Geoffrey Huntington - Kruczy Dwór

1. „Czarodzieje Skrzydła Nocy”

Prolog

Potwory w szafie

Ted March nazywa to Otchłanią,

„To” jest szafą jego syna - zwyczajną szafą, jakich wiele, z przesuwanymi drzwiami z klonowego drewna, w której sześcioletni chłopiec wiesza koszule i zostawia tenisówki, na dnie której piętrzy się sterta pluszowych zwierzątek. Szafą, która na pierwszy rzut oka wydaje się niczym nie różnić od innych, znajdujących się w pokojach innych małych chłopców, w schludnych domkach stojących przy tej ulicy.

Tylko że z szafy Devona Marcha spoglądają na niego z ciemności zielone ślepia.

- Tatusiu - pyta chłopiec - co tam jest?

Ted March nazywa to Otchłanią, jednak tylko wtedy, kiedy Devon go nie słyszy. Ted chce, żeby chłopiec, którego wychowuje jak własnego syna, dorastał jak wszystkie inne dzieci - żeby prawda o jego przeszłości nie uniemożliwiła mu normalnego życia. Wszyscy zgodnie stwierdzili, że będzie najlepiej, jeśli Devon nie dowie się prawdy, tak więc Ted zabrał dzieciaka daleko od jego miejsca urodzenia, aby uchronić go przed jego dziedzictwem - i nie wyjaśniał, dlaczego szafa jest wrotami piekieł.

- Tatusiu! - woła Devon, pokazując palcem. - Tam są oczy!

Istotnie, są tam. Do tej pory Ted zdołał jakoś trzymać demony w ryzach. Złapał kilka tych, które wypełzły z szafy niczym węże, przeczołgały się po podłodze sypialni i zaczaiły pod łóżkiem. Wyłapał je i rozdeptał, odsyłając z powrotem tam, skąd przybyły. Dotychczas były to małe stwory - głupie, podobne do gadów, łatwe do schwytania starymi jak świat metodami, których nauczył Teda ojciec, znający starożytną, magiczną sztukę Opiekunów.

- Tatusiu! - woła Devon. - Coś się tam porusza!

Chłopiec jeszcze niczego nie widział, ale słyszał, jak szepczą i syczą po nocach, a ich skradające się kroki w Otchłani nieraz budziły go z głębokiego snu. W takich chwilach wołał Teda, który nauczył się sypiać czujnie, wypatrując i nasłuchując oznak niebezpieczeństwa. Przeprowadzka nic by nie dała: demony przybyły tu za nimi z Biedy i z pewnością wytropiłyby ich wszędzie, dokądkolwiek by uciekli. Te stwory poszukują Devona i desperacko usiłują go dopaść. On bowiem jest czarodziejem Skrzydła Nocy.

Jest także sześcioletnim chłopcem i boi się jak każdy sześciolatek obudzony w środku nocy. I chociaż ojciec bardzo chce go uspokoić, z pewnością nie zamierza go okłamywać. Nie powiem dziecku, że te dźwięki zrodziły się tylko w jego wyobraźni, nie będzie twierdził, że to syczenie i drapanie w jego szafie to tylko złudzenie.

- Tatusiu, patrz! - woła znowu Devon, tym razem głośniej. - Te oczy się poruszają!

Ma rację. Ted March stoi i spogląda w ciemne wnętrze szafy syna. Czuje duszący żar, pulsującą obecność. Zielone i przekrwione ślepia mrugają złowrogo, raz, a potem drugi, nad stertą tenisówek i pluszowych zwierzątek.

- Nie mogą cię skrzywdzić, Devonie - szepcze Ted do syna. - Zapamiętaj to. Cokolwiek się stanie. Jesteś silniejszy od nich.

- Ale ja się boję! - woła malec.

No tak, w tym rzecz. One nie są w stanie go zranić, ale mogą go przestraszyć. I to bardzo, przynajmniej dopóki jest małym chłopcem. Kiedy Szaleniec otworzył Otchłań w Kruczym Dworze, demony wydostały się na wolność i Ted aż nazbyt dobrze wie, że kiedy sześć lat temu zamknięto portal, niektóre pozostały w tym świecie. Podążyły za nimi, przebywając setki mil, po czym zaszyły się głęboko w szafie Devona, tworząc nową Otchłań, zamieszkując w ich domu niczym szczury w piwnicy.

Ted obserwuje powiększające się w mroku ślepia. Demon się budzi. Wyczuwa ich obecność i z namysłem mruży ślepia. Teraz Ted słyszy jego oddech, syczący jak para uchodząca z uszkodzonej chłodnicy.

- Cofnij się, Devonie. - mówi.

Chłopiec kuli się ze strachu obok łóżka. Ojciec stoi twarzą do szafy. Demon w środku porusza się i wyciąga długą rękę, podobną do ludzkiej, tylko ze szponami zamiast palców.

Ted pospiesznie rozgląda się wokół i dostrzega kij bejsbolowy Devona. Chwyta go i unosi nad głowę.

- Mocą Skrzydła Nocy, rozkazuję ci iść precz! - krzyczy i z całej siły uderza kijem w wyciągniętą rękę demona.

Ryk bólu i wściekłości wstrząsa pokojem. Devon kurczowo łapie się słupka łóżka, szeroko otwierając oczy z przestrachu. Zakrywa uszy rękami, gdy demon znów ryczy, nie cofając się przed atakującym ojcem, lecz wyłażąc z szafy.

Na światło.

Ted krzywi się z obrzydzenia. Widział już wiele demonów. Za młodu, na moczarach Anglii, walczył z setkami tych stworów, odsyłając je dziesiątkami z powrotem do Otchłani. Ich wygląd nieodmiennie budził obrzydzenie. Ten demon - wysoki i chudy, ociekający śluzem i ropą, mający kły i pazury - jest szczególnie paskudny.

- Precz, ty piekielny pomiocie! - krzyczy Ted, z całej siły kopiąc potwora w brzuch.

Demon ryczy i jego dziwnie podobną do ludzkiej twarz wykrzywia grymas bólu i wściekłości. Gwałtownie potrząsa długimi włosami, porastającymi jego łeb i ciało, chłoszcząc nimi twarz Teda i wypełniając jego nozdrza odorem rozkładu.

- Nie możesz nic zrobić Devonowi! - woła Ted. - On jest silniejszy od tego i dobrze o tym wiesz.

Stwór przysiada na zadzie, jakby szykował się do skoku. Jednak zamiast tego nagłym machnięciem szponiastego łapska uderza Teda w twarz, raniąc go do krwi.

- Tatusiu! - krzyczy Devon.

Ted rzuca się na potwora. Chwyta go wpół i przewraca, wpychając z powrotem do szafy. Ryk demona znowu wstrząsa pokojem., jak małe trzęsienie ziemi. Modele dinozaurów i samochodzików spadają z półek, a regał się wywraca i wideokasety z Batmanem rozsypują się na podłodze. Rozwścieczony demon ciska Tedem przez całą szerokość pokoju. Ted mocno uderza o ścianę i zsuwa się po niej na podłogę. Siedzi ogłuszony i bezradny, a demon powoli zbliża się do niego.

- Tatusiu! - krzyczy Devon.

Stwór powoli kroczy po podłodze z twardych desek. Devon z płaczem patrzy, jak zbliża się do jego ojca, wysuwając długi czerwony jęzor i oblizuje ostre kły. Później ta scena będzie się wydawała sennym koszmarem, lecz w tym momencie przerażony chłopiec jest pewien, że bestia zaraz pożre jego ojca, a później i jego.

- Nie! - krzyczy.

Tylko tyle: zwyczajne „nie” i stwór się odwraca, patrząc na niego tymi okropnymi ślepiami.

- Nie! - ponownie woła Devon i instynktownie wyciąga rękę.

Jesteś silniejszy od nich - zawsze mówił mu ojciec.

- Nie! - rozkazująco powtarza Devon.

Demon ryczy. Devon przygryza wargę i stara się skoncentrować.

- Idź precz! - woła i machnięciem ręki odrzuca demona, który przelatuje przez pokój i wpada z powrotem do szafy. Drzwi zasuwają się za nim z głośnym trzaskiem i nagle w pokoju robi się cicho.

- Tatusiu? - pyta cichutko Devon.

Ted March otwiera oczy. Nie ma demona. Ani duszącego żaru. Podnosi wzrok i widzi stojącego nad nim synka. Uśmiecha się.

Devon jest jeszcze mały, ale pod pewnymi względami całkiem dorosły.

- Tatusiu, nic ci się nie stało? - pyta z oczami pełnymi łez.

- Nic mi nie jest, Devonie. - mówi Ted i rozchyla ramiona. Syn wpada w nie z ulgą. - Jesteś silnym chłopcem, Devonie. Silniejszym niż one.

Przytula chłopca do piersi. Czuje, jak mocno bije mu serce, jak drży jego ciało.

Tak, Devon jest silniejszy od nich, ale nie tak przebiegły. Wykorzystają to. Ten demon był niezdarny, ale są inne., zręczniejsze od niego, i Ted wie, że znów spróbują.

A Szaleniec… Ted ani przez chwilę nie wierzy, że odszedł na dobre.

Ojciec, nauczyciel, ale przede wszystkim Opiekun - Ted March ślubował oddać życie za małego Devona. Teraz ponownie poprzysięga w duchu, że nikt go nie skrzywdzi, że będzie wiódł życie zwyczajnego chłopca, wolne od koszmarów związanych z jego dziedzictwem.

Ted wie, że niełatwo dotrzymać takiego ślubowania, kiedy potwory w szafie są rzeczywistością.

Osiem lat później

1. Bieda

Przez jedną długą chwilę żałosne wycie jakiegoś zwierza w oddali zagłusza świst wiatru. Devon March wysiada z autobusu, w jednej ręce taszcząc ciężką walizkę, a drugą trzymając w kieszeni medalik świętego Antoniego, ściskając go tak mocno, że krawędź wbija mu się w dłoń.

Nawet w ten wilgotny, wietrzny i zimny październikowy wieczór wyczuwa żar i energię, którą umiał rozpoznawać od dziecka. One tam są, myśli. W mroku. Obserwują mnie, jak zawsze.

Za jego plecami kierowca zamyka drzwi i autobus z piskiem odjeżdża w noc.

Dworzec pogrąża się w ciemnościach i tylko jesienny księżyc oświetla drogę. Poza Devonem jeszcze tylko jedna osoba wysiadła z autobusu. Kroki tego idącego przed nim mężczyzny teraz odbijają się głośnym echem po pustym dworcu. Deszcze jeszcze nie pada, ale Devon już go wyczuwa w podmuchach wiatru o słonej wilgoci ciągnącej znad morza. Pan McBride zapowiedział, że tak będzie. „Inaczej dlaczego nazwaliby to miejsce Biedą?”

Devon wchodzi na parking i rozgląda się. Obiecali wysłać po niego samochód. Może się tylko spóźniają, może autobus przyjechał kilka minut za wcześnie. Jednak gdy Devon tak patrzy na migoczące w świetle księżyca, poruszane wiatrem cienie, nagle ogarniają go złe przeczucia. Spodziewał się, że te stwory podążą tu za nim, że nie pozwolą mu uciec. Natomiast nie oczekiwał takiego gorąca, niezbicie świadczącego o tym, że są blisko. Od chwili, gdy wysiadł z autobusu, ten żar jest o wiele silniejszy niż kiedykolwiek w Nowym Jorku.

To miejsce kryje odpowiedzi, mówi mu wewnętrzny Głos. Dlatego ojciec cię tutaj przysłał.

W oddali przetacza się grom. Co powiedziała mu ta staruszka w autobusie?

Nie znajdziesz tam nikogo oprócz duchów.

- Przepraszam - słyszy głos, przerywający mu te rozmyślania.

Devon odwraca się. Na pustym parkingu stoi mężczyzna - ten sam, który przed chwilą wysiadł razem z nim z autobusu.

- Czekasz na samochód?

- Tak - odpowiada Devon. - Ktoś miał tu po mnie przyjechać.

Mężczyzna taszczy walizkę podobną do tej, którą trzyma Devon. Wygląda na trzydziestolatka, jest wysoki, przystojny i ciemnowłosy.

- No cóż - mówi. - Nie wyobrażam sobie mniej gościnnego miejsca na czekanie. Podwieźć cię do miasta?

- Na pewno po mnie przyjadą - mówi mu Devon.

Mężczyzna wzrusza ramionami.

- W porządku. Po prostu nie chciałem, żeby złapał cię tu deszcz.

Devon obserwuje go. Mężczyzna zmierza w kierunku swojego samochodu - srebrzystego porsche zaparkowanego kilka metrów dalej. To jedyny pojazd na tym parkingu.

Ten człowiek wie. On wie, po co tu przyjechałeś.

Głos przemawia do niego tak jak zwykle: cicho, z przekonaniem, z głębi umysłu. Jest niepodobny do innych jego myśli: tych wyraźnych i zdecydowanych wypowiedzi Devon nie może uznać za swoje własne.

On wie, powtarza Głos. Nie pozwól mu odejść.

Devon nie ma pojęcia, co ten człowiek może wiedzieć, ale jedno jest pewne: jeśli chce tu znaleźć jakieś odpowiedzi, powinien słuchać głosu. Ten jeszcze nigdy go nie zawiódł.

- Ej! - woła.

Jednak gwałtowny podmuch wiatru zagłusza jego słowa.

- Hej! Proszę pana! - woła ponownie, tym razem głośniej.

Mężczyzna nie słyszy go, otwiera drzwiczki i siada za kierownicą. Devon słyszy kaszlnięcie zapłonu. Zapalają się reflektory samochodu.

Nie ma czasu, myśli Devon. Nie zauważy mnie, jeśli spróbuję go dogonić.

Jest tylko jeden sposób. Modli się w duchu, żeby okazał się skuteczny. Koncentruje się. Samochód zaczyna się cofać. Devon zamyka oczy. Skupia się jeszcze bardziej.

I nagle drzwiczki samochodu otwierają się na oścież.

- Co do…? - krzyczy mężczyzna.

Mocno trzymając walizkę, Devon biegnie w kierunku samochodu.

- Hej! - woła.

Mężczyzna wychyla się z otwartych drzwi, w końcu zauważając nadbiegającego Devona. Najwyraźniej jednak bardziej interesuje go stan zawiasów drzwiczek niż biegnący do niego chłopiec.

- Hej - mówi lekko zasapany Devon. - Czy pańska propozycja podwiezienia jest nadal aktualna?

Mężczyzna spogląda na niego i znów ze zdziwieniem na drzwiczki wozu.

- Och, tak - odpowiada. - Pewnie, chłopcze. Wskakuj.

- Dobry z pana człowiek - mówi z promiennym uśmiechem Devon.

Owszem, przytakuje Głos. Człowiek znający odpowiedzi.

Odpowiedzi, po które Devon przyjechał do Biedy.

Devon March ma czternaście lat. Nie jest taki jak inni chłopcy. Przekonał się o tym już w wieku czterech lat, kiedy siłą woli udało mu się unieść w powietrzu psa, Maksa. Gdy pewnego razu Devon brał udział w sztafecie ze swym najlepszym przyjacielem Tommym, przebiegł przez plac zabaw, zanim którykolwiek z pozostałych chłopców zdołał wystartować. Stawał oko w oko z demonami - tak blisko, że mógł zajrzeć w ich rozdęte nozdrza i zobaczyć gęste włosy i resztę. Nie sądzi, żeby wielu jego rówieśników mogło się tym pochwalić.

Nie, on nie jest taki jak inni chłopcy. Wcale nie.

- Masz dar - powtarzał mu od małego ojciec. - Potrafisz robić rzeczy, których inni nie umieją. Rzeczy, których ludzie nie mogliby pojąć. I których mogliby się bać.

- Dlaczego tatusiu? Dlaczego potrafię robić takie rzeczy?

- Nie ma znaczenia dlaczego, Devonie. Musisz jedynie wiedzieć, że cała moc ostatecznie pochodzi od dobra i dopóki będziesz ją wykorzystywał do poszukiwania światła, zawsze będziesz silniejszy od tego, co kryje się w mroku.

Tak więc trzymali to w tajemnicy. Devon dorastał, wiedząc, że jest inny, ale nie znając powodu. Ojciec obiecał mu, że pewnego dnia pozna swoje przeznaczenie. Jednak do tego czasu powinien ufać siłom dobra.

- Nazywaj to Bogiem, tak jak robi to wielu - powiedział mu ojciec niedługo przed śmiercią. - Nazywaj to wyższą istotą, duchem Wszechświata, siłą natury. To jest tym wszystkim. Jest światłem w tobie.

W ostatnich tygodniach życia ojciec zaczął mówić takim zagadkami, a Devon siedział przy nim i usiłował je rozwiązać. Jednak próbując zrozumieć ich sens, zupełnie się pogubił, a potem ojciec umarł i pozostawił go bez odpowiedzi.

- Mówisz, że dokąd jedziesz? - zapytała go staruszka siedząca obok niego w autobusie.

- Do Biedy - powtórzył Devon. - To na wybrzeżu Rhode Island, w pobliżu Newport.

- Wiem, gdzie to jest - powiedziała, szeroko otwierając oczy i usta. - Nie znajdziesz tam nikogo oprócz duchów.

Do tej chwili staruszka okazywała mu sympatię. Spytała, skąd pochodzi, a on powiedział, że spod Nowego Jorku, z miasteczka Coles Junction. Gawędzili sobie i patrzyli na migające za oknami, wielobarwne listowie Nowej Anglii. Kiedy jednak podał jej cel swej podróży, staruszka dziwnie się nastroszyła i zamilkła.

- Duchy? - zapytał Devon. - Jakie duchy?

- Znam te strony - ostrzegła. - To nie miejsce dla młodego człowieka. Trzymaj się od nich z daleka.

Devon roześmiał się.

- No cóż, wezmę pod uwagę pani ostrzeżenia, ale… Otóż, mój ojciec umarł i oddał mnie pod opiekę starego przyjaciela, który właśnie tam mieszka. Rozumie pani, że nie mam żadnego wyboru.

Potrząsnęła głową.

- Nie wysiadaj z autobusu. Zostań na swoim fotelu i zaczekaj, aż zawróci i pojedzie z powrotem. - Spojrzała na niego. Oczy miała wyblakłe i zapadnięte, ale błyszczące energią, której nie spodziewał się w nich zobaczyć. - Krążą legendy - powiedziała z naciskiem.

Zacisnął dłoń na medaliku świętego Antoniego.

- Jakie legendy? - zapytał.

- O duchach - odparła ściszonym głosem kobieta. - Mówię prawdę, mój drogi chłopcze. Znajdziesz tam tylko duchy. Och, wy, młodzi, myślicie, że to bzdury. Wy, z tym waszym rapem i słuchawkami na uszach, jesteście głusi na otaczający was świat.

Nie miała racji, przynajmniej jeśli chodzi o Devona. On wiedział, że pewnych spraw po prostu nie można wytłumaczyć, że istnieje… no, inna rzeczywistość. Kiedy był mały i bał się potworów z szafy, ojciec nie uspokajał go zapewnieniami, że takie stworzenia nie istnieją. Czy mógłby tak mówić, skoro Devon już w wieku sześciu lat był świadkiem tego, jak jeden z nich próbował odgryźć im obu głowy? Ojciec dodawał mu otuchy, powtarzając, że Devon jest silniejszy od każdego demona, że ma wielką i niezwykłą moc.

Istotnie była ona niezwykła, gdyż objawiała się irytująco rzadko i niespodziewanie. W kryzysowych sytuacjach - na przykład gdy demony wdzierały się do jego sypialni lub kiedy ojciec o mało nie spadł z drabiny przy malowaniu domu - moc Devona okazywała się niezawodna. W takich chwilach Devon zawsze ratował sytuację. Kiedy jednak próbował zaimponować dziewczynie, podnosząc coś siłą woli… Zapomnij o podobnych pomysłach. Jego moc wydawała się obdarzona własną wolą, i czasem zanikała, a przy innych okazjach pojawiała się bez ostrzeżenia. Tak jak tamtego dnia w sklepie Woolwortha, gdy miała zaledwie pięć lat i tak bardzo chciał mieć Transformera. Samochodzik po prostu uniósł się z półki, przeleciał przejściem między regałami i wpadł do tornistra Devona. Nie ukradł go. Ten model po prostu p o l e c i a ł za nim. Ojciec był bardzo zdziwiony, kiedy wrócił do domu, ale zaakceptował - a raczej u w i e r z y ł - w wyjaśnienie Devona.

Albo jak wtedy, kiedy pani Grayson ukarała go za rozmowy w czasie lekcji. Była paskudną krową, pomarszczoną staruchą, znienawidzoną przez wszystkich. Nakazała Devonowi, żeby odwrócił swoją ławkę i usiadł tyłem do tablicy. Udręczony Devon, który nienawidził się wyróżniać spośród reszty klasy, gorąco zapragnął nie być jedynym ukaranym w taki sposób. I nagle wszystkie ławki w klasie także się odwróciły. Ta wstrętna pani Grayson o mało nie dostała zawału przy tablicy.

Nie licząc jednak tej mocy i demonów - choć trzeba przyznać, że to istotne wyjątki - Devon niczym nie różni się od innych chłopców w jego wieku. A przynajmniej taki był, zanim go tutaj wysłano: bawił się z kolegami, słuchał muzyki, grał w gry komputerowe. Był dobrym uczniem i miał wielu przyjaciół. Może nie był najpopularniejszym chłopcem w szkole, ale z pewnością lubianym.

Wszystko zmieniło się przed niespełna miesiącem, kiedy umarł ojciec. Ted March miał w sierpniu atak serca i od tej pory był przykuty do łóżka.

- Wyzdrowiejesz, tato - upierał się Devon.

Ojciec tylko się uśmiechnął.

- Jestem bardzo, bardzo starym człowiekiem, Devonie. Niewiele zostało mi czasu.

- Tato, jesteś dopiero po pięćdziesiątce. - Uważnie spojrzał na ojca. - To jeszcze nie starość.

Ojciec tylko się uśmiechnął i zamknął oczy.

Przetrwał jeszcze miesiąc. Próbował walczyć, ale nie miał już sił. Devon znalazł go pewnego ranka, zaraz po tym, jak słońce wyłoniło się zza horyzontu. Ojciec umarł spokojnie, we śnie - sam. Devon po prostu siedział przez godzinę przy łóżku, gładząc jego zimną dłoń i pozwalając łzom spływać po policzkach. Dopiero potem zadzwonił do pana McBride'a, adwokata ojca, i przekazał mu wiadomość.

Jak szybko wszystko się zmieniło. Praktycznie jedyną pamiątką po dawnym życiu, jaka mu pozostała, był ojcowski medalik świętego Antoniego. Niegdyś pobrzękiwał wraz z monetami w kieszeni ojca, zawsze w zasięgu ręki. Ojciec nazywał go talizmanem. Kiedy Devon zapytał go, co to jest talizman, ojciec tylko się uśmiechnął.

- Powiedzmy, że to amulet, który przynosi mi szczęście.

Teraz Devon trzyma w dłoni ten medalik i czuje się silniejszy, czuje więź z ojcem, którego brakuje mu bardziej, niż potrafi to wyrazić. Wciąż budzi się, nie pamiętając o wszystkim, co wydarzyło się w ciągu kilku ostatnich tygodni: pogrzebu, prawników, czytania testamentu - a przede wszystkim wyznania, którym ojciec zaskoczył go na łożu śmierci. Devon nadal budzi się, myśląc, że wszystko jest tak jak dawniej: ojciec smaży w kuchni jajka na bekonie, Max niecierpliwie sapie w przedpokoju, jego najlepszy kolega Tommy i najlepsza koleżanka Suze czekają na niego na przystanku autobusowym.

Zaraz jednak przypomina sobie wszystko: ojciec nie żyje, Max zamieszkał u Tommy'ego, dawni koledzy i koleżanki są daleko, a na domiar wszystkiego o j c i e c nie był j e g o p r a w d z i wym o j c e m. A d o p t o w a ł Devona. Powiedział mu o tym przed śmiercią. Devonowi jeszcze trudniej było pogodzić się z tym niż z faktem, że ojciec nie żyje.

- Chociaż nie jesteśmy jednej krwi - powiedział mu ojciec cichym i słabym głosem, podparty poduszkami - zawsze pamiętaj o tym, że kochałem cię jak syna.

Devon nie zdołał nic odpowiedzieć.

- Posyłam cię do pewnej rodziny na Rhode Island. Zaufaj mi, Devonie. Oni będą wiedzieli, co dla ciebie najlepsze.

- Tato, dlaczego nie powiedziałeś mi wcześniej?

Ojciec uśmiechnął się smutno.

- Tak było najlepiej, Devonie. Wiem, że proszę o zbyt wiele, mówiąc, żebyś mi zaufał, ale zrobisz to, prawda?

- Oczywiście, tato. - Devon poczuł, jak łzy cisną mu się do oczu i spływają, gorące i piekące ciurkiem po policzkach. - Tato, ty nie możesz umrzeć. Proszę. Nie zostawiaj mnie. Demony mogą wrócić. A ja wciąż nie rozumiem dlaczego.

- Jesteś silniejszy od każdego z nich. Pamiętaj o tym.

- Ale dlaczego taki jestem, tato? Powiedziałeś, że pewnego dnia zrozumiem. Nie możesz umrzeć, nie wyjawiając mi prawdy. Proszę, tato! Czy to, że taki jestem, ma coś wspólnego z tym, k i m jestem? Z moimi prawdziwymi rodzicami?

Ojciec próbował odpowiedzieć, ale nie zdołał. Zamknął oczy i opadł na poduszki. W nocy umarł.

Po odczytaniu testamentu prawnik ojca, stary pan McBride, oznajmił Devonowi, że opiekę nad nim przejmuje niejaka pani Amanda Muir Crandall, mieszkająca na odległym i skalistym wybrzeżu Rhode Island, w miejscu zwanym Biedą.

Nie znajdziesz tam nikogo oprócz duchów.

Och, ale to twoje duchy, mówi mu Głos w jego głowie.

Staruszka w autobusie do końca podróży zachowywała się z rezerwą. Devon skupił uwagę na przesuwających się za oknem widokach. Dzień dobiegał końca. Granat nieba, przez cały dzień grożącego deszczem, przeszedł w wilgotny fiolet, jak na amatorskiej akwareli. Mgła usiała kroplami wilgoci okno i spoglądając w nie, Devon coraz dotkliwiej odczuł swoją samotność.

- Jesteś już prawie mężczyzną - powiedział mu pan McBride, który podwiózł go na dworzec i nawet nie zaczekał, aż przyjedzie autobus.

Tak, prawie mężczyzną, myśli Devon. Już dawno temu utracił niewinność = dokładnie wtedy, kiedy pierwszy raz ślepia w szafie okazały się prawdziwe - ale w tym autobusie czuł się wciąż bardzo mały i samotny.

Tato…

Patrząc na odbicie w szybie, usiłuje przypomnieć sobie twarz ojca.

Jak mogę im stawić czoło bez ciebie? Jak mam się nauczyć wszystkiego, co powinienem wiedzieć? Jak się dowiedzieć, kim naprawdę jestem?

Z trzaskiem pioruna niebiosa nagle otwierają swe podwoje. Ziemia natychmiast zaczyna dudnić, bombardowana deszczem. Devon pospiesznie wskakuje do porsche i siada obok mężczyzny, który zapewne zna odpowiedzi na jego pytania.

-Jestem Rolfe Montaigne - mówi mężczyzna, wyciągając rękę i ściskając dłoń Devona.

- Devon March - odpowiada chłopiec.

Krople deszczu bębnią o dach samochodu, jak setki stepujących na wyścigi tancerzy. W suchym wnętrzu Devon czuje zapach skórzanej tapicerki, miękki fotel zdaje się brać go w swe objęcia. Żar znikł, napięcie ustąpiło. Opiera głowę o podgłówek i zamyka oczy.

Montaigne włącza wycieraczki, które ze świstem zaczynają przesuwać się po szybie. Wrzuca wsteczny bieg i patrząc przez ramię, znów cofa porsche.

- Wygląda na to, że zdążyliśmy w samą porę - mówi. - Podobno dzisiejsza noc będzie naprawdę paskudna. Nie wiesz, co to burza, dopóki nie widziałeś jej w Biedzie.

- Pewnie dlatego tak nazywa się to miejsce?

- Owszem, ale nie tylko dlatego. - Montaigne wyjeżdża na szosę. - Dokąd się wybierasz?

Devon otwiera oczy i patrzy na niego.

- Do domu zwanego Kruczym Dworem. Wie pan, gdzie to jest? Może mnie pan tam podrzucić?

- Czy wiem? - Montaigne obrzuca go przenikliwym spojrzeniem. - Chłopcze, nie zawiózłbym cię do Kruczego Dworu, nawet gdybym miał samochód obwieszony wiankami czosnku i krucyfiks na desce rozdzielczej.

Devon uśmiecha się.

- Zatem nie?

- Po co tam jedziesz? - pyta Montaigne.

Devon nie jest pewien, czy powinien odpowiedzieć na to pytanie.

- No cóż, jeśli nie chce pan tam jechać…

Montaigne potrząsa głową i uśmiecha się krzywo.

- Podwiozę cię tylko do Przełęczy Borgo. Tam złapiesz taksówkę.

- Bardzo zabawne. - mówi Devon. - Rozumiem aluzję. Czytałem Drakulę. Przełęcz Borgo. Czosnek. Czyżby w Kruczym Dworze mieszkały wampiry? Co to za miejsce? Dlaczego wszyscy się go boją?

- To noc Walpurgii - mówi ze śmiechem Montaigne, żartobliwie żegnając się wolną ręką. Mruga do Devona. - Nosferatu.

- Nie przestraszy mnie pan.

- Nie? - pyta Rolfe, uśmiechając się do niego, błyskając białymi zębami w półmroku. - Na pewno?

Devon obraca głowę. Może powinien się bać. Może ten facet zna odpowiedzi dlatego, że sprzymierzył się z demonami. Jednak Głos milczy, nie podsuwając żadnego wyjaśnienia. Devon spogląda na spływające wodą ulice, zniekształcone przez zalaną deszczem szybę. Za nią wszystko jest rzeką poprzecinanych cieniami błękitów, czerwieni i żółci, rzucanych przez opętańcze jasne neony wystaw.

W samochodzie zapada cisza, przerywana tylko świstem wycieraczek i bębnieniem deszczu. Szosa biegnie nad jakimś dużym lustrem wody i Devon wyczuwa silnie wiejący wiatr. Z mapy wie, że Bieda znajduje się na końcu długiego skalnego półwyspu, wychodzącego w niespokojne wody w miejscu, gdzie Rhode Island Sound spotyka się z Atlantykiem. Wiatr i deszcz smagają szyby samochodu. Devon znów słyszy cichy śmiech pana McBride'a. Jak sądzisz, dlaczego nazywają to Biedą?

Devon obserwuje rozkołysane smugi reflektorów porsche, które przecinają burzowy mrok wijącej się przed nimi drogi, ukazując tylko nieprzyjazne pustkowie, rozpościerające się po obu jej stronach.

- Wprawdzie to nie moja sprawa - mówi Montaigne, przerywając niezręczną ciszę - ale czy zabawisz w Kruczym Dworze długo?

- Raczej tak. - Devon zerka na niego i postanawia wyznać prawdę. - Zostanę tam dłużej. Mam tam zamieszkać.

- Zamieszkać? Chcesz tam mieszkać?

Devon kiwa głową.

- Ojciec właśnie zmarł i moją opiekunką została kobieta, która mieszka w Kruczym Dworze. Pani Crandall.

Nie musi mówić nic więcej. Teraz wstrzyma się z ujawnianiem dalszych informacji i zobaczy, co miał na myśli Głos, twierdząc, że ten człowiek zna odpowiedzi.

Montaigne zerka na niego, ale zaraz z powrotem spogląda na drogę. Deszcze siecze jeszcze mocniej.

- Jesteś jej krewnym? - pyta.

- Nic o tym nie wiem. Ojciec powiedział mi tylko, że ona będzie wiedziała, co dla mnie najlepsze.

- Niezwykłe. - Montaigne zdaje się przetrawiać tę informację. - Naprawdę bardzo niezwykłe.

Podjechali do czerwonego światła, jakby pływającego w morzu ciemności za przednią szybą. Samochód stanął, a Montaigne spojrzał na chłopca.

- Przykro mi z powodu twojego ojca - mówi.

Devon odwraca głowę. Nie jest w stanie odpowiedzieć.

- Wiem jak to jest - ciągnie Montaigne. - Straciłem ojca kiedy miałem osiem lat.

Zmienia się światło. Przejeżdżają przez coś, co wygląda na centrum jakiejś wioski. Sklepiki o ścianach z białych desek, przeważnie zamknięte na głucho po zakończeniu sezonu.

- Zatem dlaczego uważa pan to za niezwykłe? - pyta Devon. - Zna pan mieszkańców Kruczego Dworu?

Montaigne uśmiecha się. Wycieraczki piszczą jak rozzłoszczone mewy.

- Och, tak - odpowiada cicho. - Znam ich. Bardzo dobrze.

Devon wychwytuje sarkastyczny ton jego głosu.

- Zatem może znał pan mojego ojca - mówi. - Teda Marcha.

Montaigne zastanawia się.

- Nie, przykro mi. Niemal całe życie mieszkam tutaj, nie licząc tych kilku lat, kiedy szukałem szczęścia w szerokim świecie. Raczej nie przypominam sobie takiego nazwiska. Ted March. - Uśmiecha się. - Jednak Amanda Muir Crandall ma wiele sekretów. Jeśli twój ojciec powiedział, że ją zna, nie wątpię w jego słowa.

Mężczyzna znów spogląda na Devona. Jego oczy są głęboko osadzone, zielone i błyszczące, nawet w tym ciemnym wnętrzu samochodu.

On wie, ponownie mówi Devonowi Głos.

Tylko co wie? Devon nie podejrzewa Montaigne'a o kłamstwo, ale za jego słowami niewątpliwie kryje się jakaś historia, która z pewnością mogłaby wiele wyjaśnić. Kim Devon jest, jak zdobył taką moc. Rolfe Montaigne ma w sobie coś niepokojącego, ale Devon nie potrafi powiedzieć co. Z pewnością w tym samochodzie nie czuje żaru ani złowrogiego napięcia sygnalizującego obecność demonów.

- Skąd zna pan panią Crandall? - pyta.

- Jestem jej starym znajomym - mówi Rolfe. - Nie zapomnij jej ode mnie pozdrowić.

Devon wie, że to bzdura. Ufa swojemu instynktowi. Tata nazywał to „wrażliwością” i próbowali czytać nawzajem w swoich myślach. Devonowi czasem się to udawało. Wołał „ciasto czekoladowe”, a ojciec przyznawał, że właśnie myślał o deserze.

Samochód rozpryskuje wodę, przejeżdżając przez głęboką kałużę, ale Rolfe Montaigne zdaje się tego nie zauważać.

- Będziesz musiał się przenieść do tutejszej szkoły - zauważa.

- Tak. To pewnie będzie najgorsze. Nienawidzę być nowym.

- W której jesteś klasie?

- W drugiej.

Montaigne kiwa głową.

- Rozmawiałeś z panią Crandall przed przyjazdem tutaj?

- Nie - mówi Devon. - Zrobił to adwokat mojego ojca. W ogóle się z nią nie kontaktowałem. Wiem, że ma córkę w moim wieku.

- Och, tak. Cecily. - Montaigne uśmiecha się. - A ponadto bratanka. Z pewnością słyszałeś o Alexandrze.

- Nie - przyznaje Devon.

- Ma osiem lat. - Montaigne spogląda na niego. Znów błyska w mroku białymi zębami. - Lubisz dzieci?

- Pewnie.

Montaigne śmieje się.

- Kiedy poznasz małego Alexandra, może zmienisz zdanie.

Skręca i zjeżdża z drogi na podjazd przed dużym białym domem. Napis namalowany gotykiem na zawieszonej przed nim tablicy głosi:

Niespokojna Przystan

Tablica wściekle kołysze się na wietrze. Opony chrzęszczą na żwirze, zanim samochód się zatrzymuje.

- Jesteśmy na miejscu - mówi Montaigne do Devona, posyłając mu dziwny uśmiech. - Przełęcz Borgo. Możesz tu złapać taksówkę, która zawiezie cię do tamtego domu.

- Dzięki za pomoc - mówi Devon, obracając się, aby otworzyć drzwi.

- Jeszcze nie - mówi Montaigne, po czym nagle i niespodziewanie wyciąga rękę i wciska blokadę drzwi. - Nie tak szybko.

Zaskoczony Devon wydaje cichy okrzyk i kuli się na fotelu. Twarz Rolfe'a Montaigne'a znajduje się nie dalej niż dziesięć centymetrów od jego twarzy. Serce wali Devonowi w rytmie deszczu bębniącego o dach samochodu: mocno, szybko, wściekle. Chłopiec spogląda w oczy tego obcego mężczyzny, pierwszego człowieka, którego napotkał, odkąd opuścił bezpieczny świat ojca, przyjaciół, psa i szkoły.

- Następnym razem - szepcze groźnie Rolfe Montaigne - powinieneś dwa razy się zastanowić, zanim wsiądziesz do czyjegoś samochodu. Tutaj każdy mógłby ci powiedzieć,, żebyś trzymał się z daleka od Rolfe'a Montaigne'a. Powiedzieliby ci, że Rolfe Montaigne przesiedział pięć lat w więzieniu za to, że zabił młodego chłopca, takiego jak ty.

2. Bieda

Niech pan się odsunie - mówi cichym, zduszonym głosem Devon.

Rolfe Montaigne uśmiecha się.

- Przepraszam, chłopcze - mówi. - Nie chciałem cię przestraszyć.

Opada z powrotem na fotel. Devon oddycha z ulgą. Ma zaciśnięte pięści, gotowy bronić się w razie potrzeby. Wygląda jednak na to, że nie będzie musiał.

- Jestem pewien, że jednak chciał mnie pan nastraszyć - mówi do Montaigne'a.

Mężczyzna spogląda na niego.

- Po prostu pomyślałem, że niebawem usłyszysz o mnie różne okropne historie, szczególnie w Kruczym Dworze. Stwierdziłem, że najpierw sam ci o tym powiem.

Devon przełyka ślinę.

- Czy naprawdę zabił pan…?

- Spytaj panią Crandall, to wszystkiego się dowiesz - mówi Montaigne, otwiera drzwiczki samochodu i wysiada. Po chwili otwiera drzwi po stronie Devona, osłaniając go parasolem przed deszczem. - Jestem pewien, że pani Crandall z przyjemnością poda ci wszystkie szczegóły.

Devon wytęża wzrok, wpatrując się w wilgotny mrok, usiłując coś zobaczyć.

Montaigne wskazuje na burzowe chmury.

- Witaj w Biedzie - mówi.

Mętne światło, sączące się z okien Niespokojnej Przystani, przedzierają się przez strugi deszczu. Devon i Montaigne spieszą do środka, gdzie mężczyzna strząsa wodę z parasola i bez słowa odchodzi w kierunku stojącej w kącie budki telefonicznej.

Lokal jest mroczny, wyłożony ciemnobrązową boazerią, obwieszony sieciami, bojami i kołami ratunkowymi. Deski podłogi są nierówne, wypaczone przez dziesięciolecia kontaktu ze słonym morskim powietrzem. W Sali znajduje się kilka stołów ze stojącymi na nich lampami naftowymi. Pod przeciwległą ścianą siedzi dwóch kościstych staruszków, popijających piwo i palących fajki.

Wzdłuż frontowej ściany ciągnie się bar z wysokimi stołkami. Devon zajmuje jeden z nich, przyciągając uwagę barmanki. Jest nią pulchna młoda kobieta o krótko ściętych rudych włosach, z dołeczkiem na brodzie i złotym kolczykiem w lewej brwi. Nie wygląda na dużo starszą od Devona, który jednak podejrzewa, że ona musi mieć co najmniej dwadzieścia jeden lat, skoro pracuje za barem.

- Co ma być? - odzywa się dziewczyna.

- Jest gorąca czekolada? - pyta Devon.

- Pewnie, mały. - Napełnia mu filiżankę. - Masz. W taką pogodę jak ta nawet… No, znasz resztę.

Devon uśmiecha się.

- Faktycznie, pogoda jak pod zdechłym psem.

- Jesteś nowy w mieście?

- Tak - mówi Devon i upija łyk. Czekolada jest dobra. Smaczna i gorąca. - Właśnie przyjechałem.

- Skąd?

- Z Nowego Jorku.

- O, naprawdę? - Nachyla się do niego. - Chłopak z wielkiego miasta.

- Nie - mówi Devon. - Z przedmieścia.

- Och. - Barmanka splata ręce na piersi. - Co więc sprowadza cię aż tutaj, do Biedy, na sam koniec świata?

- Będę tutaj mieszkał. W Kruczym Dworze. Znasz to miejsce?

Znów to samo, myśli Devon. Ta mina. Taka sama, jaką zrobiła tamta staruszka w autobusie i jaką widział u Rolfe'a Montaigne'a w samochodzie.

- Czy je znam? - śmieje się barmanka. Wszyscy w Biedzie znają Kruczy Dwór. Jak moglibyśmy nie znać? Należy do nich połowa okolicy.

- Mówiono mi, że są bardzo bogaci.

- Mają więcej pieniędzy niż sam Bóg. - Chwyta ściereczkę i zaczyna wycierać blat. - Muirowie praktycznie zbudowali to miasteczko. Kupili flotę statków rybackich, rozruszali turystykę, wszystko. Prze Muirami nie było tu nic. Każde dziecko zna legendę Kruczego Dworu - wie, że stary Horatio Muir wybudował ten dom na cyplu, a wtedy wszystkie kruki z okolicy zleciały się i zamieszkały tam.

- Kruki?

- Taa. No wiesz, takie wielkie czarne ptaszyska. Mój dziadek pamięta czasy, kiedy we dworze roiło się od nich. Stąd ta nazwa. Teraz nie ma tam już żadnych kruków, ale to miejsce wciąż jest tak niesamowite, jak tylko można sobie wyobrazić.

Devon uśmiecha się.

- Mówiono mi, że znajdę tam tylko duchy.

Dziewczyna mruga do niego.

- Powiedziano ci prawdę. Duchy i kilka stukniętych osób. - Uśmiecha się. - Nawiasem mówiąc, mam na imię Andrea. A ty?

- Devon - przedstawia się jej. Wymieniają uścisk dłoni.

- Naprawdę będziesz mieszkał w tym domu?

Devon uśmiecha się.

- Pani Crandall będzie moją opiekunką. Mój ojciec umarł. Tak jakby zapisał mnie jej w testamencie.

- Daj spokój - mówi Andrea. - To dziwna starsza pani. Jednak jej córka jest w porządku. Cecily. Czasem tutaj wpada. Jest mniej więcej w twoim wieku.

- No, to dobrze. Już zaczynam się obawiać, że tam będzie okropnie.

Andrea wzrusza ramionami.

- Nie wiem, z jakiego miasteczka przyjechałeś, ale w Biedzie bywa strasznie nudno. No, szczególnie w styczniu, lutym i w marcu. W lecie to co innego. W ziemie jest nas tu niecałe trzy tysiące, ale w szczycie sezonu - od czwartego lipca aż do święta pracy - tłoczy się tu około czterdziestu tysięcy turystów.

- Oo.

- No wiesz, myślę, że to przez tę nazwę. Można by pomyśleć, że będzie odstraszała ludzi, ale nie. Każdy chce powiedzieć, że był w Biedzie i wrócił. My, nieszczęśni mieszkańcy, zabijamy się w lecie, usiłując jakoś upchnąć tu wszystkich. Chyba powinniśmy być wdzięczni. Za ich pieniądze żyjemy od września do maja.

- W lecie skończę piętnaście lat - mówi jej Devon. - Chciałbym znaleźć jakąś pracę.

- Będzie jej tu wiele. W której jesteś klasie? W drugiej?

- Tak. W przyszłym tygodniu powinienem pójść do szkoły. Dziwnie jest tak przychodzić do klasy w połowie roku szkolnego. Niespecjalnie mnie to cieszy.

- Cecily zajmie się tobą. Ma swój krąg przyjaciół. A szkoła nie jest zła. Skończyłam ją kilka lat temu. Jest fajna, bo zbiorcza. Przynajmniej można poznać dzieciaki spoza Biedy. - Bawi się kolczykiem w brwi. - Zatem sądzisz, że zostaniesz tu na dobre?

Devon patrzy w okno. Deszcz bębni o szybę.

- Nie wiem. - odpowiada. - Na razie nie mam wyboru. Ale później…

Nie kończy. Odkąd przeczytano testament ojca, zastanawiał się, jak długo tutaj zostanie. Trochę buntował się przeciwko porzucaniu Coles Junction i dotychczasowych przyjaciół. A jednocześnie wabiły go słowa Głosu: Tam są odpowiedzi. Możesz się dowiedzieć, kim i jaki jesteś.

Tamtej nocy, kilka godzin po śmierci ojca, temperatura w pokoju nagle podskoczyła o dwadzieścia stopni. Pogrążony w żalu Devon nie sądził, że będzie dostatecznie silny, żeby oprzeć się temu atakowi. Jednak był - jak zawsze. Wystarczyło jedno gniewne spojrzenie i machnięcie ręki, aby jego osłona przemknęła przez pokój i zablokowała drzwi. Klamka obróciła się i zagrzechotała, lecz nic nie zdołało wejść do środka.

Tutaj są odpowiedzi, mówi mu teraz Głos.

A Devon przytakuje: Wiem o tym od chwili, gdy wysiadłem z autobusu.

- Ktoś mówił ci już o chłopcu? - pyta Andrea.

Devon znów spogląda na nią.

- O chłopcu? Och, masz na myśli tego małego z Kruczego Dworu.

Andrea kiwa głową.

- „Mały” to zwodnicze określenie. Raczej powinieneś powiedzieć „potwór”. Albo „gremlin”. Czy wiesz, za co wyrzucili go ze szkoły, do której chodził w Connecticut?

Devon uśmiecha się.

- Aż boję się zapytać.

Andrea wybucha śmiechem.

- Podpalił zasłony w bufecie. W bufecie! Mogłabym zrozumieć, gdyby podpalił zasłony w sypialni wychowawcy albo w pracowni matematycznej, ale w bufecie?

Devon kręci głową.

- To mi wygląda na ciężki przypadek dziecka, które pragnie zwrócić na siebie uwagę.

- Alexander Muir jest niewątpliwie stuknięty. Wcale mnie to nie dziwi, skoro wychował się w tym domu.

- Wśród zbyt wielu duchów? - uśmiecha się Devon.

Andrea wzrusza ramionami.

- Cóż, tak przynajmniej mówią. - Nachyla się do niego. - Jeszcze teraz przy Czarciej Skale można usłyszeć krzyki Emily Muir. To informacja z pierwszej ręki, kolego. Sama je słyszałam.

- Oo - mówi Devon. - Krzyki? Czarcia Skała?

- Tak. To najwyższy punkt nadmorskich urwisk, na skraju posiadłości Muirów na samym końcu Biedy. Przed czterdziestoma laty Emily Muir rzuciła się tam z klifu. Mówiono, że nakryła męża z inną kobietą.

Devon uśmiecha się.

- Rozumiem.

- Możesz się śmiać, ale jej mąż to najgorszy ze wszystkich duchów, Jackson Muir. Moi rodzice pamiętają go z czasów, gdy byli dziećmi. Terroryzował całe miasteczko. Mówią, że był czarownikiem.

- C z a r o w n i k i e m? Jak wuj Arthur z serialu Bewitched?

Rzuca w niego ścierką.

- Hej, ja tylko powtarzam to, co mi mówiono. Biedny stary Jackson. Żadnym ze swych zaklęć nie zdołał przywrócić życia pięknej Emily i umarł pogrążony w żalu.

- Próbujesz mnie przestraszyć - mówi jej z uśmiechem Devon.

Andrea też się uśmiecha.

- Udało mi się?

- Nie. - Znowu upija łyk czekolady. - Niełatwo mnie przestraszyć.

- No cóż, po prostu uważaj na siebie. Pani Crandall to postać żywcem wyjęta z Looney Toons. Wciąż widuję ją w tym jej jaguarze. Pojawia się w którymś z miejscowych sklepów tak poowijana apaszkami, że ledwo widać jej twarz, a potem zawzięcie się targuje o sandałki za dziesięć dolarów. - Andrea nachyla się nad barem. - I wiesz, co jeszcze jest dziwne w tej rodzinie? Mają tylko jednego służącego. J e d n e g o! Możesz to sobie wyobrazić? W takim wielkim domu? No, ja ledwie sobie radzę z utrzymaniem porządku w moim jednym pokoju a oni mają ich pięćdziesiąt.

- Pięćdziesiąt pokoi?

- Taa. Możesz to sobie wyobrazić?

Nie, Devon nie mógł. Był jednak przekonany, że w którymś z tych pięćdziesięciu pokoi znajdzie odpowiedź na pytanie, kim jest i skąd się wzięła jego niezwykła moc.

- Jeszcze czekolady? - pyta Andrea.

- Nie dzięki - mówi Devon, opróżniając filiżankę. Ogląda się przez ramię. Rolfe Montaigne wciąż stoi przy telefonie. - Czy jest tu drugi telefon, z którego mógłbym skorzystać? Muszę wezwać taksówkę, która zawiezie mnie do Kruczego Dworu.

- Nawet nie wysłali po ciebie samochodu?

- Mieli to zrobić, ale nikt nie przyjechał. - Devon wyciąga z kieszeni kurtki portfel, wyjmuje dwa dolary i kładzie je na kontuarze. - Podwiózł mnie tu tamten gość.

Andrea spogląda na Montaigne'a i krzywi się.

- Chyba nie zadajesz się z Rolfe'em Montaigne'em? - pyta.

- Nie, on tylko mnie tu podwiózł. Dlaczego pytasz? Nie powinienem się z nim zadawać? - Uważnie patrzy na Andreę. - Powiedział mi, że siedział w więzieniu za morderstwo. Czy to prawda, czy też tylko próbował mnie przestraszyć?

Dziewczyna prycha.

- Na dziś opowiedziałam ci już dość okropnych historii. Nie każ mi zaczynać nowej.

Odchodzi obsłużyć innych klientów - starszego pana i młodą kobietę. Devon przygląda się im, starając się coś wyczuć. Nic. Głos milczy. Żadnego żaru. Ani energii.

Devon wie, że w tym miasteczku są ludzie znający prawdę, której szuka. Odnajdzie ich. Opatrzność - czy cokolwiek innego - już skontaktowała go z jednym z nich: tajemniczym Rolfe'em Montaigne'em.

- Hej! - woła do niego Andrea., pokazując palcem. - Masz wolny telefon.

Devon rozgląda się. Rolfe już wyszedł. Na zewnątrz słychać warkot zapalanego silnika. Przez okna za barem wpada światło reflektorów.

- Bez słowa pożegnania - mruczy Devon.

Zsuwa się ze stołka i przechodzi przez pomieszczenie. Nad telefonem wisi tabliczka z numerami firm przewozowych. Dzwoni do jednej z nich, podaje gdzie jest, i słyszy, że taksówka będzie za mniej więcej pięć minut.

- Wpadaj tu często - mówi mu Andrea, gdy Devon wraca do baru. - Utrzymam cię przy zdrowych zmysłach.

Devon składa obietnicę. Kiedy przed barem rozlega się klakson taksówki, deszcze nieco ustaje. Devon wybiega z baru i siada na tylnym siedzeniu. Taksówkarz jest krępym mężczyzną o ogorzałej twarzy (zapewne w dzień zajmuje się łowieniem ryb) i czarnych, głęboko osadzonych oczach. On tez sprawia wrażenie zdziwionego, kiedy Devon podaje jako cel podróży Kruczy Dwór. W lusterku widać, jak lekko unosi krzaczaste brwi. Mimo to nic nie mówi i jedzie.

Księżyc ponownie wyłania się zza ciemnych chmur, jak nieśmiałe dziecko, które wygląda zza drzwi, choć już powinno leżeć w łóżku. Jego blask jest słaby, niepewny. Pojawia się i znika, ale daje wystarczająco dużo światła, żeby ukazać poszarpane skały obok drogi i wzburzone morze na dole. Białe grzywy fal wydają się Devonowi nieznośnie zimne. Chłopiec słucha, jak rozbijają się na plaży.

W końcu dostrzega Kruczy Dwór, wznoszący się na tle księżycowej poświaty na szczycie Czarciej Skały. Z początku widać tylko nikły cień, zarys, jakby kontur naszkicowanych dekoracji.

- To tam - mówi chrapliwie taksówkarz.

- Tak - potwierdza Devon, nie odrywając oczu od tego widoku.

- Niewiele mówię ludziom, których wożę - dodaje taksówkarz, zerkając przy tym w lusterko. - A Bóg wie, że widuję takie rzeczy, że powinienem coś powiedzieć. Zabieram pijaków i odwożę ich do żon. Zabieram polityków i zawożę ich do kochanek. Nic nie mówię. Nigdy. Jednak dziś dam ci pewną radę.

- Jaką? - pyta Devon.

Minęli zakręt nadmorskiej drogi i zaczęli wjeżdżać na wzgórze. Kruczy Dwór wznosił się teraz nad nimi, stercząc na skraju urwiska.

- Załatw sprawę, którą przyjechałeś tu załatwić, i wyjedź - mówi taksówkarz. - Nie zadawaj żadnych pytań. Po prostu zrób to, co masz zrobić, i zmykaj.

Devon nie odrywa oczu od ciemnej bryły budowli. Tylko w dwóch oknach na parterze pali się światło. Wydaje się nikłe i słabe, jakby bało się przerwać spokój cieniom. Na wschodnim końcu domu ku fioletowo-czarnemu niebu wznosi się wieża.

- Obawiam się, że to będzie trudne - wyjaśnia Devon. - Mam tutaj mieszkać.

Taksówkarz mruczy:

- No cóż, współczuję ci, chłopcze. Kiedyś pracowałem u Edwarda Muira, na jednym z jego statków. Traktował mnie jak niewolnika. Nie pozwól mu na to.

Taksówkarz zatrzymuje się na poboczu drogi. Od Kruczego Dworu dzieli ich jeszcze dobrych kilkaset metrów pod górę.

- Dlaczego się pan zatrzymał? - pyta Devon.

- Dla mnie to koniec drogi.

Devon śmieje się. Właściwie wcale go to nie dziwi. Biorąc pod uwagę dotychczasowe wydarzenia tej nocy, mógł się spodziewać czegoś takiego.

- A co? - pyta. - Boi się pan, że poszczują pana wilkołakami, jeśli podjedzie pan bliżej?

- Możliwe - odpowiada mężczyzna, najzupełniej poważnie.

Devon wysiada z taksówki i wyjmuje z niej swoją ciężką walizkę.

- Proszę - mówi, podając trzy dolary przez boczne okienko. Jest trochę zły, znużony dziwacznym zachowaniem tych wszystkich ludzi, które grało mu na nerwach. - Niech pan nie szuka napiwku, bo go nie dałem.

- Nieważne. Wolałbym, żebyś skorzystał z mojej rady.

Taksówka zawraca z piskiem opon i rusza z powrotem drogą, pozostawiając chłopca samego w blasku księżyca, z twarzą mokrą od deszczu. Monotonny huk fal w dole zagłusza warkot nabierającego szybkości samochodu, który zjeżdża ze wzgórza do miasteczka.

Devon spogląda na wznoszący się przed nim dom. Zapaliło się następne światło: w najwyższym oknie wieży.

- No - mruczy Devon. - Dwór budzi się do życia.

Jednak idąc z mozołem w kierunku budynku, chciałby w to wierzyć. Pogwizduje pod nosem, wesołą melodię odpędzając złe duchy, ściskając w jednej ręce walizkę, a w drugiej ukryty w kieszeni medalik świętego Antoniego.

Suze łatwo było przestraszyć. W Coles Junction chodzili razem do kina - Devon, Suze, Tommy i kto jeszcze im akurat towarzyszył. Lubili takie horrory jak Koszmar minionego lata i Krzyk. Przyprawiająca o gęsią skórkę ścieżka dźwiękowa denerwowała Suze i Devon musiał wyciągać w ciemności rękę, żeby uspokajająco uścisnąć jej dłoń. Kiedyś, wracając do domu, poszli na skróty przez krużganki starego kościoła. Korytarz oświetlały tylko żółte lampy na murze, rozmieszczone co kilka metrów. Zdarzało się, że nietoperze utknęły w tym korytarzu i ich piskliwe okrzyki były tylko odrobinę mnij przerażające od łopotu błoniastych skrzydeł o zimne kamienie. Suze usłyszała te dźwięki i rzuciła się do ucieczki, zakrywając rękami włosy i błagając Devona, żeby pobiegł za nią. Jego jednak po prostu zafascynowały te latające gryzonie. Widział ich ślepia: czerwone węgielki w mroku.

Devon przypomina sobie, że naprawdę przestraszona Suze zawsze zaczynała mamrotać lub pogwizdywać pod nosem. She'll be comin' round the mountain when she comes, she'll be comin' round the mountain when she comes… albo Jingle bells, jingle bells, jingle all the way - nawet w najgorętszy dzień lata. Te zabawne piosenki: jakby wymuszona radość małej dziewczynki mogła ukołysać do snu nietoperze, skłonić do posłuszeństwa duchy.

A jednak teraz Devon pogwizduje te same melodie. Po raz pierwszy w życiu trochę się boi. Podchodząc do wielkiego domu, czuje narastający żar. W szumie wiatru słyszy głosy: nie doradzający mu Głos, ale inne. Głosy tych ślepi, które spoglądały na niego z ciemnej szafy, odkąd skończył sześć lat.

Przystaje nie dalej niż metr przed frontową bramą i spogląda w górę. Przez zardzewiałe żelazne kraty widzi piętrzący się dom. Chmury znikły i ośmielony księżyc zawładnął niebem. Teraz jest dostatecznie jasno, żeby dostrzec fasadę budynku: śliskie od deszczu czarne kamienie, wygładzane przez dziesiątki lat prze morskie wiatry. Drewniane elementy budynku są czarne jak heban - z ciemnego drewna, zaimpregnowanego przez sól. Wszystko jedno, czy są tu kruki czy nie, Devon uznaje, że dom zasługuje na swoją nazwę: jest czarny jak skrzydło kruka. Z okapów domu sterczą monstrualne gargulce, podobne do tych na średniowiecznych katedrach, odrażające i szponiaste stwory. Devon wie, że są one aż nazbyt realne.

Kiedy się zbliża, musi walczyć z wiatrem, chłodnym i wilgotnym. Nie zdołasz mnie powstrzymać, myśli. Obojętnie, jak usilnie będziesz próbował. Przyjechałem tutaj, żeby poznać prawdę. Tę prawdę, którą ukrywano przede mną całe życie.

Przechodzi przez frontową bramę i idzie długim podjazdem. Ten biegnie łukiem w kierunku głównych drzwi, po czym dalej za dom, ku mniejszym budynkom. Devon maszeruje raźnym krokiem, pomimo silnych podmuchów wiatru. Raźny krok ma dodać mu otuchy, tak samo jak melodia, która wciąż płynie z jego warg: She'll be comin' round the mountains when she comes… Ktoś - coś - go obserwuje. Devon jest o tym przekonany.

Strzeż się, odzywa się Głos. Devon niemal się spodziewa, że zaraz coś wyskoczy na niego z rosnących wzdłuż podjazdu krzaków, jakieś wściekłe zwierzę o długich kłach i czerwonych ślepiach.

Kiedy jednak dostrzega patrzącego, odkrywa że to z pewnością człowiek. Istotnie, z ciemności patrzą na niego oczy. Na szczycie wieży, w księżycowym blasku, widać jakiegoś mężczyznę - a przynajmniej kogoś, kto bacznie obserwuje Devona przez okienko zwieńczonej krenelażem wieży.

Devon staje jak wryty i nagle ma wrażenie, że jego ciało traci ciężar, który unosi się i wyparowuje bez śladu. Próbuje skupić wzrok na tym człowieku, lecz ten za każdym razem zdaje się znikać w mroku. Jakby można go było zobaczyć tylko pod pewnym kątem, jakby istniał nie w tym, a w jakimś innym wymiarze.

Jednak na kilka sekund, gdy ich spojrzenia się spotykają, cichną wszystkie dźwięki: rytmiczny łoskot uderzających o skały fal, głośne bicie serca Devona. Wtedy powracają echem słowa napotkanej w autobusie staruszki, płosząc ciszę niczym krzyk mew.

- Nie znajdziesz tam nikogo oprócz duchów.

3.Stwory nocy

Sam nie wie, jak długo tam stoi, spoglądając na wieżę, ale coś wyrywa go z transu, jakby jakiś niewidzialny hipnotyzer pstryknął palcami. Może to Głos - ale Devon nie jest pewnie, czy naprawdę go słyszał ni co ten mógł mu powiedzieć. Może po prostu zgasło światło w najwyższej komnacie wieży, pogrążając niższe piętra w kompletnej ciemności. A może to deszcz, znowu się wzmagający, oblizujący go swym wilgotnym jęzorem.

Devon zbiera siły i pokonuje ostatnie metry dzielące go od budynku. Puka do drzwi wiszącą na nich kołatką z zaśniedziałego mosiądzu. Stukanie odbija się głuchym , trumiennym echem, tak jak się spodziewał.

Drzwi Kruczego Dworu nie otwiera mu służący - ten jedyny sługa, o którym mówiła Andrea - ale ktoś, kogo Devon nie oczekiwał. Kobieta jest wysoka, o złocistorudych włosach, uderzająco piękna i w nieokreślonym wieku. Ma władczo uniesioną brodę, bardzo wyraźny profil i długą szyję. Jej włosy są zebrane w gruby francuski warkocz upięty z tyłu głowy. A szyję zdobi pojedynczy sznur pereł. Oczy są duże i szeroko rozstawione. Spogląda nimi bez mrugnięcia na stojącego za progiem Devona.

- Pani… Crandall? - pyta chłopiec.

- Tak - odpowiada kobieta, nie wyciągając ręki i nie zapraszając go do środka.- A ty jesteś Devon.

Wymawia jego imię z celowym naciskiem, ani na chwilę nie odrywając oczu od jego twarzy.

- Tak, proszę pani. Jestem Devon March.

W końcu kobieta się uśmiecha.

- Proszę, wejdź. - Cofa się, wpuszczając go do hallu rezydencji. - Spodziewałam się córki - mówi, zamknąwszy za nim drzwi. - Nie przyjechała z tobą?

- Nie, proszę pani. Wziąłem taksówkę.

- Taksówkę? - Wygląda na szczerze rozgniewaną. - A przecież wyraźnie mówiłam dziś rano Cecily, żeby wyjechała po ciebie na dworzec z Simonem, naszym szoferem. Nie było ich tam?

- Nie, proszę pani. Nie było nikogo. Nic się nie stało. Dzięki temu zwiedziłem po drodze miasteczko i poznałem kilka osób…

Kobieta mierzy go ciężkim wzrokiem. Nagle Devon ma wrażenie, że spotkanie z mieszkańcami miasteczka jest ostatnią rzeczą, jakiej życzyłaby sobie podczas pierwszego dnia pobytu w Biedzie.

I któż mógł mieć jej to za złe? Opowieści, które słyszał, legendy o duchach, wrogie nastawienie do rodziny Muirów… A teraz był tutaj, w tym legendarnym domostwie, stojąc w miejscu, które niewielu było dane zobaczyć.

Devon rozgląda się wokół. Wysokie łukowate sklepienie i wielki witraż w oknie - przedstawiający świętego Jerzego zabijającego smoka - nasuwa na myśl starą kaplicę, a tuziny świec płonących w mosiężnych i cynowych kandelabrach jeszcze pogłębiają to wrażenie. Po prawej znajdują się szerokie kręte schody, wyłożone orientalnym chodnikiem. Podłoga jest z marmuru, ciemnofioletowego i szarego kamienia, błyszczącego, jakby przycięto go i wypolerowano zaledwie wczoraj. Na ciemnych drewnianych ścianach wiszą portrety posępnych mężczyzn i kobiet, w których Devon odgaduje przodków Muirów. Zastanawia się, którym z nich jest Jackson. A którą nieszczęsna Emily?

- Przepraszam za moją córkę - mówi pani Crandall.

- Wszystko w porządku.

- Nie, nie w porządku. Nie wiem gdzie ona jest.

Pani Crandall zerka na stary szafkowy zegar, który stoi w hallu. Jest kwadrans po dziesiątej. Prostuje się i rusza w kierunku zamkniętych podwójnych drzwi. Suknia z zielonego atłasu opina jej kształtne ciało i sięga do podłogi.

- Porozmawiam z nią - obiecuje pani Crandall. - Zostaw tu walizkę. Każę Simonowi wnieść ją na górę. Jak tylko się pojawi. Chodź do salonu, to porozmawiamy.

Otwiera drzwi w sposób, który jeszcze bardziej podkreśla jej status wielkiej damy: pociągając za obie klamki jednocześnie i wkraczając do komnaty przez otwarte na oścież podwoje. W salonie ogień płonie w kominku. Przed nim stoi elegancka sofa, pilnowana przez surowego starca z portretu nad gzymsem.

Teraz Devon rozumie, dlaczego ludzie mówią szeptem o Kruczym Dworze, dlaczego rodzice Andrei powiedzieli jej, że stary Jackson Muir był czarownikiem. Między książkami na regałach pod ścianą leżą czaszki, co najmniej trzy spreparowane, zmniejszone ludzkie głowy i pół tuzina kryształowych kul. Pod przeciwległą ścianą stoi rycerska zbroja. Pokój wygląda jak pracowania czarodzieja.

- Oo - mówi Devon, rozglądając się. - Bombowy pokój.

Po lewej stronie duże szklane drzwi z draperiami z grubego materiału ukazują wspaniały widok z Czarciej Skały. W blasku księżyca widać spienione fale, rozbijające się z trzaskiem na skałach w dole.

- Tak, chyba tak - przyznaje pani Crandall. - Zarówno mój ojciec jak i dziadek byli podróżnikami i namiętnymi kolekcjonerami. Są tu pamiątki z całego świata.

- Godne podziwu - stwierdza Devon, dotykając jednej z czaszek.

Czuje mrowienie ręki, jakby przeszedł przez nią prąd. Pospiesznie cofa dłoń.

- Usiądź - mówi mu pani Crandall.

Siadają przed kominkiem, Devon na sofie, a pani Crandall na dużym miękkim fotelu. Devon instynktownie wyczuwa, że to jej ulubione miejsce, na którym nikomu innemu nie wolno siadać. Z kominka płynie miłe ciepło, rozgrzewające jego ciało, które jakby wchłonęło wilgoć nocy. Przechodzi go dreszcz. Pani Crandall zauważa to i podnosi brwi.

- Zimno ci. Chcesz herbaty?

- Nie, dziękuję. Teraz, kiedy w końcu znalazłem się pod dachem, nic mi nie będzie.

- Ponownie przepraszam. Skarcę Cecily.

- Nie, proszę, nie ze względu na mnie. Nie chciałbym, żeby nasza znajomość zaczęła się w tak przykry sposób.

Kobieta wzdycha.

- Usiłowałam nauczyć Cecily dyscypliny, ale to takie trudne. Ona potrafi być uparta. Rozumiem, że ty będziesz przestrzegał zwyczajów tego domu, Devonie?

- No cóż, postaram się.

Pani Crandall składa dłonie tak, że dotykają się czubkami palców. Blask z kominka pada na jej twarz i szyję. Devon ponownie zauważa jej niezwykłą urodę. Koncentruje się, próbując sprawdzić, czy Głos coś mu o niej powie, ale Głos milczy. Nie ma tu również żaru i pulsowania energii, które wyczuwał na zewnątrz. Tutaj czuje tylko ciepło bijące z kominka.

- Z pewnością chcesz jak najszybciej podjąć naukę w szkole - mówi mu pani Crandall.

Devon wzrusza ramionami.

- No cóż, nie jest łatwo opuścić szkołę w połowie semestru. Wyobrażam sobie, że podjęcie nauki w nowej będzie jeszcze trudniejsze.

- Prosiłam wychowawcę, żeby pomógł ci w razie potrzeby. Rozmawiałam również z opiekunami i wszystko załatwiłam. Możesz zacząć od poniedziałku. O nic nie musisz się obawiać.

Devon śmieje się.

- Nie obawiam się - a przynajmniej nie o to. Najtrudniej mi było opuścić starych przyjaciół.

Kobieta patrzy na niego z lekkim współczuciem.

- Ze smutkiem usłyszałam o śmierci twojego ojca, Devonie - mówi łagodniejszym tonem. - Byliście bardzo zżyci?

- Tak, proszę pani. Moja matka umarła, kiedy byłem dzieckiem. Nie pamiętam jej. Tak więc ojciec był całą moja rodziną.

Pani Crandall kiwa głową.

- Rozumiem. No cóż, chętnie przyjmiemy cię do naszej, jak długo zechcesz z nami pozostać.

- Dziękuję pani. - Devon docenia jej uprzejme słowa, za którymi jednak kryje się niewiele uczucia. - Pani Crandall, czy mogę o coś zapytać?

- Oczywiście.

- Czy taka była umowa między panią a moim ojcem? Gdyby coś mu się stało, miała pani przyjąć mnie pod swój dach?

Kobieta spogląda w kierunku kominka.

- Szczerze mówiąc nie, Devonie. Zapewne byłam równie zaskoczona jak ty, kiedy pan McBride zadzwonił i powiedział mi o tym.

- Zatem mogła pani odmówić.

- Mogłam. - Znów spojrzała na niego. - Jednak nie odmówiłam.

- Skąd znała pani mojego ojca? Musieliście być dobrymi znajomymi.

- Z dawnych czasów. Rozumiem, że twój ojciec nigdy nie wspominał o Kruczym Dworze.

Devon przecząco kręci głową.

- Nigdy. Nawet na łożu śmierci.

Pani Crandall wstaje, podchodzi do kominka i grzeje sobie dłonie przy ogniu.

- Myślę, że twój ojciec uważał, że mogę dać ci coś, czego on nie był w stanie ci zapewnić. Sądził, że będzie ci tu dobrze.

Devon spogląda na pokój, na antyki, na srebrną zastawę, kryształowy żyrandol zawieszony pod sufitem.

- Tak, pewnie tak.

Ich domek był mały, zaledwie trzypokojowy: pokoje jego i ojca, salon i kuchnia. Ojciec pracował jako ogrodnik i mechanik, robiąc to, co najlepiej umiał. Pachniał benzyną i świeżo skoszoną trawą, a dłonie zawsze miał ubrudzone ziemią, która wżarła się w pory i pęknięcia skóry. Jeździł starym buickiem, miał tylko jedną sportową marynarkę i chociaż starał się, żeby Devonowi nigdy nie brakowało niczego - jedzenia, ubrań, zabawek - nigdy nie byli na takich wakacjach jak Tommy i jego rodzice, którzy razem jeździli do Disneylandu, na Cape Cod lub Mount Snow na narty.

- Jednak są pewne zasady, Devonie - mówi mu pani Crandall - i jak już powiedziałam, oczekuję, że będziesz ich przestrzegał. - Spogląda na niego władczo, jak księżna. - To duży dom, a nas jest tu mało, więc zamknęliśmy wschodnie skrzydło. W żadnym wypadku nie powinieneś próbować tam wchodzić. Rozumiesz?

- Tak, proszę pani.

- Ponadto moja matka jest chora. Od lat nie opuszcza swojego pokoju. Wolałabym, żebyś na razie nie próbował jej odwiedzać.

- W porządku.

Kiedy pani Crandall mówi o tych zasadach, Devon czuje lekkie mrowienie w czubkach palców, powoli rozchodzące się dalej i obejmujące całe dłonie. Kiedy oznajmiła mu, że w ty domu są miejsca i osoby, których nie powinien widzieć, wzbudziła jego podejrzenia.

Ponadto Devon nagle uświadamia sobie, że do tej pory nie było mowy o panu C r a n d a l l u, mężu stojącej przed nim kobiety. Devon zastanawia się, ile jeszcze tajemnic skrywa ta rodzina, której członkiem został tak nieoczekiwanie.

- Ma pani również bratanka - mówi. - To mały chłopiec, prawda?

Pani Crandall spogląda na niego z lekkim zdziwieniem.

- Och, mieszkańcy miasteczka naprawdę sporo ci powiedzieli. Co jeszcze ci mówili?

- No cóż, jeśli mam być szczery, proszę pani, kilka osób ostrzegało mnie przed przyjściem tutaj.

Kobieta uśmiecha się i odwraca twarzą do niego.

- Rozumiem. Z pewnością ostrzegali cię przed duchami i dziwnymi, ekscentrycznymi ludźmi, którzy mieszkają w tym domu.

- Tak - przyznaje Devon. - Zgadza się.

- W miasteczku nazywają mnie czarownicą. Czy ja wygląda na wiedźmę?

Devon przyznaje, że nie.

- Staraj się nie przejmować plotkami krążącymi w Biedzie - radzi mu pani Crandall. Podchodzi - a raczej płynie - do szklanych drzwi z widokiem na morze. Staje tam, oblana blaskiem księżyca.

i Ona wie /i, mówi w końcu Głos.

Tak, zgadza się Devon. Ona wie więcej, niż mówi. Czuje mrowienie dłoni, jakby krążył w nich ładunek elektryczny. Ma ochotę chwycić jedną z kryształowych kul i spojrzeć w nią. Czemu nie? - pyta Głos. Należą do ciebie.

Ta myśl go zaskakuje. Należą do mnie? Czy to możliwe? Lekko pochyla się na sofie, obserwując panią Crandall. Co ona wie o jego przeszłości? Dlaczego przyprowadziła go tutaj?

- Ten dom kryje wiele tajemnic - mówi, jakby odpowiadając na nie zadane przez niego pytanie nie odwracając się twarzą do chłopca. - Tak to jest ze starymi budowlami. W tym domu mieszkały cztery pokolenia Muirów. Każdy z dotychczasowych mieszkańców pozostawił tu swoje sekrety. - Milczy chwilę, po czym dodaje: - Szanujemy je. Nie próbuj ich zgłębić. Pamiętaj o tym, Devonie.

