SUBLOKATOR

Ponton nie zmieścił się w bramie, więc komisja w sięgającej powyżej kolan wodzie przedostała się na podwórze.

Między solidnie zbudowanym, betonowym domem a niską letnią kuchnią, niczym w jakimś wąwozie, unosiły się stłoczone beczki i skrzynie.

— Te beczki to z fabryki konserw — powiedział jeden z członków komisji.

— Rozejrzyjmy się, co tu jeszcze woda przyniosła — dodał drugi.

Na ścianie domu, na wysokości okiennych parapetów, ciągnął się brunatny, mulisty szlak. Zapewne o świcie jeszcze do tej wysokości sięgał poziom wody. Płaski dach letniej kuchni z pofałdowanymi płatami czarnej papy znajdował się dokładnie na dolnej linii okien domu. Na zmurszałych ścianach tej kuchni nie było żadnego szlaku. Były całkowicie oblepione brunatnym mułem.

Kiedy gospodarz zobaczył na swoim podwórzu członków komisji, ruszył im naprzeciw, brnąc niemal po pas w wysokiej wodzie. Był tylko w krótkich gatkach. Wspólnie odsunęli unoszące się na wodzie beczki, po czym we dwóch wyjęli z zawiasów drzwi do letniej kuchni.

— A to kto? — zapytał jeden z członków komisji, kiedy z nagromadzoną w kuchni wodą prosto na nich wypłynęło ubrane w piżamę ciało.

— To sublokator — powiedział gospodarz i cofnął nogę, o którą oparły się zwłoki. Wszyscy pozostali byli w nieprzemakalnych spodniach oraz długich, gumowych butach.

— A te rzeczy w środku to czyje?

— Moje.

Za wiodącą do sadu furtką, na śliwach — jakby je ptaki obsiadły — uczepiły się różne szmaty, a do pni przylegały płaty błota i wszelakie brudy. Na gałęziach gęsto wisiała słoma, tworząc jakby firanki przed jakimś małym tropikalnym bistro. I właśnie od tamtej strony zbliżała się samotna dziewczyna z pętem kiełbasy w ręku. Nie miała na sobie dosłownie nic, jeśli nie brać pod uwagę czegoś w rodzaju

oblepiającej ją, przylegającej dokładnie do ciała ni to tkaniny, ni to mazi błotnej o wzorze panterki pomieszanej z topograficzną mapą. Zmierzała prosto w stronę stojącej w wodzie komisji i zatrzymała się przed nią, kurczowo ściskając w ręku kiełbasiane pęto.

— Dokąd idziesz? — zapytał jeden z członków komisji.

— Do domu — odpowiedziała dziewczyna.

Gospodarz podciągnął opadające gatki i spojrzał w kierunku sadu, czy nie ma tam jeszcze kogoś. Ale aż po horyzont było pusto.

— Nie było mnie w nocy w domu — wyjaśniła dziewczyna.

Jeden z członków komisji zdjął z siebie nieprzemakalny płaszcz i choć pozostał tylko w bluzie od piżamy, podał okrycie dziewczynie.

— Proszę to włożyć — powiedział.

— Nie jest mi zimno, dziękuję — odparła dziewczyna i chlapiąc wodą, ominęła członków komisji oraz zwłoki sublokatora. Zmierzała w kierunku drogi, przy której kolebał się ponton.

— Powinienem opłukać jej tę kompletnie zabłoconą kiełbasę — odezwał się gospodarz.

— I podzielić się chlebem, bo mam jeszcze trochę.

— Ale ten chleb też pan opłucz — powiedział jeden z członków komisji.

— Dajcie spokój, dobrze, że w ogóle coś ma w domu — dodał drugi.

— Nie jesteście głodni?

Kolejny członek komisji wyciągnął z kurtki zeszyt i zaczął notować.

— Nie zwlekajmy, jesteśmy przecież dopiero na początku drogi.

— Pisz — powiedział pierwszy. — Dziewięć beczek. Na podstawie panującego tu zapachu można z całą pewnością stwierdzić, że to beczki z fabryki konserw.

— Czy możecie podać jeszcze jakieś szczegóły? — zwrócili się do gospodarza.

— Nie, nie ma żadnych szczegółów — odpowiedział gospodarz, patrząc za oddalającą się dziewczyną. Bryzgi błotnistej wody zmywały z jej pleców maź, zostawiając jaśniejsze ślady na pokrywającej ją skorupie.

— Chyba tylko to, że mój sublokator sypiał jak zabity — dodał po chwili.

Przełożył Tadeusz Olszański

69

Adam Bodor - „Z powrotem do Uszatej Sowy” - Sublokator

---