AUTONOMIA PALESTYŃSKA
4 maja 1994 r. w Kairze (W Egipcie) podpisano izraelsko-palestyńskie Porozumienie Gaza-Jerycho. Był to Układ o Utworzeniu Ograniczonej Autonomii Palestyńskiej w Strefie Gazy i Jerycha, którą miano następnie rozszerzyć na 1/3 Zachodniego Brzegu Jordanu (28 IX 1995 r.). W ten sposób Izrael dał Palestyńczykom autonomię na ograniczonych ziemiach okupowanych. Porozumienie dotyczyło głównie wycofania się wojsk izraelskich ze Strefy Gazy i 65 km2 wokół Jerycha, oraz przekazaniu tych terenów pod jurysdykcję Palestyńczyków. Przewodniczący Jaser Arafat i sztab OWP mieli przenieść swoją siedzibę z Tunisu właśnie na te tereny.
13 maja 1994 r. izraelskie oddziały opuściły Jerycho, a następnie Strefę Gazy, przekazując administrację autonomii palestyńskiej. Izraelska armia odpowiadała za zewnętrzne bezpieczeństwo i podstawową kontrolę osób wjeżdżających i wyjeżdżających z terenów Autonomii Palestyńskiej. Izraelska armia odpowiadała również za bezpieczeństwo Izraelczyków i izraelskich osadników w Strefie Gazy i na Zachodnim Brzegu Jordanu.
Utworzona Autonomia Palestyńska miała własne władze z przewodniczącym Jasirem Arafatem na czele. Porządku pilnowała utworzona policja palestyńska (początkowo w sile 8 tys. dobrze uzbrojonych ludzi z Palestyńskiej Armii Wyzwoleńczej, urodzeni poza Izraelem i wyszkoleni w obozach terrorystycznych w różnych krajach Bliskiego Wschodu). Palestyńczycy nie mogli prowadzić polityki zagranicznej i obronnej.
Z ustanowieniem instytucji palestyńskich władz na ziemiach Autonomii Palestyńskiej, lokalni liderzy razem z ekstermistycznymi organizacjami islamskimi, wzięli na siebie pełną odpowiedzialność za całą terrorystyczną aktywność w rejonie Gazy i Jerycha. Na określonych drogach wprowadzono wspólne izraelsko-palestyńskie patrole. W rezultacie zmniejszyła się całkowita liczba ataków, lecz mimo to, w 1994r. wzrosła liczba ataków przeciwko izraelskim cywilom. Na przestrzeni całego 1994r. zginęło 74 Izraelczyków, a 937 zostało rannych.
19 maja 1994 r. w Londynie (Wielka Brytania) rozpoczęły się pokojowe rozmowy izraelsko-jordańskie.
25 maja 1994 r. Izrael i Jordania ogłosiły zakończenie wojny.
25 lipca 1994 r. doszło w Waszyngtonie do pierwszego oficjalnego spotkania króla Jordanii Hussejna z premierem Izraela Rabinem i do podpisania deklaracji o przerwaniu stanu wojny między obydwoma państwami.
9 października 1994 r. palestyńscy terroryści porwali Nahshona Waxmana do Bir Nabala. Podczas operacji odbicia zginął 1 izraelski komandos oraz Waxman.
11 października 1994 r. palestyński terrorysta-samobójca wysadził się jadąc na rowerze w Netzarim, zabijając 3 izraelskich żołnierzy.
19 października 1994 r. palestyński terrorysta-samobójca wysadził się w autobusie linii nr. 5 w centrum Tel Awiwu, zabijając 21 Izraelczyków i 1 Duńczyka. Do zamachu przyznał się Hamas.
---------- pokój z Jordanią ----------
26 października 1994 r. na przejściu granicznym w dolinie Arava podpisano porozumienie pokojowe między Izraelem i Jordanią. Porozumienie podpisali Yitzhak Rabin i król Hussein, w obecności prezydenta Stanów Zjednoczonych Billa Clintona i Ezera Weizmana.
W 30 artykułach i 5 aneksach strony zapewniły sobie bezpieczeństwo i zawarły wszystkie istotne porozumienia. Izrael przekazał Jordanii 300 km2 pustyni Negew, oraz skrawki ziemi nad Jordanem, które z kolei Haszymidzi wydzierżawili żydowskim osadnikom. Jordania zobowiązała się nigdy nie wpuszczać w swe granice wojsk Iraku, największego wroga Izraela od czasu wojny w zatoce. Izrael obiecał dzielić się z wodą z Jordanu i zapowiedział budowę kanału łączącego Morze Martwe z Zatoką Akaba. Król Husaj uzyskał zwierzchnictwo nad Wzgórzem Świątynni, może więc wyznaczać wielkiego muftiego i zarządzać meczetami Jerozolimy. Suwerenność polityczną nad miastem zachował Izrael.
10 listopada 1994 r. miała miejsce pierwsza oficjalna wizyta króla Jordanii Hussejna w Izraelu, oznaczająca praktyczne wejście w życie porozumienia pokojowego między obydwoma państwami.