Odwraca się i mówi nieco raźniej:

- No, ale opowiedz mi o sobie. Chciałabym dowiedzieć się o tobie jak najwięcej, żebyśy mogli zostać przyjaciółmi

- Niewiele jest do powiedzenia poza tym, co już pani wie.

Devon postanawia nie mówić jej o swojej mocy ani o Głosie. Odebrał zbyt wiele ostrzegawczych sygnałów. Nadal nie jest pewien, czy może jej zaufać.

Musi jednak zadać jedno pytanie:

- Pani Crandall, czy pani wie, kim był mój prawdziwy ojciec?

Jej twarz robi się szara jak popiół. Eleganckie brwi podnoszą się, a wargi rozchylają. Zaraz jednak dochodzi do siebie na tyle, żeby odpowiedzieć:

- Nie wiedziała, że Ted nie był twoim ojcem. Dlaczego tak uważasz?

- Sam mi to powiedział. Tuż przed śmiercią. Powiedział, że zasługuję na to, żeby znać prawdę. - Devon mruży oczy, patrząc na nią. - Nie wierzę w to, żeby decyzja o wysłaniu mnie tutaj nie miała żadnego związku z moim pochodzeniem.

Pani Crandall uśmiecha się. Niepokój, który przed chwilą miała w oczach, już znikł.

- Cóż, nie mam pojęcia, jaki mógłby to być związek.

- Twierdzi pani, że nie wie, kim jestem i skąd się wziąłem?

Ona obrzuca go gniewnym, twardym spojrzeniem.

- Właśnie tak twierdzę. - Potem łagodnieje i odwraca wzrok. - Przykro mi, że nie mogę ci pomóc.

Nagle słychać ogłuszający huk gromu, jakby piorun uderzył w dach. Deszcz znów zaczyna lać jak z cebra i gasną wszystkie światła.

Mamo!

Wiatr wwiewa krople deszczu do przedsionka. Frontowe drzwi otwierają się na oścież i wpada przez nie śliczna nastoletnia dziewczyna o ogniście rudych włosach, ubrana w motocyklową kurtkę z czarnej skóry. Za nią idzie wysoki chłopak z ogoloną na łyso głową.

Gdyby nie świece, przerwa w dopływie prądu pogrążyłaby salon w ciemnościach. Kiedy jednak wzrok Devona oswoił się z blaskiem świec, może przyjrzeć się wchodzącej i domyśla się, że to Cecily Crandall, która miała odebrać go z dworu.

Pani Crandall szybko i bezszelestnie jak kot i przechodzi z salonu do przedsionka.

- Cecily! - mówi z wyrzutem. - Gdzie się podziewałaś? Miałaś pojechać z Simonem na dworzec autobusowy po Devona! Tymczasem nie widziałam cię przez cały wieczór.

Dziewczyna spogląda matce pod ramię i dostrzega nieznajomego chłopca, stojącego w drzwiach salonu. Devon uśmiecha się nieśmiało. Cecily jęczy.

- Och, tak mi przykro, mamo! Naprawdę mi przykro. - Odwraca się do chłopaka z ogoloną głową. Teraz Devon dostrzega kawałek metalu tkwiący w jego nosie. - Och, D.J., wiedziałam, że o czymś zapomniałam! Czy nie mówiłam ci, że o czymś zapomniałam?

- Tak, pani Crandall, Cecily mówiła. Ona…

- Jeśli nie masz nic przeciwko temu - przerywa mu lodowatym tonem pani Crandall - chciałabym porozmawiać z moją córką w cztery oczy.

- No tak, jasne, żaden problem. - Chłopak spogląda niepewnie na Cecily. - Zadzwonię do ciebie rano.

Ona kiwa głową, zbywając go, jakby nagle się zmęczyła jego towarzystwem. Nadstawia policzek do pocałunku, ale tak, żeby chłopak nie dotknął go wargami, po czym mija matkę i wchodzi do salonu. D.J. mówi dobranoc pani Crandall i wychodzi. Tymczasem jego dziewczyna zatrzymuje się przed Devonem i uważnie mu się przygląda.

- On jest piękny, mamo - mówi, jakby Devon był pieskiem lub obrazem, a nie człowiekiem, który ma oczy i uszy i może usłyszeć jej słowa. - Po prostu cudowny.

Uśmiecha się do Devona i wyciąga dłoń światowym gestem, jakiego nie powstydziłaby się jej matka. Devon nie wie, czy ma ją uścisnąć czy pocałować. Wybiera to pierwsze.

- Miło mi cię poznać, Cecily.

- Och, mnie również, mnie również. - Dziewczyna potrząsa głową i odchodzi, po czym z rozmachem siada na sofie. - Jak sądzicie, długo tym razem nie będzie prądu? To świństwo, bo na HBO jest koncert, który chciałam…

- Cecily - mówi jej matka, stając nad nią. - Wyraźnie ci poleciłam, żebyś pojechała z Simonem na dworzec po Devona. Biedny chłopak będzie miał szczęście, jeśli się nie przeziębił. Przyjechał tu taksówką i prawie całkiem przemókł…

- Przepraszam, Devonie - odzywa się dziewczyna. - Naprawdę mi przykro. Wynagrodzę ci to. - Mruga do niego. - Obiecuję.

- W porządku - mówi Devon. - Cieszę się, że tu jestem.

- Powiedziałaś mu o Alexandrze? - pyta nagle Cecily, odwracając się do matki.

- Właśnie miałam zamiar - odpowiada pani Crandall. Uśmiecha się do Devona. - Na pewno nie chcesz się napić herbaty?

- Nie, dziękuję. Proszę opowiedzieć mi o waszej rodzinie. - Uśmiecha się do Cecily. - Skoro mam być jej członkiem.

Dziewczyna ponownie mruga do niego, klepie dłonią sofę, wskazując mu miejsce obok siebie. Devon siada. Pani Crandall wraca na swoje miejsce przy kominku. Wydaje się zastanawiać nad tym, co ma powiedzieć.

- Alexander jest… trudnym dzieckiem - zaczyna. - Jego matka przebywa w zakładzie zamkniętym, odkąd chłopiec skończył cztery lata. Ojciec wiele podróżuje i nie ma czasu się nim zajmować. Wysłaliśmy go do szkoły w Connecticut, takiej z internatem. On…nie czuł się tam dobrze. Stał się zamknięty w sobie, wybuchowy. Coraz gorzej się uczył. I na wiosnę… podłożył ogień.

Spogląda na Devona, czeka na jego reakcję. On udaje zdziwienie, podnosząc brwi.

- Dzięki Bogu, nikomu nic się nie stało. Jednak wyrządził spore szkody. Oczywiście poproszono go o opuszczenie szkoły. I brat przekazał mi opiekę nad Alexandrem.

- Bo przecież mnie udało się tak dobrze wychować - mówi Cecily, trącając łokciem Devona.

Pani Crandall nie zwraca na to uwagi.

- Nie ma sensu oddawać chłopca do jakiejś szkoły z internatem. On najwyraźniej potrzebuje pomocy. Dlatego postanowiłam zostawić go tutaj. - Patrzy badawczo na Devona. - Mam nadzieję, że zdołasz mu pomóc, Devonie.

- Ja?

- Tak. Pan McBride przysłał mi wykaz twoich ocen. Jesteś wzorowym uczniem. Może mógłbyś uczyć Alexandra. Być nie tyle jego nauczycielem, ile opiekunem. Starszym bratem, skoro ojciec nie ma dla niego czasu. Sądzę, że męskie towarzystwo może mu posłużyć.

Devon zerka na Cecily. Dziewczyna się wzdryga.

- No cóż, spróbuję, pani Crandall.

- O nic więcej nie proszę. - Kobieta wzdycha. - Wszyscy mamy tu swoje obowiązki. Ten mógłby być jednym z twoich. Chcę mieć pewność, że Alexandrowi nie stanie się nic złego. Że jest bezpieczny.

Devon wychwytuje coś w tonie jej głosu.

- Czy ktoś mógłby zrobić mu krzywdę, pani Crandall?

- Tylko on sam sobie - wtrąca Cecily, wciąż nachylona do Devona - że w tym domu nigdy nie wiadomo, co sobie wyobraził, a co istnieje naprawdę.

- No, Cecily - mówi pani Crandall.

Jej córka jednak nadal zwraca się do Devona:

- Taksówkarz z pewnością ostrzegał cię przed duchami.

- No cóż, właściwie…

- O których ci mówił? - pyta Cecily. - Na pewno opowiedział ci o starym Jacksonie. To nasz najsławniejszy duch. Czarownik, jak powiadają. Zwykł urządzać naprawdę zwariowane pokazy magiczne dla dzieciaków z miasteczka…

- Cecily, przestań - mówi rozkazująco jej matka.

Córka nie zwraca na to uwagi.

- Jest też żona Jacksona, Emily - tragiczna postać. - Cecily wstaje i wskazuje na portret posępnego mężczyzny w szarym fraku i z obfitymi bokobrodami, smętnie spoglądającego ze złoconej ramy. - A ten tutaj to założyciel naszego rodu, wielki Horatio Muir. W taką burzliwą noc jak ta oni wszyscy, jęcząc, krążą po korytarzach!

Pani Crandall wzdycha i podchodzi do okna, jakby rezygnując z prób okiełznania Cecily, najwidoczniej już to znając i wiedząc, że nie zdoła jej powstrzymać.

- A tam jest nieszczęsna Emily - mówi Cecily, wskazując palcem.

Devon odwraca się. Na przeciwległej ścianie kobieta z portretu spogląda w dal. Jest śliczną, delikatną istotą, ale z jej wielkich oczu emanuje smutek, ledwie skrywany przez biały, wyszywany perełkami welon.

- Ten obraz został namalowany z jej ślubnego zdjęcia - mówi z uczuciem pani Crandall. - Zawsze lubiłam go najbardziej. Taka piękna kobieta. I taka smutna historia. Spadła z Czarciej Skały…

- Mówiono mi, że skoczyła - wtrąca Devon.

- Mieszkańcy miasteczka lubią szukać sensacji w naszych rodzinnych dramatach - oświadcza pani Crandall. Wyraźnie nie ma nic więcej do powiedzenia na ten temat.

- Jutro oprowadzę cię po domu - szepcze Cecily. - I podam ci pełne wersje wszystkich legend.

- Jestem pewna, że Devon chciałby się umyć, zobaczyć swój pokój i trochę się przespać - mówi pani Crandall. - Możemy porozmawiać jutro.

- Istotnie jestem zmęczony - przyznaje Devon.

Wszyscy troje wracają do hallu. Walizka Devona wciąż tam jest.

- Simon nie wniósł twojego bagażu na górę - stwierdza pani Crandall. - Gdzie on się podziewa?

- Nie widziałam go cały dzień - mówi Cecily. - W przeciwnym razie przypomniałabym sobie, że mamy pojechać po Devona.

Pani Crandall marszczy brwi.

- Simon to nasz służący, Devonie. Zwykle bardzo sprawny. To nie w jego stylu nie zająć się bagażem gościa.

- Wie pani co - mówi Devon - chyba go widziałem. Kiedy szedłem podjazdem, wydawało mi się, że ktoś stoi na wieży. Może to był Simon?

- Niemożliwe - odpowiada pani Crandall. - Wieża znajduje się we wschodni skrzydle. A jak już ci mówiłam, ta część domu jest zamknięta od lat.

- Jestem pewien, że widziałem jakiegoś człowieka…

- Niemożliwe - powtarza z naciskiem pani Crandall.

- No cóż, tam było światło. Na pewno widziałem światło w oknie wieży.

Jej spojrzenie mówi mu, że wygaduje bzdury. Kobieta uśmiecha się.

- Błyskało się - stwierdza. - Światło potrafi się odbijać w najdziwniejszy sposób.

Jakby na potwierdzenie jej słów komnatę rozświetla błyskawica, której towarzyszy potworny huk gromu. Cecily śmieje się.

- Tutaj przyzwyczaisz się do burz, Devonie - mówi mu. - Czasem trwają przez kilka dni.

Istotnie, burza szaleje przez całą noc. Devon sam wnosi bagaż na górę, pożegnawszy panią Crandall w przedsionku. Cecily prowadzi go do pokoju, przestronnego i z dużymi oknami z widokiem na morze. Szerokie łóżko jest już posłane, a na nocnym stoliku pali się świeca.

- Przedstawię cię wszystkim moim przyjaciołom w szkole - trajkocze Cecily. - Nie martw się. Poradzisz sobie. Już mówiłam o tobie Anie i Markusowi. Nie mogą się doczekać., kiedy cię poznają. Och, jestem taka szczęśliwa, że w tym domu jest ktoś w moim wieku! - Uśmiecha się do niego. - Jeszcze raz przepraszam, że nie wyjechałam po ciebie na dworzec. Zupełnie wypadło mi to z głowy.

- Nic się nie stało - powtarza Devon. - Podwiózł mnie człowiek, który podał się za przyjaciela waszej rodziny. Jednak coś mi powiedziało, że nie powinienem wspominać o tym twojej matce.

- Jak się nazywał?

- Rolfe Montaigne.

Znów huczy grom i burza przypuszcza następny atak. Cecily parska śmiechem, zakrywając dłonią usta.

- Co cię tak śmieszy? - pyta Devon.

- To, że Rolfe miał czelność podać się za przyjaciela naszej rodziny. Przeczucie cię nie myliło, Devonie. Nie mów mamie, że podwiózł cię Rolfe Montaigne.

- Dlaczego?

- Ponieważ wykopałaby cię stąd bez namysłu. - Uśmiech. - I uważaj, z kim rozmawiasz. Bieda to naprawdę bardzo małe miasteczko.

Z tymi słowami opuszcza pokój.

Sen nie przychodzi od razu. Burza wciąż szaleje i tej pierwszej nocy wydaje mu się potwornie silna - przypomina ogromny wir uwięziony nad wioską i atakujący wściekle wszystko i wszystkich. Okiennice Najwyraźniej się otworzyły i z trzaskiem uderzają o mur, wiatr wyje pod okapem starego domu, a błyskawice w regularnych odstępach czasu oświetlają pokój. Devon leży na łożu, czujnie obserwowany przez Muirów z portretów wiszących na ścianach.

Za każdym razem gdy zaczyna zasypiać, budzi go grzmot. W jednej z takich chwil, trwającej w mgnienie oka między snem a jawą, widzi postać stojącego przy łożu mężczyzny. Devon natychmiast siada i usiłuje skupić na nim wzrok.

- Kto tam? - pyta.

Nie ma nikogo. Jednak nagle czuje narastający żar. Rosnące ciśnienie i piskliwe wycie, od którego drży całe jego ciało. Pościel jest mokra od potu.

<i> Tak jak w zeszłym roku, <i> przypomina sobie. To ciśnienie. To piskliwe wycie. Najstraszniejsza noc w jego życiu, o której na szczęście prawie udało mu się zapomnieć. Właśnie tak się zaczęła, od żaru i ciśnienia, a skończyła dopiero wtedy, kiedy posiniaczony i zakrwawiony Devon pokonał demona.

- Ufaj swoim instynktom - uczył go ojciec. - One pokierują twoim ciałem.

Ten stwór był znacznie sprytniejszy od tamtego, który przyszedł do nich przedtem, kiedy Devon miał sześć lat. Ten nie wyskoczył z szafy, mrugając gadzimi ślepiami w mroku, ale najzwyczajniej w świecie wszedł przez drzwi sypialni po postacią ojca Devona. Devon, który właśnie leżał na łóżku i przeglądał komiks, podniósł głowę i zobaczył wchodzącego ojca. Wiedział jednak, że ojciec nigdy nie wchodził do jego pokoju bez pukania, a ponadto właśnie pojechał do sklepu spożywczego na zakupy.

- Tato?

Stwór rzucił się na niego, błyskając wielkimi żółtymi ślepiami i zaślinionymi kłami, w pośpiechu porzucając przybraną postać. Skoczył na Devona, który instynktownie odparł atak. Pazury potwora rozorały mu ramię i pozostawiły głęboką ranę na udzie, ale Devon zwyciężył, zadając bestii potężny cios w brzuch, który odrzucił ją z powrotem w Otchłań. Otwór przyszedł po niego - sprytniejszy i mądrzejszy od innych - lecz Devon go pokonał. Nie wiedział, że potrafi tak walczyć. Po prostu to zrobił.

<i> Znów to samo <i>, uświadamia sobie Devon. <i> Następny. Przyszły tu za mną. <i.>

<i> Czy też raczej ja znalazłem miejsce, skąd przybywają…<i>

Serce zaczyna walić mu jak młotem. Komnata wydaje się wirować. Devon kopnięciem odrzuca pościel i próbuje skupić wzrok, ale przeszkadza mu wirowanie pokoju. Kręci mu się w głowie.

Spuszcza nogi z łóżka. Jest gorzej niż ostatnio. Znacznie gorzej. Jeszcze nigdy nie było tak źle. Coś się dzieje. Devon to czuje. Pot oblewa mu czoło i spływa po twarzy. Koszulka lepi mu się do piersi i pod pachami. Devon z trudem wstaje i chwieje się, o mało nie tracąc równowagi.

- Jestem… silniejszy… od was… wszystkich - mówi głośno.

Głuchy, basowy ryk wstrząsa komnatą. Z początku ledwie go słychać przez szum wiatru, deszczu i gromów, ale szybko przybiera na mocy. Z pewnością słychać go w całym domu. Devon przytrzymuje się słupka łóżka i z całych sił stara się skoncentrować. Może uda mu się zdusić to w zarodku. Często mu się udawało. Zaledwie dwukrotnie stawał z nimi oko w oko. Za każdym innym razem gdy tylko wyczuł rosnące ciśnienie lub dostrzegł w roku ich ślepia, potrafił skupić się i odegnać demony. Jednym machnięciem ręki odpychał je w niebyt lub zatrzaskiwał drzwi szafy. Uciszał natrętne szepty, przeganiał potwory.

Jednak nie wtedy, kiedy potwór udający ojca wszedł do jego pokoju. Ten stwór był sprytny i zrobił to bez ostrzeżenia. Devon musiał z nim walczyć, tłuc pięściami i kopać, używając chwytów, o znajomość których nigdy się nie podejrzewał, z zaskakującą i budzącą podziw zręcznością.

Tym razem wyczuwał nadchodzącego demona, ale mimo to wiedział, że nie zdoła go powstrzymać. Jeszcze nigdy nie czuł czegoś takiego. Jakie moce zbudził, wchodząc do tego domu?

Ryk narasta i pokój wciąż wiruje. Nagle okno otwiera się ma oścież i burza z całą furią wpada do komnaty.

Devon macha ręką, ale nic się nie dzieje. Okno się nie zamyka.

Nagle w pokoju rozchodzi się ohydny smród, przypominający odór bagna lub rozkładającego się zwierzęcia.

- Kto to? - woła Devon, gdy kolejna błyskawica oświetla pokój.

Ryk jest teraz ogłuszający. Devon zakrywa uszy rękami, żeby go nie słyszeć.

Źródło ryku pojawia się w oknie: jakaś postać, stwór, coś, czego Devon nigdy nie byłby w stanie sobie wyobrazić. Z początku niewielki, ale szybko rosnący, zbliża się, wyłania z oparów nocy niczym jakiś prehistoryczny ptak. Ma wielkie zielone ślepia i długi dziób pełen ostrych kłów. Jest okryty łuskami. Wyciąga szpony do Devona, wywieszając długi jęzor.

- Nie! - krzyczy Devon. - Idź precz! Odejdź ode mnie!

Demon ląduje z łoskotem. Dyszy pożądliwie, brodawkowatym jęzorem niemal dotykając podłogi.

- Wracaj do piekła - mówi Devon., błyskawicznie kopiąc w łeb stwora.

Jak zawsze zaskakuje go szybkość własnych ruchów. Jakby ciało Devona reagowało instynktownie, bez udziału jego woli.

Demon z rykiem skacze na niego, rozkładając odrażające skrzydła. Devon odpycha go, ponownie zaskoczony swoją siłą.

- Powiedziałem, idź do piekła!

Demon ponownie atakuje. Devon znów zadaje mu silny cios.

- Jestem silniejszy od ciebie! Wbij to sobie do tępego łba!

Demon staje na tylnych łapach i ryczy ze złości. Nie atakuje ponownie. Zamiast tego jednym susem znika w ciemnościach.

Ryk cichnie. Komnata przestaje wirować. Temperatura opada. Mrok nocy znów przerywają tylko odgłosy burzy.

Devon oddycha z ulgą i czuje, że zaczyna dygotać. Podchodzi do okna. Zamyka je na zasuwkę. Odwraca się i czeka, aż ktoś zapuka do drzwi, żeby zapytać, co - na wielkie nieba lub wszystkie kręgi piekieł - się tu dzieje. Jednak nikt nie puka do drzwi.

i Oni nic nie słyszeli i, mówi Głos. i To przyszło po ciebie i nikogo innego i

Teraz Devon już wie. To jego obecność w tym domu zwabiła tego stwora z Otchłani. Siły, które prześladowały go od dziecka, są tutaj mocniejsze niż gdziekolwiek indziej.

I Oni tu mieszkają, i wyjaśnia mu Głos.

- I nie chcą, żebym ja tu mieszkał - mówi do siebie Devon.

Z sercem wciąż tłukącym się w piersi siada na brzegu łóżka.

i Nie mogę im stawić czoła bez ojca. To zbyt trudne. Nie poradzę sobie sam, bez względu na to ile odpowiedzi mogę tu znaleźć. I

Tylko jak ma stąd odejść? Pani Crandall jest teraz jego prawną opiekunką. I dokąd miałby pójść? Czy to powstrzymałoby te stwory przed dalszym pościgiem?

Nagle coś przychodzi mu do głowy: i Ojciec nie wysyłałby mnie do tego domu, gdyby uważał, że grozi mi tu jakieś niebezpieczeństwo. Wiedział, że tutaj odkryję prawdę o sobie.

- Zawsze pamiętaj, Devonie - rzekł ojciec, kiedy Devon po raz pierwszy naprawdę przestraszył się ślepi w swojej szafie. - Obojętnie, co się zdarzy, obojętnie co zobaczysz, obojętnie, gdzie będziesz. Jesteś silniejszy od nich, ponieważ rozumiesz, że wszelka prawdziwa siła wywodzi się z dobra. Nigdy o tym nie zapominaj. Nigdy.

- Nie zapominam, tato - mówi teraz cicho Devon i ciężko wzdycha.

Właściwie czuje lekkie uniesienie. Tym razem poradził sobie z tym stworem, nie odnosząc nawet zadrapania. Sam nie jest pewien, jak mu się to udało - ale jest pewny czegos innego: i Naprawdę jestem od nich silniejszy i.

Zapada w sen, z którego później będzie pamiętał szereg obrazów: Kruczy Dwór na tle nocnego nieba, postać spoglądającą nań z wieży, gorący oddech Rolfe'a Montaigne'a, mówiącego: „… za to, że zabił młodego chłopca, takiego jak ty”.

W tym śnie Rolfe zapędził go w kąt, pozbawiając możliwości ucieczki. Devon czuje na twarzy jego ciepły oddech, tak samo jak czuł go wcześniej w samochodzie. Oczy mężczyzny, zielone jak ślepia potworów z szafy, mierzą go pałającym spojrzeniem.

Devon budzi się. Burza wciąż szaleje i chłopiec spodziewa się następnej potyczki z potworem zza okna. Jednak nie czuje żaru ani wzrostu ciśnienia. Mimo to coś go zbudziło, więc czujnie nasłuchuje. Jest: cichy, monotonny, natarczywy głos, który zdaje się dobiegać z głębi ciemnego pokoju.

I Odejdź stąd. Nie jesteś tu mile widziany. Odejdź. I

Devon uważnie słucha. Nieustanne bębnienie deszczu i częste pomruki gromów niemal zagłuszają ten głos, który jednak nie przestaje recytować swojej mantry: i Odejdź stąd. Nie jesteś tu mile widziany. Odejdź. I

- Nie - głośno mówi Devon. - Nie odejdę.

Cich głos, wysoki i kobiecy, powtarza swoje. Devon wyskakuje z łózka. Stojąc blisko drzwi, słyszy dobiegające zza nich słowa: i Odejdź stąd. Nie jesteś tu mile widziany. Odejdź. I

W nagłym przypływie gniewu Devon otwiera drzwi i spogląda w mrok. Na korytarzu jest ciemno jak w grobie i równie zimno. Mimo to głos milknie i słychać tylko ulotny szelest skrzydeł - albo szmer umykających kroków, gdy ktoś pędem ucieka po wyłożonym chodnikiem korytarzu.

Devon już ma zamknąć drzwi, gdy słyszy inny dźwięk, tym razem dobiegający gdzieś z daleka, gdzieś z głębi domu. Wydaje się, że to czyjś płacz. Devon ostrożnie wychodzi na korytarz. Po omacku odnajduje kontakt i naciska go, ale odkrywa, że nadal nie ma prądu. Wraca do swojego nocnego stolika, po czym szuka świecy i zapałek. Przyświecając sobie wątłym i drżącym płomykiem, Devon podąża w kierunku źródła tych dźwięków. Prowadzą go one na szerokie kręte schody, gdzie na ścianach tańczą przedziwnie powykręcane cienie., gdzie każde skrzypnięcie starych desek zmusza go do zerknięcia przez ramię i sprawdzenia, czy nie skrada się za nim demon. Po cichu przechodzi przez przedsionek i salon, po czym ppo czym wychodzi na korytarz.

Na zewnątrz wciąż szaleje burza. Devon przez moment wyobraża sobie, jak teraz ten budynek wygląda dla ludzi patrzących nań z wioski i w świetle kolejnych błyskawic oglądających kontury jego wież na tle czarnego nieba.

Tym razem trudno się pomylić. To płacze jakaś kobieta, tak rozpaczliwie, jakby już nie była w stanie znieść swojego okropnego losu. Dźwięki wydają się dochodzić zza zamkniętych drzwi na końcu korytarza. Devon nie jest pewien, ale podejrzewa, że prowadzą one do zamkniętego wschodniego skrzydła. Tak podpowiada mu pamięć, w której zachował się widok górującej nad domem wieży.

i W żadnym wypadku nie powinieneś próbować ta wchodzić. Rozumiesz?

Waha się, nie chcąc łamać zakazów pani Crandall już pierwszej nocy spędzanej pod jej dachem. Jednak zbyt wiele się już wydarzyło. Coś usiłuje wygnać go z tego domu, a on nie zamierza tego tak zostawić. Przybył tutaj, żeby odkryć prawdę o swoim pochodzeniu. I odkryje ją, nawet jeśli będzie musiał zmagać się z demonami. Przez całe swoje życie obawiał się tego, co czai się w jego szafie lub pod łóżkiem. Jest już zbyt zmęczony i śmierć ojca tylko przyspieszyła decyzję, żeby położyć temu kres.

Devon ma nieodparte wrażenie, że ta wieża - na której, cokolwiek by mówiła pani Crandall, on z pewnością widział światło - kryje odpowiedzi, których on szuka.

Próbuje otworzyć drzwi, ale są zamknięte. Kobieta wciąż szlocha, a budynkiem wstrząsa najgłośniejszy z dotychczasowych gromów.

Zaskoczony Devon upuszcza świecę, która uderza o marmurową podłogę i gaśnie. W następnej chwili nienaturalnie zielona błyskawica rozświetla ciemność. Devon wycofuje się do przedsionka i kiedy zagląda do salonu, jego spojrzenie pada na portret Emily Muir. I patrząc na nań przez tych kilka sekund, przez które pozwala mu ją widzieć rozbłysk błyskawicy, mógłby przysiąc, że twarz na portrecie jest ściągnięta z żalu, a spoczywające przedtem na podołku dłonie teraz są rozpaczliwie wyciągnięte w geście cierpienia i rozpaczy.

Dziwne, cudowne dziecko

Reszta nocy mija bez żadnych niespodzianek i Devon budzi się wczesnym rankiem. Przy wpadającym przez okno dziennym świetle niesamowite wydarzenia minionej nocy wydają się złym snem, szybko zapominanym wraz z nadejściem świtu.

- Nieźle - mówi Devon, wchodząc do swojej łazienki. - Naprawdę nieźle.

Jest tam wielka, marmurowa kabina prysznicowa, a za nią jacuzzi i solarium. Przygotowano dla niego grube, miękkie ręczniki. Ojciec i on mieli tylko jedną ciasną łazienkę z toaletę i zardzewiałym natryskiem, bez wanny Teraz Devon przechodzi po lśniących czarnobiałych kafelkach, żeby odkręcić gorącą wodę w prysznicu.

Zdjąwszy bawełnianą koszulkę i bokserki przygląda się w wysokim lustrze. Cecily nazwała go pięknym. Przy wszystkim, co działo się tu ostatniej nocy, nie miał czasu się nad tym zastanowić. i Powiedziała, że jestem piękny. I Jej też z cała pewnością nie można było zaliczyć do mało urodziwych.

Patrzy na swoje odbicie. Czarne oczy, ciemne włosy, odrobinę oliwkowa cera. Ojciec miał niebieskie oczy i jasną skórę. Devon zawsze zakładał, że odziedziczył wygląd po matce, której wcale nie pamiętał. Ojciec nie miał żadnych jej zdjęć, co Devon uznał za jeden z przejawów żalu po jej utracie. Teraz zastanawia się, czy jego prawdziwi rodzice byli Włochami, Hiszpanami, czy może przedstawicielami jakiejś innej czarnowłosej i śniadoskórej nacji. Turkami? Arabami? C y g a n a m i? Uśmiecha się.

Ponownie patrzy w lustro. Ma wrażenie, że przez zeszły tydzień urósł o dwa centymetry i ma już metr siedemdziesiąt dwa. Zastanawia się, czy jego prawdziwy ojciec był wysoki. Przez moment pręży bicepsy, potem śmieje się z siebie. i Cecily powiedziała, że jestem piękny. I

Wchodzi pod prysznic, zadając sobie pytanie, czy to w porządku myśleć w ten sposób o dziewczynie, która teraz jest jego przyszywaną siostrą.

- Ona nie jest moją prawdziwą siostrą - uspokaja się Devon. - Wszystko w porządku.

Rozkoszuje się ciepłym strumieniem wody, która uspokaja myśli. Przez moment nie ma ochoty rozchylać zasłonki i wracać do świata, w którym potwory wlatują przez okna, a duchy budzą ludzi po nocy swym płaczem. Tutaj pod tym strumieniem ciepłej wody, nie ma żadnych dźwięków ani głosów - oprócz tych w jego głowie.

To miejsce pełne tajemnic, mówi mu Głos. Tutaj odkryjesz swoje sekrety.

Devon wyciera się ręcznikiem. Otworzywszy walizkę wyjmuje czyste spodnie khaki i flanelową koszulę. Czesze czarne włosy, pozwalając im opaść na czoło.

Dochodzi do wniosku, że najważniejszą rzeczą - mającą większe znaczenie niż odnalezienie się w nowej szkole czy nawet dopasowanie się do nowej rodziny - jest odkrycie swojej przeszłości. Prawdziwej. Właśnie dlatego ojciec przysłał mnie tutaj. Jestem tego pewien. I

Na dole nie ma nikogo. Przy dziennym świetle, w słońcu sączącym się przez firanki wysokich okien, Kruczy Dwór nie wygląda nawet w połowie tak złowieszczo. Marmury błyszczą, kryształy lśnią. W jadalni zastawiono już stół: owoce, płatki zbożowe, jajecznica na aluminiowej tacy parowego podgrzewacza. Dzbanek kawy dodaje swój aromat o rozchodzących się wokół, smakowitych zapachów.

Zagląda do kuchni. Trochę to dziwne, jakby był jedynym mieszkańcem tego domu. Jeszcze nawet nie minęła ósma trzydzieści. Przypuszcza, że Cecily i Alexander już poszli do szkoły - w końcu jest piątek i chociaż Devon ma rozpocząć naukę dopiero w poniedziałek, inni uczniowie nie mają jeszcze wakacji. Tylko gdzie się podziała pani Crandall? I służący Simon?

Devon wzrusza ramionami i zabiera się do śniadania. Pałaszuje je z apatytem, bo poprzedniego dnia zjadł jedynie burrito w Taco Bell, kiedy przesiadał się na autobus w Hartfordzie. Pochłania jajecznicę, gdy w końcu pojawia się pani Crandall, w długiej satynowej podomce w wielobarwny deseń.

- Dzień dobry, Devonie - mówi. - Mam nadzieję, że dobrze spałeś.

Spogląda na nią. Nawet bez podpowiedzi Głosu wie, że na razie lepiej wyjawiać jak najmniej.

- Tak - mówi. - Spałem znakomicie.

- Pomimo burzy?

I Czy ona mnie sprawdza? I Devon tylko się uśmiecha.

- Byłem bardzo zmęczony.

- Jestem tego pewna. No cóż, jedz na zdrowie. A kiedy skończysz, przyjdź na górę do bawialni. Chciałabym, żebyś poznał Alexandra.

Patrzy na nią znad widelca z jajecznicą.

- Alexandra? On nie poszedł do szkoły?

Jej śliczna twarz pochmurnieje.

- Niestety, od przyjazdu do Kruczego Dworu Alexander nie uczęszczał do pblicznej szkoły. Jego ojciec i ja wciąż… zastanawiamy się, co będzie dla niego najlepsze.

- Domyślam się, że pan Muir jest gdzieś daleko.

Pani Crandall kiwa głową.

- Kiedy wróci? - pyta Devon.

- Sama nie wiem. - Kobieta nalewa sobie kawy do filiżanki. - Jeśli chodzi o mojego brata, niczego nie jestem pewna.

- No cóż, nie mogę się doczekać spotkania z Alexandrem.

Pani Crandall uśmiecha się.

- Mam szczerą nadzieję, że zostaniecie przyjaciółmi. On potrzebuje męskiej ręki. Jak już mówiłam wczoraj wieczorem, jest trudnym dzieckiem. - Milknie na chwilę. - I upartym. Zeszłej nocy znalazłam go we wschodnim skrzydle.

Devon spogląda na nią badawczo.

- Przecież ono jest zamknięte.

- Zamknięte drzwi jeszcze nigdy nie powstrzymały Alexandra Muira od wejścia tam, gdzie chce wejść.

Devon zastanawia się nad czymś.

- Pani Crandall, czy Alexander mógł… być pod moimi drzwiami w nocy?

- Dlaczego pytasz?

Devon potrząsa głową.

- Bez specjalnego powodu. Wydawało mi się, że coś słyszałem.

- Cóż, jeśli cię obudził, to przepraszam. - Kobieta upija łyk kawy, po czym stawia spodeczek oraz filiżankę na otwartej dłoni i zmierza w kierunku drzwi. - Dlaczego sam go nie zapytasz? Powiedziałam mu, że przyjdziesz do bawialni, kiedy zjesz śniadanie. Spodziewa się ciebie.

Po jajecznicy i płatkach zbożowych Devon zjada jeszcze dwie słodkie bułeczki. Potem, nie wiedząc, co zrobić z talerzami, postanawia po prostu zostawić ich uprzątnięcie niewidzialnemu służącemu. Rusza na górę.

Nie jest pewnie, gdzie znajduje się bawialnia, lecz idąc dalej korytarzem po minięciu swojego pokoju, znajduje wielkie, uchylone drzwi. W pokoju rozbrzmiewa muzyka i świeci się jasne światło. Devon zagląda do środka. Wszędzie leżą książki i zabawki na podłodze i na kilku stołach: figurka Buzza Astrala, komiksy, gameboy, plansza do gry w scrabble. Szerzej otwiera drzwi. Na drugim końcu pokoju stoi drewniany koń na biegunach, a o ścianę opiera się wielka i stara lalka Raggedy Ann.

Nigdzie nie widzi chłopca.

- Alexandrze? - woła.

Muzyka dobiega z telewizora, stojącego naprzeciw pustego fotela. Jakiś program dla dzieci, z brzękliwymi głosami, raz po raz przerywanymi wybuchami śmiechu z taśmy.

- Alexandrze? - powtarza Devon. - Jesteś tu?

Nagle coś skacze mu na plecy i łapie go za ramiona. Wrócił, przemyka mu przez głowę. I Ten stwór. Nie byłem przygotowany. I

Instynktownie zbiera wszystkie siły, zrzuca napastnika ze swoich pleców i ciska nim o przeciwległą ścianę. Słychać głuchy łoskot i szmer osuwającego się ciała.

Devon odwraca się.

To mały chłopiec.

I Alexander. I

Chłopiec z oszołomioną miną siedzi pod ścianą. Devon pojmuje, że zaczaił się, za drzwiami i czekał. I Próbował mnie zaskoczyć. Przestraszyć. I

Cóż, udało mu się.

- Alexandrze! - woła Devon, podbiegając do chłopca. - Nic ci się nie stało?

Mały patrzy na niego z przerażeniem.

- Jak to zrobiłeś? - pyta.

- Przestraszyłeś mnie. - Devon pochyla się nad nim. - Na pewno nic ci nie jest?

Alexander pospiesznie podnosi się z podłogi.

- Nie możesz mnie skrzywdzić - mówi, mijając Devona i otrzepując spodnie.

Najwyraźniej nie chce przyznać, że się potłukł.

- Wierz mi, Alexandrze, nie chciałem zrobić ci krzywdy.

Chłopczyk odwraca się do niego. W oczach ma złość - tak zapiekłą, że Devonowi na moment zapiera dech. Wszyscy ostrzegali go przed tym małym potworem, ale i tak nie był przygotowany na te płonące gniewem oczy dziecka.

- Nie zrobiłeś mi krzywdy - upiera się chłopiec.

Z wyzywającą miną stoi naprzeciw Devona. Alexander Muir jest wielkogłowym, pulchnym dzieckiem o dużych niebieskich oczach, okrągłych jak guziki. Patrząc tylko na jego oczy i nie zaglądając w nie, można by wziąć Alexandra za dużą lalkę. Jednak Devon nieprędko zapomni złość, którą w nich zobaczył.

Próbuje uśmiechnąć się do małego.

- Przyszedłem się z tobą przywitać.

Alexander uśmiecha się.

- Czy moja ciotka powiedziała ci, że powinniśmy być przyjaciółmi?

Devon wzrusza ramionami.

- Taa, właściwie tak powiedziała.

Mały śmieje się.

- A powiedziała ci, za co mnie wyrzucili ze szkoły?

Devon zakłada ręce na piersi. Ten dzieciak najwyraźniej chce go sprowokować. I rzeczywiście w tym pokoju jest gorąco. Devon czuje żar, sączący się przez pęknięcia ścian.

- Podpaliłeś zasłony w bufecie - mówi Alexandrowi. - Czyż nie?

Chłopczyk śmieje się.

- Szkoda, że nie spaliłem tej budy. Razem z nauczycielami i wszystkimi nadętymi bachorami.

- O rany, mały. Lubisz iść na całość?

Alexander robi ponurą minę. Najwyraźniej jest zły, że nie udaje mu się przestraszyć Devona. Przechodzi przez pokój i opada na fotel przed telewizorem. Devon podchodzi do niego i spogląda na ekran.

- Co oglądasz?

- To Major Musick Show. - Alexander nie odrywa oczu od telewizora. - Widziałeś jakiś odcinek?

- Nie, nie wydaje mi się.

Na ekranie pojawia się obscenicznie duże zbliżenie twarzy klauna. W dodatku brzydkiego: z bulwiastym czerwonym nosem, wyłupiastymi przekrwionymi oczami i w peruce z grubego białego włosia. Śpiewa chrapliwym głosem, ewidentnie fałszując, że brzmi to groźnie, napastliwie.

- Czy to jakiś żart? - pyta Devon. - Czy prawdziwy program?

Alexander triumfuje.

- Widać jak mało wiesz. Oczywiście, że jest to prawdziwy program. Oglądam go każdego ranka. To jest właśnie Major Musick Show. Musick przez K. M-U-S-I-C-K.

Klaun przestaje śpiewać.

- Dzisiejszą literą - mówi, pokazując pożółkłe i krzywe zęby - jest N. Ennn. Potraficie powtórzyć? Ennn. Słyszycie, jak podobnie brzmi do „emmm”.

Wybucha śmiechem.

Devon nie może już tego znieść.

- Dla mnie to zbyt dziwaczne. Naprawdę bawią cię takie idiotyzmy?

Chłopiec uśmiecha się.

- Zapewne moja ciotka skarżyła się, że spędzam zbyt wiele czasu przed telewizorem.

- Prawdę mówiąc, nie. Jednak sądzę, że chłopiec w twoim wieku powinien być na dworze i grać w bejsbol, łapać żaby lub wspinać się na drzewa. Ja wolałbym to od telewizora.

- Nienawidzę bejsbolu - warczy Alexander. - Żaby są oślizłe. I jestem za gruby, żeby chodzić po drzewach.

Devon mierzy go wzrokiem.

- Wcale nie jesteś. Założę się, że potrafisz bardzo szybko biegać.

Alexander patrzy wyzywająco.

- Potrafię biec szybciej od ciebie.

- Naprawdę? Kiedyś musimy się pościgać. - Devon uśmiecha się przebiegle. - Oczywiście może uda ci się wygrać. W nocy biegłeś naprawdę szybko.

- W nocy?

- Tak. Spod moich drzwi. - Devon znów się uśmiecha… Wyciąga rękę i wyłącza Majora Musicka w połowie piosenki - Przebiec przez cały korytarz, a potem do wschodniego skrzydła w tak krótkim czasie…

Alexander patrzy na niego z kamiennym wyrazem twarzy.

- Nie wiem, o czym mówisz.

Devon zdążył już dojść do pewnego wniosku. Pomimo obecności demonów w tym domu, część wydarzeń tej nocy nie była ich dziełem. Ten głos, który mówił mu, żeby wyjechał, że jest tu niepożądany, należał do Alexandra Muira. Dlaczego chłopiec nie chciał, żeby Devon tutaj mieszkał, pozostawało dla niego zagadką - i być może jedną z tych odpowiedzi, których szukał.

- Wiem, że w nocy byłeś pod moimi drzwiami, Alexandrze. Słyszałem cię. Słyszałem, jak uciekałeś korytarzem.

Chłopiec znów się uśmiecha.

- Nikt ci nie powiedział, że w tym domu są duchy?

- Och, wiem o tym. - Devon kiwa głową. - Kilka z nich chyba już spotkałem.

Pochyla się nad Alexandrem.

- Jednak to nie duch był w nocy pod moimi drzwiami.

- Oskarżasz mnie o coś? - Chłopczyk zakłada ręce na piersi i spogląda na niego z wyniosłą miną. Alexander z pewnością nie zachowuje się jak jakikolwiek znany Devonowi ośmiolatek. - Bo jeśli mnie o coś oskarżasz - ciągnie malec - to radzę ci porozmawiać z ciotką. Ona teraz jest moją opiekunką, przynajmniej dopóki nie wróci mój ojciec i nie uwolni mnie od was wszystkich.

Coś w jego słowach uderzyło Devona. Alexander Muir urodził się w świecie, Pd którego mógł żądać wszystkiego, samemu niczego w zamian nie dając. Nie musiał o nic walczyć, tak jak Devon i jego ojciec. Jednak Devon miał w życiu to, czego Alexander nigdy nie poznał: uczucie, wsparcie i zrozumienie. Ojciec Alexandra nieustannie podróżował, matkę leczono w zakładzie zamkniętym, ciotka nieprzystępna i obojętna. Czy kiedykolwiek ktoś darzył to dziecko uczuciem choć trochę przypominającym miłość?

- O nic cię nie oskarżam, Alexandrze - mówi mu Devon, próbując łagodniejszego podejścia. - Wyjaśniam ci tylko, że nie zdołasz mnie oszukać ani nastraszyć.

Chłopczyk śmieje się.

- Prawdę mówiąc - dodaje Devon, nachylając się do Malce - chcę, żebyśmy zostali przyjaciółmi.

- Przyjaciółmi? - Alexander Muir przygląda mu się badawczo. Devon przez moment dostrzega rysę w twardej zbroi, jakby pękanie lodów. - Przyjaciółmi?

- Tak, a czemu nie? Czy to taki zły pomysł?

Spojrzenie malca znów twardnieje.

- Ja nie potrzebuję przyjaciół.

Devon prostuje się.

- W porządku. Jeśli jednak zmienisz zdanie, jestem na miejscu. Nie zamierzam opuścić Kruczego Dworu. - Idzie w kierunku drzwi, ale jeszcze zatrzymuje się i odwraca. - Nie przyjechałem tutaj dlatego, że musiałem, ale w poszukiwaniu odpowiedzi na kilka pytań. Chciałbym, żebyś mi pomógł je znaleźć. Możemy być przyjaciółmi lub wrogami. Wybór należy do ciebie, Alexandrze.

Chłopiec chwyta pilota i nie patrząc na Devona, znów włącza telewizor. Głos odrażającego klauna wypełnia pokój.

Spotkanie z Alexandrem Muirem przyniosło rezultaty, jakich Devon nie oczekiwał. Głos wyraźnie mu podpowiada, że ten chłopiec jest kluczem do zagadki: i On zna odpowiedzi, ważne odpowiedzi i . Devon widział je w oczach chłopca. Były tam, tak oczywiste, choć niezrozumiałe.

I Dlaczego skoczył mi na plecy? Dziecinny wybryk czy też coś więcej? I Raczej to drugie, jeśli wziąć pod uwagę jego nocną wizytę pod drzwiami pokoju Devona. Alexander zna jakąś tajemnicę - albo kogoś. A ten ktoś lub coś nie chce widzieć nowego mieszkańca. Devon nabiera przekonania, że tak czy inaczej mały Alexander odegra kluczową rolę w rozwiązaniu zagadki.

Przez resztę poranka aż do popołudnia Devon nie spotyka pani Crandall ani nikogo innego. Samotnie krąży po wielkim i pustym domu, szukając, oglądając, zachowując czujność. Nie sa się ponownie zaskoczyć. Każdy dom ma swoje sekrety, jak powiedziała pani Crandall, ale ten kryje tajemnice Devona. Czy jego ojciec był tu kiedyś? Co łączyło go z tym domem i Muirami?

W piwnicy znajdują się tylko puste pudła, skrzynie, stare zamknięte kufry i pajęczyny. Pod jedną ze ścian piętrzy się sterta starych zbutwiałych ksiąg. Kiedy Devon ją mija, nagle jeżą mu się włosy, jak naelektryzowane. Przystaje i podnosi pierwszą lepszą książkę. I Przygody Sargona Wielkiego i . To ilustrowana książeczka dla dzieci. Otwiera i patrzy na pierwszą stronę. „Dawno, dawno temu - czyta - w krainie zapomnianych dni, żył sobie czarodziej zwany Sargonem”.

Ilustracje przypominają mu te, które widział w zbiorach greckich mitów. Sargon nosi tunikę, ma długie włosy i brodę. Znajduje kryształową kulę, a potem walczy z długogłowym smokiem. Na trzeciej stronie wyrywa ze smoczego brzucha ociekający krwią miecz.

- Dość dziwna książeczka dla dzieci - mruczy Devon, pospiesznie rzucając okiem na tytuły innych. I Tajemnicza podróż Diany. Vortigar i rycerze Brytanii. Brutus i morski potwór. Magiczne przygody Wilhelma w dawnej Holandii.

Co mogły mu powiedzieć tytuły tych książek dla dzieci? Dlaczego czuł mrowienie palców, którymi przerzucał kartki? Głos milczy. Potrafi być czasem irytujący.

Wyszedłszy z wilgotnej piwnicy, Devon odkrywa, że w jadalni tajemniczo pojawił się lunch. W podgrzewanych parą pojemnikach, w których rano znajdowała się jajecznica, teraz grzeje się makaron z serem, pieczone jabłka i fasola. Zjada posiłek sam i ponownie pozostawia talerze na stole.

Zwiedza piętro, mijając bawialnię, z której wciąż słychać monotonne zawodzenie telewizora. Wyobraża sobie Alexandra siedzącego tam w fotelu, który to mebel jest mu w tym domu najbliższym przyjacielem. Czy Simon przyniósł chłopcu lunch? Zapewne tak, chociaż Devon jeszcze nie widział służącego na oczy.

Devon podąża korytarzem i odkrywa że ten na końcu skręca do bocznego skrzydła. Jeśli zamknięta część domu znajduje się na wschodzie, ta musi być zachodnią. Na wszystkich oknach są okiennice i nawet w dzień zalega tutaj półmrok. Wszystkie drzwi są pozamykane na klucz, oprócz ostatnich, otwartych na oścież.

Devon zagląda do środka. To salon ze starymi meblami jakby przeniesionymi wprost z innej epoki: dziewiętnastowieczna sofa, wyblakła, pozłacana pianola. Devon wchodzi do środka. W pomieszczeniu unosi się zapach starości i pleśni. Po przeciwnej stronie znajdują się następne otwarte drzwi. Devon rusza ku nim i kicha, podrażniony przez wzbijający się z podłogi kurz.

- Hę? Kto tam?

Starczy głos, chrapliwy i suchy, dochodzi z sąsiedniego pokoju.

- Czy to ty, Amando?

Devon staje jak wryty. To głos starej kobiety. Matki pani Crandall - której nie pozwolono mu odwiedzać.

- Kto tam jest? - pyta piskliwym głosem staruszka. - Kto tam jest?

- Jesteś niegrzecznym chłopcem, Devonie March - słyszy szept, za swoimi plecami.

Błyskawicznie się odwraca. To Cecily, która wróciła ze szkoły do domu. Uśmiecha się do niego.

- Mama mówiła ci, żebyś na razie nie odwiedzał babci - mówi z kpiącym uśmiechem. - Jesteś bardzo niegrzecznym chłopcem.

- Przykro mi - szepcze Devon. - Nie wiedziałem, że to jej pokój.

- Kto tam? - domaga się wyjaśnień starczy głos.

- To tylko ja, babciu. Cecily - woła dziewczyna mrugając do Devona. Wchodzi do pokoju babci. Devon pospiesznie wychodzi na korytarz i tam na nią czeka.

Po kilku minutach Cecily pojawia się ponownie.

- Łatwo wpada w złość - mówi Devonowi, gdy razem idą korytarzem.

- Naprawdę mi przykro - przeprasza Devon. - Nie chciałem zakłócać jej spokoju. Po prostu zwiedzałem dom i…

- Hej, nic się nie stało - uspokaja go Cecily.

- Nic jej nie jest? Nie zdenerwowałem jej?

- Babcia jest najbardziej stuknięta z nas wszystkich. Nawet spadające płatki róż mogą doprowadzić ją do szału.

- No cóż, dziwnie jest mieszkań z nią pod jednym dachem i wcale jej nie widywać.

Cecily wzrusza ramionami.

- Kto potrafi zrozumieć, jakimi pobudkami kieruje się mama? Nie ja. Jednak bardzo dba o babcię. Gdyby dowiedziała się, że tu byłeś… no cóż, mogłaby dostać zawału, tak jak prawie miała go wczoraj wieczorem, kiedy wróciłam do domu z D.J.

Dotarli do schodów i zaczęli schodzić.

- To twój chłopak?

- D.J.? O Boże, nie. Chciałby. Jesteśmy przyjaciółmi. Chodzimy razem tu i tam, robimy różne rzeczy. Ma fajny samochód, stare camaro. Widzisz, D.J. ma szesnaście lat i chodzi do trzeciej klasy. Wciąż podwozi mnie i Anę. Byłam z nim na kilku randkach, ale tylko dlatego, że znudziło mnie już życie w tym mauzoleum.

- Znudziło? - dziwi się Devon. Stoją na marmurowej posadzce przedsionka. - Masz tu kort tenisowy, basen, plażę u stóp urwiska, że nie wspomnę już o tych wszystkich pokojach…

-Wszystko tu jest martwe - oświadcza Cecily bez cienia emocji. - Wkrótce sam się przekonasz. Och, oczywiście, mieszkańcy miasteczka bardzo interesują się Kruczym Dworem, ale spróbuj namówić porządnego faceta, żeby tu przyszedł… Ludzie nie przepadają za moją rodziną.

- Dlaczego?

Devon wychodzi za Cecily do lśniącej kuchni, gdzie dziewczyna otwiera lodówkę i wyjmuje pojemnik z jogurtem.

- Och, do mojej mamy lub wuja Edwarda należy praktycznie każda firma w mieście, od restauracji po stateczki wycieczkowe i kutry rybackie. Zapewniamy połowę miejsc pracy w miasteczku, a ludzie zwykle nienawidzą ręki która ich karmi. - Wkłada sobie łyżeczkę jogurtu do ust. - No, dziś mamy piękny dzień. Co robisz w domu?

- Jak już powiedziałem, zwiedzam.

Cecily uśmiecha się kokieteryjnie.

- Chcesz pozwiedzać ze mną okolicę?

Devon czuje, że się rumieni.

- Tak, pewnie.

Ona skinieniem ręki pokazuje mu, żeby poszedł za nią. Wychodzą tylnymi drzwiami. Rzeczywiście dzień jest piękny, słoneczny, a niebo czyste i błękitne. Jest też ciepło - babie lato. Wolno idą przez różany ogród, gdzie bujnie rosnące krzewy pną się po treliażach. Większość kwiatów dawno uschła i opadła, ale kilka ciemnopurpurowych pąków wciąż uparcie trzyma się łodyg. Devon i Cecily kroczą po dywanie z brązowych płatków, pamiątek wspaniałego lata.

- W lecie zapewne nie jest tu tak nudno - podsuwa Devon.

- Żartujesz? Właśnie wtedy mama naprawdę trzyma mnie na łańcuchu. Te zgraje degeneratów z Nowego Jorku i Bostonu… Dziesiąta to moja godzina policyjna. Na moje: „Mamo, nie jestem już dzieckiem” odpowiada: „Wiem. Właśnie dlatego chcę cię widzieć w domu o dziesiątej”.

Śmieje się.

- Przez ostatni rok rzeczywiście miałam trochę więcej swobody. Zaczęłam nabierać pewności siebie. Powiedziałam sobie: mam już czternaście lat. Wszystkie moje przyjaciółki już od dawna chodziły na randki. Matka trzymała mnie na smyczy, krótszej niż dla pitbulteriera. Do zeszłego roku rzadko schodziłam nawet ze wzgórza do miasteczka. Tkwiłam tutaj jak w grobowcu.

Doszli do klifu. Fale wciąż tłuką o skały na dole, lecz już nie z taką furią jak minionej nocy.

- Co sądzisz o Alexandrze? - pyta Cecily. - Czy okazał się dokładnie taki, jak zapowiadałam?

- Co do joty - uśmiecha się Devon. - Mimo to mam nadzieję się z nim zaprzyjaźnić.

Cecily idzie skrajem urwiska, a wiatr rozwiewa jej włosy.

- Zaprzyjaźnić? Z tym małym potworem?

- No cóż, przynajmniej zamierzam spróbować.

Cecily odwraca się twarzą do niego.

- Czy naprawdę tak trudno było ci tu przyjechać? No wiesz, śmierć twojego ojca i utrata wszystkich przyjaciół. Na pewno było ci ciężko.

Siadają na trawie. Devon kiwa głową.

- Tak. Najgorsze - po śmierci mojego ojca - było to, że musiałem zostawić tam przyjaciół.

Milknie i patrzy na nią.

I Możesz jej powiedzieć, i mówi Głos.

- Właściwie - zaczyna Devon - było coś gorszego.

- Co takiego?

- Tuż przed śmiercią ojciec wyznał mi, że jestem adoptowany.

- Nie wierzę.

- Uwierz. - Devon wzdycha. - Tak więc nie tylko go straciłem, ale dowiedziałem się, że nie był moim prawdziwym ojcem. I wiesz co? Myślę, że właśnie dlatego mnie tu wysłano. Sądzę, że właśnie w Biedzie mogę się dowiedzieć, kim naprawdę jestem.

- Ooo! - mówi Cecily, najwyraźniej pod wrażeniem. - Powiedziałeś mamie? Myślisz, że ona cos wie?

- Pytałem ją o to, ale powiedziała, że nie.

Cecily prycha.

- Założę się, że coś wie. Mama ma mnóstwo sekretów.

- Tak podejrzewam. Na przykład: twoja babcia, wschodnie skrzydło i zaraz, a gdzie jest t w ó j ojciec?

W jej oczach ujrzał ból.

-Kto wie? I wcale mnie to nie obchodzi.

Devon uśmiecha się do niej ze współczuciem.

- Dlaczego myślę, że to chyba nieprawda?

Cecily odgarnia włosy za ramiona.

- Posłuchaj. Porzucił moją mamę, kiedy miałam dwa latka. Zupełnie go nie pamiętam. To zwykły nieudacznik. Absolutny i beznadziejny nieudacznik.

- Przepraszam - mówi Devon. - Nie chciałem cię rozgniewać.

- Nie twoja wina. To było logiczne pytanie.

- No cóż, coś nas łączy. Moja matka umarła, kiedy byłem dzieckiem, i również wcale jej nie pamiętam. Nie żebym miał jej to za złe.

Cecily mruży oczy.

- Jeśli on był twoim przybranym ojcem, to czy ona była twoją prawdziwą matką?

Devon wzrusza ramionami.

- Już sam nie wiem, co myśleć. W domu nie było żadnych jej zdjęć. Nawet nie wiem, jak brzmiało jej panieńskie nazwisko. Tato zawsze mówił, że zbyt trudno jest mu o tym rozmawiać. Mówił tylko, że była dobrą kobietą.

- Nie wytrzymałabym, gdybym nie wiedziała, kim byli moi rodzice.

- No cóż, ja też zamierzam przeprowadzić własne dochodzenie w tej sprawie.

Cecily uśmiecha się.

- Godne podziwu. Pozwól, że ci pomogę. Co przede wszystkim powinniśmy zrobić?

Devon się zastanawia .

- Chyba powinienem pójść do urzędu miejskiego i sprawdzić, czy nie ma tam metryki niemowlęcia płci męskiej imieniem Devon, które urodziło się w marcu przed czternastoma laty - oświadcza trzeźwo. - Sądzę, że taki powinien być mój pierwszy krok.

- Zatem zróbmy go dzisiaj - mówi mu Cecily, z oczami roziskrzonymi w popołudniowym słońcu. - Nudzę się i nie mam nic do roboty. A ponadto lepiej niczego nie odkładać na późnie, prawda?

- Tak - zgadza się Devon.

- Chodź, pójdziemy do miasteczka skrótem przez las. Tak będzie szybciej niż drogą. I opowiem ci o wszystkich naszych duchach. Musisz je poznać, jeśli masz tutaj mieszkać.

Podążają dobrze wydeptaną ścieżką. Gałązki trzeszczą, liście szeleszczą im pod nogami, a niebo nad ich głowami jest poszatkowane kratą konarów. Cecily ze swadą opowiada historie o duchach Kruczego Dworu.

Pierwszymi są oczywiście, Horatio, budowniczy domu, i jego żona Chloe. On wciąż pilnuje domu, mówi Cecily, a ona krąży bez celu po korytarzach. Chloe Muir umarła przy porodzie trzeciego syna, Randolpha, który był dziadkiem Cecily i ojcem pani Crandall. Jednak o bracie Randolpha - pierworodnym Horatia i Chloe - krążą najstraszliwsze opowieści. O cieszącym się złą sławą Jacksonie Muirze.

- Czarowniku - mówi Devon.

- Nie śmiej się. - Właśnie wyszli z lasu na rozległą łąkę. - Matka nie chce wymawiać jego imienia. Była jeszcze małą dziewczynką, kiedy umarł, ale sądzę, że się go bała. Nie pozwala zawiesić w domu żadnego jego portretu. Jednak uwielbia jego biedną, tragicznie zmarłą żonę Emilię, która była tak nieszczęśliwa w małżeństwie, że zabiła się, skacząc z…

- Czarciej Skały - kończy z nią Devon.

Cecily kiwa głową.

Podobno nakryła go z inną kobietą i skoczyła do morza. Wtedy on dręczony wyrzutami sumienia, umarł z żalu.

- Bardzo romantyczna historia, istne i Wichrowe wzgórza i .

Ona uśmiecha się.

- Sama słyszałam ją tutaj - mówi. - Krzyczy w wietrzne noce.

Devon mruży oczy.

- Naprawdę w to wierzysz? Sądzisz, że w domu są duchy? Dzieją się rzeczy, których nie można wytłumaczyć?

Cecily zastanawia się nad jego pytaniem.

- Od dziecka słyszałam różne rzeczy - mówi w końcu najzupełniej poważnym tonem. - Sceptycy długo tu nie wytrzymają. Tak zawsze mówi Simon.

- Simon? A tak, służący. Jeszcze go nie poznałem.

- Przeważnie trzyma się na uboczu. Jednak wierzy w te wszystkie opowieści. Twierdzi, że widział wszystkie te duchy.

- A ty?

Ponownie zastanawia się nad odpowiedzią.

- Zdarzyło się, że widziałam różne rzeczy, na przykład kogoś znikającego w głębi korytarza gdy nagle zapaliłam światło. I słyszałam…

- Cos jakby łkanie? - podpowiada Devon.

Ona patrzy na niego bez śladu zdziwienia.

- A więc ty też to słyszałeś.

- Tak - mówi. - Zeszłej nocy. Sądziłem, że to był Alexander, ale teraz już nie jestem pewien. Wiem, że był pod moimi drzwiami próbował mnie przestraszyć, ale ten dźwięk dobiegał z pokoju na dole…

Cecily kiwa głową.

- Kiedy byłam mała, matka powiedziała mi, żebym nigdy nie bała się niczego, co zobaczę lub usłyszę w tym domu. „Nic ci tutaj nie grozi - zapewniła mnie. - To nasz dom. Szanujemy go, a on szanuje nas.” - Śmieje się. - Dziwna rada dla małej dziewczynki, no nie?

- Nie, jeśli tu naprawdę są duchy - odpowiada Devon.

- Ja wierzę, że są. - Cecily znów się uśmiecha i rusza dalej skrajem urwiska. - Jednak nie będą ci przeszkadzać. Jedynym potworem, którego powinieneś się obawiać, jest ten mój aż nazbyt żywy kuzynek.

- Sądzę, że z nim sobie poradzę - mówi Devon.

Cecily spogląda na niego.

- Myślę, że ty chyba poradzisz sobie ze wszystkim - mówi kokieteryjnie, niemal komicznie trzepocąc rzęsami.

Devon znów się rumieni. Ona staje na palcach i szybko całuje go w usta. Chichocze.

- Nie wiem, czy twoja matka by to pochwaliła - odzywa się wstrząśnięty Devon.

Cecily ze śmiechem odbiega ścieżką.

- Och, mama i tak nigdy nie pochwala tego, co robię. To i tak mnie nie powstrzyma.

Biegnie przed nim ścieżką, rozpuszczone rude włosy opadają jej na ramiona, lśniąc w promieniach sączącego się przez korony drzew słońca.

- Cecily! - woła za nią Devon.

Ona odwraca się z uśmiechem i zamkniętymi oczami, jakby spodziewając się, że odwzajemni jej pocałunek. Zamiast tego Devon pyta:

- Co to za historia z tym Rolfe'em Montaigne'em?

Cecily robi rozczarowaną minę, potem wzrusza ramionami.

- Rolfe jest naszym największym konkurentem w miasteczku, a tak naprawdę jedynym konkurentem - mówi mu, ponownie ruszając ścieżką. Wysokie trzciny wyglądają jak wychudzone dzieci, większość ich aksamitnych kwiatostanów już zmieniła się w nasienny puch. Od czasu powrotu do Biedy Rolfe systematycznie wykupuje wszystko, co jeszcze nie należy do nas. Jego największą zdobyczą była restauracja Fibber McGee's, W lecie cieszy się ogromną popularnością i praktycznie wykończyła wszystkie inne lokale.

Odwraca się do niego i uśmiecha łobuzersko.

- Nie mów mamie, ale byłam tam kilka razy. Jest niesamowita. Ma klimat. Przesiadują tam wszystkie sławy, które spędzają tu wakacje. W zeszłym roku widziałam tak Julię Roberts!

Przed nimi, między żółtymi klonami, Devon dostrzega cmentarz ze starymi kamiennymi nagrobkami sterczącymi krzywo z trawy. Mimo jasno świecącego słońca przechodzi go dreszcz, gdy wyczuwa narastające ciepło. Nie jest to żar słonecznych promieni.

- A zatem - mówi, starając się skupić - to dlatego Rolfe i twoja matka tak się nie lubią.

- No cóż, dlatego i… - Cecily nagle przystaje. Devon o mało na nią nie wpada. - Posłuchaj, nie wiem czy był winny, ale pozostaje faktem, że…

- Zabił dzieciaka?

Cecily spogląda na niego.

- Jesteś tutaj zaledwie jeden dzień, a już tyle wiesz.

- Powiedział mi. - Devon przełyka ślinę. - Myślałem, że chce mnie przestraszyć.

- No cóż, właściwie to dwoje dzieci. Chłopca i dziewczynę. Przesiedział pięć lat w więzieniu. Był pijany, więc nic nie pamięta. Jednak policjanci wyciągnęli z zatoki jego samochód i chłopiec był w środku. Ciała dziewczyny nigdy nie znaleziono. Zabrało je morze.

Devon czuje rosnący żar.

- Uważają, że zjechał z drogi i zostawił ich, żeby utonęli?

- Nazwali to nieumyślnym zabójstwem - mówi z westchnieniem Cecily. - Drogi biegnące wzdłuż klifów są bardzo strome i kręte. To mogło się przydarzyć każdemu. Jeśli jednak Rolfe prowadził po pijanemu, to chyba zasłużył na więzienie.

- Brzmi to tak, jakbyś uważała, że może nie prowadził?

- No cóż, różnie o tym mówią…

Nagle oboje milkną. Są już przy cmentarzu i słońce skryło się za chmurę.

- Niesamowite, co? - pyta Cecily drżąc.

- Tak - przyznaje Devon.

Rozgląda się. Cmentarz jest niewielki, stoi na nim zaledwie tuzin nagrobków, ale znajduje się tuż nad morzem, przez co wydaje się większy. Nagrobki są zwietrzałe od deszczu, wiatru i morskiej soli. Większość jest z brązowego piaskowca, ale niektóre z łupku. Część upadła w trawę, a biały anioł stracił skrzydło. Na skraju lasu stoją trzy małe krypty z ciemnoczerwonego kamienia. Na środkowej widnieje prosty napis:

GROBOWIEC. 1945

- To nasz rodzinny grobowiec - oznajmia Cecily. - Leżą w nim pierwsi Muirowie: Horatio i Chloe oraz ich dzieci. Widzisz, nie chcieli być pochowani razem z biedakami z miasteczka.

Devon ostrożnie stawia kroki w gęstej złocistej trawie, która niemal zarosła kamienie.

- Czy Jackson też jest tu pochowany? I Emily?

- Tak - mówi Cecily, wskazując na największy nagrobek, znajdujący się najbliżej klifu. To ten z uszkodzonym aniołem. Devon podchodzi do niego, czując lekki niepokój, jakąś dziwną i niezrozumiałą fascynację. Od strony lasu na nagrobku są wyryte słowa:

JACKSON MUIR

URODZONY 1917, ZMARŁ 1966.

PAN KRUCZEGO DWORU.

Cecily krzywi się.

- Mama zawsze się jeży, kiedy to czyta. Jackson nigdy nie był panem domu. Był nim jego brat, a mój dziadek. Jednak Jackson zawsze uważał się za prawowitego dziedzica.

Devon przechodzi na drugą stronę marmurowego nagrobka. Kamień jest pokryty białym nalotem morskiej soli, lecz wciąż widać wyryte w nim słowa:

EMILY MUIR.

URODZONA 1943

ZABRANA PRZEZ MORZE 1965.

Devon spogląda na Cecily.

- Nigdy nie znaleziono jej ciała? Tak jak tej dziewczyny z samochodu Rolfe'a.

Ona kiwa głową i wzdycha.

- Stary Jackson leży tu samotnie. Nieszczęśliwy człowiek.

Za plecami słyszą huk rozbijających się o skały fal.

Devon dotyka kamienia. I natychmiast cofa rękę. Kamień parzy. Devon spogląda na swoją dłoń. Jest zaczerwieniona. Zerka na Cecily. I Dobrze i , nie zauważyła. Dziewczyna idzie przez wysoką trawę , kierując się ku czemuś, co wygląda jak schody wykute w ścianie urwiska.

- Chodź, Devonie - woła go. - Musimy zejść na dół, zanim zamkną ratusz.

Jednak coś przykuło jego uwagę. Duży pomnik na samym środku cmentarza, obelisk z czerwonego piaskowca, osadzony na ośmiokątnej podstawie. Nawet z daleka Devon z łatwością odczytuje wyryte na nim imię.

Cecily - mówi. - Spójrz.

Napis głosi:

DEVON

Idzie do pomnika i obchodzi go. Nic więcej tam nie ma. Żadnego nazwiska, nic. Tylko „Devon”.

- Co to może oznaczać? - pyta. - Czy to…?

- Jakaś wskazówka? - podsuwa Cecily, szeroko otwierając oczy.

- Jaka wskazówka? - pyta nowy głos, chrapliwy i posępny, dobiegający z lasu. Devon zastyga, pewien, że kiedy się odwróci, zobaczy jakieś zwłoki, rojące się od robactwa po dziesięcioleciach spoczywania w ziemi, siedzące w trawie i oskarżycielsko pokazujące go palcem.

Jednak Cecily go uspokaja.

- To tylko Simon - mówi.

Służący Muirów, utykając idzie po trawie. Nie jest trupem, ale i tak wygląda okropnie, myśli Devon. Niski i zgarbiony, o ściągniętej twarzy i zapadniętych oczach, ponurych i czarnych, którymi z daleka przeszywa chłopca.

- Simonie - woła Cecily. - Kto jest tu pochowany?

- Co panienka Cecily robi na cmentarzu? - warczy sługa.

- Och! Jeszcze nie znasz Devona, prawda? - uśmiecha się Cecily. - Devon March, a to jest. Simon Gooch , nasz zarządca. I ogrodnik. I szofer. I kucharz. - Śmieje się. - Człowiek do wszystkiego!

Simon już do nich doszedł. Sięga Devonowi do ramienia, więc z pewnością nie jest to ten mężczyzna, który zeszłej nocy stał na wieży. Tamten był wysoki i barczysty. Simon wygląda jak powykrzywiany chochlik. Ma kwaśny oddech, a dłonie małe i poznaczone bliznami. Brakuje mu wskazującego palca prawej ręki, a pozostałe są krótkie i pulchne.

- Miło mi cię poznać, Simonie - mówi Devon, wyciągając dłoń.

Służący nie przyjmuje jej. Wciąż patrzy mu w oczy.

- Zatem przyjechałeś zamieszkać w Kruczym Dworze, tak?

- Tak.

Simon ma pobrużdżoną twarz. Devon nie potrafi odgadnąć, czy sługa ma czterdzieści zy siedemdziesiąt lat. Jego włosy są gęste i czarne, nierówno przycięte.

- Simonie - mówi karcąco Cecily. - Nie bądź niemiły.

Służący uśmiecha się do niej, pokazując idealnie równe białe zęby. Devon jest zaskoczony.

- Nie dla panienki Cecily. Nigdy.

- Zatem powiedz nam, kto tu jest pochowany - nalega Cecily.

- Nie wiem. To nie jest grób Muirów.

- Spójrz. Tutaj wyryto „Devon”. Nasz gość sądzi, że urodził się w tej okolicy. Nie wie, kim byli jego rodzice.

Simon znów spogląda na Devona.

- Tutaj są pochowani tylko krewni Muirów - oświadcza.

- Cóż, po prostu wydało mi się to dziwnym zbiegiem okoliczności - wyjaśnia Devon.

- Idziemy do ratusza - mówi Cecily do Simona. - Poszukać metryki chłopca o imieniu Devon, urodzonego przed czternastoma laty. Teraz wiemy, że powinniśmy sprawdzić i takie imię i nazwisko!

Simon milczy.

- Chodź - ponagla Devon Cecily. - Powinniśmy już iść. Robi się późno.

- W porządku - mówi ona. - Simonie, powiedz mamie, że wrócimy na kolację.

Spieszą przez trawnik w kierunku klifu. Devon ogląda się za siebie. Simo wciąż tam stoi, po pas w żółtej trawie, nadal na nich patrzy. Jest już daleko, lecz Devon wciąż to widzi w jego oczach. Wściekłość. Gniew. Nie - raczej strach. Przed czym?

Cecily wchodzi na strome schody wykute w ścianie nadmorskiego urwiska.

- Chodź! - woła.

Devon ogląda się jeszcze raz, zdenerwowany wrogością Simona i emanacją energii wokół grobu Jacksona Muira. Jednak tym razem to nie Simon stoi w trawie. Ten ktoś, kto tam stoi, jest znacznie wyższy, gdyż trawa prawie zasłaniała służącego. Teraz sięga stojącemu zaledwie do kolan.

Nagle Devon czuje żar, równie intensywny jak zeszłej nocy, kiedy zaatakował go potwór.

Tam, w pełnym i jasno świecącym słońcu, stoi mężczyzna, którego zeszłej nocy widział na wieży, wysoki i czarnooki, odziany w czarny, jakby żałobny strój. Teraz Devon jedno wie na pewno:

Tym mężczyzną jest Jackson Muir.

5.Ukryta komnata

Devonie!

Cecily stoi na skraju urwiska i nagły podmuch wiatru rozwiewa jej rude włosy.

- Devonie, wszystko w porządku?

Devon odwraca się i patrzy na nią, oderwawszy wzrok od istoty, która stoi zaledwie kilka metrów dalej w trawie.

Chłopiec jest blady jak chusta.

- O rany, nie wiedziałam, że masz lęk wysokości - stwierdza Cecily.

Devon nie może wyksztusić słowa. Wskazuje tylko kciukiem za siebie.

- Co? - dopytuje się Cecily. - O co chodzi, Devonie?

- O niego - mówi zdławionym głosem Devon.

Odwraca się i spogląda tam, gdzie widział ducha - lecz nie ma tam już nikogo. Jest tylko trawa, tarmoszona przez wiatr, którego zawziętość zaskakuje ich oboje.

- o kogo? Devonie, o czym ty mówisz?

Devon spogląda na cmentarz. Drzewa gną się teraz na wietrze. Wrony podrywają się z ich gałęzi, krakaniem zapowiadając nadchodzący sztorm. Nikogo tam nie ma. Pomnik Jacksona Muira stoi posępnie wśród wysokich traw. Mężczyzna, który tam był, zniknął.

