Zestaw 10 Pyt.1 Montaż, zasady stosowania i spoiny szczepne

Ze względu na funkcję jaką spełniają stanowiska spawalnicze możemy podzielić na trzy podstawowe grupy: stanowiska montażowo- spawalnicze, stanowiska spawalnicze uniwersalne, stanowiska spawalnicze specjalizowane.

Stanowiska montażowo- spawalnicze są przeznaczone do montażu, sczepiania a następnie spawania luźnych elementów konstrukcji, przy czym w większości przypadków stosuje się tutaj metody półautomatycznego spawania w osłonach gazowych lub spawania ręcznego elektrodami otulonymi, rzadziej natomiast spawanie automatyczne łukowe. Wyróżniamy dwie podgrupy zespołów do budowy stanowisk montażowo- spawalniczych: stoły montażowo- spawalnicze, pozycjonery.

Wyróżniamy:

1. Stoły montażowo- spawalnicze z mechanicznymi elementami mocującymi

2. Stoły montażowo- spawalnicze z pneumatycznymi lub hydraulicznymi elementami mocującymi

3. Stoły montażowo- spawalnicze z elektromagnetycznymi elementami mocującymi

4. Pozycjonery spawalnicze

5. Pozycjonery rolkowe

6. Pozycjonery łańcuchowe

7. Stanowiska spawalnicze uniwersalne

8. Obrotniki spawalnicze

9. Obrotniki rolkowe

10. Obrotniki karuzelowe

11. Manipulatory konwencjonalne

12. Manipulatory kołyskowe

13. Manipulatory przegubowe

Do łączenia elementów ze stali stopowych i metali nieżelaznych o grubości do 2mm stosuje się spawanie punktowe metodą TIG. Przy metodzie MIG lub MAG stosuje się je również do łączenia elementów ze stali nisko węglowych i stopowych o grubości do 5mm. Za pomocą spawania punktowego wykonuje się połączenia zakładkowe lub nakładkowe, głównie przy mocowaniu cienkościennych poszyć do konstrukcji szkieletowych. Spawanie punktowe jest jedną z odmian spawania łukowego w osłonie gazów zarówno metodą TIG jak i MIG lub MAG. Ponieważ spoina punktowa powstaje jedynie z stopionego metalu rodzimego bez dodatku spoiwa ma ona lico wklęsłe.

Zestaw 10 Pyt.2 Zgrzewanie tarciowe, omów zasady i zakres stosowania

Zestaw 10 Pyt. 3 Omów mechanizm odporności na pełzanie i rodzaje badań wytrzymałości na pełzanie

Pełzaniem nazywamy zjawisko polegające na wydłużaniu się

w miarę upływu czasu, niezmiennie obciążonej próbki w stałej temperaturze.

Pełzanie- odnosi się do odkształcenia plastycznego zachodzącego z bardzo małą prędkością (10^-12-10^-3 s^-1)i powodującego ostateczne zniszczenie elementu przy działaniu stałego naprężenia w stałej temperaturze.

Rozróżnia się ;

1. pełzanie cykliczne(zmęczenie cieplno lub cieplno-mechaniczne występujące przy naprężeniu cyklicznym oraz w zmiennym polu temperatury)

2. pełzanie dynamiczne (wibropełzanie)- nałożenie na istniejące naprężenie w próbce δ_a naprężenia obciążającego δ_{m .}

Granica pełzania jest to wartość stałego obciążenia,

podzielonego przez początkowe pole przekroju próbki ,które po upływie określonego czasu działania w danej temperaturze spowoduje trwałe wydłużenie próbki o pewną określoną wartość.

Wytrzymałość na pełzanie jest to wartość stałego obciążenia, podzielonego przez początkowe pole przekroju, które po upływie określonego czasu w danej temperaturze spowoduje zerwanie próbki.

Dla większości materiałów w temperaturach normalnych naprężenia wywołujące pełzanie są większe od naprężeń wywołujących granicę plastyczności w próbach doraźnych.

W miarę podwyższania temperatury obniża się zarówno granica plastyczności jak i granica pełzania. Dlatego przy konstruowaniu elementów maszyn pracujących w podwyższonych temperaturach o stosowaniu bezpiecznych wartości naprężeń decyduje pełzanie ,a nie granica plastyczności.

Sporządzając wykres pełzania (rys.1),można stwierdzić, że każdą krzywą cechują trzy dające się wyodrębnić okresy.

Δl I II III

Czas t

Okres I cechuje malejąca prędkość pełzania, w okresie II prędkość pełzania jest stała, okres III wykazuje gwałtowny wzrost prędkości pełzania, aż do zniszczenia próbki.

W zastosowaniu praktycznym największe znaczenie mają okresy I i II, ponieważ bezpieczna eksploatacja urządzeń może być prowadzona tylko w tych dwóch okresach.

PEŁZARKA-ZSE 2/6-1200

Badania procesów reologicznych przeprowadza się w specjalnych urządzeniach zwanych pełzarkami,o schemacie działania pokazanym poniżej.

Próbkę 1 umieszcza się w specjalnej komorze 2(piecu) umożliwiającej przeprowadzenie doświadczenia w odpowiednich temperaturach. Stałe obciążenie statyczne próbki realizuje się przez zespół ciężarów 3 przenoszonych za pośrednictwem dźwigni 4.Temperatura w piecu kontrolowana jest za pomocą termopar. Wydłużenie próbki przekazywane jest za pomocą rurek kwarcowych, umieszczonych w uchwytach mocujących, na czujnik zegarowy.

WNIOSKI.

Pomimo tego, że wyznaczenie granicy pełzania oparte zostało tylko na jednej serii próbek, otrzymana granica pełzania została określona w miarę poprawnie. W celu uwiarygodnienia wyników należałoby uwzględnić kolejne serie badań, zmniejszając tym samym wartość błędu. Wyznaczona funkcja granicy pełzania jest bardzo przydatna w zrozumieniu zjawiska pełzania oraz pomocna przy projektowaniu wszelkich elementów konstrukcyjnych pracujących pod działaniem stałego obciążenia w podwyższonych temperaturach. Jak widać z wykresu ,zjawisko pełzania zdecydowanie wpływa na obniżenie granicy plastycznej. Na przykładzie badanego materiału, jakim była stal 1H18N9T widzimy ,że granica plastyczności w temperaturze T=873K wynosi ReT=190 MPa.

Wyznaczaną krzywą pełzania pozwala określić czas przydatności danego elementu, po przekroczeniu którego należy element wymienić. Jest to bardzo ważna informacja zarówno dla konstruktora jak i użytkownika, która powinna być kategorycznie przestrzegana w celu uniknięcia awarii.

Zestaw 10 Pyt. 4 Zasady poprawienia jakości spoin poddanych obciążeniom zmiennym.

---