W 1994 r. w Brazylii islamskie komando dokonało zamachu terrorystycznego na siedzibę organizacji żydowskiej. Zginęło 96 osób.
10 grudnia 1994 r. Itzhak Rabin, Jaser Arafat, Szymon Peres zostali laureatami Pokojowej Nagrody Nobla.
Według raportów rządu Izraela, w 1994 r. o 4% wzrosła imigracja. Z Argentyny przybyło 352 imigrantów. Ogółem w 1994 r. przybyło do Izraela 79.800 Żydów, w tym 68.000 z krajów byłego Związku Radzieckiego.
Lata 1995-1996 były okresem dalszego wzrostu ilości aktów przemocy palestyńskiej wymierzonych w cywilną ludność Izraela. Liczba strat w ludziach doszła do zastraszającego poziomu około 100 zabitych rocznie, w większości cywilów.
22 stycznia 1995 r. palestyńscy terroryści zdetonowali kolejno dwie bomby na przystanku autobusowym w Netanya, zabijając 18 izraelskich żołnierzy oraz 1 cywila. Do zamachu przyznał się Islamski Dżihad.
9 kwietnia 1995 r. palestyńscy terroryści zdetonowali samochód-pułapkę przy autobusie w Kfar Darom, zabijając 7 Izraelczyków i 1 Amerykanina.
24 lipca 1995 r. palestyński zamachowiec-samobójca wysadził się w autobusie w Ramat Gan, zabijając 6 Izraelczyków.
W lipcu 1995 roku zachowawczy rabini zawezwali żołnierzy izraelskich do odmowy wykonania rozkazu wycofania się z Zachodniego Brzegu - był to głos jednej czwartej izraelskiego społeczeństwa.
21 sierpnia 1995 r. palestyński zamachowiec-samobójca wysadził się w autobusie Egged linii nr. 26 w centrum Jerozolimy, zabijając 3 Izraelczyków i 1 Amerykanina. Do zamachu przyznał się Hamas.
W 1995 r. izraelska firma zbrojeniowa Rafael podpisała kontrakt z amerykańskim koncernem Northop Grunman na rozwój nowych wersji zasobników optoelektrycznego zwiadu dla lotnictwa wojskowego. Obecnie produkowane systemy sprzedawane są do USA, Hiszpanii, Włoch, Wenezueli, Niemiec, Indii i Chile.
- Oslo II -
28 września 1995 r. podpisano w Waszyngtonie (USA) izraelsko-palestyński układ Oslo II, regulujący przekazywanie władzy na Zachodnim Brzegu Jordanu Autonomii Palestyńskiej i zasady wycofywania wojsk izraelskich. Obszar palestyński podzielono na trzy sektory: Strefa A - (3% terytorium i 29% ludności - 362 tys. Arabów) wchodziła pod pełną kontrolę Autonomii Palestyńskiej; Strefa B - (pozostałe miasta i miasteczka palestyńskie - 825 tys. Arabów) Izrael zachowywał odpowiedzialność za bezpieczeństwo, a sfera cywilna przechodziła do Autonomii Palestyńskiej; Strefa C - (74% terytorium i 4% ludności, oraz osady żydowskie z 140 tys. osadników) Izrael zachowywał pełną kontrolę, z wyłączeniem ludności palestyńskiej, której sprawy regulowała Autonomia Palestyńska. W zamian strona palestyńska została ponownie (powtórnie po układzie Oslo I) zobowiązana do wprowadzenia zmian w Karcie Palestyńskiej, która wzywa do całkowitego zniszczenia Izraela.
Umowa przejściowa ustanowiła liczne wspólne instytucje: Wspólny Komitet Kontaktów Izraelsko-Palestyńskich na wysokim politycznym poziomie; Komitet Wspólnego Bezpieczeństwa (JSC) zajmujący się sprawami bezpieczeństwa na ziemiach Autonomii Palestyńskiej (po stronie izraelskiej na szczeblu generała, składającego raporty do Sztabu Głównego IDF); dwa Komitety Regionalnego Bezpieczeństwa (dla Zachodniego Brzegu Jordanu i Strefy Gazy), zorganizowane na szczeblu pułkownika składającego raporty do odpowiedniej dywizji; współpracę Komitetów Regionalnego Bezpieczeństwa z Komitetem Wspólnego Bezpieczeństwa i innymi komitetami organizował Komitet Sterujący i Monitorujący; w Strefie Gazy utworzono dwa Biura Koordynacji Dystryktem (DCO) i osiem na Zachodnim Brzegu Jordanu, na szczeblu porucznika, składającego raporty do odpowiednich brygad. Na najniższym szczeblu koordynowano działanie wspólnych patroli policyjnych, monitorowano przypadki naruszenia bezpieczeństwa publicznego i organizowano ruch w kompleksie mozaiki stref A, B i C.
25 października 1995 r. izraelski minister handlu i przemysłu Micha Harish i jego jordański odpowiednik podpisali kopie porozumienia handlowego izraelsko-jordańskiego w The Moriah Plaza Dead Sea Hotel.
