Metalurgia 17 styczeń
Grupa: III Rok akad. 2002/03
Zespół nr:10
Ćwiczenie nr:19
Temat: Kinetyka kwasowego roztwarzania metali
- inhibitory
Adam Mazgaj
1.Wstęp teoretyczny :
Stal węglowa w zetknięciu z rozcieńczonymi kwasami roztwarza się. Proces ten opisuje równanie , będące sumą elementarnych reakcji elektrodowych:
Fe Fe2+ + 2e
2H+ + 2e H2
reakcja sumaryczna: Fe + 2H+ Fe2+ + H2
Proces korozji może przebiegać bez zahamowań , jeżeli jony żelazawe tworzą z obecnymi w roztworze anionami dobrze rozpuszczalne sole. Wytrącenie się na powierzchni metalu trudno rozpuszczalnych produktów korozji powoduje zwolnienie a nawet zatrzymanie procesu . W przypadku oddziaływania stężonymi kwasami utleniającymi stal , np. stężonym kwasem azotowym. W wyniku reakcji na powierzchni metalu powstaje cienka warstewka tlenkowa uniemożliwiająca dalszą korozje (pasywacja metalu).
Inhibitory są to związki organiczne , które po dodaniu (nawet w niewielkich ilościach) do rozcieńczonych roztworów kwasów, mogą powodować zmniejszenie szybkości reakcji. Mechanizm działania inhibitorów tłumaczy się ich adsorbcją na powierzchni metalu, co zmniejsza ilość miejsc w których może zajść korozja , tym samym zmniejsza się więc polaryzacja. Inhibitorami kwasowego trawienia metali są zazwyczaj związki o polarnej budowie cząsteczki , łatwo adsorbowane na powierzchni metalu. Należy podkreślić że ten sam inhibitor może w różnym stopniu hamować reakcję, zależnie od rodzaju kwasu . Wiąże się to z aktywnym działaniem anionów w procesach adsorbcyjnych . Działanie inhibitujące jest również zależne od rodzaju metalu.
2.Cel ćwiczenia:
Ustalenie wpływu stężenia tiomocznika na szybkość korozji stali w 10% kwasie siarkowym. Stężenia tiomocznika: 0,001 g/l ;1,01 g/l ; 0,1 g/l .
3.Obliczenia:
Temperatura w laboratorium: 20 stC
Ciśnienie w laboratorium: 745 mmHg
1[ml]=11,6[mm] dla każdej biurety
pH2O/H2SO4=15,4[mmHg]
dH2SO4=1,14[g/cm3]
h' - część „martwa”
Masa badanych próbek Fe przed doświadczeniem i po przeprowadzeniu reakcji :
Bez inhibitora : 16,1069 - 16,0618
Z małą ilością inhibitora : 16,0146 - 16,4526
Ze średnią ilością inhibitora : 15,5896 - 15,5468
Z dużą ilością inhibitora : 15,9252 - 15,8658
1.Tabelka dla przypadku bez inhibitora:
|
Objętość gazu w biurecie V [ml] |
Wysokość słupa cieczy w biurecie h [cm] |
Ciśnienie wodoru PH2 [mm Hg] |
Ilość moli wydzielonego wodoru nH2 |
Masa przekorodowanego żelaza mFe [g] |
Masa przekorodowanego żelaza na jednostkę powierzchni K [g/cm2] |
Czas w sekundach |
|
|
|
|
|
|
0 |
0 |
73,0 |
669,6 |
0,000000 |
0,0000 |
0,000000 |
300 |
0,7 |
72,2 |
670,2 |
0,000026 |
0,0014 |
0,000019 |
600 |
1,6 |
71,1 |
671,1 |
0,000059 |
0,0033 |
0,000044 |
900 |
2,4 |
70,2 |
671,8 |
0,000088 |
0,0049 |
0,000066 |
1200 |
3,1 |
69,4 |
672,5 |
0,000114 |
0,0064 |
0,000086 |
1500 |
3,8 |
68,6 |
673,2 |
0,000140 |
0,0078 |
0,000105 |
1800 |
4,5 |
67,8 |
673,9 |
0,000166 |
0,0093 |
0,000124 |
2100 |
5,3 |
66,9 |
674,6 |
0,000196 |
0,0109 |
0,000147 |
2400 |
5,9 |
66,2 |
675,2 |
0,000218 |
0,0122 |
0,000163 |
Wykres szybkości korozji:
2.Tabelka dla przypadku z małą ilością inhibitora
|
Objętość gazu w biurecie V [ml] |
Wysokość słupa cieczy w biurecie h [cm] |
Ciśnienie wodoru PH2 [mm Hg] |
Ilość moli wydzielonego wodoru nH2 |
Masa przekorodowanego żelaza mFe [g] |
Masa przekorodowanego żelaza na jednostkę powierzchni K [g/cm2] |
