Ocieplanie metodą lekką mokrą

Dom ocieplony metodą lekką mokrą ma atrakcyjny, nowoczesny wygląd.

Przykładowe rozmieszczenie kołków: na 1 m² ocieplenia przypada sześć kołków.

Na narożniki aluminiowe trzeba wywinąć siatkę zbrojącą z przynajmniej 10-cm zakładem na obie strony ściany.

Aby ściana miała jednolity wygląd, prace najlepiej prowadzić w sposób ciągły. Tynkowania nie powinno się przerywać, zanim nie zostanie otynkowana cała ściana.

Aby zmniejszyć wydatki na ogrzewanie, warto pomyśleć o ociepleniu domu. Powszechnie stosowana jest metoda lekka mokra.

Czym ocieplać?

Do ocieplenia elewacji można użyć płyt ze styropianu lub z wełny mineralnej. Styropian powinien mieć gęstość nie mniejszą niż 15 kg/m^³. Można też stosować ten o gęstości nie mniejszej niż 20 kg/m^³ - ale to już droższe rozwiązanie. Płyty wełny mineralnej powinny być półtwarde lub twarde, o gęstości od 80 do 150 kg/m^³. Mogą być zwykłe lub lamelowe - z prostopadłym układem włókien w stosunku do płaszczyzny płyty. Grubość warstwy izolacyjnej na fasadzie domu nie powinna być mniejsza niż 5 cm. Płyty cieńsze - grubości 2-3 cm - układa się tylko na ościeżach.
Na wybór grubości warstwy izolacyjnej ma wpływ grubość muru i to, z jakich jest materiałów.
Ściany zewnętrzne spełniają wymagania ochrony cieplnej, gdy współczynnik przenikania ciepła U = 0,3 W/(m^²·K). Jednak podczas docieplania powinno się dążyć do osiągnięcia współczynnika przenikania ciepła U = 0,25 W/(m^²·K). W praktyce warstwa ocieplenia ma wtedy nie mniej niż 15 cm.

Kołkowanie - potrzebne czy nie

Sposób mocowania izolacji termicznej zależy od podłoża i zastosowanego materiału (płyt ze styropianu lub z wełny mineralnej).
Do mocowania styropianu używa się zwykłej masy klejowo-szpachlowej lub masy klejowej, do wełny mineralnej - wyłącznie mineralnych mas klejących.
Jeśli płyty będą klejone na surowe, nieotynkowane, równe mury, nie trzeba dodatkowego mocowania kołkami. Jeżeli to konieczne, kołki stosuje się przy narożnikach domu oraz wokół okien i drzwi. Są to miejsca narażone na większe ssanie wiatru, który odrywa płyty ocieplenia. Takie ściany rzadko się jednak zdarzają, zwłaszcza gdy dom był budowany kilka lub kilkanaście lat temu. Dlatego płyty klejone do starych tynków lub powłok malarskich wymagają wzmocnienia kołkami. Przyjmuje się, że na 1m^² powierzchni ocieplenia powinno przypadać cztery-osiem kołków. Ich długość dobiera się do grubości warstwy ocieplenia, grubości starego tynku i materiału, z którego zbudowana jest ściana. Kołek powinien być zakotwiony w murze na głębokość co najmniej 5 cm, a gdy jest z betonu komórkowego, cegły dziurawki lub kratówki - 9 cm.

Niezbędne wzmocnienie

Na płyty izolacji nanosi się warstwę zaprawy klejącej, w którą wtapia się siatkę zbrojącą z włókna szklanego. Zabezpiecza się w ten sposób termoizolację przed uszkodzeniem, a jednocześnie wzmacnia podłoże pod tynk i zabezpiecza przed rysami skurczowymi. Siatkę zbrojącą powinno się układać na przynajmniej 10-centymetrowe zakłady. Należy pilnować, aby nie została odwrócona kolejności prac i nie rozciągano siatki bezpośrednio na izolacji, a dopiero wtedy pokrywano ją zaprawą. Tak ułożona nie zatopi się dobrze w masie i nie będzie odpowiednio mocnym podłożem pod tynk oraz nie zabezpieczy elewacji przed rysami skurczowymi.
Dodatkowo trzeba wzmocnić narożniki domu. Używa się do tego specjalnych profili narożnikowych składających się z paska siatki z włókna szklanego i wewnętrznego narożnika z tworzywa sztucznego. Można również zastosować ochronny narożnik aluminiowy, a na niego wywinąć siatkę zbrojącą.
Miejsca połączeń sąsiadujących elementów budynku, przejścia między pionową a poziomą powierzchnią oraz połączenia z ramą okienną powinny być zabezpieczone przed niekontrolowanym pęknięciem. W tym celu nacina się je oraz wypełnienia systemową samorozprężną taśmą uszczelniającą lub taśmą z pianki poliuretanowej.

Układanie tynku

Gdy powierzchnia warstwy zbrojącej dostatecznie zwiąże i wyschnie, można przystąpić do wykonania wierzchniej warstwy tynku. Zaprawa zbrojąca wiąże po dwóch-trzech dniach, a schnie zależnie od warunków atmosferycznych.
Tynk, podobnie jak warstwę zbrojącą, przygotowuje się z suchej mieszanki rozrobionej w odpowiedniej ilości wody. W zależności od warunków atmosferycznych czas przydatności do użycia rozrobionej mieszanki wynosi dwie-trzy godziny. Tynk może być już barwiony lub przeznaczony do malowania.
Ważne jest, aby nałożyć tynk i zatrzeć równomiernie całą powierzchnię ściany jednocześnie. Wtedy na powierzchni elewacji nie będą widoczne połączenia. Dlatego najlepiej podzielić elewację na poziome pasy technologiczne, tak aby ekipa tynkarska składająca się z co najmniej trzech tynkarzy mogła zdążyć z nakładaniem i nadawaniem tynkowi faktury przed jego wyschnięciem.
Łatwiej jest zakryć wszelkie połączenia między fragmentami tynku układanymi w różnym czasie, gdy zastosuje się tynk niebarwiony, który będzie później malowany.

Uwaga na warunki atmosferyczne!

Ocieplenie elewacji nie powinno być wykonywane, gdy temperatura powietrza w ciągu doby spada poniżej 4-5°C, jest za gorąco, bardzo wietrznie lub kiedy pada deszcz. Wyprawa tynkarska elewacji, zwłaszcza warstwa wierzchnia, wymaga odpowiednich warunków do wysychania i wiązania. Zbyt duże nasłonecznienie uniemożliwi zatarcie tynku, ponieważ zaprawa za szybko zwiąże, a ujemna temperatura może spowodować, że nie zwiąże z podłożem. I w jednym, i w drugim wypadku na powierzchni elewacji mogą się pojawić rysy skurczowe. Wszystkie powierzchnie poziome w trakcie klejenia płyt i tynkowania ich powierzchni powinny być zabezpieczone i chronione przed opadami deszczu.
Gdy dom ma płaski dach bez okapu, w razie przerwy w pracy najlepiej całość przykryć od góry folią, tak aby woda nie dostała się między ocieplenie a ścianę. Wolne wysychanie zawilgoconych powierzchni może doprowadzić do pojawienia się na elewacji przebarwień w miejscach kołków i spoin płyt.

---