4 listopada 1995 r. żydowski fanatyk religijny Jigal Amir zamordował premiera Izraela Itzhaka Rabina. Jigal Amir strzelił do premiera, ponieważ Rabin oddawał ziemie, przeznaczone dla Izraela przez Boga. Spowodowało to wstrząs w całym izraelskim społeczeństwie.
5 listopada 1995 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Szymon Peres. Sprawował swoje obowiązki do 22 listopada 1995 r.
22 listopada 1995 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany ponownie Szymon Peres. Sprawował swoje obowiązki do 18 czerwca 1996 r.
Rząd Szymona Peresa godził się na rozmowy pokojowe z Palestyńczykami, w których poruszano ostateczny status Jerozolimy, sprawy uchodźców, osadnictwa, zapewnienia bezpieczeństwa, granic i stosunki Zarządu z państwami ościennymi, Egiptem i Jordanią.
W 1995 r. Izraelskie Ministerstwo Portów i Kolei ogłosiło rozpoczęcie realizacji projektu o wartości 3 mld dolarów, mającego na celu rozbudowę portów w Hajfie, Aszdodzie i Ejlacie. Inwestycję uznano za niezbędną ze względu na wzrost ruchu z Jordanii, która dla celów swego eksportu i importu zaczyna korzystać z izraelskich portów.
Izrael inwestuje również 1 mld dolarów w program rozwoju kolei, który pozwoli przewozić rocznie 25 mln pasażerów i 10 mln ton towarów. Nowe linie kolejowe będą budowane głównie na obszarach dużych miast wybrzeża śródziemnomorskiego oraz wzdłuż trasy z Tel-Awiwu do Beerszeby.
W całym 1995 r. w różnych palestyńskich zamach zginęło 100 Izraelczyków, a 500 zostało rannych.
24 stycznia 1996 r. odbyły się rozmowy premiera Szymona Peresa z przewodniczącym Autonomii Palestyńskiej Jasserem Arafatem, na punkcie kontrolnym Erez.
25 lutego 1996 r. palestyński terrorysta-samobójca wysadził się w autobusie linii nr. 18 w pobliżu głównego dworca autobusowego w Jerozolimie, zabijając 26 Izraelczyków.
25 lutego 1996 r. palestyński zamachowiec-samobójca wysadził się na poczcie w Ashkelonie, zabijając 1 Izraelczyka.
3 marca 1996 r. palestyński terrorysta-samobójca wysadził się w autobusie linii nr. 18 na Jaffa Road w Jerozolimie, zabijając 19 Izraelczyków.
4 marca 1996 r. palestyński terrorysta-samobójca zdetonował 20-kg ładunek wybuchowy przy Centrum Dizengoffa w Tel Awiwie, zabijając 13 Izraelczyków.
13 marca 1996 r. w Sharm a Aheikh, w Egipcie, odbył się szczyt pokojowy, na którym odbyły się rozmowy izraelsko-arabskie. Na szczycie obecni byli między innymi: król Hassan, Jasser Arafat, Borys Jelcyn, Hosni Mubarak, Bill Clinton, Shimon Peres, król Hussein i Suleiman Demirel.
28 marca 1996 r. izraelski sąd skazał Jigala Amira na dożywotnie więzienie za zamordowanie premiera Itzhaka Rabina.
W dniach 12-28 kwietnia 1996 r. izraelska armia przeprowadziła odwetową operację "Grona Gniewu (II)" wymierzoną w bazy Hezbollahu w południowym Libanie. Izraelskie siły uderzyły w górskie fortece Hezbollahu, ośrodki szkoleniowe i bazy zaopatrzenia. Siły lotnicze i artyleria użyły precyzyjnych bomb i pocisków rakietowych, które zniszczyły infrastrukturę Hezbollahu. Uderzone zostały fabryki rakiet i pocisków moździerzowych, oraz rezydencje liderów Hezbollahu. Aby uniknąć niepotrzebnych strat w ludziach, wezwano ludność cywilną do opuszczenia terenów w otoczeniu baz terrorystycznych, i udanie się w kierunku północnym. Niestety w trakcie operacji, izraelski pocisk trafił przypadkowo w cywilny schron zabijając 100 Libańczyków. Cała operacja w południowym Libanie trwała 16 dni. Zniszczono infrastrukturę Hezbollahu i na pewien czas powstrzymano ataki rakietowe na terytorium Izraela.
Od stycznia do maja 1996 r. do Izraela przybyło 27.712 imigrantów z byłego Związku Radzieckiego. Ogółem od 1989 do 1996 r. do Izraela przybyło: z Ukrainy 174.500 imigrantów (24% wszystkich Żydów mieszkających na Ukrainie), z Rosji 184.000 (20%), z Białorusi 53.200 (23,5%), z Mołdawii 39.600 (47,4%), z państw nadbałtyckich 16.400 (26,7%), ze środkowej Azji 125.400 (43,8%) i inne 16.700 imigrantów. W tej grupie 609.900 imigrantów znajdowało się: 68.100 inżynierów, 14.590 lekarzy, 1.575 dentystów, 15.500 muzyków i artystów, 14.231 pielęgniarek, 30.900 nauczycieli oraz 10.950 naukowców różnych dziedzin.