Czas w sekundach |
|
|
|
|
|
|
0 |
0 |
72,9 |
669,7 |
0,000000 |
0,0000 |
0,000000 |
300 |
0,7 |
72,1 |
670,3 |
0,000026 |
0,0014 |
0,000019 |
600 |
1,2 |
71,5 |
670,8 |
0,000044 |
0,0025 |
0,000033 |
900 |
1,6 |
71,0 |
671,2 |
0,000059 |
0,0033 |
0,000044 |
1200 |
2,1 |
70,4 |
671,7 |
0,000077 |
0,0043 |
0,000058 |
1500 |
2,5 |
70,0 |
672,0 |
0,000092 |
0,0051 |
0,000069 |
1800 |
2,9 |
69,5 |
672,4 |
0,000107 |
0,0060 |
0,000080 |
2100 |
3,4 |
68,9 |
672,9 |
0,000125 |
0,0070 |
0,000093 |
2400 |
3,8 |
68,5 |
673,3 |
0,000140 |
0,0078 |
0,000104 |
Wykres szybkości korozji:
Tabelka dla przypadku ze średnią ilością inhibitora:
|
Objętość gazu w biurecie V [ml] |
Wysokość słupa cieczy w biurecie h [cm] |
Ciśnienie wodoru PH2 [mm Hg] |
Ilość moli wydzielonego wodoru nH2 |
Masa przekorodowanego żelaza mFe [g] |
Masa przekorodowanego żelaza na jednostkę powierzchni K [g/cm2] |
Czas w sekundach |
|
|
|
|
|
|
0 |
0 |
73,0 |
669,6 |
0,000000 |
0,0000 |
0,0000000 |
300 |
1 |
71,8 |
670,5 |
0,000037 |
0,0020 |
0,0000282 |
600 |
2,3 |
70,3 |
671,8 |
0,000085 |
0,0047 |
0,0000651 |
900 |
2,7 |
69,9 |
672,1 |
0,000099 |
0,0055 |
0,0000764 |
1200 |
4,2 |
68,1 |
673,6 |
0,000155 |
0,0086 |
0,0001192 |
1500 |
4,4 |
67,9 |
673,8 |
0,000162 |
0,0091 |
0,0001249 |
1800 |
5,7 |
66,4 |
675,0 |
0,000211 |
0,0118 |
0,0001621 |
2100 |
6,5 |
65,5 |
675,8 |
0,000240 |
0,0134 |
0,0001850 |
2400 |
7 |
64,9 |
676,2 |
0,000259 |
0,0145 |
0,0001994 |
Wykres szybkości procesu korozji:
Tabelka dla przypadku z dużą ilością inhibitora:
|
Objętość gazu w biurecie V [ml] |
Wysokość słupa cieczy w biurecie h [cm] |
Ciśnienie wodoru PH2 [mm Hg] |
Ilość moli wydzielonego wodoru nH2 |
Masa przekorodowanego żelaza mFe [g] |
Masa przekorodowanego żelaza na jednostkę powierzchni K [g/cm2] |
Czas w sekundach |
|
|
|
|
|
|
0 |
0 |
73,0 |
669,6 |
0,000000 |
0,0000 |
0,000000 |
300 |
0,3 |
72,7 |
669,8 |
0,000011 |
0,0006 |
0,000008 |
600 |
0,6 |
72,3 |
670,1 |
0,000022 |
0,0012 |
0,000016 |
900 |
1 |
71,8 |
670,5 |
0,000037 |
0,0020 |
0,000027 |
1200 |
1,3 |
71,5 |
670,8 |
0,000048 |
0,0027 |
0,000035 |
1500 |
1,4 |
71,4 |
670,9 |
0,000051 |
0,0029 |
0,000038 |
1800 |
1,5 |
71,3 |
671,0 |
0,000055 |
0,0031 |
0,000041 |
2100 |
1,6 |
71,1 |
671,1 |
0,000059 |
0,0033 |
0,000043 |
2400 |
1,7 |
71,0 |
671,2 |
0,000062 |
0,0035 |
0,000046 |
Wykres szybkości procesu korozji:
|
bez inhibitora |
mało inhibitora |
średnia ilość inhibitora |
duża ilość inhibitora |
i |
0,34566194 |
0,207397 |
0,17283097 |
0,241963 |
tgα |
0,0001 |
0,00006 |
0,00005 |
0,00007 |
k |
0,0002893 |
0,000289 |
0,0002893 |
0,000289 |
|
mało inhibitora |
średnia ilość inhibitora |
duża ilość inhibitora |
szykoś korozi |
40 |
50 |
30 |
4.Wnioski:
Wobec powyższych obliczeń stwierdzam, że dodatek tiomocznika - inhibitora kwasowego trawienia żelaza, znacznie spowalnia korozję. Możemy zaobserwować wyraźny związek, pomiędzy stężeniem inhibitora a szybkością reakcji. Skuteczności inhibitora wyniosły kolejno 40%, 50% i 30%. Wraz ze wzrostem stężenia tiomocznika znacznie spadała szybkość korozji. Różnica pomiędzy masami - wyliczoną a wyznaczoną z różnicy mas próbek jest we wszystkich procesach znaczna (poza procesem z małą ilością inhibitora ) - można to tłumaczyć niedokładnością pomiarów .Z tych pomiarów możemy wnioskować , że badana przez nas reakcja nie była jedyną zachodzącą w tym doświadczeniu .