- O niczym - z trudem odpowiada Devon. - To nic.

- Myślę, że nadciąga sztorm - ocenia Cecily, spoglądając w niebo. - Musimy się pospieszyć.

W górze ciemnopurpurowe burzowe chmury rozchodzą się jak malowane akwarelami smugi na bladoniebieskim niebie. Wiatr smaga policzki idących: ciągnący od morza wilgotny chłód wpycha się za kołnierz koszuli Devona niczym zimna dłoń trupa.

Devon postanawia nie mówić Cecily o duchu. Patrzy na niebo i dochodzi do wniosku, że zdążą dotrzeć przed burzą do miasteczka. Nad ich głowami krążą mewy, wykrzykując melancholijne przestrogi. Devon i Cecily schodzą po schodach do stóp urwiska górującego nad dachami miasteczka. Devon po raz pierwszy widzi Biedę w dzień. Jest naprawdę czarująca: czyste, kolorowe sklepiki i butiki wzdłuż głównej ulicy oraz długa, wąsa, piaszczysta plaża. Na końcu głównej ulicy teren znów ostro się wznosi ku nadmorskim klifom. Cecily pokazuje Devonowi znajdującą się tam restaurację, jedną z należących do Muirów.

Na drugim końcu miasteczka tuż nad brzegiem morza stoi okazały biały budynek.

- To wytwórnia konserw Muirów - wyjaśnia mu Cecily. - Daj miejscowym zatrudnienie przez cały rok. I potwornie śmierdzi. Wyobraź sobie, że spędzasz cały dzień, napełniając puszki tuńczykiem lub krabami.

Chmury są ciężkie od deszczu. Szybko zasłaniają słońce i wiatr jeszcze się wzmaga. Cecily i Devon dochodzą do miasteczka tuż przy sklepie z koszulkami i pamiątkami. Wisząca na frontowych drzwiach tabliczka głosi:

DZIĘKI ZA KOLEJNY WSPANIAŁY SEZON -

ZAPRASZAMY W MAJU!

W głębi ulicy Devon dostrzega Niespokojną Przystań. Naprzeciw są następne sklepy, przeważnie zamknięte, oprócz apteki Adamsa i sklepu z narzędziami. Kilka wiktoriańskich domów, pomalowanych na biało, stoi pośród dobrze utrzymanych trawników. Za nimi, aż do plaży, ciągną się w równych rzędach letnie domki na palach, pozamykane na zimę.

Kiedy zbliżają się do nabrzeża, Cecily pokazuje mu inną restaurację.

- To Fibber McGee's - mówi. - Lokal Rolfe'a.

Rozległa restauracja w kalifornijskim stylu przycupnęła tuż nad samym morzem: lśniący chromem i szkłem osrodek wypoczynkowy z ogromnym tarasem oraz werandą zastawioną różowymi i zielonymi parasolami. Devon rozpoznaje srebrzyste porsche Rolfe'a zaparkowane przed lokalem.

Ratusz znajduje się na końcu ulicy. To stary budynek z brązowego piaskowca, z zegarem na wieży. W środku ich kroki odbijają się echem w wysoko sklepionym holu. W duszy Devona rodzi się nadzieja. Kiedy urzędniczka w okularach kładzie przed nim dużą, zakurzoną księgę, otwiera ją drżącymi palcami. I Czy to już? I - myśli. I Czyżbym już zrobił pierwszy kok na drodze do prawdy?i Jednak jego nadzieje ustępują miejsca rozczarowaniu, gdy jedynym Devonem w spisie okazuje się Miranda Devon, urodzona w 1947 i zmarła w 1966, na długo przed jego narodzinami. W dodatku niezamężna. Żadnych adnotacji o pogrzebie.

- Może sprawdźmy to chronologicznie - podsuwa Cecily, przewracając pożółkłe kartki księgi i otwierając ją na zapisach z marca przed czternastoma laty, kiedy urodził się Devon. Jednak jedynym noworodkiem płci męskiej urodzonym w Biedzie między styczniem a majem był niejaki Edward Tanner, według zapisów czarnoskóry.

- Myślę, że możemy go spokojnie wykluczyć - wzdycha Devon.

Tak więc poszukiwania okazują się bezowocne. Rozczarowanie Devona jest równie dotkliwe jak ulewa, która w końcu zaskakuje ich w połowie schodów na urwisko. Zanim docierają do Kruczego Dworu, oboje są zupełnie przemoczeni, lecz to raczej podnosi Devona na duchu. Razem z Cecily przez trzy kwadranse biegają po dziedzińcu, w mokrych i lepiących się do ciala ubraniach, roześmiani, jakby żadne duchy nie wtrącały się w ich życie, żadne tajemnice nie rzucały nań ponurego cienia. Przez chwilę, pędząc w deszczu za Cecily, chwytając ją i padając razem na ziemię, Devon naprawdę wierzy, że jesy po prostu zwyczajnym chłopcem. Wymieniają jeszcze jeden pospieszny pocałunek i Devon mówi sobie w duchu, że w tym dziwnym domu znalazł jednak coś dobrego.

W nocy znów szaleje burza, z oślepiającymu rozbłyskami błyskawic i potwornym hukiem gromów. Mimo to Devon śpi spokojnie, zmęczony po podróży, poprzedniej nocy i przygodach minionego dnia. Żadne dźwięki nie zakłócą mu spokoju i we śnie widzi ojca, który siedzi na nagrobku smaganego wiatrem cmentarza na klifie i mówi Devonowi, że właśnie tu jest jego przeznaczenie.

Rano przy śniadaniu spotyka Cecily. Jest sobota i Simon zabiera ją do miasta na zakupy. Dziewczyna pyta Devona, czy chce pojechać z nimi, ale on odmawia, mówiąc, że chce dziś zwiedzać posiadłość. Nigdzie nie ma pani Crandall. W gruncie rzeczy, nie widział jej od poprzedniego ranka. Kiedy Devon i Cecily wrócili wczoraj z miasteczka, ona już udała się na spoczynek. Cecily wyjaśniła, że pani Crandall często tak robi: spędza czas z matką lub zamyka się w swoich pokojach, których czasem nie opuszcza przez kilka dni. Wtedy Simon zanosi jej tam posiłki.

-Trudno sobie wyobrazić, że ktoś tak okropny jak Simon może być równie dobrym kucharzem - mówi Devon, wkładając sobie do ust kawałek kanadyjskiego boczku.

- Och, on jest naprawdę dobry - potwierdza Cecily. - To wspaniały kucharz.

Mimo wszystko, myśli Devon, obraz poznaczonych bliznami rąk Simona dotykających jedzenia jest raczej odpychający.

Patrzy w ślad za odchodzącą tanecznym krokiem Cecily. Simon wyrasta jak spod ziemi i idzie za nią, pobrzękując wiszącymi u pasa kluczykami do samochodu. Devon lekko odchyla aksamitną zasłonę w oknie holu, żeby obserwować jaguara, który przemyka przez podjazd i znika za zakrętem.

Wie, że znów spróbuje otworzyć drzwi do wschodniego skrzydła. Nie jest pewien, jakie tajemnice kryje ten dom - ale jest przekonany, że wszelkich ewentualnyc odpowiedzi należy szukać właśnie w tej części budowli. Tam w nocy widział na wieży mężczyznę, który nemal na pewno był Jackson Muir. Kiedy Devon ujrzał jego widmo po raz drugi, wczoraj na cmentarzu, przekonał się, że cieszący się złą sławą czarownik jest w jakiś sposób powiązany z jego przeszłością. Pani Crandall z pewnością nie zamknęła całego skrzydła tylko dlatego, że w domu jest niewielu mieszkańców. Zamknęła je, ponieważ nie chciała, żeby ktoś odkrył, co t a m jest.

Oczywiście drzwi nadal są zamknięte. Próbuje je otworzyć siłą woli - czasem mu się to udaje, tak jak udało mu się kiedyś wydostać z domu, gdy ojciec go zamknął i poszedł do pracy- ale nic z tego. Klamka nie chce się przekręcić. Devon wzdycha. Przypuszcza, że na pierwszym piętrze musi być inne przejście do tego skrzydła. Idzie na górę i ponownie przechodzi korytarzem obok swojej sypialni. Z bawialni słychać telewizor Alexandra, ale poza tym jest cicho jak w grobowcu.

Zastanawia się, czy nie porozmawiać ponownie z Alexandrem. Może wpadłby na jakiś nowy ślad. Alexander zna drogę do wschodniego skrzydła. Pani Crandall mówiła, że zamknięte drzwi nie powstrzymają Alexandra Muira. Jednak Devon nie ufa małemu. Nie po tym pierwszym spotkaniu. Musi sam znaleźć jakieś przejście.

Zastanowiwszy się nad rokładem pomieszczeń, ustala, w którym miejscu korytarz powinien przebiegać tuż nad znajdującym się piętro niżej wejściem do wschodniego skrzydła. Jednak znajduje tam tylko szafę z pościelą - której klamka parzy go w dłoń.

- Au! - jęczy Devon i przygryza wargi, żeby nie krzyknąć z bólu.

I A więc tak i, myśli.

Otwiera drzwi nogą. W środku na głębokich półkach leżą prześcieradła i ręczniki, powłoczki i obrusy. Na wieszaku wisi gwiazdka z odstraszającym mole środkiem zapachowym. Devon zagląda do ciemnej szafy. Tu musi być przejście. Prawdopodobnie kiedyś były tutaj jedynie na pierwszym piętrze drzwi do wschodniego skrzydła, po jego zamknięciu przerobione na szafę.

Postanawia na razie przerwać poszukiwania. Mógłby zacząć wyjmować ręczniki i prześcieradła, żeby sprawdzić półki, ale w każdej chwili mógłby go zaskoczyć Alexander albo pani Crandall. Teraz jest to zbyt ryzykowne. Jednak Devon tu wróci. Na pewno.

Ponownie schodzi w dół. Ze zdziwieniem spostrzega panią Crandall siedzącą przy filiżance herbaty i talerzyku z kilkoma krakersami. Na kominku trzeszczy ogień, z którego ciepło - szczególnie miłe w ten wilgotny i pochmurny dzień - dochodzi aż do hallu.

- Och, Devonie - woła go pani Crandall. - Proszę, przyłącz się do mnie.

Siada na sofie przed kominkiem.

- Przyjemnie ogrzać się przy ogniu - oznajmia.

- Prawda? Zawsze bardzo lubiłam kominki. Ogrzewanie olejowe to nie to samo. - Uśmiecha się. - Jest ci ciepło w nocy?

- Owszem - potwierdza Devon. - Mój pokój jest bardzo wygodny.

- To dobrze - mówi pani Crandall. - Chciałabym, żeby ci się tu podobało.

- Na razie się podoba - mówi Devon, patrząc na nią znacząco.

- Ach tak? - Jej spojrzenie jest równie znaczące, jakby coś wiedziała lub podejrzewała.

Devon uśmiecha się.

- Spotkałem kilka duchów - ciągnie - ale nie udało im się mnie przestraszyć.

Pani Crandall wykwintnym gestem podnosi do ust filiżankę, która wydaje się krucha i stara. Devon wyobraża sobie Emily Muir pijącą herbatę z tej samej filiżanki, w tym samym fotelu, przed pięćdziesięcioma laty.

- Cóż - mówi pani Crandall po chwili namysłu - gdyby wszyscy uciekali z tego domu na widok jakiegoś ducha, nikt by tu nie mieszkał.

Mierzy ją wzrokiem.

- Pani też je widziała.

- Jak mogłabym nie widzieć? Mieszkam tu całe życie.

- Pani Crandall… - zaczyna nagle Devon.

- Tak?

- Kto leży pochowany na cmentarzu nad morzem, pod nagrobkiem z napisem „Devon”?

Jej niebieskie oczy spoglądają na niego znad filiżanki. Kobieta zdaje się nad czymś zastanawiać, nie dotykając porcelany wargami, tylko trzymając ją w dłoni. Potem ostrożnie odstawia filiżankę na spodeczek.

- Nie mam pojęcia - mówi w końcu. - To ten pomnik na środku, prawda?

Przynajmniej nie zaprzecza, że coś takiego istnieje.

- Tak - mówi Devon. - Ten obelisk.

- Dziwne, nie sądzisz? - pyta pani Crandall. - Tam są pochowani tylko Muirowie… no i może kilku naszych wiernych służących…

- Nazwisko Devon pojawia się w rejestrach Biedy tylko raz. Miranda Devon umarła w 1966 roku - wyjaśnia chłopak z lekkim przygnębieniem.

Ona patrzy na niego z krzywym uśmiechem.

- Ojej, jesteś tu dopiero drugi dzień i już przeprowadzasz własne śledztwo.

- Chcę się dowiedzieć, kim jestem i skąd się wziąłem.

- Myślisz, że twój ojciec by tego chciał, Devonie? W końcu wychował cię jak własnego syna. Nigdy ci nie mówił o twoich prawdziwych rodzicach. Może miał po temu powody.

Devon rozważa to.

Ojciec chciał, żebym wiedział - mówi. - Jestem o tym przekonany. Mógł przecież umrzeć, nic mi o tym nie mówiąc, i nigdy nie dowiedziałbym się prawdy. A jednak powiedział mi, pani Crandall. I powiedział też, że muszę poznać moje przeznaczenie.

Kobieta zaciska wargi. Wstaje i podchodzi z kruchą filiżanką do ognia.

- I jeszcze coś, pani Crandall. Wysłał mnie tutaj. Mógł znaleźć innego opiekuna. Jednak przysłał mnie tu.

- Tak - mówi pani Crandall, bardziej do sibie niż do niego.

Devon nie potrafi rozpoznać uczucia zawartego w tym słowie: czy jest to gorycz, wdzięczność, czy też niechęć? Dodaje:

- Jestem pewien, że ojciec przysłał mnie tutaj, ponieważ właśnie tu odkryję prawdę o mojej przeszłości.

Ona odwraca się twarzą do niego i mierzy go wzrokiem.

- Tego wieczoru kiedy tu przybyłeś, powiedziałam ci, że ten dom kryje wiele sekretów. Mówiłam ci również, że szanujemy te sekrety. Nie jesteśmy wścibscy. Dam ci pewną radę, Devonie, i mam nadzieję, że z niej skorzystasz. Odpowiedzi kryją się nie w przeszłości, lecz w przyszłości. Jeśli chcesz być tu szczęśliwy, patrz w przyszłość, nie za siebie, nie na każdy cień i zamknięte drzwi w tym domu. Te drzwi są zamknięte nie bez powodu.

Potem wychodzi, tłumacząc się, że wzywają ją obowiązki, a Cecily w razie potrzeby może znaleźć ją w pokoju. Devon kiwa głową i obserwuje płomienie pląsające na kominku, rzucające na marmurową podłogę cienie, które tańczą ze zwinnością duszków.

I Ona niewątpliwie wie więcej, niż mówi i, myśli Devon. Jednak Głos dodaje, że powinien ieć się przed nią na baczności. Jeszcze nie wiadomo, czy pani Crandall jest jego sprzymierzeńcem czy wrogiem, lecz w obu przypadkach niemądrze byłoby prosić ją teraz o pomoc. Ponownie uświadamia sobie, że sam musi zdobyć informacje, które go interesują.

Tej nocy, pierwszej pogodnej i spokojnej nocy od chwili przyjazdu, Devon idzie na spacer wokół budynku i słucha szumu fal w dole, uspokajając się dzięki temu dźwiękowi podczas marszu wzdłuż klifu.

Księżyc jasno świeci nad oceanem. Devon zapada w dziwny trans, obserwując fale i czując na twarzy podmuchy chłodnego październikowego wiatru. Hipnotyzuje go migotanie księżycowego światła na powierzchni wody, ten zwiewny balet cieni. Znajduje płaski gładki głaz na skraju urwiska i siada na nim, kołysząc nogami w powietrzu. Od plaży na dole dzieli go co najmniej trzydzieści metrów. To i Czarcia Skała i, uświadamia sobie. Być może to ten sam głaz, z którego Emily Muir wykonała swój ostatni skok. Nagle Devona ogarnia głęboki smutek, przenikający każdą komórkę ciała. Myśli o ojcu, o tym, jak znalazł go w łóżku, nieruchomego i zimnego, z otwartymi oczami, jakby przestraszonego na śmierć.

- Przestań, Devonie - szepcze do siebie, lecz jest za późno. Przez wszystkie te tygodnie po śmierci ojca często myślał o ty, jak znalazł go nieżywego, i nie mógł się pozbyć tego wspomnienia. Ojciec po prostu tam lezał, patrząć w śmiertelną pustkę, przyciskając poznaczoną błękitnymi żyłkami dłoń do serca. Nie wstawał z łóżka już od kilku tygodni i Devon przyzwyczaił się do tego: siedział przy nim, dopóki ojciec nie zasnął, potem sam szedł do łóżka na kilka godzin i wracał o świcie, kiedy ojciec się budził. Tylko że tego ranka ojciec już się nie zbudził i kiedy Devon go dotknął, był zimny i sztywny. Devon klęczał przy łóżku, obejmując ojca, i płakał.

- Jeśli duchy Kruczego Dworu mogą powracać - szepcze w noc Devon - to dlaczego ty nie możesz?

I Ale może i powraca i, mówi Głos.

I Jestem przy tobie, Devonie. I

Sięga do kieszeni i ściska w palcach medalik świętego Antoniego.

- Jeśli poczujesz się zagubiony, święty Antoni będzie twoim patronem - powiedział ojcic kilka dni przed śmiercią, dając mu ten medalik.

- Nie wiedziałem, że jesteś wierzący, tato - odparł Devon, spoglądając na mały, owalny, płaski srebrny medalik, leżący na jego dłoni.

- Każda Religi zawiera prawdę, gdyż wywodzi się z ducha, a siła ducha pochodzi od dobra. - Ojciec uśmiecha się do niego. - Obiecałeś nigdy o tym nie zapominać, Devonie.

- O tym, że wszelka moc pochodzi od dobra?

- Tak - mówi mu ojciec. - Jeśli będziesz o tym pamiętał, będziesz wiedział, dlaczego jesteś silniejszy od wszystkiego, co się tam czai.

I Próbuję o tym pamiętać, tato,i mówi mu teraz Devon, i ale to trudne. To trudne, ponieważ jestem tutaj sam, w nie znanym mi miejscu, wśród ludzi, którym nie mogę ufać. Brakuje mi ciebie, tato. Tak bardzo chciałbym, żebyś tu był. Usiłuję odkryć, dlaczego mnie tu przysłałeś, lecz napotykam na tyle zagadek. I demony, tato… One tu są, znacznie silniejsze niż u nas w domu…i

Zakłada ręce na piersi, kuląc się i machając nogami spuszczonymi za krawędź urwiska. Wyobraża sobie stojącą tu Emily Muir, z mocno bijącym sercem, z gardłem ściśniętym łkaniem i sercem złamanym przez okrutnego, samolubnego męża - czarownika, i jej skok na skały w dole, krew mieszjącą się z morską pianą, morze zabierające roztrzaskane ciało…

Ostrożnie wstaje i odwraca głowę od fal. Nagle uginają się pod nim kolana i z trudem przedziera się przez wysoką trawę. Odszedłszy od krawędzi urwiska, czuje się lepiej i rusza w kierunku domu, przez wypielęgnowane trawniki i szpalery krzewów, świadectwo zręczności Simona. Po lewej ciągnie się pusty kort tenisowy, a po prawej ogród leniwie sięga aż do brzegu morza. Większość kwiatów już zwiędła i w blasku księżyca Devon widzi kilka dużych ozdobnych dyń. Spogląda na wielki dom, na jego czarny kontur na tle nocnego nieba. Na szczycie wieży znowu dostrzega to światło, które widział pierwszego wieczoru pod nieco innym kątem.

- Wieża jest zamknięta od lat - mówi, jakby chciał sam siebie przekonać, że ten migotliwy blask jest tylko złudzeniem.

Tylko cóż znaczą zamki, dodaje w duchu, dla kogoś, kto zdołał wydostać się z grobu?

Cecily spogląda na niego z rozbawieniem.

- Chyba opowiedziałam ci o jedną historię o duchach za wiele - mówi.

Jedzą śniadanie przy wielkim dębowym stole na dwadzieścia sześć osób. Wyglądają przy nim na zagubionych i młodszych, niż naprawdę są, kiedy tak siedzą na samym końcu, jedząc owsiankę i owoce oraz szepcząc do siebie.

- Nie, Cecily, ono tam było. Jestem tego pewien. Widziałem światło na wieży.

Dziewczyna krzywi się, że wyraźnie zakłopotana, jakby nie chciała zgłębiać tej tajemnicy.

- Widziałaś już kiedyś to światło? - pyta ją Devon. - Przyznałaś, że słyszałaś łkanie.

- Może nie powinnam była. - Marszczy brwi. - Posłuchaj, Devonie, staram się nie zauważać zbyt wielu rzeczy w tym domu. Odwracam głowę.

- Dlaczego, Cecily? Nie zaprzeczysz, że…

- Dlaczego? - Spogląda na niego z gniewem. - Ponieważ inaczej postradałabym zmysły! Wyobraź sobie, jak wygladało dorastanie w tym domu. Wyobraź sobie, jak to było.

- Odwracasz głowę, ponieważ tak kazała ci matka - Devon przeszywa ją wzrokiem. - Zgadza się?

Cecily wydyma usta. Jej milczenie dowodzi, że Devon ma rację. Chłopak śmieje się.

- Od kiedy robisz to, co każe ci matka?

Cecily spogląda na niego z błyszczącymi oczami. Devon widzi w nich lata ignorowania wszystkiego, czego nie można wytłumaczyć.

- W tej jednej sprawie po prostu łatwiej jest słuchać mamy. Devonie, jako mało dziewczynka miewałam koszmarne sny. Okropne. Straszne. Budziłam się z krzykiem. Musiałam uwierzyć mamie, kiedy mówiła mi, że to łka wiatr, a postać na korytarzu to tylko ciemny zakamarek starego domu. Musiałam jej uwierzyć, gdy mi mówiła że w tym domu nie stanie mi się żadna krzywda. I nie mogę przestać w to wierzyć teraz.

Cecily odsuwa talerz z owsianką i idzie na górę.

Nie chciał jej rozzłościć, ale szuka kogoś, kto potwierdziłby to, co Devon widział i słyszał. Po śniadaniu, zastawszy panią Crandall w bibliotece, postanawia ponownie stawić jej czoło.

- Jesteś zdecydowanym młodzieńcem - mówi kobieta, wysłuchawszy jego opowieści z dumnie podniesioną głową. Ma na sobie prostą czarną suknię i pojedynczy sznur pereł na szyi. W dłoniach trzyma trzy stare książki. Jednak z nich to i Przygody Hucka i Marka Twaina, ale Devon nie może odczytać tytułów dwóch pozostałych. Biblioteka pachnie wilgocią i kurzem, ale przyjemnie, tak jak zawsze pachną stare książki. Jednak w tym momencie Devon nie odczuwa zadnej przyjemności ani chęci czytania. „Zdecydowany” to słowo, jakiego on sam też by użył. Zdecydowany dowiedzieć się tego, co tu przed nim ukrywają.

- Wiem, że widziałem tam światło, już dwa razy - upiera się.

- Zatem będę musiała to sprawdzić - oznajmia pani Crandall, machinalne otwierając pierwszą lepszą książkę i przewracając kartki. - Może to jakieś zwarcie starej instalacji Te przewody nie były wymieniane od pięćdziesięciu lat. - Zamyka książkę. - Powinnam ci podziękować, Devonie. Być może ostrzegłeś nas przed zagrożeniem pożarowym.

A więc tak to tłumaczt. Devon na razie przyjmuje to wyjaśnienie.

- Przy okazji, Devonie - mówi niedbale. - Rozmawiałam z Alexandrem. Powiedział, że na niego napadłeś.

- Nie, ja…

- Nie musisz mi wyjaśniać. Wiem, że chłopiec ma wybujałą wyobraźnię. Jednak sugeruję, żebyś się z nim zaprzyjaźnił. Pamiętaj, mam nadzieję, że będziesz miał na niego dobry wpływ. - Podaje mu książkę. - Masz. Zaniesiesz mu ją? Obiecałam mu przysłać kilka książęk do czytania. Dopóki nie zdecydujemy, co z jego dalszą nauką, chcę, żeby zajął się czymś innym poza oglądaniem telewizji.

Wychodzi z biblioteki. Devon wzdycha, niezbyt zachwycony perspektywą kolejnego spotkania z tym wstrętnym bachorem. Mimo to idzie po schodach na górę. Może dowie się, co właściwie wie ten chłopiec. Ponownie znajduje Alexandra w bawialni, leżącego na brzuchu przed telewizorem i opierającego brodę na splecionych dłoniach. Dzieciak znowu ogląda tego paskudnego klauna.

- Co ty widzisz w tym programie? - dziwi się Devon.

Alexander ignoruje pytanie. Siada i bierze książkę od Devona. Za plecami n aekranie telewizora Major Musick ponownie porównuje literę N z M.

- Posłuchajcie, przecież obie brzmią prawie tak samo - chrypi klaun.

- Czy to powtórka? - pyta Devon.

Alexander uśmiecha się i posłusznie wyłącza odbiornik.

- Nie muszę oglądać telewizji, jeśli zamierzasz tu zostać - mówi.

Devon spogląda na niego ze zdziwieniem.

- Chcesz, żebym tu został? - pyta.

- Jasne. Czemu nie?

Devon uśmiecha się.

- Przedwczoraj nie byłeś taki chętny.

- Hej, przyda mi się starszy brat. - Mały uśmiecha się. - Czy nie mówiłeś, że możemy być przyjaciółmi?

Devon przygląda mu się. Alexander się śmieje.

- Jestem chłopcem, do którego trudno dotrzeć - mówi z dziwnym błyskiem w oczach. Devon dostrzega w nich to samo wyzwanie, upór i skrywaną wiedzę, które zauważył pierwszego dnia.

- Myślę, że spodoba ci się ta książka - rzuca, kiwając głową nad i Przygodami Hucka i. - Kiedy byłem w twoim wieku, to była jedna z moich ulubionych lektur.

Alexander znów się uśmiecha.

- Nie mogę sobie wyobrazić ciebie w moim wieku.

- No cóż - mówi Devon. - Jednak kiedyś miałem tyle lat co ty.

- Czy miałeś takie kłopoty jak ja?

Devon zastanawia się nad odpowiedzią.

- Hmm, ja też miałem kłopoty.

- Jakie?

- No, było takie przejście przy kościelnym podwórku. Czasem chodziliśmy tam, moi przyjaciele i ja. Nie powinniśmy tam chodzić, ponieważ budynek był stary, cegły tkwiły luźno, a pod okapem spały nietoperze. Mimo to oczywiście wszyscy lubiliśmy tam przesiadywać. Pewnego razu jeden z księży przyszedł i zobaczył moją przyjaciółkę Suze i mnie…

- Co tam robiliście? Byliście na randce?

- Nie - odpowiada Devon, zaskoczony takim przypuszczeniem. - Po prostu rozmawialiśmy.

Alexander uśmiecha się ironicznie.

- Akurat, rozmawialiście.

- Tylko rozmawialiśmy - mówi Devon ostrzej, niż zamierzał. - Tylko rozmawialiśmy i wyciskaliśmy z tubki krew wampira.

- Krew wapira?

Devon śmieje się.

- Tak. To była po prostu czerwona farbka, którą malowaliśmy sobie ręce i twarze. Ten stary ksiądz myślał, że wąchamy klej. Wezwał policję. O rany, ale byli zdziwieni!

Alexander uśmiecha się.

- Zdaje się, że ten stary korytarz to było fajne miejsce.

- Pewnie.

- Ja też mam takie miejsce, do którego chodzę! Chcesz je zobaczyć?

Devon marszczy brwi.

- Dlaczego mi się zdaje, że akurat tam nie wolno ci chodzić?

- Och, daj spokój. Myślałem, że chcesz być moim przyjacielem.

Chłopiec kładzie brodę na dłoniach, opierając się łokciami o podłogę.

- Gdzie to jest?

- We wschodnim skrzydle.

Devon słyszy w duchu ostrzegawczy dzwonek.

- Twoja ciotka mówi, że nie wolno tam chodzić.

- No to nie chodź. Jest mi wszystko jedno.

Oczywiście Devon bardzo chce się dostać do wschodniego skrzydła, ale wyprawa tam w towarzystwie Alexandra byłaby podwójnie niebezpieczna. Pani Crandall wyraznie tego zakazała i Devon nie jest pewien, czy może wierzyć, że chłopiec zachowa to w tajemnicy.

Alexander spogląda na niego.

- Możemy tam szybko wejść i wyjść - obiecuje - tak, że nikt się o tym nie dowie.

Devon jest przekonany, że jeśli w tym domu kryją się jakieś odpowiedzi na dręczące go pytania, to należy ich szukać właśnie we wschodnim skrzydle.

- W porządku - ustępuje po chwili wahania - ale musi to pozostać naszą tajemnicą.

Chłopiec promienieje.

- W porządku! - woła, zrywając się na równe nogi. - Chodź ze mną.

Alexander wybiega na korytarz i pędzi nim ile sił w tłustych nóżkach. Devon podąża za nim do jego pokoju, w którym Alexander otwiera szufladę swojego biurka. Wyjmuje stary żelazny świecznik, krótką i grubą świecę oraz pudełko zapałek.

- Hej - mówi Devon. - Po co nam te rzeczy?

Alexander osadza świeczkę w świeczniku i podaje mu ją.

- Tam, dokąd idziemy, nie ma prądu - wyjaśnia obojętnie Devonowi.

Devon zastanawia się, czy dotyczy to również wieży i czy teoria pani Crandall o zwarciu instalacji była wykrętem, który miał go uspokoić.

- Czy nie powinniśmy użyć latarki zamiast świeczki? - pyta.

Alexander kręci głową.

- Tak jest bardziej niesamowicie - upiera się. Chyba że się boisz.

- Nie boję się - mówi mu Devon.

Kiedy jednak idą korytarzem, panująca w domu cisza budzi w Devonie nagły niepokój, jakby byli tu zupełnie sami. A przecież gdzieś tam jest pani Crandall, być może z wizytą u zniedołężniałej matki, jak również stary Simon. Zapewne i Cecily… Nagle Devon żaluje, że żywa jak srebro dziewczyna nie towarzyszy mu w tej eskapadzie.

Podąża za chłopczykiem, stąpającym po starym orientalnym chodniku, którym jest wyłożony korytarz, gdzieniegdzie wytartym i różowym, gdzie indziej jasnoczerwonym. Alexander oświetla drogę świecą, jakby prowadził procesję.

Na końcu korytarza otwiera drzwi do szafki z pościelą.

- Tutaj - szepcze.

Devon nie potrafi powstrzymać uśmiechu. Jest tak jak podejrzewał.

- Patrz - mówi chłopiec, wysoko unosząc świecę, tak że jej blask oświetla wnętrze szafy. Devon nie dostrzega niczego, czego nie widział wcześniej. Alexander przesuwa świecę. W końcu Devon dostrzega jakiś prostokątny zarys, ledwie widoczny w tynku pod najniższą półką.

- Uważaj - mówi Alexander.

Przesuwa dłonią po dnie szafy i zaciska palce na wystającym kawałku starego drewna. Popycha. Przez moment nic się nie dzieje, a potem słychać cichy szmer trącego o kamień drewna. Prostokątny fragment ściany zaczyna się cofać. Devon uświadomia sobie, że to klapa, która teraz odchyla się, odsłaniając ciemny otwór. Ten ma tylko metr na półtora i jest dostatecznie duży, żeby mógł się przezeń przecisnąć szczupły człowiek. Ciągnie stamtąd wilgotne powietrze, jak zimny, nieświeży oddech.

- Widzisz? - woła Alexander. - Ukryte przejście. Fajne, no nie?

- Nie wiem, czy bezpiecznie jest tam wchodzić, Alexandrze - przestrzega Devon.

- Robię to cały czas! - protestuje chłopiec. - O co chodzi? Boisz się?

Nie, Devon nie boi się, ale nagle zdaje sobie sprawę z tego, że jest odpowiedzialny za tego ośmioletniego chłopca, jako członek rodziny, w której jeszcze nie czuje się pewnie. Jednak ciekawość i chęć znalezienia odpowiedzi przełamują wszelkie obawy co do ewentualnej reakcji pani Crandall.

Alexander opada na czworaki i wpełza w otwór. Devon nabiera tchu i idzie w jego ślady. Otwór jest ciasny, ale udaje mu się przecisnąć.

Wąskie przejście biegnie między ścianami domu. Po pokonaniu otworu obaj mogą się wyprostować. Alexander odwraca się i zamyka zamaskowane drzwi.

- Żeby nikt nie zauważył, że tu jesteśmy - szepcze.

Przed nimi jest krótki korytarz, ostro skręcający w lewo. Alexander idzie przodem, niosąc świecę, której migotliwy blask rozprasza ciemność zaledwnie na dwa kroki. Kilkakrotnie Devon czuje na twarzy lepkie pocałunki pajęczyn. Odgarnia je bezradnie, przekonany, że wielki pająk już łazi mu po plecach.

Na końcu przejścia Alexander otwiera następne drzwi. Prowadzą do dużego korytarza, nieco przypominającego ten biegnący przed ich pokojami i wyłożonego podobnym orientalnym chodnikiem. Tylko że tutaj wszystko pokrywa gruba warstwa kurzu - ciężkiego i gorzkiego, od którego Devon natychmiast zaczyna kichać.

- Jesteśmy we wschodnim skrzydle - oznajmia triumfalnie Alexander.

Ściany są wyłożone starym jedwabiem. Na wyblakłym niebieskiem tle widać jakiś wzór, chyba łabędzi, chociaż Devon nie jest w stanie dostrzec, co naprawdę kryje się pod tą warstwą kurzu. Na ścianach stare lampy, które nie paliły się tu od stu lat, tkwią tuż obok zardzewiałych gwoździ - porrety nieżyjących Muirów zostały przeniesione stąd do użytkowanej części domu. Słońce ledwie sączy się przez duże witrażowe okno na odległym końcu korytarza. Witraż przedstawia Boga strącającego Lucyfera do piekieł. Przez pootwierane drzwi Devon zagląda do pustych komnat, do których śłońce wpada cienkimi smuzkami przez szpary w okiennicach. Kroki idących odbijają się głuchym echem w pustych pomieszczeniach.

Alexander prowadzi Devona do dużej komnaty, która kiedyś musiała pełnić role salonu. Zamykany kominek i duże okna świadczą o tym, że nie był to zwyczajny pokój. Devon spogląda w górę. Stary, połamany żyrandol wciąż zwisa z sufitu. Devon przez chwile wybraza sobie Emily Muir podejmującą tu gości, roześmianą, w blasku żyrandola oświetlającym jej delikatne rysy.

- Tutaj - odzywa się Alexander, kiwając na niego palcem. Przechodzą przez łukowate przejście do małego pokoju, a potem przez niewielkie drzwi do trzeciego pomieszczenia, bocznego pokoju bez okien. - To tu - oświadcza Alexander. - To moje miejsce.

Światło świecy odsłania pamiątki przeszłości: dębową szafkę pełną zakurzonych starych ksiąg, sekretarzyk, pęknięte lustro oparte o ścianę. Fala żaru uderza Devona, zmuszając go do cofnięcia się o krok. I To jest to miejscei, myśli Devon. I Miejsce, którego szukałem. I

Po co muirowie zbudowali tę komnatę? Pokój bez okien? Jakie skrywali tu tajemnice?

- Myślę, że to była biblioteka - mówi Alexander i rzeczywiście na podłodze leży sterta ksiąg. Nagle Devon słyszy cichy tupot. I Myszy i, myśli w pierwszej chwili. Jednak nie, to nie myszy. To coś, co ucieka pod deskami podłogi i za ścianami, jest cięższe i szybsze od myszy czy szczura. Devon znów czuje na twarzy pulsujący żar.

- Spójrz na to. - Alexander wskazuje palcem. Na drugim końcu pokoju na ścianie wisi portret, z którego twarzy dziecięca dłoń starła warstwę kurzu. - Czy nie jest podobny do ciebie? Pomyślałem tak, jak tylko cię zobaczyłem.

Niewątpliwie ma rację. Portret przedstawia chłopca w wieku Devona, ubranego w strój z lat trzydziestych. Devon podchodzi bliżej, aby mu się przyjrzeć, ale Alexander zabiera świecę i obraz skrywają ciemności. Chłopczyk stawia świecznik na sekretarzyku. Spogląda na Devona. Płomień oświetla mu twarz.

- Podoba ci się to miejsce?

Devon próbuje się uśmiechnąć.

- Jest bardzo intrygujące - mówi, myśląc o tym, że przyjdzie tu wieczorem z latarką, ale bez chłopca. - Może jednak powinniśmy już wracać?

- Ja wracam - rzuca Alexander i w tym momencie, w zniekształcającym rysy dziecinnej twarzy blasku świecy, Devon dostrzega kryjące się pod tą maską stworzenie i pojmuje, że nie powinien był mu zaufać. - Ty nie.

Nagle świeca gaśnie, słychać tupot nóg i trzask zamykanych drzwi.

- Alexandrze! - woła za nim Devon i słyszy zgrzyt przekręcanego w zamku, zardzewiałego klucza.

W ciemności słychać tylko głos Alexandra, piskliwy, słodki głos małego demona.

- Zgnijesz tutaj. Nigdy się nie dowiedzą, gdzie się podziałeś.

- Alexandrze! - krzyczy Devon.

Jednak chłopiec już odszedł. W myślach Devon podąża za nim przez stary salon i na korytarz, przez sekretne przejście, wychodzi z szafy i wraca korytarzem do bawialni. Później, kiedy pani Crandall zapyta, gdzie jest Devon, Alexander odpowie równie niewinnym tonem, jakim go zwiódł: „Nie wiem, ciociu Amando. Może odszedł na dobre”.

Przez chwile Devon nie może zebrac mysli. Po prostu stoi na środku pokoju, nie mogąć się ruszyć, unieruchomiony przez ciemność. Potem jednak zaczyna się koncentrować, najpierw na biciu swojego serca, potem na oddechu, aż wreszcie kieruje się tam, gdzie chłopczyk chyba zostawił świecę.

Czy na pewno ją tam zostawił? Może zabrał ją po tym, jak ją zduchnął, skazując Devona na kompletną ciemność?

Jednak przynajmniej za to devonmoże dziękowac losowi. Po chwili poszukiwań na oślep natrafia na sekretarzyk, zaciska dłoń na świeczce i obok niej znajduje pudełko zapałek. Potarłszy jedną o draskę i zapaliwszy świecę, oddycha z ulgą.

- Nie wziąłeś pod uwagę jednego, smarkaczu - mówi, odwracając się twarzą do drzwi. - Mam swoje sposoby na zamknięte drzwi.

Skupia się. Nakazuje drzwiom się otworzyć, tak jak tamtej nocy poruszył drzwiczki samochodu Rolfe'a, ale te nie ustępują. Gniewnie mamrocząc, przyciska dłonie do skroni. Jednak już wie, że to na nic. Moc przychodzi albo od razu, albo wcale. Działa tylko wtedy, jeśli chce. Nie można przewidzieć jej zachowania, wiadomo tylko, że nie pomoże mu wygrać meczu ani zrobic wrażenia na dziewczynie. Działa tylko wtedy, jeśli naprawdę jest bardzo potrzebna, na przykład do odpędzania demonów. Tylko czyż to nie jest właśnie taka sytuacja? Jeśli nie, to Devon nie ma pojęcia, co nią jest.

Powoli zaczyna ogarniać go lęk. I A jeśli nie zdołam otworzyć tych drzwi? Jeśli będę krzyczał i nikt mnie nie usłyszy?

Umrę tutaj, w ciemnościach. I

Na razie ma światło, ale świeca nie jest duża. Powinien ją zdmuchnąć i zachować na później. Mimo to nie gasi jej. Światło trochę podnosi go na duchu.

Alexander z pewnością wróci. Devon siada pod ścianą. I Jeśli będę szalał ze strachu,i myśli, n wygra. Jeżeli zachowam spokój, zrozumie, że niełatwo mnie przestraszyć.

Tylko co będzie, jeśli smarkacz mówił poważnie? Jeśli naprawde jest taki złośliwy? Albo gorzej?

Co będzie, jeśli Alexander Muir jest w rzeczywistości demonem w ludzkiej postaci, takim jak ten, który udawał ojca Devona? Albo - co bardziej prawdopodobne - jest opętany przez demona?

Jego oczy. I głos. Devon rozpoznał to, gdy tylko go zobaczył. Alexander Muir nie był tylko złośliwym, trudnym dzieckiem.

I Zgnijesz tutaj. Nigdy się nie dowiedzą, gdzie się podziałeś. I

Nie - mówi głośno Devon.

Z pewnością pani Crandall - i Cecily - zrozumieją, że nie mógł tak po prostu zniknąć. Zaczną go szukać.

Podnosi głowę i patrzy w kąt pod sufitem. Odpowiada mu spojrzenie paciorkowatych ślepi nietoperza, różowych i okrutnych. Ten widok go fascynuje, tak jak tamtej nocy w starym korytarzu, którym biegł razem z Suze. Devon mruży oczy i ślepka znikają.

Chłopiec wstaje, trzymając ogarek w drżącej dłoni. Musi czymś się zająć, inaczej oszaleje. Alexander wróci. Musi wrócić. Devon podchodzi ze świecą do regału ze starymi książkami i podnosi ją wyżej, żeby przeczytać tytuły. Jest zaskoczony tym, co odkrywa. Księgi traktuja o magii. Ściśle mówiąc, o czarach. I Arkana sztuki magicznej Skrzydła Nocy. I Drżącą dłonią sięga po księgę. Czuje mrowienie całego ciała.Wyjmuje książkę z półki i otwiera na pierwszej lepszej stronie. Przy blasku świecy spogląda na kartkę i czyta fragment, który wpadł mu w oczy: „Wszelka moc pochodzi od dobra”.

Odstawia księgę i patrzy na następną. Ta jest znacznie grubsza, z wielkim złotym liściem na okładce. I Księga Oświeceniai. Nagle Devonowi robi się słabo. Jest zmuszony postawić świecznik na regale i przytrzymać się krzesła. Słowa, dźwięki, obrazy przelatują mu przez głowę. Dotyka okładki Księgi Oświecenia…

Spowija go błękitne światło.

Jakiś nieznany mu człowiek, siwowłosy mężczyzna w powiewnej purpurowej szacie ozdobionej gwiazdami, mówi głębokim głosem, który odbija się echem w błękitnej pustce:

- i Spośród tylu magów najszlachetniejszymi, najpotężniejszymi i budzącymi największy strach zawsze byli czarodzieje Bractwa Skrzydła Nocy. Tylko oni odkryli sekret otwierania przejść między tym światem a położonym poniżej. Przez prawie trzy tysiące lat Bractwo Skrzydła Nocy zazdrośnie strzegło tajemnicy Portali, które w potocznej mowie nazywamy Otchłaniami. I

Devon chwiejnie cofa się o krok, przerywając kontakt z Księgą Oświecenia. Błękitne światło gaśnie i chłopiec znów znajduje sie w mrocznej ukrytej komnacie. Ta wizja była tak niesamowita, że przez chwilę z trudem łapie oddech.

Kim był ten mężczyzna? Co oznaczały jego słowa? Devon nie zrozumiał ich sensu. „Bractwo Skrzydła Nocy” - co to takiego?

Jednak doskonale rozumie znaczenie słowa „Otchłań”. Rozumie aż za dobrze.

Chce ponownie dotknąć księgi i zobaczyć, co się stanie, ale coś go powstrzymuje. Po części strach - bo Devon nie może zaprzeczyć, że to doświadczenie trochę go przeraziło, zwłaszcza, że kompletnie nad nim nie panował - a po części także i fakt, że już skupił uwgę na trzeciej księdze. Po raz pierwszy od chwili uwięzienia w tym miejscu przemawia do niego Głos. i Otwórz ją Devonie i - poleca. Ta księga jest zatytułowana i Rejestr Opiekunów Portalu i.

Devon wyciąga ją, lekko krztusząc się od kurzu, po czym przerzuca jej wilgotne kartki. Strona tytułowa głosi, że jest to spis Opiekunów - kimkolwiek oni byli - sporządzony w 1883 roku. Na kredowym papierze są portrety dziewiętnastowiecznych mężczyzn i kobiet. Mężczyźni są czarnoocy i posępni, noszą gęste bokobrody i wysokie kołnierzyki. Kobiety mają poważne miny i zaciśnięte usta. Jedna twarz przykuwa wzrok Devona.

To jego ojciec.

Przecież to niemożliwe. Ojciec żył w dwudziestym wieku. Napis pod portretem głosi:

THADDEUS UNDERWOOD
OPIEKUN

A jednak ten mężczyzna wygląda tak samo jak ojciec: okrągła, pucołowata twarz, piwne oczy i bezradny uśmiech, który Devon tak bardzo kochał. Znowu czuje falę żaru na plecach, jakby obserwowały go czyjeś oczy. Ogląda się przez ramię. Czerwone nietoperze ślepka wróciły. Mrugają kilkakrotnie i znikają.

Zamyka księgę i odstawia ją na miejsce.

I Rozejrzyj się, Devonie. I

Idzie za radą Głosu. Sekret jego przeszłości kryje się gdzieś blisko. Trzymając przed sobą świecę, Devon spogląda w mrok.

Po drugiej stronie pokoju dostrzega następne drzwi - metalowe i niskie, sięgające mu do piersi. Wbrew logice ma nadzieję, że nie są zamknięte. Tylko dokąd mogą prowadzić? Podchodzi do nich i odkrywa, że rzeczywiście są zamknięte, zaryglowane grubą żelazną sztabą, obejmującą całą ich szerokość. Mimo usilnych prób nie może odsunąć zasuwy. Rygiel wydaje się niemal przyspawany, równie masywny jak drzwi, których strzeze.

Nagle Devon pojmuje.

- To Otchłań - mówi głośno.

I One tam są, i potwierdza Głos. i Dlatego te drzwi są zamknięte. I

Devon wyciąga rękę i dotyka drzwi. Natychmiast cofa dłoń, czując pulsujący żar. Teraz je słyszy, tłoczące i cisnące się za drzwiami, podniecone.

I Wypuść nas! Wypuść! Otwórz drzwi i wypuść nas!

Spogląda na drzwi i widzi, jak zaczynają pulsować, jakby te uwięzione za nimi moce nagle zaczęły na nie napierać, błagając, żeby je uwolnić.

I Wypuść nas! Wypuść! i

Głosy tworzą odrażający chór w jego głowie. Zasłania rękami uszy.

- Nigdy - mówi im szeptem.

I To jak moja szafa,i uświadamia sobie. I Szafa w pokoju mojego dawnego domu, w której zielone ślepia spoglądały na mnie z ciemności, z której wypełzło to coś, co prawie zabiło ojca…i

Spogląda na zaryglowane metalowe drzwi. Trzęsą się. Czuje emanujący z nich żar.

Kto zamknął te drzwi? Jaki związek mają ze stworami, które prześladowały go od dziecka? Z tym czymś, co zaatakowało go pierwszej nocy, którą spędził w tym domu?

Z Alexandrem? Z Jacksonem Muirem?

Nagle postanawia podejść do portretu chłopca, który jest tak bardzo podobny do niego. Przechodzi kilka kroków i światło świecy ukazuje twarz portretu. I Tak, to ja - a raczej ktoś, kto wygląda dokładnie tak jak ja…i

Devon wyzuwa czyjść zapach. Okropny, odrażający odór rozkładu. Smród śmierci.

i- Nie zdołasz mi sprostać, głupi dzieciaku.i

Odwraca się. Tuż za nim, dysząc mu w kark cuchnącym oddechem, stoi Jackson Muir. Uśmiecha się, ukazująć rojące się w ustach robactwo.

Devon March krzyczy.

Świeca wypada mu z dłoni i gaśnie.

6.Chłopiec ze szponami zamiast dłoni.

Devon ponownie krzycy w ciemności z całych sił próbując odepchnąć zjawę, ale nie może się ruszyć. Moc go opuściła. Ojciec mylił się. Nie jest silniejszy od nich wszystkich, a przynajmniej nie jest silniejszy od Jacksona Muira. Spodziewa się, że zaraz lepkie dłonie widma zacisną się na jego szyi i nie puszczą, dopóki nie przestanie oddychać. Jednak czuje tylko łomot swego serca i słyszy tylko swoje krzyki.

Osuwa się na podłogę i traci przytomność.

Kiedy ją odzyskuje, jest sam w nieprzeniknionych ciemnościach i przez chwilę nie może sobie przypomnieć, gdzie się znajduje. Potem przypomina sobie wszystko: zdradę Alexandra, zaryglowane drzwi, bezskuteczną próbę stawienia oporu trupowi Jacksona Muira i jego okropny chrapliwy szept: i Nie zdołasz mi sprostać.i

Jak długo tu jest? W brzuchu burczy mu z głodu. Z pewnością już minęła pora kolacji. Równie dobrze może być późna noc. Panią Crandall z pewnością już zdziwiła jego nieobecność. Co powiedział jej Alexander?

- Alexandrze! - woła.

Musi wezwać pomoc. Mimo to nawet teraz stara się udawać, że jest spokojny, ukryć strach, który pali mu wnętrzności. Nie chce po omacku szukać upuszczonej świecy na podłodze. Jest przekonany, że tuż obok stoi butwiejący, zgniły trup Jacksona Muira, szczerząc zęby w ciemnościach.

- Na pomoc! - woła Devon. - Alexandrze! Wypuść mnie stąd!

W myślach odlicza upływające sekundy. Minuty zmieniają się w godziny, lecz w próźni czas nie ma żadnego znaczenia. W komnacie robi się duszno. Kurz zatkał mu gardło i nos. Głos ma ochrypły od wołania. W końcu siada pod ścianą, jak najdalej od zamkniętych metalowych drzwi, i zapada w sen.

Budzi się nagle, nieco później. Czy to już ranek? W tych kompletnych ciemnościach nie wiadomo. Czy ma tutaj umrzeć? Czy właśnie taki czeka go los? Ma umrzeć w tym tajemniczym domu, nie odkryje swej przeszłości, lecz jedynie przeznaczenie: pozostanie tu na zawsze jako jeszcze jeden duch błąkający się po komnatach Kruczego Dworu?

Nad nim czerwone ślepia nietoperzy zapalają się para za parą, niczym jakieś okropne lampki bożonarodzeniowe zawieszone w ciemnościach. Coś przelatuje obok niego. Devon czuje podmuch powietrza. Przełyka ślinę, wpatrując się w mrok. Słyszy cichy dziecięcy śmiech.

- Alexandrze? - mówi cicho.

Maca po brudnej podłodze, szukając świecy. Po długiej chwili zaciska palce na ogarku. Na oślep wyciąga rękę do sekretarzyka i znajduje pudełko zapałek. Zapala jedną, a od niej świecę.

- Alexandrze! - woła.

Słyszy jakieś dźwięki w sąsiednim pokoju.

- Kto to? Co się tam dzieje?

Gderliwy, ochrypły głos. Cichy szmer otwieranych na oścież drzwi. Oślepia go strumień światła, przecinający ciemności. Devon krzywi się. Za źródłem światła dostrzega zarys męskiej sylwetki. Mężczyzna jest niski i krępy.

Simon.

- Co ty tu robisz? - pyta służący.

Ciemność jeszcze bardziej zniekształca jego odrażającą twarz.

- Alexander zwabił mnie tutaj - mówi Devon - i zamknął.

- Ten chłopiec to łobuz - mamrocze Simon.

- Słyszałeś, jak wołałem? Czy dlatego przyszedłeś? Usłyszałeś moje krzyki?

- Nie - odpowiada szczerze sługa. - Jeśli krzyczałeś, nikt cię tu nie słyszał. Przypadkiem zauważyłem wczoraj po południu, że panicz Alexander wychodził przez zamaskowane drzwi w szafie. Skarciłem go, ale nie zwrócił na to uwagi. Pomyślałem, że zamknę na dobre to przejście. Dobrze, że najpierw postanowiłem sprawdzić, co?

- Tak. - Devon chce jak najszybciej wydostać się stąd. Znowu spogląda na zaryglowane drzwi. - Proszę. Chodźmy już.

Simon kiwa głową. W milczeniu wychodzą z ciemnego pokoju, przecinają opustoszałe skrzydło domu i idą wąskim korytarzem do szafki z pościelą. Simon kroczy pierwszy, świecąc latarką. Kiedy wracają do ciepłej i oświetlonej części budynku, Devon mruży oczy, odwykłe od światła.

- Czy to ranek? - pyta.

- Pewnie. Poniedziałek. Za pół godziny odwożę panienkę Cecily do szkoły. Jedziesz z nią?

S z k o ł a. Zupełnie zapomniał. To jego pierwszy dzień w nowej szkole.

- Tak - mówi. - To znaczy, powinienem jechać. - Patrzy na zgarbionego sługę. - Hej, nie zastanawialiście się, gdzie jestem?

Simon wzrusza ramionami.

- Nikt nie zauważył, że cię nie ma.

- Jak to? - dziwi się Devon.

- Pani Crandall spędziła wieczór z matką, a potem wcześnie położyła się spać. Panienka Cecily wyszła z tym chuliganem z miasteczka. Panicz Alexander powiedział mi, że poszedłeś spać.

- Zatem naprawdę mogłem tam wyzionąć ducha - mówi Devon, bardziej do siebie niż do Simona. - Posłuchaj, byłbym wdzięczny, gdybyś nie wspominał o tym wydarzeniu pani Crandall. Nie chcę, żeby Alexander miał przez to kłopoty. Chciałbym sam to z nim załatwić.

Simon wzrusza ramionami.

- Mnie tam bez różnicy. Jednak mówię ci: Trzymaj się z daleka od tego miejsca. Wschodnie skrzydło zostało zamknięte nie bez powodu.

- Powiedz mi coś, Simonie. Czy wierzysz, że tu straszy duch Jacksona Muira?

- A czemu nie? Przecież ten dom jest jego własnością.

- Dlaczego tak uważasz?

Simon spogląda na niego. Wygląda na urażonego, jakby uważał, że powinien stanąć w obronie Jacksona.

- Był najstarszym synem. To jego potomkowie powinni odziedziczyć Kruczy Dwór. Jednak nie zostawił dziedzica. Dlatego rodzina jego brata odziedziczyła posiadłość.

Devon ma wrażenie, że na twarzy Simona widzi rozgoryczenie.

- Jackson nie zostawił dziedzica - zaczyna - ponieważ jego żona skoczyła z Czarciej Skały?

- Dlaczego zadajesz te wszystkie pytania? - warczy Simon z nagle obudzoną czujnością.

Devon spogląda na służącego.

- Widziałem ich oboje. Jacksona w tym pokoju, tej nocy, oraz dwa dni temu na cmentarzu. A Emily na dole, na portrecie.

Simon jeszcze bardziej mruży swoje paciorkowate oczka.

- Lepiej uważaj, chłopcze.

Devon mierzy go bystrym spojrzeniem.

- I słyszałem ją. Mówię o Emily. Słyszałem jej łkanie.

Simon patrzy na niego podejrzliwie.

- Gdzie? Gdzie słyszałeś jej łkanie?

- Dochodziło ze wschodniego skrzydła. Z wieży.

Simon krzywi się pogardliwie.

- To wiatr, a nie łkanie.

- A co ze światłem na wiezy? Pewnie i tego tam nie ma.

Simon odpowiada z krzywym uśmiechem:

- Pani Crandall kazała mi sprawdzić. Znalazłem zwarcie w starym kontakcie. Zapalał i gasił światło. To nie duchy.

Tak twierdziła wcześniej pani Crandall. Devon kręci głową.

- Nie rozumiem, Simonie. Najpierw wydajesz się wierzyć, że są tu duchy, a potem podsuwasz logiczne wytłumaczenie. Jak jest naprawdę?

- Posłuchaj mnie. Nie wiem, co widziałeś lub słyszałeś. Może masz rację. Może w tym domu roi się od duchów. Tym bardziej powinieneś wetknąć nos w swoje książki i zostawić te sprawy w spokoju. Opowiedziałem ci o Jacksonie muirze tylko dla twojego dobra, żebyś nie kręcił się po domu. Są w nim sekrety, niebezpieczne tajemnice, których nie powinieneś zgłębiać. Ta rodzina szanuje tajemnice tego domu i zostawia je w spokoju. Tak trzeba. W przeciwnym razie…

Milknie. W oczach ma szczery strach.

- Potrafię zadbać o siebie - mówi mu Devon. - Dziękuję ci, Simonie. Powiedz ceciy, że zaraz zejdę na dół.

Devon pospiesznie bierze prysznic. Włosy ma jeszcze wilgotne, gdy zbiega po schodach i zastaje Cecily przy stole, jedzącą śniadanie.

- Oo, Rocky latająca wiewiórka - rzuca dziewczyna, gdy Devon szybko nalewa sobie filiżankę kawy i chwyta bułeczkę kukurydzianą. - Zaspałeś?

-Coś w tym rodzaju - odpowiada.

- No, chodźmy już. Simon czeka. - Cecily odgarnia włosy do tyłu i uśmiecha się kpiąco. - Opowiedziałam o tobie wszystkim dziewczynom. Nie mogą się już doczekać spotkania.

- Wspaniale - mówi Devon, przewracając oczami.

Simon bez słowa zwozi ich ze wzgórza i jedzie przez miasteczko, a potem drogą 138 do pobliskiego miasta, mijając centra handlowe i przydrożne bary szybkiej obsługi. Cecily trajkocze o swoich przyjaciółkach, usiłując powiedzieć o każdej kilka słów, ale Devon nie słucha.

I Jestem bliskoi, myśli. I Te zamknięte drzwi we wschodnim skrzydle… portret chłopca podobnego do mnie… człowiek na obrazku, wyglądający jak tato. To moja przeszłość. W jakiś sposób jestem związany z tymi sprawami - tylko w jaki? I

- Jesteśmy na miejscu - oznajmia Cecily.

Devon podnosi wzrok. Southeast High School. Młodzi ludzie kręcą się po parkingu, niektórzy palą papierosy, większość z ożywieniem rozmawia w małych grupach.

I Szkoła. Muszę się skupić. Nie chcę, żeby wszyscy wzięli nie tu za palanta. I

Żegnają się z Simonem, który odpowiada niewyraźnym pomrukiem i odjeżdża. Cecily bierze Devona za rękę i prowadzi go w kierunku grupki tkwiącej przy stojaku na rowery. Dziewczyna i dwóch chłopaków. W jednym z nich Devon rozpoznaje D.J.

- Cess - witają Cecily, ale patrzą przy tym na Devona. D.J., który już go poznał, wydaje się najmniej zainteresowany, ale drugi chłopak i dziewczyna bacznie mu się przygladają.

- Ludzie, to Devon - odzywa się Cecily. - Opowiadałam wam o nim. Jest w porzo.

- Hej - mówi Devon.

Dziewczyna, śliczna brunetka z murzyńskim nosem, uśmiecha się.

- Miałaś rację, Cecily. Naprawdę jest fajny.

- Devonie, to jest Ana. No już, zapytaj ją, jak spędziła wakacje, to powie ci wszystko o wizytach u fryzjerki i manikiurzystki.

- Spadaj na drzewo, Cess - odpowiada słodko i z uśmiechem Ana, omijając ją i stając przed Devonem, przyciskając książki do piersi. Patrzy mu w oczy. - Ona jest zazdrosna, bo ja zostałam cheerleaderką, a ona nie.

- Nie byłabym cheerleaderką, nawet gdyby mi płacili - odcina się Cecily. - Nie lubię tych kruciutkich spódniczek.

- Pewnie niektórzy boją się pokazać kawałek uda - kpi Ana.

- Miło mi cię poznać - mówi Devon, uśmiechając się do niej i kończąc utarczkę.

Ana trzepocze rzęsami.

- Nie mogę się doczekać, kiedy zostaniemy bardzo dobrymi przyjaciółmi - mówi.

- Pamiętasz D.J. - przerywa jej Cecily. Przewracając oczami, bierze Devona za rękę i odciąga od Any.

- Tak - mówi Devon, wyciągając dłoń.

D.J. patrzy na nią, ale nie wyciąga swojej. Tylko kiwa głową, wyjmuje paczkę papierosów i wkłada jednego do ust.

- To taki paskudny nałóg - karci go Cecily. - Całowanie faceta, który pali, jest jak lizanie komina.

D.J. uśmiecha się. Srebrny ćwiek w jego nosie podnosi się i opada przy każdym ruchu jego warg.

- Jeśli obiecasz całować mnie regularnie, Cess - mówi - rzucę marlboro.

Ona marszczy brwi, przesuwając się dalej z Devonem.

- I wreszcie, ostatni, lecz nie najmniej ważny - przedstawia - jest Marcus.

Niski, ciemnowłosy i niebieskooki chłopak w zielonym swetrze wyciąga rękę. Devon ściska ją.

- Miło mi cię poznać - mówi Marcus.

- Mnie ciebie też - odpowiada Devon.

Kiedy jednak to mówi, widzi coś, co pojawia się w powietrzu przed twarą Marcusa. W pierwszej chwili nic nie pojmuje, ale zaraz rozpoznaje ten wzór. To pentagram. Pięcioramienna gwiazda. Znika równie nagle, jak się pojawiła.

- Devonie - mówi Ana - może pokażę ci szkołę? No wiesz, gdzie masz szafkę i w ogóle.

- Piękne dzięki za troskę - ucina Cecily biorąc Devona pod rękę - ale chyba sobie ze wszystkim poradzę.

Devon jest lekko zbity z tropu wzorem, który pojawił się przed twarzą marcusa, ale nie wyczuwa żaru ani niebezpieczeństwa. Wyjmuje dokumenty, które dała mu pani Crandall, i szuka numeru swojej szafki.

- Tysiąc dwieście siedemdziesiąt dwa - mówi dziewczynom.

- Hej - odzywa się Marcus. - Moja szafka ma numer tysiąc dwieście siedemdziesiąt jeden. Mogę ci pokazać, gdzie to jest.

- Och, szczęściarz z ciebie, koleś - rzuca ze śmiechem D.J. - Teraz wszyscy będą się za tobą uganiać, nawet Marcus.

- Tak, pewnie D.J. - warczy Marcus.

Kiedy idą w kierunku szkoły, Cecily nachyla się do Devona.

- Marcus jest gejem - wyjaśnia. - Niedawno do nas dołączyl. Sądzę, że to wspaniałe, że się z tym nie kryje, co?

Devon ogląda się na chłopaka. Teraz już nie widzi pentagramu. Co oznaczał? I czy miał coś wspólnego z tym wszystkim, co Devon odkrył w Kruczym Dworze?

Dzień mija błyskawicznie. Lekcje, przydzielanie miejsc w pracowniach, stos nowych podręczników. Spotkania z nauczycielami, rozmowa z wychowawcą, zakresy materiału. Rozpoczynanie nauki w połowie semestru to nie żarty, lecz dzięki temu Devon oderwał się od myśli, które dręczyły go, odkąd przybył do Kruczego Dworu. Teraz miał okazję choć przez kilka godzin być zwyczajnym chłopcem.

Jest lekko oszołomiony, gdy dzwonek wieści koniec zajęć. Cecily spotyka się z nim przy szafce, gdzie Devon usiłuje zapamiętać szyfr.

- Czterdzieści pięć… piętnaście…

- Zadzwoniłam do Simona i powiedziałam mu, że D.J. odwiezie nas do domu - trajkocze Cecily. - W ten sposób możemy wpaść na chwilę do Gio's.

- Co to takiego?

- Pizzeria - wyjaśnia Marcus, pojawiwszy się nagle przy sąsiedniej szafce. - Wszyscy przesiadują tam po szkole.

Devon patrzy, jak Cecily i Ana kokietują D.J., chcąc namowić go, żeby ich podwiózł.

Zastanawia się, czy będą nadal przyjaźnić się z D.J., kiedy otrzymają prawa jazdy.

- Niesamowity samochód - stwierdza na widok należącego do D.J. czerwonego camaro z przezroczystym dachem.

- Dzięki - mówi D.J., najwyraźniej wciąż nie wiedząc, czy lubi Devona czy nie.

- Który rocznik? - pyta Devon.

D.J. spogląda na niego nieufnie.

- Znasz się na samochodach?

- Trochę. Mój ojciec był mechanikiem samochodowym. Wiecznie remontował silniki i inne rzeczy.

- Osiemdziesiąty piąty - wyjaśnia D.J. Klepie maskę camaro. - Z28, pięć przecinek zero. Regulowany wtrysk. Znalazłem silnik na złomowisku i doprowadziłem go do kwitnącego stanu.

- No, wygląda wspaniale. A z takim silnikiem musi być naprawdę szybki.

Pancerz D.J. zaczyna topnieć.

- Mowa. Pokażę ci kiedyś na I-195, co ta bryka potrafi.

Siada za kierownicą i zapuszcza silnik, który z cichym pomrukiem budzi się do życia. Włącza się muzyka. Stary, przebój Aerosmith.

- Hej - mówi Devon. - Aerosmith potrafi grać rocka.

D.J. promienieje.

- Wreszcie - woła do pozostałych. - Ktoś kto się zna na dobrej muzyce! - Znowu patrzy na Devona. - Oni wszyscy lubią Backstreet Boys i N'Sync.

Devon otrząsa się. D.J. wybucha śmiechem i klepie go po plecach. Wysiada i obchodząc samochód, szczegółowo wyjaśnia Devonowi historię lakierowania camaro. Teraz wóz ma na boku biały pas z żółtą gwiazdą na końcu. Devon dowiaduje się, że D.J. nazwał samochód Flo, na cześć swojej babci, która mu go kupiła.

Po raz pierwszy od wyjazdu z Coles Junction Devon ma wrażenie, że może odnajdzie tu dla siebie miejsce. Przez chwilę nie przejmuje się wszystkimi tymi mrocznymi tajemnicami, jakie czekają na niego w starym domu na urwistym brzegu morza. Z pewnych względów równie ważne jak odkrycie prawy o przeszłości jest znalezienie przyjaciół, których darzyłby zaufaniem i lubił, którzy pomogliby mu zapomnieć o tęsknocie za starymi przyjaciółmi, takimi jak Tommy i Suze. Już nawiązał taki kontakt z Cecily i musi przyznać, że to miłe, że ona i Ana lekko rywalizują o jego względy. Marcus też wydaje się w porządku. Devon dotychczas nie znał żadnego geja, a przynajmniej takiego, który nie wypierałby się tego i przyznawał do swoich skłonności. Kiedy stali przy swoich szafkach, Marcus wyjaśnił, że postanowil nie ukrywać tego przed przyjaciółmi, ponieważ nie chciał dłużej czuć się wyobcowany oraz „inny”. Devon z łatwością mógł go zrozumieć. W porównianiu z nim - z tym, z czym Devon musiał radzić sobie przez całe swoje życie - Marcus był równie normalny jak każdy inny chłopiec w szkole.

Oczywiście pomijając ten pentagram, który pojawił się przed jego twarzą. Devon wciąż się zastanawia, co to miało znaczyć.

Spodobał mu się D.J. Wysoki i chudy, z ćwiekami w nosie i bujną czupryną, obojętny i cichy D.J. ożywia się tylko wtedy, kiedy coś go naprawdę ekscytuje, na przykład samochód lub muzyka Aerosmith. W czarnych dżinsach i koszulce, wydaje się nie dbać o nic prócz tego, żeby jego camaro był czysty i błyszczący. Devon zazdrości mu. Nie wyobraża sobie takiego luksusu.

Wszyscy pakują się do auta: Marcus z przodu z D.J., Devon z tyłu, między Aną i Cecily.

Ana nachyla się do niego.

- To musi być niesamowite, mieszkać w tym starym domu - szepcze, wzdrygając się.

On wzrusza ramionami. Co ma na to odpowiedzieć?

- Jeśli kiedyś zapragniesz się stamtąd wyrwać - mówi mu dziewczyna - daj mi znać.

Devon tylko się uśmiecha.

Przed Gio's stoi już kilka samochodów. Devon obserwuje, jak jego nowi przyjaciele rozmawiają z innymi nastolatkami. Dziwna paczka, myśli. D.J. wdaje się w krótką pogawędkę z chłopakami stojącymi przed lokalem i palącymi papierosy. Jednego z nich, opartego o motocykl, nazywa „Crispinem”. Ana odchodzi na chwilę, żeby wymienić trochę zabawnych ploteczek z kilkoma innymi cheerleaderkami, po czym zajmuje miejsce przy stole Cecily i marcusa, którzy nie rozmawiają z nikim.

- No, ludzie, co was połączyło? - pyta ich Devon, gdy Gio potężnie zbudowany mężczyzna w poplamionym fartuchu, kładzie na środku ich stołu parującą pizzę. - Jak to się stało, że trzymacie się razem?

Oni wszyscy patrzą na niego, jakby zadał najdziwniejsze z pytań. W końcu D.J. mówi:

- Nie mam pojęcia, człowieku. Chyba to, że nie wciskamy sobie kitu.

- Po prostu nie pasujemy do żadnej innej grupy - odzywa się Marcus, podnosząc kawałek pizzy, z której zwisa długa nitka sera. - Zgodnie z konwencjonalnymi przekonaniami powinienem trzymać się z wiarą teatru. Tylko, że ja… nie lubię teatru.

- Innymi słowy - wyjaśnia Cecily - Marcus nie pasuje do ich zamkniętego kręgu. - Prycha. - Jakbyśmy nie znali prawdy o tych chłopakach z kółka teatralnego!

- A ja - mówi Ana, jedząc pizzę nożem i widelcem - gdybym chciała, mogłabym trzymać się z cheerleaderkami. Tylko po co? Czy ja lubię wciąż rozmawiać o goleniu nóg? - I po namyśle dodaje: - Od czasu do czasu lubię, ale nie bez przerwy.

Devon uśmiecha się.

- A co z tobą, Cecily? - pyta, patrząc na nią.

Na jej wargach pojawia się nikły, smutny uśmiech.

- Och, sama nie wiem. Może dlatego, że tylko te ofermy jakoś mnie trawią, a inni nie. - spogląda na D.J., a potem na pozostałych. - Potrafię być bardzo wymagająca, no nie?

Chór potakujących głosów.

- W porządku, w porządku - mówi Cecily ze śmiechem. - I wiecie co? Niełatwo dorastać w Kruczym Dworze, o którym tyle się mówi. Duchy. Legendy. Skandale. Wiele innych ttak zwanych „bogatych” dziewcząt nie chce mieć ze mną nic wspólnego. Pod pewnymi względami…

Przerywa jej hałas. Pry drzwiach pizzerii wybucha jakieś zamieszanie. Wszyscy patrzą na dwóch bijących się chłopaków. Gio wygraża im pięścią.

- Kto się bije? - pyta Cecily.

D.J. zwinnie przeskakuje przez niski płotek.

- To chyba Crispin - mówi.

Istotnie, ktoś daje niezłego łupnia temu chłopakowi, który przed chwilą opierał się o motocykl. D.J. biegnie pomóc przyjacielowi.

- D.J. - woła Cecily. - Uważaj!

W tym momencie Devon czuje żar i bolesne pulsowanie w uszach, jakby rosło ciśnienie otaczającego go powietrza.

I To nie chłopak rozpoczał tę bójkę i, mówi mu Głos.

Devon wstaje od stołu i niezgrabnie rusza za D.J.

- Devonie? - słyszy głos Cecily, który zdaje się dobiegać z bardzo daleka.

Idzie w kierunku drzwi pizzerii, oszołomiony od żaru. Inne dzieciaki otaczają walczących ciasnym kręgiem. Devon przepycha się do przodu.

Trzymając napastnika za kołnierz dżinsowej kurtki, D.J. usiłuje odciągnąć go od swojego przyjaciela. Napastnik zdaje się niczym nie różnić od innych chłopców. Jasne włosy, wąskie ramiona, dżinsy, buty Nike.

Kiedy jednak D.J. udaje się go odciągnąć. Devon coś dostrzega. Napastnik ma zamiast dłoni s z p o n y, którymi zawzięcie okłada Crispina.

- Wracaj do piekła! - krzyczy Devon, chwytając demona za ramiona i odciągając go siłą, o jaką sam się nie podejrzewał. Zaskoczony D.J. cofa się o krok. Trzymając stwora jedną ręką za ramię, Devon zaciska pięść i wymierza mu silny cios w twarz. Demon wylatuje przez drzwi na ulicę.

- O rany! - wzdycha D.J.

Drugi chłopak z podziwem patrzy na Devona.

Demon, który przybrał postać chłopca, podnosi się z ziemi i syczy.

I To ciebie szukałemi, mówi do Devona. I Pomyślałem, że to zwróci twoją uwagę.i

Devon w milczeniu spogląda na niego. Wie, że tylko on słyszy słowa stwora.

I Otwórz drzwi!i - mówi mu demon. Żółta ślina cieknie mu z pyska. I Uwolnij ich!i

I Nigdy,i odpowiada Devon.

Stwór ponownie syczy, po czym odwraca się i ucieka.

- Widzieliście jego dłonie? - woła Crispin, siedząc i pocierając szczękę.

Po chwili otacza go tłum dziewcząt. Gio przynosi zimny okład i przykłada mu do policzka.

- Dogonię go - oświadcza D.J.

- Szkoda czasu - uspokaja go Devon. - Uciekł.

- Wezwałem policję - mówi Gio do poturbowanego chłopca. - Zaraz przyjadą, żeby spisać protokół.

- Nic mu nie zrobiłem, po prostu stałem przy motocyklu - wyjaśnia Crispin. - A on przyszedł, przewrócił mnie i zaczął okładać mnie pięściami. Rany, widziałeś jego ręce?

- Znasz go - pyta Gio.

- Nie. Nigdy przedtem go nie widziałem.

Tłum zgodnie twierdzi, że napastnik nie był stąd. Devon śmieje się w duchu. I Z całą pewnością. I

- Hej.

Podnosi głowę. Obok niego stoi D.J. Za nim Cecily, Ana i Marcus. Wszyscy patrzą na niego szeroko otwartymi oczami.

- Facet, skąd masz tyle siły? - pyta z podziwem D.J.