W maju 1996 r. francuska rakieta Ariane startująca z Gujany francuskiej wyniosła na orbitę izraelskiego satelitę AMOS 1. Pozwala on nadawać programy dla Bliskiego Wschodu i Europy. Korzysta z niego izraelska telewizja YES oraz amerykańska telewizja HBO, która nadaje dzięki niemu programy na Polskę, Czechy, Słowację i Rumunię.
W 1996 r. w Izraelu rozwiązano specjalny urząd wojskowy zajmujący się nadzorem nad izraelskimi Arabami. Wcześniej wymagano od nich między innymi uzyskiwania przepustek zezwalających na podróżowanie.
W 1996 r. w izraelskiej firmie Mirabilis został stworzony najbardziej popularny na świecie komunikator internetowy ICQ (I Seek You).
29 maja 1996 r. odbyły się w Izraelu wybory do Knesetu.
18 czerwca 1996 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Beniamin Netaniahu. Sprawował swoje obowiązki do 6 lipca 1999 r.
Oparty na Likudzie rząd Netanyahu podjął próbę jednostronnego określenia ostatecznego statusu Jerozolimy i osiedli.
W 1996 r. pierwsza kobieca klasa wyszła ze szkoły pilotów Izraelskich Sił Powietrznych.
W 1996 r. Izrael i Turcja zawarły porozumienie o współpracy wojskowej. Turcja jest jedynym sojusznikiem Izraela w regionie.
24 września 1996 r. premier Beniamin Netaniahu otworzył tunel turystyczny biegnący wzdłuż Muru Zachodniego na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie. Miała to być wielka atrakcja turystyczna. Była to wyraźna próba ugruntowania izraelskiej kontroli nad Jerozolimą i przyległymi miasteczkami. Decyzja o otwarciu tunelu była połączona z wydaniem zgody na budowę osiedla dla 32 tysięcy Żydów na wzgórzu Jebel Abu-Ghneim w południowej, arabskiej części Jerozolimy.
Po otwarciu tunelu pod Wzgórzem Świątynnym wybuchły w Jerozolimie gwałtowne protesty palestyńskie. W starciach zginęło 69 Palestyńczyków i 14 izraelskich żołnierzy.
- kolejne ziemie oddane Arabom -
W 1996 r. Izrael oddał Palestyńczykom 9% Zachodniego Brzegu Jordanu. Było to za mało, aby zadowolić Palestyńczyków, a jednocześnie za dużo, aby spokojnymi byli prawicowi Żydów.
Jaser Arafat starał się wywrzeć nacisk na USA, aby obciąć pomoc finansową dla Izraela. Unia Europejska stanęła po stronie Palestyńczyków.
13 grudnia 1996 r. rząd Izraela określił osiedla na Zachodnim Brzegu i w Gazie jako posiadłości o znaczeniu ogólnonarodowym (national priority areas), zapewniając przyszłych osadników o znaczącym wsparciu finansowym rządu dla projektu nowych osiedli. Następnie rząd Netanyahu wydał zgodę na powiększenie istniejących osiedli w odpowiedzi na "naturalny" wzrost liczebności żydowskich mieszkańców Zachodniego Brzegu.
30 grudnia 1996 r. przed budynkiem Knessetu demonstrowało 100 tys. osób przeciwko rządowym planom podwyżki podatków, ograniczenia pomocy społecznej i sprzedaży przedsiębiorstw państwowych.
W całym 1996 r. do Izraela przybyło 70.600 żydowskich imigrantów z całego świata. W tym 58.900 z krajów byłego Związku Radzieckiego.
15 stycznia 1997 r. zawarto izraelsko-palestyńskie porozumienie w sprawie wycofania wojsk izraelskich z 80% terytorium miasta Hebron i z części Zachodniego Brzegu Jordanu.
4 lutego 1997 r. nad terytorium Libanu zderzyły się dwa izraelskie śmigłowce wojskowe. Zginęło 73 izraelskich żołnierzy.
W 1997 r. izraelscy agencji Mossadu podjęli nieudaną próbę zamordowania w Jordanii szefa biura politycznego Hamasu, Chalida Miszla. Izraelczycy zostali aresztowani przez jordańskie służby bezpieczeństwa.
W 1997 r. Jordania zawarła porozumienie z Izraelem, że w zamian za uwolnienie 3 izraelskich agentów Mossadu zostanie uwolniony szejk Ahmed Jasin, duchowy przywódca Hamasu.
W 1997 r. Izrael wypuścił z więzeinia szejka Ahmeda Jasina, duchowego przywódcę Hamasu. Powrócił on do Gazy i przystąpił do współkierowania Hamasem. Jaser Arafat dwukrotnie osadzał Jasina w areszcie domowym, karząc go za akcje Hamasu przeciwko władzom Autonomii.
13 marca 1997 r. jordański żołnierz otworzył ogień z broni maszynowej w Naharayim, zabijając 7 Izraelczyków i raniąc 30 osób.
14 marca 1997 r. izraelski rząd podjął decyzję wybudowania żydowskiego osiedla Har Homa we wschodniej Jerozolimie.
