawda będzie dla ciebie

większym zagrożeniem. - Napisał coś na kartce i podał ją Nevowi.

- Znajdziesz Jeribę Zammisa pod tym adresem i przeklniesz dzień,

kiedy go spotkałeś.

*

Weszliśmy do kolonii szaleńców z mdlącym uczuciem odrazy.

Wszędzie wokół nas Drakowie gapili się pustymi oczami,

wrzeszczeli, toczyli pianę z ust albo zachowywali się jak

zwierzęta. Na miejscu zastaliśmy Gothiga. Dyrektor kolonii

zmarszczył brwi na mój widok i potrząsnął głową.

- Odejdź stąd, póki jeszcze możesz, Jeribo Gothigu -

poradził. - Za drzwiami tego pokoju nie znajdziesz nic, tylko

ból i rozpacz.

Gothig złapał dyrektora za ubranie na piersi.

- Posłuchaj mnie, robaku: jeśli Jeriba Zammis przebywa w tych

murach, sprowadź mojego wnuka! Inaczej potężny gniew rodu Jeriba

spadnie na twoją spiczastą głowę!

Dyrektor podniósł głowę i wykrzywił usta.

- Proszę bardzo. Proszę bardzo, ty nadęty <I>Kazzmidth<D>!

Próbowaliśmy chronić reputację Jeribów. Próbowaliśmy! Ale teraz

zobaczysz. - Kiwnął głową i zacisnął usta. - Tak, ty rzekomo

postępowy bogaczu, teraz zobaczysz. - Napisał coś na kartce i

podał Gothigowi gestem nie znoszącym odmowy. - Teraz już nie

masz wyboru! Weź to! Zaraz zobaczysz tego stwora, którego

nazywasz Jeriba Zammis! Zobaczysz go i zapłaczesz!

*

Pośród drzew i trawy Jeriba Zammis siedział na kamiennej

ławie, wpatrując się w ziemię. Nie wykonywał żadnych ruchów,

nawet nie mrugał. Gothig spojrzał na mnie, ale ja nie miałem

teraz czasu dla rodzica Shigana. Podszedłem do Zammisa.

- Zammis, poznajesz mnie?

Drak ocknął się z głębokiego zamyślenia i podniósł na mnie

żółte oczy. Nie zobaczyłem błysku rozpoznania.

- Kto ty jesteś?

Przysiadłem obok niego, położyłem mu dłonie na ramionach i

potrząsnąłem lekko.

- Zammis, do cholery, naprawdę mnie nie znasz? Jestem twoim

wujkiem. Pamiętasz mnie? Wujek Davidge!

Drak skulił się na ławce i potrząsnął głową. Potem podniósł

rękę i gestem przywołał pielęgniarza.

- Chcę iść do mojego pokoju. Proszę, pozwólcie mi iść do

mojego pokoju.

Wstałem i chwyciłem Zammisa za przód szpitalnego szlafroka.

- Zammis, to ja!

Żółte oczy, puste i mętne, spojrzały na mnie obojętnie.

Pielęgniarz położył mi na ramieniu żółtą dłoń.

- Puść go, <I>Irkmaan<D>.

- Zammis! - Odwróciłem się do Neva i Gothiga. - Powiedzcie

coś!

Drakonski pielęgniarz wyjął z kieszeni krótką skórzaną pałkę

i postukał nią wymownie w otwartą dłoń.

- Puść go, <I>Irkmaan<D>.

Gothig wystąpił do przodu.

- Wytłumacz to!

Pielęgniarz popatrzył na Gothiga, Neva, na mnie i Zammisa.

- Ten tutaj... ten stwór... przyszedł do nas głosząc miłość,

wyobrażacie sobie, miłość do ludzi! To jest poważne

zboczenie, Jeribo Gothigu. Rząd próbował cię osłonić przed

skandalem. Chcesz w to wciągać ród Jeribów?

Spojrzałem na Zammisa.

- Coście mu zrobili, wy <I>kizlode<D> sukinsyny? Narkotyki?

Wstrząsy elektryczne? Pranie mózgu?

Pielęgniarz syknął na mnie, potem potrząsnął głową.

- Ty, <I>Irkmaan<D>, nie rozumiesz. On nie będzie szczęśliwy

jako <I>Irkmaan vul<D>... ludzki pachołek. Pomagamy mu

funkcjonować w drakońskim społeczeństwie. Uważasz, że źle

robimy?

Popatrzyłem na Zammisa i potrząsnąłem głową. Pamiętałem aż za

dobrze, jak potraktowali mnie moi ludzcy bracia.

- Nie. Nie uważam, że źle robicie... po prostu nie wiem.

Pielęgniarz zwrócił się do Gothiga.

- Proszę zrozumieć, Jeribo Gothigu. Nie mogliśmy narazić rodu

Jeribów na taką hańbę. Twój wnuk już prawie wyzdrowiał i wkrótce

rozpocznie program reedukacji. Najpóźniej za dwa lata będziesz

miał wnuka godnego nosić rodowe nazwisko. Czy to źle?

Gothig tylko potrząsnął głową. Przykucnąłem przed Zammisem i

spojrzałem w jego żółte oczy. Ująłem jego prawą dłoń w obie

ręce.

- Zammis?