Devon czuje, że się rumieni.

- Nie wiem. Pewnie to adrenalina.

- Byłeś niesamowity - wyrzuca z siebie Ana.

- Tak - mruczy Marcus.

Cecily przeciska się do Devona.

- Niesamowity to mało powiedziane. - Wyciąga ręce i zarzuca mu je na szyję. - Jesteś superbohaterem, Devonie March.

Devon składa zeznanie przybyłym policjantom, ale twierdzi, że nie zauważył „rąk jak szpony”, o których powiedział im Crispin. Wyjaśnia, że spiesząc na pomoc napadniętemu, nie przyjrzał się napastnikowi.

Oczywiście to nieprawda, ale dobrze wie, że ten stwór nie wpadnie w ręce policji. W rzeczywistości Devon dobrze mu się przyjrzał. Nie licząc szponów, stwór wyglądał jak zwyczajny chłopiec i własnie to było najbardziej przerażające. Głupie demony, takie jak ten, który tamtej nocy wleciał do jego pokoju przez okno, nie były nawet w połowie tak groźne jak te sprytne, potrafiące przybierać ludzką postać. Devon pojmuje, że będzie musiał uważać przez cały czas, gdyż w każdej chwili ktoś z jego otoczenia może okazać się demonem.

Na przykład mały Alexander Muir?

Wróciwszy do Kruczego Dworu, bierze długi prysznic, bo czuje się brudny po spotkaniu z demonem. I Dlaczego? - zastanawia się. I Dlaczego to zdarza się tak często?i W domu spotkania z demonami były rzadkie i zawsze poprzedzone jakimś ostrzeżeniem: stopniowym wzrostem temperatury i ciśnienia. Tutaj są nieprzewidywalne i o wiele gwałtowniejsze. Jakby jego przybycie do Biedy rozwścieczyło je i ośmieliło.

Devon nadstawia twarz pod streumien wody. I Ojciec przysłał mnie tutaj, żebym znalazł dowody i odkrył prawdę, której najwidoczniej nie mógł mi wyjawić.i Zakręca wodę i wychodzi z zaparowanej łazienki. I Muszę znaleźć odpowiedzi. I to szybko. I

Demon w pizzerii potwierdził to, co Devon już stwierdził: tych zaryglowanych drzwi nie wolno otworzyć. Za nimi czaiła się horda stworów, które ich bracia-demony chciały uwolnić. Tylko co łączyło z nimi Devona? Dlaczego jest jedynym chłopcem na świecie, który wie, że demony i potwory istnieją naprawdę? O co chodzi z tymi magami i Opiekunami Portali? Kim jest ten chłopiec z portretu, tak podobny do niego?

Devon jest przekonany, że Alexander trzyma w swych tłustych łapkach odpowiedzi na wiele z tych pytań.

Pospiesznie ubiera się i idzie korytarzem do bawialni. Przed wejściem znów słyszy idiotyczny śmiech i widzi niebieską poświatę telewizora.

Alexander nie wygląda na zdziwionego, gdy Devon wkracza do pokoju. Podnosi głowę, siedząc na swoim fotelu, w którym jednocześnie ogląda telewizję i czyta iPrzygody Huckai. W jego oczach nie widać zdziwienia ani poczucia winy. Tylko pustkę, jakiej Devon jeszcze nigdy nie widział.

- No cóż - odzywa się Devon. - Powiedz moi, co sądzisz o Hucku.

- Wciąż robi złe rzeczy - mówi Alexander, unosząc konciki ust w nikłym uśmiechu.

- A co ty możesz wiedzieć o robieniu złych rzeczy, Alexandrze?

- Moi nauczyciele mówili mi, że jestem złym chłopcem.

Devon siada przed nim na podłodze.

- Ja nie uważam, że jesteś zły. Myślę jednak, że wszyscy czasem robimy złe rzeczy, których potem żałujemy.

Chłopczyk mruży oczy.

- A więc się bałeś?

- Czy chciałeś, żebym się bał, Alexandrze?

Chłopczyk wierci się w fotelu. Nagle wydaje się przygnębiony, mniej wyrachowany, a nawet… Czy rzeczywiście? Wydaje się żałować tego, co zrobił.

- Czy ty się kiedyś bałeś, Alexandrze? - pyta Devon.

Chłopczyk patrzy na niego i nagle robi zuchwałą minę.

- Nie, nigdy się nie bałem.

- Nie wierzę ci.

Chłopczyk zrywa się z fotela. Podchodzi do pudła z zabawkami, podnosi pokrywę i wyjmuje piłkę. Zaczyna ją odbijać.

- Założe się, że byłeś przestraszony, kiedy posłali cię do tamtej szkoły - mówi Devon. - Jestem pewien, że się bałeś, kiedy twój ojciec wyjechał.

- On wróci! - krzyczy chłopczyk patrząc na Devona.

Devon nie odpowiada.

- A kiedy wróci, wszystko naprawi! - Alexander zdaje się pogrązać w głębokiej zadumie. - Gdyby mój ojciec tu był, nie pozwoliłby, żeby spotkało mnie coś złego.

Devon wstaje i podchodzi do chłopca.

- Myślisz, że może stać ci się coś złego, Alexandrze?

Chłopczyk jakby nagle usłyszał coś w oddali.

- Czas na I Majora Musickai - oznajmia niemal sennie.

- Alexandrze, porozmawiajmy. Boisz się czegoś? Porozmawiaj ze mną o swoim ojcu. Opowiedz mi o…

- Czas na Majora Musicka - powtarza mały, wyraźnie wymawiając każdą sylabę, jakby Devon był przygłupim dzieciakiem lub wystraszonym idiotą. Wypuszcza z ręki piłkę i wraca na swoje miejsce przed telewizorem.

Devon zatrzymuje go. Trzymając chłopczyka dłońmi za ramiona, zagląda w jego okrągłe oczka. Ze zdumieniem dostrzega w nich strach, chociaż mały stara się odwracać głowę. Przez chwilę Devon nie wierzy własnym oczom, woli uznać to za jakiś nowy podstęp. I Zlituj się nade mną, biednym niewinnym i wystraszonym dziekiem, porzuconym przez ojcai. Jednak mały za bardzo stara się ukryć strach. Nie chce okazać lęku przed Devonem, tak samo jak Devon nie zamierzał mu mówić, że się bał, gdy Alexander zamknął go w tamtym pokoju.

Czego mógł się bać? Devon ma wrażenie, że chłopiec robi pewne rzeczy wbrew sobie, jakby nie z własnej woli. Może szaleństwo, jakie Cecily dostrzega w swoim małym kuzynie, to potępiane przez nauczycieli złe zachowanie, nie było winą malca, lecz kogoś innego.

- W porządku, Alexandrze - mówi Devon. - Czasem należy się bać. Wszyscy czasem obawiamy się czegoś. Powiedz mi, o co chodzi. Może zdołam ci pomóc.

- Myślisz, że możesz mi pomóc? - pyta malec, śmiejąc się chrapliwie i arogancko. - Naprawdę myślisz, że możesz?

- Mogę spróbować. A rozmawiając o tym…

- Nie mogę o tym rozmawiać! On mi nie pozwoli!

Chłopczyk trzęsie się. Gorączkowo rozgląda się po pokoju.

- Kto, Alexandrze? Kto ci nie pozwoli?

Malec milczy.

- Czy to Jackson Muir, Alexandrze? Jego się boisz?

Alexander przeszywa go wzrokiem.

- Dlaczego miałbym się obawiać Jacksona Muira?

Devon uważnie mu się przygląda. Oczy chłopcs są jak dwa rozrżażone węgle. Jego usta wykrzywia grymas, który dziwnie wygląda na gładkiej, dziecięcej buzi. To wyraz twarzy dorosłego, cynicznego, rozgoryczonego mężczyzny.

- Puść mnie - mówi spokojnie Alexander.

Devon puszcza go. Chłopczyk z powrotem opada na swój fotel. Pilotem zmienia program na Majora Musicka. Devon staje za jego plecami i patrzy.

Na ekranie cztery rzędy dzieci o otępiałych spojrzeniach siedzą w amfiteatralnej sali. Klaszczą, wszystkie razem, jak małe roboty lub nakręcane małpki. Kamera przesuwa sę po szarych maskach ich twarzy. Zatrzymuje się na jednej z nich. Szczupły chłopiec ma włosy ostrzyżone na rekruta, a na twarzy mnóstwo brązowych piegów.

W tym momencie pojawia się Major Musick, wychodząc zza zasłony z wystrzępionego czerwonego aksamitu.

- Cześć, chłopcy i dziewczęta - warczy. - Co dziś zaśpiewamy?

I Co też taiego ma w sobie to stworzenie, co tam pociąga Alexandra?i Devon patrzy, jak mały chciwie wpatruje się w ekran. Major Musick zaczyna śpiewać jakąś zwariowaną piosenkę o wielkich czarnych ptakach krążących nad domem. Devon patrzy na pomalowane usta, bulwiasty czerowny nos i ruchliwe oczka, otoczone ogromnymi białkami.

- On jest odrażający - mówi do Alexandra.

Jednak Alexander nie zwraca na niego uwagi, tylko wtóruje klaunowi, cienkim dziecinnym głosikiem śpiewając o czarnych ptakach.

Devon wzrusza ramionami, odkładając dalsze pytania na późnie, i zostawia Alexandra na pastwę klauna. Przede wszystkim chce jak najszybciej wydostać się z tego pokoju.

Jemu jest potrzebny psychiatra - mówi Cecily, gdy idą do stajni pod ciemniejącym niebem. Na horyzoncie czai się następna burza. - Jego matka była stuknięta. Widocznie to dziedziczne.

- Cecily, wiem, że twoim zdaniem duchy tego domu są nieszkodliwe, ale ja nie jestem tego taki pewien.

- Och, Devonie, daj spokój.

Dziewczyna odsuwa rygiel i otwiera drzwi. Devon wzdycha gęste powietrze stajni, przesycone zapachem słomy i nawozu. Koń Cecily, Pearlie Mae, to wyścigowy rumak o sterczących różowych uszach i szeroko rozstawionych oczach.

Devon czule klepie bok klaczy.

- Czy Alexander jeździ konno? - pyta.

Cecily śmieje się.

- Żartujesz? Ta mała kupa sadła? On tylko przesiaduje przed tym swoim przeklętym telewizorem i przez cały dzień obżera się batonikami. - Dziewczyna kręci głową. - Kiedy ojciec zostawił go tutaj, próbowałam się z nim zaprzyjaźnić, ale on jest po prostu beznadziejny.

- Martwię się o niego - mówi Devon.

- I słusznie. Taka dieta może zabić!

Devon uśmiecha się ze znużeniem.

- Nie mówiłem o batonikach.

- A o czym?

- Nie jestem pewien - odpowiada. Koń parska. - No dobrze. Chyba wiem. - Devon milczy przez chwilę. - O Jacksonie Muirze.

Cecily przysuwa się do niego.

- Och, Devonie. Może za bardzo nabiliśy ci głowę tymi naszymi opowieściami. Nasze duchy nie są groźne. Bardzo szybko się do nich przyzwyczaisz. Wtapiają się w tło, jak wyblakła tapeta. - Wyciąga ręce i zarzuca mu ramiona na szyję, przyciągając go do siebie. - Dzisiaj w pizzerii byłeś taki m ę s k i.

Całują się. Koń rży i smaga boki ogonem. Devon puszcza Cecily i delikatie uwalnia się z jej objęć.

- Cecily - mówi - bardzo cię lubię. Jednak odkąd tu przyjechałem, wciąż widzę duchy - muszę się dowiedzieć, co się tu dzieje.

- O czym ty mówisz?

Wzdycha.

- W porządku. Spróbuję ci coś pokazać. Nie wiem, czy mi się to uda, ale zamierzam spróbować.

Ona patrzy na niego ze zdziwieniem.

Devon zamyka oczy i koncentruje się. Kiedyś, aby zrobić wrażenie na Suze, próbował podnieść volkswagena. Nie udało się. Teraz jednak nie chce robić wrażenia na Cecily, ale zyskać w niej sojusznika, którego potrzebuje, aby skutecznie walczyć z tym czymś, co grozi jemu i być może małemu Alexandrowi.

Wyobraża sobie drzwi stajni. Są otwarte na oścież, tak jak je zostawił. Koncentuje się na nich i…

Drzwi zamykają się z trzaskiem.

- Ooo! - mówi Cecily. - Jak to zrobiłeś?

- Ja po prostu… robię takie rzecy - odpowiada Devon i zaraz dodaje: - Czasami.

Dziewczyna patrzy na niego z podziwem.

- Zrób jeszcze coś.

- Nie wiem, czy mi się uda.

- To skąd mam wiedzieć, że to nie wiatr?

Wzdycha. Rozgląda się. Jego spojrzenie pada na wierzchowca Cecily. Koncentruje się.

Po kilku sekundach Pearlie Mae lewituje metr nad pokrytą słomą ziemią.

- O mój Boże - mamrocze pobladła Cecily.

Devon ostrożnie opuszcza konia na ziemię.

- O mój Boże - powtarza Cecily. - To na pewno nie wiatr.

- Od dziecka potrafię robić takie rzeczy. - Devon uśmiecha się niepewnie. - Czasem. Czasem mi nie wychodzi, chociaż bardzo się staram. Widzisz więc Cecily, właśnie dlatego muszę ci powiedzieć, kim naprawdę jestem. Dlaczego jestem taki. Jestem pewien, że ojciec przyszłał mnie tutaj, żebym mógł to odkryć.

- O mój Boże - znowu powtarza Cecily, siadając na beli siana.

Devon zajmuje miejsce obok niej.

- Uważasz mnie za dziwoląga?

Cecily patrzy na niego i po chwili uśmiecha się.

- Nigdy bym tak o tobie nie pomyślała, Devonie.

On wzdycha.

- To dobrze. Ponieważ potrzebna jest mi twoja pomoc. Musisz uwierzyć, że widziałem w tym domu stwory, o których zaraz ci opowiem. Widzę je przez całe moje życie.

I opowiada jej o demonach - o zilonych ślepiach w szafie w jego pokoju i uwadze ojca, że jest silniejszy od nich wszystkich. Mówi o złośliwym żarcie Alexandra i o tym, co znalazł we wschodnim skrzydle. O portrecie. O drzwiach.

- Nie twierdzę, że ci nie wierzę, Devonie - mówi Cecily. - Po prostu… trudno mi się oswoić z myślą, że w Kruczym Dworze są demony. Duchy - tak, ale mama zawsze mi mówiła, że w tym domu nic mi się nie stanie. Ona może jest dziwna, ale nie wierzę, że zostałaby tutaj, gdyby groziło nam jakieś niebezpieczeństwo.

Devon rozważa to.

- Nie sądzę, żeby coś wam groziło, a przynajmniej dopóki ja się tu zjawiłem. - Spogląda na nią. - Mam pewną teorię. Myślę, że to moje przybycie wywołało zamieszanie. Zbudziło siły, które kryją się w tym domu.

- Tylko dlaczego?

- To musi mieć jakiś związek z tym, kim jestem. Z moją przeszłością. Moim pochodzeniem.

- Z twoimi prawdziwymi rodzicami?

Devon kiwa głową.

- I sądzę, że Alexander coś wie. Może nieświadomie, ale jest w to wplątany. Cecily, on zamknął mnie we wschodnim skrzydle z jakiegoś konkretnego powodu.

- Tak - mówi dziewczyna. - Chciał cię nastarszyć. Devonie, mówiłam ci, że Alexander jest trudnym dzieckiem. Zawsze taki był.

- Tylko w jakim stopniu odpowiada za Ti jego trudny charakter, a w jakim Jackson Muir? No wiesz, wykorzystywanie takiego dziecka jak alexandwr to doskonały pomysł, ponieważ jego dziwne zachowanie nie wzbudzi żadnych podejrzeń.

Cecily marszczy brwi.

- Devonie, nie mogę zaprzeczyć, że dzieje się tu coś dziwnego, nie po tym, co zrobiłeś w Gio's i z Pearlie Mae. Tylko dlaczego sądzisz, że Jackson Muir ma z tym coś wspólnego? To tylko legenda. Nie powinnam była ci opowiadać o tym czarowniku…

- Wiem, że to jego widziałem, kiedy Alexander zamknął mnie w tamtym pokoju. Głos mi mówi, że jestem na dobrym tropie, a ten Głos jeszcze nigdy mnie nie zawiódł.

Cecily wzdycha.

- No cóż, jeśli któryś duch zwróciłby się przeciwko nam, to na pewno Jackson. - Patrzy na Devona. - Jak myślisz, co o tym wszystkim wie moja matka?

Chłopak wzrusza ramionami.

- Nie mam pojęcia. Jestem pewien, że coś wie. Coś o tym, kim jestem.

- Myślisz, że ona zdaje sobie sprawę z tego… co potrafisz?

- Nie wiem. - Po namyśle dodaje: - Nie, nie sądzę. I nie wydaje mi się, że powinna się dowiedzieć, przynajmniej na razie.

- Dobrze - zgadza się Cecily.

Słyszą bębnienie pierwszych kropel deszczu o dach stajni.

- Powinniśmy wracać - mówi Devon.

Starannie zamykają drzwi stajni przed nadciągającą burzą.

- Devonie - szepcze Cecily w parnym powietrzu.

- Tak?

- Dziękuję, że mi zaufałeś.

On uśmiecha się. Bierze ją za rękę i razem biegną do domu.

Burza nadciąga tuż przed obiadem, kołysząc domem tak, jakby uderzyła w niego gigantyczną ręką. Wielkie purpurowe palce wyciągają się na niebie, przynosząc wczesny zmierzch. Deszcz tłucze ziemię z siłą wyrywającą z niej kamienie, strącając lawiny głazów i błota ze skalnych ze skalnych nadmorskich urwisk. Wszystkie psy w okolicy wyją, słysząc głuche, odbijające się echem pomruki gromów. Oślepiające jasne błyskawice przecinają niebo, ukazując kontury górującego nad miasteczkiem Kruczego Dworu.

Kiedy Alexander nie zjawia się na kolacji - jednej z tych rzadkich okazji, podczas których jego ciotka chce widzieć całą rodzinę, oczywiście oprócz babci - pani Crandall posyła Simona, żeby go przyprowadził. Gdy sługa wraca z wieścią, że chłopca nie ma w pokoju, pani domu wzdycha.

- Nieznośny dzieciak. Tyle razy mu mówiłam, żeby się nie spóźniał na kolację.

Simon podaje pieczonego indyka, pokrojonego na ogromnej srebrnej tacy. Devon jest głodny jak wilk i je z apatytem, ale nieobecność Alexandra dziwnie go niepokoi. Ma wrażenie, że czegoś tu brakuje, coś jest nie tak. I To znowu ta twoja wrażliwośći, słyszy w myślach głos ojca. Po kolacji, gdy Simon sprząta talerze. Devon prosi Cecily, żeby poszła razem z nim poszukać Alexandra.

- Myślisz, że mógł znów się zakraść do wschodniego skrzydła? - pyta dziewczyna.

- Simon powiedział, że zabił gwoździami zamaskowane drzwi. Jednak kto wie, czy w tym domu nie ma innych ukrytych przejść.

Głośny huk gromu wstrząsa domem. Gaśnie światło.

- Zastanawiałeś się, dlaczego to miejsce nazwano Biedą? - śmieje się Cecily.

- Zrozumiałem to już pierwszej nocy, którą tu spędziłem - odpowiada Devon.

Oboje zapalają świce i idą ciemnymi korytarzami. Sprawdzaja każde pomiedzczednie głownego budynku: kuchnię, jadalnię, salon, gabinet, bibliotekę, sypialnie i bawialnię. Nigdzie nie ma Alexandra.

- Może wyszedł na dwór? - zastanawia się Cecily, patrząc przez okno salonu, jak silna błyskawica oświetla cały rozległy teren między domem a Czarcią Skałą.

Devon też tam patrzy.

- Hej, chyba widziałem tam kogoś! - woła. - W świetle błyskawicy.

Cecily podnosi haczyk i otwiera okno.

- Alexandrze! - woła. - Jesteś tam? Oszalałeś? - Cofa się. - O rany. Jakbym nie znała odpowiedzi na to pytanie.

- Zajrzyjmy do jego pokoju i sprawdźmy, czy znikł jego płaszcz.

Istotnie, znikł.

- Och, Devonie, mam nadzieję, że nic mu się nie stało - mówi Cecily, w końcu szczerze zaniepokojona o los małego kuzyna. Podnosi leżącego na łóżku pluszowego misia. - Ta burza jest bardzo silna.

Devon czuje, że przechodzi go dreszcz, ale nie daje niczego po sobie poznać.

- To nie burzy się obawiam.

Dziewczyna próbuje się uśmiechnąć.

- Hej, jeśli to robota Jacksona Muira, to gdy tylko złapie małego łobuza, zaraz odeśle go nam z powrotem!

Devon patrzy na nią.

- Nie śmiej się z tego. Sądzę, że Alexander jest w niebezpieczeństwie.

Ona spogląda na niego poważnie, z przestrachem.

- Naprawdę tak uważasz, prawda?

- Tak - potwierdza Devon. - A przynajmniej sądzę, że trzeba…

Milknie. Obok łóżka Alexandra stoi szkolna tablica. Alexander napisał na niej:

POMÓŻCIE MI. ON NADCHODZI.

Cecily też to zauważa.

- Co o tym sądzisz? - pyta.

Dokładnie w tym momencie, przez monotonne bębnienie deszczu, ułamek sekundy przed następnym grzmotem, który wstrząsa całym domem, słyszą przeraźliwy krzyk dziecka.

7. Kobieta w bieli

Burza szaleje jak wzgardzony kochanek, przez całą noc. Szukając Alexandra na nadmorskich urwiskach, Devon pojmuje, dlaczego mieszkańcy miasteczka twierdzą, że w takie noce słychać płacz Emily Muir. Wiatr niesie w dal głośne echo jej łkań. Devon ma nawet wrażenie, że w pewnej chwili ją widzi, przez ten krótki moment, gdy błyskawica oświetla ciemny las: zawodząca postać w powiewnej białej szacie, rozpaczliwie wyciągająca ręce w mrok.

Devon boi się podejść bliżej do Czarciej Skały. A jeśli przerażony Alexander rzucił się z niej w przepaść?

Cecily trzyma się blisko niego. Ma na sobie jasnożółtą pelerynę z ciasno zawiązanym kapturem. Spod plastiku wymykają się pasma jej rudych włosów, opadając na oczy. Devon ma silną latarkę. Jej światło przecina ciemność, ukazując pnie drzew, których konary są teraz nagie niczym szkielety. Choć jednak już od godziny nawołują Alexandra Muira, nigdzie nie widać jego śladu.

- Ty też słyszałaś ten krzyk, prawda? - pyta Devon. - Nie przesłyszałem się?

- Słyszałam - przyznaje Cecily. - Och, Devonie, gdzie on może być? Po co wychodził w taką burzę?

Ogłusza ich huk gromu i oboje zastygają na moment. Latarka migocze i gaśnie. Cecily reaguje na to okrzykiem przerażenia, ale Devon potrząsa latarką i przywraca ją do życia.

Gdzieś przed nim jest Simon, którego chrapliwe nawoływania całkiem zagłusza deszcz, gniewnie chłoszczący ziemię, pryskający błotem na ich buty i spodnie.

Devon czuje narastający lęk. Cecily słusznie się zastanawiała, co też opętało chłopca, że wyszedł z domu, w taką noc jak ta. Jeszcze bardziej niepokojący był krzyk, który oboje usłyszeli. Czyżby mały spadł z Czarciej Skały? Czyżby - Devon wzdryga się na samą myśl - Jackson Muir zaprowadził go tam i zepchnął?

W myślach wciąż widzi oblicze trupa i rojące się w jego ustach robaki, czuje jego cuchnący oddech. I Pomóżcie mi,i napisał Alexander. I On nadchodzi. I

Któż inny mógłby to być, myśli Devon, jak nie Jackson Muir?

- Musimy sprawdzić plażę poniżej Czarciej Skały - mówi w siekającym coraz mocniej deszczu.

- Och, Devonie! - jęczy Cecily.

Brną w błocie. Muszą bardzo uważać, gdyż wiatr dmie tu i szarpie z siłą o wiele większą niż w jakimkolwiek innym punkcie wybrzeża. Cecily powiedziała mu, że przed dwoma laty gwałtowny podmuch wiatru strącił z urwiska turystę, który wtargnął na teren posiadłości Muirów. Jego zmasakrowane ciało znaleziono sześć mil dalej i dopiero po dwunastu dniach. Na ramieniu wciąż miał futerał z aparatem fotograficznym.

Cecily przystaje na skraju urwiska.

- Nawet gdyby Alexander spadł, nie zobaczymy go stąd - przekrzykuje ryk wiatru. - Jest zbyt ciemno.

- Może powinienem tam zejść - mówi Devon.

- Nie trzeba - odpowiada mu głuchy, chrapliwy głos. Simon wyłania się z ciemności. Znad morza nadciąga nagle tuman mgły i zasłania małego słygę. Mimo to w morku wciąż widać gniewny błysk w jego oczach. Devon cofa się o krok.

- Jak to nie trzeba? - pyta Cecily.

- Dopiero co tam byłem - mówi jej Simon. Nierówno obcięte włosu oblepiają mu twarz i padają na oczy. - Na głazach nikogo nie ma. Jeśli chłopiec spadł, to zabrało go morze. Będziemy musieli poczekać do rana. Zobaczymy, co będzie.

- Och - mruczy Cecily, kryje twarz w dłoniach i zaczyna płakać.

- Chodź - mówi Devon, obejmując ją ramieniem i prowadząc z powrotem do domu.

Około trzeciej nad ranem burza nareszcie przechodzi. Deszcz jest teraz drobny, cichy i prawie niewidoczny. Przerywa go tylko żałosny dźwięk syreny przeciwmgielnej, ostrzegającej statki, żeby nie ni podpływały bliżej.

Pani Crandall w końcu wezwała szeryfa. Z początku nie chciała sprowadzać przedstawiciela prawa do posiadłości Muirów. Rodzina uważa ją za swoje królestwo, rodzaj niezależnego państwa.

- Nie podoba mi się, że policja będzie się kręcić po mojej posiadłości - prychała pani Crandall.

W końcu jednak ustąpiła, gdy Devon i Cecily przywlekli się z powrotem do domu, przemoczeni i przygnębieni.

- Przykro mi, proszę pani - rzekł zza ich pleców Simon. - Chciałbym przynieść lepsze wieści, ale nigdzie nie znaleźliśmy chłopca.

W Biedzie, kiedy pani Amanda Muir Crandall wzywa szeryfa, ten zjawia się niezwłocznie. Nie ma żadnych formularzy do wypełnienia i nie wykręca się brakiem ludzi o trzeciej nad ranem. Dokładnie siedem minut od chwili, gdy odłożyła słuchawkę, zastępca szeryfa puka do frontowych drzwi. Cecily, z głową jeszcze owiniętą ręcznikiem osuszającym jej włosy, wpuszcza go do środka.

- Dobry wieczór, Cecily - mówi z uśmiechem zastępca szeryfa. Jest przystojnym młodzieńcem, najwyżej dwudziestoletnim, z włosami koloru blond i brodzie czerwonej od trądziku.

- Cześć, Joey - wzdycha Cecily.

Devonowi nie podoba się spojrzenie, jakim zastępca szeryfa obrzuca Cecily. Trochę nazbyt poufałe. Pani Crandall wprowadza go do salonu. Mężczyzna ponownie obrzuca uważnym spojrzeniem Cecily, która trzepocze rzęsami.

- Devonie - mówi pani Crandall. - Proszę, opowiedz szeryfowi Pottsowi o swojej ostatniej rozmowie z Alexandrem.

Devon zastanawia się. Ile powinien wyjawić? I No cóż, szeryfie, uważam, że dzieciaka porwał - i być może zrzucił z Czarciej Skały - mściwy duch Jacksona Muira… i

- Po raz ostatni widziałem go dziś po południu - mówi Devon. - Szykował się do oglądania telewizji. Jednak odniosłem wrażenie, że czegoś się boi…

- Zostawił wiadomość - przerywa mu Cecily. - O tę tutaj.

Wcześniej poszła do pokoju chłopca i przyniosła tablicę. Postawiła ją w salonie.

- Spójrz, Joey. Zobacz, co napisał.

- Pomóżcie mi - czyta beznamiętnie zastępca szeryfa. - On nadchodzi.

- Co to może oznaczać? - denerwuje się pani Crandall.

- No cóż - mówi Joey Potts. - Wygląda na to, że mały stroi sobie z was żarty.

- Nie - upiera się Devon. - To nie żart.

- Może gdzieś się schował? Daj spokój, Cess, przecież wiemy, że ten dzieciak wciąż sprawia kłopoty. Chce wam wmówić, że ktoś na niego dybie.

- Nie - powtarza Devon. - Myślę, że on naprawdę jest w niebezpieczeństwie.

- Dlaczego tak uważasz? - pyta pani Crandall, podnosząc brwi i prostując się.

- Ponieważ… - Devon przechodzi przez pokój i staje przed dużym panoramicznym oknem, wychodzącym na spokojne teraz morze. Księżyc lśni wysoko na niebie, okrągły i jasny. Deszcz stąpi w miłej ciszy. Noc wydaje się bardzo cicha i spokojna. - Ponieważ wierzę, że… coś… być może chce go dopaść.

Odwraca się twarzą do pozostałych. Zastępca szeryfa Potts pytająco unosi brwi. A co to za śmieć? - zdaje się myśleć.

Pani Crandall zaciska wargi.

- Devonie. Twoje historie o duchach stają się męczące. Proszę…

- Słyszeliśmy jego krzyk - upiera się Cecily.

Zastępca szeryfa wzrusza ramionami.

- To pewnie tylko wiatr. Wiesz, jak potrafi tu jęczeć, Cess.

Devon pochyla się do przodu.

- Jeśli gdzieś tam błąka się mały chłopiec, szeryfie, będzie pan musiał cofnąć te słowa.

Joey sztywnieje.

- Devonie, spokojnie - mówi Cecily.

- Szeryfie - mówi wyniośle pani Crandall. - chcę, żeby przeszukał pan ze swoimi ludźmi każdy cal tej posiadłości, a także plażę pod Czarcią Skałą.

- Tak, proszę pani.

- Tymczasem Simon i ja sprawdzimy wszystkie pomieszczenia w tym domu - mówi pani Crandall, patrząc na Devona. - Włącznie ze wschodnim skrzydłem.

Wychodzi z pokoju i dzie na górę.

Zastępca szeryfa Potts wzrusza ramionami.

- Chyba jeszcze się zobaczymy, Cess. - Uśmiecha się, nakładając kapelusz. Ona odpowiada krzywym uśmiechem. - Z toba też, kolego. - Mężczyzna puszcza oko do Devona. Ten nie reaguje.

Kiedy szeryk wychodzi, Devon mówi do Cecily:

- Nie uważasz, że on jest dla ciebie trochę za stary?

- Devonie, to nic takiego. Zawsze do mnie mruga, kiedy mnie spotka.

- No, jeśli spróbuje czegoś więcej…

Cecily uśmiecha się.

- Hej, Devonie March. Chyba jesteś zazdrosny.

Chłopiec prycha. Spogląda przez okno na przedstawicieli prawa z Biedy, którzy zaczynają kręcić się po całej posiadłości. Pomarańczowe światła ich latarek rzucają nienaturalną poświatę za oknami domu.

Cecily staje za nim.

- Dlaczego uważasz, że Jackson Muir chce Alexandra? Sądziłam, że to ty masz moc i jesteś powodem tego wszystkiego.

Devon kręci głową.

- Nie wiem. Po prostu jestem przekonany, że Alexander coś wie. Może znalazł coś we wschodnim skrzydle. Może…

Coś przychodzi mu do głowy.

- Może Jackson chce skłonić Alexandra, żeby otworzył zaryglowane drzwi.

- Z twojego opisu wynika, że mały chłopiec nie zdołałby ich otworzyć.

Devon wzrusza ramionami.

- No, do czegoś jest mu potrzebny. Usiłuje go wykorzystać. Jestem tego pewien. Kiedy Głos mówi mi coś, Cecily, ja mu wierzę.

- Chcę ci wierzyć, Devonie - mówi Cecily, ale chłopak widzi, że ona wciąż ma wątpliwości. - Naprawdę.

Devon nagle wychodzi do przedsionka i zdejmuje z wieszaka jeszcze ociekającą wodą pelerynę. Zakłada ją, czując wilgotny zapach gumy, błota i liści.

- Dokąd idziesz? - pyta Cecily.

- Chyba wiem, gdzie może być Alexander - odpowiada. Potem wychodzi w deszcz.

Poprzekrzywiane białe nagrobki na starym cmentarzu Muirów lśnią wblasku księżyca. Ostro kontrastują z głęboką purpurą nocy. Devon wchodzi na cmentarz energicznym krokiem, czemu trochę sam się dziwi. Jest zdeterminowany, rozgniewany i tylko trochę przestraszony.

- Alexandrze! - woła.

Miękka mgła przywiera do jego rąk, gdy przykłada je do ust. Jest gęsta i smakuje morską solą. U stóp urwiska jest odpływ, który przynosi odór gnijących krabów i wodorostów. Devon ponownie woła chłopca.

Jego głos odbija się głuchym echem od skał. Devon brodzi w wysokiej mokrej trawie cmentarza. W świetle księżyca dostrzega lśniący obelisk, na którym jest wykute jego imię. Jednak nie tego kamienia szuka tej nocy. Teraz wypatruje grobu chłopca, który zapewne tutaj spoczywa: chłopca, który powinien być panem Kruczego Dworu.

I Dlaczego uważasz, że Jackson Muir chce Alexandra?i

Nie jest tego pewien, ale Głos podsunął mu trop. Devon pojął to, stojąc w salonie z Cecily.

I Jackson Muir spłodził dziecko.i

A jednak Jackson Muir umarł, nie zostawiając dziedzica. I posiadłość przeszła na własność rodziny jego brata, z której pochodziła pani Crandall, Cecily - i Alexander. Chociaż to potomkowie Jacksona Muira - najstarszego syna - powinni władać tym domem i kryjącymi się w nim tajemnicami.

I On chce odzyskać to, co jego zdaniem słusznie mu się należyi, wyjaśnia Głos.

Devon jest pewien, że gdzieś tu musi być grób dziecka Jacksona. Syna, który powinien zostać panem Kruczego Dworu, lecz w wyniku jakiegoś nikczemnego czynu został wydziedziczony. Devon nie ma pojęcia, gdzie dokładnie spoczywają szczątki młodego Muira, ale zakłada, że gdzieś w pobliżu okazałego pomnika ku czci jego rodziców.

Zmierza w tym kierunku, niebezpiecznie blisko krawędzi urwiska.

- Och, tato, pomóż mi teraz - szepcze.

Łuczywa żar. I Tak, jest bliskoi, myśli Devon. I Alexander jest tutaj. Jackson Muir chce go wykorzystać jako swojego syna - w zastępstwie utraconego dziedzica - i nie dopuścić, żebym poznał prawdę. I

Przed sobą widzi pomnik anioła ze złamanym skrzydłem. Devon zbiera siły. A jeśli Jackson Muir znów raczy mu się pokazać? Co może zrobić? Devon nie zdołał mu się oprzeć we wschodnim skrzydle. Czy teraz mu się to uda?

Z lewej słyszy jakiś szmer. Przystaje i wpatruje się w mrok. Niczego nie dostrzega, więc idzie dalej. Znad morza wieje zimny i wilgotny wiatr, łagodząc żar. Mgła gęstnieje. Devon znów słyszy jakiś szmer, tym razem przed sobą, metr czy dwa w lewo od pomnika Jacksona. Ktoś tam jest, coś porusza się w ciemnościach.

- Alexandrze? - woła Devon.

Jednak ta postać ubrana jest na biało. Klęczy przed płaskim nagrobkiem, zdając się nie słyszeć kroków nadchodzącego Devona. Wpatrując się w mrok, Devon ma wrażenie, że skryta pod kapturem twarz jest zwrócona w kierunku nagrobka.

- Kim jesteś? - pyta łagodnie chłopiec.

Tym razem postać odwraca głowę i patrzy na niego. Devon rusza ku niej i nagle postać zienia się w stadko białych gołebi, które z łopotem skrzydeł odlatują w ciemność. Chłopiec czuje na policzkach chłodny podmuch ich skrzydeł.

Jednka przedtem, przez moment, widział twarz kobiety.

Spogląda na kamień, przy którym klęczała. Ze zdziwieniem czyta napis, który głosi:

CLARISSA

- Córka Jacksona? - szepcze niepewnie Devon.

Głos milczy.

Zmierzając z powrotem do Kruczego Dworu jest zmarznięty i przygnębiony. Wbrew swym oczekiwaniom nie znalazł Alexandra na cmentarzu. I Może to przegrana walka. Może tym razem Głos się mylił. I

Jednak nie. Naprowadził go na ważny trop. Na ślad, nad którym Devon wciąż się zastanawia, gdy wchodzi do domu, zdejmuje pelerynę i odwróciwszy się, widzi siedzącego w salonie Alexandra.

- Alexandrze! - woła z ulgą, wbiegając do salonu.

Pani Crandall siedzi na fotelu, ręce trzyma na podołku.

- Częściowo miałeś rację, Devonie - mówi. Oczy ma zmęczone i przekrwione. - Nie było go w domu. Jednak nie porwał go duch.

Za plecami Devona odzywa się głęboki, znajomy głos.

- Właściwie nie nazwałbym tego porwaniem, Amando - mówi.

Devon odwraca się. To Rolfe Montaigne.

- Nasz młody przyjaciel - mówi Rolfe, gładząc Alexandra po głowie - szedł w deszczu drogą do Kruczego Dworu. Wygląda na to, że postanowił uciec, a potem się rozmyślił.

Alexander uśmiecha się do Rolfe'a, a potem odwraca się do ciotki i mówi:

- On ma bombowy samochód.

Pani Crandall ma niewyraźną minę. Cecily siedzi przed kominkiem.

- Mamo, powinniśmy być wdzięczni panu Montaigne'owi - rzuca.

- Nie oczekuję wdzięczności - mówi Rolfe i kieruje na Devona spojrzenie swych tajemniczych zielonych oczu. - Przecież nie mogłem pozwolić, żeby mały chłopiec błąkał się w deszczu w środku nocy.

- Dlaczego uciekłeś, Alexandrze? - pyta Devon, pochylając się nad chłopcem.

Malec obrzuca go nienawistnym spojrzeniem.

- Przez ciebie.

- Przeze mnie?

- Przestraszyłeś mnie - mówi Alexander i jego okrągłe jak guziki oczka zdają się zmniejszać i zapadać w głąb czaszki. Devon wzdryga się. Tak jakby chłopczyk zmieniał się na oczach ich wszystkich, ale tylko on mógł dostrzec tę przemianę. Nawet jego głos wydaje się głuchy, zimny i monotonny. - Poszedłem szukać duchów. Powiedziałeś mi o duchu Jacksona Muira.

Pani Crandall unosi brew.

- Czy to prawda?

Devon przełyka ślinę.

- Ja tylko zapytałem go, co wie…

- Rozmawiałeś z tym nadpobudliwym dzieckiem o duchach? - złości się pani Crandall. - Sądziłam, że masz więcej zdrowego rozsądku. Mówiłam ci, że Alexander jest trudnym dzieckiem. Prosiłam, żeby,ś się nim zaopiekował!

Devon spogląda na chłopca. Alexander obserwuje go, czujnie śledząc każdy ruch, każdą reakcję. Właśnie o to mu chodziło. Wmanewrował Devona w tą sytuację.

- Och, nie bądź dla niego taka surowa - mówi Rolfe, mając na myśli Devona. - Musi dopiero poznać młodego pana Muira i jego sztuczki.

Mruga do Devona, który natychmiast odwraca głowę.

- Nie pytałam cię o zdanie - prycha pani Crandall. - Cecily, zaprowadź Alexandra do jego pokoju. Co do ciebie, Devonie, porozmawiamy o tym wszystkim rano.

Cecily bierze małego kuzyna za rękę. Devon wychodzi za nimi do przedsionka.

- Chwileczkę - mowi. - Alexandrze, powiedz nam, dlaczego zostawiłeś ten napis na tablicy. Napisałeś, że on nadchodzi i prosiłeś o pomoc. Kto, Alexandrze? Kto nadchodził? Przed kim mieliśmy cię bronić?

Chłopczyk odwraca się do niego. Jego pulchną twarzyczkę wykrzywia grymas przerażenia, upodabniający go do zepsutej lalki.

- Przed tobą - cedzi. - To ty nadchodziłeś, żeby mnie dręczyć i opowiadać straszne historie. Chciałem, żeby ktoś mnie obronił przed tobą!

Po tych słowach w wielkim domu zapada głęboka cisza. Przez chwilę wszyscy stoją bez słowa, patrząc na chłopca.

I Czy oni tego nie widzą?i - myśli Devon i nagle dochodzi do wniosku, że widzą, chociaż się do tego nie przyznają. To nie jest niewinne dziecko. Ten dzieciak jest demonem - to równie pewne jak to, że demonem jest chłopak atakujący Crispina w pizzerii.

Tylko, że tym demonem jest Jackson Muir.

Cecily prowadzi Alexandra na górę i kładzie go spać, nad ciemnym morzem pojawia się różana poświata przedświtu. Pani Crandall zamyka drzwi salonu, najwidoczniej nie powiedziawszy jeszcze wszystkiego Rolfe'owi Montaigne'owi. Devon przemierza puste korytarze, mija wielką jadalnię i wygodny gabinet wyłożony dębową boazerią, wchodzi do przylegającej kuchni szklarni i siada w cieple lamp. Pojmuje, że chłopak wygrał.

Przynajmniej tę rundę.

I Alexander jest opętany przez Jacksona Muira. Jeśli chciałem do obronić, to całkowicie zawiodłem.i Tego Devon jest pewien. Tylko co to oznacza? Głos miał jednak rację: Devon jest przekonany, że Jackson chce wykorzystać chłopca, żeby za jego pomocą odzyskać Kruczy Dwór. A przede wszystkim ten zamknięty portal we wschodnim skrzydle.

Devon wraca do przedsionka wielkiego domu. A zamiar poważnie porozmawiać rano z panią Crandall, wyłożyć karty na stół i zażądać od niej tego samego. Co ona zrobi? Wyrzuci go? Przecież jest jego opiekunką. Ponadto devo jest przekonany, że teraz, kiedy poznał już niektóre rodzinne sekrety, pani Crandall wolałaby mieć go na oku.

Tylko jakich tajemnic nie zgłębił jeszcze do końca? Te książki we wschodnim skrzydle, z ich dziwnymi słowami i zdaniami? Światło na wieży? Nagrobek z napisem „Devon”? Niezwykłe podobieństwo twarzy na portrecie we wschodnim skrzydle? Kobieta w bieli? Czy to Emily Muir? A może tajemnicza Clarissa, kimkolwiek była?

Tak, powinien zażąda wyjaśnień od pani Crandall.

- Amando, jesteś jak zwykle nierozsądna.

Dobiegający zza zamkniętych drzwi salonu głos Rolfe'a Montaigne'a zaskakuje Devona. Chłopiec stoi w przedsionku, nie chcąc podsłuchiwać, ale jest zaintrygowany tonem głosu rolfe'a i tajemnicami, które może poznać.

- Nierozsądna? - Pani Crandall wybucha śmiechem. - Uważam, że nierozsądne jest pozwalać ci wozić małego chłopca śliskimi od deszczu ulicami Biedy. - I po chwili dodaje: - Pamiętasz, co zdarzyło się ostatnio.

- Będziesz upierała się przy tym kłamstwie aż po grób, prawda?

- Po co wróciłeś do Biedy, kiedy wypuścili cię z więzienia?

- Chciałem otworzyć restaurację - mówi Rolfe i Devon słyszy w jego głosie rozbawienie.

- Chciałeś rywalizować ze mną - warczy pani Crandall.

- Tak się to robi w Ameryce, nieprawdaż?

- Czy nie dość krzywd wyrządziłeś naszej rodzinie? Dlaczego wracasz i próbujesz pozbawić nas źródła utrzymania?

- Droga Amando, nie sądzę, żeby na byt wielkiej rodziny Muirów wywarła jakiś wpływ jedna restauracja. - Wzdycha. - Ponadto uważam, że wasza rodzina sama wyrządziła sobie tyle złego, że ja już niewiele mogę jej zaszkodzić.

- Wynoś się.

- Jak zawsze jesteś szczególnie urocza, kiedy się złościsz.

-Wynoś się!

Kiedy klamka drzwi zaczyna się obracać, Devon rzuca się do ucieczki. W przedsionku nie ma gdzie się ukryć. W tym pomieszczeniu z zimnego marmuru, o beczkowatym sklepieniu, stoi tylko wieszak na płaszcze oraz wielki szafkowy zegar. Devon nie ma wyjścia: wymyka się przez frontowe drzwi i chowa za gęstym krzakiem. W pośpiechu zostawia niedomknięte drzwi. Kilka sekund później widzi wysuwającą się przez szczelinę dłoń rolfe'a.

- Powiedz mi - mówi na odchodnym Rolfe do pani Crandall. - Kim jest ten młodzieniec, którego przygarnęłaś pod swoje skrzydła?

- Trzymaj się z daleka od Devona - mówi niewidoczna pani Crandall. - Mówię poważnie. Zostaw go w spokoju.

Teraz Devon widzi przez krzaki twarz Rolfe'a, oświetloną różowym blaskiem nadchodzącego świtu.

- No, no, co za opiekuńczość. Wolno spytać, kim on właściwie jest?

W jego głosie słychać jakąś dziwną nutę, jakby Rolfe znał jakiś sekret, jakiś fakt, który irytuje panią Crandall. Kobieta nie odpowiada, tylko zamyka za nim drzwi. Rolfe śmieje się.

Devon wstrzymuje oddech, czekając, aż mężczyzna odejdzie. Jednak Rolfe wciąż tam stoi, spoglądając na wschodzące słońce.

- i Och, jaki piękny raneki - podśpiewuje pod nosem. Znika Devonowi z oczu. - i Och, jaki piękny dzień.i

Nagle wyrasta tuż za plecami chłopca i klepie go w ramię. Devon błyskawicznie się odwraca.

- No, no - mówi Rolfe. - Patrzcie, kto chowa się w krzakach.

Devon rumieni się.

- Nie chciałem, żeby pani Crandall pomyślała, że podsłuchuję.

- Ale przecięz podsłuchiwałeś - mówi Rolfe.

- Nie, wcale nie.

- Och, przede mną nie musisz udawać. - Uśmiecha się do Devona. Twarz ma pomarszczoną od słońca, szczękę wyraźnie zarysowaną. Obejmuje ramieniem Devona i wyciąga go z krzaków. - Powiedz mi - pyta - czy podoba ci się w Kruczym Dworze?

- Coż - zaczyna Devon - z pewnością jest tutaj… ciekawie.

- Masz na myśli wydarzenia dzisiejszej nocy?

- To… i nie tylko.

Devon obawia się, że pani Crandall przyłapie go na rozmowie z rolfe'em. Co chwilę spogląda na drzwi.

- Mówisz o duchach? Tych historiach, którymi nabiłeś głowę Alexandrowi?

- Nie obchodzi mnie, co ktoś o tym sądzi. Ja wiem, co widziałem.

- Hej - mówi Rolfe - kto powiedział, że ci nie wierzę? Wiem coś o duchach. Sam kilka widziałem. Właśnie w tym domu.

- Naprawdę? - dziwi się Devon. - Tutaj?

- Założę się, że nikt ci nie powiedział, że mieszkałem tu, kiedy byłem w twoim wieku. Właśnie tutaj. Zapewne w tym samym pokoju, w którym teraz ty mieszkasz. Dali ci ten z oknem na ogród i morze?

- Tak - odpowiada Devon.

- Domyśliłem się.

- Dlaczego? - znów ożywia się Devon. - Dlaczego mieszkał pan tutaj?

Rolfe spogląda na niego, zdając się namyślać, ile mu powiedzieć.

- Mój ojciec był tu zarządcą, zanim atrudnili tego starego gnoma Simona - wyjaśnia w końcu. - Wówczas rządził tu jeszcze ojciec pani Crandall. To był wielki człowiek.

Rolfe na moment zapada w zadumę, podróżując w czasie i jego twarz przybiera melancholijny wyraz. Potem uśmiecha się.

- Tak więc ja też widywałem duchy.

Devon przygląda mu się badawczo.

- Był pan kiedyś we wschodnim skrzydle/

Rolfe odpowiada mu takim samym spojrzeniem.

- A ty?

Devon kiwa głową.

- Posłuchaj, mały - mówi poważnie Rolfe. - Muisz uważać. Nie żartuję. Są rzeczy…

- Tak, z całą pewnością. Zamknięte za żelaznymi drzwiami nieużywanego pokoju.

Rolfe patrzy na niego posępnie.

- Odwiedź mnie w mojej restauracji, kiedy znajdziesz chwilę czasu. Jestem tam zawsze po południu. - Milknie i przygląda się chłopcu. - Myślę, że mamy kilka spraw do omówienia.

Devon patrzy, jak mężczyzna odchodzi ścieżką. Znika za zakrętem i po chwili słychać warkot zapuszczanego silnika. Słońce wyłania się zza horyzontu. Długie promienie sięgają ku posiadłości. Devon wzdycha i wchodzi do domu.

Od razu słyszy te dźwięki: łkanie.

Ciche, żałosne i głuche, napływające falami, raz głośniejsze, raz cichsze, zagłuszane przez ptasi chór ogłaszający wschód słońca. Dom spowijają długie cienie. Wkrótce - już za kilka minut - słoneczny blask wpadnie przez okna i Devon jest przekonany, że ten szloch ucichnie w zetknięciu z twardą rzeczywistością dnia. Teraz jednak, w przeciągającym się mroku, jeszcze trwa. To najżałośniejszy płacz, jaki słyszał w życiu, najbardziej łamiący serce lament, jaki można sobie wyobrazić.

Zdaje się unosić z desek podłogi i sączyć ze ścian. Devon idzie głownym korytarzem, mijajć najpierw pokój stołowy, a potem gabinet. Przystaje przed drzwiami do wschodniego skrzydła. Nie ma wątpliwości: szloch jest tu głośniejszy. Dochodzi zza tych drzwi.

Mimo wszystko, pomimo gniewu pani Crandall i burzliwych wydarzeń tej nocy, Devon - chcąc za wszelką cenę poznać prawdę - chwyta za klamkę i drzwi się otwierają. I Szukali tu alexandrai, myśli. I W zamieszaniu zapomnieli zamknąć drzwi.i

Otwiera je szerzej i zagląda do korytarza. Po prawej stoją otworem następne drzwi, odsłaniające biegnące w górę, kręte schody. I Na wieżęi, myśli Devon. Naciska kontakt w ścianie i goła żarówka posłusznie się zapala. I To tyle, jeśli chodzi o odcięte zasilanie.i Devon wchodzi po schodach, powoli przystając i nasłuchując na każdym stopniu. Wciąż słyszy łkanie, coraz głośniejsze,w miarę jak zbliża się do jego źródła.

Na pierwszym podeście rozgląda się wokół. Szloch dobiega z góry. Devon wchodzi wyżej, depcząc kurz zalegający na popękanych cementowych stopniach. Przed sobą widzi drugi podest, a za nim otwarte drzwi. Przez szparę sączy się światło świecy. Kogo spodziewa się tu zastać? Komu ma stawić czoło?

Migocząca świeca jesy teraz jego jedynym przewodnikiem, ponieważ światło gołej żarówki tutaj nie dochodzi. Devon pnie się w górę, wodząc palcami po popękanym tynku. Coś miękkiego i kosmatego przebiega mu po dłoni. Devon cofa rękę, wyobrażając sobie dużego pająka lub nietoperza. Krzywi się. W uszach słyszy łomot swego serca, ale idzie dalej.

Nagle zalosny placz urywa się i cichnie. Zapada cisza.

W ciągu kilku sekund, zanim strach weźmie górę nad rozsądkiem, Devon mówi sobie, że światło poranka niebawem wpadnie do wieży przez okienka w kamiennych murach, oświetlając mu drogę. Jednak zapomina o rozsądku, gdy kolejny raz wyczuwa w ciemnościach kwaśny oddech demona, który zaciska zimne i szorstkie palce na jego szyi.

8. Twarz Szaleńca

Nie poddaje się bez walki. Jackson Muir może jest silniejszt, lecz Devon usiłuje wyrwać się z jego uścisku, krzyknąć, zebrać wszystkie siły. Jednak brakuje mu tchu. Zaczyna mu się kręcić w głowie, jakby miał stracić przytomność.

Nagle promień światła przeszywa ciemności w jego blasku Devon dostrzega, że jego szyi nie ściska ręka demona, ale kawałek sznura. W następnej chwili uchwyt słabnie i Devon osuwa się na kolana. Kaszle i pluje, rozciera piekący kark, po czym odwraca się i widzi złośliwie uśmiechniętego Simona Goocha.

- Chciałes mnie zabic! - sapie Devon.

- Zabiję cię - warczy mały służący - jeśli jeszcze raz cię tutaj złapię.

Devon wstaje i pociera kark, otarty przez zaciskający się sznur.

- Nie sądzę, że pani Crandall będzie zadowolona, gdy się dowie, że na mnie napadłeś.

Simon uśmiecha się. To okropny grymas. Jego oczy jaśnieją z zadowolenia, sadystycznej przyjemności wywołanej widokiem bólu i starchu Devona.

- Na pewno nie będzie zadowolona, gdy usłyszy, że znowu jej nie usłuchałeś i przyszedłeś tutaj - mówi przez zaciśnięte zęby. - Już i tak jest na ciebie wkurzona za to, że przestraszyłeś małego.

Devon milczy. Przez chwile stoją i gniewnie patrzą na siebie, a potem Simon wybucha śmiechem.

- Wynoś się stąd albo cie tu zamknę - warczy, odwraca się i tupiąc roboczymi buciorami, schodzi na dół.

Devon zerka na drzwi do górnej części wieży, a potem wzdycha i idzie za Simonem. W powietrzu unosi się kwaskowaty zapach potu starca. Kiedy Devon pokonuje ostatni schodek, mały troll czeka na niego przy drzwiach wiodących do głównej części domu. Popędza Devona. Chłopiec jeszcze raz rzuca okiem na wieżę, po czym odchodzi we wstający świt.

Bierze szybki prysznic i spotyka zaspaną Cecily przy stole śniadaniowym, znów gotową do wyjścia do szkoły. Dzień mija mu jak we śnie: dwie nieprzespane noce robią swoje. Kolejne spotkania z nauczycielami, niezrozumiałe dla niego dyskusje na zajęciach, sterta podręczników piętrząca się na biurku. Po zajęciach cała paczka znów pakuje się do camaro D.J. i jedzie do Gio's, aby opychać się pizzą. D.J. i Marcus rozpoczynają zawody w bekaniu, ale Devon jest zbyt zmęczony, żeby brać w tym udział.

Przez cały dzień jest gwiazdą. Na szkolnych korytarzach dziewczęta spoglądają na niego tęsknie, a chłopcy z mieszaniną zazdrości i niepokoju.

- Jesteś gościu - powiedział mu Crispin, a jeśli lubią cię buntownicy, to jesteś niewątpliwie spoko.

W szkole wieści się szybko rozchodza, szczególnie o nowym uczniu obdarzonym niemal nadludzka siłą. W pizzerii Gio stawia mu pizzę z serem i pepperoni.

- Jesteś tu zawsze mile widziany - mówi. - Moższ bronić interesu starego Gia przd kretynami.

I No taki, myśli Devon. I Chyba właśnie to będę musiał robić. i

Na szczęście żadni „kretyni” nie próbują popsuć popołudnia. Prawdę mówiąc, w Kruczym Dworze przez kilka dni panuje przedziwny spokój. Przez resztę tygodnia Devon wcześnie kładzie się do łóżka i śpi jak zabity. Udaje mu się trochę nadgonić materiał i nawet kilkakrotnie zabrać głos w dyskusji na zajęciach z nauk politycznych.

Cecily nadal okazuje mu sympatię, ale nie wspomina o jego sile, duchach, zaryglowanych drzwiach czy podejrzeniach dotyczących Jackson amuira i Alexandra. Zupełnie jakby nie chciała myśleć o tym wszystkim. Devon podejrzewa, że właśnie w taki sposób radziła sonie w Kruczym Dworze ze wszystkim, co było niewytłumaczalne i nieoczekiwane.

Pani Crandall nie wspomina już o incydencie z Alexandrem. Chłopczyk też nie, a nawet po raz pierwszy od tamtej nocy obdarza go niewinnym uśmiechem, nie pasującym do skrywanej, mrocznej tajemnicy.

Mimo to przy każdym spotkaniu Devon uważnie przygląda się z Alexandrem. W tych okrągłych oczkach jest coś, co błyszczy jak podrobione srebro. Nawet wykonując najbardziej banalne czynności, malec zdaje się drwić z Devona i czekać na następną okazję. Devon studiuje kazde jego słowo, każde spojrzenie, każdy gest. Kiedy chłopczyk znowu coś zbroi?

- Wydajesz się czymś zafascynowany, Devonie - zauważa po kilku dniach Alexander.

Obaj siedzą w bawialni, Alexander w fotelu, Devon na podłodze. Oglądają film o inwazji obcych na Ziemię, lez Devon częściej patrzy na chłopca niż w ekran. Alexander nie odrywa oczu od telewizora, ale i on nie ogląda programu - a przynajmniej nie z takim spupieniem, z jakim oglądał tamtego paskudnego klauna.

- Bo jestem - przyznaje Devon.

Alexander uśmiecha się.

- Możesz mi powiedzieć czym?

- Fascynuje mnie twój spokój ducha. I umiejętność grania na zwłokę.

Chłopczyk podnosi brwi.

- Grania na zwłokę? Co masz na myśli?

- To - mówi Devon - że zastanawiam się, kiedy znowu zamkniesz mnie w jakimś pokoju, uciekniesz z domu lub naopowiadasz ciotce, że nabiłem ci głowę historyjkami o duchach.

- Och - uśmiecha się Alexander, znowu wbijając wzrok w ekran telewizora. - To cię tak dotknęło? Bez obawy, Devonie. Teraz jesteśmy przyjaciółmi. Tamto to przeszłość. Tylko cię sprawdzałem.

- Ja chcę być twoim przyjacielem, Alexandrze. Jednak coś nam nie pozwala się zaprzyjaźnić. - Mruży oczy, patrząc na chłopca. - Powiedz mi, co to takiego. Czy wiesz co to jest?

Alexander zdaje się zastanawiać nad odpowiedzią. Uśmiecha się, spoglądając niewinnie na Devona.

- Może chodzi o to, że czuję się porzucony przez rodziców i rozpaczliwie usiłuję zwrócić na siebie uwagę. - Milknie, po czym dodaje z udawanym przestrachem: - A może Jackson Muir przyszedł po moją duszę. Może być jeden z tych scenariuszy?

- Sam mi to powiedz.

Chłopczyk śmieje się. Sięga do kieszeni koszuli i wyjmuje gumę do żucia. Ostrożnie odwija ją, wkłada do ust i zaczyna żuć. Odwraca się i uśmiecha do Devona.

- Wiem, że tu są odpowiedzi - szepcze Devon. - I zamierzam je znaleźć. Możesz mu to powiedzieć. Nie zdoła mnie powstrzymać. Zamierzam odkryć prawdę.

Alexander zawsze zachowywał się dziwnie - zapewnia go Cecily.

- Wiem. Jednak jest coś… - Devon szuka odpowiednich słów. - Naprawdę wierzę, że Jackson Muir wykorzystuje go do swoich celów.
Znów są w stajni, oparci o stóg. Pearlie Mae stoi za nimi, spokojnie przeżuwając siano.

- Och, Devonie - mówi Cecily. - Wiesz, że ci ufam. I wiesz, że ci wierzę. Jednak to brzmi dziwacznie, rozumiesz? Pojawiasz się tutaj i nagle Alexander zostaje opętany przez duchy naszego domu. Daj spokój. To przypomina film science fiction. Brakuje tylko małych robotów, siedzących w pierwszym rzędzie i mówiących nam, jacy jesteśmy głupi.

- Wiem, że trudno w to uwierzyć, Cecily. - Wzdycha. - Jednak Głos… Ufam mu. Jeśli coś mówi, zawsze ma rację.

Dziewczyna ma taką minę, jakby nie była do końca przekonana.

- Posłuchaj - mówi Devon. - Kiedyś, gdy miałem dziesięć lat, do mojej klasy chodził głuchy chłopiec. Sammy Silbernagel. I pewnego dnia, po lekcjach, nie mogłe oderwać od niego oczu. Wiedziałem tylko, że chłopak ma kłopoty. Że coś mu się stanie.

Cecily mruży oczy.

- I co się stało?

- Nic.

- Zatem Głos się mylił?

Devon śmieje się.

- Nie. Miał rację. Ponieważ poszedłem za Samym na boisko i obserwowałem go. Pogrążony w myślach, wszedł prosto na ulicę. Szedł prosto pod nadjeżdżający autobus - i nawet go nie widział. Byłem za daleko, żeby go zatrzymać, ale krzyknąłem do kierowcy aurobusu. I autobus zatrzymał się. Sammy poszedł dalej, o niczym nie wiedząc, a kierowca autobusu był roztrzęsiony, wysiadł i powiedział mi, że gdybym nie krzyknął, chyba nie zahamowałby w porę.

- Uratowałeś mu życie - wzdycha z podziwem Cecily.

- Może. Recz w tym, że Głos miał rację. Zawsze ma. W dużych sprawach, takich jak ta, ale w małych również. Tak jak wtedy, kiedy nie mogłem znaleźć mojego psa, Maksa. Głos powiedział mi, gdzie on jest.

- To niesamowite - mówi Cecily z nieco większym przekonaniem. - Czy dlatego jesteś wzorowym uczniem?

Devon kręci głową.

- Kiedyś próbowałem bez przygotowania zdać test z historii, myśląc, że Głos podpowie mi właściwe odpowiedzi. Strasznie polałem.

- Wiedziałam, że musi tym być jakiś haczyk. - Cecily uśmiecha się. - Jak sądzisz, dlaczego słyszysz ten Głos?

- Nie wiem. Głos, dziwna moc - właśnie dlatego tak bardzo chcę się dowiedzieć, kim jestem. To musi mieć coś wspólnego z … tymi sprawami… tymi stworami, które wciąż mnie prześladują. Cecily, ten chłopak w pizzerii miał rację. Napastnik, który go napadł, rzeczywiście miał szpony zamiast rąk. To był demon, jeden z tych, o których ci opowiadałem.

- Daj spokój - mówi przestraszona dziewczyna.

- To prawda.

Devon wstaje. Jest zły i sam nie wie dlaczego.

- Wiesz, jak to jest, Cecily? Przez całe życie obawiać się czegoś, przed czym nikt nie zdoła cię obronić? Nie byłem taki jak inne dzieci, do których rodzice mogli przyjść w nocy i zapewnić ich, że nie ma żadnego stracha. Że nie ma potworów pod ich łóżkami.

Kopie deski przegrody na siano.

- Ponieważ pod moim łóżkiem były potwory! - warczy. - A w mojej szafie pełzały dziwne stworzenie! Ja naprawdę słyszałem dziwne głosy! Dorastałem, nie wiedząc, dlaczego tak się dzieje - czemu wybrały mnie, a nie inne dzieci, dlaczego to ja zawsze muszę być silny. Nigdy nie wiedziałem, dlaczego potrafię siłą woli robić te dziwne rzeczy, o których nikt nie mógł się dowiedzieć, bo uznano by mnie za dziwoląga. I ludzie obawialiby się mnie.

Zwiesza głowę.

- Ja tylko chcę w końcu wiedzieć d l a c z e g o - mówi. - Chcę się dowiedzieć, dlaczego jestem taki.

Cecily wstaje i obejmuje go.

- Och, Devonie, tak mi przykro. To okropne. Naprawdę okropne.

On patrzy jej w oczy.

- Jestem tutaj dopiero od tygodnia - mówi jej - ale jedno już wiem na pewno: to wszystko wzięło się stąd. I są tu siły, które mnie tu nie chcą. Nie chcą, żebym odkrył ich sekrety, ponieważ mogę je zniszczyć. Ojciec zawsze mi mówił, że jestem silniejszy od nich. Nie wiem dlaczego. Jednak tak jest.

- Nie od Jacksona Muira - przypomina Cecily. - Mówiłeś, że jest silniejszy od ciebie.

- Może. Jednak jeśli naprawdę tak jest, to dlaczego mni nie załatwił? Czemu bawi się Alexandrem? - Devon bierze jej twarz w dłonie. - Powiedz mi wszystko, co wiesz o Jacksonie muirze, wszystko, co słyszałaś jako dziecko.

- Niewiele wiem - mówi dziewczyna. - Matka nic o nim nie mówiła poza tym, że był zły. Był bratem jej ojca i umarł, kiedy była dzieckiem. Myślę, że się go bała. Zwykł urządzać w salonie pokazy magiczne, podczas których działy się naprawdę dziwne rzeczy. Obrazy na ścianach, przedmioty fruwające w powietrzu. Przebierał się za szalonego magika, malował sobie twarz i w ogóle. Matka nienawidziła tych pokazów. Mówiła, że starała się trzymać jak najdalej od Jacksona. Potem wydarzyła się ta tragedia z jego żoną i inne historie. Simon mówił mi co nieco.

- Na przykład?

Cecily marszczy brwi, jakby usiłowała sobie przypomnieć słowa sługi.

- Nazwał go wielkim i szlachetnym czarownikiem - odpowiada niechętnie.

Devon kiwa głową.

- Czary. We wschodnim skrzydle są magiczne księgi. Skąd Simon mógł wiedzieć takie rzeczy o Jacksonie?

Cecily wzrusza ramionami.

- Nie mam pojęcia. Simona zatrudniono po śmierci mojego dziadka, więc nie znał Jacksona Muira. Jednak Simon zdaje się widzieć rozmaite rzeczy o naszej rodzinie.

Devon zastanawia się nad tymi informacjami.

- Rolfe Montaigne powiedział mi, że jego ojciec był tu zarządcą przed Simonem.

Cecily wzdycha.

- Tak. Sądzę, że właśnie wtedy stosunki między nim a mamą zaczęły się psuć.

- Powiedz mi, co wiesz - zachęca Devon.

Ona patrzy na niego.

- Chodźmy do miasteczka. Mam wrażenie, że oszaleję, jeśli tu zostaniemy. Jestem trochę przestraszona i kontakt z ludźmi dobrze mi zrobi.

- W porządku - mówi Devon. W końcu jest sobotni wieczór. Pewnie mimo wszystko chcesz wieść jak najbardziej normalne życie. - Dokąd chcesz pójść?

- Do Niespokojnej Przystani. Możemy zamówić talerz małży i obżerać się, kontynuując rozmowę.

Devon zgadza się. Idą przez trawnik i po schodach na urwisku.

- Czy Alexander wie, że podejrzewasz go o przymierze z Jacksonem? - pyta Cecily, gdy idą drogą wzdłuż brzegu, patrząc na rozbijające się na plaży fale.

- Wciąż prowadzimy wojnę podjazdową - mówi Devon. - Myślę jednak, że walczę z Jacksonem, a nie z ośmioletnim chłopcem.

Cecily drży. Dochodzą do Niespokojnej Przystani.

- Teraz nie chcę o tym wszystkim myśleć - mówi, otwierając ciężkie drewniane drzwi.

W lokalu jest tłok. Nad głowami tłumu wisi gęsta chmura dymu. Devon i Cecily znajdują stolik pod ścianą.

- Hej, czy to nie nasz chłopiec z Nowego Jorku? - mówi Andrea, zjawiając się z notesikiem w dłoni. - I panna Crandall we własnej osobie.

-Widzę, że już się znacie - zauważa Cecily.

- Jesteśmy starymi przyjaciółmi. - Andrea pochyla się i całuje Devona w policzek. Devon rumieni się. - Jak leci, chłopcze? Przeżyłeś spotkanie z duchami?

Devon uśmiecha się do Cecily.

- Jakimi duchami? - pyta i oboje wybuchają śmiechem.

- Co ma być, ludzie? - pyta Andrea. - Ty dostaniesz dietetyczną colę, młoda damo. Nie chcę znów mieć przez ciebie kłopotów.

Cecily odwraca się do Devona.

- Kilka tygodni temu przyszedł kierownik i zażądał ode mnie jakiegoś dokumentu tożsamości, a potem objechał Andreę za to, że przyniosła mi kieliszek wina. Możesz to sobie wyobrazić?

- To, że nazywasz się Cecily Crandall, nie oznacza, że wszystko ci wolno - karci ją Andrea.

- Dietetyczna cola i półmisek małży - mówi Cecily. - Otwartych.

- Ja poproszę piwo imbirowe - dodaje Devon.

- Już się robi! - mówi Andrea i znika w tłumie.

Devon przygląda się otaczającym go ludziom. Przeważnie są to dorośli, krępi mężczyźni o posępnych twarzach, pokrytych dwudniowym zarostem.

- Rybacy - wyjąsnia Cecily. - Większość z nich pracuje dlamojej rodziny.

W sezonie, mówi mu, kręcą się w Biedzie hordy turystów, jak również stada kelnerek i kelnerów, którzy zjeżdżają tu w maju w poszukiwaniu pracy. Teraz jednak, z końcem jesieni i nadejściem zimy, przesiadują tu głównie twardzi tubylcy i grupki nastolatków.

Andrea przynosi zamówione małże. Cecily wkłada pierszego do ust. Spogląda na Devona, po czym z namysłem zadaje mu pytanie, które najwidoczniej dręczy ją od pewnego czasu:

- Devonie, skoro tyle mówimy o twojej przeszłości, prawdziwych rodzicach i Jacksonie muirze… No cóż, czy brałeś pod uwagę, że my… ty i ja… możemy być spokrewnieni?

- Prawdę mówiąc - przyznaje Devon - tak.

Macza małża w sosie i przeżuwa go, spoglądając na Cecily.

- Jednak nie sądzę, żeby tak było - mówi. - No wiesz, miałoby to sens, gdyż wyjaśniałoby, dlaczego ojciec wysłał mnie tutaj. To jednak bardzo mało prawdopodobne.

- Jak to?

- No cóż, zastanawiałem się, czy twój wuj Edward i jego obłąkana żona nie są moimi prawdziwymi rodzicami, co czyniłoby mnie bratem Alexandra. Tylko dlaczego pozbyliby się mnie, a nie jego?

- Tak - zgadza się Cecily. - A ponadto chyba jeszcze nie byli małżeństwem, kiedy przyszedłeś na świat.

On unosi brwi.

- Może więc jestem dzieckiem twojego wuja i jakiejś jego dziewczyny. - Milknie i bacznie się jej przygląda. - Trzeba też wziąć pod uwagę twojego ojca.

- Mojego ojca?

Devon kiwa głową.

- Może to dlatego mnie odesłano. Może dlatego on wyjechał. Zrobił dziecko jakiejś dziewczynie i twoja matka nie mogła tego znieść.

- To po prostu zbyt dziwaczne - mówi ona. - Gdyby tak było, czy matka przyjęłaby cię pod swój dach?

On wzrusza ramionami.

- Kto wie?

- Och, Devonie - mówi Cecily, szeroko otwierając oczy. - Nie zniosłabym tego, gdybyś okazał się moim bratem!

On kiwa głową. Rozumie ją. Lubi Cecily - i to bardzo. Gdyby się okazało, że jest jego siostrą… No cóż, nawet nie chce o tym myśleć.

- Sądzę jednak, że musimy wziąć to pod uwagę - mówi. - Co jeszcze wiesz o swoim ojcu?

Cecily upija łyk dietetycznej coli.

- Nic, naprawdę. - Patrzy w dal, jakby spoglądała na coś, czego on nie może zobaczyć. - Czasem myślę o nim i zastanawiam się, czy miałabym normalne życie, gdyby z nami został.

- Jak to?

- Może mama nie byłaby taka spięta. Może nasz dom mniej przypominałby grobowiec. Jednak on ją porzucił i ona do tej pory nie może tego przeboleć.

Podsuwa Devonowi talerz z małżami.

- Zjedz trochę - nalega.

Devon posłusznie je.

- Oczywiście - ciągnie Cecily - nie sądzę, żeby kiedykolwiek go kochała. Nie tak naprawdę. - Cecily uśmiecha się. - Wyszła za niego tylko po to, żeby dopiec facetowi, którego rzeczywiście kochała. - Milczy przez chwilę. - Rolfe'a Montaigne'a.

Devon robi wielkie oczy.

- Rolfe'a Montaigne'a?

Cecily śmieje się.

- No cóż, jeśli szukasz sekretów, to powinieneś poznać również te, które nie mają niczego wspólnego z duchami. - Kończy swój napój. - Hej, Andrea, mogę dostać jeszcze jedna colę?

Andrea daje znak, że zaraz przyniesie.

- Mów.

- Dobrze. Oto cała ta smutna historia. Kiedy jeszcze Rolfe był nastolatkiem i mieszkał w Kruczym Dworze, on i moja matka byli sobie bardzo bliscy, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. Jego ojciec był zarządcą i przyjacielem mojego dziadka. Dlatego dziadek zgodził się, żeby Rolfe był wychowywany jako członek naszej rodziny. Otrzymał takie same wykształcenie jak moja matka i wuj, miał niemal takie same przywileje.

- A kiedy to zaczęło się psuć?

- No cóż, matka powiedziała mi, że wuj Edward - jej brat - zawsze był zazdrosny o Rolfe'a, ponieważ ten był większy, szybszy, silniejszy, sprytniejszy i przystojniejszy. Dziadek zawsze zdawał się bardziej go lubić niż biednego wuja Edwarda.

Andrea stawia następną colę przed Cecily, lecz dziewczyna jest zbyt zaaferowana swoją opowieścią, żeby to zauważyć.

- Dziadek zawsze miał nadzieję, że Rolfe i moja matka się pobiorą i prawdę mówiąc, zamierzali to zrobić. Z tego, co wiem, byli bardzo zakochani.