W odpowiedzi na izraelską decyzję, Jaser Arafat poszerzył przyzwolenie dla działalności palestyńskich grup terrorystycznych. W palestyńskich zamieszkach i protestach przeciwko budowie żydowskiego osiedla Har Homa, zginęło 8 Palestyńczyków.
21 marca 1997 r. palestyński terrorysta-samobójca wysadził się na tarasie kawiarnii w Tel Awiwie, zabijając 3 Izraelczyków oraz raniąc 48 osób.
10 kwietnia 1997 r. odnaleziono ciało zastrzelonego sierżanta Sharona Edri, który został porwany przez palestyńskich terrorystów w październiku 1996 r. Ciało zamordowanego odnaleziono w wiosce pod Hebronem.
25 kwietnia 1997 r. palestyńscy terroryści zamordowali 2 Izraelki w rezerwacie przyrody Wadi Kelt w pobliżu Jerozolimy.
W maju 1997 r. ludność Izraela liczy 5 716 tys. ludzi, z czego 4 620 tys. to Żydzi (80,8%), 835 tys. Arabów-muzułmanów (14,6%), 166 tys. Arabów-chrześcijan (w większości prawosławnych) (2,9%), 95 tys. Druzów (1,7%). Natomiast na terenach Zachodniego Brzegu Jordanu i w Strefie Gazy zamieszkiwało 1 850 tys. Arabów.
20 lipca 1997 r. Palestyńczycy zasztyletowali 2 Izraelczyków w Rishon Lezion.
30 lipca 1997 r. dwaj palestyńscy terroryści-samobójcy wysadzili się na targowisku Mahane Yehuda w Jerozolimie, zabijając 16 Izraelczyków i raniąc 178 osób.
4 września 1997 r. palestyński zamachowiec-samobójca wysadził się w centrum Jerozolimy (na Ben-Yehuda), zabijając 5 Izraelczyków i raniąc 181 osób.
6 września 1997 r. premier Beniamin Netaniahu oświadczył, że zamachy bombowe palestyńskich terrorystów zwalniają Izrael od obowiązku realizacji porozumień zawartych w Oslo. W ten sposób Izrael zrezygnował z przekazywania dalszych terenów Autonomii Palestyńskiej i zawieszono wszystkie rozmowy pokojowe.
W 1997 r. polski Sejm uchwalił ustawę o stosunku państwa do gmin wyznaniowych żydowskich w RP, która reguluje oddzielny status tego związku wyznaniowego wobec Państwa, jego autonomię oraz określa możliwość odzyskania mienia przedwojennych gmin wyznaniowych żydowskich.
14 września 1997 r. władze Autonomii Palestyńskiej informują izraelski rząd o aresztowaniu 123 członków Hamasu i Islamskiego Dżihadu.
28 września 1997 r. w strajku na znak protestu przeciwko polityce społecznej rządu wzięło udział 500 tys. izraelskich robotników.
Podczas listopadowego (1997 r.) kryzysu w Zatoce Perskiej, spowodowanego wyrzuceniem z Iraku inspektorów ONZ, setki Palestyńczyków demonstrowało w Gazie, wzywając Saddama Hussaina do zbombardowania Tel-Awiwu.
19 listopada 1997 r. palestyński terrorysta otworzył ogień z broni maszynowej na Starym Mieście w Jerozolimie, zabijając 1 Izraelczyka i raniąc 1 osobę.
3 grudnia 1997 r. w Izraelu w generalnym strajku wzięło udział 700 tys. robotników.
13 grudnia 1997 r. Jasir Arafat powiedział: "Niech to będzie jasne dla wszystkich, że państwo palestyńskie istnieje i że Al-Kuds al-Sharif (Jerozolima)... będzie jego stolicą."
10 lutego 1998 r. prowadzono w Waszyngtonie rozmowy pokojowe amerykańsko-izraelskie i amerykańsko-palestyńskie. Nie przyniosły one postępu w konflikcie izraelsko-palestyńskim.
21 czerwca 1998 r. izraelski rząd podjął decyzję o zmianie granic Jerozolimy, przyłączając doń żydowskie przedmieścia i dwa osiedla, we wschodniej i północnej części miasta, przyznając miastu nowy zarząd (pod hasłem regionalizacji) "czasowo" wykonywany przez miejscowe władze wojskowe. Przedstawiono także plany rozbudowy wschodniej Jerozolimy. Miano budować nowe osiedla żydowskie. Premier Beniamin Netaniahu tak wypowiedział się w tej sprawie: "Nigdzie nie spotykana jest więź łącząca naród żydowski i Jerozolimę. Jerozolima jest odwieczną skałą, naszą skałą! Nigdy nie była stolicą żadnego innego narodu. Nigdy nie będzie stolicą innego państwa. Musi pozostać na zawsze wolnym i otwartym dla ludzi wszystkich religii miastem, niepodzielnym pod władzą Boga." Rząd odmówił też przekazania kolejnych 13% terytorium pod Zarząd Palestyński, żądając wpierw usunięcia z Karty Palestyńskiej zapisu wzywającego do zniszczenia Izraela.