Zammis spojrzał w dół, wyciągnął lewą rękę, podniósł moją

lewą dłoń i rozłożył palce. Dotknął wszystkich palców po kolei,

potem spojrzał mi w oczy i jeszcze raz popatrzył na moją dłoń.

- Tak... - ponownie przeliczył palce. - Raz, dwa, trzy,

cztery, pięć! - Podniósł na mnie wzrok. - Cztery, pięć!

Kiwnąłem głową

- Tak. Tak.

Zammis przyłożył moją rękę do policzka i przytulił mocno.

- Wujku... wujku. Mówiłem ci, że nigdy cię nie zapomnę.

*

Nigdy nie liczyłem lat, które minęły. Mistan ma słowa dla

tych, którzy liczą upływ czasu, jakby w ten sposób określali

swoje miejsce we wszechświecie. Rankami, kiedy na Fyrine IV

trochę się przejaśniało, odwiedzałem grób mojego przyjaciela.

Obok niego Estone Nev, Zammis, Ty i ja pochowaliśmy Gothiga.

Rodzic Shigana zlikwidował posiadłość rodu Jeriba, zabrał

podleczonego Zammisa i przeniósł się z całym kramem na Fyrine

IV. To Ty po wysłuchaniu tej historii nadał planecie nazwę

"Przyjaźń".

Pewnego burzliwego dnia klęczałem pomiędzy grobami,

poprawiłem kilka obsuniętych kamieni i dołożyłem kilka

następnych. Ciasno zapiąłem kurtkę z wężowej skóry dla osłony

przed wiatrem, potem usiadłem i patrzyłem na morze. Fale wciąż

się pieniły pod szaro-czarną pokrywą chmur. Wkrótce nadejdą

mrozy. Spojrzałem na moje pomarszczone, zniszczone dłonie,

a potem na grób.

- Nie mogłem mieszkać z nimi w kolonii, Jerry. Nie zrozum mnie

źle: tam jest miło. Cholernie miło. Ale ciągle wyglądałem przez

okno, widziałem ocean i myślałem o jaskini. W pewnym sensie

jestem samotny. Ale to dobrze. Wiem, kim jestem i czym jestem,

Jerry, i tylko to się liczy, prawda?

Usłyszałem hałas. Przeniosłem ciężar ciała na pięty, oparłem

dłonie na moich wysuszonych kolanach i dźwignąłem się na nogi.

Od strony kolonii nadchodził Drak z dzieckiem w ramionach.

Podrapałem się po brodzie.

- Aha, Ty, więc to twoje pierwsze dziecko?

Drak przytaknął.

- Byłbym ci wdzięczny, wujku, gdybyś nauczył go tego, co

musi wiedzieć: rodowodu, <I>Talmanu<D> i życia na Przyjaźni.

Wziąłem tłumoczek w ramiona. Pulchna trójpalczasta rączka

pomachała w powietrzu, potem chwyciła fałdę mojej kurtki.

- Tak, Ty, to jest prawdziwy Jeriba. - Podniosłem wzrok na

Ty'a. - Jak tam twój rodzic, Zammis?

Ty wzruszył ramionami.

- Nie gorzej, niż można się spodziewać. Mój rodzic przesyła

ci pozdrowienia.

Kiwnąłem głową.

- I nawzajem, Ty. Zammis powinien wyjść z tej klimatyzowanej

kapsuły i zamieszkać ze mną w jaskini. To mu dobrze zrobi.

Ty zachichotał i kiwnął głową.

- Powiem mojemu rodzicowi, wujku.

Stuknąłem się kciukiem w klatkę piersiową.

- Popatrz na mnie! Nie wyglądam na chorego, prawda?

- Nie, wujku.

- Powiedz Zammisowi, żeby wykopał za drzwi tego doktora i

wrócił do jaskini, słyszysz?

- Tak, wujku - uśmiechnął się Ty. - Potrzebujesz czegoś?

Przytaknąłem i podrapałem się w kark.

- Papier toaletowy. Kilka rolek. Może kilka butelek whisky...

nie, zapomnij o whisky. Zaczekam, aż ten tutaj, Haesni, skończy

rok. Tylko papier toaletowy.

Ty ukłonił się.

- Tak, wujku, i życzę ci wielu szczęśliwych poranków.

Niecierpliwie machnąłem ręką.

- Dobrze, dobrze. Tylko nie zapomnij o papierze toaletowym.

Ty ukłonił się ponownie.

- Nie zapomnę, wujku.

Odwrócił się i ruszył przez karłowaty las z powrotem do

kolonii. Mieszkałem z nimi przez rok, ale potem przeniosłem się

do jaskini. Nazbierałem drewna, uwędziłem wężowe mięso i

przetrwałem zimę. Zammis oddał mi na wychowanie małego Ty'a, a

teraz Ty oddał mi Haesni. Pokiwałem głową nad niemowlakiem.

- Twoje dziecko będzie nosiło imię Gothig, a potem...

- Spojrzałem w niebo i poczułem na twarzy wysychające łzy.

- ...a potem dziecko Gothiga będzie nosiło imię Shigan.

Kiwnąłem głową i ruszyłem do rozpadliny prowadzącej w

dół, na poziom jaskini.

KONIEC

---