Devon z trudem może to sobie wyobrazić. Pani Crandall - elegancka , wyniosła, chłodna pani Crandall - w ramionach rolfe'a montaigne'a.

- Ale matka załamała się, kiedy przyłapała rolfe'a z inną dziewczyną. Nie wiem z kim, ale matka się wściekła. Nie spodziewała się tego.

- I wciąż ma mu to za złe.

Cecily upija łyk.

- To jeszcze nie wszystko. Może jednak nie powinnam…

- Zaszłaś już za daleko.

Cecily chichocze.

- Och, dobrze. Jednak nie mów nikomu ani słowa. Wiesz, dlaczego Rolfe siedział w więzieniu?

Devon przełyka ślinę.

- Dlaczego?

- Oczywiście to wszystko działo się, jeszcze zanim przyszłam na świat, ale ta historia przeszła do legendy Biedy. Wkrótce po tym, jak mama dowiedziała się o jego romansie, Rolfe zjechał samochodem z urwiska, wraz z dwiema osobami. Myślę, że ta dziewczyna była tą, z którą flirtował, ale nie jestem tego pewna. W każdym razie byli pijani, a wiesz, jak śliskie i niebezpieczne robią się te drogi po deszczu. - Cecily uśmiecha się krzywo. - Jestem pewna, że potrafisz dodać dwa do dwóch.

- Wypadli z drogi.

- Masz pięć punktów. - Dziewczyna otrząsa się. - Och, to była prawdziwa tragedia. Jednak na tym nie koniec. Matka oznajmiła policji, że kiedy Rolfe opuszczał tamtej nocy Kruczy Dwór, był pijany. Powiedziała, że próbowała go powstrzymać, ale nie zdołała. Zeznała pod przysięgą, że widziała Rolfe'a siedzącego za kierownicą niedługo przed tym, zanim samochód spadł z urwiska. To wystraczyło, żeby wsadzili go na pięc lat za nieumyślne zabójstwo.

- Zemściła się.

Cecily pochłania ostatnie małże.

- Można tak powiedzieć. Zwłaszcza, że nikt w mieście nie wierzy w to, że tamtej nocy Rolfe naprawdę prowadził samochód. Uważają, że za kierownicą siedziało któreś z tej dwójki. Rolfe istotnie był zbyt pijany, żeby coś pamiętać poza tym, że to nie on prowadził. Następnego ranka znaleźli go śpiącego u podnóża urwiska.

- Myślisz, że matka okłamała policję?

- Hej, to ty tak powiedziałeś.

- Rany. - Devon pociąga łyk imbirowego piwa.

- A niech mnie diabli, jeśli to nie nasz Potężny Pogromca Popaprańców - mówi ktoś. To D.J., a za nim Ana. - Czy ktoś sprawia ci tu kłopoty, człowieku?

Devon uśmiecha się.

- Na razie nie.

- Cześć, przystojniaku - mówi Ana, zajmując krzesło obok niego.

Cecily marszczy brwi.

- Czy przyszło wam do głowy, że może właśnie omawiamy bardzo ważne i osobiste sprawy?

Ana uśmiecha się do niej złośliwie.

- Nie możesz monopolizować swojego nowego brata, Cess.

- On nie jest moim bratem - wraczy Cecily.

D.J. siada przy niej.

- Hm, jeśli nie jest, to robię się zazdrosny.

- Piłeś? - pyta go Cecily. - Jedzie od ciebie.

- Nie piję, kiedy prowadzę, Cess. Przecież wiesz.

- No to zjadłeś za dużo Cheetos. Odsuń się trochę.

D.J. krzywi się i posłusznie odchyla się na krześle.

Andrea przychodzi przyjąć zamówienie.

- Mrożoną kawę poproszę - mówi Ana, patrząc na stojący przed Cecily talerz ze skorupkami małży. - Z beztłuszczowym mlekiem. Pilnuję wagi.

Cecily krzywi się do niej. D.J. zamawiaj colę.

Ana patrzy na Devona.

- Chcesz później iść do kina? Tyko ty i ja?

On wzrusza ramionami.

- Hm, Cecily i ja wpadliśmy tu tylko na chwilę - odpowiada.

- Właśnie, panno Podrywalska. - Nagle Cecily szeroko otwiera oczy. - Hej, Devonie! Spójrz, kto przyszedł.

Wszyscy odwracają się. Devon widzi go, górującego o głowę nad tłumem, bacznie omiatającego salę zielonymi oczami.

Rolfe Montaigne.

- Czy on nie jest nieziemski? - mówi Ana. - Jak… jak… bohater jakiegoś fulmu.

Rolfe zauważa ich. Uśmiecha się i przeciska przez tłum.

- Idzie tu! - jęczy Ana.

D.J. prycha.

- Co w nim takiego wspaniałego? To morderca.

- Przestań! - karci go Ana.

Rolfe Montaigne podchodzi i uśmiecha się do nich.

- Dobry wieczór, dzieciaki. Cześć, Cecily.

- Witaj, Rolfe - mówi Cecily. - Jak się masz?

- Po prostu świetnie. - Spogląda na Devona. - Mam nadzieję, że nie nabijecie mu głowy wszystkimi tymi straszliwymi opowieściami z czasów, gdy byłem największym pijakiem w mieście.

- Rolfe nie pije, odkąd wrócił do miasteczka - informuje ich Cecily.

Mężczyzna mruga do nich.

- Stałem się wzorowym obywatelem.

- rzeczywiście - mówi Ana, odsuwając się z krzesem od Devona i wpatrując w nowo przybyłego. - Jestem Ana Lopez.

- Mimo mi cię poznać, panno Lopez.

Rolfe przystawia sobie krzesło i siada. Kiedy nadchodzi Andrea, Rolfe stawia wszystkim napoje i zamawia drugi talerz małży.

- Zapisz to na mój rachunek - mówi.

- Matka powiedziałaby, że usiłujesz kupić moją sympatię - komentuje Cecily. - Tak jak kupiłeś całe to miasteczko.

On śmieje się.

- Twoja matka naprawdę ma gadane. Nie kupiłem całego miasteczka. - Po chwili mruga do Any i dodaje: - Jeszcze nie.

Ana chichocze.

- W jaki sposób tak bardzo się wzbogaciłeś? - pyta.

- Założe się, że w niezbyt legalny sposób - mówi D.J.

Rolfe udaje przerażenie.

- Młody człowieku. Ja? Miałbym naruszać prawo?

- D.J. jesteś okropny - warczy Ana.

- Prawdę mówiąc - ciągnie Rolfe - moje bogactwo zdobyłem w najzupełniej uczciwy sposób. Każdy może sobie zajrzeć do moich ksiąg rachunkowych. W końcu chyba wszyscy wiedzą, że wzbogaciłem się po trupach… - celowo zawiesza głos - …moich giełdowych rywali?

Cecily śmieje się.

- To prawa - mówi niewinnie Rolfe, spoglądając na Devona. - Kilkakrotnie zaryzykowałem i opłaciło mi się. Czy pan czasem podejmuje ryzyko, panie March?

- Tylkostarannie wykalkulowane - odpowiada Devon.

- Ach - parska Rolfe. - Bezpiecznie nie da się wzbogacić. Wiecie co zrobiłem, kiedy wyszedłem z więzienia?

- Proszę nam powiedzieć - zachęca Ana.

- Podjąłem pracę na platformie wiertniczej w Arabii Saudyjskiej. Tak zarobiłem pierwsze duże pieniądze. Stamtąd łatwo było przeskoczyć do Egiptu, gdzie miałem szczęście i przyłączyłem się do ekspedycji archeologicznej. I wiecie, co znaleźliśmy?

- Grobowiec z mumią! - woła Ana.

Rolfe uśmiecha się.

- Sprytna dziewczyna. Masz całkowitą rację. Króla Rutintutina. Słyszeliście o nim?

- Wydaje mi się, że uczyliśmy się o nim na zajęciach z kultury starożytnej - mówi Ana.

Cecily parska śmiechem.

- Ana, jesteś jak trójpozycyjny kontakt na stałe ustawiony na ściemnianie.

Rolfe uśmiecha się.

- Mnóstwo złota. Mnóstwo.

Cecily kręci głową.

- Nie zamierzasz uraczyć nas opowieściami o przekleństwie mumii?

Rolfe wstaje.

- Innym razem. Nie chcę wykorzystywać wszystkich moich opowieści za jednym razem.

Ana patrzy na niego z podziwem.

- Możecie to sobie wyobrazić? Grobowiec z mumią!

Jednak Rolfe już nie zwraca na nią uwagi. Znów patrzy na Devona.

- no cóż - mówi nieco poważniejszym tonem. - Pojawiły się jeszcze jakieś duchy?

Devon wytrzymuje jego spojrzenie.

- Może kilka - odpowiada.

- Informuj mnie na bieżąco - dodaje stanowczym tonem Rolfe. Nie ulega wątpliwości, że mówi poważnie. - Wiesz, gdzie mnie znaleźć.

Żartobliwie salutuje sedzącym przy stoliu i odchodzi.

I On wie, ponownie mówi Devonowi Głos. i On wie o sprawach, które powinieneś poznać. I

- Wydaje się bardzo tobą interesować - mówi Cecily. - Zastanawiam się dlaczego.

Devon też tego nie wie. Zamierza jednak odkryć, co wie Montaigne. I to szybko.

Kiedy wracają do domu, noc jest chłodna i pogodna. Liście prawie poopadały z drzew. W powietrzu unosi się odurzający zapach żniw: świeżo skoszonego siana, wzruszonej gleby. Chór świerszczy cyka monotonnie, a księżyc świeci na bezchmurnym niebie.

Zostawili D.J. i Anę w Niespokojnej Przystani, bo woleli iśc razem wzdłuż brzegu i po schodach na urwisk. Devon wziął Cecily za rękę. W pewnej chwili pocałował ją - po raz pierwszy z własnej inicjatywy. Pachniała tak wspaniale, była taka miękka. Nie chciał myśleć, o czym mówili przedtem. To było po prostu niemożliwe.

W ogromnym domu stary szafkowy zegar w przedsionku wybija północ. Dwanaście dźwięcznych uderzeń odbija się echem od zimnego marmuru. Długie purpurowe cienie wyciągają się leniwie na podłodze, a kołyszące się za oknem nagie gałęzie drzew tworzą niesamowite kształty na ścianach.

Cecily idzie spać, a Devon zostaje w salonie i obserwuje z okna białogrzywe fale z trzaskiem uderzające o skały. Ich ryk go usypia. Devon zastanawia się, co powiedziałaby pani Crandall, gdyby wiedziała o rodzącym się miedzy nim a Cecily uczuciu. Przeczuwa, że nie byłaby zadowolona.

Nagle i niespodziewanie to słyszy.

Głos.

I Chłopiec jest w niebezpieczeństwie.i

Devon odwraca się, doskonale rozumiejąc, co oznaczają te słowa, i pędzi po schodach na górę do pokoju Alexandra.

Stwierdza, że chłopiec nie śpi, lecz siedzi na łóżku, oparty plecami o wezgłowie z rękami splecionymi na podołku. Jakby na coś czekał.

Może na Devona.

- Co robisz Alexandrze? Jest już po północy.

- Patrzyłem na księżyc.

- Na księżyc?

- I pomyśleć, że chodzili po nim ludzie. Czy to nie nadzwyczajne?

Devon nigdy się nad tym nie zastanawiał. Pierwsze lądowanie na księżycu miało miejsce wiele lat przed tym, zanim się narodził. Dorastał w świecie, w którym promy kosmiczne i satelity są czymś równie zwyczajnym jak rowery i pociągi.

- Pewnie tak - przyznaje Devon. - Kiedy się nasd tym zastanowić.

Chłopiec parska śmiechem.

- Wiesz, co to jest? - pyta nagle, wyjmując spod poduszki telefon bezprzewodowy.

- To aparat z kuchni. Po co go tu przyniosłeś?

- czyż to nie zdumiewające? - Alexander spogląda na aparta, który trzyma w dłoni, jakby jeszcze nigdy nie widział czegoś takiego. - Mogę nosić go przy sobie, a on zadzwoni, gdziekolwiek będę.

Devon siada na skraju jego łóżka. Coś tu się dzieje. Chłopiec - albo Jackson - znowu bawi się z nim.

- To oczywiste, że telefony bezprzewodowe dzwonią wszędzie - mówi Devon. - Od tego są.

CHłppoiec podziwia aparat, który trzyma w dłoni, jakby było to jakieś rzadkie zjawisko. Wyciąga antenę na całą długość i znowu ją chowa. Wystukuje cztery cyfry. Słychać ciche melodyjne piski.

-Alexandrze, co robisz?

- Dzwonię do ojca - odpowiada chłopiec, przykładając telefon do ucha.

- Twój ojciec jest w Europie. Wybrałeś tylko cztery…

- Halo, tato? - pyta wesoło Alexander. - Jak się masz?

Devona przechodzi dreszcz. Chłopczyk promienieje. Jego radość wydaje się szczera. Czy naprawdę mógł się połączyć z Edwardem Muirem w Londynie - albo w Paryżu? Tutaj jest północ, więc w Europie będzie piąta rano.

- Alexandrze - mówi Devon.

Chłopczyk posyła mu groźne spojrenie.

- Rozmawiam z ojcem - cedzi przez zaciśnięte zęby.

Devon czuje ucisk w gardle. Wstaje i spogląda na malca.

- To tylko Devon - mówi do słuchawki Alexander, z obrzydzeniem wtmawiając to imię. - Chcesz z nim porozmawiać? - pyta. Potem kiwa głową i oddaje aparat Devonowi. - Chce z tobą pomówić.

- Alexandrze, czy to naprawdę twój oj…

- C h c e z t o b ą p o m ó w i ć!

W oczach chłopca płonie wściekłość która nie do poznania zmienia jego twarz. Devon mimo woli cofa się o krok. Alexander podaje mu słuchawkę. Devon nie ma innego wyjścia- musi ją wziąć.

- Pan… Muir…?

Oczywiście nikt nie odpowiada. Devon ani przez chwilę nie wierzył, że Alexander tak po prostu wystukał cztery cyfry i połączył się z Europą.

Jednak w słuchawce słychać jakieś dźwięki. Czyjś oddech, krótki i chrapliwy, sapanie starego człowieka. Devon gwałtownie naciska przycisk, wyłączając telefon.

- Co powiedział? - pyta niewinie chłopczyk, spokojny i uśmiechnięty.

- Kto to był, Alexandrze?

- Mój ojciec. Co powiedział?

- Ty… ty po prostu kogoś obudziłeś. W środku nocy. Wybrałeś jakiś przypadkowy numer i wyrwałeś jakiegoś biednego staruszka z głębokiego snu.

Alexander wzrusza ramionami.

- Może źle się połączyłem. - Sięga pod poduszkę i wyjmuje inne urządzenie. - Albo to. Wiesz, do czego służy?

Trzyma w ręku pilota do telewizora.

Devon przygląda się chłopcu. Siada znowu na łóżku.

- Nie - mówi ostrożnie. - Może mi wyjaśniasz?

- Jeśli nacisnę ten guzik - mówi Alexander, trzymając pilota w prawej ręce i naciskając przycisk kciukiem - włączy się telewizor.

Stojący naprzeciw łóżka odbiornik budzi się do życia. Trzaski przerywają ciszę ciemnego pokoju i błyski niebieskiego światła migoczą na deskach podłogi.

- Czyż to nie wspaniały wynalazek?

Jednak bardziej od dziwnego nastroju dziecka, i o wiele bardziej od sapania w słuchawce telefonu, przeraża Devona program, który nagle pojawia się na ekranie telewizora. Imajor Musick Showi z jego antypatycznym gospodarzem i rzędami apatycznych dzieci, śpiewających piosenkę o wielkim mrocznym domu na szczycie wzgórza.

- Alexandrze - szepcze Devon - jest środek nocy. Dlaczego puszczają ten program?

Jednak chłopiec jest zapatrzony w ekran. Major Musick tańczy niezdarnie przed postrzępiona kurtyną z czerwonego aksamitu. Jego barwny strój błyszczy w jasnych światłach reflektorów: czerwono-niebieski kostium z wielkimi różowymi pomponami przy marszczonej koszuli.

Devon podchodzi bliżej telewizora i patrzy. Kamera robi najazd na odrażającą postać klauna. Sztuczny nos jest popękany i dziurawy, a biały makijaż na twarzy rozmazany i gruby.

- No i jak, chłopcy i dziewczęta? - chrypi Major Musick. - Podobała wam się ta piosenka?

Kamera zbliża się jeszcze bardziej, bardziej i bardziej - aż cały ekran wypełnia zbliżenie jednego przekrwionego oka. Śmiech Majora Musicka wypełnia pokój i na moment urzeka Devona równie mocno jak Alexandra. Tak łatwo zatracić się w tym śmiechu, pozwolić mu trwać bez końca, dać się ponieść w dal, wpuścić go do swoich myśli i pozwolić mu tam zostać.

Jednak Devon w końcu otrząsa się z transu. Kamera znowu odjechała i teraz Major Musick stoi przed tablicą, pisząc na niej przy akompaniamencie nieprzyjemnych pisków kredy.

- Dzisiejszą literą, chłopcy i dziewczynki jest N - mówi.

- Ennn - powtarza posłusznie Alexander za plecami Devona.

- Posłuchajcie, jak podobnie brzmi do „emmm” - dodaje klaun.

- Emmm - mówi Alexander.

Kamera ukazuje twarz klauna. Devon stoi tuż przed telewizorem. Major Musick… Devon rozpoznaje go. Widział go już, na moment przed tym, zanim stracił przytomność. Widział go… w tamtym ciemnym pokoju we wschodnim skrzydle.

Nagle Major Musick uśmiecha się i w jego ustach roją się robaki.

Devon wreszcie pojmuje: pod kredowobiałym makijażem telewizyjnego klauna kryje się diaboliczna twarz Jacksona Muira.

9. Żywy trup

Devon wyłącza telewizor.

- Nie lubisz Majora Musicka? - pyta z anielską słodyczą Alexander za jego plecami.

Upiorna cisza, która zapada w pokoju, jest tylko odrobinę mniej denerwująca niż odrażający śmiech błazna. Devon nic nie mówi, tylko odwraca się i spogląda na chłopca.

W drzwiach pojawia się Cecily.

- Co tu się dzieje? Jest bardzo późno i Alexander powinien już spać.

Devon chwyta pilota.

- Cecily, spójrz na to - mówi, ponownie włączając telewizor. Jay Leno przeprowadza wywiad z Gwyneth Paltrow. - Zaczekaj - mruczy Devon, zmieniając kanał. Grace Kelly i Gary Cooper w starym westernie. Znów zmienia kanał. Jakaś dziewczyna w kostiumie kąpielowym na kanale Home Shopping. Janet Jackson na VH1.

- On tu był - mówi Devon.

- Kto? - pyta Cecily.

Devon wciąż przeskakuje po kanałach, aż dochodzi do ostatniego numeru. Wyłącza telewizor i spogląda na Alexandra.

- Jak to zrobiłeś? Jak puściłeś ten program w telewizji?

- Devonie, o czym ty mówisz? - pyta Cecily.

- Czy mogę już iść spać? - pyta słodko Alexander.

- Nie! Powiedz mi, kim jesteś! - krzyczy Devon. - I czego ode mnie chcesz?

- Hej - mówi Cecily, kładąc rękę na ramieniu Devona. - Spokojnie. Puść go.

Alexander tylko się uśmiecha. Devon ma przemożną chęć go trzepnąć, potrząsnąć nim, wydusić prawdę z niesfornego bachora. Zamiast tego pozwala się wyprowadzić z pokoju na korytarz. Słyszy, jak dziewczyna mówi swojemu kuzynowi, żeby poszedł spać, bo jak zwykle narobił już dość zamieszania. Potem gasi światło i zamyka drzwi do pokoju chłopca.

- Devonie - szepcze do niego, gdy idą korytarzem, starając się nie obudzić pani Crandall - co widziałeś w telewizji?

- Dowód na to, że Alexander jest w mocy Jacksona Muira.

Prowadzi ją do bawialni. Ma telewizorze leży „TV Guide”. Devon przegląda go. Na żadnym kanale nie ma programu zatytułowanego iMajor Musick Show. I

Musick. Przez K.

Jego spojrzenie pada na stertę gier planszowych w kącie. Podchodzi do nich.

- Devonie, co się dzieje?

Wyjmuje ze stosu pudełko scrabble.

- Co robisz? - dopytuje się Cecily. - Nagle zachciało ci się grać?

Devon nie odpowiada. Zdejmuje pokrywkę i wysypuje wszystkie literki na stół. Zaczyna je przeglądać. Cecily stoi nad nim i patrzy. Devon powoli literuje:

MAJOR MUSICK

- Nie rozumiem - mówi Cecily. - Kim jest ten Major Musick?

- Zaczekaj - odpowiada Devon i zaczyna przestawiać litery. Najpierw J, potem A…

I znów literuje:

JACKSOM MUIR

- J a c k s o m? - powtarza zdumiona Cecily.

Devon czuje mrowienie w całym ciele.

- Dzisiejszą literą, chłopcy i dziewczynki - mówi cicho - jest N. - Spogląda na Cecily. - Posłuchajcie, jak podobnie brzmi do M. Ennn.

- Devonie, przerażasz mnie!

- Zastąp M literą N i masz. To jasne jak słońce. On chciał, żebym na to wpadł. Podsuwał mi wskazówki.

- Na co wpadł? Kto chciał? - ze zdumieniem pyta Cecily.

Devon chwyta ją za ramiona.

- Ten program, który Alexander wciąż ogląda. W ten sposób dopadł go Jackson Muir. Tak go opętał.

- Devonie, nie nadążam.

- Nie szkodzi. Sam jeszcze nie jestem pewien, co to wszystko oznacza, ale jestem przekonany, że Alexander jest kluczem do wszystkich odpowiedzi, jakie pragnę poznać.

- Chcesz mi powiedzieć, że Jackson Muir występował w programie telewizyjnym?

Devon uśmiecha się.

- Wygląda na to, że fascynuje go nowoczesna technika. Jaka data śmierci widnieje na jego nagrobku?

- Nie pamiętam.

- 1966. Przed lądowaniem na księżycu. Przed wynalezieniem telefonów bezprzewodowych. Zanim pojawiły się w sprzedaży telewizory ze zdalnym sterowaniem.

- Chyba tak - mówi Cecily, nadal nie rozumiejąc.

Devon całuje ją.

- Chodźmy spać. Mam wrażenie, że jutro będzie wielki dzień.

- Zaczekaj, Devonie.

On spogląda na nią.

- O co chodzi?

- To posuwa się za daleko. Przestawisz kilka liter i otrzymujesz imię Jacksona. W dodatku napisane z błędem. I to wystarcza, żeby cię przekonać, że jego duch opętał Alexandra.

- Widziałem Jacksona, Cecily. Poznałem go pod tym makijażem klauna.

Dziewczyna zamyka oczy.

- Widziałeś nieboszczyka w programie dla dzieci?

- To nie jest prawdziwy program! Istnieje tylko w tym domu! W gazecie nie ma takiego programu!

Cecily nie pojmuje.

- Wiem tylko, że Alexander jest bardzo sprytnym dzieckiem. Z tego, co mówił jeg wychowawca, wynika, że robił z nauczycielami, co chciał.

- Cecily, nie widziałaś, jak się zachowywał przed chwilą.

- Nie, ale widziałam to już wiele razy. Potrafi być podstępny. Przypomnij sobie, jak uciekł tamtej noc. Jak manipulował wszystkimi.

- To nie był on, Cecily! To był Jackson Muir!

Dziewczyna wzdycha, krzywi się i pociera dłonią czoło.

- Devonie, czy przyszło ci kiedyś do głowy, że rozpaczliwie usiłując odkryć prawdę o sobie i swoich umiejętnościach, może zacząłeś doszukiwac się czegoś, czego nie ma?

Obrzuca ją gniewnym spojrzeniem.

- Wiem, że to wydaje ci się zbyt dziwne. Wiem, że przybyłem tu z tymi wszystkimi opowieściami o duchach i goblinach,i sama nie wiesz, w co wierzyć… - Milknie na moment. - Potrafię sam znaleźć odpowiedzi, Cecily. Jeśli nie chcesz mieć z tym nic wspólnego, nie mam ci tego za złe.

Ona jest bliska łez.

- Nie o to chodzi, że nie chcę mieć z tym nic wspólnego - mówi. - Po prostu… Zawsze uczono mnie nie zadawać pytań. Nie przyglądać się zbyt uważnie komnatom tego starego dou ani motywom ludzi, którzy w nim mieszkają. Prosisz mnie, żebym odrzuciła wszystko, czego nauczyła mne matka, Devonie. Boję się tego, co możesz odkryć.

Kiwa głową. Rozumie. Bez słowa rozchodzą się do swoich pokoi. On też obawia się tego, do czego może doprowadzić: nie tylko prawdy o nim samym, ale i o jego ojcu. W co był zamieszany tato? Co łączyło go z tym domem i jego tajemnicami?

I jeśli tato nie był tak naprawdę jego ojcem, to kto nim był?

Nazajutrz rano pani Crandall zjawia się na śniadaniu promienna, uśmiechnięta i wesoła.

- Simon przyniósł z ogrodu dynie - oznajmia. - To zawsze wprawia mnie w dobry humor.

Nalewa sobie trochę kawy ze srebrnego dzbanka, który Simon umieścił na stole. Devon zauważa, że nie ma Cecily: już zjadła śniadanie, bo przy jej miejscu stoi talerz z nie dojedzonymi płatkami i kilka plasterków banana mięknie w ciepłym mleku.

- Cecily bardzo poważnie traktuje swoje poranne ćwiczenia - komentuje pani Crandall. Wyjawia, że córka tego ranka przemknęła obok niej w sportowych butach i dresie, żeby kilka razy obiec posiadłość. - Zastanawiam się, na jak długo wystarczy jej zapału.

Devon podejrzewa, że Cecily unika go po nocnej sprzeczce. Wbija wzrok w szklankę z sokiem pomarańczowym, starając się nie myśleć o ty, że to zdeformowane dłonie Simona wyciskają każdego ranka świeżą porcję.

Pani Crandall obserwuje go. Unosi brodę, ukazując długą szyję, ozdobioną pojedynczym sznurem pereł. Ma na sobie szkarłatną suknię, kontrastującą z białą skórą i starannie ufryzowanymi, złocistorudymi włosami. Jej pięknej twarzy nie szpeci szminka czy tusz. Rysy ma delikatne, lecz wyraziste, łagodne, a zarazem stanowcze. Podbródek jeszcze jej nie obwisł i prawie nie ma zmarszczek w kącikach oczu. Devon wyobraża ją sobie jako młodą dziewczynę w wieku Cecily. Łatwo zrozumieć, dlaczego Rolfe Montaigne uważał ją za atrakcyjną.

- Nie zawsze byłam taką matroną - uśmiecha się pani Crandall, jakby czytając w jego myślach. - Kiedyś byłam równie młoda i beztroska jak Cecily. Rano biegałam wokół domu. Nie sądzę, żebyś mógł to sobie wyobrazić.

- Ależ mogę - uśmiecha się do niej Devon. - Jestem pewien, że nie wiem o pani jeszcze wielu rzeczy.

Jej uśmiech odrobinę przygasa.

- Dziwna uwaga, Devonie.

- Pani Crandall, mówi chłopiec, pragnąc zmienić temat. - Alexander twierdzi, że w nocy dzwonił do Europy i rozmawiał z ojcem. Czy to możliwe?

Pani Crandall wzdycha.

- Nie sądzę. Nawet ja mam czasem kłopoty z ustaleniem miejsca jego pobytu.

Devon odgryza kawałek belgijskiego wafla.

- Pomyślałem, że może Alexander wybrał jakiś specjalny, zakodowany numer. Wystukał tylko cztery cyfry.

- Cóż, to dowodzi, że z ciebie zażartował. Nie wiadomo, gdzie teraz przebywa Edward. Może w Paryżu. Lub w Amsterdamie. Albo w Helsinkach. Mój brat nigdy długo nie zostaje w jednym miejscu.

Devon patrzy na nią.

- Pani Crandall, jeszcze nie rozmawialiśmy o tamtej nocy. Tej, kiedy znikł Alexander…

Ona ucisza go gestem ręki.

- Nie mówmy o tym. Co było, minęło. Wiem, jak ten dom działa na tych, którzy dopiero co w nim zamieszkali. Potrafi wyczyniać dziwne rzeczy, wywoływać rozmaite złudzenia. Moja matka, niech ją Bóg ma w opiece, wciąż rozmawia ze wszystkimi, którzy tu kiedyś mieszkali.

- Mam jednak parę pytań, pani Crandall. I sądzę, że może pani wiedzieć coś, co…

Kobieta wstaje.

- Devonie, tak bardzo bym chciała, żeby to się udało. Chcę, żebyś został członkiem naszej rodziny. - Podchodzi i staje za krzesłem chłopca, kładąc dłonie na jego ramionach. - Jednka i ty musisz się trochę postarać Mówiłam ci, że nie powinieneś szukać odpowiedzi. Chciałabym ci pomóc, ale nie potrafię. Nie możesz po prostu patrzeć w przyszłość, jasną i promienną, zamiast wciąż oglądać się za siebie?

Devon spręża się i sądzi, że ona wyczuwa, jaki jest spięty.

- Pani Crandall, dopóki nie rozumiem przeszłości, nie widzę żadnej przyszłości.

Ona zdejmuje dłonie z jego ramion. Odchodzi, nalewa sobie następną filiżankę kawy i zamierza zniknąć w głębi domu.

- Pani Crandall, martwię się o Alexandra. Myślę, że - pomimo tego, co pani mówi - grozi mu niebezpieczeństwo.

-Temu dziecku nic nie grozi - zbywa go niecierpliwie kobieta.

- Dlaczego jest pani tego taka pewna?

- Ponieważ tak jest. - Obrzuca go gniewnym spojrzeniem. - Ponieważ poprzysięgłam, że nikomu w tej rodzinie już nigdy nic nie zagrozi. I podjęłam w tym celu odpowiednie kroki. Rozumiesz, Devonie? N i e m a t u ż a d n e g o n i e b e z p i e c z e ń s t w a! Tak więc nie doszukuj się go.

Potem odchodzi. Devon wzdycha. Co ona ukrywa? Dlaczego jest taka pewna, że nie ma żadnego niebezpieczeństwa? Teraz pojmuje, że nie może spierać się z nią w nadziei, że czegoś się dowie. Jest skazany tylko na siebie. Nie może liczyć nawet na pomoc Cecily.

Kończy śniadanie. Kiedy podnosi głowę, spostrzega Alexandra, który stoi w przejściu między jadalnią a kuchnią.

- Jak długo tam stoisz? - pyta Devon.

- Wystarczająco długo.

Chłopczyk siada naprzeciw Devona. Na wielkim krześle wydaje się bardzo mały - ramiona ledwie mu wystają nad blat stołu.

- Chcesz pooglądać telewizję ? - pyta złośliwie Alexander.

- Może. - Devon obrzuca go ciężkim spojrzeniem. - Może nadszedł już czas, żebyś opowiedział mi o Majorze Musicku.

- Jego program właśnie idzie.

- Zawsze idzie, prawda?

Alexander uśmiecha się.

- Kim on jest, Alexandrze?

Chłopczyk ma rozbiegany wzrok.

- Byłeś kiedyś na wieży, Devonie? - pyta.

- Po co miałbym wchodzić na wieżę? - Devon postanawia podroczyć się z nim trochę i dowiedzieć się, o co mu chodzi. - Co miałbym tam zobaczyć?

- Och, nie wiem. Ja nigdy tam nie byłem. Może jednak dziś wieczór… może mógłbyś się tam dostać.

- Co to za nowa sztuczka, Alexandrze? Chcesz mnie zamknąć na wieży, gdy tylko na moment odwrócę się do ciebie plecami?

Alexander śmieje się. Zsuwa się z krzesła i pędzi na górę. Devon słucha, jak tupot jego nóg na marmurowej posadzce cichnie w głębi domu.

Dochodzi do wniosku, że od Alexandra również niewiele się dowie. Za bardzo zawładnął nim Jackson Muir. Devon powinien jednak się dowiedzieć, dlaczego demon pojawił się pod postacią telewizyjnego klauna i co zamierza w ten sposób uzyskać, oprócz zdobycia władzy nad Alexandrem. Jackson wcale nie próbuje powstrzymać Devon przed odkryciem jego sekretów. Prawdę mówiąc, wręcz zdaje się go do tego zachęcać.

Devon postanawia podjąć następujące działania. Po pierwsze, dowie się wszystkiego o Jacksonie Muirze i jego czarnej magii. Po drugie, jutro po szkole odwiedzi rolfe'a Montaigne'a i omówi z nim sprawy, o których ten człowiek chciał z nim porozmawiać…

Z realizacją pierwszej części planu nie musi długo zwlekać. Nigdzie nie widać Cecily, Alexander siedzi przed telewizorem w bawialni, Simon grabi liście w ogrodzie, a pani Crandall jest u swojej matki. Devon ma całą bibliotekę dla siebie, ogrzewaną przez płonący na kominku ogień. Zaczyna przeglądać książki poświęcone historii rodziny Muirów.

Oczywiście księgi, których naprawdę potrzebuje, znajdują się w tamtej komnacie we wschodnim skrzydle. Devon wie, że będzie musiał jakoś się tam dostać, pomimo obawy, jaką budzą w nim te zamknięte drzwi. Na razie zadowala się informacjami dostępnymi w zwyczajnych książkach, z których pierwsza jest zatytułowana po prostu I Historia Kruczego Dworu.i

Ukazała się w 1970 roku, a napisał ją najwyraźniej miejscowy historyk na polecenie Randolpha Muira, ojca pani Crandall. Devon otwiera ją na pierwszej stronie.

DEDYKOWANA NASZEMU PRZODKOWI,

HORATIO MUIROWI

Fotografia ukazuje starego człowieka z gęstymi bokobrodami i wysokim czołem, poważnego i posępnego. iJednak nie złego, myśli Devon. Horatio Muir nie był złym człowiekiem. Nie tak jak jego pierworodny. I

Czyta:

Horatio Muir urodził się w 1882 roku w Londynie, jako potomek znanej i szanowanej rodziny. Przybył do Ameryki w 1900 roku i osiadł w Biedzie na Rhode Island, wznosząc dwór, który mógł rywalizować z posiadłościami pobliskiego Newportu. Horatio był nie tylko zdolnym biznesmanem, ale także rozsądnym człowiekiem, który uważał, że ogromna władza nakłada równie wielką odpowiedzialność. Swoim bogactwem dzielił się z mieszkańcami miasteczka, zapewniając im miejsca pracy i dobrobyt.

Kruczy Dwór, który został ukończony w 1902 roku, od początku budził powszechne zainteresowanie i podziw. Okazały budynek mieszczący pięćdziesiąt pokoi, miał nie tylko dwa skrzydła, ale także wieżę, z której Horatio Muir często spoglądał na swoje włości, sięgające aż po brzeg morza.

Dom zawdzięcza swoją nazwę czarnym kamieniom i belkom, z których został zbudowany, jak również ptakom, które tam zamieszkały, wywołując zdziwienie mieszkańców miasteczka. Gnieżdżące się na blankach kruki stały się nieodłącznymi towarzyszami Horatio Muira. Z odległości wielu mil widać było, jak krążą wokół wieży i siadają na gargulcach sterczących z fasady domu.

I A więc to prawda.i Kiedyś w Kruczym Dworze mieszkały kruki. Devon zastanawia się, dlaczego się stąd wyniosły i dokąd odleciały.

W książce są zdjęcia Horatio i jego żony, a także inne, Randolpha Muira, ojca pani Crandall, ale nie Jacksona, pierworodnego syna Horatio. Devon przerzuca kilka kartek, ale nie znajduje żadnej fotografii.

- Żadnego zdjęcia Jacksona - mruczy. - Ani jednego.

Przypomina sobie nagrobek Jacksona z wykutym w granicie napisem „Pan Kruczego Dworu”.

I Bracia z pewnością rywalizowali ze sobą, domyśla się Devon. Tylko dlaczego Randolph pozwolił Jacksonowi wznieść pomnik ogłaszający go panem dworu? Co zaszło między nimi i jakie znaczenie ma dla mnie ich rywalizacja?i

Nie dziwi go, że w tej „oficjalnej” historii Kruczego Dworu, najwidoczniej zamówionej przez Randolpha Muira, nie ma najmniejszej wzmianki o czarach i demonach. Janka Jackson posiadł jakąś czarnoksięską wiedzę. Devon przypomina sobie słowa pani Crandall, która pierwszego wieczoru po jego przyjeździe do Kruczego Dworu powiedziała, że jej ojciec i dziadek byli „podróżnikami”. Czaszki, spreparowane głowy i kryształowe kule to ich „pamiątki”, wyjaśniła. Czyżby byli rodziną czarnoksiężników?

Czy raczej, jak to określałyby księgi we wschodnim skrzydle, czarodziei?

Jak dokładnie brzmiała ta nazwa? Czarodzieje Bractwa Skrzydła Nocy.

iSkzydło Nocyi.

Nagle Devon czuje mrowienie całego ciała. Co oznacza ta nazwa?

W końcu książki o wielkich statkach wielorybniczych Biedy wysuwa się wyblakły, pożółkły wycinek z gazety. Nie ma daty. Devon podnosi go do światła i czyta:

NAJSTARSZY SYN MUIRÓW
PO POWROCIE Z EUROPY
URZĄDZA FANTASTYCZNY POKAZ DLA DZIECI

Jackson Muir, starszy brat Randolpha Muira z Kruczego Dworu, wczoraj w swej posiadłości bawił swoją bratanicę i bratanka oraz kilkoro dzieci z miasteczka, demonstrując magiczne sztuczki, których nauczył się podczas podróży po Europie. Przebrany za klauna z pomalowaną na biało twarzą i czerwonym nose, radował dziatwę takimi fantastycznymi numerami jak wyciąganie królika z cylindra, wywoływanie iluzji smoka, a nawet pozorne zniknięcie pewnego małego chłopca.

Zimny dreszcz przechodzi Devona. Jackson Muir przebrany za k l a u n a. Jakoś nie wyobraża sobie, żeby Jackson z życzliwością zabawiał dzieci. Devon dobrze wie, jakiego rodzaju klaunem mógł być Jackson, i jest gotów się założyć, że te dzieci były bardziej przestraszone niż zachwycone. Nie potrzebuje podpowiedzi Głosu, żeby się domyślić, że przywołany przez Jacksona smok nie jest złudzeniem. Mimo woli zastanawia się, co naprawdę stało się z tym małym chłopcem, który „pozornie” znikł.

Włożywszy wycinek z powrotem do książki, natrafia na kolejny, tkwiący między kartkami. Tym razem nagłówek głosi:

PANI EMILY MUIR GINIE,

SPADAJĄC Z CZARCIEJ SKAŁY

Wycinek z datą 1 listopada 1965 roku ma następującą treść:

Policja sprawdza zeznania świadków, według których pani Emily Muir, dwudziestodwuletnia żona Jacksona Muira z Kruczego Dworu, zeszłej nocy spadła z urwiska Czarciej Skały. Zarówno jej małżonek, jak i zarządca posiadłości Muirów, Jean-Michael Montaigne, oświadczyli prowadzącym śledztwo, że szukali pani Muir na terenie posiadłości w trakcie silnej burzy, która wczoraj przeszła nad okolicą. Strawiwszy orientację przestraszona pani Muir prawdopodobnie spadła ze skał około północy. Uznano ją za zmarłą, chociaż ciała nie odnaleziono.

Pani Muir, z domu Emily Day, wyszła za Jacksona Muira przed czterema laty, wkrótce po jej powrocie z Europy. Nie mieli dzieci.

Devon spogląda na wycinek. Jean-Michael Montaigne z pewnością był ojcem Rolfe'a, lecz Devona bardziej intryguje inny fakt. I Emily zabiła się w Halloween, myśli. Wkrótce będzie kolejna rocznica. Ściska wycinek w drżącej dłoni, prawie go mnąc.

- „Nie mieli dzieci” - czyta ponownie na głos.

Jednak Głos oznajmił mu co innego. Jackson miał dziecko.

Clarissa? Ta kobieta w bieli, którą widział na cmentarzu?

Która zgodnie z prawem, powinna odziedziczyć ten dom.

Jednak imię „Clarissa” nie pojawia się w żadnej ze stojących na półkach książek. Devon przegląda je, jedna po drugiej. Większość to ogólne dzieła o rybactwie, połowach wielorybów lub Wybrzeżu Nowej Anglii. Jest też kilka starych ksiąg z obrazkami kruków. W jednej znajduje czarno-białą fotografię Kruczego Dworu z dziesiątkami tych ptaków siedzących na parapetach i gnieżdżących się między łbami gargulców. Ponownie zadaje sobie pytanie: iGdzie podziały się te ptaki?i

Już ma zakończyć poszukiwania, gdy słyszy jakiś dźwięk. Szelest sukni. Odwraca się. W kącie pokoju widzi jakąś postać.

Wydaje cichy okrzyk zdumienia. Padający z kominka blask na moment oświetla postać. To kobieta - okropnie okaleczona, zdeformowana. Ma roztrzaskaną głowę i wybite jedno oko. Jej ramiona są powykrzywiane. Zbliża się powoli do Devona i wyciąga ku niemu dłonie.

I To Emily Muir.i

Devon zakrywa usta, powstrzymując krzyk.i Emily Muir - a raczej jej trup. Tak wyglądała po upadku z Czarciej Skały.i

Kobieta błagalnie wyciąga połamane ręce. Próbuje coś powiedzieć, lecz z jej ust ni wydobywa się żaden dźwięk. Po chwili znika.

iOna chce, żebym odkrył prawdę, myśli Devon.

Ogień na kominku dogasa. Devon przeciągle wzdycha i rusza na górę. Tego wieczoru nie rozmawia już z nikim. Przez długą chwilę nie udaje mu się zapomnieć o błagalnie wyciągniętych rękach Emily, ale w końcu zapada w sen.

Zaczyna śni: Jest za zewnątrz, w pobliżu Czarciej Skały, i obserwuje światło na wieży. Przy nim stoi Rolfe - nie ten, którego zna teraz, ale Rolfe sprzed dwudziestu lat, kiedy był w wieku Devona i spał w tym samym pokoju.

- Nie chcesz wiedzieć, kto tam jest? - pyta nastoletni Rolfe.

- Chcę - odpowiada sennie Devon i w następnej chwili przemierza długie i kręte korytarze mrocznego, wielkiego domu. Szybko traci orientację. Każdy kolejny zakręt wiedzie głębiej w labirynt pomieszczeń. Ma wrażenie, że podąża w górę, i nagle staje przy drzwiach komnaty na szczycie wieży, zza których dochodzi rozpaczliwe łkanie. Wyciąga rękę, żeby przekręcić klamkę…

- Nie idź tam - mówi głos za jego plecami. Devon odwraca się. To ojciec. - Chyba, że naprawdę bardzo tego chcesz, Devonie.

- Chcę - mówi Devon, teraz bliski łez. - Tato, przysłałeś mnie tutaj, żebym się dowiedział. Muszę się dowiedzieć, kim jestem.

Ojciec spogląda na niego ze smutkiem.

- Zatem ruszaj, synu.

Devon odwraca się i otwiera drzwi. W komnacie, w świetle świec, dostrzega gnijącą, pomalowaną na biało czaszkę Majora Musicka, który wyciąga królika z cylindra. Na widok Devona klaun wybucha gromkim śmiechem, wypełniającym pomieszczenie.

Devon budzi się. Siada na łóżku i słucha cykania świerszczy w nocnej ciszy. Okno otworzyło się i do pokoju wpada chłodne październikowe powietrze. Devon drży, usiłując otrząsnąć się ze snu. Odrzuca kołdrę i wstaje, żeby zamknąć okno. Spogląda na wieżę, sterczącą na tle ciemnoniebieskiego nieba.

Oczywiście świeci się tam światło. Devon starannie zamyka okno.

Bez namysłu wbija się w dżinsy i zakłada przez głowę koszulkę. Wychodzi na mroczny korytarz, słysząc łomot swojego serca w głuchej ciszy domu. Zatrzymuje się przed drzwiami pokoju Alexandra, aby się upewnić, że chłopczyk mocno śpi, po czym idzie dalej.

Nie spodziewał się, że drzwi do wschodniego skrzydła znów będą otwarte, ale są - oczywiście, dokładnie tak, jak zapowiedział Alexander. Z pomieszczenia za nim sączy się dziwna złocista poświata.

Jaką tajemnicę kryje to miejsce? Devon zbiera siły, otrząsając się z lepkich miazmatów niesamowitego snu. Nie do końca działa z własnej woli, ale nie próbuje się opierać. Drzwi skrzypią, kiedy je otwiera, zakłócając głuchą ciszę dworu. Devon sądzi, że na górze pani Crandall niespokojnie przewraca się na drugi bok, a przestraszona Cecily siada na łóżku. Oczywiście Alexander też się budzi i szeroko otwiera oczy.

Devon wchodzi do niewielkiej komnaty za drzwiami. Jest tak samo jak poprzednio, tylko że tym razem nie zapala żarówki pod sufitem. Devon zaczyna piąć się po cementowych schodach. Gdzieś z góry sączy się światło świecy, rzucając na stopnie migotliwy blask, w którym tańczą cienie. Devon wchodzi wyżej.

Przystaje, wyczuwając czyjąś obecność. . Ktoś - albo c o ś - schodzi po stopniach. Zbliżając się do źródła światła, Devon widzi przesuwający się po wklęsłej ścianie cień. To jakaś postać - nie, to diwe osoby. Teraz już wyraźnie widzi dwa cienie, rzucane przez światło świecy, którą trzyma w ręku jedna z tych osób. Staje jak wryty, słysząc kobiecy głos, wykrzykujący jego imię:

- Devon!

Jednak nagle gaśnie świeca, która jest jedynym źródłem światła, i wszystko tonie w ciemności.

- Kto tam? - woła Devon i jego głos odbija się gromkim echem od marmurów i granitu.

Odpowiada mu jedynie szelest odzieży i chyba cichy szpt kobiety, która zawołała go po imieniu. Potem zapada głucha cisza i Devon, przestraszony, lecz zdeterminowany, ostrożnie stawiając stopy, zaczyna znów powoli piąć się schodami w górę.

- Chyba odrzekałem cię, żebyś się tu nie kręcił - słyszy głos Simona.

Oślepia go strumień jasnego światła z latarki służącego.

- Ktoś mnie wołał - mówi Devon.

- Może to duch - warczy Simon. - Co ty tu robisz?

- Drzwi były otwarte.

- To nie daje ci prawa wchodzić tam, gdzie nie wolno.

- Dziwię się, że znów nie próbowałeś mnie udusić - odcina się Devon.

- Nie miałem sznura. - Simon mierzy go gniewnym wzrokiem. Devon jest przekonany, że służący istotnie tylko dlatego znów go nie zaatakował. - No, już. Wynoś się stąd.

- Co tam jest?

- Tylko duchy.

- No to co ty tu robisz?

- Sprawdzam instalację. Upewniam się, że już nie będzie zwarcia.

- Simonie, jest środek nocy.

- pracuję w różnych godzinach.

Devon wie, ze stary kłamie. Nie zamierza jednak znów się z nim spierać. Odwraca się i schodzi na dół, z powrotem do wielkiego hallu. Spogląda na stary zegar. Ten wybija trzecią. Devon przez resztę nocy nie może zasnąć. Leży na łóżku, nasłuchując każdego dźwięku, każdego skrzypnięcia starych krokwi na wietrze.

Przez cały następny dzień Devon ledwie może wysiedzieć na zajęciach. Zmęczony, zniechęcony, marzący o rozwiązaniu zagadki - którejkolwiek zagadki - co chwilę zerka na zegarek, czekając na ostatni dzwonek. Gdy ten w końcu dzwoni, Devon wrzuca ksiązki do szafki i szuka D.J.

Znajduje go na parkingu, opartego o Flo.

- Mogę cie prosić o dużą przysługę? - pyta Devon.

- Mów, człowieku.

- Podwieziesz mnie do restauracji rolfe'a montaige'a?

Przyjaciel krzywi się, a potem skinieniem głowy daje mu znak, żeby wsiadał. D.J. zajmuje miejsce za kierownicą i włącza płytę kompaktową Aorosmith. iDream on… dream on… dream onnnn…

- Co cię łączy z tym kryminalistą? - pyta Devona.

- Na razie nie mogę ci powiedzieć. Przykro mi, po prostu nie mogę.

- Nie zadawaj pytań, to nie usłyszysz kłamstw, co? - mówi D.J. opuszczając parking.

- Coś w tym rodzaju - przytakuje Devon.

- Tajemniczy z ciebie gość - stwierdza D.J., gdy wjeżdżają na drogę numer 138. - jakbyś był Supermanem albo kimś w tym rodzaju. Spokojny Devon to pewnie tylko twoje drugie wcielenie.

Devon uśmiecha się.

- Nie uważam się za Supermana. Po prostu szukam odpowiedzi na kilka pytań. I myślę, że Rolfe Montaigne może wiedzieć, co się tu działo przed czternastoma laty.

- Czternastoma? Kiedy się urodziłeś?

- Właśnie.

D.J. skręca w kierunku miasteczka i wkrótce w polu widzenia pojawiają się białe elewacje domów. Zatrzymuje samochód przed Fibber McGee's. Devon spogląda na restaurację, nie ruszając się z miejsca i nie otwierając drzwi.

- Jak na człowieka szukającego odpowiedzi - zauważa D.J. - nie wydajesz się spieszyć.

Devon wzdycha.

- Dzięki za przejażdżkę, człowieku.

- Żaden problem. - D.J. wyciąga rękę i klepie go w plecy. - Naprzód, Dicku Tracy.

Devon wysiada z samochodu.

- Chcesz, żebym zaczekał? - pyta D.J.

- Nie. Dzięki za dobre chęci. Wrócę stąd na piechotę do Kruczego Dworu.

Patrzy jak camaro odjeżdża drogą. Wkłada rękę do kieszeni i ściska medalik ze świętym Antonim. Chciałby być nadal w samochodzie z D.J. i słuchać z nim muzyki, jak zwyczajny chłopak. Sam nie wie, dlaczego jest zdenerwowany przed wizytą u Rolfe'a. Może dlatego, że robi to za plecami pani Crandall. Jeśli rozzłościłaby ją wizyta Devona w wiezy, to przy jej nienawiści do montaigne'a wpadłaby w szał, gdyby dowiedziała się o ich konszachtach. Jednak sama go do tego zmusiła: zbywając go, nie odpowiadając na jego pytania, jakby sama skierowała go do Rolfe'a Montaigne'a.

Devon idzie chodnikiem w kierunku Fibber McGee's. Restauracja zostanie otwarta dopiero za kilka godzin, w porze obiadu, lecz porsche Rolfe'a już stoi przed wejściem. Przez wielkie okna Devon widzi kelnerów w białych koszulach i czarnych krawatach, ustawiających na stolikach wazony z chryzantemami. Inni zwijają serwetki i układają sztućce. Devon nabiera tchu i otwiera drzwi. Wchodzi w gęsty, pszenny aromat świeżego chleba. Uświadamia sobie, że jest głodny.

Nie musi pytać o Rolfe'a. Ten jakby czekał na niego. Pojawia się w przejściu na zaplecze i uśmiecha się, stojąc z założonymi na piersi rękami.

- No, no, czyż to nie nowy lokator Kruczego Dworu? - mówi.

- Możemy porozmawiać? - pyta Devon.

- Zastanawiałem się, kiedy przyjdziesz.

Rolfe spogląda na jednego z kelnerów, zapewne kierownika sali.

- Zaraz wrócę - oznajmia, maszerując w kierunku Devona i po drodze zdejmując z wieszaka czarny skórzany płaszcz.

Wkłada go i otwiera drzwi.

- Chodź ze mną - mówi do Devona, popierając słowa ruchem głowy.

Devon dziwi się.

- Dokąd?

- Na przejażdżkę.

Devon nie ma wyboru. Idzie za nim. Rolfe już siedzi w samochodzie i zapuszcza silnik. Devon otwiera drzwi po stronie pasażera i wsiada. Przypomina mu się, jak pierwszy raz siedział w tym wozie, swego pierwszego wieczoru w Biedzie. Od tamtej pory nie minął jeszcze miesiąc, a mogłoby się zdawać, że upłynęła cała wieczność.

Rolfe wyjeżdża tyłem z parkingu i kieruje wóz na drogę biegnącą wzdłuż wybrzeża.

- Lepiej będzie porozmawiać w moim domu - mówi. - Tam nikt nie będzie nas słyszał.

Devon nie odpowiada. Spogląda przez okno. Dzień zrobił się pochmurny. Szara mgła zostawia krople wilgoci na przedniej szybie. Chłopiec niespokojnie zerka na nadmorskie głazy. Nagle ma wrażenie, że wpadł w pułapkę, zwracając się z prośbą o pomoc do tego człowieka, do mordercy… A jeśli, wiedziony ślepą nienawiścią do rodziny Muirów, Rolfe uważa to spotkanie za świetną okazję do zemsty?

Samochód przyspiesza, coraz szybciej pokonując ostre zakręty. Devon przyciska głowę do skórzanego fotela i czuje, że serce bije mu coraz szybciej.

- Co jest? - śmieje się do niego Rolfe. - Nie lubisz szybkich samochodów?

- Ależ lubię - mówi mu Devon. - Obawiam się tylko ich kierowców.

Rolfe śmieje się.

- A co? Boisz się, że spowoduję wypadek? Na przykład wypadnę z drogi?

W tym momencie przed nimi pojawiają się światła reflektorów, jak dwie płonące dziury we mgle. Devonowi zapiera dech. Nadjeżdżający samochód kieruje się prosto na nich, jakby chciał zepchnąć ich z urwiska. Rolfe naciska klakson, ale bezskutecznie. Tamten samochód zbliża się szybko i nagle Devon zdaje sobie sprawę - widzi to oczami duszy - że kierowca tego wozu ma ostre kły i ściska kierownicę szponami.

10. Skrzydło Nocy

Rolfe w ostatniej chwili wprawnie omija nadjeżdżający samochód, który przelatuje obok z zapierającą dech w piersi szybkością. Devon słyszy unoszący się w powietrzu, upiorny śmiech.

- przeklęci idioci - mruczy Rolfe, podejrzliwie spoglądając w lusterko. - Pewnie pijane dzieciaki.

Jednak Devon wie, że za kierownicą tamtego samochodu nie siedział żaden dzieciak.

- No, jesteśmy na miejscu - oświadcza Rolfe. - Nie ma jak w domu.

Skręca w żwirową dróżkę, wiodącą na skraj klifu. Tuż przy krawędzi urwiska stoi domek z oknami rozjaśnionymi blaskiem kominka. Z komina unosi się dym, pachnący sosnową żywicą. Wysiadają z samochodu i Rolfe otwiera drzwi, zapraszając Devona do środka.

Zastają tam kobietę, ubraną w bluzkę ze złotej satyny i czarne dżinsy, czytającą przy stole gazety. Jest uderzająco piękna, niczym supermodelka: czarnoskóra, długonoga i złocistooka.

- Rolfe - mówi, a potem spogląda na Devona. - Cześć, młody człowieku.

Nie wygląda na zaskoczoną jego widokiem.

- Roxanne, to jest Devon March - oznajmia Rolfe i dodaje znacząco: z Kruczego Dworu.

- cześc, Devonie March - mówi kobieta, wyciągając rękę.

Devon ściska jej dłoń.

- Cześć.

- Będziemy na dole w gabinecie - mówi jej Rolfe, a kobieta kiwa głową.

Devon idzie za gospodarzem po spiralnych schodach wiodących do pokoju najwidoczniej wbudowanego w krawędź urwiska, z jedną niemal całkowicie przeszkloną ścianą wychodzącą na morze. Pozostałe trzy ściany od podłogi po sufit zajmują półki z książkami. Tak naprawdę wszędzie wokół leżą książki, a między nimi Devon dostrzega kryształowe kule, kilka czaszek i co najmniej jedną spreparowaną głowę. Tak samo jak w salonie w Kruczym Dworze.

- Piękny pokój - mówi Devon.

- Podoba ci się? Spędzam w nim większość wolnego czasu. - Rolfe pokazuje przeszkloną ścianę. - Kto by tego nie robił, mając taki piękny widok? - Wzdycha. - Głównie jednak ze względu na książki mojego ojca. Dobrze je mieć przy sobie.

Z barku na środku pokoju wyjmuje butelkę czerwonego wina. Wyciąga korek i napełnia dwa kieliszki. Podaje jeden Devonowi, który robi zdziwioną minę.

- No już, Devonie. Odrobina wina ci nie zaszkodzi. We Francji chłopcy znacznie młodsi od ciebie piją wino tak, jak tutaj większość dzieci pija coca-colę.

Devon pociąga łyk. Pijał już piwo, ale nigdy wino. W pierwszej chwili wydaje się gorzkie, ciepłe i cierpkie. Jednak po kilku łykach zaczyna mu smakować: jest aromatyczne i kojące, o smaku słońca i owoców.

Siedzą na sofach, twarzami do siebie. W dole fale z trzaskiem rozbijają się o skały, a słońce opada coraz niżej. Devon nie wie, od czego zacząć, i nagle trochę mu się kręci w głowie od wina. Jakby nie mógł sobie przypomnieć, po co przyszedł do Rolfe'a Montaigne'a.

- Za duchy i inne niebezpieczeństwa - mówi Rolfe, podnosząc kieliszek z winem. - No cóż, powiedz mi, jak ci minęły te ostatnie tygodnie.

- Szybko. - Devon usiłuje zebrać myśli.- Mam wrażenie, że jestem bliski odkrycia prawdy o sobie.

- O sobie? Mów jaśniej.

- O mojej przeszłości. O tym, kim jestem.

Rolfe kiwa głową.

- Ach, tak. Rewelacje o twojej adopcji, które ojciec wyjawił ci na łożu śmierci. No i co odkryłeś?

Devon przygląda mu się bacznie.

- Mówił pan, że mieszkając w Kruczym Dworze, też widywał pan duchy.

Rolfe wzrusza ramionami.

- Jak każdy, kto spędzi tam trochę czasu.

- Co pan wie o Jacksonie Muirze?

- Wiem, że był złym człowiekiem. I że jego zło nie umarło wraz z nim.

Devon widzi, że jego rozmówca jest śmiertelnie poważny. Jakby na potwierdzenie jego słów w oddali niebo nad morzem przecina bezgłośnie błyskawica.

- Mogę to potwierdzić - przytakuje Devon. - Widziałem go. Kilkakrotnie.

- Gdzie?

- Na cmentarzu. We wschodnim skrzydle. A także w innych miejscach.

- Amanda jest niemądra - mówi Rolfe, bardziej do siebie niż do niego.

Nagle Devon wyczuwa obecność tej kobiety z góry, Roxanne. Zeszła na dół z tacą truskawek, pokrojonymi gruszkami, francuskim pieczywem i serem. Patrzy Devonowi w oczy.

- Jesteś głodny - odzywa się.

Istotnie. Tylko skąd ona o tym wie?

- Dziękuję ci, Roxanne - mówi Rolfe.

Kobieta uśmiecha się.

- Tak - wtóruje Devon. - Dzięki.

Roxanne kiwa głowa, a blask ognia odbija się od jej skóry i tańczy w dziwnie złocistych oczach. Bezszelestnie wraca po schodach na górę.

- Jakby czytała w moich myślach - zauważa Devon, wrzucając do ust truskawkę.

- Roxanne jest bardzo domyślna - mówi Rolfe, patrząc na nią z uśmiechem.

Devon odkrawa sobie plasterek sera i odłamuje kawałek francuskiej bułki.

- No cóż, wracając do naszej rozmowy - mówi z pełnymi ustami - dlaczego uważa pan, że pani Crandall jest niemądra?

Rolfe upija łyk wina.

- Nie powinna była sprowadzać do tego domu takiego niewinnego młodzieńca jak ty.

Podchodzi do okna i spogląda na wzburzone morze w dole. Nad falami w oddali przetacza się głuchy pomruk gromu.

iMozna mu ufaći, mówi Głos. Wszelkie wątpliwości i obawy, jakie dotychczas budził w Devonie ten mężczyzna, teraz znikają. Devon wie, że Rolfe nie tylko zna odpowiedzi, ale też jest z nim dostatecznie szczery, żeby się nimi podzielić. W końcu ktoś jest z nim szczery.

Devon podchodzi do niego, gryząc kawałek gruszki.

- Dlaczego wschodnie skrzydło jest zamknięte?

Rolfe spogląda na niego.

- Devonie, jesteś dobrym chłopcem. Powinieneś zwrócić się do Amandy…

- Zrobiłem to. Pytałem. Niczego się nie dowiedziałem. Nic nie chciała mi powiedzieć.

Rolfe dopija wino i kręci głową.

- Niech pan słucha - ciągnie Devon. - Mam prawo wiedzieć. To moja przeszłość, moja historia.

Rolfe przygląda mu się.

- Dlaczego sądzisz, że twoja, Devonie? Rozmawiamy o dwóch różnych sprawach: o tym, co Amanda wie o twoich rodzicach, oraz o tym, czego nie mówi o duchach Kruczego Dworu.

- Sądzę, że te dwie sprawy łączą się ze sobą - mówi spokojnie Devon.

- Dlaczego tak uważasz?

- Ten samochód, który próbował zepchnąć nas z urwiska, kiedy jechaliśmy tutaj… Za jego kierownicą nie siedział żaden dzieciak.

Widzi w jego oczach, ze Rolfe również dobrze o tym wie, tylko ukrywał przed nim ten fakt, sądząc, że Devon tego nie zauważył.

Rolfe nadal mu się przygląda.

- Skąd wiesz?

- Nie jestem taki niewinny, jak się wydaje - mówi Devon. Zjada ostatnią truskawkę. - Pan wie o demonach, prawda? Wie pan o zaryglowanych drzwiach we wschodnim skrzydle.

Rolfe mruży oczy i patrzy na Devona.

- Kim jesteś? - pyta cicho.

- Właśnie tego chcę się dowiedzieć.

Rolfe tylko na niego patrzy.

Pokaż mui, mówi Głos.

Devon podnosi lewą rękę i porusza palcami. Przeczuwa, że tym razem jego moc się objawi. I rzeczywiście, jedna z książek wysuwa się z półki i gładko przelatuje w powietrzu, żeby spocząć w jego dłoni. Rolfe przygląda się temu z nieprzeniknioną miną.

- iRejestr Opiekunów Portalui - czyta Devon, spoglądając na tytuł. - We wschodnim skrzydle też jest taka książka.

- Tak - przyznaje Rolfe, biorąc od niego księgę. - Tak, istotnie tam jest. - Nie odrywa oczu od Devona. - Chodźmy i siądźmy przy kominku, dobrze?

Zasiadają dwóch dużych i miękkich fotelach. Na kominku trzaska ogień. Na zewnątrz krople deszczu z wahaniem pukają w szyby, jakby nie chciały im przeszkadzać. Grzmi, ale wciąż daleko nad morzem.

- Zna pan innych obdarzonych takimi zdolnościami, prawda?

- Znam. - Mężczyzna wciąż mu się przygląda, jakby próbując zrozumieć. - Od jak dawna wiesz o swoich umiejętnościach? I kto jeszcze wie, że je posiadasz?

- Wiem od nich od dziecka - wyjaśnia Devon. - I dotychczas poza panem wie o nich tylko Cecily. Kilku chłopców w Gio's widziało, jak walczyłem z demonem, ale uznali, że był to tylko przypływ adrenaliny.

- Widzieli, jak walczyłeś z demonem?

- No, właściwie tylko raz go uderzyłem. Musiałem. Napadł na pewnego chłopca.

Rolfe blednie.

- A zatem wróciły - mówi cicho. - Wyczułem to. Dzisiaj ten samochód prawie zawadził o mój. Jeśli to co mówisz, jest prawdą, kryje się w tym znacznie więcej, niż przypuszczałem. Jeżeli atakują przypadkowe osoby…

- Nie sądzę, żeby to był przypadek. Ten demon przemówił do mnie. Próbował mnie sprowokować. To ja byłem jego celem. Tylko dlaczego? Właśnie to muszę wiedzieć. Przez całe życie musiałem odpierać ataki takich stworów. Ojciec robił, co mógł, ale kilka razy udało im się przebić. A od kiedy przyjechałem tutaj, co chwilę muszę walczyć z jednym z nich.

- I najwidoczniej zwyciężasz, skoro tu siedzisz - zauważa Rolfe, z wyraźnym podziwem w głosie.

- Tak - Devon jest dumny z siebie. - Owszem, radzę sobie.

- Wiesz kim jesteś, prawda, Devonie? Ojciec z pewnością ci to wyjaśnił.

Chłopiec pochyla się na fotelu.

- W tym rzecz, że nie wiem. Ojciec nic mi nie powiedział poza tym, że jestem silniejszy od każdego z nich i że nie powinienem się bać.

Rolfe krzywi się.

- To dziwne. Przypuszczam, że twój ojciec był Opiekunem, a zadaniem Opiekuna jest nauczać. - Przez chwilę zdaje się nad czymś zastanawiać. - Zapewne twoi prawdziwi rodzice oddali cię pod jego opiekę. Jeśli był Opiekunem, wiedział o twoich zdolnościach. Tylko nie potrafię zrozumieć, dlaczego nie chcieli, żebyś znał prawdę o swoim dziedzictwie. To wspaniałe dziedzictwo, szlachetne…

- Zaraz. Może pan to powtórzyć? Moje dziedzictwo? Opiekun? - Devon patrzy na Rolfe'a szeroko otwartymi oczami. - Może pan zacząć od początku? Proszę.

Rolfe uśmiecha się. Spogląda na książkę, którą trzyma na kolanach.

- Twój ojciec z pewnością tu jest, prawda? - pyta. - W tej książce?

Devon kiwa głową.

- Tylko, że on nie może być moim ojcem. Nosi inne nazwisko i zdjęcie zrobiono ponad sto lat temu.

- Pokaż mi go - poleca Rolfe, wręczając chłopcu książkę.

Devon przewraca stare i wilgotne kartki. Znajduje Thaddeusa Underwooda. Pokazuje mężczyźnie otwartą książkę.

- To on - mówi.

Rolfe szeroko otwiera oczy.

- Twoim ojcem był Thaddeus?

- Znał go pan?

Rolfe podnosi głowę i patrzy na twarz Devona, a potem znów w księgę.

- och, tak - mówi. - Znałem go.

Wstaje i nalewa sobie drugi kieliszek wina. Deszcz pada mocniej, bębniąc o szybę. Błyskawica rozjaśnia niebo. Nadciąga następny sztorm.

- Przecież on nie może być moim ojcem - mówi Devon. - Żył w poprzednim wieku.

- Opiekunowie żyją długo. Muszą. Mają nauczać, szkolić i chronić kolejne pokolenia. Ile twój ojciec miał lat?

- Pięćdziesiąt siedem, kiedy umarł.

- Dodaj do tego co najmniej paręset, chłopcze - mówi z uśmiechem Rolfe.

- To niemożliwe - wydusza z siebie Devon.

Rolfe uśmiecha się jeszcze szerzej.

- Równie niemożliwe jak unoszenie książki siłą woli? Albo walka z demonem w pizzerii?

Devon usiłuje ogarnąć te nowe informacje o swoim ojcu.

- Zatem mój ojciec nie nazywał się March - myśli na głos. - Zapewne przybrał to nazwisko, ponieważ urodziłem się w marcu. - Nagle zerka na rozmówcę. - Jak Opiekun - kimkolwiek jest - może tak długo żyć? Mój ojciec był człowiekiem. Jestem tego pewien.

Rolfe wzdycha.

- Oczywiście, że był człowiekiem. Jak wszyscy Opiekunowie. Jednak pochodzą z bardzo starej linii… sięgającej zarania magii, której zawdzięczają swe szczególnie umiejętności. I dlatego mają uczyć, szkolić i chronić…

- Kogo?

Rolfe wydaje się nie słyszeć. Spogląda w dal, pogrążony we wspomnieniach.

- Kiedy byłem chłopcem, Thaddeus Underwood był największym Opiekunem w Ameryce. Podziwiałem go. Był dla mnie jak dziadek - mądry, szczodry i dobry. Mój ojciec świata poza nim nie widział. - Milknie na chwilę, a potem mówi: - Wszyscy kochaliśmy Thaddeusa. Pan Muir. Edward. Amanda.

- On tu był? Mój ojciec był w Kruczym Dworze?

-Tak. Przez jakiś czas. Przybył tu szkolić mojego ojca. Widzisz, mój ojciec też był Opiekunem. - Rolfe spogląda na Devona, jakby usiłował dostrzec coś, co powinien rozpoznać. - Chociaż nie mam pojęcia, kim mogli być twoim rodzice. Nie znam nikogo, kto mógł oddać cię pod opiekę Thaddeusa.

- Oni musieli być stąd, z Biedy - upiera się Devon. - W przeciwnym razie po co ojciec przysyłałby mnie tutaj? I dlaczego nigdy mu o nich nie mówił?

- Nie znam odpowiedzi na te pytania. Jednak Thaddeus Underwood nigdy nie robił niczego bez powodu. Był na to o wiele za mądry. Tak, jestem pewien, że chciał, abyś odkrył prawdę o swoim dziedzictwie, ale nie mogę zgłębić powodu, dla jakiego ukrył ją przed tobą. Nie ma tu już Opiekunów, nie został nikt, kto mógłby uczyć cię tak jak on.

Devon znów stoi przy oknie twarzą do Rolfe'a.

- Nie rozumiem. Nie mam pojęcia, kim jest Opiekun. Opiekunowie Portalu… Czym jest Portal? Czy to takie drzwi jak we wschodnim skrzydle?

- Jesteś bardzo domyślny, Devonie. Tak, dokładnie takie drzwi. - Rolfe uśmiecha się sardonicznie. - W potocznej mowie nazywa się je Otchłaniami.

- Tak - mówi Devon. - Otchłań. Taka jak ta w szafie w moim domu.

Rolfe spogląda na niego ze współczuciem.

- Zagnieździły się w twojej szafie? Biedny dzieciaku.

- Ale dlaczego? Właśnie to chcę wiedzieć. Dlaczego ja?

Rolfe patrzy na niego ze smutkiem.

- Naprawdę nie wiesz, prawda?

- Nie - mówi błagalnym tonem Devon.

Rolfe odstawia kieliszek na parapet okna. Kładzie dłonie na ramionach Devona i spogląda mu prosto w oczy.

- Devonie March, pochodzisz z pradawnego i starożytnego rodu, dumnego i szlachetnego - oświadcza. - Devonie March, jesteś czarodziejem Bractwa Skrzydła Nocy.

Jakby na potwierdzenie nad morzem przetacza się grom.

13. Halloween

I To nie może się dziać… nie naprawdę. I

Devon usiłuje rozłączyć przegniłe i kościste palce, splecione na swojej - a raczej na Jacksona - piersi. Przesuwa dłonie po swoim ciele - swoich z w ł o k a c h - i wymacuje boki trumny. Zbutwiała, rozpadająca się satyna. Kiedy się porusza, słyszy obrzydliwy cichy chlupot.

I Nie, myśli. To tylko złudzenie. I

- Devonie March, jesteś teraz mój. Myślałeś, że zwyciężyłeś. Sądziłeś, że mnie pokonałeś! Popełniłeś błąd!

W swej gnijącej czaszce Devon słyszy własny jęk przerażenia.

- B ł ą d! - cieszy się Szaleniec. - Potraficie to przeliterować, chłopcy i dziewczęta? B-Ł-Ą-D! Jak to brzmi? Błąd!

Jego śmiech doprowadza Devona do szaleństwa.

Nagle przypomina sobie słowa Sargona Wielkiego.

I Za bardzo się bałeś. Te stwory żywią się strachem. Im bardziej się obawiasz, tym są potężniejsze.i

Racja. Jest wystraszony. Przerażony. Musi opanować lęk. To jedyny sposób.

Z jakiegoś powodu Devonowi nagle staje przed oczami Roxanne. Roxanne, przyjaciółka Rolfe'a. Kobieta o z ł ościstych oczach. Chłopiec przypomina sobie coś, co mu powiedziała.

I Trzaśnij obcasami, Devonie March. Czy nie tak jest powiedziane w jednej z waszych bajek? Trzykrotnie trzaśnij obcasami, a znajdziesz się tam, gdzie chcesz być. I

Próbuje. Z wysiłkiem porusza kośćmi stóp Jacksona Muira. Uderzają o siebie - raz, drugi i trzeci.

iUda sięi, mówi sobie i wierzy w to. Strach znika.

I nagle znów stoi w gabinecie Rolfe'a, trzymając w dłoniach kryształ.

Zabierz to ode mnie! - krzyczy Devon, wyciągając przed siebie ręce.

Rolfe usiłuje złapać kryształ, ale nie udaje mu się to. Bezradnie patrzy, jak cenny kamień jego ojca pada na podłogę i rozbija się na kawałki.

- Przepraszam - mówi Devon. - byłem w grobie Jacksona, w jego ciele!

Rolfe ostrożnie zbiera odłamki.

- W porządku. Kryształ zachowuje swoją moc niezależnie od postaci.

Devon ciężko dyszy.

- W tak paskudnej sytuacji jeszcze się nie znalazłem - mówi. - Byłem Jacksonem. Byłem w jego rozkładającym się ciele!

- Spokojnie, Devonie. - Rolfe kładzie kawałki kryształu na stole. - Czy Szaleniec rozmawiał z tobą?

- Tak. Chciał, żebym przyznał, że jestem taki jak on. Ale nie jestem. - Devon patrzy uważnie na Rolfe'a. - Prawda?

Rolfe próbuje się uśmiechnąć.

- Nie, jeśli nie wykorzystujesz posiadanej mocy do złych celów. Jednak nie rozumiem, dlaczego kryształ zaprowadził cię do niego. Miał obdarzyć cię wiedzą o twoim dziedzictwie maga Skrzydła Nocy.

- Od tego się zaczęło - wyjaśnia Devon. - Spotkałem… Sargona Wielkiego!

Rolfe robi wielkie oczy.

Devon zdobywa się na krzywy uśmiech.