21 czerwca 1998 r. władze Autonomii Palestyńskiej uznały izraelskie plany rozbudowy wschodniej Jerozolimy za wyraz "polityki aneksji".
27 sierpnia 1998 r. palestyńscy terroryści zdetonowali ładunek wybuchowy podłożony w koszu na śmieci w Tel Awiwie, raniąc 14 osób.
- Wye Plantation (USA) -
W dniach 15-23 października 1998 r. prowadzono rozmowy pokojowe izraelsko-palestyńskie w Wye Plantation w USA. Uczestniczyli w nich prezydent USA Bill Clinton oraz król Jordanii Husajn. Rozmowy zostały zakończone podpisaniem porozumienia.
Kalendarz transferu przewidywał przekazanie do 5 IX 1999 r. 7% strefy C do A, do 15 IX 1999 r. 2% z C do B i 3 % z B do A oraz do 20 I 2000 r. 1 % z C do A oraz 5,1 % z B do A. Regulacjom objęta została ponadto kwestia więźniów palestyńskich - Izrael zgodził się na uwolnienie 750 więźniów palestyńskich oraz około 2000 w późniejszym terminie. Strona palestyńska zobowiązała się do działań na rzecz położenia kresu terroryzmowi, usunięcia z Karty Palestyńskiej zapisu o dążeniu do zniszczenia państwa izraelskiego oraz do redukcji swoich sił policyjnych z 36 tysięcy do 24 tysięcy osób.
29 października 1998 r. palestyńscy terroryści zdetonowali samochód-pułapkę w momencie zderzenia z wojskowym jeepem eskortującym autobus szkolny z 40 dziećmi w Kfar Darom (Strefa Gazy), zabijając 1 izraelskiego żołnierza.
W 1998 r. Korpus Medyczny izraelskiej armii wziął udział w operacji ratunkowej po zamachu terrorystycznym na ambasadę USA w Kenii.
6 listopada 1998 r. palestyńscy terroryści zdetonowali samochód-pułapkę na targowisku Mahane Yehuda w Jerozolimie, raniąc 21 osób.
10 listopada 1998 r. podczas wyborów samorządowych izraelska policja odnotowała 313 incydentów (rozbojów, pogróżek i niszczenia mienia).
W 1998 r. w Izraelu mieszkało 1,1 mln. Arabów, stanowiąc prawie 20 % ludności.
22 listopada 1998 r. Izrael przekazał Autonomii Palestyńskiej 10 miasteczek i 18 wiosek w pobliżu Dżeninu i uwolnił 250 palestyńskich więźniów.
24 listopada 1998 r. w Gazie otworzono międzynarodowe lotnisko Autonomii Palestyńskiej. Zostało wybudowane ze środków finansowych Unii Europejskiej.
7 grudnia 1998 r. minister Ariel Szaron oskarżył władze Autonomii Palestyńskiej o łamanie wszystkich punktów porozumienia z Wye Plantation (z dnia 23 października 1998 r.). W ten sposób Izrael odstąpił od planowanego na 18 grudnia terminu drugiej fazy wycofania wojsk izraelskich.
10 grudnia 1998 r. Centralna Rada Organizacji Wyzwolenia Palestyny zatwierdziła unieważnienie fragmentu Palestyńskiej Karty Narodowej mówiącego o zniszczeniu państwa Izrael.
W dniach 12-15 grudnia 1998 r. w Izraelu przebywał z wizytą prezydent USA Bill Clinton. Premier Izraela Beniamin Netaniahu przedstawił dwanaście żądań, od których spełnienia uzależnił dalszą realizację procesu pokojowego. Netaniahu żądał między innymi powstrzymania palestyńskich wystąpień przeciwko Izraelowi oraz rezygnacji z zamiaru proklamowania 4 maja 1999 r. niepodległości państwa palestyńskiego.
W 1999 r. izraelska marynarka zakupiła w Wielkiej Brytanii okręt podwodny "Tekumah".
25 lutego 1999 r. władze Autonomii Palestyńskiej odrzuciły propozycję Izraela, aby wcielenie w życie porozumień z Wye Plantation przebiegało etapami.
26 kwietnia 1999 r. prezydent USA Bill Clinton potwierdził amerykańskie poparcie dla samostanowienia Palestyńczyków oraz wezwał Izrael i władze Autonomii Palestyńskiej do wznowienia rozmów pokojowych.
27 kwietnia 1999 r. na posiedzeniu władz Organizacji Wyzwolenia Palestyny Jasir Arafat wypowiedział się za odroczeniem ogłoszenia deklaracji niepodległości (zapowiadanej na 4 maja 1999 r.).
W proteście przeciwko decyzji Jasira Arafata wybuchły w Autonomii Palestyńskiej protesty uliczne inspirowane przez członków al-Fatah i Hamasu.
W czasie uroczystości w Ramallah w rocznicę ogłoszenia przez Arafata w 1988 r. deklaracji niepodległości, przywódcy Fatah przysięgli, że nie zaakceptują osiedli żydowskich na przekazanych im terytoriach oraz, że nie zrezygnują z prawa powrotu dla uchodźców palestyńskich.
