Oddziały amerykańskie, które wylądowały w Północnej Afryce zdumiały się, że paradę w Casablance przyjął ich główny dowódca, prezydent Roosevelt. Przybył on na obcy teren po raz pierwszy od chwili rozwinięcia sił amerykańskich na frontach całego świata. Miał on tu dyskutować z brytyjskim premierem sposoby prowadzenia wojny oraz warunki niezbędne dla osiągnięcia zwycięstwa (14-26 stycznia 1943 r.), Churchill i Roosevelt spotkali się już uprzednio w Waszyngtonie oraz na Atlantyku, w Casablance jednak odbyła się pierwsza dłuższa konferencja przywódców alianckich, którym towarzyszyli szefowie sztabów. Stalin ze strony Rosji Sowieckiej, oraz generał Czang Kai-Szek ze strony Chin, z których żaden nie mógł przybyć na konferencję, byli infor mowani o przebiegu narad. Generał de Gaulle, dowodzący wojskami wolnych Francuzów, oraz generał Giraud, wysoki komisarz Afryki Francuskiej, zaproszeni zostali do Casablanki, by doprowadzić do zjednoczenia wszystkich Francuzów, którzy nie zgadzali się na rządy Hitlera. W czasie tych dyskusji i pertraktacji sprzymierzeńcy poczęli przechodzić od oświadczeń na papierze, podpisanych przed rokiem w Waszyngtonie, do prawdziwego przymierza, którego siłę miano wykazać na polach bitew całego świata. W chwili konferencji w Casablance szala wojny jęła przechylać się na stronę narodów sprzymierzonych, które zaczęły przechodzić od defensywy do ofensywy, od klęsk do zwycięstw. Inicjatywa strategiczna wydarta została z rąk nieprzyjaciela w Guadalcanal, na Nowej Gwinei, w Stalingradzie i Tunisie. Zwycięstwa na tych wysuniętych placówkach nieprzyjacielskich zapowiadały przyszłe przedarcia się w głąb głównych linii obronnych nieprzyjaciela w Europie i Azji. W czasie spotkania w Casablance przywódcy narodów sprzymierzonych planowali przyszłe operacje wojenne, kierując się według słów komunikatu - zasadą, by odciążyć "tak dalece, jak tylko jest to możliwym, napór nieprzyjaciela na armie rosyjskie, przypuszczając możliwie najsilniejsze ataki w starannie wybranych punktach". Konferencja nie zajmowała się jedynie dyskutowaniem strategicznych posunięć przeciwko Niemcom. "Dokonano przeglądu całego terenu wojny, wszystkich frontów świata po kolei oraz zrobiono przegląd wszystkich zasobów, aby użyć ich celem bardziej intensywnego prowadzenia wojny na morzu, lądzie i w powietrzu". Najbardziej bezpośrednim zadaniem było ukończenie kampanii w Tunisie i pokonanie nieprzyjaciela w Afryce. Dalszym posunięciem ofensywnym miała być inwazja i podbój Sycylii, skąd sprzymierzeńcy mieli rozciągnąć kontrolę nad Morzem Śródziemnym oraz zmusić Włochy do wycofania się z wojny. Podjęto również kroki w celu dopomożenia Chinom a także rozszerzenia ofensywy na Pacyfiku. Szefowie sztabów ułożyli plan równoczesnych ataków przeciwko Japończykom w ciągu lata 1943 r. na południowozachodnim i południowym Pacyfiku oraz zatwierdzili plan działań, zmierzających do wyparcia Japończyków z Aleutów na północnym Pacyfiku. Ostatecznym celem strategii sprzymierzonych była - jak powiedział prezydent Roosevelt - "bezwarunkowa kapitulacja państw osi". Zapożyczył on to zdanie od generała Granta, który użył go w czasie amerykańskiej wojny domowej w liście, skierowanym do konfederackiego dowódcy fortów "Henry" i "Donelson", żądając ich kapitulacji. W czasie poprzedniej wojny prezydent Wilson zażądał "wymuszenia na wrogu poddania się" i oświadczył, że nie może być pokoju bez całkowitego zwycięstwa. Obecnie prezydent Roosevelt stwierdził, że nie będzie żadnych załagodzeń lub pertraktacji, ani też zakończenia wojny przed osiągnięciem całkowitego zwycięstwa w drodze bezwarunkowej kapitulacji nieprzyjaciela. Konferencja w Casablance była pierwszym spotkaniem przedstawicieli narodów sprzymierzonych, w czasie którego ustalono te warunki pokoju.