- Poddał mnie próbie. Kazał mi znaleźć demona, ale żadnego tam nie dostrzegłem. Dlatego rzuciłem się na niego.

Rolfe mruga zaskoczony.

- R z u c i ł e ś s i ę n a S a r g o n a W i e l k i e g o?

- Tak. Przeszedłem tę próbę. Demon przybrał jego postać. - Devon wzdycha. - Mimo to nie zdołałem pokonać demona, ponieważ się przestraszyłem. Muszę nauczyć się panować nad strachem.

Devon pociera skroń. Wciąż jest lekko oszołomiony po tym pobycie w trumnie. Ma wrażenie, że na ubraniu pozostał mu trupi odór.

- Nagle jednak przypomniałem sobie coś, co powiedziała mi Roxanne - mówi do Rolfe'a. - Zrozumiałem, że mogę się stamtąd wydostać.

Mężczyzna uśmiecha się.

- Jesteś silniejszy od każdego z nich.

- Tak - wzdycha Devon. - Tato zawsze mi to mówił.

- Jednak fakt, że Szaleniec ci się pokazał - mówi wyraźnie przejęty Rolfe - potwierdza nasze podejrzenia.

- On wciąż tu jest - przytakuje Devon.

Gospodarz wzdycha.

- Jeśli pokazał się tobie, to może jeszcze znaleźć sposób, żeby objawić się Alexandrowi.

Devon kiwa głową. Wzmianka o Alexandrze przypomina mu o Kruczym Dworze. Powinien tam wrócić jak najszybciej. Pani Crandall zacznie coś podejrzewać, jeśli nie pojawi się na kolacji.

- Rolfe, dzięki za wszystko. Bardzo mi to pomogło. I bardzo mi przykro, że stłukłem kryształ twojego ojca.

- Nic nie szkodzi, Devonie.

Chłopiec przypomina sobie o czymś.

- Hej, Rolfe. Mógłbyś odwieść mnie do miasteczka? Jakoś nie sądzę, żebym zdołał powtórzyć tę sztuczkę z przenoszeniem. Nie wydaje mi się, żeby bogowie przejmowali się takimi sprawami jak godzina policyjna czy spóźnienie na kolację.

- Jasne, kolego.

- Och, jeszcze jedno. Co to znaczy „abecedarian”? Tak nazwał mnie Sargon.

Rolfe powstrzymuje śmiech.

- To oznacza nowicjusza. Amatora.

- A m a t o r a? - jeży się Devon. - Ja mu pokażę. - Parska śmiechem. - No cóż, chyba rzeczywiście jeszcze sporo powinienem się nauczyć. - Wzdycha spoglądając na kawałki kryształu na stole. - Chociaż może poczekam trochę, zanim znów spróbuję. Pobyt w trumnie przeszedł wszystko, z czym spodziewałem się mieć dziś do czynienia.

Idą po schodach i wychodzą na zewnątrz. Już mają wsiąść do samochodu Rolfe'a, gdy Devon przystaje.

- H a l l o w e e n - wzdycha, jakby właśnie zdał sobie z czegoś sprawę.

- Co z nim?

- To już za kilka dni - mówi Devon. - Rocznica śmierci Emily Muir.

Rolfe kiwa głową.

- Sądzę, że w tym dniu należy zachować czujność.

- Tak - zgadza się Devon. - Koniecznie. Na wypadek, gdyby coś poszło nie tak.

Pierwsze, co poszło nie tak w Halloween, to to, że Devon zapomniał o obietnicy złożonej Alexandrowi.

- Och, nie! - jęczy, ubrany w swój paradny strój maga Skrzydła Nocy. Siedzi ściśnięty na tylnym siedzeniu camaro między Aną i Marcusem, a Cecily zajmuje miejsce z przodu obok D.J. - Miałem zabrać Alexandra na obchód po domach.

- Ale strata, no nie - mówi Ana.

- Za kogo miał się przebrać, za młodszego brata Fredy'ego Kruegera? - pyta D.J.

Devon ignoruje te uwagi.

- Rany, czuję się okropnie. - Ma ochotę kopnąć się w tyłek. - Nie widziałem go cały dzień i zapomniałem. Miał mi powiedzieć, za kogo chce się przebrać, ale nie zrobił tego.

- Pogodzi się z tym - rzuca Cecily. - Poza tym, Devonie, nie mógłbyś pójść z nim i zdążyć na prywatkę u Jessiki. Wierz mi, to będzie lepsza zabawa niż pilnowanie tego małego potwora.

- Ale on właśnie zaczął mi ufać - lamentuje Devon.

Marcus spogląda na niego ze współczuciem.

- Wygląda na to, że czujesz się za niego odpowiedzialny.

- Coś w tym rodzaju - przyznaje Devon. - Nie miał nikogo, kto świeciłby mu przykładem.

Czuje się okropnie. Ma wrażenie, że oblał kolejny test i że gdyby Sargon Wielki był w pobliżu, to nazwałby go abecedarianem albo gorzej. I Mag Skrzydła Nocy nie powinien zapominać o złożonych obietnicach, karci się Devon. I A małe dzieci powinny dobrze się bawić w Halloween, a nie siedzieć w domu i czytać komiksy.

Devon jest rad, że mały nadal nie ma dostępu do telewizji.

Zgodnie z przewidywaniami Cecily prywatka jest bardzo udana. Niektóre dzieciaki przebrały się tak Dorze, że nie można ich rozpoznać. Jessika jest starą czarownicą z ogromnym sztucznym nosem i mnóstwem brodawek. Marcus otrzymał lwią część braw za swoje dopracowane w każdym szczególe monstrum Frankensteina, włącznie z elektrodami, bliznami i ogromnymi buciorami, ale Ana jako hurysa również budziła ogromne zainteresowanie - zwłaszcza jej odsłonięty brzuch i dotychczas niewidoczny kolczyk w pępku. Odziana w krynoliny i koronki Cecily trochę się burzy, ale pociesza ją to, że Devon nie odstępuje jej prawie na krok.

Gwoździem prywatki jest „nawiedzony dom”, który ojciec Jessiki urządził w garażu. Rozbrzmiewa tam szarpiąca nerwy muzyka, a sam pan Milardo przebrany za potwora straszy gości, wyskakując na nich znienacka. Wywołuje kilka okrzyków strachu i salwy śmiechu, zanim wszyscy wracają do domu na pizzę dostarczoną z Gio's.

Jednak rodzice Jessiki od początku upierali się, że prywatka ma się skończyć dokładnie o dziesiątej. Sprzątają ze stołu i zdejmują bibułkowe ozdoby, chociaż ich córka właśnie włożyła do odtwarzacza następną płytkę kompaktową.

- Och, mamo! - jęczy. - Tatusiuuu!

Wszystko na próżno. Rodzice chowają ciastka i zapalają światła, płosząc pary tulące się na kanapie.

Na zewnątrz wygnańcy gromadzą się wokół samochodów należących do uprzywilejowanych. Cecily, nie chcąc by wieczór zakończył się tak szybko, wyjmuje telefon komórkowy i dzwoni do matki. Po cichej rozmowie triumfalnie go wyłącza.

- Mama powiedziała, że mogę zabrać kilka osób do Kruczego Dworu - woła do D.J. i Devona. - Przekażcie wiadomość.

Po chwili trzy samochody jadą do wielkiego domu na klifie. Dzieciaki są podekscytowane. Mało kto był przedtem w tej starej posiadłości. Wyprzedzając się raz po raz, trąbią i krzyczą do siebie przez otwarte okna. Devon podejrzewa, że dzieciaki w jednym wozie - z ostatniej klasy - są naćpane. Niepokoi się, że zaimprowizowana prywatek może przybrać nieoczekiwany obrót.

- Cecily, bądź rozsądna, dobrze? - mówi, gdy jeden z tych chłopaków wypina do nich gołą pupę. - Ile osób mama pozwoliła ci przyprowadzić?

- kilka.

- Kilka to ile?

- Posłuchaj, Devonie. Mama będzie na górze i babci. Nawet nas nie usłyszy, jeśli zostaniemy w salonie.

Devon mruży oczy.

- Powiedziała, że nie więcej niż pięć lub sześć osób, prawda?

Cecily uśmiecha się.

- Raczej trzy lub cztery.

- Wspaniale, Cecily. Za nami jadą dwa pełne samochody, a w nich kilka osób, których nawet nie znamy. Niektórzy starsi chłopcy są nieźle zaprawieni.

- Przestań się zamartwiać, Devonie.

Devon wzdycha. Nie chce wyjść na mękołę, ale ma jakieś złe przeczucia. W końcu to rocznica śmierci Emily Muir, a banda dzieciaków zamierza urządzić prywatkę w Kruczym Dworze - w którym mogą zobaczyć ducha szalonego czarownika i Otchłań pełną demonów.

I Dlaczego nie mogę żyć jak normalny człowiek?i - zadaje sobie pytania Devon, nie po raz pierwszy.

W domu wita ich, umieszczona na stoliku w hallu, ogromna latarnia z wydrążonej dyni, z migoczącą w środku świeczką. Cecily prosi, żeby nie hałasowali, ale niektórzy nie mogą powstrzymać okrzyków zachwytu na widok egzotycznych pamiątek w salonie.

- Patrzcie na tę zbroję! - mamrocze jeden ze starszych chłopców, o rozszerzonych źrenicach i przekrwionych białkach oczu. - Niesamowita… - Podnosi przyłbicę. - Mogę przymierzyć?

- Nie - mówi stanowczo Devon, zatrzaskując przyłbicę. - Czemu po prostu nie siądziesz na kanapie? Daj odpocząć nogom.

- Niezły pomysł, człowieku - zgadza się chłopak i rusza w kierunku kanapy.

- Patrz na tych kolesi - mówi D.J. - Już odleciał ponad Empire State Building.

To pewne. Devon patrzy, jak dwaj z nich, obaj przebrani za wampiry, obściskują dwie młodsze dziewczyny w strojach lalek Barbie. Innych kręcących się wokół nawet nie poznaje: jeden chłopak w masce jaszczurki i drugi wyglądający jak potwór z Obcego oglądają spreparowane głowy leżące na półce. Dwóch innych, przebranych za kowbojów, pali papierosy i strzepuje popiół do oczodołów czaszki.

- W tym domu się nie pali - oświadcza Devon i wypycha ich na taras.

Odwraca się i widzi, że Cecily i Marcus tańczą ze sobą. Dziwaczny widok, bo ona wygląda jak Scarlett O'Hara, a on jak Boris Karloff. Ana kręci regulatorem głosu i zupełnie nie pasujący do tego wnętrza rap wypełnia salon, w którym zapewne Horatio Muir słuchał kiedyś Mendelssohna i Wagnera.

Devon podchodzi do Cecily, majestatycznie ciągnąc za sobą płaszcz maga.

- Przepraszam, ale nie sądzisz, że sytuacja zaczyna się wymykać spod kontroli?

- Devonie, czy raz dla odmiany nie możemy być beztroskimi, szczęśliwymi ludźmi? - mówi ona, zbywając jego słowa machnięciem ręki. - Czy wiesz, jak długo czekałam, żeby urządzić tu prywatkę? Jak wspaniale jest słyszeć w tym domu muzykę - prawdziwą muzykę?

- Cecily, jeśli twoja matka tu przyjdzie…

- Ooo!

Odwracają się. Nawet przez głośne łup-łup-łup muzyki słyszą okrzyk obrzydzenia, który wyrwał się w z ust Any. Dziewczyna stoi pod regałem i krzywi się, a chłopak w masce jaszczurki pokazuje jej język.

- To było wspaniałe - oświadcza Ana. - Zrób to jeszcze raz.

Chłopak spełnia jej prośbę, wystawiając przez otwór w masce długi, giętki, cienki jęzor.

- O o o! - znów krzyczy Ana, jednocześnie rozbawiona i zniesmaczona.

Inna dziewczyna podchodzi do nich, żeby też popatrzeć.

- jak ty to robisz? - pyta. - Jest zwinięty pod maską?

Jęzor znów się wysuwa.

- Kto to jest? - pyta dziewczyna Anę.

Ana chichocze, patrząc na jaszczura.

- Czy my cię w ogóle znamy?

Devon obserwuje to uważnie. Jak na filmie w zwolnionym tempie przestaje powoli słyszeć rapowy podkład muzyczny. Zastępuje go wibrujący pisk, któremu towarzyszy wzrost temperatury.

- Ana! - woła Devon, lecz własny głos wydaje mu się stłumiony i odległy.

Dziewczyny zaczynają odwracać głowy w jego kierunku. Devon wciąż widzi to jak w zwolnionym tempie i próbuje do nich podbiec. Jednak nogi ma jak z ołowiu, jakby nagle grawitacja wzrosła stukrotnie.

Stojący za dziewczynami jaszczur otwiera pysk, ukazując aż nazbyt prawdziwe kły.

Cecily też to dostrzega. Krzyczy.

Devon pokonuje tę dziwną siłę, która próbowała go unieruchomić. W rozwianej szacie rzuca się na jaszczura, który już złapał Anę. Dziewczyna obraca głowę i spogląda napastnikowi w twarz. Pojmuje, że to nie maska, że język i zęby są prawdziwe. Wrzeszczy.

Devon zadaje silny cios w bok demona. Ten ryczy i upuszcza Anę na podłogę. Gwałtownie odwraca się i warczy na Devona, wysuwając i chowając długi jęzor.

- Chodź, brzydalu, chodź - drwi Devon. - Pokaż, co potrafisz.

- Devonie! - woła Cecily. - Za tobą!

Devon kątem oka dostrzega chłopaka w stroju Obcego. Jego długie pazury są prawdziwe. Pociera jednym o drugie, jakby ostrzył noże.

- O, nic z tego! - woła Devon, wierząc, że i tym razem jego ciało zareaguje instynktownie. Nie zawodzi się. Prawą nogą zadaje błyskawiczne kopnięcie, wypolerowanym butem trafiając w podbródek Obcego, który z trzaskiem pada na kanapę. Obściskujące się tam pary krzyczą z przerażenia i pierzchają razem w kąt pokoju.

Tymczasem jaszczur przysiada na tylnych łapach, szykując się do skoku.

- Przemyśl to, Godzillo! - woła D.J. i rzuca się na stwora, zanim ten zdążył zaatakować.

Są tu jednak inne demony: obaj kowboje wyjmują szponiaste łapy z kieszeni i ruszają w kierunku Any i Cecily.

- Cecily!- woła Devon. - Po prostu wyrzuć ich stąd! Uwierz, że potrafisz, a zrobisz to!

Ona spogląda na niego w panice, a potem przenosi wzrok na podchodzących kowbojów. Jeden z nich oblizuje się pożądliwie. Ma łapy jak niedźwiedź: szerokie i porośnięte gęstym włosem, z długimi pazurami.

- Chyba nie wiesz, kim jestem - mówi Cecily lekko drżącym głosem. - Nazywam się cecyli Crandall i nikt - powtarzam, nikt - nie będzie mnie lekceważył.

I Niech to zrobi, myśli Devon, koncentrując się.

Cecily atakuje, szeleszcząc krynoliną i koronkami. Mocno kopie kowboja kolanem w krocze. Napastnik wyje z bólu i pada na podłogę.

- Zuch dziewczyna! - krzyczy Devon. - Hej, ludzie! Uwierzcie, że potraficie, a zdołacie ich przegnać!

Jednak przestraszeni goście nie próbują walczyć, tylko wybiegają do przedsionka. Nie oglądając się za siebie, z wrzaskiem wypadają na dwór: W ten sposób piątka przyjaciół musi pokonać cztery demony.

- I tak mamy liczebną przewagę - mówi Devon.

Jednak demony odcięły im drogę ucieczki. Podwójne drzwi salonu zamykają się z hukiem i Devon słyszy trzask przesuwającej się zasuwy. Kowboje wybuchają śmiechem.

- Bez paniki - mówi Devon. - Poradzimy sobie.

Jaszczur macha potężnym ogonem, wywracając stół i rozbijając na kawałki zabytkową lampę.

- Hej! - warczy Cecily. - To była ulubiona lampa mojej mamy.

Rozeźlona, kopniakiem godnym najlepszych wyczynów Wonder Woman trafia łobuza w łeb. Demon z rykiem pada na podłogę.

Jeden z kowbojów syczy i szczerzy zęby, szykując się do obrony leżącego kompana.

- Nic z tego - odzywa się Marcus i obutą w bucior Frankensteina stopą kopie go w zad, posyłając wprost w objęcia D.J.

- Hej! - mówi D.J. - Poznaję cię. To ty ukradłeś mi samochód! - Uśmiecha się złowrogo. - Zapłacisz mi za to, co zrobiłeś z Flo!

Bierze zamach i zadaje bestii tak silny cios, że demon przelatuje w powietrzu i z łoskotem uderza o kominek.

Jednak Obcy zdołał złapać Anę. Trzyma ją przed sobą, gotowy długimi pazurami rozerwać gardło dziewczyny. Wszyscy nieruchomieją.

- Puszczę ją, jeśli otworzysz Portal - mówi.

Po raz pierwszy Devon słyszy demona przemawiającego ludzkim głosem. Głuche, gardłowe dźwięki przypominają zgrzyt kamienia trącego o kamień.

- Nigdy - mówi Devon, stając przed demonem. - Nigdy nie otworzę tych drzwi!

- Devonie! - krzyczy Ana. - Rób, co karze! Proszę! On mnie zabije!

- Nie, nie zrobi tego - mówi stanowczo Devon. - Nie może, ponieważ mu tego zabraniam.

Nie wie, skąd ma tę pewność. Może podpowiedział mu to Głos, a w tym całym zamieszaniu Devon go nie usłyszał. Jest jednak przekonany, że potrafi zapanować nad tymi stworami.

I Jestem silniejszy od nich wszystkich. Jestem potomkiem Sargona Wielkiego w setnym pokoleniu. I

Spokojnie patrzy prosto w ślepia demona.

- Zabraniam - powtarza.

Stwór wydaje głuchy, przeciągły ryk.

- Puść ją - rozkazuje Devon.

Demon nagle unosi łeb i śle pod sufit ryk zawodu. Odpycha Anę. Dziewczyna wpada w objęcia Devona , drżąc jak liść.

- i A teraz wszyscy - rozkazuje Devon, nie swoim głosem - wracajcie do Otchłani! Już! I

Wszystkie cztery demony ryczą. Ulatują w powietrze i znikają.

- O rany…! - wzdycha D.J.

- Co to było? - pyta Ana, wciąż drżąc w ramionach Devona.

Marcus podchodzi do Devona i spogląda na niego z podziwem.

- Jak to zrobiłeś? Dlaczego nagle staliśmy się tacy silni?

- I co to jest Otchłań? - pyta Ana.

- Nie mam czasu na wyjaśnienia. - Devon zwraca się do Cecily. - Musimy sprawdzić co z Alexandrem.

Na jej twarzy pojawia się lęk.

- Myślisz, że przyszły po niego?

- nie one, Szaleniec.

Jednak w tym momencie otwierają się drzwi salonu. Staje w nich rozgniewana pani Crandall. - Cecily! Devonie! Co się tu dzieje?

- Mamo, my…

Kobieta szeroko otwiera oczy na widok salonu.

- Hałas było słychać aż w zachodnim skrzydle. Twoja babcia jest bardzo zdenerwowana. Trzęsie się jak…

Pani Crandall rozgląda się po pokoju. Devon wyczuwa, że ona doskonale rozumie, w jaki sposób jej ulubiona lampa została rozbita, a książki porozrzucane po podłodze. Spogląda na Devona.

- Muszę pójść sprawdzić co z Alexandrem - mówi jej z naciskiem.

Ona nie odpowiada. Devon zwraca się do D.J.

- Póki co opowiedz im wszystko, najlepiej jak potrafisz - mówi, wskazując na Marcusa i Anę, którzy nadal są zdumieni i przerażeni. - A tym mięczakom, którzy uciekli, powiedz, że to był taki żart na Halloween. Sami go wymyśliliśmy.

- Tak - popiera go Cecily. - Tak jak ojciec Jessiki. - I dodaje po chwili: - Tylko nieco bardziej realistyczny.

- Nieco - przytakuje Devon.

D.J. zdobywa się na uśmiech.

- Byli tak wystraszeni, że uwierzą we wszystko.

Devon i Cecily ruszają ku schodom, ale pani Crandall zatrzymuje ich w przedsionku.

- Żądam, żebyście mi wyjaśnili, co się tu dziś działo - mówi, przy czym lekkie drżenie głosu zdradza miotające nią uczucia.

Devon przeszywa ją wzrokiem.

- Sądzę, że pani wie, pani Crandall - mówi prosto z mostu. - Dobrze pani wie.

Ona nie odpowiada, tylko stoi tam z przerażoną miną, gdy Devon i Cecily pędzą po schodach na górę.

Alexandra nie ma w jego pokoju.

- Że też zapomniałem o tym, co mu obiecałem - mamrocze Devon.

- Zajrzyjmy do bawialni - proponuje Cecily.

Devon ma złe przeczucia. Nawet przed dotarciem do drzwi pokoju słyszą grający telewizor.

Brzękliwy śmiech, ochrypły głos.

- Dobry Boże, nie! - woła Devon, biegnąc po wyłożonym dywanem korytarzu.

Na ścianach bawialni migocze błękitna poświata i tańczą srebrzyste cienie. Przed ulubionym fotelem Alexandra stoi telewizor z piwnicy.

- Przecież to niemożliwe - mówi Devon, przesuwając wzrokiem wzdłuż przewodu. - Był zepsuty.

- Najwidoczniej już nie jest - zauważa Cecily.

Ktoś go naprawił. Devon przywiera wzrokiem do czarnej taśmy izolacyjnej, którą owinięto przewód przed podłączeniem nowej wtyczki. Ta teraz tkwi w gniazdku.

- Alexandrze! - woła Devon. - Alexandrze! Uciekaj stamtąd!

Kiedy jednak podbiegają do telewizora, Alexandra nie ma na fotelu. Z przestrachem spoglądają na ekran. W telewizorze Major Musisz mówi:

- Dzisiejszą literą, chłopcy i dziewczęta, jest D.

- Gdzie jest Alexander? - pyta gorączkowo Cecily, bliska łez. - Devonie, gdzie on mógł się podziać?

- D - intonuje Major Musick. - A także E, V, O i N.

Kamera zbliża się do jego twarzy. Devon obserwuje to jak urzeczony.

- Co to za słowo? - pyta kredowobiała twarz Jacksona Muira i robak wypełza mu z ust.

- Devon! - wołają siedzące na widowni dzieci.

- Devon! - powtarza klaun i wybucha śmiechem.

Devon patrzy, jak obiektyw kamery przesuwa się po twarzach kolejnych dzieci. Na czarno-białym ekranie widać trzy rzędy apatycznych dzieciaków. Jest tam biedny, piegowaty Frankie Underwood, który był pierwszym synem jego przybranego ojca i siedzi tak od wielu lat, spoglądając w pustkę.

A obok Frankego, na samym końcu ławki, siedzi chłopczyk, którego szukają. Jego nieruchome oczy spoglądają na nich oskarżycielsko z ekranu.

Jackson Muir zwyciężył. Porwał Alexandra Muira do Otchłani.

14. Do Otchłani

Muszę tam iść - odzywa się oszołomiony Devon.

- Dokąd, Devonie? - pyta Cecily.

On patrzy na nią.

- Do Otchłani. - Znów spogląda na ekran telewizora. - To jedyny sposób, żeby uratować Alexandra.

- Nie tak szybko - rozlega się czyjś głos.

Oboje odwracają się. Do bawialni wchodzi Rolfe Montaigne. Ma ponurą minę. Uważnie przygląda się Devonowi.

- Rolfe - mówi chłopiec. - On wygrał. Jackson Muir zwyciężył.

Rolfe dołącza do nich i spogląda na ekran. Krzywi się na widok siedzącego tam Alexandra, patrzącego na nich obojętnym wzrokiem. Obok niego na ławce siedzi Frankie, przyjaciel Rolfe'a z dzieciństwa - który jest w takim samym wieku jak wtedy, kiedy Rolfe widział go ostatni raz, przed dwudziestoma pięcioma laty.

- Naszą nową literą, chłopcy i dziewczęta, jest errr - kpi Major Musick. - Jak Rolfe…

- Niech cię szlag! - woła Rolfe. Jednym kopniakiem rozbija kineskop i posyła dymiący i skwierczący odbiornik na podłogę.

Devon spogląda na mężczyznę. Wyczuwa jego skrywaną furię. Już ją widział, tę wściekłość, którą wyładował na pani Crandall, nagromadzoną przez pięć lat siedzenia w więzieniu za przestępstwo, którego zapewne nie popełnił. A także gniew wywołany utratą ojca, zabitym przez demony tego domu - demony, które dla Rolfe'a niewiele się różnią od mieszkańców Kruczego Dworu.

- Rolfe - mówi Devon. - Muszę spróbować. Mówiłeś, że to jedyny sposób. Nie możemy zostawić tam Alexandra.

Rolfe rzuca się na niego.

- Nie wiesz, co mówisz. Nie masz pojęcia, co się tam dzieje. Byłem przy tym, kiedy próbowano to zrobić. Widziałem, co się stało. Słyszałem! Krzyki Randolpha Muira było słychać w całym domu. Wszyscy je słyszeliśmy. Czekaliśmy długo i mieliśmy nadzieje, lecz

ani Frankie Underwood, ani Randolph Muir nigdy nie powrócili z Otchłani!

Cecily zaczyna płakać. Devon przełyka ślinę.

- Jeśli tak potężny i doświadczony czarodziej jak Randolph Muir nie zdołał się wydostać z Otchłani, to jak tobie ma się to udać? Chłopcu, który zaledwie kilka dni temu jeszcze nie wiedział, kim jest? Który próbując dowiedzieć się czegoś o sobie za pomocą kryształu, wpada w sidła Szaleńca? Jak możesz sądzić, że uda ci się wyjść z tego z życiem?

Devonowi kręci się w głowie. Próbuje skupić wzrok na mężczyźnie i słuchać jego słów, ale przychodzi mu to z trudem. Spogląda na rozbity i wciąż dymiący telewizor. Przesuwa wzrok wzdłuż przewodu, aż do gniazdka w ścianie, i ponownie przygląda się taśmie izolacyjnej. Czy to też jest robota Jacksona? Ducha, który zna się na elektryce?

Nagle odnosi wrażenie, że już nie znajduje się w bawialni na piętrze, w towarzystwie Rolfe'a i Cecily, ale jest razem z ojcem w garażu ich starego domu. Ojciec naprawia silnik buicka sąsiadki. Dłonie ma czarne i zatłuszczone, a na policzku plamę smaru w miejscu, gdzie odruchowo próbował się podrapać. Devon jest w wieku Alexandra, ma osiem, może dziewięć lat, i opiera się o samochód, zaglądając pod maskę i obserwując, co robi ojciec.

- Tato - pyta - dlaczego naprawiasz samochód pani Williams?

- Ponieważ mnie o to prosiła, Devonie.

- A dlaczego robisz to tutaj, nie w warsztacie?

- Ponieważ robię to grzecznościowo.

- Ona ci nie płaci?

Ojciec uśmiecha się.

- Nie, nie zażądałem żadnej zapłaty.

- Robisz to z uprzejmości?

Ojciec dokręca śrubę.

- Właściwie nie z uprzejmości, Devonie. Po prostu uważam, że tak trzeba.

- Przecież prawie jej nie znamy - mówi Devon.

Teraz ojciec prostuje się i spogląda mu w oczy.

- Pozwól, że ci coś powiem, Devonie. Na tym świecie każdy człowiek ma jakieś zdolności. Przypadkiem jedną z moich jest umiejętność naprawiania samochodów. No cóż, uważam, że otrzymaliśmy te zdolności nie na darmo. Nie powinniśmy wykorzystywać ich tylko dla własnych korzyści. Każdy dar nakłada na obdarowanego odpowiedzialność.

Ojciec wyciąga usmarowaną rękę i kładzie dłoń na ramieniu Devona.

- Ty też masz pewne zdolności, Devonie. Pamiętaj, zawsze pamiętaj o tym, że to pociąga za sobą pewną odpowiedzialność.

- Devonie?

Chłopiec mruga oczami i znów widzi stojącego przed nim Rolfe'a.

- Rolfe - mówi do niego - może niewiele wiem o moim dziedzictwie, ale wiem jedno… - Milknie i spogląda w zielone oczy mężczyzny. - Czarodzieje Skrzydła Nocy uważają, że ogromna władza nakłada na posiadacza równie wielkie obowiązki.

- Ależ, Devonie…

- Nie mogę po prostu odwrócić głowy i nic nie zrobić. - Choć tak bardzo go to wszystko przeraża. - Może - dodaje - może to właśnie jest moje przeznaczenie, które miałem nadzieję odkryć. Może właśnie po to przysłał mnie tutaj ojciec.

Rolfe milczy. Nie ma już nic więcej do powiedzenia.

Cecily zaczyna płakać jeszcze głośniej, podchodzi i zarzuca Devonowi ręce na szyję. Chłopak obejmuje ją i nic nie mówi, o niczym nie myśli - tylko czuje ciepło jej ciała i słodki zapach włosów.

To nie może się dziać - mówi pani Crandall. - Nie znowu.

- Ale dzieje się, Amando - podkreśla chłodnym tonem Rolfe. - Proponuję, żebyś przez jakiś czas posiedziała u matki.

Ona sztywnieje.

- To mój dom, panie Montaigne. Nie będę słuchała twoich rozkazów.

Znajdują się w salonie. Rolfe już poinformował ją o porwaniu Alexandra i decyzji Devona. Pani Crandall musi jeszcze porozmawiać z Devonem, który poszedł posiedzieć z przyjaciółmi przy oknie wychodzącym na urwisko. Gospodyni, chociaż zaniepokojona tym, że są świadkami tych wydarzeń, mimo wszystko nie pozwoliła im opuścić domu, najwyraźniej obawiając się tego, co mogą powiedzieć innym.

- To nie może być prawda - szepcze Ana. - To nie dzieje się naprawdę.

- Dzieje się - zapewnia ją Cecily.

- Jak to się stało, że mogliśmy walczyć tak dzielnie? - pyta D.J.

- W sytuacjach kryzysowych czarodziej Skrzydła Nocy może dzielić się swoją mocą z towarzyszami. - Devon patrzy na twarze swych przyjaciół. - Dopóki wierzą. A wy wszyscy wierzyliście.

- CO miał na myśli Rolfe, kiedy powiedział, że chcesz przejść przez Portal? - pyta Marcus.

- Stary - mówi D.J. - Chyba nie chodzi ci o te drzwi, o których mi opowiadałeś - te, które chcą otworzyć demony?

- Właśnie o nich myślę - odpowiada beznamiętnie Devon. W miarę upływu czasu czuje się coraz pewniej i swobodniej - jakby przestała istnieć grawitacja, jakby mógł się unosić w powietrzu. Zdaje sobie sprawę z tego, że drży. Cecily wyciąga ręce i bierze jego chłodną dłoń.

- To zbyt niesamowite - mówi Ana, drżąc w swoim kostiumie hurysy. - Chcę jechać do domu.

- I pojedziesz - odzywa się pani Crandall, podchodząc do nich z wymuszonym i sztucznym uśmiechem na ustach. - Dość tych zabaw z okazji Halloween. Czyż Devon i pan Montaigne nie urządzili świetnego pokazu? Uważam, że powinni dostać Oscary za swój występ, nieprawdaż?

Nastolatki spoglądają na nią, jakby miała wariackie papiery. O co zresztą przynajmniej niektórzy z nich od dawna ją podejrzewali.

- No i te efekty specjalne - dodaje. - Mam nadzieję, że nie nastraszyli was za bardzo. No, zmykajcie do domów. Cecily, Devonie, robi się późno. Powinniście zacząć się szykować do snu.

Cecily bierze się pod boki i mówi do niej z drwiącym uśmiechem:

- A czy przed dobranocką dostaniemy mleczko i ciasteczko, mamusiu?

Pani Crandall mierzy ją gniewnym wzrokiem.

- No, ludzie, chyba musicie iść - mówi Devon do swych przyjaciół.

- Nie sądzę - protestuje Marcus. - Nie zostawię cię samego.

- Nie ma mowy, nie zostawimy cię - zgadza się D.J., a Ana mu wtóruje.

Devon uśmiecha się.

- Jesteście dobrymi przyjaciółmi. Jednak nie macie pojęcia, co mnie tam czeka. - Śmieje się. - Prawdę mówiąc, ja też nie mam.

- Stary - mówi mu D.J. - Zostaniemy tutaj, dopóki nie wrócisz.

Pani Crandall upiera się:

- Mówię wam, że powinniście natychmiast wracać do domów.

- Amando! - woła do niej Rolfe. - Twoja matka z pewnością jest już bardzo wzburzona.

Ona spogląda na niego znacząco.

- I z pewnością chcesz teraz być przy niej - dodaje Rolfe.

Pani Crandall zdaje się nad czymś zastanawiać, po czym zwraca się do Cecily;

- Ty i twoi przyjaciele macie nie opuszczać salonu. Zrozumiano?

- Nie opuszczą tego pokoju, pani Crandall - zapewnia ją Devon. - Ma pani moje słowo.

Ona patrzy mu w oczy, po raz pierwszy. Na jej twarzy malują się rozmaite uczucia - tłumione i wypierane od wielu lat. Ledwie wydostają się na powierzchnię, lecz Devon widzi w jej oczach cierpienie, lęk i troskę. Kobieta wyciąga rękę i dotyka dłonią jego policzka. Nic nie mówi, tylko patrzy mu w oczy. Potem odwraca się i opuszcza salon.

A zatem ona wie? - pyta Devon, podchodząc do Rolfe'a. - Przez cały czas dobrze wiedziała, jakie mam możliwości.

- Nie wiem, od jak dawna o tym wie - mówi Rolfe. - Jednak nie zadawała żadnych pytań, kiedy powiedziałem, że tylko ty możesz uratować Alexandra.

- Nie była zdziwiona? Wcale nie wyglądała na zaskoczoną tym, że jestem czarodziejem Skrzydła Nocy?

- Wcale.

- Zatem ona musi wiedzieć, kim są moi rodzice!

Jednak ta tajemnica ustępuje pierwszeństwa pilniejszym, bieżącym sprawom. Rolfe trzyma na dłoni otwartą księgę i uważnie ją czyta. Devon nie jest pewien, co to za księga, ale rozpoznaje jeden z tomów, które według Rolfe'a należały do jego ojca.

- Devonie - słyszy za plecami głos Cecily.

Odwraca się twarzą do niej. Tusz spływa jej po twarzy. Stoi przed nim w starej sukni, jako ślicznotka z Newportu. Najwyraźniej nie potrafi znaleźć odpowiednich słów, żeby wyrazić swoje uczucia. On również. Po prostu ją przytula. Słyszą szelest gniecionej krynoliny.

- Och, Devonie - odzywa się w końcu dziewczyna. - Proszę, uważaj. Proszę, wróc do mnie.

- Wrócę - obiecuje i całują się.

Cecily zbyt mocno zanosi się płaczem, żeby długo pozostać w jego ramionach. Ana staje za nią i delikatnie odprowadza ją na bok.

Devon spogląda na swoich przyjaciół. Zna ich tak krótko, ale już zdążył się z nimi zżyc. Przypomina sobie pentagram, który widział na twarzy Marcusa. Czy dowie się kiedyś, co to oznacza? Czy zdoła kiedyś poznać odpowiedzi na tak wiele pytań?

Może nie? Czyżby miał już nie dowiedzieć się niczego więcej i na zawsze zniknąć w Otchłani?

- Devonie? - pyta Rolfe. - Jesteś gotowy?

Chłopiec zdobywa się na uśmiech.

- Ruszajmy - rzuca.

D.J. przybija mu piątkę.

- Idź i skop tyłek jakiemuś demonowi.

Devon smieje się.

Rolfe ma klucz do drzwi we wschodnim skrzydle. Przekręca go w zamku i otwiera skrzypiące drzwi. Mijają schody wiodące na wieżę i Devon tylko przez moment myśli o kolejnej kryjącej się tam tajemnicy. Potem idą korytarzem do zakurzonych i starych schodów na tyłach domu. Pnąc się po nich w górę, odgarniają pajęczyny. Na górze znajdują następny korytarz wschodniego skrzydła, który Devon już wcześniej zwiedził z Alexandrem. Pamięta te nieczynne lampy i wyblakły wzór łabędzi na ścianach. Przed nimi w świetle księżyca ledwie widać witraż z Bogiem strącającym Lucyfera do piekła. Devon przez chwilę zastanawia się nad ironiczną wymową tego dzieła, po czym odpędza od siebie tę myśl.

- Devonie - mówi zduszonym głosem Rolfe, gdy jego latarką wycina dziurę w mroku. - Nie miałbym ci za złe, gdybyś się wycofał. Jeszcze masz czas.

- Żaden byłby ze mnie czarodziej, a z ciebie żaden Opiekun - oświadcza chłopiec.

Rolfe spogląda na niego. W świetle latarki Devon widzi jego pałające zielone oczy.

- Obaj po raz pierwszy występujemy w tych rolach, Devonie. Mój ojciec niewiele zdążył mnie nauczyć. Obawiam się, że istotnie żadne ze mnie Opiekun. Chciałbym wiedzieć więcej, żeby móc ci poradzić, co powinieneś zrobić i czego możesz się tam spodziewać.

Devon uśmiecha się.

- Mam tylko ciebie.

- A ty jesteś jedyną nadzieją Alexandra - mówi poważnie Rolfe.

Weszli już do dawnego salonu. Przechodzą do bocznej komnaty. Staja przed drzwiami do pomieszczenia bez okien. Panuje tam nieznośny skwar, palący twarz niczym lampa kwarcowa. Devon widzi, że Rolfe też cofa się o krok przed falą gorąca.

- Rolfe - odzywa się Devon, któremu nagle coś się przypomniało. - Dlaczego przybyłeś dziś do Kruczego Dworu? Co kazało ci pojawić się tutaj właśnie w tamtym momencie?

Rolfe spogląda na niego.

- Ktoś mnie odwiedził - mówi po prostu.

- Kto? - pyta Devon.

- Porozmawiamy o tym później.

Otwiera drzwi. Żar bucha z nich jak z pieca. Obaj krzywią się, ale idą dalej. Światło latarki ukazuje pomieszczenie, które Devon tak dobrze zapamiętał: mroczne i pokryte grubą warstwą kurzu. Pada na księgi, sekretarzyk, portret chłopca tak podobnego do Devona.

- Widzisz? - szepcze młody czarodziej. - To mógłbym być ja.

Rolfe ogląda portret, przesuwając promień latarki najpierw na twarz, potem na szyję, ręce, i znów na twarz młodzieńca.

- Tak - potwierdza. - Rzeczywiście, to mógłbyś być ty.

- Rolfe - mówi Devon. - Jeżeli mi się nie uda, obiecaj mi, że i tak spróbujesz się dowiedzieć, kim jestem. Skąd się wziąłem. Nie wiem czemu, ale mam przeczucie, że jeśli coś odkryjesz, ja też będę to wiedział.

Rolfe patrzy na niego ze smutkiem.

- Obiecuję, Devonie.

- I powiedz Cecily.. - Głos więźnie mu w gardle. - Powiedz jej, że ja… że ja…

Rolfe uśmiecha się.

- Myślę, że ona już to wie, Devonie. - I po chwili dodaje: - Ale i tak jej powiem.

Światło latarki pada na zaryglowane drzwi.

Nie mają wiele czasu, ale Rolfe zdejmuje kilka starych tomów z półek. Zdmuchuje nagromadzony na nich kurz i oświetla je latarką. Zaczyna czytać:

- „Niegdyś, na długo przed nadejściem Wielkiego Lodu, świat zamieszkiwały stworzenia światła i ciemności, które przez całe eony walczyły o dominację. Ich panami byli bogowie żywiołów - ognia, wiatru, morza i ziemi - wszechmocni władcy natury, ani dobrzy, ani źli. Walkę pozostawiali tym zmiennym, chimerycznym stworzeniom”.

Devon słucha, ale trudno mu się skupić. Czyżby zaczął odkrywać, kim jest i co potrafi, tylko po to, żeby zginąć?

Rolfe przewrócił kilka kartek, przeglądając je przy świetle latarki.

- „Podczas gdy te stworzenia są nieśmiertelne, świat wokół nich kipi krótkotrwałym życiem, rozkwitającym i gasnącym po upływie pewnego czasu. Te formy życia stały się pionkami w rozgrywce między stworzeniami światła i ciemności. Demony zawładnęły trującymi i kolczastymi roślinami, drapieżnymi zwierzętami i wężami pełzającymi w trawie. Anioły wybrały roślinożerców i kwiaty, ptaki i drzewa rodzące życiodajne owoce”.

- Rolfe - przerywa mu Devon. - Jestem pewien że to wszystko będzie pasjonującą lekturą w jakiś deszczowy dzień, gdy zasiądę przy kominku z kubkiem kakao w ręku. Tylko że teraz potrzebuję kilku praktycznych informacji, bo zupełnie nie mam doświadczenia w wycieczkach do Otchłani i ratowaniu małych chłopców.

Rolfe wzdycha. Odkłada książkę i spogląda na zawartość półek, przyświecając sobie latarką.

- Jest - mówi, wyjmując następną książkę. - W porządku, posłuchaj tego. „Czarodziej czerpie swą moc od stworzeń z innych światów, lecz źródłem ich mocy pozostają pierwotni bogowie żywiołów wszechświata. Wszystko, co zakłóca równowagę, narusza podział sił dobra i zła. Przykładem tego jest samolubne wykorzystywanie mocy lub posługiwanie się magią dla własnych korzyści. Takie działania naruszają stan uniwersalnej równowagi”.

Devon zaczyna się niecierpliwić.

- Proszę, wytłumacz mi to, Rolfe.

- Dobro jest potężniejsze od zła - mówi po prostu Rolfe. - Ktoś taki jak Jackson Muir zakłóca równowagę sił, która jest motorem wszystkiego.

Devon przypomina sobie słowa ojca. I Wszelka moc pochodzi od dobra, mówił. Wszelka prawda. Zaufaj prawdzie, Devonie, a zawsze zwyciężysz.i

- P r a w d a - mówi sennie Devon.

- Prawdą, przyjacielu - wtóruje mu Rolfe - jest to, że powrócisz i przyprowadzisz Alexandra.

Devon przełyka ślinę. Strach ściska mu gardło tak, że ledwie może oddychać. Wie, że nie wolno mu się bać, ale jak ma odpędzić strach? To takie trudne. Spogląda na metalowe drzwi. Teraz słyszy demony, tłoczące się po drugiej stronie.

I Wypuść nad. Otwórz te drzwi. Wypuść nas.i

- Przecież jeśli otworzę te drzwi, Rolfe, demony się wydostaną - mówi.

- Nie. Księga wyjaśnia, że czarodziej może przejść przez Portal, nie pozwalając im na to. Otwiera przejście tylko dla siebie, nie dla nich.

Devon stoi przed drzwiami. Nie wie, co robić. Czy ma odsunąć rygiel? Wie, że nie powinien robić tego rękami…

- I jeszcze jedno, Devonie - odzywa się Rolfe. - Przypomniało mi się coś, co często powtarzali nasi ojcowie. Czarodziej Skrzydła Nocy musi bezgranicznie wierzyć w swoją moc. Musisz w i e r z y ć, Devonie, jeśli ma ci się udać. Pamiętaj, ż jaką pewnością siebie walczyłeś z demonami. Pamiętaj, czego dziś dokonałeś w salonie.

- Tylko, że wtedy byłem na swoim terenie - mamrocze chłopiec. W ustach ma sucho jak na pustyni. - Teraz będę po ich stornie płotu.

Rolfe pochyla się nad nim.

- Musisz wierzyć, Devonie.

Czy potrafi? Myśli o tym, jak kazał demonowi puścić Anę. Jak zdołał odesłać wszystkich napastników z powrotem do Otchłani. Jak obdarzył swoją mocą przyjaciół.

Jednak poprzednio był bezradny wobec Jacksona Muira.

I Pamiętaj, Devonie, jesteś silniejszy od każdego z nich.

Każdego.i

KAŻDEGO!

Dumnie podnosi głowę. Zaciska palce na spoczywającym w kieszeni medaliku ze świętym Antonim, którego nie zapomniał zabrać ze sobą.

Patrzy na Rolfe'a.

- Wierzę - mówi stanowczo.

- Zatem skoncentruj się na tych drzwiach. - Rolfe cofa się. - Nic więcej nie mogę ci poradzić, przyjacielu. Powodzenia.

Devon spogląda na drzwi. Takie grube. Z takim ciężkim ryglem. Wyobraża sobie, że zostały zamknięte dobrym czarem rzuconym przez Horatio Muira. W myślach widzi czekające za nimi demony. A także Alexandra. Nagle przypomina sobie słowa chłopca.

I Ty nie zamierzasz wyjechać ani uciec ode mnie, co?

- Idę po ciebie, Alexandrze! - krzyczy Devon. - Słyszysz? Przychodzę po ciebie, żeby zabrać cię do domu!

Zasuwa drzwi zaczyna drżeć.

I Jest tam, myśli Devon. I To, po co tu przybyłem.

Pojmuje, że całe jego dotychczasowe życie prowadziło do tej właśnie chwili. Każde spotkanie z demonami z szafy, każda rada ojca, wszelkie próby korzystania z mocy przygotowywały go do tej chwili. Wszystkie te bezsenne noce, gdy leżał na łóżku, patrząc w sufit i zastanawiając się, dlaczego jest taki - prowadziły go do tej odpowiedzi. I Oto wyjaśnienie.i To przeznaczenie, na którego spotkanie ojciec wysłał go do Kruczego Dworu. Tu, za zamkniętymi drzwiami sekretnej komnaty, w zapomnianej części tajemniczego starego domu. Po tylu latach oczekiwania, t u t a j znajdzie odpowiedź.

Nagle czuje potężny przypływ mocy, jakby serce przestało tłoczyć krew i zastąpiło ją czystą energią - pasją, magią, przepływającą gwałtownie przez każdą żyłę i tętnicę. Devon prostuje się, nabiera tchu - i rygiel odsuwa się gładko i bezszelestnie.

Metalowe drzwi otwierają się ze zgrzytem, ukazując ziejącą za nim ciemność.

Skwar.

Przez kilka sekund Devon nie czuje nic prócz tego potwornego gorąca, nieporównanie gorszego od tego, z jakim spotykał się dotychczas. Pamięć podsuwa ma wspomnienie: jako mały chłopiec otwiera szafę i wrzuca do niej pluszowego misia, który znika w ciemnościach. I choć bardzo się starał, nie znalazł Teddy'ego między butami i tenisówkami. Miś pojawił się dopiero po kilku dniach, w samym kącie szafy, jakby odrzucony przez demony Otchłani. Był osmalony, prawie bez futerka, i jednym nadpalonym oczkiem spoglądał na Devona.

- Ten żar mnie nie spali - mówi teraz Devon, lecz jego głos brzmi dziwnie nieswojo.

Usiłuje się rozejrzeć, ale nic nie widzi. Komnata zniknęła, Rolfe także. Jest tylko ciemność, straszna i nieprzenikniona.

Idzie, ale pod jego stopami nie ma nic, żadnego stałego gruntu. Przez moment jest bliski paniki, rodzącej się gdzieś w głębi jego duszy, ale udaje mu się stłumić ten bunt myśli. Idzie w kierunku źródła tego gorąca.

Teraz już słyszy demony. A także czuje ich odór - kwaśny i zbutwiały.

- Zabierz mnie ze sobą - szepcze mu coś do ucha. - Będziesz wtedy taki potężny! Tyle mogę ci dać!

- Nie, nie jego! Mnie! - mówi drugi głos. Devon czuje kościste ciało przyciskające się do niego, tak zimne mimo panującego gorąca. - Zabierz mnie, panie!

Oczy chłopca powoli oswajają się z ciemnością. Już dostrzega niewyraźne kształty stworów, które go nagabują. Jeden jest wzdęty i niekształtny, z odrażającymi wyłupiastymi ślepiami zdeformowanego gada. Drugi zdaje się składać z samych skrzydeł i kości, wygląda jak szkielet gargulca.

Odpędza ich. Przed sobą widzi światło. Wydaje mu się, że dostrzega drzwi, w dodatku znajome. Dochodzi do nich i chwyta klamkę.

- Devonie - słyszy głos po drugiej stronie drzwi.

Chłopiec otwiera je. Znów jest w swoim starym domu w Coles Junction, domu, w którym dorastał. Te drzwi prowadzą do pokoju ojca, który leży w łóżku. Wszystko wygląda dokładnie tak, jak przed śmiercią ojca: na nocnym stolik leżą tabletki i puste butelki po piwie imbirowym, radio gra w tle muzykę klasyczną, a ociec spoczywa wsparty na poduszkach, nagi do pasa i szary na twarzy.

- Tato - mówi cicho Devon.

- Devonie - chrypi ojciec. - Devonie, chodź do mnie.

Robi to. Prawie pada przy łóżku ojca, chwytając go za ręce i spoglądając mu w oczy.

- Dlaczego jesteś tutaj, tato? Dlaczego jesteś w Otchłani?

- Och, Devonie - mówi ojciec. - Tak mnie rozczarowałeś.

Te słowa ranią go jak nóż.

- Dlaczego tato? Dlaczego? Tak bardzo się starałem…

- Jednak nie udało ci się, Devonie. Zawiodłeś mnie. Ten chłopiec… ten mały chłopczyk… wpadł w ręce Szaleńca. Powinieneś był temu zapobiec.

Devon błagalnie spogląda na ojca.

- Przecież próbuję, tato! Próbuję uratować Alexandra.

- Ba! - Ojciec zabiera ręce. - Jesteś nieudacznikiem, Devonie. Nie masz żadnej mocy.

Devon zaczyna drżeć. Tego zawsze, w głębi duszy, najbardziej się bał. I Nie spełnię oczekiwań ojca. Nie zdołam odkryć, po co mnie tu wysłał.i

- Tato, proszę. Próbuję…

Ojciec marszczy brwi.

- Tak bardzo mnie rozczarowałeś, Devonie. Oczekiwałem po tobie znacznie więcej. Tymczasem ty nie jesteś nawet w połowie tak silny jak Jackson Muir.

Devonowi łzy cisną się do oczu.

I Jaki sens teraz isć dalej? Jeśli nawet ojciec uważa, że nie jestem dostatecznie silny…?i

Nagle spogląda na ojca.

- Tato, zawsze mówiłeś, że jestem silniejszy od każdego z nich…

- Nie jesteś, Devonie! On jest silniejszy od ciebie!

Jego głos. Jest w nim coś dziwnego.

Devon wstaje.

- Nie jesteś moim ojcem! - rzuca oskarżycielsko.

Oczy starego człowieka na łóżku zaczynają płonąć.

- Nie jesteś moim ojcem! - krzyczy Devon. - Ojciec zawsze we mnie wierzył! I nadal wierzy! Nadal!

Stwór na łóżku zaczyna się przekształcać. Ze śmiechem odchyla głowę do tyłu, ukazując kły. Devon widzi, że pokój wokół niego zaczyna znikać. Podłoga rozstępuje mu się pod stopami i Devon zaczyna spadać, łopocząc rozwianą szatą. Leci przez gorącą pustkę, nabierając prędkości. Jeśli uderzy w coś twardego, roztrzaska się na kawałki, które rozprysną się po całej tej Otchłani.

I Tylko, że tu nie ma żadnej powierzchni. To wszystko złudzenie - mówi sobie. Nawet to spadanie…i

- Musisz uwierzyć w siebie - słyszy głos Rolfe'a.

I Ja wcale nie spadam, mówi sobie Devon. Tkwię w miejscu. Panuję nad sytuacją. I

Wrażenie spadania natychmiast mija. Devon stoi na czymś, co wygląda na stały grunt. Jednak wokół wciąż jest ciemno, zupełnie ciemno. Przez materiał spodni wymacuje w kieszeni medalik świętego Antoniego.

I Daj mi światło, rozkazuje Devon.

Natychmiast robi się jasno. Nad chłopcem wiszą ogromne lampy sodowe. Rozgląda się. Ma wrażenie, że stoi na jakiejś scenie: wszędzie są kamery, monitory i wiązki przewodów. Wystrzępiona kurtyna z czerwonego aksamitu oddziela kulisy, w których on zdaje się przebywać, od jakiegoś innego pomieszczenia.

Podejrzewa, że już widział to pomieszczenie.

Nagle słyszy muzykę, z początku niewyraźną, ale stopniowo coraz bardziej znajomą.

Temat muzyczny z The Major Musick Show.

- Witajcie, chłopcy i dziewczęta - rozlega się głos niewidocznego klauna, gdy Devon odchyla aksamitną kotarę i schodzi na deski sceny. Rozgląda się. Automatycznie kamera groźnie toczy się na niego, jakby chcąc uchwycić zbliżenie. W górze neonowe lampy cicho pulsują, śląc na plan oślepiająco jasne światło.

Devon przesuwa wzrokiem po pomieszczeniu. Widzi ławki i rzędy siedzących na nich, apatycznych dzieci. Devon usiłuje odnaleźć Alexandra, ale nagle ktoś mu kładzie rękę na ramieniu. Dłoń jest pokryta warstwą białej szminki.

Chłopiec odwraca się i staje oko w oko z Majorem Musikiem.

- Gościnnie wystąpi dziś Devon March - chrypi klaun. - Czy nie przyłączycie się, żeby powitać go ze mną?

Siedzące na ławkach dzieci zaczynają beznamiętnie klaskać. Devon spogląda na dwa telewizory nad swoją głową. W jednym widzi siebie, stojącego na scenie obok klauna. W drugim widzi Rolfe'a, Cecily, D.J., Marcusa i Anę, zbitych w gromadkę i wpatrzonych w ekran.

I Obserwują mnie, uświadamia sobie Devon. W jednym z telewizorów, które pani Crandall ukryła przed Alexandrem.

Czuje na twarzy cuchnący oddech klauna.

- Słowem na dziś, chłopcy i dziewczęta, jest „śmierć Devona”. - Major Musick chichocze opętańczo. - Och! To przecież dwa słowa, prawda? Głupi ze mnie stary klaun!

Devon obrzuca go gniewnym spojrzeniem.

- Dwa słowa, których już nigdy więcej nie wypowiesz!

Rzuca się na niego, chwyta paskudną zjawę wpół i razem wpadają na kamerę. Ta roztrzaskuje się z łoskotem. Jednak w chwili, gdy uderza o podłogę, w ramionach Devona pozostaje tylko wystrzępiony biały strój klauna. Devon błyskawicznie obraca się i patrzy w górę.

Nad nim stoi Jackson Muir.

- Co za nieznośny młody człowiek - mówi duch.

Devon nie może się ruszyć. Jackson po raz pierwszy przemówił własnym głosem. Głębokim i władczym, ociekającym arogancją. Pochyla się nad leżącym Devonem, ten bardzo wysoki, kruczowłosy mężczyzna o pałających czarnych oczach. Ma na sobie czarną szatę z czerwonymi wyłogami.

- Spójrz na siebie - huczy Jackson Muir. - Nosisz moje stare ubranie. Strój czarodzieja Skrzydła Nocy. Czy sądzisz, że on doda ci mocy? Może zamierzasz mnie nim przestraszyć - mnie, najpotężniejszego maga wszech czasów?

Odchyla głowę do tyłu i śmieje się. Jego śmiech odbija się echem po piekielnej scenie, wznosząc się pod krokwie. Kiedy Jackson Muir zanosi się śmiechem, Devon rozgląda się wokół. Tuż pod ręką ma zwinięty sznur postrzępionej czerwonej kurtyny. Jedny skinieniem głowy Devon pociąga za linę i ciężka aksamitna kurtyna z łoskotem spada na Jacksona Muira.

Zaskakuje czarownika tylko na moment, ale to wystarcza, żeby Devon zdołał mu się wymknąć.

- Ależ z ciebie niedobry chłopiec! - mówi Jackson z szerokim uśmiechem, jakby naprawdę cieszyło go to starcie.

I Może tak jest, myśli Devon. Minęło sporo czasu, od kiedy ktoś naprawdę sprawił mu kłopot.

- Przyszedłem po Alexandra - mówi Devon. - Zabieram go z powrotem.

Czuje emanującą z dłoni moc. Niemal widzi ją, przelatującą w powietrzu, jak rzekę noży, jak salwę laserowych dział, wycelowanych w Jacksona Muira.

Ten jednak niedbałym machnięciem ręki odbija strumień, kierując go w odległą ścianę. Przez wybitą w murze dziurę widać czarną pustkę.

- Naprawdę, drogi chłopcze, twój Opiekun kiepsko cię wyuczył - mówi Jackson, zbliżając się do niego. - Na twoim miejscu wręczyłbym mu wymówienie.

- Nauczył mnie dość, żebym wiedział, że jestem silniejszy od ciebie - prycha Devon.

- Silniejszy ode mnie? - Jackson Muir znów się śmieje. - Myślałem, że już wybiłem ci z głoy ten głupi pomysł.

Powiększa się do ogromnych rozmiarów. Ma dwa, a potem trzy metry wzrostu i wciąż rośnie.

- C z y m a s z p o j ę c i e, k i m j e s t e m? - ryczy. - Czego d o k o n a ł e m?

- Wiem, że zabiłeś członków swojej rodziny - odcina się Devon. - Poczynając od żony!

Twarz demona wykrzywia grymas wściekłości.

- Jak śmiesz mówić o mojej żonie?

- Dziś jest rocznica śmierci Emily! - woła do niego Devon.

- Zabraniam ci o tym mówić!

- Niczego nie możesz mi zabronić! Wiem, że ją opłakiwałeś! Wiem, że gdzieś tam wciąż masz duszę! Kochałeś ją, Jacksonie! Mimo to ją zabiłeś!

Demon ryczy z wściekłości.

- Powiedz mi, kim była Clarissa! Dlaczego Emily płakała na jej grobie?

- Nic nie wiesz - syczy Jackson.

- Wiem, że równie dobrze mogłeś sam zepchnąć Emily z Czarciej Skały! To ty ją do tego doprowadziłeś! Zabiłeś ją!

Jackson Muir ryczy. Nagle cała sceneria się zmienia. Iluzja studia telewizyjnego znika i obaj znajdują się w samym środku Otchłani. Ciemność zastąpiło ostre, nieprzyjemne, rażące żółte światło. Teraz Devon wyraźnie widzi otaczające go stwory: brudne, oślizgłe, wijące się istoty, kłębiące się wokół jak rój larw. Mrużą przekrwione ślepia w ostrym świetle. Skórę mają białawą po wiekach spędzonych w ciemności. Są jak robactwo nagle wystawione na słońce przez podniesienie kamienia: przerażające i przerażone.

Jednak na widok Devona ich przerażenie zmienia się w furię. Ślepia demonów płoną, pożółkłe pazury szarpią powietrze. Stojący najbliżej gadzi stwór syczy, rozwidlonym jęzorem chlaszcząc Devona po twarzy i odurzając go oddechem cuchnącym jak gnijąca ryba.

- Pożrą cię, tak jak pożarły mojego głupiego brata - słyszy głos Jacksona Muira. - Strawią cię w samych wnętrznościach piekieł.

Stwory otaczają Devona, napierając na niego ze wszystkich stron. Próbuje je odpędzić, lecz bezskutecznie. Macki chwytają go od tyłu za szyję. Pazury rozrywają mu koszulę i drapią pierś. Ostre zęby wbijają mu się w udo.

I To już koniec, myśli Devon, bliski utraty przytomności. Teraz naprawdę zawiodłem. Pożrą mnie żywcem

15. Demon żyje

I Jesteś silniejszy od każdego z nich.

- Tato?

I Czarodziej Skrzydła Nocy musi bezgranicznie wierzyć w swoją moc.

- Próbowałem… ale zawiodłem. - Macki owijają się wokół twarzy Devona, oślepiając go. - Usiłowałem pokonać Jacksona, ale okazał się silniejszy.

Czuje ciepłą krew spływającą po nodze, którą gryzie demon. Wbił żeby aż do kości.

I Musisz wierzyć, Devonie. Wierzyć… i

Już nie ma siły.

- Devonie - słyszy cichy głos.

Macki zaczynają się zaciskać. I Zmiażdżą mi czaszkę, aż wypłynie mózg…

- Devonie, pomóż mi!

I Alexander. To Alexander.i

- Musisz wierzyć, Devonie!

I Tato! Muszę pomóc Alexandrowi!

- Zatem musisz uwierzyć, że to potrafisz - słyszy głos ojca, równie wyraźnie, jakby był tu z nim w tej masie wijących się, oślizgłych stworów.

I może jest.

Na samą myśl w głębi duszy Devona zapala się iskierka nadziei. Chłopiec przesuwa dłoń po nodze, odpychając łuskowate i wijące się potwory, które przywarły do jego ciała. Przez materiał spodni wymacuje medalik ze świętym Antonim. Jego amulet.

Otwiera usta i czuje słony smak śluzu stwora, który owinął mackami jego twarz.

- Zejdź ze mnie, obrzydły piekielny pomiocie! - krzyczy.

Macki znikają. Devon znów widzi. Spogląda w dół. Włochaty stwór o paskudnej mordzie wbił kły w jego nogę, tuż nad kolanem.

- Hej, ty! - krzyczy Devon. - Koniec darmowej wyżerki!

Kopniakiem odsyła paskudę w tłum otaczających go stworów.

- Wy wszyscy - znikajcie mi z oczu! - rozkazuje.

Natychmiast znikają.

Devon jest sam.

Wtedy dociera do niego ból, szczególnie nogi, mocno pokiereszowanej przez żarłocznego stwora.

I Nie mogę się poddać, mówi sobie Devon. Muszę znaleźć Alexandra i zabrać go stąd.

Wystarcza, że formułuje w myślach ten cel, a już znów stoi na scenie. Majora Musicka nie widać w pobliżu. Mimo to dzieci siedzą nieruchomo na ławkach.

- Alexandrze! - woła Devon.

Teraz dostrzega chłopca, na końcu ławki, obok Frankego Underwooda. Devon biegnie do niego, mimo nieznośnego bólu nogi.

- Alexandrze! - krzyczy ponownie.

Jednak chłopczyk siedzi nieruchomo, patrząc przed siebie. Devon przystaje na skraju trybuny. Twarz ma na wysokości twarzyczki Alexandra.

- Alexandrze, to ja, Devon. Chodź, kolego. Spadajmy stad.

Wciąż żadnej reakcji.

- Chodź, dzieciaku! - woła Devon. - Nie mamy wiele czasu!

Obejmuje chłopca wpół, próbując podnieść go z ławki. Jednak nagle czyjaś ręka powstrzymuje go, z drugiej strony przytrzymując Alexandra na ławce.

To Frankie Underwood.

- Hej! - woła Devon. - Ja próbuję go uratować!

Oczy Frankego Underwooda nie pasują do jego wiecznie młodego ciała. Są stare i wyblakłe, znużone dziesięcioleciami spoglądania w dal.

Posłuchaj, Frankie - mówi Devon. - Wiem, kim jesteś. Prawdę mówiąc, jesteś moim przybranym bratem. Twoim ojcem był Thaddeus Underwood, który był również moim ojcem. Chodź z nami, Frankie. Ciebie też mogę uratować.

Przez moment w oczach chłopca pojawia się dziwny błysk. Jakieś lśnienie - czyżby łzy? Mimo to Frankie jeszcze mocniej obejmuje ramieniem Alexandra.

- W porządku, Frankie. Przykro mi, ale nie dajesz mi wyboru.

Devon koncentruje się. Frankie puszcza Alexandra i pada na siedzącą obok niego dziewczynkę. Nie wydaje żadnego dźwięku. Po prostu osuwa się na nią, a ona na następną. Wszystkie siedzące w tym rzędzie dzieci przewracają się jak kostki domina. Devon chwyta Alexandra i podrywa go z ławki.

- Już chcecie iść? - huczy głos.

Silny podmuch owiewa scenę, powalając Devona i Alexandra twarzami na podłogę.

- Nie ma mowy. Przecież zabawa dopiero się zaczęła!

Jackson Muir, mierzący teraz ponad sześć metrów, pojawia się w polu widzenia. Podłoga dygocze pod jego krokami.

- Rozdepczę was jak karaluchu! - ryczy.

Alexander wyrywa się z objęć Devona i z wyciągniętymi rękami biegnie w kierunku demona.

- Widzisz - śmieje się Jackson. - Chłopiec wybiera mnie.

- Chcesz nim zawładnąć, żeby wreszcie zostać panem Kruczego Dworu? - mówi Devon.

- To moje dziedzictwo - oświadcza Jackson i tak błyskawicznie, że Devon nie zdążył zauważyć momentu tej przemiany, znów przybiera normalną ludzką postać, chwytając Alexandra w objęcia. - Chodź z nami, Devonie - ciągnie Jackson, wyciągając rękę. - To może być i twoje dziedzictwo.

Jego oczy płoną. Devon odwraca wzrok. I Nie wolno mi na niego patrzeć, mówi sobie. Jeśli nie będę patrzył, pozostanę silniejszy… od każdego z nich…

- Spójrz na mnie, Devonie - mówi teraz Jackson łagodnym, delikatnym, miłym głosem.

- Nie!

- Nie chcesz tego, Devonie? To ci się należy. Ta moc, Devonie. Nie czujesz jej? Chodź. Przyłącz się do nas…

- Alexandrze! - woła Devon, wciąż nie patrząc na Szaleńca. - Posłuchaj mnie. Wszystko zależy od ciebie. Musisz wybrać. On albo ja.

Jackson Muir śmieje się.

- On już dokonał wyboru. Teraz ty wybieraj, Devonie. Życie lub śmierć. Potęga lub nicość. Już ci mówiłem, Devonie. Jesteśmy tacy sami. Ty i ja.

- Alexandrze! - powtarza Devon, ignorując Szaleńca. - Nie jestem taki jak on! Ja jestem twoim przyjacielem! On nie! Przecież wiesz!

Wciąż nie patrząc na Jacksona, Devon odszukuje wzrokiem chłopca. Ten otrząsnął się z apatii. Na jego twarzy maluje się rozterka.

- Przybyłem tu, żeby cię ocalić, Alexandrze. Zstąpiłem do piekła, żeby cię odnaleźć. I sprowadzić z powrotem. On chce cię wykorzystać. Na zawsze zatrzymać tu w swojej mocy.

Chłopczyk spogląda na niego.

- Zapomniałeś o mnie - odzywa się. - Zapomniałeś o swojej obietnicy. Mówiłeś, że mnie nie opuścisz, a zrobiłeś o to.

- I bardzo mi przykro, Alexandrze - mówi Devon. - Nie masz pojęcia, jak bardzo mi przykro z tego powodu. Mogę tylko powiedzieć, że… jeśli teraz pójdziesz ze mną, już nigdy nie zapomnę o żadnej złożonej ci obietnicy.

Jackson Muir śmieje się.

- Patrz, Devonie. Spójrz. Widzisz? - Rozchyla ramiona, puszczając Alexandra. - Może odejść, ale tego nie robi. Postanowił pozostać ze mną. Czemu i ty się do mnie nie przy

łączysz?

Devon nie odrywa oczu od Alexandra. Chłopczyk patrzy na niego, a potem znów na Jacksona.

- Alexandrze, to zależy od ciebie - mówi łagodnie Devon.

Malec znów wodzi po nich wzrokiem.

Drży.

I nagle biegnie i wpada w objęcia Devona, o mało go nie przewracając.

- Dokonałeś tego, Alexandrze! - cieszy się Devon. - Zwyciężyliśmy!

- N i e! - ryczy Jackson, ponownie przybierając gigantyczne rozmiary. Jego głowa przebija sklepienie Sali i nagle gaśnie światło. Słychać huk, a spadające szczątki sufitu sypią się na Devona, który próbuje zasłonić Alexandra własnym ciałem. Ma wrażenie, że leci, a potem zderza się z czymś twardym.

Potem nie ma nic. Nic.

Devonie?

To głos Rolfe'a.

- Gdzie… jestem?

Devon siada. Znów jest w sekretnej komnacie. Obok leży nieprzytomny Alexander.

- Udało ci się! - woła Rolfe. - Sprowadziłeś go z powrotem!

Cecily też tu jest.

- O mój Boże! - woła. - Twoja noga!

Devon, wciąż ciężko dysząc, patrzy w dół. Tuż nad kolanem, tam gdzie wbiły się kły potwora, ma ziejącą ranę. Czarne spodnie przesiąkły krwią. Na podłodze zebrała się jej mała kałuża.

Cecily bez namysłu zdejmuje bluzkę i owija nią nogę Devona, tamując krwawienie. Zostaje w samym biustonoszu. Czarnym.

- Słodkie - udaje się wyksztusić Devonowi.

- Rolfe, wepchnij mu oczy z powrotem w oczodoły, dobrze? - mruczy Cecily.

Rolfe podnosi Alexandra. Chłopczyk jest oszołomiony, ale zaczyna dochodzić do siebie.

- Hej, mały. Wszystko w porządku? - pyta Rolfe.

Devon odwraca głowę i spogląda na metalowe drzwi. Zasuwa znów jest zamknięta.

I zauważa jeszcze jedno.

Od drzwi nie bucha już żar.

Cecily kładzie go do łóżka i wzywa doktora Lamba, od wielu lat będącego lekarzem rodzinnym Muirów. Devon mówi, że w lesie zaatakował go pies - niezwykle „złośliwa bestia”. Zaciska żeby, gdy lekarz czyści i bandażuje mu rany na piersi i nodze. Potem Devon dostaje zastrzyk przeciw wściekliźnie. Uśmiecha się w duchu, zastanawiając się, czy antybiotyk może go uchronić przed wirusami roznoszonymi przez demony Otchłani.

Doktor Lamb bada również Alexandra i oświadcza, że chłopcu nic nie jest. Malec nie pamięta nic poza tym, że usiadł w bawialni i zaczął oglądać telewizję.

Przyjaciele po kolei podchodzą do Devona. Najpierw D.J., potem Ana, Marcus, aż w końcu cała paczka siedzi już przy jego łóżku.

- Umówiliśmy się na spotkanie jutro po szkole - mówi Marcus. - Ty i Cecily musicie opowiedzieć nam wszystko.

- Obiecaliśmy - dodaje D.J. - nikomu nie mówić o dzisiejszym wieczorze. Jednak chcemy otrzymać odpowiedzi na kilka pytań.

Devon uśmiecha się.

- Wiem coś o szukaniu odpowiedzi, ludzie. W porządku. Otrzymacie je.

Wychodzą, żeby mógł odpocząć. Cecily zostaje przy nim i gładzi go po głowie. Wrca Rolfe.

- Wykazałeś się - mówi.

Devon uśmiecha się.

- Chyba tak. - Spogląda na Cecily i znowu na Rolfe'a. - Jednak wciąż niewiele wiem, Rolfe. Moi przyjaciele domagają się wyjaśnień. Hmm, nie jestem pewien, co mam im powiedzieć, ponieważ wciąż nie wiem, dlaczego jestem właśnie taki.

Rolfe wzrusza ramionami.

- Chyba będziesz musiał uzbroić się w cierpliwość. Jednak nie mogę ci pomóc w niektórych sprawach, Devonie. Są księgi, które możemy razem czytać. Oraz inni ludzie, których możemy znaleźć.

- Inni ludzie?

- Opiekunowie. Może zdołamy odnaleźć paru i dowiedzieć się czegoś od nich.

Nagle Devon uświadamia sobie, że jedyną osobą, która dotychczas go nie odwiedziła, jest pani Crandall.

- Twoja mama, Cecily - mówi. - Nadal sądzę, że ona wie więcej, niż mówi.

Dziewczyna kiwa głową.

- Może to ją zmusi do wyjawienia sekretów.

Rolfe śmieje się.

- Nie licz na to. Twoja matka przez całe życie pilnie strzeże swych tajemnic. - Patrzy na Devona. - Ulżyło jej, kiedy dowiedziała się, że obaj jesteście bezpieczni. Teraz jest u Alexandra. Spodziewam się, że wkrótce cię odwiedzi.

Devon czuje, że morzy go sen. Jest potwornie zmęczony.

- Rolfe - mówi z trudem - sądzisz, że Jackson Muir odszedł na dobre?

- Trudno powiedzieć. Już kiedyś tak sądziłem. Jednak udowodniłeś, że jesteś silniejszy od niego. I sprowadziłeś chłopca z powrotem, czego nie zdołał dokonać nawet Randolph Muir.

Devon podnosi ciężkie powieki.

- Widziałem go. Frankego Underwooda.

Na twarzy Rolfe'a pojawia się smutek.

- Próbowałem go uratować - mówi Devon. - Jednak nie chciał wrócić.

- Może nie mógł. Może za długo tam był.

Przez chwilę obaj milczą, myśląc o zaginionym piegowatym chłopcu, który kiedyś bawił się w tym domu.

- Rolfe - mówi Devon ochrypłym głosem. - Chciałem cię o coś zapytać. Zadałem to pytanie Jacksonowi, a on wpadł w szał. Kim była Clarissa?

Reakcja Rolfe'a zaskakuje go. Jeśli wzmianka o Frankiem zasmuciła go, to na dźwięk tego imienia zdaje się smucić jeszcze bardziej. Zaciska wargi.

- Dlaczego o nią pytasz, Devonie?

- Ponieważ duch Emily Muir zaprowadził mnie do jej grobu. Kim ona była, Rolfe?

Oczy mężczyzny dziwnie lśnią.

- To była ta dziewczyna, która utonęła w moim samochodzie, Devonie. Ta, której ciało zabrało morze.

Devon nagle czuje się okropnie z powodu tego, że przypomniał mu o tym.

- Przykro mi, Rolfe - mówi.

Rolfe rozgarnia mu włosy.

- W porządku. Skąd mogłeś wiedzieć.

- Tylko jaki to ma związek z tym wszystkim? Dlaczego Emily…?

- Nie mam pojęcia, przyjacielu. - Rolfe nabiera tchu. - Clarissa Jones była po prostu dziewczyną, która pracowała w Kruczym Dworze, córką służącego. Wesoła, miła dziewczyna. - Załamuje mu się głos. - Jej śmierć zawsze będzie ciężarem na moim sumieniu, każdego dnia.