17 maja 1999 r. odbyły się w Izraelu wybory do Knesetu.
3 czerwca 1999 r. Palestyńczycy zorganizowali "dzień gniewu". Na terenach okupowanych wybuchły starcia z izraelskim wojskiem.
23 czerwca 1999 r. władze izraelskie i syryjskie zapowiedziały podjęcie rozmów pokojowych.
W 1999 r. Korpus Medyczny izraelskiej armii utworzył szpital w Albanii dla uchodźców z Kosowa.
6 lipca 1999 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Ehud Barak. Sprawował swoje obowiązki do 6 lutego 2001 r.
15 lipca 1999 r. premier Izraela Ehud Barak podczas wizyty w Waszyngtonie zapowiedział wznowienie procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie. Jednocześnie oświadczył, że większość osiedli żydowskich na Zachodnim Brzegu Jordanu i w Strefie Gazy musi zostać utrzymanych.
W 1999 r. Izrael rozpoczął modernizację wszystkich swoich myśliwców F-16A/B. Zostały zwiększone możliwości działania samolotów w warunkach nocnych i przy niekorzystnej pogodzie. Zwiększono zasięg działania.
Latem 1999 r. odbyły się pierwsze wspólne manewry lotnictwa pokładowego VI Floty US Navy (samoloty F-14, F/A-18) i Izraelskich Sił Powietrznych (samoloty F-16). W ćwiczebnych walkach powietrznych Amerykanie "stracili" 220 samolotów, "zestrzeliwując" zaledwie 20 samolotów izraelskich. Rezultaty były dla wszystkich zaskakujące.
We wrześniu 1999 r. Izrael zakupił w USA 50 myśliwców wielozadaniowych F-16I. Jest to wersja dwumiejscowa, przeznaczona do przełamywania obrony powietrznej i precyzyjnych uderzeń w dowolnych warunkach atmosferycznych dnia lub nocy.
4 września 1999 r. zawarto memorandum izraelsko-palestyńskie w Szarm el-Szejk. Była to konkretyzacja zawartych wcześniej porozumień.
- nowe palestyńskie tereny -
10 września 1999 r. Izrael przekazał Autonomii Palestyńskiej 7% terytorium Strefy C do Strefy B.
12 października 1999 r. izraelski rząd podjął decyzję o likwidacji piętnastu osiedli żydowskich na terenach okupowanych. Wywołało to masowe protesty osadników.
27 listopada 1999 r. 20 palestyńskich prawników oskarżyło Jasira Arafata o tolerowanie korupcji we władzach Autonomii Palestyńskiej (był to tzw. "list dwudziestu"). W ciągu kilku następnych dni, palestyńska policja aresztowała i osadziła w więzieniu wszystkich sygnatariuszy listu.
W grudniu 1999 r. instytucja zajmująca się w Izraelu sprawami socjalnymi podała, że liczba osób ubogich, tzn. o dochodach mniejszych niż 1 średniej pensji, wzrosła o 18% (o ponad milion osób) w stosunku do roku poprzedniego. 22,8% dzieci izraelskich żyje w ubóstwie; wiele jest niedożywionych. Niedożywienie jest również udziałem 63 tys. osób w podeszłym wieku. W Jerozolimie liczba osób żyjących na granicy nędzy wyniosła aż 33,4% ogólnej liczby mieszkańców miasta. Jerozolima jest drugim z kolei najuboższym miastem Izraela. Wzrasta bezrobocie.
W dniach 15-16 grudnia 1999 r. w Waszyngtonie prowadzono przy pośrednictwie prezydenta USA Billa Clintona rozmowy izraelsko-syryjskie.
5 stycznia 2000 r. Izrael przekazał Autonomii Palestyńskiej 3% Strefy C do Strefy B, oraz 2% Strefy B do Strefy A.
10 stycznia 2000 r. w trakcie rozmów w Ramli, palestyńska delegacja zażądała od Izraela wypłacenia odszkodowań dla uchodźców z 1948 r. Izrael odrzucił to żądanie.
19 stycznia 2000 r. Syria zapowiedziała, że nie wznowi negocjacji z Izraelem dopóty, dopóki ten nie zgodzi się na wycofanie ze Wzgórz Golan.
W dniach 9-11 lutego 2000 r. izraelskie samoloty atakowały bazy szyickiego Hezbollahu w południowym Libanie.
22 lutego 2000 r. rząd izraelski zmniejszył pulę wydatków budżetowych przeznaczonych na obronę osiedli żydowskich na terenach okupowanych z 34 mln. do 6 mln. dolarów.
1 marca 2000 r. Knesset przyjął ustawę uzależniającą wycofanie się ze Wzgórz Golan od wyników referendum (62,5% poparcia głosujących) i zgody parlamentu (minimum 61 posłów).
4 marca 2000 r. sto osobistości palestyńskich opowiedziało się za koniecznością uregulowania przez Izrael problemu uchodźców z 1948 r.