Milkną. Devon próbuje sobie wyobrazić, w jaki sposób Clarissa może być związana z tym wszystkim, ale nie potrafi. Poza tym jest zbyt senny, żeby wiele teraz wymyślić.

- Porozmawiamy rano - zapewnia go Rolfe. - Musisz odpocząć.

- Zaczekaj, Rolfe - prosi Devon, jeszcze raz pokonując senność. - Proszę. Jeszcze jedno pytanie. Mówiłeś, że miałem dziś gościa. Ktoś powiedział ci, co się dzieje w Kruczym Dworze.

Rolfe ożywia się i na jego twarzy znów pojawia się promienny uśmiech.

- Tak, Devonie, miałem gościa. - Kładzie dłoń na ramieniu chłopca. - To był Thaddeus Underwood. Twój ojciec.

- Mój… ojciec!

Rolfe kiwa głową.

- Nie byłeś tam sam, Devonie. Dobry Opiekun zawsze jest w pobliżu.

Devon dobrze o tym wie. Czuł obecność ojca, słyszał jego głos.

- Czy widziałeś go, Rolfe? Naprawdę go widziałeś?

- Z początku nie byłem pewien, ale potem znalazłem na podłodze coś, co zostawił, i wtedy nabrałem pewności, że to był Thaddeus. - Sięga do kieszeni i podaje coś Devonowi. - To jego pierścień. Ten, o którym ci opowiadałem. Pierścień z kryształem.

Devon bierze pierścień. Zwykły gładki pierścień, wygładzony od noszenia przez dziesiątki lat. Małe oczko w białego kryształu osadzone w złocie. Devon wie, że ten kryształ zawiera odpowiedzi, których szukał, oraz kolejne informacje o jego dziedzictwie czarodzieja Skrzydła Nocy. Teraz jest jednak zbyt zmęczony. Kładzie pierścień na nocnym stoliku, obok otrzymanego od ojca medalika świętego Antoniego, który był z nim w piekle i powrócił do tego świata.

I Jesteś dumny, tato? Czy jesteś ze mnie dumny?i

Tym razem nie potrzebuje odpowiedzi Głosu. Zna prawdę. Zamyka oczy, wreszcie zadowolony, i pozwala, by uniósł go sen.

Burza zaczyna się około trzeciej piętnaście. Devon szybko uświadamia sobie, że najgorsze nie minęło. Jeszcze nie.

- Głupi chłopcze - rozlega się głos w ciemności. - Nie udało ci się go powstrzymać. Zostanie panem tego domu!

Devon siada na łóżku. Uderza piorun i błyskawica oświetla pokój. Devon dostrzega jakąś postać, przemykającą w mroku.

- Kto tam? - pyta.

Żadnej odpowiedzi. Tylko wycie wichru na zewnątrz. Kolejny grom wstrząsa starym domem.

Devon spuszcza nogi z łóżka. Wciąż boli go prawe udo, a w głowie kręci mu się od środka przeciwbólowego, podanego przez lekarza. Udaje mu się jednak postawić stopy na podłodze i wstać. Naciska włącznik nocnej lampki. Ta nie zapala się.

Kolejna przerwa w dopływie prądu.

- Wspaniale - mruczy, po omacku szukając świecy i zapałek. Podpala knot i podnosi świeczkę. Dostrzega tylko cienie.

Wychodzi na korytarz. Ma na sobie górę od piżamy i bokserki. Wiatr wdziera się pod okapy i w domu jest strasznie zimno. Jednak to zimno jest pocieszające. Gdyby kryły się tu jakieś demony, z pewnością czułby emanujący z nich żar.

Przystaje, żeby spojrzeć przez okno.

Tak jak się spodziewał: na wieży pali się światło.

I Jestem silniejszy niż ty, mówi w myślach Jacksonowi Muirowi. Raz na zawsze wygnam cię z tego domu.i

Na dole pali się świeczka w latarni zrobionej z dyni, rzucając upiorne cienie na ściany. Devon zastanawia się, dlaczego jej nie zgaszono. A może ktoś ponownie ją zapalił, żeby go przestraszyć?

Grom wstrząsa kandelabrem w salonie i ciche brzęczenie kryształów rozchodzi się echem w całym domu. Cienie na ścianach wiją się i kołyszą. Devon odkrywa, że drzwi do wschodniego skrzydła są otwarte, a wejście na wieżę również - co najwidoczniej ma zachęcić go do wejścia. Podnosi wysoko świeczkę i zaczyna się wspinać. Na drugim podeście drzwi do komnaty, w której zauważył światło, są zamknięte. Próbuje przekręcić klamkę, lecz jego uwagę odciągają jakieś szmery rozchodzące się wyżej. Ktoś właśnie dostał się tędy na dach wieży.

I To tam widziałem Jacksona tamtego dnia, kiedy tutaj przybyłem, przypomina sobie Devon. Stał na szczycie wieży, spoglądając na mnie.i

Podejmuje przerwaną wspinaczkę. Na końcu schodów drzwi wiodące na dach wieży stoją otworem. Devon wychodzi na zewnątrz. Wiatr i deszcz natychmiast gaszą mu świeczkę. Ciemnopurpurowe niebo nad głową kłębi się równie gwałtownie jak morze w dole. Ostre błyskawice przecinają powietrze nad jego głową, jakby przyciągane przez magnetyzm tego domu do stojącego na dachu chłopca.

I Tam jest jeszcze ktoś, myśli Devon. Teraz widzi go, po drugiej stronie wieży.

To nie jest Jackson Muir.

Ten nie jest taki wysoki…

Rozbłysk błyskawicy ujawnia tożsamość postaci.

W oślepiającym świetle Devon widzi odrażająco wykrzywioną twarz Simona Goocha.

- Simonie! - woła Devon.

Karłowaty zarządca krzywi się.

- Powinieneś go to sprowadzić - chrypi. - Miałeś sprowadzić go tu, żeby zajął należne mu miejsce!

Simon wyciąga ręce do szyi chłopca. Devon cofa się i zerka na parapet wieży, za którym zieje prawie dwudziestometrowa przepaść.

- Tak długo czekałem na jego powrót! - przekrzykuje wiatr Simon. - Tyle mi obiecał! Znałem wielu czarodziej Skrzydła Nocy, ale żaden z nich nie był tak potężny jak on.- Simon jest już blisko Devona i spogląda mu w oczy. - Byle nastolatek nie zdoła go powstrzymać!

Devon stawia mu czoło.

- Nie jestem byle nastolatkiem, Simonie, i myślę, że dobrze o tym wiesz. Jestem czarodziejem Skrzydła Nocy w sto pierwszym pokoleniu i właśnie powstrzymałem Szaleńca. Pokrzyżowałem mu szyki!

Nad dworem grzmi. Uderza w nich wiatr.

Simon szczerzy zęby w uśmiechu. Z kieszeni wyjmuje pistolet. Jednak broń mniej interesuje Devona niż to, co przypadkiem wypada z kieszeni Simona.

Rolka czarnej taśmy izolacyjnej.

- To ty - mówi Devon. - Ty naprawiłeś telewizor, żeby Alexander mógł oglądać Majora Musicka. Chciałeś, żeby wpadł w łapy Jacksona!

- Tak - mruczy sługa, wbijając lufę pistoletu w brzuch Devona. - To było częścią planu. Chłopiec. I ty. Obaj byliście elementami jego planu.

- Jesteś szalony - mówi Devon.

Simon znów się szczerzy, ukazując te upiornie doskonałe zęby w okropnie zniekształconej twarzy.

- Przez trzysta lat byłem Opiekunem i nie znałem drogi do prawdziwej mocy. Twoje przybycie było sygnałem, na który czekałem. A czekałem trzydzieści lat. Powinieneś okazać więcej chęci do współpracy.

- Przykro mi, że cię zawiodłem - mówi ironicznie Devon.

- Ty byłeś kluczem. Oczekiwał na twoje przybycie od dnia, w którym odleciały kruki. Powrót czarodzieja Skrzydła Nocy do Kruczego Dworu! Miałeś moc, aby go wskrzesić. Nadal ją masz!

- Czemuż więc próbowałeś mnie zabić?

- Chciałem cię tylko obezwładnić, pokazać ci, kto to jest szefem. Chciałem cię zmusić, żebyś zrobił to, czego on chce. Jednak zabiję cię teraz, chłopcze, przysięgam, że zabiję - jeśli nie zrobisz tego, co należy. Sprowadź go z powrotem! Wciąż możesz tego dokonać! - Simon odbezpiecza pistolet, gotowy nacisnąć spust.

- Nie sądzę - mówi Devon i broń rozgrzewa się do czerwoności. Simon z krzykiem wypuszcza ją z dłoni.

Devon łapie mężczyznę wpół i przewraca na ziemię. Jednak Simon jest silny, silniejszy niż normalny człowiek. Devon spogląda w żółte oczy zarządcy i pojmuje, że nie walczy tylko z Simonem. W jego paciorkowatych oczkach widzi patrzącego nań Jacksona Muira.

- Posłuchaj mnie, Jacksonie Muirze - rozkazuje Devon. - Nie wiem, co łączy ciebie i mnie, ale powiem ci jedno: j e s t e m s i l n i e j s z y n i ż t y!

- Nie - ryczy bestia w ciele Simona. - Jesteś tylko głupim chłopakiem!

Devon przytrzymuje go za nadgarstki.

- Dlaczego jestem kluczem do twojego powrotu? Mów! Powiedz mi, kim jestem!

Simon jednak z groźnym pomrukiem odrzuca go od siebie. Tylko kamienny parapet po drugiej stronie murku powstrzymuje chłopca od upadku i rozbicia się o kamienie trzy piętra niżej. Mały sługa chwiejnie wstaje i kusztyka do leżącego Devona. Chłopiec patrzy na niego.

- Nie rozumiesz? - głos Jacksona Muira przetacza się po niebie, równie donośny jak grom. - Jesteśmy tacy sami, ty i ja! Przyłącz się do mnie, zakosztuj mocy, którą ci proponuję - przyłącz się do mnie, a będziemy władać światem!

- Nie! - rozlega się nowy głos. - On nie jest taki jak ty, Apostato!

Devon szuka wzrokiem jego źródła. Tego głosu jeszcze nigdy nie słyszał. Kobiecy głos. Stary i cichy, a jednak potężny.

W drzwiach wiodących na klatkę schodową stoi jakaś staruszka, z długimi siwymi włosami rozwianymi na wietrze. Ma na sobie czarne szaty i kościstym palcem wskazuje na Simona.

- Nie dostaniesz tego domu! On nie jest twój! - mówi stanowczo i oniemiały Devon widzi, jak z jej wskazującego palca tryska ognista błyskawica i z trzaskiem uderza w pierś Simona.

Sługa z wrzaskiem przyciska dłoń do piersi. Zatacza się i przelatuje przez parapet wieży. Jeszcze przez chwilę w powietrzu unosi się jego przeciągły krzyk, po czym straszliwe zderzenie z brukiem ucisza go na zawsze.

Devon wstaje. Patrzy w dół. Zmasakrowane ciało Simona leży na podjeździe Kruczego Dworu, zaledwie kilka metrów od frontowych drzwi.

Devon odwraca się na pięcie. Kobieta zniknęła. Jednak na schodach wieży słychać kroki i po chwili pani Crandall, zdyszana i wystraszona, pojawia się na wieży. Spogląda na Devona, a potem na podjazd. Cofa się wstrząśnięta.

Deszcz zaczyna padać coraz mocniej.

- Próbował mnie zabić - wyjaśnia Devon, trzęsąc się w swojej piżamie i bokserkach.

Ona patrzy na niego bez słowa. Potem, czego Devon nigdy by się nie spodziewał, wyciąga ręce i przyciska go do piersi. Trzyma go mocno przez kilka sekund, a deszcz leje jak z cebra, mocząc ich od stóp do głów.

Nazajutrz rano Devon spotyka kobietę, która go uratowała.

- Pani Muir - mówi z szacunkiem.

Jednak leżąca na łożu staruszka odpowiada na to niewidzącym spojrzeniem, poruszając bezzębnymi ustami. Nawija kosmyk siwych włosów na wykręcony artretyzmem palec i mrugając oczami, spogląda na Devona.

- Powiedziałam mamie, że dziś nie chcę widzieć żadnych kawalerów - mówi kokieteryjnie. - Nieładnie tak się zakradać.

Pani Crandall staje za nim.

- Świadomość opuszcza ją i powraca, Devonie - mówi mu. - Dlatego uważałam, że na razie nie powinieneś jej odwiedzać.

Jednak tego ranka uparł się, żeby ja odwiedzić, pewien, że to ona uratowała mu w nocy życie. Czy w tym domu mieszkała jakaś inna staruszka? W dodatku posiadająca czarodziejską moc.

Patrząc na nią teraz… no cóż, nie był całkiem pewny, że to ta sama kobieta. A przecież to musiała być ona. Prawda? Te same siwe włosy, te kościste dłonie… Tylko że jest taka krucha. I… zagubiona.

- Matka od tygodni nie wstaje z łóżka, Devonie, a od lat nie opuszcza tego pokoju. - pani Crandall uśmiecha się na widok zmieszania Devona. - Z pewnością nie mogłaby wspiąć się po tych schodach na wieżę.

- A jednak to była ona - mówi Devon. - To musiała być ona.

Pani Crandall tylko się uśmiecha.

Coś przychodzi mu do głowy.

- I już przedtem widziałem ją na wieży. - Devon znów spogląda na staruszkę, która tera cucho podśpiewuje pod nosem jakąś piosnkę. - Pewnej nocy wołała mnie po imieniu z okna wieży.

- Te komnaty na wieży są zamknięte, Devonie. Matka nie ma do nich kluczy. I nawet gdyby zdołała wejść po schodach i dostać się do jednej z nich, nie znała twojego imienia. Nawet nie wiedziała, że mieszkasz w tym domu. - Pani Crandall patrzy na matkę. - Obawiam się, że nadal nie wie.

- Kim jesteś? - pyta staruszka córkę, usiłując skupić na niej spojrzenie załzawionych oczu. - Jesteś nową pokojówką?

- Mamo, to ja, Amanda. Teraz zamknij oczy i śpij. Wkrótce wrócę.

- Żegnaj, kawalerze - woła staruszka do Devona, machając powykręcaną i żylastą dłonią. - Następnym razem włożę mój najładniejszy szlafroczek! Zobaczysz!

Cecily potwierdza, że jej babcia istotnie tylko chwilami wraca do rzeczywistości i że jest mało prawdopodobne, aby zdołała wejść po schodach na wieżę. Ponadto dziewczyna nie wyobraża sobie, żeby to ona wołała Devona tamtej nocy. Twierdzi, że był to duch Emily Muir.

- Sam nie wiem, w co wierzyć - przyznaje Devon.

Siedzą w salonie, czekając na panią Crandall. Ze względu na to wszystko, co wydarzyło się w nocy, pozwoliła im obojgu nie iść tego dnia do szkoły. Devon nie mógł zasnąć po spotkaniu z Simonem. Czekał z panią Crandall, kiedy wezwała policję. Niebawem w posiadłości roiło się od policjantów. Ten ważniak Joey Potts spisał ich zeznania. Devon i pani Crandall powiedzieli, że usłyszeli krzyk i kiedy poszli sprawdzić przyczynę hałasu, znaleźli martwego Simona, który najwidoczniej spadł z wieży wskutek nieszczęśliwego wypadku. Albo popełnił samobójstwo.

Zastępca szeryfa podejrzliwie spojrzał na zranioną nogę Devona.

- Jak to się stało? - spytał.

- Możesz zapytać doktora Lamba - powiedział mu Devon. - Bezpański pies. Lepiej go wytropcie, Joey.

Jednakże szeryf Patterson był przekonany, że śmierć Simona to nieszczęśliwy wypadek. Oczywiście trzeba będzie przeprowadzić dochodzenie. Pani Crandall doskonale to rozumiała i obiecała pełną współpracę. Devon ponuro patrzył, jak zmasakrowane ciało zarządcy załadowano do ambulansu i zabrano do kostnicy.

Potem pani Crandall nie chciała z nikim rozmawiać do rana. Teraz, wzbudziwszy w Devonie wątpliwości co do tożsamości jego wybawicielki, kazała jemu i Cecily zaczekać w salonie.

Chłopiec spogląda na czaszki i kryształowe kule na półkach.

I Głos powiedział mi, że należą do mnie, tamtego pierwszego wieczoru po przyjedzie, myśli Devon. A Jackson Muir twierdził, że jestem taki jak on.

- Nie mogę przestać myśleć o tym biednym dzieciaku, o Frankiem - mówi do Cecily. - On jest moim bratem. I wciąż ta tkwi.

Ona drży.

- próbowałeś mu pomóc, Devonie. Mówiłeś, że nie chciał z tobą iść.

Devon patrzy na nią z powagą.

- Obiecuję, Cecily, że pewnego dnia wyciągnę go stamtąd. Uratuję go. - Wzdycha. - Muszę tylko lepiej rozumieć to, co robię.

- Posłuchaj, Devonie - mówi mu Cecily. - Mama w końcu obiecała wyjaśnić nam wszystko. Odpowie na wszystkie nasze pytania.

Chłopiec bardzo w to wątpi. Pani Crandall przychodzi spokojna jak zawsze i równie opanowana. Mimo to Devon wie, że pewnym faktom nie będzie już mogła zaprzeczać. Patrzy, jak gospodyni zasiada na swoim fotelu przed kominkiem.

- No, już po wszystkim i teraz możemy odetchnąć z ulgą - mówi pani Crandall.

- Czy wiedziała pani, że Simon współpracuje z Jacksonem Muirem? - pyta Devon.

Ona przecząco kręci głową.

- Nie, i mam to sobie za złe. Kiedy teraz sięgam myślami wstecz, widzę, jak bardzo Simon był zafascynowany historią naszej rodziny. Powinnam coś podejrzewać. Jednak tak długo był naszym wiernym sługą, że nie wątpiłam w jego lojalność.

- Powiedział, że był Opiekunem.

Tym razem kiwa głową na potwierdzenie.

- Zanim przybył do Kruczego Dworu, pracował z wieloma czarodziejami Skrzydła Nocy. Jednak, Devonie, kiedy zamieszkał tutaj, stwierdził, że chce zapomnieć o tym wszystkim. My również wyrzekliśmy się naszych magicznych mocy, więc wydał nam się idealnym kandydatem. Niestety, miał swoje własne plany.

Devon pochyla się i patrzy na nią.

- W jaki sposób wyrzekliście się magii? Czy te zdolności nie są dziedziczne?

Pani Crandall zamyka oczy.

- Rolfe mówił ci o okropnych wydarzeniach, jakie miały tu miejsce w przeszłości. O tym, jak zginął mój ojciec. Potem rzucono zaklęcia, które pozbawiły nas czarodziejskich mocy, odebrały nam nasze dziedzictwo Skrzydła Nocy i odarły Kruczy Dwór z magii.

- Wtedy odleciały stąd kruki - mówi Devon.

Pani Crandall otwiera oczy.

- Kiedy mój ojciec został zabity, a ten mały chłopiec, Frankie, zaginął, pozostali postanowili, że nasz rodzina już nigdy więcej nie znajdzie się na łasce Jacksona Muira.

- Jednak Jackson Muir powrócił - odzywa się Cecily. - mamo, zawsze mówiłaś, że duchy tego domu nigdy nas nie skrzywdzą. A przecież Jackson próbował zabić Alexandra.

Pani Crandall nie patrzy na nią. Nie odrywa oczu od Devona.

- To dlatego, że pojawiłeś się tu ty, Devonie.

- ja?

- Jackson wyczuł, że jesteś czarodziejem Skrzydła Nocy. Postanowił to wykorzystać i odzyskać władzę. Twoje pojawienie się w tych murach wskrzesiło magiczne moce pozostałe w tym domu. Sama twoja obecność złamała nasze zaklęcie.

Wstaje i podchodzi do niego.

- Wszyscy jesteśmy ci bardzo wdzięczni za uratowanie Alexandra. To był dzielny i szlachetny czyn. - Milnie i po chwili dodaje: - Jednak pozostaje faktem, Devonie, że gdybyś nie korzystać ze swych czarodziejskich umiejętności, Jackson nie mógłby się tu pojawić. To ty byłeś przyczyną tych tajemniczych wydarzeń, które ostatnio miały miejsce w tym domu.

- Przecież musiał z nich korzystać, mamo! Atakowały go różne stwory… demony… Jego i mnie!

- Jednak teraz - ciągnie pani Crandall, wciąż patrząc na Devona - już ich nie ma i należy zaprzestać używania magii. Rozumiesz, Devonie?

- Ja… nie jestem pewien, czy mogę to obiecać, pani Crandall.

- Jak możesz tak mówić? Zaryzykowałbyś ponownie narażenie naszej rodziny na niebezpieczeństwo?

- Oczywiście, że nie - mówi jej Devon. Zastanawia się nad czymś. - Pani Crandall, czy naprawdę zrezygnowała pani ze wszystkich swych magicznych umiejętności? Czy też w obliczu zagrożenia ze strony Jacksona zostawiła pani niektóre z nich?

Kobieta sztywnieje.

- Mówiłam ci, magia i czary nie mają już wstępu do tego domu.

- Owszem, ale pamiętam też, jak obiecała pani podwoić wysiłki, aby zabezpieczyć nas przed Jacksonem. Co miała pani na myśli?

Ona prycha.

- Po prostu chciałam dopilnować, żeby już nikt nie dostał się do wschodniego skrzydła.

- A co z pani za matka? Ona musiała zachować część mocy. Widziałem ją zeszłej nocy na wieży. To musiała być ona! Z jej palca strzeliła błyskawica!

- Devonie, sądziłam, że wizyta u mojej matki przekonała cię, że ona nie potrafi nawet zapamiętać mojego imienia, nie mówiąc już o rzucaniu czarów.

- To niewątpliwie prawda, Devonie - mówi Cecily. - Babcia rzeczywiście jest przykuta do łóżka.

Devon nie kapuje tych wyjaśnień.

- Pani Crandall, wiem tylko to, że ojciec uczył mnie szacunku dla moich magicznych umiejętności. Obiecał, że pewnego dnia zrozumiem ich znaczenie.

Ona siedzi sztywno, niewzruszona.

- Jeśli ojciec chciał, abyś korzystał ze swoich umiejętności i rozwijał je, dlaczego nic ci nie powiedział o odwiecznej tradycji Bractwa? Dlaczego nie podzielił się z tobą tajemnicą Opiekunów? Dlaczego nie uczył cię posługiwać się magią?

Kobieta prostuje się, jak zawsze wtedy, kiedy chce nad nim górować. Mierzy go gniewnym wzrokiem.

- Thaddeus Underwood był wielkim Opiekunem - mówi. - Jednym z najbardziej szanowanych na świecie. Dlaczego więc został zwyczajnym Tedem Marchem i wychowywał syna jak zwyczajnego chłopca?

Devon tez się prostuje i patrzy jej prosto w oczy. Jej sztuczki już nie robią na nim wrażenia.

- Nie wiem, pani Crandall. Może pani mi to wyjaśni?

Ona się odsuwa.

- Wiem tylko, że adoptując cię, Thaddeus z jakiegoś powód postanowił nie informować cię o twoim dziedzictwie. Nie chciał, żebyś został członkiem Bractwa Skrzydła Nocy.

Devon nie ma na to odpowiedzi. Może ta kobieta ma rację. Ojciec nigdy wiele mu nie mówił… chociaż mógł. Mógł wyjawić mu przynajmniej część prawdy. Nie zrobił tego.

Spogląda na nią.

- Kiedy opuszczał Kruczy Dwór, pani Crandall, czy wyjaśnił, dlaczego tak postępuje? Czy wspomniał o jakimś dziecku obdarzonym magicznymi zdolnościami? Na przykład o mnie? Rolfe powiedział, że według mojego ojca było już sto pokoleń…

- Nie, Devonie. Thaddeus nie wyjaśnił, dlaczego odchodzi, ani dokąd zmierza. - Pani Crandall podchodzi do kominka i grzeje sobie dłonie. - Moim zdaniem twój ojciec przysłał cię tutaj, ponieważ wiedział, że wyrzekliśmy się magii. Wiedział, że zrozumiemy twoje umiejętności, ale również zabronimy ci z nich korzystać.

- Ojciec nigdy nie zabraniał mi z nich korzystać. Tak naprawdę, on…

- To bez znaczenia - ucina gwałtownie pani Crandall. - Ja ci zabraniam. Od tej chwili nie pozwalam ci używać magii ani czarów.

Cecily tylko niespokojnie patrzy na Devona.

On znów nie wie, co powiedzieć. Nie może otwarcie sprzeciwiać się pani Crandall. To jej dom, i ta kobieta jest jego opiekunem. Pisanym małą literą.

- Pani Crandall - mówi po chwili namysłu. - Obiecuję, że nie użyję moich umiejętności w innym celu niż dla obrony siebie lub innych przed demonami albo Jacksonem Muirem. Czy to wystarczy?

Ona patrzy na niego czujnie.

- Chyba tak. Na razie. - Rozpromienia się. - Jednak głęboko wierzę, że taka obrona już nie będzie potrzebna. Teraz znów nie mamy się tu czego obawiać.

-Mam nadzieję, że ma pani rację, pani Crandall.

- Mam - spogląda na Devona. - I jeszcze jedno, Devonie. Nie życzę sobie, żebyś znów kontaktował się z Rolfe'em Montaigne'em.

- Ależ pani Crandall! Tylko on może mi powiedzieć coś o moim dziedzictwie.

Kobieta marszczy brwi.

- Jeśli nie będziesz praktykował magii, nic nie musisz o tym wiedzieć. - Ma zirytowaną minę. - Devonie. Na miłość boską. Jesteś uczniem szkoły średniej. Mówiłeś, że w przyszłym semestrze zamierzasz rozpocząć naukę indywidualnym trybem nauczania. Musisz myśleć o nauce. O algebrze, trygonometrii. I o studiach. Karierze. To mnóstwo pracy dla młodego człowieka.

- Mam prawo wiedzieć, kim jestem - mówi jej Devon. - Wierzę, że ojciec tego by chciał.

- No to dlaczego ci nie powiedział? - Pani Crandall przechodzi przez pokój i kładzie dłonie na klamkach podwójnych drzwi. - Już dość się dowiedziałeś. Nie musisz wiedzieć nic więcej. - Otwiera drzwi. - I uważaj, ile mówisz swoim przyjaciołom. I tak już wokół Kruczego Dworu krąży zbyt wiele legend. Nie róbmy jeszcze większego zamieszania.

Istotnie, kiedy Devon spotyka się z przyjaciółmi w pizzerii Gio, sam nie wie, ile powinien im powiedzieć, ale zwięźle opowiada im o śmierci Simona, obiecując podać więcej szczegółów, kiedy sam je pozna.

- Wiesz co, człowieku! - rzuca D.J. - jeśli znowu mamy walczyć z demonami, to powinieneś mianować nas honorowymi członkami Skrzydła Nocy.

Devon obiecuje to. Z zadowoleniem słyszy, że przerażeni uczniowie starszych klas, którzy uciekli z prywatki, dali się przekonać, że walka z demonami była kawałem zaaranżowanym specjalnie dla nich. Devon wie, że może ufać swojej paczce. W ciągu zaledwie miesiąca stali się najlepszymi przyjaciółmi, jakich dotychczas miał.

Nie jest jednak pewien Alexandra. Jeszcze nie pozwolono mu się z nim zobaczyć i ma niejasne wrażenie, że kiedy to nastąpi, malec znów spojrzy na niego tymi swoimi złośliwymi oczkami jak guziki.

- Alexandrze? - szepcze w nocy, zaglądając do jego pokoju.

- Devon! - woła uradowany chłopczyk.

- Cześć, kolego. Lepiej się czujesz?

Devon siada na brzegu łóżeczka. Alexander czytał właśnie komiksy, które kupili razem o Supermanie, Batmanie i Lidze Sprawiedliwych.

- Tak, czuję się świetnie. Jednak ciotka Amanda kazała mi zostać w łóżku przez cały dzień, żeby się upewnić, że nic mi nie jest.

Devon spogląda na niego.

- Pamiętasz cokolwiek z zeszłej nocy?

- Nie. Lekarz powiedział, że zemdlałem albo cos takiego. - Alexander usiłuje sobie przypomnieć. - Czekałem, aż się zjawisz i zabierzesz mnie na obchód po domach, ale nie przyszedłeś.

- Bardzo mi przykro z tego powodu, Alexandrze.

- Wiem. Chyba już mi to mówiłeś.

Devon uśmiecha się.

- Mówiłem. Jednak, żeby ci to wynagrodzić, może w ten weekend pojedziemy razem do Newport i pogramy w gry wideo?

- Bombowo - mówi Alexander.

- Musimy częściej wyciągać cię z domu. Jak najdalej od telewizora.

Alexander marszczy brwi.

- Nienawidzę telewizji - mówi.

- Ja też, kolego. -Devon wichrzy mu włosy. - Cieszę się, że zostaliśmy przyjaciółmi.

- I ja. - Alexander spogląda na Devona. - Nadal obiecujesz, że nigdzie nie wyjedziesz?

- Nadal, Alexandrze - odpowiada Devon. - Możesz na to liczyć.

Epilog

Kruki

Cóż, chyba najdziwniejsza rzecz w tym wszystkim to przemiana tego małego potwora - oświadcza Cecily, gdy stoją na tarasie, spoglądając na klif. W końcu nad Biedą zapada spokojna, gwiaździsta noc. - Ty naprawdę jesteś wielkim czarodziejem, Devonie.

On patrzy na dach starego dworu. W blasku księżyca dostrzega tam jakiś ruch, trzepotanie skrzydeł.

- Cecily - szepcze. - Spójrz!

I Kruki.i

Wróciły.

Ptaki siadają, jeden po drugim, całymi tuzinami, ponownie zajmując swoje miejsca. Wielkie, dumne, dzikie kruki o świdrujących i błyszczących ślepiach.

I Odleciały, gdy w Kruczym Dworze nie było magii. Devon uśmiecha się. Teraz powróciły - ponieważ wrócił tu mag.

Promienieje.

- Jeśli jestem takim wielkim czarodziejem - mówi - to może rzuciłem na ciebie urok.

Dziewczyna zarzuca mu ręce na szyję.

0 Jedyną magią w tym jest działanie tych hormonów, o których mówiłeś.

Całują się.

Jednak Devon nauczył się to robić z jednym okiem otwartym. Tym okiem dostrzega teraz coś jeszcze w górnej części domu.

Światło na wieży.

- Cecily - mówi ponownie. - Spójrz.

Ona też to zauważa.

- Wciąż pali się tam światło - stwierdza Devon, kręcąc głową. - Co to ma znaczyć?

Nagle słyszą coś za plecami.

Łkanie.

Wracają do salonu i słuchają, jak łkanie odbija się przeciągłym, żałosnym echem od marmurowych ścian wielkiego domu.

- Niektóre rzeczy wcale się nie zmieniły - mówi z westchnieniem Cecily, przygładzając dłonią włosy.

Devon spogląda w smutne oczy portretu Emily Muir. Kruczy Dwór wciąż kryje wiele tajemnic. Jacksona już nie ma, ale na jak długo? Co historia jego życia - oraz tych, którzy tu mieszkali - ma wspólnego z zagadkową przeszłością Devona? Kim była Clarissa Jones? Kim był chłopiec z portretu? Kto leży pochowany pod nagrobkiem z napisem „Devon”?

Simon napomknął, że zna odpowiedzi na niektóre z tych pytań - i Jackson również. Obaj zabrali te tajemnice do grobów. Czy Devon zdoła je kiedyś rozwiązać?

I co z jego dziedzictwem Skrzydła Nocy? Skoro nie może kontaktować się z Rolfe'em, jak ma poznać swoją historię? Pierścień ojca zapewne wyjawi mu sporo, ale Devon będzie potrzebował pomocy, żeby wszystko zrozumieć. Czy zawsze będzie musiał dociekać prawdy za plecami pani Crandall?

Spogląda w smutne oczy Emily Muir. Po olejnej twarzy portretu powoli spływa jedna błyszcząca łza.

Krwawy księżyc

4. Ręka nieboszczyka

Devon wyskakuje z łóżka. Jego szafa, biurko i zasłony okna, wszystko się pali. Płomienie z trzaskiem przeskakują łobuzersko z zasłon na ścianę.

A Obłąkana Dama, z rozwianymi włosami, stoi tam i zanosi się śmiechem.

- Chcesz spalić dom! - krzyczy Devon. - Próbujesz zniszczyć Kruczy Dwór!

Jej śmiech staje się jeszcze bardziej histeryczny.

Devon szeroko rozkłada ręce i koncentruje się. I Lepiej nie myślcie, że chcę się popisać, mówi wszelkim możliwym siłom Skrzydła Nocy. I Robię to, żeby ten dom nie poszedł z dymem!i

Ogień natychmiast gaśnie, pozostawiając tylko poczerniałe, dymiące resztki.

Obłąkana Dama zasłania dłonią usta i chichocze, po czym odwraca się i wślizguje w otwór ziejący w jednej ze ścian. Devon rzuca się za nią i zagląda w tajemne przejście, którego istnienia nawet nie podejrzewał. Nagle słyszy krzyk.

Cecily.

Wybiega na korytarz wypełniony kłębami dymu.

- Pali się! - krzyczy Cecily. - Mój pokój się pali!

Alexander również biegnie korytarzem w swojej piżamie w ciapki, a na jego okrągłej pucołowatej buzi maluje się przerażenie.

- Ogień w moim pokoju! Dom się spali!

- Och, nie, na pewno nie - mówi Devon, ponownie rozkłada ręce i koncentruje się, tym razem usiłując zgasić płomienie w całym domu.

Udaje mu się to - aż za dobrze. Gasną nawet lampki kontrolne pieca ii płomyk pod bojlerem. Pani Crandall nie jest zachwycona takim ostentacyjnym pokazem mocy.

- Przecież gdyby Devon tego nie zrobił, cały dom spaliłby się do fundamentów - zauważa później Alexander, gdy wszyscy domownicy zbierają się w salonie. - Jego moc jest super.

Pani Crandall tylko wzdycha i posyła go na górę, żeby przygotował się do szkoły.

- Cóż - mówi Cecily po jego odejściu. - Alexander ma rację. Należy się uznanie za ten czyn. - Patrzy Devonowi w oczy i ciaśniej opatula się szlafrokiem. - Dzięki, Devonie.

On odwraca głowę, nie chcąc przypominać sobie, co kiedyś do niej czuł.

- Mam usunąć szkody? - zwraca się do pani Crandall. - Pewnie mógłbym naprawić większość z nich…

- Tak, jeśli zamierzasz zrobić to za pomocą młotka, gwoździ i farby - odpowiada pani Kruczego Dworu. - Ale nie za pomocą magii.

Devon krzywi się.

- Zatem chyba będzie musiała pani wezwać stolarza.

- Jeśli można coś powiedzieć, proszę pani - mówi Bjorn do pani Crandall. - Ona staje się naprawdę niebezpieczna. Nigdy nie wiadomo, gdzie uderzy. Wczoraj wieczorem myślałem, że jest zadowolona i spokojna. Przyniosłem jej deser lodowy z karmelową polewą. Wydawało się, że jest w dobrym humorze. Jednak widocznie już wtedy to knuła. Następnym razem możemy nie mieć tyle szczęścia. Mistrz Devon może być w szkole…

- Cóż więc proponujesz, Bornie? - warczy pani Crandall. - Od kiedy zaklęcie, które ją więziło, zostało zerwane, ilekroć ją złapiesz, znów ci się wymyka. - Obrzuca Devona miażdżącym spojrzeniem.

- Jeśli wybaczy mi pani tą śmiałą sugestię - mówi Bjorn - to może ktoś powinien rzucić nowe zaklęcie.

Devon pojmuje, że Bjorn ma na myśli jego. Tylko on w Kruczym Dworze - poza Obłąkaną Damą - ma magiczną moc.

- Żadnych nowych zaklęć - sprzeciwia się słabo pani Crandall, opadając na fotel. - Robią jeszcze większe zamieszanie. Przywabiają tu siły…

- Skoro raz próbowała spalić dom - mówi Cecily - zrobi to znowu.

- Poza tym czy mogę tego dokonać? - pyta Devon. - Chcę powiedzieć, że jeśli ona też ma moc, to kto wie, czy zdołam ją poskromić.

- Ona nigdy nie umiała prawidłowo posługiwać się swoją mocą - mówi pani Crandall. - Nie została należycie przeszkolona. - Mierzy Devona zimnym spojrzeniem. - Ty też nie, Devonie, jednak pomimo moich zastrzeżeń poczyniłeś niejakie postępy.

N i e j a k i e p o s t ę p y? Devon byłby gotów spierać się z tym stwierdzeniem, przypominając, że wybawienie Alexandra z Otchłani i pokonanie nieśmiertelnej władczyni demonów to znacznie więcej niż „niejakie postępy”. Jednak gryzie się w język.

- Byłbym skłonny spróbować - mówi - pod warunkiem, że powie mi pani, kim ona jest i co o mnie wie. To chyba uzasadnione żądanie, jeśli to ja mam ją poskromić.

Pani Crandall jest oburzona.

- Targujesz się o bezpieczeństwo naszej rodziny?

- Tak, Devonie - mówi Cecily, podchodząc bliżej i stając obok matki. - To naprawdę samolubne.

Zakłada ręce na piersi i dumnie podnosi głowę. Devon myśli, że matka i córka nigdy nie były bardziej podobne do siebie niż w tej chwili.

- Słuchajcie - zaczyna - chcecie, żebym uwięził kogoś wbrew jego woli.

- C z a r o w n i c ę, Devonie, która z każdym dniem staje się bardziej niebezpieczna. - Pani Crandall uderza dłonią o poręcze fotela. - A jeśli przyjdzie jej do głowy, żeby otworzyć drzwi Otchłani? Co wtedy?

Ta myśl zaskakuje Devona. No właśnie, co wtedy? Oczami duszy widzi portal we wschodnim skrzydle - te zaryglowane metalowe drzwi, za którymi kłębią się demony, błagające by je uwolnić. Tylko czarodziej Skrzydła Nocy może otworzyć lub zamknąć te drzwi.

Dobrze. Dobrze, zrobię to - mówi Devon. - Jednak chcę otrzymać odpowiedzi na moje pytania. I jeśli nie uzyskam ich od pani, poszukam ich gdzie indziej.

- Po prostu znajdź ją i zamknij w jednym pomieszczeniu - mówi pani Crandall. - Z najwyższą niechęcią pozwalam ci używać magii w tym domu, ale nie mam innego wyjścia. Po prostu nasącz jedno z piwnicznych pomieszczeń mistyczną energią, która nie pozwoli jej się uwolnić, energią, która będzie otaczała ją nawet podczas spacerów na dziedzińcu.

- Nie - mówi Devon. - Nie zamknę jej znowu w piwnicy. Ani na wieży. Teraz, kiedy już wiemy o jej istnieniu, powinna mieszkać w normalnym pokoju. Nie można jej traktować jak więźniarki, nawet jeśli nią jest. Ona potrzebuje pomocy. Musi być jakiś sposób, żeby jej pomóc.

Pani Crandall śmieje się drwiąco.

- Jaki? Może jakiś psychiatra dla czarodziei?

- No, tak. - Devon zwraca się do Bjorna. - Są lekarze dla czarodziei, prawda? Muszą być.

- Aha, pewnie - mówi ze śmiechem Cecily. - Jak doktor Bombay z Czarownic.

- Tak - mówi Bjorn, kiwając głową - są szamani i inni uzdrowiciele ducha i ciała, zajmujący się czarodziejami. W istocie, proszę pani, kiedy tutaj przyjechałem, polecałem pewną osobę dla tej damy…

- Ona nie potrzebuje konowałów, z Bractwa czy nie - upiera się pani Crandall, przerywając mu. - Devonie, możesz umieścić ją w dawnym pokoju mojej matki. Na to pozwolę. Jest dobrze urządzony, z ładnym widokiem, ale na tyle oddalony od reszty domu, że nie będziemy mieli kłopotów.

Devon dochodzi do wniosku, że więcej nie wytarguje.

- W porządku - mówi. - Co mam robić? Wystarczy, jeśli się skoncentruję…?

- Kiedyś - mówi pani Crandall głosem, w którym słychać tęskną nutę - po prostu mrugnęłabym okiem i byłoby po wszystkim. To łatwe zadanie, nie nastręczające żadnych problemów komuś, kto miał najlepszych nauczycieli.

- A ty ich miałaś, prawda mamo? - pyta Cecily, która chętnie posłuchałaby opowieści z przeszłości, do której jej matka tak niechętnie wraca.

- Och tak - mówi Amanda Muir Crandall z nieobecnym spojrzeniem. Devon po raz pierwszy widzi, jak ogarnia ją tęsknota za utraconą magią. - Thaddeus sprowadził kilku wspaniałych nauczycieli…

- Thaddeus - mówi cicho Devon. Wie, że jego ojciec, Ted March, używał nazwiska Thaddeus Underwood, kiedy był Opiekunem tutaj, w Kruczym Dworze. Gdyby tylko wyszkolił Devona tak, jak wyszkolił Muirów, gdyby wyjawił mu wszystkie sekrety i potęgę Skrzydła Nocy, zamiast tak długo utrzymywać to dziedzictwo w tajemnicy…

- Och, mamo, jaka szkoda, że wyrzekłaś się swojej mocy - mówi Cecily. - Gdyby nie to, ja też mogłabym być czarodziejką…

- Nie! - ucina pani Crandall, wyrwana z zadumy. - To było niebezpieczne życie! Lepiej jest tak jak teraz gdy żyjemy jak zwyczajni ludzie. - Wstaje i przyciąga do siebie córkę. - Nie zniosłabym utraty kolejnego członka mojej rodziny.

Z rozmysłem spogląda na Devona.

- To dotyczy i ciebie, Devonie - mówi łagodnie. - Tak więc bądź ostrożny, proszę. Zrób, co musisz, i niech się to skończy.

Devon nie ma czasu zastanawiać się nad słowami pani Crandall - czy nazywając go członkiem rodziny, przyznała, że jest jej synem? Zanim zdążył coś powiedzieć, wyszła z pokoju, zabierając ze sobą Cecily i zostawiając go w salonie, żeby skupił się na kwestii pochwycenia Obłąkanej Damy.

Najwyraźniej wszyscy zapomnieli o jego urodzinach.

Wzdycha. To poważna sprawa, przywołać magiczną moc i wykorzystać ją do poskromienia innego czarodzieja, w dodatku przed wyjściem do szkoły. S z k o ł a… Nagle przypomina sobie, że jego książki i zeszyt z zadaniem domowy z geometrii leżały na biurku. Teraz został z nich tylko popiół. Wspaniale, po prostu wspaniale.

- Skoncentruj się - nakazuje sobie, usiłując oczyścić umysł z wszelkich innych myśli. Stoi na środku pokoju, otoczony pamiątkami z czarodziejskiej przeszłości rodu Muirów. Horatio Muir spogląda na niego z portretu na ścianie. Devon nabiera tchu. - Skoncentruj się na poszukiwaniu Obłąkanej Damy.

Jednak nigdzie jej nie widzi. Pewnie za słabo się skoncentrował. Przyciska dłonie do skroni i zamyka oczy.

- Przybywaj, Obłąkana Damo, gdziekolwiek jesteś - mruczy. - Koniec zabawy. Tym razem posunęłaś się za daleko, próbowałaś spalić dom. Zbudziłaś mnie swoim śpiewem i…

Otwiera oczy.

- Skąd wiedziała, że dziś są moje urodziny? - pyta głośno.

Ijest czarodziejką, mówi sobie. Ona też słyszy wewnętrzny głos.

A może była przy tym jak pani Crandall rodziła…

- Skoncentruj się - nakazuje sobie ponownie, lecz tym razem rozprasza go jakiś dźwięk.

Cichy płacz. Pospiesznie rozgląda się po pokoju. Wbija wzrok w portret Emily Muir.

To żona Jacksona - której duch krąży po tym domu i Czarciej Skale. Której modlitewnik był w pokoju Obłąkanej Damy…

Devon podchodzi do portretu. Jakże śliczna była Emily, taka jasnowłosa, tak urocza i niewinna. Istotnie, z jej oczu na portrecie płyną łzy. Widywał to już nieraz, ale nie ostatnio.

- Dlaczego teraz płaczesz? - szepcze Devon. - Próbujesz mi coś powiedzieć, Emily? Coś o wydarzeniu związanym z Obłąkaną Damą? Co cię z nią łączyło?

Łzy wciąż spływają po olejnym portrecie, jedna po drugiej.

Devon zna legendy. Usłyszał je już pierwszego dnia po przybyciu do Kruczego Dworu. O tym, jak w pewną burzową noc podczas Halloween Emily zastała męża z inną kobietą i w rozpaczy rzuciła się z Czarciej Skały. Potkawszy Jacksona Muira w Otchłani, Devon wie, że ta tragedia wywarła ogromny wpływ na późniejsze występne życie Szaleńca, dręczonego przez żal i wyrzuty sumienia.

Ponownie skupia się na poszukiwaniu Obłąkanej Damy, lecz i tym razem bez powodzenia. Ukrywała się przed nim już wcześniej, najwyraźniej nie chce, żeby ją znalazł. Devon odnajduje Bjorna i mówi mu, że skoro nie może znaleźć jej za pomocą magii, będą musieli zrobić to w zwyczajny sposób - korzystając ze swych oczu i uszu. Dochodzi także do wniosku, że będzie musiał opuścić zajęcia, bo kto wie, ile to potrwa? No i dobrze, ponieważ jego praca domowa spłonęła.

Bjorn bierze piwnicę i parter, a Devon rusza do wschodniego skrzydła. Zawsze przechodzi go dreszcz, kiedy tam wchodzi. To tam znajduje się brama do Otchłani, w sekretnej komnacie bez okien. Jest tam portret, który fascynuje Devona. Przedstawia chłopca, który wygląda dokładnie jak on, tylko ma na sobie strój z dawnych czasów. To kolejny dowód przemawiający za jego powiązaniami z Kruczym Dworem.

Jednak nie musi sprawdzać tej sekretnej komnaty. Gdyby Obłąkana Dama była przy drzwiach Otchłani, wyczułby to. Drżałaby każda komórka jego ciała. Tak więc zamiast iść tam, sprawdza tajemne przejścia w murach wschodniego skrzydła. Trzymając w ręku magiczną świetlną kulę, przemyka wąskimi, zasnutymi pajęczynami korytarzami, czasami mającymi nie więcej niż kilkadziesiąt centymetrów szerokości. Czy ona mogłaby się ukryć w lepszym miejscu od tej części domu, zamkniętej i nieużywanej od czasów Emily Muir?

Oczywiście, rozmyśla Devon, Obłąkana Dama odkryła, jak w magiczny sposób stawać się niewidzialną. Mógłby przejść obok niej i nawet jej nie zauważyć. Czarodziej lub czarodziejka potrafi uniknąć wykrycia przez wszystkie zmysły, włącznie z intuicją. Rolfe nazywa to „płaszczem niewidzialności”. Wyczytał o nim w jednej z ksiąg. Devon wykorzystał tę sztuczkę, aby ukryć się przed Isobel Apostatą.

Zatem Obłąkana Dama zna się na magii. I Jest dobra, myśli Devon. Pani Crandall może twierdzić, że nigdy należycie jej nie przeszkolono, ale jest oczywiste, że nauczyła się czarów na tyle, żeby pozostać w ukryciu.

I Musi być inny sposób, żeby ją znaleźći, mówi sobie Devon. Jeśli jest niewidzialna i chroniona przed jego mocą, będzie zawsze wygrywała w tej zabawie w chowanego. iMusi być inny sposób…

Jakże chciałby mieć takiego Opiekuna, jakiego mają wszystkie dzieci Skrzydła Nocy. Wprawdzie Rolfe stara się, jak może, ale często bywa równie bezradny jak Devon. Gdyby tylko Devon mógł chodzić do tej wspaniałej szkoły Skrzydła Nocy, prowadzonej przez Wiglaf w szesnastym wieku. Devon poznał Wiglaf podczas wyprawy w przeszłość i osobiście przekonał się, jak dobrze mieć Opiekuna, który naprawdę zna się na rzeczy i potrafi nauczyć wszelkich odmian magii. Wiglaf wiedziałby, co robić, jak okiełznać Obłąkaną Damę…

iMoże ja też wiem, myśli Devon, gdy nagle przychodzi mu do głowy pewien pomysł.

Kiedyś, w trakcie próby, jakiej poddał go sam Sargon Wielki, założyciel Bractwa Skrzydła Nocy, Devon nie popisał się, ponieważ pozwolił, by przeszkodziły mu strach i zwątpienie, nie dostrzegł czegoś oczywistego.

I Jestem czarodziejem Skrzydła Nocy, mówi sobie Devon. I nie tylko. Jestem potomkiem Sargona w setnym pokoleniu, stworzonym do wielkich rzeczy.

Jeśli nie mogę znaleźć Obłąkanej Damy, myśli Devon, znajdę całą resztę. I

Wychodzi ukrytymi drzwiami w pokoju na piętrze, który niegdyś był salonikiem Emily Muir. Z sufitu złowrogo zwisa pokryty pajęczynami żyrandol. Zasłony niemal zupełnie nie przepuszczają światła i przedostaje się przez nie tylko kilka promyków porannego słońca. Devon staje na środku pokoju, usiłując oczyścić umysł z wszystkich myśli poza czekającym go zadaniem.

- Niech wszystko w tym domu - mówi - drewno, szkło, marmur, meble, przewody elektryczne, dywany, rury, książki, sprzęty, żywność, portrety, ubrania, ludzie - wszystko prócz Obłąkanej Damy - zniknie mi z oczu!

W pierwszej chwili nic się nie dzieje. Potem, powoli, pokój zaczyna drżeć. Najpierw narożnik po prawej, potem podłoga pod stopami Devona. Żyrandol kołysze się i znika, a w ślad za nim cały sufit, pozostawiając tylko białą nicość. Devon spogląda pod nogi. Nie widzi podłogi. Stoi w białym powietrzu. Reszta pokoju drży jeszcze przez chwilę, po czym też znika.

Nie ma całego domu. Devona otacza biała pustka. Nicość, bez dźwięków, bez zapachów.

- A teraz - mówi Devon - co mogę zauważyć?

Gdy znikły rozpraszające go szczegóły, może skupić uwagę na zlokalizowaniu Obłąkanej Damy. Ona może i jest niewidzialna, spowita magicznym płaszczem niewidzialności, ale teraz tkwi w kompletnej pustce.

I Devon natychmiast coś wychwytuje. Zapach, wyczuwalny tylko jego wyostrzonym węchem czarodzieja.

Karmel.

Bjorn mówił, że zeszłego wieczoru przyniósł jej deser lodowy w polewie karmelowej. Widocznie odrobina tego smakołyku pozostała na jej wargach lub palcach.

Devon koncentruje się na tym zapachu. Nie potrafi powiedzieć, dokąd dokładnie zmierza, gdyż wszystkie punkty orientacyjne znikły, ale z łatwością porusza się w tej bieli. Z początku ma wrażenie, że idzie w dół, ale po chwili czuje, że się wznosi. Coraz wyżej i wyżej. Na wieżę? To miałoby sens. Przez długi czas była dla niej domem…

Przystaje. Zapach jest bardzo silny. Devon wyciąga ręce i dotyka jakiegoś ciała. Czyjejś twarzy. Słyszy okrzyk przestraszonej Obłąkanej Damy.

- Jak mnie znalazłeś? - wrzeszczy kobieta i nagle biel znika.

Stoją twarzą w twarz w pokoju na wieży. Obłąkana Dama trzyma w ramionach bezgłową plastikową lalkę.

- Jestem czarodziejem - mówi. - To było łatwe.

Ona cofa się przed nim, przyciskając lalkę do piersi.

- Nie zrobię ci krzywdy - zapewnia Devon. - Nie musisz się mnie obawiać.

- Masz zamiar znowu mnie uwięzić, prawda?

Teraz nie wygląda na obłąkaną. Wydaje się tylko wystraszona i znacznie młodsza niż przedtem, jakby była niewiele starsza od Devona. Włosy ma zebrane w kucyk, a oczy spuszczone i wlepione w okaleczoną lalkę. Ten widok budzi współczucie Devona.

- Próbowałaś spalić dom - mówi. - Dlaczego to zrobiłaś?

- Nie chcę znowu być więziona - oznajmia Obłąkana dama, wciąż czule spoglądając na lalkę, kołysząc ją w ramionach. - Moje dziecko i ja chcemy być wolne. Chcemy wrócić do świata.

- Sądzę, że nie jesteście jeszcze gotowe. Może moglibyśmy pomóc…

Kobieta natychmiast podnosi wzrok i napotyka jego spojrzenie. W jej oczach znowu pojawia się obłęd.

- Nie dam się znowu zamknąć w tym pokoju!

- Nie, nie w tym, w ładnym…

- Nie!

- Uspokój się, proszę - mówi Devon, wyciągając. - Chcę być twoim przyjacielem.

Ona mierzy go podejrzliwym wzrokiem.

- Moim przyjacielem?

- Tak. Znasz moje imię, więc może wyjawisz mi swoje?

Obłąkana Dama przez kilka sekund przeszywa go pałającym spojrzeniem, po czym nagle odskakuje w tył, na parapet. Przysiada tam jak ptak.

- Nauczyłam się latać - mówi mu, odsuwając zasuwkę. - Czy ty umiesz latać, Devonie?

- Proszę, nie rób tego - błaga ją. - Jesteśmy na szczycie wieży. To bardzo wysoko.

- Przecież ci mówiłam - odpowiada spokojnie Obłąkana Dama. - Nauczyłam się latać.

Odwraca głowę i wystawia za okno głowę i ramiona.

Devon rzuca się ku niej, ale ona jest na to przygotowana. Odrzuca go w tył. Chłopiec gwałtownie siada na podłodze.

- Och, jeszcze jedno, Devonie - mówi kobieta, oglądając się przez ramię. - Mam na imię Clarissa.

I z tymi słowami wylatuje w poranne niebo.

Jesteś pewien? - pyta go Rolfe. - Jestem absolutnie pewien, że tak powiedziała?

- Powiedziała, że ma na imię Clarissa - powtarza Devon.

Oszołomiony Rolfe siada w milczeniu.

- Tak miała na imię ta dziewczyna w twoim samochodzie - mówi Devon. - Tak, która podobno utonęła, która ma nagrobek na cmentarzu na Orlim Wzgórzu.

- To niemożliwe - mamrocze Rolfe.

Devon siada obok niego. Są w biurze restauracji Rolfe'a, jednej z kilku, które ma w okolicy. Gdy tylko Obłąkana Dama znikła mu z oczu, Devon od razu przybył do niego.

- Mówiłeś mi, ze jej ciała nigdy nie odnaleziono - przypomina Devon.

Rolfe Montaigne pochmurnieje.

- Poszedłem do więzienia za spowodowanie jej śmierci. Amanda złożyła obciążające mnie zeznanie, a przez cały czas ukrywała ją w Kruczym Dworze! Oto, dlaczego ją więziła! W ten sposób mogła przekonać policję, że Clarissa nie żyje, i wpakować mnie do więzienia!

Devon może dużo zarzucić pani Crandall, ale wydaje się, ze to zbyt wiele nawet jak na nią. Zniszczyć dziewczynie życie dla samej zemsty? Kazać postawić jej nagrobek tylko po to, żeby podtrzymać bajeczkę o jej śmierci i wpakować Rolfe'a do więzienia? Czy naprawdę byłaby zdolna do takiej nienawiści i okrucieństwa?

- Posłuchaj - mówi Devon. - Obłąkana Dama, jakkolwiek naprawdę się nazywa, ma magię, moc, nad którą trzeba zapanować. Czy Clarissa, którą znałeś, miała taka moc?

- Nie, oczywiście, że nie. Była zwyczajną dziewczyną. Służącą…

Nagle Devonowi coś świta.

- To była ona, prawda? To z nią kręciłeś…

Rolfe kiwa głową.

- To była głupota, napędzana młodzieńczymi hormonami. - Uśmiecha się krzywa. - Jestem pewien, że w swoim czasie to zrozumiesz.

Devon tylko wzdycha. Chyba już rozumie.

- Kiedy Amanda odkryła, co się dzieje - mówi Rolfe - była wściekła. Całkiem słusznie. Przeprosiłem i obiecałem, że już nigdy nie spotkam się z Clarissą. Robiłem, co mogłem, żeby ją udobruchać. Jednak ona była taka uparta i zawzięta…

- To rodzinne - zauważa Devon, myśląc o Cecily.

- Jednak zrobić coś takiego - mówi Rolfe, wstając i uderzając pięścią w otwartą dłoń. - To przekracza wszelkie wyobrażenie! Posłała mnie do więzienia za nieumyślne zabójstwo, którego nie popełniłem!

Devon woli nie przypominać mu o tym, że tamtej nocy w samochodzie była jeszcze jedna osoba - chłopiec, który prawdopodobnie naprawdę utonął. Teraz jednak wszystko, włącznie z tożsamością Clarissy, zaczyna budzić wątpliwości.

- Jeśli to ta sama osoba - zastanawia się Devon - to dlaczego wtedy nie posiadała mocy? Dlaczego ma ją teraz? I kiedy postradała zmysły?

- Będziemy musieli zadać te pytania Amandzie - mówi Rolfe, zacierając dłonie, niewątpliwie nie mogąc doczekać się ostatecznej rozgrywki.

- Jeszcze nie, Rolfe - mówi Devon. - Pozwól mi spróbować…

- D z i e s i ę ć l a t m o j e g o ż y c i a - warczy Rolfe. - Oto, co mi zabrała! Dziesięć lat siedziałem w więzieniu! Zamierzam pójść do jej domu i zażądać odpowiedzi!

Rolfe robi taki ruch, jakby już zamierzał wyjść, ale zatrzymuje się. Odwraca się i patrzy na Devona, pozornie spokojniejszy, choć wciąż widać w jego oczach gniew.

- Dziś są twoje urodziny, prawda, Devonie? - pyta nieco łagodniejszym tonem.

Chłopiec kiwa głową.

- Chociaż nikt o tym nie pamiętał.

- Ja pamiętałem, Devonie, i wieczorem przyniosę ci prezent.

Devon uśmiecha się krzywo.

- I wtedy wybuchnie bomba?

- Późnej - mówi Rolfe ze złośliwym uśmieszkiem na twarzy - wezmę Amandę na bok i pogawędzimy sobie trochę.

Devon postanawia wrócić do Kruczego Dworu na piechotę. Nie samochodem, nie za pomocą sztuczki ze znikaniem i pojawianiem się. Musi uporządkować fakty i przemyśleć kilka spraw.

W miasteczku nadal trwa szalony pęd ku wiośnie. Wzdłuż chodników wyrastają zielone liście narcyzów. Świeżo odmalowane sklepy pysznią się szyldami głoszącymi OTWARCIE ZA 2 TYGODNIE! Przybywają sezonowi robotnicy z Europy Wschodniej i stoją w kolejce po pracę w Clam Snack i Frosty Fingers Creamery. Devon nie wyobraża sobie Biedy jako gwarnego kurortu, ale wszyscy mówią, że tym właśnie będzie, i to wkrótce.

Wspinając się po stromych i kruchych stopniach wykutych w skale klifu, Devon ma dobry widok na miasteczko wybielone od morskiej soli ściany i karłowate, poskręcane czarne sosny. Ojciec przysłał go tutaj, niczego mu nie wyjaśniając, ale teraz Devon wie, że tutaj jest jego dom - prawdziwy dom, którym ten w Coles Junction nigdy nie mógłby być. Pobyt w Coles Junction był dla mnie tylko okresem przejściowym, myśli, pnąc się w górę. Oczekiwaniem na spotkanie z przeznaczeniem. Oczekiwaniem na przyjazd tutaj.

Na końcu schodów i na szczycie Orlego Wzgórza jest cmentarz, prywatne miejsce pochówku Muirów. Spoczywają tam wszyscy: Horatio Muir, budowniczy Kruczego Dworu, oraz rodzice pani Crandall, Randolph i Greta Muirowie. Nad morzem znajduje się pomnik Emily Muir oraz grób samego Jacksona Muira, na którego widok zawsze przechodzą Devona ciarki. Na nagrobku jest wyryty napis PAN KRUCZEGO DWORU, choć ten tytuł nie przysługiwał mu za życia.

I Byłem tam, myśli Devon, przystając i z dreszczem zgrozy spogląda na grób. Byłem tam ze szkieletem Jacksona, uwięziony w jego trumnie.

To Szaleniec go tam wpakował. Czasem Devon budzi się w nocy przerażony i zlany zimnym potem, bo śni mu się, że znów jest w tym strasznym miejscu.

I Jednak wydostałem się, przypomina sobie. Wydostałem się, ponieważ byłem silniejszy od niego.

Minąwszy ten okropny nagrobek, odgarnia noga kilka zeschłych liści. Spogląda na zwyczajny, płaski kamień z wyrytym tylko jednym słowem: CLARISSA.

- Dlaczego? - głośno pyta. - Dlaczego pani Crandall udawała, że ona zginęła w tym wypadku samochodowym? Dlaczego zadała sobie tyle trudu i kazała umieścić tu ten nagrobek? Czy naprawdę tylko po to, żeby się zemścić na Rolfie?

Odwraca się i jego spojrzenie jak zwykle przyciąga to, co tutaj najbardziej go fascynuje. Obelisk na środku cmentarza. Na jego podstawie znajduje się najbardziej zagadkowa wskazówka dotycząca jego przeszłości. Jego imię, DEVON, wyryte grubymi literami.

I Nie odnotowano, kto jest tu pochowany, myśli Devon, patrząc na ten napis. A jeśli nawet zapisano to w jakiejś księdze, to nie w takiej, którą pani Crandall chciałaby udostępnić.

I Czy to mój ojciec? Czy to on? Mój prawdziwy, rodzony ojciec, czarodziej Skrzydła Nocy?

Devon błyskawicznie odwraca się.

- Kto to powiedział? - woła. - Kto tu jest?

Cichy, drwiący śmiech przelatuje nad nagrobkami.

- Chcesz zobaczyć jego twarz? Twarz twojego ojca?

Ten głos go przeraża. Kto to?

- Tak - mówi Devon. - Tak, chcę go zobaczyć!

- Bardzo dobrze - odpowiada głos, niski i głuchy, jakby dobywał się spod ziemi.

Devon przygotowuje się na najgorsze. Nikt się nie pojawia. Nagle jednak słyszy jakiś dźwięk, szmer u swoich stóp. Odskakuje przerażony. Z ziemi wyłania się dłoń.

Dłoń jego martwego ojca!

5. Krew na tarczy księżyca.

To już kiedyś się wydarzyło, myśli Devon. Kiedyś zaatakowała mnie tu armia zombi…

Tym razem jednak tylko jeden zmarł powstaje z grobu. Okropny, cuchnący nieboszczyk, z dziurami zamiast oczu.

Rozkładające się trupy przerażają Devona bardziej niż cokolwiek innego. Bardziej niż demony, bardziej niż zbuntowani czarodzieje, bardziej niż wilkołaki. Chłopiec cofa się z odrazą, gdy nieboszczyk wstaje z grobu.

- Odejdź - rozkazuje, a serce łomocze mu w piersi. - Odejdź!

Jednak zombi chwiejnie rusza naprzód, wymachując rozkładającymi się rękami i usiłując złapać chłopca. Devon odskakuje, ale czuje woń gnijącego ciała. To chyba najgorsza cecha zombi: ten odór.

- Wracaj do swojego grobu! - krzyczy Devon, lecz nieboszczyk wciąż naciera, z każdym krokiem budząc w nim coraz większe obrzydzenie. Devon zastanawia się, czy po prostu nie zniknąć, ale dochodzi do wniosku, że pozostawianie zombi w okolicy Kruczego Dworu to kiepski pomysł. Ponadto byłoby to tchórzliwe i…

W tym momencie Devon pojmuje, dlaczego nie może pokonać nieboszczyka. Boję się, mówi sobie. On mnie przeraża. Boję się, że ten cuchnący i gnijący trup może być moim ojcem. To dlatego moja moc nie działa.

Jak mówiono mu wiele, wiele razy, jedynie strach może go pokonać. Pozbawić czarodziejskiej mocy.

Słyszy głos ojca:

- Jesteś silniejszy od nich wszystkich. Zawsze o ty pamiętaj, Devonie.

- Tak! - woła chłopiec, przestając się cofać i stawiając czoło nacierającemu zombi. - Jestem silniejszy od ciebie, ty zgniłku!

Dłonie nieboszczyka dotykają ciała chłopca. Devon pokonuje odrazę i wyzywająco patrzy w puste oczodoły, usiłując nie zwracać uwagi na kłębiące się w nich robaki.

- Wracaj do swojego grobu! - rozkazuje ponownie i tym razem stwór znika.

Ziemia pod nogami chłopca wygląda na nieporuszoną. Devon wzdycha z ulgą.

I Zostałem poddany próbie, uświadamia sobie. I przeszedłem ją.

Tylko kto go jej poddał?

Powoli wraca przez las do Kruczego Dwora. Będzie musiał wyjaśnić pani Crandall, że Obłąkana Dama wymknęła mu się. Jeszcze nie wie, czy powie jej więcej - że wyjawiła mu, że ma na imię Clarissa. Może zaczeka, aż wieczorem zrobi to Rolfe, ponieważ potem rozpadnie się cały jego świat. Pani Crandall może wyrzucić go z Kruczego Dworu za niewykonanie jej polecenia i widywanie się z Rolfe'em Montaigne'em. Nie wiadomo, dokąd mogą go wysłać. Musi być przygotowany na wszystko.

Jest późne popołudnie. Ominął go lunch, ale widok - i zapach - tego umarlaka odebrały mu apetyt. Teraz tylko chce mu się spać.

Gdy idzie przez podjazd do frontowych drzwi posesji, słyszy klakson.

- Hej, Devonie!

To D.J. Z piskiem opon wjeżdża swoim camaro na podjazd i zatrzymuje się przed domem. Wyskakuje z samochodu, a Ana, Marcus i Cecily wysiadają z drugiej strony.

- Wszystkiego najlepszego, koleś! - mówi D.J., klepiąc go w plecy. - Czekaliśmy na ciebie z tortem i wszystkim, ale nie pokazałeś się w szkole!]

Marcus, teraz wyglądający już nieco lepiej, wręcza mu to, co zostało. Kawałek czekoladowego tortu Sary Lee ma papierowym talerzyku, z krzywo zatkniętą w nim świeczką.

Devon uśmiecha się.

- Dzięki, ludzie.

Ana podchodzi do niego.

- Chyba nie myślałeś, ze zapomnieliśmy, co?

Spogląda w jej piwne oczy. Są takie ładne.

- Nie wiedziałem, że będziecie pamiętali.

Wchodzą do środka, siadają przy stole i Marcus zapala świeczkę.

- No już - mówi. - Pomyśl jakiś życzenie i zdmuchnij ją.

- Zanim to zrobi - słyszą inny głos - może powinien oszczędzić tchu na to.

To Bjorn. Gnom wkracza do pokoju, niosąc ogromny czekoladowy tort na srebrnej tacy, tak szeroki i wysoki, że praktycznie większy od niego samego. Stawia go na stole. Na torcie palą się świeczki.

- Piętnaście świeczek - mówi Alexander, przybiegając za Bjornem. - Sam je zapalałem.

- Piętnaście, tak? - pyta Devon.

Spogląda na Cecily, która stoi z boku pod ścianą. Tylko ona nie złożyła mu życzeń.

Devon wyciąga rękę i wyjmuje świeczkę z resztek ciasta Sary Lee. Zatyka ją na torcie przyniesionym przez Bjorna.

- Może powinno ich być szesnaście - mówi i dmuchnięciem gasi je wszystkie. Cecily odwraca głowę.

- Pomyślałeś jakieś życzenie? - pyta Ana, trzymając się blisko Devona.

- Tak.

- Założę się, że chciałeś się dowiedzieć, kim byli twoi prawdziwi rodzice - mówi D.J.

Devon uśmiecha się.

- Jeśli wam je wyjawię, to życzenie się nie spełni.

Zauważa, że Cecily zerknęła na niego, ale zaraz znów odwróciła głowę.

- Stare przesądy - wtrąca Bjorn. - Coś w nich jest. Ja traktuj je bardzo poważnie.

- Cóż, trzeba to wrąbać - mówi D.J. - Ukrój mi duży kawałek, Devonie.

Przez pewien czas jest to zwyczajne urodzinowe przyjęcie. Tort czekoladowy i coca-cola - dla dziewcząt dietetyczna - oraz beztroski śmiech. Nie ma mowy o czarach, demonach, bestiach czy zombi. Zamiast tego D.J. obiecuje zabrać wszystkich latem na Florydę. Mówi, że jego rodzice kupują tam mieszkanie, żeby uciec przed ciężkimi zimami w Biedzie.

- Demony nigdy nie znajdą was na West Palm Beach - śmieje się.

Devon też się śmieje. Odzyskuje apetyt i pochłania trzy kawałki tortu. Siedząc na podłodze pod ścianą obok Any, czuje uniesienie i radość, a kiedy dostrzega odrobinę lukru na jej górnej wardze, nachyla się i delikatnie ja całuje.

- Devonie! - mówi Ana, chichocząc, i oddaje mu pocałunek.

- No dobra, we dwoje - mówi Marcus, celując w nich widelcem. - Nie migdalić się.

Devon uśmiecha się, patrząc na niego. Zauważa, ze Cecily wychodzi z pokoju. D.J. rusza za nią. Devon przez chwilę ma poczucie winy, ale zaraz dochodzi do wniosku, że tak jest najlepiej: powinni zapomnieć o sobie. Poza tym nie może zaprzeczyć, że miło jest być z Aną, która jest znacznie spokojniejsza i słodsza od wybuchowej Cecily Crandall…

Jednak rozważania o miłości i romansach szybko zastępuje niepokój, gdy Devon znów dostrzega unoszący się przed twarzą Marcusa pentagram.

- Hej - mówi Devon do przyjaciela. - Nosisz tę gwiazdę na łańcuszku, którą ci dałem?

Marcus uśmiecha się, klepiąc koszulkę na piersi.

- Nigdy go nie zdejmuję.

- To dobrze - mówi Devon.

- Jednak cokolwiek to było, już mi przeszło - upiera się Marcus. - Jak grypa albo cos takiego.

- Mimo wszystko - mówi Devon - lepiej noś ten wisiorek.

Marcus spogląda mu w oczy.

- Obiecuję ci to, Devonie.

Devon nagle wraca do rzeczywistości i wstaje, odrywając się od Any.

- Słuchajcie, ludzie, to naprawdę było fajne i w ogóle - mówi. - Ale chyba powinniście już iść. Wkrótce przyjdzie tu Rolfe, który ma pogadać o czymś z panią Crandall. To może być nieprzyjemna rozmowa.

- Tym bardziej powinniśmy tu zostać i posłuchać - stwierdza z uśmiechem Marcus.

- Nie, to nie będzie miłe - mówi Devon. Odwraca się do Any. - Dzięki za tort urodzinowy. Dlaczego mam wrażenie, że to ty przyniosłaś go do szkoły?

Ona uśmiecha się.

- Miałam nadzieję, że wpadniesz do mnie wieczorem i upiekę ci prawdziwe ciasto.

- Jeszcze jedno ciasto? - śmieje się Devon. - Po tym wszystkim?

- No, jeśli nie, to możemy po prostu posiedzieć - mówi Ana. - Pooglądać telewizję…

-Bardzo bym chciał - wzdycha Devon. - Naprawdę bardzo bym chciał. Jednak ta rozmowa Rolfe'a z panią Crandall… może być bardzo burzliwa. Muszę być tutaj.

Ona uśmiecha się. Jest taka wyrozumiała. Podchodzi i szybko całuje go w policzek.

- W porządku. Może więc jutro?

- Tak - obiecuje Devon. - Zaplanujemy to na jutro.

D.J. i Cecily już siedzą w samochodzie.

- Powiedz mamie, że D.J. zabrał mnie do kina - mówi rudowłosa dziewczyna przez okienko samochodu, gdy Devon, Ana i Marcus wychodzą na zewnątrz. - Wrócę do domu późno.

- Tak, w porządku - mówi Devon, dochodząc do wniosku, że im mniej osób będzie w domu, tym lepiej.

- Och, i wszystkiego najlepszego w dniu urodzin, Devonie. - Cecily zniża głos. - Czy załatwiłeś Obłąkaną Damę? Naprawdę nie mam ochoty spłonąć dziś w nocy we własnym łóżku.

Devon wzdycha.

- Chyba na razie nic nam z jej strony nie grozi.

- To dobrze.

Cecily sztywno kiwa głową i podnosi szybę.

Devon macha przyjaciołom na pożegnanie i przygnębiony wchodzi do domu.

Może zamieszka u Rolfe'a, jeśli pani Crandall wyrzuci go z domu. Zapewne byłoby to fajne i miałoby sens, jeśli Rolfe naprawdę ma być jego Opiekunem. Tylko czy pani Crandall zrzekłaby się na rzecz Rolfe'a prawnej opieki nad Devonem? Ojciec zostawił Devona pod opieką pani Crandall. To od niej zależy, dokąd pójdziemy jeśli zostanie wyrzucony z Kruczego Dworu.

Tak naprawdę nie chciał stąd wyjeżdżać. Chociaż to niesamowite miejsce, teraz to jego dom. Tutaj jest jego przeszłość, a także przyszłość. Jest tego pewien.

Oczywiście jeśli pani Crandall pójdzie do więzienia - co może się zdarzyć, jeśli Rolfe zdoła dowieść, że popełniła krzywoprzysięstwo i przez te wszystkie lata więziła Clarissę - to nie wiadomo, co się stanie z Devonem. I Cecily. I Alexandrem.

I z Kruczym Dworem.

Tyle ze Clarissa znikła. Devon wyczuwa to, a jego intuicja czarodzieja Skrzydła Nocy potwierdza ten fakt. Clarissa jest wolna. Wreszcie naprawdę wolna. Szybuje w przestworzach. To co powiedział Cecily, było prawdą. Są bezpieczni, dopóki Clarissa nie postanowi wrócić.

A bez Clarissy Rolfe'owi będzie trudno dowieść, że jej ciała nie zabrało morze. Bez dowodów nie zdoła pani Crandall o nic oskarżyć.

Co zresztą i tak pewnie go nie powstrzyma.

Jak ś m i e s z wchodzić do tego domu?

Pani Crandall jest na górnym podeście schodów, patrząc szeroko otwartymi, pełnymi gniewu oczami na Rolfe'a Montaigne'a, który stoi z Devonem w hallu.

Kiedy mężczyzna zapukał, Devon otworzył mu drzwi, mając nadzieję złagodzić nieuchronne starcie. Jednak pani Crandall najwyraźniej zauważa nadjeżdżający samochód przez okno sypialni i - delikatnie mówiąc - nie jest zachwycona tą wizytą.

- Jak zawsze, Amando - mówi Rolfe, patrząc na nią - jesteś szczególnie piękna, kiedy się złościsz.

Ten komplement tylko podsyca jej gniew. Pani Crandall schodzi po schodach i mówi lodowatym tonem, sypiąc skry z oczu:

- Kiedy byłeś tu ostatnio, powiedziałam ci, żebyś nigdy nie wracał.

- Musiałem przynieść Devonowi prezent urodzinowy - oznajmia niewinnie Rolfe.

Ona staje przed nim.

- Zapewne jakiś magiczny drobiazg, który tylko zachęci go do praktykowania tego, czego mu zabroniłam.

- Daj spokój, Amando - mówi Rolfe. - Czy nie możemy zachowywać się jak cywilizowani ludzie, choćby ze względu na chłopca? W końcu to jego urodziny.

Pani Crandall zaciska wargi, patrząc na Devona i Rolfe'a.

- Daj mu ten prezent i wyjdź.

- Może przynajmniej wejdziemy do salonu? Stanie w przedpokoju wydaje się takie formalne.

Ona tylko wzdycha. Wszyscy idą do salonu. Devon z mocno bijącym sercem. Chciałby, żeby Rolfe skrócił swój występ i przeszedł do sedna sprawy

Nie musi długo czekać.

- Przy okazji, Amando - mówi Rolfe, gdy pani domu siada na swoim fotelu z wysokim oparciem. - Miałaś jakieś wieści od Clarissy?

Devon bacznie obserwuje panią Crandall. Ta zimno spogląda na Rolfe'a. Nie zdradza żadnych uczuć.

- Clarissa nie żyje - mówi w końcu. - Ty najlepiej powinieneś o tym wiedzieć.

- Zatem to jej duch tłukł się w murach dworu przez kilka ostatnich tygodni? - pyta Rolfe.

Pani Crandall przenosi spojrzenie na Devona.

- Przykro mi - mówi chłopiec. - Musiałem mu to powiedzieć. Dzisiaj znów się z nią widziałem, pani Crandall. I wyjawiła mi, jak ma na imię.

- Jest obłąkana - mówi spokojnie pani Crandall. - Wiesz o tym, Devonie.

Rolfe stoi nad nią, przeszywając ją gniewnym wzrokiem.

- Zatem zaprzeczasz, że ta tajemnicza dama to w rzeczywistości Clarissa Jones?

- Ta tajemnicza dama ma magiczną moc - oświadcza pani Crandall, pozornie wciąż nieporuszona, chociaż magicznie wyostrzony słuch Devona wychwytuje przyspieszone bicie jej serca. - Czy Clarissa kiedykolwiek ją posiadała?

- Nie - przyznaje Rolfe. - Poza umiejętnością oczarowania nastolatka, który był zakochany w tobie na zabój.

Po tych słowach pani Crandall nie jest w stanie dłużej udawać. Wstaje, omija Rolfe'a i przechodzi przez pokój.

- To nonsens! - mówi głośno, ale drżą jej dłonie. - Daj Devonowi prezent i wyjdź.

- Nie wyjdę dopóki nie powiesz mi prawdy, Amando. Przesiedziałem dziesięć lat w więzieniu za spowodowanie śmierci Clarissy. Jeśli ona żyje, przyjdzie do mnie. Powiedz mi prawdę, Amando, zanim sam ją odkryję!

- W p o r z ą d k u! - Pani Crandall odwraca się twarzą do niego. - Tak, to była Clarissa! Tak, trzymałam ją w ukryciu przez te wszystkie lata! I co zamierzasz z tym zrobić, Rolfe?

On uśmiecha się zjadliwie.

- Może dam ci posmakować tego, przez co przeszedłem przez te wszystkie lata. Krzywoprzysięstwo to przestępstwo, Amando.

- Zeznałam, że widziałam cię za kierownicą, co było prawdą - mówi wyzywająco pani Crandall. - Nie popełniłam krzywoprzysięstwa.

- To kłamstwo i dobrze o tym wiesz. Prowadziła Clarissa!

Ona śmieje mu się w twarz.

- Byłeś tak pijany, że nie mogłeś nawet ustać na nogach!

- Tylko, ze ukrywanie tu Clarissy, kiedy skazywano mnie za spowodowanie jej śmierci…

Pani Crandall ponownie odsuwa się od niego i z gracją geparda przemierza pokój. Devon schodzi jej z drogi.

- Clarissa wróciła, kiedy już złożyłam zeznania i zakończył się proces. Wcześniej nie miałam pojęcia, że ona żyje. - Obrzuca spojrzeniem Rolfe'a, a potem Devona. - Wyobraźcie sobie moje zdziwienie, kiedy stanęła we frontowych drzwiach.

- Gdzie była? - ośmiela się zapytać Devon.

- Nigdy nam nie wyjaśniła - odpowiada pani Crandall. - Postradała rozum. Zapewne na skutek wypadku.

- A jej moc? - pyta Devon. - Skąd się wzięła?

- Tego również nie wiemy - odpowiada pani Crandall/ - Wiem tylko, że wróciła do Kruczego Dworu zupełnie odmieniona. Poszła prosto do portalu we wschodnim skrzydle i próbowała otworzyć Otchłań!

Usłyszawszy to, Devon i Rolfe na chwilę oniemieli.

Pani Crandall posyła im zdawkowy uśmieszek.

- Może teraz rozumiecie, dlaczego moja matka i ja musiałyśmy to zrobić. Dlaczego trzymałyśmy tu Clarissę pod kluczem. Dlaczego nigdy nie pozwoliłyśmy, aby w pełni poznała swoje umiejętności. Gdybyśmy ją uwolniły, otworzyłaby Otchłań. Jej czary sprwadziłyby z powrotem Szaleńca! Byłam tego pewna!

Rolfe drapie się po głowie.

- Dlaczego mam wrażenie, że słyszymy tylko część prawdy?

- Mówię wszystko, co wiem.

Rolfe prycha.

- Po prostu wydaje mi się niezwykle dogodne, że broniąc Kruczego Dworu przed Szaleńcem, jednocześnie zdołałaś się zemścić na mnie.

Ona wytrzymuje jego spojrzenie.

- To objaw twojego narcyzmu, Rolfe. Sądzisz, że wszystko kręci się wokół ciebie.

- Mogłaś znaleźć jakiś sposób na to, żeby utrzymać Clarissę z daleka od Otchłani i poinformować władze, że ona żyje.

- Po co? Żeby wydostać cię z więzienia? - Pani Crandall podchodzi i staje oko w oko z Rolfe'em. - A dlaczego miałabym to robić? Chyba zapominasz, że w tym samochodzie był jeszcze ktoś. Ten służący. On nigdy nie wrócił. Nie. Ten biedny chłopiec rzeczywiście utonął przez ciebie, przez twój brak szacunku dla ludzkiego życia. Tak więc bez względu na to, czy Clarissa przeżyła czy nie, z a s ł u ż y ł e ś na odsiadkę.

Rolfe odwraca głowę i milczy.

W salonie zapada niezręczna, nieprzyjemna cisza. Żadnego z nich nie cieszy to stracie. Devon wyraźnie wyczuwa, że tak naprawdę nie chcą być dla siebie okrutni.

- Cóż - mówi, przerywając milczenie. - Przynajmniej nie musimy się o nią martwić. Nie ma potrzeby jej więzić. Odleciała stąd. Dosłownie. Pomachała rękami jak skrzydłami i odleciała. Próbowałem ją powstrzymać, ale nie zdołałem. A mój wewnętrzny głos podpowiada mi, że naprawdę nas opuściła.

- Możemy tylko mieć nadzieję, że to prawda - mówi pani Crandall.

Rolfe doszedł do siebie.

- Powinnaś na to liczyć, ponieważ przetrzymywanie kogoś wbrew jego woli też jest przestępstwem.

- Była tu gościem, nie więźniem. Bardzo dobrze ją traktowaliśmy.

Pamiętając, ile razy słyszał jej szloch odbijający się echem w całym domu. Devon zastanawia się, czy to prawda. Jednak Clarissa rzeczywiście jest obłąkana. Kto wie, co oznaczał jej płacz?

Pani Crandall znów mierzy wzrokiem Rolfe'a.

- Chcę, żebyś w ciągu dziesięciu minut opuścił ten dom. Daj Devonowi prezent, a potem odejdź, proszę.

Szybko wychodzi z salonu, a jej długa zielona suknia z szelestem ociera się o podłogę. Kiedy pani Crandall znika im z oczu, wyczerpany Rolfe opada na jej fotel.

- Wciąż jest w tobie zakochana - mówi Devon, siadając na sofie naprzeciw mężczyzny. - To najzupełniej oczywiste.

- Ona mnie nienawidzi - mówi niezbyt przekonująco Rolfe - tak samo jak ja ją.

- Taak, pewnie - wzdycha Devon, przewracając oczami na tę głupotę dorosłych. - Zatem sądzisz, że tajemnica Obłąkanej Damy została rozwiązana? Może nie ma się już czym przejmować. Może Clarissa wyniosła się razem ze swoimi magicznymi umiejętnościami, jakiekolwiek one są, żeby gdzie indziej wieść żywot czarodziejki

Rolfe śmieje się.

- Gdybyś nie miał takich doświadczeń w Kruczym Dworze, może byś w to uwierzył. Daj spokój, Devonie. Clarissa jest częścią tajemnicy tego domu tak samo jak każdy z nas. Ona wróci. - Potrząsa głową. - Nie rozumiem tylko, w jaki sposób zdobyła magiczne umiejętności. Była zwykłą, niemądrą dziewuchą.

Siedzący na sofie Devon pochyla się i uśmiecha kącikiem ust.

- No cóż… nie chcę bynajmniej zmieniać tematu, ale… naprawdę masz dla mnie prezent urodzinowy?

Rolfe śmieje się.

- Pewnie, że mam.

Sięga do kieszeni i wyciąga jakieś pudełko. Devon bierze je z wdzięcznością, zdejmuje wieczko i zagląda do środka.

- To pierścień mojego ojca!

- Sądzę, że udało mi się go uaktywnić - mówi Rolfe. - Sprawdziłem w kilku księgach i dowiedziałem się, że jeśli kryształ w pierścieniu Opiekuna zaczyna źle działać, należy go umieścić w pobliżu innych kryształów, bo w ich obecności się „naładuje”.

Devon spogląda na złoty pierścień, na osadzony w nim niebieski kryształ. To był pierścień Teda Marcha, i Devon z radością go przyjął. Jednak dotychczas pierścień okazał się słaby i nie można było na nim polegać. Jeśli Rolfe rzeczywiście go naprawił, mógł stać się dla Devona istną skarbnicą wiedzy.

- Dziękuję ci, Rolfe - mówi chłopiec, wsuwając pierścień na palec. - Wypróbuję go wieczorem.

- Wszystkiego najlepszego, przyjacielu. - Rolfe spogląda na hall i schody. - Teraz lepiej już pójdę. Moje dziesięć minut prawie się kończy, a chyba już dostatecznie rozzłościłem Amandę.

- Posłuchaj, Rolfe - mówi Devon, gdy idą razem do drzwi. - Za tydzień znów będzie pełnia księżyca. Musimy być przygotowani na ewentualny powrót bestii.

Rolfe kiwa głową.

- Próbowałem znaleźć więcej informacji o takich stworach w mojej bibliotece, ale niewiele się dowiedziałem. Będę szukał dalej.

Devon spogląda na pierścień na palcu. Może on udzieli mu kilku odpowiedzi. Chłopiec żegna się z Rolfe'em i spieszy na górę, żeby wypróbować pierścień.

Jego pokój pachnie świeżym drewnem. Stolarze skończyli pracę po południu. Wymienili zwęglone deski podłogi i framugi okien. Devon ma tez nowe biurko. Nie podobają mu się nowe zasłonki, wybrane przez panią Crandall. Żółte w różowe różyczki - co ona sobie wyobraża? Rozsuwa je jak najszerzej i otwiera okno. Podnosi oczy ku niebu.

Mży, ale mimo to widać sierp księżyca. Devon wyciąga rękę, mierząc weń wskazującym palcem i koncentruje się.

Z początku nic się nie dzieje. Devon zaczyna się obawiać, że Rolfe jednak nie naprawił kryształu. Nagle czuje mrowienie, przesuwające się od dłoni do głowy. Wszystko wokół nabiera tak ostrych zarysów, ze otoczenie zdaje się wibrować. Devon nie odrywa oczu od księżyca.

Ten nagle zabarwia się czerwienią.

Krew! Księżyc jest oblany krwią!

Gęsta jak syrop, ścieka po jego tarczy, plamiąc nocne niebo. Mżący deszcz również zmienia się w krew, która lepką warstwą oblepia rękę Devona. Chłopiec cofa się, starannie zamykając okno.

Gdy tylko to robi, krew znika, lecz mdlący skurcz w brzuchu pozostaje. Co oznacza ta wizja? Co ma powiedzieć mu o bestii?

Siada na łóżku i zamyka oczy.

- Pokaż mi więcej - rozkazuje. - Powiedz mi to, co chcę wiedzieć.

I nagle już nie jest w swoim pokoju. Kroczy jakimś zasnutym pajęczynami korytarzem, zapewne w zamkniętym wschodnim skrzydle domu. Słyszy swój oddech, jak na wzmocnionej ścieżce dźwiękowej jakiegoś filmu. Czuje strach, ponieważ nie wie, co go czeka na końcu korytarza, ale stara się opanować, wiedząc, ze ten lęk pozbawi go magicznej mocy.

Wreszcie na odległym końcu korytarza dostrzega jakąś postać. To mężczyzna. Zbliża się. Devon poznaje ducha, którego po raz pierwszy napotkał w sekretnym przejściu. Tego młodzieńca z fryzurą Beatlesa. Młodzian stoi i tylko patrzy na Devona. Ma na sobie bawełnianą koszulkę i dżinsy. Wygląda na strasznie smutnego i znużonego.

- Kim jesteś? - pyta Devon.

Nieznajomy znów kreśli w powietrzu pięcioramienną gwiazdę.

- Tak, wie, wiem, pentagram - mówi Devon. - Ale kim ty jesteś? Co masz wspólnego z bestią? Czy jesteś jakoś związany z Clarissą?

Młodzieniec nie odpowiada, tylko spogląda w górę. Devon podąża wzrokiem za jego spojrzeniem. Nagle już nie znajdują się na zakurzonym starym korytarzu, ale w lesie. Devon czuje w nozdrzach zapach zeschłych liści i wilgotnej ziemi. Spogląda na wiszący na ciemnym niebie księżyc. Ten jest teraz w pełni, a nie cienki jak przedtem.

I owszem: ocieka krwią.

Devon powraca wzrokiem do stojącego przed nim młodzieńca. Tylko, że ten znikł, a pojawiła się warcząca bestia. Z rykiem szczerzy długie, ostre kły. Potem skacze.

Devon otwiera oczy.

Siedzi na swoim łóżku, w swoim pokoju. Na zewnątrz deszcz bębni w okna. Chłopiec wypuszcza powietrze z płuc, pozbywając się lęku wywołanego prze tą wizję. Czuje dziwne zmęczenie.

- Zostawię pierścień na palcu - mówi do siebie, rozbierając się przed pójściem do łóżka. - Może we śnie udzieli mi odpowiedzi.

Zasypia, ledwie przyłożywszy głowę do poduszki.

Devonie.

Słyszy dobiegający skądś głos, gdzieś z oddali, ale nie wiadomo skąd.

- Devonie.

- Tato?

We mgle dostrzega twarz ojca. To Ted March, jego pucołowate, rumiane policzki, jego jasnoniebieskie oczy. Wyciąga ramiona do Devona.

- Tato, to naprawdę ty?

- Tak, Devonie, to ja.

Chłopiec zdaje sobie sprawę z tego, że śni, lecz to wcale nie zmniejsza radości wywołanej widokiem ojca. Zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, że jego sny często bywają równie realne jak to wszystko, czego doświadcza na jawie. Może śni, ale to wcale nie oznacza, że ojciec nie jest teraz przy nim.

Jednak jak to często bywa we snach, czas i odległość tracą swój sens: im bardziej Devon stara się dotrzeć do ojca, tym bardziej ten się oddala.

- Tato, tyle się dzieje - woła we mgle Devon. - Tyle muszę zrozumieć.

- Poradzisz sobie, Devonie. Możesz poskładać wszystkie kawałki tej łamigłówki. Wiem, że potrafisz.

Jego głos dobiega z oddali. Devon biegnie coraz szybciej, próbując go dogonić, zbliżyć się. Jednak ojciec jest coraz dalej.

- Tato! Potrzebuję twojej pomocy! Musisz mi powiedzieć, kim jest Clarissa! I co oznacza krew na tarczy księżyca? Proszę, powiedz mi, tato!

Teraz już ledwie go słyszy, gdyż postać ojca szybko znika w gęstej, wilgotnej mgle.

- Mój pierścień - zaczyna Ted March, ale reszta zdania już nie dochodzi do uszu Devona.

- Tato! Nie słyszę cię! Tato!

Twarz Teda Marcha migocze, pojawia się i znika, stapiając się z czymś innym. Jego głos jest teraz ledwie szeptem, zagłuszanym przez inny dźwięk. Cichy i piskliwy, coraz głośniejszy.

Śmiech.

To śmiech jakiegoś szaleńca.

- Tato! - woła Devon.

- Tato! - przedrzeźnia go ktoś. - Tato! Tato! Ja ci dam tatę!

I nagle twarz we mgle nie należy już do Teda Marcha, lecz do Jacksona Muira, okropnego, rozkładającego się trupa. Szczękając zębami, Szaleniec śmieje się z Devona.

Dokończenie rodz 11:

się naprawić. Oni będą bezpieczni, a Devon zmieni bieg historii!

- Czego chcesz, Teddy Bear? - pyta Miranda, nastroszona i podejrzliwa, kiedy puka do jej drzwi.

- Tylko chwili twojego czasu - odpowiada Devon. - Dosłownie.

I w tym momencie unieruchamia ją. Dziewczyna zastyga, nie mrugając, nie oddychając, z dłonią wciąż na klamce.

- Kiedy się zbudzisz, wszystko będzie w porządku - obiecuje jej Devon. - Robię to dla twojego własnego dobra. Dla dobra nas wszystkich.

Jednym skinieniem głowy zmniejsza ją do rozmiarów małej lalki.

Podnosi ją.

- Wybacz mi, Mirando - szepcze Devon, umieszczając ją w kieszeni swojej kurtki. - Jestem pewien, ze będziesz się na mnie złościć, ale zajmę się tym jutro.

Spogląda przez okno.

- Jutro - powtarza. - Kiedy cały świat będzie zupełnie inny.

Na zewnątrz słońce już zaczęło opadać za horyzont, a znad morza nadciąga burza. Trzaska grom.

Zaczęła się noc Halloween.

12. Narodziny bestii.

Szkoda, że nie ma tu Amandy - mówi Emily Muir, pomagając malować bokobrody na policzkach małego Rolfe'a Montaigne'a, który jest przebrany za lwa. - Mogłaby ci towarzyszyć jako lwica.

Znając przyszłe czasy ich obojga, Devon dostrzega ironię tego stwierdzenia. Nie ma jednak czasu na rozmyślania o czymkolwiek innym poza tym, co ma zdarzyć się tej nocy. Wkłada dłoń do kieszeni kurtki i dotyka ukrytej tam, pomniejszonej Mirandy.

Co do Rolfe'a, to jego udział w zabawie ogranicza się do pobytu w salonie Kruczego Dworu, gdzie Randolph daje mu małą, świecącą dynię z cukru, która głośno życzy mu wesołego Halloween Rolfe natychmiast odgryza kawałek.

Emily upiekła pierniczki kształcie wiedźm, duchów i - kolejna ironia losu, myśli Devon - księżyców. Wrzuca kilka do papierowego worka chłopczyka.

- Gdzie jest ta służąca? - nagle warczy Jackson, wpadając do salonu. - Gdzie jest Miranda?

- Jacksonie - mówi Randolph, mierząc brata wzrokiem. - Wolałbym, żebyś nie nazywał ani jej, ani żadnego z naszych Opiekunów, służącymi. Może mieszkają z kucharkami i pokojówkami, ale są naszymi nauczycielami, partnerami i przyjaciółmi.

Jackson uśmiecha się z udawaną skruchą.

- Oczywiście, Randolphie. Jak zawsze masz rację, a ja błądzę. - Spogląda na swoją żonę. - Po prostu o tej porze Miranda zawsze przynosi mi brandy, a teraz się spóźnia.

Emily podnosi się z krzesła.

- Ja mogę przynieść ci brandy, Jacksonie.

Devon patrzy, jak Szaleniec rozgląda się, rozpaczliwie szukając Mirandy. Ich mała schadzka zaplanowana na ten wieczór nie doszła do skutku. Devon uśmiecha się pod nosem i sięga do kieszeni, żeby znów dotknąć Mirandy.

I Wszystko będzie dobrze, myśli. Nie spotka się z nią, więc Emily nie zobaczy ich razem. I nie umrze.

Na zewnątrz burza się wzmaga. Światła zaczynają mrugać, po czym gasną.

Randolph machnięciem ręki zapala dziesiątki świec, zawsze stojących w pokojach. Ich miękki blask wypełnia pokój.

- W istocie nawet bardziej lubię światło świec - mówi Emily, podając mężowi kieliszek brandy.

- Lepiej pasują do Halloween - orzeka ze śmiechem Randolph, przyjmując swój kieliszek brandy od szwagierki.

Devon czuje na sobie ich spojrzenia. Zerka na Jacksona. Szaleniec podnosi kieliszek do ust, lecz nie odrywa oczu od Devona.

- Proponuję toast - mówi Randolph, unosząc kieliszek. - Za Emily. Jutro dołączysz do nas jako czarodziejka Skrzydła Nocy.

Ona jest bliska łez.

- Nigdy nie wyobrażałam sobie takiego wspaniałego życia. Dziękuję ci, Randolphie, za zaproszenie do Kruczego Dworu. - Odwraca się i podnosi kieliszek do Ogdena McNutta, który stoi na uboczu z Montaigne'em. - Dziękuję ci, Odegnie, za to, że nauczyłeś mnie tradycji Skrzydła Nocy. - W końcu odwraca się i spogląda na męża. - A najbardziej dziękuję tobie, mój kochany Jacksonie, za to, że uczyniłeś mnie swoją żoną.

Gdy Jackson przenosi spojrzenie na Emily, z jego oczu znika gniew i podejrzliwość. Devon widzi, jak bardzo ją kocha, chociaż ją zdradza i okłamuje, chociaż zaplanował jej przyszłość, na jaką nigdy by się nie zgodziła.

- Jesteś całym moim światem - mówi do Emily, ujmując jej dłoń i podnosząc ją do swoich ust.

- Nie - rozlega się cichutki głosik .

Tylko Devon go słyszy. Czuje, jak coś porusza się w jego kieszeni.

Miranda otrząsnęła się z bezruchu. Usiłuje wydostać się z kieszeni Devona.

Chłopiec pospiesznie opuszcza pokój, bo dziewczyna już wspina się po jego boku. Chwyta ją kciukiem i wskazującym palcem, jakby była świerszczem. W bezpiecznym półmroku korytarza podnosi ją na wysokość oczu.

- Puść mnie! - woła cienkim głosikiem Miranda, szarpiąc się i wierzgając w palcach Devona. - I napraw to, co ze mną zrobiłeś!

- Nie mogę - odpowiada chłopiec. - Nie wcześniej niż jutro. - Przygląda się jej uważnie. - Jak zdołałaś się uwolnić?

- Nigdy nie ceniłeś magii mojej rodziny, prawda? Cóż, nie jestem pierwszą lepszą dziewczyną, którą możesz unieruchomić i zmniejszyć, Teddy Bear! Jestem z rodu D e v o n ó w!

- Cii! - upomina ją.

- Jacksonie! - wrzeszczy Miranda, lecz jej głosik jest zbyt cichy, żeby ktokolwiek mógł ją usłyszeć.

Mimo to Devon woli nie ryzykować i znów chowa ją do kieszeni. Tym razem zaciąga suwak.

Oczywiście zaraz zaczyna się martwić, że dziewczyna się udusi. Pędzi korytarzem do swojego pokoju. Tam wypuszcza ją, ale dopiero po znalezieniu plastikowego słoika, w którym robi kilka otworów wentylacyjnych. Wrzuca ją do środka.

- Zapłacisz za to! - piszczy Miranda. - Kiedy Jackson dowie się o tym, nie będzie miał dla ciebie litości! A ja cię nie uratuję! Pozwolę mu zrobić z tobą, co zechce!

Słychać pukanie do drzwi.

- Kto tam? - pyta Devon.

- To ja, Ogden.

Devon wpuszcza McNutta.

- Jesteśmy już bezpieczni? - pyta Anglik. - Czy zmieniłeś bieg wydarzeń?

- Nie będziemy bezpieczni, dopóki ta noc się nie skończy. Myślę jednak, że już coś zdziałaliśmy. Nie możemy dopuścić, żeby się spotkali przed nadejściem świtu.

McNutt rozgląda się.

- Gdzie jest Miranda? Co z nią zrobiłeś?

Devon uśmiecha się, zadowolony z siebie. Podnosi stojący na nocnym stoliku plastikowy słoik i pokazuje go McNuttowi. W środku Miranda siedzi z nadąsaną miną, obejmując ramionami podciągnięte do piersi kolana.

- Bardzo sprytnie - mówi McNutt.

Devon stawia słoik z powrotem na stoliku. Podchodzi do okna i spogląda w noc.

- Jeszcze jednego niebezpieczeństwa musimy uniknąć tej nocy - mówi. - Za tymi chmurami kryje się księżyc. W pewnej chwili chmury rozejdą się i odsłonią go.

- Czego mamy się obawiać ze strony księżyca?

- Klątwy. - Devon mierzy go wzrokiem w tej samej chwili, gdy potworny huk pioruna odbija się echem w całym domu. - Przekleństwa, które będzie przekazywane z pokolenia na pokolenie. Musisz teraz pójść do swojego pokoju, Odegnie i zostać tam. Zostań ze swoją rodziną. Nie wychodź stamtąd pod żadnym pozorem. Słyszysz? Pozostań tam, dopóki ta noc się nie skończy!

McNutt uśmiecha się.

- Nie musisz się o mnie martwić, młody mistrzu.

- Jednak martwię się.

- Jestem pod dobrą opieką - mówi McNutt.

- Czyją opieką?

McNutt ponownie się uśmiecha, opuszczając pokój Devona.

Devon odprowadza go wzrokiem, zdziwiony zmianą w jego zachowaniu. McNutt był równie przestraszony jak on. Dlaczego teraz jest taki spokojny i pewny siebie?

W tym momencie Devon zauważa, że zakrętka jest zdjęta ze słoika, a Miranda znikła.

W ten sposób historia zmierza do swego z góry ustalonego zakończenia.

- Zatrzymać go! - woła Devon, biegnąc za McNuttem, ale młodego człowieka nie ma w zasięgu wzroku. Tak samo jak Randolpha i Jacksona. W salonie została tylko Emily Muir, która obserwuje burzę. Blask świec oświetla jej twarz.

- Teddy, co cię tak wzburzyło? - pyta.

- Muszę znaleźć Ogdena. Albo Randolpha…

- Nie widziałam ich, od kiedy opuścili salon…

Devon odwraca się, aby wybiec z salonu, i wpada na Montaigne'a.

- Co się dzieje? - pyta Opiekun.

- Muszę z tobą porozmawiać!

Pospiesznie idą do gabinetu i tam Devon opowiada mu o wszystkim.

- To szaleństwo! - mówi Montaigne.

- Nie, nie, to prawda! Widocznie Jackson ma McNutta w swojej mocy! Nie powinienem był mu ufać! Nie powinienem ufać nikomu prócz siebie! Musiałem się pochwalić i pokazałem mu słoik! On uwolnił Mirandę i zaniósł ją do Jacksona. Teraz - jeśli temu nie zapobiegniemy - Emily umrze!

- Porozmawiam z Randolphem - obiecuje Montaigne.

- Nie trzeba - rozlega się głos za ich plecami. - Wszystko słyszałem.

To Randolph Muir. Pan Kruczego Dworu stoi w progu za nimi z okropnie zgnębioną miną.

- To wbrew wszystkim regułom podróży w czasie - mówi ochrypłym głosem - ale musiałem tego wysłuchać. Musiałem usłyszeć to, co ma do powiedzenia ten chłopiec.

Devon podbiega do niego i łapie go za klapy płaszcza.

- Jeszcze mamy czas - mówi.

Randolph spogląda na niego znacząco.

- Czyżby? - odpowiada i w tej samej chwili w głębi domu słychać przeraźliwy krzyk.

Natychmiast magia Skrzydła Nocy pozwala Devonowi - i zapewne Randolphowi także - zobaczyć, co dzieje się we wschodnim skrzydle domu.

Emily, zaniepokojona widocznym wzburzeniem Devona, poszła na górę, żeby zobaczyć się z mężem. A tam, przyniesiona przez McNutta i przywrócona do swych normalnych rozmiarów Miranda rzuciła się w ramiona Jacksona, domagając się, by powiedział, kogo naprawdę kocha, ją czy swoją żonę. Tę właśnie scenę widzi Emily - i kiedy Jackson odpycha Mirandę, przysięgając żonie, że to ją kocha, dziewczyna jeszcze raz posługuje się magią wyuczoną na wyspach.

- Czy tego właśnie chcesz, Emily Muir? - warczy Miranda Devon. - Czy z wdzięcznością zaakceptujesz takie życie?

I w mgnieniu oka ukazuje Emily, co planuje Jackson: uwolnienie demonów, śmierć Randolpha i jego dzieci, ostateczne zdobycie Kruczego Dworu, a potem świata.

Emily krzyczy.

Devon pędzi ile sił w nogach po schodach, w ślad za Randolphem i Montaigne'em.

Na górze pojawiają się kolejne sceny: demony wypełzają z dziury w niebie, szczerząc ociekające śliną kły.

- Chwała naszemu nowemu panu! - ryczą. - Chwała dziecku naszego przeznaczenia!

- Mojemu dziecku - drwi Miranda, dotykając brzucha. - Nie twojemu, Emily! Nie twojemu!

Emily Muir znów krzyczy.

Devon i pozostali dotarli na korytarz wiodący do wschodniego skrzydła. Stają jak wryci na widok zrozpaczonej i zapłakanej Emily, która wybiega z pokoju.

- Zatrzymajcie ją! - woła Devon, lecz ona odpycha ich i zbiega po schodach.

Jackson też wypadł z pokoju i biegnie za nią - lecz Miranda skacze mu na plecy, prychając i drapiąc jak kotka.

- Obiecałeś mi, ty parszywy kłamco! - Wszyscy ze zdumieniem obserwują jej atak. - Złożyłeś mi te same obietnice, co twoi przodkowie moim przodkom! I kłamałeś tak samo jak oni! Teraz zakosztuj gniewu Devonów!

Siedząc mu na karku, sięga paznokciami do oczu.

Jackson usiłuje ja zrzucić, ale nie może. Całą swoją energię skupia na walce z tą podrzędną czarownicą, która nigdy nie powinna się stać aż tak silna, aby zagrozić czarodziejowi Skrzydła Nocy. Wszyscy jej nie doceniali. Nie doceniali wszystkich Devonów i zaklinaczy z wysp.

Z cienia wychodzi chwiejnym krokiem McNutt. Devon poznaje po jego oczach, że wyzwolił się spod wpływu Szaleńca.

- Co ja zrobiłem? - zawodzi McNutt. - Och co ja zrobiłem!

- Biegnij za nią - woła Montaigne, wskazując kierunek, w którym uciekła Emily. - Przyprowadź ją z powrotem!

- Tak - wtóruje mu Devon. - Musimy pobiec za nią! - Nagle jest wdzięczny Mirandzie za ten atak na Szaleńca. Ściska ramię McNutta. - Nie możemy pozwolić, żeby Emily dobiegła do urwiska.

Zbiegają po schodach i przez frontowe drzwi pędzą w noc.

Biegną w zacinającym deszczu i podmuchach porywistego wiatru. Emily jest przed nimi, ledwie widoczna postać w bieli. Devonowi wydaje się, że to sen: wszystko odbywa się tak jak w legendach, które mieszkańcy miasteczka kiedyś będą szeptem opowiadać w tawernach Biedy. Devon znalazł się w opowieści, którą usłyszał pierwszego dnia po przybyciu do Kruczego Dworu: o tej nocy, podczas której Emily Muir rzuciła się z Czarciej Skały.

W miarę jak mgła w pobliżu klifu gęstnieje, wrażenie snu na jawie się pogłębia. Czas płynie wolniej, dźwięki stają się ledwie słyszalne. Devon ma wrażenie, że jego duch opuszcza ciało. Jest w tych czasach tylko obserwatorem, nikim więcej. Świadkiem. Nie jest i nigdy nie był aktywnym uczestnikiem wydarzeń. Randolph Muir miał rację: biegu historii nie da się zmienić. Gdyby ktoś tego dokonał, przerwałby ciągłość czasu. Czas nie miałby już znaczenia. Właśnie dlatego pierwotni bogowie zdecydowali, że to nigdy nie może się zdarzyć. Co sobie wyobrażał Devon? Jak śmiał sądzić - z a k ł a d a ć - że może zmienić bieg historii? Aroganckie i niebezpieczne rojenia, niegodne prawdziwego czarodzieja Skrzydła Nocy.

Staje się częścią mgły. Zaledwie obserwując wydarzenia duchem, eterycznym i bezcielesnym jak wiatr. Widzi, jakby w zwolnionym tempie, szaleńczą pogoń McNutta za Emily. Widzi, jak młodzieniec dogania ją, jego rozpaczliwe błagania, jej obłędny strach przed życiem, jakie zaplanował dla niej Jackson. Teraz Devon rozumie, że to, na co patrzy, jest nieuniknione - smutne i tragiczne, owszem - ale n i e u n i k n i o n e, jeśli czas i życie wszystkich związanych z nimi osób mają nadal płynąć.

Widzi, jak Emily skacze. Jak spada. Słyszy jej ostatni krzyk. Parzy, jak jej ciało wpada we wzburzone wody.

A potem widzi, jak burza przechodzi. Księżyc wyłania się zza chmur.

Jackson przybył za późno. Szaleje z żalu i gniewu.

Tak więc to Szaleniec przemienia McNutta w bestię, Szaleniec stoi za klątwą, która za trzydzieści lat dotknie Marcusa. Devon wcale nie jest zaskoczony. Zbyt wiele cierpień i nieszczęść w Kruczym Dworze jest skutkiem żądzy władzy Jacksona Muira. Biedny McNutt - jakże okropna jest jego przemiana, konwulsyjne ruchy, gdy zmienia się w straszliwą bestię. Devon obserwuje z mgły, jak bestia wyje do księżyca, a potem znika w ciemnościach.

I nagle chłopiec znów jest sobą i stojąc w mokrej trawie, ciężko dysząc, spogląda na tkwiący na ciemnym niebie księżyc.

- Wracaj do domu. - Ktoś uspokajająco kładzie dłoń na jego ramieniu. To Montaigne. - Nic więcej nie możemy zrobić.

- A co z Jacksonem? - pyta Devon, gdy zaczynają iść. - Gdzie on jest?

- Wszędzie i nigdzie - mówi Montaigne. - Teraz zaczyna się bitwa.

Patrz - mówi Randolph, zachęcając go gestem, żeby przyłączył się do niego w saloniku na piętrze wschodniego skrzydła. - Teraz już wiemy, co on tu robił.

Devonowi zapiera dech. W przeciwległej ścianie są drzwi do świata demonów - ten sam portal, który Devon zna ze swoich czasów.

- Jackson otworzył inną Otchłań, kiedy pozbawiłem go dostępu do tej piwnicy - mówi Randolph. - Sięgnął przez czas i przestrzeń, po czym stworzył inne przejście w tym domu.

- Zamknąłeś je? - pyta Montaigne.

- Oczywiście. - Randolph opiera dłoń o żelazne drzwi. - To dlatego nie dołączyłem do was na urwisku. - Ze smutkiem potrząsa głową. - Chociaż i tak nie zdołałbym zapobiec tragedii, która już została przepowiedziana.

Pan domu opada na fotel i kryje twarz w dłoniach.

- Nazwałem mojego brata Apostatą - mówi zmienionym głosem - ponieważ nim właśnie jest.

Montaigne też ze smutkiem spuszcza oczy. Znał tych mężczyzn od małego, kiedy obaj mieli przed sobą wspaniałą przyszłość, kiedy obaj byli światłem dla oczu uch ojca. Jego smutek wydaje się niemal namacalny.

Devon też pogrąża się w żalu - nie nad Jacksonem, lecz nad jego słodką i niewinną żoną. Bardzo polubił Emily. Poza swoim przybranym ojcem Devon nie stracił żadnych bliskich osób. Zaledwie przed kilkoma godzinami Emily była na dole i wznosiła toast za cudowną przyszłość. Nazajutrz miała otrzymać dar magii Skrzydła Nocy. Sądziła, że jest w ciąży. Wierzyła w dobroć i uczciwość swojego męża. Teraz była szybko puchnącym trupem, ciskanym przez bezlitosne morze.

A wszystko przez Szaleńca.

Nie, nie tylko przez niego.

Jego kochanka Miranda - lubiąca zabawę dziewczyna, która kiedyś zaprzyjaźniła się z Devonem - również była odpowiedzialna za śmierć Emily. Jak taka wesoła dziewczyna mogła stać się takim potworem?

- Gdzie jest Miranda? - pyta Devon.

- Gdzieś w ciemnościach nocy, planuje swój następny ruch. - Randolph patrzy na nich obu. - Tak samo jak Jackson. Moi przyjaciele, przygotujcie się na długą noc. I może kilka długich dni, zanim wyłoni się zwycięzca tego starcia.

Devon nic nie mówi, chociaż wie, co się stanie. Szaleniec zostanie pokonany. Wie, ze Randolph nie chciałby tego usłyszeć.

Devon nie wie jednak, czy - nawet jeśli Randolph zwycięży - on sam, Devon, przeżyje tę noc. A może jest mu przeznaczone umrzeć tutaj, w przeszłości, i nigdy nie powrócić do przyjaciół i swoich czasów? W końcu McNutt nie widział Devona podczas swojej podróży w przyszłość. Według Rolfe'a Devon nie wrócił. McNutt dowiedział się, że Devon wyruszył na poszukiwanie leku dla Marcusa, ale nie pojawił się ponownie.

Ponadto - co jeszcze bardziej go niepokoi - Amanda i Edward Muirowi nie będą mieli żadnych wspomnień o Devonie z dzieciństwa. To pasowałoby do koncepcji, że on umrze tutaj, i to w k r ó t c e - kiedy oni są jeszcze za mali, żeby go zapamiętać.

Tak więc być może los Devona również został przepowiedziany, i w żaden sposób nie można tego zmienić. Czy właśnie to kryło się za drwinami Szaleńca, gdy Devon walczył z nim w swoich czasach? Jackson stwierdził wówczas, że on - Jackson Muir - jest przeznaczeniem Devona. Czy dlatego, że wiedział - p o n i e w a ż j u ż t o p r z e ż y ł - że pokona Devona w przeszłości?

I Muszę się skupić, myśli Devon. Nie mogę się zniechęcać. Nie mogę się bać.

- Przede wszystkim - mówi Randolph, wstając i przygotowując się do walki - musimy wyprowadzić z domu Rolfe'a, służbę oraz żonę i córkę Mcnutta. Trzeba ich umieścić w bezpiecznym miejscu. - Kładzie dłoń na ramieniu Montaigne'a. - Każę odwieźć ich tam, gdzie wysłałem Gretę i dzieci.

- Gdzie to jest, panie? - pyta Devon.

- Nieważne, Teddy. Im mniej osób o tym wie, tym lepiej. To dotyczy nawet ciebie, przyjacielu.

- Tylko, ze możemy potrzebować pomocy pani Muir - mówi Montaigne. - Dwoje członków Bractwa przeciwko jednemu zapewniłoby nam przewagę.

- Nie - oświadcza stanowczo Randolph. - Jackson tylko by na to czekał. Mój brat stracił tej nocy żonę. Teraz jego celem stałaby się moja małżonka. - Pan Kruczego Dworu uśmiecha się i odwraca do Devona. - Ponadto, już jest nas dwóch.

Kładzie dłoń na ramieniu chłopca.

- Już raz go pokonałem, panie - mówi nastoletni czarodziej, przezornie nie zdradzając żadnych szczegółów. - Mogę zrobić to znowu.

- Dobry chłopiec. - Randolph spogląda na Montaigne'a. - Delikatnie przekaż złe wieści pani McNutt. Może jeszcze uda nam się ocalić biednego Ogdena. Powiedz jej, żeby nie traciła nadziei.

I znów Devon nie wyjawia tego, co wie z przyszłości.

Gdzieś z nadmorskiego urwiska dobiega wycie bestii, przeszywające dreszczem całe ciało Devona. Rodzina McNutta, mały Rolfe i służba w milczeniu wsiadają do długiej czarnej limuzyny Randolpha. Szofer rusza podjazdem i samochód znów znika, zanim zdąży minąć zakręt. Devon zastanawia się, dokąd odesłał ich Randolph, gdzie na tym świecie, można się ukryć przed gniewem Szaleńca.

Za oknami salonu wycie bestii przybiera na sile. Przybliża się. Devon spogląda na księżyc, na jego okrutne, nieruchome oko.

- Z moim bratem nie da się dyskutować - mówi Randolph. - Nasza potyczka może zakończyć się tylko w jeden sposób.

- Śmiercią Jacksona - mówi Montaigne głosem zdławionym z emocji.

- Lub moją - oznajmia Randolph.

Albo moją, myśli Devon.

- Jednak co do McNutta - dodaje Randolph - mam nadzieję, że jeśli schwytamy bestię…

Jak na zawołanie stwór wyje. Teraz jest już w pobliżu Kruczego Dworu..

- Nasza moc na niego nie działa - mówi im Devon. - Jedynie srebro go osłabia,

- Jak wilkołaka - zauważa Montaigne.

Randolph kiwa głową.

- To ma sens. Jest stworzeniem księżycowym.

- W moich czasach zrobiłem sobie zbroję ze srebra…

Teraz jednak nie ma czasu na dyskusje. Devon nie nadąża za rozwojem wydarzeń. Wielkie oszklone drzwi na taras rozlatują się i wszędzie jest pełno odłamków szkła. Ściany drżą od ryku bestii.

- Montaigne! - krzyczy Devon.

Bestia włochatą łapą chwyta Opiekuna za ramię i unosi w powietrze. Zbyt szybko, by dwaj pozostali zdążyli jej przeszkodzić, ciska nim przez pokój. Montaigne z łoskotem uderza o ścianę i osuwa się na podłogę, przewracając stolik i lampę.

- srebrna zbroja! - krzyczy Devon.

Natychmiast otacza go pancerz z lśniącego srebra. W chwili gdy bestia zamierza się na Randolpha, jego również osłania srebrzysta zbroja. Stwór cofa się, sycząc.

- Pamiętaj, że to McNutt - mówi Randolph. - Nie możemy go zabić. Musimy go tylko poskromić. Zajdź go od tyłu. Nie daj mu uciec tą samą drogą, którą przyszedł.

Bestia stoi między nimi, sycząc i plując. Z jej wilczego pyska cieknie piana, a niedźwiedzie łapy, wściekle, lecz bezsilnie młócą powietrze. Stwór spogląda to na Devona, to na Randolpha. Srebrzysty blask ich zbroi razi jego ślepia.

Montaigne ocknął się i powoli wstaje.

- W szufladzie mojego biurka, Montaigne - mówi Randolph, nie odrywając oczu od bestii - jest pistolet, przygotowany na taką ewentualność.

- Srebrne kule?- pyta Devon.

- Tak. Chcę go tylko obezwładnić, nie zabić. Strzelę w nogę, żeby nie mógł chodzić.

Montaigne chwiejnie rusza w kierunku biurka, wyciąga rękę…

… i nagle żółty promień światła przecina powietrze, parząc mu dłoń. Montaigne cofa się z okrzykiem bólu, ściskając rękę.

- Chyba nie chcieliście zastrzelić mojego domowego zwierzątka, co?

To głos Szaleńca. Nagle Jackson Muir jest w tym pokoju, w każdym jego kącie, wypełniając go swoją osobowością od podłogi po sufit. Obojętnie, gdzie Devon spojrzy, wszędzie widzi twarz zbuntowanego czarodzieja. To oblicze przesłania wszystko inne.

- Najpierw zabijasz moją żonę - wrzeszczy Szaleniec - a teraz chcesz zabić moją bestię!

- Nie wygrasz, Jackson - rozlega się krzyk Randolpha, chociaż Devon nie może go dostrzec. Przekrwione i podpuchnięte oczy Szaleńca wypełniają całe pole widzenia.

- Drogi bracie - mówi Jackson. - Wygrałem już w chwili, gdy zaprosiłeś mnie do tego domu. Ty i twój szlachetny kodeks honorowy! Nie chciałeś słuchać tego chłopca, prawda? Nie chciałeś słuchać jego opowieści o przyszłości. Zobacz, do czego to doprowadziło!

Straszne, ogromne, przekrwione oczy kierują się na Devona.

- Wiem o tobie wszystko, mały czarodzieju - mówi Jackson. - Wiem wszystko o twoich przestrogach i żałosnych próbach zmiany biegu historii.

- Miranda ci powiedziała! - woła Devon. - co jej zrobiłeś?

- Czas zadawania pytań minął - mówi Jackson śpiewnym głosem, podobnym do głosu klauna, którego udawał, zabawiając dzieci. - Nastał czas zabijania.

Devon czuje ukłucie rozgrzanego metalu.

Spogląda w dół. Jego srebrna zbroja się topi.

Bestia wyje, wyczuwając okazję do ataku.

I Ugotuję się żywce w topionym srebrze, jeśli nie uwolnię się od tego pancerza, myśli Devon, wyskakując w powietrze ze swojej topiącej się zbroi. Zawisa pod sufitem przytrzymując się rękami i podeszwami, jak Spider-Man.

Przez tych kilka cennych sekund Devon omiata wzrokiem pokój. Widzi, że zbroja Randolpha też się stopiła i czarodziej wyskoczył z niej. Montaigne leży nieprzytomny, a Szaleniec stoi w drzwiach, wypełniając pomieszczenie swoim obrazem i osobowością.

Devon skacze.

Jackson nie ma czasu zareagować. Devon obunóż kopie czarnoksiężnika w szczękę, obalając go na podłogę. Gdy Jackson natychmiast siada - niczym okropna, niepokonana, mechaniczna zabawka - ma twarz zalaną krwią.

I jest wściekły.

Naprawdę wściekły.

- Sprowadzić je - szepcze przez zaciśnięte zęby.

Przez sekundę Devon słyszy świst wiatru - złowieszczą zapowiedz niebezpieczeństwa. Potem rozlega się trzask rozbijanego drewna i szkła.

Oraz piskliwie okrzyki i wrzaski demonów.

Sług Szaleńca.

Rozbijają ściany domu, całe tuziny okrytych łuskami gadów i włochatych, niedźwiedziowatych potworów. Niektóre są w połowie ludźmi, a w połowie zwierzętami, ciała innych niemal rozkładają się w oczach.

I jeśli plan Szaleńca się powiedzie, jeżeli dostanie się do wschodniego skrzydła i otworzy Otchłań, wkrótce będą tu setki - tysiące - tych paskudnych, cuchnących, okropnych stworów.

W zamieszaniu Devon zupełnie się gubi i traci z oczu Randolpha. Jest sam. Całkiem i zupełnie sam.

- Wracaj do swej Otchłani! - rozkazuje najpierw jednemu, a potem drugiemu i jeszcze następnemu atakującemu demonowi. Znikają, na rozkaz czarodzieja wessane przez niewidzialny wir z powrotem do swojego nieziemskiego królestwa. Jednak jest ich tak dużo i wciąż nacierają…

Wypełniający pomieszczenie smród dusi Devona. Ten odór rozkładu - zepsutych jaj, ścieków, psujących się w słońcu ryb - aż drapie w gardle. Dlaczego te stwory nie tylko wyglądają, ale w dodatku śmierdzą tak okropnie?

Jednak kiedy kolejny z nich - sześcioraki szkielet z łbem morska - rzuca się na niego z głuchym warkotem, Devon uświadamia sobie, że to tylko atak odwracający uwagę. Gdzie jest Jackson? Gdzie on się podział?

I Demony mogą zniszczyć dom, pojmuje Devon, ale z łatwością go odbudujemy.

Natomiast jeśli Szaleniec otworzy Otchłań, już nie zdołamy tego naprawić. I

Gdy mors otwiera pysk, żeby go ugryźć, Devon znika.

Ma nadzieję, że Randolph nie pomyśli, że uciekł. Jednak w tym momencie powinien znaleźć się w zupełnie innym miejscu.

We wschodnim skrzydle.

Przy Otchłani.

W salonie Emily jest cicho. Jej robótka wciąż leży na fotelu, na którym ją zostawiła.

Devon idzie do pokoiku, w którym Jackson stworzył nową Otchłań. Oddycha z ulgą. Drzwi nadal są zaryglowane, zamknięte.

Odwraca się, zamierzając wrócić na dół, skąd wciąż dobiegają odgłosy walki.

- No cóż, w końcu jesteśmy sami - rozlega się głos.

Drzwi pokoiku zamykają się z trzaskiem i Szaleniec w swym czarnym płaszczu materializuje się przed Devonem, przeszywając go czarnymi oczami. Wciąż ma zakrwawioną twarz.

- Kim jesteś, chłopcze? - pyta Jackson. - Kto cię tu przysłał?

- Przybyłem z własnej woli.

Jackson chwyta go za koszulę.

- Spójrz mi przez ramię, chłopcze. Spójrz na ten portret. On wygląda tak jak ty. Wisiał tam już wtedy, kiedy byłem małym dzieckiem. K i m j e s t e ś?

Devon nie traci pewności siebie.

- Mam na imię Teddy.

- czy jesteś z przyszłości, jak twierdzisz - pyta Szaleniec - czy z przeszłości? Skąd przybywasz?

- Czas zadawania pytań minął - odpowiada spokojnie Devon, uwalniając się z uścisku Jacksona i cofając poza zasięg jego rąk. - Nastał czas zabijania.

Jednym skinieniem głowy odrzuca Jacksona Muira na ścianę.

- To za to, co zrobiłeś Montaigne'owi - woła Devon. - A to będzie za to, co zrobiłeś Emily!

Skacze, zamierzając wylądować na karku Apostaty i złamać mu kręgosłup. Jedynym wynikiem tej potyczki, jak powiedział Randolph, może być śmierć. I Lepiej Szaleńca, myśli Devon, niż moja.

Jednak Jackson jest zbyt szybki. Błyskawicznie wyciąga rękę i łapie chłopca za nogę, przewracając go na podłogę. Przyciska go całym ciężarem swojego ciała, pochylając nad nim zakrwawioną twarz.

- Ośmielasz się wymawiać imię mojej żony? Ośmielasz się udawać, że chcesz ją pomścić, podczas gdy to wyłącznie ty ponosisz odpowiedzialność za jej śmierć?

Śmieje się, gdy Devon usiłuje się wyrwać.

- Jaki szlachetny - syczy Szaleniec. - Ty i mój brat jesteście tacy nieugięci i dumni. Nigdy nie próbowaliście odstąpić od honorowego kodeksu Skrzydła nocy.

Krzywi się w okropnym uśmiechu.

- Założę się, że twój Opiekun nigdy nie powiedział ci o tej sztuczce - mówi Jackson oburącz przyciskając Devona do podłogi, kolanami unieruchamiając uda chłopca. - Przygotuj się, by przyjąć mnie, chłopcze, w swoim u m y ś l e.

Twarz Szaleńca przesłania wszystko. Jego osobowość - która wypełnia cały salon na dole - teraz miesza się ze świadomością Devona. Szaleniec wnika w jego ciało, wdziera się do świątyni jego umysłu.…

Devon krzyczy.

13. Zejście do piekieł.

To najstraszniejsze, najbardziej nieznośne przeżycie, jakie Devon byłby w stanie sobie wyobrazić, gdy inny duch, inna inteligencja wdziera się w jego najskrytsze myśli i wspomnienia.

I Nie! Nie pozwolę ci tu wejść!

Już tu jestem! Przegrałeś!

Nie możesz mieć dostępu do moich myśli!

Boisz się zdemaskowania! Oczywiście! Jeśli dowiem się, skąd przybyłeś, będę wiedział, jak cię pokonać!

Jest tak, jakby nie leżeli już na podłodze w tym niewielkim pomieszczeniu, lecz jako bezcielesne zjawy walczyli w krainie poza czasem i przestrzenią. Tu nie mają swoich ciał, a jednak Devon całkiem wyraźnie „widzi” swojego wroga. Widzi ciemność, otchłań, tam gdzie powinna być dusza.

I nagle pojmuje, jak można pokonać Szaleńca.

I Jestem silniejszy od wszystkiego, co staje przeciwko mnie, przypomina sobie.

I Wtargnij w moje myśli, jeśli chcesz, Jacksonie, lecz nie zdołasz odebrać mi duszy!

Nawet w tej eterycznej postać Devon „słyszy” śmiech Szaleńca.

Zabiorę ci duszę, chłopcze, i zjem ją na śniadanie!

Tylko spróbuj - mówi triumfalnie Devon i nagle przestaje się bać. I A przy okazji wejrzyj w moje wspomnienia. Jednemu przyjrzyj się szczególnie uważnie, Jacksonie! To daję ci dobrowolnie! Weź je sobie! Proszę!

Wyczuwa nagłą podejrzliwość Jacksona.

Patrzysz Jacksonie? Doświadczasz tego? Czy widzisz, jak w moich czasach wtrąciłem cię w Otchłań? Uczyniłem cię więźniem pośród tych stworów, które teraz usiłujesz uwolnić!

Nie!

Devon czuje, jak Szaleniec cofa się, nie chcąc doświadczać czegoś takiego. Dzięki temu Devon nabiera odwagi i pewności siebie.

I No już, rozejrzyj się, Jacksonie. Co jeszcze możesz znaleźć w moich myślach? Wejrzyj w nie i zobacz, czy zamiast mojej klęski nie znajdziesz tam swojej!

Nowy przypływ sił pozwala Devonowi powrócić do swojego ciała i zepchnąć z siebie bezwładnego Jacksona, tak że ten pada na plecy. Szaleniec natychmiast wycofuje się z jego umysłu - niezwykle przykre doznania, jak zdzieranie plastra. Devon wstaje, zwycięski.

Szaleniec otwiera przekrwione oczy i spogląda na Devona. Gniewnie warczy i znika z pokoju.

Devon drży. Gdyby Szaleniec dłużej pozostał w jego umyśle, istotnie mógłby znaleźć sposób na to, jak walczyć z Devonem, a może nawet go pokonać. Jednak chłopiec sprytnie podsunął mu to jedno wspomnienie, które przestraszyło Jacksona i zmusiło go do odwrotu. W samą porę.

Devon nie jest pewien, czy uszedłby z życiem, gdyby Szaleniec całkowicie splądrował jego umysł.

Będzie musiał się nauczyć, jak przyszłości zapobiegać takiej inwazji. Teraz rozumie, dlaczego czytanie w myślach jest sprzeczne z kodeksem honorowym Skrzydła Nocy. Musi być jakiś sposób na obronę przed podobnymi atakami renegatów.

Kiedy Devon ponownie pojawia się na dole, stwierdza, że demony znikły. Randolph odesłał je wszystkie do ich Otchłani, gdziekolwiek się znajdowały.

- nie mamy pewności, czy to była cała armia Jacksona - mówi, ciężko dysząc. - W zaroślach wokół domu mogą czaić się inne demony, bo w pokoju wciąż jest gorąco i duszno.

Randolph Muir wzdycha i siada na fotelu pod portretem ojca. Salon jest w ruinie. Zachodnia ściana runęła i spore kawałki sufitu spadły na podłogę, odsłaniając krokwie. Wszystkie szyby są powybijane, a drzwi na taras wyrwane z zawiasów. Większość mebli jest połamana i powywracana, a krew i łuski są wdeptane w dywan.

- Mam zrobić tu porządek? - pyta Devon.

- Byłbym wdzięczny, Teddy - mówi Randolph. - Jestem wyczerpany, a Greta dostałaby szału, gdyby wróciła i zobaczyła salon w takim stanie.

Devon macha ręką i w myślach wypowiada życzenie, aby pokój wyglądał tak jak przed atakiem demonów. Usunięcie tak poważnych szkód trwa prawie minutę, lecz później nie ma żadnych śladów tego, co przed chwilą się tutaj zdarzyło.

Zakończywszy pracę, Devon siada i opowiada Randolphowi o swoim starciu z Jacksonem.

- On chyba nie może otworzyć Otchłani - wyjaśnia Randolph - chyba że zmusi mnie do tego albo zabije. Ponieważ to ja ją zamknąłem i tylko moje polecenie lub moja śmierć może znów ją otworzyć.

- Zatem on wróci - mówi Devon.

Randolph uśmiecha się smutno.

- Och, on nigdzie nie odszedł. Wciąż jest gdzieś w tym domu. Musisz pamiętać, że on uważa, że to jego dom, a my jesteśmy tu intruzami.

Podnoszą Montaigne'a i pomagają mu dojść do łóżka. Upiera się, że nic mu nie będzie, że nie ma żadnych złamań, ale stracił trochę krwi i jest mocno posiniaczony. Idąc z powrotem przez trawnik, Devon patrzy, jak słońce wyłania się zza horyzontu i maluje niebo płomienistą czerwienią. Wstaje dzień.

Widzą jakąś postać, leżącą na trawie.

- To McNutt! - woła Randolph.

Ogden leży na wznak, posiniaczony i zakrwawiony. Wschód słońca z powrotem zamienił go w człowieka.

Devon podbiega do niego. Młody człowiek jęczy, odzyskując przytomność.

- Co… co się ze mną działo? - mamrocze.

Jak Devon ma mu to powiedzieć? Jak ma wytłumaczyć, czym stało się jego życie?

Pomagają mu wrócić do Kruczego Dworu, gdzie Randolph przeprowadza jakąś tajemniczą rozmowę telefoniczną. Godzinę później do frontowych drzwi puka mały, krępy, siwowłosy mężczyzna. Devon pojmuje, że to gnom, wezwany ze względu na swoje magiczne umiejętności. Siniaki i zadrapania Montaigne'a i McNutta w magiczny sposób goją się w kilka minut.

Gdyby tylko reszta była taka łatwa.

Ponieważ tej nocy znów będzie pełnia i Ogden McNutt ponownie zmieni się w bestię. I WEDŁUG ARTUKUŁÓW w gazecie, tego wieczoru zabije kogoś - a potem sam zginie.

I Jak mam żyć z tą świadomością? Wiedząc, że nie mogę temu zapobiec, że nie mogę nikogo ostrzec?

Devon jest wyczerpany. Bezsenna noc, spędzona na walce z demonami i szalonym czarnoksiężnikiem, może zmęczyć każdego. Jednak jeszcze przed południem łapie drugi oddech. Wie, że będzie tego potrzebował, gdyż Szaleniec uderzy znowu. I to wkrótce.

Randolph siedzi w salonie w medytacyjnej pozie: zachowując czujność, a jednoczenie zbierając siły do następnego starcia, Nic nie mówi, tylko siedzi z podwiniętymi nogami, patrzeć prosto przed siebie. Devon przez chwilę próbuje go naśladować, ale jest zbyt niespokojny. Wymyka się z pokoju, wiedziony tylko jedną myślą.

Miranda.

Randolph nie próbował odnaleźć dziewczyny. Zapewne zdecydował, że nie warto jej szukać, że nie ma się co obawiać jej czarów. Jednak Devon zastanawia się, czy dziewczyna jest teraz po ich stronie, czy ponownie przyłączyła się do Jacksona. Lepiej być gotowym na wszystko, co mogłaby na nich zesłać.

Zamyka oczy, życząc sobie, żeby do niej dołączyć. Znika i pojawia się przed drzwiami komnaty na szczycie wieży. Tej samej, w której kiedyś będzie więziona Clarissa.

Puka do drzwi.

- Mirando! Wiem, że tam jesteś!

- Odejdź - rozlega się głos.

- Wpuść mnie! Muszę z tobą porozmawiać.

- Za późno na rozmowy - mówi dziewczyna, uchylając drzwi. Spogląda ciemnymi oczyma na Devona. - Szaleniec zabije nas wszystkich.

- Mówiłem ci, że tak się nie stanie - nie ustępuje Devon. - Wpuść mnie.

Ona odsuwa się na ok., wpuszczając Devona do komnaty. Wygląda na korytarz, upewniając się, że nikt za nim nie szedł , po czym zamyka drzwi.

- Zhańbiłam ród Devonów - mówi i łzy spływają po jej ślicznej twarzy. - Spowodowałam śmierć niewinnej kobiety.

- Odegrałaś w tym pewną rolę, Mirando, nie mogę zaprzeczyć. Jednak to głównie Szaleniec jest odpowiedzialny za śmierć Emily.

Ona podchodzi do okna i spogląda na posiadłość. Dzień jest mglisty i parny. W powietrzu unosi się zapach morskiej wody.

- Nie powinnam była tu przyjeżdżać - mówi. - Miałam nadzieję, że wskrzeszę świetność mojej rodziny. Chciałam, żeby Devonowie znów stali się godnymi zaufania partnerami Czarodziei Skrzydła Nocy. Liczył na to mój ojciec, kiedy przybył do tego kraju. Dlatego przyjęłam rolę Opiekunki małej Amandy.

Odwraca się plecami do okna i patrzy na Devona.

- Miałam tyle marzeń, tyle nadziei! A on mnie okłamał! Mam dość kłamstw czarodziei Skrzydła Nocy.

Devon podchodzi do niej.

- Może jestem jednym z nich, mirando, ale także jestem Devonem. Spójrz na mnie. Nie widzisz? Właśnie to nas łączy, Mirando. Jestem twoim krewnym. W moich czasach noszę imię Devon. Jestem pewien, że nadano mi je dla uhonorowania mojej rodziny.

Ona mruga parę razy, jakby w końcu zrozumiała, kim on naprawdę jest.

- Jesteś… Devonem?

- Tak. W takim samym stopniu co czarodziejem Skrzydła Nocy.

Ona znów zaczyna płakać.

- Tylko, że ja już nic nie mogę zrobić, Teddy Bear. Nie mam siły woli. Pozbawił mnie jej. Wtargnął do mojego umysłu… - Miranda płacze jeszcze głośniej na samo wspomnienie. - To było okropne. Wdarł się do mojego umysłu, poznał wszystkie moje myśli, wszystkie skrywane nadzieje, marzenia i obawy…

Devon bierze ją w ramiona. Serce łamie mu się ze współczucia. Jest taka młoda, zaledwie kilka lat starsza od niego. To jeszcze dziewczyna, która niedawno śmiała się, tańczyła i mówiła „wystrzałowo” lub „odjazdowo”. Teraz jest znużona i zniechęcona niczym jakaś bardzo stara kobieta.

- Ze mną też tego próbował - mówi jej Devon. - Wiem, jakie to okropne uczucie.

- Zabrał mi wszystko. Wszystkie moje wspomnienia. Moje marzenia. Cała moją energię i pasję. Teraz jestem niczym pusta skorupa. Skorupa. - Siada na krześle, najwyraźniej zbyt słaba, aby móc dłużej ustać. Podnosi ciemne oczy ku jego oczom. - W ten sposób dowiedział się o tobie. Przeczytał w moich myślach. Nie powiedziałam mu. Dochowałam tajemnicy do końca.

Devon uśmiecha się. Miło mu to słyszeć. Nachyla się do niej.

- Zatem pomożesz nam, Mirando? Pomożesz nam pokonać Szaleńca?

Ona potrząsa głową.

- nie mogę. Mówiłam ci. Zabrał mi wszystko. Teraz jestem tylko pustym ciałem. Nie mam duszy.

- Nie - protestuje Devon. - Możesz odzyskać swoją duszę.

Miranda zamyka oczy, jakby nie miała siły trzymać otwartych powiek.

- Nosisz jego dziecko - przypomina Devon. - Będziesz mu potrzebna…

Miranda uśmiecha się słabo.

- Na dodatek Jackson jest męską szowinistyczną świnią. Wyczytał w moich myślach, że to będzie dziewczynka, a dziewczynka mu się nie przyda, skoro nic nie może odziedziczyć. Sam mi to powiedział. Oświadczył, że poszuka innej kobiety, która mu da syna.

Kłamie - mówi Devon. - Próbuje cię pognębić, pozbawić ducha walki. On się ciebie boi, Mirando! Boi się Devonów.

- nic z tego, Teddy Bear. Jestem załamana. Nie mogę ci pomóc.

Młoda kobieta z trudem podciąga kolana do piersi i obejmuje je rękami.

- Nic z tego - powtarza. - Randolph może zwycięży, tak jak twierdzisz,. Może uda mu się pokonać Jacksona, ale ja jestem zgubiona na wieki. Pozostało mi jeszcze tylko urodzić moje dziecko, a potem zakończyć życie. On mi je odebrał. - Zaczyna płakać. - To pewnie kara za zhańbienie nazwiska Devonów.

Devon z ciężkim sercem opuszcza wieżę.

Dzień płynie powoli, gdyż każde tyknięcie starego zegara w hallu zdaje się zapowiadać kolejny atak szaleńca. Jak długo będą musieli na to czekać? Czy on właśnie zbiera armię demonów? W jaki sposób przepuści następny atak?

Randolph nadal siedzi w salonie, pogrążony w medytacjach.

Devon podskakuje, gdy otwierają się frontowe drzwi.

- Montaigne! - woła. - Myślałem, że jeszcze nie doszedłeś do siebie.

- Medycyna gnomów czyni cuda - oznajmia Opiekun. - Rwę się do walki. A ty odpocząłeś?

- Jakoś nie mogę - mówi Devon. - Wciąż myślę o różnych sprawach… Na przykład o Ogdenie.

Montaigne kiwa głową.

- Przed chwilą narysowałem pentagram na podłodze garażu - mówi. - Pentagram to pięcioramienna gwiazda…

- Tak, wiem, co to jest pentagram. To ochronny znak.

- Właśnie. Dziś wieczorem umieścimy Mcnutta w środku pentagramu. To nie pozwoli mu skrzywdzić innych lub siebie, kiedy wzejdzie księżyc. I miejmy nadzieję, że do następnej pełni odkryjemy sposób, żeby całkowicie go wyleczyć.

Devon nic nie mówi, tylko spogląda w kierunku salonu.

Montaigne wzdycha.

- Z twojego milczenia wnioskuję, że w przyszłości wiesz, że nie uda nam się wyleczyć biednego Ogdena. Mimo to musimy spróbować. Bez nadziei…

- Masz rację Montaigne. Bez nadziei nie można żyć.

Teraz tydzień wlecze się jeszcze bardziej. Siedząc na fotelu naprzeciw nieruchomego, lecz w pełni przytomnego Randolpha, Devon ucina sobie krótką drzemkę. Budzi się nagle i dostrzega, jak bardzo wydłużyły się cienie.

Randolph też wraca do życia, ale nie odzywa się. W jakiś sposób mimo iż nie rozmawiał z Montaignem, zna jego plan. Prowadzi McNutta do garażu, a Devon podąża za nimi. MA wrażenie, że to sztuka, w której aktorzy odgrywają swoje role, a Devon zaś jest znudzonym widzem, który wszystko już obejrzał, i wie, jak to się skończy. Montaigne podsuwa krzesło, a McNutt zajmuje miejsce w samym środku gwiazdy.

- Powiedz mi, co się stanie - mówi McNutt do Devona, spokojnie i ze smutkiem.

Jak mu powiedzieć? I co można mu wyjawić?

Devon uśmiecha się, chociaż łzy cisną mu się do oczu.

- No cóż, twoja córeczka Gigi wyrośnie na śliczną pannę - mówi - i stworzy szczęśliwy dom z mężem, który bardzo ją kocha. Urodzi twojego wnuka, który będzie jednym z moich najlepszych przyjaciół, jednym z najbystrzejszych dzieciaków w szkole, mądrym, odważnym i lojalnym. I obiecuje ci, że jeśli kiedyś wrócę do domu, opowiem im obojgu o tobie, jakim mądrym, odważnym i lojalnym byłeś Opiekunem.

Ogden McNutt uśmiecha się.

- Dziękuję ci, Teddy. Dziękuję. To wszystko, co chciałem wiedzieć.

Zamyka oczy i czeka, aż wzejdzie księżyc.

Księżyc wschodzi i rozpoczyna się przemiana.

- Teraz już pamiętam! - krzyczy Mcnutt. -Żądza mordu! Oto, co mnie nachodzi!

Dokończenie ostatniego rozdziału:

Pisaniu go na specjalny kurs dla młodych czarodziei, który odbywa się w Anglii.

- Tęsknię za przyjaciółmi - mówi Devon Montaigne'owi.

- Znajdziesz sobie nowych - zapewnia go Opiekun. - Byliśmy tak zajęci walką o przetrwanie, że zapomnieliśmy, że nie masz normalnego życia. Poślemy cię do szkoły. Tam znajdziesz wielu przyjaciół. Czy naprawdę tak ci u nas źle?

- Oczywiście, że nie - zapewnia Devon. - Po prostu nie wiem, czego jeszcze mogę się tutaj nauczyć oprócz tego, czego uczę się od ciebie. Czego jeszcze miała mnie nauczyć ta wyprawa w przeszłość?

Odpowiedź na to pytanie otrzymuje po kilku tygodniach, kiedy Miranda w zaciszu komnaty na wieży rodzi córkę.

- Jak jej dasz na imię? - pyta gnomica Gertruda, którą wezwano jako akuszerkę.

- Dam jej imię po mojej mamie - mówi Miranda. - Będzie się nazywała Clarissa.

Devon jest oszołomiony.

I Zatem Clarissa jest córką Jacksona!

Jednak w miarę jak zastanawia się nad tym faktem, jego zdumienie słabnie.

I Brałem to pod uwagę i teraz nabiera sensy zachowanie pani Crandall, która tak się jej obawiała. Clarissa odziedziczyła moc po Szaleńcu, a gdyby miała pójść w ślady ojca…

Teraz można też zrozumieć, dlaczego w przyszłości będzie przywoływała Jacksona, Czy wie, że on jest jej ojcem? Czy tylko instynktownie lgnie do Otchłani, czując, że tam jest jej przeznaczenie - a także jej ojca? Devon zastanawia się, czy jeśli kiedyś powróci do swoich czasów, Clarissa będzie jego przyjacielem czy wrogiem?

- Wychowamy ją razem z naszymi dziećmi - obiecuje Randolph, trzymając na rękach małą Clarissę i patrząc na kruchą, wycieńczoną dziewczynę w łóżku.

Jest tak, jak Miranda zapowiedziała. Urodziwszy Clarissę, młoda kobieta nie znajduje powodu, aby dalej żyć. Zapewniwszy córeczce ochronę i opiekę, zamyka oczy i odchodzi, jakby po prostu kazała sobie umrzeć.

Jeszcze jedna śmierć. Jeszcze jedno pożegnanie z młodością. Devon roni łzy na pogrzebie Mirandy - łzy żalu po stracie przyjaciółki i krewnej, dziewczyny, która była tak pełna życia. Ociera oczy, patrząc, jak grabarze stawiają obelisk na jej grobie. To symbol magii zaklinaczy z wysp. Zgodnie z jej życzeniem, wyryto na nim tylko jedno słowo - nazwisko DEVON, z którego była tak dumna.

Później młody czarodziej staje nad leżącą w kołysce Clarissą.

I Teraz już wiem, kim jesteś, myśli. Będziesz Obłąkaną Damą, uwięzioną w tym domu, kiedy ujawnią się twoje umiejętności. Jednak ja cię uwolnię - i mam nadzieję, że w końcu ułożysz sobie gdzieś życie, z dala od strasznego dziedzictwa twojego ojca.

Wyciąga rękę i gładzi miękkie włoski dziecka. Dziewczynka kwili.

Devon wzdycha i opuszcza jej pokój, przechodzi przez korytarz i hall, kierując się schodami na górę, do siebie. Jest zmęczony. Chce tylko zasnąć i o niczym nie śnić. Wylał już wszystkie łzy - za Emily, za Ogdena, za Mirandę i przyjaciół, za którymi tęskni, lecz których twarze coraz słabiej pamięta.

Oprócz twarzy Cecily. Wystarczy, że zamknie oczy i widzi Cecily, taką jaką widział ją ostatni raz w swoich czasach.

Dalej wchodzi po schodach.

Dopiero po chwili uświadamia sobie, że coś się zmieniło. Schody ciągną się dalej niż powinny. Nagle padające z pokoju światło przygasa i Devon nie widzi, gdzie się kończą.

To tu! Nareszcie! Jestem na Schodach Czasu!

Czuje radość. Zaczyna biec, przeskakując po dwa stopnie. Teraz już widzi koniec schodów.

Wracam do domu! Wracam do domu!

Dociera na samą górę. Rozgląda się. Tak, jest w domu, w domu! Telefon na stoliku w hallu ma p r z y c i s k i! Nie obrotową tarczę!

Jestem w domu, w domu, w domu!

Rozgląda się.

Czy na pewno?

Coś tu się zmieniło.

Słyszy jakiś dźwięk. Ktoś wychodzi z drzwi naprzeciwko.

- To ty! - woła Devon, szeroko otwierając oczy ze zdziwienia. - To niemożliwe!*

---