7 marca 1999 r. Jordania i Izrael zawarły porozumienie zezwalające 200 Jordańczykom dziennie na pracę w Ejlacie w Izraelu. Bezrobocie w Jordanii osiągnęło poziom 27%.
W marcu 2000 roku przeprowadzono w Sheperdstown tajne negocjacje izraelsko-syryjskie w sprawie wody. Syria dążyła do przejęcia całkowitej kontroli nad źródłami wody na Wzgórzach Golan, oraz domagała się dostępu do Jeziora Genezaret i rzeki Jordan. Wywoływało to stałe napięcie w całym regionie.
W obliczu przyrostu ludności, zwiększonej konsumpcji wody i przemian pogodowych staje się woda głównym warunkiem bezpieczeństwa narodowego dla Syrii, Izraela, Libanu, Jordanii, Iraku i Turcji. Właśnie te kraje położone są na terenach półpustynnych, w których znaczenia nabierają cieki wodne kotlin Eufratu i Jordanu. Syria cierpi na chroniczny brak wody, pogłębiony jej bezmyślnym zużyciem w warunkach gospodarki socjalistycznej. Mamy do czynienia z konfliktem z Turcją, która budując tamę Guneydogu Anadolu Projesi (GAP) ograniczy przepływ wody do 500 cm3 na sekundę. Tym dramatyczniejsze stają się próby Syryjczyków zapanowania nad źródłami Litani i Orontes w Libanie, wzmocnione 25-tysięcznym korpusem wojskowym i pragnienie odzyskania Wzgórz Golan zasilającego wodą basen galilejski. Syria obawia się też rurociągu przyjaźni, jaki ma połączyć tureckie strumienie z szejkanatami arabskimi, w tym celu po ponad dwudziestu latach nawiązała w lutym 2000 roku stosunki dyplomatyczne z Irakiem, aby projekt ten uniemożliwić.
- Autonomia ma już 18% w Strefie A -
21 marca 2000 r. Izrael przekazał Autonomii Palestyńskiej 6,1% terytorium Strefy B do Strefy A. Tym samym władze Autonomii Palestyńskiej kontrolowały już w pełni 18,2 Zachodniego Brzegu Jordanu, a częściowo dalszych 21,8%.
W dniach 23-26 marca 2000 r. w Izraelu przebywał z wizytą papież Jan Paweł II.
6 kwietnia 2000 r. Izrael przeprowadził niezapowiedziany test pocisku balistycznego klasy ziemia-ziemia Jericho I. Pocisk został wystrzelony w kierunku Morza Śródziemnego i spadł do wody około 64 km od amerykańskiego krążownika "Anzio", wyposażonego w system rakietowy Aegis. Sytuacja ta wywołała poruszenie w Waszyngtonie.
W dniach 3-5 maja 2000 r. szyicki Hezbollah przeprowadził z południowego Libanu ostrzał rakietowy terytorium Izraela.
W odpowiedzi izraelskie samoloty bombardowały bazy Hezbollahu.
10 maja 2000 r. izraelscy Arabowie zorganizowali demonstracje pod hasłami "prawa do powrotu" dla uchodźców palestyńskich z 1948 r.
W dniach 14-20 maja 2000 r. wybuchły starcia palestyńsko-izraelskie, zorganizowane w rocznicę wydarzeń 1948 r. W starciach zginęło 5 Palestyńczyków, a 600 zostało rannych.
W dniach 21-23 maja 2000 r. izraelskie wojska wycofały się ze strefy bezpieczeństwa w południowym Libanie.
W trakcie operacji wycofywania, doszło do starć izraelskich żołnierzy z bojownikami Hezbollahu, którzy zajmowali opuszczony teren i atakowali izraelskie posterunki graniczne.
28 maja 2000 r. Hezbollah ostrzelał rakietami osiedla żydowskie w Górnej Galilei.
W Autonomii Palestyńskiej wybuchły spontaniczne manifestacje Palestyńczyków na cześć Hezbollahu.
W dniach 11-25 lipca 2000 r. prowadzono rozmowy izraelsko-palestyńskie w Camp David w USA. Clinton opowiadał się za poszerzeniem granic miasta Jerozolimy, włączeniem osiedli żydowskich na zachodnim brzegu do Wielkiej Jerozolimy oraz ulokowanie parlamentu palestyńskiego w dzielnicy Abu Dis. Barak postulował przekazanie Palestyńczykom częściowej kontroli nad wschodnią Jerozolimą oraz ewentualny wspólny zarząd nad Wzgórzem Świątynnym. Niestety, sztywne stanowisko Arafata nie dopuszczało innej możliwości jak ustanowienie stolicy państwa palestyńskiego we wschodniej Jerozolimie. Rozbieżność optyk doprowadziła do fiaska Camp David. Prezydent USA Bill Clinton obarczył odpowiedzialnością za ich niepowodzenie Jasira Arafata.
28 lipca 2000 r. prezydent USA Bill Clinton obiecuje zacieśnienie współpracy z Izraelem oraz przeniesienie siedziby ambasady amerykańskiej z Tel Awiwu do Jerozolimy.
31 lipca 2000 r. prezydentem Izraela został Moshe Katsaw.
--------------------------------------------------